Το δρόμο για συνεχόμενη εργασία ακόμα και για 12 μέρες χωρίς ανάπαυση για τους εργαζόμενους που δουλεύουν 6 μέρες τη βδομάδα (ή αντίστοιχα για συνεχόμενη εργασία 10 ημερών χωρίς ανάπαυση για τους εργαζόμενους που δουλεύουν 5 μέρες τη βδομάδα) ανοίγει με σχετική του απόφαση το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, επιφέροντας ένα ακόμα καίριο πλήγμα στα δικαιώματα των εργαζομένων και λύνοντας παραπέρα τα χέρια του κεφαλαίου για την ένταση της εκμετάλλευσής του ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες του.
Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο τίτλος του σχετικού δελτίου Τύπου του Δικαστηρίου της ΕΕ για την απόφαση που εκδόθηκε στις 9 Νοέμβρη, «η εβδομαδιαία ανάπαυση εργαζομένων δεν πρέπει να χορηγείται υποχρεωτικά την ημέρα που έπεται έξι συνεχόμενων ημερών εργασίας»!
Η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ αφορά την απάντηση σε ερωτήματα που έθεσε το πορτογαλικό εφετείο του Πόρτο - μετά από προσφυγή εργαζόμενου - σχετικά με την ερμηνεία της αντεργατικής Οδηγίας 2003/88 της ΕΕ για «την οργάνωση του χρόνου εργασίας».
Το βασικό ζήτημα που είχε τεθεί από το πορτογαλικό εφετείο συνοψίζεται ουσιαστικά στο ερώτημα αν ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να παρέχει στον εργαζόμενο μια μέρα ανάπαυσης (ρεπό) έπειτα από έξι συνεχόμενες μέρες δουλειάς, ή είναι ελεύθερος να καθορίζει αυτός πότε αρχίζει η βδομάδα και πότε θα δώσει ρεπό στους εργαζόμενους (στην αρχή ή στο τέλος της βδομάδας που καθορίζει).
Υιοθετώντας την εισήγηση του Γενικού Εισαγγελέα (την οποία είχε αποκαλύψει ο «Ριζοσπάστης» τον Ιούλη του 2017), το ΔΕΕ παραπέμπει στην Οδηγία 2003/88/ΕΚ και αποφαίνεται ότι τα άρθρα της
«έχουν την έννοια ότι δεν επιβάλλουν να χορηγείται η ελάχιστη περίοδος εβδομαδιαίας συνεχούς αναπαύσεως εικοσιτεσσάρων ωρών, την οποία δικαιούται ο εργαζόμενος, το αργότερο την ημέρα που έπεται μιας περιόδου έξι συνεχόμενων ημερών εργασίας, αλλά ότι επιβάλλουν να χορηγείται αυτή εντός κάθε περιόδου επτά ημερών».
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να υποχρεώσει τους εργαζόμενους μέχρι και σε 12 συνεχόμενες μέρες δουλειάς χωρίς ρεπό, αρκεί να τους δώσει ένα ρεπό στην αρχή της «περιόδου 7 ημερών» που ορίζει ο ίδιος και άλλο ένα ρεπό στο τέλος της επόμενης τέτοιας περιόδου. Μπορεί π.χ. να δώσει ένα ρεπό τη Δευτέρα της πρώτης βδομάδας και ένα ρεπό την Κυριακή της επόμενης βδομάδας!
Μάλιστα, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις για το πώς μπορεί να ερμηνευτεί η έννοια της «περιόδου των επτά ημερών», το Δικαστήριο της ΕΕ ξεκαθαρίζει ότι αυτή «ουδόλως παραπέμπει στο εθνικό Δίκαιο των κρατών - μελών και ότι, συνεπώς, συνιστά αυτοτελή έννοια του Δικαίου της Ενωσης, η οποία πρέπει να ερμηνεύεται καθ' ομοιόμορφο τρόπο».
Επιπλέον, γίνεται υπόμνηση ότι η απόφαση του ΔΕΕ «δεσμεύει κατά τον ίδιο τρόπο τα άλλα εθνικά δικαστήρια που επιλαμβάνονται παρόμοιου προβλήματος».
Καταστροφικές συνέπειες για τους εργαζόμενους
Οι συνέπειες από την απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ, σε συνέχεια των ευρωενωσιακών Οδηγιών, είναι καταστροφικές για τους εργαζόμενους.
Καταρχήν καταργείται κάθε έννοια σταθερού χρόνου δουλειάς στο πλαίσιο της βδομάδας, καθώς καταργείται όχι μόνο η σταθερή μέρα ανάπαυσης μέσα στη βδομάδα, αλλά και το ίδιο το δικαίωμα του εργαζόμενου να έχει τουλάχιστον μία μέρα ανάπαυσης μετά από 6 μέρες δουλειάς!
Η εργάσιμη βδομάδα δεν ταυτίζεται πλέον με την ημερολογιακή βδομάδα. Για τον εργαζόμενο δεν υπάρχει η βδομάδα που ξεκινά τη Δευτέρα και τελειώνει την Κυριακή. Την έννοια της βδομάδας την καθορίζει ο καπιταλιστής. Αυτός ορίζει πότε ξεκινάει και πότε τελειώνει, ανάλογα με τα συμφέροντά του. Διαλύεται έτσι κάθε οικογενειακός προγραμματισμός, η κοινωνική και προσωπική ζωή του κάθε εργαζόμενου.
Επιπλέον, η επέκταση της συνεχούς εργασίας μέχρι και 12 μέρες χωρίς να μεσολαβεί μία τουλάχιστον μέρα ανάπαυσης μέσα σε κάθε βδομάδα, συνιστά βραδυφλεγή βόμβα για την υγεία των εργαζομένων, καθώς και για την ασφάλεια στους χώρους εργασίας. Αντίστροφα, εξασφαλίζει στην εργοδοσία φτηνότερους εργάτες, αφού επιτρέπει τη συνεχόμενη 12ήμερη εργασία χωρίς καμία προσαύξηση στις αμοιβές.
Η εν λόγω απόφαση έρχεται να συμπληρώσει τη σχετική Οδηγία της ΕΕ για τη «διευθέτηση», που ως προς το σκέλος του ημερήσιου και εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας δίνει τη δυνατότητα στους καπιταλιστές να επεκτείνουν το ωράριο μέχρι τις 13 ώρες ημερησίως και μέχρι τις 60 ώρες εργασίας τη βδομάδα, με μόνη προϋπόθεση το 48ωρο ως μέσο όρο ωρών εργασίας στην περίοδο αναφοράς.
Αυτό είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» το οποίο αναμάσησε και χτες από το Γκέτεμποργκ ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας,
αυτή είναι η ενιαία αντεργατική στρατηγική του κεφαλαίου που υλοποιεί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ,
προωθώντας αντίστοιχα αντεργατικά χτυπήματα όπως η ουσιαστική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας των νοσοκομειακών γιατρών κ.ά.
