30 Δεκεμβρίου, 2018

60 ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΥΒΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ -ΝΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ !!




Από Ατέχνως»

-Εξή­ντα χρό­νια συ­μπλη­ρώ­νο­νται την 1η Γε­νά­ρη από τη μέρα που οι αντάρ­τι­κες ομά­δες των μπαρ­μπού­δος έμπαι­ναν θριαμ­βευ­τι­κά στην πρω­τεύ­ου­σα Αβάνα, γκρε­μί­ζο­ντας τη λα­ο­μί­ση­τη δι­κτα­το­ρία του Φ.Μπα­τί­στα. 
Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση απο­τέ­λε­σε γε­γο­νός-ορό­ση­μο για την ιστο­ρία του 20ου αιώνα, ση­μα­το­δο­τώ­ντας την γέν­νη­ση του πρώ­του σο­σια­λι­στι­κού κρά­τους στην Αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο και ευ­ρύ­τε­ρα στο δυ­τι­κό ημι­σφαί­ριο.

Ο θρί­αμ­βος της Επα­νά­στα­σης στην Κούβα – όπως και 42 χρό­νια πριν απ’ αυτήν η Με­γά­λη Οκτω­βρια­νή Σο­σια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση στη Ρωσία – απέ­δει­ξε στην πράξη ορι­σμέ­νες αλή­θειες:

– Ότι το βάρ­βα­ρο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα δεν είναι ανί­κη­το, πως η κα­θε­στη­κυία τάξη πραγ­μά­των μπο­ρεί να ανα­τρα­πεί.

– Ότι η ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού δε μπο­ρεί, σε καμία πε­ρί­πτω­ση, να έρθει με «ει­ρη­νι­κά μέσα» και αυ­τα­πά­τες περί «κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δρό­μου προς το σο­σια­λι­σμό». Επι­βε­βαιώ­νο­ντας έτσι, για άλλη μια φορά στην ιστο­ρία, τα λόγια του Μαρξ πως «η βία είναι η μαμή κάθε πα­λαιάς κοι­νω­νί­ας που κυο­φο­ρεί μέσα της μια και­νού­ρια» (1). 
Η κου­βα­νι­κή επα­νά­στα­ση, μας εξη­γεί ο Τσε, «παίρ­νει τον Μαρξ από το ση­μείο εκεί­νο στο οποίο ο ίδιος εγκα­τέ­λει­ψε την επι­στή­μη για να φέρει στον ώμο το επα­να­στα­τι­κό του­φέ­κι» (2) .

– Ότι ο ένο­πλος λαός, που έχει συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει για ποιόν σκοπό αγω­νί­ζε­ται, είναι σε θέση να τσα­κί­σει τυ­ράν­νους, δι­κτά­το­ρες και ιμπε­ρια­λι­στές. 
«Δι­δά­ξα­με – γρά­φει ο Τσε- την έλ­λει­ψη φόβου για τον εχθρό και την κα­τα­δυ­νά­στευ­ση. Δι­δά­ξα­με ότι τα όπλα στα χέρια του λαού απο­τε­λούν ανώ­τε­ρη δύ­να­μη από μι­σθο­φο­ρι­κούς στρα­τούς» (3). Και, πράγ­μα­τι, η πα­νω­λε­θρία των μι­σθο­φό­ρων της CIA στον Κόλπο των Χοί­ρων το 1961 απο­τε­λεί χει­ρο­πια­στή από­δει­ξη του ότι καμία ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύ­να­μη, όσο ισχυ­ρή κι’ αν είναι, δε μπο­ρεί να κα­θυ­πο­τά­ξει έναν επα­να­στα­τη­μέ­νο λαό απο­φα­σι­σμέ­νο να ζήσει ελεύ­θε­ρος από τα εκ­με­ταλ­λευ­τι­κά δεσμά.
– Ότι η ύπαρ­ξη ενός Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά ατσα­λω­μέ­νου στη βάση της μαρ­ξι­στι­κής-λε­νι­νι­στι­κής κο­σμο­θε­ω­ρί­ας, είναι προ­α­παι­τού­με­νο ώστε να βα­δί­σει ένας λαός το δρόμο της σο­σια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής. 
Κατά την Επα­νά­στα­ση του 1959 μπο­ρεί να μην υπήρ­χε ακόμη το ΚΚ Κού­βας, υπήρ­χαν ωστό­σο οι πο­λι­τι­κοί του πρό­δρο­μοι (Κί­νη­μα της 26ης Ιούλη, Λαϊκό Σο­σια­λι­στι­κό Κόμμα). Η ίδρυ­ση του Ηνω­μέ­νου Κόμ­μα­τος της Σο­σια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης το 1962 και η με­τε­ξέ­λι­ξη του σε Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα Κού­βας στις 3 Οκτώ­βρη 1965 έδω­σαν σάρκα και οστά στην πο­λι­τι­κή πρω­το­πο­ρία του ερ­γα­ζό­με­νου λαού, κα­θο­δη­γώ­ντας μέχρι σή­με­ρα την πο­ρεία της σο­σια­λι­στι­κής οι­κο­δό­μη­σης.

– Ότι – όπως πε­ρί­τρα­να επι­βε­βαί­ω­σε και η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση το 1917- είναι εφι­κτή η οι­κο­δό­μη­ση του σο­σια­λι­σμού σε μια χώρα, χωρίς την ανα­μο­νή για την πα­γκό­σμια επα­νά­στα­ση. 
Η σο­σια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση μπο­ρεί να νι­κή­σει σε οποια­δή­πο­τε χώρα έχουν δια­μορ­φω­θεί οι ανα­γκαί­ες υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τον σο­σια­λι­σμό. 
Στην πε­ρί­πτω­ση της Κού­βας οι βά­σεις για το ξε­κί­νη­μα της σο­σια­λι­στι­κής οι­κο­δό­μη­σης είχαν ήδη τεθεί τον Μάη του 1961, όταν και ο Φι­ντέλ Κά­στρο ανα­κή­ρυ­ξε τον σο­σια­λι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα της Επα­νά­στα­σης.


«Λοι­πόν ναι! Το κα­θε­στώς μας είναι σο­σια­λι­στι­κό!… Θέ­λου­με ένα Σύ­νταγ­μα που να μην είναι αστι­κό που να αντα­πο­κρί­νε­ται δη­λα­δή στα συμ­φέ­ρο­ντα εκ­με­τάλ­λευ­σης μιας τάξης σε βάρος του λαού. Θέ­λου­με ένα Σύ­νταγ­μα που να αντα­πο­κρί­νε­ται σε ένα και­νού­ριο κοι­νω­νι­κό σύ­στη­μα, όπου να μην υπάρ­χει εκ­με­τάλ­λευ­ση αν­θρώ­που από άν­θρω­πο. Αυτό το και­νού­ριο σύ­στη­μα λέ­γε­ται σο­σια­λι­σμός» – Φι­ντέλ Κά­στρο, 1 Μάη 1961 (4).
Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση απέ­δει­ξε και κάτι άλλο, εξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κό. 
Τις τε­ρά­στιες δυ­να­τό­τη­τες της σο­σια­λι­στι­κής οι­κο­δό­μη­σης που συ­νο­ψί­ζο­νται σε μια σειρά σπου­δαί­ες κοι­νω­νι­κές κα­τα­κτή­σεις (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης μιας ευ­ρεί­ας κλί­μα­κας αγρο­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης) πρω­τό­γνω­ρες για την ερ­γα­τι­κή τάξη των χωρών της Αμε­ρι­κα­νι­κής ηπεί­ρου. 
Πρό­κει­ται για κα­τα­κτή­σεις που, ση­μειω­τέ­ον, έλα­βαν χώρα εν μέσω πολύ με­γά­λων δυ­σκο­λιών, ιμπε­ρια­λι­στι­κής πε­ρι­κύ­κλω­σης, απει­λών και τρο­μο­κρα­τί­ας, στο πλαί­σιο του γε­νο­κτο­νι­κού οι­κο­νο­μι­κού και εμπο­ρι­κού απο­κλει­σμού που επέ­βαλ­λε η κυ­βέρ­νη­ση των ΗΠΑ το 1962 και το οποίο συ­νε­χί­ζει να υφί­στα­ται. 
Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση πα­ρέ­λα­βε μια χώρα- κυ­ριο­λε­κτι­κά αποι­κία των ΗΠΑ- με πολύ χα­μη­λό επί­πε­δο πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων και τη με­τέ­τρε­ψε στα­δια­κά, με την κα­θο­ρι­στι­κή οι­κο­νο­μι­κή συμ­βο­λή της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης, σε ένα κρά­τος με υψη­λού επι­πέ­δου, προ­σβά­σι­μες σε όλο το λαό, δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας, Παι­δεί­ας, Πρό­νοιας, Αθλη­τι­σμού, Πο­λι­τι­σμού κλπ.

Οι σπου­δαί­ες κα­τα­κτή­σεις της σο­σια­λι­στι­κής οι­κο­δό­μη­σης στην Κούβα ενο­χλούν – και θα συ­νε­χί­σουν να ενο­χλούν- τους πάσης φύσης απο­λο­γη­τές του κα­πι­τα­λι­σμού. 
Και αυτό διότι στις κα­τα­κτή­σεις του κου­βα­νι­κού λαού- όπως και σε άλλες πε­ρι­πτώ­σεις σο­σια­λι­στι­κής οι­κο­δό­μη­σης που γνω­ρί­σα­με τον 20ο αιώ­να- απο­τυ­πώ­νε­ται με ξε­κά­θα­ρο τρόπο η ανω­τε­ρό­τη­τα του σο­σια­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος. 

Να, λοι­πόν, τι ση­μαί­νει Σο­σια­λι­σμός:



ΣΤΗΝ ΠΑΙ­ΔΕΙΑ

Πριν την Επα­νά­στα­ση του 1959, το πο­σο­στό του κου­βα­νι­κού πλη­θυ­σμού που γνώ­ρι­ζε γραφή και ανά­γνω­ση κυ­μαί­νο­νταν από 60% έως 76%. Στην κου­βα­νι­κή ύπαι­θρο, το 40% του πλη­θυ­σμού ήταν βυ­θι­σμέ­νο στον αναλ­φα­βη­τι­σμό. 
Η «εκ­στρα­τεία ενά­ντια στον αναλ­φα­βη­τι­σμό» – η πλέον ορ­γα­νω­μέ­νη προ­σπά­θεια μα­ζι­κής εκ­παί­δευ­σης στην ιστο­ρία – που έλαβε χώρα επί 12 μήνες, κατα το έτος 1961, αύ­ξη­σε το πο­σο­στό της μόρ­φω­σης σε εθνι­κό επί­πε­δο στο 96%. Πε­ρισ­σό­τε­ροι από 707.000 ενή­λι­κες έμα­θαν γραφή και ανά­γνω­ση.

Σή­με­ρα, σύμ­φω­να με στοι­χεία της UN­ESCO, η Κούβα δια­τη­ρεί ένα από τα χα­μη­λό­τε­ρα πο­σο­στά αναλ­φα­βη­τι­σμού πα­γκο­σμί­ως, ευ­ρι­σκό­με­νη στην πρώτη δε­κά­δα των χωρών με το υψη­λό­τε­ρο πο­σο­στό εγ­γρά­μα­του πλη­θυ­σμού (99,8%). 
Αντί­στοι­χα, μια σειρά κα­πι­τα­λι­στι­κές χώρες στην Αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο, βρί­σκο­νται σε αρ­κε­τά χα­μη­λό­τε­ρη θέση από την Κούβα: Με­ξι­κό (94,5%), Γουα­τε­μά­λα (81,3%), Κόστα Ρίκα (97,4%), Δο­μι­νι­κα­νή Δη­μο­κρα­τία (92%), Κο­λομ­βία (94,2%).

Σύμ­φω­να με έκ­θε­ση της Πα­γκό­σμιας Τρά­πε­ζας το 2014, η Κούβα δια­θέ­τει το κα­λύ­τε­ρο εκ­παι­δευ­τι­κό σύ­στη­μα στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή. Το πε­ρα­σμέ­νο έτος, το 24% του ετή­σιου κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού δα­πα­νή­θη­κε για την πε­ραι­τέ­ρω βελ­τί­ω­ση του δη­μό­σιου και δω­ρε­άν συ­στή­μα­τος Παι­δεί­ας. 
Το αντί­στοι­χο πο­σο­στό που δα­πά­νη­σε η κυ­βέρ­νη­ση των ΗΠΑ δεν ξε­πέ­ρα­σε το 6,3%.

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ
Το κου­βα­νι­κό εθνι­κό σύ­στη­μα Υγεί­ας- δω­ρε­άν και προ­σβά­σι­μο για το σύ­νο­λο του λαού- έχει χα­ρα­κτη­ρι­στεί από την UNESCO ως «πα­ρά­δειγ­μα προς μί­μη­ση» για όλες τις χώρες του κό­σμου. 
Στο πλαί­σιο αυτό, την τε­λευ­ταία 20ε­τία, η Κούβα απο­τε­λεί προ­ο­ρι­σμό για πε­ρί­που 20.000 αλ­λο­δα­πούς ασθε­νείς (κυ­ρί­ως από Κα­να­δά, Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή και Ευ­ρώ­πη) κάθε χρόνο, οι οποί­οι εμπι­στεύ­ο­νται την ια­τρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή τους πε­ρί­θαλ­ψη στα χέρια κου­βα­νών για­τρών.

Η Κούβα πρω­το­πο­ρεί πα­γκο­σμί­ως στην αντι­με­τώ­πι­ση ασθε­νειών που σχε­τί­ζο­νται με τον καρ­κί­νο, ενώ έχει εξαι­ρε­τι­κά υψη­λούς δεί­κτες σε μια σειρά το­μείς της Ια­τρι­κής, από την καρ­διο­λο­γία μέχρι τις με­τα­μο­σχεύ­σεις ορ­γά­νων. 
Σε ότι αφορά τις ανά­γκες σε φάρ­μα­κα και εμ­βό­λια, το 90% αυτών πα­ρά­γε­ται στην Κούβα.

Το 1960, το προσ­δό­κι­μο ζωής στην Κούβα ήταν τα 64 χρό­νια. 
Το 2016 το αντί­στοι­χο πο­σο­στό άγ­γι­ζε τα 79,7 έτη, υψη­λό­τε­ρο κατά τέσ­σε­ρα χρό­νια σε σχέση με το αντί­στοι­χο προσ­δό­κι­μο ζωής στο σύ­νο­λο της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής (75,5 χρό­νια). 
Στις ΗΠΑ, το προσ­δό­κι­μο ζωής είναι 78,7 έτη (2016).

Το πε­ρα­σμέ­νο έτος, το 27% του ετή­σιου κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού (πάνω από 10,7 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια) δα­πα­νή­θη­κε για βελ­τιώ­σεις και εκ­συγ­χρο­νι­σμούς του Εθνι­κού Συ­στή­μα­τος Υγεί­ας.
Η Κούβα έχει το με­γα­λύ­τε­ρο αριθ­μό για­τρών, σε ανα­λο­γία με τον πλη­θυ­σμό της, από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο. 
Από το 1990 έως το 2003, ο αριθ­μός των για­τρών αυ­ξή­θη­κε κατά 76%, των οδο­ντιά­τρων κατά 46% και των νο­ση­λευ­τών κατά 16%.
 Κατά την ίδια πε­ρί­ο­δο η πλη­θυ­σμια­κή κά­λυ­ψη του κοι­νω­νι­κού θε­σμού του «οι­κο­γε­νεια­κού για­τρού» αυ­ξή­θη­κε κατά 52,2%, αγ­γί­ζο­ντας το 99,2% το 2003. 
Το Νο­έμ­βριο του 2008, η Κούβα είχε πε­ρισ­σό­τε­ρους από 70.000 για­τρούς. 
Την ίδια στιγ­μή που οι ιμπε­ρια­λι­στές «εξά­γουν» οπλι­κά συ­στή­μα­τα που προ­ο­ρί­ζο­νται για δο­λο­φο­νι­κές επεμ­βά­σεις και πο­λέ­μους, η Κούβα εξά­γει… για­τρούς και νο­ση­λευ­τι­κό προ­σω­πι­κό, σε μια σειρά κρα­τι­κά προ­γράμ­μα­τα πε­ρί­θαλ­ψης και υγεί­ας σε 75 χώρες, από τη Νότια Αμε­ρι­κή μέχρι την Αφρι­κή.

Το 2017 το πο­σο­στό της βρε­φι­κής θνη­σι­μό­τη­τας στην Κούβα βρέ­θη­κε σε ιστο­ρι­κό χα­μη­λό, με μόλις 4,1 θα­νά­τους ανα 1000 γεν­νή­σεις! 
Πρό­κει­ται για το μι­κρό­τε­ρο, με δια­φο­ρά, πο­σο­στό σε όλη την Αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των ΗΠΑ (6 τοις χι­λί­οις) και του Κα­να­δά (5 τοις χι­λί­οις).

ΕΡ­ΓΑ­ΣΙΑ – ΚΟΙ­ΝΩ­ΝΙ­ΚΗ ΠΡΟ­ΝΟΙΑ

Το 2017 το πο­σο­στό ανερ­γί­ας στην Κούβα υπο­λο­γί­ζο­νταν σε πε­ρί­που 2%, πα­ρου­σιά­ζο­ντας τά­σεις μεί­ω­σης. Το χα­μη­λό­τε­ρο πο­σο­στό της τε­λευ­ταί­ας 15ε­τί­ας ήταν το 2008 (1,6%). 
Τέ­τοια πο­σο­στά ανερ­γί­ας φα­ντά­ζουν, ασφα­λώς, απρό­σι­τα για τις κα­πι­τα­λι­στι­κές χώρες:
 Στην Ελ­λά­δα το αντί­στοι­χο πο­σο­στό κι­νή­θη­κε στο 20,8% (Νο­έμ­βρης 2017), στην Ε.Ε. στο 7,3%, ενώ στον “κα­πι­τα­λι­στι­κό πα­ρά­δει­σο”, τις ΗΠΑ, πε­ρισ­σό­τε­ροι από 16 εκα­τομ­μύ­ρια είναι άνερ­γοι η υπο­α­πα­σχο­λού­νται (Bureau of Labor Statistics).
«200 εκα­τομ­μύ­ρια παι­διά σε όλον τον κόσμο θα κοι­μη­θούν απόψε στο δρόμο. Κα­νέ­να από αυτά δεν είναι στην Κούβα». 
Η φράση αυτή, που πα­λαιό­τε­ρα εμ­φα­νί­ζο­νταν σε γι­γα­ντο­α­φί­σες στους δρό­μους της Αβά­νας, είναι αλη­θής. Στην σο­σια­λι­στι­κή Κούβα το πο­σο­στό των αν­θρώ­πων που δεν έχουν στέγη είναι πρα­κτι­κά μη­δε­νι­κό, καθώς δεν υπάρ­χει κου­βα­νός που να μένει στο δρόμο. 
Αντί­θε­τα, στην Ε.Ε. ο αριθ­μός των αν­θρώ­πων που ζουν στο δρόμο υπο­λο­γί­ζε­ται σε πε­ρισ­σό­τε­ρα από 5 εκα­τομ­μύ­ρια. 
Στις ΗΠΑ ο αντί­στοι­χος αριθ­μός των αστέ­γων υπο­λο­γί­ζε­ται με­τα­ξύ 1,6 – 3,5 εκα­τομ­μύ­ρια, στη Γερ­μα­νία πε­ρί­που 860.000 και στη Μ.Βρε­τα­νία σε 300.000.

Η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση στην Κούβα απο­τε­λεί ανα­φαί­ρε­το δι­καί­ω­μα, καθώς από την επι­κρά­τη­ση της Επα­νά­στα­σης το 1959 το κρά­τος εγ­γυά­ται την δω­ρε­άν και κα­θο­λι­κή ασφά­λι­ση όλων των κου­βα­νών. 
Σή­με­ρα, η κυ­βέρ­νη­ση δα­πα­νά πε­ρισ­σό­τε­ρα από 6 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια από τον ετή­σιο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό για προ­γράμ­μα­τα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, ποσό το οποίο ανα­μέ­νε­ται να δι­πλα­σια­στεί μέχρι το 2030. 
Αντί­θε­τα, στις γει­το­νι­κές ΗΠΑ το 15% του πλη­θυ­σμού πα­ρα­μέ­νει ανα­σφά­λι­στο ενώ του­λά­χι­στον ένα 5% προ­σφεύ­γει στην ιδιω­τι­κή ασφά­λι­ση.

ΑΘΛΗ­ΤΙ­ΣΜΟΣ – ΦΥ­ΣΙ­ΚΗ ΑΓΩΓΗ

Στο πλαί­σιο της ολό­πλευ­ρης ανά­πτυ­ξης της προ­σω­πι­κό­τη­τας των νέων, η σο­σια­λι­στι­κή οι­κο­δό­μη­ση στην Κούβα έδωσε ιδιαί­τε­ρο βάρος και στους το­μείς του Αθλη­τι­σμού και της Φυ­σι­κής Αγω­γής. 
Κα­θό­λου τυ­χαία, η μικρή Κούβα των 11 εκα­τομ­μυ­ρί­ων κα­τοί­κων έχει να επι­δεί­ξει ση­μα­ντι­κό­τα­τες επι­τυ­χί­ες σε διε­θνείς διορ­γα­νώ­σεις: 
1η θέση το 1991 και 2η θέση το 1971 στους Πα­να­με­ρι­κα­νι­κούς Αγώ­νες, 2η στο σύ­νο­λο των με­ταλ­λί­ων (συ­νο­λι­κά 2026, 875 χρυσά, 593 αση­μέ­νια, 558 χάλ­κι­να), έχο­ντας αφή­σει πίσω υπερ­δυ­νά­μεις όπως ο Κα­να­δάς, η Βρα­ζι­λία και η Αρ­γε­ντι­νή.
Η ίδια Κούβα βρί­σκε­ται στην 20η θέση πα­γκο­σμί­ως στον κα­τά­λο­γο των πε­ρισ­σό­τε­ρων με­ταλ­λί­ων σε θε­ρι­νούς Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες, έχο­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρους από 112 πα­γκό­σμιους πρω­τα­θλη­τές σε πε­ρί­που 12 ατο­μι­κά αθλή­μα­τα.

ΔΗ­ΜΟ­ΚΡΑ­ΤΙΑ – ΣΥΜ­ΜΕ­ΤΟ­ΧΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Μια απ’ τις πλέον συ­νη­θι­σμέ­νες συ­κο­φα­ντί­ες ενά­ντια στην Κούβα είναι τα περί «έλ­λει­ψης δη­μο­κρα­τί­ας» και «δι­κτα­το­ρι­κού κα­θε­στώ­τος» όπου- όπως ισχυ­ρί­ζο­νται οι απο­λο­γη­τές του κα­πι­τα­λι­σμού- 
«δεν γί­νο­νται εκλο­γές». Πρό­κει­ται ασφα­λώς για ψέμα, μιας και στην Κούβα γί­νο­νται εκλο­γές και μά­λι­στα με δια­δι­κα­σί­ες μα­κράν δη­μο­κρα­τι­κό­τε­ρες από αυτές του καθ’ ημάς αστι­κού κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού.

Ο λαός της Κού­βας συμ­με­τέ­χει σε όλο το φάσμα της πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ζωής, χωρίς κοι­νω­νι­κούς, φυ­λε­τι­κούς ή άλ­λους απο­κλει­σμούς, μέσα από μορ­φές λαϊ­κής εξου­σί­ας που ξε­κι­νούν από τη γει­το­νιά (το­πι­κά Λαϊκά Συμ­βού­λια) και φτά­νουν ως την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση. 
Ακόμη όμως κι’ αν αυτή η εξή­γη­ση δεν είναι αρ­κε­τή για να κα­τα­νοη­θεί το πως αντι­λαμ­βά­νε­ται η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση τη δη­μο­κρα­τία, ας δούμε την δια­δι­κα­σία που ακο­λου­θή­θη­κε κατά την συ­ζή­τη­ση της πρό­σφα­της Συ­νταγ­μα­τι­κής Ανα­θε­ώ­ρη­σης: 
Σε διά­στη­μα τριών μηνών έγι­ναν σε όλη την επι­κρά­τεια 133.000 δια­βου­λεύ­σεις, συμ­με­τεί­χαν 9 εκα­τομ­μύ­ρια κου­βα­νοί και κα­τα­τέ­θη­καν 783.000 προ­τά­σεις για τη βελ­τί­ω­ση του προ­σχε­δί­ου του Συ­ντάγ­μα­τος. Η δια­δι­κα­σία αυτή επέ­φε­ρε αλ­λα­γές στα 2/3 του πε­ριε­χο­μέ­νου του προ­τει­νό­με­νου Συ­ντάγ­μα­τος και το νέο επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νο κεί­με­νο εγκρί­θη­κε από την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση στα μέσα Δε­κέμ­βρη. Την τε­λι­κή ωστό­σο έγκρι­ση του νέου Συ­ντάγ­μα­τος θα τη δώσει ο κου­βα­νι­κός λαός σε δη­μο­ψή­φι­σμα που έχει προ­γραμ­μα­τι­στεί για τις 24 Φλε­βά­ρη 2019. Να για τι εί­δους δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες μι­λά­με!

60 ΧΡΟ­ΝΙΑ ΜΕΤΑ…

Στην 60χρο­νη – μέχρι σή­με­ρα- ιστο­ρία της, η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση κα­τά­φε­ρε να στα­θεί όρθια περ­νώ­ντας μέσα από δε­κά­δες εμπό­δια και αντι­ξο­ό­τη­τες. 
Η σο­σια­λι­στι­κή Κούβα στά­θη­κε όρθια απέ­να­ντι στις πο­λυ­πλό­κα­μες επι­θέ­σεις των ιμπε­ρια­λι­στών, άντε­ξε και συ­νε­χί­ζει να αντέ­χει επί μισό και πλέον αιώνα τον απάν­θω­πο, ασφυ­κτι­κό οι­κο­νο­μι­κό απο­κλει­σμό των ΗΠΑ, απέ­κρου­σε σειρά αντε­πα­να­στα­τι­κών ενερ­γειών και μη­χα­νο­ρα­φιών της CIA και των μι­σθο­φό­ρων της.

Η ερ­γα­τι­κή τάξη και ο λαός της Κού­βας, υπό την ηγε­σία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, κα­τά­φε­ραν να μεί­νουν όρ­θιοι στα χρό­νια των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών, χά­νο­ντας τον πο­λυ­τι­μό­τε­ρο σύμ­μα­χο και αρωγό τους, την Σο­βιε­τι­κή Ένωση. 
Παρά τις δυ­σα­νά­λο­γα με­γά­λες αντι­ξο­ό­τη­τες, όταν η κόκ­κι­νη ση­μαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο υπο­στέλ­λο­νταν στη Μόσχα και οι ύαι­νες του ιμπε­ρια­λι­σμού πα­νη­γύ­ρι­ζαν το «τέλος της Ιστο­ρί­ας», κάπου αλλού, σε μια γωνιά της Κα­ραϊ­βι­κής, συ­νέ­χι­ζε να ανε­μί­ζει η ση­μαία της σο­σια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης.
Πρω­το­μα­γιά στην Αβάνα

Σή­με­ρα, η στή­ρι­ξη και αλ­λη­λεγ­γύη απέ­να­ντι στον κου­βα­νι­κό λαό δεν αφορά μόνο τους κομ­μου­νι­στές, τους οπα­δούς της σο­σια­λι­στι­κής και κοι­νω­νι­κής επα­νά­στα­σης. Αφορά την ερ­γα­τι­κή τάξη σε κάθε γωνιά του κό­σμου. 
Αφορά όλους όσους συ­νει­δη­το­ποιούν ότι είναι ιστο­ρι­κή ανα­γκαιό­τη­τα να εντα­θεί η πάλη ενά­ντια στο σάπιο κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή τάξη πραγ­μά­των. 
Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση απο­τε­λεί σύμ­βο­λο και ταυ­τό­χρο­να μια δια­δι­κα­σία που συ­νε­χί­ζει να εξε­λίσ­σε­ται, με επι­τυ­χί­ες, θε­τι­κά βή­μα­τα αλλά και πι­σω­γυ­ρί­σμα­τα.

Κα­νείς δεν είναι σε θέση να γνω­ρί­ζει την εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των σε βάθος χρό­νου. 
Στο πρό­σω­πο της σο­σια­λι­στι­κής Κού­βας, που αντέ­χει και αγω­νί­ζε­ται κό­ντρα στο ρεύμα των και­ρών, αντι­κα­το­πτρί­ζε­ται μια αλή­θεια: ότι η εποχή μας, παρά τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές και τον προ­σω­ρι­νό αρ­νη­τι­κό συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων, πα­ρα­μέ­νει εποχή πε­ρά­σμα­τος από τον κα­πι­τα­λι­σμό στον σο­σια­λι­σμό.
Σή­με­ρα, 60 χρό­νια από το θρί­αμ­βο της Επα­νά­στα­σης, ο λαός της Κού­βας χρειά­ζε­ται όσο ποτέ άλ­λο­τε την ολό­πλευ­ρη στή­ρι­ξη και αλ­λη­λεγ­γύη μας προ­κει­μέ­νου να συ­νε­χί­σει να βα­δί­σει στο δρόμο της σο­σια­λι­στι­κής-κομ­μου­νι­στι­κής προ­ο­πτι­κής, σε πεί­σμα όσων θέ­λουν να βά­λουν φρένο στην εξέ­λι­ξη της Ιστο­ρί­ας.

1. Κ. Μαρξ, Κε­φά­λαιο, Τόμος 1ος, σελ. 776, εκδ. Σύγ­χρο­νη Εποχή.
2. Ε. Γκε­βά­ρα, Ση­μειώ­σεις για τη Με­λέ­τη της ιδε­ο­λο­γί­ας της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, 1960, Verde Olivo: https://​guevaristas.​org/​1967/​10/​09/​notes-​cuban-​revolution/
3. Ε. Γκε­βά­ρα, Τι μά­θα­με και τι δι­δά­ξα­με: Οι πρώ­τες σκέ­ψεις για την Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση, 1959, Patria.
4. Φι­ντέλ Κά­στρο: Η Επα­νά­στα­ση της Κού­βας, Εκδ. Ψύ­χα­λου, σελ. 388-391.

_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__


Νίκος Μότ­τας Γεν­νή­θη­κε το 1984 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Είναι υπο­ψή­φιος δι­δά­κτο­ρας (Phd) Πο­λι­τι­κής Επι­στή­μης, Διε­θνών Σχέ­σε­ων και Ιστο­ρί­ας. Σπού­δα­σε Πο­λι­τι­κές Επι­στή­μες στο Πα­νε­πι­στή­μιο Westminster του Λον­δί­νου και είναι κά­το­χος δύο με­τα­πτυ­χια­κών τί­τλων (Master of Arts) στις δι­πλω­μα­τι­κές σπου­δές (Πα­ρί­σι) και στις διε­θνείς δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις (Πα­νε­πι­στή­μιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δη­μο­σιευ­θεί σε ελ­λη­νό­φω­να και ξε­νό­γλωσ­σα μέσα.
at