ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΣΗ ΖΑΚΥΘΟΣ
ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΙΕΚ ΑΝΕΒΑΖΟΥΝ ΤΟ… AMERICAN DREAM | 5 ΜΟΝΟΠΡΑΚΤΑ ΤΟΥ TENNESSEE WILLIAMS ΣΤΟΝ ΑΥΡΙΑΚΟ
Μια δύσκολη και απαιτητική παράσταση ανέβηκε το βράδυ της Παρασκευής στον ιστορικό χώρο του Αυριακού, στο Βανάτο.
Μια παράσταση με πολλές ιδιαιτερότητες και πολύπλευρη σημασία για το νησί μας,
αφού οι ηθοποιοί που ερμήνευσαν τους ρόλους ήταν όλοι απόφοιτοι του Τμήματος «Υποκριτικής Θεάτρου και Κινηματογράφου» του ΙΕΚ Ζακύνθου.
Κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Κώστα Καποδίστρια και του Νίκου Σκουλά, ηθοποιοί κάθε ηλικίας και εμπειρίας, έδωσαν τον καλύτερό τους αυτό, κατέθεσαν την ψυχή τους, έβαλαν όλες τις δυνάμεις τους για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των 5 μονόπρακτων έργων του Τένεσι Ουίλιαμς που με τόλμη ανέβασε το «Θέατρο τση Ζάκυνθος – Επαγγελματική Σκηνή».
Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι η πρώτη αυτή φουρνιά επαγγελματιών, πλέον, ηθοποιών, του ΙΕΚ, αποτελεί μία ακόμη καλλιτεχνική παρακαταθήκη του νησιού, σε μια εποχή όπου ο τουρισμός υπερκαλύπτει σχεδόν κάθε άλλη κύρια ή δευτερεύουσα απασχόληση των Ζακυνθινών.
Αποδεικνύεται έτσι ότι η μακραίωνη θεατρική παράδοση του τόπου συνεχίζεται, ανανεώνεται με νέο αίμα, πολλή αγάπη και μεράκι, παρά τα όποια σκαμπανεβάσματα που βίωσε στο παρελθόν.
Γκρεμίζοντας το Αμερικάνικο Ονειρο
Άνθρωποι «κομματιασμένοι» από τη ζωή.
Άλλοι έχασαν την ελπίδα τους για πάντα, άλλοι είναι βασανισμένοι από την «προσωπική τους ιστορία»,
άλλοι βαλτωμένοι σε μια καθημερινότητα που πνίγει τα αισθήματα και τις σκέψεις τους.
Όλοι τους «φτωχοδιάβολοι», που προσπαθούν να κρατήσουν την αξιοπρέπεια ή ακόμη και την αθωότητά τους, όταν γύρω τους τα πάντα έχουν αποδομηθεί.
Ιστορίες μιας άλλης χώρας και κουλτούρας αλλά τόσο οικείες σήμερα.
Η απόγνωση, η απελπισία, ο πόνος, η μοναξιά, η αποτυχία, δεν γνωρίζουν σύνορα και εποχές. «Λαίδη Φθεϊροσόλ», «Χαιρετισμούς από τη Βέρθα», «Μίλα μου σαν τη βροχή», «Μην κλαις μωρό του Ρούνι», «Προς κατεδάφισιν».
Πέντε μονόπρακτα του Τένεσι Ουίλιαμς, που συνθέτουν συνολικά την παράσταση «Αμερικάνικο Ονειρο» και που ερμήνευσαν με πάθος και απίθανη προσήλωση από τους ηθοποιούς, στο μικρό και εξίσου απαιτητικό χώρο του «Αυριακού».
Το θέατρο ως πάθος
Ανασφάλεια. Αυτό είναι το κυρίαρχο συναίσθημα όλων των αποφοίτων μιας μικρής περιφερειακής σχολής αλλά, όπως λένε, τα τοπικά θεατρικά σχήματα μπορούν να απορροφήσουν αυτούς τους αποφοίτους που, διαφορετικά, θα έφταναν σε απόγνωση.
«Ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Κ. Καποδίστριας, ο Θ. Καμπίτσης, ο Μπ. Σιγούρος
και όλοι όσοι έχουν δημιουργήσει τα θεατρικά σχήματα της Ζακύνθου, διαφορετικά θα είμαστε σε αδιέξοδο», λέει η «βετεράνος» ηθοποιός των ερασιτεχνικών ζακυνθινών σχημάτων, Αθηνά Κακολύρη, που παίρνει μέρος στην παράσταση.
«Το θέατρο δεν είναι μόνο διέξοδος, είναι πάθος, είναι δημιουργία, είναι ζωή. Το θέατρο είναι η ζωή μου, αν μου λείψει, θα πεθάνω», συμπληρώνει.
Το θέατρο ως ζωή
Οι νεότερες γενιές των ηθοποιών γνωρίζουν καλά τι τις περιμένει με την επιλογή τους αυτή.
Ο χώρος είναι από τους πρώτους που πλήττονται σε κάθε οικονομική κρίση, πόσω δε μάλλον σε αυτή που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
Η Σοφία Δικοπούλου, νεαρή, μορφωμένη και άρτι αποφοιτήσασα ηθοποιός του ΙΕΚ, επιμένει πως η επιλογή του θεάτρου ως τρόπο έκφρασης έρχεται από μια εσώτερη ώθηση που οφείλεται στην αγάπη για τις τέχνες γενικότερα. «Στο θέατρο καταθέτεις την ψυχή σου, την καρδιά σου, το νου σου, το ίδιο σου το σώμα. Το αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Ένα χαρτί δεν σε κάνει ηθοποιό. Η αγάπη σε κάνει», λέει με πάθος. «Αλλά δεν ζούμε από αυτό, εννοείται, αλλά δεν σταματάς. Αυτό που καταθέτεις στο κοινό, σε κρατάει ζωντανό», συμπληρώνει.
Για όλους αυτούς τους ηθοποιούς, ο χώρος του Αυριακού ήταν μια απρόσμενα ζεστή «αγκαλιά» που άνοιξε ο δάσκαλός τους στη σχολή και στο σανίδι, Κώστας Καποδίστριας.
«Μας έδωσε το χώρο αυτό όχι μόνο για να παρουσιάσουμε την παράσταση αλλά και για να πραγματοποιήσουμε την υποχρεωτική μας πρακτική εξάσκηση, να πάρουμε το πτυχίο μας, μέσα από ένα άρτιο αποτέλεσμα. Μας ένωσε σε μία δυνατή ομάδα», λέει η Σοφία. «Αγγίξαμε τα όρια του επαγγελματισμού σε αυτή την παράσταση».
Φόβος, ευθύνη και εμπιστοσύνη
«Το βάρος του ονόματος του Τένεσι Ουίλιαμς, άλλους τους τρόμαξε, άλλους όχι. Προσωπικά εμένα, όχι», λέει η Αθηνά Κακολύρη. «Τρομάζω μέχρι να καταφέρω αυτό που θέλει ο συγγραφέας», λέει.
Για τη νεότερη στο χώρο, Σοφία Δικοπούλου, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. «Εμένα με τρομάζει, το παραδέχομαι. Αλλά ο σκηνοθέτης βοηθά, μας δίνει τη γραμμή μέσα από την οποία θα προσεγγίσουμε το έργο, γιατί εμείς δεν το γνωρίζουμε».
Αμεσότητα
Τα μονόπρακτα παρουσιάζονται σε ένα μικροσκοπικό χώρο ιδιαίτερο, λόγω της τεράστιας εγγύτητας ηθοποιών και κοινού, που βρίσκονται σε απόσταση εκατοστών μεταξύ τους και στο ίδιο επίπεδο.
Καθοριστική ήταν επομένως η συμβολή της σκηνογράφου, Θάλειας Ξενάκη. «Ηταν η πρώτη φορά που βρέθηκα δίπλα στο σκηνοθέτη, από τις αρχές της προετοιμασίας της παράστασης. Ο χώρος είχε πολλές ιδιαιτερότητες αλλά εμένα μου αρέσουν αυτά τα ‘σκοτεινά’ έργα», λέει η κ. Ξενάκη.
«Επρεπε να χωρέσουμε με τον πιο λιτό και περιεκτικό τρόπο πέντε διαφορετικά σκηνικά που να στέκουν, να υπηρετούν τα ανάγκες των μονόπρακτων και να είναι λειτουργικά για όλους τους ηθοποιούς, ανάλογα με τη σκηνοθεσία».
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
«Είμαστε ένα εργαστήρι έρευνας και μελέτης του Επτανησιακού θεάτρου αλλά στρεφόμαστε προς κάθε παράλληλη μορφή του παγκόσμιου θεάτρου.
Φέτος, με κέντρισε ο Ουίλιαμς ώστε να συνδυάσω πολλά πράγματα: την πρακτική της τάξης του ΙΕΚ και το ανέβασμα μιας παράστασης που να αξιοποιεί τα δυναμικό των αποφοίτων.
Με το υλικό που διέθετα, η καλύτερη επιλογή στη διανομή ήταν τα συγκεκριμένα μονόπρακτα.
Και νομίζω ότι πέτυχα να βρω τους ρόλους που ταίριαζαν για τον κάθε μαθητή.
Το ότι καταφέραμε και βγάλαμε σε τρεις μήνες αυτή τη δουλειά είναι σημαντικό, αφού δεν μιλάμε για πεπειραμένους επαγγελματίες ηθοποιούς.
Τα εμπιστεύομαι πάρα πολύ αυτά τα παιδιά. Είναι το μέλλον μας και είμαι πολύ αισιόδοξος γι’ αυτά.
Πάντως, ό,τι θεατρική παράταση ανεβαίνει στη Ζάκυνθο είναι καλή.
Η Ζάκυνθος δεν είναι απλά ένα θεατρικό φυτώριο, είναι η πατρίδα του νεοελληνικού θεάτρου, όταν παράλληλα το σήμα κατατεθέν του ζακυνθινού λαού είναι οι Ομιλίες».
ΝΙΚΟΣ ΣΚΟΥΛΑΣΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ
«Επιλέξαμε έναν πολύ αγαπημένο συγγραφέα ο οποίος δεν παρουσιάζει ακριβώς ήρωες στα έργα του, αφού, αυτό που φαίνεται, δεν είναι ακριβώς αυτό που είναι, κάτι που συνηθίζεται στις δυτικές κοινωνίες.
Ο Τένεσι Ουίλιαμς δεν ασχολιόταν με τους ανθρώπους της επιφάνειας, αλλά, ακόμη και αν καταπιανόταν με αυτούς, τους ‘κυνηγούσε’. Οι ήρωές του γκρεμίζουν το Αμερικάνικο Ονειρο.
Το νόημα αυτών των μονόπρακτων είναι ότι δεν μπορούμε να μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων και, κάποια στιγμή, πρέπει να δοκιμάσουμε να μπούμε στη θέση του Αλλου.
Οσο για την παράσταση καθαυτή, είναι πολύ σημαντικό ότι παίζουν νέοι ηθοποιοί, που, για τους περισσότερους είναι η πρώτη τους επαγγελματική παράσταση.
Στις εποχές που ζούμε, η στήριξη ανθρώπων που με τη σειρά τους στηρίζουν την τέχνη, είναι κάτι πολύ σημαντικό, μέσα από μια θεατρική σκηνή που δημιουργήθηκε για να αναδείξει και να γνωρίσει στους Ζακυνθινούς το θέατρο και που έχει ανεβάσει σπουδαία έργα».
Το «American Dream» θα παρουσιάζεται στον «Αυριακό», κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, μέχρι τα Χριστούγεννα.
Σκηνοθεσία: Κώστας Καποδίστριας – Νίκος Σκουλάς
Σκηνικά-Κοστούμια: Θάλεια Ξενάκη
Μουσική: Διονύσης Μπουκουβάλας
Εμφανίζονται οι ηθοποιοί: Μαρία Ευαγγέλου, Ανατασία Παπαδημητρίου-Μαυροπόδη, Αλέξανδρος Πασχάλης, Αθηνά Κακολύρη, Ελένη Παλιογιάννη, Ιωάννα Ευαγγελινέλη, Τώνια Κακολύρη, Βάσια Αρβανιτάκη, Νίκος Μίχος, Ειρήνη Μποτώνη, Ηλίας Θεοδόσης, Ηλίας Σαραντίδης και Σοφία Δικοπούλου.