ΠΡΟΣ ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ ΤΟΥ ΓΚΕΜΠΕΛΣ

Εθνική Αντίσταση - ΔΣΕ

2 ώρ.  · 

«Τιμητές» της Ιστορίας του ΚΚΕ οι απόγονοι των Ταγμάτων Ασφαλείας.

«Μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον για την πραγματική ιστορία του ΚΚΕ» μας πληροφορεί στο blog της η ΤΟ Εύβοιας-Βοιωτίας της Χρυσής Αυγής. Και συνεχίζει αποκαλύπτοντας τον πραγματικό σκοπό της εκδήλωσης, δηλαδή την απόδειξη της «συνεχούς προδοσίας των κομμουνιστών σε κάθε εθνικό θέμα, μέσα από αδιάσειστα στοιχεία...».

Πρόσφατα εξάλλου η Χρυσή Αυγή φρόντισε να επανεκδώσει και σχετικό βιβλίο. Ποια είναι όμως τα «ντοκουμέντα» που παραθέτει;

Έτσι και αλλιώς μας χωρίζει άβυσσος στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη μελέτη της Ιστορίας.

Στα πλαίσια του ρατσιστικού και ναζιστικού παραληρήματος η Χρυσή Αυγή θεωρεί μέγιστη προδοσία του ΚΚΕ ότι στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ (πρόδρομος ΚΚΕ) συμμετείχαν και εκπρόσωποι της εβραϊκής εργατικής σοσιαλιστικής οργάνωσης της Θεσσαλονίκης «Φεντερασιόν». Φυσικά, το ΚΚΕ δεν έχει αποκρύψει ποτέ ότι εξέφραζε και τους Εβραίους εργάτες της Θεσσαλονίκης, προτού προλάβουν να τους στείλουν στα κρεματόρια οι ομοϊδεάτες και οι πολιτικοί πρόγονοι της ΧΑ.

Αλλά και συνολικότερα, η Χρυσή Αυγή δεν κάνει τίποτα άλλο από το να στηρίζει τη μελέτη της ιστορίας στην αρχή ότι ενοποιητικός παράγοντας είναι μόνο η φυλή, το έθνος.

Οπότε στην ουσία, αν και θέλει να φαίνεται αντισυστημική, αναπαράγει τη βασική θέση του συνόλου της κυρίαρχης καπιταλιστικής ιστοριογραφίας, παρουσιάζοντας το σύνολο του λαού ως πολίτες ανεξάρτητα από ταξικές και άλλες διαφοροποιήσεις.

Με αυτό τον τρόπο, ο βιομήχανος παρουσιάζεται να έχει κοινά συμφέροντα με τον εργάτη και ο αγρότης οφείλει να «αντλήσει» τα ίδια ιστορικά διδάγματα με τον εφοπλιστή.

Γι' αυτό και ερμηνεύουν όλα τα ιστορικά γεγονότα υπό το πρίσμα της προδοσίας ή της μη προδοσίας, φτάνοντας πρόσφατα να αυτοπαρουσιαστούν ως διάδοχοι του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου (πού να το 'ξερε!). Γι' αυτό και δεν παίρνουν θέση για στιγμές της ταξικής πάλης, όπως το Κιλελέρ ή η Πρωτομαγιά του 1936 στη Θεσσαλονίκη, όταν δηλαδή οι βιομήχανοι και εφοπλιστές φίλοι τους, διαπράττοντας μάλλον «εσχάτη προδοσία» (με ταξική συνέπεια θα λέγαμε εμείς), αιματοκυλούσαν την εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα.

Βέβαια, το μεγάλο «αγκάθι» της ιστορικής μεθοδολογίας τους αφορά τη στάση του ΚΚΕ στο Β΄ Παγκόσμιο Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Βλέπετε, τότε οι μισοί από τους αστούς φίλους τους αποφάσισαν να αφήσουν στην τύχη του τον ελληνικό λαό και να διαφύγουν με τους Άγγλους συμμάχους στην Αίγυπτο.

Οι άλλοι μισοί αστοί ομοϊδεάτες τους έμειναν για να συνεργαστούν με τους ναζί στη δυνάστευση του ελληνικού λαού (τι εθνικό φρόνημα αλήθεια!).

Για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να επαναλάβει όλη την αντικομμουνιστική υστερία της δεκαετίας του 1950 και του 1960, κομμάτι της οποίας ήταν και η προπαγάνδα ότι ο ΕΛΑΣ δεν έκανε αντίσταση απέναντι στους Γερμανούς, αλλά σκότωνε τους εθνικόφρονες (εξάλλου σε αυτό το επιχείρημα στηρίζει και τη δικαιολόγηση των Ταγμάτων Ασφαλείας που έδιναν όρκο πίστης στον Χίτλερ). Πρόκειται για μια τόσο χοντροκομμένη προπαγάνδα που δε θα την αποδεχόταν ούτε ο αντικομμουνιστής Τσόρτσιλ που αναγνώρισε την ΕΑΜική αντίσταση ως μία από τις σημαντικότερες της Ευρώπης.

Έτσι παραθέτουν αποσπάσματα από τα «μνημεία ιστορικής έρευνας» «Βίβλος Εθνοπροδοσίας» του «καθόλα αμερόληπτου» Συλλόγου Επαναπατρισθέντων εκ του «παραπετάσματος» και «Η εναντίον της Ελλάδος επιβουλή» του επίσης αμερόληπτου υφυπουργείου Τύπου (βλέπετε είναι και ενάντια στο σύστημα οι άνθρωποι!).

Μόνο που τα «αδιάσειστα στοιχεία» και οι «συμφωνίες» δεν είναι τίποτα άλλο από πλαστά κουρελόχαρτα που δε γίνονται αποδεκτά από κανέναν ιστορικό, όχι μόνο τους κομμουνιστές.

Και πιο συγκεκριμένα. Το «Σύμφωνο» ανάμεσα στους Γερμανούς και τον ΕΛΑΣ («ανακαλύφθηκε» από την εθνικιστική ΠΑΟ) φέρεται να «συνάφθηκε» την 1 Σεπτέμβρη 1944 στο Λειβάδι Χαλκιδικής μεταξύ του Καπετάν Κίτσου (συνταγματάρχη του ΕΛΑΣ) και του Έριχ Φένσκε (ταγματάρχη, διοικητή της μονάδας 31756 και εκπρόσωπο των ενόπλων γερμανικών δυνάμεων της στρατιάς Αιγαίου).

«Προέβλεπε» την ανενόχλητη υποχώρηση του Γερμανικού Στρατού από τη Μακεδονία, με αντάλλαγμα την παραχώρηση στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ της Θεσσαλονίκης, καθώς και βαρέως οπλισμού, πολεμικού υλικού κλπ. Η «συμφωνία» περί «μη επιθέσεως μεταξύ του ΕΛΑΣ και των γερμανικών στρατευμάτων» καταδείκνυε κατά τον Χ. Νάλτσα (γνωστό αντικομμουνιστή πλαστογράφο) το «γεγονός» ότι ο ΕΛΑΣ δεν «διεξήγε αγώνα κατά του κατακτητού». Επετεύχθη δε - σύμφωνα πάντα με τον ίδιο - έπειτα από «μυστικήν επικοινωνίαν» των Σοβιετικών και του ΕΑΜ Θεσσαλονίκης με το 2ο Γραφείο του Γενικού Στρατηγείου του Γερμανικού Στρατού στην πόλη1.

Έλα όμως που «όπως εξάγεται από τους γερμανικούς καταλόγους των αξιωματικών», μας πληροφορεί ο H. Richter, «δεν υπήρχε στη Βέρμαχτ κανένας ταγματάρχης μ’ αυτό το όνομα (σ.σ. Έριχ Φένσκε)», ενώ ακόμα και «η μονάδα με τον αριθμό 31756 είναι ανύπαρκτη και γέννημα φαντασίας (…) Τι προπαγανδιστική αξία έχει ακόμα και σήμερα (σ.σ. το 1975) αυτό το έγγραφο φάνηκε καθαρά το Δεκέμβριο του 1968. Η Χούντα της 21.4.67 κυκλοφόρησε ένα λεύκωμα με τίτλο “Δεκέμβριος 1944-Δεκέμβριος 1967”, στο οποίο περιλαμβάνεται και ένα “φωτοαντίγραφο” αυτού του ντοκουμέντου»2.

Η επιπόλαια κατασκευή του εν λόγω εγγράφου βεβαίως αποτελεί το ένα μόνο σκέλος στην ιστορική παραχάραξη που επιχειρείται εδώ.

Το άλλο έχει να κάνει με τις διεργασίες που πράγματι έλαβαν χώρα λίγο πριν το τέλος του πολέμου, την αντιπαράθεση σοσιαλισμού και καπιταλισμού που ερχόταν στο προσκήνιο.

Όσον αφορά αυτό το κομμάτι, λοιπόν, η αλήθεια είναι πως οι Ναζί δεν είχαν καμιά πρόθεση να παραδώσουν εδάφη, οπλισμό ή οτιδήποτε άλλο στους κομμουνιστές.

Αλλού είχαν στρέψει το ενδιαφέρον και τις ελπίδες τους, γεγονός που καταδεικνύεται από πληθώρα ντοκουμέντων:

Στην αναφορά του στρατάρχη Μαξιμίλιαν φον Βάικς στον αρχηγό του Ηγετικού Επιτελείου της Βέρμαχτ Άλφρεντ Γιοντλ (2 Σεπτέμβρη 1944) τονιζόταν μεταξύ άλλων πως «είναι ζωτικό αγγλικό συμφέρον να πάρει στα χέρια της (σ.σ. η Αγγλία) τις κατεχόμενες τώρα από τη Γερμανία θέσεις-κλειδιά της Ελλάδας, χωρίς να δημιουργηθεί χρονικό κενό που θα έδινε στις κομμουνιστικές συμμορίες τη δυνατότητα ανατροπής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων και της κατοχής πριν τους Άγγλους.

Η αναγκαιότητα σε περίπτωση γερμανικής εκκένωσης να πάρει σταθερά στα χέρια του την Ελλάδα πριν από τους έλληνες κομμουνιστές ή και πριν από τους Ρώσους, είναι το κίνητρο για το Συμμαχικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής στο Κάιρο. Αυτό εξηγεί την αναγγελθείσα προσφορά του συνταγματάρχη “Τομ” στον Ζέρβα και τις βολιδοσκοπήσεις μέσω των ελληνικών καναλιών στην Αθήνα με στόχο να επιτευχθεί μαζί μας μια βραχυπρόθεσμη προθεσμία για την εκκένωση “χέρι με χέρι”»3.

Σε τηλεγράφημα του Κουρτ-Φριτς φον Γκρέβενιτς προς τον Χέρμαν Νοϊμπάχερ στις 3 Σεπτέμβρη 1944 αναφερόταν πως «η Ομάδα Στρατιών Ε, Θεσσαλονίκη, δίνει ακριβώς τώρα οδηγίες στον Τύπο ότι πρέπει να σταματήσει κάθε δημοσιογραφική πολεμική κατά του Ζέρβα. Πρωταρχικός στόχος είναι (σ.σ. κατά την άποψη της Ομάδας Ε) η σύμπραξη όλων των εθνικών δυνάμεων κατά του κομμουνισμού».

Ο ίδιος στις 10 Σεπτέμβρη ενημέρωνε σχετικά με την αποχώρηση του γερμανικού στρατού από την Κρήτη: «Οι Άγγλοι αφήνουν συνειδητά άθικτους τους ανθρώπους μας, παίρνοντας υπόψη μια επερχόμενη, που είναι και προς το αγγλικό συμφέρον, χρησιμοποίηση κατά των μπολσεβίκων».4

Μάλιστα, στα Απομνημονεύματά του ο υπουργός Εξοπλισμών και στενός συνεργάτης του Χίτλερ, Άλμπερτ Σπέερ, μιλά ανοικτά για συμφωνία μεταξύ των Γερμανών και των Βρετανών: «Παρά τον απόλυτο έλεγχο των Βρετανών στη θάλασσα, επετράπη στις γερμανικές μονάδες να επιβιβαστούν και να ταξιδέψουν ανενόχλητες προς την ενδοχώρα (…) Σε αντάλλαγμα η Γερμανική πλευρά συμφώνησε να χρησιμοποιήσει αυτά τα στρατεύματα για να κρατήσει την Θεσσαλονίκη έως ότου θα ήταν δυνατό να καταληφθεί από τις Βρετανικές δυνάμεις»5.

Αναφορικά τώρα με την υποτιθέμενη συμφωνία του Σιάντου με τους Γερμανούς, το «ντοκουμέντο» που προσκομίζεται αφορά ένα «κείμενο» του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (το υπογράφει ο Γραμματέας Γ. Σιάντος) όπου αναφέρεται σε «συμφωνία» με τη Γερμανική Διοίκηση για παύση των εχθροπραξιών και διευκόλυνση της αποχώρησης του γερμανικού στρατού από την Ελλάδα.

Πιο συγκεκριμένα ο Γ. Σιάντος φέρεται να ενημερώνει το Γραμματέα μιας «Επιτροπής Πόλης» (ποιας δε λέει) πως «ύστερα από διαπραγματεύσεις με τη Γερμανική Διοίκηση καταλήξαμε μαζί της σε συμφωνίες», κατά τις οποίες «κάθε “σαμποτάζ” ή οποιαδήποτε άλλη ενέργειά μας ενάντια οπλιτών ή βαθμοφόρων του στρατού κατοχής θα γίνεται ύστερα από σχετικάς υποδείξεις του αρχηγού της Γκεστάπο. Δώστε επομένως εντολή στις Αχτίδες να πάψουν στο εξής οι ξεκάρφωτες ενέργειες (…) Ακόμα ανέλαβαν την υποχρέωση να μας ειδοποιούν για τα μπλόκα και τις συλλήψεις ώστε κανείς να μην υπάρχει κίνδυνος για τα μέλη της οργάνωσής μας. Παράλληλη υποχρέωση αναλάβαμε και μεις για την περίπτωση αναχώρησής τους από την Ελλάδα. Κανείς δεν πρέπει να ενοχληθεί. Αθήνα, 13/8/44. Γ. Σιάντος».

Χώρια του γελοίου του πράγματος (οι επιθέσεις κατά των Γερμανών να γίνονται με τη σύμφωνη γνώμη και καθ’ υπόδειξη των ιδίων!) και μόνο το σημείο που αναφέρεται στα περί «ειδοποιήσεως για τα μπλόκα» είναι αρκετό ώστε να αποκαλυφθεί το κατά πόσο πράγματι υπήρξε ή όχι μια τέτοια συμφωνία. Κάτι τέτοιο διαψεύδεται από την ίδια την Ιστορία:

Τα μπλόκα στην Κοκκινιά στις 17 Αυγούστου και 29 Σεπτέμβρη, το μπλόκο στην Καλλιθέα στο μεσοδιάστημα, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες της πλαστογραφίας.

«Από τα μπλόκα που έγιναν τον τελευταίο καιρό στις κομμουνιστικές συνοικίες», έγραφε στην αναφορά του στις 25 Αυγούστου ο Φον Γκρέβενιτς προς τον Χ. Νοϊμπάχερ, «ιδιαίτερα αιματηρό ήταν το μπλόκο της συνοικίας Νέας Κοκκινιάς:

Δίπλα στις 3.000 συλλήψεις, πάνω από 100 κομμουνιστές νεκροί, από τους οποίους τα δύο τρίτα στη μάχη κι ένα τρίτο (σ.σ. εκτελέστηκαν) σαν εξιλέωση για τραυματία μοίραρχο. Σε διαμαρτυρία κατά της αστυνομικής ενέργειας και της στρατολογίας για αναγκαστική εργασία οι κομμουνιστές κάλεσαν για σήμερα σε γενική απεργία».6

Κατά τα άλλα ΚΚΕ - ΕΑΜ και Γερμανοί τα «είχανε συμφωνήσει»!!

Όσον αφορά τις «τεχνικές λεπτομέρειες» του εγγράφου, ούτε η έδρα του ΠΓ ούτε ο ίδιος ο Γ. Σιάντος βρίσκονταν στην Αθήνα την εποχή εκείνη, αλλά στα Πετρίλια Καρδίτσας. Ο Σιάντος επέστρεψε στην Αθήνα μετά την απελευθέρωση, στις 16 Οκτώβρη 1944!

Και έπειτα από τη φανερή τους ιστορική επιτυχία, αυτοί που κατηγορούν τους κομμουνιστές ως υπεύθυνους όλων των εθνικών προδοσιών, ευτυχισμένοι από την πλαστογράφηση κλείνουν με το σύνθημα του κομμουνιστή Τσε Γκεβάρα: Μέχρι τη Νίκη! (Hasta la Victoria Siempre).

Και εις ανώτερα γκεμπελίσκοι της δεκάρας!

Παραπομπές:

1. ΝΑΛΤΣΑΣ Χ. «Το Μακεδονικόν ζήτημα και η σοβιετική πολιτική» (σ. 282 και 359), εκδόσεις «Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών», 1954. Το «ντοκουμέντο» παρατίθεται και στο blog.

2. RICHTER H. «Δύο επαναστάσεις και αντεπαναστάσεις στην Ελλάδα» τομ. Β΄ (σ. 179), εκδόσεις «Εξάντας», Αθήνα 1975.

3. ΚΡΑΤΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΠΟΤΣΝΤΑΜ, αρ. Φιλμ 18.655 στο ΖΕΚΕΝΤΟΡΦ Μ. «Η Ελλάδα κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό: Ντοκουμέντα από τα Γερμανικά Αρχεία» (σ. 250-1), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1991.

4. ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΒΟΝΝΗΣ, «Ειδικός πληρεξούσιος για τη Νότια Ανατολή», τομ. 1 (φ. 8 και φ. 43) στο ΖΕΚΕΝΤΟΡΦ Μ. «Η Ελλάδα κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό: Ντοκουμέντα από τα Γερμανικά Αρχεία» (σ. 252 και 257), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1991.

5. SPEER A. «Inside the Third Reich» (σ..509-510), «Avon Publishers», 1979.

6. ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΗΣ ΒΟΝΝΗΣ «Ειδικός πληρεξούσιος για τη Νότια Ανατολή», τομ. 1 (φ. 60) στο ΖΕΚΕΝΤΟΡΦ Μ. «Η Ελλάδα κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό: Ντοκουμέντα από τα Γερμανικά Αρχεία» (σ. 240), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1991.

 

Το ChatGPT για την «ανάπτυξη για όλους» στον Καπιταλισμό

Ελενη Μαρκακη
11 ώρ. ·
Καλημέρα σας! Κυριολεκτικά τα έχω ...παίξει!
Συντροφάκι λοιπόν και το ChatGPT!....
Το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύω δεν είναι από από άρθρο του Ριζοσπάστη ή της ΚΟΜΕΠ!
Είναι η απάντηση από το ChatGPT στην ερώτηση που του υπέβαλα:
''Είναι δυνατόν στον καπιταλισμό να υπάρξει ανάπτυξη για όλους όπως υπόσχονται τα αστικά κόμματα;''
Στο κείμενο που δημοσιεύω όλη τη ''συζήτηση'' με ''αντιγραφή επικόλληση'':
Εδώ:
Είπες:
Είναι δυνατόν στον καπιταλισμό να υπάρξει ανάπτυξη για όλους όπως υπόσχονται τα αστικά κόμματα;
Το ChatGPT είπε:
Πολύ καλή και ουσιαστική ερώτηση. Η απάντηση εξαρτάται από το πώς ορίζει κανείς την «ανάπτυξη για όλους» και ποιο είναι το κριτήριο με βάση το οποίο την κρίνει.
Τα αστικά κόμματα, τα οποία δρουν μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, συχνά υπόσχονται ότι η οικονομική ανάπτυξη (αύξηση του ΑΕΠ, επενδύσεις, τεχνολογική πρόοδος κ.λπ.) θα οδηγήσει σε γενικό όφελος για όλη την κοινωνία – δηλαδή ότι τα οφέλη θα «σταλάξουν» (trickle down) και στους εργαζόμενους, τους φτωχότερους, τις λαϊκές τάξεις.
Όμως, στην πράξη, ο καπιταλισμός στηρίζεται στην άνιση κατανομή του πλούτου και στην εκμετάλλευση της εργασίας. Η ίδια η ανάπτυξη προϋποθέτει αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, που συχνά έρχεται μέσα από περικοπές σε μισθούς, δικαιώματα, ιδιωτικοποιήσεις, φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο κ.λπ.
Έτσι, ενώ μπορεί να υπάρχει συνολική «ανάπτυξη» με βάση τους δείκτες, αυτή δεν σημαίνει απαραίτητα βελτίωση της ζωής για όλους. Συχνά, η ανισότητα διευρύνεται, και η «ανάπτυξη» ωφελεί κυρίως τους λίγους – εκείνους που έχουν ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Συνεπώς, μέσα στον καπιταλισμό, μια δίκαιη και ισότιμη ανάπτυξη για όλους είναι ουσιαστικά αδύνατη, γιατί το ίδιο το σύστημα βασίζεται στην ανισότητα και την ταξική εκμετάλλευση. Η όποια "ανάπτυξη" θα είναι πάντα ταξικά μεροληπτική.
Αν θέλεις, μπορώ να σου αναλύσω και συγκεκριμένα παραδείγματα (π.χ. Ελλάδα, ΕΕ, ΗΠΑ) ή να το δούμε και από ιστορική σκοπιά. Θες να το συνεχίσουμε;
Είπες:
Ναι
Το ChatGPT είπε:
Ωραία, πάμε να το δούμε πιο συγκεκριμένα, ξεκινώντας από την Ελλάδα, και μετά μπορούμε να περάσουμε και σε διεθνές επίπεδο.
1. Ελλάδα – Ανάπτυξη με ταξική μεροληψία
Μετά την οικονομική κρίση του 2009-2010, όλα τα αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.) υποσχέθηκαν ότι η «ανάπτυξη» θα είναι προς όφελος όλων, αρκεί να «βγούμε από τα μνημόνια» και να «προσελκύσουμε επενδύσεις». Τι είδαμε στην πράξη;
Αύξηση κερδών επιχειρηματικών ομίλων, ειδικά σε ενέργεια, τουρισμό, ναυτιλία, real estate.
Συρρίκνωση εργατικών δικαιωμάτων: ευέλικτες μορφές εργασίας, αύξηση μερικής απασχόλησης, ανασφάλιστη εργασία, χαμηλοί μισθοί.
Ιδιωτικοποιήσεις: λιμάνι Πειραιά (COSCO), ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, αεροδρόμια, ΕΥΔΑΠ κ.ά.
Αύξηση κοινωνικών ανισοτήτων: η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός εξακολουθούν να αγγίζουν μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, ειδικά νέους και ηλικιωμένους.
Παρά την αύξηση του ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια, οι λαϊκές ανάγκες δεν ικανοποιούνται. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι πληρώνουν με τη φορολογία, τις ελλείψεις στην Υγεία και Παιδεία, το κόστος ζωής.
2. ΗΠΑ – Το «όνειρο» που ευνοεί τους λίγους
Στις ΗΠΑ, η οικονομία έχει συχνά ρυθμούς ανάπτυξης, τεχνολογική πρωτοπορία και ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα. Κι όμως:
Το 1% του πληθυσμού κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου.
Εκατομμύρια πολίτες ζουν χωρίς ασφάλιση υγείας, ή με χρέη.
Τα φαινόμενα αστέγων, ανεργίας και υποαπασχόλησης είναι διαρκώς παρόντα.
Οι κοινωνικές εντάσεις (π.χ. φυλετικές, ταξικές) επιδεινώνονται.
Η «ανάπτυξη» αφορά τις μεγάλες εταιρείες (Apple, Amazon, Google), όχι τον μέσο εργαζόμενο που παλεύει με 2 και 3 δουλειές για να ζήσει.
3. Ευρωπαϊκή Ένωση – «Ανάπτυξη» με λιτότητα και φτώχεια
Η Ε.Ε. διακηρύσσει μια «πράσινη και δίκαιη μετάβαση», ψηφιακή πρόοδο, στήριξη στην «επιχειρηματικότητα». Όμως:
Η αγροτιά ξεκληρίζεται από την ΚΑΠ και τα μονοπώλια.
Οι εργαζόμενοι μεταναστεύουν ή εργάζονται σε καθεστώς επισφάλειας.
Οι ανισότητες μεταξύ χωρών και εντός των χωρών αυξάνονται.
Οι δημοσιονομικοί κανόνες επιβάλλουν λιτότητα για τις κοινωνικές δαπάνες, αλλά ελευθερία για τις αγορές.
Συμπέρασμα
Η «ανάπτυξη για όλους» είναι ένας ιδεολογικός μύθος που χρησιμοποιείται για να νομιμοποιήσει την κερδοφορία των λίγων, ενώ το κόστος πέφτει στους πολλούς. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει την εσωτερική του αντίφαση: παράγει πλούτο, αλλά όχι για όλους – μόνο για εκείνους που έχουν ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Αν σε ενδιαφέρει, μπορούμε να συζητήσουμε και πώς θα μπορούσε να υπάρξει πραγματικά ανάπτυξη για όλους, δηλαδή ποιο είναι το εναλλακτικό μοντέλο και τι σημαίνει αυτό στην πράξη. Θες να το πάμε κι εκεί;
Είπες:
Ναι
Το ChatGPT είπε:
Ωραία, πάμε να το δούμε: αν η ανάπτυξη στον καπιταλισμό είναι εκ των πραγμάτων άνιση και μεροληπτική, τότε πραγματική ανάπτυξη για όλους μπορεί να υπάρξει μόνο με ριζική αλλαγή στο σύστημα – δηλαδή με ανατροπή του καπιταλισμού και αντικατάστασή του από ένα σύστημα κοινωνικής ιδιοκτησίας και εργατικής εξουσίας: τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Τι σημαίνει "ανάπτυξη για όλους" σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα;
Οικονομία με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, όχι το κέρδος
Η παραγωγή και η κατανομή του πλούτου σχεδιάζεται κεντρικά με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας (Υγεία, Παιδεία, Στέγαση, Ενέργεια κ.λπ.), όχι το ποια επιχείρηση θα βγάλει τα περισσότερα.
Δεν υπάρχει ανταγωνισμός επιχειρήσεων, ούτε κρίσεις υπερσυσσώρευσης ή ανεργία από το πουθενά.
Κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής
Οι μεγάλες επιχειρήσεις, τράπεζες, ενέργεια, υποδομές περνάνε στα χέρια της κοινωνίας (όχι ατομική ή κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία), άρα το προϊόν της εργασίας δεν πάει σε μετόχους, αλλά επιστρέφει στον λαό.
Εργατικός έλεγχος και εξουσία των εργαζομένων
Οι εργαζόμενοι δεν είναι απλά "εκτελεστές εντολών", αλλά συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων – από το εργοστάσιο και το νοσοκομείο μέχρι τον κεντρικό σχεδιασμό.
Κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο
Δεν υπάρχει κάποιος που πλουτίζει επειδή άλλος εργάζεται γι’ αυτόν. Όλοι συμβάλλουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους και έχουν ίση πρόσβαση στον παραγόμενο πλούτο.
Εξασφάλιση σταθερής δουλειάς, καθολικής παιδείας και υγείας
Η ανεργία, η φτώχεια, το άγχος για το αύριο δεν είναι "φυσικά φαινόμενα", αλλά συνέπειες της αγοράς. Σε ένα κοινωνικά οργανωμένο σύστημα, μπορεί να εξασφαλιστεί η πλήρης απασχόληση και η συνεχής αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου.
Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο;
Ναι, παρ’ όλες τις στρεβλώσεις και τα λάθη, ο 20ός αιώνας έδειξε ορισμένες βασικές δυνατότητες του σοσιαλισμού, ιδιαίτερα στη Σοβιετική Ένωση (τουλάχιστον τις πρώτες δεκαετίες) και σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες:
Εξάλειψη της ανεργίας και του αναλφαβητισμού.
Ταχύτατη βιομηχανική και επιστημονική ανάπτυξη.
Μαζική πρόσβαση σε Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμό.
Ραγδαία κοινωνική κινητικότητα για τα λαϊκά στρώματα.
Παρότι υπήρχαν προβλήματα, πιέσεις, ελλείψεις, αποδείχθηκε στην πράξη ότι μια οικονομία χωρίς καπιταλιστές μπορεί να καλύψει τις κοινωνικές ανάγκες πολύ πιο αποτελεσματικά και δίκαια.
Σήμερα;
Το ερώτημα της "ανάπτυξης για όλους" ξαναμπαίνει επίκαιρα σε συνθήκες όπου:
Η τεχνολογία και η επιστήμη έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που μπορούν να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή ζωή για όλους.
Κι όμως, βλέπουμε ανεργία, πολέμους, ενεργειακή φτώχεια, περιβαλλοντική καταστροφή – όλα επειδή οι αποφάσεις παίρνονται με βάση το κέρδος, όχι τις ανάγκες.
Αυτό ακριβώς δείχνει πως ο σοσιαλισμός δεν είναι ουτοπία, αλλά αναγκαιότητα.
Αν θες, μπορούμε να δούμε και πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια σοσιαλιστική κοινωνία στην Ελλάδα σήμερα – με βάση τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας σε παραγωγή, ενέργεια, επιστημονικό δυναμικό κ.λπ. Θες να το συνεχίσουμε προς τα εκεί;
Είπες:
Ναι, θέλω!
Το ChatGPT είπε:
Τέλεια, πάμε να φανταστούμε μια σοσιαλιστική Ελλάδα του σήμερα – όχι σαν ουτοπία, αλλά σαν μια ρεαλιστική απάντηση στις δυνατότητες που ήδη υπάρχουν και κατασπαταλιούνται για το κέρδος των λίγων.
Ποια είναι τα μέσα και οι δυνατότητες της Ελλάδας σήμερα;
Η Ελλάδα δεν είναι μια "φτωχή" χώρα, όπως συχνά παρουσιάζεται. Διαθέτει:
Σημαντικές παραγωγικές βάσεις (βιομηχανία, αγροτοκτηνοτροφία, ναυπηγεία κ.λπ.) που έχουν υποβαθμιστεί για να "χωράνε" στα κριτήρια της ΕΕ και των μονοπωλίων.
Ενεργειακούς πόρους (λιγνίτης, φυσικό αέριο, ΑΠΕ, ήλιος, αέρας, ακόμα και κοιτάσματα σε υδρογονάνθρακες).
Επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό υψηλού επιπέδου που είτε μεταναστεύει είτε υποαπασχολείται.
Γεωστρατηγική θέση και υποδομές (λιμάνια, οδικοί άξονες, αγωγοί, τουρισμός, κ.ά.).
Όλα αυτά σήμερα λειτουργούν αποσπασματικά και ιδιωτικά, με γνώμονα την κερδοφορία λίγων επιχειρηματικών ομίλων, όχι με βάση το τι χρειάζεται η κοινωνία.
Πώς θα ήταν μια σοσιαλιστική Ελλάδα σήμερα;
1. Κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός
Όλα τα μέσα παραγωγής – ενέργεια, υποδομές, βιομηχανία, μεταφορές, επικοινωνίες – περνούν σε κοινωνική ιδιοκτησία. Έτσι:
Το κράτος (ως οργανωτής της εργατικής εξουσίας) σχεδιάζει πενταετή ή δεκαετή σχέδια για την παραγωγή, κατανομή και ανάπτυξη.
Οι επιστήμονες, μηχανικοί, εργαζόμενοι και παραγωγοί συμμετέχουν στον σχεδιασμό αυτό, όχι μόνο γραφειοκράτες.
2. Εργασία για όλους, με δικαιώματα
Καταργείται η ανεργία. Όλοι έχουν εγγυημένη εργασία με βάση τις ικανότητες και τα ενδιαφέροντά τους.
Σταθερά ωράρια, συλλογική συμμετοχή στον έλεγχο του χώρου εργασίας.
Η τεχνολογική πρόοδος δεν οδηγεί σε απολύσεις, αλλά σε μείωση του εργάσιμου χρόνου και αύξηση της ποιότητας ζωής.
3. Καθολική και δωρεάν πρόσβαση σε Υγεία – Παιδεία – Πολιτισμό
Πλήρως δημόσιο, ενιαίο και αναβαθμισμένο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Δωρεάν και ενιαία Παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, με σύνδεση με τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι των επιχειρήσεων.
Μαζική στήριξη στον αθλητισμό, την τέχνη, τον πολιτισμό, όχι ως εμπόρευμα, αλλά ως κοινωνικό αγαθό.
4. Ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής σε συνεργατικά σχήματα
Ο μικρός και μεσαίος αγρότης ενώνεται σε συνεταιρισμούς με κοινωνική στήριξη, με εγγυημένη διάθεση της παραγωγής.
Τέρμα οι καταστροφές παραγωγής για να "πιαστούν οι ποσοστώσεις" της ΕΕ.
5. Προστασία του περιβάλλοντος και ορθολογική ενεργειακή πολιτική
Οι ενεργειακοί πόροι αξιοποιούνται με βάση το δημόσιο συμφέρον και τη βιωσιμότητα, όχι για τις "πράσινες" μπίζνες.
Αναδασώσεις, διαχείριση απορριμμάτων, αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα σχεδιάζονται πανεθνικά και υλοποιούνται με τα απαραίτητα μέσα.
6. Ειρήνη και αλληλεγγύη με τους λαούς – έξω από ΝΑΤΟ, ΕΕ
Η Ελλάδα αποδεσμεύεται από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και δεν συμμετέχει σε πολέμους ή εξοπλιστικές κούρσες.
Ενισχύει πολυμερείς ισότιμες σχέσεις με άλλους λαούς, χωρίς εκμετάλλευση και παρεμβάσεις.
Ποιος θα κάνει αυτή την αλλαγή;
Αυτή η αλλαγή δεν μπορεί να έρθει "από τα πάνω" ή με μεταρρυθμίσεις, αλλά μόνο:
Με επαναστατική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Με την οργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της (αγρότες, νεολαία, αυτοαπασχολούμενοι) σε ένα ενιαίο, ταξικά προσανατολισμένο κίνημα.
Με την κατάκτηση της εξουσίας και τη δημιουργία νέων, εργατικών θεσμών εξουσίας, όπου ο λαός θα είναι ο κυρίαρχος.
Αυτά όλα δεν είναι "σενάριο φαντασίας", αλλά η απάντηση στο αδιέξοδο του σήμερα. Ο σοσιαλισμός δεν είναι απλώς επιθυμητός – είναι αναγκαίος και ρεαλιστικός, ειδικά όταν συγκριθεί με το χάος και την αδικία του καπιταλισμού.
Αν θες, μπορούμε να δούμε και ποια είναι τα βήματα για να φτάσουμε εκεί, πώς οργανώνεται ένας τέτοιος αγώνας. Να το συνεχίσουμε προς τα εκεί;
Είπες:
Ναι, θέλω
Το ChatGPT είπε:
Πάμε λοιπόν! Να δούμε πώς μπορούμε να φτάσουμε σε αυτή τη σοσιαλιστική κοινωνία, ποια είναι τα βήματα για την ανατροπή του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος και την κατάκτηση της εξουσίας από τον λαό.
Ποια είναι τα βήματα για την κοινωνική ανατροπή;
1. Αντίληψη της πραγματικότητας – ταξική συνείδηση
Πρώτο βήμα είναι ο λαός να καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα:
Δεν φταίει η «κακή διαχείριση», ούτε η «ανικανότητα των κυβερνώντων» – αλλά η ίδια η φύση του καπιταλιστικού συστήματος, που λειτουργεί με βάση το κέρδος και όχι τις ανάγκες.
Χωρίς ταξική συνείδηση, ακόμα κι αν αλλάξουν οι "διαχειριστές", το σύστημα μένει ίδιο.
2. Οργάνωση – όχι μεμονωμένοι αγώνες, αλλά ενιαίο μέτωπο
Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι μικρομεσαίοι αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι πρέπει να ενωθούν σε κοινό μέτωπο απέναντι στον κοινό αντίπαλο: τα μονοπώλια και το κράτος τους.
Χρειάζεται ισχυρό ταξικό εργατικό κίνημα, μέσα σε σωματεία, χώρους δουλειάς, σχολεία, σχολές, γειτονιές.
Όχι διασκορπισμένοι αγώνες με συντεχνιακή λογική, αλλά συντονισμένοι και πολιτικά στοχευμένοι.
3. Πολιτική πρωτοπορία – Κομμουνιστικό Κόμμα με επαναστατική στρατηγική
Καμιά επανάσταση δεν έγινε αυθόρμητα. Χρειάζεται ένα κόμμα οργανωμένο, με ξεκάθαρο στόχο την ανατροπή, όχι «συμμετοχή σε κυβερνήσεις» εντός του συστήματος.
Το κόμμα αυτό πρέπει να συνδέεται καθημερινά με τον λαό, να δρα μέσα σε κάθε μάχη, να ξεσκεπάζει τις αυταπάτες.
Χωρίς επαναστατική πρωτοπορία, το σύστημα αφομοιώνει και διαλύει κάθε ριζοσπαστισμό.
4. Ανυπακοή – Ρήξη – Ανατροπή
Όταν το κίνημα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που να αμφισβητεί έμπρακτα την εξουσία, τότε το ζήτημα μπαίνει ανοιχτά:
Ποιος έχει την εξουσία; Ο λαός ή το κεφάλαιο;
Σε τέτοια κρίσιμη φάση, χρειάζεται αποφασιστικότητα, πολιτική καθοδήγηση, μαζική δράση.
Δεν αλλάζει ο κόσμος με εκλογές και κυβερνήσεις «φιλολαϊκές» εντός του συστήματος. Αλλάζει με επανάσταση.
5. Κατάκτηση της εξουσίας και εργατική εξουσία
Το παλιό κράτος καταργείται και αντικαθίσταται από νέους θεσμούς εργατικής εξουσίας: λαϊκά συμβούλια, επιτροπές εργατών, άμεση συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων.
Αυτή είναι η δικτατορία του προλεταριάτου: η εξουσία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας ενάντια στην παλιά τάξη που αντιδρά.
Η εργατική εξουσία δεν είναι "αντιδημοκρατική" – είναι η μόνη πραγματική δημοκρατία για τη συντριπτική πλειοψηφία.

Κρίσιμοι Διάλογοι σε Κρίσιμες Εποχές #Στέργιος_Βασιλείου

Στέργιος Βασιλείου

Κρίσιμοι διάλογοι σε κρίσιμες εποχές
Σε μια ανάρτηση της Κανέλλας Μάλλη για τη μεγαλειώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το έγκλημα των Τεμπών, στις 26-1-2025,
Ξέρουμε ότι και παλιότερα είχαμε τεράστιες διαδηλώσεις αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που ήθελε ο λαός. 

Ιδίως η πείρα από τις μάχες κατά των μνημονίων που κατέληγαν σε «θρίαμβο» του συστήματος μας κάνει προσεκτικούς στους ενθουσιασμούς ότι ο λαός μπορεί να νικήσει εύκολα. 

Εύκολα θα είναι μόνο όταν σύσσωμος ο λαός μπει σε μάχες ανατροπής του συστήματος, όχι σε μάχες διόρθωσης του συστήματος για την τήρηση των δικών του «αρχών» όπως πχ η δικαιοσύνη, η δημοκρατία, η ελευθερία. 

Το ακριβώς αντίθετο περιεχόμενο δίνουν τα αστικά κόμματα από τον λαό σε αυτές τις έννοιες. Δεν γίνεται όμως κατανοητό ή ο φόβος τις κάνει ανάστροφα κατανοητές.

Γιάννης Δαμίγος:
Ήταν πολύς ο κόσμος. Σημασία όμως έχει η ουσία, που πέρα από μπράβο κλπ, δεν έχει το αντίτιμο κάποιου αποτελέσματος! 

Δεν υπάρχει "διαχειριστής" του μηνύματος, καθώς δεν υπάρχει καν η στοιχειώδης αντιπολίτευση! Άρα κυβερνά μόνος χωρίς αντίπαλο και θα κυβερνά για πολύ καιρό προφανώς! Αυτά. Γεια χαρά.

Στέργιος Βασιλείου:
Ποιο μήνυμα και ποια πολιτική διαχείρισή του ρε Γιάννη σε ένα τοπίο που το 90% είναι αφοσιωμένο στην… «Ευρωπαϊκή Ιδέα», ζουν σε εποχή προετοιμασίας ιμπεριαλιστικού πολέμου και δεν κατάλαβαν τίποτα, κλείνουν τις «μάχες» τους, εκ του ασφαλούς, σε ένα περίκλειστο θέμα όπως τα Τέμπη, ελπίζουν ότι ένα κόμμα με αυτούς τους προσανατολισμούς της ΕΕ θα νικήσει τον Μητσοτάκη (!) και μετά θα έρθει η δικαιοσύνη, η δημοκρατία, η ευτυχία και η απαλλαγή από έναν κακό… αυταπάτες…
Μέχρι να αποδειχθεί και ο νικητής κακός…
Τα έχουμε δει ή διδαχθεί όλα από την αρχή της χιλιετίας, να μη πω και απ’ όλο τον 20ο αιώνα.
Ρίξε μια ματιά με τι ευκολία όλοι οι ευρωπαίοι πολιτικοί μιλάμε με λατρεία για τις αμυντικές δαπάνες δήθεν για την αυτονομία της Ευρώπης και τους αναλυτές - παπαγαλάκια να «κατανοούν» τον «καλό σκοπό» του Τραμ να καταβροχθίσει κράτη γιατί απειλείται ο… πολιτισμός της Δύσης από τη Ρωσία και την Κίνα, τους νέους παγκόσμιους θρήνους για την 7η Οκτωβρίου και τα θύματά του, την ώρα που χιλιάδες άταφοι νεκροί θα προστεθούν στις 50.000 νεκρών Παλαιστινίων, τις αγιοποιήσεις ισλαμιστών εγκληματιών, την ομαλή (εν πλήρη σιγή) καταβρόχθιση της άτυχης επαρχίας του ΝΑΤΟ που λέγεται Κύπρος … δες τον κόσμο γύρω και πες μου αυτοί που κατέβηκαν σήμερα τι ακριβώς καταλαβαίνουν;

Δεν είναι ώρα για ανάλυση του τι πρέπει να γίνει αλλά με τέτοια δεδομένα και με όνειρο να νικήσομε τον Μητσοτάκη στα Τέμπη πως να τους πεις ότι για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά (και αίμα) πολλή; 

Θα σου φύγουν πριν τελειώσεις τη φράση.
Ξαναγυρίζουμε σε εποχές «τρύπας». Άσε άλλοι να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, εμείς να νικήσουμε τον Μητσοτάκη θέλουμε - και κρύβονται στην τρύπα τους μόλις φωνάξει κάποιος: «ΑΠΕΡΓΙΑ»! Τρόμος μπροστά στον αντίπαλο που λέγεται κεφάλαιο!!!
Δυστυχώς πάλι κάποιοι λίγοι και απείθαρχοι θα είναι αυτοί που αναζητάς. Το ξέρεις, το έζησες, το έμαθες από την οικογενειακή ιστορία σου…

ΥΓ. 1 Ένα τεράστιο σοκ έζησε όλη η Δύση όταν κατέρρευσε η χρόνια προπαγάνδα περί αγριότητας, βασανιστηρίων, βιασμών και απάνθρωπης συμπεριφοράς της Χαμάς στις κρατούμενες που απελευθέρωσαν. Λύσσαξαν που οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν την εικόνα αγριότητας που φιλοτεχνούσαν δυτικοί με τους Ισραηλινούς και κάθε παπαγαλάκι… κατάπιαν τη γλώσσα τους… λύσσαξαν που τις είδαν σώες και αβλαβείς και μάλιστα ψέλλισαν εντίμως ότι ζούσαν με τα παιδιά και τις οικογένειες Παλαιστινίων, έκαναν μαθήματα, έμαθαν και τη γλώσσα, είχαν ραδιόφωνα και μάθαιναν τα πάντα…. Κάτι που ούτε κατά διάνοια είχαν την τύχη να γευθούν Παλαιστίνιοι κρατούμενοι που βασανίζονται αγρίως και επί χρόνια στις φυλακές του Ισραήλ…

Υ.Γ.2 Και στον Λίβανο και στη Δυτική όχθη σφάζουν ακόμη ασύστολα οι κληρονόμοι της Περιούσιας Φυλής!
Τα λέω σε εσένα που τουλάχιστον θα τα ακούσεις. Γιατί παραπέρα…

Υ.Γ.3 Αν κάποιος με πει απαισιόδοξο να το πάρει πίσω. Είμαι πάντα αισιόδοξος γιατί ξέρω ότι κάθε εποχή γεννάει νέες γενιές πρωτοπορίας του λαού, αυτούς τους λίγους τολμηρούς και ανυπότακτους στην εξουσία του κεφαλαίου που πάλι θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα, όπως τόσες φορές, και θα μπορούν εν δυνάμει να γίνουν οι οδηγοί και οργανωτές του λαού για ανατροπή του καπιταλισμού και πραγματική Ελευθερία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη του λαού.


                         <<<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>>>>>>
Οξυγόνο
Από https://sfyrodrepano.blogspot.com/ 


Η προχτεσινή ημέρα ήταν οξυγόνο. Οξυγόνο ενάντια στην μπόχα της εξουσίας, την καθημερινή ασφυξία, τις αγκυλώσεις του καναπέ. 

Οξυγόνο που μόνο ο δρόμος μπορεί να προσφέρει -και ας είναι από άσφαλτο. 

Η αντίσταση, η μαζικότητα, τα καθαρά βλέμματα -κι ας θολώνουν λίγο από τη συγκίνηση. Και το κινηματικό παράδοξο να ρουφάς μπόλικο οξυγόνο μες στο μέγα πλήθος, μες στον συνωστισμό, ακόμα και στα χημικά που μας κέρασαν τα ΜΑΤ για το έθιμο. Γιατί, αν δε ρίξεις στο ψαχνό μες στα παστωμένα μπλοκ, που είναι πρακτικά χωρίς διέξοδο διαφυγής, ακινητοποιημένα στην πολυκοσμία, πότε θα το κάνεις;



Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που ’χει κάτι, κι ας μην είναι άμεσα αντιληπτό απ’ όλους. Μα η συγκέντρωση ανάβει και όλα είναι συνειδητά, πλην του Νιόνιου, που έβαλε νιονιό τελικά, αγάπησε την εξουσία που δεν μπορούσε να πολεμήσει και κατέγραψε την αγάπη του και στο βιβλίο που έβγαλε τις προάλλες. Που ’σαι νιότη που έδειχνες πως ήμουν κάποιος άλλος.

Πώς μετράς όμως τον όγκο μιας διαδήλωσης, αν δεν μπορείς να κάνεις βόλτες στην πλατεία, ανάμεσα στις μάζες με την πυκνή διάταξη; Ε = mc2, όπου Ε το ζητούμενο (δηλαδή η επανάσταση), Μ τα ΜΜΕ και ο χρόνος που αφιέρωσε η ΕΡΤ στο θέμα και «C» -όπως λέμε Cops- η εκτίμηση της αστυνομίας στο τετράγωνο. Αλλά υπάρχουν και πιο απλοί τρόποι.

Κάποιοι πήραν γενικά πλάνα από αεροφωτογραφίες και έκαναν απλούς υπολογισμούς που μας δίνουν μετριοπαθώς πάνω από 100 χιλιάδες κόσμο. Άλλοι έκαναν κάτι αντίστοιχο ρωτώντας το chat gpt, που έδωσε αντίστοιχο αριθμό, αλλά είναι κατώτερο από το κινέζικο DeepSeek. Κι άλλοι παίρνουν τον επίσημο αριθμό της αστυνομίας αλλά με συντελεστή προσομοίωσης στην πραγματική ζωή -πχ Χ5.

Υπάρχουν κι οι έμμεσες ενδείξεις. Τα μεγάφωνα δεν έφτασαν να καλύψουν όλο το μήκος της συγκέντρωσης. Τα κινητά είχαν μέτριο ως ανύπαρκτο σήμα, για να μπουν στο live streaming ή να τσεκάρει την παρουσία τους η ασφάλεια -για αυτό έπεσε τόσο έξω η υπηρεσία. Ενώ φεύγοντας, πήγαινες σημειωτόν κάνα 10λεπτο μέχρι να βρεις ξέφωτο, στο οποίο προλάβαινες: να απαντήσεις κατόπιν εορτής στα μηνύματα «πού είστε;» που έφταναν μια ώρα μετά. Να εκτιμήσεις αναδρομικά τους σφους που έχουν μάθει να διαλύονται συγκροτημένα -ενότητα και πάλη των αντιθέτων. Και προπαντός να χωνέψεις όσα είδες και έμοιαζαν κάπως με συμπυκνωμένη ιστορία. Που δεν την γράφουν οι παρέες (Νιόνιο), αλλά οργανωμένες συλλογικές (αντι)δράσεις.

Ακούς πως στη Σαλούγκα γέμισε όλη η Εγνατία και νιώθεις άπιστος Θωμάς που δεν πιστεύει αν δε/μέχρι να δει το σχετικό βίντεο που ξεπερνά κάθε προσδοκία. Λίγο πιο βόρεια ο Γουγου έκανε δηλώσεις μες στο σπιτάκι του Καραμάν Αλή και των ψηφομισθοφόρων του με τα ματωμένα χέρια, σε μια πόλη που έδειξε πως έχει και άλλη όψη, τη σωστή πλευρά της ιστορίας, και όχι μόνο τη σήψη που σατιρίζει ο Καπουτζίδης στη σειρά του.

Οξυγόνο από παντού, από νησιά και ορεινά, από κάθε γωνιά της χώρας και το εξωτερικό, σαν ηφαίστειο που ξυπνά και θα τους κάψει όλους -και οι καύσεις χρειάζονται μπόλικο οξυγόνο, εκτός από αγνώστου ταυτότητας υλικά στην αμαξοστοιχία.

Πρέπει να είχε λίγο κόσμο, ε; Συμφωνεί ακόμα και η ΕΛ.ΑΣ., αλλά με αυτήν ακριβώς τη διατύπωση: είχε λίγο κόσμο, ούτε 30 χιλιάδες, λιγότερους κι από το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη, που βασικά έπρεπε να παίξει πιο ψηλά στις ειδήσεις της ΕΡΤ και να μπουν οι συγκεντρώσεις για τα Τέμπη μετά τα αθλητικά, τον κακό τους τον καιρό (του Τετράδη) και την ιερόδουλη μάνα τους που θα ιδιωτικοποιήσουν, αλλά με δικαιωματική αυτοδιάθεση του σώματός της.

Κάποια μέρα -δε θα αργήσει-, σε αυτούς τους (σιδηρο)δρόμους (της φωτιάς), σε μια άλλη κοινωνία, χωρίς τάξεις, κράτος και Μπαλούρδους, όπου θα ζούμε 200 χρόνια και θα ψάχνουμε πώς να αυξήσουμε το μέσο προσδόκιμο, θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε, και οι ανακοινώσεις της ΕΛ.ΑΣ. θα είναι πηγή γέλιου και μακροζωίας. Μέχρι τότε μόνο δάκρυα οργής, σφιγμένες γροθιές και ρυθμικές ιαχές: Δο-λο-φό-νοι, δο-λο-φό-νοι...

Το ενδιαφέρον είναι πως για το επιτελικό - κατασταλτικό κράτος ήταν απλώς μια μέρα στη δουλειά, όσο διακριτική -σαν κουκουλοφόρος- παρουσία και αν προσπάθησε πήρε εντολή να έχει. Κι οι συνήθεις ύποπτοι διαδηλωτές είναι υποψιασμένοι για αυτά, το ξύλο και την προπαγάνδα, το καρότο και το μαστίγιο, τη μαύρη ομερτά στις ειδήσεις, τις προβοκάτσιες των μαύρων, τον μαύρο καπνό (habemus Χρυσοχοΐδη), τα χημικά, τις απρόκλητες επιθέσεις για να διαλύσουν μια συγκέντρωση, τις επιθέσεις σε φωτορεπόρτερ και άμαχο πληθυσμό, τις γελοίες εκτιμήσεις της ΕΛΑΣ και όσους κάνουν το άσπρο - μαύρο. Τώρα όμως το είδαν κι άλλοι, άπειροι και νεοφώτιστοι, που βίωσαν πρώτη φορά πώς λειτουργεί το σύστημα σε τέτοιες περιπτώσεις.

Μέχρι και κάποια κανάλια είδαν το φως το αληθινό! Να βλέπεις στο MEGA τον Ευαγγελάτο στα κάγκελα με την κυβέρνηση και τη στάση της αστυνομίας... -αξία ανεκτίμητη! Άντε και ολόγραμμα με μολότοφ και κοντόξυλο, να ευχηθούμε Νίκο μου. Όλα έχουν όμως εξήγηση, αρκεί να ακολουθήσεις το χέρι που ταΐζει τα σκυλιά του, για να γαβγίζουν ή να κουνάν δουλικά την ουρά τους.

Εντάξει με την ποσότητα -τον όγκο, τον παλμό κτλ. Τι γίνεται όμως με την ποιότητα του κοινού; Ακολούθησε διαλεκτικά ή μήπως ήταν αντιστρόφως ανάλογα μεγέθη;

Η κοσμογεωγραφία θύμισε σε κάποιους τις πλατείες των Αγανακτισμένων -με την ειδοποιό διαφορά του ΠΑΜΕ. Άλλοι μπέρδεψαν τις εικόνες με τα συλλαλητήρια για τη Μακονία, ενώ άλλοι ξαναζούσαν νοερά περασμένα μεγαλεία του πρόσφατου παρελθόντος και τις αντιμνημονιακές δόξες της περασμένης δεκαετίας -δέκα χρόνια μετά την ΠΦΑ. Κάποιοι άλλοι έμειναν στην αμήχανη σιωπή του πλήθους, που έμοιαζε με βουβό πένθος, συγκίνηση και φόρος τιμής, όλα άκρως υποβλητικά και φορτισμένα, αλλά κάπως αναντίστοιχα με την περίσταση και τις απαιτήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι μπορούσες να δεις κάθε καρυδιάς καρύδι. Από ανθυποσελέμπριτιζ κι influencers της κακιάς ώρας, που είδαν φως και μπήκαν για τα στόριζ και το ΟΑΚΑ experience, και από ανθρώπους που είχαν κατέβει στον δρόμο μόνο μετά από κάποιον τίτλο της ομάδας τους, μέχρι σωματεία, οργανώσεις και γνωστές φατσούλες, με διακριτικά ή απλή διακριτική παρουσία. Και από χύμα κόσμο, μέχρι ανώνυμους οργανωμένους, μπλοκ με κομματικά σημαιάκια, σταγονίδια του ΕΠΑΜ και το πανό της νεολαίας της «Νίκης»! (Πολλά έχουν δει τα μάτια μας, μα αυτό σου φέρνει τρόμο...)

Η αλήθεια είναι επίσης πως τα πιο δυνατά μηνύματα δε δίνονται πάντα με φωνές και συνθήματα. Το μυριόστομο «δολοφόνοι» δόνησε πολλές φορές το Σύνταγμα και τη Βουλή (στην μπασταρδοκρατία αυτή) αλλά οι πιο δυνατές στιγμές ήταν οι ομιλίες που τις άκουγαν όλοι ευλαβικά. Η έφηβη μαθήτρια που είπε πως δε χρειάζεται να είσαι συγγενής για να νιώσεις οργή και πόνο. Ο πατέρας που ευχήθηκε να γίνει το παιδί του και τα άλλα θύματα η σπίθα για να αλλάξει ο κόσμος, όπως τα παιδιά του Πολυτεχνείου πριν 50 χρόνια. Το θάρρος που βρήκε η κοπέλα που επέζησε από το δεύτερο βαγόνι, να βγει δυο χρόνια μετά το έγκλημα και να μιλήσει στα ελληνικά, τη νοηματική και τις ψυχές όλων, μες σε αναφιλητά -δικά της και όσων την άκουγαν. Μια πλατεία ολόκληρη να δακρύζει ή να ρουφά τη μύτη της (άτιμο συνάχι) ή να βγάζει ένα σκουπιδάκι απ’ το μάτι και να λυγίζει νοερά στα δύο, σαν κυπαρίσσια που υποκλίνονται. Μην καρτεράτε να ξεχάσουμε...
Ναι, πολλές ιστορικές στιγμές έχει βιώσει αυτή η πλατεία, αλλά αυτή μπαίνει δικαίως δίπλα στις μεγαλύτερες -και δεν το γράφω πάνω στη φόρτιση της στιγμής, λόγω της ημέρας.

Όσο για τα κενά, την ελλιπή οργάνωση και ό,τι άλλο μπορεί να ξενίζει κάποιους μυημένους, είναι λάθος να βλέπουμε μόνο τη μία όψη του νομίσματος. Και ό,τι θεωρούν κάποιοι μπαρουτοκαπνισμένοι κατάρα, μπορεί να είναι ευλογία, γιατί σημαίνει ότι δεν ήμασταν οι ίδιοι μεταξύ μας, ότι ο πολύς κόσμος ήρθε μάλλον πρώτη φορά, αφυπνισμένος (αλλά όχι woke) αλλά... «χωρίς καφέ» και με εμφανή τα σημάδια της χρόνιας νάρκης του. Και κάθε τι καινούριο, έχει εξ ορισμού και κάτι δροσερό, όσο αντιφατικό και αν είναι. Μπορεί να είναι άμαθοι, να μην ξέρουν τι είναι ο δρόμος και τα έθιμά του, τι κάνουμε, πότε φωνάζουμε, πότε φτιάχνουμε αλυσίδες, αλλά θα τα μάθει στην πορεία και στις πορείες, αρκεί να ξανάρθει -αυτό είναι το ζητούμενο.

Ως τότε το βασικό είναι να (ξανα)κατέβει στον δρόμο. Ελάτε όπως είστε, που έλεγε και μια μελετηρή ψυχή. Με όσα πιστεύετε και έχετε στο μυαλό σας. Κι αν κάποια από αυτά βρωμάνε την κυρίαρχη προπαγάνδα ή θεωρίες συνωμοσίας, ο μόνος τρόπος να τα αποβάλετε είναι στον δρόμο, όχι στον καναπέ μπροστά από μια οθόνη. Και δεν πρόκειται κανείς να κλείσει τη μύτη του με αποστροφή ή να σας κοιτάξει στα δόντια ή τάχα στα μάτια (σαν τον Μητσοτάκη). Μονάχα στο πρόσωπο, για να σας πει: μπράβο και να (μας) ξανάρθετε.

Αν πχ η Καρυστιανού έκανε παλιότερα μυστήριες αναρτήσεις, που τις έκαναν σημαία τα κυβερνητικά τρολ, ή αν είπε στο Σύνταγμα για την ελληνική ψυχή σε κάποια αποστροφή της, δε θα την κρίνουμε αυστηρά, ούτε από αυτό. Γιατί έχει απέναντι μια συμμορία καθάρματα, που βάζει μπροστά ένα σωρό τρολ και αποβράσματα, σαν τον Ψαριανό (μακάρι όλα τα μακάρι, Γρηγόρη), για να την στοχοποιήσουν δια αντιπροσώπων και να προχωρήσουν σε (μία ακόμα) δολοφονία χαρακτήρα. Αλλά αυτή πεισμώνει, επιμένει, βγαίνει μπροστά, ζητά δικαίωση, δικαιοσύνη, ενώ άλλοι στη θέση της θα είχαν λουφάξει, θα είχαν βουλιάξει στον πόνο τους, θα είχαν δειλιάσει μπροστά σε μεθόδους μαφίας.



Η ουσία είναι να δίνεις τρόπο στην οργή, αυτή είναι η πρώτη ύλη για την ελπίδα. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε στον δρόμο, μαζί με το οξυγόνο που μας λείπει. Όλα είναι δρόμος...

Υγ: Ποια θα είναι αυτή η πορεία, η επόμενη ημέρα; Ίσως το δούμε σε επόμενη ανάρτηση, αλλά δεν παίρνω και όρκο.

Αριστοκρατία και ναζισμός

Γιώργος Μαργαρίτης:

Αριστοκρατία και ναζισμός

Στο in.gr αναρτήθηκε μια δημοσίευση της καλής δημοσιογράφου Έφης Αλεβίζου με αφορμή τα βιβλία του Τζόναθαν Πετρόπουλου και άλλων ερευνητών που φωτίζουν τις σχέσεις της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας με το ναζιστικό καθεστώς.
Τα στοιχεία είναι πραγματικά ενδιαφέροντα και ενισχύουν την εικόνα της ευρύτερης ακτινοβολίας του ναζισμού στην αριστοκρατία και στην μεγαλοαστική τάξη της Ευρώπης.
Εκείνο που απουσιάζει από την ανάρτηση και από την αναφερόμενη βιβλιογραφία είναι η βαθιά σχέση του ναζισμού με την ρωσική αριστοκρατία που διασκορπίστηκε στην δυτική Ευρώπη μετά την Ρωσική Επανάσταση. Η Γερμανία υπήρξε το πλέον φιλόξενο κράτος όχι μόνο για τους "γαλαζοαίματους" φυγάδες αλλά και για τις ιδεολογίες που έφεραν μαζί τους.
Οι φυγάδες αριστοκράτες τοποθετήθηκαν σε σημαντικές θέσεις τόσο του ναζιστικού κόμματος όσο και του γερμανικού κράτους - ιδιαίτερα στο υπουργείο εξωτερικών του Ράϊχ. Υπήρξε εποχή όπου στο τελευταίο μιλούσαν τόσο ρώσικα όσο και γερμανικά.
Από τις ιδέες που μετέφεραν μαζί τους οι "γαλαζοαίματοι" οι πλέον δυναμικές -που τις υιοθέτησε και τις καλλιέργησε το ναζιστικό κόμμα- ήταν ο αντικομμουνισμός και ο αντισημιτισμός. Ενίοτε τα δύο αυτά συμπλέκονταν ώστε να αποτελέσουν ένα και το αυτό ιδεολόγημα (Ο κομμουνισμός ως συνωμοσία του Σιωνισμού). Σε τελευταία ανάλυση τα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" ήταν δημιούργημα των τσαρικών υπηρεσιών.
Μην φανταστούμε δε ότι αυτά συνέβαιναν μόνο στην Γερμανία. Ενδιαφέρουσα η επιρροή παρόμοιων ιδεών και στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, λόγου χάρη......
https://www.in.gr/.../avoli-alitheia-tou-erota-ton.../


Η άβολη αλήθεια του έρωτα των απανταχού royal με τον Χίτλερ – Στέμμα και Τρίτο Ράιχ

Από τον Εδουάρδο, δούκα του Ουίνδσορ και τη Γουόλις Σίμπσον μέχρι την πριγκίπισσα Μαφάλντα της Ιταλίας, πολλοί βασιλικοί οίκοι κουβαλούν με τη συνεργασία της οικογένειάς τους με τους Ναζί και τον Χίτλερ.

Επιμέλεια Έφη Αλεβίζου

Ήταν η συζήτηση του δυτικού κόσμου. Στις 22 Οκτωβρίου 1937, ο Εδουάρδος, δούκας του Ουίνδσορ, που είχε παραιτηθεί από βασιλιάς Εδουάρδος Η’ του Ηνωμένου Βασιλείου λιγότερο από ένα χρόνο νωρίτερα, πέρασε μια ώρα σε κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Αδόλφο Χίτλερ στο κρησφύγετο του στην κορυφή του βουνού στις Βαυαρικές Άλπεις.

«Εκτός από κάποια λόγια εκτίμησης για τα μέτρα που ελήφθησαν στη Γερμανία στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας, ο δούκας δεν συζήτησε πολιτικά θέματα», θυμήθηκε ο διερμηνέας Paul Schmidt.

«Ήταν ειλικρινής και φιλικός με τον Χίτλερ και επέδειξε την κοινωνική γοητεία για την οποία είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο».

Ο άκαμπτος ναζιστικός χαιρετισμός

Αλλά τα προσεκτικά λόγια του Ουίνδσορ δεν είχαν σχεδόν καμία σημασία. Μετά τη συνάντηση, ο Χίτλερ ήπιε τσάι με τον πάλαι ποτέ δούκα και την αμερικανικής καταγωγής σύζυγό του, Γουόλις Σίμπσον, δούκισσα του Ουίνδσορ.

Καθώς οι ναζιστές εικονολήπτες έκαναν κλικ, το τρίο χαμογελούσε ο ένας στον άλλον σαν παλιοί φίλοι.

«Ο Χίτλερ πήρε και τα δύο χέρια τους στα χέρια του λέγοντας ένα μακρύ αντίο», θυμάται ένας δημοσιογράφος, «μετά σκλήρυνε σε έναν άκαμπτο ναζιστικό χαιρετισμό που ο δούκας ανταπέδωσε».

Ο Ουίνδσορ φάνηκε να φεύγει με βαθύ σεβασμό τόσο για τη Γερμανία όσο και για τον ηγέτη του Τρίτου Ράιχ.
Ο Δούκας και η Δούκισσα του Ουίνδσορ δεν ήταν οι μόνοι βασιλείς και πρώην βασιλείς που θα έλκονταν από το ναζιστικό κόμμα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1930 και του ’40

«Μαζί του θα είχαμε συνάψει μια συμμαχία»

«Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και η ανατροφή μου με έχει εξοικειώσει με τα μεγάλα επιτεύγματα της ανθρωπότητας, αλλά αυτό που είδα στη Γερμανία, είχα πιστέψει μέχρι τώρα ότι ήταν αδύνατο»,

 αναφώνησε ο δούκας, σύμφωνα με το βιβλίο «Η σκανδαλώδης εξορία του δούκα και της δούκισσας του Ουίνδσορ» από τον Andrew Lownie.

«Δεν μπορεί να το συλλάβει κανείς και είναι ένα θαύμα- μπορεί κανείς να αρχίσει να το καταλαβαίνει μόνο όταν συνειδητοποιήσει ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένας άνθρωπος και μια θέληση».

Τον Χίλτερ τον έπιασε μια έντονη απογοήτευση για αυτό που θα μπορούσε να είχε γίνει. «Είναι κρίμα που δεν είναι πια βασιλιάς», έγραψε ο υπουργός προπαγάνδας των Ναζί, ο Γιόζεφ Γκέμπελς για τον δούκα.

«Μαζί του θα είχαμε συνάψει μια συμμαχία».

Ναζιστές ή ενθουσιώδεις συμπαθούντες

Αυτό το εβδομαδιαίο ταξίδι στη Γερμανία θα στοίχειωνε τους Ουίνδσορ για το υπόλοιπο της μακράς, άσκοπης και χωρίς αρχές ζωής τους.
Η επίσκεψη αποτέλεσε επιτυχία για τη ναζιστική μηχανή προπαγάνδας και ικανοποίησε την κοντόφθαλμη ανάγκη των Ουίνδσορ να γιορτάσουν με μεγαλοπρεπές βασιλικό στυλ.

«Το ζευγάρι ήταν εύκολη λεία για κάποιον που θα τους έδειχνε την προσοχή και τον σεβασμό που ποθούσαν», γράφει ο Alexander Larman στο βιβλίο «The Windsors at War: The King, His Brother, and a Family Divided».

Ο Δούκας και η Δούκισσα του Ουίνδσορ δεν ήταν οι μόνοι βασιλείς και πρώην βασιλείς που θα έλκονταν από το ναζιστικό κόμμα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1930 και του ’40.
Χαμένοι σε έναν νέο κόσμο που ελάχιστα νοιαζόταν για την καταγωγή τους και τα προνόμια των γενεών τους, οι Ναζί αντιπροσώπευαν έναν τρόπο να ξανακερδίσουν την εγγύτητα στην εξουσία και τον σεβασμό, που για τους βασιλείς και τους αριστοκράτες είχαν διαλυθεί σε μεγάλο βαθμό μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ορισμένα μέλη βασιλικών οίκων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Δανίας και της Αγγλίας, θα γίνονταν ναζιστές ή ενθουσιώδεις συμπαθούντες.
Ενώ οι Ναζί φλέρταραν επιμόνως την πρώην ελίτ της Γερμανίας (κουνώντας συνεχώς το καρότο της μοναρχικής αποκατάστασης) για να νομιμοποιηθούν, οι πρίγκιπες γιορτάζονταν και πάλι σε πάρτι και χορούς

Ο πρίγκιπας της Ουαλίας Εδουάρδος μιλώντας σε μια ομάδα ανδρών στο Christchurch. Φωτογραφήθηκε από άγνωστο φωτογράφο μεταξύ 13 και 17 Μαΐου 1920

270 μέλη γερμανικών πριγκιπικών οίκων εντάχθηκαν στο ναζιστικό κόμμα

Ακόμη και μέλη της δυναστείας των Χοεντσόλερν, η οποία είχε εκδιωχθεί από την εξουσία από τη γερμανική επανάσταση το 1918, θα γίνονταν μέρος της ναζιστικής μηχανής.
Μεταξύ αυτών ήταν και ο Γερμανός πρίγκιπας Αύγουστος Βίλχελμ, γιος του εκθρονισμένου αυτοκράτορα Βίλχελμ Β’, ο οποίος είχε το περιπαικτικό παρατσούκλι «το μικρό καφέ πουκάμισο».
Στο βιβλίο «Οι βασιλείς και το Ράιχ», ο Τζόναθαν Πετρόπουλος περιγράφει την άνοδο του Αύγουστου στις τάξεις των Ναζί. 

Τελικά έγινε δημοφιλής ομιλητής σε συγκεντρώσεις, καθώς και μέλος του γερμανικού Ράιχσταγκ και του πρωσικού Κρατικού Συμβουλίου.
Τα κατάφερε όλα αυτά παρά το γεγονός ότι ο πατέρας του, ο πρώην βασιλιάς Βίλχελμ Β’, «θεωρούσε τον Χίτλερ ανόητο». 

Αλλά και ο πρώην αυτοκράτορας δεχόταν οικονομικά ανταλλάγματα από το γερμανικό κράτος και δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει την άνοδο του Χίτλερ.
Οι αριθμοί είναι συγκλονιστικοί. 

Στο βιβλίο «Οι βασιλείς και το Ράιχ», ο Πετρόπουλος υπολόγισε ότι περίπου 270 μέλη γερμανικών πριγκιπικών οίκων μόνο εντάχθηκαν στο ναζιστικό κόμμα. Αυτοί οι μικροί πριγκιπικοί οίκοι είχαν στερηθεί την εξουσία τους μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και μέρος της γης τους είχε δημευθεί.
Νιώθοντας διωγμένοι από τις προοδευτικές ομάδες, χωρίς πλέον να τους εξασφαλίζεται η ανέλιξη στο στρατό και την κυβέρνηση, δελεάστηκαν από την υπόσχεση των Ναζί για «νόμο και τάξη» και επιστροφή σε ένα εξιδανικευμένο «παραδοσιακό» γερμανικό παρελθόν.

Ολόκληροι πριγκιπικοί οίκοι θα έδιναν τη ζωή τους στο Τρίτο Ράιχ

Πολλοί από αυτούς τους ανήλικους βασιλείς ήταν επίσης επαγγελματικά αποτυχημένοι πριν ανακαλύψουν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα. 

Ο Πετρόπουλος σημειώνει τον κληρονομικό πρίγκιπα Ερνστ του Λίππε ως πιθανώς τον πρώτο πρίγκιπα που έγινε ναζιστής με κάρτα, το 1928.
Αργότερα έγινε υψηλόβαθμο μέλος του διαβόητου κεντρικού γραφείου των SS για τη φυλή και τον εποικισμό.
Ολόκληροι πριγκιπικοί οίκοι θα έδιναν τη ζωή τους στο Τρίτο Ράιχ.

 Καμιά οικογένεια δεν αποτέλεσε μεγαλύτερο παράδειγμα από τα δισέγγονα της βασίλισσας Βικτωρίας, τους αδελφούς Έσσε: Ο πρίγκιπας Φίλιππος, ο πρίγκιπας Κρίστοφ, ο πρίγκιπας Βόλφγκανγκ και ο πρίγκιπας Ριχάρδος.
Σύμφωνα με τον Πετρόπουλο, ο πρίγκιπας Φίλιππος μετατράπηκε από έναν αμφιφυλόφιλο ερασιτέχνη που σχεδίαζε αριστοκρατικούς εσωτερικούς χώρους σε ένα μέλος του κόμματος που κατείχε θέσεις για τις οποίες μπορεί να μην είχε τα προσόντα, συμπεριλαμβανομένου του κυβερνήτη της επαρχίας του Έσσης-Νασάου.

Λόγω του γάμου του με την πριγκίπισσα Μαφάλντα, κόρη του βασιλιά Βίκτωρα Εμμανουήλ Γ’ της Ιταλίας, έγινε επίσης ο σύνδεσμος του Χίτλερ με τον Μπενίτο Μουσολίνι και την ιταλική βασιλική οικογένεια, καθώς και ένα σημαντικό πρόσωπο για την εξομάλυνση του ναζιστικού κόμματος για τους απλούς Γερμανούς.

«Οι πρίγκιπες συνεταιρίστηκαν από τους ναζιστές ηγέτες και εντάχθηκαν σε αυτή τη νέα υψηλή κοινωνία: ένα αμάλγαμα της παραδοσιακής ελίτ και των νέων ανθρώπων», σημειώνει ο Πετρόπουλος

Το βιβλίο του Τζόναθαν Πετρόπουλου

Πόλος έλξης για ανασφαλείς, φιλόδοξους άνδρες

Ο αδελφός του Κρίστοφ, παντρεμένος με την πριγκίπισσα Σοφία της Ελλάδας και της Δανίας (τη μεγαλύτερη αδελφή του πρίγκιπα Φίλιππου, του Δούκα του Εδιμβούργου, συζύγου της βασίλισσας Ελισάβετ Β’), έγινε υψηλόβαθμο μέλος των SS και κορυφαίο στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών στο Υπουργείο Αεροπορίας του Ράιχ.
Η έμφαση του Τρίτου Ράιχ στον παραδοσιακό ανδρισμό ήταν πόλος έλξης για ανασφαλείς, φιλόδοξους άνδρες όπως ο Φίλιππος και ο Κρίστοφ.

«Η σύνδεση του εθνικοσοσιαλισμού με τον αθλητισμό, την περιπέτεια και τη νεωτερικότητα αποδείχθηκε σημαντική για να αποσπάσει την υποστήριξή τους», γράφει ο Πετρόπουλος.

Έδωσε επίσης στους ευγενείς, των οποίων η γοητευτική φήμη είχε αντικατασταθεί από τους φιλελεύθερους, νεόκοπους ηθοποιούς και καλλιτέχνες, την ευκαιρία να τους σέβονται, να τους υπολογίζουν και να τους ζηλεύουν για την εγγύτητά τους στην εξουσία.

Ενώ οι Ναζί φλέρταραν επιμόνως την πρώην ελίτ της Γερμανίας (κουνώντας συνεχώς το καρότο της μοναρχικής αποκατάστασης) για να νομιμοποιηθούν, οι πρίγκιπες γιορτάζονταν και πάλι σε πάρτι και χορούς.

«Οι πρίγκιπες συνεταιρίστηκαν από τους ναζιστές ηγέτες και εντάχθηκαν σε αυτή τη νέα υψηλή κοινωνία: ένα αμάλγαμα της παραδοσιακής ελίτ και των νέων ανθρώπων», σημειώνει ο Πετρόπουλος.

«Αυτή η γοητευτική σκηνή συνέβαλε στο να δοθεί το όμορφο πρόσωπο του Τρίτου Ράιχ».

Δεν είχε διαβάσει ποτέ το μανιφέστο του Χίτλερ, Mein Kampf

Βασιλικές και αριστοκρατικές γυναίκες έλκονταν επίσης από τον ισχυρό άνδρα των Ναζί. Σύμφωνα με τον Πετρόπουλο, ηγετικά στελέχη της κοινωνίας, όπως η Έλσα Μπρούκμαν (κατά κόσμον πριγκίπισσα Καντακουζέν της Ρουμανίας), έβλεπαν τον Χίτλερ ως «προστατευόμενό» τους, ενθαρρύνοντάς τον να επενδύσει σε ακριβά βραδινά ρούχα και να επαναπροσδιορίσει την ατημέλητη εμφάνισή του.
Αυτή η επιφανειακή, επιπόλαιη εστίαση στην εικόνα και στη φανφάρα που δημιούργησαν οι Ναζί σήμαινε ότι πολλοί βασιλείς που υποστήριξαν τον Χίτλερ γνώριζαν στην πραγματικότητα πολύ λίγα για τις φρικτές πεποιθήσεις του ή έκλειναν εσκεμμένα τα μάτια στις φρικαλεότητες του καθεστώτος.

Ο Πετρόπουλος σημειώνει ότι, κατά τη διάρκεια της δίκης «αποναζιστικοποίησής του» μετά τον πόλεμο, ο πρίγκιπας Φίλιππος της Έσσης θα παραδεχτεί ότι δεν είχε διαβάσει ποτέ το μανιφέστο του Χίτλερ, Mein Kampf (Ο Αγών Μου).

Ένας «σνομπ και κοινωνικός αναρριχητής»

Στο Λονδίνο, οι Ναζί άσκησαν πλήρη πίεση, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ότι η αγγλική ελίτ (συμπεριλαμβανομένης της βασιλικής οικογένειας) είχε ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς με τη Γερμανία.
Έστειλαν απεσταλμένους όπως ο βρετανός βασιλικός εξάδελφος πρίγκιπας Ludwig von Hessen-Darmstadt και η δόλια γοητευτική πριγκίπισσα Stephanie von Hohenlohe, στενή φίλη του Χίτλερ, στα σαλόνια της οποίας σύχναζαν ο Edward, πρίγκιπας της Ουαλίας, ο αδελφός του George, δούκας του Kent, και η Γουάλις Σίμπσον και ο τότε σύζυγός της, Έρνεστ.

«Στο εξωτερικό, οι Γερμανοί βασιλείς, με το γεγονός και μόνο ότι τόσοι πολλοί προσχώρησαν στο ναζιστικό κόμμα, καθησύχασαν τους δύσπιστους Ευρωπαίους ηγεμόνες -και βασιλείς- ότι η κατάσταση στην Πατρίδα ήταν σε μεγάλο βαθμό συνηθισμένη», γράφει ο Andrew Morton στο «The Royals, the Nazis, and the Biggest Cover-Up in History».

Ένας από τους πιο πειστικούς πράκτορες του Χίτλερ στην Αγγλία ήταν ο διπλωμάτης Γιόαχιμ φον Ρίμπεντροπ, ένας «σνομπ και κοινωνικός αναρριχητής» που φλέρταρε επιμελώς όσους βρίσκονταν σε θέσεις εξουσίας.
Αποπλάνησε με επιτυχία την Γουάλις -που τότε ήταν ερωμένη του Εδουάρδου, πρίγκιπα της Ουαλίας- με απροκάλυπτες κολακείες, οι οποίες περιλάμβαναν την αποστολή 17 γαρύφαλλων κάθε πρωί στο διαμέρισμά της.

Η Γουάλις Σίμπσον και ο Εδουάρδος επισκέπτονται τους Ναζί στη Γερμανία, 1937

«Φορούσε ένα γερμανικό κράνος και έκανε βόλτες με χήνες στο σαλόνι»

Αν και πολλοί κατηγόρησαν την Γουάλις για τις φασιστικές συμπάθειες του πρίγκιπα της Ουαλίας, ο πρίγκιπας στην πραγματικότητα περιβαλλόταν από λάτρεις των ναζί.
Έντονα αντικομμουνιστής, γοητεύτηκε από τη μεγαλοπρέπεια και τις τελετές της ναζιστικής Γερμανίας.
Ένα βράδυ, ένας φιλοξενούμενος στο διαμέρισμα της Γουάλις ανέφερε ότι ο πρίγκιπας «φορούσε ένα γερμανικό κράνος και έκανε βόλτες με χήνες στο σαλόνι, για ποιο λόγο που δεν μπορώ να φανταστώ».
Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, ο φασισμός είχε γίνει ευρέως φυσιολογικός στην Αγγλία, και μάλιστα εορταζόταν ανοιχτά και αποτελούσε μέρος της λαϊκής κουλτούρας.
Το 2015, η εφημερίδα The Sun δημοσίευσε ένα βίντεο με τον Εδουάρδο Η’ (πρίγκιπα της Ουαλίας την εποχή που γυρίστηκε το βίντεο) να ενθαρρύνει τις ανιψιές του, την πριγκίπισσα Ελισάβετ και την πριγκίπισσα Μαργαρίτα, να κάνουν ναζιστικό χαιρετισμό.

Δεν θα με εξέπληττε αν στόχευε να γίνει ένας ήπιος δικτάτορας»

Ο Εδουάρδος, και άλλοι βασιλείς, ίσως θαύμαζαν τις τακτικές του Χίτλερ ως ισχυρού άνδρα περισσότερο από όσο ήθελαν να παραδεχτούν.

Κατά τη διάρκεια της σύντομης βασιλείας του βασιλιά Εδουάρδου Η’, ο συντηρητικός βουλευτής Χένρι Τσάνον φέρεται να έγραψε στο ημερολόγιό του ότι ο βασιλιάς «ακολουθούσε τον δρόμο του δικτάτορα και είναι φιλογερμανός, κατά της Ρωσίας και κατά της υπερβολικά αδέξιας δημοκρατίας. Δεν θα με εξέπληττε αν στόχευε να γίνει ένας ήπιος δικτάτορας -ένα αρκετά δύσκολο έργο για έναν Άγγλο βασιλιά».

Προς μεγάλη απογοήτευση του Χίτλερ, ο Εδουάρδος ανακοίνωσε την παραίτησή του στις 11 Δεκεμβρίου 1936, για να παντρευτεί τη Γουόλις Σίμπσον.
Συνεχίζοντας το αποδεδειγμένο ιστορικό της κακής κρίσης τους, το ζευγάρι δέχτηκε την προσφορά του αμφιλεγόμενου βιομηχανικού εκατομμυριούχου Charles Bedaux να παντρευτούν στο Chateau de Cande, το κτήμα του στη Γαλλία.
Ο Bedaux ήταν αυτός που πρότεινε στο ζευγάρι να ταξιδέψει στη Γερμανία, ώστε ο δούκας να επιθεωρήσει τις συνθήκες εργασίας των εργατών, ένα υποτιθέμενο φιλανθρωπικό πάθος του.

Ο Πετρόπουλος περιγράφει την άφιξη των Ουίνδσορ στη Γερμανία, όπου έγιναν δεκτοί με κραυγές «Heil Edward», που φωνάζονταν πάνω από τους ήχους του «God save the King»

Εναλλασσόμενες σημαίες, το Union Jack και η ναζιστική σβάστικα

Μετά το γάμο τους, σχεδίασαν ένα ταξίδι στη Γερμανία. Ο Εδουάρδος είχε προειδοποιηθεί από τους Βρετανούς αξιωματούχους να μην πάει, αλλά ήταν πρόθυμος να δείξει στη γυναίκα του τι σημαίνει πραγματική βασιλική υποδοχή και ενθουσιάστηκε που η Γουάλις θα παρουσιαζόταν ως «Η Βασιλική Υψηλότητά της».

Ο Πετρόπουλος περιγράφει την άφιξη των Ουίνδσορ στη Γερμανία, όπου έγιναν δεκτοί με κραυγές «Heil Edward», που φωνάζονταν πάνω από τους ήχους του «God save the King». Ο σταθμός ήταν στρωμένος με εναλλασσόμενες σημαίες, το Union Jack και τη ναζιστική σβάστικα.
Η ξενάγηση ήταν ένας ανεμοστρόβιλος από επισκέψεις σε εργοστάσια, συγκροτήματα κατοικιών και κοινωνικές εκδηλώσεις στις οποίες συμμετείχε η ναζιστική ελίτ, όπως ο Ρούντολφ Ες, ο Γιόζεφ Γκέμπελς και ο Χέρμαν Γκέρινγκ, οι σύζυγοι των οποίων υποκλίνονταν δουλοπρεπώς στη δούκισσα.
Παρόλο που ο δούκας ήταν αρκετά συνειδητοποιημένος ώστε να γνωρίζει ότι τον παρουσίαζαν σαν «τρόπαιο σε έκθεση», εξακολουθούσε να εντυπωσιάζεται από όσα έβλεπε.
Η πολύ σημαντική συνάντηση με τον Χίτλερ πραγματοποιήθηκε την τελευταία ημέρα της περιοδείας του ζευγαριού, την οποία η δούκισσα θυμήθηκε στα απομνημονεύματά της με τίτλο «Η καρδιά έχει τους λόγους της»:

«Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τον Χίτλερ…. Το πρόσωπό του είχε μια παχιά ωχρότητα και κάτω από το μουστάκι του τα χείλη του ήταν σφιγμένα σε ένα είδος χαρούμενης γκριμάτσας. Ωστόσο, από κοντά σου έδινε την αίσθηση μεγάλης εσωτερικής δύναμης…. Τα μάτια του ήταν πραγματικά εξαιρετικά -έντονα, ακοίμητα, μαγνητικά».

 Ο χαλαρός και μεθυσμένος δούκας

Αν και η επίσκεψη, σημειώνει ο Larman, ήταν ένα «προπαγανδιστικό πραξικόπημα» για τον Χίτλερ, είχε άμεσες επιπτώσεις για τους Ουίνδσορ.
Έλαβαν τόσο πολύ κακή δημοσιότητα που μια προγραμματισμένη περιοδεία στην Αμερική έπρεπε να ακυρωθεί.
Το ζεύγος κατέφυγε τελικά στην Πορτογαλία, όπου ζούσε υπό τον διαρκή φόβο της απαγωγής τους από τους Ναζί ως εγγύηση και την πιθανότητα να εγκατασταθούν σε έναν θρόνο μαριονέτας στην Αγγλία. Εκεί, ήταν περικυκλωμένοι από πράκτορες των Ναζί που ενθάρρυναν τον χαλαρό και μεθυσμένο δούκα να κακολογεί την οικογένεια και τη χώρα του.
Ο δούκας πίστευε ακράδαντα ότι θα μπορούσε να αποτρέψει έναν πόλεμο μέσω της διπλωματίας. Πριν κηρυχθεί ο πόλεμος μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γερμανίας το 1939, έστειλε στον Χίτλερ ένα τηλεγράφημα, με το οποίο τον παρακαλούσε να βρει μια ειρηνική λύση.
Στην Αγγλία, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ αποφάσισε ότι τα φιλοναζιστικά αισθήματα των Ουίνδσορ ήταν επικίνδυνα. Τελικά έπεισε τον απρόθυμο δούκα να δεχτεί τη διακυβέρνηση στις μακρινές Μπαχάμες. Οι δύστροποι Ουίνδσορ, με τη φήμη τους μόνιμα σπιλωμένη, απέπλευσαν για το Νασάου το καλοκαίρι του 1940.

To καρφί στο φέρετρο μπήκε το 1944, όταν η συνωμοσία της 20ής Ιουλίου για τη δολοφονία του Χίτλερ απέτυχε. Αρκετοί πρίγκιπες θεωρήθηκαν ύποπτοι για ανάμειξη, και τελικά ένας μεγάλος αριθμός αριστοκρατικών ανδρών, γυναικών και παιδιών ρίχτηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης

Αν κάνεις συμφωνία με τον διάβολο, στο τέλος καίγεσαι

Οι Ουίνδσορ θα τη γλίτωναν εύκολα σε σύγκριση με άλλους βασιλικούς που είχαν εμπλακεί με το Τρίτο Ράιχ. Καθώς ο πόλεμος προχωρούσε, έμαθαν μια σκληρή αλήθεια: Αν κάνεις συμφωνία με τον διάβολο, στο τέλος καίγεσαι.
Μέχρι το 1940, οι Ναζί και οι ευγενείς γίνονταν επιφυλακτικοί και δύσπιστοι μεταξύ τους, καθώς ο Χίτλερ ζήλευε όλο και περισσότερο τη δημοτικότητά τους και ήταν επιφυλακτικός για τα κίνητρά τους.

«Εδώ και δύο χρόνια έχουν ανοίξει τα μάτια μου», έγραψε το 1943 η σύζυγος του πρίγκιπα Κρίστοφ, η Σόφι. «Μπορείτε να φανταστείτε τι συναισθήματα έχει κανείς τώρα για αυτούς τους εγκληματίες».

Αλλά ήταν πολύ αργά. Το καρφί στο φέρετρο μπήκε το 1944, όταν η συνωμοσία της 20ής Ιουλίου για τη δολοφονία του Χίτλερ απέτυχε.
Αρκετοί πρίγκιπες θεωρήθηκαν ύποπτοι για ανάμειξη, και τελικά ένας μεγάλος αριθμός αριστοκρατικών ανδρών, γυναικών και παιδιών ρίχτηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, συμπεριλαμβανομένης της αντιναζιστικής πριγκίπισσας Αντωνίας του Λουξεμβούργου και των παιδιών της.

Η πιο «πονηρή σκύλα»

Το 1943, ο πρίγκιπας Κρίστοφ της Έσσης πέθανε σε ένα μυστηριώδες αεροπορικό δυστύχημα. Ο πρίγκιπας Φίλιππος της Έσσης βρέθηκε τελικά στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Φλόσενμπουργκ αφού συνελήφθη, σύμφωνα με τον ίδιο, «λόγω της υποψίας για συνεργασία της ιταλικής βασιλικής οικογένειας με την ανατροπή του Μουσολίνι».

Ο Πετρόπουλος αναφέρει ότι ο Φίλιππος «πίστευε πάντα ότι κανείς δεν μπορεί να μπει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης χωρίς σοβαρό λόγο. Εγώ, όμως, κλείστηκα μέσα χωρίς να δοθεί κανένας λόγος».
Ακόμη χειρότερη ήταν η μοίρα της συζύγου του, της πριγκίπισσας Μαλφάδα (την οποία ο Χίτλερ φέρεται να αποκάλεσε «την πιο πονηρή σκύλα»). Συνελήφθη και στάλθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, όπου επικεφαλής του στρατοπέδου ήταν ο πρίγκιπας του Βάλντεκ, μακρινός συγγενής του συζύγου της.
Στις 24 Αυγούστου 1944, η πριγκίπισσα υπέστη σοβαρά εγκαύματα όταν το στρατόπεδο βομβαρδίστηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις. Το χέρι της ακρωτηριάστηκε σε μια αποτυχημένη χειρουργική επέμβαση και πέθανε από απώλεια αίματος λίγες μέρες αργότερα.
Πολλοί βασιλικοί συνεργάτες θα συλλαμβάνονταν και θα δικάζονταν από τους Συμμάχους μετά τον πόλεμο.
Μέχρι σήμερα, οι βασιλικοί οίκοι εξακολουθούν να παλεύουν με το βάθος της συνεργασίας των οικογενειών τους με τους Ναζί, καθώς ο φασισμός προσπαθεί να σαγηνεύσει και πάλι τον δυτικό κόσμο.

*Με στοιχεία από vanityfair.com | Αρχική Φωτό: Οκτώβριος 1937, ο Δούκας και η Δούκισσα του Ουίνδσορ επισκέπτονται τη Γερμανία και συναντούν τον Αδόλφο Χίτλερ στο καταφύγιό του στο Obersalzberg / Photo: Public Domain