Ντοκουμέντα που πρέπει κάθε προοδευτικός άνθρωπος να Γνωρίζει:
Διαπιστώνουμε όξυνση των αντιθέσεων σε μια μεγάλη έκταση της Υδρογείου. Στην Ανατολική Ευρώπη, όπως στην Ουκρανία και τη Μαύρη Θάλασσα, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική, στο Σαχέλ, στον Περσικό Κόλπο. Μέχρι στη Νότια Κινεζική Θάλασσα, τη Λατινική Αμερική και την Αρκτική.
Παράλληλα, ΕΕ και ΝΑΤΟ έχουν ήδη σε 22 αποστολές εκτός συνόρων πάνω από 23.000 προσωπικό σε τρεις ηπείρους, με την Ελλάδα να συμμετέχει σε 11 από αυτές (συν μία στο πλαίσιο του ΟΗΕ για τον Λίβανο).
Συνολικά, οι επικίνδυνοι σχεδιασμοί των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή μας, οι αντιθέσεις στο εσωτερικό τους, αλλά και οι ανταγωνισμοί με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, όπως η Ρωσία και η Κίνα, και οι αλλαγές συνόρων που ετοιμάζονται σε Συρία, Ιράκ και Λιβύη, αναβαθμίζουν το επίπεδο των κινδύνων.
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Με θέμα «Οι διεθνείς εξελίξεις, η κατάσταση στην περιοχή και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας», πραγματοποιήθηκε χτες η εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ στην κατάμεστη αίθουσα του ξενοδοχείου «ΤΙΤΑΝΙΑ». Παρουσία πλήθους κόσμου, εν ενεργεία και απόστρατων στρατιωτικών όλων των βαθμίδων και κλάδων, όπως και εν ενεργεία και απόστρατων στελεχών των Σωμάτων Ασφαλείας, εκπροσώπων φορέων κ.ά., τις θέσεις του Κόμματος παρουσίασε ο ο ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Ακολούθησαν παρεμβάσεις από στελέχη αρμόδιων φορέων, ειδικούς και επιστήμονες. Τα υλικά της εκδήλωσης κυκλοφορούν σε CD που προμηθεύτηκαν χτες το βράδυ όσοι συμμετείχαν σε αυτήν.
Την εκδήλωση άνοιξε και έκλεισε ο Γιάννης Ντουνιαδάκης, υποναύαρχος ε.α. και μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για τις Ενοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας. Στο κλείσιμό του σημείωσε πως οι ιμπεριαλιστές στην αέναη προσπάθειά τους να μεγαλώσουν τα κέρδη τους συγκρούονται μεταξύ τους και διαλύουν λαούς, χώρες και σύνορα. Ανέδειξε την εμπλοκή της Ελλάδας στους επικινδύνους αυτούς ανταγωνισμούς και τόνισε ότι το ΚΚΕ πρωτοστατεί στον αγώνα για την αποδέσμευση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, καμιά εμπλοκή στα σχέδιά τους, για να κλείσουν οι βάσεις και τα στρατηγεία τους. Τέλος, απηύθυνε το κάλεσμα «να συντονίσουμε το βήμα μας, έστω κι αν δεν συμφωνείτε σε όλα μαζί μας, στο δρόμο για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια, πολέμους και εκμετάλλευση».
Ολόκληρη η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:
Οι εξελίξεις απαιτούν εγρήγορση και πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια
Κυρίες και κύριοι,
Φίλες και φίλοι,
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Στις μέρες μας, για μια ακόμα φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, επιβεβαιώνεται ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα, βίαια, κυρίως στρατιωτικά μέσα.
Η μετάβαση από την αντιλαϊκή πολιτική εντός μιας ασταθούς ιμπεριαλιστικής «ειρήνης» στη στρατιωτική σύγκρουση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο προετοιμάζεται με εντάσεις, συνοριακά επεισόδια, κρίσεις. Κι αυτό ακριβώς ζούμε σήμερα.
Παρακολουθούμε τις σύνθετες εξελίξεις στη Χερσόνησο της Κορέας μετά την τελευταία προσέγγιση ανάμεσα στη Νότια και Βόρεια Κορέα, τη διεξαγωγή στρατιωτικών ασκήσεων ΗΠΑ - Ν. Κορέας και τις σχετικές αντιδράσεις και τη συνάντηση των Προέδρων ΗΠΑ - Β. Κορέας.
Οι εξελίξεις εξαρτώνται από την πορεία των σφοδρών ενδοϊμπεριαλιστικών συγκρούσεων και την κλιμάκωση των εντάσεων για τον έλεγχο σφαιρών επιρροής, των πηγών ενεργειακών και άλλων ορυκτών, των αγωγών και δρόμων μεταφοράς υδρογονανθράκων και του εμπορίου γενικότερα.
Οι αντιθέσεις οξύνονται, οι κίνδυνοι για τους λαούς μεγαλώνουν
Για την επίτευξη των στόχων αυτών, οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιούν διάφορα προσχήματα, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των λαών. Στο οικονομικό επίπεδο βλέπουμε να οξύνεται ο ανταγωνισμός των ΗΠΑ με την Κίνα, αλλά και με την ΕΕ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την επιβολή υψηλών δασμών στην εισαγωγή χάλυβα και αλουμινίου από τις ΗΠΑ, που στην πράξη αποτελεί την κήρυξη ενός «εμπορικού πολέμου» μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων.
Η ΕΕ αυξάνει τις στρατιωτικές της δυνατότητες στο πλαίσιο της «Μόνιμης Διαρθρωμένης Συνεργασίας» (PESCO) με συμμετοχή και της Ελλάδας. Επίσης, συμβάλλει με βελτίωση υποδομών στον ΝΑΤΟικό στόχο για «στρατιωτική κινητικότητα».
Η πολεμική προετοιμασία του ΝΑΤΟ στα σύνορα με τη Ρωσία διαρκώς αυξάνεται. Η «αντιβαλλιστική άμυνα» είναι πλέον ενεργή.
ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ στηρίζουν την αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, που έχει εμπλακεί σε μια υποβόσκουσα στρατιωτική σύγκρουση στην περιοχή του Ντονμπάς, με δυνάμεις που στηρίζονται από τη Ρωσία. Κλιμακώνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ να ενισχύσουν τις θέσεις τους στη Βόρεια και τη Μαύρη Θάλασσα, αλλά και να αποκτήσουν προσβάσεις στο άλλο «υπογάστριο» της Ρωσίας, την περιοχή της Κασπίας Θάλασσας, συγκροτώντας κι εκεί βάσεις, όπως και στην περιοχή της Απω Ανατολής.
Προφανώς και η άλλη πλευρά δεν μένει αδρανής. Σε μια αναμέτρηση τέτοιου δυναμικού και για συμφέροντα ξένα προς αυτά του λαού μας, προβάλλει ο κίνδυνος να οδηγηθούν στο να δώσουν το αίμα τους στρατιωτικοί και νέοι της πατρίδας μας, με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων.
Μέση Ανατολή - Αν. Μεσόγειος: Πεδίο μεγάλων ανταγωνισμών
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στη Συρία διαρκεί 7 χρόνια και έχει στοιχίσει καταστροφές, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες.
ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και η συμμαχία τους εναντίον της Συρίας έχουν στόχο τη γεωγραφική της θέση, τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές και τον δρόμο μεταφοράς της Ενέργειας.
Από την πλευρά της, η Ρωσία με τη δική της στρατιωτική επέμβαση υπερασπίζεται τα συμφέροντα των δικών της μονοπωλίων. Η Τουρκία με δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις, «Ασπίδα του Ευφράτη» και «Κλάδο Ελιάς» - Αφρίν, προσπαθεί να εμποδίσει τη συνένωση των κουρδικών καντονιών, κατέχοντας συριακό έδαφος και συμβάλλοντας στο διαμελισμό της χώρας.
Στοιχείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου είναι πλέον και η αξιοποίηση διάφορων ένοπλων εγκληματικών ομάδων, κυρίως με θρησκευτικό περίβλημα. Σ' αυτήν τη βάση, μια από αυτές τις δυνάμεις, το «Ισλαμικό Κράτος» (ISIS), που χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για την επέμβαση, έχει σχεδόν ηττηθεί συνολικά στη Συρία και το Ιράκ. Ο πόλεμος, όμως, συνεχίζεται.
Από την αρχή του πολέμου φάνηκε πόσο κοντά ήταν η έκρηξη μιας γενικότερης σύρραξης. Το ίδιο φάνηκε, όταν τον Απρίλη που μας πέρασε, πραγματοποιήθηκε πυραυλική επίθεση κατά της Συρίας από τις ΗΠΑ, με τη συμμετοχή Γαλλίας - Βρετανίας, προκαλώντας απειλές και από τη ρωσική πλευρά.
Τότε, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπάθησε να πείσει κάποιους που αισθάνονται αριστεροί και αντιιμπεριαλιστές λέγοντας ότι η χώρα δεν συμμετέχει στον πόλεμο. Ομως, οι πύραυλοι «Τόμαχοκ» που έπεσαν στη Συρία, από πού ξεφύτρωσαν; Η απάντηση είναι πως ένας από τους σταθμούς της διαδρομής τους ήταν τα τούνελ στη βάση της Σούδας, απ' όπου και φορτώθηκαν. Τα καύσιμα για να κινηθούν οι επιτιθέμενοι, επίσης. Τα κατασκοπευτικά αεροσκάφη πάλι από την Κρήτη έφυγαν.
Στη Μέση Ανατολή και τον Κόλπο δυναμώνει η ένταση και οξύνονται οι αντιθέσεις μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, ενώ συνεχίζεται η αντιπαράθεση του Ιράν με το Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας με το Ιράν και στο έδαφος της Υεμένης.
Συνεχίζεται ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού απέναντι στην κλιμακούμενη επιθετικότητα του Ισραήλ και φυσικά έχει τη στήριξη και την αλληλεγγύη μας για τη δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του '67, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Το Ισραήλ πατά στην προκλητική στήριξη που απολαμβάνει από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Καταδικαστέα από τη μεριά μας είναι η συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης με το Ισραήλ.
Καταδικάζουμε την εκ μέρους των ΗΠΑ προκλητική αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και την απαράδεκτη στάση της ΕΕ, που ταυτίζει τον «θύτη» με το «θύμα».
Η επέμβαση ΝΑΤΟικών δυνάμεων, τον Απρίλη του 2011, εναντίον της ενεργειακά πλούσιας Λιβύης πραγματοποιήθηκε προκειμένου να ακυρώσει την επαναδιαπραγμάτευση ευνοϊκών συμφωνιών για τα μονοπώλιά τους, προς όφελος των μονοπωλίων της Ρωσίας και της Κίνας. Σήμερα, η Λιβύη παραμένει μια διαλυμένη χώρα, με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να έχουν στείλει τη «Σοφία» (εννοούμε τη στρατιωτική επιχείρηση) να την «προσέχει», μαζί με την «Sea Guardian», με ελληνική συμμετοχή.
Βαλκάνια: Στις μυλόπετρες της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης»
Οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ βιάζονται για ολοκλήρωση της ένταξης των δυτικών Βαλκανίων στις ευρωατλαντικές δομές. Στη στρατηγική της ΕΕ είναι αυξανόμενη η οικονομική σημασία των Βαλκανίων για δίκτυα μεταφορών και Ενέργειας των μονοπωλίων της ΕΕ.
Προσπαθούν να προλάβουν τα σχέδια και την επιρροή των Ρωσίας - Κίνας. Για την Κίνα τα Βαλκάνια αποτελούν ένα «κανάλι» για το δρόμο του μεταξιού προς την Ευρώπη, με την αξιοποίηση του λιμανιού του Πειραιά και την ανάπτυξη σιδηροδρομικών δικτύων της Σερβίας. Η Ρωσία έχει ήδη σημαντικά ερείσματα στη Σερβία. Γενικότερα τα Βαλκάνια είναι προνομιακή αγορά, αλλά και πεδίο διαπάλης, για τη διέλευση ή όχι του ρωσικού φυσικού αερίου στην ΕΕ.
Οι ευρωΝΑΤΟικοί αξιοποιούν την προθυμία της ελληνικής κυβέρνησης για εξυπηρέτηση των επιδιώξεών τους, ενώ Τσίπρας και Καμμένος ενθουσιάστηκαν που ο Αμερικανός πρέσβης στην Ελλάδα χαρακτήρισε την κυβέρνησή τους «γεωστρατηγικό μεντεσέ» για τα Βαλκάνια. Παριστάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται - για να μην πούμε κάτι βαρύτερο - τι κίνδυνοι, τι πόνος και δυστυχία για τους λαούς κρύβονται μέσα σε αυτές τις δύο λέξεις...
Ετσι, λοιπόν, έχουμε καθαρό ότι δεν είναι η «ανάγκη ειρηνικής συνύπαρξης» που ωθεί τις κυβερνήσεις της ΠΓΔΜ και της Ελλάδας για την επίτευξη πάση θυσία μιας συμφωνίας! Αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα της ΠΓΔΜ, διαλύοντας τη Γιουγκοσλαβία, βιάζονται ώστε τον Ιούλη να προσκληθεί η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ χωρίς αντιρρήσεις και να υπάρξει πρόσκληση για ένταξη στην ΕΕ. Από τους διοργανωτές, όμως, των συλλαλητηρίων, αλλά και από πολιτικά κόμματα αυτή η πλευρά του ζητήματος μένει στο απυρόβλητο!
Η συμφωνία που φέρνει ο κ. Τσίπρας ενέχει το «σπέρμα» του αλυτρωτισμού, αφού διατηρείται η έννοια της «μακεδονικής εθνικότητας» και της «μακεδονικής γλώσσας».
Επικίνδυνες είναι και οι αλυτρωτικές θέσεις του τύπου «Η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» που προβάλλονται από εθνικιστικές δυνάμεις για να εγκλωβίζουν λαϊκούς ανθρώπους. Από τη γειτονική χώρα, επίσης, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αλυτρωτικές διεκδικήσεις ο λεγόμενος «αυτοπροσδιορισμός» που δεν βασίζεται σε αρχές, αλλά σε υποκειμενισμό και επιθυμίες και αδιαφορεί για τα ιστορικά στοιχεία.
Η άποψή μας είναι στον αντίποδα της συμφωνίας που κάνει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τα Σκόπια. Πολιτικός στόχος της Ελλάδας από τη σκοπιά των συμφερόντων του ελληνικού λαού και του λαού της γείτονος χώρας έπρεπε να είναι η αποτροπή πάση θυσία της ένταξης της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, όπως επίσης και η αποδέσμευση της χώρας μας από αυτές τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Γνωρίζουμε ότι η ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ στα Δυτικά Βαλκάνια, όπως και σε κάθε άλλη περιοχή, όχι μόνο δεν αμβλύνει, αλλά οξύνει την τάση αποσταθεροποίησης των συνόρων, τις αλυτρωτικές, αλλά και τις κοσμοπολίτικες φωνές, την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Στόχος πρέπει να είναι η εξαφάνιση κάθε αλυτρωτισμού από το Σύνταγμα της ΠΓΔΜ με εξασφαλισμένη αναθεώρησή του, απαραβίαστο συνόρων. Δεν φτάνει μόνο μια ονομασία, erga omnes, με αυστηρά γεωγραφικό προσδιορισμό.
Το ΚΚΕ, μελετώντας όλους τους παράγοντες που σχετίζονται με το πρόβλημα της ΠΓΔΜ, έχει εκφράσει την αντίθεσή του στην κυβερνητική πολιτική και αντιτάσσεται σε οποιαδήποτε συμφωνία που δεν πληροί ως σύνολο τις παραπάνω προϋποθέσεις. Αντιτάσσεται στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, που προωθεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς γιατί υπερασπίζεται και προωθεί τη φιλία και συνεργασία των λαών απέναντι στον πραγματικό εχθρό τους, το κεφάλαιο και την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.
Θέτουμε υπόψη σας επίσης ότι και τα σενάρια για αλλαγές συνόρων στα Βαλκάνια με επίκεντρο τη «Μεγάλη Αλβανία» τροφοδοτούνται συχνά - πυκνά από την αλβανική πλευρά, υπενθυμίζοντας πόσο ρευστή παραμένει η κατάσταση στα Δυτικά Βαλκάνια.
Το «πακέτο» των συζητήσεων μεταξύ Ελλάδας - Αλβανίας κυρίως αφορά τη διευθέτηση των θαλάσσιων ζωνών των δύο χωρών, ενώ η αλβανική πλευρά δεν σταματά να θέτει το «ζήτημα της Τσαμουριάς». Οσο παραμένει το πρόβλημα των εθνικιστικών διεκδικήσεων, η συμφωνία που ετοιμάζει η κυβέρνηση με την Αλβανία θα έχει έναν στόχο: Να υπηρετεί τη διαδικασία ένταξης της γειτονικής χώρας στην ΕΕ.
Ο ρόλος της Τουρκίας: Διεκδικεί αλλαγές συνόρων στην περιοχή
Η Τουρκία ανήκει στους G20. Εχει τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ. Εκτός από τις παραβιάσεις στο Αιγαίο και τις προκλήσεις στη Θράκη, η Τουρκία διατηρεί κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Κύπρο, στη Συρία και το Ιράκ, έχει δημιουργήσει στρατιωτικές βάσεις στην Αλβανία, στη Σομαλία, στο Κατάρ, έχει γενικότερες βλέψεις στα Βαλκάνια, στην Κεντρική Ασία κ.α.
Δεν διστάζει να περιορίσει τη διάθεση της βάσης του Ιντσιρλίκ σε ΗΠΑ και Γερμανία, ενώ διατηρεί το ραντάρ της ΝΑΤΟικής «αντιπυραυλικής άμυνας» στο έδαφός της. Παράλληλα, ενισχύει τις οικονομικές και πολιτικές σχέσεις με τη Ρωσία, διαπραγματεύεται τόσο την αγορά του ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος «S-400», όσο και αντίστοιχων δυτικών συστημάτων, αν και δεν δίστασε να καταρρίψει ρωσικό αεροσκάφος στα σύνορα με τη Συρία, τον Νοέμβρη του 2015.
Πέραν της οικονομικής διείσδυσης, η Τουρκία εμφανίζεται ως «αρωγός» των μουσουλμάνων της περιοχής.
Από τις αρχές του 2018 επικρατεί ένταση της τουρκικής επιθετικότητας, τόσο στο Αιγαίο, στην ΑΟΖ της Κύπρου, όσο και στον Εβρο, με τάση κλιμάκωσης και με κινδύνους για τη δημιουργία θερμού επεισοδίου, ακόμα και πολεμικής εμπλοκής, στο έδαφος των πάγιων τουρκικών διεκδικήσεων σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.
Το ΚΚΕ εκτιμά ότι η Τουρκία διεκδικεί αλλαγή των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή και γι' αυτό, ακόμα και στην Αθήνα τον περασμένο Δεκέμβρη, ο Ερντογάν έθεσε ζήτημα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λοζάνης, που έχει καθορίσει τα ελληνοτουρκικά σύνορα, όπως και τα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία και το Ιράκ.
Ο πρώην πρωθυπουργός Νταβούτογλου στο βιβλίο του «Το στρατηγικό βάθος», υποστηρίζει ότι: «...Η Τουρκία, για να γίνει μία πραγματική περιφερειακή δύναμη, είναι υποχρεωμένη να αυξήσει την πολιτική και οικονομική της επιρροή στις θαλάσσιες αρτηρίες που εκτείνονται από το Αιγαίο έως την Αδριατική και από το Σουέζ έως την Ερυθρά Θάλασσα...». Τα λόγια αυτά τα λένε όλα.
Το ΚΚΕ έχει κατακρίνει την κυβέρνηση ότι καλλιεργεί στον ελληνικό λαό κλίμα εφησυχασμού, άλλοτε υπερβάλλοντας για την αποτελεσματικότητα του διαλόγου, άλλοτε λέγοντας πως οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θα υπερασπιστούν την Ελλάδα. Αλλοτε πάλι επιδίδεται σε λεονταρισμούς, όπως ήταν η κοινή επίσκεψη της ηγεσίας του υπουργείου Αμυνας, με τη συνοδεία βουλευτών της ναζιστικής ΧΑ, στο Καστελόριζο κ.ά.
Σήμερα χρειάζεται καλό μέτρημα και υπεύθυνη στάση, αποφασιστική αντιμετώπιση εθνικιστικών, πολεμοκάπηλων κραυγών, αλλά και της κοσμοπολίτικης λογοκοπίας, οπορτουνιστικών απλουστεύσεων που χρησιμοποιούνται σε επιθέσεις σκοπιμότητας κατά του ΚΚΕ, χαρακτηρίζονται από αξεπέραστες αντιφάσεις, υποτιμούν τη σημασία της υπεράσπισης του απαραβίαστου των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων, σνομπάρουν την εφαρμογή των διεθνών συνθηκών που προβλέπουν τα σημερινά σύνορα, που προέκυψαν μετά από αιματηρούς πολέμους.
Ζητήματα του Διεθνούς Δικαίου και οι τουρκικές διεκδικήσεις
Από τις αρχές της δεκαετίας του '70, η Τουρκία προχωράει συστηματικά στο «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, αμφισβητώντας ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αν και παράλληλα με την όξυνση της έντασης και του ανταγωνισμού συνυπάρχουν και στοιχεία οικονομικής συνεργασίας, όπως π.χ. με τη δημιουργία του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας ανάμεσα στις δύο χώρες το 2010, οπότε και υπογράφτηκαν δεκάδες επιχειρηματικές συμφωνίες.
Εφάρμοσε μέτρα που εγκυμονούν μεγάλους κινδύνους για την ασφάλεια της αεροπλοΐας και ναυσιπλοΐας, και βέβαια για την πρόκληση εντάσεων ακόμα και πολεμικής εμπλοκής. Συγκεκριμένα, η τουρκική αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κύπρου εκδηλώνεται:
α) Στον εναέριο χώρο, την αιγιαλίτιδα ζώνη και τα χωρικά ύδατα
Από το 1931 ο ελληνικός εναέριος χώρος έχει οριστεί με νόμο ότι εκτείνεται στα 10 ναυτικά μίλια (νμ) από τις ακτές. Το τμήμα του, μεταξύ 6 και 10 ν.μ., αμφισβητείται τόσο από την Τουρκία όσο και από τους «συμμάχους» της χώρας στο ΝΑΤΟ.
Το ΚΚΕ καταδικάζει αυτήν την αμφισβήτηση και θεωρεί απαράδεκτη την απειλή πολέμου (casus belli) εκ μέρους της Τουρκίας, στην περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της πέραν των 6 νμ που είναι σήμερα. Η επέκταση των χωρικών υδάτων της χώρας μέχρι τα 12 μίλια είναι δικαίωμά της, που απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Το ίδιο εφαρμόζει η πλειοψηφία των χωρών, όπως και η Τουρκία στη Μαύρη και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Κατανοούμε πλήρως βεβαίως, ότι η άσκηση αυτού του δικαιώματος είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων.
β) Στην έρευνα και διάσωση στην περιοχή πληροφοριών πτήσης (FIR)
Ζήτημα σχετικό με τα εναέρια και τα θαλάσσια σύνορα είναι και η «ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΔΙΑΣΩΣΗ». Η Τουρκία, αν και αρχικά αποδέχτηκε το καθεστώς έρευνας και διάσωσης για τα αεροπορικά και για τα ναυτικά ατυχήματα, άρχισε να το αμφισβητεί 27 χρόνια αργότερα από τις συμφωνίες, προσπαθώντας να επεκτείνει το χώρο της δικαιοδοσίας της μέχρι το μέσο του Αιγαίου (25ο μεσημβρινό), εντός του FIR Αθηνών, όπως και το βόρειο τμήμα των ορίων του FIR Λευκωσίας για τη θαλάσσια έρευνα και διάσωση.
Ετσι, στη βάση αυτή προκαλεί σοβαρές επιπλοκές σε βάρος της προστασίας της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα και δημιουργεί μια ακόμη μόνιμη πηγή εντάσεων ανάμεσα στις δύο χώρες. Είναι όμως τεράστια και η ευθύνη της κυβέρνησης ΝΔ (2004) που αποδέχτηκε την τροποποίηση σχετικού κειμένου του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας, ICAO, για την έρευνα και διάσωση, με τη διαγραφή του όρου «όρια» (boundaries) και αποτέλεσμα να πάψει να ισχύει η ταύτιση των ορίων έρευνας και διάσωσης στον διεθνή χώρο του Αιγαίου με τα όρια του FIR.
Από τη δεκαετία του '80, η Τουρκία αρνείται, στην πράξη, να υποβάλει σχέδια πτήσης για τις εισόδους των στρατιωτικών αεροσκαφών εντός του FIR Αθηνών, ενώ αμφισβητεί τα όριά του. Βρίσκει συμπαραστάτες τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ που εφαρμόζουν το ίδιο για τα δικά τους αεροσκάφη.
Το 2002 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδέχτηκε στην πράξη την αλλαγή του FIR Αθηνών στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού σχεδίου κατάργησης - ενοποίησης των FIR των ευρωπαϊκών χωρών, που είναι η άλλη όψη της καθιέρωσης ενιαίου επιχειρησιακού χώρου του ΝΑΤΟ. Επίσης, είχαμε αλλαγή του καθεστώτος στο Αιγαίο με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο πλαίσιο του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας που αφορά στο FIR Αθηνών. Ετσι εκτιμούμε ότι νομιμοποιήθηκαν οι παραβάσεις στο πλαίσιο της συνδιαχείρισης του Αιγαίου.
Το ΚΚΕ έχει εκφράσει την αντίθεσή του στον Eurocontrol και την πολιτική της ΕΕ για τον «Ενιαίο Ευρωπαϊκό Ουρανό», που έχουν αποδεχθεί οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Το κόμμα μας, επίσης, καταψήφισε νόμους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στο ίδιο ευρωενωσιακό πλαίσιο, που προβλέπουν το διαχωρισμό της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας σε δύο μέρη (επιτελικό, επιχειρησιακό), καθώς δημιουργούν σοβαρούς κινδύνους για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
γ) Στην υφαλοκρηπίδα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ)
Τα νησιά, εκτός από τους βράχους που δεν έχουν οικονομική ζωή, με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας, έχουν το ίδιο δικαίωμα σε υφαλοκρηπίδα και σε ΑΟΖ, μέχρι και 200 ν.μ. από τις ακτές, όπως οι ηπειρωτικές περιοχές.
Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτό των νησιών. Εστιάζει ιδιαίτερα στο Καστελόριζο, που μαζί με τη Στρογγύλη και το σύμπλεγμα νησίδων και βραχονησίδων στην περιοχή αυτή, είναι το κλειδί για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα, την Αίγυπτο και την Κύπρο. Πολύ περισσότερο που η λεκάνη αυτή φαίνεται ότι έχει σημαντικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων.
Η αμφισβήτηση του δικαιώματος για το Καστελόριζο, συνδυάζεται με την αμφισβήτηση για τα Δωδεκάνησα, την Κρήτη και τα υπόλοιπα νησιά στην περιοχή.
Το ΚΚΕ τάσσεται ενάντια στην πολιτική της εγκατάλειψης και εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως καθορίζονται από τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο στη Θάλασσα του 1982. Τα όρια των ζωνών μεταξύ αντικείμενων ή παρακείμενων χωρών προσδιορίζονται με μεταξύ τους συμφωνία.
δ) Για τη Συνθήκη της Λοζάνης
Οι δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου, Ερντογάν, για την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λοζάνης (1923) αποτέλεσαν μέρος μιας συντονισμένης επιχείρησης που εκφράζει την επιθετικότητα της αστικής τάξης της Τουρκίας, που τελικά δεν περιορίστηκε μόνο σε λεκτικό επίπεδο.
Το Κόμμα μας πολύ έγκαιρα είχε καταλήξει ότι η συγκεκριμένη τουρκική στάση εμπεριείχε τον κίνδυνο θερμού επεισοδίου, ακόμα και πολεμικής αναμέτρησης και δυστυχώς τα γεγονότα επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες του ΚΚΕ.
Με τη Συνθήκη της Λοζάνης καθορίστηκαν τα σύνορα για όλο το Αιγαίο.
Επίσης, σύμφωνα με το άρθρο 15 της Συνθήκης της Λοζάνης, σε συνδυασμό με την ιταλο-τουρκική Συμφωνία του Γενάρη του 1932 και του συμπληρωματικού Πρωτοκόλλου της 28ης Δεκέμβρη 1932, οριοθετήθηκαν τα θαλάσσια σύνορα των δύο χωρών μεταξύ Μικρασιατικής Ακτής καθώς και τα όρια του Δωδεκανησιακού Συμπλέγματος. Στη συνέχεια, στο άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων (10 Δεκέμβρη 1947) προβλέφθηκε η εκχώρηση από την Ιταλία στην Ελλάδα των Δωδεκανήσων, μαζί με «τας παρακειμένας νησίδας».
Η Τουρκία αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε 152 νησίδες, σε όλο το Αιγαίο μέχρι την Γαύδο, μαζί με το αντίστοιχο τμήμα αιγιαλίτιδας ζώνης, που δικαιούνται όλες (σήμερα 6 ν.μ. ή και μέχρι 12 ν.μ.) και την ΑΟΖ όσες δικαιούνται. Διότι όσες από τις νησίδες αυτές δεν διατηρούν οικονομική ζωή καθώς και οι βράχοι, μπορεί να μη δικαιούνται υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, δικαιούνται όμως χωρική θάλασσα και κατ' αυτήν επηρεάζουν προσθετικά ή αφαιρετικά τις γειτονικές ΑΟΖ.
ε) Στη Θράκη
Η Συνθήκη της Λοζάνης έχει ρυθμίσει, εκτός των άλλων, και το καθεστώς των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων στην Τουρκία και των μουσουλμανικών μειονοτήτων στην Ελλάδα, στη Θράκη. Η μειονότητα περιλαμβάνει Τουρκογενείς, Πομάκους και Ρομά, Ελληνες υπηκόους.
Το τουρκικό κράτος, αξιοποιώντας το μουσουλμανικό θρησκευτικό στοιχείο, επεμβαίνει μεθοδικά, προκειμένου να ενοποιήσει τη μειονότητα, καλλιεργώντας τουρκική συνείδηση. Αξιοποιεί προβλήματα διακρίσεων και περιορισμών, που προκάλεσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις σε βάρος των μειονοτικών. Χρησιμοποιεί ιδιαίτερα τις παρεμβάσεις εθνικιστικών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της φασιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής.
Τη γραμμή της Αγκυρας στο μειονοτικό εκφράζει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής και το κόμμα DEB (Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας). Ιδιαίτερα επικίνδυνες είναι οι παρεμβάσεις που προβάλλουν το ζήτημα της λεγόμενης «αυτονομίας και αυτοδιάθεσης», οι οποίες προωθούνται μέσα σε τουρκόφωνους πληθυσμούς στα Βαλκάνια και την Κεντρική Ασία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επί της ουσίας συνεχίζει την αντιλαϊκή πολιτική των προκατόχων της. Στις περιοχές που ζούνε λαϊκές οικογένειες της μειονότητας παραμένουν ελλείψεις, π.χ. στις υποδομές Προσχολικής Αγωγής, ακόμα και στη βασική εκπαίδευση, προβλήματα στο αποχετευτικό δίκτυο, στην υδροδότηση, στο οδικό δίκτυο και σε άλλες υποδομές, παρά τα επιμέρους θετικά βήματα που έχουν γίνει κατά διαστήματα, μετά την αποφασιστική διεκδίκηση και ανάδειξη των προβλημάτων από το ΚΚΕ.
Η παρέμβαση του ΚΚΕ συγκεντρώνει την προσοχή της στην ενίσχυση της ταξικής ενότητας και στην κοινή πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων για κάθε λαϊκό πρόβλημα, ανεξάρτητα από θρησκευτικές αντιλήψεις και προέλευση, ώστε να δυναμώνει ο αγώνας ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, στις αστικές τάξεις και τα κόμματα που υπηρετούν τα συμφέροντά τους. Με ιδιαίτερη φροντίδα υποστηρίζει τα πολιτιστικά, κοινωνικά δικαιώματα των μειονοτικών πληθυσμών και αντιμετωπίζει αποφασιστικά κάθε είδους τυχοδιωκτισμούς και διακρίσεις.
Η τουρκική διεκδίκηση για «ΟΥΔΕΤΕΡΟΠΟΙΗΣΗ - ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ» νησιών του Αιγαίου είναι ένα ακόμα σοβαρό πρόβλημα που προστίθεται στα άλλα, είναι όμως λιγότερο γνωστό γιατί προς το παρόν εγείρεται σε ΝΑΤΟικό πλαίσιο.
Για το ΚΚΕ είναι σαφές ότι με τη Συνθήκη του Μοντρέ (1936) άρθηκε ο περιορισμός της αποστρατικοποίησης των Στενών και τα νησιά Λήμνος και Σαμοθράκη ακολουθούν την ίδια κατάσταση.
Οσον αφορά σε Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο και Ικαρία το καθεστώς αποστρατικοποίησης έχει αρθεί εκ των πραγμάτων, ως αποτέλεσμα του δικαιώματος άμυνας, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και επιπρόσθετα εξαιτίας της ανάπτυξης από το 1974 της 4ης τουρκικής στρατιάς του Αιγαίου στα μικρασιατικά παράλια.
Για τους ίδιους λόγους αίρεται ο όρος της αποστρατικοποίησης των νησιών της Δωδεκανήσου.
Συμφωνίες που στρώνουν το έδαφος για συνδιαχείριση στο Αιγαίο με ΝΑΤΟική εποπτεία
Στο έδαφος των τουρκικών διεκδικήσεων, μετά το 1974 ακολούθησαν κρίσεις ανάμεσα στις δύο χώρες, αλλά και μια σειρά συμφωνίες κορυφής, οι οποίες έχουν εκ των πραγμάτων διαμορφώσει ένα πλαίσιο απαξίωσης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και έχουν στρώσει το έδαφος για συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Θυμίζουμε: Πρακτικό της Βέρνης μεταξύ Καραμανλή και Ντεμιρέλ (ερευνητικό πλοίο «Χόρα» - 1976), συμφωνία του Νταβός το 1988 μεταξύ Παπανδρέου - Οζάλ (κρίση του 1987 με το ερευνητικό πλοίο «Σισμίκ») και Μνημόνιο της Βουλιαγμένης του 1988, γνωστό ως μνημόνιο Παπούλια - Γιλμάζ.
Μετά την κρίση των Ιμίων (Γενάρης 1996):
- Με τις συμφωνίες της Μαδρίτης (1997) και του Ελσίνκι (1999), στο πλαίσιο Συνόδων Κορυφής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ αντίστοιχα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγνώρισε «νόμιμα» και «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο και αποδέχθηκε την ύπαρξη «μεθοριακών διαφορών».
- Το 1999 δρομολογήθηκε διαδικασία της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, με την ανάπτυξη της συνεργασίας σε τομείς «χαμηλής πολιτικής» (οικονομία, εμπόριο, τουρισμός, κ.λπ.), με «Διερευνητικές Επαφές» για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και, τέλος, με επαφές κυρίως μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεωντων δύο χωρών και την υιοθέτηση αμερικανοΝΑΤΟικής έμπνευσης Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜOE).Τα ΜΟΕ, επί της ουσίας, αποσκοπούσαν στην επιβολή ενός καθεστώτος ελληνοτουρκικής συνδιαχείρισης του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟική εποπτεία, με παράλληλη αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών και εγκατάλειψη από ελληνικής πλευράς του δικαιώματος άμυνας.
- Το 2002 ακολούθησε η διαδικασία εμπιστευτικών διερευνητικών επαφών που αφορούσε τα χωρικά ύδατα και συνεχίστηκε για πολλά χρόνια, χωρίς όμως να υπάρχει σχετική ενημέρωση της Βουλής και του ελληνικού λαού, πλην κάποιων διαρροών.
- Το 2006 εντάθηκε η συζήτηση για παραπομπή των τουρκικών διεκδικήσεων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ), που βρήκε σύμφωνους ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμό. Το ΚΚΕ εξέφρασε σοβαρές επιφυλάξεις. Και βέβαια πάλι επιβεβαιώθηκε, όταν, για παράδειγμα, το ΔΔΧ έκρινε θετικά την κήρυξη της ανεξαρτησίας του προτεκτοράτου του Κοσσόβου. Ενα γεγονός που αποτελεί προειδοποίηση και για τον ελληνικό λαό, που βλέπει ότι οι αστικές κυβερνήσεις και κόμματα στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών προβλημάτων κινούνται στο πλαίσιο που διαμορφώνεται στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση, οι λαοί δεν πρέπει να τρέφουν αυταπάτες ούτε για «διεθνείς θεσμούς», γιατί ποιος έχει ξεχάσει ότι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας συντελέστηκε στηριγμένη σε αποφάσεις του ΟΗΕ!
- Για τις ροές προσφύγων προς τα ελληνικά νησιά υπήρξε συμφωνία μεταξύ Τουρκίας - ΕΕ, που εγκλωβίζει τους κατατρεγμένους στα νησιά και την Ελλάδα γενικότερα, ενώ κλήθηκε και το ΝΑΤΟ, υποτίθεται, να συνδράμει. Στάλθηκε η ΝΑΤΟική αρμάδα, όχι φυσικά για τους πρόσφυγες, αλλά για να ελέγξει τον ρωσικό στόλο που διέρχεται από το Αιγαίο, όπως από την αρχή είχε καταγγείλει το ΚΚΕ.
Κυπριακό: Σε νέα φάση όξυνσης, λόγω της κατάστασης στην περιοχή
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι σε κάθε ιστορική φάση η πορεία του «κυπριακού προβλήματος» συνδέεται με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και την αξιοποίηση της στρατηγικής γεωγραφικής θέσης της Κύπρου. Ιδιαίτερη ευθύνη για το πρόβλημα έχουν οι αστικές τάξεις της Βρετανίας, της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Κύπρου. Ευθύνες για τη δημιουργία, τη διατήρηση και την όξυνση του κυπριακού προβλήματος με ισχυρή εμπλοκή έχουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.
Στις μέρες μας το ζήτημα έχει περάσει σε νέα φάση όξυνσης λόγω και των ιμπεριαλιστικών πολεμικών επιχειρήσεων στην περιοχή. Η κατάσταση περιπλέκεται ανάλογα με τις συμμαχικές σχέσεις που χτίζονται στην περιοχή, τις παρεμβάσεις της Τουρκίας, τους σχεδιασμούς της Ελλάδας και της Κύπρου με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Σε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς εμπλέκονται οι μονοπωλιακοί όμιλοι εξόρυξης υδρογονανθράκων. Ηδη, εκτός από τις έρευνες αμερικανικών, ισραηλινών και γαλλικών ομίλων, ξεκινά πρόγραμμα ερευνών και γεωτρήσεων η Τουρκία. Να υπογραμμίσουμε ότι η εμπλοκή των ομίλων αυτών δεν αποτελεί εγγύηση απέναντι στις τουρκικές επιδιώξεις, όπως λέγεται από διάφορες πλευρές. Αντίθετα, πρόκειται για πηγή όξυνσης των ανταγωνισμών και δεινών για τους λαούς.
Το ΚΚΕ θεωρεί ότι η πάλη της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων του νησιού πρέπει να κατευθύνεται στον στόχο για μια Κύπρο στην οποία αφέντης θα είναι ο λαός της, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Λατίνοι και Μαρωνίτες. Μια Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, με μία και μόνη κυριαρχία, μία ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες.
Αυτός πρέπει να είναι και ο προσανατολισμός άλλωστε και της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Τουρκία και των άλλων λαών της περιοχής, που έχουν αποκτήσει τεράστια πείρα για τις αιτίες και τους υπεύθυνους των πολέμων και των ανοιχτών διεθνών προβλημάτων. Το ΚΚΕ τους καλεί σε κοινή συντονισμένη πάλη που θα κατευθύνεται ενάντια στα μονοπώλια και το εκμεταλλευτικό σύστημα. Μόνο η εργατική εξουσία και η κοινωνική ιδιοκτησία θαλάσσιου, υποθαλάσσιου, χερσαίου πλούτου μπορεί να εξασφαλίσουν συνθήκες διμερών και πολυμερών σχέσεων που θα στηρίζονται στο αμοιβαίο όφελος, με αποδέσμευση από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς.
Ο ρόλος ΝΑΤΟ - ΗΠΑ - ΕΕ στις ελληνοτουρκικές σχέσεις
Οι επεμβάσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων μέχρι σήμερα έχουν ως κίνητρο τον μονοπωλιακό ανταγωνισμό.
Παράλληλα με την τουρκική αμφισβήτηση της κυπριακής ΑΟΖ, με παρέμβαση των ΗΠΑ, τίθεται το ζήτημα της συνδιαχείρισης των φυσικών πόρων σε μια πορεία αναβάθμισης του ψευδοκράτους και διατήρησης της κατοχής, και σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται σχετικές ανακοινώσεις του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ.
Δεν ξεχνάμε, επίσης, ότι το χαρτί της εισόδου της Κύπρου στην ΕΕ χρησιμοποιήθηκε εκβιαστικά προς τον κυπριακό λαό προκειμένου να αποδεχτεί το «σχέδιο Ανάν».
Βεβαίως, στις κινήσεις των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας, αλλά και στη στάση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, εκδηλώνονται αντιθέσεις, διαφοροποιήσεις και γίνονται ελιγμοί, αλλά το βασικό είναι ότι προωθείται συστηματικά η ΝΑΤΟική γραμμή στους γενικότερους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή.
Τέτοιου είδους είναι η «φροντίδα» που παρέχει το ΝΑΤΟ για τα νησιά του Αιγαίου!
Θυμίζουμε ότι μετά τα Ιμια και το «ευχαριστώ» του Ελληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Νίκολας Μπερνς (Φλεβάρης 1996) δήλωνε ότι «οι ΗΠΑ δεν αναγνωρίζουν την ελληνική κυριαρχία στη βραχονησίδα Ιμια», για να συμπληρώσει ότι το ίδιο ισχύει και για μια σειρά από νησάκια κατά μήκος των ανατολικών ακτών του Αιγαίου.
Συμπερασματικά, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ δεν είναι πραγματικοί «σύμμαχοι» της Ελλάδας στη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της.
Είναι μεγάλο ψέμα ότι το ΝΑΤΟ προστατεύει τα σύνορά μας, αφού είναι γνωστό ότι γενικώς δεν αναγνωρίζει σύνορα ανάμεσα στα μέλη του και θεωρεί το Αιγαίο ενιαίο επιχειρησιακό χώρο.
Επομένως, ο ελληνικός λαός έχει έναν ακόμη σοβαρό λόγο να μην έχει καμιά εμπιστοσύνη στην ελληνική αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της, που συνειδητά αποδέχονται τα ΝΑΤΟικά σχέδια.
Είναι ψευτοδίλημμα ότι «αν δεν ήταν το ΝΑΤΟ θα είχαμε χειρότερα».
Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής εσωτερικής πολιτικής
Προκύπτει πολύ μεγάλη ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων διαχρονικά και για συγκεκριμένα ζητήματα, όπως:
-- Η παραχώρηση παλιών και νέων βάσεων, υποδομών, στρατηγείων, στρατιωτικών μονάδων.
-- Η συμμετοχή σε 12 αποστολές εκτός συνόρων, από όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις της Ελλάδας.
-- Το γεγονός ότι έμπειρα στελέχη, μάχιμες δυνάμεις βρίσκονται πολύ μακριά από τα σύνορά μας, από το Αιγαίο, τον Εβρο, παρότι προορίζονται υποτίθεται να διαφυλάξουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
-- Η συμμετοχή σε ασκήσεις τύπου «Καλλίμαχος» ή στην πιο πρόσφατη στην 113 Πτέρυγα Μάχης, που έχουν στόχο το λαϊκό κίνημα, τους πατεράδες και τα αδέρφια των εκπαιδευόμενων.
Δυστυχώς, είναι στρατηγική επιλογή των ελληνικών κυβερνήσεων συμφωνίες όπως το «μνημόνιο συναντίληψης» μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της ευρωπαϊκής διοίκησης του ΝΑΤΟ (SHAPE), επί ΝΔ, το 2009, που ενώ θέτει τις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις υπό τη διοίκηση ΝΑΤΟικού διοικητή, δεν τις προστατεύει από την επιθετικότητα της δήθεν «συμμάχου» Τουρκίας.
Είναι αποτέλεσμα του επιθετικού χαρακτήρα του ΝΑΤΟ, από τη μια, η Ελλάδα να δαπανά τεράστια ποσά, π.χ. 35,7 δισ. ευρώ στα χρόνια 2010 - 2017 και, από την άλλη, να μην έχει αμυντική επάρκεια και να εισπράττουν οι κυβερνώντες «βρείτε τα μεταξύ σας» για τις τουρκικές προκλήσεις!
Η λογική και της σημερινής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για «γεωστρατηγική αναβάθμιση», για «σταθερότητα και ασφάλεια» υπό ευρωΝΑΤΟική ομπρέλα και «εθνική ενότητα» για να υπηρετηθούν αυτά, είναι στάχτη στα μάτια των λαών για τις πραγματικές αιτίες των ανταγωνισμών, των πολέμων, από όλες τις αστικές τάξεις και στα Βαλκάνια.
Οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μεταξύ τους
Ο φόβος που γεννιέται σε συνθήκες έντασης των ανταγωνισμών και πολέμων δεν πρέπει να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους σε αναμονή και ψεύτικες ελπίδες ή να τους ρίξει στην παγίδα της αστικής τάξης και των κομμάτων της περί «εθνικής ενότητας». Η λεγόμενη «εθνική ενότητα» είναι μεγάλη παγίδα για την υποταγή της εργατικής τάξης, του λαού μας και της νεολαίας του στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και των ΑμερικανοΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστών. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα με τους εκμεταλλευτές τους.
Οι λαοί πρέπει να αγωνιστούν ώστε να αντιμετωπιστεί η ιμπεριαλιστική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» στα Βαλκάνια και αλλού, της χρησιμοποίησης από τους ιμπεριαλιστές υπαρκτών ή και ανύπαρκτων μειονοτικών προβλημάτων, του διαμελισμού κρατών και της δημιουργίας προτεκτοράτων. Ιμπεριαλιστική πολιτική που ανατροφοδοτείται από τους ανταγωνισμούς και το κυνήγι του κέρδους των αστικών τάξεων των χωρών.
Οι λαοί δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτε μεταξύ μας. Αντίθετα, έχουμε κοινό συμφέρον να αγωνιστούμε ενάντια στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ και άλλους ιμπεριαλιστές. Να αγωνιστούμε ενάντια στις κυβερνήσεις των χωρών που χαράζουν την πολιτική τους σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, σε βάρος των λαών.
Για το τι σημαίνει αυτό και πώς μπορεί να εκφραστεί, επιτρέψτε μου να σας διαβάσω ένα μικρό απόσπασμα από την κοινή ανακοίνωση των ΚΚ Ελλάδας και Τουρκίας. Για να δούμε τι σημαίνει διεθνισμός και πραγματική συμμαχική - συντροφική στήριξη:
«...Τα Κόμματά μας εκφράζουν την έντονη ανησυχία τους για τις εξελίξεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και εναντιώνονται σε κάθε περίπτωση θερμού επεισοδίου και πολεμικής εμπλοκής. Εκφράζουν την αντίθεσή τους στις παραβιάσεις των συνόρων στο Αιγαίο και στην αμφισβήτηση των διεθνών Συνθηκών που έχουν καθορίσει τα σύνορα στην περιοχή. Το ΚΚΕ και το ΚΚΤ υποστηρίζουν τη θέση για μη αλλαγή των συνόρων και των Συνθηκών που τα καθορίζουν (...) Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα μεταξύ τους και έχουν συμφέρον να διεκδικήσουν να ζουν ειρηνικά και να παλεύουν για το δικό τους μέλλον, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο...».
***
Να γενικευθεί ο αγώνας κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου
Οι ανάγκες των λαών της περιοχής, η αμοιβαία επωφελής συνεργασία των χωρών μπορούν να διασφαλιστούν μόνο με την αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ, όπως και κάθε άλλη ιμπεριαλιστική ένωση, με τους λαούς νοικοκύρηδες στον τόπο τους, με την εξουσία στα χέρια τους.
Το ΚΚΕ πρωταγωνιστεί στον αγώνα κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων και ο αγώνας του λαού μας επιβάλλεται να γενικευθεί, διεκδικώντας:
-- Να κλείσουν όλες οι αμερικανικές και ευρωΝΑΤΟικές βάσεις στην Ελλάδα.
-- Καμιά συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και σχεδιασμούς. Να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.
-- Να επιστρέψουν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις από αποστολές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Καμιά συμμετοχή στους πολέμους των ιμπεριαλιστών σε βάρος των λαών.
-- Να αποδεσμευτεί η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Το έχουμε ξαναπεί, θα το πούμε και με την ευκαιρία της σημερινής εκδήλωσης.
Οι κομμουνιστές στην ηρωική 100χρονη Ιστορία του ΚΚΕ έχουν γράψει ηρωικές σελίδες για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Στις δύσκολες ώρες θα πρωτοστατήσουν στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας, για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα.
Ταυτόχρονα, όμως, ο λαός και σ' αυτήν την περίπτωση δεν πρέπει να έχει καμιά εμπιστοσύνη, να μη χαριστεί στην αστική κυβέρνηση, που έχει τεράστιες ευθύνες, γιατί έχει δώσει τα πάντα στο κεφάλαιο, στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Καμιά ανοχή και στήριξη στην άρχουσα τάξη, που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων.
Η εργατική τάξη, ο λαός μας είναι αναγκαίο να νικήσει οριστικά και να χτίσει τη δική του εργατική εξουσία, τη σοσιαλιστική κοινωνία, που είναι η μόνη διέξοδος για την εξάλειψη των αιτιών των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Ετσι μόνο θα μπορέσουν να ζήσουν ο λαός μας και τα παιδιά του με ειρήνη, με δουλειά, με υψηλού επιπέδου μόρφωση. Ετσι θα καταργηθούν η εκμετάλλευση, η ανεργία, η φτώχεια και οι πόλεμοι, που σημαδεύουν το καπιταλιστικό σύστημα.
Η νέα εργατική εξουσία, ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες και τον περίγυρο της χώρας, θα επιδιώξει να αναπτυχθούν διακρατικές σχέσεις με αμοιβαίο όφελος ανάμεσα στην Ελλάδα και άλλες χώρες.
Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ απευθύνουμε ιδιαίτερο κάλεσμα προς τους φαντάρους και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων για:
- Να παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια σε κάθε επιδίωξη αλλαγής συνόρων, σε κάθε αλλαγή διεθνών συνθηκών, που οδηγεί στην αιματοχυσία των λαών. Για μια Ελλάδα χωρίς φτώχεια και πολέμους.
- Να απορρίψουμε τα ύπουλα καλέσματα, που στο όνομα μιας δήθεν "εθνικής ενότητας", θέλουν να υποτάξουν το λαό μας στα πολεμικά σχέδια του κεφαλαίου, των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και της ΕΕ.
- Να απομονώσουμε τους νεοναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής. Ο γνήσιος λαϊκός πατριωτισμός δεν έχει καμία σχέση με το απάνθρωπο τέρας του φασισμού - ναζισμού.
Οι παρεμβάσεις των υπόλοιπων ομιλητών
Στη χτεσινή εκδήλωση, τη δική τους συμβολή στη συζήτηση με παρεμβάσεις που εκφώνησαν και κατέθεσαν στα πρακτικά είχαν στελέχη φορέων, ειδικοί και επιστήμονες.
Ο Β. Χριστοφόρου, καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, διευθυντής του Εργαστηρίου Ηλεκτρονικών Αισθητηρίων, μίλησε για τους σύγχρονους τρόπους διεξαγωγής της στρατιωτικής διένεξης, που στηρίζεται κυρίως στον ηλεκτρονικό πόλεμο, στα ευφυή συστήματα και τη γρήγορη ανάδραση. Οπως είπε, στην Ελλάδα υπάρχουν δύο συνθήκες που επιτρέπουν την αναδιοργάνωση της αμυντικής θωράκισης της χώρας: Ο ένας είναι η γεωγραφία της χώρας και ο άλλος, εξίσου σημαντικός, είναι ότι η χώρα διαθέτει πλήθος επιστημόνων και τεχνικών, ικανών να αναπτύξουν τέτοια συστήματα. «Η προώθηση μιας τέτοιου είδους αμυντικής θωράκισης, που θα γίνει "Πιστεύω" σε όσο γίνεται περισσότερα στελέχη στις Ενοπλες Δυνάμεις, χωρίς την πρακτική δυνατότητα επιθετικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής, αλλά με τη σαφή δυνατότητα επιτυχούς αμυντικής θωράκισης, αποτελεί μια σημαντική συνιστώσα στην εξέλιξη των αντικειμενικών συνθηκών και της συνειδητοποίησης των λαϊκών μαζών, που σε ώριμες συνθήκες θα στηρίξει και θα στηριχθεί από τις Ενοπλες Δυνάμεις για την πραγματική αναγέννηση της χώρας και του λαού της», κατέληξε.
Ο Αν. Τσουκαράκης, συνταγματάρχης (ΣΔΓ), πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Στρατιωτικών (ΠΟΕΣ),αναφέρθηκε διεξοδικά στα αιτήματα του κλάδου και σημείωσε ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας δεν μπορούν να υπάρξουν αν οι Ενοπλες Δυνάμεις της δεν είναι ισχυρές. «Τακτικές και πολιτικές που θέλουν τις Ενοπλες Δυνάμεις να στρέφονται κατά του λαού δεν είναι αποδεκτές από την Ομοσπονδία μας και το σύνολο των εν ενεργεία Ελλήνων στρατιωτικών. Είμαστε παιδιά του ελληνικού λαού (...) Βιώνουμε τα ίδια προβλήματα. Αγωνιζόμαστε και διεκδικούμε λύσεις για αυτά, τα ίδια ακριβώς προβλήματα», τόνισε, ενώ ειδική αναφορά έκανε στους Ελληνες στρατιωτικούς που κρατούνται στην Τουρκία.
Ο Β. Κουτρουφίνης, πρόεδρος της Ενωσης Στρατιωτικών ΠΕ Αρκαδίας - Εκπαιδευτής Ενηλίκων, μίλησε για τα προβλήματα των στρατιωτικών, τα κοινά με όλο το λαό, και κάποια ιδιαίτερα, όπως το βαθμολογικό των Εθελοντών Μακράς Θητείας (ΕΜΘ) και τα ηλικιακά όρια αυτεπάγγελτης αποστρατείας τους, αλλά και των Επαγγελματιών Οπλιτών (ΕΠΟΠ), τον εκσυγχρονισμό του συστήματος μεταθέσεων, τη στέγαση προσωπικού, τη δωρεάν μετακίνηση με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, όπως γίνεται με τα Σώματα Ασφαλείας, το δικαίωμα επιλογής υγειονομικής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, την καθιέρωση της αποζημίωσης για την εργασία πέραν του πενθημέρου, την πιστή τήρηση του ωραρίου εργασίας και την ανάπαυση του προσωπικού κ.ά.
Ο Γ. Ροΐδης, αντιναυάρχος Πολεμικού Ναυτικού ε.α., πρόεδρος του ΔΣ της Ανεξάρτητης Ενωσης Αποστράτων Ενόπλων Δυνάμεων (ΑΝΕΑΕΔ) και του ΔΣ των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων, αναφέρθηκε στις ΝΑΤΟικές δαπάνες, τονίζοντας ότι η αμυντική θωράκιση της χώρας μας πρέπει να γίνεται «βάσει των πραγματικών εθνικών αναγκών και όχι των αναγκών που δημιουργούνται από άλλους και για άλλους σκοπούς». Κατήγγειλε τις ελληνικές κυβερνήσεις που σπεύδουν να εφαρμόσουν πλήρως τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης για συρρίκνωση των Εθνικών Αμυντικών Βιομηχανιών. Μίλησε για τον πόλεμο ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο της Ενέργειας, της διαμετακόμισης, των αγορών και των σφαιρών επιρροής, για τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για την περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, για να σημειώσει πως από την ανάλυση αυτών των δεδομένων φαίνεται ότι οι αναταραχές στην περιοχή δεν θα είναι κάτι το στιγμιαίο, αλλά ότι θα συνεχιστούν.
Ο Ν. Παπαναστάσης, αντισυνταγματάρχης ε.α., ανέλυσε τη συμμετοχή της Ελλάδας σε στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ. «Ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο και σε εφαρμογή της συμφωνίας Τσίπρα - Τραμπ, η χώρα μας μετατρέπεται, απροκάλυπτα πλέον όσο ποτέ, σε ορμητήριο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, για εξαπόλυση στρατιωτικών επιχειρήσεων, εναντίον των λαών - στόχων της περιοχής», τόνισε και πρόσθεσε πως είναι δεδομένο ότι τα συμφέροντα της αστικής τάξης εκφράζονται απόλυτα, και μάλιστα ιδιαίτερα πετυχημένα, μέσω της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής. Εκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου ότι τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο σταδιακά απεμπολούνται, κατήγγειλε ότι οι πρωθυπουργικές κορόνες περί γεωστρατηγικής αναβάθμισης είναι παραπλανητικές και εξυπηρετούν μόνο τη συγκάλυψη του πλέγματος των προαποφασισμένων διευθετήσεων και συμβιβασμών υπέρ των μονοπωλίων, και κατέληξε λέγοντας πως ο ελληνικός λαός έχει χρέος να σταθεί απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης.
Ο Μ. Λουτσέτης, σμήναρχος Πολεμικής Αεροπορίας ε.α., αναφέρθηκε στο ρόλο της Πολεμικής Αεροπορίας της χώρας στην προάσπιση των συνόρων της χώρας, τονίζοντας ότι η συμμετοχή σε πολυεθνικές επιχειρήσεις που ξεκίνησαν από το 1952, με τη συμμετοχή της ΠΑ στον πόλεμο της Κορέας, και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, ανάλογα με τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και άλλων διεθνών οργανισμών, αποδυναμώνουν την κύρια αποστολή της ΠΑ, που είναι η διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. «Οι δυνάμεις της Πολεμικής Αεροπορίας που συμμετέχουν σε αυτές τις αποστολές πρέπει να επιστρέψουν άμεσα, γιατί η ασφάλεια των συνόρων μας απαιτεί το 100% της δύναμης της Πολεμικής μας Αεροπορίας να είναι παρόν στον ελλαδικό χώρο για τη φύλαξη των συνόρων μας, και όχι να είναι εκτός Ελλάδος για την εξυπηρέτηση συμφερόντων ξένων προς τα συμφέροντα του λαού μας», τόνισε.
Ο Μ. Σοφικίτης, ταξίαρχος Πεζικού ε.α., τόνισε μεταξύ άλλων ότι οι πόλεμοι δεν είναι ουρανοκατέβατοι και ότι μόνη διέξοδος των λαών στην ιμπεριαλιστική αυτή βαρβαρότητα είναι η αντίσταση, η πάλη και η ανατροπή του αδιέξοδου αυτού συστήματος για μια νέα κοινωνία, με την εργατική τάξη στην εξουσία, το σοσιαλισμό. Επειτα από μια μικρή αναδρομή σε πολεμικές συγκρούσεις της εποχής μας, σημείωσε ότι συμπεραίνεται από την έκβασή τους πως «κανένας αντιδραστικός μηχανισμός, όσο παντοδύναμος κι αν είναι, δεν μπορεί να αναμετρηθεί με την υπεροχή του οργανωμένου λαϊκού κινήματος. Γι' αυτόν το λόγο ο λαός, μαζί με τους φαντάρους, με αξιωματικούς και μόνιμους που προέρχονται από λαϊκές οικογένειες, μπορούμε να αποκτήσουμε τεράστια δύναμη, όταν ξέρουμε γιατί παλεύουμε και ποιος είναι ο πραγματικός μας αντίπαλος. Στον αγώνα μας αντίπαλος είναι το κεφάλαιο, οι λυκοσυμμαχίες ΝΑΤΟ - Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι κυβερνήσεις που τους υπηρετούν και η εξουσία τους».
Ο Τρ. Φωτιάδης, αντιπλοίαρχος Πολεμικού Ναυτικού ε.α. και μέλος της Κίνησης για την Εθνική Αμυνα (ΚΕΘΑ), μίλησε για τη βάση της Σούδας, που όπως είπε αποτελεί ιμπεριαλιστικό βραχίονα όπου συμμετέχει η αστική τάξη της Ελλάδας σε βάρος των λαών της περιοχής. Παρέθεσε ιστορικά στοιχεία για τη λειτουργία της και τη δράση της βάσης, τις δυνατότητές της, τονίζοντας πως «η ύπαρξη και μόνο της βάσης αποτελεί στόχο πρώτης γραμμής στην ανάπτυξη των πολεμικών σχεδίων στον ανταγωνισμό μεταξύ των ιμπεριαλιστών, καθώς τα αιματοβαμμένα σχέδια πλασάρονται σαν συνεισφορά στην ειρήνη και την ασφάλεια, ενώ είναι δεδομένο ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί θα συνεχιστούν και θα ενταθούν, άλλωστε όλα δείχνουν ότι ενισχύεται η τάση διαμελισμού των κρατών και η επαναχάραξη συνόρων με βάση τα ζωτικά συμφέροντα της αστικής τάξης της κάθε χώρας. Είναι λοιπόν βέβαιο ότι η ειρήνη, ο πολιτισμός και οι πανανθρώπινες αξίες σταματούν στην πύλη της αμερικανικής βάσης στη Σούδα».
Ο Ν. Λάππας, μέλος του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ, μίλησε για τη δράση της Οργάνωσης για την ανάδειξη των οξυμένων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι νέοι την περίοδο της θητείας τους στις Ενοπλες Δυνάμεις, τη διεκδίκηση αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης, την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των στρατιωτών και την ενημέρωση με όλους τους τρόπους για τις εξελίξεις που αφορούν τη θητεία τους, αλλά και συνολικότερα τη ζωή τους. «Ο λαός και κύρια η νεολαία της πατρίδας μας έχει ευθύνη και υποχρέωση να υπερασπιστεί σε μια πιθανή επιχείρηση εισβολής τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας. Οι νέοι στρατευμένοι και οι αξιωματικοί των ΕΔ, μαζί με όλο το λαό, μπορούν να διασφαλίσουν την υπεράσπιση των περιουσιών τους και της πατρίδας μας, χωρίς καμιά ανοχή στην κυβέρνηση, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Στον αγώνα μας αυτό μάς οδηγούν τα ιδανικά μας για μια Ελλάδα χωρίς φτώχεια και πολέμους», τόνισε.
Κοινός παρανομαστής των αστικών σχεδιασμών η ένταξη σε ΝΑΤΟ και ΕΕ
Ο Ν. Καρπής, αντιπλοίαρχος ε.α. του Λιμενικού Σώματος, στην παρέμβασή του αναφέρεται στο Λιμενικό Σώμα, το Προσφυγικό και τον μηχανισμό Frontex. Ειδικά για τον τελευταίο, σημειώνει ότι η δημιουργία του εγκυμονούσε σοβαρούς κινδύνους για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, ενώ ενίσχυσε ακόμη περισσότερο τον κατασταλτικό προσανατολισμό της ΕΕ. «Ο μηχανισμός αυτός είναι ένα στρατιωτικό - αστυνομικό σώμα, που σκοπό έχει το συντονισμό των επιχειρήσεων στα σύνορα των κρατών - μελών της ΕΕ. (...) Πρόκειται για έναν νέο μηχανισμό, που δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί, σε σχέση με τον έλεγχο των συνόρων, πολύ περισσότερο στο Αιγαίο και σε συνδυασμό με τις τουρκικές διεκδικήσεις», τονίζει και επισημαίνει πως «η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας την πολιτική των προκατόχων της, εκτός από την Frontex κάλεσε επιπλέον και το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, εφησυχάζοντας επικίνδυνα το λαό, αντίθετα με ό,τι πραγματικά ισχύει, ότι έτσι - με ΕΕ και ΝΑΤΟ - διασφαλίζονται τα σύνορα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας (...) Εκτιμούμε ότι πρόθεσή της, αδιαφορώντας για τα πραγματικά προβλήματα, είναι η παραπέρα πρόσδεση του Σώματος στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των κατασταλτικών ιμπεριαλιστικών μηχανισμών Europol και Frontex».
Ο Γ. Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Κοινωνικής και Πολιτικής Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης:
«Η χώρα μας ήταν πάντοτε ιστορικά τοποθετημένη σε μια ζώνη τομών και ρηγμάτων. Η θέση της ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, με δεσπόζουσα θέση σε έναν από τους πλέον σημαντικούς εμπορικούς δρόμους της ανθρωπότητας - τη Μεσόγειο θάλασσα. Αποτελούσε μέρος της τομής όπου η ζώνη των καπιταλιστικών μητροπόλεων συναντά την αντίστοιχη του προς αποικιοποίηση χώρου. Όριο θρησκειών, πολιτισμών, τρόπων ζωής συνακόλουθα, η Ελλάδα επωφελήθηκε αλλά και υπέφερε από την ειδική της αυτή σχέση με την ανθρωπογεωγραφία.
«Η χώρα μας ήταν πάντοτε ιστορικά τοποθετημένη σε μια ζώνη τομών και ρηγμάτων. Η θέση της ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, με δεσπόζουσα θέση σε έναν από τους πλέον σημαντικούς εμπορικούς δρόμους της ανθρωπότητας - τη Μεσόγειο θάλασσα. Αποτελούσε μέρος της τομής όπου η ζώνη των καπιταλιστικών μητροπόλεων συναντά την αντίστοιχη του προς αποικιοποίηση χώρου. Όριο θρησκειών, πολιτισμών, τρόπων ζωής συνακόλουθα, η Ελλάδα επωφελήθηκε αλλά και υπέφερε από την ειδική της αυτή σχέση με την ανθρωπογεωγραφία.
Σήμερα η στρατηγική τοποθέτηση της χώρας δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από το πολυκύμαντο παρελθόν. Στο σημείο τέμνονται ιμπεριαλιστικά σχέδια και επιδιώξεις που άμεσα συνδέονται με τα μεγάλα διακυβεύματα της εποχής μας, τη ζητούμενη ισορροπία οικουμενικών δυνάμεων. Ταυτόχρονα, στον ίδιο χώρο εκδηλώνονται περιφερειακοί τριγμοί που γεννιούνται είτε από τις γενικότερες ανακατατάξεις των συσχετισμών είτε από τις ανατροπές στις τοπικές ισορροπίες.
Πιο αναλυτικά, η χώρα μας έχει βρεθεί στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης που εξελίσσεται ανάμεσα στο "δυτικό" λεγόμενο, σύστημα δυνάμεων -την ιστορική μήτρα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής- και στη ζώνη ανάδειξης περιφερειακών δυνάμεων ή φιλόδοξων διεκδικητών νέου στρατηγικού ρόλου. Ο θαλάσσιος δρόμος που ενώνει τη Ρωσία με τη Μέση Ανατολή περνά από το Αιγαίο, τα εμπορεύματα που έρχονται από την Κίνα φορτώνονται στον Πειραιά για τις αγορές της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Στα ανατολικά ένας εκρηκτικός συνδυασμός περιφερειακών δυνάμεων, Τουρκία, Ιράν, Σαουδική Αραβία, Ισραήλ αναμετριούνται στο δραματικά καταστροφικό και ανθρωποκτόνο πεδίο μάχης της Συρίας. Στην Ανατολική Μεσόγειο, όχι μακριά από τις ακτές της Ελλάδας και της Κύπρου, πολυεθνικές εταιρείες και πολεμικοί στόλοι διαγκωνίζονται γύρω από "οικόπεδα" και αγωγούς με παρονομαστή τη στρατηγική προσδοκία ότι ο υποθαλάσσιος ενεργειακός πλούτος της περιοχής θα χειραφετήσει την Ευρώπη από την επώδυνη ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία.
Πάνω σε αυτό το ολισθηρό υπόβαθρο ξετυλίγεται η ελληνο-τουρκική διαμάχη, μέρος του γενικού προβλήματος αλλά και ειδικό "ιστορικό" θα λέγαμε ζήτημα. Ευνοημένη από τη γεωγραφία η Ελλάδα έχει -στη βάση του Δικαίου της Θάλασσας- νομικά δικαιώματα (άσχετα εάν τα ασκεί ή όχι) σε περισσότερα από 500.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα θάλασσας και συνακόλουθα βυθού. Έκταση πολύ μεγαλύτερη από εκείνη της Γαλλίας, για το ένα πέμπτο της Μεσογείου πρόκειται. Ετούτη την εν δυνάμει επικράτεια επιβουλεύεται η ανερχόμενη και περιφερειακά ισχυρή Τουρκία, της οποίας τα αντίστοιχα δικαιώματα περιορίζονται στα 250.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα κυρίως στη λιγότερα υποσχόμενη Μαύρη Θάλασσα.
Η τουρκική επιβουλή "στηρίζεται" σε νομοτεχνικά επιχειρήματα, εκμεταλλευόμενη κυρίως την αντίφαση που θεωρεί ότι υπάρχει στο Δίκαιο της Θάλασσας ανάμεσα στην έννοια της "υφαλοκρηπίδας" και την αντίστοιχη της "Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης" (ΑΟΖ). Σύμφωνα με την τουρκική ερμηνεία τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου "επικάθηνται" επί της τουρκικής υφαλοκρηπίδας, η οποία καθότι αποτελεί προέκταση της μικρασιατικής ενδοχώρας, εξασφαλίζει δικαιώματα στην Τουρκία. Ως εκ τούτου τα νησιά αυτά έχουν μόνο δικαίωμα σε χωρικά ύδατα -και μάλιστα περιορισμένα στο εύρος των 6 ναυτικών μιλίων, αντί του διεθνώς κατοχυρωμένου δικαιώματος των 12 ν. μιλίων. Σύμφωνα δε με την ίδια θεωρία η τουρκική υφαλοκρηπίδα συναντιέται με την ελληνική αντίστοιχη κατά μήκος του 25ου μεσημβρινού, τέμνοντας την κυριαρχία στο Αιγαίο στα δύο.
Επιπρόσθετα των παραπάνω "νομοτεχνικών" τεχνασμάτων η Τουρκία αμφισβητεί τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα νήσων ή βραχονησίδων. Ο συνδυασμός των αμφισβητήσεων υπονομεύει, αν δεν καταρρακώνει πλήρως τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στις θάλασσες, τόσο στο Αιγαίο, όσο και κυρίως στην Ανατολική Μεσόγειο. Ταυτόχρονα η "ειδική" -το λιγότερο που μπορούμε να πούμε- τουρκική θεώρηση της κυριαρχίας που ασκεί η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αμφισβητεί το μεγαλύτερο μέρος των δικαιωμάτων της χώρας αυτής επί των γύρω θαλάσσιων εκτάσεων. Η έννοια "γκρίζα ζώνη" προσδιορίζει γεωγραφικά το εύρος των τουρκικών διεκδικήσεων.
Απέναντι σε αυτό το σύνθετο όσο και επικίνδυνο σκηνικό οι αστικές ελληνικές κυβερνήσεις έχουν, κατά καιρούς, αντιπαραθέσει διάφορα "δόγματα" και "πολιτικές". Ο βασικός παρονομαστής όλων των σχετικών σχεδιασμών συνοψίζεται στην "πεποίθηση" ότι η Ελλάδα "ανήκει στη Δύση", ενώ η Τουρκία "στην Ανατολή". Η αναγωγή ετούτης της πεποίθησης σε πολιτικό σχέδιο επιβάλλει στις διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις την σχεδόν εναγώνια προσήλωσή τους στο "δυτικό σύστημα δυνάμεων", τον ιμπεριαλιστικό δηλαδή συνασπισμό των "ιστορικά" καπιταλιστικών μητροπόλεων και στους σχετικούς συνασπισμούς: Το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ετούτη η θρησκευτικού τύπου προσήλωση εδράζεται πάνω σε ισχυρά ταξικά συμφέροντα, συνυφασμένα με τη λειτουργία και τις προσδοκίες του ελληνικού καπιταλισμού. Υπηρετεί δηλαδή περισσότερο την ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης στη χώρα μας παρά απαντά στις πολύμορφες προκλήσεις της γεωπολιτικής πραγματικότητας. Στο δεύτερο αυτό τομέα ετούτη η θεμελιώδης επιλογή παράγει διαρκώς αντιφάσεις και αδιέξοδα.
Στον αμυντικό τομέα λόγου χάρη, τα αδιέξοδα ετούτων των επιλογών είναι κάτι περισσότερο από ορατά. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών έχουν σπαταλήσει σε εξοπλισμούς δυσθεώρητα ως προς το μέγεθος και την οικονομική ισχύ της χώρας ποσά. Υπολογίζεται ότι περισσότερο από το 25% του αβυσσαλέου χρέους των 325 δισεκατομμυρίων ευρώ οφείλεται στους εξοπλισμούς. Οι εξοπλισμοί όμως αυτοί δεν μπορούν να δώσουν απάντηση στις απειλές που δέχεται η εθνική κυριαρχία.
Στο στρατηγικό επίπεδο οι παραπάνω εξοπλισμοί δεν μπορούν να επιβάλουν την αποτροπή του πολέμου, κάτι το οποίο πρέπει να είναι βασικός στόχος δεδομένων των δημογραφικών, οικονομικών, στρατιωτικών συσχετισμών και των γεωγραφικών δεδομένων. Η αποτροπή επιτυγχάνεται μόνο με την απειλή πρόκλησης ζημιών και κόστους στον επιτιθέμενο σε τέτοιο επίπεδο ώστε να καθίσταται προβληματική γι' αυτόν η προσφυγή σε στρατιωτικά μέσα. Όπως μπορούμε εύκολα να παρατηρήσουμε σε τρέχουσες καταστάσεις, η αποτροπή επιτυγχάνεται με τη δημιουργία ενός οπλοστασίου χαμηλού κόστους και υψηλής καταστροφικής δυνατότητας. Το πυραυλικό οπλοστάσιο είναι αυτό που επιδιώκουν σήμερα όλες οι χώρες που απειλούνται από ισχυρότερο εχθρό.
Στο τακτικό επίπεδο οι εξοπλισμοί αυτοί δεν δίνουν απάντηση σε κανένα από τα βασικά προβλήματα. Στη δυνατότητα δηλαδή του επιτιθέμενου να κινείται σε ασφαλείς "εσωτερικές γραμμές" και να πετυχαίνει υψηλή συγκέντρωση δυνάμεων απέναντι σε σχετικά βατούς (λόγω απόστασης) στόχους, γεωγραφικά επιπλέον απομονωμένους (νησιά). Η "ενδοχώρα" των νησιών-στόχων θα μπορούσε να είναι ένα συνεκτικά, ως προς το αμυντικό πρόβλημα, οργανωμένο Πολεμικό Ναυτικό. Η πολιτική των αστικών κυβερνήσεων όμως ενώ έχει πετύχει να διαθέτει η χώρα έναν από τους ισχυρότερους στόλους του κόσμου, έχει ταυτόχρονα πετύχει να είναι ο στόλος αυτός σχεδόν άχρηστος για την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας. Το πλήθος των μεγάλων πλοίων επιφανείας (φρεγάτες), για παράδειγμα, δεν μπορεί να προσφέρει αντιαεροπορική άμυνα περιοχής σε τρόπο ώστε να προσφέρει κάλυψη όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στα απειλούμενα νησιά.
Οι τερατώδεις και πολυδιαφημιζόμενοι εξοπλισμοί τους οποίους έχουν πραγματοποιήσει και πραγματοποιούν οι αστικές κυβερνήσεις στη χώρα μας δεν έχουν ως κριτήριο την αποτροπή του πολέμου και την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας, αλλά την "παροχή υπηρεσιών" στο συμμαχικό παράγοντα, στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, εσχάτως, σε άλλους "στρατηγικούς εταίρους", όπως το Ισραήλ. Με τον τρόπο αυτό η χώρα μας προσφέρεται να γίνει πρώτη γραμμή κρούσης για τις ανάγκες των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην Ανατολική Ευρώπη, στη Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή και δέχεται να εμπλακεί σε πολεμικές περιπέτειες με άδηλη προοπτική και τέλος.
Αντίθετα, πορεύεται αμήχανη, στο πραγματικά ζωτικό για τη χώρα μας ζήτημα της προάσπισης των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η ελπίδα ότι θα διασφαλίσει τα τελευταία διαμέσου της καλής διάθεσης των συμμάχων ελέγχεται ιστορικά ως απόλυτα αμφίβολη.
Άλλοτε, την επαύριο του Πρώτου Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, η αστική εξουσία στην Ελλάδα εναπόθεσε τα εθνικά της αιτήματα και τις "Μεγάλες Ιδέες" της στην καλή θέληση των ισχυρών τους οποίους εξυπηρέτησε με εκστρατείες στη Ρωσία ή στην Άγκυρα. Αυτό που έμεινε για τη χώρα μας ήταν καταστροφή και ερείπια, για το λαό μας δε θάνατος, εξαθλίωση, ξεριζωμός, προσφυγιά, δάκρυα και πόνος. Προφανώς όμως για την ημέτερη αστική τάξη που προσδένεται στο ιμπεριαλιστικό άρμα με το ίδιο πείσμα που προσδένεται το σκυλί στον αφέντη του -με μέγιστη προσδοκία το κόκαλο που θα πέσει από το φαγοπότι των μεγάλων- τα ιστορικά προηγούμενα ελάχιστη διδακτική αξία φαίνεται να έχουν».
Ο Γ. Γκισγκίνης, μεταπτυχιακός φοιτητής Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας - Αρχαιολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθήνας, στην παρέμβασή του αναφέρεται στις συνθήκες των Βαλκανικών Πολέμων όπου οδήγησαν οι εκρηκτικές αντιθέσεις μεταξύ των αστικών κρατών της Δυτικής Ευρώπης και της Βαλκανικής Χερσονήσου και η διαλυτική κατάσταση στην οποία είχε επέλθει η Οθωμανική Αυτοκρατορία, τονίζοντας πως η Ιστορία των Βαλκανίων επιβεβαιώνει ότι πάντα η αλλαγή συνόρων γίνεται με το αίμα των λαών, για την προώθηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, και τη σημασία ο λαός να παλέψει για καμία αλλαγή συνόρων.
Ο Αλ. Πανούσης, μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΕΚΠΑ σε σπουδές Αμυνας και Ασφάλειας, στην παρέμβασή του τονίζει ότι η αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων ή της κυριαρχίας ενός κράτους από ένα άλλο κράτος αποτελεί στοιχείο έκφρασης των ανταγωνισμών μεταξύ αστικών τάξεων, που επιδιώκουν να διευρύνουν το πεδίο της οικονομικής τους δραστηριότητας. «Ειδικά για το Αιγαίο, τα νέα στοιχεία που ενισχύουν την τουρκική επιθετικότητα και οδηγούν στον τουρκικό αναθεωρητισμό στην περιοχή είναι πρώτα και κύρια η αδυναμία του κεφαλαίου παγκοσμίως να ανακάμψει, με αποτέλεσμα η αναδιάταξη συμμαχιών, το μοίρασμα των αγορών να περνάει σε φάση επιτακτικότερων διεκδικήσεων και αναπροσαρμογών», υπογραμμίζει και προσθέτει πως η κατάσταση αυτή επιβεβαιώνει ότι «το οποιοδήποτε αίσθημα ασφάλειας και σταθερότητας για τους λαούς είναι κενό γράμμα μπροστά στις ανειρήνευτες αντιθέσεις των καπιταλιστών» και ότι «οι λαοί με τη δύναμή τους και τη δική τους εξουσία μπορούν να ζήσουν ειρηνικά, χωρίς φτώχεια και πολέμους».
