Ποίος είπαμε Σκότωσε τον Λαμπράκη ?

21 ΑΠΡΙΛΗ 1963, 
η ώρα είναι 8 το πρωί: 

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ο βουλευτής της Αριστεράς, ξεδιπλώνει το λάβαρο της ειρήνης και ξεκινά από τον Τύμβο του Μαραθώνα. Παντού η περιοχή είναι «σπαρμένη» με ασφαλίτες και χωροφύλακες για τη διαφύλαξη «του νόμου και της τάξης». 
Σύμφωνα με το «νόμο», όπως τον έχει υπαγορεύει η κυβέρνηση Καραμανλή, η μαραθώνια πορεία ειρήνης είναι «παράνομη» και η τέλεσή της έχει απαγορευτεί. Ρητά...
ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ και παρακρατικοί με πολιτικά έχουν φτάσει στη στροφή της Ραφήνας, για να προστεθούν στις τάξεις των χωροφυλάκων.
 Εκεί ακριβώς ο Λαμπράκης δέχεται το πρώτο χτύπημα. Τραμπούκοι και ένστολοι πέφτουν επάνω του με λύσσα. 
Ο Λαμπράκης συνεχίζει. Ξεδιπλώνει την αφίσα με το σύνθημα «42 χιλιόμετρα Μαραθώνας - Αθήνα». Και προχωρά...
ΣΤΟ ΠΙΚΕΡΜΙ, ο Λαμπράκης και οι μαραθωνοδρόμοι που τον συνοδεύουν, αποτίουν φόρο τιμής στον τάφο των πατριωτών που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς.
 Οι χωροφύλακες επιτίθενται στους δημοσιογράφους που καλύπτουν την πορεία. 
Ο Λαμπράκης συνεχίζει...
ΩΡΑ 10 π.μ.: Οι χωροφύλακες συλλαμβάνουν τους μαραθωνοδρόμους που πορεύονται μαζί με τον Λαμπράκη. 
Ο βουλευτής συνεχίζει μόνος του. Στο 14ο χιλιόμετρο, 30 χωροφύλακες ορμούν επάνω του. 
Ο εισαγγελέας αποφαίνεται:

 «Η πορεία ειρήνης συνιστά αδίκημα εις βαθμόν πλημμελήματος, διωκόμενον επ' αυτοφώρω»! 

Ο βουλευτής της ΕΔΑ, ο εκλεγμένος εκπρόσωπος του λαού, πέφτει θύμα απαγωγής από ασφαλίτες!
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΩΡΕΣ περιπλάνησης οι απαγωγείς του Λαμπράκη τον αφήνουν κάπου στη Ν. Ιωνία. 
Το τηλεγράφημα που αποστέλλει ο βουλευτής προς τις εφημερίδες ξεκινά ως εξής:

 «Πόθος δημοκρατικού λαού μας διά πορείαν Ειρήνης "Μαραθών - Αθήναι" επραγματοποιήθη». 

Το τηλεγράφημα: 

«Δυστυχώς διεπίστωσα ότι δημοκρατία δεν υπάρχει εις την Ελλάδα, όταν εκλεκτοί του λαού κυριολεκτικώς καταρρακώνονται».

Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ, μετά και από εκείνη την ημέρα, είναι πια εξαιρετικά «ενοχλητικός» για το αμερικανόδουλο μετεμφυλιακό κράτος. Η συνέχεια θα δοθεί ένα μήνα αργότερα...
22 ΜΑΗ 1963: 
Η επιτροπή Θεσσαλονίκης για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη οργανώνει εκδήλωση στις 7.30 μ.μ. 
Ομιλητής ο Γρηγόρης Λαμπράκης. 
Η τρομοκρατία ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Τραμπούκοι και αστυνομία προσπαθούν να ματαιώσουν την εκδήλωση.
ΩΡΑ 8.20 μ.μ. 
Ο Λαμπράκης ξεκινά από το ξενοδοχείο που διαμένει για να φτάσει στο χώρο της εκδήλωσης. 
Στη διαδρομή, σε μια απόσταση μόλις 80 μέτρων, δέχεται επίθεση από παρακρατικούς. Οι χωροφύλακες παρακολουθούν...
Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ εισέρχεται στο χώρο της εκδήλωσης. Παρακρατικοί και τραμπούκοι λιθοβολούν το χώρο της συγκέντρωσης. 
Η αστυνομία παρακολουθεί...

Ο ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ διακόπτει την ομιλία του.

 Καταγγέλλει «σχέδιο δολοφονικής απόπειρας» εναντίον του.

 Καθιστά υπεύθυνη την κυβέρνηση και τις αρχές. Η Αστυνομία παρακολουθεί...

ΩΡΑ 10.15 μ.μ. 
Ο Λαμπράκης κατεβαίνει από την αίθουσα της συγκέντρωσης. Η κυκλοφορία στο δρόμο έχει απαγορευτεί. 
Παντού ασφαλίτες και χωροφύλακες. 
Κινείται προς το ξενοδοχείο. 
Απόσταση 80 μέτρα.
 Σε απόσταση 8 μέτρων από το βουλευτή ακούγεται το μαρσάρισμα μοτοσικλέτας. 

Ο οδηγός του τρίκυκλου με σκεπασμένο τον αριθμό, πέφτει πάνω στον Λαμπράκη. Ο συνεργός του στην καρότσα χτυπά το βουλευτή στο κεφάλι. Τον ρίχνουν στην άσφαλτο. Στο σημείο σχηματίζεται μια λίμνη αίματος…

27 ΜΑΗ 1963: 

Μετά από άνιση μάχη που κράτησε 5 μέρες στην εντατική, , στη 1.22 τα ξημερώματα, ο υφηγητής της Ιατρικής, ο πρωταθλητής στους στίβους, ο μάρτυρας της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, ο βουλευτής της Αριστεράς, ο Γρηγόρης Λαμπράκης, αφήνει την τελευταία του πνοή.

Το κράτος που είχε δολοφονήσει τον Λαμπράκη, το κράτος που είχε στηθεί πάνω στις βόμβες ναπάλμ, που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, που στις εκλογές του ψήφιζαν και τα «δέντρα», τέσσερα χρόνια αργότερα, ανήμερα της πρώτης πορείας Ειρήνης, θα παραχωρούσε την διαχείριση των υποθέσεων των προυχόντων του στους Παττακούς, στους Παπαδόπουλους και στους Μάλλιους.....

Ν ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το βρήκαμε Εδώ

Υ/Γ: 

--Ποίος σκότωσε τον Λαμπράκη ? 

--Γιατί ? 

---Βγάλαμε ακόμη συμπεράσματα για το προσωπικό της Τάξης που ακόμη είναι στα πράγματα και μάς ζητά θυσίες ? 

---Αν βγάλαμε... πως την αντιμετωπίζουμε? 

Δες Ακόμα:  

Φοβάστε τα διδάγματα της Ιστορίας, κύριε Μητσοτάκη

Γράφει ο Νίκος Μόττας 

«Το παιδί των 17 ετών θα το ενδιαφέρει πως θα είναι η Ελλάδα το 2030 αν το ενδιαφέρει πως ήταν η Ελλάδα το 1963;». 

Τι μας είπε, με λίγα λόγια, ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης στην πρόσφατη συνέντευξη του; Πως δεν συντρέχει λόγος να γνωρίζει η νεολαία της χώρας μας για το Γρηγόρη Λαμπράκη και τη δολοφονία του. 

Ας αφεθούν στη λήθη και ο Λαμπράκης και οι αγώνες για την ειρήνη και τον αφοπλισμό και μαζί τους ας ξεχαστούν και οι δολοφόνοι του, το αστικό κράτος, οι παρακρατικοί του βραχίονες και οι υπερατλαντικοί σύμμαχοι του.

Δεν είπε τυχαία τα παραπάνω λόγια ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Γνωρίζει πολύ καλά ποιοί και γιατί δολοφόνησαν τον αγωνιστή της ειρήνης Γρ. Λαμπράκη. Όπως γνωρίζει πολύ καλά ποιοί και γιατί δολοφόνησαν το Μπελογιάννη, τον Πέτρουλα, τον Τσαρουχά, τη Σωτηρία Βασιλακοπούλου, τον Τεμπονέρα και τόσους άλλους.

Ως γνήσιος πολιτικός εκφραστής της αστικής τάξης, ο κ.Μητσοτάκης γνωρίζει ότι ένας έφηβος της σημερινής εποχής είναι πολύ ευκολότερα χειραγωγήσιμος, ιδεολογικά και πολιτικά, εάν αγνοεί βασικές πτυχές της ιστορίας. 

Η ιστορική αγραμματοσύνη, άλλωστε, υπήρξε πάντοτε σύμμαχος των αστικών πολιτικών δυνάμεων για τον εγκλωβισμό και την χειραγώγηση πλατιών νεανικών μαζών.

Στην περίπτωση του Γρηγόρη Λαμπράκη, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ξεδιάντροπα να οικειοποιηθεί τον συμβολισμό που πηγάζει από το σπουδαίο παράδειγμα του μαραθωνοδρόμου της ειρήνης προκειμένου να «ξεπλύνει» στην συνείδηση ενός τμήματος του λαού την πολιτική της ολοένα και βαθύτερης εμπλοκής της χώρας στα επικίνδυνα ευρωατλαντικά ιμπεριαλιστικά σχέδια που ακολουθεί.

 Είναι γνωστή η- χυδαία και υποκριτική- προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να οικειοποιείται την αγωνιστική κληρονομιά του κομμουνιστικού και ευρύτερα αριστερού κινήματος ώστε να θολώσει τα νερά της βαθιά ταξικής-αντιλαϊκής πολιτικής του.

Η δε Νέα Δημοκρατία επιχειρεί να υποβαθμίσει, να «θάψει» την ιστορική σημασία της δολοφονίας του Γρ. Λαμπράκη. 

Και αυτό διότι οι δολοφόνοι του Λαμπράκη, όπως και οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας, είναι ιδεολογικοί της συγγενείς. 

Είναι σαφές ότι δεν συμφέρει καθόλου τον κ.Μητσοτάκη και την παράταξη του αν ο 17χρονος γνωρίζει τι «δεσμοί αίματος» συνδέουν τη Νέα Δημοκρατία με τους φονιάδες του Λαμπράκη και του Τεμπονέρα. 

Όπως είναι επίσης σαφές ότι το παράδειγμα του Γρηγόρη Λαμπράκη, οι αγώνες του ενάντια στους ιμπεριαλιστές, τις αμερικανονατοϊκές βάσεις και τον πόλεμο, δεν είναι διόλου βολικά για την πολιτική ατζέντα ενός κόμματος που… «πίνει νερό» στο όνομα των κάθε λογής υπερατλαντικών χασάπηδων, απ’ τον Τρούμαν και τον Τζόνσον μέχρι το Ρίγκαν και το Μπους.

Η ελληνική αστική τάξη φοβάται την αποκάλυψη των εγκλημάτων της. 

Γι’ αυτό προσπαθεί, πότε μέσω του ΣΥΡΙΖΑ και πότε μέσω της ΝΔ και των λοιπών πολιτικών της εκπροσώπων, να διαστρεβλώσει, να παραχαράξει, να κουκουλώσει την ιστορική πραγματικότητα. 

Φοβάται τα διδάγματα που οι εργαζόμενοι, η νεολαία, συνολικά το εργατικό-λαϊκό κίνημα, μπορούν να βγάλουν από τη μελέτη της Ιστορίας. 

Γι’ αυτό και προσπαθεί να την ξορκίσει ποντάροντας στη λήθη.

Μόνο που η ιστορία του λαού μας, η γραμμένη με αίμα και θυσίες, ούτε ξεβάφει, ούτε ξεγράφεται.

Η "ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ" επί ΣΥΡΙΖΑ, υποδέχτηκε την Επέτειο των Χρυσ@λων με καταδίκη του ΚΚΕ ?!!

-Κε Τσίπρα
-Κε Κοντονή

Ναι ''συμφωνούμε" και Εμείς με το εφετείο σας,, 

 τα ναζίδια δεν είναι ναζί φαίνεται στη φωτο... 

Είναι οφθαλμαπάτη ?!! 

--ΜΟΙΆΣΑΤΕ ΑΚΌΜΗ ΤΟΥ ΈΜΠΕΡΤ ή ΘΈΛΕΤΕ ΚΙ ΆΛΛΟ ;;

Εδώ η χτεσινή ενημέρωση απ΄το ΚΚΕ:

«Με απόφαση του Εφετείου Θεσσαλονίκης, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Σωτήρης Ζαριανόπουλος καταδικάστηκε σε χρηματική αποζημίωση ενός νυν και δύο πρώην βουλευτών της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, για δήθεν "εξύβριση και ηθική βλάβη" τους, όταν το 2012 σε συνέντευξη Τύπου, ως επικεφαλής της "Λαϊκής Συσπείρωσης" του Δήμου Θεσσαλονίκης, σε απάντηση δημοσιογραφικής ερώτησης για την πρόσκληση της Χρυσής Αυγής στις παρελάσεις, για την 28η Οκτωβρίου, δήλωσε ότι "οι νοσταλγοί του Χίτλερ, οι πολιτικοί απόγονοι των ντόπιων συνεργατών του βρωμίζουν τον τόπο και δεν έχουν θέση σε παρελάσεις και εκδηλώσεις που τιμούν την αντίσταση του λαού μας κατά των φασιστών - ναζιστών".

Το ΚΚΕ εκφράζει έντονη διαμαρτυρία και ανησυχία γι’ αυτή τη δικαστική απόφαση που "φουσκώνει τα πανιά" της εγκληματικής - ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής και αποδεικνύει την ανοχή προς τη Χρυσή Αυγή από τμήματα του κρατικού μηχανισμού, την ώρα μάλιστα που εξελίσσεται η δίκη της για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, δολοφονίες, ξυλοδαρμούς κλπ. και της δίνει το δικαίωμα να πανηγυρίζει (όπως το έπραξε με την πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση κατά του Σ. Ζαριανόπουλου) και να θεωρεί παρόμοιες αποφάσεις σαν νομιμοποίηση της εγκληματικής δράσης της.

Καμιά παρόμοια δικαστική απόφαση, καμιά απειλή και δράση της Χρυσής Αυγής δεν πρόκειται να κάμψουν τον αγώνα των κομμουνιστών ενάντια σ’ αυτό το ναζιστικό - εγκληματικό μόρφωμα και στο σύστημα που το γέννησε και το χρησιμοποιεί σαν το μακρύ του χέρι του».

Ήταν τόσο «Tίμιοι»: Όσο και οι Τρεις βίλες του Παπαδόπουλου ?!!

Ελλάς – Ελλήνων – Φασιστών

Η ιστορική άγνοια αποτελεί λίπασμα για την πολιτική αφασία. Ο φασισμός γίνεται «ελκυστικός» έτσι: Πατώντας πάντα στο έδαφος της αφασίας και της άγνοιας.

Το κράτος μας με τους θύλακες της αέναης και μηδέποτε συντελούμενης «αποχουντοποίησης», συμπεριλαμβανομένης μερίδας της «τέταρτης εξουσίας» που υπηρετεί τον βούρκο, έχει κάθε λόγο να καλλιεργεί την αφασία και την άγνοια, ώστε έτσι να κρατά πάντα ζεστό τον κόρφο που επωάζει τα «φίδια» του.

Πάνω σε αυτό το έδαφος, της καλλιεργούμενης άγνοιας και της αφασίας, της ιστορικής παραχάραξης και της μαζικού τύπου πολιτικής λοβοτομής, αναπτύσσονται σήμερα (…) οι γνωστές θεωρίες για το «πόσο καλύτερα ήταν τα πράγματα επί χούντας»…

***

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει χούντα – στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – που να μην είναι κυλισμένη στο αίμα της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, στην αγριότητα των ανά τον κόσμο «ΕΑΤ – ΕΣΑ», στην ταξική βαρβαρότητα και στο βούρκο της διαφθοράς.

Όσον αφορά στο τελευταίο, στο ζήτημα της διαφθοράς, της βρωμιάς και της δυσωδίας, με τους «ημέτερους» συνταγματάρχες είχαμε εκείνη ακριβώς τη διαφθορά και εκείνη την «τιμιότητα» που άρμοζε στη γελοιότητά τους:

• Ήταν τόσο γελοίοι όσο και οι κομπίνες τους στην υπόθεση με τα «κρέατα του Μπαλόπουλου».Ήταν τόσο αντιφαυλοκράτες όσο και οι «τακτοποιήσεις» των γαμπρών του Παττακού, των αδερφών του Παπαδόπουλου και των ίδιων των πραξικοπηματιών που «νομοθέτησαν» τον… διπλασιασμό των μισθών τους.

Σημειώστε: Μια από τις πρώτες πράξεις των χουνταίων ήταν να δώσουν αυξήσεις στον… εαυτό τους. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5/1967, οι «Παπαδόπουλοι» φρόντισαν να υπερδιπλασιάσουν τον μισθό του πρωθυπουργού από τις 23.600 στις 45.000 δραχμές και των υπουργών και υφυπουργών από τις 22.400 στις 35.000 δραχμές. Αυτοί ήταν που κατέβασαν τα τανκς για να σώσουν την Ελλάδα από την «φαυλοκρατία»…

• Ήταν τόσο «τίμιοι» και αντικομφορμιστές όσο και οι τρεις βίλες του Παπαδόπουλου: Μια στο Ψυχικό, μία την Πάρνηθα και μια Τρίτη το Λαγονήσι (η τελευταία ήταν προσφορά του Ωνάση).
• Ήταν τόσο «πατριώτες» που – εκτός του μέγιστου εγκλήματος κατά της Κύπρου – το βοούν και οι ληστρικές συμβάσεις με «Litton», «Μακντόναλντ», «Τομ Πάππας» και «Ζήμενς» – πάντα η… «Ζήμενς».
• Ήταν τόσο θεομπαίχτες που έφτασαν να βουτάνε λεφτά ακόμα και από το… παγκάρι! Γνωστή η ιστορία με την ανέγερση του «θαυματουργού» (καθότι… αόρατος) Ναού του Σωτήρως. Μόνο από εκεί, από έναν προϋπολογισμό ύψους 450 εκατομμυρίων, φαγώθηκαν τα 400…).

Εντούτοις, στο σημερινό σημείωμα θα εστιάσουμε ειδικότερα σε ένα μόνο από τα «καλά» της δικτατορίας, όπως το διακινούν τα φασιστοειδή: Σ’ αυτό το τόσο γελοίο όσο και «προσφιλές» τροπάρι περί του δήθεν «οικονομικού θαύματος» της χούντας των συνταγματαρχών.

1ο) Το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 114 δισ. δραχμές. Δηλαδή ήταν τέτοιο το έγκλημα που συντελέστηκε στην ελληνική οικονομία επί χούντας ώστε το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε! Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!

2ο) Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί»…

3ο) Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. Με δυο λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Πράγμα που επίσης δεν κρυβόταν με τίποτα. Ο Τύπος έγραφε (στο ίδιο): «Ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας της οικονοµίας περιορίστηκε. Τα συµπτώµατα κερδοσκοπίας εντάθηκαν. Έχει ήδη σηµειωθεί ένταση στην ανισοκατανοµή µε την αύξηση της µερίδας των κερδών έναντι της µερίδας των µισθών στο εθνικό εισόδηµα. Πρέπει να προστεθεί ότι η τελευταία πληθωριστική διαδικασία δεν έθιξε τα υπέρογκα κέρδη της περιόδου αυτής».

4ο) Το ποσοστό των δαπανών για την εκπαίδευση στο σύνολο των γενικών κρατικών δαπανών μειώθηκε από 11,6% σε 10%, όταν οι δαπάνες για την «άμυνα» και «δημόσια ασφάλεια» του αστυνομοκρατικού καθεστώτος μέσα σε μια πενταετία σχεδόν διπλασιάστηκαν.

5ο) Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.

6ο) Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 – 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 – 1966. Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος.

7ο) Οι φόροι που επιβάρυναν τα λαϊκά στρώματα ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά: Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. 
Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. 
Από την άλλη:

• Οι φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.
• Η φορολογική «μεταρρύθμιση» του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους της εργατικής τάξης με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλουτοκράτες να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Συνέπεια: Οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!
• Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!), περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους.

8ο) Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 – 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων.

9ο) Οσο για την «ανάπτυξη» που σημειώθηκε επί συνταγματαρχών, το άρθρο του οικονομολόγου Αδαμάντιου Πεπελάση στις 2/8/1974, είναι αποκαλυπτικό και για το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» και για το ξεπούληµα της Ελλάδας στο ξένο κεφάλαιο. 
Γράφει:

«Η ανάπτυξη της επταετίας είχε αντιλαϊκό χαρακτήρα. Η µεγάλη µάζα δηλαδή επωµίσθηκε το βάρος της ανάπτυξης, καρπώθηκε τα λιγότερα ωφελήµατα κι έφερε το κόστος των διάφορων αντιφατικών και συγκυριακών µέτρων για την προσπάθεια επαναφοράς της οικονοµίας σε σχετική σταθερότητα και ισορροπία. Ιδιαίτερα τα µέτρα των τελευταίων 12 µηνών ήταν εξοντωτικά για τα µικρά εισοδήµατα. Η άνοδος των τιµών κατά 40%-45% το 1973 (και κατά 9% για το πρώτο εξάµηνο του 1974) υπερκάλυψε την αύξηση των αστικών εισοδηµάτων ενώ το αγροτικό εισόδηµα άρχισε να συρρικνώνεται σηµαντικά. Οι ξένες παραγωγικές επενδύσεις µειώνονται εντυπωσιακά. Ενώ στην περίοδο 1965-66 εισάγονται 200 εκατ. δολάρια για παραγωγικές επενδύσεις, σ’ όλη την επταετία 1967-1973 εισάγεται πραγµατικά το µισό περίπου της προηγούµενης επταετίας. Τα άλλα ξένα κεφάλαια που εισέρρευσαν ήταν ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ – αγορά γης, οικοπέδων και παρόµοια».

***

Από τη μια, λοιπόν, χούντα σήμαινε φορολογικά και κάθε λογής προνόμια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, χαριστικές πράξεις στους φιλικά προσκείμενους στη χούντα Ωνάσηδες και Τομ Πάπες, φτηνό και φιμωμένο εργατικό δυναμικό, απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων («νόμοι» 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους, επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσποπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.

Από την άλλη «ξεχαρβάλωμα» όλων των οικονομικών δεικτών, αποσάθρωση της εγχώριας παραγωγής, βάρη στο λαό και μια πλασματική «ανάπτυξη» που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.

Αυτό ήταν το οικονομικό… «θαύμα» του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Αυτά είναι και τα παραμύθια της Χαλιμάς από τους γεμπελίσκους επιγόνους τους και από τους «τακτοποιημένους» εκείνης της μαύρης για τον τόπο περιόδου.

*

– Τα παραπάνω στοιχεία είδαν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας το 1975. Πηγή: Journal of the Hellenic Diaspora Vol 2 -1975-, Permanent URL:http://hdl.handle.net/10066/4929. Για αναλυτικότερη ενημέρωση στην επισκόπηση του Βασίλη Καρίφη, «Η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια της δικτατορίας (1967 – 1974)», στο «greekjunda.blogspot.com».

του Νίκου Μπογιόπουλου

Πηγή: Ημεροδρόμος, 21/4/2017

ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΕΒΕΝΤΙΣΣΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ !!

Της Γης οι κολασμένες!

Οι Αμερικανίδες απεργοί διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Η αστυνομία κάνει συλλήψεις («Εφημερίς των κυριών» 31.12.1900) 

Πόσα μπορεί κανείς να φέρει στη μνήμη του ξεφυλλίζοντας ένα φωτογραφικό λεύκωμα!
Ιστορία μιας ζωής, σταθμούς μιας πορείας, εικόνες που έμειναν ανεξίτηλες σαν πύρινες σφραγίδες...

Αφιερωμένο στις ανώνυμες εργαζόμενες Ελληνίδες, τις αφανείς πρωταγωνίστριες της καθημερινής ζωής, αυτές που σήκωσαν στις πλάτες τους το μέλλον του τόπου - από κάθε άποψη - είναι το φωτογραφικό λεύκωμα που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Φιλιππότη» με τον τίτλο «Γυναίκα για πάντα».

Οι δημιουργοί του λευκώματος, η ιστορικός Κούλα Ξηραδάκη και η καθηγήτρια Δώρα Φακιόλα - Καλότυχου δεν είχαν προγραμματίσει την έκδοση ενός τέτοιου βιβλίου.
Η ιδέα προέκυψε αυθόρμητα:

«Οταν ήμασταν μαζί», γράφει στον πρόλογο του βιβλίου η Κούλα Ξηραδάκη,
«ή κατά μόνας, μαζεύαμε φωτογραφίες, καρτ ποστάλ, αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών, φωτογραφίζαμε, κρατούσαμε σημειώσεις, έτσι από μεράκι, από αγάπη προς το αντικείμενο της έρευνάς μας, που είναι η εργαζόμενη γυναίκα. Και κάποια μέρα, σε ώρα ραστώνης, που περιεργαζόμασταν τις φωτογραφίες, χωρίς να το έχω σκεφθεί από πριν, είπα: Αυτό το υλικό γίνεται ένα άλμπουμ. Και συμπληρώνει η Δώρα: Κάπως έτσι το έχω κι εγώ σκεφθεί! Αυτό ήταν όλο κι όλο. Ολα τ' άλλα ήρθαν μόνα τους».Βέβαια οι εικαστικές αυτές μαρτυρίες, οι φωτογραφίες - μερικές από τις οποίες θυμίζουν ζωγραφικούς πίνακες - δε συγκεντρώθηκαν τυχαία από τις συγγραφείς, ήταν η συνέχεια μιας πορείας ζωής και πίστης στο γυναικείο κίνημα.

Ολο το έργο της Κούλας Ξηραδάκη φέρνει στο φως τη συμβολή των Ελληνίδων στην ιστορική πορεία της χώρας μας - κυρίως στη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, στη διάρκεια της Κατοχής και στα μεταπολεμικά χρόνια. (λ.χ. Γυναίκες του '21, «Κατοχικά», «Οι γυναίκες στον ατυχή πόλεμο του 1897»).

Ηπειρώτισσες στις θημωνιές (φωτογραφία NELLY'S), αρχείο Μουσείου Μπενάκη 

Μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις και στο βιβλίο αυτό ο φακός είναι ο πιο αδιάψευστος και εκφραστικός μάρτυρας της οδυνηρής πορείας της εργαζόμενης γυναίκας.
Των πολλών Ελληνίδων, που με τους αγώνες τους κατάφεραν όσο μπόρεσαν, κάτω από συνθήκες καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, να βρίσκονται σήμερα σε καλύτερη θέση σε σχέση με το παρελθόν, αν και το σύστημα τις θέλει να αναπαράγουν ό,τι πιο συντηρητικό και να το διαιωνίζουν μέσω των παιδιών τους...

Γυναικεία χέρια...

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην απεργία που έκαναν οι ράφτρες και οι υφάντρες της Ν. Υόρκης στις 8/3/1857 και κατέληξε σε αιματοχυσία.
Πρώτη φωτογραφία του λευκώματος μια εργάτρια που συλλαμβάνεται - πρόσωπο αδρό τραχύ, που η δύσκολη ζωή το έχει σκληρύνει.

Οι φωτογραφίες που ακολουθούν μας ξαναγυρίζουν στην Ελλάδα του χτες όπου η γυναίκα φορτωνόταν τα πάντα σαν υποζύγιο:

«Ενας γιατρός, διαβάζουμε, προσκληθείς να επισκεφθεί ασθενή εις χωρίον της Δωρίδος, συνήντησε καθ' οδόν γυναίκαν νέαν, η οποία επήρε εις τα χέρια της τον άνδρα της διά να μη βραχή κατά την διάβασιν του Μόρνου»!! (από άρθρο της «Εφημερίδος των Κυριών», Οκτώβριος 1909).

Ενα μεγάλο μέρος των φωτογραφιών ζωντανεύουν τη σκληρή ζωή της Ελληνίδας αγρότισσας:

Κάποιες απ' αυτές, παρμένες από το ημερολόγιο του 1966 της Πανελλαδικής Ενωσης Γυναικών, δείχνουν χέρια γεροντικά, ροζιασμένα από τη δουλιά - και πόσο εκφραστικά!

Αλλα χέρια που προσπαθούν να μάθουν γράμματα «δουλεύοντας» τον κοντυλοφόρο (η μάστιγα του αναλφαβητισμού) και το σκαμμένο από το μόχθο πρόσωπο μιας αγρότισσας με το τσαπί στον ώμο να ατενίζει τον ορίζοντα καρτερικά και πικραμένα...

Υπό το βλέμμα του επόπτη

Δουλεύουν στην ασφαλτόστρωση πάντα υπό το βλέμμα του επόπτη (φωτογραφία Σπύρου Μελετζή, από έντυπο του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου) 

Πιο κάτω, μαντιλοφορούσες τσαπίζουν υπό το βλέμμα του επόπτη. Είναι προφανώς εργάτριες γης...
Τρεις άλλες φωτογραφίες - μεταπολεμικές - δείχνουν πόσο λίγο «ιπποτική» στάθηκε η καθεστηκυία τάξη απέναντι στο λεγόμενο ασθενές φύλο.

Οταν τη συνέφερε ξεχνούσε κάθε αβρότητα και χρησιμοποιούσε τις γυναίκες του λαού στις πιο σκληρές και δύσκολες δουλιές.
Οπως λ.χ. σε μια φωτογραφία του 1947, όπου στην Ηπειρο μια νεαρή γυναίκα σπάει πέτρες για την κατασκευή δρόμου.

Δίπλα, μια φωτογραφία του Σπύρου Μελετζή «ζωγραφίζει» γυναίκες να δουλεύουν στην ασφαλτόστρωση - πάντα υπό το βλέμμα του επόπτη. Και μια τρίτη - του 1957 αυτή - δείχνει μια γυναίκα να προχωράει φορτωμένη με δυσκολία - είναι φορτοεκφορτωτής!

Αργή, βασανιστική πορεία:

Η γυναίκα, σπρωγμένη από την ανάγκη, θα κάνει όλα τα επαγγέλματα και όχι μόνο αυτά που σύμφωνα με την κατεστημένη άποψη «προσιδιάζουν στη γυναικεία φύση».
Στις αρχές του αιώνα μετανάστριες πάνε στην Αμερική για να δουλέψουν στον ιματισμό, στον Καναδά (φωτογραφία στο Μόντρεαλ). Το 1930 οι γυναίκες αποτελούν το 83% των εργατών στην κλωστοϋφαντουργία.

Η Μικρασιατική Καταστροφή τροφοδοτεί τα εργοστάσια με χιλιάδες εργάτριες και δίνει ώθηση στο γυναικείο κίνημα. Εργάτριες φωτογραφίζονται στον Πειραιά, στο Βόλο (καπνεργοστάσιο Ματσάγγου). Και πάλι, το 1930 αποτελούν το 70% των εργατών στην καπνοβιομηχανία.

Μια φωτογραφία του 1935 δείχνει δεκάδες νύφες να ποζάρουν μόνες, χωρίς τους γαμπρούς! Είναι ομαδικοί γάμοι εργατοϋπαλλήλων της καπνοβιομηχανίας «Παπαστράτου». Την ίδια εποχή (1932) εργάτριες στο Λαύριο κάνουν διαλογή μεταλλευμάτων με τα χέρια!

Ομως η ζωή προχωρά, οι γυναίκες γίνονται επιστήμονες, καλλιτέχνιδες, ολυμπιονίκες - κι όχι μόνο!
Η φωτογραφία της Αννας Βερούλη μας θυμίζει ότι κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο ακόντιο στους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες του 1982. Και να σκεφτεί κανείς ότι παρά τις προσπάθειες που έγιναν για να επιτραπεί στις γυναίκες να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896 τίποτα δεν κατορθώθηκε. Κάποιος μάλιστα έκανε, μέσω του Τύπου, μια πρόταση που αναδημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Κυριών» της 5/2/1895:

Επάγγελμα φορτοεκφορτωτής (φωτογραφία Κ. Μεγαλοκονόμου) 

«Η συμμετοχή των γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποβαίνει αδύνατος. Αν παρά ταύτα, οι γυναίκες επιμένουν να συμμετάσχουν, τότε ας κάνουν κάτι άλλο για την επιτυχία των αγώνων. Να διαθέτουν εισιτήρια για το στάδιο, να σχηματίσουν επιτροπές εράνων, να συγκεντρώσουν χρήματα για τους αγώνες και αυτό θα είναι η συμμετοχή του ωραίου φύλου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896»!!«Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ιδρώτα μας ποτίζουμε τη γη για να γεννά» τραγούδησε ο Κωστής Παλαμάς, αλλά η ζωή και η ιστορία των Ελληνίδων εργατριών, που έφερναν στον κόσμο τη νέα αδούλωτη γενιά, μένει ακόμα να γραφεί.

Η συνωμοσία της σιωπής
Στον πρόλογο του λευκώματος γίνεται μια εκτεταμένη αναφορά στις πρώτες ενέργειες των εργατριών που άρχισαν στο εξωτερικό με τη βιομηχανική επανάσταση.
Ο πρόλογος αυτός μας θυμίζει τα λίγα κείμενα που έχουν γραφεί ως τώρα για το γυναικείο προλεταριάτο της χώρας μας...

Κι όμως, πολλές γυναίκες πήραν μέρος σε απεργίες - ορισμένες αποκλειστικά απεργίες εργατριών - πολλές συμμετείχαν στο εργατικό κίνημα και περπάτησαν σε εργατικά συλλαλητήρια. 

Κάποιες έπεσαν νεκρές από σφαίρες:

Η Μαρία Χουσιάδου (1924) στην απεργία καπνεργατών στην Καβάλα, η Βασιλική Γεωργαντέλλη, που έγκυο έξι μηνών τη θέρισαν οι σφαίρες στις 8 Αυγούστου του 1926, η καπνεργάτρια Κωνσταντέλλη από το Αγρίνιο (1927), η καπνεργάτρια Αναστασία Καρανικόλα, στέλεχος του ΚΚΕ (9 Μάη 1936) στη Θεσσαλονίκη.

Ο επισκέπτης του Σουφλίου θα δει με έκπληξη στο Τοπικό Μουσείο Μεταξουργίας ενδιαφέροντα στοιχεία για τους αγώνες και τις απεργίες των εργατριών που δούλευαν από μικρά παιδιά και συχνά πέθαιναν από φυματίωση...
Γιατί όμως αυτή η σιωπή;
Την απάντηση δίνει η Ιρις Αυδή - Καλκάνη, που αποκάλυψε με το βιβλίο της «Εκείνο το πρωί» την πρώτη απεργία εργατριών στην Ελλάδα, από τις εργάτριες του εργοστασίου «Ρετσίνα» στον Πειραιά, το 1892.
Ηθελαν να τους μειώσουν το μεροκάματο κατά 20%!

«Τα λίγα στοιχεία που γνωρίζουμε για την απεργία, σημειώνει η συγγραφέας, έφτασαν σ' εμάς μόνο μέσα από τον Τύπο της εποχής.
("Εφημερίς" του Κορομηλά). Και εκεί όμως η σημαντική αυτή γυναικεία εργατική κινητοποίηση αναφέρεται αδιάφορα και υποτονικά, στα πλαίσια της προσπάθειας αγνόησης κάθε θέματος που αφορά την εργατική τάξη και μείωσης της σημασίας του, αλλά και τις γυναίκες της τάξης αυτής ειδικότερα... με δυο τρεις λέξεις, χωρίς κανένα σχόλιο, περισσότερο σαν παράξενο γεγονός που θα κινήσει το ενδιαφέρον του κοινού παρά σαν σημαντική εργατική εκδήλωση με ιδιαίτερη σημασία. Αντίθετα, η απεργία όχι μόνον αναφέρεται από την "Εφημερίδα των Κυριών", το φεμινιστικό περιοδικό που εκδίδει από το 1887 η Καλλιρρόη Παρρέν, αλλά η συντάκτρια της είδησης, προφανώς η ίδια η εκδότρια που έχει και την ευθύνη για κάθε άρθρο που δεν υπογράφεται, υπερασπίζεται τις απεργούς.

... Με την απεργία αποδεικνύεται πως οι εργαζόμενες γυναίκες στη χώρα μας, αντίθετα απ' ό,τι πιστεύεται, πάλευαν από πολύ νωρίς ενάντια στους εργοδότες, όχι απλά συμπληρωματικά στο πλευρό των εργατών, αλλά και αυτόνομα, σε μια εποχή που κάθε γυναίκα είναι ακόμα μια ετερόφωτη προσωπικότητα, εξαρτημένη πάντα από έναν άντρα, χωρίς δική της άποψη και θέληση, με συνέπεια η υποταγή της στον άντρα και στον εργοδότη να θεωρείται αυτονόητη».Ετσι, λοιπόν, το κατεστημένο «εκδικήθηκε» αυτές τις ανυπάκουες γυναίκες που σήκωσαν κεφάλι, αυτές τις αντάρτισσες των πόλεων, με τη σιωπή... Δεν έπρεπε να γίνουν παραδείγματα προς μίμηση, αντίθετα έπρεπε να εφαρμοστεί το «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα στις γυναίκες που πληρώνονταν λιγότερο και τους άντρες εργάτες... Μην ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη, με ανύπαρκτη ακόμα την εργατική νομοθεσία και στα πλαίσια του ελεύθερου ανταγωνισμού οι εργάτες δουλεύουν εξαντλητικά.

Ισχύει η ατομική συμφωνία μεταξύ εργάτη και εργοδότη, που μόνος του καθορίζει το χρόνο δουλιάς, την πρόσληψη και απόλυση των εργατών χωρίς καμιά υποχρέωση για αποζημίωση (μήπως όλα αυτά μας θυμίζουν τα «εκσυγχρονιστικά» που γίνεται προσπάθεια να επιβληθούν σήμερα από κυβερνήσεις και εργοδότες στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου;).

Οι πρώτες απεργίες

Στο λεύκωμα «Γυναίκα για πάντα» γίνεται αναφορά στις πρώτες γυναικείες απεργίες που έγιναν σε Ευρώπη και Αμερική.
Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Θόδωρος Καρζής παρατηρεί μάλιστα ότι το βάρος της Βιομηχανικής Επανάστασης σήκωναν στους ώμους τους κατά κύριο λόγο οι γυναίκες (οι εργοστασιάρχες τις προτιμούσαν ως φτηνότερη εργατική δύναμη) κι έτσι δημιουργήθηκε καθαρά γυναικείος συνδικαλισμός.

Η πρώτη γυναικεία απεργία έγινε στην αγγλική πόλη Ουόρτσεστερ το 1804 από τις εργάτριες που κατασκεύαζαν γάντια, το 1831 τις ακολουθούν οι Γαλλίδες καπελούδες.
Στις ΗΠΑ, το 1828 η απεργία των υφαντριών του Ντόβερ είχε επιτυχία κατά 100% και μια εφημερίδα καλεί την κυβέρνηση να ενεργοποιήσει την πολιτοφυλακή να προλάβει την επιβολή γυναικοκρατίας!

Αλλά και το 1836 μια μεγάλη διαδήλωση εργατριών στο Λόουελ της Μασσαχουσέτης κατατρομάζει τις αρχές, που νομίζουν ότι πρόκειται για λαϊκή επανάσταση!

Το 1910, με εισήγηση της Κλάρας Τσέτκιν, καθιερώνεται η 8η του Μάρτη σαν Ημέρα της Γυναίκας, για να τιμηθούν οι απεργοί της Ν. Υόρκης.

Ηδη, το 1909 στη Ν. Υόρκη μια θυελλώδης απεργία των πουκαμισούδων, που συμπαρέσυρε 30.000 άτομα (από τα οποία 75% ήταν γυναίκες), διήρκεσε 13 εβδομάδες!

Στο διάστημα αυτό οι απεργοί πείνασαν, ξυλοκοπήθηκαν, κακοποιήθηκαν, πέρασαν από δίκη.

«Η απεργία σου στρέφεται εναντίον της φύσης και του θεού»(!) είπε ένας δικαστής σε κατηγορούμενη εργάτρια. Αλλά ο Μπέρναντ Σω από την απέναντι όχθη του Ατλαντικού έστειλε την απάντηση: «Θαυμάσια! Η μεσαιωνική Αμερική βρίσκεται πάντα σε στενές προσωπικές σχέσεις με τον Παντοδύναμο»!

Της πείνας σκλάβες...

Στην πραγματικότητα, οι συνθήκες εργασίας και ζωής των εργατριών με τη Βιομηχανική Επανάσταση ήταν απίστευτα δραματικές:

Εργάζονταν από τα ξημερώματα μέχρι το βράδυ, πολλές δεν έβλεπαν το φως του ήλιου, έτρωγαν απαίσια, δούλευαν με το νερό συχνά μέχρι τα γόνατα, μέσα σε θορύβους που ξεκούφαιναν, μέσα στο χνούδι και στη σκόνη, σε σκοτεινούς, υγρούς, πνιγερούς χώρους. Γρήγορα προσβάλλονταν από διάφορες αρρώστιες, με προεξάρχουσα τη φυματίωση. Με την απειλή της απόλυσης πολλοί βιομήχανοι διατηρούσαν στο εργοστάσιό τους χαρέμι. Τα μωρά γεννιούνταν πότε στο σπίτι, πότε στο εργοστάσιο, για να μεγαλώσουν μετά σε κάποια τρώγλη ή στη λάσπη του δρόμου. Οσα επιζούσαν, δούλευαν κι αυτά στα εργοστάσια. Οι μητέρες, μη έχοντας τη δυνατότητα να θηλάσουν τα παιδιά τους, εργάζονταν με φοβερούς πόνους στο στήθος, μουσκεμένες αδιάκοπα από το γάλα που έτρεχε.

Η πιο τραγική μοίρα ήταν αυτή των γυναικών που δούλευαν στα ανθρακωρυχεία. Μισόγυμνες, να έρπουν μέσα σε γαλαρίες που το ύψος τους δεν ξεπερνούσε το μισό μέτρο... Δούλευαν 14 ώρες την ημέρα, στη διάρκεια της οποίας διανύανε 17-35 χιλιόμετρα μέσα στις στοές. Χωρίς να μπορούν να ισιώσουν το σώμα τους, μέσα στο σκοτάδι! Το χειμώνα δούλευαν έξι μήνες βυθισμένες στο νερό, έτσι που το δέρμα των ποδιών τους ξεκολλούσε, όπως άλλωστε και το δέρμα του θώρακα από την αλυσίδα του βαγονέτου που έσερναν.Το 1842 μόνο στα ανθρακωρυχεία της Σκοτίας, της Ουαλίας και της Κορνουάλης δούλευαν 8.000 γυναίκες και παιδιά...

Στην Ελλάδα μετά το 1918

Με την ίδρυση του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) οι αγώνες των εργατριών αποκτούν το πιο γερό τους στήριγμα. Στο 1ο Ιδρυτικό Συνέδριό του, στο Πρόγραμμα, διατυπώνονται τα εξής:

« - Το δικαίωμα της ψηφοφορίας και της εκλογής εις άνδρας και γυναίκας για κάθε είδος εκλογής.- Πλήρης αστική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξίσωση γυναικών, ανδρών. Κατάργηση όλων των νόμων που περιορίζουν τα δικαιώματα της γυναίκας και του νόθου παιδιού.- Ιδρυση χωριστών φυλακών για ανηλίκους και γυναίκες και για τα πολιτικά αδικήματα.- Η με νόμο απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας για παιδιά και γυναίκες.- Η με νόμο υποχρέωση των δήμων και κοινοτήτων να συντηρούν γυναικολογικά μαιευτήρια για τις γυναίκες των εργατών, με πλήρεις αποδοχές για οχτώ εβδομάδες πριν και οχτώ εβδομάδες μετά τον τοκετό.- Η καθιέρωση του πολιτικού γάμου».

Το 1920 ιδρύονται οι πρώτοι γυναικείοι σύλλογοι και σωματεία, εκδίδεται το περιοδικό «Ο Αγώνας της Γυναίκας», ενώ τον ίδιο χρόνο στις εκλογές ρίχνεται το σύνθημα: «Σφυρί, δρεπάνι και ψήφο στο φουστάνι».

Ο «Ριζοσπάστης» του 1920 φιλοξενεί σειρά άρθρων της Ιωάννας Κομιώτη, που τοποθετούν το γυναικείο ζήτημα στη σωστή κοινωνική του βάση.

Στα 1924 στις μεγάλες και μαχητικές διαδηλώσεις των καπνεργατών της Καβάλας, που διεκδικούσαν αύξηση των εξευτελιστικών τους μεροκάματων και μείωση του 12ωρου, παίρνουν μέρος και οι καπνεργάτριες.

Το Φλεβάρη του 1929, το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών - Αγροτών, στο πρόγραμμά του για τις γερουσιαστικές εκλογές, ζητά εξίσωση του μεροκάματου των εργατριών και αγροτισσών με τους άνδρες. Το ίδιο μεροκάματο με τους ενήλικους στους νέους και τις νέες για την ίδια δουλιά. Απαγόρευση της νυκτερινής εργασίας των νέων κάτω των 18 ετών, άδεια τοκετού κλπ. και οργανώνονται στις μεγάλες πόλεις πολυπληθείς συγκεντρώσεις γυναικών, μ' αυτά τα συνθήματα. 

Αυτά τα χρόνια στάλθηκαν με το «Ιδιώνυμο» στις φυλακές «Αβέρωφ» οι πρώτες κομμουνίστριες. Τις πρώτες συλλήψεις ακολουθούν αμέτρητες άλλες και στέλνονται μαζικά οι αγωνίστριες στις φυλακές και τα ξερονήσια.

Και έπεται συνέχεια από τους ηρωικούς αγώνες των γυναικών του λαού, στην περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, ακόμη και με το όπλο στο χέρι ή π.χ. σε άλλους αγώνες όπως οι διαδηλώσεις του θεσσαλικού λαού κατά της γερμανικής και ράλλικης τρομοκρατίας το 1944 που τον οργάνωσαν οι γυναίκες. Αλλά και στον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, που επίσης πάλεψαν ίσα με τους άνδρες συναγωνιστές τους, φτάνοντας να αποτελούν το 30%-35% του ΔΣΕ.

Και στα κατοπινά δύσκολα χρόνια ως τα σήμερα, οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων δε σταμάτησαν να αγωνίζονται. Ποια θα ήταν η πορεία της ανθρωπότητας, χωρίς τους αγώνες των εργατών, αλλά και των εργατριών;

Πηγές:

Λεύκωμα «Γυναίκα για πάντα», Κούλας Ξηραδάκη - Δώρας Φακιόλα - Καλοτύχου. Θόδωρου Καρζή «Η γυναίκα στον 20ό αιώνα» (εκδόσεις Φιλιππότη). Ιρις Αυδή - Καλκάνη «Εκείνο το πρωί» (εκδόσεις «Νέοι Καιροί»). Μαίρης Χρυσικοπούλου «Γυναικείες μορφές της Αιτωλοακαρνανίας», «Ριζοσπάστης», 9/12/1998. «Το ΚΚΕ για την απελευθέρωση της γυναίκας».

Αλίκη ΞΕΝΟΥ - ΒΕΝΑΡΔΟΥ