"Μα αφού έκανε το εμβόλιο, πώς κόλλησε;"

Είναι κάποια πράγματα που εκπλήσσεσαι ότι πρέπει να τα εξηγήσεις. Θες πως η διαχείριση αριθμών και πιθανοτήτων είναι κομμάτι της καθημερινότητας σου εδώ και δεκαετίες; 

Θες πως ο "πολύς κόσμος" ουδέποτε "εκπαιδεύτηκε" συστηματικά στην κριτική σκέψη και την εξόρυξη συμπερασμάτων; 

Μάλλον λίγο και από τα δύο, μάλλον κι άλλα πράγματα... Ας είναι, πάμε να τα εξηγήσουμε στα γρήγορα.

"Μα αφού έκανε το εμβόλιο, πώς κόλλησε;" Εν μέσω έξαρσης διασποράς του ιού αυτά τα ανεκδοτικά περιστατικά θα εμφανιστούν στο εγγύς μέλλον συχνότατα. 

Πρώτα από όλα πότε έκανε το εμβόλιο σε σχέση με πότε ήρθε σε επαφή με τον ιό; 

Είχε κάνει και την δεύτερη δόση και είχε περάσει ικανός αριθμός ημερών από αυτή για να έχει πλέον μέγιστη ανοσοποιήση; 

Ακόμα και αν είναι καταφατική η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, τα εμβόλια δεν έχουν 100% απόδοση (τίποτα δεν έχει 100% απόδοση). Τα καλύτερα φτάνουν το 95-96%. Το οποίο σημαίνει πως για κάθε 100 εμβολιασμένους 4 με 5 δεν έχουν το προσδοκόμενο επίπεδο προστασίας. 

Αν έχεις λοιπόν τεράστια διασπορά, αυτοί οι άνθρωποι θα έχουν σοβαρές πιθανότητες να συναντήσουν τον ιό και να προσβληθούν. Και πώς δεν θα έχεις τεράστια διασπορά; 

Αν εμβολιαστούν όλοι ή σχεδόν όλοι, τότε ο ιός θα μπορεί να μεταπηδάει μόνο μεταξύ αυτών των 4-5, οι πιθανότητες γίνονται εξαιρετικά μικρές και ο ιός σβήνει.
Ας κάνουμε ένα παράδειγμα που μπορείτε να οπτικοποιήσετε. 

Θα έβγαινε πολύ καλό ως animated προσομοίωση αλλά δεν έχω τέτοια ταλέντα (φιλαράκια προγραμματιστες ψηθείτε). 

Φανταστείτε ένα μεγάλο κλειστό χώρο όπως π.χ. ένα συνεδριακό κέντρο - άδειο για απλοποίηση. Εντός αυτού βάλτε 1000 ανθρώπους που κινούνται ελεύθερα και τυχαία. Ξεκινήστε με μόνο 1 άτομο να έχει τον "ιο" τον οποίο και μεταδίδει όταν έρθει σε κοντινή απόσταση με κάποιον άλλο και που το κρατάει για ένα ικανό διάστημα πριν "σβήσει". Αν είναι όλοι επίνοσοι (μπορούν να κολλήσουν), σύντομα και οι 1000 θα εχουν κολλησει σε μια εκθετική πορεία.

 Ωραία, σε ενα εναλλακτικό σενάριο από τους 1000 έχουμε 100 εμβολιασμένους με πολύ καλό εμβόλιο και απόδοση 95% διάσπαρτα κατανεμημένους ανάμεσα στο πλήθος. Συνολικά λοιπόν επίνοσοι είναι οι 905 από τους χίλιους. Πατάμε play. 

Δεν θα αργήσει να επαναληφθεί το προηγούμενο σενάριο με ΜΟΝΟ 95 να μην κολλανε τελικά (95, όχι 100!). Σουσουρο και ανησυχία, 5 εμβολιασμένοι κόλλησαν! 

Τρίτο σεναριο: είναι όλοι εμβολιασμένοι (πλην του ενος seeder που ξεκινάει το συστρικλο) και επομένως έχουμε 50 επίνοσους τυχαία κατανεμημένους στο πλήθος. Πατήστε play. 

Είτε δεν θα προλάβει να κολλήσει και τους 50 και θα σβήσει, είτε θα σας σπάσει τα νεύρα και θα το κλείσετε τόσο αργά που πάει. Ας πούμε οτι έσβησε αφού πρόλαβε να κολλήσει 10 από τους 50 επίνοσους.

 Στην πράξη λοιπόν και σε ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ το εμβόλιο είχε απόδοση 990/1000 => 99% και όχι "μόνο" 95%.
Για αυτό λέμε ότι ο εμβολιασμός ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ. Είναι πολύ πιο αποδοτικός σε κοινωνικό επίπεδο απ'ότι σε ατομικό. Εμβολιάζεσαι πρωτίστως για να μειώσεις δραματικά την πιθανότητα να σουλατσάρει ο ιός στην κοινότητά σου και να προστατεύσεις τους διπλανούς σου και δευτερευόντως για την ατομική σου προστασία. Στο παράδειγμα μας, γλίτωσες 40 συνανθρώπους σου επειδή ανέλαβες το δικό σου μερίδιο στην κοινωνική άμυνα.

 ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΛΙΝΑΤΣΕΣ, το εξελικτικό πλεονέκτημα είναι να φερθείτε αλληλέγγυα.

ΥΓ: Σόρρυ αν σας έκαψα τον εγκέφαλο με μια νοητή προσομοίωση. Δεν βρίσκω καλύτερο τρόπο να το εξηγήσω.

Gerasimos Grammatikopoulos

ΣΥΡΙΖΑ: Δουλεύει «υπερωρίες» στην εξαπάτηση...

ΣΥΡΙΖΑ: Δουλεύει «υπερωρίες» στην εξαπάτηση...

Την ώρα που οι εργαζόμενοι έχουν μπροστά τους μια μεγάλη μάχη για την υπεράσπιση του εργάσιμου χρόνου, του δικαιώματος στη συλλογική οργάνωση και δράση, δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που «δουλεύει υπερωρίες» για να τους πείσει πως τα μέτρα είναι για το καλό τους!

Είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ονειρεύεται ότι μια μεγάλη μάχη για τους εργαζόμενους θα γίνει «στρακαστρούκες» για να γίνει ο ίδιος χαλίφης στη θέση του χαλίφη, δηλαδή μια χαμένη μάχη για τους εργαζόμενους. Και έτσι κάνει «υπερωρίες» στην εξαπάτηση...

Αυτό άλλωστε εννοούσε και ο πρόεδρός του Αλ. Τσίπρας όταν, «ξεσπαθώνοντας» μεσοβδόμαδα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη που «αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο στις δυνάμεις της εργασίας», κατέληγε στο διά ταύτα πως «η εμπειρία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι μπορεί να υπάρχει άλλος δρόμος».

Ηεμπειρία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έδειξε βέβαια το ακριβώς αντίθετο: Οτι στο πλαίσιο του συστήματος που υπηρετούν, «μονόδρομος» είναι οι αντεργατικές ανατροπές, η αύξηση της εκμετάλλευσης, το ξήλωμα δικαιωμάτων των εργαζομένων, η «κανονικότητα» της εργασιακής ζούγκλας που έρχονται να κατοχυρώσουν με τις συνεχείς νομοθετικές ρυθμίσεις.

Γι' αυτό και η επώδυνη εμπειρία των εργαζομένων «έγραψε» ανάμεσα σε πολλά άλλα ότι:

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση εφάρμοσε την περίφημη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» (βλ. ΟΣΕ 9ήμερο χωρίς ρεπό, 12ωρη δουλειά στους νοσοκομειακούς γιατρούς κ.λπ.), με τη ΝΔ να έρχεται να αποτελειώσει τη βρώμικη δουλειά...

-- Ενεργοποίησε τον πιο «νεοφιλελεύθερο», μνημονιακό νόμο της κυβέρνησης Σαμαρά, που απαγορεύει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον ορισμό του κατώτατου μισθού, και πάνω στον οποίο πατάει και ξεσαλώνει η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ.

-- Η δική του κυβέρνηση έβαλε νέα εμπόδια στο δικαίωμα στην απεργία, με τη διάταξη για υποχρεωτική συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση που αποφασίζει απεργία από τουλάχιστον το 50%+1 των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου, διάταξη για την οποία οι υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης ΝΔ έλεγαν τότε ότι «ερχόμουνα και δεν κρατιόμουνα να την ψηφίσω». Αυτούς τους νόμους πάει το έκτρωμα της ΝΔ ακόμα παραπέρα, με νέα εμπόδια όπως αυτά περί ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.

Ολα αυτά «έχουν γράψει και δεν ξεγράφουν» και οι εργαζόμενοι δεν είναι λωτοφάγοι. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι μόνο τι έγινε, αλλά και το γεγονός ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ρίξει τους εργαζόμενους στην ίδια παγίδα, να τους πείσει πως τελικά αυτήν τη φορά βρήκε τη συνταγή για να ευημερούν ταυτόχρονα τα κέρδη του κεφαλαίου και τα δικαιώματα του λαού.

Αυτό εννοεί όταν ο πρόεδρός του λέει ότι «η ΝΔ γυρνάει τη χώρα σε (...) πολιτικές που αποδείχθηκαν κοινωνικά άδικες και οικονομικά αναποτελεσματικές» και ότι η δική του πρόταση «είναι μια πρόταση που διευρύνει δικαιώματα και εξασφαλίζει γερά θεμέλια για μια δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη».

Τι περιλαμβάνει όμως αυτή η «πρόταση»; Υιοθέτηση όλων των αντιλαϊκών στόχων του Ταμείου Ανάκαμψης, που ο ίδιος χειροκρότησε με πάθος, και βεβαίως των μνημονιακών δεσμεύσεων που τους συμπληρώνουν: Την «Οικονομική αποτελεσματικότητα», που μετριέται με τα κέρδη του κεφαλαίου, τους δείκτες της «ανταγωνιστικότητας», το «σκορ» των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για την «προσέλκυση επενδυτών» και αποτυπώνονται «με το νι και με το σίγμα» στις «μεταμνημονιακές δεσμεύσεις», τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα» και τα «εθνικά σχέδια» του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ, με τα δικαιώματα των εργαζομένων και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Τι σημαίνει μια τέτοια «πρόταση»; Οσα έχουμε ζήσει τόσα χρόνια, νέο πετσόκομμα εργατικών - λαϊκών αναγκών, στρίμωγμα στον όλο και πιο στενό κορσέ της καπιταλιστικής κερδοφορίας, στον «ρεαλισμό» των αναγκών του κεφαλαίου.

Να παραδοθούν οι εργαζόμενοι εθελοντικά στο κεφάλαιο, με μια κυβέρνηση που θα κάνει πως «ρίχνει και σε μας καμιά ματιά».

Που θα παρουσιάζει την απαλλαγή της μεγαλοεργοδοσίας από ασφαλιστικές και άλλες εισφορές, που αποτελούν «κόστος», ως... συνεισφορά στον κόσμο της εργασίας και «κοινωνική συμμαχία» εργαζομένων και εργοδοτών προς όφελος όλων, όχι μακριά δηλαδή από όσα κάνει η κυβέρνηση της ΝΔ. Που όπως και η κυβέρνηση της ΝΔ θα δηλώνει ότι «βάζει τάξη» στην εργασιακή ζούγκλα επικυρώνοντας νέες, πιο σύγχρονες μορφές έντασης της εκμετάλλευσης, όπως η τηλεργασία, με εκτίναξη της «ευελιξίας» και των υπόλοιπων αντεργατικών μέτρων που εφαρμόζονται ενιαία σε όλη την ΕΕ από «νεοφιλελεύθερες» και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις.

Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρύψει την ουσία και τον χαρακτήρα των «ανατροπών του αιώνα», παρουσιάζοντάς τες όχι ως τη βασική προϋπόθεση για την ανάκαμψη και την ανάπτυξη για το κεφάλαιο αλλά ως «νεοφιλελεύθερες εμμονές» και «γραμμάτια» που ξεπληρώνει η κυβέρνηση στους «δικούς της» καπιταλιστές, «παρά τη μεγάλη κοινωνική ένταση που γνωρίζει ότι δημιουργεί».

Κλείνοντας την ίδια ώρα το μάτι στο κεφάλαιο ότι εκείνος μπορεί να υλοποιεί την ίδια στρατηγική, χωρίς όμως «μεγάλες κοινωνικές εντάσεις».

Αυτήν την «επένδυση» άλλωστε για την αστική τάξη προσπαθεί να ανανεώσει σήμερα, εμφανιζόμενος στο πλευρό των εργαζομένων, καλώντας τους να κάνουν τον αγώνα απέναντι στο αντεργατικό έκτρωμα «σκαλοπάτι» για να γίνει ο ίδιος ξανά χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Ριζοσπάστης