13 Οκτωβρίου, 2016

για Τα «μέτωπα» και τον «αντιρατσισμό» της υποκρισίας:


Τα «μέτωπα» και οι «σάλτσες»…
Το να περιγράψει κανείς μια σκηνή από ένα εκφυλισμένο (ειδικά τελευταία) συνδικαλιστικό όργανο όπως το Νομαρχιακό Τμήμα Λέσβου της ΑΔΕΔΥ, ίσως δεν ακούγεται και πολύ συναρπαστικό.
Μπορεί όμως να είναι «διδακτικό».
Η σκηνή είναι η εξής: σε έκτακτη συνεδρίαση για το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα ο εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων (στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έχει συντάξει ψήφισμα, στο οποίο όλες οι παρατάξεις πλην του ΠΑΜΕ (ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, «ανεξάρτητοι», αποχωρήσαντες από ΣΥΡΙΖΑ) συγκλίνουν τελικά και συμφωνούν.
Το κείμενο εξαρχής αποσιωπούσε κρίσιμες «λεπτομέρειες». 
Κουβέντα για τις ευθύνες των εκπροσώπων της κυβερνητικής πολιτικής στο νησί που διαχειρίζονται την εξαθλίωση και τον ασφυκτικό πλέον εγκλωβισμό χιλιάδων ανθρώπων. 
Κουβέντα για τις ευθύνες πολιτευτών της ΝΔ Λέσβου που, μαζί με έναν τοπικό δημοσιογραφικό εθνικιστικό υπόκοσμο, διαδίδουν χοντρά ψέματα και ρατσιστικές τερατολογίες.
Ως συνήθως, το κείμενο είχε γραφεί ώστε ρητορικά να «μοιάζει» με τοποθετήσεις των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ: κατήγγελλε τον ιμπεριαλισμό, τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, την κυβέρνηση που την εφαρμόζει, τον ρόλο των ΜΚΟ και φυσικά τα φασιστικά χρυσαυγίτικα στοιχεία.
Βέβαια πάνω στην αφελή τους προσπάθεια να «στριμώξουν» το ταξικό κίνημα στα «μέτωπα» που μαγειρεύουν, οι συντάκτες του έβαλαν και μια νότα εντυπωσιασμού από αυτές που συνηθίζουν, αποκαλυπτική όμως της ρηχότητας του «ριζοσπαστισμού» τους: μιλούν για την «μπόρα» του ιμπεριαλιστικού πολέμου που γεννά την προσφυγιά. Μπόρα είναι θα περάσει μωρέ κι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος...
Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι αυτή η μεταφορική, πλην αποκαλυπτική, λεξούλα. Είναι ακριβώς η κατεύθυνση της όλης κίνησης, που κάνει κάθε ριζοσπαστική φρασεολογία απλή …σάλτσα σε ένα αποπροσανατολιστικό μενού.
Αυτό φάνηκε κι από την εξέλιξη. Αφού το ψήφισμα είχε φροντίσει εκ προοιμίου να διευκολύνει τους εκπρόσωπους του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΑΚΕ, οι τελευταίοι αποδέχτηκαν όλη τη «ριζοσπαστική»σάλτσα. Οι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να υιοθετήσουν την καταγγελία της κυβερνητικής πολιτικής, όπως και οι της ΔΑΚΕ δεν είχαν πρόβλημα να ψηφίσουν ένα κείμενο που κατήγγελλε τον …ιμπεριαλισμό και τους σχεδιασμούς της …ελληνικής αστικής τάξης (!).
Ενθαρρυμένες προφανώς από αυτή την …τεράστια επιτυχία στο μικρό γραφικό μας νομαρχιακό τμήμα, οι Παρεμβάσεις συνέχισαν τις …διαπραγματεύσεις, για ένα «δευτερεύον» ζήτημα: οι εκπρόσωποι της ΔΑΚΕ δυσανασχετούσαν με τον όρο «δομές ανθρώπινης υποδοχής και φιλοξενίας» που εμφανιζόταν στο αρχικό κείμενο.
Μετά από ένα τριήμερο διαβουλεύσεων βρέθηκε η χρυσή τομή και ο ενοχλητικός όρος απαλείφθηκε από την απόφαση του ΝΤ της ΑΔΕΔΥ. Προφανώς οι πρόσφυγες που φτάνουν στο νησί θα καταγράφονται και θα τρώνε «εν κινήσει», ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι στο «αντιφασιστικό μέτωπο»…
Η ευκολία με την οποία όλες οι παρατάξεις υιοθέτησαν τη «ριζοσπαστική σάλτσα», δείχνει ότι ήθελαν -για τους δικούς της λόγους η καθεμιά- απαξάπαντος το «μενού».
Και το μενού δεν ήταν άλλο από το «αντιφασιστικό-αντιρατσιστικό» συλλαλητήριο στο οποίο καλούν, ελπίζοντας να εγκλωβίσουν εκεί την αγανάκτηση από τα πρόσφατα κρούσματα ξενοφοβικής υστερίας στο νησί, αλλά και την αγανάκτηση από τις συνέπειες της πολιτικής ΕΕ-ΝΑΤΟ-Κυβέρνησης για το προσφυγικό.
Την έκαναν φαρδιά-φαρδιά αυτή τη φορά την κινητοποίηση-«κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για να χωρούν όλοι. 
Να χωρούν οι ντόπιοι απολογητές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που με την πολιτική της εντείνει το μαρτύριο των προσφύγων, όπως εντείνει και την εξαθλίωση των εργαζόμενων και του λαού. 
Να χωρούν οι ΜΚΟ που εργαλειοποιούν τη διάθεση προσφοράς τόσων και τόσων ανθρώπων από τη Λέσβο, την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, κάνοντας την αλληλεγγύη εξάρτημα μιας απάνθρωπης πολιτικής που μετατρέπει ολόκληρο το νησί σε άτυπη φυλακή. 
Να χωρούν ακόμη και μερικοί που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη συμμετοχή τους σε μια αντιρατσιστική εκδήλωση ως «άλλοθι» για να χύνουν αύριο ύπουλο ρατσιστικό δηλητήριο (όπως μερικοί που συμμετέχουν ήδη στην αντιπροσφυγική υστερία χρησιμοποιούν σαν «αντιρατσιστικό άλλοθι» την έμμισθη υπηρεσία τους σε ΜΚΟ). 
Τέλος να χωρούν οι κάθε λογής τυχοδιωκτικές ομάδες «αλληλέγγυων» που κατά καιρούς αξιοποιούνται για να καλλιεργείται ο παράλογος φόβος ότι δήθεν κινδυνεύει η εθνική ταυτότητα και η θρησκεία του ντόπιου πληθυσμού.

Μα θα πει κανείς: δεν πρέπει οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση, να αντιδρούν άμεσα στη φασιστική και ρατσιστική προπαγάνδα των χρυσαυγιτών και των ομοίων τους; 
Φυσικά και πρέπει αυτή η μάχη να δίνεται και οι ταξικές δυνάμεις και οι κομμουνιστές τη δίνουν καθημερινά σε κάθε σωματείο, αγροτικό σύλλογο, σύλλογο γονέων, χωριό ή γειτονιά στη Λέσβο και σε όλη την Ελλάδα, όπου εκδηλώνεται αυτή η μισανθρωπική χολέρα. 
Και κάθε φασιστικό χέρι που σηκώνεται απέναντι σε μετανάστες, σε αγωνιστές ή σε άλλους ανθρώπους πρέπει να κόβεται. 
Όρος γι’ αυτό είναι να αναγνωρίζουμε ποιο είναι το τέρας που πολεμάμε και να μην καμωνόμαστε πως δεν το βλέπουμε. 
Και στο παρελθόν και σήμερα το φασιστικό τέρας εκφράζει την πιο ωμή και επιθετική μορφή της εξουσίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, 
αυτής που θέλει να επιβάλλεται χωρίς τους φιλελεύθερους περιορισμούς της αστικής δημοκρατίας,
 αυτής που υποδουλώνει τους ανθρώπους στον ζυγό του κεφαλαίου χωρίς καν επιχειρήματα, σαν στρατιώτες, απλά και μόνο με την επίκληση της Κοινότητας ή της Φυλής
Και στο παρελθόν και σήμερα οδηγεί μέχρι τα πιο φρικιαστικά άκρα τις προσπάθειες του συστήματος 
να διαιρεί τους καταπιεσμένους με βάση κοινωνικά, φυλετικά, τοπικά κριτήρια. 
Αξιοποιούσε και αξιοποιεί τη σύγχυση που σπέρνει στον λαό η αστική εξουσία σχετικά με τα αίτια της καπιταλιστικής κρίσης, της μιζέριας και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, 
για να διαδώσει την πεποίθηση πως γι’ αυτά ευθύνονται κάποιοι κακόβουλοι φυλετικοί εχθροί 
και 
όχι το εκμεταλλευτικό σύστημα. 

Οικειοποιείται την πίστη που καλλιεργούν οι κάθε λογής ρεφορμιστές πως υπάρχουν θαυματουργές λύσεις διαχείρισης του συστήματος, 
και υπόσχεται ότι το «θαύμα» θα γίνει αν τις εφαρμόσουν με τη σιδερένια χείρα και σιδερένια φτέρνα των ταγμάτων εφόδου.

Αυτά τα χαρακτηριστικά του φασιστικού τέρατος 
-που τα βλέπουμε σε μικρογραφία να αναπτύσσονται παντού- ποιος στα αλήθεια τα πολεμά με συνέπεια; 

Μήπως αυτοί που πριν λίγα χρόνια συνέγραφαν από τις «κάτω πλατείες» μανιφέστα αντιμνημονιακών μετώπων ενάντια στην «τραπεζοκρατία» ή σε άλλες μορφές «κακού καπιταλισμού», δίνοντας άλλοθι στον εθνικισμό των «πάνω πλατειών»; 
Αυτοί που έσερναν τον λαό στα μέτωπα του ψευδεπίγραφου ΟΧΙ, διευκολύνοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να περάσει στην εφαρμογή των μνημονίων για λογαριασμό των μονοπωλίων; 
Αυτοί που σήμερα προωθούν στους εργαζόμενους «ευρωσκεπτικιστικά» «αντι-ΕΕ» μέτωπα, που σε όλη την Ευρώπη αξιοποιούνται από σοβινιστικές δυνάμεις κι αντικειμενικά εξυπηρετούν αστικά συμφέροντα σε διάφορες χώρες;

Κι όμως αυτοί οι ίδιοι μας λένε σήμερα να βαδίσουμε «αντιφασιστικά» με κυβερνητικούς και άλλους επίδοξους σφάχτες του λαού, ξεπλένοντας έτσι τις εγκληματικές ευθύνες που ζέσταναν τόσον καιρό το αυγό του φιδιού. 
Μας λένε να διευκολύνουμε τις προσπάθειες αντιδραστικών κύκλων να συνδέσουν τους πρόσφυγες με τη δυστυχία που αντιμετωπίζει ο λαός μας από τα μέτρα των μνημονίων και να εμφανίσουν την καπιταλιστική κρίση σαν αντίθεση εθνικισμού-κοσμοπολιτισμού. 
Μας λένε να συμμετάσχουμε σε μια «κινηματική καρικατούρα» του επίσημου, υποκριτικού «αντιρατσισμού» των κυβερνήσεων της ΕΕ, εκείνων που ανοιγοκλείνουν τη στρόφιγγα της μετανάστευσης κατά τα συμφέροντα των μονοπωλίων, που οργανώνουν την εκμετάλλευση χιλιάδων ξεριζωμένων με εργαλείο την ξενοφοβία.
Ο «αντιρατσισμός» της υποκρισίας και της «κονόμας» φάνηκε αυτές τις μέρες πόσο κοντά ποδάρια είχε.
Τα ειλικρινή αισθήματα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και απέχθειας για τον ρατσισμό 
είναι καιρός να συναντηθούν με το μόνο «μέτωπο» που είναι σε θέση να αντιπαλέψει τα φασιστικά μορφώματα:
 το ταξικό μέτωπο που αντιπαλεύει την εξουσία των μονοπωλίων που τα γεννά, 
το μέτωπο που θέτει στο στόχαστρο τους πραγματικούς υπεύθυνους για τη μαζική ανεργία, τη φτώχεια, τους πολέμους, τον ξεριζωμό.
Αυτή την πρώτη ηχηρή απάντηση στον φασισμό που σηκώνει κεφάλι δώσαμε αυτή την Τρίτη με το συλλαλητήριο του Εργατικού Κέντρου, της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων και της Ομοσπονδίας ΕΒΕ στη Λέσβο, αυτή θα συνεχίσουμε να δίνουμε.

Νίκος Ζαρταμόπουλος
Εφημερίδα Νέο Εμπρός, φ. 1145, 12-10-2016, σελ. 4
(με μικρές αποκλίσεις από το δημοσιευμένο)

,,Δεν είχαμε μάτια να τους δούμε. Μα ούτε "όραση" να τους αναγνωρίσουμε,,












Στη θέση του γείτονα, 
βάλαμε το πιάτο της δορυφορικής.


Στη θέση του μπακάλικου, 
το σούπερ-μάρκετ.


Στη θέση των βιβλίων,
 τα άρλεκιν , το Κλίκ και τα Χελλόου!


Στη θέση της επιστολής
το ηλεκτρονικό μήνυμα.


Στη θέση του κεντητού τραπεζομάντιλου
το πλαστικό και το βινύλιο.

Στη θέση της λογοτεχνίας, 
τον κάθε τυχάρπαστο υστερικό που παριστάνει τον συγγραφέα και τον σεναριογράφο.


Στη θέση του Μπιθικώτση, 
τον Ρουβά.


Στη θέση του φίλου, 
βάλαμε το συμφέρον.


Στη θέση του χαμόγελου, 
τον μορφασμό.


Στη θέση της υπόγειας ταβέρνας, 
τα must με τ άβραστα ζυμαρικά.


Στη θέση του Χατζιδάκη, 
τον Τσαλίκη.


Στη θέση της αλάνας,
 την αντιπαροχή.


Στη θέση της αυλής, 
το κλιμακοστάσιο.


Στη θέση του δέντρου,
 το γκαράζ.


Στη θέση της γλώσσας μας 
τα γκρίκλις.


Στη θέση της θάλασσας, 
τις πισίνες.


Στη θέση της αμμουδιάς, 
τα σκυλάδικα.


Στη θέση της κουλτούρας μας, 
τα χάμπουργκερ.


Στη θέση της καρδιάς μας, 
αριθμούς.


Στη θέση του Βαμβακάρη,
 τον Ρέμο.


Στη θέση του παράθυρου, 
τσιμέντο.


Στη θέση της ρυτίδας μας, 
το μπότοξ.


Στη θέση της κόκκινης Ρόζας, 
την Μενεγάκη.




...κι έτσι, γυμνοί απ΄όποια δύναμή μας, 
αθώοι κι ένοχοι μαζί, 
σταθήκαμε απορημένοι μπρός στην καταστροφή.

...κι απορημένοι μείναμε να κοιτάμε πότε μπροστά και πότε πίσω..

Και μπήκαν. 

Δεν είχαμε μάτια να τους δούμε. 
Μα ούτε "όραση" να τους αναγνωρίσουμε.

Μόνο μετά.
Μετά μυρίσαμε και κεί γνωρίσαμε τη μυρωδιά απ΄το αίμα. 

Το αίμα μας ήταν που έρρεε στα πεζοδρόμια.

Το αίμα μας είναι που ρέει.

κι εμείς, 

ακόμη ανήμποροι να διακρίνουμε τα όρια της τέχνης απ΄την τεχνολογία. 

Της ζωής απ΄τον θάνατο.


Καλησπέρα μας.


Με αγάπη και θλίψη  

Μαρία.




,,η περιδιάβαση στους χώρους της μάθησης είναι μια πορεία απελευθέρωσης από τα δεσμά της άγνοιας και του φόβου,,



Η καλλιέργεια της ευαισθησίας του παιδιού δεν θα προέλθει από τα μονοσήμαντα νοήματα των στεγνών εννοιών των «βασικών μαθημάτων». 
Η φιλότεχνη διάθεση, η ανίχνευση και ανάδειξη των πολυποίκιλων δεξιοτήτων του μαθητή, η γονιμοποίηση της φαντασίας, η αισθητική σύλληψη του κόσμου και του εαυτού μας, η καλλιέργεια της κοινωνικότητάς μας, η βίωση των πραγματικών αξιών της ζωής θα βρουν στη λογοτεχνία έναν πραγματικό τόπο προαγωγής. 

Η αλληλοσύνδεση του καθολικού κόσμου με τον ατομικό εδώ θα εδραιωθεί σε όλες τις όψεις του παιδιού: 
την ηθική, τη γνωστική, τη νοητική, τη συναισθηματική. 
Και εδώ θα δοκιμαστεί σχεδόν ολόκληρη η εκπαιδευτική στρατηγική αλλά και η δυναμική του αξιακού μας πεδίου.


Η διδασκαλία της λογοτεχνίας μέσα στο σχολείο είναι μια μεγάλη πρόκληση. 
Απαιτεί αποκόλληση από την κλασική λειτουργία της ex cathedra αντίληψης. 
Απαιτεί έναν άλλο ρόλο του εκπαιδευτικού, πιο σύνθετο, πιο εμπνευσμένο, πιο δημιουργικό. 
Απαιτεί μια πολυφωνική εκπαιδευτική λειτουργία που θα στοχεύει πράγματι στη μόρφωση και στην πολιτιστική αναβάθμιση του ανθρώπου. 
Απαιτεί πιο ισχυρά ερμηνευτικά σχήματα που θα απεικονίζονται αβίαστα στις προσωπικές βιωματικές παραστάσεις του παιδιού. 
                                                                      η Mina στη 
Ξενοπουλειο Βιβλιοθηκη
.

Είναι, λοιπόν, διδακτή μια τέτοια θεώρηση στο σημερινό σχολείο μας; Η απάντηση είναι ανοιχτή. 
Γιατί δεν θα κριθεί μόνο από τα θεσμικά δεδομένα ή από τα ισχυρά κοινωνικά ζητούμενα (και κυρίως την επαγγελματική εξέλιξη). 
Γιατί θα κριθεί πρωτίστως από τις ανησυχίες μας και τις δυνατότητες του εκπαιδευτικού να σηκώσει το μεγάλο φορτίο της διαπαιδαγώγησης της παιδικής ψυχής, αλλά και από το κλίμα της σχολικής αίθουσας.
 
Ένα κλίμα στο οποίο ο μαθητής 
θα νιώθει όμορφα 
γιατί η περιδιάβαση στους χώρους της μάθησης είναι μια πορεία απελευθέρωσης από τα δεσμά της άγνοιας και του φόβου, 

ένα κλίμα 
στο οποίο στο οποίο θα νιώθει ολόκληρο τον εαυτό του και θα αντιλαμβάνεται τη σχολική πράξη ως την ύψιστη κοινωνική φροντίδα 
που απευθύνεται μόνο στη κρίση και στην υπευθυνότητα του εκπαιδευτικού και όχι στην τυπική του λειτουργία.

Νίκος Τσούλιας, καθηγητής σε Λύκειο. 
Η θέση της Λογοτεχνίας στα σχολεία!!

τα ,,αποτελέσματα,, της Χώρας που παράγει πλούτο !!

Evangelos Danezis:
 από τις ΑΝΟΗΤΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
Στην μητρόπολη του καπιταλισμού υπάρχουν
 18,4 εκατομμύρια άδεια σπίτια και 842.000 άστεγοι. 

Δηλαδή αντιστοιχούν 22 άδεια σπίτια για κάθε άστεγο. Κατά τα άλλα παπαγαλίζουν για κράτος δικαίου, ελευθερία, ανθρώπινα δικαιώματα και άλλα προπαγανδιστικά για να κρύβουν την βρωμιά, την προστυχιά και την απανθρωπιά του συστήματος τους…
Η εκατοστιαία αναλογία εκατομμυριούχων στο Κογκρέσο είναι 50% δηλαδή ό ένας στους δύο «εκπροσώπους» του λαού είναι εκατομμυριούχος,
 ενώ η εκατοστιαία αναλογία εκατομμυριούχων στο σύνολο των ΗΠΑ είναι 1%.

Δηλαδή οι μηχανισμοί του αστικού κράτους έχουν κατεβάσει το ταξικό κριτήριο και επομένως το πολιτικό κριτήριο του πληθυσμού υπό το μηδέν…
Στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου υπάρχουν 49 εκατομμύρια κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας και 97 εκατομμύρια φτωχοί κοντά στο όριο φτώχειας.

Δηλαδή το σύνολο των φτωχών στις ΗΠΑ είναι 146 εκατομμύρια δηλαδή ο μισός πληθυσμός των ΗΠΑ είναι επίσημα φτωχοί.
Από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της εξηκονταετίας 1947-2007 η παραγωγικότητα της εργασίας έχει εκτοξευθεί στα ύψη, αλλά οι μισθοί λιμνάζουν στα επίπεδα της δεκαετίας του 1960.
 Έτσι καθόλου τυχαία το χρηματιστικό κεφάλαιο θησαυρίζει στη Wall Street δηλαδή η ολιγαρχία του πλούτου συνεχίζει ανενόχλητη τη ληστεία του λαού.
Οι ΗΠΑ έχουν το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, όμως έχουν το 25% των φυλακισμένων παγκοσμίως. Το ρατσιστικό σύστημα δικαιοσύνης έχει φυλακίσει : 

Tον 1 στους 15 μαύρους.
Τον 1 στους 35 ισπανόφωνους.
Τον 1 στους 105 λευκούς.

Σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό του 2012, οι φόροι σε δισεκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ ξοδεύονται ως εξής :

Οι στρατιωτικές και πολεμικές δαπάνες ανέρχονται σε πάνω από 700 δισεκατομ. $, 
ενώ οι δαπάνες για Υγεία ανέρχονται σε μόλις 80 δισεκατομ. $ περίπου, 
οι δαπάνες για Στέγαση ανέρχονται σε 40 δισεκατομ. $ περίπου 
και οι δαπάνες για Παιδεία ανέρχονται σε 70 δισεκατομ. $ περίπου.

Όταν η ΕΡΤ ,,μας επιστρέφει κάτι απ΄τα ξενύχτια μας, για το μη κλείσιμό της.,,

Όταν η ΕΡΤ δεν "εξαργυρώνει γραμμάτια" μοιράζοντας εκπομπές, 
όταν δεν πληρώνει επι τη εμφανίσει κάποια συριζανελίστικα ζήτω , 
όταν δεν χασκολογεί μέσω " καθηγητάδων" που επιμένουν να αναλύουν το άσπρο ως μαύρο και τούμπαλιν, 
όταν δεν δοξολογεί πάνω σε πτώματα που βρωμούσαν περισσότερο εν ζωή, 
όταν δεν βρίσκει χρόνο και χώρο να δοξάσει πραγματικούς ήρωες του τόπου, 
όταν..όταν...
Ε, τότε, μου επιστρέφει κάτι απ΄τα ξενύχτια μου για το μη κλείσιμό της.
Προβάλλει την Λωξάντρα. 


Ενα ασπρόμαυρο αριστούργημα, γράμμα, γράμμα, σελίδα, σελίδα της Μαρίας Ιορδανίδου..
Και η Μπέτυ. Η Μπέτυ Βαλάση..
" Δυό μήνες ξάγρυπνη έμεινα περιμένοντας την απόφαση του γραφείου παραγωγής, αν θα με πάρουν" μου είχε πεί σε κάποια συνέντευξη..
Υποψήφιες ήταν επίσης, η Μάρθα Βούρτση και η Ρένα Βλαχοπούλου.
Λατρεύω και τις δυό, όμως θαρρώ πως η Μπέτυ στάθηκε η πλέον ιδανική.
Ο τσαμπουκάς της Μάρθας και το κλοουνίστικο της Ρένας, δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να ντυθούνε τόσο κι έτσι, μέσα κι έξω, αυτό το πλάσμα που μαγείρευε, γελούσε, αγαπούσε, συγχωρούσε, και ζούσε σε τέτοιο βάθος και την πιο επιφανειακή στιγμή.


... Ένα μπουκέτο συναδέλφων..Μικροί ή μεγάλοι ρόλοι, δεν έχει σημασία. 
Σημασία έχει πως εκείνοι οι ηθοποιοί ήξεραν να κάνουν το μικρό, μεγάλο..
Γιάννης Αργύρης, (πόσο άδικα έφυγε αυτός ο σπουδαίος) ο Μαυρίδης, ο Δουλγεράκης, ο Κυρίτσης, ο Γκότσης, η Γεραλή, η Ανδρεοπούλου..
Και η μουσική. 
Αχ! η μουσική της Καραϊνδρου που σε παιρνει μές τη νύχτα και σε πάει πέρα μακριά σε κείνες τις πατρίδες..