Μια υπόμνηση στο ΚΙΣ (Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο)
Βερολίνο. Ένα πλακόστρωτο πεζοδρόμιο. Κάπου μεταξύ της Αλεξάντερπλατς και του Μπερλίνερ Ανσάμπλ. Πρώην Ανατολικό Βερολίνι. Δυο ορειχάλκινες πλάκες. Εδώ έζησαν ο Jakob και η Felli. Το 1938 δραπέτευσαν στην Πράγα. To 1939 διέφυγαν στη Γαλλία απ’ όπου απελάθηκαν το 1942. Δολοφονήθηκαν στο Άουσβιτς… Τουλάχιστον έξι εκατομμύρια Εβραίοι συνολικά. Και εκατομμύρια Κομμουνιστές, Σλάβοι, Ρομά, Πολωνοί… Κι ανάμεσα στους δολοφόνους ναζιστές ο Ουκρανός Μπαντέρα που χρεώθηκε 250.000 εβραϊκές ψυχές. Σήμερα το άγαλμά του είναι ντυμένο στα χρώματα του Ισραήλ. Η επιτομή της άρρωστης ειρωνείας. Με το Ισραήλ και η ακροδεξιά Πολωνία. Αλλά στο κτίριο του κοινοβουλίου τους υπάρχει ένα περίπτερο. Στις εφημερίδες αναγράφονται οδηγίες για το πώς οι Πολωνοί μπορούν να διακρίνουν τους Εβραίους. Προφανώς για τα περαιτέρω εφ’ όσον χρειαστεί. Ο Μπαντέρα βέβαια εκτελέστηκε (όπως του έπρεπε) από τους Σοβιετικούς. Αυτοί δεν είχαν δικαίωμα να ξεχάσουν. Και δεν ξέχασαν. Λησμόνησαν όμως οι Πολωνοί. Λησμόνησαν και οι Εβραίοι. Το Γκέτο της Βαρσοβίας και την εξέγερσή του, το Άουσβιτς, το Νταχάου… το ολοκαύτωμα, τη γιγάντωση των BMW, Bayer, Continental και άλλων από – στην κυριολεξία το αίμα και τις σάρκες Εβραίων. Και οι Γερμανοί με το Ισραήλ είναι. Αυτοί που έσωσαν, ξέπλυναν και υπέθαλψαν τα ναζιστικά αποβράσματα μετά τον Β΄ ΠΠ. Όλοι με τους δολοφόνους, τους γενοκτόνους της κυβέρνησης των εγκληματιών του Ισραήλ. Γιατί το εγκληματικό Ισραήλ είναι το μακρύ τους χέρι στην περιοχή. Με τους μακελάρηδες που αντέγραψαν άριστα τις μεθόδους των πρώην θυτών τους. Ωχριά το γκέτο της Βαρσοβίας μπρος στο γκέτο της Γάζας. Σιγοψιθυρίζουν οι Ισραηλινοί πως δεν έφταιγε ο Χίτλερ για το ολοκαύτωμα αλλά οι… Παλαιστίνιοι. Ξεπλένουν τον ναζισμό καθώς τον αντιγράφουν. Μαζί τους και το ΚΙΣ. Που τολμά να ψέξει την ΟΛΜΕ και τη θέση της για το ξεκλήρισμα των Παλαιστινίων. Το ΚΙΣ που δεν έχει αρθρώσει ούτε μια λέξη για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που συντελούνται από τους δολοφόνους της χώρας τους. Ο Jakob και η Felli καθώς και πολλοί άλλοι – εκατομμύρια δεν πρόλαβαν να δουν την κατρακύλα σας, το πέρασμα στην άλλη πλευρά. Την φασιστικοποίηση της χώρας σας. Τη μεταμόρφωση του κατατρεγμένου λαού σε κράτος δολοφόνων ντροπή για την ανθρωπότητα. Θεωρώ πως αυτό το κράτος όνειδος, αυτή η πλανητική ξεφτίλα σκάβει τον λάκκο της. Γνωρίζω δε από την επιστήμη πως ό,τι συντελείται μια φορά μπορεί να επαναληφθεί. Το πρώτο το ελπίζω, το δεύτερο το φοβάμαι. Μην αποθρασύνεστε λοιπόν, κύριοι του ΚΙΣ. Απλώς ακονίστε τη μνήμη σας και προστατεύστε τον λαό σας.
Από Katerina Kastridou: Το κείμενο που ακολουθεί δείχνει διαχρονικά ποιος κατέκτησε ποιον και με ποιον τρόπο και ποιος δεν ήθελε ειρήνη και συνύπαρξη δύο κρατών. Περιγράφει πως ξεκίνησε η ΝΑΚΜΠΑ των Παλαιστινίων. Η αφήγηση του Ζακ Ντε Ρεϊνιέ για τη σφαγή στο Ντεϊρ Γιασίν 9/4/1948 (εκπροσώπου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Παλαιστίνη την κρίσιμη περίοδο της ίδρυσης του Ισραήλ) "Το Σάββατο10 Απριλίου έγινε ένα πολύ σοβαρό γεγονός: πήρα ένα τηλέφωνο από τους Άραβες, που με καλούσαν να πάω αμέσως στο χωριό Ντεϊρ Γιασίν, όπου μόλις είχαν σφαγεί ολόκληρος ο άμαχος πληθυσμός του χωριού. Πληροφορήθηκα ότι η περιοχή αυτή, που βρίσκεται πολύ στην Ιερουσαλήμ, βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο των εξτρεμιστών της “Ιργκούν” (σσ ακροδεξιοί σιωνιστές). Το Εβραϊκό Πρακτορείο και το αρχηγείο της Χαγκάνα μου δήλωσαν ότι δε γνωρίζουν τίποτα σχετικά με την υπόθεση κι ότι όπως και να έχει το πράγμα ήταν αδύνατο σε οποιονδήποτε να εισχωρήσει σε αυτήν την περιοχή της Ιργκούν. Με συμβούλεψαν ακόμη να ΜΗΝ αναμειχθώ στην υπόθεση, γιατί ΑΝ το έκανα, θα τελείωνε οπωσδήποτε οριστικά η αποστολή μου (σσ Η υπόδειξη έχει καθαρά τρομοκρατικό χαρακτήρα και θυμίζει τη γνωστή σε όλους μας από τον κινηματογράφο εκφραστική των δολοφόνων της Μαφίας). Δεν αρνήθηκαν μόνο να με βοηθήσουν, αλλά αρνήθηκαν να αναλάβουν οποιαδήποτε ευθύνη για αυτό που ΣΙΓΟΥΡΑ θα πάθαινα. Απάντησα πως προτίθεμαι να πάω κι ότι οι πάντες γνωρίζουν ότι το Εβραϊκό Πρακτορείο ασκούσε εξουσία πάνω σε όλες τις περιοχές που βρίσκονταν κάτω από εβραϊκά χέρια και επομένως ήταν υπεύθυνοι για τη ζωή μου, όπως και για την ελευθερία κινήσεών μου, μέχρι που να ολοκληρωθεί η αποστολή μου. Έτσι βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση και δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω (…). Τότε θυμήθηκα πως μια εβραία νοσοκόμα μου είχε δώσει το τηλέφωνό της, λέγοντάς μου, με μια παράξενη έκφραση, πως μπορούσαν να της τηλεφωνήσω αν ποτέ βρισκόμουν σε κατάσταση αδιεξόδου. Της τηλεφώνησα αργά το βράδυ και της εξήγησα την κατάσταση. Μου είπε να πάω με το αυτοκίνητο μου, το άλλο πρωί στις 7 σε ένα ορισμένο μέρος, όπου θα με περίμενε ένας άνδρας με πολιτικά. Την άλλη μέρα το πρωί στην ορισμένη ώρα και τόπο με περίμενε ένας άνδρας με πολιτικά που οι τσέπες του ήσαν γεμάτες περίστροφα. Πήδησε στο αυτοκίνητό μου και μου είπε να οδηγώ γρήγορα χωρίς να σταματήσω πουθενά στο δρόμο για το Ντεϊρ Γιασίν. Βγήκαμε από την Ιερουσαλήμ (…) αλλά πολύ σύντομα μας σταμάτησαν δύο ένοπλοι που έμοιαζαν με στρατιώτες, με πολύ άγριο παρουσιαστικό, οπλοπολυβόλα στα χέρια και μεγάλα σπαθιά στη ζώνη τους. Βγήκα από το αυτοκίνητο και δέχθηκα να μου κάνουν έναν εξονυχιστικό έλεγχο, μετά όμως συνειδητοποίησα ότι ήμουν ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ. Τη στιγμή που όλα δείχνανε να έχω χάσει το παιχνίδι, ξεπετάχτηκε ξαφνικά μπροστά μου ένας μεγαλόσωμος άνδρας, ογκώδης σαν ντουλάπα, που σπρώχνοντας τους συντρόφους του στην άκρη, άρπαξε το χέρι μου και το έσφιξε γερά, φωνάζοντας σε μια ακατανόητη γλώσσα. Δε μιλούσε ούτε γαλλικά, ούτε αγγλικά, αλλά τελικά καταφέραμε να επικοινωνήσουμε στα γερμανικά. Εκδήλωσε τη χαρά του βλέποντας έναν εκπρόσωπο του Ερυθρού Σταυρού επειδή χάρη στην παρέμβαση του Ε.Σ. είχε τρεις φορές σωθεί η ζωή του, όταν βρισκόταν φυλακισμένος σε ένα γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μου δήλωσε πως με θεωρούσε κάτι παραπάνω από αδελφό του και πως θα έκανε οτιδήποτε του ζητούσα (…). Έτσι κάναμε αρχή από το Ντεϊρ Γιασίν. Αφού φτάσαμε σε ένα λόφο 500 περίπου γιάρδες μακριά από το χωριό (...) ο διοικητής της Ιργκούν δεν έδειξε και πολύ ενθουσιασμό για να με συναντήσει. Τελικά έφτασε κοντά μας ένας νέος, καλοβαλμένος, που είχε μια περίεργη λάμψη στα μάτια, κρύα και εγκληματική (σσ αυτός ο φανατικός εγκληματίας ήταν ο ΜΕΝΑΧΕΜ ΜΠΕΓΚΙΝ (κατοπινός πρωθυπουργός του Ισραήλ και ιδρυτής του κόμματος “Λικούντ”, του κόμματος του Νετανιάχου. 'Ελαβε και Νόμπελ Ειρήνης!). Του εξήγησα το νόημα της αποστολή μου (...) και ότι με ενδιέφερε μονάχα να σώσω τους τραυματίες και να μαζέψω τους νεκρούς. Οι Εβραίοι είχαν υπογράψει τη Συνθήκη της Γενεύης και έτσι η αποστολή μου είχε την απόλυτα επίσημη κάλυψη. Αυτή η τελευταία δήλωση μου εξαγρίωσε τον αξιωματικό, που μου τόνισε απερίφραστα ότι "εγώ μονάχα η Ιργκούν κάνει ό,τι θέλει και κανένας άλλος", ούτε το εβραϊκό Πρακτορείο, το οποίο δεν είχε κανένα δικαίωμα επέμβασης. Στο σημείο αυτό μπήκε στη μέση ο φίλος μου, η "ντουλάπα", που βρηκε τα σωστά επιχειρήματα και μαλάκωσε τον αξιωματικό. Μου είπε ακόμη την ιστορία αυτού του μικρού χωριού, που το κατοικούσαν κατά αποκλειστικότητα 400 περίπου Άραβες, πάντοτε άοπλοι, οι οποίοι ζούσαν αρμονικά με τους γειτονικούς Εβραίους χωρικούς. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του αξιωματικού (του Μπεγκίν) η Ιργκούν είχε φτάσει στην περιοχή εδώ και 24 ώρες και διέταξε τους κατοίκους, με τους τηλεβόες, να βγουν από τα σπίτια τους και να παραδοθούν: τους έδωσαν 15 λεπτά προθεσμία. Μερικοί απο τους δυστυχισμένους εκείνους κατοίκους είχαν παραδοθεί, για να διωχθούν αργότερα προς την κατεύθυνση των αραβικών γραμμών. οι υπόλοιποι δεν υπάκουσαν τη διαταγή και υπέστησαν την τύχη που τους άρμοζε. Δεν υπήρχε κανέναν λόγος, κατά τη γνώμη του αξιωματικού, να υπερβάλει κανείς τα συμβάντα, υπήρχαν μόνο λίγοι νεκροί, που θα τους έθαβαν μόλις τελείωνε η "εκκαθάριση" του χωριού. Αν έβρισκα πτώματα, ήμουν ελεύθερος να τα πάρω, το βέβαιο είναι ότι δεν υπήρχαν τραυματίες. Αυτή η αποτίμηση ΠΑΓΩΣΕ το αίμα μου. Γύρισα πίσω στην Ιερουσαλήμ και βρήκα ένα ασθενοφόρο και ένα φορτηγό. Οι δύο εβραίοι οδηγοί και ο εβραίος γιατρός ήταν περισσότερο νεκροί παρά ζωντανοί, με ακολούθησαν όμως θαρραλέα (...). Όταν φτάσαμε στο χωριό τα αραβικά πυρά σταμάτησαν. Η ομάδα της Ιργκούν ήταν ντυμένη με χωριάτικα ρούχα και κράνη. Ήταν όλοι τους νέοι, μερικοί έφηβοι, άνδρες και γυναίκες, όλοι τους οπλισμένοι σαν αστακοί: περίστροφα, οπλοπολυβόλα, χειροβομβίδες και μεγάλα σπαθιά στα χέρια τους. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν λεκέδες από αίμα. Μια όμορφη κοπέλα, με ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ μάτια, μου έδειξε τη σπάθα της που έσταζε ακόμη αίμα. Την έδειχνε σαν να ήτανε τρόπαιο. Αυτή ήταν η ¨ομάδα εκκαθάρισης", που ήτανε φανερό ότι εκτελούσε το έργο της με μεγάλη ευσυνειδησία. Προσπάθησα να μπω σε ένα σπίτι. Μια ντουζίνα στρατιώτες με περικύκλωσαν, με τα οπλοπολυβόλα τους πάνω στο σώμα μου και ο αξιωματικός τους μου απαγόρευσε να κινηθω. Θα έφερναν εκείνοι τους νεκρούς, ΑΝ υπήρχαν, μου δήλωσε. Τότε εξοργίστηκα όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Είπα σε αυτούς τους ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ τι πίστευα για τη συμπεριφορά τους, εκτοξεύοντας απίθανες απειλές και σπρώχνοντάς τους μπήκα στο σπίτι. Το πρώτο δωμάτιο ήταν σκοτεινό και όλα ήταν άνω κάτω. Δεν υπήρχε κανένας. Στο δεύτερο ανάμεσα στα κατεστραμμένα έπιπλα και σκεπάσματα, βρήκα κρύα ΠΤΩΜΑΤΑ. Εδώ η "εκκαθάριση" είχε γίνει αρχικά με οπλοπολυβόλα και αργότερα με χειροβομβίδες. Ύστερα τους είχαν αποτελειώσει με ξιφολόγχες. Αυτό μπορούσε να το δει ο καθένας. Καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω άκουσα κάτι σαν αναστεναγμό. Έψαξα παντού, γύρισα ανάποδα όλα τα πτώματα και τελικά βρήκα ένα μικρό πόδι, ζεστό ακόμη. Ήταν ένα μικρό κοριτσάκι 10 χρονών, πληγωμένο από χειροβομβίδα, αλλά ζωντανό ακόμη. Καθώς βάδιζα προς την πόρτα για να βγω έξω, ο αξιωματικός προσπάθησε να με σταματήσει. Τον έσπρωξα και βγήκα έξω με το πολύτιμο φορτίο μου, με την προστασία του καλού μου φίλου του "ντουλάπα". Το ασθενοφόρο έφυγε και έδωσα διαταγή να επιστρέψει όσο το δυνατόν συντομότερα. Μιας και η τρομακτική ΣΥΜΜΟΡΙΑ δεν είχε δοκιμάσει να μου επιτεθεί ανοιχτά, μπορούσα να συνεχίσω. Έδωσα οδηγίες για να φορτωθούν τα πτώματα στο φορτηγό και στη συνέχεια μπήκα στο επόμενο σπίτι κ.ο.κ. Παντού συναντούσα το ίδιο αποτρόπαιο θέαμα. Βρήκα μόνον δύο ακόμη ζωντανούς και οι δύο γυναίκες, κρυμμένες πίσω από ένα σωρό ξύλα, όπου είχαν παραμείνει αμίλητες για 23 ώρες! Ζούσαν σε αυτό το χωριό 400 άτομα περίπου. Πενήντα από αυτούς είχαν δραπετεύσει και ήταν ακόμη ζωντανοί. Όλοι οι άλλοι είχαν σφαγεί σκόπιμα εν ψυχρώ, γιατί όπως παρατήρησα, η ΣΥΜΜΟΡΙΑ αυτή ήταν άριστα εκπαιδευμένη και ενεργούσε πειθαρχικά ύστερα από διαταγές. Όταν γύρισα στην Ιερουσαλήμ πήγα κατευθείαν στο Εβραϊκό Πρακτορείο όπως βρήκα τους αρχηγούς έκπληκτους, συντετριμμένους ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσαν να ελέγξουν τις ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ συμμορίες της Ιργκούν και της Στερν. Δεν είχαν όμως κάνει τίποτα, δε δοκίμασαν να εμποδίσουν τους 100 περίπου άνδρες για να μην πραγματοποιήσουν αυτό το απαίσο έγκλημα. Ύστερα πήγα να επισκεφθώ τους Άραβες. Δεν τους είπα τίποτα για όσα αντίκρισαν τα μάτια μου (...). Η αγανάκτηση των Αράβων ήταν ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ (...). Θα ήθελαν να πάρουν τα πτώματα στην αραβική ζώνη. Τελικά αποφάσισαν να με παρακαλέσουν να φροντίσω να ταφούν κάπου κανονικά, κάπου που θα ήταν δυνατόν να αναγνωριστούν αργότερα. Συμφώνησα μαζί τους και γύρισα στο χωριό Ντείρ Γιασίν. Εκεί βρήκα τους ανθρώπους της Ιργκούν πολύ ΔΥΣΘΥΜΟΥΣ. Στην αρχή προσπάθησαν να με εμποδίσουν να πλησιάσω το χωριό. Κατάλαβα τις διαθέσεις τους όταν είδα τον αριθμό και ιδιαίτερα την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν τα πτώματα, που ήταν ξαπλωμένα στον κεντρικό δρόμο. Ζήτησα επιτακτικά να αρχίσει η ταφή και επέμενα να παρευρίσκομαι. Ύστερα από πολλές συζητήσεις άρχισε το σκάψιμο ενός μεγάλου ομαδικού τάφου σε έναν μικρό κήπο. Ήταν τελείως αδύνατο να ελέγξω την ταυτότητα των νεκρών, αλλά κράτησα λεπτομερειακές σημειώσεις και προσπάθησα να καταγράψω τις ηλικίες κατά προσέγγιση (...). Δυο μέρες αργότερα η Ιργκούν είχε εξαφανιστεί από την περιοχή και την διοίκηση είχε αναλάβει η Χαγκάνα. Ανακαλύψαμε πολλά σημεία στα οποία είχαν στοιβαχτεί πτώματα, στο ύπαιθρο, χωρίς κανένα ίχνος ΣΕΒΑΣΜΟΥ στους νεκρούς. Ύστερα από αυτή την τελευταία μου επίσκεψη με επισκέφθηκαν στο γραφείο μου δύο κύριοι, καλοντυμένοι με πολιτικά. Ήταν ο διοικητής εκείνου του αποσπάσματος της Ιργκούν (ο Μπεγκίν) και ο βοηθός του. Είχαν ετοιμάσει ένα έγγραφο και μου ζητούσαν να το υπογράψω. Ήταν μια δήλωση που ανέφερε πως με είχαν δεχθεί με μεγάλη ευγένεια καιι μου είχαν παραχωρήσει ό,τι κι αν ζήτησα, για την εκτέλεση της αποστολής μου και πως τους ευχαριστούσα για τη βοήθεια που μου είχαν προσφέρει! Όταν με είδαν διστακτικό και είχα αρχίσει να διαφωνώ μου είπαν πως ΑΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΩ ΑΜΕΣΩΣ (σσ έτσι διαπραγματεύεται ο Μεναχέμ ΜΠεγκίν, σαν γκάνγκστερ του Σικάγου (...). Ο μόνος δρόμος που φαινόταν ανοιχτός για μένα ήταν να τους πείσω πως δε δίνω και τόση αξία στη ζωή μου και ότι μια άλλη δήλωση, τελείως αντίθετη με αυτήν θα είχε φτάσει ήδη στη Γενεύη. Ακόμη, πρόσθεσα πως δεν συνηθίζω να υπογράφω δηλώσεις που μου είχαν συντάξει κάποιοι άλλοι, παρά μόνο εκείνες που έγραφα μόνος μου. Η υπόθεση του Ντεϊρ Γιασίν είχε τεράστιες επιπτώσεις. Οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα μετέδωσαν τα τραγικά νέα παντού. Έτσι ανάμεσα στους Άραβες απλώθηκε ένας φοβερός ΤΡΟΜΟΣ, ένας τρόμος που τον ΥΠΕΘΑΛΠΤΑΝ οι Εβραίοι (σσ αυτός ήταν εξάλλου ο στόχος τους. Να ασκήσουν ομαδική τρομοκρατία στο μαρτυρικό λαό της Παλαιστίνης) ... Τρομοκρατημένοι οι Άραβες εγκατέλειπαν τα σπίτια τους για να βρουν σίγουρο καταφύγιο κοντά στους δικούς τους. Ολόκληρες πόλεις ερημώθηκαν ακόμη και όταν οι Εβραίοι εισβολείς δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να δείχνουν ότι πρόκειται να επιτεθούν. Τελικά, 700.000 Άραβες έγιναν πρόσφυγες, αφήνοντας στη βιαστική τους αναχώρηση τα πάντα πίσω τους, με μοναδική τους ελπίδα να αποφύγουν την τύχη των κατοίκων του ΝτεϊρΓιασίν. Είναι τα αποτελέσματα αυτής της σφαγής, σήμερα, καθώς ατελείωτα καραβάνια προσφύγων ζουν ακόμη κάτω από αντίσκηνα, χωρίς δουλειά και χωρίς ελπίδα, με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να τους μοιράζει την επείγουσα βοήθεια που προσφέρουν τα Ηνωμένα Έθνη. Οι Εβραικές Αρχές συγκλονίστηκαν φοβερά από την υπόθεση που έγινε 4 μέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Γενεύης. Με παρακάλεσαν να μεσολαβήσω (...) για να πείσω τους Άραβες ότι ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Οι Άραβες είχαν ΔΙΚΑΙΑ εξοργιστεί πολύ και ήταν ολοκληρωτικά απογοητευμένοι. Από τη δική τους πλευρά δεν είχαν καμία εμπιστοσύνη για οτιδήποτε καλό θα προερχόταν από την πλευρά των Εβραίων. Αναρωτιόταν αν δε θα ήταν καλύτερο να ξεχάσουν τέτοιες ανθρωπιστικές ιδέες, αναφορικά με τους Εβραίους. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να τους καθησυχάσω. Αντίθετα, μου είπαν ότι ο Άραβες ΚΡΑΤΗΣΑΝ τις υποσχέσεις τους, θα απόδειχαννα περίτρανα σε ολόκληρο τον κόσμο πως οι Άραβες ξέρουν να κρατούν το λόγο τους και η ειλικρίνειά τους είναι αδιαφιλονίκητη. Τους επιβεβαιώσαμε ότι η μεγάλη μας πείρα μας έκανε αδύνατο το να αμφιβάλλουμε για αυτούς και πως είμαστε βέβαια ότι στο μέλλον θα ενεργούσαν με εντιμότητα και ανθρωπισμό, οτιδήποτε κι αν γινότανε (...)" Από το βιβλίο του Πέτρου Βάβαλη "Μεχαέμ Μπεγίν, ο χασάπης του Ντεϊρ Γιασίν", εκδόσεις Γραμμή 1978.
Καθώς η κατάσταση στην Ουκρανία εξελίσσεται, η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα εξακολουθεί να προωθεί την εσφαλμένη αντίληψη ότι το ΝΑΤΟ (και οι ΗΠΑ εξ ορισμού) είναι κατά κάποιον τρόπο μια συμμαχία για την ειρήνη.
Οι ΗΠΑ δόμησαν το ΝΑΤΟ τοποθετώντας σε ανώτατα αξιώματα Ναζί εγκληματίες πολέμου
Η απάτη της ειρηνικής συμμαχίας διαιωνίζεται, για να πειστούν οι άνθρωποι ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι απλά ανάμεσα στο «καλό» με τις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ από τη μια πλευρά και στο «κακό» με τη Ρωσία από την άλλη.
Επομένως, όλοι θα πρέπει να υποστηρίξουν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αντιτασσόμενοι στη Ρωσία, ώστε να έρθει η επί γης ειρήνη.
Όμως, η ιστορία και των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που γράφεται με πολέμους εναντίον άλλων χωρών, αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο.
Τα γεγονότα δείχνουν ότι όταν οι χιτλερικοί παραδόθηκαν στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με τη Σοβιετική Ένωση να παίζει τον κύριο ρόλο στην ήττα τους, οι Αγγλοαμερικανοί άρχισαν να βοηθούν στην ανοικοδόμηση της Γερμανίας και οικονομικά και στρατιωτικά.
Η Γερμανία έγινε τότε το προπύργιο ενάντια στη σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση, τον υποτιθέμενο σύμμαχο των Αγγλοαμερικανών εν καιρώ πολέμου, που προσδιορίστηκε ως ο κύριος εχθρός τους.
Αυτό το μεταπολεμικό σχέδιο, το οποίο είχε ήδη εξυφανθεί πριν από το τέλος του πολέμου, περιελάμβανε το σχηματισμό της επιθετικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, στις 4 Απρ. 1949, εντός της οποίας ουκ ολίγοι στρατιωτικοί ηγέτες του Χίτλερ έπαιξαν βασικούς ρόλους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο στρατηγός Άντολφ Χόιζινγκερ (Adolf Heusinger), ένας καριερίστας στρατιωτικός που με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έγινε μέλος του Γερμανικού Αρχηγείου και βοήθησε στο σχεδιασμό της ναζιστικής εισβολής στην Πολωνία, στη Δανία, στη Νορβηγία, στη Γαλλία και στις Κάτω Χώρες.
Λονδίνο, 19 Ιανουαρίου 1961. Ο Δυτικογερμανός στρατηγός Adolf Heusinger (1897-1982), Γενικός Επιθεωρητής της Bundeswehr, με τον Sir Hector McGregor (1910-1973, δεξιά), Αρχιστράτηγο της Διοίκησης Καταδιωκτικών, στην αίθουσα συνεδριάσεων του Αρχηγείου της RAF. (Φωτογραφία Douglas Miller/Keystone/Hulton Archive/Getty Images)
Στην Πολωνία μάλιστα διαπράχθηκε από τους Ναζί ένα από τα χειρότερα εγκλήματα που έχει γνωρίσει ποτέ η ιστορία, με περίπου 6.000.000 σκοτωμένους, οι περισσότερες ανθρώπινες απώλειες από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Ο Χόιζινγκερ σκαρφάλωσε γρήγορα στις διοικητικές βαθμίδες της Βέρμαχτ και το 1944 διορίστηκε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού του Αδόλφου Χίτλερ.
Μετά τον πόλεμο ανακρίθηκε από τους Αμερικανούς αλλά δεν παραπέμφθηκε σε δίκη.
Ένα αποχαρακτηρισμένο έγγραφο της CIA αναφέρει:
«Με την παράδοσή του στις αρχές του Αμερικανικού Στρατού τον Μάιο του 1945, ανέκυψε το ζήτημα της ενοχής του [Χόιζινκερ] ως εγκληματία πολέμου, για κάποιες διαταγές που υπέγραψε και διαβίβασε και οι οποίες σφράγισαν τη μοίρα αιχμαλώτων Ρώσων πολιτικών αξιωματούχων και κομάντος των συμμαχικών δυνάμεων. Ωστόσο, ενόψει της στάσης συνεργασίας του στη Νυρεμβέργη και του γεγονότος ότι είχε υπογράψει μόνο τις διαβιβαστικές εντολές, δεν έγινε καμία ενέργεια. Αντίθετα, υπηρέτησε αμισθί ως σύμβουλος έρευνας στο Γραφείο του Επικεφαλής των Ηνωμένων Πολιτειών για Εγκλήματα Πολέμου στη Νυρεμβέργη, κατά διαστήματα μεταξύ 1945 και 1948».
Έτσι, αντί ο Χόιζινγκερ να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου, έγινε σύμβουλος σε στρατιωτικά ζητήματα του Κόνραντ Αντενάουερ, όταν αυτός αναγορεύτηκε πρώτος Καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας το 1949.
28 Φεβ. 1964. Ο στρατηγός Adolf Heusinger, Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής του Οργανισμού Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ), σε συνάντηση με τον Υπουργό Άμυνας Robert S. McNamara (δεξιά) στο Πεντάγωνο, για να συζητήσουν θέματα άμυνας σχετιζόμενα με τον κοινωφελή οργανισμό.
Μια από τις πρώτες ενέργειες του Αντενάουερ ήταν να καταγγείλει την αποναζιστικοποίηση της Γερμανίας και να αμνηστεύσει τους Ναζί εγκληματίες πολέμου.
Μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου 1951, σχεδόν 800.000 εγκληματίες πολέμου είχαν επωφεληθεί της αμνηστίας.
Ο Αντενάουερ, εκτός των άλλων, είχε συγγένεια εξ αγχιστείας με τον John J. McCloy, που ήταν Ύπατος Αρμοστής των ΗΠΑ για τη Γερμανία και αργότερα Πρόεδρος της Rockefellers’ Chase Manhattan Bank και του Ιδρύματος Φορντ (Ford Foundation), και ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πρόωρη αποφυλάκιση πολλών Ναζί εγκληματιών πολέμου, καταδικαμένων στη Νυρεμβέργη.
Ανάμεσά τους και οι βιομήχανοι Alfried Krupp και Friedrich Flick που μετά τις σύντομες διακοπές τους συνέχισαν να πλουτίζουν, αναλαμβάνοντας ηγετικούς ρόλους στη μεταπολεμική γερμανική οικονομία.
Το 1955, με την ίδρυση της Μπούντεσβερ [ΣτΜ: Bundeswehr· Ομοσπονδιακή Άμυνα], των ανασυσταθεισών Δυτικογερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων, ο Χόιζινγκερ επέστρεψε στη στρατιωτική υπηρεσία και διορίστηκε Αντιστράτηγος.
Το 1957 προήχθη σε Στρατηγό και έγινε ο πρώτος Γενικός Επιθεωρητής της Μπούντεσβερ.
Με αυτή του την ιδιότητα υπηρέτησε μέχρι το 1961, οπότε και διορίστηκε Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ, θέση που τον κατέστησε ανώτερο στρατιωτικό εκπρόσωπο της συμμαχίας.
Βόννη, 2 Δεκ. 1958. Από αριστερά προς τα δεξιά: Ο Ανώτατος Διοικητής των χερσαίων δυνάμεων του ΝΑΤΟ, στρατηγός Hans Speidel (ξεπλύθηκε με την Επιχείρηση Βαλκυρία), ο Ανώτατος Διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη, στρατηγός Jean Etienne Valluy και ο στρατηγός Adolf Heusinger. (Φωτογραφία Kurt Rohwedder/συμμαχία εικόνας μέσω Getty Images)
Το 1963 έγινε Αρχηγός του Επιτελείου του ΝΑΤΟ μέχρι το 1964.
Πολλοί άλλοι πρώην Ναζί με περίοπτους ρόλους ακολούθησαν παρόμοια μονοπάτια, ιδίως ως Αρχηγοί των Συμμαχικών Κεντρικών Δυνάμεων στην Ευρώπη.
Μερικά μόνο παραδείγματα:
― Hans Speidel: Στρατηγός που συμμετείχε στην εισβολή στην Πολωνία, στη Γαλλία και στη Σοβιετική Ένωση, από τους ιδρυτές της Μπούντεσβερ, είχε καθοριστικό ρόλο στον επανεξοπλισμό και την ένταξη της Γερμανίας στο ΝΑΤΟ και το 1957 έγινε Αρχηγός των Συμμαχικών Δυνάμεων Κεντρικής Ευρώπης.
― Dr. Eberhard Taubert: Στουρμφύρερ [ΣτΜ: Παραστρατιωτικός βαθμός του Ναζιστικού Κόμματος το 1925, επίσημο αξίωμα από το 1928]. Εργάστηκε με τον Γκέμπελς στο Υπουργείο Προπαγάνδας των Ναζί, όπου ήταν υπεύθυνος στο σχεδιασμό του κίτρινου άστρου για τους Εβραίους. Μετά τον πόλεμο, έγινε σύμβουλος του πρώην Ναζί Φραντς Γιόζεφ Στράους, Γερμανού Υπουργού Άμυνας 1956-62, και διορίστηκε από τον Στράους στο Τμήμα Ψυχολογικού Πολέμου του ΝΑΤΟ, το οποίο ξέρναγε αντικομμουνιστική προπαγάνδα ακριβώς όπως το υπουργείο του Γκέμπελς κατά τη διάρκεια του πολέμου.
― Friedrich Guggenberger: Ναζί ναύαρχος και διοικητής Υποβρυχίου που είχε βυθίσει 17 συμμαχικά πλοία. Αργότερα υπηρέτησε ως Αναπληρωτής Αρχηγός Επιτελείου στη διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων του ΝΑΤΟστο Βορρά (AFNORTH) 1968-72.
― Johannes Steinhoff: Γερμανός στρατηγός, πιλότος μαχητικού της Λουφτβάφε. Έγινε Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ, 1971-74, κατέχοντας μέχρι τότε διάφορες άλλες διοικητικές θέσεις εντός του Οργανισμού.
― Johann von Kielmansegg: Αξιωματικός του Γενικού Επιτελείου στην Ανώτατη Διοίκηση της Βέρμαχτ, 1942-44, ήταν Αρχηγός των Συμμαχικών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη, 1967-68.
[Πρώτη φωτό, ο Kielmansegg όρθιος αριστερά, στο Μέτωπο του Χίτλερ. Δεύτερη φωτό, το 1968, κατά την αποχώρησή του, κατόπιν ευδοκίμου υπηρεσίας, από το Μέτωπο του ΝΑΤΟ].
― Ernst Ferber: Ταγματάρχης της Βέρμαχτ. Διοικητής των Συμμαχικών Δυνάμεων Κεντρικής Ευρώπης του ΝΑΤΟ, 1973-75. Δεξιά φωτό, 1975.
Ο Ferber, απερχόμενος, παραδίδει την "τιμημένη" σημαία του ΝΑΤΟ στον νέο Διοικητή, στρατηγό της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, Richard Hastings Ellis].
― Karl Schnell: Πρώτος Γενικός Επιτελικός Αξιωματικός του LXXVI Σώματος Τεθωρακισμένων.
― Karl Schnell: Αρχηγός του ΝΑΤΟ των Συμμαχικών Δυνάμεων Κεντρικής Ευρώπης, 1975-77.
― Franz Joseph Schulze: Αρχηγός της Τρίτης Αντιαεροπορικής Πυροβολαρχίας του 241 Συντάγματος. Αρχηγός των Συμμαχικών Δυνάμεων Κεντρικής Ευρώπης του ΝΑΤΟ, 1977-79.
Άαχεν, 27 Σεπ. 1979. Από αριστερά προς τα δεξιά: Ο στρατηγός Ferdinand von Senger und Etterlin, ο στρατηγός Franz-Joseph Schulze και ο ομοσπονδιακός υπουργός Άμυνας Hans Apel, του σοσιαλδημοκράτη Καγκελάριου Χέλμουτ Σμιτ, κατά τον αποχαιρετισμό του απερχόμενου Γενικού Διοικητή του ΝΑΤΟ για την Κεντρική Ευρώπη, Schulze. (Photo by Roland Scheidemann/picture alliance via Getty Images)
― Ferdinand von Senger und Etterlin: Υπολοχαγός της 24ης Μεραρχίας Τεθωρακισμένων της Έκτης Γερμανικής Στρατιάς. Αρχηγός των Συμμαχικών Δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη, 1979-83.
Τα ιστορικά δεδομένα είναι ξεκάθαρα.
Αντί να δικαστούν και να πληρώσουν για τα αμέτρητα εγκλήματα που σχεδίασαν και διέπραξαν, ο Χόιζινγκερ, ο Σπάιντελ και άλλοι διαβόητοι ναζί εγκληματίες πολέμου πήραν συγχωροχάρτι από τους Αγγλοαμερικανούς.
Αντί να λογοδοτήσουν, ανταμείφθηκαν για τις υπηρεσίες τους στους Ναζί, παίρνοντας θέσεις-κλειδιά στην ανοικοδόμηση του δυτικογερμανικού στρατού, για να αντιταχθούν στη Σοβιετική Ένωση με το διορισμό τους σεανώτατα αξιώματα του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη για τους ίδιους άθλιους σκοπούς.
Ανατολικό Μέτωπο, 1 Ιουν. 1942. Ο Adolf Heusinger σε πρώτο πλάνο, με τον συνονόματο Φύρερ του, σε σύσκεψη στο Αρχηγείιο Στρατού στην Πολτάβα της Ουκρανίας. Τρίτος από δεξιά ο πολύς Friedrich Paulus, που υποχρεώθηκε στην ταπεινωτική παράδοση άνευ όρων στις σοβιετικές δυνάμεις (31 Ιαν. 1943), μετά την πανωλεθρία του στο Στάλινγκραντ.
Υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη διασύνδεση των Ναζί με τις ΗΠΑ, με τον δυτικογερμανικό στρατό και με το ΝΑΤΟ, που φανερώνει για άλλη μια φορά τον πραγματικό ρόλο της συμμαχίας.
ο ΝΑΤΟ ποτέ δεν ήταν μια στρατιωτική δύναμη για την ειρήνη ή για την άμυνα απέναντι σε κάποια φανταστική Σοβιετική απειλή.
Αντίθετα, ήταν πάντα μια επιθετική στρατιωτική συμμαχία για να εξυπηρετεί, αποκλειστικά και μόνο, τους σκοπούς της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας ανά τον κόσμο.
Στην περίβολο του Νοσοκομείου Σωτηρία υπάρχει ένα μνημείο 283 εκτελεσμένων αναπήρων πολέμου του 1940 ! Πόσοι γνωρίζουν για το μνημείο ;
Πόσοι γνωρίζουν γιατί εκτελέστηκαν 283 αναπηροι ;
Πόσοι γνωρίζουν οτι η συνέχεια του Ελληνικού αστικού κράτους επι κατοχής με τους ταγματασφαλίτες ... για το ευχαριστώ στους αναπήρους του Αλβανικού μετώπου τους έστειλε στο εκτελεστικό απόσπασμα αποτελειώνοντας το έργο των Ιταλών φασιστών εισβολέων; Πόσα σχολεία έχουν επισκεφτεί το μνημείο να μάθουν γιατί εκτελέστηκαν ανάπηροι πολέμου και από ποιους ; Πόσοι σήμερα γνωρίζουν πως οι πρόγονοι των σημερινών φασιστοειδών που κρατούν δέκα δέκα τις Ελληνικές σημαίες και μάλιστα η κυβέρνηση τους επιτρέπει να συμμετάσχουν στις γιορτές της 28ης ...πόσοι γνωρίζουν πως οι ταγματασφαλίτες που υμνούν και τους έχουν πρότυπα τα σημερινά φασιστοειδή εκτέλεσαν 283 αναπήρους πολέμου του 40 ;
Ποιον τιμούν σήμερα τα φασιστοειδή ;
Τους αναπήρους ή τους εκτελεστές τους ;
Σήμερα το αστικό κράτος θα μας δείξει ξανά την γνωστή εικόνα με τα στοιβαγμένα απο στρατιώτες βαγόνια που έφευγαν με ενθουσιασμό για το μέτωπο ! Και ο λαός καλά έκανε και το ίδιο θα ξανακάνει σε κάθε ξένο εισβολέα ! Αλλα η αστική τάξη και εξουσία πόσο σχέση έχει μ' αυτόν τον αγνό πατριωτισμό του λαού ; Το πόσο σχέση έχει φωτογραφίζεται ανάγλυφα σ' αυτό το μνημείο των 283 εκτελεσμένων αναπήρων πολέμου ! Φωτογραφίζεται στο χαρακτικό του Τάσου όπου Ελληνες ταγματασφαλίτες του συνεργαζόμενου με τον κατακτητή αστικού κράτους εκτελούν αναπήρους πολέμου ! Οχι μόνο η αστική τάξη δεν έχει καμιά σχέση με τον αγνό πατριωτισμό του λαού αλλά είναι ακριβώς απέναντι !
Εδω το ολο ιστορικό με το το πογκρόμ ενάντια στους αναπήρους πολέμου της Αλβανίας..:
Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού, οι ανάπηροι των μετώπων στο μεγαλύτερο ποσοστό τους μαζεύτηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας. Περίπου 15.000 ανάπηροι βρήκαν το πρώτο καταφύγιό τους, σε άθλιες συνθήκες, σε δεκάδες νοσοκομεία της Αθήνας. Από την πρώτη στιγμή, οι ανάπηροι άρχισαν τους αγώνες για την επιβίωσή τους και την υγειονομική περίθαλψή τους. Ιδιαίτερο μέτωπο άνοιξαν ενάντια στους αξιωματικούς - εγκάθετους της δοσίλογης κυβέρνησης που λυμαίνονταν τα νοσοκομεία. Η κατάσταση στη χώρα άρχισε να γίνεται ανυπόφορη. Πλησίαζε ο χειμώνας 1941 - 42 και το φάσμα της πείνας ήταν ορατό. Το Σεπτέμβρη του 1941, ιδρύθηκε το ΕΑΜ που αμέσως επιδόθηκε σε ένα δύσκολο και επικό αγώνα για την ανύψωση του ηθικού του λαού και την πάλη του για την επιβίωση και τη λευτεριά του. Τα μηνύματα του ΕΑΜ πρώτοι τα πήραν οι ανάπηροι του πολέμου στα νοσοκομεία. Αρχισε η οργάνωση των νοσοκομείων στο ΕΑΜ. Στις 28 Οκτώβρη 1941 πραγματοποιείται η πρώτη οργανωμένη αγωνιστική εκδήλωση. Οι ανάπηροι μαζί με τους φοιτητές καταθέτουν στεφάνια στον Αγνωστο Στρατιώτη κάτω από τα έκπληκτα μάτια των αρχών κατοχής.
****
Ραχοκοκαλιά το ΚΚΕ
Στα νοσοκομεία αρχίζει οργασμός οργανωτικής δουλειάς. Συγκροτούνται σε όλα τα νοσοκομεία Επιτροπές, καθώς και παννοσοκομειακή Επιτροπή. Στα νοσοκομεία δεν κατάφεραν ποτέ να εγκατασταθούν οι διοικήσεις που διόρισαν οι κυβερνήσεις των Ράλληδων. Το κίνημα των αναπήρων συντονίζεται με το φοιτητικό κίνημα, με τους δημόσιους υπάλληλους, τους μαγαζάτορες, τους εργαζόμενους. Σε όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις της Αθήνας για ψωμί και συσσίτια, στις εθνικές επετείους της 25ης του Μάρτη και 28ης Οκτώβρη, στις εθνικές διαδηλώσεις στις 24 Φλεβάρη, 5 και 25 του Μάρτη, 25 Ιούνη και 22 Ιούλη του 1943, προπορεύονταν οι ανάπηροι και τραυματίες του αλβανικού πολέμου με τα αναπηρικά τους καροτσάκια - «μηχανοκίνητες φάλαγγες» τα είχε ονομάσει τότε ο λαός - με τις πατερίτσες ή τα μπαστούνια τους, με τους επιδέσμους ακόμα στα κεφάλια τους, στα μάτια τους και τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα καροτσάκια, να υποβαστάζουν τους κουτσούς ή να οδηγούν τους τυφλούς. Οι ανάπηροι συντονίζουν και συντάσσουν τις δυνάμεις τους. Καθορίζουν τρία κέντρα δράσης και συμπαράστασης στον αναπτυσσόμενο λαϊκό αγώνα. Λυκαβηττό - Τουρκοβούνια - Κέντρο Αθήνας, προς τα οποία συγκλίνει η δράση τριών γειτονικών ομάδων νοσοκομείων. Πυρήνας και ραχοκοκαλιά του αγώνα σε όλα τα νοσοκομεία ήταν το ΚΚΕ και η Αχτίδα Αναπήρων. Ο γραμματέας της Αχτίδας Μπάμπης Παναγόπουλος και πολλά στελέχη της, και κατά τη διάρκεια της Κατοχής και μετέπειτα, δολοφονήθηκαν και ακολούθησαν το δρόμο των άλλων αγωνιστών στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στις εξορίες.
Ματαίωσαν τα σχέδια εξόντωσης
Η ανάπτυξη του αγώνα των αναπήρων εξοργίζει τις ελληνικές και γερμανοϊταλικές αρχές κατοχής. Στόχος τους τώρα είναι η διάλυση των νοσοκομείων. Εγινε η σκέψη να μαζέψουν όλους τους ανάπηρους στα Μέθανα, δήθεν για λουτροθεραπεία. Αλλά οι ανάπηροι ματαίωσαν την πονηρή αυτή «λύση». Στις 3 Μάρτη 1943 πήραν μέρος στον ξεσηκωμό για ματαίωση της επιστράτευσης, μαζί με τους εργαζόμενους της Αθήνας και του Πειραιά, τους δημόσιους υπάλληλους, τους φοιτητές, τους επαγγελματίες και βιοτέχνες. Πλήρωσαν με ακριβό τίμημα: 46 νεκρούς. Ομως, ούτε ένας Ελληνας δεν πήγε στο Ανατολικό Μέτωπο. Στις 22 Ιούλη 1943, νέα διαδήλωση με εθνικά και άλλα αιτήματα. Οι κατακτητές σκόπευαν να κατεβάσουν στην Αθήνα τους Βούλγαρους φασίστες. Μπροστάρηδες πάλι οι ανάπηροι με τα καροτσάκια τους και οι όρθιοι με τις πατερίτσες τους. Το Σεπτέμβρη του 1943, συνθηκολόγησε η Ιταλία. Στα νοσοκομεία μαζεύονται όπλα των Ιταλών που πηγαίνουν στην Αντίσταση. Για τους κατακτητές όμως και τη δοσίλογη κυβέρνηση, το ποτήρι ξεχείλισε. Το αντιστασιακό κίνημα φουντώνει.
Η μόνη αντιμετώπισή του από τις φασιστικές αρχές είναι η τρομοκρατία, οι εκτελέσεις.
Τα νοσοκομεία τούς μπαίνουν εμπόδιο στα αντεθνικά σχέδιά τους. Πρέπει να τα διαλύσουν και να παραδώσουν τους ανάπηρους στους Γερμανούς.
Αφού η στάση των αναπήρων του πολέμου ενέπνεε ευρύτερα λαϊκά στρώματα στο να πάρουν την απόφαση της αντίστασης, της αντιπαράθεσης, της σύγκρουσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι λίγες μέρες μετά την επίσημη απαγόρευση της δράσης του ΚΚΕ και του «Ριζοσπάστη» ακολούθησε απόφαση για τη διάλυση του Συνδέσμου των Αναπήρων Πολέμου.
Η Νύχτα φρίκης
Στις 30 Νοέμβρη 1943 τη νύχτα, έκαναν την επίθεσή τους ενάντια στα 19 νοσοκομεία που οι ανάπηροι τα είχαν μετατρέψει σε κάστρα της Εθνικής Αντίστασης.
Ελληνόφωνα στρατεύματα κατοχής, οι γερμανοτσολιάδες του Ράλλη, πάνω από χίλιοι, οπλισμένοι σαν αστακοί με γερμανικά όπλα, μεταφέρθηκαν με γερμανικά καμιόνια κάτω από την προσωπική καθοδήγηση του αρχιγκεσταπίτη Φον Στρόουπ που στεκόταν αδυσώπητος και κτηνώδης πάνω σ' ένα αυτοκίνητο, περικύκλωσαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, για να τα καταλάβουν.
Ηταν τρεις η ώρα το πρωί. Μπήκαν μέσα ουρλιάζοντας και με βρισιές, χτυπήματα με τους υποκόπανους και πολλές φορές με λογχισμούς και πυροβολισμούς, έπεσαν πάνω στους ανάπηρους και τραυματίες. Η αγριότητα των γερμανοτσολιάδων ξεπέρασε κάθε όριο. Εσερναν ανάπηρους με κομμένα και τα δυο πόδια στο χώμα μέχρι που μάτωναν. Δεν άφηναν τις νοσοκόμες να τους βοηθήσουν.
Αρπαζαν από τα χέρια τους ή από τα χέρια των αναπήρων τα τεχνητά μέλη και τα έσπαζαν για να μην τα χρησιμοποιήσουν και τους χτύπαγαν με αυτά στο κεφάλι.
Μεγαλύτερη αγριότητα και μίσος έδειχναν στα μέλη των νοσοκομειακών επιτροπών, τα οποία υποδείκνυαν οι πράκτορές τους μέσα σε κάθε νοσοκομείο. Το σκοτάδι της νύχτας και η παγωνιά της βραδιάς μεγάλωνε τη φρίκη. Τετράγωνα ολόκληρα γύρω από τα νοσοκομεία είχαν κυκλωθεί. Τα καμιόνια, αφού γέμιζαν με ανάπηρους, χωρίς τα ξύλινα μέλη τους, χωρίς τα γυάλινα μάτια τους, έφευγαν με μεγάλη ταχύτητα και άδειαζαν τα «φορτία» τους στα στρατόπεδα Χατζηκώστα και Χαϊδαρίου. Εγιναν 283 εκτελέσεις.
Το ολο ιστορικό είναι απο τον Ριζοσπάστη Κυριακή 19 Οχτώβρη 2008 https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4767342 Τα στοιχεία έχουν παρθεί από δημοσιευμένες μαρτυρίες των Σπύρου Διλιντά και Αριστείδη Μούχαλου Ανάπηροι και οι ίδιοι του Αλβανικού μετώπου και παρόντες στα γεγονότα
«Είναι σοκαριστικό να χάνονται τόσες ανθρώπινες ζωές σε μια περιοχή μισή ώρα από το κέντρο της Αθήνας, όπου πλέον ζουν μόνιμα χιλιάδες οικογένειες, φιλοξενούνται παιδιά σε κατασκηνώσεις, παραθερίζουν συμπολίτες μας.
Στην Ανατολική και Δυτική Αττική, παρά το ότι ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες ζει μία δεύτερη Αθήνα, δεν υπάρχει δυστυχώς καμιά υποδομή, κανένα σχέδιο ουσιαστικής προστασίας της ανθρώπινης ζωής.
Τούτες τις ώρες προέχει να σταματήσει η πύρινη καταστροφή, να υπάρξει άμεση, ολόπλευρη βοήθεια σε όλους όσοι έχουν πληγεί, στους τραυματίες, πάνω απ' όλα σε όσους έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, σε όσους έχουν μείνει άστεγοι με κατεστραμμένες τις περιουσίες τους.
Αυτά επείγουν να γίνουν σήμερα. Αμέσως μετά θα μιλήσουμε και για τις μεγάλες εγκληματικές ευθύνες που θυσιάζουν τον άνθρωπο στο βωμό του κέρδους και της εξαπάτησης».
Ένας συνταξιούχος αστυνομικός κ ο δημοτικός σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης γλύτωσαν την τελευταία στιγμή την Αλέκα Παπαρήγα !!
Τα συλλυπητήριά του προς τις οικογένειες ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους και τη συμπαράστασή του στους τραυματίες και τους πυροπαθείς, εκφράζει το ΠΑΜΕ και καλεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να οργανώσουν άμεσα την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στους κατοίκους και στους πληγέντες των πυρόπληκτων περιοχών, να συνεισφέρουν και να συνδράμουν με κάθε τρόπο πλάι στις δυνάμεις κατάσβεσης των πυρκαγιών.
Αναλυτικά, στην ανακοίνωσή του το ΠΑΜΕ τονίζει:
«Το ΠΑΜΕ εκφράζει τα συλλυπητήριά του στις οικογένειες των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους, οι οποίοι λεπτό με το λεπτό αυξάνονται συνεχώς, τη συμπαράστασή του στους τραυματίες και τους πυροπαθείς.
Παρά τις τιτάνιες προσπάθειες των πυροσβεστών αλλά και εθελοντών που ρίχτηκαν στη μάχη της φωτιάς και των απεγκλωβισμών, έρχεται στην επιφάνεια η ανυπαρξία κεντρικού σχεδιασμού, συντονισμού, η σταθερή έλλειψη μέτρων αντιπυρικής προστασίας και δασοπυρόσβεσης. Είναι παράγοντες που έχουν επισημανθεί από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα με ιδιαίτερα έντονο τρόπο και κατ’ επανάληψη το προηγούμενο διάστημα, ως προτεραιότητα για τη ζωή του εργαζόμενου λαού και δυστυχώς σήμερα η απουσία τους συμβάλλει καθοριστικά ώστε να μετράμε ανθρώπινες ζωές, σε μια ασύλληπτη τραγωδία.
Η κυβέρνηση άμεσα να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να ικανοποιηθούν οι πρώτες ανάγκες όσων έχουν πληγεί.
Το ΠΑΜΕ θα τοποθετηθεί άμεσα για την ανάδειξη των αιτιών και των ευθυνών, για την ανακούφιση των πληγέντων.
Αυτή τη στιγμή προέχει η βοήθεια, η οργάνωση της ουσιαστικής και άμεσης αλληλεγγύης. Το ΠΑΜΕ καλεί τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να οργανώσουν άμεσα την έμπρακτη αλληλεγγύη τους στους κατοίκους και στους πληγέντες των πυρόπληκτων περιοχών, να συνεισφέρουν και να συνδράμουν με κάθε τρόπο πλάι στις δυνάμεις κατάσβεσης των πυρκαγιών».
Οι μεγάλες πυρκαγιές που έχουν ξεσπάσει σε διάφορα σημεία της χώρας ( Κινέτα, Πεντέλη, Κάλαμος Αττικής, Βρύσες Χανίων, Κόρινθο, Λουτράκι, Μάτι, Ραφήνα, Σουφλί και Σκόπελος πριν από λίγες μέρες ) και παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των πυροσβεστών που επιχειρούν κάτω από αντίξοες και επικίνδυνες συνθήκες, οι καταστροφές τόσο στο δασικό πλούτο αλλά κυρίως στο βιός του λαού, είναι ανυπολόγιστες.
Κάθε χρόνο εμείς οι πυροσβέστες αλλά και όλος ο λαός μας βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές.
Οι πυροσβέστες « γυμνοί » από εξοπλισμό και μέσα , αποδεκατισμένοι και διασκορπισμένοι σε ιδιωτικά αεροδρόμια και οδικούς άξονες, χωρίς ουσιαστικό σχεδιασμό και οργάνωση, ρίχνονται στα δεκάδες νέα μέτωπα που διαρκώς εκδηλώνονται με αυταπάρνηση, η οποία όμως δεν αρκεί για να εμποδίσει το καταστροφικό έργο των πυρκαγιών που είναι αποτέλεσμα της αντιδασικών πολιτικών και της συστηματικής αποσάθρωσης της πυροπροστασίας της χώρας.
Η δασική υπηρεσία χωρίς να έχει την δυνατότητα για οποιοδήποτε προληπτική παρέμβαση στα δασικά οικοσυστήματα λόγω υποχρηματοδότησης, αντιμέτωπη με την συνειδητή και σχεδιασμένη από το 1998 απαξίωση της.
Οι κάτοικοι των πληγέντων περιοχών να παρακολουθούν ανήμποροι και ανυπεράσπιστοι τις φλόγες να καταπίνουν τις περιουσίες τους σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Η κυβέρνηση, που μέχρι πέρυσι επαίρονταν με αξιοποίηση επιλεγμένων στοιχείων για πετυχημένη αντιπυρική περίοδο του 2017 και πόνταρε για ακόμη μία «πετυχημένη» αντιπυρική περίοδο στις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν μέχρι χθες, είναι σίγουρο ότι αντί να αναλάβει τις βαρύτατες ευθύνες της για τις συνέπειες της πολιτικής αποσάθρωσης που εφαρμόζει στην πυροπροστασία της χώρας, θα ψάχνει τις αιτίες στους ανεκπαίδευτους πυροσβέστες που μπήκαν από τα παράθυρα, στις ακραίες καιρικές συνθήκες και πιθανόν και σε ξένες μυστικές υπηρεσίες αν πάρει κάποιες ιδέες και από σχετική βιβλιογραφία για τις πυρκαγιές του 2007.
Οι πραγματικές αιτίες όμως έχουν ταυτοποιηθεί εδώ και μία εικοσαετία μέσα από τις αντιλαϊκές και αντιδασικές πολιτικές που εφαρμόσθηκαν από όλες τις κυβερνήσεις για χάριν των ιδιωτικών επιχειρηματικών συμφερόντων που προσδοκούν σαν ίαινες τα φιλέτα τεράστιων δασικών εκτάσεων για διαχείριση και εκμετάλλευση.
Τα συμφέροντα που ποντάρουν στην ύπαρξη και διατήρηση όλου αυτού του αντιδασικού νομοθετικού πλαισίου.
Τα συμφέροντα που κερδίζουν από την εμπλοκή τους στην αεροπυρόσβεση, από την εξοικονόμηση κονδυλίων για τα « αναπτυξιακά » τους σχέδια από τους πετσοκομμένους προϋπολογισμούς του Π.Σ. και της δασικής υπηρεσίας. Τα συμφέροντα που κερδίζουν από την συνδιαχείριση μέσω προγραμμάτων ΣΔΙΤ. Τα συμφέροντα που γενικά ποντάρουν στην μεθοδευμένη αναποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού πυροπροστασίας, για να ανοίξει ο δρόμος για περισσότερη ιδιωτικοποίηση και ανταποδοτικότητα.
Εμείς οι πυροσβέστες όμως αλλά και ο λαός μας που βιώνουμε στο πετσί μας τα αποτελέσματα από την εφαρμογή των παραπάνω πολιτικών, έχουμε πλέον αποκτήσει μέσα από τις διαρκής καταστροφές και την επίσημη κοροϊδία που τις συνοδεύει, την απαραίτητη εμπειρία.
Τα πράγματα γίνονται ολοένα και ποιο ξεκάθαρα!!!
Όπως ξεκάθαρος πρέπει να είναι και ο κοινός αγώνας των πυροσβεστών και του μαζικού εργατικού κινήματος για την ανατροπή τους, πριν δούμε να καταστρέφονται και άλλες χιλιάδες στρέμματα δασικού πλούτου, λαϊκές περιουσίες και να χάνονται στις φλόγες συνάδελφοι και συνάνθρωποι μας.
Ως Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση Πυροσβεστών, έχουμε καταθέσει εδώ και χρόνια τις θέσεις και τις προτάσεις μας προς την φυσική και πολιτική ηγεσία αλλά και προς το προεδρείο της Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ., για την εδραίωση ενός αποτελεσματικού μηχανισμού πυροπροστασίας μέσα από έναν κεντρικό σχεδιασμό, που θα συμπεριλαμβάνει την πρόληψη και γενικότερα την διαχείριση με ευθύνη του κράτους των δασικών οικοσυστημάτων, την προκαταστολή και την καταστολή των δασικών πυρκαγιών.
Με αφορμή λοιπόν τις καταστροφικές συνέπειες των μεγάλων πυρκαγιών και για όλους τους παραπάνω λόγους με την αφορμή την σύγκλησης του Δ.Σ. της Π.Ο.Ε.Υ.Π.Σ. την προσεχή Πέμπτη 26/07/2018, ζητάμε από το προεδρείο να συζητηθεί ως θέμα προ ημερησίας διάταξης, η άμεση κινητοποίηση με αίτημα την θωράκιση της πυροπροστασίας της χώρας με οτι συνεπάγεται αυτό, προσλήψεις, υποδομές, μηχανολογικό εξοπλισμό, σχεδιασμό, οργάνωση, προληπτικά μέτρα και να δημιουργηθεί κοινό μέτωπο με το υπόλοιπο εργατικό μαζικό κίνημα.
Η τραγωδία είναι ασύλληπτη και ξυπνάει μνήμες από τις πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία. Οι διαστάσεις της γίνονται αντιληπτές σταδιακά, ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται διαρκώς κι είναι άγνωστο πού θα σταματήσει, ενώ οι υλικές καταστροφές είναι ανυπολόγιστες. Το φως της μαύρης ημέρας που ξημερώνει θα δώσει μια πρώτη εικόνα για το μέγεθος της καταστροφής και της απερίγραπτης τραγωδίας.
Σπαραγμός, τραγωδία, δάκρυα χαράς για αυτούς που σώθηκαν, γοερό κλάμα για τους υπόλοιπους που έφυγαν αβοήθητοι, οργή και θυμός. Απανθρακωμένα πτώματα, χαροκαμένοι συγγενείς, η απαίσια μυρωδιά του θανάτου, της καμένης σάρκας, του πανικού. Κατοικημένες και παραθαλάσσιες περιοχές που έγιναν παρανάλωμα, ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά ακόμα και βρέφη που εγκλωβίστηκαν στις φλόγες, άνθρωποι που βρήκαν το θάνατο τρέχοντας προς τη θάλασσα ή επιβαίνοντας σε οχήματα, καθώς έψαχναν δρόμο διαφυγής, άλλοι που βούτηξαν στη θάλασσα όπως-όπως για να γλιτώσουν, δεκάδες εγκαυματίες διασωληνωμένοι σε κρίσιμη κατάσταση.
Μάτι, Νέος Βουτζάς, Κόκκινο Λιμανάκι, Ραφήνα, περιοχές που κάηκαν από άκρη σε άκρη, τοπωνύμια που συνδέθηκαν για πάντα με μια πολύνεκρη καταστροφή.
Ο κόσμος κινητοποιείται αυθόρμητα με κάθε πιθανό μέσο, χωρίς καθοδήγηση, για να καλύψει τις τραγικές ελλείψεις του κρατικού μηχανισμού. Προσφέρει ό,τι μπορεί, εθελοντική βοήθεια για την πυρόσβεση, ένα κατάλυμα σε όσους είδαν τα σπίτια τους να τυλίγονται στις φλόγες, καΐκια και αυτοκίνητα για επιχειρήσεις διάσωσης, ιατρική βοήθεια.
Στον αντίποδα, οι υπεύθυνες αρχές λένε πως δεν είναι αυτή η ώρα να αναζητήσουμε ευθύνες, προσπαθώντας να συγκαλύψουν τις δικές τους. Ο Τσίπρας κάνει λόγο για ασύμμετρο φαινόμενο, ενώ η Αθήνα είναι συμμετρικά περικυκλωμένη και πολιορκημένη από πυρκαγιές σε κάθε σημείο του ορίζοντα, δυτικά, ανατολικά και βόρεια, εκτός από τη θάλασσα. Και τα κανάλια ζουμάρουν σε απανθρακωμένα αυτοκίνητα, ακόμα και στα πτώματα, διψώντας για νούμερα τηλεθέασης, όπως οι εταιρίες διοδίων διψάνε για εισπράξεις.
Οι εικόνες ισοδυναμούν με χιλιάδες λέξεις. Ακόμα κι αυτές όμως αδυνατούν να χωρέσουν το μέγεθος της ζημιάς και τον ανθρώπινο πόνο. Και βγαίνουν συνεχώς καινούριες και ο θρήνος διαρκώς μεγαλώνει…
