Είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ονειρεύεται ότι μια μεγάλη μάχη για τους εργαζόμενους θα γίνει «στρακαστρούκες» για να γίνει ο ίδιος χαλίφης στη θέση του χαλίφη, δηλαδή μια χαμένη μάχη για τους εργαζόμενους. Και έτσι κάνει «υπερωρίες» στην εξαπάτηση...
Αυτό άλλωστε εννοούσε και ο πρόεδρός του Αλ. Τσίπρας όταν, «ξεσπαθώνοντας» μεσοβδόμαδα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη που «αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο στις δυνάμεις της εργασίας», κατέληγε στο διά ταύτα πως «η εμπειρία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι μπορεί να υπάρχει άλλος δρόμος».
Γι' αυτό και η επώδυνη εμπειρία των εργαζομένων «έγραψε» ανάμεσα σε πολλά άλλα ότι:
-- Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση εφάρμοσε την περίφημη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» (βλ. ΟΣΕ 9ήμερο χωρίς ρεπό, 12ωρη δουλειά στους νοσοκομειακούς γιατρούς κ.λπ.), με τη ΝΔ να έρχεται να αποτελειώσει τη βρώμικη δουλειά...
-- Ενεργοποίησε τον πιο «νεοφιλελεύθερο», μνημονιακό νόμο της κυβέρνησης Σαμαρά, που απαγορεύει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον ορισμό του κατώτατου μισθού, και πάνω στον οποίο πατάει και ξεσαλώνει η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ.
-- Η δική του κυβέρνηση έβαλε νέα εμπόδια στο δικαίωμα στην απεργία, με τη διάταξη για υποχρεωτική συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση που αποφασίζει απεργία από τουλάχιστον το 50%+1 των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου, διάταξη για την οποία οι υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης ΝΔ έλεγαν τότε ότι «ερχόμουνα και δεν κρατιόμουνα να την ψηφίσω». Αυτούς τους νόμους πάει το έκτρωμα της ΝΔ ακόμα παραπέρα, με νέα εμπόδια όπως αυτά περί ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.
Αυτό εννοεί όταν ο πρόεδρός του λέει ότι «η ΝΔ γυρνάει τη χώρα σε (...) πολιτικές που αποδείχθηκαν κοινωνικά άδικες και οικονομικά αναποτελεσματικές» και ότι η δική του πρόταση «είναι μια πρόταση που διευρύνει δικαιώματα και εξασφαλίζει γερά θεμέλια για μια δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη».
Τι περιλαμβάνει όμως αυτή η «πρόταση»; Υιοθέτηση όλων των αντιλαϊκών στόχων του Ταμείου Ανάκαμψης, που ο ίδιος χειροκρότησε με πάθος, και βεβαίως των μνημονιακών δεσμεύσεων που τους συμπληρώνουν: Την «Οικονομική αποτελεσματικότητα», που μετριέται με τα κέρδη του κεφαλαίου, τους δείκτες της «ανταγωνιστικότητας», το «σκορ» των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για την «προσέλκυση επενδυτών» και αποτυπώνονται «με το νι και με το σίγμα» στις «μεταμνημονιακές δεσμεύσεις», τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα» και τα «εθνικά σχέδια» του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ, με τα δικαιώματα των εργαζομένων και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Τι σημαίνει μια τέτοια «πρόταση»; Οσα έχουμε ζήσει τόσα χρόνια, νέο πετσόκομμα εργατικών - λαϊκών αναγκών, στρίμωγμα στον όλο και πιο στενό κορσέ της καπιταλιστικής κερδοφορίας, στον «ρεαλισμό» των αναγκών του κεφαλαίου.
Να παραδοθούν οι εργαζόμενοι εθελοντικά στο κεφάλαιο, με μια κυβέρνηση που θα κάνει πως «ρίχνει και σε μας καμιά ματιά».
Που θα παρουσιάζει την απαλλαγή της μεγαλοεργοδοσίας από ασφαλιστικές και άλλες εισφορές, που αποτελούν «κόστος», ως... συνεισφορά στον κόσμο της εργασίας και «κοινωνική συμμαχία» εργαζομένων και εργοδοτών προς όφελος όλων, όχι μακριά δηλαδή από όσα κάνει η κυβέρνηση της ΝΔ. Που όπως και η κυβέρνηση της ΝΔ θα δηλώνει ότι «βάζει τάξη» στην εργασιακή ζούγκλα επικυρώνοντας νέες, πιο σύγχρονες μορφές έντασης της εκμετάλλευσης, όπως η τηλεργασία, με εκτίναξη της «ευελιξίας» και των υπόλοιπων αντεργατικών μέτρων που εφαρμόζονται ενιαία σε όλη την ΕΕ από «νεοφιλελεύθερες» και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις.
Κλείνοντας την ίδια ώρα το μάτι στο κεφάλαιο ότι εκείνος μπορεί να υλοποιεί την ίδια στρατηγική, χωρίς όμως «μεγάλες κοινωνικές εντάσεις».
Αυτήν την «επένδυση» άλλωστε για την αστική τάξη προσπαθεί να ανανεώσει σήμερα, εμφανιζόμενος στο πλευρό των εργαζομένων, καλώντας τους να κάνουν τον αγώνα απέναντι στο αντεργατικό έκτρωμα «σκαλοπάτι» για να γίνει ο ίδιος ξανά χαλίφης στη θέση του χαλίφη.