20 Ιουλίου, 2018

20-7-1974 ΚΥΠΡΟΣ: XOYNTA ΤΟΥΡΚΟΙ και ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΜΑΚΕΛΕΨΑΝ ΤΟ ΝΗΣΙ

Σαν Σήμερα:
20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974
Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο
Η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο ξεκίνησε στις 5 το πρωί της 20ής Ιουλίου 1974, όταν οι ναυτικοί σταθμοί επιτήρησης ΣΕΠ "Α" και ΣΕΠ "Δ" δέχτηκαν τα πρώτα πυρά. 
Στις 5.15' Τούρκοι αλεξιπτωτιστές έπεσαν στον τουρκικό τομέα της Λευκωσίας, ενώ η πόλη δεχόταν αεροπορικό βομβαρδισμό. Στις 6 π.μ. άρχισε η απόβαση των τουρκικών στρατευμάτων στην Κυρήνεια.

 ΚΥΠΡΟΣ
Μέρες του '74
Η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974
Η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο το 1974
Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 44 χρόνια από τα τραγικά γεγονότα στην Κύπρο, που οδήγησαν στη διχοτόμηση του νησιού. Η Ελλάδα και η μετάβαση από τη στρατιωτική δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία σημαδεύτηκε από αυτά τα γεγονότα. Η εξέλιξη των γεγονότων στην Κύπρο, υπό το δάκτυλο της χούντας των συνταγματαρχών, δείχνει ακριβώς την προσπάθεια που καταβάλλει η αστική τάξη, προκειμένου να αναβαθμίσει το ρόλο της χώρας της σε μια γεωγραφική περιοχή.
 Και αυτό σε μια αγαστή προσπάθεια τήρησης των δεσμεύσεων και υλοποίησης των σχεδιασμών διαφόρων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως του ΝΑΤΟ.
Στο έδαφος της Κύπρου, μετά την ανεξαρτητοποίησή της το 1955 και με τη Συμφωνία της Ζυρίχης, βρίσκονταν ελληνικά, τουρκικά και βρετανικά στρατεύματα, όπως άλλωστε συμβαίνει και σήμερα, διότι οι χώρες αυτές ορίζονται ως «προστάτιδες δυνάμεις». 
Την περίοδο της χούντας, οι παρεμβάσεις της στο νησί της Κύπρου γίνονταν μέσα από το χώρο της Εθνικής Φρουράς, στην οποία υπηρετούσαν Ελληνες αξιωματικοί.
 Τα αντιτιθέμενα συμφέροντα της χούντας, με εκείνα του Μακαρίου, ωθούσαν την ελληνική χούντα σε παρεμβάσεις εις βάρος του Μακαρίου. Ετσι, στις 2 Ιούλη 1974, ο Μακάριος ζήτησε από τον χουντικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Φ. Γκιζίκη, να αποσυρθούν από την Κύπρο οι Ελληνες αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς, καταγγέλλοντας παράλληλα και τις παρεμβάσεις της χούντας.
Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα είχαν αρχίσει να γίνονται πιο εμφανείς οι τριγμοί στην κυβέρνηση. Η χούντα έπνεε τα λοίσθια, αφού έχανε σιγά - σιγά τα στηρίγματά της, ενώ το χτύπημα που είχε δεχθεί και με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και το δυνάμωμα της αντιδικτατορικής πάλης ήταν καθοριστικό για την πορεία της. 
Η ελληνική χούντα είχε εκφράσει την ανησυχία της για το ενδεχόμενο πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία.
 Σε απόρρητο υπόμνημα του Ν. Μακαρέζου προς την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων στις 12 Μάη 1974, αποδεικνύεται ακριβώς αυτό. Μεταξύ άλλων, απευθύνει «ύστατη έκκληση» έναντι των «κινδύνων ανατροπής του παρόντος καθεστώτος από μία ενδεχόμενη οικονομική κατάρρευση, πολεμική σύγκρουση (με την Τουρκία για την Κύπρο) ή ένα νέο εσωχουντικό πραξικόπημα».
Το χουντικό πραξικόπημα οδήγησε στην τουρκική επέμβαση
Στις 15 Ιούλη οι χουντικοί αξιωματικοί της Εθνοφρουράς και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, της ΕΟΚΑ Β', με ένα αιματηρό πραξικόπημα προχωρούν στην ανατροπή του Μακάριου. Πρόεδρος της Κύπρου γίνεται ο Ν. Σαμψών. Την ίδια μέρα, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με ανακοίνωσή του καταδικάζει το πραξικόπημα και απευθύνει κάλεσμα στον ελληνικό λαό να σταθεί αγωνιστικά στο πλευρό της Κύπρου.
Το πραξικόπημα οδήγησε και στην επέμβαση και στην κατοχή της Κύπρου από τις τουρκικές δυνάμεις. 
Ετσι, στις 20 Ιούλη τουρκικές δυνάμεις εισβάλλουν στις βόρειες ακτές της Κύπρου, πραγματοποιώντας την επιχείρηση «Αττίλας 1». Την ίδια μέρα δημοσιεύεται ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, όπου καταγγέλλεται ότι «το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας στην Κύπρο οδήγησε στην επέμβαση των Τούρκων. Και οι δύο ενέργειες είναι πράξεις που αποβλέπουν στην εξυπηρέτηση του ίδιου σχεδίου του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, του διαμελισμού της Κύπρου και της μετατροπής της σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση».
Στις 21 Ιούλη, συνεδριάζουν οι τέσσερις επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων (Γρ. Μπονάνος, Α. Γαλατσάνος, Α. Παπανικολάου, Π. Αραπάκης) εκτιμώντας την κατάσταση, ενώ νωρίτερα είχε παρθεί απόφαση επιστράτευσης, που είχε υλοποιηθεί. 
Κατέληξαν πως η Ελλάδα δεν ήταν σε θέση να κηρύξει τον πόλεμο στην Τουρκία. «Ποιος εγγυάται πως οι επιστρατευμένοι θα υπακούσουν στις διαταγές των αξιωματικών;», τόνισε μεταξύ άλλων ο Π. Αραπάκης. «Αν (...) εμείς κηρύξουμε τον πόλεμο είναι πολύ πιθανό ότι θα δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η χούντα προσπαθεί κάνοντας πόλεμο να σωθή (...) Και τότε τι θα γίνη;». Ακολούθως, οι «στρατηγοί» αποφάσισαν να διαφοροποιηθούν από τα μικρότερα και μεσαία στελέχη του στρατού που στήριζαν τον Ιωαννίδη (μεταξύ των οποίων είχαν, επίσης, εκδηλωθεί σοβαρά ρήγματα), προκρίνοντας τη «λύση» της «πολιτικοποίησης».
Στις 24 Ιούλη, μέρα της εναλλαγής με πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας και επιστροφή στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ με ανακοίνωσή του τοποθετήθηκε στο ζήτημα της εναλλαγής, της λήξης και της παραμονής της χούντας, λίγες μέρες μετά από την επιδίωξη του Δ. Ιωαννίδη να προχωρήσει στην ανατροπή του Μακαρίου και την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.
 Το ΚΚΕ εκτίμησε ότι «κάτω από το βάρος των εγκλημάτων και των προδοσιών της χούντας, της σθεναρής αντίδρασης του ελληνικού λαού και της κατακραυγής των άλλων λαών, η χούντα δεν μπορεί να σταθεί. Ο στρατηγός Γκιζίκης καθοδηγούμενος από τους Αμερικανούς και τους ΝΑΤΟικούς κύκλους κάλεσε και ανέθεσε το σχηματισμό κυβέρνησης στον Κ. Καραμανλή. Γίνεται προσπάθεια να περισωθούν η ένοχη εθνικής προδοσίας ηγεσία της χούντας, οι αντιδημοκρατικοί θεσμοί και η αμερικανοΝΑΤΟική κυριαρχία στην Ελλάδα, να δοθεί λύση στο Κυπριακό σε βάρος της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της Μεγαλονήσου. Αυτές οι προσπάθειες, όσο και αν φροντίζουν να τις εξωραΐσουν με υποσχέσεις περί δημοκρατίας οι Αμερικανοί και Ελληνες εμπνευστές τους, δεν πρέπει να εξαπατήσουν το λαό, τους πραγματικούς δημοκράτες και τους πατριώτες Ελληνες αξιωματικούς».
Στις 22 Ιούλη είχε προηγηθεί ανακωχή στην Κύπρο και στις 8 Αυγούστου γίνονται διαπραγματεύσεις με τις «προστάτιδες δυνάμεις» - Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία - οι οποίες, ωστόσο, οδηγήθηκαν σε ναυάγιο. 
Στις 14 Αυγούστου ακολουθεί η νέα τουρκική επίθεση «Αττίλας 2», με την οποία το 37% του κυπριακού εδάφους περνάει υπό την κατοχή της Τουρκίας.
Διαχρονικά βρώμικος ο ρόλος του ΝΑΤΟ
Ο ρόλος που έπαιξε το ΝΑΤΟ εκείνες τις μέρες επιβεβαιώνει τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα και την αστάθεια που προκαλεί στις περιοχές όπου εμπλέκεται. 
Επιβεβαιώνεται το σύνθημα του ΚΚΕ ότι «οι ιμπεριαλιστές χαράσσουν τα σύνορα των κρατών με των λαών το αίμα», αφού είχε ενεργή συμμετοχή στο διαμελισμό και στην κατοχή μιας χώρας, δεδομένου ότι και οι τρεις «προστάτιδες δυνάμεις» ήταν και είναι κράτη - μέλη του. 
Επιβεβαιώνεται, ακόμη, ότι η ανάθεση της λύσης του Κυπριακού σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, είτε το ΝΑΤΟ είτε την ΕΕ, αυξάνει τον κίνδυνο οριστικής διχοτόμησης του νησιού.
Τέλος, όσον αφορά τα διάφορα φασιστοειδή και τους ναζί της ΧΑ που αυτές τις μέρες μιλούν για τις θηριωδίες των Τούρκων έναντι των Ελλήνων και την κατοχή της Κύπρου, εσκεμμένα κρύβονται πίσω από τα εθνικιστικά τους δάκρυα. Και αυτό γιατί η ίδια η Ιστορία, τα ίδια τα γεγονότα αποδεικνύουν την άμεση εμπλοκή που είχαν οι πολιτικοί τους πρόγονοι σε αυτήν την τραγωδία για το λαό της Κύπρου. Και όχι μόνο αυτό. Αποδεικνύεται το γερό σφιχταγκάλιασμα των φασιστών με το σύστημα που τους δίνει τροφή. Γι' αυτό, μπροστά στην «αγάπη» τους για το καπιταλιστικό σύστημα, ξεχνούν και τις πατρίδες και τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα.


Δες Ακόμη: Toν ΒΡΩΜΙΚΟ-ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ
Σε ανακοίνωσή του, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 44 χρόνια από την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο (20 Ιούλη 1974) αναφέρει:
«Συμπληρώνονται 44 χρόνια από το έγκλημα σε βάρος του κυπριακού λαού με την τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή του 37% της Κύπρου, που πραγματοποιήθηκε με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ, ενώ το δρόμο άνοιξε το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και της ΕΟΚΑ Β' σε βάρος της κυπριακής κυβέρνησης Μακαρίου.
Αυτή η ιστορία δεν παραγράφεται ούτε παραχαράσσεται, όσο κι αν προσπαθούν ορισμένες δυνάμεις, ανάμεσά τους και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, να εμφανίσουν το ΝΑΤΟ ως παράγοντα ασφάλειας και σταθερότητας.
Το κυπριακό πρόβλημα, διαχρονικά, ήταν αναπόσπαστα δεμένο με τους σφοδρούς ανταγωνισμούς για τον έλεγχο μιας κρίσιμης γεωστρατηγικής θέσης στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, την οποία κατέχει αναμφισβήτητα η Κύπρος. Γι' αυτό και η εισβολή και η συνεχιζόμενη κατοχή της Τουρκίας στην Κύπρο φέρουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα των παρεμβάσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Οι πρόσφατες παρεμβάσεις των ΗΠΑ, χωρών της ΕΕ, Τουρκίας και άλλων, τόσο με τα γεωτρύπανα των μονοπωλίων τους όσο και με τα πολεμικά τους σκάφη, το επιβεβαιώνουν εκ νέου και αποδεικνύουν ότι η καπιταλιστική εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της Κύπρου δεν αποτελεί παράγοντα επίλυσης του προβλήματος, αλλά περαιτέρω εμπλοκής του.
Σε αυτό το πλαίσιο προωθείται συμβιβαστική "λύση" στο Κυπριακό, που καμία σχέση δεν έχει με την επίλυση των προβλημάτων προς το συμφέρον του κυπριακού λαού και των άλλων λαών της περιοχής. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πρωτοστατεί σε αυτούς τους σχεδιασμούς, για το συμφέρον της ελληνικής άρχουσας τάξης.
Το ΚΚΕ αντιτάσσεται σε "λύσεις" - ανοιχτής ή συγκαλυμμένης - διχοτόμησης, που στο παρελθόν απέρριψε ο ίδιος ο κυπριακός λαός. Παραμένει σταθερά αλληλέγγυο στον αγώνα του κυπριακού λαού ενάντια στην κατοχή και προβάλλει το δίκαιο αίτημα για μια Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, ένα και όχι δύο κράτη, με μία και μόνη κυριαρχία, μία ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, ελεύθερη από ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες, με τον κυπριακό λαό πραγματικά κυρίαρχο στον τόπο του.

Αυτός είναι ο δρόμος που απαντά στα σημερινά επείγοντα προβλήματα και δίνει προοπτική στην πάλη του κυπριακού λαού, όλων των λαών της περιοχής».
Με αφορμή την επέτειο της τουρκικής εισβολή στην Κύπρο, στις 20/7, ο Ελληνας ΥΠΕΞ έκρινε σκόπιμο να υπενθυμίσει την αξία των παζαριών που έγιναν πέρυσι στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας. Αναφέρθηκε συγκεκριμένα στις «εποικοδομητικές προτάσεις» που παρουσίασε ο γγ του ΟΗΕ και ισχυρίστηκε ότι σε αυτές αποτυπώθηκαν οι βασικές προϋποθέσεις για μια «λειτουργική και βιώσιμη λύση του Κυπριακού». Θυμίζουμε ότι οι «εποικοδομητικές» προτάσεις του λεγόμενου «πλαισίου Γκουτέρες» ουσιαστικά άνοιγαν το δρόμο για την εμπλοκή του ΟΑΣΕ και του ΝΑΤΟ στην «εγγύηση ασφάλειας» για την Κύπρο και προωθούσαν τα σχέδια διχοτόμησης. Οι «εποικοδομητικές» προτάσεις που θυμήθηκε ο Ελληνας ΥΠΕΞ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά νέες «πάσες» στην προώθηση πολύ επικίνδυνων σχεδιασμών των ιμπεριαλιστών... Αυτό μάλλον εννοεί ο Ελληνας ΥΠΕΞ όταν υπόσχεται χαριτολογώντας ότι εκτός από το ζήτημα της ΠΓΔΜ και της συμφωνίας με την Αλβανία θα λύσει και το Κυπριακό...
«"Κόκκινη γραμμή" σε ξένες παρεμβάσεις», «διπλό μήνυμα Μαξίμου προς τη Μόσχα», πρακτορολογία και μια κυβέρνηση που παριστάνει ότι δεν σηκώνει «μύγα στο σπαθί της» από δυνάμεις που αναμειγνύονται στις υποθέσεις της Ελλάδας. Τα παραπάνω συνοδεύουν τη φιλολογία γύρω από τους χειρισμούς της κυβέρνησης για τις απελάσεις Ρώσων διπλωματών την προηγούμενη βδομάδα.
Την ίδια στιγμή, μάλιστα, με ταχύτητες που ζάλισαν, με δημοσιεύματα καρμπόν, μια σειρά από ιστοσελίδες και Μέσα έσπευδαν να αναπαραγάγουν το «αφήγημα» της «ανεξάρτητης» πολιτικής της κυβέρνησης και μαζί όλα τα υπόλοιπα, περί «υβριδικού πολέμου» που υφίσταται η χώρα κ.ο.κ.
Οι ίδιοι παράγοντες που στη συμφωνία των Πρεσπών είτε έβαλαν είτε υπερασπίζονται τα άρθρα που μπάζουν τη γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, καμώνονται ότι «πέφτουν από τα σύννεφα» που ένα άλλο ιμπεριαλιστικό κέντρο, όπως η Ρωσία, παρεμβαίνει για να προασπίσει τα δικά του συμφέροντα στα Βαλκάνια. Η κυβέρνηση, που παριστάνει ότι δεν ανέχεται έξωθεν παρεμβάσεις, έχει μετατρέψει τη χώρα σε ξέφραγο ΝΑΤΟικό αμπέλι, σπέρνει βάσεις απ' άκρη σ' άκρη, καμαρώνει τον Αμερικανό πρέσβη να παρεμβαίνει σχεδόν παντού και να ξεδιπλώνει το «όραμά» του για Ελλάδα - «γεωπολιτικό μεντεσέ» των πολιτικοστρατιωτικών σχεδιασμών των ΗΠΑ στην περιοχή.
Μια παρέμβαση (της Μόσχας) και μια αντίδραση (της Αθήνας, όπως εκδηλώθηκε μάλιστα ανήμερα της έναρξης της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, με ό,τι αυτό σημαίνει), που κονιορτοποιεί τα περί «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής», την οποία διατυμπάνιζε ότι ασκεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Βεβαίως «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» δεν μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος. Μπορούν μόνο να υπάρξουν ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και συμφωνίες. Που όλες βεβαίως έχουν στο εσωτερικό τους και την τάση να σπάνε, να διαλύονται και να διαμορφώνονται καινούργιες. Αρα η προσέγγιση της Ελλάδας με τη Ρωσία τα προηγούμενα χρόνια στη βάση συμφερόντων τμημάτων του ελληνικού κεφαλαίου υπήρχε μόνο στο βαθμό που αυτή δεν έθιγε τη συνολικότερη στρατηγική της αστικής τάξης που έχει ισχυρούς και ιστορικούς δεσμούς με τον ευρωΝΑΤΟικό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό. Αρα η εξωτερική πολιτική της χώρας έχει μόνο μια διάσταση, τα στρατηγικά συμφέροντα του κεφαλαίου.
Σε συνθήκες σφοδρού ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού ούτε υπήρχαν ούτε και θα υπάρξουν ποτέ σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης ανάμεσα στα κράτη και τις αντιδραστικές συμμαχίες τους. Οι τελευταίες εξελίξεις έκαναν έτσι κι αλλιώς «φύλλο και φτερό» τη σχετική κυβερνητική προπαγάνδα.
Οι απελάσεις αξιοποιήθηκαν από την κυβέρνηση ως ένα ακόμα ισχυρό διαπιστευτήριο προς το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, για να δείξει ότι έχει κι άλλα κουράγια για να βγάλει ακόμα περισσότερη βρώμικη δουλειά στην περιοχή. Αλλωστε, μόνο τυχαία, έστω και για συμβολικούς λόγους, δεν πρέπει να θεωρείται η επιλογή της μέρας για τις απελάσεις. Αυτές έγιναν μαζί με την έναρξη της ΝΑΤΟικής συνόδου, επιτρέποντας στην κυβέρνηση να δείξει ότι είναι ένας από τους πιο αποφασισμένους παίκτες της λυκοσυμμαχίας στην περιοχή. Μετά τις απελάσεις άλλωστε ήρθε και η τοποθέτηση Τσίπρα στη Σύνοδο, που απέδειξε ότι η κυβέρνηση είναι ΝΑΤΟικότερη των ΝΑΤΟικών και ότι σκοπεύει να πάει μέχρι τέλους το «γράμμα» των γεωπολιτικών σχεδιασμών των ΗΠΑ στην περιοχή.
Ομως, αυτό που πάνω από όλα ενδιαφέρει το λαό είναι το ότι οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν πόσο βαθιά στους ανταγωνισμούς μπλέκεται η χώρα. Οτι όσο περισσότερο προχωρούν οι «διευθετήσεις» στις οποίες πρωταγωνιστεί η κυβέρνηση στα Δυτικά Βαλκάνια και ευρύτερα, τόσο περισσότερο ρίχνεται ο λαός στις μυλόπετρες των αντιθέσεων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών κέντρων. Γιατί η κρίση στις ελληνορωσικές διπλωματικές σχέσεις είναι αποτέλεσμα του συνολικότερου αυξανόμενου ανταγωνισμού ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και Ρωσία, αλλά και των επιλογών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να παίξει το ρόλο «σημαιοφόρου» στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Αυτή η εξέλιξη αναδεικνύει ξανά τους μεγάλους κινδύνους για τον ελληνικό λαό απ' την εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς, με ευθύνη της κυβέρνησης και για χάρη των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου.


Θ.