Πολλή συζήτηση γίνεται - και δικαίως - γύρω από τις εξελίξεις στην Ιταλία και τη σύγκρουση ανάμεσα στην ιταλική κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με επίκεντρο - σε αυτήν τη φάση - την κατάθεση του προσχεδίου του ιταλικού προϋπολογισμού.
Οι «ανησυχίες» στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και η «νευρικότητα» στις αγορές, κάθε άλλο παρά χωρίς βάση είναι δεδομένου ότι μιλάμε για την τρίτη σε μέγεθος καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ, χώρα στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρωζώνης και μέλος των «G20».
Τα ζόρια της ιταλικής καπιταλιστικής οικονομίας, που αντανακλώνται μεταξύ άλλων στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η «καρδιά» του τραπεζικού τομέα, το χαμένο έδαφος και το άνοιγμα της «ψαλίδας» με τα υπόλοιπα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη - κατά βάση τη Γερμανία - στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, η θωράκιση των συμφερόντων των ιταλικών επιχειρηματικών ομίλων ενόψει και των επικείμενων νέων «αναταράξεων», αποτελούν το πραγματικό υπόβαθρο της σύγκρουσης.
Αποτελούν άλλωστε και το υπόβαθρο για την ανάδειξη της συγκεκριμένης κυβέρνησης στην Ιταλία, με τα εθνικιστικά και ευρωσκεπτικιστικά κόμματα που πήραν το «χρίσμα» από την αστική τάξη για να εκφράσουν τα συμφέροντά της.
Να θέσουν δηλαδή μέσα στην ΕΕ πιο ευδιάκριτα τις «κόκκινες γραμμές» του ιταλικού κεφαλαίου. Μεταξύ άλλων και με την αμφισβήτηση προηγούμενων συμφωνιών, π.χ. για το ύψος των πλεονασμάτων, συμφωνίες που τώρα θεωρούνται «βραχνάς» για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων, με μια πιο επιθετική «επεκτατική» πολιτική από το αστικό κράτος και με μέτρα «προστατευτισμού» και σχετικής ανάσχεσης της έκθεσης της καπιταλιστικής οικονομίας της Ιταλίας στη «δράση» άλλων καπιταλιστικών κρατών και επιχειρηματικών ομίλων.
Από αυτή την άποψη, άλλωστε, οι εξελίξεις στην Ιταλία, όπως και συνολικά η ενίσχυση αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων σε όλη την ΕΕ και παγκόσμια (π.χ. ΗΠΑ, Βραζιλία), αποτελούν έναν ακόμα «δείκτη» της όξυνσης των ανταγωνισμών τόσο στο εσωτερικό της Ευρωζώνης όσο και συνολικά στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία, με φόντο την «αναιμική» ανάκαμψή της, το τεράστιο υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, τις δυσκολίες να βρεθεί ιμπεριαλιστικό κέντρο που να παίξει το ρόλο «ατμομηχανής», στοιχεία που συνθέτουν τον κίνδυνο εκδήλωσης ακόμα και μιας νέας διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, όπως ανοιχτά παραδέχονται τα αστικά επιτελεία.
Επιβεβαιώνουν μεταξύ άλλων ότι καμία ιμπεριαλιστική ένωση, όπως είναι η ΕΕ, δεν είναι «αιώνια», ακριβώς επειδή οι όποιοι συμβιβασμοί «για το κοινό συμφέρον» τους είναι πρόσκαιροι, ενώ οι αντιθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και τους επιχειρηματικούς ομίλους μόνιμες.
Σε αυτό το πλαίσιο, η προσπάθεια που κάνει η κυβέρνηση να παρουσιάσει τις αντιθέσεις αυτές ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και τμήματα του κεφαλαίου ως «σύγκρουση προοδευτικών και ακροδεξιών δυνάμεων», μεταξύ άλλων για να τονώσει τα κάλπικα δίπολα και τις διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ, να ασκήσει πιέσεις στις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, θα ήταν αστεία αν δεν ήταν επικίνδυνη.
Αν δεν επιχειρούσε δηλαδή να εγκλωβίσει το λαό με τη σημαία της «προοδευτικότητας» και του «μη χείρον βέλτιστον» σε σχήματα διαχείρισης - στήριξης του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, που «σάρκα από τη σάρκα» του είναι και οι ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις, να ξεπλύνει την ΕΕ, που ως ένωση του κεφαλαίου μόνο προς το αντιδραστικότερο μπορεί να πορεύεται, όπως δείχνει και όλη η έως τώρα πείρα.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν να δώσουν τις δικές τους μάχες, όχι με τις ξένες σημαίες του κεφαλαίου, αλλά με αυτή των δικών τους σύγχρονων αναγκών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και όλες τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν.
 |
| https://www.rizospastis.gr/ |