Πολλά γράφονται τις μέρες αυτές για καθυστερήσεις στη διαπραγμάτευση,
για την επίφοβη ένταξη στον λεγόμενο «μηχανισμό ποσοτικής χαλάρωσης» της ΕΚΤ,
για τον ρόλο του ΔΝΤ στο πρόγραμμα που δεν έχει διασαφηνιστεί ακόμα και άλλα παρόμοια.
Στη μια ή την άλλη τους εκδοχή, τα σενάρια αυτά τροφοδοτούν έναν νέο γύρο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση, στη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης,
για «αδικαιολόγητες καθυστερήσεις», «φόβους» και «κινδύνους», συμπληρωματικά των «προσδοκιών», που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση στα λαϊκά στρώματα.
Ωστόσο, εκείνο που σίγουρα δεν «κινδυνεύει» σε κανένα από τα σενάρια και τις εκδοχές που διακινούνται είναι η συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής προς όφελος του κεφαλαίου.
Οι καθυστερήσεις στην «αξιολόγηση»
όχι μόνο δεν φέρνουν καθυστέρηση στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής,
αλλά γίνονται και μοχλός για να εφαρμοστούν «μια ώρα αρχύτερα» τα μέτρα αυτά, στο όνομα της «ενίσχυσης της αξιοπιστίας» της χώρας.
Αξιοποιούνται, επίσης, για να ανοίξει από τώρα η συζήτηση για τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα, που, όπως όλοι παραδέχονται, θα έχουν «μακρύ ορίζοντα», στη μία ή την άλλη τους μορφή.
Σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία όλων των πλευρών ότι τα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν «προαπαιτούμενο» για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας έχει καταγραφεί και στην πράξη, καθώς όπως επαναλαμβάνει η κυβέρνηση, έχει συμφωνηθεί ήδη «το 95% και πλέον» των νέων αντιλαϊκών μέτρων που έρχονται να προστεθούν στα προηγούμενα.
Τα μέτρα αυτά οδηγούν σε μεγαλύτερη γενίκευση της εργασιακής ζούγκλας,
στο χτύπημα εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων,
στη γενικευμένη φοροληστεία του λαού, για να βγαίνει ο λογαριασμός των «ματωμένων» πλεονασμάτων για το κεφάλαιο, αλλά και σε νέες φοροαπαλλαγές, ρυθμίσεις και μέτρα διευκόλυνσης των επιχειρηματικών ομίλων, ώστε να ανοίξουν «διάδρομοι επενδύσεων».
Ανεξάρτητα από το πότε θα καταλήξει η «αξιολόγηση», αυτά τα μέτρα είναι «ένα το κρατούμενο» για το κεφάλαιο, συμπληρωματικά σ' αυτά που εφαρμόζονται μέχρι σήμερα.
Οι ρυθμοί και το εύρος της αντιλαϊκής επίθεσης δεν καθορίζονται
ούτε και από τη σύνθεση των «τραπεζιών» των διαπραγματεύσεων και των στρατοπέδων που διαμορφώνονται στο έδαφος οξυμένων ανταγωνισμών, όπως ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα, που αναμασά τα περί «ακραίων κύκλων» και το γνωστό παραμύθι των «καλών», «κακών» και «άσχημων» καπιταλιστικών κέντρων και ιμπεριαλιστικών ενώσεων.
Για παράδειγμα, οι «ακραίες απαιτήσεις» του ΔΝΤ στα Εργασιακά, στα ζητήματα απελευθέρωσης των απολύσεων κ.τ.λ., όπως τις παρουσιάζει η κυβέρνηση, ελάχιστα απέχουν από το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», δηλαδή την εργασιακή ζούγκλα των τσακισμένων μισθών και δικαιωμάτων, των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της ανεργίας και των δουλεμπορικών που ζει και βασιλεύει σε όλη την ΕΕ.
Αλλά και στα μέτρα για το χρέος, μικρή σημασία έχει αν το «μάτωμα» των λαϊκών στρωμάτων, για να πιάνονται οι αντιλαϊκοί στόχοι και να έχουν πρόσβαση σε φτηνά κεφάλαια οι επιχειρηματικοί όμιλοι, θα γίνεται κατόπιν «συστάσεων» του ΔΝΤ ή προτάσεων της ΕΚΤ.
Το ίδιο μικρή σημασία έχουν για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αν τα εργαλεία για την κατακρεούργησή τους θα βγαίνουν από την «εργαλειοθήκη» ιμπεριαλιστικών οργανισμών όπως ο ΟΟΣΑ ή από το ΔΝΤ.
Με άλλα λόγια, ανεξάρτητα από τις κόντρες καπιταλιστικών κρατών και ιμπεριαλιστικών οργανισμών,
που συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη διαπραγμάτευση,
η αντιλαϊκή επίθεση θεωρείται απ' όλες τις πλευρές «δεδομένη» και δεν καθυστερεί
καθόλου.
Από αυτήν τη σκοπιά, πρέπει να παρακολουθεί ο λαός την αντιπαράθεση των αστικών κομμάτων για τα ζητήματα της «αξιολόγησης»,
απαντώντας επιθετικά στα σχέδιά τους να τον εγκλωβίσουν και να Τον καταστήσουν συμμέτοχο στις ανησυχίες και τους στόχους του κεφαλαίου.
απ' την Άποψή μας στο Ριζοσπάστη:
O ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:
«Το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Για να μιλάμε για διαπραγμάτευση που θα οδηγήσει σε λύση, σημαίνει πρώτα απ' όλα άμεση αποχώρηση όλων των κατοχικών δυνάμεων.
Σημαίνει κατάργηση του καθεστώτος των εγγυήσεων.
Λύση σημαίνει ένα κράτος και όχι δύο κράτη.
Κράτος ενιαίο, βιώσιμο, με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια, μία διεθνή προσωπικότητα, κοινή πατρίδα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, χωρίς ξένες βάσεις, εγγυητές, προστάτες.
Η διαπραγμάτευση στην ουσία είναι σήμερα υπονομευμένη πρώτα και κύρια από την τουρκική, την τουρκοκυπριακή ηγεσία επίσης, με την ανάμειξη και άλλων δυνάμεων και μεγάλων συμφερόντων, όπως των ΗΠΑ, αφού διεξάγεται στην ουσία κάτω από όρους διχοτομικής λύσης.
Απαιτείται σήμερα η μέγιστη δυνατή επαγρύπνηση και από το λαό της Ελλάδας και από το λαό της Κύπρου».
