Φασισμός και κοινωνική επανάσταση*
Το παρακάτω απόσπασμα είναι από μελέτη με θέμα: “Η κοινωνική επανασταθεροποίηση του καπιταλισμού”. Συντάχθηκε από την Ομοσπονδία Γερμανικών Βιομηχανιών (το αντίστοιχο του δικού μας ψωριάρη ΣΕΒ) και κυκλοφόρησαν εμπιστευτικά μέσω Deutsche Fuhrerbriefe (Επιστολές στους ηγέτες) τον Σεπτέμβρη του 1932.
Γράφτηκε την εποχή που ο κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμός έκανε τα πρώτα του βήματα.
Είναι μέρος μιας αξιοπρόσεκτα ειλικρινούς, νηφάλιας και ψύχραιμης ανάλυσης σχετικά με την πραγματική υπόσταση του φασισμού και των μεθόδων του καπιταλισμού για να εξασφαλίζει την ύπαρξη και την κυριαρχία του, που την συνέταξαν οι πραγματικοί χρηματοδότες, διαχειριστές και υποστηρικτές του.
Αξίζει να σημειωθεί πως δεν αναφέρει και προφανώς δεν συμμερίζεται (η ανάλυση) καμιά από τις μυστικιστικές, εθνικές, φυλετικές, “συντεχνιακές”, σοβινιστικές ανοησίες τις οποίες ο φασισμός προβάλει για λαϊκή κατανάλωση, αλλά είναι εξολοκλήρου ορθολογική και ψυχρή.
Όλες αυτές οι ανοησίες είναι το εργαλείο των εντολοδόχων τους για να παγιδευτούν οι λαϊκές δυνάμεις.
«Η διαδικασία μετάβασης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, λόγω της αναγκαίας ακύρωσης αυτών των κατακτήσεων [αναφέρεται σε μισθούς και κοινωνικές παροχές] από την οικονομική κρίση, περνά το στάδιο του οξυμμένου κινδύνου, καθώς με την εξαφάνισή τους ο μηχανισμός διάσπασης της εργατικής τάξης ο οποίος βασίζεται σε αυτές θα πάψει να λειτουργεί, με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να αρχίσει να στρέφεται στην κατεύθυνση του κομμουνισμού και η αστική κυριαρχία να βρεθεί αντιμέτωπη με την αναγκαιότητα της οργάνωσης ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος. Αυτό το στάδιο θα σηματοδοτήσει την αρχική φάση της ανίατης ασθένειας της αστικής κυριαρχίας. Καθώς το παλιό τεχνητό φράγμα [εννοεί τη σοσιαλδημοκρατία] δεν μπορεί πλέον να αποκατασταθεί επαρκώς, η μόνη πιθανή σωτηρία της αστικής εξουσίας από την άβυσσο είναι να υλοποιήσει τη διάσπαση της εργατικής τάξης και να την προσδέσει στον κρατικό μηχανισμό, με άλλους πιο άμεσους τρόπους. Εδώ ακριβώς εδράζονται οι δυνατότητες και τα καθήκοντα του εθνικοσοσιαλισμού.»
Η κυριαρχία του κεφαλαίου πρέπει να διασφαλιστεί σε όλες τις περιπτώσεις. Είτε με εργαλείο τη σοσιαλδημοκρατία, είτε με μια μορφή φασισμού “«περιορισμένου” ή απροκάλυπτου.
Και το… επιμύθιο:
«…Ένα αστικό καθεστώς το οποίο καταστρέφει αυτές τις κατακτήσεις πρέπει να θυσιάσει τη σοσιαλδημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, να δημιουργήσει ένα υποκατάστατό της και να μεταπηδήσει σε ένα “περιορισμένο” κοινωνικό σύνταγμα.»
Η διαχρονική λύση κατά τους καπιταλιστές ώστε να διατηρηθεί το σύστημά τους όταν οι κατακτήσεις παίρνονται πίσω και η σοσιαλδημοκρατία δεν μπορεί να αποτελέσει το ανάχωμα, είναι ο φασισμός ή ένα «περιορισμένο» καθεστώς.
Αυτό εφάρμοσαν εκείνη την εποχή σε πολλές χώρες της Ευρώπης και του κόσμου. Αλλού ξεκάθαρα φασιστικά καθεστώτα (Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία) κι αλλού περιορισμένα (Αυστρία, Πολωνία, Ουγγαρία, αλλά και Βρετανία, Γαλλία…).
Πέρασαν σχεδόν εκατό χρόνια. Μπορεί να μην έχουμε τη διάταξη των καπιταλιστικών δυνάμεων της δεκαετίας του 1930, αλλά επαναλαμβάνονται οι οικονομικές τάσεις της καπιταλιστικής εξέλιξης.
Και σήμερα ο καπιταλισμός βρίσκεται σε φάση όξυνσης της μακρόχρονης και βαθιάς οικονομικής κρίσης που εντείνεται. Και τα “περιορισμένα” καθεστώτα “φυτρώνουν” γύρω μας. Επιλογή μιας από τις μεθοδολογικές τακτικές του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Χθες η αστική δημοκρατία και οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, σήμερα ο καλυμμένος φασισμός με τον περιορισμό κατ’ αρχήν των δημοκρατικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων.
Πρώτα υποσκάπτεται και απαξιώνεται η σημασία και η αναγκαιότητα της οργανωμένης συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης των εργαζόμενων κι όταν τα περιθώρια ελιγμών για το κεφάλαιο στενεύουν, επιβάλουν το τείχος του φασισμού ως ανάχωμα και προπύργιο εναντίον της κοινωνικής επανάστασης παρούσας (εξελισσόμενης) ή αναμενόμενης.
Γέμισε η Ευρώπη, στις μέρες μας τώρα πια, “περιορισμένα” καθεστώτα.
Προσβλέπουν σε επερχόμενη θύελλα και στήνουν ανάχωμα στον ερχομό της. Βαλτικές χώρες, Πολωνία, Ουκρανία, Ουγγαρία, Αυστρία, αλλά και Γαλλία, Ιταλία και στις υπόλοιπες καπιταλιστικές χώρες όπου σιγά-σιγά αφαιρούνται ή περιορίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων και παίρνονται πίσω οι δημοκρατικές, εργασιακές και πολιτικές κατακτήσεις χρόνων.
Το ζούμε κι εδώ καθημερινά όλο και με μεγαλύτερη ένταση. Είναι φανερό πως φοβούνται και παίρνουν τα μέτρα τους. Θα τους αφήσουν οι λαοί;
* Ο τίτλος και το υλικό είναι από την πολύ ενδιαφέρουσα και άκρως επίκαιρη έκδοση της Σ.Ε. «Φασισμός και κοινωνική επανάσταση», Ρ. Πάλμε Ντατ, απ’ όπου και η φωτογραφία του εξωφύλλου.
