«Καπνός» έγινε μέσα σε δυο μήνες η ελάχιστη αύξηση του μέσου μισθού που προέκυψε από την αναπροσαρμογή του κατώτατου τον περασμένο Φλεβάρη, όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ενεργοποίησε με πανηγυρισμούς τον νόμο Βρούτση.
Όπως φανερώνουν τα στοιχεία του ΕΦΚΑ, τον Απρίλη του 2019 ο μέσος μισθός για την πλήρη απασχόληση επανήλθε στα ίδια περίπου επίπεδα όπου βρισκόταν πριν από την αύξηση του κατώτατου από τα 586 στα 650 ευρώ μεικτά και την κατάργηση του «υποκατώτατου» μισθού!
Χρειάστηκαν δηλαδή μερικές μόνο βδομάδες για να «εξαϋλωθεί» η σχετική αύξηση του κατώτατου μισθού, την οποία ρούφηξε η «μαύρη τρύπα» της αγοράς εργασίας, όπου η «ευελιξία» και το συνολικότερο αντεργατικό πλαίσιο ζουν και βασιλεύουν.
Τα στοιχεία για την εξέλιξη των μισθών αποστομώνουν κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, που διαγκωνίζονται για την πατρότητα του νόμου Βρούτση, με τον οποίο το κράτος καθορίζει πλέον τον κατώτατο μισθό, με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα και τις προοπτικές της οικονομίας.
Αποκαλύπτει όμως και το πόσο κάλπικος είναι ο καβγάς τους, πάνω στο δίπολο «δίκαιη» ή «βιώσιμη» ανάπτυξη, ως προαπαιτούμενο τάχα για τη βελτίωση της ζωής του λαού.
Η αλήθεια είναι ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη, που υπηρετούν τόσο η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και τα άλλα κόμματα, όπως κι αν τη βαφτίσουν, έχει ως προϋπόθεση την ένταση της εκμετάλλευσης, κάτι που αποτυπώνεται στους όρους δουλειάς, αμοιβής και ζωής της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.
Μέσα από έναν κυκεώνα αντεργατικών νόμων, που παραμένουν άθικτοι και επεκτείνονται στη «μεταμνημονιακή εποχή», η εργοδοσία χρησιμοποιεί μια ανεξάντλητη γκάμα εργαλείων για να διατηρεί καθηλωμένους τους μισθούς για τους νεοπροσλαμβανόμενους, αυξάνοντας παράλληλα τις πιέσεις στους παλιότερους εργαζόμενους, που αμείβονται με σχετικά καλύτερους όρους.
Το αντεργατικό αυτό πλαίσιο όχι μόνο δεν «κλονίστηκε» από τα αποσπασματικά μέτρα που νομοθέτησε η προηγούμενη κυβέρνηση για τις συμβάσεις, λίγο πριν από τις εκλογές, αλλά ενισχύθηκε παραπέρα, με νόμους για την «ευελιξία», τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, τα «δουλεμπορικά» γραφεία, τη συρρίκνωση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι ο μέσος μισθός παραμένει σταθερά μειωμένος κατά 25% σε σχέση με το 2011, παρά τις επιμέρους οριακές διακυμάνσεις.
Πάνω σ' αυτό το έδαφος πατάει σήμερα η ΝΔ για να πάει ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση, χρησιμοποιώντας το ίδιο άθλιο επιχείρημα, ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι όρος για να ζήσει καλύτερα ο λαός, αρκεί να φύγει από τη μέση ό,τι εμποδίζει την επιχειρηματικότητα, και πρώτα απ' όλα τα εργασιακά δικαιώματα, που έχουν προγραφεί από τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων!
Γι' αυτό καταργεί ακόμα και την «υποψία» μόνιμης και σταθερής δουλειάς που έχει απομείνει, επεκτείνοντας παραπέρα την «ευελιξία», θεσμοθετεί την υπεροχή των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών, βάζει νέα εμπόδια στην απεργία, παίρνει μέτρα συνολικής παρεμπόδισης της συλλογικής οργάνωσης και δράσης.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τις γενναιόδωρες επιδοτήσεις και τα άλλα μέτρα στήριξης της επιχειρηματικότητας, τα οποία πληρώνουν στο πολλαπλάσιο τα λαϊκά στρώματα, διαφημίζει η κυβέρνηση για να προσελκύσει επενδύσεις και να στηρίξει την καπιταλιστική ανάπτυξη.
Το δίλημμα επομένως που έχει μπροστά του ο λαός είναι: Θα συνεχίσει να «επενδύει» τις προσδοκίες του σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία διαρκούς συρρίκνωσης των δικαιωμάτων του και συντριβής των σύγχρονων αναγκών του, αποδεχόμενος θυσίες δίχως τέλος για τα κέρδη του κεφαλαίου και την έκθεση σε μεγάλους κινδύνους από την εμπλοκή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς;
'Η θα επιλέξει το δρόμο του αγώνα και της οργάνωσης της αντεπίθεσης, για κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων και ανάκτηση των απωλειών, παλεύοντας για σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής, στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, όπου αποκλειστικό κριτήριο στην οργάνωση της παραγωγής θα είναι η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του; Ο δρόμος αυτός είναι ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί τη λαϊκή ευημερία. Και γι' αυτό αξίζει κάθε θυσία!
