Όπως ανακοινώθηκε, στις 5 - 6 Φλεβάρη ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, θα επισκεφτεί την Τουρκία και θα συναντηθεί με τον Πρόεδρο Ερντογάν.
Κατά τα καθιερωμένα, στις συναντήσεις αυτές συζητιούνται οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό και οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, οι κοινές ΝΑΤΟικές υποχρεώσεις, οι διαδικασίες ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, το προσφυγικό - μεταναστευτικό πρόβλημα, οι ενεργειακές εξελίξεις στην περιοχή, η ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων κ.ά.
Υπάρχει προηγούμενο.
Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, το Δεκέμβρη του 2017, διαφημίστηκε πολύ, η εφημερίδα «Αυγή» φιλοξένησε τίτλους για «καθαρές κουβέντες με στόχο τη συνεννόηση» και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιλούσαν για «νέο ξεκίνημα στις σχέσεις των δύο χωρών» ή «ιστορική επίσκεψη», αλλά η πραγματικότητα διέψευσε παταγωδώς την κυβερνητική προπαγάνδα για άλλη μια φορά.
Ο Ερντογάν επανέφερε τη θέση για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης (1923), η οποία αποτελεί τη βάση του καθορισμού των συνόρων ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία και στην ευρύτερη περιοχή. Υπερασπίστηκε τη στρατηγική των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο και την κατοχή της Κύπρου, αναβαθμίζοντας συνολικά τις διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης.
Τον περασμένο Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε συνάντηση Τσίπρα - Ερντογάν στη Νέα Υόρκη, στο περιθώριο της 73ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, και η εφημερίδα «Αυγή» ανακάλυψε (και πάλι) «βήμα για νέα προσέγγιση στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας».
Το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται σε κάθε συνάντηση Τσίπρα - Ερντογάν ή των υπουργών Εξωτερικών, και ο κυβερνητικός μηχανισμός παίζει «το βιολί του».
Κρύβει την αλήθεια, όπως έκαναν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας τις ίδιες αμετροέπειες περί διπλωματικής ικανότητας, τις «κουμπαριές» και τις «ζεμπεκιές» ως μέσα επίλυσης σοβαρών προβλημάτων, σκεπάζοντας όλοι μαζί τις βαθύτερες αιτίες των εντάσεων. Επιδιώκοντας να εξαφανίσουν τις στοχεύσεις και τις ευθύνες των αστικών τάξεων, το ρόλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Επικίνδυνες εξελίξεις
Οι τουρκικές παραβιάσεις συνοριακών γραμμών και οι εντάσεις που προκαλούνται δεν είναι περιστασιακές. Είναι αποτέλεσμα σχεδιασμού, έχουν συνέχεια και κλιμάκωση, λειτουργούν σωρευτικά και αποτελούν εφαλτήριο για νέες κρίσεις.
Διατηρούνται στη μνήμη:
- Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974.
- Οι κρίσεις του 1976 και του 1987 που προκλήθηκαν από τις έρευνες των τουρκικών πλοίων «Χόρα» και «Σισμίκ» (αντίστοιχα), για κοιτάσματα πετρελαίου, σε θαλάσσιες περιοχές που οι ελληνικές κυβερνήσεις θεωρούν ως μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
- Η κρίση των Ιμίων το Γενάρη του 1996, που έφερε τις δύο χώρες στα πρόθυρα γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης, τότε που ο πρωθυπουργός Σημίτης είπε το περιβόητο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», οι οποίες ανέλαβαν διαμεσολαβητικό ρόλο που οδήγησε ευθύς αμέσως στις απαράδεκτες συμφωνίες της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ με την τουρκική κυβέρνηση. Τόσο κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη το 1997, μιλώντας για «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο», όσο και στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι, το 1999, για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας».
Πρόκειται για σημαντική πείρα που συνδέεται με τις σημερινές εξελίξεις και την επόμενη μέρα, πολύ περισσότερο που η αμερικανοΝΑΤΟική παρέμβαση έχει στόχο έναν νέο συμβιβασμό για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και των κυπριακών θαλάσσιων ζωνών.
Οι μύθοι που καλλιεργούν ο ΣΥΡΙΖΑ και τα παπαγαλάκια του για τη συμφωνία των Πρεσπών και οι πανηγυρισμοί περί «ειρήνης και σταθερότητας στα Βαλκάνια» μετά την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ καταρρίπτονται από την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή, τα παζάρια για την αλλαγή των συνόρων, την όξυνση των ανταγωνισμών με πρωταγωνιστές ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ρωσία και Κίνα.
Διαψεύδονται από την πορεία των σχέσεων Ελλάδας - Τουρκίας, οι οποίες είναι μέλη του ΝΑΤΟ από το 1952 και επιπλέον συνεργάζονται για την ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας στην ΕΕ, έχουν συνάψει πολλές οικονομικές συμφωνίες προς όφελος των καπιταλιστών των δύο πλευρών, αλλά οι εντάσεις διαιωνίζονται.
- Παραμένει το casus belli (αιτία πολέμου) σε περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη (χωρικά ύδατα) από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια, σύμφωνα με τις προβλέψεις της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, του 1982.
- Χιλιάδες τουρκικές παραβιάσεις σημειώνονται για πολλά χρόνια μέχρι σήμερα.
Το 2017: 3.317 τουρκικές παραβιάσεις εθνικού εναέριου χώρου, 1.103 παραβιάσεις κανόνων εναέριας κυκλοφορίας, 257 οπλισμένοι σχηματισμοί, 176 εμπλοκές, 39 υπερπτήσεις σε ελληνικό έδαφος. 1.998 παραβιάσεις εθνικών χωρικών υδάτων.
Το 2018: 3.705 παραβιάσεις εθνικού εναέριου χώρου, 1.401 παραβιάσεις κανόνων εναέριας κυκλοφορίας, 196 οπλισμένοι σχηματισμοί, 128 εμπλοκές, 47 υπερπτήσεις σε ελληνικό έδαφος. 1.479 παραβιάσεις εθνικών χωρικών υδάτων.
Το ποιοτικό στοιχείο είναι η συνεχής, διαχρονική αμφισβήτηση και παραβίαση των συνόρων και οι εντάσεις που αυτές προκαλούν ανάλογα με τη χρονική συγκυρία, τον επιχειρησιακό σχεδιασμό, το χαρακτήρα του περιστατικού και των κινήσεων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, το επίπεδο επικινδυνότητας κάθε εμπλοκής, τον κίνδυνο ατυχήματος κ.ά.
- Προειδοποιούν οι κινήσεις της τουρκικής ακταιωρού που στις 17 Γενάρη 2018 ήρθε σε επαφή με την κανονιοφόρο «Νικηφόρος», ο εμβολισμός του ελληνικού περιπολικού ανοικτής θαλάσσης «Γαύδος» από την τουρκική ακταιωρό «UMUT» κοντά στα Ιμια στις 13 Φλεβάρη 2018.
- Προειδοποιούν οι δεκάδες τουρκικές NAVTEX ή NOTAM με τις οποίες ανακοινώνεται η δέσμευση εναέριου ή θαλάσσιου χώρου της Ελλάδας ή της Κύπρου για στρατιωτικές ασκήσεις, έρευνες και γεωτρήσεις για υδρογονάνθρακες. Οι κινήσεις αυτές έχουν αναβαθμιστεί το τελευταίο διάστημα, όπως δείχνει το πέρα - δώθε του ερευνητικού πλοίου «Μπαρμπαρός» και του γεωτρύπανου «Πορθητής» κι αυτό μπορεί να αποτελέσει πηγή εντάσεων που ξεπερνούν τα καθιερωμένα. Η κατάσταση περιπλέκεται με τη συμφωνία που έχει συνάψει η τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίου (TPΑΟ) με τις αρχές του κατοχικού μέρους της Κύπρου (ψευδοκράτος) για τη διεξαγωγή σχετικών ερευνών.
- Σε αυτά προστίθενται οι δηλώσεις Ερντογάν, στελεχών της κυβέρνησης και της αστικής αντιπολίτευσης για τη «γαλάζια πατρίδα» (Αιγαίο - Ανατ. Μεσόγειος), τις απειλές χρησιμοποίησης στρατιωτικών δυνάμεων, οι παρεμβάσεις στη Θράκη.
Παράλληλα με αυτά τα γεγονότα σημειώνονται επεμβάσεις του τουρκικού κράτους στην ευρύτερη περιοχή.
- Η Τουρκία διατηρεί στρατιωτικές βάσεις στο κατεχόμενο μέρος της Κύπρου με αδιευκρίνιστο αριθμό τεθωρακισμένων και πολεμικών αεροσκαφών και πάνω από 30 χιλιάδες στρατιώτες.
- Επιτέθηκε στη βορειοδυτική Συρία με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις «Ασπίδα του Ευφράτη» (Αύγουστος 2016) και «Κλάδος ελιάς» (Γενάρης 2018), διατηρεί υπό κατοχή περισσότερα από 14 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα συριακού εδάφους σε συνεργασία με τμήματα της φιλοτουρκικής συριακής αντιπολίτευσης και σήμερα ετοιμάζει νέα στρατιωτική επέμβαση στο Μανμπίτζ απειλώντας τον κουρδικό πληθυσμό.
- Διατηρεί 15 στρατόπεδα του τουρκικού στρατού στο Βόρειο Ιράκ, που επιχειρεί εντός της χώρας και αξιοποιεί συμφωνίες με το κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα του Μπαρζανί, κατά του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (PKK), έχει στρατιωτικές βάσεις στη Σομαλία κοντά στον στρατηγικής σημασίας Κόλπο του Αντεν και τα Στενά Bab al Mandab (Ερυθρά Θάλασσα - Ινδικός Ωκεανός). Εχει βάσεις στο Κατάρ με 5 χιλιάδες στρατιώτες και εγκαταστάσεις για πολεμικά πλοία και αεροσκάφη κ.ά. Προσβλέπει σε βάση στο Σουδάν. Η τουρκική παρουσία στα Βαλκάνια αναβαθμίζεται, οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, στην Αλβανία, στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη κ.α.
Ο στόχος για τη μετατροπή της Τουρκίας σε ενεργειακό κόμβο προωθείται τόσο σε συνεργασία με την ΕΕ για τη μεταφορά αζέρικου φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω του «Διαδριατικού Αγωγού Φυσικού Αερίου» (TAP) όσο και με τη Ρωσία με τον αγωγό «Turkish Stream».
Ενισχύεται η οικονομική συνεργασία με τη Ρωσία, ολοκληρώθηκε το κτίσιμο του τουρκικού πυρηνικού σταθμού Ακουγιου και συνάμα, μέσα από αντιθέσεις, παρεμβαίνουν από κοινού στις εξελίξεις στη Συρία. Ταυτόχρονα έχει συμφωνηθεί η αγορά του ρωσικού πυραυλικού συστήματος «S-400» που έχει προκαλέσει την αντίδραση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, με τις οποίες η Τουρκία διαπραγματεύεται την αγορά των σύγχρονων αεροσκαφών «F-35» και στο παζάρι έχει μπει η απόκτηση του αμερικανικού πυραυλικού συστήματος «Patriot».
Οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις είναι παραδοσιακές και έχουν χρησιμοποιηθεί ως αιχμή κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Αλλά τα τελευταία χρόνια, οξύνονται οι αντιθέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες. Οι ρωσοτουρκικές σχέσεις, η στήριξη των ΗΠΑ στους Κούρδους της Συρίας και ο εξοπλισμός των «Μονάδων Υπεράσπισης του Λαού» (YPG) έχουν οδηγήσει σε αντιπαραθέσεις.
Η πρόσφατη έκθεση του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών (Αύγουστος 2018) για την Τουρκία δίνει το στίγμα και αναφέρει σχετικά:
«Η Τουρκία αποτελεί πολύ σημαντικό εταίρο στην ανάπτυξη σταθερότητας στη Μέση Ανατολή, στην επέκταση της επιρροής του ΝΑΤΟ και την αντιμετώπιση των προσπαθειών της Ρωσίας και του Ιράν να διαταράξουν την παγκόσμια τάξη. Επιπλέον, η Τουρκία αποτελεί ζωτικής σημασίας εταίρο στην επίτευξη σταθερότητας και ασφάλειας στη Μέση Ανατολή. Στο πλαίσιο αυτό οι προσπάθειες θα επικεντρωθούν στην αύξηση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Τουρκίας, στη συνεισφορά της, στη συνεργασία και διαλειτουργικότητα - ως εταίρος στο ΝΑΤΟ και σε διμερές επίπεδο (...) Εχοντας τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ και γεωγραφική θέση στη νοτιοανατολική πλευρά της συμμαχίας, η Τουρκία διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στην περιφερειακή ασφάλεια, ιδίως στο Αφγανιστάν. Η Τουρκία μπορεί να διαδραματίσει θετικό ρόλο στις εταιρικές σχέσεις με μέλη και μη μέλη του ΝΑΤΟ σε κρίσιμους τομείς όπως η αποτροπή της ρωσικής κακής επιρροής, οι διαλειτουργικές άμυνες, η διατήρηση της ισορροπίας εξουσίας στη Μαύρη Θάλασσα και σε άλλες πολυμερείς ειρηνευτικές και διεθνείς ανθρωπιστικές επιχειρήσεις σε τομείς μεγάλης σημασίας για τα συμφέροντα των ΗΠΑ»!
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΝΑΤΟικότερη του ΝΑΤΟ
Η Τουρκία παραμένει «ο ισχυρός εταίρος στην περιοχή» και η Ελλάδα «ηγετική δύναμη στα Βαλκάνια». Ετσι μοιράζονται οι ρόλοι των δύο χωρών στις εκθέσεις του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών. Ετσι, γίνεται το «παιχνίδι» ανάμεσα στους δύο ΝΑΤΟικούς συμμάχους και οι λαοί έχουν μπει σε μεγάλες περιπέτειες.
Η ελληνική αστική τάξη έχει τους δικούς της στόχους στο πλαίσιο της «στρατηγικής αναβάθμισης», όπως και η τουρκική. Αυτό υπηρέτησαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αυτό υπηρετεί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που έχει γίνει Αμερικανότερη των Αμερικανών και ΝΑΤΟικότερη του ΝΑΤΟ, «προτιμώμενος εταίρος», όπως λέει ο Αμερικανός πρέσβης Πάιατ.
Η κυβέρνηση προσδοκά να μεγαλώσει την προίκα της στην υπηρεσία των ΝΑΤΟικών σχεδίων, κι αυτό αποδεικνύεται από πλήθος στοιχείων, μεταξύ των οποίων διακρίνονται οι δεσμεύσεις του κ. Τσίπρα κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στις ΗΠΑ τον Οκτώβρη του 2017 και η συνάντηση με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, όπως δήλωσε, αλλά και ο «Στρατηγικός Διάλογος» με τις ΗΠΑ, το Δεκέμβρη του 2018, όπου η κυβέρνηση πραγματικά τα έδωσε όλα!
Τα έργα και οι ημέρες του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε για 4 χρόνια υπουργό Αμυνας τον πρόεδρο του ακροδεξιού κόμματος ΑΝΕΛ, είναι κριτήριο για κάθε εργαζόμενο, για κάθε άνθρωπο που αισθάνεται αριστερός.
- Προωθεί με φανατισμό τους σχεδιασμούς για την ισχυροποίηση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, με στόχο την αποδυνάμωση της επιρροής της Ρωσίας, κι αυτόν το στόχο υπηρετεί και η συμφωνία των Πρεσπών.
- Αναβαθμίζει την παρουσία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη βάση της Σούδας, που εκπληρώνει πολύ σημαντικό ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ενισχύει και επεκτείνει τις αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις σε όλη τη χώρα στην Ελλάδα.
- Συμμετέχει σε πλήθος ΝΑΤΟικών ασκήσεων και στρατιωτικών αποστολών σε άλλες χώρες, συνεργάζεται στρατιωτικά με το Ισραήλ, που δολοφονεί τον Παλαιστινιακό λαό και απειλεί τους λαούς τις περιοχής. Παίρνει μέρος στη λεγόμενη «εκστρατεία κατά της τρομοκρατίας», που αποτελεί μέσο επεμβάσεων και πολέμων εναντίον χωρών και λαών της περιοχής, πρωτοστατεί για την ένταξη νέων μελών στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, όπως κάνει με τα κράτη των Δυτικών Βαλκανίων.
Στην πράξη η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, μπαίνει στο επίκεντρο των οξυμένων ανταγωνισμών στην περιοχή, που περιέχουν και τον ανταγωνισμό με την Τουρκία.
Η κυπριακή κυβέρνηση βαδίζει στα ίδια χνάρια. Υπέγραψε το Νοέμβρη «Δήλωση Προθέσεων» με τις ΗΠΑ στον τομέα της «ασφάλειας».
Και εν μέσω έντονων παρεμβάσεων των Αμερικανών και της ΕΕ, που έχουν πέσει με τα μούτρα στα κοιτάσματα της κυπριακής ΑΟΖ, διαμορφώνεται το έδαφος για νέες διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό στη βάση της διχοτομικής λύσης δύο «συνιστώντων» κρατών, που θα διαιωνίσει τις συνέπειες της τουρκικής κατοχής.
Για την επιβολή μιας τέτοιας λύσης πρωτοστατεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που διά στόματος Τσίπρα τολμάει να καλεί σε βαθύτερη ευρωατλαντική εμπλοκή, παρουσιάζοντας τη συμφωνία των Πρεσπών ως μοντέλο επίλυσης διαφορών, και ενώ είναι γνωστό ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ (2004) και οι παρεμβάσεις του αμερικανικού παράγοντα συντηρούν την κατοχή και οδήγησαν στο διχοτομικό «σχέδιο Ανάν» το 2004, που απέρριψε ο κυπριακός λαός.
Ορισμένα συμπεράσματα:
Πρώτο, οι παραπάνω εξελίξεις μαρτυρούν ότι στις συνθήκες του καπιταλισμού, μέσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και με την πολιτική των αστικών κυβερνήσεων βασανίζεται ο λαός μας και οι άλλοι λαοί, διεξάγονται πόλεμοι.
Σήμερα, που το ΝΑΤΟ είναι στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο (επιχείρηση «Sea Guardian») και η ΕΕ επεκτείνει τη δράση της με εργαλεία την «Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας» και τη «Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία» (PESCO), στην οποία συμμετέχει και η Ελλάδα, εντείνονται οι τουρκικές απειλές και η χώρα μας γίνεται στόχος.
Σήμερα πρέπει να υπολογιστεί καλά ότι το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει σύνορα στο Αιγαίο αλλά το αντιμετωπίζει ως επιχειρησιακό πεδίο για να κινείται απρόσκοπτα, τροφοδοτώντας την τουρκική επιθετικότητα, την οποία δικαιολογούν προκλητικά οι Αμερικανοί, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.
Ενώ προωθείται η συνεργασία των κυβερνήσεων της Ελλάδας, του Ισραήλ, της Κύπρου και της Αιγύπτου για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου και τον αγωγό «East Med» με την επίβλεψη των ΗΠΑ, την ίδια ώρα ενισχύεται το ενεργειακό σχέδιο της τουρκικής αστικής τάξης στην περιοχή και οξύνονται οι ανταγωνισμοί.
Συνεπώς, ο λαός πρέπει να διακρίνει τους πραγματικούς κινδύνους, που βρίσκονται στην εξουσία του κεφαλαίου, στη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και στις συμμαχίες της αστικής τάξης, να ξεπεράσει αναστολές και να μην αποδεχθεί εκβιασμούς.
Αντίθετα, να πιστέψει στη δύναμή του και με ισχυρό ΚΚΕ, με Κοινωνική Συμμαχία, να αλλάξει το συσχετισμό δυνάμεων και να ανοίξει το δρόμο για την ανατροπή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για να αποδεσμευτεί η χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ για να προωθηθούν σχέσεις φιλίας και συνεργασίας με άλλες χώρες και λαούς.
Αυτός ο δρόμος απαντά σε ερωτήματα και ανησυχίες και προφυλάσσει από την υποταγή που καλλιεργούν τα κόμματα του κεφαλαίου. Αυτός ο δρόμος έχει επιβεβαιωθεί από την ιστορική πείρα, που δείχνει ότι με τη λαϊκή πάλη έχουν ηττηθεί δυνάστες και εκμεταλλευτές των λαών.
Δεύτερο, αποτελεί προσβολή για το λαό μας και τους άλλους λαούς η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να επιβάλουν τη θέση ότι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι δυνάμεις «ειρήνης και ασφάλειας» στην περιοχή και ενώ είναι γνωστά τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα, οι επεμβάσεις και οι πόλεμοι στην περιοχή των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.
Τρίτο, είναι ανυπόστατος ο εφησυχασμός που καλλιεργεί η κυβέρνηση και οι προσεγγίσεις που ερμηνεύουν την τουρκική επιθετικότητα ως αποτέλεσμα «νευρικότητας» ή κινήσεων για εσωτερική κατανάλωση.
Στην πράξη, είναι σε εξέλιξη η προσπάθεια της τουρκικής αστικής τάξης για την προώθηση της δικής της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης» στην περιοχή, αξιοποιώντας την οικονομική - στρατιωτική δύναμη της γειτονικής χώρας και τη γεωγραφική της θέση, διεκδικώντας μεγάλο μερίδιο από τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της περιοχής και έλεγχο στρατηγικών σημείων.
Στο έδαφος αυτό αντιπαρατίθεται με την ελληνική αστική τάξη.
Τέταρτο, τα πανηγύρια για την προώθηση των ελληνοτουρκικών επιχειρηματικών σχεδίων, και μέσω του «Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας» που ξεκίνησε το 2010, είναι στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και των δύο χωρών.
Από τις σχέσεις αυτές κερδίζουν ισχυροί οικονομικοί όμιλοι και στην πράξη έχει αποδειχθεί πως είναι αβάσιμη η επιχειρηματολογία ότι η οικονομική συνεργασία προς όφελος των μονοπωλίων θα γίνει καταλύτης για να ξεπεραστούν οι αμφισβητήσεις των ελληνικών συνόρων και να διαμορφωθεί ειρηνικό περιβάλλον.
Πέμπτο, το προσφυγικό - μεταναστευτικό πρόβλημα οξύνεται από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τόσο η τουρκική όσο και η ελληνική κυβέρνηση έχουν τις δικές τους ευθύνες για τη συμμετοχή τους στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Η συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, που υποστηρίζει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, έχει οδηγήσει στον εγκλωβισμό μεταναστών και προσφύγων στην Ελλάδα, οι οποίοι ζουν σε άθλιες συνθήκες, και στον διπλό εγκλωβισμό στα νησιά.
Συνολικά, το βασικό στοιχείο αυτών των συναντήσεων (όπως αυτής μεταξύ Τσίπρα και Ερντογάν) είναι το περιεχόμενο και ο προσανατολισμός τους.
Τα θέματα που τίθενται στο τραπέζι εξετάζονται από τη σκοπιά των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων και των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και δεν έχουν σχέση με τις αγωνίες και τα προβλήματα των λαών.
Ο διεθνισμός είναι όπλο στα χέρια των λαών
Το ΚΚΕ έχει βαθιά συναίσθηση των ευθυνών του και μεγάλη προσφορά στην πάλη για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, στη σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, μάχεται για την κοινή πάλη των λαών και σημαντικό παράδειγμα αποτελεί η συνεργασία του ΚΚΕ με το ΚΚ Τουρκίας, που σε κοινή ανακοίνωση τον Απρίλη του 2018 αναφέρουν μεταξύ άλλων:
«Το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας (ΚΚΤ) και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) απευθύνουν θερμό αγωνιστικό χαιρετισμό στην εργατική τάξη, στους λαούς των δύο χωρών και της περιοχής μας και τους καλούμε να δυναμώσουμε την κοινή πάλη ενάντια στις αστικές κυβερνήσεις και την αντιλαϊκή πολιτική, στο κεφάλαιο και την εξουσία του, να καταδικάσουμε μαζικά τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και να αναπτύξουμε την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για το σοσιαλισμό που είναι το μέλλον των λαών. Το ΚΚΕ και το ΚΚΤ παλεύουν για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, στηρίζονται στον προλεταριακό διεθνισμό, στη διεθνιστική αλληλεγγύη και με αυτές τις αρχές αντιμετωπίζουν τις σύνθετες εξελίξεις στην περιοχή μας.
Τα Κόμματά μας εκφράζουν την έντονη ανησυχία τους για τις εξελίξεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και εναντιώνονται σε κάθε περίπτωση θερμού επεισοδίου και πολεμικής εμπλοκής. Εκφράζουν την αντίθεσή τους στις παραβιάσεις των συνόρων στο Αιγαίο και την αμφισβήτηση των διεθνών Συνθηκών που έχουν καθορίσει τα σύνορα στην περιοχή.
Το ΚΚΕ και το ΚΚΤ υποστηρίζουν τη θέση για μη αλλαγή των συνόρων και των Συνθηκών που τα καθορίζουν και παλεύουν για απεμπλοκή των δύο χωρών από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, επιστροφή των στρατιωτικών δυνάμεων από ΝΑΤΟικές και άλλες ιμπεριαλιστικές αποστολές εκτός συνόρων, απαιτούν να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο.
Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα μεταξύ τους και έχουν συμφέρον να διεκδικήσουν να ζουν ειρηνικά και να παλεύουν για το δικό τους μέλλον, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Η πείρα έχει αποδείξει ότι η συμμετοχή των δύο χωρών στο ΝΑΤΟ και η επέκταση αυτού του ιμπεριαλιστικού στρατιωτικού κέντρου στην περιοχή στρέφονται κατά των λαών και της ειρήνης, και τα δύο ΚΚ θα συνεχίσουν την πάλη τους για την αποδέσμευση των χωρών μας από το ΝΑΤΟ.
Η ΕΕ είναι διακρατική ένωση του κεφαλαίου και γίνεται συνεχώς πιο επικίνδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα. Τα Κόμματά μας τάσσονται κατά της ένταξης νέων χωρών στην ΕΕ, όπως της Τουρκίας, και υποστηρίζουν το δικαίωμα του κάθε λαού να αγωνίζεται για την αποδέσμευση από αυτήν την ιμπεριαλιστική ένωση, στόχο για τον οποίο παλεύει διαχρονικά, με συνέπεια, το ΚΚΕ.
Τα Κόμματά μας απευθύνονται στους λαούς των δύο χωρών, στους λαούς της περιοχής και τους καλούμε να δυναμώσουμε τον αγώνα κατά του εκμεταλλευτικού συστήματος, που γεννάει κρίσεις, ανεργία, φτώχεια, προσφυγιά, μορφωτική - πολιτιστική υποβάθμιση, επεμβάσεις και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Να ενισχύσουμε τις προσπάθειες για την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, την Κοινωνική Συμμαχία με τα καταπιεζόμενα από τα μονοπώλια λαϊκά στρώματα, να αναπτυχθεί η ταξική πάλη, η πάλη για την εργατική εξουσία, για το σοσιαλισμό, που στις μέρες μας είναι πιο επίκαιρος και αναγκαίος».
