Ο ταλαντούχος κύριος Σώρρας…
Πως να μη σε ξεγελάσει αυτή η τίμια και αθώα φυσιογνωμία;
Όπως λέει και ο φίλος μου ο Γιάννης ο Περικεφαλαίας, «άμα τελικά πιάσουν τον Σώρρα και τον βάλουν μέσα, να του πούνε να δώσει 2 δις αν θέλει να τον βγάλουν με εγγύηση για να τον τρολάρουν».
Τώρα το που θα τον βρουν είναι άλλο ζήτημα, μιας και από όταν βγήκε η καταδικαστική απόφαση, ερήμην, αυτός έγινε άφαντος σαν τα λεφτά του. Ίσως και να διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, όπως προβλέπει και ο όρκος των «Ελλήνων Έγερσις».
Και όπως ήταν αναμενόμενο, από άγνωστο τόπο και χρόνο, ο σωτήρας έσπευσε να στείλει μήνυμα προς το λαό του, λέγοντας ότι τον πολεμάει το σύστημα και λοιπά κουραφέξαλα.
Πέρα από την πλάκα, όσο και αν χάρηκα για την καταδικαστική απόφαση, δεν μπορώ να πω ότι αυτή η απόφαση αλλάζει κάτι ουσιαστικό.
Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που ισχύει και για τις δίκες της Χρυσής Αυγής. Οι χρυσαυγίτες και η εγκληματική τους οργάνωση πρέπει να παταχθεί και ποινικά, όμως αυτό δεν αρκεί.
Και δεν αρκεί γιατί όσο υπάρχουν οι σχετικοί θύλακες στην κοινωνία, όσο υπάρχει η απάθεια και η ανοχή, παρόμοια ζιζάνια δεν θα σταματήσουν να φυτρώνουν.
Η «κίνηση» του Σώρρα –που έχει και αυτή το φασιστικό της χαρακτήρα- με τα δεκάδες ή εκατοντάδες γραφεία ανά την επικράτεια, μαρτυρά ότι υπάρχει αρκετή σύγχυση στον τρόπο που σκέφτονται κάποιοι συμπολίτες μας.
Εκτιμώ, ότι ο εν λόγω κύριος και οι διακηρύξεις του, βρίσκουν ευήκοά ώττα στις τάξεις των μικροαστών, και θεωρώ ότι σε μεγάλο βαθμό εκείνοι τον ακολουθούν και συντηρούν τον μύθο του.
Είναι μέρος των χθεσινών αγανακτισμένων με τις μούτζες και τα φτυσίματα, του α(νεγ)κέφαλου εκείνου πλήθους ετερόκλητων ανθρώπων. Εκείνων που βγήκαν να διαδηλώσουν χωρίς κόμματα και σωματεία, αλλά τελικά καπελώθηκαν από την «ελπίδα» και από τη μαυρίλα(σύριζα και Χρυσή Αυγή αντίστοιχα), από Καζακαίους και από Βαρουφαίους, από Σώρρες και από Λεβέντηδες.
Και τίθεται για ακόμη μια φορά το αιώνιο ερώτημα..
Άραγε θα βγουν κάποια στιγμή τα κατάλληλα συμπεράσματα;
Θα καταλάβει ο κόσμος ότι πρέπει να το πάρει αλλιώς; Θα πάψει να βάζει συνεχώς τα ίδια και τα ίδια υλικά στο τσουκάλι περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα; Είναι ακόμη νωρίς για να απαντηθούν όλα ετούτα, όμως δεν πρέπει να μας πιάνει απελπισία. Δεν πρέπει να περιπέσουμε στη λογική του «400 χρόνια μνημόνια» και του «Κιμ[της καρδιάς μας] πάτα το κουμπί».
Δεν πρέπει να τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι, και δεν πρέπει -εξαιτίας της υπεροψίας ή της απόφνωσης- να τα βλέπουμε όλα φλατ.
Αν απογοητευθούμε ή καβαλήσουμε το καλάμι σε τέτοιο βαθμό που να απαξιώσουμε τον λαό, γινόμαστε αυτομάτως και εμείς οι ίδιοι μέρος του προβλήματος και βαρίδι.
Στο δύσκολο δρόμο της αρετής χρειάζεται υπομονή, επιμονή, κάματος, και παράλληλα να μην αφήνουμε χαραμάδα ανοιχτή για να εισχωρήσει στη λογική το μικρόβιο της «μικροαστικής ανυπομονησίας».
