Λοιπόν, Παναγιώτη...
Για ,,,Όλους αυτούς,
που η ζωή, με τα χαρούμενα ταμπούρλα της και τις εκκωφαντικές φωνές της,
με τα "σωστά" της και τα "λάθη" της, με τα "δίκαια" και τα "άδικα", περνάει δίπλα τους και αυτοί αρνούνται να περπατήσουν στα μεγάλα συλλαλητήρια μαζί της.,,,
Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ
Τραβώντας για την Ικαρία - ανάμεσα στ' άλλα - στο νου σου έρχεται και ο Επίκουρος.
Και η πρώτη απόπειρα για κομμουνιστική κοινωνία. Και οι εξορίες.
Και οι εξόριστοι. Και τελευταία, φυσικά, και οι "διακοπές".
Πάντως, αυτό το νησί σε "φορτίζει".
Εχει μια σχέση "διαφορετική" με την ιστορία. Και όταν είναι η πρώτη φορά, που τραβάς για εκεί, τα νεύρα σου - και οι κεραίες σου - έτσι και αλλιώς, είναι "τεντωμένα".
Και σου "τυχαίνει", χωρίς καμιά προειδοποίηση - για να σου τονώσει, λες το ενδιαφέρον - και ο Παναγιώτης... Ενας γλυκός άνθρωπος, γεμάτος, σκόπιμα - και ψεύτικα - ερωτηματικά, όμως!
Λοιπόν, Παναγιώτη, με την ιστορία, δε φτάνει να "ξέρεις" τα "λάθη". Να βγάζεις το τεφτέρι σου και να διαβάζεις "περιπτώσεις", που αποδόθηκαν μονόπλευρα και - άκρως - υποκειμενικιά.
"Περιπτώσεις" που "έφεραν στο φως" άνθρωποι, που δεν έλαβαν μέρος στην "ιστορία" ή που έλαβαν, αλλά από το άλλο στρατόπεδο.
Οι "περιπτώσεις", που "διηγούνται αγωνιστές" που έλαβαν και οι ίδιοι μέρος στα "λάθη",
και αφού, στο "μεταξύ άλλαξαν πίστη" τώρα παριστάνουν τους αλάνθαστους και τους πονεμένους. ή, τέλος, "περιπτώσεις", που έρχονται στην "επικαιρότητα", κάθε φορά που μπαίνει το απλό - και καθοριστικό - ερώτημα: Παναγιώτη με ποιους είσαι και τι κάνουμε;
Και αντί να πεις "συγνώμη, είμαι με το ΠΑΣΟΚ, τώρα", λες διάφορες ιστορίες για "λάθη" και "προδοσίες"...
Λοιπόν, Παναγιώτη... Δε φτάνει να αραδιάζεις ονόματα: Ζαχαριάδης, Μπελογιάννης, Πλουμπίδης , Αρης και τέλος - για να γίνεις πιο πειστικός - να καταλήγεις με τα περίφημα "γιουβαρλάκια".
Ολα ετούτα - χρόνια τώρα -
τα βράζουνε στην αντικουκουέ χύτρα μάγειροι και μάγειροι και φαϊ δεν κάνουν.
Πάνω σε αυτά τα ονόματα πλέχτηκαν του κόσμου τα γαϊτανάκια. Χύθηκαν τόνοι χολής...
Λοιπόν, Παναγιώτη, κάθε μια "περίπτωση" από αυτές, είναι από μόνη της, ένα καταπληκτικό ιστορικό γεγονός, που δε χωράει μέσα στη "μικρούλα" - για μια τόσο πολύπλοκη υπόθεση - λέξη "λάθος".
Κάθε μια "περίπτωση" από αυτές είναι μια μοναδική ιστορική στιγμή και για τον τόπο μας και για το ΚΚΕ, που δεν τελειώνεις μαζί της εύκολα, λέγοντας - απερίσκεπτα - "προδοσία".
Αν κάποιος, πραγματικά, θέλει να βγάλει σωστά συμπεράσματα - και να καταλήξει σε σωστές κρίσεις - πρέπει να κρίνει με σεβασμό και δίκαια κάθε "περίπτωση" ξεχωριστά και να την εντάξει μέσα στο χρόνο και στο χώρο που "συνέβη".
Και σε καμία περίπτωση, βέβαια, δεν πρέπει να αναφέρεται σε αυτές τις "περιπτώσεις" σε... αντιδιαστολή.
Να τις χρησιμοποιεί, δηλαδή, σαν άλλοθι, για την "ένταξή" του, σήμερα, σε ένα κόμμα, που δεν έχει καμία σχέση με το σοσιαλισμό και την κοινωνία, που λες ότι ονειρεύεσαι!
Λοιπόν, Παναγιώτη... Κανένας δεν ισχυρίζεται πως δεν έγιναν λάθη. Μόνον οι πεθαμένοι δε λαθεύουν.
Και οι "ζωντανοί", που ζούνε, όμως μέσα στην ακινησία και στο τίποτα. Δηλαδή, όλα τα "πτώματα" της ιστορίας.
Ολοι αυτοί οι "οργανισμοί" που επιβιώνουν παρασιτικά, κλεπτοτσιμπώντας από κλαρί σε κλαρί.
Ολοι αυτοί,
που η ζωή, με τα χαρούμενα ταμπούρλα της και τις εκκωφαντικές φωνές της, με τα "σωστά" της και τα "λάθη" της, με τα "δίκαια" και τα "άδικα", περνάει δίπλα τους και αυτοί αρνούνται να περπατήσουν στα μεγάλα συλλαλητήρια μαζί της.
Και εκ των υστέρων - και εκ του ασφαλούς - βέβαια, παριστάνουν τους κριτές.
Και "ντύνουν", αυτή την απουσία, από τη δράση και τον πόλεμο, από τη δημιουργία, με κατηγορίες για "λάθη" και "προδοσίες" των άλλων.
Αυτών που χτυπήθηκαν και με την άγνοια και με τη συγκυρία και - κυρίως - με τον οργανωμένο αντίπαλο.
Που νίκησαν και νικήθηκαν. Που και σωστά έπραξαν και λαθεμένα έπραξαν.
Που διδάχτηκαν από την ιστορία και οι ίδιοι, όμως, δίδαξαν την ιστορία...
Λοιπόν, Παναγιώτη... Κανένας δεν απαλλάσσεται από τις υποχρεώσεις του, μόνο και μόνο γιατί "είναι κοντοχωριανός του Αρη". Γιατί "πάντα ήταν - και είναι όπως λες - κρυφοκουκουέ"!
Κανένας δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τις "κακές στιγμές της ιστορίας" για να χτυπήσει την ίδια την ιστορία.
Η "περίπτωση" του Πλουμπίδη , για παράδειγμα, δε σε οδηγεί σε "κακά συμπεράσματα", αν σωστά θέλεις να κρίνεις. Σε οδηγεί σε μεγαλείο!
Σε περιοχές, που, εκεί μόνο, συναντάς τις μεγάλες στιγμές του ανθρώπου. Στις ανεπανάληπτες "απολογίες του Μπελογιάννη.
Στα δικαιωμένα ιστορικά γράμματα του Ζαχαριάδη. Σε εκείνα τα τεράστια ευγενικά άλματα στο μέλλον του Βελουχιώτη!
Σε οδηγούνε - πρέπει να σε οδηγούνε - πέρα και πάνω από μικρότητες.
Δεν "καταλήγεις" - γκρινιάρικα και δυστυχισμένα - στο γνωστό και πάμφτωχο: τόσα λάθη!
Καταλήγεις, στο επίσης γνωστό
- που όμως "ξεχνιέται" -
τόσος αγώνας, τόση αγάπη, τόσο αίμα. Τόση ελπίδα που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφήσουμε να πάει χαμένη.
Η Ικαρία μας περιμένει. Η Ικαρία της εξορίας. Η Ικαρία των αγώνων! Η Ικαρία της πρώτης απόπειρας....
Ριζοσπάστης, 4 Αυγούστου 1996
το βρήκαμε στη Σελίδα
του ΘΑΝΑΣΗ ΒΡΑΧΟΡΙΤΗ
Η φωτογραφία απο Βικιπαίδεια