Στα σημερινά Τα ΝέαΔεν γνωρίζω εάν η υπεράσπιση της Μαριούπολης από τους γνωστούς παραστρατιωτικούς σχηματισμούς της Ουκρανίας θα πάρει θέση ισότιμη στην ιστορία της Ανθρωπότητας και θα θεωρηθεί αντάξια με την πολιορκία του Μεσολογγίου στην διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης στα 1825-26. Ως συγγραφέας σχετικού βιβλίου πρόσφατα –για το Μεσολόγγι, όχι για την Μαριούπολη- θα είχα σοβαρές αντιρρήσεις επ’ αυτού.
Και μετά το χειροκρότημα;
Ας μην σταθούμε όμως σε αυτήν την περί ιστορίας συζήτηση. Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν πήγε εξάλλου στις ΗΠΑ ως ιστορικός. Θα τον κρίνουμε λοιπόν εάν πήγε εκεί ως ηγέτης μιας μικρής χώρας που δεν διανύει τις πιο ένδοξες στιγμές της ιστορίας της.
Οι ηγέτες επισκέπτονται μια ξένη πρωτεύουσα για πολλούς λόγους.
Οι ηγέτες επισκέπτονται μια ξένη πρωτεύουσα για πολλούς λόγους.
Στην περίπτωση που η τελευταία είναι πρωτεύουσα μεγάλης και ισχυρής χώρας η επίσκεψη αναγκαστικά προσαρμόζεται σε ετούτη την ετεροβαρή πραγματικότητα. Ο ηγέτης της μικρής χώρας ζητά όσα θεωρεί ότι ο ισχυρός μπορεί να του δώσει και, σε αντάλλαγμα, προσφέρει ανταλλάγματα άξια να «δελεάσουν» τον απέναντι.
Στην περίπτωση του κου Μητσοτάκη ετούτη η αυτονόητη διαδικασία ήταν υπονομευμένη πολύ πριν πραγματοποιηθεί η επίσκεψη. Η Ελλάδα –και μάλιστα η παρούσα κυβέρνηση όπως και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ- είχαν ήδη παραχωρήσει στις ΗΠΑ όλα όσα ενδιέφεραν τις τελευταίες, πιθανόν και μερικά από όσα δεν τις ενδιέφεραν. Έτσι λοιπόν η ελληνική πλευρά βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να μην έχει τι επιπλέον να προσφέρει και, ως εκ τούτου, περιορίστηκε κατά πολύ η δυνατότητά της να ζητήσει. Για κάθε πολιτικό αυτό θα ήταν μια δύσκολη κατάσταση.
Οι ΗΠΑ όμως είναι σε παρακμή και η κυρίαρχη θέση τους στον κόσμο αμφισβητείται. Σε μία τέτοια περίπτωση υπάρχει κάτι παραπάνω σε αυτά που ζητούν από κάθε ξένο ηγέτη που τις επισκέπτεται. Αυτό το παραπάνω είναι η βελτίωση της γενικής εικόνας της «υπερδύναμης».
Τα χειροκροτήματα στο Κογκρέσο ήταν θερμά, είχαν όμως λογική και πολιτική εξήγηση.
Οι ΗΠΑ όμως είναι σε παρακμή και η κυρίαρχη θέση τους στον κόσμο αμφισβητείται. Σε μία τέτοια περίπτωση υπάρχει κάτι παραπάνω σε αυτά που ζητούν από κάθε ξένο ηγέτη που τις επισκέπτεται. Αυτό το παραπάνω είναι η βελτίωση της γενικής εικόνας της «υπερδύναμης».
Τα χειροκροτήματα στο Κογκρέσο ήταν θερμά, είχαν όμως λογική και πολιτική εξήγηση.
Δεν προήλθαν από έναν ξαφνικό έρωτα των Αμερικανών νομοθετών για την Ελλάδα, ούτε συνδέονταν με την όποια απόφαση για δικαίωση της μικρής χώρας και διασφάλιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων απέναντι σε απειλητικούς γείτονες-«συμμάχους».
Τίποτε από αυτά τα σημαντικά για την Ελλάδα.
Ο κος Μητσοτάκης παρουσιάστηκε με την ομιλία του στο Κογκρέσο ως ένας «υποδειγματικός» ηγέτης. «Υποδειγματικός» με την έννοια ότι προσπάθησε να είναι –και όντως προσπαθεί να είναι- ένας ηγέτης πιστός στις προδιαγραφές με βάση τις οποίες η μεγάλη δύναμη προσδιορίζει τους «σωστούς» ηγέτες.
Απόλυτα δηλαδή ταυτισμένος με την πολιτική της Ουάσιγκτον και πάντα πρόθυμος να καταθέσει τα προβλήματα της χώρας του στην διακριτική «διάθεση» και «ευχέρεια» των ΗΠΑ. Ακόμα και τα πιο ζωτικά προβλήματα – τις σχέσεις με την Τουρκία, λόγου χάρη.
Ηγέτης που λέει πάντα ΝΑΙ σε όσα του ζητήσουν οι ΗΠΑ ακόμα και όταν αυτά έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της χώρας του. Ως τέτοιον ηγέτη χειροκρότησαν τον Έλληνα πρωθυπουργό οι νομοθέτες του Κογκρέσου. Τέτοιου είδους ηγέτες αρχίζουν πλέον να σπανίζουν στον κόσμο και είναι απόλυτα φυσικό στην Ουάσιγκτον να αγαλλιάζουν όταν συναντούν κάποιο δείγμα από τους σπάνιους πιστούς.
Δεν ήταν χειροκρότημα που τίμησε την Ελλάδα. Τις ΗΠΑ τίμησε. Όταν το χειροκρότημα τελείωσε τίποτε το ουσιαστικό δεν απέμεινε για την μικρή μας χώρα.
Δεν ήταν χειροκρότημα που τίμησε την Ελλάδα. Τις ΗΠΑ τίμησε. Όταν το χειροκρότημα τελείωσε τίποτε το ουσιαστικό δεν απέμεινε για την μικρή μας χώρα.
