19/11/17
Είναι η Νίκη, η Μαρία, η Γεωργία, ο Δημήτρης, ο Πέτρος, ο Τάσος... Εργαζόμενοι...
Κάποτε, απέναντι στα ταξικά σωματεία, παραπλανημένοι απο υποσχέσεις αφεντικών, κυβερνήσεων και Ε.Ε, απογοητευμένοι, παραιτημένοι κι αποκαμωμένοι...
Έρχεται όμως μια στιγμή όταν ωριμάζουν οι αντικειμενικές κι οι υποκειμενικες συνθήκες που αποφασίζουν να διεκδικήσουν, που προστρέχουν στο σωματείο...
Στην αρχή δειλά, με φόβο, με δισταγμό...
Στην πράξη όμως βλέπουν κι άλλους εργαζόμενους στο πλευρό τους, από άλλους κλάδους και σωματεία της κοινωνικής συμμαχίας, βιώνουν απο πρώτο χέρι, αυτό που εμείς εννοούμε ταξική αλληλεγγύη.
Το κεφάλαιο κι η κυβέρνηση από την άλλη μεταχειρίζονται τα πάντα για να σπάσουν αυτούς τους αγώνες ακόμα και την καταστολή...
Μετά τα ΜΑΤ και τις συλλήψεις συνδικαλιστών που δεν κατάφεραν όμως να κάμψουν την αγωνιστικότητα τους, άρχισαν να γράφουν για παράνομη στάθμευση το αυτοκίνητο του ΠΑΜΕ με τα μεγάφωνα που χρησιμοποιούμε για τις κάθε λογής κινητοποιήσεις...
Χθές, η Νίκη, η Μαρία, η Γεωργία, ο Τάσος, ο Δημήτρης κι ο Πέτρος, απλήρωτοι 18 μήνες και χωρίς δουλειά, συνεννοήθηκαν μεταξύ τους και μάζεψαν χρήματα για να πληρωθεί η κλήση...
Τέτοιες ενέργειες, δείχνουν την υπεροχή της εργατικής τάξης απέναντι στην αστική, στον τρόπο σκέψης και δράσης, μας χαροποιούν και μας δίνουν κουράγιο και δύναμη.
Και κάπως έτσι από μικρά και μεγαλύτερα βήματα αρχίζει σιγά σιγά να χτίζεται και να δυναμώνει η ταξική συνείδηση...
Κάθε μικρός ή μεγαλύτερος ταξικός αγώνας που δίνεται, ανεξάρτητα από την έκβαση του, είναι απ όλες τις απόψεις μια νίκη κι ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο μας για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.