«Τρείς μέρες κράτησε η σφαγή στη Βιάννο. Εκτελέστηκαν πάνω από 400 άνθρωποι,
κάηκαν 980 σπίτια,
έγκυες ξεκοιλιάστηκαν,
παιδιά βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν,
γέροντες στήθηκαν στον τοίχο».
Όσο και αν η παθητική φωνή «γράφει» όμορφα σε ένα κείμενο, στη συγκεκριμένη περίπτωση οδηγεί σε έναν «υπό-τονισμό» του υποκειμένου.
Δηλαδή, κατά κάποιο τρόπο, κρύβει το υποκείμενο.
Θεωρώ πιο λογικό να πούμε :
«Εκτέλεσαν πάνω από 400 ανθρώπους, έκαψαν 980 σπίτια, ξεκοίλιασαν έγκυες, βασάνισαν και δολοφόνησαν παιδιά, έστησαν γέροντες στον τοίχο».
-Ποιοι;
Η λογική ερώτηση - όταν χρησιμοποιείς ενεργητική φωνή - είναι, ποιοι τα έκαναν όλα αυτά;
-Οι ναζιστές τα έκαναν.
-Γιατί; Μήπως, επειδή ήταν πόλεμος;
-ΟΧΙ, δεν τα έκαναν επειδή ήταν πόλεμος,
εξάλλου ο πόλεμος δεν περιλαμβάνει τον άμαχο πληθυσμό.
Δεν αφορά ούτε τις εγκύους, ούτε τα νήπια, ούτε την αγροτική παραγωγή, ούτε το κάψιμο των χωριών.
-Τότε, γιατί τα έκαναν όλα αυτά;
-Διότι ήταν εθνικιστές, φασίστες, ρατσιστές, ναζιστές.
Διότι, πίστευαν στην ανωτερότητα του αίματος.
Διότι έκριναν τους ανθρώπους ανάλογα με την καταγωγή τους, τη φυλή τους, το χρώμα τους ή τη θρησκεία τους.
Δεν τα έκαναν όλα αυτά, και άλλα πολλά, επειδή ήταν Γερμανοί… εξάλλου οι Γερμανοί δεν ήταν όλοι ναζιστές ούτε ήταν οι μοναδικοί ναζιστές που υπήρχαν.
Να μην ξεχνάμε ότι είχαμε και μεις εδώ τους δικούς μας, τους ντόπιους ναζιστές,
που έκαναν αντίστοιχα εγκλήματα (μη ξεχνάμε γειτονιές όπως η Κοκκινιά).
Όλα αυτά τα έκαναν ως ναζιστές, ως εθνικιστές, ως ρατσιστές.
Όταν ακούγονται γλυκανάλατες θεωρίες περί αγνής εθνικιστικής αγάπης χωρίς φασισμό,
είναι σα να λέει κανείς ότι μπορεί να φτιάξει ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά…
(Η ανάρτηση είναι η ίδια με πέρυσι, δεν έχει αλλάξει τίποτα εξάλλου)