Η ένοπλη ταξική πάλη, ο ένοπλος εμφύλιος, είναι αναπόσπαστο και αναπόφευκτο στοιχείο, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, για την πάλη για την εξουσία.
"επαναστατική κατάσταση χωρίς ένοπλη ταξική πάλη δεν γίνεται"
ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ
Η συγκρότηση και δράση του ΔΣΕ παρακαταθήκη στην πάλη για την εξουσία της εργατικής τάξης
Τον ΔΣΕ δεν πρέπει να τον δούμε μόνο σαν μια κορυφαία ηρωική στιγμή της πάλης του Κόμματος, που διδάσκει,
βγάζει συμπεράσματα και ιδεολογικοπολιτικά, γιατί κρίνεται και η στρατηγική του Κόμματος.
βγάζει συμπεράσματα και ιδεολογικοπολιτικά, γιατί κρίνεται και η στρατηγική του Κόμματος.
Πρέπει να τον δούμε και από την εξής οπτική (χωρίς όλα να μεταφέρονται στο σήμερα, στο αύριο, αυτούσια):
Η ένοπλη ταξική πάλη, ο ένοπλος εμφύλιος, είναι αναπόσπαστο και αναπόφευκτο στοιχείο, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, για την πάλη για την εξουσία.
Δηλαδή, δεν είναι κάτι που ζήσαμε στο παρελθόν, έχει να κάνει με τη θεωρία των ένοπλων εξεγέρσεων.
Ο ένοπλος ταξικός πόλεμος δεν εμφανίστηκε μόνο την εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
Ο ένοπλος εμφύλιος πόλεμος έγινε και στην πάλη που έκανε η αστική τάξη για να πάρει την εξουσία στα χέρια της από τη φεουδαρχία.
Επομένως, είναι αναπόσπαστο και αναπόφευκτο κομμάτι της πάλης για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία.
Δεν μιλάμε για αναπαραγωγή της κάθε στιγμής με τον ίδιο τρόπο.
Όλες οι Οργανώσεις του ΚΚΕ πρέπει να το δουν και από αυτήν τη σκοπιά το θέμα.
Όλες οι Οργανώσεις του ΚΚΕ πρέπει να το δουν και από αυτήν τη σκοπιά το θέμα.
Απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας όλη αυτήν την προπαγάνδα που γίνεται και λέει ότι ο ένοπλος εμφύλιος είναι ένας «αδελφοκτόνος πόλεμος».
Ετσι αναφέρουν τον αγώνα του ΔΣΕ,
«ένας πόλεμος που δεν πρέπει να ξαναγίνει γιατί αδελφός σκοτώνει αδελφό».
Δεν ήταν τέτοιος, ήταν ένοπλη ταξική πάλη και τα στρατόπεδα σε αυτήν την πάλη ήταν καθαρά,
ανεξάρτητα από τη σύνθεση του ΔΣΕ και ανεξάρτητα από το σκοπό που έγινε ο ΔΣΕ και η ένοπλη πάλη,
ανεξάρτητα από τον πολιτικό στόχο που έθετε ο ΔΣΕ με την ευθύνη βέβαια της καθοδήγησης του ΚΚΕ.
Τα στρατόπεδα ήταν δύο,
όπως δύο είναι τα στρατόπεδα και στην καθημερινή μας ζωή σε μη επαναστατικές συνθήκες.
Από τη μια μεριά, ήταν ο λαϊκός στρατός που εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων
και, από την άλλη μεριά, ήταν ο εθνικός αστικός στρατός της αστικής τάξης και οι Βρετανοί και κυρίως οι Αμερικανοί σύμμαχοί τους.
Ήταν μια καθαρή τέτοια διαπάλη και όχι αδελφοκτόνος πόλεμος. Τι θα πούμε;
Οτι αδελφοκτόνος ήταν ο πόλεμος που έκανε η Γερμανία, από τη μια μεριά, στον Α' και Β' παγκόσμιο πόλεμο;
Είναι πόλεμοι ανάμεσα στους λαούς;
Οχι.
Είναι πόλεμοι ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη για τη διανομή και την αναδιανομή των αγορών,
είναι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για να τσακίσουν λαϊκά κινήματα.
Το ότι σκοτώνεται και απλός λαός δεν σημαίνει ότι είναι αδελφοκτόνος πόλεμος. Εδώ να είμαστε καθαροί.
Είναι η ταξική πάλη,
και σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης
η ταξική πάλη θα είναι ένοπλη αναπόφευκτα και υποχρεωτικά.
-Παρακαταθήκη
Υπάρχει ένας στίχος που έγραψε ο Ρίτσος μετά την ήττα του ΔΣΕ, που μου έκανε τρομερή εντύπωση και φαντάζομαι όχι μόνο σε μένα, που έγραφε:
«Η γέννηση είναι γέννηση, ο θάνατος είναι πρόσθεση, τίποτα δε χάνεται».
Και το λέει αυτό για την ήττα του ΔΣΕ.
Και το λέει αυτό για την ήττα του ΔΣΕ.
Η ήττα τι θεωρείται; Θάνατος.
Ο Ρίτσος λέει ότι είναι πρόσθεση, με την έννοια της παρακαταθήκης που αφήνει ένας δίκαιος αγώνας, όπως είναι του ΔΣΕ, ακόμη κι αν λόγω συσχετισμού ηττάται.
Οφείλεις να το μετατρέψεις σε πρόσθεση, σε όπλο, βγάζοντας σωστά συμπεράσματα και αφήνει παρακαταθήκες.
Ο αγώνας '41 - '44, ο Δεκέμβρης, ο ΔΣΕ, παρά το γεγονός ότι το Κόμμα μας δεν είχε ορθή στρατηγική τότε, μέσα στο πλαίσιο ανάλογων επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, παρ' όλα αυτά άφησε μεγάλη παρακαταθήκη στο Κόμμα.
Ο αγώνας '41 - '44, ο Δεκέμβρης, ο ΔΣΕ, παρά το γεγονός ότι το Κόμμα μας δεν είχε ορθή στρατηγική τότε, μέσα στο πλαίσιο ανάλογων επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, παρ' όλα αυτά άφησε μεγάλη παρακαταθήκη στο Κόμμα.
Γιατί το Κόμμα μας κι όταν έκανε λάθη, δεν τα έκανε γιατί ήθελε να συμβιβαστεί με τον αντίπαλο.
Και το Κόμμα μας ποτέ δεν φοβήθηκε την αναμέτρηση.
Ακόμη κι αν δεν είχε σωστή αντίληψη σε θέματα στρατηγικής.
Την αναμέτρηση δεν την απέφυγε ούτε το Δεκέμβρη του '44, ούτε το '46 - '49.
Ηταν ή δεν ήταν παρακαταθήκη στο Κόμμα αυτός ο ένοπλος αγώνας,
 |
για να αντέξει σε δύο κρίσιμες στιγμές,
όπου το Κόμμα κινδύνευε με αυτοδιάλυση και αυτοεξαφάνιση;
Κι αυτές οι στιγμές ήταν το '68 και το '91.
Και στις δύο περιπτώσεις δεν ήταν κάποια επιφανή μυαλά, ήταν μια παρακαταθήκη που είχε το Κόμμα και δεν την είχαν άλλα κομμουνιστικά κόμματα.
Και στις δύο περιπτώσεις δεν ήταν κάποια επιφανή μυαλά, ήταν μια παρακαταθήκη που είχε το Κόμμα και δεν την είχαν άλλα κομμουνιστικά κόμματα.
Σε δύο κρίσιμες στιγμές, ανεξαρτήτως των όποιων προβλημάτων εμφανίστηκαν,
πάλεψαν για να μην αυτοδιαλυθεί το Κόμμα και να μην περιπέσει στη μια περίπτωση στον ευρωκομμουνισμό και στην άλλη να αφανιστεί όπως αφανίστηκαν μια σειρά κόμματα το 1991.
Έχει πιο μεγάλη αξία η Ιστορία του ΔΣΕ και της μάχης του Δεκέμβρη.
Είναι μια σειρά μάχες όπου το ΚΚΕ είχε λάθη και αδυναμίες που όμως δεν ήταν από διάθεση συμβιβασμού με τον αντίπαλο.
Εμείς δεν εξιδανικεύουμε και, όπως βλέπετε και στη Διακήρυξη της ΚΕ, μπαίνουν και μια σειρά ζητήματα για τον ΔΣΕ, συνοπτικά, βεβαίως θα φωτιστούν περισσότερο, υπάρχουν και στο Δοκίμιο του Κόμματος για την περίοδο '49 και μετά, αλλά βλέπουμε κριτικά τα πράγματα.
Εμείς δεν εξιδανικεύουμε και, όπως βλέπετε και στη Διακήρυξη της ΚΕ, μπαίνουν και μια σειρά ζητήματα για τον ΔΣΕ, συνοπτικά, βεβαίως θα φωτιστούν περισσότερο, υπάρχουν και στο Δοκίμιο του Κόμματος για την περίοδο '49 και μετά, αλλά βλέπουμε κριτικά τα πράγματα.
Ομως αυτό που λέμε «τίποτα δε χάνεται»
και «ο ΔΣΕ είναι πρόσθεση για το Κόμμα»,
αυτό πρέπει να το κρατήσουμε.
-Από την αυτοάμυνα στον τακτικό στρατό
Τι ήταν, λοιπόν, ο ΔΣΕ;
Ηταν κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης και ήταν λαϊκός στρατός.
Από πλευράς τύπου και ουσίας, ο ΔΣΕ ξεκίνησε ως ένοπλη πάλη αυτοάμυνας,
γιατί υπήρχε κι ένα όργιο τρομοκρατίας, όπου στόχος ήταν η δολοφονία, αν ήταν δυνατόν, όλων των κομμουνιστών
και να σύρουν το ΚΚΕ σ' έναν ευτελισμό της Αντίστασης
του '41 - '44.
Ξεκίνησε ως αυτοάμυνα, στην πορεία - γιατί γίνεται ένοπλη πάλη με τον ταξικό αντίπαλο απέναντι και ένοπλη πάλη μαχητική - μετατρέπεται, κι έχουμε αντίστοιχες τοποθετήσεις στελεχών του Κόμματος, της Ολομέλειας, κ.λπ.,
εξελίσσεται σε αντάρτικο στρατό όπου πιέζει για δημοκρατικές ομαλές εξελίξεις.
Δημοκρατικές ομαλές εξελίξεις σήμαινε ασκώ ένοπλα πίεση για να εξασφαλίσω δημοκρατικούς όρους δράσης του κινήματος,
του Κόμματος κ.λπ. και να αποτρέψω τις πιο αντιδραστικές εξελίξεις.
Στην πορεία της ένοπλης πάλης, μετατρέπεται από αντάρτικο σε τακτικό στρατό κι εκεί διατυπώνει την ιδέα της λαϊκής δημοκρατίας και της απελευθέρωσης ενός μέρους της Ελλάδας που θα αποκτήσει μια κρατική οντότητα.
Στην πορεία της ένοπλης πάλης, μετατρέπεται από αντάρτικο σε τακτικό στρατό κι εκεί διατυπώνει την ιδέα της λαϊκής δημοκρατίας και της απελευθέρωσης ενός μέρους της Ελλάδας που θα αποκτήσει μια κρατική οντότητα.
Μπαίνει το σπέρμα της εξουσίας.
Η εξουσία που θέτει ο ΔΣΕ, με ευθύνη του Κόμματος, είναι η λαϊκή δημοκρατία.
Ποιο ήταν το περιεχόμενο της Λαϊκής Δημοκρατίας;
Καταρχάς, δανείζεται πολλά πράγματα από τη Λαϊκή Δημοκρατία του ΕΑΜ.
Λαϊκή Δημοκρατία με όρους επιστημονικούς είναι στην ουσία μια προωθημένη αστική δημοκρατία
όπου το πεδίο της οικονομίας είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής,
γίνεται εθνικοποίηση τομέων στρατηγικής σημασίας, όχι κοινωνικοποίηση, δεν είναι δηλαδή σοσιαλισμός, είναι αυτό που λέμε το πρώτο αστικοδημοκρατικό στάδιο,
το οποίο ήταν στη στρατηγική του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από το 1934, όπου θεωρείται ότι στην Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να γίνει σοσιαλισμός,
«θα κάνουμε πρώτα ένα στάδιο που θα εξασφαλίσουμε μια προωθημένη αστική δημοκρατία και μέσα από αυτό το στάδιο θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να περάσουμε στο σοσιαλισμό».
Εδώ μπαίνει ένα ερώτημα:
Τι θα γίνονταν αν ο ΔΣΕ νικούσε.
Δε νομίζω ότι θα έμενε στο στάδιο της αστικής δημοκρατίας.
Ένοπλος λαός που νικά τον αντίπαλο και τους ξένους,
οπωσδήποτε θα πέρναγε στο σοσιαλισμό.
Η ένοπλη ταξική πάλη έχει μια δυναμική, και βλέπετε ότι ενώ ξεκινούσε σαν άμυνα σιγά σιγά αποκτούσε ορισμένα χαρακτηριστικά όχι σαφή και ολοκληρωμένα,
αποκτούσε όμως στρατηγικά έστω τη διατύπωση «Ελεύθερη Ελλάδα με μια κρατική οντότητα» .
Και απόδειξη σε αυτό είναι ότι, όταν ελευθερώνονται περιοχές στην Ελλάδα, κυρίως Μακεδονία, Θεσσαλία, ένα μέρος της Ηπείρου, Θράκης κ.λπ.,
εκεί αποφασίζεται η ίδρυση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης,
που είναι κυβέρνηση της Ελεύθερης Ελλάδας,
η οποία προωθεί λαϊκούς θεσμούς, λαογέννητους πραγματικά θεσμούς,
όπως τα Λαϊκά Συμβούλια, η Λαϊκή Πολιτοφυλακή, η Λαϊκή Δικαιοσύνη.
Δεν είναι βεβαίως σοσιαλισμός αυτό.
-Σε ποιες συνθήκες
Εκείνη την περίοδο, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε 8 χώρες που μπήκε ο Κόκκινος Στρατός και συνενώθηκε με το όποιο επαναστατικό κίνημα υπήρχε, δίνεται η μάχη με το σύνθημα της λαϊκής δημοκρατίας, γίνεται η μάχη για την εργατική εξουσία.
Δεν έχει κριθεί παντού.
Όταν ξεκινάει ο Δημοκρατικός Στρατός δεν έχει κριθεί η μάχη, δεν είναι ότι στήθηκε εργατική εξουσία, ακόμα είναι σε εξέλιξη. Στην Τσεχοσλοβακία και αλλού.
Η γραμμή που ακολουθείται στο Δημοκρατικό Στρατό
είναι η γραμμή πάνω στο Πρόγραμμα του Κόμματος που είχε το '34
και το οποίο Πρόγραμμα δεν ήταν σωστό,
ξαναλέω, όμως, όχι από διάθεση ενσωμάτωσης στην αστική τάξη,
αλλά από λαθεμένη εκτίμηση της ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα
και σε συνδυασμό με τη διεθνή γραμμή της Γ' Διεθνούς και του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος,
ενώ στην πραγματικότητα ο Δημοκρατικός Στρατός στην ουσία και αντικειμενικά οδηγούνταν στην πάλη για την εργατική εξουσία.
Ας δούμε πώς γεννήθηκε ο Δημοκρατικός Στρατός, τις συνθήκες.
Η απαρχή βρίσκεται στην ταξική πάλη που διεξαγόταν στην περίοδο '41 - '44.
Και γιατί το λέω αυτό;
Γιατί έχει καλλιεργηθεί η αντίληψη και μέσα στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και στην ιστοριογραφία, και στην αστική αντίληψη που υπάρχει μέχρι σήμερα,
ότι,
όταν ένας λαός κάνει απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον ξενικής κατοχής, τότε η ταξική πάλη δεν έχει νόημα.
Μπορούμε να αποδείξουμε ότι το '41 - '44 η ταξική πάλη διεξαγόταν και διεξαγόταν και συγκεκριμένα.
Η ταξική πάλη πάντα υπάρχει.
Ακόμα και αν το κίνημα είναι συμβιβασμένο, ρεφορμιστικό, οπορτουνιστικό ή χάνει,
η ταξική πάλη έχει αντικειμενική βάση
τη στιγμή που υπάρχει αστική τάξη και εργατική τάξη.
Πώς γινόταν η ταξική πάλη;
Πάρτε τις συγκρούσεις μεταξύ του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ. Πάρτε τις συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τους ταγματασφαλίτες, με τους συνεργάτες των Γερμανών.
Πάρτε το παρακράτος που υπήρχε στην Κατοχή. Είναι άλλο πράγμα ότι η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν ήταν ενιαία, δεν ήταν μέσα στην Ελλάδα, ήταν τμήματα της αστικής τάξης μέσα στην Ελλάδα, ενώ η αστική τάξη είχε πάει στην Αίγυπτο και στη Μ. Ανατολή και ένα τμήμα της στην Αγγλία.
Ομως, μήπως η ταξική πάλη δεν διεξαγόταν στο διάστημα '41 - '44, όταν εξεγέρθηκαν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στη Μ. Ανατολή κατά των Αγγλων και της αστικής κυβέρνησης και βέβαια οι Αγγλοι την έπνιξαν στο αίμα;
Η ταξική πάλη, λοιπόν, υπάρχει και στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Το Κόμμα δεν την ανέδειξε, καλλιεργήθηκε η άποψη της εθνικής ομοψυχίας.
-Υπήρχε επαναστατική κατάσταση
Το '44, σύντροφοι, στην Ελλάδα υπήρχε επαναστατική κατάσταση.
Και έχει μια σημασία, το τονίζουμε αυτό, γιατί πολλές φορές η επαναστατική κατάσταση δεν σου το φωνάζει.
Δεν σου λέει "χαίρεται, εδώ υπάρχει επαναστατική κατάσταση".
Πού βρισκόταν η επαναστατική κατάσταση;
Η αστική τάξη ήταν αποδιοργανωμένη πλήρως.
Οι Αγγλοι μετά την ήττα της Γερμανίας, δεν είχαν δυνάμεις στην Ελλάδα εκείνη τη στιγμή, οι Γερμανοί είτε αποχωρούσαν είτε ήταν σε ήττα και στην Ελλάδα ο μοναδικός λαϊκός παράγοντας που υπήρχε ήταν ο ΕΛΑΣ, ο εξοπλισμένος λαός της πόλης και στα χωριά, και με κύρος, δηλαδή με δυνατότητα καθοδήγησης.
Από την άλλη πλευρά, υπήρχαν τα τάγματα ασφαλείας που τα είχαν φτιάξει σε συνεννόηση Γερμανοί, Αγγλοι κ.λπ.
Από την άλλη πλευρά, υπήρχαν τα τάγματα ασφαλείας που τα είχαν φτιάξει σε συνεννόηση Γερμανοί, Αγγλοι κ.λπ.
Τα αστικά κόμματα ήταν έξω από την Ελλάδα και, μάλιστα, για να αποβιβαστούν τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα και να έρθουν στον Πειραιά έπρεπε να πάρουν την άδεια του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Είναι κράτος εν κράτει, στην ουσία.
Εκείνη τη στιγμή εθνικός στρατός δεν υπήρχε, ήταν έξω, στη Μ. Ανατολή, δεν είχαν έρθει ακόμα.
Επομένως, εκείνη τη στιγμή έπρεπε να επιχειρηθεί η πάλη για την εξουσία.
Δεν επιχειρήθηκε.
Είχαν το Λίβανο και την Γκαζέτα.
Είχαν το Λίβανο και την Γκαζέτα.
Γίνεται ο συμβιβασμός του Κόμματος, μπαίνει στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας και μέσα σε τρεις μήνες φεύγει το Κόμμα από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Εκείνη τη στιγμή αρχίζει η αναδιοργάνωση, η προσπάθεια να αναδιοργανωθεί το αστικό πολιτικό σύστημα (...) Δεν ήταν ακόμα ενωμένοι.
Αρχίζει η αναδιοργάνωση και του εθνικού στρατού.
Αλλά πώς;
Με τους ταγματασφαλίτες, με τους μαυραγορίτες, με όλη τη σαπίλα που δεν ήταν και έντιμη στον πόλεμο.
Φέρνουν την Ορεινή Ταξιαρχία, που ήταν ο στρατός εκείνος που είχαν φτιάξει οι Αγγλοι και οι Ελληνες και χτύπησαν το κίνημα της Μ. Ανατολής.
Ζητούν τον μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και αρχίζουν να συγκροτούν τον αστικό στρατό με όλα τα κατακάθια.
Αλλά και μέσα στα τμήματα του κανονικού στρατού πάρα πολλοί ήταν ΕΑΜίτες και οπαδοί του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ και κομμουνιστές.
Δεν έλεγχαν την κατάσταση και γι' αυτό ήθελαν να κάνουν με στημένα πράγματα τον εθνικό στρατό.
Δεν είχαν εμπιστοσύνη ούτε στο δικό τους στρατό.
Ο Δεκέμβρης, λοιπόν, δεν ήταν μόνο η πάλη κατά των Βρετανών. Βεβαίως ήταν, αλλά τους Βρετανούς ποιος τους έφερε;
Η αστική τάξη της Ελλάδας, η οποία ακόμα δεν είχε ανασυγκροτηθεί.
Τους έφερε ο Παπανδρέου ως εκπρόσωπος της αστικής τάξης.
Ο Δεκέμβρης, λοιπόν, ήταν ταξικός εμφύλιος
απέναντι στην αστική τάξη της Ελλάδας και τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές.
Γίνεται η συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία ήταν απαράδεκτη από την πλευρά του Κόμματος, γιατί παραβίασε ακόμα και το συσχετισμό δυνάμεων, ακόμα και μετά τη Βάρκιζα.
Βεβαίως, είχε υποστεί μια ήττα ο ΕΛΑΣ, το Κόμμα, αλλά δεν είχε αλλάξει η κατάσταση, διότι παρέμεναν όπλα στα χέρια, δεν τα παρέδωσαν όλα τα όπλα οι κομμουνιστές.
Απόδειξη ότι το Κόμμα καταλάβαινε ότι δεν θα το αφήσουν ήσυχο παρά το συμβιβασμό που έκανε.
Ήθελαν να το αποτελειώσουν.
-Αυτοάμυνα
Ο εθνικός στρατός δεν έχει ακόμα ανασυγκροτηθεί, αρχίζει όμως η ανασυγκρότηση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Δηλαδή, τα αστικά κόμματα ενώνονται όλα παρά τις διαφωνίες τους, ξεπερνάνε τα βασιλιάδες και ξεβασιλιάδες και προχωρούν για εκλογές νόθες.
Το Κόμμα μας σωστά δεν παίρνει μέρος και κάνει αποχή από τις εκλογές, έχει πια καταλάβει ότι επίκειται μακέλεμα του Κόμματος.
Και αρχίζει ένα μακελειό κατά του Κόμματος, δηλαδή πογκρόμ. Να σκοτώσουν.
Γιατί ξέρουν ότι το Κόμμα μπορεί να έκανε συμβιβασμούς,
αλλά δεν μπορούσαν να το βάλουν στο χέρι και το Κόμμα τελικά δεν θα πρόδιδε, δεν θα ενσωματωνόταν.
Και εκεί αρχίζει το πογκρόμ.
Ο ίδιος ο υπουργός Εσωτερικών, ο Ρέντης, δίνει τα εξής στοιχεία: Οτι 80.000 ΕΑΜίτες είναι υπό διωγμό.
Από αυτούς 18.000 ήταν πολιτικοί κρατούμενοι, 40.000 υπόδικοι, είχαν φυλακιστεί επισήμως μόνο 2.400, όλοι οι άλλοι ήταν στην ουσία φυλακισμένοι υπόδικοι και υπήρχαν 48.000 αδιεκπεραίωτες υποθέσεις σε βάρος κομμουνιστών με κατηγορίες για εγκλήματα στη διάρκεια της Κατοχής. Ότι σκότωναν τους συνεργάτες των Γερμανών.
(...) Και φυσικά τότε, για πρώτη φορά, στο τέλος του '45, ο Ζαχαριάδης αφήνει να εννοηθεί, λέει, ότι θα ξαναηχήσει το τραγούδι του ΕΛΑΣ στο βουνό και εννοεί έτσι ότι θα οργανωθεί η ένοπλη πάλη. Στις 4 Αυγούστου του '45 κάνει αυτή τη δήλωση ο Ζαχαριάδης.
4.030 άνθρωποι, με βάση τα στοιχεία που έχουμε από αρχεία, με τη μορφή όμως ανταρτοομάδων, βγαίνουν στα βουνά ως αυτοάμυνα.
(...) Και φυσικά τότε, για πρώτη φορά, στο τέλος του '45, ο Ζαχαριάδης αφήνει να εννοηθεί, λέει, ότι θα ξαναηχήσει το τραγούδι του ΕΛΑΣ στο βουνό και εννοεί έτσι ότι θα οργανωθεί η ένοπλη πάλη. Στις 4 Αυγούστου του '45 κάνει αυτή τη δήλωση ο Ζαχαριάδης.
4.030 άνθρωποι, με βάση τα στοιχεία που έχουμε από αρχεία, με τη μορφή όμως ανταρτοομάδων, βγαίνουν στα βουνά ως αυτοάμυνα.
Αυτή είναι η μαγιά του Δημοκρατικού Στρατού.
Ολοι αυτοί ήταν άνθρωποι του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και πολλοί από αυτούς ήταν πρωτοπόροι κομμουνιστές στις απεργιακές κινητοποιήσεις πριν το '40, στη μεταξική δικτατορία κ.λπ.
Εχει σημασία εδώ να βλέπουμε τα δύο στρατόπεδα: Δεν ήταν κάποιοι που βγήκαν στα βουνά γιατί τους ήρθε έτσι.
-Η εξέλιξη
Αν δει κανείς τώρα την εξέλιξη του Δημοκρατικού Στρατού, στις 28/10/46 διαμορφώνεται το Γενικό Αρχηγείο των ανταρτών. Προσέξτε τώρα, γιατί έχει μια σημασία:
Στις 4 Αυγούστου 1945 τοποθετείται ο Ζαχαριάδης, και σωστά, «θα ξανααντηχήσει στα βουνά το τραγούδι του ΕΛΑΣ».
Στις αρχές του '46, το Μάρτη του '46, γίνεται η επίθεση ανταρτο-ομάδων στο Λιτόχωρο.
Τελικά, 28/10, ένα χρόνο και μετά συγκροτείται το Γενικό Αρχηγείο των ανταρτών
και δύο μήνες μετά, στα τέλη του '46, παίρνει την ονομασία Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας.
Στα μέσα του '47 γίνεται αναδιοργάνωση του ΔΣΕ και το φθινόπωρο του '47, δηλαδή δύο χρόνια μετά την πρώτη τοποθέτηση θα αντηχήσει το τραγούδι του ΕΛΑΣ, ο Δημοκρατικός Στρατός αποφασίζεται, με ευθύνη βέβαια του Κόμματος, και από αντάρτικος γίνεται τακτικός στρατός.
Και τότε όσο εξελίσσεται παίρνει αυτό που σας είπα Ελεύθερη Ελλάδα, κρατική οντότητα κ.λπ.
(...) Η αστική τάξη τα δύο πρώτα χρόνια είχε μεγάλη δυσκολία. Από τις εκθέσεις τους μάς οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είχε ελπίδες νίκης ο Δημοκρατικός Στρατός το '46 ίσως και στις αρχές του '47.
(...) Η αστική τάξη τα δύο πρώτα χρόνια είχε μεγάλη δυσκολία. Από τις εκθέσεις τους μάς οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είχε ελπίδες νίκης ο Δημοκρατικός Στρατός το '46 ίσως και στις αρχές του '47.
Με τον εξής όρο όμως: Οτι άλλαζε τη στρατηγική του, έβαζε ζήτημα εξουσίας και κυρίως γενικευόταν η πάλη και στα αστικά κέντρα.
Δυστυχώς, ο Δημοκρατικός Στρατός ως σύνθεση
(εδώ ερευνάμε ακόμα, δεν έχουμε ολοκληρώσει, δεν έχουμε βρει όλες τις πηγές και τα στοιχεία)
βασικά ήταν αγροτικός, δεν πήρε τα μέτρα να δώσει τη μάχη σε αστικά κέντρα και κυρίως ο κορμός του Δημοκρατικού Στρατού να είναι η εργατική τάξη.
Δυστυχώς, ο Δημοκρατικός Στρατός ως σύνθεση
(εδώ ερευνάμε ακόμα, δεν έχουμε ολοκληρώσει, δεν έχουμε βρει όλες τις πηγές και τα στοιχεία)
βασικά ήταν αγροτικός, δεν πήρε τα μέτρα να δώσει τη μάχη σε αστικά κέντρα και κυρίως ο κορμός του Δημοκρατικού Στρατού να είναι η εργατική τάξη.
Αντίθετα, ενώ στα βουνά γινόταν ένας ηρωικός ένοπλος αγώνας, στα αστικά κέντρα γινόταν αναντίστοιχος αγώνας του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Με οικονομικά αιτήματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες, δημοκρατική ομαλότητα,
αναντίστοιχος όμως με τη μορφή της ένοπλης ταξικής πάλης στα βουνά.
Βέβαια, ο αντίπαλος, με το που έγινε ο Δημοκρατικός Στρατός στην πρώτη του μορφή, έκοψε τη δυνατότητα διαφυγής από τα αστικά κέντρα.
Παρ' όλα αυτά, εδώ είναι που η στρατηγική του Κόμματος άσκησε ρόλο στην εξέλιξη του Δημοκρατικού Στρατού, ότι δεν γενικεύτηκε στα αστικά κέντρα.
Ως γραμμή, ως κατεύθυνση δεν προετοίμασε την εργατική τάξη να μπορέσει να κάνει αντίστοιχο αγώνα στα αστικά κέντρα.
(...)
Αν δε χανόταν πολύτιμος χρόνος, ένας χρόνος - δύο να ξεκινήσει ο ΔΣΕ,
αν είχε αλλάξει η στρατηγική του Κόμματος (και είχε την ευκαιρία ν' αλλάξει το '45 στο 7ο Συνέδριο)
είχε πιθανότητες,
δεν μπορείς να αποκλείσεις την πιθανότητα το '46, αρχές '47 που ο εθνικός στρατός ήταν αποδιοργανωμένος,
να νικήσει.
Από το '47 και μετά δεν ήταν πια εφικτή η νίκη.
Δε σήμαινε ότι έπρεπε να τα παρατήσει, έπρεπε να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος.
(...)
Ο ΔΣΕ έχασε τη μάχη κάτω από συνθήκες άνισου συσχετισμού δυνάμεων
και έπαιξε ρόλο και η ίδια η στρατηγική του Κόμματος, ο υποκειμενικός παράγοντας.
και έπαιξε ρόλο και η ίδια η στρατηγική του Κόμματος, ο υποκειμενικός παράγοντας.
(...) Η αστική τάξη ανασυντάσσει το στρατό, κάνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας, επιλέγει τη στρατηγική, τη λεγόμενη «το σχέδιο terminus».
Αυτό το σχέδιο είχε αυτό το σκοπό: Την υποχρεωτική μεταφορά πάνω από 1.000.000 πληθυσμού από τις περιοχές όπου δρούσε ο ΔΣΕ σε άλλες περιοχές της Ελλάδας για να μην υπάρχει ανεφοδιασμός, να μην υπάρχει στήριξη, να μην υπάρχει μάχη της σοδειάς, της διατροφής, να ερημώσει τις περιοχές για να μην έχει εφεδρείες ο ΔΣΕ και να τον σπρώξει να μπει στα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας, να περάσει τα σύνορα.
Είχε αυτό το σχέδιο, το οποίο βεβαίως με την υπεροπλία που είχε το κατάφερε.
-Ο ΔΣΕ ήταν αναπόφευκτος
Συμπερασματικά, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι ο ΔΣΕ ήταν αναπόφευκτος.
Σωστά επιλέχτηκε η ένοπλη πάλη, δεν βασιζόταν όμως σε μια επεξεργασμένη στρατηγική,
χάθηκε χρόνος στην προετοιμασία του,
έγινε μια προσπάθεια διόρθωσης της στρατηγικής και μάλιστα ο Ζαχαριάδης στην προτελευταία Ολομέλεια της ΚΕ σηκώνεται πάνω και λέει ότι αυτός ο στρατός (όταν γίνεται διαπάλη και μέσα στο στρατό και μέσα στο Κόμμα)
αυτός ο στρατός τελικά είναι για το σοσιαλισμό (...)
Η μη ξεκάθαρη τακτική δυσκόλεψε.
Η μη σύνδεση με τα αστικά κέντρα, η μικρή συμμετοχή της εργατικής τάξης,
η μη επέκταση στα αστικά κέντρα,
ή, η μη αντιστοίχιση της πάλης στα αστικά κέντρα...
Ο ΔΣΕ ήταν αναπόφευκτος, ήταν σωστός, ήταν λαϊκός στρατός, είχε διεθνή απήχηση
και η διεθνιστική του προσφορά ήταν ότι αποτέλεσε και ασπίδα για τις σοσιαλιστικές χώρες, για τις χώρες που προσπαθούσαν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό στα Βαλκάνια.
Δεν ξέρω αν θα νικούσαμε το '44, τη μάχη όμως τη δίνεις σε επαναστατική κατάσταση.
Και τέλος, επαναστατική κατάσταση χωρίς ένοπλη ταξική πάλη δεν γίνεται.
Αυτά τα περί «ειρηνικού περάσματος» αποδείχθηκαν οι απολύτως επιζήμιες αυταπάτες
που καλλιέργησαν το λεγκαλισμό,
την αντίληψη της υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού.
πηγή
k μην ξεχάσουμε:
ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
«23+ Παθιασμένα ψέματα για τον ένοπλο λαϊκό αγώνα 1941 - 1949»
Ειδική έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής»
Μαζί με τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» της 17ης Ιούλη κυκλοφορεί η ειδική έκδοση με τίτλο «23+ Παθιασμένα ψέματα για τον ένοπλο λαϊκό αγώνα 1941 - 1949», απάντηση στην αντικομμουνιστική ιστορική διαστρέβλωση με αφορμή τα 70 χρόνια του ΔΣΕ.
Συντάχθηκε από το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ και εκδίδεται από τη «Σύγχρονη Εποχή».
