Ολοι αυτοί συνυπάρχουν στην Επιτροπή με πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που μετακόμισαν σε προηγούμενες φάσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Κοτσακάς, ο Ραγκούσης, η Ξενογιαννακοπούλου κ.ά. Μια ωραία ατμόσφαιρα σαν να λέμε, αν προσθέσει κανείς τους καθαρόαιμους ΣΥΡΙΖΑίους όλων των αποχρώσεων, που διέπρεψαν ως κυβέρνηση στην άσκηση της αντιλαϊκής πολιτικής, πρώην ΑΝΕΛίτες, που στις τελευταίες εκλογές κατέβηκαν με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και διάφορους παρατρεχάμενους της πολιτικής και όχι μόνο.
Τι ακριβώς θέλουν να «ανασυγκροτήσουν» όλοι αυτοί;
Τις αυταπάτες για μια «αριστερή», «προοδευτική» διακυβέρνηση, ως τον αντίπαλο πόλο στη «δεξιά» και «νεοφιλελεύθερη» ΝΔ!
Και μόνο τα ...έμψυχα «υλικά» της «ανασυγκρότησης» επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται για αναπαλαίωση της σοσιαλδημοκρατίας με προσμείξεις «λαϊκής δεξιάς», που διεκδικεί αναβάπτιση του ρόλου της στην αντιλαϊκή κυβερνητική εναλλαγή και στη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, μαζί με τη ΝΔ και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου.
Μακριά κι αλάργα, επομένως, όσοι αισθάνονται πραγματικά αριστεροί και προοδευτικοί από τέτοιες παγίδες...
Φορομπήχτες
Πιο συγκεκριμένα, οι φόροι επί κυβερνήσεων του 1ου και 2ου μνημονίου ήταν στο 37,2% του ΑΕΠ και αυξήθηκαν στο 41% επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και μετά το 3ο μνημόνιο.
Την ίδια περίοδο, οι έμμεσοι φόροι αυξήθηκαν και οι άμεσοι μειώθηκαν. Από αυτούς (τους άμεσους) ο φόρος εισοδήματος αυξήθηκε και μειώθηκαν οι φόροι περιουσίας και κεφαλαίου, που αφορούν τις επιχειρήσεις και τα υψηλότερα εισοδήματα.
Τα στοιχεία αυτά, διατηρώντας τη σχετικότητά τους, έχουν αξία μπροστά στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό για το 2020 που ξεκινάει στη Βουλή, με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ να καμώνονται πως «ακονίζουν τα μαχαίρια» για να δώσουν τη μάχη για το ποιος επιβάρυνε και ποιος ελάφρυνε περισσότερο το λαό.
Αυτό που επιβεβαιώνεται από παντού είναι ότι, ανεξάρτητα από την αναλογία στο μείγμα των φόρων, ο λαός πλήρωνε το μάρμαρο και επί ΣΥΡΙΖΑ και επί κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.
Το ίδιο συνεχίζει να κάνει και τώρα, όπως έχει ήδη διαφανεί από την κατάθεση του προϋπολογισμού. Και, βέβαια, η φοροαφαίμαξη διαρκείας είναι η άλλη όψη των προνομίων που εξασφαλίζουν για το κεφάλαιο όλες οι κυβερνήσεις του: Δεξιές, σοσιαλδημοκρατικές, «αριστερές» και πάει λέγοντας.