Ένα ακόμα απαράδεκτο και πολύ σοβαρό περιστατικό δράσης φασιστοειδών απέτρεψαν με αντιδράσεις τους στρατευμένοι. Σε στρατιωτική μονάδα στο ΜανταμάδοΛέσβου, και συγκεκριμένα στο 265 Μηχανοκίνητο Τάγμα Εθνοφυλακής, με ευθύνη της διοίκησης «στολίστηκε» τοίχος του στρατοπέδου με φασιστικό «ρητό» του στρατάρχη της ναζιστικής Βέρμαχτ και εγκληματία πολέμου, Έριχ Φον Μάινσταιν, που πρωτοστάτησε στην εισβολή των ναζί στην Πολωνία και στη Σοβιετική Ένωση κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το οποίο λέει ότι «Η αυτοπεποίθηση των απλών στρατιωτών εξαρτάται απόλυτα από τη δύναμη του χαρακτήρα του διοικητή τους». Μετά τις διαμαρτυρίες των στρατιωτών που υπηρετούν στην μονάδα, το σύνθημα σβήστηκε!
Σε σχόλιό του το Γραφείο Τύπου του ΚΣ της ΚΝΕ αναφέρει:
«Αυτό το περιστατικό έρχεται να προστεθεί στις συνεχείς προσκλήσεις ναζιστών βουλευτών σε ασκήσεις και εκδηλώσεις των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας και στις κοινές επισκέψεις στελεχών της κυβέρνησης μαζί με υπόδικους βουλευτές της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής σε στρατιωτικά φυλάκια. Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά ότι παρά τα κούφια λόγια περί "μετώπων ενάντια στην ακροδεξιά", αυτή η ανοχή που δείχνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αποθρασύνει κάθε λογής φασιστικά στοιχεία και τη δράση τους μέσα στα στρατόπεδα.
Απομονώνουμε παντού την ναζιστική - εγκληματική Χρυσή Αυγή. Καμία ανοχή στους φασίστες, τις σάπιες φασιστικές ιδέες και πράξεις τους».
«Στη στρατιωτική μονάδα της Λέσβου, το 265 Μηχανοκίνητο Τάγμα Εθνοφυλακής, σε τοίχο του στρατοπέδου, με ευθύνη του διοικητή της μονάδας, γράφτηκε "σύνθημα" του ναζιστή στρατάρχη της Βέρμαχτ Manstein.
Μετά από διαμαρτυρίες στρατευμένων το "σύνθημα" σβήστηκε. Ωστόσο η αναγραφή κειμένου ναζιστή αποτελεί πρόκληση για τους φαντάρους, αλλά και στα μόνιμα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που προέρχονται από φτωχά λαϊκά στρώματα.
Η κυβέρνηση έχει σοβαρές ευθύνες για αυτή την κατάσταση. Τέτοιου είδους ενέργειες δεν είναι άσχετες με τη γενικότερη στάση της κυβέρνησης, η οποία προσκαλεί αντιπροσωπείες της Χρυσής Αυγής σε εκδηλώσεις των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ερωτάται ο κ. υπουργός:
Θα πάρει μέτρα η κυβέρνηση για να σταματήσουν τέτοιου είδους φαινόμενα και ενέργειες μέσα στις Ένοπλες Δυνάμεις;».
****
Αποστράτευση των φιλοναζί αξιωματικών του Ελληνικού στρατού…
Μόνο η αποστράτευση αξίζει στους φιλοναζί αξιωματικούς που έδωσαν εντολή να γραφτεί σε τοίχο Ελληνικού στρατοπέδου η κουβέντα του Ναζί σφαγέα στρατάρχη, Έριχ Φον Μανστάιν.
Μόνο με την παραδειγματική τιμωρία τους θα σταματήσει η διείσδυση των φασιστικών ιδεών στις Ένοπλες Δυνάμεις. Το θράσος των φασιστών που έφτασε μέχρι του σημείου της διαφήμισης Ναζί εγκληματιών πολέμου πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα.
Οι φιλοναζί που έγραψαν στον τοίχο την ναζιστική αθλιότητα πρέπει να πάνε στο σπίτι τους κι όχι να τιμωρηθούν με κάποια δυσμενή μετάθεση ή με κάποια στέρηση βαθμού.
Η αθλιότητα που γράφτηκε στον τοίχο του στρατοπέδου με ευθύνη της διοίκησης αποδεικνύει ότι η κλήση του ναζί Χρυσαυγίτη υπόδικου Μπαρμπαρούση από το βήμα της Βουλής προς τον στρατό να ανατρέψει την κυβέρνηση και να πάρει την διακυβέρνηση στα χέρια του δεν ήταν ούτε σαχλαμάρα, ούτε αστείο.
Η κλήση των ναζί της Χρυσής Αυγής στον στρατό να βγει στους δρόμους είχε βάσεις. Ή το στράτευμα, λοιπόν, θα καθαρίσει από όλους τους φασίστες, τους οποίους μέχρι τώρα οι κυβερνώντες χαϊδεύουν, ή την επόμενη φορά οι Χρυσαυγίτες δεν θα καλέσουν τον στρατό να βγει στους δρόμους γιατί ο στρατός θα είναι ήδη στους δρόμους κι εκείνοι απλά θα το ανακοινώνουν από το βήμα της Βουλής!
Οι ναζί που έγραψαν τις κουβέντες του Ναζί στρατάρχη εγκληματία πολέμου σε στρατόπεδο, δεν έκαναν μια απερίσκεπτη βλακεία.
Την ανοχή των πάντων απέναντι στον φασισμό δοκιμάζουν κι αν η κυβέρνηση δεν τους στείλει στα σπίτια τους να βόσκουν πρόβατα, αύριο θα βγάλουν τα τανκς στους δρόμους.
Επικοινωνία του 902.gr με τον στρατευμένο που απαίτησε το σβήσιμο του συνθήματος του ναζί στρατάρχη
Μεγάλες αντιδράσεις αλλά και πολλά θετικά σχόλια, για τη δράση των φαντάρων που το απέτρεψε, προκαλεί το νέο απαράδεκτο περιστατικό δράσης φασιστοειδών, στο 265 Μηχανοκίνητο Τάγμα Εθνοφυλακής στο Μανταμάδο Λέσβου, που με ευθύνη της διοίκησης, τοίχος του «στολίστηκε» με «ρητό» του στρατάρχη της ναζιστικής Βέρμαχτ και εγκληματία πολέμου, Έριχ Φον Μάινσταιν. Θυμίζουμε ότι για το θέμα κατέθεσε ήδη ερώτηση στη Βουλή το ΚΚΕ.
Το πόρταλ του 902.gr επικοινώνησε με τον στρατευμένο Δημήτρη Ανδρονιάδη που βγήκε στην αναφορά ζητώντας να σβηστεί το σύνθημα, όπως και έγινε τελικά.
-Αρχικά, θα θέλαμε να μας πεις λίγα λόγια για το περιστατικό και τι σε παρακίνησε να βγεις στην αναφορά.
- Ανάμεσα στα υπόλοιπα ρητά που είναι γραμμένα στο στρατόπεδο, δέσποζε και αυτό το «ρητό» του ναζιστή στρατάρχη και μάλιστα έχοντας και φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του. Θεώρησα -εγώ όπως και πολλοί ακόμα φαντάροι- ότι πρόκειται για πρόκληση απέναντι σε όλους μας που υπηρετούμε μια ανάσα από τα σύνορα, όσο και για το λαό της περιοχής που έδωσε εκατοντάδες θύματα στον αγώνα ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό, και έχει βαθιές ρίζες με το λαϊκό κίνημα της χώρας μας που υπέφερε τα πάνδεινα από τους ναζί κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους.
- Τι έκανες;
- Βγήκα αρχικά στην αναφορά του λόχου μου και ρώτησα το αυτονόητο, δηλαδή πώς είναι δυνατόν στον τοίχο του στρατοπέδου μας να υπάρχει ρητό που έχει βγει από στόμα ανθρώπων που έχουν σφάξει το λαό μας και πολύ πιο συγκεκριμένα και το λαό της Μυτιλήνης, του νησιού που υπηρετούμε, και αιτήθηκα το σύνθημα να σβηστεί.
- Ποια ήταν η συνέχεια;
- Στη συνέχεια διαδοχικά στελέχη με παρέπεμψαν στους ανώτερους, ως και στο διοικητή της μονάδας. Εκείνος, μου είπε ότι τάχα το σύνθημα γράφτηκε για να εμπνεύσει και άλλα τέτοια. Στο τέλος δεσμεύτηκε ότι θα σβήσει το σύνθημα όπως και τελικά έγινε.
- Πώς αντέδρασαν οι υπόλοιποι στρατευμένοι;
- Η στάση αυτή βρήκε πολύ θετική ανταπόκριση από τη μεγάλη πλειοψηφία των στρατευμένων, αλλά και στελέχη. Παράλληλα άνοιξε και τη συζήτηση μέσα στο στρατόπεδο για το ότι ο ναζισμός είναι εγκληματική ιδεολογία που προσβάλει κάθε πραγματικό πατριώτη και ότι οι φαντάροι πρέπει να μη δείχνουν καμία ανοχή σε όσους προσπαθούν να χύσουν το φασιστικό - ναζιστικό δηλητήριο μέσα στα στρατόπεδα, να τους απομονώνουν παντού.
Η ανακύκλωση των θεών – Μέρες που έρχονται πρέπει να σας πω Καλά Χριστούγεννα, Βουδούγεννα, Μιθρούγεννα, Κρισνούγεννα, Ερμούγεννα, Αδωνούγεννα, Τελικά… Καλά Ηλιούγεννα… Δηλαδή Καλά Θεούγεννα…
14-12-2018 Η μια θρησκεία αντιγράφει – εκμεταλλεύεται – αφομοιώνει – αντικαθιστά – υποκαθιστά την άλλη. Έτσι κι αλλιώς το ίδιο είναι όλες. Ανακυκλωμένος φόβος, καθυστέρηση, δεισιδαιμονία, μοιρολατρία, υποταγή. … σ’ όποια θρησκεία κι αν πιστεύετε. Έτσι κι αλλιώς την ίδια μέρα είναι για όλες σχεδόν τις θρησκείες.
Υπάρχει ένα εξαιρετικό σοβιετικό βιβλίο του 1923 σχετικό με την προέλευση των διάφορων θρησκειών. Λέγεται: “ΠΩΣ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ, ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ, ΟΙ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΕΣ” του Εμμανουήλ Γιαροσλάβσκι, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα σαν επιστημονικό εργαλείο.
Ένα βιβλίο, που (όπως λέει κι ο συγγραφέας στην εισαγωγή) … “θα δυσαρεστήσει κάπως τους πιστούς, που αυτοί πρέπει να σκεφτούν ότι εμείς δεν έχουμε, και ούτε μπορούμε να έχουμε, κανένα σεβασμό απέναντι σε κείνο που επί χιλιάδες χρόνια, χρησίμευε στους εκμεταλλευτές σαν ένα μέσο εξαπάτησης των λαϊκών μαζών, παρεμπόδισης της ανάπτυξής τους και υποδούλωσης”.
Στο βιβλίο λοιπόν αυτό, θα δείτε ότι εκτός από τις 25 Δεκεμβρίου, που είναι μέρα που γεννήθηκαν σχεδόν όλοι οι θεοί (λεπτομέρειες στην εικόνα και στο βιβλίο), τα κοινά των περισσότερων θρησκειών είναι επίσης: – Μια παρθένος που γέννησε ένα μεσσία “θείο βρέφος”, με άμωμο σύλληψη. – Ένα άστρο στην ανατολή που έλαμψε μόνο τη μέρα που γεννήθηκε ο μεσσίας – γιος του θεού, ο οποίος γεννήθηκε σε σπηλιά, στάβλο ή φάτνη. – Μια παρθένο που στη συνέχεια εμφανίζεται σε απεικονίσεις (ανάγλυφα, ζωγραφιές, αγάλματα, κλπ.) σαν βρεφοκρατούσα. – Ένα θείο βρέφος που στις πρώτες μέρες της ζωής του διατρέχει θανάσιμους κινδύνους από έναν τύραννο. – Ένας μεσσίας που απεικονίζεται σαν ποιμένας μ’ ένα αρνί στον ώμο. – Ένας μεσσίας που συχνά έχει δώδεκα μαθητές και κάποιες φορές ένας μαθητής του τον προδίδει. – Ένας μεσσίας που στο τέλος θανατώνεται (συχνά στο σταυρό) για το καλό του ποιμνίου του και μετά… ανασταίνεται. Η μια θρησκεία αντιγράφει – εκμεταλλεύεται – αφομοιώνει – αντικαθιστά – υποκαθιστά την άλλη. Έτσι κι αλλιώς το ίδιο είναι όλες. Ανακυκλωμένος φόβος, καθυστέρηση, δεισιδαιμονία, μοιρολατρία, υποταγή.
Γιατί 25 Δεκεμβρίου;
“Στις 25 Δεκεμβρίου άρχιζε να μεγαλώνει η μέρα, σαν να γεννιόταν ένας νέος ήλιος κι άρχιζε ένας καινούριος χρόνος στη ζωή των φυτών. Η ημερομηνία αυτή θεωρούνταν μέρα της γέννησης του θεού ήλιου, τουλάχιστον από μισή ντουζίνα θρησκείες, αιγυπτιακή, περσική, φοινικική, ελληνική, τευτονική κλπ. …” (Γιαροσλάβσκι).
Και συνεχίζει:
“Αποδεικνύεται συγκριτικά ότι μέσα σε ταυτόσημες συνθήκες ζωής, εμφανίστηκαν στους διάφορους λαούς παρόμοιες θρησκευτικές δοξασίες και λατρείες, ότι οι λαοί, όταν έρχονται σε επαφή, παίρνουν ο ένας απ’ τον άλλον τις θρησκευτικές δοξασίες και ότι, συχνά, κάθε νέα θρησκεία είναι σε μεγάλο βαθμό, μια παραλλαγή των θρησκειών που υπήρχαν ως τότε”.
Οι φωτογραφίες είναι από την εικονογράφηση του βιβλίου κι αφορούν όλες τη βρεφοκρατούσα παρθένο μητέρα του “θείου βρέφους”.
Την εικόνα με το “μυστικό δείπνο των θεών” την έχω βρει στο Internet.
Ηλιούγεννα: Το αρχαίο Ελληνικό έθιμο των Χριστουγέννων.
Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Σταδιακά λοιπόν τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού. Οι Έλληνες γιόρταζαν τον Διόνυσο αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ηλίου παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, να μοιράζει το φως. Το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το «δώρο» του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους …έγινε κυριολεκτικά «μοίρασμα δώρων».
Τέλος το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαιο Ελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.
Ηλιούγεννα – Το αρχαίο Ελληνικό έθιμο των Χριστουγέννων…
Τα Χριστούγεννα η εορτή της ανάμνησης της γεννήσεως του Ιησού Χριστού δηλαδή, αποτελούν την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού, αποτελώντας ημέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο. Λόγω βέβαια της «οικονομικής εκμετάλλευσης» και του τεράστιου «οικονομικού τζίρου της εορτής» τα Χριστούγεννα εορτάζονται πλέον σχεδόν σε όλο τον κόσμο.
Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της εορτής ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την ημερομηνία της εορτής, αλλά και συσχετίσεις με συνήθειες στον αρχαίο κόσμο. Αναζητώντας την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού ανακαλύπτουμε ότι αφενός στην καινή Διαθήκη δεν γίνεται αναφορά για την εορτή Χριστουγέννων και αφετέρου ότι κανείς από τους Αποστόλους δεν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του.
Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, (υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ του 6 π.τ.Χ– 4μ.τ.X.) Υπάρχουν όμως ενδείξεις που συνηγορούν στην Φθινοπωρινή γέννηση του, και όχι στην χειμερινή. Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει: «Οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες φύλακας της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών» (2: 8).
Η φράση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις πρακτικές των βοσκών καθώς τον χειμώνα λόγω του ψύχους οι ποιμένες δεν διανυκτερεύουν στους αγρούς. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η γέννηση του Ιησού δεν έγινε το Δεκέμβριο αλλά το Φθινόπωρο εφόσον τα κοπάδια δεν ήταν στις στάνες. Γνωρίζουμε επίσης ότι η γέννηση συνέπεσε, με την απογραφή, που συνήθως γινόταν μετά την συγκομιδή, κατά τις αρχές Οκτωβρίου. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης συσχετίζει την γέννηση του Ιησού Χριστού με την εορτή της «Σκηνοπηγίας», η οποία γινόταν τον Οκτώβρη. Στην Αγία Γραφή γενέθλιες και ονομαστικές εορτές δεν συνιστούνται.
Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα δεν συμπεριλαμβάνονται στις αρχαίες γιορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας και μάλιστα η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα αρχαίο Ελληνικό «ειδωλολατρικό» έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς. Ημέρα μνήμης των αγίων και μαρτύρων όριζαν αυτή του θανάτου.
Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει σχετικά : «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών» Έτσι Τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια.
Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής, και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων. Ένα στοιχείο που λήφθηκε υπόψιν είναι το η φράση από το κατ’ Ιωάννη γ’30«Εκέινον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι» Στην πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπεφτε με τις αρχαίες εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου και την «Επιστροφή» του Ηλίου.
Έκτοτε ο Χριστός όφειλε να είναι ο Ήλιος ο δίδων το φως εις τον κόσμο. Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τη βάπτιση του Ιησού (Θεοφάνεια). Αργότερα το έθιμο πιθανολογείται ότι μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανόν από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού, αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή.
Τι εόρταζαν οι Αρχαίοι Έλληνες την περίοδο των Χριστουγέννων;
Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη.
Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται: «Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το ‘Αλφα και το Ωμέγα».
Αυτή η αρχαία Ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί και με την γιορτή του Ηλίου, τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Συγκεκριμένα στους Έλληνες, είχε ταυτιστεί με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα του Ηλίου, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του να μοιράζει το φως του Ηλίου.
Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης.
Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο Ηλιος αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει την ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη, η εποχή της αναγέννησης για την φύση.
Η εορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη με τις δημοφιλείς γιορτές των Σατουρνάλιων, προς τιμήν του Κρόνου τον Δεκέμβριο αλλά και της θεάς Δήμητρας, γι΄ αυτό και έκαναν θυσίες χοίρων για την ευφορία της γης . Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες και ονομάζονταν: Στην αρχαία Ρώμη, η εορτή άρχιζε στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσε επτά ήμερες. Στην εορτή αυτή αντάλλασσαν δώρα, συνήθως λαμπάδες και στα παιδιά έδιναν πήλινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους για να θυμίζουν το Κρόνο, που τρώει τα παιδιά του.
Σταδιακά λοιπόν τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού.
Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι «εθνικοί» αποκαλούσαν την Πρώτη Ημέρα της εβδομάδας Ημέρα του θεού-Κυρίου Ήλιου, ορολογία την οποία αργότερα χρησιμοποίησαν και οι εκκλησιαστικοί Πατέρες για λόγους σκοπιμότητας ίσως. Κάτι που διασώζεται έως σήμερα στα Αγγλικά ως SUN-DAY, στα Γερμανικά SONN-TAG.
Ο Ιουστίνος ο μάρτυς (114-165 μ.Χ.) γράφει στη 2η απολογία του για τον Ιησού «…σταυρώθηκε, πριν το Σάββατο, ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ «ΚΡΟΝΟΥ» και την επόμενη ημέρα ΠΟΥ ΗΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ (θεού) «ΗΛΙΟΥ» και η οποία μετονομάσθηκε σε ΚΥΡΙΑΚΗ, αναστήθηκε και εμφανίσθηκε στους μαθητές Του…»
Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη. Μετά την δολοφονία του ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο ο Ίσις,σε κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου, άφηνε δώρα γύρω από το δένδρο.
Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θεό-ήλιο Βαάλ , οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά, ενώ οι Βραχμάνοι στην γέννηση του ψάλλουν: «Εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου».
Εκτός όμως της ημέρας της γέννησης και πολλές από τις παραδόσεις που συνδέονται με τα Χριστούγεννα (ανταλλαγή δώρων, στολισμοί, κάλαντα, Χριστουγεννιάτικο δέντρο κλπ.) έχουν τις ρίζες τους σε παλαιότερες θρησκείες.
Πιο συγκεκριμένα τα κάλαντα! Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη.
Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης και εορτάζονταν δυο φορές το χρόνο, μια την άνοιξη με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς κυρίως του Απόλλωνος-ήλιου και των Ωρών για προστασία της σποράς και μια το φθινόπωρο, για να τους ευχαριστήσουν για την συγκομιδή των καρπών. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς, έδιναν ευχές και στους συνανθρώπους.
Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί (σύμβολο υγείας και ομορφιάς) και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της γης. Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα όπου έμενε όλο το έτος (κάτι που συνηθίζουμε να κάνουμε σήμερα την Πρωτομαγιά).
Το χριστουγεννιάτικο δένδρο Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αποστόλου Αρβανιτόπουλου, σχετικό με τα έθιμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και των καλάνδων, μας σώζει ο Φίλιππος Βρετάκος στο βιβλίο του «Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των». Σε αυτό το βιβλίο του ο Φίλιππος Βρετάκος μας λέει:
«Το χριστουγεννιάτικον δένδρον συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής, διότι δεν γηράσκει και δεν χάνει, επομένως, την νεότητά του. Το δένδρον όμως των Χριστουγέννων δεν το ευρίσκω, εγώ τουλάχιστον, ως ξενικήν συνήθειαν, ως νομίζεται γενικώς, αλλ’ εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν. Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου «ειρεσιώνης», και της «ικετηρίας» των αρχαίων Ελλήνων, και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων.
Ήσαν δε η μεν Ικετηρία κλάδος ελαίας, από του οποίου εκρέμων ποκάρια μαλλιού, και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν τον Θεόν ομαδικώς, δια την απαλλαγήν του τόπου από δεινού τινός κακού, π.χ. από νοσήματος, πανώλους, χολέρας ή ομοίου. Ως επί το πολύ, όμως, εβάσταζε την Ικετηρίαν άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να τεθή υπό την προστασίαν θεού και της ανωτέρας αρχής, για να προβή εις αποκαλύψεις εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων.» («Κληρονομία του αρχαίου κόσμου», εφημερίς «Εθνος», 31 Δεκεμ.1937)
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Γερμανία στο τέλος του 16ου, αλλά έως τις αρχές του 19ου αιώνα δεν ήταν διαδεδομένο ευρέως – τοποθετούνταν μόνο στις εκκλησίες. Το δέντρο ως Χριστιανικό σύμβολο, συμβολίζει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού. Σταδιακά το δένδρο άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη- κυρίως φαγώσιμα κι αργότερα ρούχα κι άλλα είδη καθημερινής χρήσης, (κάτι που γινόταν στους αρχαίους Ελληνικούς ναούς) συμβολίζοντας την προσφορά των Θείων Δώρων.
Στην σύγχρονη Ελλάδα το έθιμο το εισήγαγαν οι Βαυαροί με τον στολισμό στα ανάκτορα του Όθωνα το 1833. Μετά τον το Β’ παγκόσμιο πόλεμο το δέντρο με τις πολύχρωμες μπάλες μπήκε σε όλα τα ελληνικά σπίτια. Φυσικά μεγάλη εντύπωση προκαλεί και το μυθολογικό γεγονός του «Αγιοβασίλη» με το έλκηθρο του που το κινούν οι ιπτάμενοι τάρανδοι.
Ούτε αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσε να μην παρθεί από την Αρχαία Ελλάδα. Όπως αναφέραμε πιο πριν , τον μήνα Δεκέμβριο, οι Έλληνες γιόρταζαν τον Διόνυσο αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ηλίου παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, να μοιράζει το φως.
Το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το «δώρο» του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους …έγινε κυριολεκτικά «μοίρασμα δώρων».
Τέλος το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαίο Ελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΑΣΣΟΣ
