ΓΙΑ ΤΗΝ "ΕΠΙΔΗΜΙΑ" ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ...

 Συνέντευξη με την Arlene Inouye

-Η απεργία των δασκάλων του Λος Άντζελες ήταν μεγάλη, ήταν ενωμένη και τώρα είναι νικηφόρα. 

Μετά την Απεργία του Λος Άντζελες, «Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο»

Συνέντευξη με την Arlene Inouye | μετάφραση Γιώργος Βούρος | 
αναδημοσίευση από Jacobin

Η απεργία των δασκάλων του Λος Άντζελες ήταν μεγάλη, ήταν ενωμένη και τώρα είναι νικηφόρα. Συνέντευξη του Eric Blanc με την επικεφαλής της διαπραγματευτικής επιτροπής των UTLA (Ενωμένοι Εκπαιδευτικοί ΛΑ), Arlene Inouye για το πώς η απεργία ανέτρεψε τα σχέδια ιδιωτικοποίησης στο ΛΑ.
Μετά από μια ισχυ­ρή απερ­γία μιας εβδο­μά­δας, οι δά­σκα­λοι του Λος Άν­τζε­λες την Τρίτη το βράδυ ψή­φι­σαν με συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία την έγκρι­ση της νέας συμ­φω­νί­ας με την σχο­λι­κή Πε­ρι­φέ­ρεια του ΛΑ. Με την αποχή από την ερ­γα­σία τους και κερ­δί­ζο­ντας συ­ντρι­πτι­κή δη­μό­σια υπο­στή­ρι­ξη, οι απερ­γοί κα­τά­φε­ραν να απο­σπά­σουν ση­μα­ντι­κές πα­ρα­χω­ρή­σεις από έναν δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χο διευ­θυ­ντή που είχε κα­θα­ρή πρό­θε­ση να ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σει τα σχο­λεία της Πε­ρι­φέ­ρειας.

Ορι­σμέ­νες από τις ση­μα­ντι­κό­τε­ρες κα­τα­κτή­σεις για τα δη­μό­σια σχο­λεία του ΛΑ πε­ρι­λαμ­βά­νουν: έναν νο­ση­λευ­τή πλή­ρους απα­σχό­λη­σης σε κάθε σχο­λείο, καθώς και πρό­σθε­τους συμ­βού­λους και βι­βλιο­θη­κο­νό­μους. Την κα­τάρ­γη­ση του άρ­θρου 1.5 της σύμ­βα­σης (που επέ­τρε­πε στην Πε­ρι­φέ­ρεια να κα­ταρ­γεί τα ανώ­τα­τα όρια με­γέ­θους τάξης). Μια στα­θε­ρή μεί­ω­ση του με­γέ­θους της τάξης σε όλα τα αντι­κεί­με­να. Αύ­ξη­ση 6% των μι­σθών χωρίς οι εκ­παι­δευ­τι­κοί να δί­νουν ως αντάλ­λαγ­μα πα­ρα­χω­ρή­σεις όσον αφορά την κά­λυ­ψη της υγειο­νο­μι­κής τους πε­ρί­θαλ­ψης. 

Αυ­ξη­μέ­νη συν­δι­κα­λι­στι­κή επο­πτεία όσον αφορά την συ­στέ­γα­ση «μη-κρα­τι­κών» σχο­λεί­ων (ΣτΜ: Και εδώ και στη συ­νέ­χεια, πρό­κει­ται για τα charter schools, που χρη­μα­το­δο­τού­νται από την κυ­βέρ­νη­ση και δεν έχουν δί­δα­κτρα, αλλά λει­τουρ­γούν «αυ­τό­νο­μα» από το δη­μό­σιο σύ­στη­μα παι­δεί­ας και τις ρυθ­μί­σεις του, δη­λα­δή ως ιδιω­τι­κά, με όρους «απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας» και αγο­ράς) με δη­μό­σια. 

Πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη για ένα πλα­φόν στα «μη-κρα­τι­κά» σχο­λεία σ’ όλη την Κα­λι­φόρ­νια. Ση­μα­ντι­κή πρό­ο­δο σ’ ένα ευρύ φάσμα μέ­τρων που αφο­ρούν αι­τή­μα­τα γε­νι­κό­τε­ρων λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων όπως η επέ­κτα­ση των κοι­νο­τι­κών σχο­λεί­ων, ο τερ­μα­τι­σμός της ρα­τσι­στι­κής σω­μα­τι­κής έρευ­νας μα­θη­τών από σε­κιού­ρι­τι στα σχο­λεία, η δη­μιουρ­γία χώρων πρα­σί­νου στα σχο­λεία και η ίδρυ­ση τα­μεί­ου υπε­ρά­σπι­σης με­τα­να­στών.

Αν και δυ­στυ­χώς η δια­δι­κα­σία της ψη­φο­φο­ρί­ας της Τρί­της δεν έδωσε αρ­κε­τό χρόνο για συ­ζή­τη­ση της συμ­φω­νί­ας, ωστό­σο η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των εκ­παι­δευ­τι­κών του Λος Άν­τζε­λες θε­ω­ρεί ότι αυτή είναι μια ιστο­ρι­κή νίκη για τη δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση στο Λος Άν­τζε­λες και για ολό­κλη­ρη τη χώρα. 

Μετά την τε­ρά­στια συ­γκέ­ντρω­ση νίκης την Τρίτη μπρο­στά στο Δη­μαρ­χείο του ΛΑ, ο Eric Blanc από το Jacobin συ­ζή­τη­σε με την Arlene Inouye, ηγε­τι­κό μέλος των UTLA(Ενω­μέ­νοι Εκ­παι­δευ­τι­κοί ΛΑ) για τη ση­μα­σία και τον αντί­κτυ­πο της απερ­γί­ας.

Arlene, ήσουν σε απερ­γία για πάνω από μία εβδο­μά­δα, βρέ­θη­κες σε ολο­νύ­χτιες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις και μόλις πριν από λίγα λεπτά ανα­κοί­νω­σες μια προ­σω­ρι­νή συμ­φω­νία μπρο­στά σε μια τε­ρά­στια συ­γκέ­ντρω­ση δε­κά­δων χι­λιά­δων εκ­παι­δευ­τι­κών. Θα μπο­ρού­σες να μας πε­ρι­γρά­ψεις πώς αι­σθά­νε­σαι τώρα;
Ξέρω ότι είμαι κου­ρα­σμέ­νη -το νιώθω σε όλο μου το σώμα. Αλλά θέλω να σου πω ότι θα μου λεί­ψει όλο αυτό. Είναι απλώς ένα εκ­πλη­κτι­κό συ­ναί­σθη­μα να βλέ­πεις μια κόκ­κι­νη θά­λασ­σα εκ­παι­δευ­τι­κών που νοιώ­θουν τόσο ευ­τυ­χι­σμέ­νοι, τόσο γε­μά­τοι απ’ τη δύ­να­μη τους. Μετά από χρό­νια ήττας, οι εκ­παι­δευ­τι­κοί του LA εί­μα­στε πλέον σε θέση να νιώ­θου­με πε­ρή­φα­νες/οι για το ποιες/οι εί­μα­στε και τι κά­νου­με. Δεν υπάρ­χουν πραγ­μα­τι­κά λέ­ξεις για τα συ­ναι­σθή­μα­τά μου αυτή την ώρα -ίσως αγαλ­λί­α­ση; Είναι πολύ, πολύ ξε­χω­ρι­στό το να μπο­ρείς να ζή­σεις αυτήν την εμπει­ρία. Είναι όμορ­φο.

Γιατί νο­μί­ζεις ότι η Πε­ρι­φέ­ρεια τε­λι­κά κα­τέ­λη­ξε να απο­δε­χτεί αυτά τα τε­λευ­ταία αι­τή­μα­τά σας μέσα στο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο; Είναι αρ­κε­τά πε­ρί­ερ­γο, καθώς για μήνες σας αντι­με­τω­πί­ζουν με ιδιαί­τε­ρη σκλη­ρό­τη­τα.

Το ένα είναι ότι έχου­με μια σκλη­ρή δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή ομάδα -και εί­χα­με κάνει σαφές στην Πε­ρι­φέ­ρεια ότι υπήρ­χαν κά­ποια βα­σι­κά αι­τή­μα­τα που ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Πα­ρα­μεί­να­με στα­θε­ρές/οι στις αρχές μας.

Αλλά αυτό που πραγ­μα­τι­κά έγει­ρε την πλά­στιγ­γα ήταν το γε­γο­νός ότι εί­χα­με 32.000 μέλη μας στις απερ­για­κές φρου­ρές έξω απο κάθε σχο­λείο, μαζί με 15.000 γο­νείς και μέλη της κοι­νό­τη­τας. Και εί­χα­με 50.000 μέλη και υπο­στη­ρι­κτές μας στις συ­γκε­ντρώ­σεις μας σχε­δόν κάθε μέρα. Αυτό είναι πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη. Γνώ­ρι­ζαν λοι­πόν ότι αν δεν αντα­πο­κρί­νο­νταν στα αι­τή­μα­τά μας, θα συ­νε­χί­ζα­με την απερ­γία –κι αυτό δεν το ήθε­λαν. Εί­χα­με τε­ρά­στιο πλε­ο­νέ­κτη­μα και γι’ αυτό κα­τα­φέ­ρα­με να πά­ρου­με όλα όσα θε­ω­ρού­σα­με κρί­σι­μα –αλλά και πολλά άλλα.

Το Λος Άν­τζε­λες έχει την αρ­νη­τι­κή φήμη μιας δύ­σκο­λης πόλης, από ορ­γα­νω­τι­κής πλευ­ράς, λόγω του με­γέ­θους και της γε­ω­γρα­φι­κής δια­σπο­ράς του. Η ορ­γα­νω­τι­κή προ­σπά­θεια της νέας ηγε­σί­ας των UTLA από την εκλο­γή σας το 2014, απο­τε­λεί μια από τις πιο εντυ­πω­σια­κές κα­μπά­νιες του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος εδώ και δε­κα­ε­τί­ες. Η ανά­πτυ­ξη και η με­τα­μόρ­φω­ση της Σω­μα­τεί­ου σας ήταν απί­στευ­τη. Η απερ­γία [των εκ­παι­δευ­τι­κών]του Σι­κά­γου το 2012 ήταν κα­τα­πλη­κτι­κή, αλλά αυτή μου φαί­νε­ται πάει ακόμα παρα πέρα.

Έχου­με πραγ­μα­τι­κά κάνει ση­μα­ντι­κά πράγ­μα­τα τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Έμαθα ότι δεν υπάρ­χει τί­πο­τα που να μπο­ρεί να μας στα­μα­τή­σει όταν εί­μα­στε καλά ορ­γα­νω­μέ­νοι, όταν έχου­με τις δομές, τις εσω­τε­ρι­κές δια­δι­κα­σί­ες, τη συμ­με­το­χή των μελών απο τα κάτω, το στε­λε­χι­κό δυ­να­μι­κό, και όταν δου­λεύ­ου­με όλοι μαζί για μια κοινή ατζέ­ντα. Είμαι ακόμα γε­μά­τη έκ­πλη­ξη για το τι κα­τορ­θώ­σα­με να επι­τύ­χου­με ως σω­μα­τείο, όλοι μαζί.

Κα­τα­φέ­ρα­με να εμπνεύ­σου­με τα μέλη μας και να τους οδη­γή­σου­με βήμα το βήμα να ξε­πε­ρά­σουν τους πραγ­μα­τι­κούς φό­βους και τις αμ­φι­βο­λί­ες τους. Κα­τα­φέ­ρα­με να τους βοη­θή­σου­με να ανα­λά­βουν ένα με­γά­λο ρίσκο. Υπε­ρα­σπι­στή­κα­με με συ­νέ­πεια τα αι­τή­μα­τα όλων των μελών μας, όχι μόνο των εκ­παι­δευ­τι­κών μας. Αυτή η συ­μπε­ρί­λη­ψη όλων έφερε την ενό­τη­τα. Πε­τύ­χα­με να βρε­θού­με ενω­μέ­νοι/ες όλοι και όλες μαζί.

Οι εκ­παι­δευ­τι­κοί σε ολό­κλη­ρη την πόλη φαί­νε­ται ότι έχουν με­τα­μορ­φω­θεί…

Ακρι­βώς. Η απο­μό­νω­ση και τα εμπό­δια που αι­σθά­νο­νται πολ­λοί εκ­παι­δευ­τι­κοί στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα τους -όλα αυτά τα έσπα­σε η απερ­γία. Μια κα­ται­γί­δα αγά­πης, αυτό ένιω­σα κατά τη διάρ­κεια αυτής της απερ­γί­ας. Υπήρ­ξε μια πραγ­μα­τι­κή αί­σθη­ση της κοι­νό­τη­τας, της αγά­πης για τον άλλον.

Φυ­σι­κά, είναι δύ­σκο­λο να κα­τέ­βεις σε απερ­γία -αλλά μόλις κά­νεις αυτό το βήμα, είναι συ­ναρ­πα­στι­κό. Ει­λι­κρι­νά δεν είχα ιδέα πόση δύ­να­μη θα έδινε στα μέλη μας, πραγ­μα­τι­κά άλ­λα­ξε συ­νο­λι­κά την ει­κό­να σε όλα σ’αυ­τή την πόλη.

Η απερ­γία ήταν επί­σης μια πράξη επι­βε­βαί­ω­σης για όλα τα μέλη μας. Νο­μί­ζω ότι κα­θέ­νας και κα­θε­μιά από αυ­τούς σή­με­ρα νιώ­θει ότι «εγώ κέρ­δι­σα αυτή τη μάχη, εμείς την κερ­δί­σα­με όλοι μαζί. Εμείς έχου­με πραγ­μα­τι­κά συλ­λο­γι­κή δύ­να­μη. Δεν μπο­ρού­με να τα κα­τα­φέ­ρου­με ο κα­θέ­νας μόνος του, αλλά μπο­ρού­με να τα κα­τα­φέ­ρου­με όλοι μαζί». Αυτό που με κα­τέ­πλη­ξε, οδη­γώ­ντας από σχο­λείο σε σχο­λείο, ήταν να βλέπω όλα τα μέλη μας μπρο­στά στις απερ­για­κές φρου­ρές να χο­ρεύ­ουν μες τη βροχή.

Τί­πο­τα δεν θα ’ναι το ίδιο μετά από αυτό. Τώρα πρέ­πει να δούμε όλοι μαζί σαν Σω­μα­τείο, πώς μπο­ρού­με να εκ­με­ταλ­λευ­τού­με όλη αυτή την ενέρ­γεια -και να εντά­ξου­με όλους τους νέους ηγέ­τες που ανα­δεί­χθη­καν στον αγώ­να- για τους αγώ­νες που έπο­νται. Νο­μί­ζω ότι οι δυ­να­τό­τη­τές μας δεν έχουν τα­βά­νι. Ελ­πί­ζω ότι κι άλλα συν­δι­κά­τα πραγ­μα­τι­κά θα πά­ρουν θάρ­ρος κι έμπνευ­ση, και αυτό πι­στεύω ότι συμ­βαί­νει, επει­δή έχω ήδη λάβει τό­νους μη­νυ­μά­των από όλη τη χώρα.

Εμείς πή­ρα­με έμπνευ­ση από το Σι­κά­γο, πή­ρα­με έμπνευ­ση από τις Κόκ­κι­νες Πο­λι­τεί­ες (ΣτΜ: Πο­λι­τεί­ες που υπο­στη­ρί­ζουν τους Ρε­που­μπλι­κά­νους, οι οποί­ες έζη­σαν ένα απερ­για­κό κύμα στην εκ­παί­δευ­ση το προη­γού­με­νο διά­στη­μα). Οι δρά­σεις μας εν­θαρ­ρύ­νουν ο ένας τον άλλο -και αυτό το κί­νη­μα πρό­κει­ται να ανα­πτυ­χθεί. Είμαι τόσο υπε­ρή­φα­νη που συμ­με­τέ­χω σε αυτόν τον αγώνα για την δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση, για κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη, για τις γυ­ναί­κες, για φυ­λε­τι­κή δι­καιο­σύ­νη, για όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους. Και τα συν­δι­κά­τα μας είναι το μέρος όπου έχου­με πραγ­μα­τι­κά την δύ­να­μη να τα ενώ­σου­με ολα αυτά μαζί.

Έχω μεί­νει έκ­πλη­κτος από το επί­πε­δο στή­ρι­ξης των γο­νιών και των μα­θη­τών στις απερ­για­κές φρου­ρές και στις τε­ρά­στιες συ­γκε­ντρώ­σεις, όπως η ση­με­ρι­νή. Πώς εξη­γεί­τε αυτό το επί­πε­δο στή­ρι­ξης;

Έχουν πε­ρά­σει χρό­νια προ­ε­τοι­μα­σί­ας, δου­λειάς με τους γο­νείς και τις κοι­νό­τη­τες. Όμως, τα πράγ­μα­τα τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες απλώς προ­έ­κυ­πταν φυ­σιο­λο­γι­κά.

Νο­μί­ζω ότι οι γο­νείς είδαν ότι αγω­νι­ζό­μα­στε για τους μα­θη­τές. Το μη­νύ­μά μας ήταν σαφές: αυτή η απερ­γία δεν αφο­ρού­σε μόνο τους μι­σθούς μας. Ανα­λά­βα­με δράση επει­δή μας εν­δια­φέ­ρουν οι μα­θη­τές μας και επει­δή οι συν­θή­κες των σχο­λεί­ων μας πρέ­πει να αλ­λά­ξουν. Πι­στεύω λοι­πόν ότι οι γο­νείς ένιω­σαν την ει­λι­κρί­νειά μας.

Ήταν πραγ­μα­τι­κά συ­γκι­νη­τι­κό να βλέ­πεις όλη τη γεν­ναιο­δω­ρία των γο­νιών και της κοι­νό­τη­τας. Για πα­ρά­δειγ­μα, είδα μια μη­τέ­ρα που ζούσε απέ­να­ντι από ένα δη­μο­τι­κό σχο­λείο να ανοί­γει το σπίτι της σε όλους τους απερ­γούς. Μπο­ρού­σες να πας στο μπά­νιο της, φυ­σι­κά -αλλά είχε επί­σης και φρο­ντί­δα για παι­διά, ζεστό φα­γη­τό, και σούπα για όλους.

Οι κα­θη­γη­τές με τους οποί­ους έχω μι­λή­σει τις τε­λευ­ταί­ες μέρες έχουν νιώ­σει αυτήν την διά­χυ­τη υπο­στή­ρι­ξη. Πολ­λοί από αυ­τούς μου έχουν πει ότι σ’αυ­τή την απερ­γία ήταν η πρώτη φορά που πραγ­μα­τι­κά γο­νείς και κοι­νό­τη­τες τους ευ­χα­ρι­στού­σαν που είναι εκ­παι­δευ­τι­κοί. Το να ακούω τέ­τοιες ιστο­ρί­ες, ση­μαί­νει τα πάντα για μένα. Γιατί αυτό είναι το πραγ­μα­τι­κό νόημα.

Οι εκ­παι­δευ­τι­κοί σε ολό­κλη­ρη τη χώρα αντι­με­τω­πί­ζουν τις ίδιες πο­λι­τι­κές ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης και πε­ρι­κο­πών του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού, που επι­βάλ­λο­νται τόσο από τους Δη­μο­κρα­τι­κούς όσο και από τους Ρε­που­μπλι­κά­νους. Πι­στεύ­ε­τε ότι το πα­ρά­δειγ­μα του Λος Άν­τζε­λες πρό­κει­ται να εν­θαρ­ρύ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρους εκ­παι­δευ­τι­κούς και πε­ρισ­σό­τε­ρα σω­μα­τεία να ανα­λά­βουν πα­ρό­μοιες ενέρ­γειες;

Πι­στεύω ότι η εμπει­ρία που μόλις ζή­σα­με εμείς θα αλ­λά­ξει την ει­κό­να όχι μόνο στο LA αλλά και σ’ άλλες Πο­λι­τεί­ες σε όλη τη χώρα -και ίσως και στο εξω­τε­ρι­κό. Πρό­κει­ται για έναν πα­γκό­σμιο αλλά και πα­νε­θνι­κό αγώνα για τη διά­σω­ση της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης απέ­να­ντι στη προ­σπά­θεια ιδιω­τι­κο­ποί­η­σής της.

Το πνεύ­μα, η χαρά, η επι­βε­βαί­ω­ση, δεν μπο­ρείς να τα ξα­να­κλεί­σεις σ’ ένα μπου­κά­λι όλα αυτά, θα δια­χυ­θούν εκεί έξω. Είναι τόσο με­τα­δο­τι­κό, είναι σαν επι­δη­μία, αυτό το κί­νη­μα θα συ­νε­χί­σει να ανα­πτύσ­σε­ται. Είναι ανά­γκη να συ­νε­χί­σει να ανα­πτύσ­σε­ται.

Αι­σθά­νο­μαι ότι σή­με­ρα είναι μια με­γά­λη νίκη -αλλά ο αγώ­νας για την υπε­ρά­σπι­ση και τη βελ­τί­ω­ση της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης στο Λος Άν­τζε­λες και στην Κα­λι­φόρ­νια δεν έχει τε­λειώ­σει, έτσι δεν είναι;

Ναι σί­γου­ρα αφορά πε­ρισ­σό­τε­ρα. Έχου­με ξε­κι­νή­σει μια με­γά­λη νο­μο­θε­τι­κή μάχη για να κερ­δί­σου­με χρη­μα­το­δό­τη­ση για την δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση της Κα­λι­φόρ­νια μέσω της κα­μπά­νιας Schools and Communities First Act. Θα μπει προς ψή­φι­ση στις εκλο­γές του 2020 (στις ΗΠΑ κατά τις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις μπο­ρούν να στη­θούν κάλ­πες και για νο­μο­θε­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες) και θα απο­κα­τα­στή­σει 11 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια για την εκ­παί­δευ­ση, τα οποία θα βρε­θούν βά­ζο­ντας τέλος στη φο­ρο­α­παλ­λα­γή των εμπο­ρι­κών ακι­νή­των που εξα­σφα­λί­ζει η [τρο­πο­λο­γία του Συ­ντάγ­μα­τος της Κα­λι­φόρ­νια] Prop 13.

Εδώ και χρό­νια, συμ­με­τέ­χου­με σε έναν πραγ­μα­τι­κά ευρύ συ­να­σπι­σμό γύρω από αυτό το θέμα, της φο­ρο­λό­γη­σης των εται­ρειών. Αυτό είναι το είδος της εκλο­γι­κής πρω­το­βου­λί­ας που με εν­θου­σιά­ζει. Ορι­σμέ­νες δυ­νά­μεις από τα πάνω συ­νε­χί­ζουν να φέρ­νουν προ­τά­σεις όπως για ένα φόρο κατά οι­κό­πε­δο, αλλά αυτός είναι ένας άδι­κος φόρος. Νο­μί­ζω ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι ήδη πλη­ρώ­νουν αρ­κε­τά σε φό­ρους -εί­ναι οι πλού­σιοι που πρέ­πει να πλη­ρώ­σουν το με­ρί­διο που τους ανα­λο­γεί. Συ­νε­πώς, θα συ­νε­χί­σου­με να αγω­νι­ζό­μα­στε σε αυτό το φο­ρο­λο­γι­κό ζή­τη­μα, θα έχου­με μια με­γά­λη μάχη το 2020.

Όσον αφορά το θέμα της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης, χρεια­ζό­μα­στε ένα πλα­φόν στα «μη-κρα­τι­κά» σχο­λεία σε πο­λι­τεια­κό επί­πε­δο. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μόλις τώρα κα­τα­φέ­ρα­με να κά­νου­με την Διεύ­θυν­ση της Πε­ρι­φέ­ρειας να συμ­φω­νή­σει να πε­ρά­σει ένα ψή­φι­σμα για πλα­φόν στα μη-κρα­τι­κά σχο­λεία στην Κα­λι­φόρ­νια. Δεν υπήρ­χε πε­ρί­πτω­ση κάτι τέ­τοιο να συ­νέ­βαι­νε πριν απ’την απερ­γία.

Αλλά τώρα, μέσω της απερ­γί­ας, το ζή­τη­μα έχει απο­κτή­σει πολλή πε­ρισ­σό­τε­ρη δη­μο­σιό­τη­τα και επί­γνω­ση ​​με­τα­ξύ του κοι­νού σχε­τι­κά με τα ιδιω­τι­κο­ποιού­με­να σχο­λεία και τα 600 εκα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια που απο­ρο­φούν από τα σχο­λεία του ΛΑ, την οι­κο­νο­μι­κή τους κα­κο­δια­χεί­ρι­ση και ούτω κα­θε­ξής.

Κά­νου­με έναν σκλη­ρό αγώνα ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποί­η­σεις στο Λος Άν­τζε­λες -νο­μί­ζω ότι πραγ­μα­τι­κά έχου­με φέρει αυτό το ζή­τη­μα στο επί­κε­ντρο σε ολό­κλη­ρη την Πο­λι­τεία. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στο Λος Άν­τζε­λες κα­τα­λα­βαί­νουν πλέον ότι έχου­με δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χους να ελέγ­χουν το σχο­λι­κό μας Συμ­βού­λιο και ότι έχου­με έναν Διευ­θυ­ντή που είναι τρα­πε­ζί­της της Wall Street. Οι γο­νείς των μα­θη­τών μας γνω­ρί­ζουν τη δια­φο­ρά με­τα­ξύ του δα­σκά­λου των παι­διών τους και των χρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων που ελέγ­χουν επί του πα­ρό­ντος τη σχο­λι­κή Πε­ρι­φέ­ρεια μας.

Μέσα από αυτό το κί­νη­μα και αυτήν την απερ­γία έχου­με δεί­ξει τη δύ­να­μη και την ομορ­φιά της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης -και γιατί πρέ­πει να τη δια­τη­ρή­σου­με. Κα­τα­φέ­ρα­με να είναι αυτή πλέον η νέα κυ­ρί­αρ­χη αφή­γη­ση.

Μέσα από αγώ­νες σαν κι αυ­τούς, τα πράγ­μα­τα αρ­χί­ζουν να με­τα­στρέ­φο­νται και η κοινή γνώμη για τα «μη-κρα­τι­κά» να αλ­λά­ζει. Και έτσι θα συ­νερ­γα­στού­με με τον Tony Thurmond, τον νέο επι­κε­φα­λής της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης της Κα­λι­φόρ­νιας, για να μπει ένα πλα­φόν στα μη κρα­τι­κά σχο­λεία σε όλη την Πο­λι­τεία.

Κά­ποια τε­λευ­ταία λόγια που θα ήθε­λες να πεις σε εκ­παι­δευ­τι­κούς και ορ­γα­νω­τές ακτι­βι­στές που κοι­τά­ζουν στο Λος Άν­τζε­λες για έμπνευ­ση;

Η απερ­γία μας είναι ένα μά­θη­μα για τα συν­δι­κά­τα σε ολό­κλη­ρη τη χώρα: το status quo δεν είναι εντά­ξει. Ήρθε η ώρα να ανα­ση­κω­θού­με, να δεί­ξου­με θάρ­ρος, να βγού­με έξω στη πρώτη γραμ­μή γιατί οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν μπο­ρούν να συ­νε­χί­σουν με την τρέ­χου­σα κα­τά­στα­ση της οι­κο­νο­μι­κής ανι­σό­τη­τας και των διαι­ρέ­σε­ων μέσα στις κοι­νό­τη­τές μας - είναι και­ρός να ξε­ση­κω­θού­με.

Ο κό­σμος βλέ­πει τώρα ότι έχου­με πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη, ότι μπο­ρού­με να νι­κή­σου­με. Τώρα είναι η μέρα μας. Να λάμ­ψου­με και να συ­νε­χί­σου­με τον αγώνα.