06 Σεπτεμβρίου, 2016

ο Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ στη Μακρόνησο:"..ήταν υπηρέτες, απόστολοι υψηλών ιδανικών και οραμάτων για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τη μισθωτή σκλαβιά και την στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση, ενάντια σε κάθε εγχώριο και ξένο δυνάστη..."



Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες κράτησαν ψηλά τη σημαία της ιδεολογίας μας, των ιδανικών και αξιών του ΚΚΕ. 
Με τεράστιο προσωπικό, οικογενειακό κόστος, αρνήθηκαν να το αποκηρύξουν. 
Κουβάλησαν το σταυρό του μαρτυρίου μέχρι τέλος, μάτωσαν στο Σύρμα, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν άνανδρα, 
ακριβώς γιατί ήταν υπηρέτες, απόστολοι υψηλών ιδανικών και οραμάτων για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τη μισθωτή σκλαβιά και την στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση, ενάντια σε κάθε εγχώριο και ξένο δυνάστη.


«Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Αγαπητοί απόγονοι των Μακρονησιωτών ηρώων του λαού μας,
Με μεγάλο σεβασμό και ιδιαίτερη συγκίνηση πατάμε απόψε εδώ τα χώματα και τις πέτρες που βαφτήκαν με το αίμα των μαρτύρων ηρώων του Κόμματός μας, του λαού μας, της δρακογενιάς της Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Αποτίουμε φόρο τιμής και άσβεστης μνήμης σε όλους όσοι άφησαν την τελευταία τους πνοή πάνω σε τούτο το διαβολονήσι. Όλους όσοι βασανίστηκαν σωματικά και ψυχικά, αφήνοντας για δεκαετίες ανεξίτηλα σημάδια πάνω στο κορμί και το μυαλό τους, η κτηνώδης βία της εγχώριας αστικής τάξης και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστών συμμάχων της.
Χαιρετίζουμε και τιμούμε ιδιαίτερα όσους επέζησαν και βρίσκονται μαζί μας απόψε, σε αυτή την εκδήλωση συνέχειας της ιστορικής μνήμης, υπόσχεσης νέων αγώνων.
Ταυτόχρονα βρισκόμαστε εδώ, δίνουμε όρκο συνέχισης για εκπλήρωση τελικά του σκοπού που οι ανδρείοι εκείνοι έπεσαν.
Δηλαδή, για να γίνει πράξη ο στόχος της επαναστατικής ανατροπής του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού, που στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, έχει γίνει πλέον εδώ και δεκαετίες επικίνδυνο για την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας.
Και τελικά, την οικοδόμηση μιας πραγματικά νέας κοινωνίας, δίκαιης, σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής, βασισμένη στην πολύτιμη πείρα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε πολλές χώρες της υφηλίου, απαλλαγμένη όμως από τις αδυναμίες και τα λάθη εκείνης της πρώτης απόπειρας τον προηγούμενο αιώνα που αγκάλιασε το 1/3 της γης.
Με το όνομα του Μακρονησιού έχει καταγραφεί στην πρόσφατη πολιτική Ιστορία της Ελλάδας το ειδικό καθεστώς απάνθρωπων στερήσεων και φρικιαστικών βασανισμών, στους όποιους υποβλήθηκαν δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, πολίτες και στρατιωτικοί, άνδρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι, ακόμη γέροι και παιδιά κατά την περίοδο ιδίως 1947 - 1950, με σκοπό την «αποτοξίνωση» και την «εθνική αναμόρφωση» τους, όπως έλεγαν, δηλαδή τη βίαιη αποκήρυξη των πολιτικών ιδεών τους, την απάρνηση της αγωνιστικής ιστορίας τους. Η Μακρόνησος, χαρακτηρίστηκε σωστά ελληνικό Νταχάου, αποτέλεσε μαύρη κηλίδα στον πολιτισμό της σύγχρονης Ελλάδας.
Το τεράστιο αυτό στρατόπεδο, έφτασε να συγκεντρώσει μέσα και έξω από το σύρμα, στην αποκορύφωση της παντοδυναμίας του, κάπου 30.000 πολιτικούς και στρατιωτικούς κρατούμενους.
Ιδρύθηκε την άνοιξη του 1947. Το καλοκαίρι - φθινόπωρο του 1947 έχουν πια σχηματιστεί τρία τάγματα σκαπανέων, το Α', Β', το Γ', με περισσότερους από 10.000 συνολικά στρατιώτες και υπαξιωματικούς.
Η κακή σίτιση, το μαρτύριο της πείνας και της δίψας, οι αγγαρείες, οι ταπεινώσεις εφαρμόζονταν γενικά στη Μακρόνησο και στα τρία τάγματα, αλλά περισσότερο ανυπόφορη ήταν η ζωή στο Γ' τάγμα, στρατοπεδευμένο στη νοτιοδυτική άκρη του νησιού, δύο ώρες μακριά από το Α' και το Β' τάγμα. Είχαν συγκεντρωθεί σε αυτό «οι πλέον επικίνδυνοι» και ακριβώς γι' αυτό το λόγο εφαρμόζονταν σε πλατιά κλίμακα κάθε λογής βασανισμοί για τον εξανδραποδισμό των περήφανων και ανυπότακτων αυτών ηρώων.
Αιματηρά γεγονότα, ξέσπασαν ωστόσο την 1η Μαρτίου 1948 στο Α' τάγμα, ξεκινώντας από τον εκκλησιασμό στις 29 Φεβρουαρίου, όπως πολύ αναλυτικά μας είπε εδώ πριν από λίγο ο σ. Λάζαρος Κυρίτσης, ένας από τους ελάχιστους επιζώντες σήμερα Μακρονησιώτες. (Δείτε εδώ βίντεο από τη μαρτυρία του Λ. Κυρίτση)
Η Μακρόνησος έγινε έδρα των στρατιωτικών φυλακών Αθηνών και του οργανισμού αναμορφωτηρίων, που είναι το «Ειδικόν σχολείον αναμορφώσεως Ιδιωτών», όπως έγραφαν τότε. Και μεταφέρθηκαν για αναμόρφωση και οι πολιτικοί εξόριστοι και φυλακισμένοι τής Γιούρας και άλλων τόπων και οι γυναίκες εξόριστες από το Τρικέρι και τα παιδιά και οι γέροντες των αντιστασιακών από όλη την Ελλάδα - ακόμη ολόκληρες οικογένειες, σόγια και χωριά.
Εδώ εφαρμόστηκαν απαίσιες μέθοδοι βασανισμού.
Ανάμεσα στους πολλούς ήρωες που τίποτε δεν τους λύγισε, που δεν υποτάχθηκαν στους βασανιστές δήμιους, ξεχωρίζει η μεγάλη μορφή του Δημήτρη Τατάκη, καπετάνιου του ελληνικού εμπορικού ναυτικού, που άντεξε στο μαρτύριο τής ορθοστασίας επί 33 ήμερες, μαζί και στο μαρτύριο της δίψας και της πείνας. Επί 14 μήνες προηγούμενα είχε αντέξει σε όλες τις αφάνταστες στερήσεις, δοκιμασίες και βασανισμούς.
Η ζωή και ο θάνατος του Δ. Τατάκη και των άλλων ανυπότακτων αγωνιστών της Μακρονήσου, που έγινε πηγή έμπνευσης για τους Έλληνες ποιητές, τους λογοτέχνες συντέλεσε στην κινητοποίηση της ελληνικής και παγκόσμιας κοινής γνώμης για την καταδίκη και οριστική κατάργηση του φασιστικού κάτεργου.
Τελικά, τον Ιούνιο του 1950 καταργήθηκαν τα αναμορφωτήρια, απολύθηκαν 1.000, αλλά κρατούνταν ακόμη 23.000 άτομα. Χρειάστηκαν και άλλοι σκληροί αγώνες του ελληνικού λαού και η πλατύτερη και ενεργότερη συμπαράσταση της διεθνούς κοινής γνώμης για να καταργηθούν προοδευτικά και το στρατόπεδο της Μακρονήσου και τα άλλα στρατόπεδα στα νησιά που το διαδέχθηκαν.
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Το ΚΚΕ δεν βρίσκεται σήμερα εδώ σε αυτή την εκδήλωση στη Μακρόνησο, για να εκφράσει το χθες, όπως διάφοροι αστοί καλοθελητές λένε.
Το ΚΚΕ βρίσκεται εδώ, όπως και σε όλους τους άλλους τόπους μαρτυρίου Ελλήνων κομμουνιστών, αγωνιστών, ακριβώς γιατί εκφράζει το σήμερα και το αύριο της σύγχρονης εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων που στενάζουν κάτω από την σκλαβιά των ιδιοκτητών του πλούτου, της ΕΕ, του ΔΝΤ, όλων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, των αστικών κυβερνήσεων που τους υπηρετούν, εναλλάξ, πότε με νεοφιλελεύθερο κεντροδεξιό - ακροδεξιό μανδύα, πότε με σοσιαλδημοκρατικό αριστερό, κεντροαριστερό μανδύα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με το σοσιαλδημοκρατικό αριστερό, κεντροαριστερό μανδύα της συνεχίζει να προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στο σύστημα για λογαριασμό του κεφαλαίου, να υλοποιεί όλες τις απαιτήσεις του, να εφαρμόζει κατά γράμμα τις αποφάσεις και της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, και την ίδια στιγμή και με ευελιξία και ικανότητα εξαπάτησης να προσπαθεί να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, την οργή που σιγοβράζει, στα όρια των επιλογών της, ότι δήθεν «τι να κάνουμε, αυτή είναι η κατάσταση, κάνουμε ότι μπορούμε»...
Και η κοροϊδία καλά κρατεί... Και τα βάσανα του λαού μας επίσης κρατούν.
-- Βαφτίζει την ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλίων με ανεργία, μισθούς πείνας και γκρεμισμένα εργατικά δικαιώματα, δήθεν «δίκαιη ανάπτυξη».
-- Την ταφόπλακα στην κοινωνική ασφάλιση και τη μείωση συντάξεων, ως «προστασία των αδυνάτων».
-- Την εγκατάσταση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, ως «έλεγχο των προσφυγικών ροών».
-- Το μοίρασμα της πίτας των τηλεοπτικών καναλιών σε παλιά και νέα τζάκια, «διαφάνεια» και δήθεν «πάταξη της διαπλοκής».
-- Φτάνει μέχρι το σημείο να βαφτίζει «δυνάμεις της προόδου» τον Ολάντ, τον Ρέντσι, άλλες δυνάμεις της αμαρτωλής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που έχουν υιοθετήσει τον κ. Τσίπρα και τον έχουν αγκαλιάσει σαν δικό τους παιδί. Δικός τους άλλωστε είναι.
Κι όλα αυτά με μπόλικες δόσεις «δημοκρατίας», «προόδου» και κύρια επιδίωξη την ενσωμάτωση και χειραγώγηση του λαού.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Βρισκόμαστε εδώ γιατί ΔΕΝ θέλουμε να ξεχάσουμε, να πετάξουμε στην λήθη της ιστορίας μια σκοτεινή περίοδο της ιστορίας της χώρας, που όσο κι αν περιέχει ακραία χαρακτηριστικά, που αρκετοί πλέον στο όνομα καταδικάζουν ή εκφράζουν μάλιστα και τη συμπόνια τους για εκείνα τα θύματα, εντούτοις, η πραγματικότητα αποδεικνύει, ότι η αστική βία είναι και σήμερα πανταχού παρούσα, προσαρμοσμένη βέβαια σε σημερινές συνθήκες, από χώρα σε χώρα, από φάση σε φάση, διαφοροποιούνται ως προς τη μορφή, παραμένει όμως πάντα ίδια ως προς το ταξικό περιεχόμενο.
Η άρχουσα τάξη της χώρας έδειξε, στο διάβα αυτών των δεκαετιών ύπαρξης του ΚΚΕ, που σε 2 χρόνια κλείνουμε τα 100 μας χρόνια, ότι την παρουσία του ΚΚΕ στην πολιτική ζωή του τόπου την ανέχεται μόνο μέχρι το σημείο που δεν θίγει τη κυριαρχία της, τη διεφθαρμένη εξουσία της. Γι' αυτό και συνεχώς προσαρμόζει και αναπροσαρμόζει την τακτική της και τις μορφές άσκησης της καταπιεστικής - αυταρχικής για το λαό εξουσίας της.
Η άρχουσα τάξη ενοχλείται πολύ περισσότερο που οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες όχι μόνο δεν διδάχτηκαν υποταγή στα διάφορα αναμορφωτήρια που έφτιαξε, όπως το κολαστήριο του Μακρονησιού, αλλά αντίθετα οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες διακηρύσσουν ότι τα διάφορα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε όλη αυτή την σχεδόν 100χρονη πορεία, αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για το σήμερα και το αύριο, για τις νέες γενιές της πατρίδας μας.
Γι' αυτό επιμένουμε ότι η ιστορική μελέτη, οι ιστορικές εκδηλώσεις, οι επισκέψεις σε τόπους εξορίας και φυλάκισης εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών, κομμουνιστών και κομμουνιστριών, δεν αποτελούν απλώς μια ακόμα αποτίμηση του μακρινού παρελθόντος, μια απλή καταγραφή γεγονότων και καταστάσεων. Επιδιώκουμε να αποτελέσουν και χρήσιμα ιδεολογικά πολιτικά εργαλεία, γνώσης, ανάλυσης για το παρόν και το μέλλον του κινήματός μας.
Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες κράτησαν ψηλά τη σημαία της ιδεολογίας μας, των ιδανικών και αξιών του ΚΚΕ. Με τεράστιο προσωπικό, οικογενειακό κόστος, αρνήθηκαν να το αποκηρύξουν. Κουβάλησαν το σταυρό του μαρτυρίου μέχρι τέλος, μάτωσαν στο Σύρμα, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν άνανδρα, ακριβώς γιατί ήταν υπηρέτες, απόστολοι υψηλών ιδανικών και οραμάτων για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τη μισθωτή σκλαβιά και την στυγνή καπιταλιστική εκμετάλλευση, ενάντια σε κάθε εγχώριο και ξένο δυνάστη.
Μεταπολεμικά, συνέχισαν το παράδειγμα άλλων συντρόφων τους που προπολεμικά μαρτύρησαν σε φυλακές και εξορίες των διαφόρων επίσης αστικών κυβερνήσεων, κοινοβουλευτικών και δικτατορικών (Βενιζέλου, Πάγκαλου, Μεταξά και άλλων), απλά επειδή έκαναν το καθήκον τους για να υπερασπιστούν το μεροκάματο, για τη βελτίωση των συνθηκών δουλειάς, για ένα καλύτερο αύριο, επειδή αρνήθηκαν να υπογράψουν δήλωση μετανοίας.
Παρ' όλα αυτά η αστική τάξη τολμά να εγκαλεί το ΚΚΕ, αναρωτιέται, εάν ασπάζεται τους κανόνες της δημοκρατίας! Κατά καιρούς το κάνουν αυτό διάφοροι αστοί δημοκράτες υποτίθεται, αλλά και άλλοι προοδευτικοί ή ανανεωτές οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Τελευταία, το έχουν χρεώσει φαίνεται στα ακροδεξιά, φασιστικά, ναζιστικά τσιράκια του συστήματος, μέσα από τα έντυπά τους ή τους πολιτικούς εκπροσώπους τους αυτών των εγκληματιών χρυσαυγιτών.
Φυσικά δεν πρόκειται να απαντήσουμε στους γραφικούς ανεγκέφαλους ναζί ελληνικής κοπής, που καθοδηγούνται από συγκεκριμένη ηγεσία - κέντρο για την εγκληματική δράση τους. Αλλά με αφορμή την αναφορά μας σε αυτούς ρωτάμε την ελληνική κυβέρνηση και τους περιβόητους θεσμούς που αντιπροσωπεύει το αστικό κράτος: Γιατί ακόμα κυκλοφορούν ελεύθεροι και δεν έχουν κλειστεί στα κάτεργα 3 χρόνια μετά την ψυχρή εκτέλεση του Παύλου Φύσσα, τις δολοφονίες μεταναστών, και τις δολοφονικές επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου τους ενάντια σε εργάτες συνδικαλιστές, αγωνιστές, κομμουνιστές και άλλες ανάλογες επιθέσεις;
Απαντάμε σε όσους ακόμα καλοπροαίρετα συγχέουν τις έννοιες της δημοκρατίας, ξεχνώντας να βάλουν το ερώτημα «δημοκρατία» για ποιον; Όσοι απαντάνε γενικά «δημοκρατία για όλους», αν δεν είναι αφελείς, είναι απλά υποκριτές και φαρισαίοι.
Δημοκρατία γενικά, χωρίς να βάζει το κύριο ζήτημα για ποια τάξη πρόκειται, δεν υφίσταται.
Γιατί «εξωταξική» δημοκρατία, «υπερταξική» δημοκρατία, δήθεν «παλλαϊκή» δημοκρατία δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, παρά μόνο στα μυαλά ορισμένων αφελών, όπως και στα μυαλά των αστών εκπροσώπων της ξεπερασμένης πλέον -για τον προοδευτικό ρόλο που έπαιξε κάποτε την περίοδο των αστικών επαναστάσεων- αστικής ιδεολογίας.
Σε καμιά πολιτισμένη καπιταλιστική χώρα δεν υπάρχει πλέον «δημοκρατία γενικά», αλλά υπάρχει μόνο αστική δημοκρατία ή αλλιώς δικτατορία της αστικής τάξης πάνω στην εργατική τάξη. Όπως και στην δική μας θεωρία δεν υπάρχει «δικτατορία γενικά», αλλά δικτατορία της εργατικής τάξης, του προλεταριάτου πάνω στους καταπιεστές και εκμεταλλευτές της αστικής τάξης, δηλαδή μιλάμε για την πραγματική, την εργατική - λαϊκή δημοκρατία.
Οι νικητές αστοί λοιπόν, με την αμέριστη στρατιωτική οικονομική και πολιτική βοήθεια Βρετανών και Αμερικανών, μετά το 1944, προκειμένου να τσακίσουν τα αγωνιστικό φρόνημα, κάθε πνεύμα αντίστασης, για να τσακίσουν τους κομμουνιστές, έστησαν στρατοδικεία, εκτελεστικά αποσπάσματα, φυλακές και εξορίες.
Κορυφαίο τέτοιο, αποτυχημένο τελικά ως προς τους στόχους του, πείραμά τους ήταν ο λεγόμενος «νέος Παρθενώνας», που έστησε σε αυτόν εδώ τον τόπο, στη Μακρόνησο.
Όπως μάλιστα γράφει η σ. Αλέκα Παπαρήγα στον πρόλογο της έκδοσης «ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΤΟΠΟΣ», εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ» το 2002, το οποίο πρέπει όλοι και όλες σας να το προμηθευτείτε, όσοι δεν το έχετε ήδη κάνει:
«Ορισμένα από τα βασικά ιστορικά διδάγματα που προκύπτουν από την ιστορία της Μακρονήσου, διδάγματα διαχρονικής αξίας και ιδιαίτερης επικαιρότητας: Τη μεγάλη σημασία που έχει η ολόπλευρη αφοσίωση στους σκοπούς της ταξικής πάλης, του αγώνα για τη λαϊκή ευημερία, για το δικαίωμα του κάθε λαού να διαφεντεύει στον τόπο του, να επιλέγει το δρόμο της κοινωνικής εξέλιξης.
Η Μακρόνησος διδάσκει τη σημασία και την αξία του ηρωισμού σε δύσκολες και αντίξοες συνθήκες, που απαιτούν την υπέρβαση και την αγνόηση του ίδιου του φόβου του θανάτου. Διδάσκει σε ποιο έδαφος καλλιεργείται η αξία της ατομικής αξιοπρέπειας, της αγωνιστικής αξιοπρέπειας. Ομως, μια τέτοια ανώτερης μορφής συνειδητή στάση καλλιεργείται μαζικά σε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές έξαρσης, προετοιμάζεται όμως στον ένα ή τον άλλο βαθμό και μέσα από τον ηρωισμό που απαιτεί η καθημερινότητα του αγώνα, όταν μάλιστα οι εξελίξεις είναι ή φαίνονται ότι είναι αργόσυρτες....
Ισως κάποιοι αναρωτηθούν σήμερα, που οι εξελίξεις τρέχουν ή μοιάζουν να τρέχουν με μεγαλύτερη ακόμα ταχύτητα, αν έχει τόση σημασία να θυμόμαστε το παρελθόν, να αναμοχλεύουμε -όπως λέγεται χαρακτηριστικά- μνήμες, να ξύνουμε πληγές. Ολοι όσοι υποστηρίζουν αυτό, δεν ξεκινάνε, βέβαια, από την ίδια αφετηρία. Αλλοι, ή να πούμε καλύτερα πολιτικοί ηγέτες, παράγοντες, πολιτικές δυνάμεις, οικονομικοί παράγοντες, υποστηρίζουν τη μονόπλευρη λήθη στο παρελθόν, από συμφέρον, καθώς έχουν κάθε λόγο να κρύψουν από τη σύγχρονη γενιά, την αυριανή νέα γενιά, γεγονότα που σημάδευαν και σημαδεύουν ως σήμερα τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.
Δε θέλουν να αποκαλυφθεί η αλήθεια για την αγγλοαμερικανική στρατιωτική επέμβαση στην Ελλάδα, η αλήθεια για το Δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ, ποιες είναι οι αιτίες για τον Εμφύλιο, ποια ήταν τα οράματα και οι στόχοι των αγωνιστών. Δεν επιθυμούν να φανεί το ενιαίο συμφέρον που έδεσε την κυρίαρχη τάξη της χώρας μας με τις επιλογές του ιμπεριαλισμού, με το ξένο κεφάλαιο. Να αποκαλυφθούν οι πηγές των θεωριών του ραγιαδισμού, της υποτέλειας, της μοιρολατρίας.
Προτιμούν την αμνησία ή το συγχωροχάρτι, για να συνεχίσουν απτόητοι και στις νέες συνθήκες την ίδια πολιτική, τις ίδιες γενικές επιλογές. Κι όμως δεν είναι συνεπείς ούτε με τις ίδιες τις διακηρύξεις τους, γιατί όταν το απαιτεί το κομματικό συμφέρον, προσφεύγουν στο παρελθόν, προκειμένου να αντλήσουν επιχειρήματα που δε διαθέτουν για το σήμερα όσο πειστικά θα ήθελαν. Ποντάροντας στην έλλειψη ιστορικής γνώσης, προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα του σήμερα».
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Στις μέρες μας, αυτή ακριβώς η αγωνιστική στάση ζωής δέχεται ολομέτωπη επίθεση, άλλοτε ρίχνονται τόνοι λάσπης, άλλοτε προσπαθούν να την καλύψουν με στάχτη αποπροσανατολισμού.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η επίθεση εντάθηκε μετά την αντεπανάσταση το 1991 και την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος και της Σοβιετικής Ενωσης.
Η κατασυκοφάντηση της αγωνιστικής ιστορίας του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, πάει μαζί με την προπαγάνδα της αναποτελεσματικότητας κάθε αγώνα, που πατά φυσικά πάνω στην απογοήτευση, στον υπαρκτό κλονισμό των συνειδήσεων, η οποία τα τελευταία ιδιαίτερα δύο χρόνια δέχεται ακόμα ένα πλήγμα, από την απογοήτευση ριζοσπαστικών δυνάμεων, ανθρώπων αριστερών, προοδευτικών που βλέπουν να καταρρέει η ψεύτικη ελπίδα που είχαν καλλιεργήσει για την πρώτη φορά αριστερά των Τσίπρα - Καμμένου και βλέπουν ότι ακολουθούν κατά βήμα την ίδια πεπατημένη των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και των άλλων δυνάμεων που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και ο ένας αποδεικνύονταν χειρότερος από τον προηγούμενο.
Όλα αυτά συνηγορούν στην καλλιέργεια μοιρολατρίας, στον συμβιβασμό, την άρνηση της πάλης, τελικά την υποταγή στο σύστημα.
Σημαντική βοήθεια στο σάπιο σύστημα, για την διατήρηση της εξουσίας του, δίνει διαχρονικά και σταθερά τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς ο γνωστός πλέον σε όλους μας οπορτουνισμός. Είτε δρώντας μέσα σε εργατικά κομμουνιστικά κόμματα, είτε δρώντας ως ξεχωριστό τμήμα εξωκοινοβουλευτικά ή κοινοβουλευτικά ως μικρό κόμμα αντιπολίτευσης, είτε από κυβερνητικές καρέκλες σε εναγκαλισμό με την σοσιαλδημοκρατία. Στη χώρα μας τα έχουμε ζήσει όλα και εξακολουθούμε να τα ζούμε, παρά την αλλαγή ονομάτων και προσώπων. Με τον Συνασπισμό και το ΣΥΡΙΖΑ μετά, αλλά και άλλες ομάδες που αποσπάστηκαν από αυτόν πέρσι, αλλά και από το Κόμμα μας παλιότερα και πιο πρόσφατα.
Δεν ξεχνάμε συνεπώς ότι βασικό ζήτημα μέσα στο εργατικό, το επαναστατικό κίνημα, είναι η συνεχής και συνεπής στη βάση αρχών πάλη με τον οπορτουνισμό, τον πολιτικό τυχοδιωκτισμό, που δουλεύει ως γάγγραινα, ως πληγή που δεν πρέπει να τον αφήνεις να κακοφορμίζει.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα περισσότερο από ποτέ ξέρουμε από την ίδια την αιωνόβια πείρα του ηρωικού Κόμματός μας ότι «απ' όλες τις σπορές που ρίχνονται στη γη, το αίμα των ηρώων δίνει την καλύτερη σοδειά».
Οι ακατάλυτοι δεσμοί που δημιουργήθηκαν ανάμεσα στο Κόμμα μας, στην εργατική τάξη και το λαό, ήταν αποτέλεσμα σκληρής πάλης, μαζικών θυσιών, για τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, για το δίκιο του αδικημένου. Οι Μακρονησιώτες άφησαν το δικό τους στίγμα σε αυτούς τους ακατάλυτους δεσμούς.
Αυτοί οι αγώνες, αυτές οι θυσίες ενέπνευσαν χιλιάδες αγωνιστές, εξακολουθούν να εμπνέουν τους νεότερους.
Οι μεγάλες αξίες και τα μεγάλα ιδανικά μας φωτοβολούν πάνω στα ερείπια που συσσωρεύει η οικονομική καπιταλιστική κρίση, η κρίση και φθορά των αστικών αξιών.
Η ιστορική παράδοση του ΚΚΕ υπήρξε η καλή βάση για την ανασυγκρότησή του όλα τα προηγούμενα χρόνια, ισχυρή ασπίδα στις πολλαπλές επιθέσεις που έχει δεχτεί, δέχεται και θα δεχτεί στο μέλλον.
Η δύναμη όμως των κομμουνιστικών ιδεών, άντεξαν και αντέχουν στο χρόνο, γιατί δίχως αυτές, όπως κι αν είναι οι συνθήκες και οι συσχετισμοί, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματικά ελπιδοφόρο μέλλον.
Χάρη σε αυτή τη δύναμη χιλιάδες Έλληνες και Ελληνίδες, ηρωικά παιδιά του λαού μας, κατόρθωσαν να ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες με το κεφάλι ψηλά, δείχνοντας ακατάβλητο θάρρος, καρτερικότητα, ηρωισμό, προκαλώντας ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο.
Του τραγούδησαν μάλιστα, «μην καρτεράτε να λυγίσουμε ούτε για μια στιγμή, μήδ' όσο η κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι, έχουμε τη ζωή πολύ, παρά πολύ αγαπήσει».
Το ΚΚΕ άντεξε και αντέχει γιατί υπάρχει και θα υπάρχει εργατική τάξη, θα υπάρχει και θα δρα το Κόμμα της, ο ρόλος του οποίου είναι απαραίτητος για να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή, για την πραγματοποίηση των άμεσων και γενικότερων καθηκόντων της.
Το ΚΚΕ αντέχει και θα συνεχίσει να δρα με την ίδια αταλάντευτη πίστη, γιατί η κοσμοθεωρία του θεμελιώνεται επιστημονικά από τους ίδιους τους νόμους της ιστορικής εξέλιξης.
Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό- κομμουνισμό είναι νομοτελειακό, αναπόφευκτο.
Το ΚΚΕ διατηρεί τον ταξικό χαρακτήρα του, τις αρχές του, τον μαρξισμό - λενινισμό.
Αυτά τα όπλα του δίνουν τη δυνατότητα γνώσης και κατανόησης της ιστορικής εξέλιξης και των νομοτελειών της κοινωνικής ζωής, αλλά και την δυνατότητα επεξεργασίας σωστής στρατηγικής και τακτικής, τη δυνατότητα πρόβλεψης των βασικών εξελίξεων.
Το ΚΚΕ φροντίζει συνειδητά για τη διατήρηση και ενίσχυση των αρχών λειτουργίας του, του χαρακτήρα του, ώστε να ανταποκρίνεται στην αποστολή του.
Έχουμε ισχυρά εργαλεία, το νέο Πρόγραμμα και Καταστατικό του 19ου Συνεδρίου, τις επεξεργασίες μας για την σοσιαλιστική οικοδόμηση, την ιστορία μας, τις αποφάσεις της ΚΕ όλα τα τελευταία χρόνια.
Φίλες και φίλοι,
Εδώ από τη Μακρόνησο διατρανώνουμε ότι η πραγματική ελευθερία του κάθε αγωνιστή, του κομμουνιστή, είναι ότι αγωνίζεται να ανατρέψει την ταξική σκλαβιά κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Από δω απορρέει και η μεγάλη δύναμη της αντοχής των κομμουνιστών.
Δύναμη που αναδεικνύει τις αξίες του αγώνα, της ανιδιοτέλειας στην καθημερινή κοινωνική προσφορά μας, με μοναδικό αντάλλαγμα τη δικαίωση για την εκπλήρωση του καθήκοντός μας, για να λυθούν προβλήματα του λαού μας, για να ανοίξει ο δρόμος για ένα καλύτερο αύριο.
Σε αντίθεση με την καπιταλιστική αστική αξία που έχει θεό το χρήμα, την ύποπτη συναλλαγή, τον φιλοτομαρισμό και ατομισμό, την στρεβλή αντίληψη και ψυχολογία του καταναλωτισμού, που οδηγεί σε υποταγή της προσωπικότητας και σε δυστυχία, αποξένωση και ανάγκη τελικά για συνεχή ψυχοθεραπεία.
Παλεύουμε για να γίνει ο κάθε εργάτης και εργάτρια, αφεντικό του εαυτού τους, η εργατική τάξη αφεντικό της δικής της τάξης και όχι υπηρέτης των πλουτοκρατών. Κι αυτό θα γίνει με την συνεχή πάλη για αλλαγή συσχετισμών, για ανασύνταξη του κινήματός της, σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, με κοινωνική συμμαχία φυσικά με τους συμμάχους της, την αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ, τους νέους και τις νέες, τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, για την τελική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Αυτό το δρόμο δείχνουν σε εμάς οι μάρτυρες της Μακρονήσου.
Θα τους τιμάμε πάντα.
Θα διεκδικήσουμε να γίνει πραγματικό μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, με σύγχρονο λιμάνι, ώστε να μπορούν να επισκέπτονται όλες τις εποχές του χρόνου τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας το νησί αυτό, για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτα τις προτάσεις της ΠΕΚΑΜ, άλλων εργατικών - λαϊκών φορέων για τη λήψη άμεσων επειγόντων μέτρων:
-- Αμεση απομάκρυνση των καταπατητών, την κατεδάφιση όλων των αυθαιρέτων.
-- Περίφραξη των στρατοπέδων και άλλων χώρων και σηματοδότηση των σημαντικών χώρων λειτουργίας.
-- Τοπική αναστύλωση τμημάτων του στρατοπέδου και άλλων χώρων.
-- Καθαρισμός και βατότητα των δρόμων σύνδεσης των στρατοπέδων και άλλων χώρων.
-- Αναστήλωση των κτιρίων που υπάρχουν.
-- Οργάνωση του κτηρίου των αρτοκλιβάνων που έχει επισκευαστεί σε Ιστορικό Μουσείο μόνιμης έκθεσης φωτογραφιών, αντικειμένων, εντύπων της περιόδου εκείνης κι όχι να μένει εγκαταλειμμένο. 
-- Ένταξη στα εκπαιδευτικά προγράμματα και οργάνωση επισκέψεων σχολείων και τις Σχολές για να γίνει γνωστή η ιστορία στις νεότερες γενιές.
-- Καθαρισμός των στρατοπέδων, των στρατιωτικών στρατοπέδων και λοιπών χώρων.
-- Εγκατάσταση φυλάκων και άλλα τέτοια αιτήματα που τα διεκδικούμε και θα συνεχίσουμε πιο δραστήρια αυτό τον αγώνα.
Σε αυτόν τον αγώνα αυτό θα πρωτοστατήσει το ΚΚΕ και στη Βουλή και με λαϊκές μαζικές κινητοποιήσεις για να γίνουν όλα αυτά πραγματικότητα.
Αποτελεί υπόσχεση, καθώς φέτος κλείνουν 70 χρόνια από το άνοιγμα του κολαστηρίου της Μακρονήσου και 70 χρόνια από την ίδρυση του ηρωικού ΔΣΕ.
Αποτελεί υπόσχεση καθώς πλησιάζουμε το 2018 στα εκατοστά γενέθλια του Κόμματος για να ανοίξουμε νέους ορίζοντες για τη νεολαία, την εργατική τάξη της χώρας, μαζί με όλους τους άλλους λαούς του κόσμου.
Ζήτω τα 98 χρόνια του ΚΚΕ. Ζήτω τα 70 χρόνια του ΔΣΕ. Συνεχίζουμε δυναμικά. Καλή δύναμη ευχόμαστε εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ σε όλους και όλες, όσοι σήμερα είστε εδώ και όσους μας παρακολουθούν απ' τα σπίτια τους, τις δουλειές τους. Από αύριο συνεχίζουμε το δύσκολο και όμορφο αγώνα και τελικά θα νικήσουμε, θα τα καταφέρουμε γιατί η εργατική τάξη, οι λαοί θα είναι οι τελικοί νικητές».
ΔΕΣ ΑΚΟΜΑ
at