ΜΑΣ:στις 24 Νοέμβρη το μάθημα γίνεται στο δρόμο !!

"Παίρνουμε δύναμη και αισιοδοξία από τα μαχητικά συλλαλητήρια στις 3 Νοέμβρη,

 από τη μαζική απάντηση του λαού μας ενόψει της επίσκεψης Ομπάμα,

 από τη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία του Πολυτεχνείου!

Τώρα είναι ώρα για πιο αποφασιστικό αγώνα, να σπάσει κάθε δισταγμός!

Η μόνη λύση είναι να ενώσουμε τις φωνές μας με τους εργαζόμενους, να παλέψουμε για το μέλλον και τις σπουδές που μας αξίζουν!

Τέρμα η κοροϊδία της κυβέρνησης! Καμία συναίνεση στην αντιλαϊκή επίθεση!

Πίσω από τις ωραίες λέξεις περί "συναίνεσης", τις όμορφες φράσεις για τη "δίκαιη ανάπτυξη" που θα μας χαρίσουν, αρκεί να κάνουμε "υπομονή" και "να περιμένουμε", 

βρίσκεται η σκληρή πραγματικότητα! 

Και η πραγματικότητα είναι ότι μας καλούν να συναινέσουμε...

...στη λεγόμενη "ανταγωνιστικότητα" των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, δηλαδή στη δυνατότητα που έχουν να απολύουν όλο και περισσότερους εργαζόμενους και όσους δουλεύουν να τους πληρώνουν με ψίχουλα, χωρίς να κατοχυρώνονται τα εργασιακά δικαιώματά τους"

ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΠΟΥΔΑΣΤΩΝ

Φοιτητές και σπουδαστές στο δρόμο για τις επικείμενες απεργιακές μάχες

Στις 24 Νοέμβρη, στις 10.30, στα Προπύλαια και στις 8 Δεκέμβρη στην πανεργατική απεργία

Κάλεσμα προς τους φοιτητές και σπουδαστές να βρεθούν στους δρόμους μαζί με το λαό στις δύο απεργιακές μάχες του επόμενου διαστήματος, στις 24 Νοέμβρη και 8 Δεκέμβρη, απευθύνει η Εκτελεστική Γραμματεία του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών:

«Παίρνουμε δύναμη και αισιοδοξία από τα μαχητικά συλλαλητήρια στις 3 Νοέμβρη, από τη μαζική απάντηση του λαού μας ενόψει της επίσκεψης Ομπάμα, από τη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία του Πολυτεχνείου!

Τώρα είναι ώρα για πιο αποφασιστικό αγώνα, να σπάσει κάθε δισταγμός!

Η μόνη λύση είναι να ενώσουμε τις φωνές μας με τους εργαζόμενους, να παλέψουμε για το μέλλον και τις σπουδές που μας αξίζουν!

Τέρμα η κοροϊδία της κυβέρνησης! Καμία συναίνεση στην αντιλαϊκή επίθεση!

Πίσω από τις ωραίες λέξεις περί "συναίνεσης", τις όμορφες φράσεις για τη "δίκαιη ανάπτυξη" που θα μας χαρίσουν, αρκεί να κάνουμε "υπομονή" και "να περιμένουμε", βρίσκεται η σκληρή πραγματικότητα! Και η πραγματικότητα είναι ότι μας καλούν να συναινέσουμε...

...στη λεγόμενη "ανταγωνιστικότητα" των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων, δηλαδή στη δυνατότητα που έχουν να απολύουν όλο και περισσότερους εργαζόμενους και όσους δουλεύουν να τους πληρώνουν με ψίχουλα, χωρίς να κατοχυρώνονται τα εργασιακά δικαιώματά τους!

Γι' αυτό:

• Απελευθερώνουν τις μαζικές απολύσεις στο 10%.
• Φτιάχνουν μια εργασιακή ζούγκλα, στην οποία οι 2 στις 3 νέες θέσεις εργασίας είναι μερικής απασχόλησης.
• Μειώνουν κι άλλο τον κατώτερο μισθό, καταργώντας κάθε συλλογική διαπραγμάτευση, βγάζοντας δηλαδή τους εργαζόμενους από τη μέση!

...στα νέα δυσβάσταχτα βάρη στις οικογένειές μας! Καταργούν όσα επιδόματα έχουν μείνει. Μειώνουν και άλλο τις σημερινές συντάξεις και κοινωνικές παροχές. Φτάνουν το αφορολόγητο όριο για μισθωτούς και συνταξιούχους στα 5.000 από τα 8.600, την ίδια στιγμή που η σύνταξη για πολλές λαϊκές οικογένειες αποτελεί βασικό εισόδημα!

Κι όλα αυτά την ίδια στιγμή που:

• 1 στους 3 αποφοίτους Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης είναι άνεργος!
• Οι απόφοιτοι των καθηγητικών σχολών έχουν χάσει την παιδαγωγική και διδακτική επάρκεια, άλλο ένα εμπόδιο που τους ωθεί στην ανεργία, αν πάρουμε υπόψη και το εμπόδιο του ΑΣΕΠ!
• Οι μισθωτοί επιστήμονες με μπλοκάκι πληρώνουν τα 2/3 του μισθού τους σε Ασφάλιση και φόρους!
• Η Κοινωνική Ασφάλιση παραδίδεται στα χέρια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών και πρέπει να πληρώσεις ένα σκασμό λεφτά για φάρμακα και εξετάσεις!

Αυτή είναι η πραγματικότητα που καθημερινά βιώνουμε εμείς και οι οικογένειές μας! Και για όποιον δεν "συναινεί" σε αυτή την πραγματικότητα, δεν πιστεύει στο παραμύθι με τίτλο "φως στο τούνελ", η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προκάτοχοί της ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, έχουν κι άλλες μεθόδους...

...Χημικά σε συνταξιούχους, συλλήψεις και δικογραφίες σε μαθητές, απαγόρευση των διαδηλώσεων όπως συνέβη ενόψει της επίσκεψης Ομπάμα, νέο συνδικαλιστικό νόμο και περιορισμοί στο δικαίωμα στην απεργία!

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση επιδιώκει να χρυσώσει το χάπι μιλώντας για την "ελάφρυνση του χρέους"! Αυτό που δεν μας λέει, βέβαια, είναι ότι "ελάφρυνση του χρέους" σημαίνει νέα μέτρα σε εμάς και τις οικογένειές μας! Οπως ακριβώς έγινε και το 2012, που με το "κούρεμα του χρέους" κουρεύτηκαν μαζί και τα αποθεματικά των σχολών μας, ενώ στη συνέχεια ψηφίστηκε το 2ο μνημόνιο. Ετσι και τώρα, η ελάφρυνση του χρέους περιλαμβάνει ένα 4ο μνημόνιο στις πλάτες μας!

Δεν θυσιάζουμε τις σπουδές και το μέλλον μας για να αυγατίσουν τα κέρδη των μονοπωλίων!

Ανάπτυξη για τους φοιτητές σημαίνει μόνιμη και σταθερή δουλειά με δικαιώματα, δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία και Πρόνοια για όλους, πτυχία που θα εξασφαλίζουν όλη την απαραίτητη γνώση, ώστε να είμαστε ολοκληρωμένοι επιστήμονες και θα αποτελούν τη μόνη προϋπόθεση για δουλειά.

 Γι' αυτήν την ανάπτυξη παλεύουμε! 

Σε αυτόν τον αγώνα αξίζει να πάρει θέση ο κάθε φοιτητής που αγωνιά, προβληματίζεται για τις σπουδές και το μέλλον του. 

Μέσα από αυτόν τον αγώνα θα δίνουμε απάντηση στα σχέδια της κυβέρνησης, που προσπαθεί να μας πείσει ότι "όλα πάνε καλά" και να περιμένουμε τις διαπραγματεύσεις για να δούμε "φως στο τούνελ".

Το σημερινό πανεπιστήμιο δεν μας ταιριάζει!

Το "νέο" που ετοιμάζουν είναι ακόμα χειρότερο!

Σύγχρονο για εμάς δεν είναι ένα πανεπιστήμιο που:

Οι οικογένειές μας πληρώνουν 1,5 δισ. το χρόνο για τις σπουδές μας! Λεφτά για εργαστηριακό εξοπλισμό, σημειώσεις και συγγράμματα, νοίκια και λογαριασμούς. Τώρα γενικεύονται τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά.

Οι σπουδές μας υποβαθμίζονται μέρα με τη μέρα! Ηδη έχουν συνταξιοδοτηθεί πάνω από 1.660 καθηγητές! Παράλληλα, με βάση το 3ο μνημόνιο που από κοινού ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, απαγορεύουν την πρόσληψη καθηγητών! Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η κατάργηση ή συγχώνευση μαθημάτων, εργαστηρίων μέχρι και δημιουργία κοινών τμημάτων, που μας αναγκάζει να μη χωράμε μέσα στα αμφιθέατρα!

Φέτος μόνο, μένουν έξω από τις σχολές τους πάνω από 7.000 μετεγγραφέντες φοιτητές σε σύνολο 12.000, ενώ ακόμα και όσοι πήραν τη μετεγγραφή κινδυνεύουν να χάσουν το 1ο εξάμηνο!

Και η παραμικρή φοιτητική "βοήθεια" κόβεται η μία πίσω από την άλλη! Οπως συμβαίνει τώρα με το επίδομα των 1.000 ευρώ που δινόταν σε φοιτητές που σπούδαζαν μακριά από το σπίτι τους.

• Βγάζει αποφοίτους πολλών ταχυτήτων! Που θα αναλώνονται σε ένα ατελείωτο κυνήγι πανάκριβων πιστοποιήσεων για μια "θέση στον ήλιο"! Σε αυτή την κατεύθυνση είναι και η εξίσωση των κολεγίων με τις πολυτεχνικές σχολές, που περνάει τώρα με νομοσχέδιο η κυβέρνηση.
• Ενισχύεται η "αυτονομία των ιδρυμάτων", δηλαδή η υποχρηματοδότηση και η επιχειρηματική λειτουργία μέσα στις σχολές, για να κάνουν τις μπίζνες τους, να ιδρύουν επώνυμες έδρες, να χρησιμοποιούν τους φοιτητές για να βγάζουν τσάμπα έρευνα, που θα σπρώχνει και άλλα κέρδη στα θησαυροφυλάκιά τους!

Σύγχρονο για εμάς είναι το Πανεπιστήμιο που μπορούμε να σπουδάζουμε χωρίς να μας κοιτάζουν στις τσέπες μας, με όλο το διδακτικό προσωπικό που χρειαζόμαστε, με σύγχρονο εργαστηριακό εξοπλισμό! 

Ολη η γνώση να είναι στο πτυχίο μας και να μην πληρώνουμε ένα σκασμό λεφτά σε πανάκριβα μεταπτυχιακά! 

Να δουλεύουμε στο αντικείμενό μας με όλα τα εργασιακά και ασφαλιστικά μας δικαιώματα!», τονίζει η ΕΓ του ΜΑΣ.

«Παλεύουμε για το δικαίωμά μας στη μόρφωση, τη δουλειά και τη ζωή! Διεκδικούμε:

• Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης στο ύψος των αναγκών μας! Καμία επιχειρηματική λειτουργία στις σχολές μας!
• Πλήρη και σταθερή εργασία με δικαιώματα για όλους τους αποφοίτους!
• Ούτε ευρώ για σίτιση - στέγαση - μετακίνηση - βιβλία - αναλώσιμα - δίδακτρα!
• Αμεση κατάργηση των διδάκτρων σε όλα τα μεταπτυχιακά.
• Σύγχρονες, πλήρεις και ασφαλείς κτιριακές δομές σε ΑΕΙ - ΤΕΙ, χωρίς την εμπλοκή εταιρειών και ιδιωτών.
• Πτυχίο μοναδική προϋπόθεση για δουλειά! Καμία απόσπαση της παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας από το πτυχίο των αποφοίτων καθηγητικών σχολών!

Στις 24 Νοέμβρη το μάθημα γίνεται στο δρόμο! Στην απεργία μαζί με τους εργαζόμενους και όλο το λαό. Στις 10.30 στα Προπύλαια».

πηγή 

Για Τους -όταν πεθαίνουν- "Λαμπρούς" ανθρώπους:

"Πέθανες 

– κι έγινες και συ: ο καλός.

Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,

εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες."

Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν,

τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.

Κοιμού εν ειρήνη δε θα ‘ρθω την ησυχία σου να ταράξω.

(Εγώ μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω

πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).

Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,

ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Δε θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης με πικρή ειρωνεία στηλιτεύει την υποκρισία που διακρίνει πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι φροντίζουν να δίνουν προς τα έξω μια εικόνα αξιοπρέπειας και ενδιαφέροντος για το συλλογικό συμφέρον, 

ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά οπορτουνιστές που αποζητούν μονάχα την προσωπική τους καταξίωση. 

Άνθρωποι σαν το Λαυρέντη του ποιήματος 

–η ταυτότητα του οποίου δεν έχει κάποια ουσιαστική σημασία, καθώς ο Λαυρέντης λειτουργεί περισσότερο ως σύμβολο, ως αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ενός γενικότερου ανθρώπινου τύπου- 

βρίσκονται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής πράξης και αποτελούν φανέρωμα της πτώσης που χαρακτηρίζει πλέον την ελληνική, και όχι μόνο, πολιτεία.

Ακόμη και στους κόλπους της αριστερής παράταξης, που γεννήθηκε ως αντίδραση απέναντι στην ηθική και πολιτική σήψη των προηγούμενων γενιών και διεκδίκησε την ανανέωση και την αναδιαμόρφωση της κοινωνίας, με ζητούμενο πάντα την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότιμη αντιμετώπιση όλων των πολιτών, υπήρξαν αρκετοί άνθρωποι που δε δίστασαν να εκμεταλλευτούν τον όποιο σεβασμό απέκτησαν απ’ τους συμπολίτες τους προκειμένου να εξυπηρετήσουν τελικά ίδια συμφέροντα. 

Άνθρωποι που ενεπλάκησαν στα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα της χώρας ορμώμενοι από μια συγκροτημένη και μαχητική ιδεολογία∙ άνθρωποι που ξεκίνησαν την πορεία τους παλεύοντας για τα υψηλά ιδανικά της αριστεράς, κατέληξαν τελικά να εκμεταλλεύονται με το χειρότερο τρόπο την εμπιστοσύνη των πολιτών.

Το δέλεαρ της οικονομικής διασφάλισης και της κοινωνικής ανάδειξης υπήρξε τόσο ισχυρό, ώστε οδήγησε -και οδηγεί- αρκετούς ανθρώπους στην υιοθέτηση μιας απαράδεκτα υποκριτικής στάσης, όπου πίσω από κάθε υποτιθέμενα κοινωνικό αγώνα δεν υπήρξε -και δεν υπάρχει- τίποτε περισσότερο από την προσωπική φιλοδοξία και απληστία.

Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης και ο πατριώτης, δεν είναι παρά το προσωπείο που θέλει να δει η κοινωνία∙ 

το μόνο προσωπείο που αποδέχεται η κοινωνία, προκειμένου να αναγνωρίσει και να επιδαψιλεύσει τιμές και προνόμια στους πολίτες της. 

Κι αυτό ακριβώς παρουσιάζουν και υπερτονίζουν εκείνοι που με τρόπους επιδέξιους εργάζονται κυρίως για το ατομικό τους κέρδος.

Άλλωστε, η ειρωνεία του ποιητή δε στρέφεται μόνο κατά του Λαυρέντη, του υποκριτή και δόλιου Λαυρέντη, αλλά και κατά της κοινωνίας, η οποία μπροστά στην ανάγκη της να τιμήσει και να προβάλει ιδεατά και επιθυμητά πρότυπα συμπεριφοράς,

 εθελοτυφλεί απέναντι στις -πασιφανείς κάποτε- ενδείξεις πως ο τιμώμενος πολίτης δεν υπήρξε επί της ουσίας παρά ένας ακόμη «κάλπικος παράς», ένα «κάθαρμα». 

Έτσι, η πολιτεία εξαπατάται οικειοθελώς, μην τολμώντας να αποκαλύψει την έκταση της ηθικής και συνειδησιακής παρακμής των μελών της∙ εξαπατάται γιατί θέλει να πιστεύει πως αποκρύπτοντας τη μικρότητα και την κενότητα των «διακεκριμένων» και «αξιοσέβαστων» πολιτών της, κατορθώνει να θέσει αξιόλογα πρότυπα για τους υπόλοιπους πολίτες.

«Επιτύμβιον»

Ο τίτλος του ποιήματος, με τον τύπο της λέξης να παραπέμπει στην αρχαία ελληνική γλώσσα, αλλά και στην καθαρεύουσα, λειτουργεί ως ένα ειρωνικό σχόλιο απέναντι στην επισημότητα και τη σοβαρότητα με την οποία η πολιτεία τιμά έναν από τους «καλούς» πολίτες της.

Ο ποιητής, παράλληλα, με τη χρήση σύντομων προτάσεων και τα άφθονα σημεία στίξης κατευθύνει τον αναγνώστη σε μια αργή ανάγνωση του ποιήματος, δημιουργώντας την αίσθηση πως πρόκειται για ένα επιτύμβιο επίγραμμα.

«Πέθανες – κι έγινες και συ: ο καλός.

Ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.

Τριάντα έξι στέφανα σε συνοδέψανε, τρεις λόγοι αντιπροέδρων,

εφτά ψηφίσματα για τις υπέροχες υπηρεσίες που προσέφερες.»

Με την πρώτη κιόλας λέξη του ποιήματος, 

με το ανέκκλητο και το τελεσίδικο του θανάτου, ο ποιητής προδιαθέτει τον αναγνώστη για το μάταιο οποιασδήποτε πιθανής αποκάλυψης εις βάρος του νεκρού. 

Ο θάνατος επιβάλλει, άλλωστε, ένα στοιχειώδη σεβασμό -έστω κι αν δεν έχει κερδηθεί με άξιο τρόπο πάντοτε- απέναντι στο νεκρό που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό και την τιμή του.

Ο θάνατος, λοιπόν, φέρνει τέλος στις όποιες ενστάσεις για τη δράση και την προσωπικότητα του νεκρού και εξαναγκάζει τους άλλους ανθρώπους να του αναγνωρίσουν, όσα και ό,τι είχε πετύχει όσο ζούσε. 

Έτσι, ο νεκρός γίνεται πια, και αναγνωρίζεται από την πολιτεία ως ένας λαμπρός άνθρωπος, ένας αξιοσέβαστος οικογενειάρχης κι ένας καλός πατριώτης. Αρετές, αν μη τι άλλο, αρεστές στην κοινωνία και διαρκώς επιζητούμενες για όλα τα μέλη της.

Η απαρίθμηση των στοιχείων που δείχνουν το μέγεθος της τιμής που αποδόθηκε στο νεκρό έρχεται να τονίσει με τρόπο ειρωνικά πομπώδη την αξία που θεώρησε η πολιτεία πως είχαν οι «υπέροχες» υπηρεσίες που προσέφερε στο κοινωνικό σύνολο. 

Τιμές, μάλιστα, που φανερώνουν πως ο νεκρός υπήρξε ένας πραγματικά καταξιωμένος πολίτης και προκαλούν προς στιγμή την εντύπωση πως ίσως να επρόκειτο για ένα πραγματικά αξιόλογο άνθρωπο.

Ωστόσο, οι αμέσως επόμενοι στίχοι, με τρόπο καβαφικό αποκαλύπτουν πως όλα αυτά δεν είναι παρά μια πλάνη.

«Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το ‘ξερα τι κάθαρμα ήσουν,

τι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.

Κοιμού εν ειρήνη δε θα ‘ρθω την ησυχία σου να ταράξω.

(Εγώ μια ολόκληρη ζωή μες στη σιωπή θα την εξαγοράσω

πολύ ακριβά κι όχι με τίμημα το θλιβερό σου το σαρκίο).

Κοιμού εν ειρήνη. Ως ήσουν πάντα στη ζωή: ο καλός,

ο λαμπρός άνθρωπος, ο οικογενειάρχης, ο πατριώτης.»

Δε θα ‘σαι ο πρώτος ούτε δα κι ο τελευταίος.

Ο Αναγνωστάκης αξιοποιεί εδώ τη δραματική (καταστασιακή) ειρωνεία, που τόσο συχνά χρησιμοποιεί ο Καβάφης στην ποίησή του, ανατρέποντας την αρχική εικόνα που είχε δημιουργήσει για τον τιμώμενο νεκρό. 

Το επίσημο ύφος της πρώτης στροφής εγκαταλείπεται και με εκφράσεις λαϊκές, αλλά καίρια καυστικές, ο ποιητής αποκαλύπτει πως ο νεκρός δεν ήταν παρά ένα κάθαρμα, ένας κάλπικος παράς που πέρασε τη ζωή του στο ψέμα και την υποκρισία. 

Όλα όσα η πολιτεία εξέλαβε ως «υπέροχες υπηρεσίες» δεν ήταν παρά τα προπετάσματα καπνού, η αναγκαία κάλυψη, ώστε ο Λαυρέντης να μπορεί με ασφάλεια να εξυπηρετεί τα προσωπικά του συμφέροντα.

Ας προσεχθεί πως η επιλογή του ονόματος Λαυρέντης, το οποίο παραπέμπει σε λαϊκούς ανθρώπους είναι σκόπιμη, καθώς ο ποιητής θέλει να υπενθυμίσει το ταπεινό ξεκίνημα πολλών ανθρώπων, ιδίως από το χώρο της αριστεράς, οι οποίοι στην πορεία ξέχασαν τα ιδανικά και την πρότερη κατάστασή τους και κυνήγησαν με επονείδιστο πάθος το χρήμα και την προσωπική επιτυχία.

Ο ποιητής είναι ο μόνος που γνωρίζει την αλήθεια για το Λαυρέντη -στοιχείο που υποδεικνύει μια στενή σχέση με τον εκλιπόντα- κι είναι ο μόνος που θα μπορούσε να ανατρέψει την εικόνα που είχε δώσει στους άλλους ανθρώπους ο νεκρός. 

Εντούτοις, ο ποιητής δεν έχει καμία πρόθεση να ξεπέσει σε μια τόσο ανώφελη μικροπρέπεια αποκαλύπτοντας όσα γνωρίζει για τον με τιμές ενταφιασμένο φίλο του.

Στους παρενθετικούς, άλλωστε, στίχους ο Αναγνωστάκης επισημαίνει στο νεκρό πως σκοπεύει να σιωπήσει και να κρατήσει για τον εαυτό του όλα όσα γνωρίζει κι όλα όσα έχει αντιληφθεί σε σχέση με την αλήθεια των προσώπων, ίσως μάλιστα και της ίδιας της παράταξης που με προσωπικό κόστος υπηρέτησε στη ζωή του. 

Η σιωπή του ποιητή, που προφανώς θα του προσφέρει μια πολύτιμη γαλήνη, είναι πολύ σημαντική για να τη διακινδυνεύσει με μόνο όφελος να πει την αλήθεια για το «θλιβερό σαρκίο» του Λαυρέντη. 

Το άκρως υποτιμητικό σχόλιο αυτό του ποιητή για τον υποκριτή, καιροσκόπο και ανάξιο Λαυρέντη, έρχεται να τονίσει πως όσα σκοπεύει να αποσιωπήσει είναι πολύ πιο ουσιώδη και άρα πολύ πιο «επικίνδυνα» από την απληστία και τα ψεύδη του Λαυρέντη.

Αν ο Λαυρέντης υπήρξε ένας απατεώνας που ξεγέλασε τους γύρω του, αλλά και όλη την πολιτεία, με την υποτιθέμενα αξιόλογη δράση του, αυτό για τον ποιητή συνιστά μια αμελητέα ποσότητα σε σχέση με την γενικότερη αθλιότητα και τη διαφθορά που γνώρισε ο ίδιος στους χώρους που κινήθηκε.

 Ο Λαυρέντης είναι ένας από τους πολλούς -και σίγουρα δε θα είναι ο τελευταίος- που εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις και ξεγέλασε τους συμπολίτες του. 

Δεν αξίζει ωστόσο να διακινδυνεύσει ο ποιητής την ακεραιότητά του και να γίνει τόσο μικροπρεπής, ώστε να επιχειρήσει εκ των υστέρων το ξεσκέπασμα της αθλιότητας ενός νεκρού ανθρώπου.

Η επιλογή του Αναγνωστάκη να μη μιλήσει για το πραγματικό ποιόν του Λαυρέντη, πέρα από άλλες πιθανές προεκτάσεις, δείχνει και το προσωπικό ήθος του ποιητή, ο οποίος κρίνει σωστά πως είναι ανούσιο να καταφύγει στην προσφιλή τακτική των κενών ανθρώπων, που θεωρούν πως μιλώντας και αποκαλύπτοντας πράγματα για τους άλλους ενισχύουν οι ίδιοι την αξία τους. 

Ο Αναγνωστάκης σέβεται τον εαυτό του και απορρίπτει οποιαδήποτε σκέψη να εκθέσει το νεκρό∙ μια επιλογή που τελικά θα στοίχιζε περισσότερο στον ποιητή, στην αξιοπρέπειά του και στον αυτοσεβασμό του, απ’ ό,τι ενδεχομένως θα ωφελούσε την πεισματικά εθελοτυφλούσα κοινωνία.

Ο ποιητής, άλλωστε, καταφεύγει στην επίκριση του Λαυρέντη, όχι γιατί θέλει να μιλήσει για το συγκεκριμένο πρόσωπο 

-είναι προφανές άλλωστε πως το όνομα Λαυρέντης δεν είναι το πραγματικό όνομα του νεκρού-, 

αλλά γιατί θέλει να παρουσιάσει και να στηλιτεύσει μια πραγματικά επιζήμια για την κοινωνία κατάσταση. 

Στόχος του ποιητή είναι η τάση των ανθρώπων να επιζητούν την προσωπική τους διασφάλιση εις βάρος του συλλογικού συμφέροντος.

 Μια τάση που λαμβάνει τραγικές διαστάσεις αν ληφθεί υπόψη πως χαρακτηρίζει ακόμη και ανθρώπους της αριστεράς που όντας νεότεροι αγωνίστηκαν με πάθος για την κοινωνία και φάνηκε πως βάζουν το κοινό όφελος πάνω απ’ το ατομικό, πάνω απ’ τον εαυτό τους.

Ο ποιητής βλέπει με αγανάκτηση ανθρώπους της γενιάς του να παραμερίζουν τα ιδανικά του παρελθόντος, να εγκαταλείπουν την πίστη στο συλλογικό αγώνα, να αδιαφορούν για την αξία της από κοινού προσπάθειας, και να επιδιώκουν μόνο την προσωπική τους ανάδειξη. 

Άνθρωποι που κάποτε διέγνωσαν τη δύναμη που θα μπορούσε να έχει μια συλλογική αντίδραση των πολιτών απέναντι στα κακώς κείμενα της πολιτείας, έγιναν τελικά μέρος του προβλήματος, μόνο και μόνο για να κερδίσουν χρήματα, ισχύ και καταξίωση.

Προφανές, βέβαια, πως η επίσημη πολιτεία, η πολιτεία που αποδίδει τις τιμές δεν επιθυμεί πολίτες με αγωνιστική διάθεση, ούτε πολίτες που θα αδιαφορήσουν για τα «στέφανα» και τα «ψηφίσματα», διεκδικώντας όχι πια την ατομική καταξίωση, αλλά το συλλογικό ανέβασμα της κοινωνίας με μια ουσιαστική αντίδραση απέναντι σε ό,τι και σε όποιους υπονομεύουν σταθερά την ανθρώπινη αξία. 

Η επίσημη πολιτεία επιθυμεί και επιβραβεύει τους «καλούς», τους «λαμπρούς» ανθρώπους, τους «οικογενειάρχες» και τους «πατριώτες», έστω κι αν όλα αυτά βρίθουν υποκρισίας και ψεύδους, έστω κι αν όλα αυτά γίνονται μόνο για την εικόνα και δεν αποτελούν ουσιαστικές ποιότητες.

Η επανάληψη όλων αυτών των χαρακτηριστικών που προσφέρουν τιμή σε κάθε άνθρωπο, κάνει αισθητή την ειρωνική διάθεση του ποιητή, ο οποίος δεν μπορεί παρά να αντικρίζει με απέχθεια την υποκρισία του ατομισμού,

 τη στιγμή μάλιστα που γνωρίζει πόσα θα μπορούσαν αν πετύχουν οι πολίτες, πόσα θα μπορούσαν να κερδίσουν, αν ξεκινούσαν και πάλι από κοινού τους αγώνες για την αναγέννηση της κοινωνίας. 

Το ποίημα ανήκει στην ποιητική συλλογή Ο Στόχος (1970), που περιέχει ποιήματα γραμμένα στην περίοδο της δικτατορίας (1967-1974).

Από: Κωνσταντίνος Μάντης | Μανόλης Αναγνωστάκης «Επιτύμβιον» 

Ευχαριστούμε τον Χρήστο Ζουλιάτη που με σχόλιό του το ανάδειξε επ' ευκαιρία του θανάτου του πρώην προέδρου της δημοκρατίας Στεφανόπουλου.