Άθλια αντιμετώπιση από ματσουκοφόρους και κονδυλοφόρους του συστήματος! Χρόνια ολόκληρα μια προσπάθεια της πλειονότητας των δημοσιολογούντων να τους παρουσιάσουν όχι απλά ως γραφικούς,
αλλά ως εξωγήινους οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα του πλανήτη γη!
Επί δεκαετίες τα παπαγαλάκια του συστήματος προσπάθησαν να παραστήσουν πρώτα την Παπαρήγα και τώρα τον Κουτσούμπα
ως γραφικούς,ως εκτός πραγματικότητας,
ως έχοντες καταπιεί μια κασέτα που επαναλαμβάνει τα ίδια και τελικά να τους παραστήσουν ως εξωγήινους!
Ποιους;!
Την Παπαρήγα και τον Κουτσούμπα ως γραφικούς και εξωγήινους!
Δύο ανθρώπους που ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς μαζί τους πολιτικά,
δεν μπορεί να μην παραδεχτεί ότι
δεν κακοποίησαν ποτέ την Ελληνική γλώσσα, δεν λαΐκισαν, δεν έγιναν σαλτιμπάγκοι, τσαρλατάνοι και χατζηαβάτηδες χάριν της προβολής τους και της τηλεθέασης,
δεν είπαν ποτέ παραπανίσιες κουβέντες για κανέναν πολιτικό τους αντίπαλο έξω από τα πλαίσια της πολιτικής αντιπαράθεσης,
δεν καταράστηκαν ποτέ κανέναν, δεν καλλιέργησαν ποτέ αυταπάτες κι αυτό σε βάρος των ποσοστών του κόμματός τους,
δεν εξαπάτησαν τον Ελληνικό λαό για να του κλέψουν την ψήφο,
δεν δήλωσαν ότι θα τον σώσουν με μαγικά ραβδιά, με τις γνωριμίες τους στο εξωτερικό,
με «καταπλάσματα» που διαθέτουν σε ξένες τράπεζες ή με χρήματα που διαθέτουν από το εμπόριο αρχαίας προηγμένης τεχνολογίας,
δεν έκαναν εν τέλει τίποτα με το οποίο να υποτιμούν την νοημοσύνη του Ελληνικού λαού και να βλάπτουν τα συμφέροντά του,
αλλά υπεράσπισαν με σθένος όχι μόνο τα δίκια του Ελληνικού λαού
αλλά και όλων των κατατρεγμένων ανεξαρτήτως χρώματος, γλώσσας και φυλής!
Ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι για χρόνια, ακόμα και τώρα, προσπαθούν να παραστήσουν τον Μήτσο και την Αλέκα ως γραφικούς;!
Οι ίδιοι ματσουκοφόροι και κονδυλοφόροι του συστήματος,
οι οποίοι διαφήμισαν τον Τσίπρα,
διαφήμισαν τον «λεφτά υπάρχουν» και τώρα τον ξαναδιαφημίζουν,
διαφήμισαν τον Σαμαρά, διαφήμισαν τον Καρατζαφέρη, διαφήμισαν τον Κουβέλη, διαφήμισαν τον Παπαδήμο, διαφήμισαν τον Στουρνάρα, διαφήμισαν τον πρωθυπουργό του «βάλτε τώρα που γυρίζει» στο χρηματιστήριο
και τώρα
διαφημίζουν τον Κατρούγκαλο, τον Πολάκη, την Αχτσιόγλου, τον Κουρουμπλή, την Φωτίου και τους υπόλοιπους που εξελέγησαν για να σκίσουν τα μνημόνια και τώρα υπογράφουν αβέρτα κι άλλα χειρότερα ή διαφημίζουν τον Μητσοτάκη και τον Γεωργιάδη ως αντίβαρα στους αυτοαποκαλούμενους «αριστερούς»!
Αλλά η δράση των παπαγάλων του συστήματος δεν τελειώνει με την διαφήμιση των παραπάνω!
Οι παπαγάλοι του συστήματος που παρουσιάζουν για δεκαετίες ως γραφικούς την Αλέκα και τον Μήτσο,
είναι αυτοί
που διαφήμισαν, προέβαλαν, άνδρωσαν και τελικά γιγάντωσαν τον Μιχαλολιάκο, τον Λεβέντη και τον Σώρρα!
Τρεις ανθρώπους με διαφορετική παρελκυστική φρασεολογία
(όχι πάντα διαφορετική, γιατί πολλές φορές συγκλίνουν όπως για παράδειγμα στον αντικομμουνισμό),
οι οποίοι όμως συμφωνούν στο κορυφαίο ζήτημα που είναι η υπεράσπιση του σάπιου συστήματος που τυραννάει και δολοφονεί τον κόσμο και το οποίο λέγεται Καπιταλισμός!
Αυτά τα ολίγα για το ποιοι παρουσίασαν και παρουσιάζουν τον Μήτσο και την Αλέκα ως γραφικούς!
Το τί και το πώς συνέβη εκείνο το πρωινό στη Νέα Υόρκη, τί προηγήθηκε, πώς σχεδιάστηκε, ποιες είναι οι πραγματικές διαστάσεις της επιχείρησης και των μηχανισμών που την έφεραν σε πέρας, ίσως δεν αποκαλυφθούν ποτέ στην ολότητά τους.
Ωστόσο στα 15 χρόνια που συμπληρώθηκαν σήμερα από την τραγική «επέτειο» του χτυπήματος της 11ης Σεπτέμβρη του 2001 στους Δίδυμους Πύργους δεν επιτρέπουν καμία αμφιβολία:
Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει σαν πρόσχημα το αίμα ακόμα και του αμερικανικού λαού, όπως συνέβη με τα σχεδόν 3.000 θύματα της επίθεσης στη Νέα Υόρκη, για να επεκτείνει τη θηριωδία του.
Έχει πια αποκαλυφθεί στην ολότητά του: Η 11η Σεπτέμβρη 2001 ήταν η αφορμή για την επιβολή μιας παγκόσμιας χούντας, που στα κελιά της, στο Γκουαντανάμο, στο Αμπού Γκράιμπ, στις μυστικές φυλακές της CIA, επιβλήθηκε ο νόμος των «Αουσβιτς» της νέας τάξης.
Η κτηνωδία και η καταστροφή που ακολούθησε του Δίδυμους Πύργους αποτέλεσε και αποτελεί, ταυτόχρονα, μια υπερκερδοφόρα μπίσνα για τα μονοπώλια του ολέθρου:
Σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις το άμεσο κόστος του πολέμου μόνο σε Αφγανιστάν και Ιράκ υπολογίζεται ότι έχει ανέλθει στα 2 τρισ. δολάρια.
Με το κόστος του 2 τρισ. δολαρίων των πολέμων σε Ιράκ και Αφφγανιστάν θα μπορούσε να έχει εξαλειφθεί η πείνα παγκοσμίως πάνω από 10 φορές.
Από το 2001 και μετά,
πάνω από 10,5 εκατομμύρια δολάρια δίνονται κάθε ώρα (!)
από το Αμερικανικό Πεντάγωνο στο Μινώταυρο του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος για τη συνέχιση των επιχειρήσεων
(«National Priority Project cost of war»).
Ως εκ τούτου, τα μονοπώλια για την εξασφάλιση του κέρδους τους επιδίδονται στη γνωστή εκείνη ιστορία, την ιστορία του πολέμου.
Βλέπετε ο πόλεμος, όπως είχε ευφυώς επισημάνει ο Κλάουζεβιτς, δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα.
Και για να Γνωρίζεις και να Είσαι προετροιμασμένος -η,
Η ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στον Αίνο στην εκδήλωση τιμής για τα 70 χρόνια του ΔΣΕ
Βαδίζοντας προς τη συμπλήρωση των 100 χρόνων δράσης του Κόμματος, τιμάμε σε όλη την Ελλάδα και στην Κεφαλονιά, τα 70χρονα από την ίδρυση του ΔΣΕ. Τιμάμε, σήμερα, τους 64 μαχητές και μαχήτριες του ΔΣ Κεφαλονιάς από τους οποίους 46 σκοτώθηκαν ή εκτελέστηκαν.
Τιμάμε τους άγρια δολοφονημένους και διωκόμενους πριν ακόμα λήξει ο πόλεμος, και εκείνους που θανατώθηκαν άγρια, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν κατά την διάρκεια του μεταβαρκιζιανού οργίου της ΛΕΥΚΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Ο τρίχρονος αγώνας του λαϊκού στρατού, του ΔΣΕ, ήταν ηρωικός και δίκαιος, ταξικός και διεθνιστικός, η ανώτερη μορφή ταξικής πάλης του 20ου αιώνα στην Ελλάδα.
Προσφέρει διδάγματα σε όλα τα επίπεδα, στο πεδίο του ανεπανάληπτου ηρωισμού, αλλά και της στρατηγικής, της λαϊκής και διεθνιστικής αλληλεγγύης.
Δεν ήταν πόλεμος ανάμεσα σε αδέλφια, που προκλήθηκε από το ΚΚΕ, όπως ισχυρίζονται τα αστικά κόμματα και τα τσιράκια τους, ούτε εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε με ευθύνη και των δύο πλευρών, όπως πονηρά ισχυρίζονται αστοί επιστήμονες, που τάχα ανακάλυψαν ένα μέσο δρόμο, πάντα βέβαια, αντικομουνιστικής ιστορικής ερμηνείας των γεγονότων.
Όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν την αλήθεια, ας δώσουν σημασία στην απάντηση που προκύπτει από τα παρακάτω ερωτήματα:
1) Από πού προέρχονταν οι πρώτες ένοπλες ομάδες που σχηματίσθηκαν και στη συνέχεια αποτέλεσαν το ΔΣΕ , σε μια σειρά περιοχές της χώρας και στην Κεφαλονιά;
Μια ήταν η βασική πηγή προέλευσης των πρώτων πυρήνων:
Η γενιά της 10ετίας του 20 και του 30, αυτή που πρωτοστάτησε στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες πριν από το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν οι εαμίτες και ελασίτες, που με το όπλο στο χέρι συνέβαλαν στην απελευθέρωση της Ελλάδας από την τριπλή κατοχή, την ιταλική, γερμανική και βουλγαρική.
Αυτοί που, σήμερα, μιλάνε για «αδελφοκτόνο» αγώνα είναι αυτοί που θέλουν ένα λαό γονατισμένο.
Είναι εκείνοι που κρύβουν την πραγματική αιτία της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, συγκαλύπτουν ότι τα μνημόνια ανεξάρτητα του μίγματος που έχουν, είναι η τυπική διέξοδος από την κρίση σε βάρος του λαού και υπέρ του κεφαλαίου.
Είναι αυτοί που έχουν ευθύνη για τις φλεγόμενες ιμπεριαλιστικές πολεμικές εστίες στην περιοχή μας και αλλού.
2) Σε ποια χρονική στιγμή κομμουνιστές, αγωνιστές πήραν τα βουνά με το όπλο στο χέρι; Τους πρώτους μήνες του 45, αμέσως μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, όταν ξεκίνησε η αντικομουνιστική, δολοφονική «ΛΕΥΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ», αν και είχε προηγηθεί η αδικαιολόγητη υποχώρηση του ΚΚΕ, που δεν εξέφραζε τον πραγματικό συσχετισμό δυνάμεων, ακόμα και μετά την ήττα του Δεκέμβρη.
Η τιμή και περηφάνια μας για το ΔΣΕ δεν έχει καμία σχέση με τον εξωραϊσμό του.
Δεν κρύψαμε, ότι στο ΔΣΕ εκφράστηκαν υποκειμενικές αδυναμίες στην έγκαιρη ανάπτυξη της δράσης του, στον χαρακτήρα και το στόχο πάλης που ανέδειξε, στην κοινωνική του σύνθεση, στον περιορισμό του έξω από τα μεγάλα αστικά κέντρα κλπ.
Αυτά τα προβλήματα άσκησαν επίδραση στην τελική έκβαση, ύστερα από μια σειρά σημαντικές νίκες που είχαν σημειωθεί, και ενώ δεν είχε ακόμα προλάβει η αστική τάξη και ο στρατός της να ανασυνταχθούν, πράγμα που το πέτυχαν στη συνέχεια με το σιδερένιο χέρι της αμερικανικής επέμβασης.
ΤΑΞΙΚΟΣ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ
ΤΟΥ ΤΡΙΧΡΟΝΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΔΣΕ
Η επίθεση και η σπίλωση του ΔΣΕ, με όλες τις αντικομουνιστικές παραλλαγές της, δεν γίνεται αποκλειστικά και μόνο για την συσκότιση της ιστορίας.
Γίνεται και για σύγχρονους λόγους, ως πρόληψη, καθώς η αστική τάξη και οι κολαούζοι της ξέρουν ότι σε επαναστατικές συνθήκες η αστική κρατική εξουσία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον πραγματικό κίνδυνο, της ανατροπής της.
Η επαναστατική κατάσταση έχει αντικειμενικό χαρακτήρα, δεν σχεδιάζεται, δεν προγραμματίζεται,
όταν όμως ξεσπά, συνεπάγεται την ένοπλη ταξική εμφύλια αναμέτρηση ανάμεσα στην εργατική τάξη, τον εξεγερμένο λαό από τη μια
και την αστική τάξη με όλους τους μηχανισμούς της από την άλλη.
Μήπως σήμερα έχει αλλάξει η κατάσταση;
Αντίθετα έχει εξελιχθεί ακόμα χειρότερα και στο επίπεδο της οικονομίας και στο αστικό πολιτικό σύστημα, σε εθνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο επίπεδο. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση και ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε μια χώρα, σε μια σειρά χωρών
«οι επάνω» να μη μπορούν να εξουσιάζουν όπως πριν και «οι κάτω» να αμφισβητούν έμπρακτα την εξουσία τους.
Σήμερα ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι σχεδόν πανταχού παρών, και στην περιοχή μας, με παλιές και νέες μορφές, είτε εμφανίζονται ως εμφύλιοι είτε ως τοπικοί, αντιτρομοκρατικοί ή δήθεν για την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Καθοδηγούνται και στηρίζονται πολιτικά και με όπλα από τις γνωστές μας ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ΗΠΑ, τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, καθοδηγούνται από το ΝΑΤΟ και μάλιστα με την αγιαστούρα και του ΟΗΕ, του Συμβούλιου Ασφαλείας που έχει δώσει το πράσινο φώς στο ΝΑΤΟ για την πραγματοποίηση στρατιωτικών επιθέσεων και χωρίς την δική του συγκατάθεση. Νέα ιμπεριαλιστικά κράτη οξύνουν τις αντιθέσεις με τα πιο παλαιά ιμπεριαλιστικά, ρίχνουν και αυτά «λάδι στη φωτιά».
Όταν οι ιμπεριαλιστές μεταξύ τους προσφεύγουν στην ένοπλη αναμέτρηση, είναι φανερό ότι τα όπλα Θα τα ρίξουν χωρίς καμία αναστολή κατά των λαών.
Τα όπλα από μόνα τους δεν κρίνουν καμία έκβαση, τα όπλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν από πολλών «ειδών χέρια» και αντιλήψεις, το θέμα είναι αν οι λαοί παλεύουν με την δική τους σημαία και δεν μετατρέπονται σε μεσολαβητές , διαιτητές στο πλευρό της μιας μερίδας της αστικής τάξης κατά της άλλης, ή του ενός ιμπεριαλιστή κατά του άλλου. Το πρόσφατο παράδειγμα του λεγόμενου αντισυνταγματικού πραξικοπήματος στην Τουρκία πρέπει να αφυπνίσει περισσότερους, να μελετήσουν τις Θέσεις του ΚΚΕ.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ χωρίς ίχνος ντροπής (αλλά οπορτουνισμός και συμβιβασμός δεν συμβιβάζονται με φιλότιμο και ντροπή) ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα είναι «άγκυρα της ΕΕ, σταθερότητας, δημοκρατίας και ειρήνης».
Τα ίδια ισχυρίζονται με δικά τους λόγια και τα άλλα κόμματα.
Τα λένε, αυτοί που εδώ και χρόνια έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε ορμητήριο ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, προβοκάτσιας και δολοφονιών αμάχων, με στρατιωτικές βάσεις, με παραχωρήσεις λιμανιών και του ελληνικού εναέριου χώρου, με υπογραφές φαρδιά- πλατιά στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ, πολύ πρόσφατα μάλιστα στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Βαρσοβία που πήρε προκλητικές αποφάσεις νέων πολεμικών γύρων.
Μη ξεχνάτε ότι με κοινωνική εξέγερση και επανάσταση έγινε το πέρασμα από το δουλοκτητικό σύστημα στο φεουδαρχικό,
με ένοπλη αστική επανάσταση πραγματοποιήθηκε το πέρασμα και η εδραίωση του καπιταλιστικού συστήματος.
Κατά την διάρκεια μάλιστα των αστικών επαναστάσεων η αστική τάξη μοίρασε όπλα στους εργάτες, στην φτωχολογιά προκειμένου να συμβάλλουν με τη ζωή και το αίμα τους στην ανατροπή της φεουδαρχικής αντίδρασης. Όταν νίκησε η αστική τάξη τους αφόπλισε γιατί τους είδε, αναπόφευκτα, ως τον πιο επικίνδυνο αντίπαλό της.
Ο εμφύλιος του 46-49 ανέδειξε καθαρά δύο απολύτως εχθρικά μέτωπα μεταξύ τους: Από την μια μεριά ήταν οι άγρια διωκόμενοι λαϊκοί αγωνιστές που εξέφραζαν τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού, από την άλλη ήταν ο αστικός εθνικός στρατός, η αστική τάξη και το κράτος της, οι πολιτικοί υπηρέτες τους, και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί τους με πρωτεργάτη τις ΗΠΑ που μετά τα Δεκεμβριανά, πήραν την σκυτάλη της δήθεν προστασίας της Ελλάδας από την Αγγλία, δηλαδή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη που είχε ματοκυλίσει την Αθήνα, τον Δεκέμβρη του 44.
Η ταξική πάλη δεν καταργείται, δεν παύει να εκδηλώνεται είτε προς θετική κατεύθυνση είτε ως πισωγύρισμα και σε συνθήκες απελευθερωτικού αγώνα από ξενική κατοχή, και σε συνθήκες αποικιοκρατίας, ή κάποιας μορφής δικτατορίας.
Η ταξική πάλη ήταν παρούσα και στα χρόνια της κατοχής, όπως και από την πρώτη μέρα της απελευθέρωσης το 1944.
Η Κεφαλονιά, με την καθοδήγηση του ΚΚ του νησιού έχει να επιδείξει πρωτότυπες μορφές λαϊκής δράσης την περίοδο που υπήρξε η κυβέρνηση της «εθνικής ενότητας», στην όποια συμμετείχαν για 3 μήνες και κομουνιστές.
Επιτρέψτε μου να σας προτείνω από το βήμα αυτό να ετοιμάσετε μια επιστημονική μελέτη για το πώς έδρασε το κόμμα, στο νησί μας, αμέσως μετά την απελευθέρωση ως τη συμφωνία της Βάρκιζας.
Η ελληνική αστική τάξη ήταν σταθερό εχθρική και επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό σε όλη την διάρκεια της κατοχής. Ένα τμήμα της έφυγε από τη χώρα συμμαχώντας με τον βρετανικό ιμπεριαλισμό, ένα άλλο έμεινε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε με τις αρχές κατοχής, στήνοντας ελληνικές κυβερνήσεις, ιδρύοντας κάποιες αντιστασιακές οργανώσεις που πολέμησαν τον ΕΛΑΣ.
Στη συνέχεια ίδρυσαν από κοινού με τους άγγλους και σε συνεννόηση με τους γερμανούς τα τάγματα ασφαλείας με στόχο τον αφοπλισμό και την διάλυση του ΕΛΑΣ – ΕΑΜ, το κυνήγι του ΚΚΕ. Ένα άλλο τμήμα κρατούσε στάση αναμονής μέχρι να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες που θα υπηρετούσαν τα ιδιαίτερα οικονομικά συμφέροντά τους.
Το ΚΚΕ, δυστυχώς, δεν αντιμετώπισε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ως κρίκο για την κατάκτηση της εξουσίας, αυτονόμησε την πάλη ενάντια στους γερμανούς, ιταλούς και βούλγαρους κατακτητές
από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Έβαλε ως στόχο του απελευθερωτικού αγώνα ένα εκδημοκρατισμένο αστικό καθεστώς που το ονόμασε λαοκρατία ή λαϊκή δημοκρατία.
Βεβαίως αυτή η γραμμή προϋπήρχε, από το 1934, ήταν επηρεασμένη από την γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς που υπολόγιζε τον χαρακτήρα της επανάστασης από το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, πράγμα που αντίβαινε καθαρά με την θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού και τα διδάγματα της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Ο αντίπαλος όμως ήξερε καλά ότι το ΚΚΕ, παρά τα λάθη στρατηγικού χαρακτήρα, δεν ήταν κόμμα που φοβόνταν την αναμέτρηση, δεν ήταν διατεθειμένο να εκθέσει στην ανυποληψία το κίνημα της εθνικής αντίστασης, δεν ήταν διατεθειμένο να το βάλουν στο χέρι, και γι ‘ αυτό οργάνωσε την εξόντωση όλων των κομμουνιστών, το τσάκισμα του ΚΚΕ, και της εαμικής αντίστασης.
ΝΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΣΕ
Μετά το Δεκέμβρη και τη συμφωνία της Βάρκιζας εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα 50.000 Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις και στη συνέχεια εξαγγέλθηκε το δόγμα Τρούμαν στα μέσα του 1947, έγινε η αντικατάσταση της βρετανικής από την αμερικανική παρέμβαση.
Αντί να γίνει εκκαθάριση στρατού από τους δωσίλογους διώχθηκαν οι εαμίτες και ελασίτες. Ο νέος αστικός στρατός που συγκροτήθηκε μετά τον πόλεμο στηρίζονταν στους λεγόμενους «εθνικόφρονες», στους ταγματασφαλίτες, σε παλιές και νέες παρακρατικές συμμορίες, σε κατακάθια.
Επόμενο λοιπόν ήταν στις 24/8/45 ο Νίκος Ζαχαριάδης να ανακοινώσει ότι το συμφέρον του λαού απαιτεί να «ξαναντηχήσει το τραγούδι του ΕΛΑΣ». Όταν επιλέχθηκε η ένοπλη πάλη ο απολογισμός των θυμάτων αγωνιστών και αγωνιστριών ήταν: Νεκροί 1192, τραυματίες 6413, συλληφθέντες 70.000, βιασμένες γυναίκες 165, είχαν γίνει 6567 ληστείες, δρούσαν 166 συμμορίες, ενώ οι παράνομοι οπλοφορούντες δολοφόνοι ήταν 20.000. Γίνονταν μαζικές σφαγές όπως στην Καλαμάτα, γενικά στη Μεσσηνία και Λακωνία όπου εκεί κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος. Ο τότε υπουργός εσωτερικών Ρέντης είχε δώσει επίσημα ακόμα πιο μεγάλα νούμερα διωκομένων, και υπό κράτηση χωρίς καν να υπάρχει παραπομπή σε δίκη.
Στη 2η ολομέλεια της ΚΕ ΚΚΕ, (12-15 Φλεβάρη 1946), δηλαδή ένα χρόνο μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, καθορίστηκε ότι περιεχόμενο της ένοπλης πάλης ήταν η λαϊκή αυτοάμυνα, μέσο πίεσης για δημοκρατικές εξελίξεις.Αυτός ο αναντίστοιχος, στις συγκεκριμένες συνθήκες, χαρακτήρας που δόθηκε στο ΔΣΕ οδήγησε και στην καθυστέρηση στην έναρξη δράσης του και στον περιορισμό του στις ορεινές περιοχές. Δύο χρόνια περίπου μετά, στις 2 Δεκεμβρίου 1947, το 2ο κλιμάκιο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αποφάσισε την συγκρότηση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ) στις περιοχές που είχε απελευθερώσει ο ΔΣΕ, την μετατροπή του αντάρτικου σε τακτικό στρατό.
Η ιστορία της Κεφαλονιάς προσφέρει πολλές αποδείξεις της ταξικής πάλης στις συνθήκες της κατοχής, που εκδηλώνονταν μέσω των παρακρατικών ομάδων που συνεργάζονταν με τους γερμανούς, όπως αυτή του Φώτη Αλυσανδράτου του γνωστού Γάκια, και του Κηρυναίου Παπαδημάτου. Η ΠΟΚ δηλαδή η αυτοαποκαλούμενη Πατριωτική Οργάνωση της Κεφαλονιάς συγκροτήθηκε με την πρωτοβουλία των άγγλων, κυνηγούσε μέχρι Θανάτου κομμουνιστές και εαμίτες στην διάρκεια της κατοχής, ενώ η εποπτεία της είχε ανατεθεί στην χωροφυλακή.
Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας αρχίζει και στην Κεφαλονιά το δολοφονικό, τρομοκρατικό όργιο. Τιμάμε τους δολοφονημένους στα Φραγκάτα, στα Τρωγιανάτα, στα Δαυγάτα. Απόπειρες δολοφονίας έγιναν κατά επονιτών και των εργατών της Ηλεκτρικής. Επίσης οργάνωσαν τη καταστροφή των γραφείων του ΕΑΜ , την εκτέλεση του υπεύθυνου σύνταξης της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑΣ, τη προφυλάκιση χωρικών και μελών λαϊκών επιτροπών που διεκδικούσαν διανομή βοήθειας και διαμαρτύρονταν για την επαναφορά στην προεδρία των χωριών των μεταξικών και δωσίλογων.
Στην Αθήνα, το 46, σε εκδήλωση που οργάνωσαν κεφαλονίτες κομουνιστές στην αίθουσα του ΕΚ, έδωσαν πρόσθετα στοιχεία πέρα από τις δολοφονίες με την εξής σειρά γραφής σε αναρτημένο πανό: κούρεψαν και διαπόμπευσαν 78 γυναίκες, φυλάκισαν 1.100, ξυλοκόπησαν 750, έκαψαν κλπ.
Πριν την συγκρότηση του ΔΣ Κεφαλονιάς κατακρεουργηθήκαν κυριολεκτικά οι Γεράσιμος Γασπαρινάτος, Μιλτιάδης Γασπαρινάτος, Διονύσης Γασπαρινάτος, Μαρίνος Γασπαρινάτος, Βαγγέλης Μαρκάτος, Παναγής Μπατιστάτος, Μαρίνος Νικολάτος, Γιώργος Παπαδάτος. Ο Γάκιας για την πράξη αυτή δικάστηκε από το δικαστήριο της Λευκάδας και αθωώθηκε. Αρκετά μέλη του Κόμματος και ελασίτες περνάνε, αναγκαστικά, στην παρανομία, ή στην ημιπαρανομία.
Η ταχύτατη ανασυγκρότηση των ΚΟ του ΚΚΕ στην Κεφαλονιά, η πραγματοποίηση συνδιάσκεψης που την παρακολούθησε ο Νίκος Μπελογιάννης συνέβαλε στην δημιουργία ενός αντάρτικου τμήματος που λειτούργησε, αρχικά, ανεξάρτητα από το ΔΣΕ.
Ο ΔΣ Κεφαλονιάς ξεκίνησε από μια ομάδα 10-15 ανταρτών έφθασε στους 60-65 μαχητές με τριμελή ηγεσία από τον Φώτη Σγούρο πρώην εθνοσύμβουλο, τον Γεράσιμο Γρηγοράτο (Αστραπόγιαννος), τον Γεράσιμο Ματιάτο (Ρήγας). Συμμετείχαν και δύο γυναίκες η Αντζουλέτα Μερκούρη, και η Διονυσία Γρηγοράτου, αδελφή του Αστραπόγιαννου. Γύρω τους υπήρξε δίκτυο υποστήριξης, από συνδέσμους, τροφοδότες, παροχής φιλοξενίας. Με βάση τα αρχεία της χωροφυλακής υπολογίζονται σε πάνω από 600 άτομα. Απόδειξη των δεσμών του ΔΣ (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ) με το λαό της Κεφαλονιάς αποτελεί το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της ένοπλης σύγκρουσης πραγματοποιούνταν συγκεντρώσεις στα χωριά και γίνονται ομιλίες με λαϊκή συμμετοχή.
Το τμήμα του ΔΣΚ ήταν χωρισμένο σε τρείς ομάδες, η μια με επικεφαλής τον Φώτη Σγούρο και Γεράσιμο Ματιάτο με εστία δράσης την εποχή του Αίνου, και τα χωριά γύρω από αυτόν Βαλσαμάτα, Φραγκάτα, Τρωγιανάτα και το Πανωχώρι και ευρύτερα τα χωριά της πάνω και κάτω Λειβαθούς, επίσης τα χωριά του Ελειού και των Πρόννων.
Η δεύτερα ομάδα είχε επικεφαλής τον Αστραπόγιαννο και χώρο ευθύνης κυρίως την περιοχή της Σάμης.
Η τρίτη ομάδα με επικεφαλής τους Κουλουμπή και Κουγιαννό είχε εστία την περιοχή της Φάλαρης με χωριά των Ποταμιανάτων, της Θπνιάς και της δυτικής Πυλάρου. Όταν επρόκειτο να παρθούν από κοινού αποφάσεις ολόκληρη η δύναμη των τριών ομάδων συγκεντρώνονταν στην Παχειά Πούντα της Αντισάμου ατην περιοχή της Μουζακάτων – Ζερβάτων.
Ο ΔΣΚ, παρά το γεγονός ότι δρα στα όρια ενός νησιού με δυσκολίες ανεφοδιασμού επικοινωνεί με ασύρματο με το γενικό αρχηγείο του ΔΣΕ, και καταγράφει πλήθος συγκρούσεων με την Χωροφυλακή, τους ΜΑΥΔΕΣ και αργότερα με τμήματα του εθνικού αστικού στρατού:
Στα Δαυγάτα, στα Βαλσαμάτα, στη Θηνιά, στο Χαράκτι, με θύματα αλλά και επιτυχίες αρχικά, όπως ήταν η αποκοπή της σύνδεσης Αργοστολίου με τη Σάμη, η μάχη με τη χωροφυλακή στη Γραδού και μετά στο Αυγό Σάμης, η μάχη στην Έζα. Για λίγο διάστημα η ύπαιθρος μεταξύ Σάμης και Αργοστολίου θεωρούνταν ελεύθερη περιοχή της Κεφαλονιάς, το Φλεβάρη του 48 έκαναν νυχτερινή επιχείρηση στο Αργοστόλι, που επαναλήφθηκε το Μάη του 49, όμως ο συσχετισμός ήταν καταφανώς δυσμενής.
Και στην Κεφαλονιά εφαρμόσθηκε το σχέδιο Τέρμινους σύμφωνα με το οποίο εκκενώνονται υποχρεωτικά τα χωριά, γίνονται εκκαθαρίσεις ώστε να μπουν εμπόδια στην στήριξη του ΔΣΚ από τους κατοίκους , να πεθάνουν από την πείνα, να μη εξασφαλίσουν εφεδρείες. Έφτασαν οι ταγματασφαλίτες να δηλητηριάσουν τις πηγές νερού και να οργανωθούν εμπρησμοί σε ορισμένες δασώδεις περιοχές.
Ο ίδιος ο Αλ. Παπάγος σε ομιλία του στο δικαστικό Μέγαρο διακήρυξε ότι τα τμήματα του εθνικού αστικού στρατού που είχαν φθάσει στην Κεφαλονιά δεν θα φύγουν αν δεν ξεκαθαριστεί κάθε «ίχνους συμμοριτισμού».
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 5ης του Σεπτέμβρη του 49 έπεσε σε ενέδρα η ομάδα του Φώτη Σγούρου, με θύματα τον ίδιο και τον Γιώργο Φιοραβάντε. Στις 22 του Σεπτέμβρη σκοτώθηκαν οι Ματθαίος Κουλουμπής και ο Ηλίας Κουγιανός.
Τα κεφάλια τους, όπως και του Σγοϋρου εκτέθηκαν στην πλατεία του Αργοστολίου. Την ίδια μέρα στην περιοχή των Μουζακάτων εξοντώθηκαν οι Διονύσης Γρηγοράτος, και ο Γεράσιμος Ανδριόλας. Στις 11 Οκτωβρίου αυτοκτόνησαν σε μάχη για να μη παραδοθούν οι Γεράσιμος Ματιάτος, Κώστας Χριστοφοράτος, και ο Αριστείδης Μερκούρης. Την ιδία μέρα ύστερα από μάχη με καταδιωκτικό απόσπασμα σκοτώθηκαν ο Αστραπόγιαννος, η Αντζουλέτα Μερκούρη και η Διονυσία Γρηγοράτου, ο Διονύσης Μαρκουλάτος, ο Λεωνίδας Ζαχαράτος, και ο Γιάννης Καλεράντες. Το Δεκέμβρη εξοντώθηκαν και οι δυο εναπομείναντες αντάρτες οι Γεράσιμος Κασιμάτης, και ο Ορέστης Μποζάς.
Τα διδάγματα της κατοχής, του Δεκέμβρη του 44, του 46-49, ολόκληρης της μετακατοχικής περιόδου ως το απριλιανό πραξικόπημα του 67 έχουν την αξία τους και σήμερα, χωρίς βεβαίως να υποτιμάμε ότι έχει προστεθεί νέα πείρα, νέες πλευρές.
Δεν έχουμε αυταπάτες, ούτε πιστεύουμε σε δρόμους πάλης, στρωμένους με ροδοπέταλα. Στις κλασσικές, διαχρονικές αντικειμενικές δυσκολίες προστέθηκε μια νέα, η νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες, η οποία οδήγησε σε υποχώρηση το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα, μια υποχώρηση που ακόμα δεν έχει δυστυχώς ολοκληρωθεί. Υποχώρηση προσωρινή βέβαια, αλλά που τις συνέπειές της τις γευόμαστε , τις έχουμε μπροστά μας συνεχώς.
Αυτές όμως οι δυσκολίες ούτε μόνιμες θα είναι ούτε αξεπέραστες,
καθώς ο καπιταλισμός γίνεται ακόμα πιο βάρβαρος, αντιδραστικός,
δεν μπορεί πια να κάνει ούτε εκείνες τις παραχωρήσεις που έκανε στις συνθήκες της αντιπαράθεσης με το σοσιαλιστικό σύστημα.
Οι αντιφάσεις και αντιθέσεις του είναι ακόμα πιο οξυμμένες.
ΝΑΙ σήμερα ο αγώνας για την εργατική εξουσία, την σοσιαλιστική εξουσία είναι περισσότερο ώριμος και αναγκαίος.
Αυτή η προοπτική μπορεί και πρέπει να διαγράφεται μέσα στον καθημερινό λαϊκό αγώνα για τα οξυμμένα προβλήματα.
Η αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια, που εκφράζει σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, δικαιολογημένα, δεν οδηγεί αυτόματα και εύκολα στην κατάκτηση της πολιτικής συνείδησης όσο αφορά το πρόβλημα ποια τάξη πρέπει να έχει την ιδιοκτησία και την εξουσία.
Αγώνες απελευθερωτικοί, εργατικοί, αγροτικοί, γίνονταν και πριν η εργατική τάξη αποκτήσει το δικό της Κόμμα, πριν δηλαδή η εργατική τάξη γίνει τάξη για τον εαυτό της.
Το ΚΚΕ, δεν περιορίζεται να περιγράφει τα προβλήματα, να φωνάζει για την ανεργία και τη φτώχεια, τον πόλεμο και την κρατική βία.
Ο δικός μας ρόλος είναι μοναδικός και αναντικατάστατος, όχι μόνο γιατί είμαστε στην πρώτη γραμμή της καθημερινής δράσης αλλά και γιατί ξέρουμε προς τα πού πρέπει να τραβήξουν τα πράγματα, στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό.
Εμείς έχουμε την υποχρέωση να βοηθάμε έμπρακτα, χωρίς μεγαλοστομίες, και οπωσδήποτε με το παράδειγμα της αυτοθυσίας και ανιδιοτέλειας,
να αναδεικνύεται στη συνείδηση της εργατικής τάξης, της φτωχής αγροτιάς και των άλλων φτωχών μεσαίων στρωμάτων ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός τους, πριν απ’ όλα ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ, και ποιοι είναι οι διεθνείς σύμμαχοί του .
Ο εχθρός δεν είναι μόνο το εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα, ή οι κυβερνήσεις συνεργασίας, αυτές αποτελούν την πολιτική υπαλληλία της αστικής τάξης.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να βλέπουν ΚΑΙ την αστική τάξη ΚΑΙ το κράτος της, τους θεσμούς του αστικού κράτους είτε η σύνθεσή τους καθορίζεται με εκλογές όπως είναι το αστικό κοινοβούλιο, είτε διορίζονται με τον ένα ή του άλλο τρόπο όπως είναι ο εθνικός αστικός στρατός, η Δικαιοσύνη και άλλοι. Οι καπιταλιστές είναι περιττοί 100%, κηφήνες, σφετεριστές του πλούτου που παράγει ο λαός, που διαθέτει η χώρα.
Εμείς έχουμε την υποχρέωση να ενημερώνουμε με όπλο την πείρα και τα επιστημονικά επιχειρήματα ποια ήταν η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ τον 20ο αιώνα, γιατί η Οκτωβριανή Επανάσταση του 17 εγκαινίασε την εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
Εμείς έχουμε την υποχρέωση, να γνωρίζουμε σε βάθος, το μεγάλο θεωρητικό ζήτημα που αποτυπώνεται με την εκτίμηση ότι «είναι ώριμες οι υλικές προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική οργάνωση της παραγωγής και της κοινωνίας». Αυτή η εκτίμηση δεν έχει καμία σχέση με υποκειμενισμό, με επιθυμία , δεν αποτελεί ένα όμορφο όραμα, ή ένα ηθικό ιδανικό, απορρέει από την «ωρίμανση του κοινωνικού χαρακτήρα της εργασίας και την όξυνση της αντίθεσής του με την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αυτή η αντίφαση έχει φέρει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής σε πλήρη αντίθεση με τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες» «Η ωρίμανση των υλικών προϋποθέσεων δεν καθορίζεται από τον συσχετισμό δυνάμεων», και αυτό να μη το ξεχνά ή να το υποτιμά ο κομουνιστής, η κομμουνίστρια.
Εμείς έχουμε την υποχρέωση να συμβάλλουμε να γίνει πιο πλατειά η αντίληψη ότι ανεξάρτητα ποιο κόμμα ή ποια κόμματα κυβερνούν, πώς αυτοαποκαλούνται, δεν εξανθρωπίζεται το αστικό πολιτικό σύστημα, αυτό συνιστά, σε όλες τις μορφές του, την δικτατορία της αστικής τάξης.
Να κατανοείται ευρύτερα- όσο γίνεται- ότι στην ουσία, ανεξάρτητα τι καυγάς γίνεται στο αστικό κοινοβούλιο, η αντιπαράθεση εξελίσσεται ανάμεσα στην δικτατορία της αστικής τάξης και στην πάλη για την δικτατορία του προλεταριάτου.
Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξουσία της εργατικής τάξης.
Να θυμόμαστε ότι τον συσχετισμό δυνάμεων δεν τον διαμορφώνει μόνο του το Κόμμα, αλλά τον εξακριβώνει και τον βελτιώνει δίνοντας κάθε μάχη.
Η κάθε μάχη για να γίνει κρίκος στην αλυσίδα του πολέμου που οδηγεί στη νίκη πρέπει να είναι μελετημένη, σχεδιασμένη, να ξέρεις πότε περνάς στην επίθεση και πότε προετοιμάζεις τη νέα φάση επίθεσης. Έχει διαφορά αν χάσεις μια’ μάχη γιατί ο συσχετισμός δυνάμεων είναι αρνητικός, και άλλο πράγμα να χάσεις μια μάχη γιατί έκανες ασυγχώρητο λάθος ή γιατί φοβήθηκες, κιότεψες.
Ας προβληματισθούν όλοι εκείνοι και εκείνες που λίγα χρόνια πριν μας ζητούσαν να «βάλουμε λίγο νερό στο κρασί μας», να «στηρίξουμε» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ΣΥΡΙΖΑ μήπως και κάτι κάνει, μήπως εξασφαλίσει κάποια ανακούφιση στα λαϊκά στρώματα από το βάρος των βάρβαρων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που μας πλασαρίστηκαν ως μνημόνια διεξόδου από την κρίση.
Αν το ΚΚΕ κάτω από την πίεση αυτών των προτροπών, υποχωρούσε , πώς θα ήταν τα πράγματα σήμερα; Θα ήταν χειρότερα, η απογοήτευση θα ήταν καθολική, δεν θα υπήρχε ούτε ένα εφαλτήριο για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την διαμόρφωση ισχυρής Λαϊκής Συμμαχίας.
Η συνεργασία με αστικές πολιτικές δυνάμεις, η ανοχή προς τον οπορτουνισμό και τον ρεφορμισμό αποδείχθηκε διεθνώς ,σε όλο τον 20ο αιώνα, ότι έδωσε αέρα στην αστική τάξη και τα κόμματά της να αντεπιτεθούν, να κερδίσουν χρόνο, να χειραγωγήσουν το εργατικό, το λαϊκό κίνημα.
Οι μαχητές του ΔΣΕ και εδώ και σε όλη την Ελλάδα μπορεί να μην είχαν την ευκαιρία να μελετήσουν την θεωρία μας, πριν και κατά τα χρόνια της κατοχής, την περίοδο της «λευκής τρομοκρατίας» και του εμφύλιου όμως η ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία τους δεν πρόκυψε από ένα απλό συναίσθημα, ούτε μόνο από το γεγονός ότι ήταν κυνηγημένοι.
Άλλωστε το σύστημα πάντα προσφέρει οδούς διαφυγής σε αυτούς που δειλιάζουν, υποχωρούν. Αυτό που τους έκανε ήρωες και ηρωίδες ήταν ο πόθος τους για μια νέα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και πόλεμο, μια κοινωνία που γέννησε ο 20°ς αιώνας, και που θα επανέλθει στο προσκήνιο, με τη νέα πείρα που μας έδωσε η πρώτη απόπειρα σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Αυτή η επιλογή είναι και σήμερα μοναδική για τον εργάτη και την εργάτρια, αυτούς που προλεταριοποιούνται, τους φτωχούς των μικροαστικών στρωμάτων, στην πόλη και στην ύπαιθρο, όλοι αυτοί γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο πολλοί.
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟ ΔΣΕ, ΣΤΟ ΔΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ ΗΡΩΕΣ, ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΒΟΗΟΗΣΑΝ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΔΑΝ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΡΙΩΝ ΤΟΥ ΔΣΕ
ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΤΟΗΤΟΙ, ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΛΥΓΙΣΤΟΙ
Το λαϊκό κίνημα δεν έχει λόγο να φοβάται τα ρήγματα του πολιτικού συστήματος και τη μη σταθερή κυβέρνηση (VIDEO)
Το κέντρο βάρους για το ΚΚΕ -σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα- είναι ο αγώνας έξω από τη Βουλή, εκεί που ο λαός με τον αγώνα του παλεύει να βγει στο προσκήνιο, επισήμανε μεταξύ άλλων η Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας το απόγευμα της Τετάρτης στην Ολομέλεια της Βουλής για τον εκλογικό νόμο.
Όπως πρόσθεσε το ΚΚΕ συμμετέχει ενεργά σε όλες τις διαδικασίες που έχουν σχέση με τη λαϊκή ψήφο, τις βουλευτικές και τοπικές εκλογές με βασικό στόχο να ψηφίζονται άρθρα ή και νόμοι, που θα δίνουν τη δυνατότητα στον λαό από καλύτερες θέσεις να οργανώνει την πάλη του και να βελτιώνει τη ζωή του, γνωρίζοντας όμως ότι
και ο καλύτερος δημοκρατικός νόμος σταματάει έξω από τον τόπο δουλειάς και τους μηχανισμούς του κράτους.
Από αυτή τη θέση, πρόσθεσε, το ΚΚΕ «δεν συμμετέχει σε καμία κυβέρνηση είτε καθαρά αστική
είτε διαχείρισης του αστικού συστήματος.
Η κοινωνία είναι ταξική, από τη μία είναι το κεφάλαιο και από την άλλη ο λαός» και το ΚΚΕ το λέει καθαρά ότι
«τα όρια του Κοινοβουλίου είναι πολύ περιορισμένα για τη λαϊκή αποτελεσματικότητα».
Η Αλέκα Παπαρήγα επισήμανε ότι
«όλα τα κόμματα στη Βουλή είτε διαφωνούν, είτε συμφωνούν με τον εκλογικό νόμο
συναντήθηκαν σε ένα πράγμα:
την κυβερνητική σταθερότητα, η οποία πρακτικά σημαίνει ότι θα υπάρχει κυβέρνηση μονοκομματική ή συνεργασίας
που θα διασφαλίζει τη διατήρηση ή και ανάπτυξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας,
θα καθιστά πιο βαθιά την ενσωμάτωση της Ελλάδας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ,
στις ανάγκες του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος».
«Ο λαός δεν πρέπει να φοβάται τα ρήγματα στο πολιτικό σύστημα,
ούτε τη μη σταθερή κυβέρνηση,
αντίθετα, μόνο όταν τα ρήγματα αυτά πολλαπλασιαστούν έχει την ελπίδα να πετύχει κάτι
και να συνεχίσει τον αγώνα του για ριζική ανατροπή», πρόσθεσε και επισήμανε
«ο λαός πρέπει να ξέρει ότι όσο πιο σταθερή είναι η κυβέρνηση, τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται η αποτελεσματικότητα της πάλης του».
Κατήγγειλε τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ που έχει εξελιχθεί σε ένα νέο πολιτικό τζάκι και τσακώνεται με τη ΝΔ για το νέο εκλογικό νόμο, ενώ και οι δύο συμφωνούν στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, ψήφισαν όλοι μαζί το τρίτο μνημόνιο, ενώ συμφωνούν απόλυτα και στηρίζουν την επιθετική πολιτική του ΝΑΤΟ, όπως επιβεβαιώθηκε και στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής.
Καταλήγοντας, η Αλέκα Παπαρήγα κάλεσε το λαό «να χειραφετηθεί από την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική και να μην μπει ανάμεσα στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, όπως έπαθε ο τούρκικος λαός με τις τελευταίες εξελίξεις, αλλά να χαράξει τη δική του αυτοτελή πορεία».
Το ΚΚΕ, υπογράμμισε, προσπαθεί να υπηρετήσει την κατάκτηση από το λαϊκό κίνημα της αυτοτέλειάς του, απέναντι στο αστικό κράτος, τα κόμματά του, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Η ένοπλη ταξική πάλη, ο ένοπλος εμφύλιος, είναι αναπόσπαστο και αναπόφευκτο στοιχείο, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, για την πάλη για την εξουσία.
"επαναστατική κατάσταση χωρίς ένοπλη ταξική πάλη δεν γίνεται"
ΕΒΔΟΜΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ
Η συγκρότηση και δράση του ΔΣΕ παρακαταθήκη στην πάλη για την εξουσία της εργατικής τάξης
Εκτενή αποσπάσματα από την εισήγηση της Α. Παπαρήγα σε συζήτηση στη ΚΟΑ για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ:
Τον ΔΣΕ δεν πρέπει να τον δούμε μόνο σαν μια κορυφαία ηρωική στιγμή της πάλης του Κόμματος, που διδάσκει, βγάζει συμπεράσματα και ιδεολογικοπολιτικά, γιατί κρίνεται και η στρατηγική του Κόμματος.
Πρέπει να τον δούμε και από την εξής οπτική (χωρίς όλα να μεταφέρονται στο σήμερα, στο αύριο, αυτούσια):
Η ένοπλη ταξική πάλη, ο ένοπλος εμφύλιος, είναι αναπόσπαστο και αναπόφευκτο στοιχείο, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, για την πάλη για την εξουσία.
Δηλαδή, δεν είναι κάτι που ζήσαμε στο παρελθόν, έχει να κάνει με τη θεωρία των ένοπλων εξεγέρσεων.
Ο ένοπλος ταξικός πόλεμος δεν εμφανίστηκε μόνο την εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.
Ο ένοπλος εμφύλιος πόλεμος έγινε και στην πάλη που έκανε η αστική τάξη για να πάρει την εξουσία στα χέρια της από τη φεουδαρχία.
Επομένως, είναι αναπόσπαστο και αναπόφευκτο κομμάτι της πάλης για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία.
Δεν μιλάμε για αναπαραγωγή της κάθε στιγμής με τον ίδιο τρόπο. Όλες οι Οργανώσεις του ΚΚΕ πρέπει να το δουν και από αυτήν τη σκοπιά το θέμα.
Απορρίπτουμε μετά βδελυγμίας όλη αυτήν την προπαγάνδα που γίνεται και λέει ότι ο ένοπλος εμφύλιος είναι ένας «αδελφοκτόνος πόλεμος».
Ετσι αναφέρουν τον αγώνα του ΔΣΕ,
«ένας πόλεμος που δεν πρέπει να ξαναγίνει γιατί αδελφός σκοτώνει αδελφό».
Δεν ήταν τέτοιος, ήταν ένοπλη ταξική πάλη και τα στρατόπεδα σε αυτήν την πάλη ήταν καθαρά,
ανεξάρτητα από τη σύνθεση του ΔΣΕ και ανεξάρτητα από το σκοπό που έγινε ο ΔΣΕ και η ένοπλη πάλη,
ανεξάρτητα από τον πολιτικό στόχο που έθετε ο ΔΣΕ με την ευθύνη βέβαια της καθοδήγησης του ΚΚΕ.
Τα στρατόπεδα ήταν δύο,
όπως δύο είναι τα στρατόπεδα και στην καθημερινή μας ζωή σε μη επαναστατικές συνθήκες.
Από τη μια μεριά, ήταν ο λαϊκός στρατός που εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων
και, από την άλλη μεριά, ήταν ο εθνικός αστικός στρατός της αστικής τάξης και οι Βρετανοί και κυρίως οι Αμερικανοί σύμμαχοί τους.
Ήταν μια καθαρή τέτοια διαπάλη και όχι αδελφοκτόνος πόλεμος. Τι θα πούμε;
Οτι αδελφοκτόνος ήταν ο πόλεμος που έκανε η Γερμανία, από τη μια μεριά, στον Α' και Β' παγκόσμιο πόλεμο;
Είναι πόλεμοι ανάμεσα στους λαούς;
Οχι.
Είναι πόλεμοι ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη για τη διανομή και την αναδιανομή των αγορών,
είναι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για να τσακίσουν λαϊκά κινήματα.
Το ότι σκοτώνεται και απλός λαός δεν σημαίνει ότι είναι αδελφοκτόνος πόλεμος. Εδώ να είμαστε καθαροί.
Αυτά τα περί αδελφοκτόνων πολέμων είναι ανοησίες.
Είναι η ταξική πάλη,
και σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης
η ταξική πάλη θα είναι ένοπλη αναπόφευκτα και υποχρεωτικά.
-Παρακαταθήκη
Υπάρχει ένας στίχος που έγραψε ο Ρίτσος μετά την ήττα του ΔΣΕ, που μου έκανε τρομερή εντύπωση και φαντάζομαι όχι μόνο σε μένα, που έγραφε:
«Η γέννηση είναι γέννηση, ο θάνατος είναι πρόσθεση, τίποτα δε χάνεται».
Και το λέει αυτό για την ήττα του ΔΣΕ.
Η ήττα τι θεωρείται; Θάνατος.
Ο Ρίτσος λέει ότι είναι πρόσθεση, με την έννοια της παρακαταθήκης που αφήνει ένας δίκαιος αγώνας, όπως είναι του ΔΣΕ, ακόμη κι αν λόγω συσχετισμού ηττάται.
Οφείλεις να το μετατρέψεις σε πρόσθεση, σε όπλο, βγάζοντας σωστά συμπεράσματα και αφήνει παρακαταθήκες.
Ο αγώνας '41 - '44, ο Δεκέμβρης, ο ΔΣΕ, παρά το γεγονός ότι το Κόμμα μας δεν είχε ορθή στρατηγική τότε, μέσα στο πλαίσιο ανάλογων επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, παρ' όλα αυτά άφησε μεγάλη παρακαταθήκη στο Κόμμα.
Γιατί το Κόμμα μας κι όταν έκανε λάθη, δεν τα έκανε γιατί ήθελε να συμβιβαστεί με τον αντίπαλο.
Και το Κόμμα μας ποτέ δεν φοβήθηκε την αναμέτρηση.
Ακόμη κι αν δεν είχε σωστή αντίληψη σε θέματα στρατηγικής.
Την αναμέτρηση δεν την απέφυγε ούτε το Δεκέμβρη του '44, ούτε το '46 - '49.
Ηταν ή δεν ήταν παρακαταθήκη στο Κόμμα αυτός ο ένοπλος αγώνας,
για να αντέξει σε δύο κρίσιμες στιγμές,
όπου το Κόμμα κινδύνευε με αυτοδιάλυση και αυτοεξαφάνιση;
Κι αυτές οι στιγμές ήταν το '68 και το '91.
Και στις δύο περιπτώσεις δεν ήταν κάποια επιφανή μυαλά, ήταν μια παρακαταθήκη που είχε το Κόμμα και δεν την είχαν άλλα κομμουνιστικά κόμματα.
Σε δύο κρίσιμες στιγμές, ανεξαρτήτως των όποιων προβλημάτων εμφανίστηκαν,
πάλεψαν για να μην αυτοδιαλυθεί το Κόμμα και να μην περιπέσει στη μια περίπτωση στον ευρωκομμουνισμό και στην άλλη να αφανιστεί όπως αφανίστηκαν μια σειρά κόμματα το 1991.
Έχει πιο μεγάλη αξία η Ιστορία του ΔΣΕ και της μάχης του Δεκέμβρη.
Είναι μια σειρά μάχες όπου το ΚΚΕ είχε λάθη και αδυναμίες που όμως δεν ήταν από διάθεση συμβιβασμού με τον αντίπαλο.
Εμείς δεν εξιδανικεύουμε και, όπως βλέπετε και στη Διακήρυξη της ΚΕ, μπαίνουν και μια σειρά ζητήματα για τον ΔΣΕ, συνοπτικά, βεβαίως θα φωτιστούν περισσότερο, υπάρχουν και στο Δοκίμιο του Κόμματος για την περίοδο '49 και μετά, αλλά βλέπουμε κριτικά τα πράγματα.
Ομως αυτό που λέμε «τίποτα δε χάνεται»
και «ο ΔΣΕ είναι πρόσθεση για το Κόμμα»,
αυτό πρέπει να το κρατήσουμε.
-Από την αυτοάμυνα στον τακτικό στρατό
Τι ήταν, λοιπόν, ο ΔΣΕ;
Ηταν κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης και ήταν λαϊκός στρατός.
Από πλευράς τύπου και ουσίας, ο ΔΣΕ ξεκίνησε ως ένοπλη πάλη αυτοάμυνας,
γιατί υπήρχε κι ένα όργιο τρομοκρατίας, όπου στόχος ήταν η δολοφονία, αν ήταν δυνατόν, όλων των κομμουνιστών
και να σύρουν το ΚΚΕ σ' έναν ευτελισμό της Αντίστασης
του '41 - '44.
Ξεκίνησε ως αυτοάμυνα, στην πορεία - γιατί γίνεται ένοπλη πάλη με τον ταξικό αντίπαλο απέναντι και ένοπλη πάλη μαχητική - μετατρέπεται, κι έχουμε αντίστοιχες τοποθετήσεις στελεχών του Κόμματος, της Ολομέλειας, κ.λπ.,
εξελίσσεται σε αντάρτικο στρατό όπου πιέζει για δημοκρατικές ομαλές εξελίξεις.
Δημοκρατικές ομαλές εξελίξεις σήμαινε ασκώ ένοπλα πίεση για να εξασφαλίσω δημοκρατικούς όρους δράσης του κινήματος,
του Κόμματος κ.λπ. και να αποτρέψω τις πιο αντιδραστικές εξελίξεις.
Στην πορεία της ένοπλης πάλης, μετατρέπεται από αντάρτικο σε τακτικό στρατό κι εκεί διατυπώνει την ιδέα της λαϊκής δημοκρατίας και της απελευθέρωσης ενός μέρους της Ελλάδας που θα αποκτήσει μια κρατική οντότητα.
Μπαίνει το σπέρμα της εξουσίας.
Η εξουσία που θέτει ο ΔΣΕ, με ευθύνη του Κόμματος, είναι η λαϊκή δημοκρατία.
Ποιο ήταν το περιεχόμενο της Λαϊκής Δημοκρατίας;
Καταρχάς, δανείζεται πολλά πράγματα από τη Λαϊκή Δημοκρατία του ΕΑΜ.
Λαϊκή Δημοκρατία με όρους επιστημονικούς είναι στην ουσία μια προωθημένη αστική δημοκρατία
όπου το πεδίο της οικονομίας είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής,
γίνεται εθνικοποίηση τομέων στρατηγικής σημασίας, όχι κοινωνικοποίηση, δεν είναι δηλαδή σοσιαλισμός, είναι αυτό που λέμε το πρώτο αστικοδημοκρατικό στάδιο,
το οποίο ήταν στη στρατηγική του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος από το 1934, όπου θεωρείται ότι στην Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να γίνει σοσιαλισμός,
«θα κάνουμε πρώτα ένα στάδιο που θα εξασφαλίσουμε μια προωθημένη αστική δημοκρατία και μέσα από αυτό το στάδιο θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να περάσουμε στο σοσιαλισμό».
Εδώ μπαίνει ένα ερώτημα:
Τι θα γίνονταν αν ο ΔΣΕ νικούσε.
Δε νομίζω ότι θα έμενε στο στάδιο της αστικής δημοκρατίας.
Ένοπλος λαός που νικά τον αντίπαλο και τους ξένους,
οπωσδήποτε θα πέρναγε στο σοσιαλισμό.
Η ένοπλη ταξική πάλη έχει μια δυναμική, και βλέπετε ότι ενώ ξεκινούσε σαν άμυνα σιγά σιγά αποκτούσε ορισμένα χαρακτηριστικά όχι σαφή και ολοκληρωμένα,
αποκτούσε όμως στρατηγικά έστω τη διατύπωση «Ελεύθερη Ελλάδα με μια κρατική οντότητα» .
Και απόδειξη σε αυτό είναι ότι, όταν ελευθερώνονται περιοχές στην Ελλάδα, κυρίως Μακεδονία, Θεσσαλία, ένα μέρος της Ηπείρου, Θράκης κ.λπ.,
εκεί αποφασίζεται η ίδρυση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης,
που είναι κυβέρνηση της Ελεύθερης Ελλάδας,
η οποία προωθεί λαϊκούς θεσμούς, λαογέννητους πραγματικά θεσμούς,
όπως τα Λαϊκά Συμβούλια, η Λαϊκή Πολιτοφυλακή, η Λαϊκή Δικαιοσύνη.
Δεν είναι βεβαίως σοσιαλισμός αυτό.
-Σε ποιες συνθήκες
Εκείνη την περίοδο, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε 8 χώρες που μπήκε ο Κόκκινος Στρατός και συνενώθηκε με το όποιο επαναστατικό κίνημα υπήρχε, δίνεται η μάχη με το σύνθημα της λαϊκής δημοκρατίας, γίνεται η μάχη για την εργατική εξουσία.
Δεν έχει κριθεί παντού.
Όταν ξεκινάει ο Δημοκρατικός Στρατός δεν έχει κριθεί η μάχη, δεν είναι ότι στήθηκε εργατική εξουσία, ακόμα είναι σε εξέλιξη. Στην Τσεχοσλοβακία και αλλού.
Η γραμμή που ακολουθείται στο Δημοκρατικό Στρατό
είναι η γραμμή πάνω στο Πρόγραμμα του Κόμματος που είχε το '34
και το οποίο Πρόγραμμα δεν ήταν σωστό,
ξαναλέω, όμως, όχι από διάθεση ενσωμάτωσης στην αστική τάξη,
αλλά από λαθεμένη εκτίμηση της ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα
και σε συνδυασμό με τη διεθνή γραμμή της Γ' Διεθνούς και του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος,
ενώ στην πραγματικότητα ο Δημοκρατικός Στρατός στην ουσία και αντικειμενικά οδηγούνταν στην πάλη για την εργατική εξουσία.
Ας δούμε πώς γεννήθηκε ο Δημοκρατικός Στρατός, τις συνθήκες.
Η απαρχή βρίσκεται στην ταξική πάλη που διεξαγόταν στην περίοδο '41 - '44.
Και γιατί το λέω αυτό;
Γιατί έχει καλλιεργηθεί η αντίληψη και μέσα στις γραμμές του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και στην ιστοριογραφία, και στην αστική αντίληψη που υπάρχει μέχρι σήμερα,
ότι,
όταν ένας λαός κάνει απελευθερωτικό πόλεμο εναντίον ξενικής κατοχής, τότε η ταξική πάλη δεν έχει νόημα.
Μπορούμε να αποδείξουμε ότι το '41 - '44 η ταξική πάλη διεξαγόταν και διεξαγόταν και συγκεκριμένα.
Η ταξική πάλη πάντα υπάρχει.
Ακόμα και αν το κίνημα είναι συμβιβασμένο, ρεφορμιστικό, οπορτουνιστικό ή χάνει,
η ταξική πάλη έχει αντικειμενική βάση
τη στιγμή που υπάρχει αστική τάξη και εργατική τάξη.
Πώς γινόταν η ταξική πάλη;
Πάρτε τις συγκρούσεις μεταξύ του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ. Πάρτε τις συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τους ταγματασφαλίτες, με τους συνεργάτες των Γερμανών.
Πάρτε το παρακράτος που υπήρχε στην Κατοχή. Είναι άλλο πράγμα ότι η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν ήταν ενιαία, δεν ήταν μέσα στην Ελλάδα, ήταν τμήματα της αστικής τάξης μέσα στην Ελλάδα, ενώ η αστική τάξη είχε πάει στην Αίγυπτο και στη Μ. Ανατολή και ένα τμήμα της στην Αγγλία.
Ομως, μήπως η ταξική πάλη δεν διεξαγόταν στο διάστημα '41 - '44, όταν εξεγέρθηκαν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στη Μ. Ανατολή κατά των Αγγλων και της αστικής κυβέρνησης και βέβαια οι Αγγλοι την έπνιξαν στο αίμα;
Η ταξική πάλη, λοιπόν, υπάρχει και στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.
Το Κόμμα δεν την ανέδειξε, καλλιεργήθηκε η άποψη της εθνικής ομοψυχίας.
-Υπήρχε επαναστατική κατάσταση
Το '44, σύντροφοι, στην Ελλάδα υπήρχε επαναστατική κατάσταση.
Και έχει μια σημασία, το τονίζουμε αυτό, γιατί πολλές φορές η επαναστατική κατάσταση δεν σου το φωνάζει.
Δεν σου λέει "χαίρεται, εδώ υπάρχει επαναστατική κατάσταση".
Πού βρισκόταν η επαναστατική κατάσταση;
Η αστική τάξη ήταν αποδιοργανωμένη πλήρως.
Οι Αγγλοι μετά την ήττα της Γερμανίας, δεν είχαν δυνάμεις στην Ελλάδα εκείνη τη στιγμή, οι Γερμανοί είτε αποχωρούσαν είτε ήταν σε ήττα και στην Ελλάδα ο μοναδικός λαϊκός παράγοντας που υπήρχε ήταν ο ΕΛΑΣ, ο εξοπλισμένος λαός της πόλης και στα χωριά, και με κύρος, δηλαδή με δυνατότητα καθοδήγησης.
Από την άλλη πλευρά, υπήρχαν τα τάγματα ασφαλείας που τα είχαν φτιάξει σε συνεννόηση Γερμανοί, Αγγλοι κ.λπ.
Τα αστικά κόμματα ήταν έξω από την Ελλάδα και, μάλιστα, για να αποβιβαστούν τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα και να έρθουν στον Πειραιά έπρεπε να πάρουν την άδεια του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Είναι κράτος εν κράτει, στην ουσία.
Εκείνη τη στιγμή εθνικός στρατός δεν υπήρχε, ήταν έξω, στη Μ. Ανατολή, δεν είχαν έρθει ακόμα.
Επομένως, εκείνη τη στιγμή έπρεπε να επιχειρηθεί η πάλη για την εξουσία.
Δεν επιχειρήθηκε.
Είχαν το Λίβανο και την Γκαζέτα.
Γίνεται ο συμβιβασμός του Κόμματος, μπαίνει στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας και μέσα σε τρεις μήνες φεύγει το Κόμμα από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας.
Εκείνη τη στιγμή αρχίζει η αναδιοργάνωση, η προσπάθεια να αναδιοργανωθεί το αστικό πολιτικό σύστημα (...) Δεν ήταν ακόμα ενωμένοι.
Αρχίζει η αναδιοργάνωση και του εθνικού στρατού.
Αλλά πώς;
Με τους ταγματασφαλίτες, με τους μαυραγορίτες, με όλη τη σαπίλα που δεν ήταν και έντιμη στον πόλεμο.
Φέρνουν την Ορεινή Ταξιαρχία, που ήταν ο στρατός εκείνος που είχαν φτιάξει οι Αγγλοι και οι Ελληνες και χτύπησαν το κίνημα της Μ. Ανατολής.
Ζητούν τον μονομερή αφοπλισμό του ΕΛΑΣ και αρχίζουν να συγκροτούν τον αστικό στρατό με όλα τα κατακάθια.
Αλλά και μέσα στα τμήματα του κανονικού στρατού πάρα πολλοί ήταν ΕΑΜίτες και οπαδοί του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ και κομμουνιστές.
Δεν έλεγχαν την κατάσταση και γι' αυτό ήθελαν να κάνουν με στημένα πράγματα τον εθνικό στρατό.
Δεν είχαν εμπιστοσύνη ούτε στο δικό τους στρατό.
Ο Δεκέμβρης, λοιπόν, δεν ήταν μόνο η πάλη κατά των Βρετανών. Βεβαίως ήταν, αλλά τους Βρετανούς ποιος τους έφερε;
Η αστική τάξη της Ελλάδας, η οποία ακόμα δεν είχε ανασυγκροτηθεί.
Τους έφερε ο Παπανδρέου ως εκπρόσωπος της αστικής τάξης.
Ο Δεκέμβρης, λοιπόν, ήταν ταξικός εμφύλιος
απέναντι στην αστική τάξη της Ελλάδας και τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές.
Γίνεται η συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία ήταν απαράδεκτη από την πλευρά του Κόμματος, γιατί παραβίασε ακόμα και το συσχετισμό δυνάμεων, ακόμα και μετά τη Βάρκιζα.
Βεβαίως, είχε υποστεί μια ήττα ο ΕΛΑΣ, το Κόμμα, αλλά δεν είχε αλλάξει η κατάσταση, διότι παρέμεναν όπλα στα χέρια, δεν τα παρέδωσαν όλα τα όπλα οι κομμουνιστές.
Απόδειξη ότι το Κόμμα καταλάβαινε ότι δεν θα το αφήσουν ήσυχο παρά το συμβιβασμό που έκανε.
Ήθελαν να το αποτελειώσουν.
-Αυτοάμυνα
Ο εθνικός στρατός δεν έχει ακόμα ανασυγκροτηθεί, αρχίζει όμως η ανασυγκρότηση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Δηλαδή, τα αστικά κόμματα ενώνονται όλα παρά τις διαφωνίες τους, ξεπερνάνε τα βασιλιάδες και ξεβασιλιάδες και προχωρούν για εκλογές νόθες.
Το Κόμμα μας σωστά δεν παίρνει μέρος και κάνει αποχή από τις εκλογές, έχει πια καταλάβει ότι επίκειται μακέλεμα του Κόμματος.
Και αρχίζει ένα μακελειό κατά του Κόμματος, δηλαδή πογκρόμ. Να σκοτώσουν.
Γιατί ξέρουν ότι το Κόμμα μπορεί να έκανε συμβιβασμούς,
αλλά δεν μπορούσαν να το βάλουν στο χέρι και το Κόμμα τελικά δεν θα πρόδιδε, δεν θα ενσωματωνόταν.
Και εκεί αρχίζει το πογκρόμ.
Ο ίδιος ο υπουργός Εσωτερικών, ο Ρέντης, δίνει τα εξής στοιχεία: Οτι 80.000 ΕΑΜίτες είναι υπό διωγμό.
Από αυτούς 18.000 ήταν πολιτικοί κρατούμενοι, 40.000 υπόδικοι, είχαν φυλακιστεί επισήμως μόνο 2.400, όλοι οι άλλοι ήταν στην ουσία φυλακισμένοι υπόδικοι και υπήρχαν 48.000 αδιεκπεραίωτες υποθέσεις σε βάρος κομμουνιστών με κατηγορίες για εγκλήματα στη διάρκεια της Κατοχής. Ότι σκότωναν τους συνεργάτες των Γερμανών. (...) Και φυσικά τότε, για πρώτη φορά, στο τέλος του '45, ο Ζαχαριάδης αφήνει να εννοηθεί, λέει, ότι θα ξαναηχήσει το τραγούδι του ΕΛΑΣ στο βουνό και εννοεί έτσι ότι θα οργανωθεί η ένοπλη πάλη. Στις 4 Αυγούστου του '45 κάνει αυτή τη δήλωση ο Ζαχαριάδης. 4.030 άνθρωποι, με βάση τα στοιχεία που έχουμε από αρχεία, με τη μορφή όμως ανταρτοομάδων, βγαίνουν στα βουνά ως αυτοάμυνα.
Αυτή είναι η μαγιά του Δημοκρατικού Στρατού.
Ολοι αυτοί ήταν άνθρωποι του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και πολλοί από αυτούς ήταν πρωτοπόροι κομμουνιστές στις απεργιακές κινητοποιήσεις πριν το '40, στη μεταξική δικτατορία κ.λπ.
Εχει σημασία εδώ να βλέπουμε τα δύο στρατόπεδα: Δεν ήταν κάποιοι που βγήκαν στα βουνά γιατί τους ήρθε έτσι.
-Η εξέλιξη
Αν δει κανείς τώρα την εξέλιξη του Δημοκρατικού Στρατού, στις 28/10/46 διαμορφώνεται το Γενικό Αρχηγείο των ανταρτών. Προσέξτε τώρα, γιατί έχει μια σημασία:
Στις 4 Αυγούστου 1945 τοποθετείται ο Ζαχαριάδης, και σωστά, «θα ξανααντηχήσει στα βουνά το τραγούδι του ΕΛΑΣ».
Στις αρχές του '46, το Μάρτη του '46, γίνεται η επίθεση ανταρτο-ομάδων στο Λιτόχωρο.
Τελικά, 28/10, ένα χρόνο και μετά συγκροτείται το Γενικό Αρχηγείο των ανταρτών
και δύο μήνες μετά, στα τέλη του '46, παίρνει την ονομασία Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας.
Στα μέσα του '47 γίνεται αναδιοργάνωση του ΔΣΕ και το φθινόπωρο του '47, δηλαδή δύο χρόνια μετά την πρώτη τοποθέτηση θα αντηχήσει το τραγούδι του ΕΛΑΣ, ο Δημοκρατικός Στρατός αποφασίζεται, με ευθύνη βέβαια του Κόμματος, και από αντάρτικος γίνεται τακτικός στρατός.
Και τότε όσο εξελίσσεται παίρνει αυτό που σας είπα Ελεύθερη Ελλάδα, κρατική οντότητα κ.λπ.
(...) Η αστική τάξη τα δύο πρώτα χρόνια είχε μεγάλη δυσκολία. Από τις εκθέσεις τους μάς οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είχε ελπίδες νίκης ο Δημοκρατικός Στρατός το '46 ίσως και στις αρχές του '47.
Με τον εξής όρο όμως: Οτι άλλαζε τη στρατηγική του, έβαζε ζήτημα εξουσίας και κυρίως γενικευόταν η πάλη και στα αστικά κέντρα.
Δυστυχώς, ο Δημοκρατικός Στρατός ως σύνθεση (εδώ ερευνάμε ακόμα, δεν έχουμε ολοκληρώσει, δεν έχουμε βρει όλες τις πηγές και τα στοιχεία) βασικά ήταν αγροτικός, δεν πήρε τα μέτρα να δώσει τη μάχη σε αστικά κέντρα και κυρίως ο κορμός του Δημοκρατικού Στρατού να είναι η εργατική τάξη.
Αντίθετα, ενώ στα βουνά γινόταν ένας ηρωικός ένοπλος αγώνας, στα αστικά κέντρα γινόταν αναντίστοιχος αγώνας του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Με οικονομικά αιτήματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες, δημοκρατική ομαλότητα,
αναντίστοιχος όμως με τη μορφή της ένοπλης ταξικής πάλης στα βουνά.
Βέβαια, ο αντίπαλος, με το που έγινε ο Δημοκρατικός Στρατός στην πρώτη του μορφή, έκοψε τη δυνατότητα διαφυγής από τα αστικά κέντρα.
Παρ' όλα αυτά, εδώ είναι που η στρατηγική του Κόμματος άσκησε ρόλο στην εξέλιξη του Δημοκρατικού Στρατού, ότι δεν γενικεύτηκε στα αστικά κέντρα.
Ως γραμμή, ως κατεύθυνση δεν προετοίμασε την εργατική τάξη να μπορέσει να κάνει αντίστοιχο αγώνα στα αστικά κέντρα.
(...)
Αν δε χανόταν πολύτιμος χρόνος, ένας χρόνος - δύο να ξεκινήσει ο ΔΣΕ,
αν είχε αλλάξει η στρατηγική του Κόμματος (και είχε την ευκαιρία ν' αλλάξει το '45 στο 7ο Συνέδριο)
είχε πιθανότητες,
δεν μπορείς να αποκλείσεις την πιθανότητα το '46, αρχές '47 που ο εθνικός στρατός ήταν αποδιοργανωμένος,
να νικήσει.
Από το '47 και μετά δεν ήταν πια εφικτή η νίκη.
Δε σήμαινε ότι έπρεπε να τα παρατήσει, έπρεπε να δώσει τη μάχη μέχρι το τέλος.
(...)
Ο ΔΣΕ έχασε τη μάχη κάτω από συνθήκες άνισου συσχετισμού δυνάμεων και έπαιξε ρόλο και η ίδια η στρατηγική του Κόμματος, ο υποκειμενικός παράγοντας.
(...) Η αστική τάξη ανασυντάσσει το στρατό, κάνει κυβέρνηση εθνικής ενότητας, επιλέγει τη στρατηγική, τη λεγόμενη «το σχέδιο terminus».
Αυτό το σχέδιο είχε αυτό το σκοπό: Την υποχρεωτική μεταφορά πάνω από 1.000.000 πληθυσμού από τις περιοχές όπου δρούσε ο ΔΣΕ σε άλλες περιοχές της Ελλάδας για να μην υπάρχει ανεφοδιασμός, να μην υπάρχει στήριξη, να μην υπάρχει μάχη της σοδειάς, της διατροφής, να ερημώσει τις περιοχές για να μην έχει εφεδρείες ο ΔΣΕ και να τον σπρώξει να μπει στα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας, να περάσει τα σύνορα.
Είχε αυτό το σχέδιο, το οποίο βεβαίως με την υπεροπλία που είχε το κατάφερε.
-Ο ΔΣΕ ήταν αναπόφευκτος
Συμπερασματικά, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι ο ΔΣΕ ήταν αναπόφευκτος.
Σωστά επιλέχτηκε η ένοπλη πάλη, δεν βασιζόταν όμως σε μια επεξεργασμένη στρατηγική,
χάθηκε χρόνος στην προετοιμασία του,
έγινε μια προσπάθεια διόρθωσης της στρατηγικής και μάλιστα ο Ζαχαριάδης στην προτελευταία Ολομέλεια της ΚΕ σηκώνεται πάνω και λέει ότι αυτός ο στρατός (όταν γίνεται διαπάλη και μέσα στο στρατό και μέσα στο Κόμμα)
αυτός ο στρατός τελικά είναι για το σοσιαλισμό (...)
Η μη ξεκάθαρη τακτική δυσκόλεψε.
Η μη σύνδεση με τα αστικά κέντρα, η μικρή συμμετοχή της εργατικής τάξης,
η μη επέκταση στα αστικά κέντρα,
ή, η μη αντιστοίχιση της πάλης στα αστικά κέντρα...
Ο ΔΣΕ ήταν αναπόφευκτος, ήταν σωστός, ήταν λαϊκός στρατός, είχε διεθνή απήχηση
και η διεθνιστική του προσφορά ήταν ότι αποτέλεσε και ασπίδα για τις σοσιαλιστικές χώρες, για τις χώρες που προσπαθούσαν να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό στα Βαλκάνια.
(...) Συνεχίζουμε την έρευνα για τον ΔΣΕ. Σήμερα, αυτά που μπορούμε θεμελιωμένα να πούμε είναι αυτά που εκτίμησε το Κόμμα και στο δεύτερο Δοκίμιο.
Δεν ξέρω αν θα νικούσαμε το '44, τη μάχη όμως τη δίνεις σε επαναστατική κατάσταση.
Και τέλος, επαναστατική κατάσταση χωρίς ένοπλη ταξική πάλη δεν γίνεται.
Αυτά τα περί «ειρηνικού περάσματος» αποδείχθηκαν οι απολύτως επιζήμιες αυταπάτες
που καλλιέργησαν το λεγκαλισμό,
την αντίληψη της υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού.
«23+ Παθιασμένα ψέματα για τον ένοπλο λαϊκό αγώνα 1941 - 1949»
Ειδική έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής»
Μαζί με τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη» της 17ης Ιούλη κυκλοφορεί η ειδική έκδοση με τίτλο «23+ Παθιασμένα ψέματα για τον ένοπλο λαϊκό αγώνα 1941 - 1949», απάντηση στην αντικομμουνιστική ιστορική διαστρέβλωση με αφορμή τα 70 χρόνια του ΔΣΕ.
Συντάχθηκε από το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ και εκδίδεται από τη «Σύγχρονη Εποχή».
