27 Φεβρουαρίου, 2020

Ο Κώστας Πελετίδης στη Πανηλειακή Συγκέντρωση για τον Δρόμο-Καρμανιόλα

Στην αναγκαιότητα άμεσης συνέχισης των εργασιών για την ολοκλήρωση του δρόμου αναφέρθηκε ο Δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης.

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε
«ο Δήμος Πατρέων διαχρονικά διεκδικεί από όλες τις κυβερνήσεις, την κατασκευή ενός σύγχρονου αυτοκινητόδρομου Πάτρα – Πύργος – Τσακώνα. Αυτό το έργο θα μπορούσε μέχρι σήμερα να είχε κατασκευαστεί και να το χρησιμοποιούμε με ασφάλεια χωρίς να χάνονται στην άσφαλτο ανθρώπινες ζωές. Σε μια δεκαετία, χάσαμε 130 συνανθρώπους μας, με τελευταίο τραγικό περιστατικό το χαμό των 2 νέων την Κυριακή.
Ο συγκεκριμένος αυτοκινητόδρομος, έπρεπε να είχε γίνει χθες και να είχε αποδοθεί για χρήση, χωρίς διόδια. Το ότι δεν έχει γίνει, οφείλεται στο
γεγονός ότι δεν αποτελεί προτεραιότητα για το μεγάλο κεφάλαιο και την Ε.Ε. Έγινε το τμήμα της Ολυμπίας Οδού μέχρι την Πάτρα, με καθυστερήσεις, με «πανωπροίκια», πανάκριβα διόδια, γιατί αυτό τους συνέφερε.

Πρέπει να τους ασκήσουμε τέτοια πίεση, που να υποχρεωθούν να αποδεχθούν τα δίκαια αιτήματά μας. Αυτός ο αγώνας θα έχει συνέχεια. Δεν τελειώνουμε σήμερα. Θα τελειώσουμε όταν ο δρόμος θα είναι πραγματικότητα. Δεν θα τους αφήσουμε σε «χλωρό κλαρί».

Απόσπασμα από Βίντεο του ionian channel

23/2/1953: O ΕΘΝΑΡΧΗΣ ΣΑΣ ΕΝΕΚΡΙΝΕ ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ...




23/2/1953: Σαν σήμερα πριν 67 χρόνια, η φτωχή Ελλάδα με υπογραφή Καραμανλή ενέκρινε το κούρεμα του γερμανικού χρέους


Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η Γερμανία βρέθηκε με μια αδύναμη οικονομία, από την οποία έλειπε εκείνο που την χαρακτήριζε προπολεμικά, η βαριά βιομηχανία.
Επιπρόσθετα είχε την υποχρέωση να εξοφλήσει το δημόσιο χρέος που κουβαλούσε από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα δάνεια που είχε πάρει κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και τα δάνεια που είχε ληστρικά αρπάξει από τις διάφορες χώρες που είχε καταλάβει κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ήταν προφανές ότι κάτω από τέτοιες συνθήκες η οικονομική ανάκαμψη της χώρας θα ήταν εξαιρετικά χρονοβόρα, αφού δεν θα είχε τη δυνατότητα να παράξει επαρκές πρωτογενές πλεόνασμα. 
Η ριζική μείωση χρέους και η ταχεία ανοικοδόμηση της Δυτικής Γερμανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέστησαν δυνατές, χάρη στην πολιτική βούληση των πιστωτών της, ήτοι των Ηνωμένων Πολιτειών και των βασικών δυτικών συμμάχων τους (Βρετανία, Γαλλία).
Έτσι ο βασικός λόγος για τον οποίο η μεταπολεμική Γερμανία κατάφερε να ξεπεράσει σε χρόνο – ρεκόρ τα οικονομικά προβλήματα ήταν η συμφωνία της 23ης Φεβρουάριου του 1953.
Τι ακριβώς προέβλεπε αυτή η συμφωνία;
Η τριμερής επιτροπή για το γερμανικό εξωτερικό Χρέος, που δημιούργησαν η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ ξεκίνησε από τον Ιούνιο του 1951 – σε συνεργασία με τη γερμανική πλευρά – την καταμέτρηση των συνολικών υποχρεώσεων της ηττημένης πλευράς, καθώς και την έρευνα τρόπου αποπληρωμής αυτών. 
Οι τρεις αυτές χώρες θεωρούσαν πρωταρχικό στοιχείο να καθοριστεί το ποσό που θα μπορούσε να καταβάλλει η Γερμανία ετησίως έναντι της συνολικής της οφειλής.
Η συμφωνία κατέληξε στην εντυπωσιακή μείωση του χρέους κατά περίπου 60% και υπογράφηκε από τις κυβερνήσεις του Βελγίου, του Καναδά, της Δανίας, της Γαλλίας, της Ελλάδας, του Ιράν, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας, του Λουξεμβούργου, της Νορβηγίας, του Πακιστάν, της Ισπανίας, της Σουηδίας, της Ελβετίας, της Νοτίου Αφρικής, του Ηνωμένου Βασιλείου, των ΗΠΑ και της (ενωμένης τότε) Γιουγκοσλαβίας.
Οικονομικές απαιτήσεις από τη Γερμανία είχαν 70 χώρες και το 1953 το συνολικό χρέος της χώρας ανερχόταν σε 30 δισ. μάρκα (σχεδόν 15,3 δισ. ευρώ) και αντιστοιχούσε μόλις στο 23% του ΑΕΠ. Το μισό χρέος αφορούσε την προπολεμική και το υπόλοιπο τη μεταπολεμική περίοδο.
Στη διάρκεια της συμφωνίας του Λονδίνου τα ποσά μειώθηκαν σε 7,5 δισ. μάρκα για την πρώτη περίοδο και σε 7 δισ. μάρκα για τη δεύτερη. Σε ποσοστό, αυτό αντιπροσωπεύει μείωση κατά 62,6%.
Επιπλέον, η συμφωνία προέβλεπε τη δυνατότητα αναστολής των πληρωμών για να επαναδιαπραγματευθούν οι όροι, αν συνέβαινε μια ουσιαστική αλλαγή που περιόριζε τη διαθεσιμότητα των πόρων.
Για να διασφαλιστεί ότι η οικονομία της Δυτικής Γερμανίας έμπαινε πραγματικά σε επανεκκίνηση ώστε να αποτελεί ένα κεντρικό και σταθερό στοιχείο στο ατλαντικό μπλοκ ενώπιον του ανατολικού μπλοκ, οι Σύμμαχοι πιστωτές έκαναν πολύ σημαντικές παραχωρήσεις προς τις χρεωκοπημένες γερμανικές αρχές και εταιρείες που υπερέβαιναν κατά πολύ μια απλή μείωση του χρέους.
Την εποχή εκείνη η Ευρώπη χρειαζόταν μια ισχυρή Δυτική Γερμανία ως προπύργιο ενάντια στον κομμουνισμό. Έτσι οι πιστωτές της χώρας συναντήθηκαν στο Λονδίνο και έδειξαν ότι έχουν κατανοήσει ότι έπρεπε να βοηθήσουν μια χώρα να ανακάμψει από την καταστροφή. Έδειξαν επίσης κατανόηση στο γεγονός ότι το χρέος δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί ευθύνη του οφειλέτη και μόνο.
Η Ελλάδα πήρε μέρος οικειοθελώς σε μια συμφωνία για να συμβάλλει στη δημιουργία μιας σταθερής και ευημερούσας Δυτικής Ευρώπης, παρά τα εγκλήματα πολέμου, που οι Γερμανοί κατακτητές είχαν προκαλέσει μόλις λίγα χρόνια πριν.
Βασική ιδέα
Η βασική αρχή ήταν πως η Γερμανία υποχρεωνόταν να αποπληρώσει το χρέος, που απέμεινε μετά τη διαγραφή, διατηρώντας ένα επίπεδο ανάπτυξης, που θα την καθιστά ικανή να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της και να βελτιώνει παραλλήλως το βιοτικό επίπεδο του λαού της. Θα επέστρεφε στη φερεγγυότητα χωρίς ο δρόμος αυτός να περνά μέσα από τη φτώχεια του πληθυσμού της. Επιπλέον, αν η εκπλήρωση αυτών των όρων υπερέβαινε τις πραγματικές δυνατότητές της, θα επανεξεταζόταν η γενική συμφωνία, μ΄ επιμέρους διαπραγματεύσεις.
Από τη γερμανική πλευρά «αρχιτέκτονας» της συμφωνίας ήταν ο Χέρμαν Αμπς. Διοικητής της Deutsche Bank την περίοδο του χιτλερισμού, άτυπος οικονομικός σύμβουλος των βρετανικών δυνάμεων κατοχής στη Γερμανία κι αργότερα συνεργάτης του καγκελάριου Αντενάουερ, αλλά και διοικητής της Dresdner Bank μέχρι τη δεκαετία του 1970. Με «ελληνική δράση», μάλιστα, αφού συμμετείχε κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής στο αναγκαστικό δάνειο του Χίτλερ από την Ελλάδα και στον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος.
Με τις ρυθμίσεις δεν είναι καθόλου περίεργο πως η αποπληρωμή του γερμανικού χρέους έγινε δυνατή πολύ νωρίτερα από το προβλεπόμενο. Μετά την πλήρη εφαρμογή του σχεδίου (1958) το χρέος έπεσε στο 6% του ΑΕΠ. Το 1960 η Γερμανία απαλλάχτηκε από τοκοχρεολυτικές υποχρεώσεις.
Η συμφωνία του Λονδίνου, σε συνδυασμό με το σχέδιο Μάρσαλ, ήταν η βάση για το περίφημο μεταπολεμικό «οικονομικό θαύμα».
Η γερμανική οικονομία σημείωσε καταπληκτικές επιδόσεις από τότε. Σε διάστημα δέκα χρόνων το ΑΕΠ διπλασιάστηκε. Ουδέποτε στο μέλλον καταγράφηκαν τόσο υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης όσο τη δεκαετία που ακολούθησε. Η συμφωνία του Λονδίνου θεωρήθηκε τα κατοπινά χρόνια από πολλούς ως πρότυπο λογικής ρύθμισης χρεών κι έγινε σημείο αναφοράς στις διεκδικήσεις φτωχών και υπερχρεωμένων χωρών. Όπως επίσης κι άλλων πρωτοβουλιών έως τις μέρες μας.
Μέτρα διευκόλυνσης
Η βασική ιδέα ότι «το ύψος της εξυπηρέτησης του χρέους δεν πρέπει να είναι τέτοιο, ώστε να θέτει σε κίνδυνο, άμεσα μεν την ευημερία των πολιτών της χώρας, μακροπρόθεσμα δε την ανοικοδόμηση της οικονομίας της» έγινε κοινός τόπος σε θεωρητικό επίπεδο. Δυστυχώς μόνο σε θεωρητικό…
Για να επιτευχθεί η παραπάνω ιδέα οι πιστωτές δέχτηκαν:
1. Ότι η Γερμανία θα πλήρωνε είτε στο εθνικό της νόμισμα, το μάρκο, είτε σε σκληρό νόμισμα (δολάρια, ελβετικά φράγκα, λίρες…).
2. Ενώ στις αρχές του 1950, η χώρα εξακολουθούσε να έχει αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο (η αξία των εισαγωγών ξεπερνούσε εκείνη των εξαγωγών), οι πιστώτριες δυνάμεις  δέχτηκαν ότι η Γερμανία θα μπορούσε να μειώσει τις εισαγωγές της και να παράγει δικά της προϊόντα, αντί να τα εισάγει. Συνεπώς, επιτρέποντας στη Γερμανία να αντικαταστήσει τις εισαγωγές αγαθών με δική της παραγωγή, οι πιστωτές συμφωνούσαν να μειώσουν τις εξαγωγές τους προς αυτή. Με το 41% των γερμανικών εισαγωγών από τη Βρετανία, τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες για την περίοδο 1950-51 και με το μερίδιο των άλλων πιστωτριών χωρών που συμμετείχαν στη διάσκεψη (Βέλγιο, Ολλανδία, Σουηδία και Ελβετία), το σύνολο ανήλθε στο 66%.
3. Επετράπη στη Γερμανία να πωλεί τα προϊόντα της στο εξωτερικό, για να επιτύχει ένα θετικό εμπορικό ισοζύγιο.
Η σχέση μεταξύ της εξυπηρέτησης του χρέους και των εσόδων από τις εξαγωγές δεν έπρεπε να υπερβαίνει το 5%. Αυτό σήμαινε ότι η Δυτική Γερμανία δεν θα έπρεπε να ξοδεύει περισσότερο από το ένα εικοστό των εσόδων από τις εξαγωγές της για να εξυπηρετεί το χρέος της. Στην πράξη, μόλις το 4,2% των εσόδων της από τις εξαγωγές πήγαν στην εξυπηρέτηση του χρέους της (αυτό το ποσοστό ανήλθε το 1959). Έτσι και αλλιώς, δεδομένου ότι ένα μεγάλο μέρος του γερμανικού χρέους εξοφλήθηκε σε γερμανικά μάρκα, πράγμα που σήμαινε ότι η γερμανική κεντρική τράπεζα μπορούσε και εξέδιδε νέο χρήμα, με άλλα λόγια, μπορούσε και έβαζε σε λειτουργία το τυπογραφείο νομίσματος (ή ρευστοποιούσε το χρέος).
Επιπροσθέτως, εφαρμόστηκε ένα εξαιρετικό μέτρο: έγινε μια δραστική μείωση των επιτοκίων, τα οποία κυμάνθηκαν μεταξύ 0 και 5%.
Τέλος, πρέπει να ληφθούν υπόψη οι δωρεές σε δολάρια των ΗΠΑ προς τη Δυτική Γερμανία: 1,17 δισ. δολάρια με το σχέδιο Μάρσαλ μεταξύ 3 Απρ. 1948 και 30 Ιουνίου 1952 (ήτοι περίπου 10 δισ. σημερινά δολάρια) συν τουλάχιστον 200 εκατομμύρια δολάρια (περίπου 2 δις σημερινά) μεταξύ 1954 και 1961, κυρίως μέσω του Διεθνούς Οργανισμού Ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών (USAID).
Με πληροφορίες από http://agonaskritis.gr/

Αλίευση  Παρουσίαση: Viva La Revolucion

Μυτιλήνη: Έφυγαν κακήν... Κακώς...


Οι αστυνομικές δυνάμεις και τα ΜΑΤ (ΦΩΤΟ)




Αναχώρησαν ντροπιασμένα στις 9 το πρωί από τη Μυτιλήνη με το πλοίο «Νήσος Ρόδος» το οποίο εκτάκτως δρομολογήθηκε, οι αστυνομικές δυνάμεις και τα ΜΑΤ που είχαν μεταβεί στο νησί από το βράδυ της Δευτέρας, κατ' εντολήν της κυβέρνησης.

Ο λαϊκός ξεσηκωμός που έζησε αυτές τις μέρες ο λεσβιακός λαός θύμιζε το «Go back» του 1944.



Με το ίδιο πλοίο θα μετακινηθούν ο μηχανολογικός εξοπλισμός, τα οχήματα, αλλά και τα μηχανήματα του στρατού που είχαν μεταφερθεί.

Στις 12 το μεσημέρι το ίδιο πλοίο θα παραλάβει από τη Χίο τις αντίστοιχες δυνάμεις.

Το μαζικό παλλαϊκό ξεσηκωμό των κατοίκων της Λέσβου που σαν αποτέλεσμα είχε την πρώτη μεγάλη νίκη: Την απελευθέρωση της περιοχής Καράβα - Καβακλή από τις δυνάμεις καταστολής και την αποχώρηση των εισβολέων που η ίδια έστειλε από το νησί, χαιρετίζει η ΤΕ Λέσβ
ου του ΚΚΕ.




Δείτε τα "λεβεντόπαιδα" τι έκαναν εδώ:
  στο Διαβολόρεμα της Λέσβου που σπάει με μανία παρμπρίζ παρκαρισμένου ημιφορτηγού αυτοκινήτου, χρησιμοποιώντας το κοντάκι του όπλου του, όπως φαίνεται σε αυτό το βίντεο, κάτω από τις αποδοκιμασίες συγκεντρωμένων κατοίκων.

Κατιούσα:
Μπορεί τα ΜΑΤ να αναχώρησαν κακήν κακώς από τη Λέσβο και τη Χίο, ωστόσο ο αγώνας συνεχίζεται ενάντια στην κατασκευή νέων κλειστών στρατοπέδων συγκέντρωσης για τη διαιώνιση του εγκλωβισμού των ξεριζωμένων από τα νησιά.

Από τα πιο δυνατά στιγμιότυπα της σημερινής μέρας στη βόρεια Λέσβο, 
ο παπα – Χρήστος, που βρέθηκε στο πλευρό των άλλων κατοίκων σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στις κλειστές δομές. 
Σε μια εικόνα υψηλού συμβολισμού, ο ιερέας βρέθηκε ανυψωμένος σε μπουλντόζα, υπό τους ήχους του διαχρονικού αντάρτικου- αλιευμένο
βίντεο από 
 Loukas Xibrakou:



SOS 
καταγγέλλουν οτι νέοι μπάτσοι με πολιτικά καταφτάνουν στο Νησί της Λέσβου Δείτε το αλιευμένο Βίντεο από Nikos EleytheRiou:


Διαρκή ενημέρωση Από 902.gr
ΤΩΡΑ:



ΠΑΛΛΕΣΒΙΑΚΟ ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ - ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟ ΤΜΗΜΑ ΛΕΣΒΟΥ ΤΗΣ ΑΔΕΔΥ

Μεγαλειώδες απεργιακό συλλαλητήριο απαιτώντας κανένα κέντρο - φυλακή της ΕΕ: 

Με ένα μεγαλειώδες απεργιακό συλλαλητήριο στην πλατεία Σαπφούς, σε μια πόλη που «νέκρωσε» για μια ακόμη μέρα από την απεργία που κήρυξαν το Παλλεσβιακό Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο, το Νομαρχιακό Τμήμα Λέσβου της ΑΔΕΔΥ, επιμελητήρια και επιστημονικοί σύλλογοι, οι κάτοικοι της Μυτιλήνης διαδήλωσαν το πρωί της Πέμπτης την αποφασιστικότητα συνολικά των νησιωτών, να συνεχίσουν και να κλιμακώσουν τον αγώνα για να πάψει ο διπλός εγκλωβισμός, να κλείσουν τώρα όλα τα hot spots, να μην δημιουργηθεί κανένα νέο κέντρο στο νησί, ούτε ανοιχτό ούτε κλειστό, να μην περάσουν τα σχέδια της κυβέρνησης για μετατροπή των νησιών σε φυλακές της ΕΕ. (Δείτε εδώ στιγμιότυπα από το συλλαλητήριο)
Η νέα μαζική συγκέντρωση έγινε στον απόηχο της μάχης που δόθηκε από την Τρίτη σε πόλεις και χωριά της Λέσβου, κυρίως στην περιοχή Καράβα του Μανταμάδου, όπου ο λαϊκός ξεσηκωμός οδήγησε την κυβέρνηση σε αναδίπλωση, υποχρεώνοντάς την να αποσύρει τα ΜΑΤ από το νησί, που επί δυο μέρες λειτουργούσαν ως δυνάμεις κατοχής, δέρνοντας και απειλώντας τους κατοίκους, προκειμένου να προχωρήσει ο σχεδιασμός για κλειστά κέντρα - στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων. (Δείτε εδώ βίντεο με συνθήματα)
Η εικόνα των ΜΑΤ να επιβιβάζονται το πρωί στο «Νήσος Ρόδος», που δρομολογήθηκε έκτακτα γι' αυτό το σκοπό, και να παίρνουν ντροπιασμένα το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα, γέμισε με ενθουσιασμό και ικανοποίηση τους κατοίκους της Λέσβου, έδωσε νέα ώθηση στον αγώνα που συνεχίζεται. Σ' αυτόν τον αγώνα, το Εργατικό Κέντρο του νησιού βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, παίρνοντας πρωτοβουλίες και προβάλλοντας αιτήματα που βρίσκουν μεγάλη αποδοχή και απήχηση στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα του νησιού.
Την κεντρική ομιλία στη συγκέντρωση έκανε ο πρόεδρος του Παλλεσβιακού Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου, Θοδωρής Ασλανίδης, ο οποίος στάθηκε στη μεγάλη πρώτη νίκη του λαού του νησιού με την αποχώρηση των ΜΑΤ, αλλά και την ανάγκη συνέχισης του αγώνα για την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων. (Δείτε εδώ βίντεο από την ομιλία του)
Στη συγκέντρωση χαιρέτησαν εκπρόσωποι της ΑΔΕΔΥ, μαθητές υπό κατάληψη σχολείου και του εμπορικού συλλόγου. (δείτε εδώ στιγμιότυπα από την συγκέντρωση). Ακολούθησε πορεία στους δρόμους της πόλης.
Στη συγκέντρωση παραβρέθηκε αντιπροσωπεία του ΚΚΕ με επικεφαλής τον Κώστα Παρασκευά, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, ο επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Β. Αιγαίου Σταύρος Τάσσος, η επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης Μυτιλήνης, Νίκη Τσιριγώτη, μέλη της εκτελεστικής γραμματείας της ΑΔΕΔΥ, μέλη Σωματείου Αποκεντρωμένης διοίκησης, αντιπροσωπεία Αγροτικών Συλλόγων Λέσβου και του εμπορικού συλλόγου Πέτρας.
Στο μεταξύ η Τομεακή Επιτροπή Λέσβου του ΚΚΕ, χαιρετίζει το μαζικό παλλαϊκό ξεσηκωμό των κατοίκων με πρώτη μεγάλη νίκη την αποχώρηση των δυνάμεων καταστολής από το νησί.
Δείτε εδώ τι έγινε στη Λέσβο την Τετάρτη 26 Φλεβάρη.

1 / 12
Οι εικόνες των ΜΑΤ να εγκαταλείπουν όπως όπως τα νησιά, κάτω από τη γενικευμένη λαϊκή κατακραυγή, είναι μεγάλη επιτυχία του ξεσηκωμένου λαού σε Λέσβο και Χίο, που αγωνίζεται για να μη μετατραπεί ο τόπος του σε φυλακή - κολαστήριο της ΕΕ για πρόσφυγες και μετανάστες.
Το τριήμερο των μαζικών κινητοποιήσεων, η αποφασιστική τους στάση, το ηχηρό «ως εδώ» που εξέπεμψαν μαζικά και το διώξιμο κακήν κακώς των δυνάμεων καταστολής ήταν μια δίκαιη λαϊκή αντίδραση στην πολιτική του διπλού εγκλωβισμού, στις συνέπειες για πρόσφυγες και νησιώτες από την εφαρμογή της Συμφωνίας ΕΕ - Τουρκίας και των άλλων Κανονισμών της ΕΕ, που εμποδίζουν τους πρόσφυγες να ταξιδέψουν στις χώρες προορισμού τους.
Τώρα χρειάζεται ο αγώνας να κλιμακωθεί. Η κυβέρνηση, παρά το στρίμωγμα και τους ελιγμούς, παραμένει συνεπής στη γραμμή του εγκλωβισμού, του στησίματος των νέων κλειστών δομών στα νησιά.
Κι αυτό δεν φαίνεται μόνο από την απόβαση των «δυνάμεων κατοχής», όπως δίκαια χαρακτήρισε ο λαός τα ΜΑΤ, αλλά και από τον προπαγανδιστικό της ορυμαγδό που συνεχίζεται ασταμάτητος.
Ένας οχετός με συκοφαντίες, εκβιασμούς, αντιδραστικά επιχειρήματα που εξελίχθηκε παράλληλα με το όργιο καταστολής, τώρα εμπλουτίζεται με κάθε παρέμβαση υπουργών και άλλων παπαγάλων της κυβέρνησης.
Από τις απειλές ότι αν δεν φτιαχτούν οι φυλακές προσφύγων στον Μανταμάδο της Λέσβου και στο Αίπος της Χίου θα υπάρξει ...πανδημία με τον κορονοϊό, μέχρι τα αισχρά υπονοούμενα ότι οι κάτοικοι κινητοποιούνται για να παραμείνει το αίσχος της Μόριας και της ΒΙΑΛ, επειδή τάχα αποκομίζουν «κέρδη» από τις υπάρχουσες δομές...
Και από εκβιασμούς ότι ένας μαζικός απεγκλωβισμός προσφύγων και μεταναστών θα έφερνε αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, μέχρι χαρακτηρισμούς όσων κινητοποιούνται ως «ακραίων στοιχείων», στη γνώριμη λογική της συκοφαντίας και της καλλιέργειας κλίματος «κοινωνικού αυτοματισμού».
Γι' αυτό δεν πρέπει να υπάρξει κανένας εφησυχασμός, αλλά στον απόηχο του μεγάλου λαϊκού ξεσηκωμού, να δυναμώσει η οργάνωση του αγώνα, να αναδειχτεί πιο μαζικά, πιο αποφασιστικά η αιχμή των διεκδικήσεων που προβάλλουν οργανωμένα δεκάδες σωματεία και φορείς του κινήματος στα νησιά: Κανένα νέο κέντρο, κλειστό ή ανοιχτό, να κλείσουν και αυτά που υπάρχουν. Να απεγκλωβιστούν όλοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Να καταργηθούν οι Συμφωνίες εγκλωβισμού (ΕΕ - Τουρκίας και Δουβλίνο).
Τον δρόμο αυτό δείχνει και η δράση που αναπτύσσουν το Εργατικό Κέντρο και άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις στη Λέσβο, στη Χίο και στα άλλα νησιά, που οι πρωτοβουλίες και οι διεκδικήσεις τους, η σταθερή αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες, το αταλάντευτο μέτωπο στον ρατσισμό και την ξενοφοβία, συναντούν μεγάλη απήχηση, συσπειρώνουν ευρύτερα τους εργαζόμενους και το λαό της περιοχής.
Ταυτόχρονα με την απάντηση στην κυβέρνηση, δεν πρέπει να ξεγελαστεί κανείς από την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ξεπλυθεί από τις ευθύνες του με αφορμή τις κινητοποιήσεις, για τη σημερινή κατάσταση στα νησιά.
Είναι αυτός που υπέγραψε τη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας. Δικό του δημιούργημα ήταν τα κολαστήρια τύπου Μόριας, αυτός κουβάλησε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, δήθεν για την αντιμετώπιση των προσφυγικών ροών, αλλά βαθαίνοντας στην πραγματικότητα την εμπλοκή της χώρας σε επικίνδυνα σχέδια και ανταγωνισμούς, που προκαλούν στρατιές προσφύγων. Ενώ πριν από λίγο καιρό προσπαθούσε συκοφαντικά να ταυτίσει τις λαϊκές κινητοποιήσεις με ακροδεξιές και ρατσιστικές δυνάμεις, που όμως απομονώνονταν από την πλειοψηφία του λαού.
Σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί τον τίτλο του καλύτερου διαχειριστή των Συμφωνιών που ο ίδιος συνυπέγραψε με Τουρκία - ΕΕ και προβάλλει ως «πλεονέκτημα» την ικανότητά του να προωθεί την ίδια πολιτική, χωρίς να διαταράσσεται η «κοινωνική συνοχή».
Οσα γίνονται αυτές τις μέρες στα νησιά, αφορούν όλο τον ελληνικό λαό και όχι μόνο τους νησιώτες. Η πάλη αυτή πρέπει να αναπτυχθεί σε όλη τη χώρα με σταθερό αίτημα το κλείσιμο όλων των δομών στα νησιά, τη γρήγορη απόδοση ασύλου και ταξιδιωτικών εγγράφων για τον απεγκλωβισμό των προσφύγων και μεταναστών προς τις χώρες προορισμού τους. Πάλη που πρέπει να συνδεθεί και με τον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που φέρνουν πολέμους και προσφυγιά.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Παρασκευής 28 Φλεβάρη 2020.