"Σήμερα, μπορούν να βγούνε σημαντικά συμπεράσματα για τη στάση αρχών που τήρησε το ΚΚΕ αποκαλύπτοντας το ρόλο της νέας σοσιαλδημοκρατίας, αναδεικνύοντας πόσο επικίνδυνη και ολισθηρή είναι η συμμετοχή ενός κομμουνιστικού κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης."
18η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ
Η ομιλία του Γ. Μαρίνου
Στην ομιλία του στη 18η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που πραγματοποιείται στο Βιετνάμ, με θέμα: «Καπιταλιστική κρίση και ιμπεριαλιστική επιθετικότητα - Τακτικές και Στρατηγικές των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων στην πάλη για την ειρήνη, τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, το σοσιαλισμό», ο Γιώργος Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, επεσήμανε:
«Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας χαιρετίζει τη 18η Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων και ευχαριστεί θερμά το ΚΚ Βιετνάμ για τη φιλοξενία.
Το Κόμμα μας έχει εκφράσει τη διεθνιστική του αλληλεγγύη και έχει σταθεί πολλές δεκαετίες στο πλευρό του βιετναμέζικου λαού στην πάλη του ενάντια στη γαλλική και γιαπωνέζικη αποικιοκρατία, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και τα εγκλήματα των ΗΠΑ.
Η λαμπρή νίκη της εργατικής τάξης, του λαού του Βιετνάμ με την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος και του ηγέτη του, συντρόφου Χο Τσί Μίνχ αποτέλεσε μεγάλη νίκη διεθνούς σημασίας και απέδειξε ότι όταν ο λαός είναι αποφασισμένος, καλά οργανωμένος και εξοπλισμένος, μπορεί να νικήσει ισχυρούς αντιπάλους - δυνάστες, να σπάσει τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Η Ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος είναι γεμάτη από ηρωικές σελίδες και αποτελεί πολύτιμη πηγή για μελέτη και εξαγωγή διδαγμάτων που θα δώσουν δύναμη στους κομμουνιστές να ανταποκριθούν στις σύνθετες συνθήκες της ταξικής πάλης, κοιτάζοντας μπροστά, παλεύοντας για την ανατροπή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Η διεθνής, συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που εκδηλώθηκε το 2008 - 2009 σημαδεύει τις εξελίξεις μέχρι σήμερα και οι αιτίες της βρίσκονται στην καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, το κριτήριο του κέρδους που είναι η κινητήρια δύναμη της άναρχης ανάπτυξης, στην όξυνση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και της εργασίας και στην καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.
Αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις αποσιωπούν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, και παρουσιάζουν ως αιτίες π.χ. τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, τις τράπεζες και τους τραπεζίτες, προκαλώντας συγχύσεις, καλλιεργώντας αυταπάτες για τη δυνατότητα φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού.
Γεγονός είναι ότι ανεξάρτητα αν η μορφή εκδήλωσης της κρίσης συνδέεται με αναταράξεις στο τραπεζικό - χρηματοπιστωτικό σύστημα, με "φούσκες" και άλλα παρόμοια φαινόμενα είναι κρίση που γεννιέται στην παραγωγική διαδικασία στο έδαφος της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο.
Τα επιτελεία των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και πάλι ανησυχούν. Η καπιταλιστική μηχανή δεν παίρνει μπροστά, οι αστικές μελέτες αναθεωρούν προς τα κάτω τους δείχτες της ανάπτυξης, η κρίση συνεχίζεται σε χώρες με ενδιάμεση θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπως η Ελλάδα αλλά και πιο ισχυρές, όπως η Ρωσία, η Βραζιλία, σημειώνεται στασιμότητα στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, επιβράδυνση της κινέζικης οικονομίας.
Οι εκτιμήσεις για την επόμενη περίοδο υπολογίζουν τις επιδράσεις των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολέμων, την προβληματική κατάσταση χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων ("Deutsche Bank", Ιταλικές τράπεζες, κ.ά.), τις συνέπειες του Brexit.
Στις συνθήκες αυτές η ανάλυση των κομμουνιστών για τις πραγματικές αιτίες της κρίσης αλλά και τον ταξικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης αποκτά μεγάλη σημασία για την προετοιμασία του εργατικού λαϊκού κινήματος και το δυνάμωμα της ταξικής πάλης, για να κατανοηθεί από την εργατική τάξη η σημασία της σοσιαλιστικής οργάνωσης της παραγωγής που είναι ο μόνος δρόμος για την εξάλειψη των αιτιών της κρίσης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,
Στη χώρα μας η καπιταλιστική κρίση (2009-2016) είναι βαθιά και παρατεταμένη και στη διάρκεια της εφαρμόστηκε η διαχειριστική πολιτική όλων των αστικών κυβερνήσεων οι οποίες σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), (την γνωστή Τρόικα) φόρτωσαν τα βάρη της κρίσης στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, προωθώντας στρατηγική αύξησης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων.
Το φιλελεύθερο κόμμα της ΝΔ και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ εφάρμοσαν δύο μνημόνια με πολύ σκληρά αντιλαϊκά μέτρα τα οποία προκάλεσαν έντονη λαϊκή αγανάκτηση. Πάνω στο έδαφος της φτώχειας και της υψηλής ανεργίας φούντωσαν οι αυταπάτες της επιλογής του "μικρότερου κακού" και οι ψεύτικες προσδοκίες που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα οπορτουνιστικό κόμμα, που αποτελεί "μείγμα" αποστατών του κομμουνιστικού κινήματος και στελεχών του σοσιαλδημοκρατικού ΠΑΣΟΚ, κάτω απ’ την ταμπέλα της "αριστεράς", το οποίο και σχημάτισε κυβέρνηση με το εθνικιστικό κόμμα "Ανεξάρτητοι Έλληνες".
Ο ΣΥΡΙΖΑ, αναρριχήθηκε στην κυβέρνηση το Γενάρη του 2015 με τη στήριξη ισχυρών τμημάτων του μεγάλου κεφαλαίου και αποδείχθηκε στην πράξη ότι είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων, εφαρμόζει πολύ σκληρή αντιλαϊκή πολιτική, χρησιμοποιεί όλα τα μέσα για την εξαπάτηση του λαού μας και παρουσιάζεται ως δύναμη αντίστασης στο εξωτερικό επιχειρώντας να παραπλανήσει τους λαούς με ψευτοαριστερή συνθηματολογία.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τη στήριξη των άλλων αστικών κομμάτων ψήφισε το 3ο μνημόνιο με το οποίο υλοποιεί τη στρατηγική του κεφαλαίου, τις καπιταλιστικές, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις της ΕΕ για την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, το ξεκλήρισμα της αγροτιάς, τη χρεωκοπία μεσαίων στρωμάτων της πόλης.
Πρόσφατα, για να περάσει η αξιολόγηση του 3ου μνημονίου από την Τρόικα η κυβέρνηση πέρασε στη βουλή σκληρούς αντιλαϊκούς νόμους διαλύοντας εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Χτύπησε τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης, μείωσε δραματικά τις συντάξεις, αύξησε το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης.
Επέβαλλε αβάσταχτους άμεσους και έμμεσους φόρους στο λαό.
Ιδιωτικοποίησε λιμάνια, αεροδρόμια και προχωρά σε ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων στην ενέργεια, το νερό κ.ά.
Ακολουθεί το δρόμο των προηγούμενων κυβερνήσεων, διατηρεί τους νόμους που έχουν καταργήσει τις Συλλογικές Συμβάσεις και έχουν μειώσει δραματικά τους μισθούς, προωθεί μέτρα κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων, ενισχύει τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, χρησιμοποιεί καταστολή κατά των εργατικών αγώνων.
Η ανεργία κινείται πάνω από το 25% και στη νεολαία 50%, αντί για τη στήριξη των ανέργων δίνει το σχετικό επίδομα στους επιχειρηματίες.
Αυτές τις μέρες στα πλαίσια της 2ης αξιολόγησης του 3ου μνημονίου ετοιμάζεται να επιβάλλει νέα σκληρά μέτρα κατά των εργαζομένων, ομαδικές απολύσεις, Lockout, περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας κ.ά.
Η ταξική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμπληρώνεται με τη χρηματοδότηση των μεγάλων επιχειρήσεων, και τις νέες φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο κ.α.
Το διάστημα αυτό χρησιμοποιεί ως παραπλανητική αιχμή την προβολή της καπιταλιστικής ανάπτυξης που την αποκαλεί "δίκαιη".
Ενδεχομένως να σημειωθεί ασθενική ανάπτυξη της οικονομίας αλλά η ουσία είναι ότι η ανάπτυξη αυτή θα είναι αντιλαϊκή θα έχει κριτήριο την αύξηση των κερδών των μονοπωλίων, θα πατάει πάνω σε κατεστραμμένα δικαιώματα και θα διαμορφώνει τους όρους μιας νέας οικονομικής κρίσης.
Σημειώνουμε ότι οι κατευθύνσεις και τα αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζονται στην Ελλάδα με τα μνημόνια είναι μέρος της γενικότερης αντιλαϊκής στρατηγικής της ΕΕ και προωθείται πολύμορφα σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, ανεξάρτητα αν έχει επιβληθεί μνημόνιο η όχι, ανεξάρτητα αν κυβερνούν φιλελεύθερα η σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Η αστική προπαγάνδα περί "ευρωπαϊκού κεκτημένου" διαψεύδεται από την καπιταλιστική πραγματικότητα της υψηλής ανεργίας, υποαπασχόλησης και φτώχειας, της εντατικοποίησης της δουλειάς κ.ά.
Η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είναι πολύ επικίνδυνη. Με όχημα τη "Γεωστρατηγική Αναβάθμιση της Ελλάδας" προωθεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων εμπλέκοντας συστηματικά τη χώρα στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Διαθέτει τις στρατιωτικές βάσεις για τις επιθετικές ανάγκες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στον πόλεμο στη Συρία, στη Λιβύη και στο Ιράκ, διατηρεί στρατιωτικές δυνάμεις σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό, αναπτύσσει ευρεία στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ, έχει καλέσει ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις στο Αιγαίο πέλαγος, συμμετέχει στην υλοποίηση των πρόσφατων πολύ επικίνδυνων αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία.
Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι ξεσπιτώνουν εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες από τον τόπο τους και εγκλωβίζουν χιλιάδες οικογένειες κατατρεγμένων στην Ελλάδα που ζούνε σε άθλιες συνθήκες, ενώ ο προορισμός τους είναι για άλλες χώρες της Ευρώπης. Στις συνθήκες αυτές το ΚΚΕ ακολουθεί διεθνιστική στάση αρχών, παλεύει κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων, καταδικάζει την πολιτική της καταστολής της ΕΕ, στέκεται στο πλευρό των προσφύγων και των μεταναστών, συμβάλλει στην οργάνωση της λαϊκής αλληλεγγύης, είναι σε σύγκρουση με το ρατσισμό και τη ξενοφοβία, με τη φασιστική εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής.
Με την πείρα της αντιλαϊκής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά ότι οι αποκαλούμενες αριστερές - σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις είναι επιλογή του κεφαλαίου για να κάνουν τη "βρώμικη δουλειά", να προωθήσουν πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων και να ενσωματώνουν το εργατικό, λαϊκό κίνημα στις επιδιώξεις τους.
Με το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ και πολλά άλλα παραδείγματα έχει αποδειχθεί ότι οι λεγόμενες "αριστερές κυβερνήσεις" αποτελούν μηχανισμό διαχείρισης και αναπαραγωγής της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, καλλιεργούν αυταπάτες για την εξανθρώπιση του καπιταλισμού και μια επικίνδυνη αναμονή ότι μπορεί στις συνθήκες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης να επιλυθούν τα λαϊκά προβλήματα, να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.
Η πείρα δείχνει ότι οι κυβερνήσεις αυτές εμποδίζουν τον πραγματικό ριζοσπαστισμό της εργατικής τάξης, με την αντιλαϊκή πολιτική τους χρεοκοπούν στα μάτια των λαών, τροφοδοτούν αντιλήψεις ότι "όλοι είναι ίδιοι", η πολιτική τους ενισχύει συντηρητικές δυνάμεις και οδηγεί στην επάνοδο των δεξιών κυβερνήσεων.
Τα παραδείγματα "αριστερών κυβερνήσεων" στην Ευρώπη και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής επιβεβαιώνουν αυτή τη θέση.
Τα ΚΚ που συμμετέχουν ή στηρίζουν κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης δίνουν άλλοθι στη σοσιαλδημοκρατία, η στάση τους αξιοποιείται πολύπλευρα για τον εγκλωβισμό της εργατικής τάξης στην καπιταλιστική διαχείριση, τη μείωση της απαιτητικότητας των λαών, την καθυστέρηση της αντικαπιταλιστικής πάλης.
Τα ΚΚ που στήριξαν ή στηρίζουν ακόμα τον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μεγάλες ευθύνες. Η στάση τους αξιοποιείται στην επίθεση ενάντια στο λαό μας, στρέφεται ενάντια στην πάλη του ΚΚΕ και του ταξικού κινήματος.
Το ΚΚΕ, διαχρονικά τηρεί με μεγάλη ευθύνη την αρχή του προλεταριακού διεθνισμού, στηρίζει τους αγώνες της εργατικής τάξης ενάντια στο κεφάλαιο και στον καπιταλισμό, εκφράζει τη διεθνιστική του αλληλεγγύη στους λαούς της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας, της Αφρικής, στους λαούς σε κάθε σημείο του πλανήτη.
Σήμερα, μπορούν να βγούνε σημαντικά συμπεράσματα για τη στάση αρχών που τήρησε το ΚΚΕ αποκαλύπτοντας το ρόλο της νέας σοσιαλδημοκρατίας, αναδεικνύοντας πόσο επικίνδυνη και ολισθηρή είναι η συμμετοχή ενός κομμουνιστικού κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.
Το ΚΚΕ είναι στην πρώτη γραμμή ενός δύσκολου αγώνα και προσπαθεί καθημερινά να ενισχύει τους δεσμούς του με την εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης, τις γυναίκες και τη νεολαία των λαϊκών οικογενειών.
Οι Κομματικές Οργανώσεις, οι Οργανώσεις της Κομμουνιστικής Νεολαίας (ΚΝΕ) αναπτύσσουν συνεχή ιδεολογικοπολιτική δράση, δίνουν τη μάχη στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς και στις λαϊκές γειτονιές για την οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης, ρίχνουν ιδιαίτερο βάρος στην κομματική οικοδόμηση στα εργοστάσια, σε στρατηγικής σημασίας κλάδους, αντιπαλεύουν αδυναμίες και παραλήψεις.
Οι κομματικές δυνάμεις, οι φίλοι του Κόμματος, η ΚΝΕ και οι φίλοι της οργάνωσαν μέσα στο 2016 εκατοντάδες μαζικές εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ που συμπληρώνονται το 2018, πραγματοποιήθηκαν πολύ σημαντικές εκδηλώσεις για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) και την ηρωική του πάλη κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης με την αστική τάξη, το βρετανικό και αμερικάνικο ιμπεριαλισμό στον Εμφύλιο Πόλεμο, στο μεγαλειώδη ένοπλο αγώνα 1946 - 1949.
Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες στηρίζουν τους αγώνες του Πανεργατικού Αγωνιστικού ΜΕτώπου (ΠΑΜΕ), του ταξικού κινήματος στο οποίο συμμετέχουν δεκάδες Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, εκατοντάδες σωματεία και Επιτροπές Αγώνα, χιλιάδες συνδικαλιστές.
Ιδιαίτερα σημαντική είναι η πρωτοβουλία των ταξικών δυνάμεων μέσα από την οποία εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις οργανώνουν την πάλη τους για την κατάργηση των αντεργατικών μέτρων, διεκδικούν την υπογραφή ικανοποιητικών Συλλογικών Συμβάσεων, την ανάκτηση των απωλειών που έχουν οι εργαζόμενοι τη διάρκεια της κρίσης.
Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες πρωτοστατούν στον αγώνα της φτωχής και της μεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων της πόλης, της νεολαίας και των γυναικών.
Βασικό ζήτημα είναι η ιδεολογικοπολιτική και μαζική πάλη να χτυπάει τον πραγματικό αντίπαλο, την αστική τάξη και το κράτος της να μην περιορίζεται στα αστικά κόμματα και κυβερνήσεις, να συμβάλλει στην ανάπτυξη ταξικής συνείδησης.
Μέσα στην καθημερινή πάλη, στις απεργίες, στα συλλαλητήρια, στις καταλήψεις, στις δεκάδες πολύμορφες κινητοποιήσεις το ταξικό κίνημα μετράει αποτελέσματα στην οργάνωση της εργατικής τάξης συμβάλλει στην ενίσχυση της απαιτητικότητας των εργαζομένων για να ισχυροποιηθεί το μέτωπο κατά του κεφαλαίου και της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και των άλλων αστικών δυνάμεων, να δυναμώσει η αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και την επικίνδυνη αντίληψη της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων.
Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες παλεύουν για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος για να ενισχυθεί η γραμμή της ταξικής πάλης, να μαζικοποιηθούν τα συνδικάτα και να αποκτήσουν γερές βάσεις στους χώρους δουλειάς, να δυναμώσει η πάλη με γραμμή και αιτήματα που συνδέονται με τις σύγχρονες εργατικές, λαϊκές ανάγκες, να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης.
Ένα ισχυρό εργατικό κίνημα θα αποτελέσει την καρδιά μιας μεγάλης κοινωνικής, λαϊκής συμμαχίας της εργατικής τάξης, της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων της πόλης, μιας συμμαχίας που θα συγκεντρώνει και θα κινητοποιεί οργανωμένες δυνάμεις, θα παρεμβαίνει αποφασιστικά στην καθημερινή πάλη με αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση με φάρο την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Ο ελληνικός λαός θα απαλλαγεί οριστικά από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, μόνο όταν η εργατική τάξη με τους συμμάχους της πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση και προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Αυτό είναι αντικειμενικά αναγκαίο. Το γεγονός του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων σήμερα, η καθυστέρηση του υποκειμενικού παράγοντα δεν αλλάζουν το χαρακτήρα της επανάστασης.
Κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης θα είναι η εργατική τάξη ως η ηγετική δύναμη, οι μισοπρολετάριοι, τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη, η φτωχή αγροτιά.
Το ΚΚΕ σε συνθήκες μη επαναστατικής κατάστασης διαθέτει τις δυνάμεις του για την προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στα ιστορικά καθήκοντα όταν δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση -οι πάνω να μην μπορούν και οι κάτω να μην θέλουν να κυβερνηθούν όπως παλιά κ.λπ...
Αντιλήψεις (μέσα στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα) που υποτιμούν την αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη και την αναγκαιότητα ολόπλευρης προετοιμασίας για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου δεν παίρνουν υπόψη τις δυνατότητες όξυνσης των εξελίξεων και εκδήλωσης επαναστατικής κατάστασης που ως αντικειμενικό φαινόμενο μπορεί να γεννηθεί σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης και ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Πρέπει να διδαχθούμε από την ιστορική πείρα που τονίζει ότι τα ΚΚ βρέθηκαν απροετοίμαστα σε συνθήκες κλιμάκωσης της ταξικής πάλης και δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στα ιστορικά τους καθήκοντα.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Είναι γνωστό ότι το κομμουνιστικό κίνημα αντιμετωπίζει ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική κρίση, φέρει βαθιά τα σημάδια της αντεπανάστασης και της ισχυρής επίδρασης του οπορτουνισμού στις γραμμές του.
Μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σοβιετική Ένωση και στα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη, την κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στην Κίνα, την ενίσχυση των καπιταλιστικών σχέσεων στο Βιετνάμ και την Κούβα, τις συνθήκες στη Λ. Δ. Κορέας , η κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα χειροτέρευσε.
Στις συνθήκες αυτές η πάλη για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος αποτελεί καθοριστικής σημασίας καθήκον και το ΚΚΕ θεωρεί απαραίτητο να ανοίξει ουσιαστική συζήτηση για σοβαρά προβλήματα της στρατηγικής - τακτικής εκτιμώντας ότι κάθε καθυστέρηση επιδεινώνει την κατάσταση και εγκυμονεί μεγαλύτερους κινδύνους.
Πρώτο, Το θέμα του ιμπεριαλισμού επιβάλλεται να απασχολήσει τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, μιας και αποτελεί σημείο συζητήσεων.
Η λενινιστική θέση αναφέρει ότι ο ιμπεριαλισμός είναι το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού στο οποίο έχει διαμορφωθεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, έχει αποκτήσει εξαιρετική σημασία η εξαγωγή κεφαλαίου, και διεξάγεται διαπάλη μονοπωλίων και καπιταλιστικών κρατών για το μοίρασμα των αγορών.
Η θέση που περιορίζει τον ιμπεριαλισμό στην επιθετική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ή και άλλων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών δεν παίρνει υπόψη την οικονομική βάση του συστήματος στις μέρες μας, τα μονοπώλια, τις μεγάλες μετοχές εταιρείες που έχουν αναπτυχθεί και αναπτύσσονται σε όλες τις χώρες.
Η θέση αυτή πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να δει το ιμπεριαλιστικό (καπιταλιστικό) σύστημα σφαιρικά, όπως είναι, με κρίκους τα καπιταλιστικά κράτη, τα οποία διαφέρουν μεταξύ τους και λόγω της ανισομετρίας κατέχουν διαφορετική θέση στο σύστημα με σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης ανάλογα με την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική τους δύναμη.
Δεύτερο, μας έχει απασχολήσει το θέμα του χαρακτήρα της εποχής μας και του χαρακτήρα της επανάστασης. Το θέμα είναι καθοριστικής σημασίας.
Ζούμε στο 21ο αιώνα, η αστική εξουσία μετράει αιώνες από τότε που ανατράπηκε η φεουδαρχία. Ο καπιταλισμός αναπτύχθηκε και στο ιμπεριαλιστικό στάδιο έχει οδηγήσει σε μεγάλη κοινωνικοποίηση της παραγωγής και της εργασίας που τους καρπούς τους απολαμβάνει η αστική τάξη.
Οι μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις έχουν βάσεις και δίκτυο σε όλη την υδρόγειο, αναπτύχθηκαν οι επιστήμες, η τεχνολογία, πολύμορφες υποδομές, μεταφορικά μέσα κ.ά.
Αναμφισβήτητα έχουν ωριμάσει οι υλικές προϋποθέσεις που καθορίζουν το χαρακτήρα της εποχής μας, ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό που σήμερα είναι πιο αναγκαίος και επίκαιρος για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, το μέλλον της νεολαίας.
Η μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση που το 2017 συμπληρώνει 100 χρόνια δείχνει το δρόμο. Είναι η Σοσιαλιστική Επανάσταση στις αρχές του 20ού αιώνα σε μια καθυστερημένη αγροτική χώρα που η ανάπτυξη του καπιταλισμού δημιούργησε τις υλικές προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας η οποία έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.
Η αντεπανάσταση και η αρνητική αλλαγή του συσχετισμού δύναμης δεν αλλάζουν το γεγονός ότι οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, καθώς και το χαρακτήρα της εποχής μας που άνοιξε με την Οχτωβριανή Επανάσταση, ως εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Οι όροι που τονίζουν την εξάντληση των ιστορικών ορίων του καπιταλισμού (κρίσεις, πόλεμοι, ανεργία, φτώχεια κ.ά.) έχουν ισχυροποιηθεί και ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης εκφράζει επιτακτικά την ανάγκη της επίλυσης της βασικής αντίθεσης του συστήματος ανάμεσα στο κεφάλαιο και στη μισθωτή εργασία.
Ο καπιταλισμός έχει γεννήσει το νεκροθάφτη του, η εργατική τάξη είναι η πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας και ο χαρακτήρας της επανάστασης ως σοσιαλιστικής θέτει ακριβώς το ζήτημα ότι αυτή η τάξη επιβάλλεται να διεκδικήσει και να κατακτήσει την εξουσία.
Πολλές φορές γίνεται αναφορά στη θέση του Λένιν για την "επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς" για να τεκμηριωθεί η ξεπερασμένη αντίληψη των ενδιάμεσων σταδίων αλλά πρέπει να ξεκαθαρίζεται ότι η θέση αυτή αντιστοιχεί στις συνθήκες της τσαρικής Ρωσίας, στην επανάσταση του 1905 ενώ με την ανατροπή της απολυταρχίας το μπολσεβίκικο κόμμα τράβηξε μπροστά και δούλεψε στα Σοβιέτ με το στόχο της επαναστατικής κατάκτησης της εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου (θέσεις Απρίλη 1917).
Συνεπώς, ο γιορτασμός των 100 χρόνων της μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης επιβάλλεται να δώσει ώθηση στην εξέταση της στρατηγικής των ΚΚ ώστε αυτή να προσαρμοστεί στις ανάγκες της εποχής μας, στη λενινιστική κατεύθυνση που εξέφρασε τη δύναμη της Μπολσεβίκικης Επανάστασης, μιας και όπως τονίζει ο Λένιν "η εξαφάνιση του καπιταλισμού και των υπολειμμάτων του, η θεμελίωση της κομμουνιστικής τάξης πραγμάτων αποτελεί το περιεχόμενο της νέας εποχής που άρχισε τώρα στην παγκόσμια ιστορία" (τ. 41, σελ. 425).
Τρίτο, τα καπιταλιστικά κράτη συμμετέχουν σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες για να υπηρετήσουν αποτελεσματικά τα συμφέροντα των αστικών τάξεων στο διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό, να θωρακίσουν την εξουσία του κεφαλαίου και να αντιμετωπίσουν συντονισμένα το εργατικό κίνημα.
Οι διακρατικές αυτές συμμαχίες δεν μπορούν να ακυρώσουν την εθνοκρατική οργάνωση και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που εκδηλώνονται ακόμα και μέσα στην ίδια τη συμμαχία, αφού κάθε καπιταλιστικό κράτος κινείται με κριτήριο την προώθηση των συμφερόντων των δικών του μονοπωλίων.
Το ΚΚΕ έχει πλούσια πείρα στην πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ το οπλισμένο χέρι του ιμπεριαλισμού κατά των λαών.
Το κόμμα μας αγωνίζεται χρόνια κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της διακρατικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας που εκφράζει τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων, κατά της εργατικής τάξης, κατά της φτωχής αγροτιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της Ευρώπης, γεγονός που εκθέτει τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού οι οποίες εξωραΐζουν τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, όπως κάνει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ).
Το ΚΚΕ με αφορμή το δημοψήφισμα στη Βρετανία και το Brexit κατέθεσε τις δικές του θέσεις που αναδεικνύουν τις εσωτερικές αντιθέσεις στην ΕΕ, την ανισομετρία των οικονομιών της και τη διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, που οξύνθηκε σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης.
Οι θέσεις που προτείνουν ως λύση την αλλαγή νομίσματος η την έξοδο από την ΕΕ στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορούν αντικειμενικά να υπηρετήσουν τα εργατικά, λαϊκά συμφέροντα. Αντίθετα οδηγούν στη διαιώνιση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η εξουσία παραμένει στα χέρια της αστικής τάξης, τα μέσα παραγωγής καπιταλιστική ιδιοκτησία.
Το Κόμμα μας υποστηρίζει ότι η αναγκαία καταδίκη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η πάλη για την αποδέσμευση κάθε χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς για να είναι αποτελεσματική πρέπει να συνδεθεί με την ανάγκη ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, με την εργατική - λαϊκή εξουσία. Η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η ανασύνταξη και ισχυροποίηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος είναι όρος για να ανοίξει αυτός ο ελπιδοφόρος δρόμος.
Οι διακρατικές συμμαχίες δεν περιορίζονται στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ στις σημερινές συνθήκες.
Δίπλα σ' αυτές κινούνται π.χ. οι BRICS, η Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης, η Οργάνωση Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας, διακρατικές ενώσεις στη Λατινική Αμερική κ.ά. Οι διαφορές που υπάρχουν πηγάζουν από τη θέση που κατέχουν τα καπιταλιστικά κράτη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και τις στοχεύσεις των αστικών τάξεων. Όμως, υπάρχει κοινή βάση κι αυτή καθορίζεται από το γεγονός ότι στις διακρατικές αυτές συμμαχίες συμμετέχουν καπιταλιστικά κράτη που εκπροσωπούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων.
Αυτή είναι η βάση των αντιθέσεων μέσα στην ΕΕ ή ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ, όπως διαπιστώνεται από σειρά γεγονότων, όπως η διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης και του χρέους, οι διαπραγματεύσεις για τη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων που στρέφεται κατά των λαών κ.ά. ή και οι αντιθέσεις που εκδηλώνονται στην περιοχή της Ασίας, του Ειρηνικού.
Το Κόμμα μας παρακολουθεί με μεγάλη προσοχή τις εξελίξεις στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας, μια περιοχή που αποτελεί σημαντικό πέρασμα της διεθνούς ναυσιπλοΐας, που είναι πλούσια σε αλιεύματα, σε ενεργειακές πηγές. Μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα, τόσο από τη συγκεκριμένη περιοχή, όσο και πολύ παραπέρα απ’ αυτήν, όπως δείχνει η συνεχόμενη εμπλοκή των ΗΠΑ και το "ενδιαφέρον" τους, έχουν βάλει στο στόχαστρο την εκμετάλλευση αυτού του μεγάλου πλούτου. Το Κόμμα μας πιστεύει πως τα ζητήματα εδαφικών διαφορών μεταξύ κρατών (π.χ. για τον καθορισμό Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών κ.ο.κ.), με την παρέμβαση και των λαϊκών κινημάτων, θα πρέπει να λύνονται ειρηνικά, με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, με πολυμερείς διαπραγματεύσεις και αποφάσεις, όταν αυτό αφορά πολλές χώρες, που εμπλέκονται στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Τα τελευταία χρόνια προβάλλεται ο λεγόμενος "πολυπολικός κόσμος" ως φιλολαϊκή εξέλιξη αλλά το θέμα πρέπει να εξεταστεί πιο προσεκτικά γιατί επί της ουσίας στηρίζεται σε καπιταλιστικούς "πόλους" οι οποίοι συγκροτούνται για την προώθηση των συμφερόντων των μεγάλων οικονομικών ομίλων, είναι έκφραση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Το καθήκον των ΚΚ είναι να μπούνε μπροστά και να ανοίξουν το δρόμο στους λαούς ώστε να μη μπαίνουν κάτω από τη σημαία καμιάς αστικής τάξης, καμιάς ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, να αναπτύσσουν την πάλη τους με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα, τις δικές τους ανάγκες.
Τέταρτο, τα τελευταία χρόνια σημαδεύονται από τις επεμβάσεις και τους πολέμους του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Ουκρανία, σε κράτη της Αφρικής.
Χαρακτηριστικό στοιχείο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων είναι η χρησιμοποίηση σειράς προσχημάτων μεταξύ των οποίων η καταπολέμηση της τρομοκρατίας, η αντιμετώπιση της εγκληματικής οργάνωσης του "Ισλαμικού Κράτους" και άλλων παρόμοιων οργανώσεων που είναι ιμπεριαλιστικό κατασκεύασμα και στηρίχτηκαν από τις ΗΠΑ, ισχυρά κράτη της ΕΕ, την Τουρκία, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στη Μέση Ανατολή, στη Βόρεια Αφρική και την ευρύτερη περιοχή.
Έχουμε καθήκον να επιμείνουμε στην ανάδειξη των πραγματικών αιτιών των πολέμων οι οποίες βρίσκονται στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς που εκδηλώνονται σε όλη την υδρόγειο ανάμεσα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τη Ρωσία, την Κίνα, άλλα καπιταλιστικά κράτη, για τις ενεργειακές πηγές και τους δρόμους μεταφοράς τους, στρατηγικής σημασίας περιοχές και θαλάσσιους δρόμους, τον έλεγχο των αγορών.
Η Μέση Ανατολή, η Βόρεια Αφρική, η ζώνη του Σαχέλ, η Κασπία, ο Περσικός Κόλπος, τα Βαλκάνια, η Μαύρη Θάλασσα, η θάλασσα της Νότιας Κίνας και η Αρκτική αποτελούν ιδιαίτερης σημασία πεδία ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων.
Σε χώρες της ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης το ΝΑΤΟ μεταφέρει ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις, δημιουργεί στρατιωτικές βάσεις. Η Ρουμανία και η Πολωνία αποτελούν κέντρο εγκατάστασης πυραυλικού συστήματος των ΗΠΑ με στόχο τη Ρωσία, στην περιοχή του Ειρηνικού έχει μεταφερθεί περισσότερο από το 60% της ναυτικής δύναμης των ΗΠΑ.
Μεγαλώνει ο κίνδυνος για γενικευμένες περιφερειακές συγκρούσεις, ανησυχούμε ακόμα και για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Το κομμουνιστικό κίνημα είναι μπροστά σε μεγάλα καθήκοντα και απαιτείται να ανοίξει περισσότερο η συζήτηση για τη στάση των κομμουνιστών απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, να ξεχωρίσουν τα κριτήρια και ο σημαντικός ρόλος των δίκαιων, επαναστατικών πολέμων.
Το ΚΚΕ έχει τη δική του συνεισφορά στην οργάνωση της πάλη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, κατά της εμπλοκής των ελληνικών κυβερνήσεων, για την επιστροφή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων από ιμπεριαλιστικές αποστολές, για το κλείσιμο των ευρωατλαντικών βάσεων.
Το Κόμμα μας υποστηρίζει ότι η πάλη, για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει η συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, το ΚΚΕ πρέπει να είναι έτοιμο να ηγηθεί στην αυτοτελή οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντίστασης, ώστε αυτή να συνδεθεί με την πάλη για την ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα.
Πέμπτο, το ΚΚΕ στα πλαίσια της πολύχρονης μελέτης για την ανάλυση των αιτιών, των παραγόντων που οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού εκτίμησε ότι η αντεπανάσταση στην EΣΣΔ προήλθε "από τα μέσα και από τα πάνω", ως αποτέλεσμα της οπορτουνιστικής μετάλλαξης του KK και της αντίστοιχης πολιτικής κατεύθυνσης της σοβιετικής εξουσίας, σε περιβάλλον πολύμορφων παρεμβάσεων του ιμπεριαλισμού στην ανάπτυξη του οπορτουνισμού και στην εξέλιξή του σε αντεπαναστατική δύναμη.
Η ανατροπή του σοσιαλισμού συνδέθηκε με τη χρησιμοποίηση καπιταλιστικών εργαλείων για την αντιμετώπιση προβλημάτων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Η σοσιαλιστική οικοδόμηση ξεκινά με την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και δημιουργείται ο κομμουνιστικός τρόπος παραγωγής με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής τον Κεντρικό Σχεδιασμό, τη διαμόρφωση θεσμών εργατικού ελέγχου.
Η ταξική πάλη της εργατικής τάξης συνεχίζεται σε άλλες συνθήκες και με άλλες μορφές τόσο στην περίοδο που μπαίνουν τα θεμέλια της νέας κοινωνίας όσο και κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής ανάπτυξης σε μια διαρκή πάλη για την εξάλειψη κάθε μορφής ομαδικής και ατομικής ιδιοκτησίας, την επέκταση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και την ισχυροποίηση του Κεντρικού Σχεδιασμού, των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής.
Ακράδαντη πεποίθησή μας είναι ότι οι θέσεις που μιλούν για διάφορα "σοσιαλιστικά μοντέλα" στο όνομα της εθνικής ιδιαιτερότητας δεν πατάνε στο έδαφος των αρχών του επιστημονικού σοσιαλισμού και των νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης .
Δυστυχώς αυτό δεν αφορά μόνο το μικροαστικό-σοσιαλδημοκρατικό πλαίσιο του αποκαλούμενου σοσιαλισμού του 21ου αιώνα που καλλιεργεί αυταπάτες περί εξανθρώπισης του καπιταλισμού και διαιωνίζει της αστική εξουσία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση, όπως δείχνουν οι εξελίξεις π.χ. στην Λατινική Αμερική.
Το πρόβλημα είναι βαθύτερο.
Η αναγκαιότητα της σοσιαλιστικής επανάστασης επιχειρείται να υποκατασταθεί από τον αστικό κοινοβουλευτικό δρόμο με φορέα τη διαχείριση των "αριστερών κυβερνήσεων". Στη θέση της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής μπαίνει ένα μικτό οικονομικό σύστημα με καπιταλιστικές επιχειρήσεις, τη θέση του Κεντρικού Σχεδιασμού παίρνει η κρατική παρέμβαση για τη ρύθμιση της καπιταλιστικής αγοράς.
Οι θέσεις αυτές δεν αφορούν τα υπολείμματα του παλιού (καπιταλιστικού) συστήματος μέσα στη νέα, σοσιαλιστική οικονομία, ούτε τη μικρή εμπορευματική παραγωγή που μπορεί να διατηρηθεί για μια περίοδο (και αποτελεί δύναμη συντήρησης η επανεμφάνισης του καπιταλισμού), αλλά αφορούν μια συγκεκριμένη γραμμή παραίτησης από τις νομοτέλειες του σοσιαλισμού με αιχμή την επικίνδυνη θέση ότι μπορεί να οικοδομηθεί σοσιαλισμός με καπιταλιστικές επιχειρήσεις, με την παρουσία του κεφαλαίου που αποτελεί κοινωνική εκμεταλλευτική σχέση.
Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,
Η μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση αποτελεί ιστορικό ορόσημο, μεγαλειώδες δημιούργημα της εργατικής τάξης, της ταξικής πάλης.
Ο σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε στον 20ό αιώνα παρά τις αδυναμίες, τα λάθη, τις οπορτουνιστικές επιδράσεις και παρεκκλίσεις χαρακτηρίζεται από το ιστορικό επίτευγμα της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο χάρη στην εργατική εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο, τη συμμετοχή εκατομμυρίων εργατών, εργαζομένων στο κτίσιμο της νέας κοινωνίας.
Τα μεγάλα πλεονεκτήματα του σοσιαλισμού καταγράφονται στην εξάλειψη της ανεργίας και στην σχεδιασμένη εξασφάλιση εργασίας για όλους, στη δωρεάν υψηλού επιπέδου Υγεία και Παιδεία, στην ανάπτυξη του λαϊκού πολιτισμού και αθλητισμού, στην ισοτιμία των γυναικών, στη συμβίωση διαφορετικών εθνοτήτων, στη στήριξη της πάλης των λαών ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και τους πολέμους, την κατάργηση της αποικιοκρατίας και πολλά άλλα.
Η εργατική εξουσία στη Σοβιετική Ένωση και οι θυσίες του σοβιετικού λαού βάζουν τη σφραγίδα τους στη νίκη επί του φασιστικού άξονα στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο.
Η ιστορική συνεισφορά του σοσιαλισμού στην κοινωνική πρόοδο αλλά και η μελέτη των πραγματικών αιτιών, που οδήγησαν στην ανατροπή του, επιβάλλεται να γίνουν κίνητρο για τα ΚΚ, τους κομμουνιστές και κομμουνίστριες σε όλο τον κόσμο, για να δυναμώσει η απαιτητικότητα και να δοθεί αποφασιστική απάντηση στις δυνάμεις της αντικομμουνιστικής αντίδρασης και στον οπορτουνισμό που χειροκρότησαν και στήριξαν την αντεπανάσταση, όπως έκαναν δυνάμεις, που στην πορεία συγκρότησαν το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ) και άλλα παρόμοια δίκτυα.
Οι κομμουνιστές πιστεύουν στη δύναμη της εργατικής τάξης, πιστεύουν στην ταξική πάλη που είναι η κινητήρια δύναμη της κοινωνικής εξέλιξης και ο διεθνής χαρακτήρας της ταξικής πάλης θέτει το καθήκον να καταβάλλουμε τις μεγαλύτερες δυνατές προσπάθειες και να διαμορφώσουμε τις βάσεις για την κατάκτηση προγραμματικής - ιδεολογικής ενότητας και ενιαίας επαναστατικής στρατηγικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο και το εκμεταλλευτικό σύστημα, με τον οπορτουνισμό.
Οι δυσκολίες του αγώνα μας είναι μεγάλες, η αστική και οπορτουνιστική πίεση είναι ισχυρή αλλά οι κομμουνιστές έχουν υποχρέωση να επιδείξουν μεγάλη αντοχή και αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση της μαρξιστικής - λενινιστικής κοσμοθεωρίας, να πρωτοστατούν καθημερινά στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, στην αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη, να προσπαθούν να κατακτήσουν σε όλες τις συνθήκες τη σύνδεση της καθημερινής δράσης με τον αγώνα για την επαναστατική εργατική εξουσία.
Το ΚΚΕ με αίσθημα διεθνιστικής ευθύνης πρωτοστάτησε στο ξεκίνημα των Διεθνών Συναντήσεων Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ), συνέβαλλε και συμβάλλει στη διατήρηση του χαρακτήρα τους ως χώρο συνάντησης ΚΚ σε αντίθεση με θέσεις που στοχεύουν στη συμμετοχή σχημάτων της σοσιαλδημοκρατίας που βαπτίζονται "αντιιμπεριαλιστικές", "αριστερές" , "προοδευτικές" δυνάμεις.
Το Κόμμα μας έχει ξεκαθαρίσει από καιρό ότι αυτό που βοηθάει σήμερα είναι η ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων μέσα στις ΔΣΚΕΚ, η ιδεολογικοπολιτική συζήτηση και διαπάλη για τα κρίσιμα ζητήματα στρατηγικής - τακτικής, καθώς και η κοινή δράση που μπορούμε να αναπτύξουμε για τα συμφέροντα, τα δικαιώματα της εργατικής τάξης.
Το ΚΚΕ θα διαθέσει τις δυνάμεις του σ' αυτή την κατεύθυνση και παράλληλα θα συνεχίσει με δεκάδες άλλα ΚΚ τις προσπάθειες για συντονισμό της δράσης με πολλές μορφές, στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στην ευρύτερη περιοχή και θα στηρίξει ακόμα περισσότερο το σοβαρό βήμα που έχει γίνει με τη συγκρότηση της "Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας" στην οποία συμμετέχει σημαντικός αριθμός Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης και την έκδοση του περιοδικού "Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση" (ΔΚΕ) που μελετάει σύγχρονα θεωρητικά ζητήματα».
