Μπορεί να βλέπω πράματα, πολλά και όσα θέλω,
μπορεί να γίνω ζήτημα, και που φορώ καπέλο.
Μπορεί στην παρουσία μου, το σάλιο να κολάει,
μηδενικό, ένα τίποτα, και να κρυφογελάει.
Όμως, κατά τη διάθεση, μπορεί να γίνει ποιήμα,
με μιά ροή αφάνταστη, και ποταμό τη ρίμα.
Να παρασύρει βούλουκα, κ΄ένα αδειανό κεφάλι,
που στη μιλιά αργό ρυθμό, αδύνατον να βάλει.
Να τραγουδιέται, να γελάς, μόνο με μιά κιθάρα,
να μείνει σ΄αλησμόνητους, στίχους η σαχλαμάρα.
Να καθαρίσει την κρυφή, τη ζήλια του χειμώνα,
να δείξει μία ξάστερη, πραγματική εικόνα.
Αυτή που είναι εν ζωή, και που καλά την κρύβει,
που η αμαρτία η μόνιμη, ανάλογα ανταμοίβη.
Χρειάζεται ο καθένας μας, τη θέση του να ξέρει,
όσο και το επίπεδο, που έχει και προσφέρει.
Θέλει αγώνα ατέλειωτο, ν΄ανέβεις σκαλοπάτια,
μυαλό και καθοδήγηση, να βρείς τα μονοπάτια.
Θέλει προφίλ του έντιμου, και μετριοφροσύνη,
τη γνώμη απ΄τον καθένανε, να πέρνεις που σε κρίνει.
Να σέβεσαι τσου γύρο σου, ν΄απαρνηθείς το ψέμα,
να ψάξεις για συνείδηση, στα μούτρα σου το αίμα.
Μπορεί να βλέπω πράματα, μα μή με βγάλτε μάντη,
βγάλτε με αδιόρθωτο, κι΄αν θέρτε συκοφάντη.
Όμως διαθέτω λογική, κι΄έχω σκληρή την πένα,
όπως και το ελεύθερο, να πει κάποιος για μένα.
Ένα ρητό μάθε να λες, κι΄εσύ που αιωρείσαι,
το δείξε μου το φίλο σου, για να σου πώ ποιός είσαι.!!!