Με διπλό στόχο, να κατοχυρώσει τις βαθιές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις που επιβλήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και ιδιαίτερα μετά το 2012 σε βάρος της εργατικής τάξης της χώρας μας
και να στρώσει το έδαφος για την κλιμάκωσή τους με νέα μέτρα, ως αποτέλεσμα της περίφημης διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με το κουαρτέτο το Σεπτέμβρη, ο ΣΕΒ κλιμακώνει τις παρεμβάσεις του.
Ετσι, με το νέο Εβδομαδιαίο Δελτίο του, επανέρχεται στο ζήτημα των Εργασιακών και προκλητικά επιτίθεται κατά των εργαζομένων, στους οποίους χρεώνει την καπιταλιστική κρίση, τη χρεοκοπία επιχειρήσεων και την απώλεια των θέσεων εργασίας, αναδεικνύοντας ως αιτία της «χαμηλής παραγωγικότητας» τη δήθεν «υπερπροστασία» των εργαζομένων.
Ο ΣΕΒ, αφού διαπιστώνει ευχαριστημένος τη «βελτίωση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας»,
δηλαδή, τη ζούγκλα που μπόρεσαν οι καπιταλιστές να επιβάλουν σε βάρος των μισθωτών
κάνει λόγο «για μία τεράστια προσπάθεια εξισορρόπησης», έτσι χαρακτηρίζει τη λαίλαπα των ανατροπών, παρουσιάζει τη νέα ατζέντα ανατροπών που αξιώνει σημειώνοντας:
«Η χώρα μας συνεχίζει να διατηρεί κάποιες πρωτοτυπίες σε σχέση με την Ευρώπη, σε θέματα όπως η μονομερής προσφυγή στην υποχρεωτική διαιτησία, τα προνόμια των συνδικαλιστών ή η διοικητική έγκριση για ομαδικές απολύσεις».
Γίνεται λοιπόν φανερό πως παρά τις άοκνες προσπάθειες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να χρεώνει τα σχέδια των νέων ανατροπών αποκλειστικά στο ΔΝΤ, υπάρχουν στο εσωτερικό της χώρας μας «βασιλικότεροι του βασιλέως».
Μάλιστα, ο ΣΕΒ αναλαμβάνει να εξηγήσει πως η «επέκταση της ευελιξίας» όχι μόνο πρέπει να γίνει αλλά θα είναι και ευεργετική για τους εργαζόμενους.
Γράφει χαρακτηριστικά: «Η ευελιξία στην αγορά εργασίας πρέπει να επεκταθεί καθώς, επίσης νομοτελειακά (σ.σ. να που ο ΣΕΒ ανακάλυψε και τις νομοτέλειες, μόνο τη νομοτέλεια της καπιταλιστικής κρίσης δεν μπόρεσε να ανακαλύψει ακόμα), όταν αρχίσει η οικονομία να ανακάμπτει και η ζήτηση για εργασία να αυξάνει, ο ανταγωνισμός των επιχειρήσεων θα οδηγήσει σε προσλήψεις και σε υψηλότερες αμοιβές».
Με μια κουβέντα ο ΣΕΒ προτρέπει τους εργάτες να αποδεχτούν μια ακόμα πιο άγρια ζούγκλα στην αγορά εργασίας ώστε μετά εξαιτίας του ανταγωνισμού να βγούνε στο ξέφωτο... Να περάσουν, δηλαδή, από το «καθαρτήριο» για να φτάσουν στον καπιταλιστικό παράδεισο..!
Τώρα, βέβαια, αν αυτός ο ανταγωνισμός που εξυμνεί ο ΣΕΒ περιλαμβάνει και νέα λουκέτα σε επιχειρήσεις που δεν θα τον αντέξουν, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Ισα ίσα που αυτή η διαδικασία νέων χρεοκοπιών πρέπει να επιταχυνθεί.
Ετσι, κατά τον ΣΕΒ,
«πρέπει να σταματήσουμε να εμποδίζουμε την προσαρμογή μόνο και μόνο για να διατηρούνται στη ζωή χωρίς μέλλον και προοπτική, με τρόπο όμως που πνίγει και τις υγιείς, οι οποίες αιμοδοτούν όλη την οικονομία. Μακροπρόθεσμα, η προσαρμογή θα γίνει νομοτελειακά διότι δεν υπάρχουν πόροι διαθέσιμοι για να συμβεί κάτι άλλο».
Επί της ουσίας ο ΣΕΒ τάσσεται όχι γενικά υπέρ των επιχειρήσεων, αλλά των μεγάλων και ισχυρών καπιταλιστικών ομίλων, ρίχνοντας το ανάθεμα σε όσες (κατά βάση μικρομεσαίες) «δεν έχουν μέλλον και προοπτική»
και εκεί ζητάει από το αστικό κράτος να συγκεντρώσει το ενδιαφέρον του και τις αντίστοιχες χρηματοδοτήσεις.
Ζητάει δηλαδή μέτρα που θα επιταχύνουν τη διαδικασία συγκέντρωσης του κεφαλαίου σε λιγότερα χέρια.
Επιμένοντας στο ζήτημα των Εργασιακών ενόψει και της διαπραγμάτευσης με τους «θεσμούς» το Σεπτέμβρη, ο ΣΕΒ προειδοποιεί και κινδυνολογεί πως
«μια παλινδρόμηση στο καθεστώς των εργασιακών σχέσεων που ίσχυαν μέχρι τότε (σ.σ. 2009) δεν είναι σε καμία περίπτωση το ζητούμενο για την οικονομία, τους εργαζόμενους και τις επιχειρήσεις το 2016.
Αν θέλουμε να οικοδομήσουμε ένα νέο πλαίσιο εργασιακών σχέσεων, οδηγός μας πρέπει να είναι το μέλλον μιας διεθνώς ανταγωνιστικής οικονομίας και όχι το παρελθόν μιας κρατικοδίαιτης και αντιπαραγωγικής κοινωνίας»!
Πάει πολύ όμως οι καπιταλιστές των τεράστιων κρατικών χρηματοδοτήσεων, φοροαπαλλαγών, των τόσων προνομίων και διευκολύνσεων να κατηγορούν την κοινωνία
-δηλαδή τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας-
ως κρατικοδίαιτη και αντιπαραγωγική.
Είναι προκλητικό η δράκα αυτή,
που ζει από την εργασία των άλλων,
αυτή που ιδιοποιείται άκοπα ολόκληρο τον κοινωνικό πλούτο, μόνο και μόνο επειδή έχει στην κατοχή της τα μέσα παραγωγής, να μιλάει για χαμηλή παραγωγικότητα.
