Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα απ' την Ιστορία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα απ' την Ιστορία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

06 Μαρτίου, 2024

Ήταν ημέρα ΣΑΒΒΑΤΟ , 6 ΜΑΡΤΗ του 1910 #ΚΙΛΕΛΕΡ #Μαρίνος_Αντύπας.

 


Vasilis Visinokipos:
Ήταν ημέρα ΣΑΒΒΑΤΟ , 6 ΜΑΡΤΗ του 1910.
Οι κολίγοι απ' άκρη σ' άκρη της θεσσαλικής γης ξεκινούν με μαύρες και κόκκινες σημαίες για τα σημεία συγκέντρωσης, απ' όπου όλοι μαζί, οργανωμένοι, θα ξεκινήσουν για το μεγάλο αγροτικό συλλαλητήριο της Λάρισας.
Κύριο αίτημά τους η απαλλοτρίωση των τσιφλικιών και το μοίρασμά τους στους αγρότες.
Η άθλια πολιτική κατάσταση, η βαριά φορολογία, η ''νεοκαπιταλιστική'' διαφθορά, αναγκάζουν τους νέους σε μετανάστευση. 
Ήδη από την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, 200.000 γεωργοί και εργάτες εγκαταλείπουν τη χώρα. Όπως και σήμερα, οι πολιτικοί αρνούνταν βασικά δικαιώματα, δείχνοντας αλαζονεία.
Αστοί ηγέτες της εποχής όπως Χ. Τρικούπης ήταν αντίθετοι με την απαλλοτρίωση της γης εκστομίζοντας δικαιολογίες του τύπου: δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς γιατί θα χάσουμε ξένους επενδυτές.
Η χώρα «κατέρρεε» από τις συνέπειες της τότε «ελεγχόμενης πτώχευσης» και την υποταγή στους ξένους (Βρετανούς). Όπως ήταν φυσικό, τοπικές εξεγέρσεις άρχισαν σταδιακά να ξεσπούν στη Θεσσαλία, ταυτόχρονα με την άρνηση των καλλιεργητών να δώσουν στους τσιφλικάδες το μέρος από τη σοδειά που διεκδικούσαν.
Κεντρική μορφή των εξεγέρσεων ήταν ο Μαρίνος Αντύπας.
Υπέρμαχος των λαϊκών ελευθεριών και των φυσικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, κυρίως των ανθρώπων του μόχθου. 
Πηγαίνει στα χωριά και ξεσηκώνει στους αγρότες. Σύνθημά του η Ισότητα, η Αδελφότητα, η Ελευθερία.
«Τας ανωτέρω ιδέας προσπαθώ να φυτεύσω εις την ψυχήν των χωρικών, διά να γίνωσι μίαν ημέραν ελεύθεροι - ήδη είνε είλωτες - και επειδή η εργασία αύτη απαιτεί οικονομικήν ευρωστίαν - οιονεί λίπασμα διά το φυτόν - διά τούτο προσπαθώ το κατά δύναμιν ν' αφαιρεθώσιν από τα κακώς κτηθέντα δικαιώματα των τσιφλικιούχων, διά να δοθώσιν εις τους αδίκως εξ αυτών απογυμνωθέντας χωρικούς... Φρονώ ότι το δίκαιον είνε εκεί όπου το συμφέρον των πολλών και όχι των ολίγων, επομένως μεταχειρίζομαι τας δυνάμεις μου υπέρ της εξαφανίσεως του τσιφλικιού και της πλήρους ανεξαρτησίας του καλλιεργητού» Μαρίνος Αντύπας.

Στις 10 Μάρτη του 1907 ο αθηναϊκός Τύπος δημοσίευσε μια είδηση, που συγκλόνισε τα λαϊκά στρώματα, τη φτωχή αγροτιά και τους κύκλους των διανοούμενων σε ολόκληρη τη χώρα. 
Η είδηση αφορούσε τη δολοφονία του δικηγόρου Μαρίνου Αντύπα και αναγγέλθηκε στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων, γεγονός που υπογραμμίζει τη σπουδαιότητα του προσώπου του δολοφονημένου. 
Οι τσιφλικάδες αποφασίζουν, μετά από ένα μεγάλο αγροτικό συλλαλητήριο, να τον δολοφονήσουν. 
Έπειτα από αυτά τα γεγονότα υπήρξαν πολλές μικρές εξεγέρσεις κυρίως όμως η στρατιωτική επανάσταση στο Γουδί στις 15 Αυγούστου 1909, που έφερε στο προσκήνιο δημοκρατικές δυνάμεις, αλλά και οι απεργίες των καπνεργατών του Βόλου, έδωσαν θάρρος στους αγρότες. 
Μέχρι που έφτασε το αποκορύφωμα στις 6 του Μάρτη.
via Γιώργος Ζουπάνος


28 Ιανουαρίου, 2024

Ήταν 27 Γενάρη του 1945, όταν ο Κόκκινος Στρατός, απελευθέρωσε το Άουσβιτς - Μπιρκενάου

Ήταν 27 Γενάρη του 1945, όταν ο Κόκκινος Στρατός, προελαύνοντας προς το Βερολίνο, απελευθέρωσε το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς - Μπιρκενάου, αποκαλύπτοντας παράλληλα την τραγική αλήθεια για τις προγραμματισμένες, μαζικές και απάνθρωπες μεθόδους εξόντωσης εκατομμυρίων ανθρώπων από τους φασίστες.

Περίπου 7.000 ετοιμοθάνατοι κρατούμενοι διασώθηκαν από τα σοβιετικά στρατεύματα, όταν άνοιξαν τις πύλες του Άουσβιτς, το μεγαλύτερο συγκρότημα εξόντωσης ανθρώπων, Εβραίων, κομμουνιστών και αντιστασιακών από την Πολωνία, τη Σοβιετική Ένωση, την Ελλάδα και πολλές άλλες χώρες.

Το κολαστήριο του Άουσβιτς αποτελούνταν από 3 στρατόπεδα συγκέντρωσης (Άουσβιτς Ι, Άουσβιτς ΙΙ - Μπιρκενάου και Άουσβιτς ΙΙΙ - Μόνοβιτς, που ήταν στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας στο εργοστάσιο της «BUNA - WERKE IG FARBEN»). Εκεί εξοντώθηκαν, με φρικτό τρόπο, πάνω από 3.000.000 κρατούμενοι - τα 2,5 εκατομμύρια με αέρια και 500 χιλιάδες πέθαναν από πείνα και διάφορες ασθένειες.

Τα ίδια τα «ευρήματα» που εκτίθενται μέσα στο Μουσείο Μνήμης του στρατοπέδου προκαλούν την οργή και τον αποτροπιασμό και καταδεικνύουν τα ασύλληπτα εγκλήματα των ναζί, που αποτελούν έναν διαρκή συναγερμό ώστε ποτέ πια οι λαοί να μην επιτρέψουν στο φασιστικό - ναζιστικό τέρας, που είναι γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού, να επανακάμψει στο ιστορικό προσκήνιο.

https://www.902.gr/eidisi/istoria/353885/27-genari-1945-o-kokkinos-stratos-apeleytheronei-aoysvits-mpirkenaoy

ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ:



ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΑΟΥΣΒΙΤΣ -ΦΩΤΟΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ



08 Δεκεμβρίου, 2023

Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ #3_ΔΕΚΕΜΒΡΗ_1944




"Η ματωμένη Κυριακή":
 Σαν σήμερα, 3 Δεκέμβρη 1944, χιλιάδες κόσμου, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΕΑΜ, άρχισαν να συρρέουν, από νωρίς το πρωί, στις προσυγκεντρώσεις που είχαν καθοριστεί σε κάθε λαϊκή συνοικία της Αθήνας και του Πειραιά.
Ήταν Κυριακή, σαν σήμερα. Εκατοντάδες χιλιάδες, άνδρες γυναίκες, παιδιά, μια πραγματική λαοθάλασσα από την Αθήνα και τον Πειραιά, συρρέουν προς το Σύνταγμα.

"Είχε προγραμματιστεί-γράφει ο Θ. Χατζής– ν’ αρχίσει η εκδήλωση με κατάθεση στεφάνων στη μνήμη εκείνων που θυσίασαν τη ζωή τους για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία".

 Η ώρα πλησίαζε 11 π.μ. και το πλήθος στην πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους όλο και πύκνωνε, με σημαίες, λάβαρα και πλακάτ, με προκηρύξεις και τα φέιγ–βολάν να πέφτουν βροχή.

 Ο λαός διαδήλωνε ενάντια στο άθλιο τελεσίγραφο του Σκόμπι για μονομερή διάλυση του ΕΛΑΣ, για δημοκρατία, για τιμωρία των δωσιλόγων.

Το συλλαλητήριο ήταν ειρηνικό. Ο ΕΛΑΣ βρισκόταν στους στρατώνες του. Ακόμα και η περιφρούρηση είχε ξεκάθαρες εντολές να μην χρησιμοποιήσει όπλα.

Με εντολές του Παπανδρέου, η αστυνομία του Έβερτ, ενισχυμένη με χίτες και ταγματασφαλίτες, είχε στήσει δολοφονική ενέδρα. 
Οι αστυνομικοί είχαν οχυρωθεί στην είσοδο, στην ταράτσα και στα παράθυρα της Αστυνομικής Διεύθυνσης που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας), στην ταράτσα των Παλιών Ανακτόρων (Βουλή) και στο απέναντι του κτιρίου πεζοδρόμιο, προς την πλευρά του Αγνώστου Στρατιώτη. Στους γύρω από την πλατεία δρόμους υπήρχαν αγγλικά άρματα μάχης.

Καθώς η κεφαλή της πορείας μπήκε στην πλατεία, η αστυνομία, με εντολή του Έβερτ, άνοιξε πυρ πάνω στο άοπλο πλήθος.

Η συγκλονίστική μαρτυρία του Θωμά Κουγιάγκα, υπεύθυνου της ομάδας περιφρούρησης του μπλοκ της Καλλιθέας, το οποίο δέχτηκε τα βασικά πυρά από τους δολοφόνους του Έβερτ:
"Οι άνδρες του ΕΛΑΣ δεν θα έπαιρναν μέρος αλλά θα περιορίζονταν στους στρατώνες, γιατί η διαδήλωση ήταν καθαρά λαϊκή και ειρηνική. Όμως, με παίρνει τηλέφωνο ο Τάσος (Τάσος Χαλκιαδάκης), 2ος γραμματέας της Αχτίδας και μου λέει.. "όπως θα ξέρεις, πάντα στις διαδηλώσεις βάζουμε έναν αριθμό συντρόφων μπροστά στην κεφαλή της διαδήλωσης για περιφρούρηση..να περιφρουρούν τις διαδηλώσεις κυρίως από προβοκάτορες. Η Αχτίδα διάλεξε εσένα να είσαι επικεφαλής...
...θεώρησε ότι ήταν φυσικό να πάμε άοπλοι και ότι την περιφρούρηση θα την κάναμε με τις δυνάμεις των χεριών μας..εγώ όμως θεώρησα φυσικό να έχω μαζί το πιστόλι μου, το οποίο δεν αποχωριζόμουν ποτέ.,,
....προχωρήσαμε τη Λεωφόρο Συγγρού, μπροστά εγώ, ένα μέτρο πίσω οι άντρες του ΕΛΑΣ με πολιτικά και άοπλοι και 3-4 μέτρα το πλήθος του λαού με λάβαρα και πλακάτ, φωνάζοντας συνθήματα. όπως "Κάτω τα χέρια από τον ΕΛΑΣ", "Λαοκρατία και όχι Βασιλιά"..
....προχωρήσαμε στην Αμαλίας χωρίς κανένα επεισόδιο που να χρειάζεται να επέμβουμε. Ο λαός προχωρούσε πειθαρχημένα και ειρηνικά. Όταν όμως μπήκαμε στην Πανεπιστημίου και προχωρήσαμε μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη, βλέπω απέναντι στη γωνία παρατεταγμένοι πλήθος βαθμούχοι αστυνομικοί.. και στο μέσον ένας που έμοιαζε να ήταν ο αρχηγός τους , αργότερα έμαθα ότι ήταν ο Άγγελος Έβερτ
..μόλις πλησίασα στα 20 μέτρα ακούω να φωνάζει ο επικεφαλής "ΑΛΤ, γιατί πυροβολώ". Εγώ όμως δεν άκουσα και ούτε ήμουν διατεθειμένος να υπακούσω, αν δεν έπαιρνα εντολή από τον Τάσο..δεν προχώρησα παραπάνω από 5 μέτρα και ακούω τον Έβερτ να φωνάζει: ΠΥΡ.

 Είχα φτάσει ήδη σε απόσταση λιγότερη από 10 μέτρα, είχα την εντύπωση ότι αν άπλωνε το χέρι θα με έπιανε, ασυναίσθητα έκανα κίνηση να βγάλω το πιστόλι. Δεν πρόλαβα όμως και βλέπω τον Τάσο σαν να πέφτει πάνω μου φωνάζοντας: "Τι πας να κάνεις, Θωμά; Πέσε κάτω και κάνε σήμα να πέσουν όλοι κάτω".

Ξάπλωσα και άρχισα να φωνάζω: "Ξαπλώστε όλοι κάτω". 
Ήδη ο Έβερτ επανέλαβε τρεις φορές τη λέξη πυρ και στην τρίτη ακούστηκαν πυκνοί πυροβολισμοί...όσοι δεν πρόλαβαν να ξαπλώσουν ή έπεσαν νεκροί ή τραυματίστηκαν" (Θ.Κουγιάγκας-Κόντρα στην φτώχεια και τον φασισμό).

Η μαρτυρία του Κουγιάγκα για την επίθεση στο μπλοκ Καλλιθέας-Νέας Σμύρνης επιβεβαιώνεται και απο το βιβλίο του Ορέστη Μακρή "Ο ΕΛΑΣ της Αθήνας".

Ίδιες μαρτυρίες υπάρχουν και απο την άλλη πλευρά. 
Πχ ο χίτης Φαρμάκης (αργότερα βουλευτής ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή) περιέγραψε σε συνέντευξη στην "Δημοκρατία" (2012) πως ο Έβερτ, με εντολές Παπανδρέου/Βρετανών, οργάνωσε το μακελειό:
"αγγελιοφόρος του διοικητή ήρθε με εντολή: "Κανείς δεν θα ανοίξει πυρ, παρά μόνο αν πατήσουν τον Αγνωστο Στρατιώτη. Αν γίνει αυτό, τότε πυρ κατά βούλησιν”..
...είχα ένα αυτόματο κι ένα πιστόλι. Παρακολουθούσα τον Εβερτ. Ξαφνικά, εκείνος έβγαλε ένα μαντίλι.. το κούνησε δεξιά αριστερά. Από το πουθενά εμφανίστηκαν 50-60 υπαρχιφύλακες και υπαστυνόμοι..επειτα από ένα λεπτό ξεκίνησαν να ορμήσουν. Εφοδος κανονική! Τότε άρχισε το πυρ".

 Το 1958, ο ίδιος ο Έβερτ παραδέχτηκε.σε συνέντευξη στην εφημερίδα "Ακρόπολις" (5/12/1958)- ότι ξεκίνησε την δολοφονική επίθεση"βάσει διαταγών": 

"Εκείνην τη στιγμήν ακριβώς και βάσει διαταγών τας οποίας είχον, διέταξα υπευθύνως και εγώ τη βιαίαν διάλυσιν των επιτιθέντων(!) διαδηλωτών":

Ακολούθησε μακελειό: Οι πυροβολισμοί πύκνωσαν από διάφορες κατευθύνσεις, σκορπώντας το θάνατο στους άοπλους διαδηλωτές: 21 νεκροί και 140 τραυματίες ο απολογισμός της δολοφονικής επίθεσης.

 Ο διάσημος φωτογράφος Dmitri Kessel (τράβηξε τις ιστορικές φωτογραφίες απο την αιματοχυσία) ήταν αυτόπτης μάρτυρας:

 "Ξαφνικά ακούστηκαν πυροβολισμοί κι ακολούθησε μια ριπή. Βρισκόμασταν με τον Κόνι έξω από τα Παλαιά Ανάκτορα.."Πυροβολούν άοπλους", είπε ο Κόνι. "Ναι", απάντησα, "κοίτα αυτόν αριστερά". Σχεδόν 15 πόδια μακριά μας, ένας άντρας με πρόσωπο γεμάτο αίματα προσπαθούσε να σηκωθεί από το έδαφος. Κρατούσε το στομάχι του και αίματα ανάβλυζαν μέσα απ’ τα δάχτυλά του.

Μετά από μια διακοπή, η αστυνομία πυροβόλησε ξανά. Όταν φάνηκε πως οι πυροβολισμοί σταματούν, διαδηλωτές εμφανίστηκαν στην πλατεία για να μαζέψουν τους νεκρούς και βαριά τραυματισμένους. Η αστυνομία πυροβόλησε και τους απώθησε".

Η Αμαλίας στρώνεται με νεκρούς και τραυματίες, κάτω απο τα απαθή βλέμματα των βρετανών, που είχαν λάβει θέσεις με άρματα. Οι διαδηλωτές ξεχύθηκαν πάλι με ορμή και ανακατέλαβαν την πλατεία. "Εμπρός παιδιά, είμαστε οι πολλοί, είμαστε περισσότεροι και από τις σφαίρες τους!"

Και τότε ο λαός, ανάμεσα στις αλυσίδες και στα όπλα, διάλεξε τα όπλα. 
Γέμισε οδοφράγματα την Αθήνα,ξεκίνησε ηρωική μάχη ενάντια σε φασίστες, "δημοκράτες", Άγγλους,που ενώθηκαν για να τσακίσουν τον λαό,να επαναφέρουν την αστική εξουσία.

Ο Μπρέχτ έγραψε για τον Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα:
"Εκεί που πιο μεγάλη είναι η βρόμα
Εκεί θ’ ακούσεις τα πιο μεγάλα λόγια.
..Αν τα κανόνια δεν είχανε βραχνιάσει
Θα λέγανε: προστατεύουμε την τάξη.
..Γυρίσανε ελευθερωτές από τη μάχη
Για να βρούνε καινούρια αφεντικά
στις πολιτείες τους.
Ανάμεσα απ’ τα κανόνια προβάλλουν οι έμποροι"
Και στο "Ο Γέρος της Ντάουν.στριτ (Τσώρτσιλ)":
"Κρατήστε τους γιους σας στο σπίτι, μανάδες της Αθήνας!/ Ή ανάψτε γι’ αυτούς ένα κερί:απόψε το βράδυ/ ο Γέρος της Ντάουνιγκ στριτ σας φέρνει πίσω/ το βασιλιά σας.."

 

Από Praxis Review

Όλες οι αντιδράσ

04 Δεκεμβρίου, 2023

Ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ #ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ_44 #ΧΙΤΕΣ #ΑΠΟΒΡΑΜΑΤΑ


Μάνος Χατζιδάκις: «Τα παιδιά της γαλαρίας», ο Δεκέμβρης του ’44, τα αποβράσματα και οι χίτες
ΑΠΟ ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023

Ο,τι ακολουθεί είναι αποσπάσματα από το editorial του περιοδικού «Το Τέταρτο», τεύχος 3, Ιούλιος 1985 – Δια χειρός Μάνου
 Χατζιδάκι


Ο,τι ακολουθεί είναι αποσπάσματα από το editorial του περιοδικού «Το Τέταρτο», τεύχος 3, Ιούλιος 1985 – Δια χειρός Μάνου Χατζιδάκι:

«Τα παιδιά της γαλαρίας» είναι μια φημισμένη ταινία του Καρνέ. Τα δικά μας παιδιά της γαλαρίας είναι κάπως διαφορετικά (…). Τα όνειρα σε τούτα τα παιδιά υπήρξαν κυρίαρχα, σημαντικά και διαψευσμένα.

Στον καιρό της Κατοχής τα μετέπειτα παιδιά της γαλαρίας ζούσαν απάνω στη σκηνή και παίζανε το ρόλο τους, τον όποιο ρόλο τους, έστω και τον πιο μικρό, με αυταπάρνηση, με το αίμα τους, με τη ζωή τους, χωρίς καιροσκοπισμό και ιδιοτέλεια, χωρίς προοπτική ανταλλάγματος. Μ’ ένα μονάχα στόχο, την επαλήθευση ενός επίμονου ονείρου. Και ήταν το όνειρο για μια ελεύθερη ζωή σχηματισμένη μακριά από απάνθρωπους νόμους, από ανάλγητους κρατικούς μηχανισμούς, από εξορίες και φυλακές και εκτελέσεις. Τίποτα δεν έγινε αλήθεια.

Μετά τον πόλεμο κυβέρνησαν τον τόπο ξανά φθαρμένοι άνθρωποι, ανίκανοι να συλλάβουν έστω και στο ελάχιστο απ’ ότι γεννιόνταν κείνο τον καιρό κι αναρριγούσε ολόκληρο τον κόσμο.

Εάν μας λέγαν τότε μερικά από τα ονόματα που κυβερνήσανε κατόπιν ότι θα ξανάβγαιναν στην πολιτική σκηνή να διαφεντέψουνε τη χώρα μας, θα γελούσαμε δίχως τελειωμό με την καρδιά μας. Γιατί πιστέψαμε βαθιά μέσα μας πως όλα αυτά τα ονόματα ήσαν φαντάσματα του παρελθόντος, απόντα στα δύσκολα χρόνια που περνούσαμε, για πάντα απόντα από τον τόπο.

Κι όμως συνέβη αυτό. Ξανάρθανε τα φαντάσματα κι αρχίσαν να πλαστογραφούν γι’ άλλη μια φορά την ελληνική ιστορία. Και τα παιδιά που πολεμήσανε κι ονειρευτήκανε, γίναν παιδιά της γαλαρίας, όσα δεν διώχτηκαν και δεν εξαφανίστηκαν στις φυλακές και στα ξερά νησιά του Αιγαίου. (….)

Τα παιδιά της γαλαρίας δεν ήσαν φαύλα, δεν ήσαν χίτες, δεν ήσαν ανώμαλοι με τον φασισμό στο ’να πλευρό τους. Δεν συμβιβάστηκαν με τους νικητές Γερμανούς, δεν υπήρξαν «πατριώτες» με το περιεχόμενο του χωροφύλακα και του μπράβου. Είχαν τη σκέψη όργανο, τα μάτια υγρά κι ακούραστα να βλέπουνε τον κόσμο και την ψυχή παρθενική και απροσάρμοστη στη μεταπολεμική ελληνική αθλιότητα. Τα Δεκεμβριανά δεν ήταν αντίδραση κομμουνιστών (…).

Ήταν η αγανάκτηση των παιδιών της γαλαρίας που βλέπαν τους συντρόφους τους και τα όνειρά τους στα φέρετρα, από σφαίρες που ρίξαν δοσίλογοι και φασίστες, φορώντας γαλάζιους μανδύες εθνικοφροσύνης. Και όλα αυτά τα ελληνικά αποβράσματα με την επίσημη υποστήριξη του νεαρού τότε κράτους, είχανε ένα εχθρό: την ψυχή των παιδιών της γαλαρίας.



Εκατομμύρια ελληνικά παιδιά που πιστέψαν στην απελευθέρωση, αλλά βρέθηκαν ευθύς αμέσως απέναντι στον ίδιο χωροφύλακα, στο ίδιο δικαστή, στα ίδια ανάλγητα αρμόδια πρόσωπα που αντιμετώπιζαν πριν λίγο κιόλας χρόνο, όταν ακόμη υπήρχαν Γερμανοί. Και θέλησαν, πριν αποκλειστούν στη γαλαρία τους, να διαμαρτυρηθούν κραυγάζοντας για τελευταία φορά. Κι ύστερα να σωπάσουν – σαράντα χρόνια τώρα (σαράντα χρόνια τα περιέχω μέσα μου και τα δουλεύω για να τα πω κάποια φορά)…”

Ημεροδρόμος 4 Δεκέμβρη 2020


ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

19 Νοεμβρίου, 2023

#Μπουμπουλίνας: Η Λιποθυμία ήταν το σημείο που σταματούσε η Ανάκριση...



Το κτίριο της Μπουμπουλίνας

Από τις αεροφωτογραφίες εκείνης της εποχής ξεχωρίζουν τα δύο παρόμοια σε επιβλητικότητα κτίρια στην Μπουμπουλίνας που συγχέονται: αμφότερα είχαν κατασκευαστεί για λογαριασμό του επιφανή γιατρού Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου, πρωτοπόρου στην ελληνική γυναικολογία που μετέπειτα αποδείχθηκε δοσίλογος και είχε μάλιστα διατελέσει πρωθυπουργός της χώρας την περίοδο της γερμανικής κατοχής. 

Το κτίριο που παραμένει στη θέση του μέχρι σήμερα είναι η πολυκατοικία Λογοθετόπουλου, έργο του αρχιτέκτονα Κυπριανού Μπίρη, πρώιμο δείγμα εκλεκτικισμού, ενώ το δεύτερο στη συμβολή με την οδό Τοσίτσα ήταν το παλαιότερης κατασκευής Μέγαρο Λογοθετόπουλου.
Οικοδομήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και σχεδιάστηκε αρχικά για να στεγάσει την ιδιωτική γυναικολογική και μαιευτική κλινική του γιατρού. 
Αργότερα, υπενοικιάστηκε και μετατράπηκε σε ξενοδοχείο με την επωνυμία White House και έπειτα χρησιμοποιήθηκε από κρατικές υπηρεσίες, ώσπου στεγάστηκε εκεί η Υποδιεύθυνση Γενικής Ασφάλειας Αθηνών και έτσι το γνώρισαν εκατοντάδες αγωνιστές, ανάμεσά τους και οι πιο γνωστοί, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Ανδρέας Λεντάκης.

Ήταν ένα «βλοσυρό, πένθιμο κτίριο, τετραώροφο ίσως», όπως έχει μεταφέρει από την εμπειρία του ο Κώστας Γιούρης (Η ταράτσα της Μπουμπουλίνας, εκδ. Ποταμός), στο δίπλα στενό από το Παλιό Πολυτεχνείο. 
Οι βαναυσότητες που συνέβαιναν συστηματικά πίσω από τις κλειστές πόρτες κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα, και λέγεται ότι οι φοιτητές δεν περνούσαν ούτε απ’ έξω.

Τα κρατητήρια βρίσκονταν, φυσικά, κάτω στα υπόγεια.
«Στα κρατητήρια οδηγούν μερικά σκαλοπάτια μισοκρυμμένα πίσω από ένα κλιμακοστάσιο στο βάθος του ισογείου», όπως αναφέρει ο Κ. Γιούρης και «σταματούν μπροστά σε μια σιδερόπορτα», η οποία μέσω ενός διαδρόμου οδηγεί στα κελιά. Δυσωδία. 
Μερικά κελιά ήταν σχετικής απομόνωσης, «έξω», σε μια μικρή αυλή (αριθμοί 1-6) και τα υπόλοιπα ήταν απόλυτης απομόνωσης (αριθμοί 7-20). 
Στα πρώτα, η κατάσταση ήταν λιγότερο σκληρή. «Δεν βλέπεις, δεν σε βλέπουν, όμως τουλάχιστον ακούς αμυδρά τις ομιλίες των απ’ έξω, κάποτε και κάτι που μοιάζει με χαμηλόφωνο τραγούδι».
Μπουμπουλίνας
Όλα τα κελιά αυτά ήταν μικροσκοπικά, όσο περίπου το εμβαδόν ενός τραπεζιού (1×2 μ.) και άνοιγαν μια φορά την ημέρα για να καλύψουν οι κρατούμενοι τις σωματικές τους ανάγκες. «Για να πλυθείς, για να πας τουαλέτα». 
Όπως έχουν μεταφέρει κρατούμενοι από την Μπουμπουλίνας, «μετά από λίγο συνήθιζαν τα μάτια σου στο σκοτάδι και τα όρια του κελιού μεγάλωναν». 
Απ’ την πολλή υγρασία, έπεφταν σοβάδες.

Ενάμιση μήνα αργότερα, σήμανε τέλος η φάση της απομόνωσης για τους περισσότερους. Νέοι κρατούμενοι έμπαιναν στα μικρά κελιά, ενώ οι παλιοί μεταφέρονταν στο δεύτερο υπόγειο, στην «πηγάδα» όπως την αποκαλούσαν, (σε έναν χώρο που αναπτυσσόταν κάτω απ’ τα κελιά 1-6). 
Εκεί, οι κρατούμενοι συμβίωναν κατά δεκάδες, χωρισμένοι σε άνδρες και γυναίκες, «σε ένα παράξενο κοινόβιο όπου μοιραζόσαστε και την μπουκιά του αέρα». 
Ουσιαστικά, βρίσκονταν σε κατάσταση αναμονής για τη μεταγωγή τους σε άλλο σημείο, ίσως τις φυλακές Αβέρωφ, ίσως το ΕΑΤ-ΕΣΑ, ίσως το Νοσοκομείο 401. Κανείς δεν γνώριζε. Ο τρόμος ήταν μην οδηγηθούν στην «επάνω ταράτσα».

Η ταράτσα και τα φρικτά βασανιστήρια
«Μια πόρτα παλιά ξύλινη ήταν που οδηγούσε στην ταράτσα επάνω», είχε μεταφέρει σε τηλεοπτική συνέντευξη αγωνίστρια που είχε υποστεί βασανιστήρια στην Μπουμπουλίνας. 
«Πρέπει παλιά να ήταν πλυσταριά και τα δωμάτια αυτά είχαν γίνει δωμάτια βασανιστηρίων». Δωμάτια που είχαν γίνει γνωστά σε όλα τα άτομα της Αριστεράς, πριν τα δουν με τα μάτια τους. Ήταν το μέρος που «η ασφαλίτικη επινοητικότητα, με εντελώς μηδαμινά μέσα –έναν πάγκο, ένα σκοινί και μερικά στειλιάρια- δημιούργησε μια από τις πιο ένδοξες αίθουσες βασανιστηρίων της εποχής μας», όπως είχε πει ο Κοροβέσης.

Φάλαγγα, άγριο ξύλο, εξευτελισμοί, απειλές, ταπεινώσεις, μαρτύρια με κάθε πιθανό και απίθανο εργαλείο. Τις πιο πολλές φορές, το πρόγραμμα ξεκινούσε στα ανακριτικά γραφεία των αρχιφυλάκων, που βρίσκονταν στον τέταρτο όροφο. 
Έπειτα, στην ταράτσα με το χαλίκι και το δέσιμο στον πάγκο των βασανιστηρίων («το καλό δέσιμο πρέπει να είναι πολύ, πολύ σφιχτό»). 
Το πρώτο δίλημμα ήταν ξύλινο ή σιδερένιο στειλιάρι. Οι βασανιστές είχαν στη διάθεσή τους σφυριά, λουριά, θερμαινόμενα σίδερα, τανάλιες, λεκάνες με νερό για πνιγμό, λεκάνες με νερό για το μαρτύριο της σταγόνας, λοστάρια.

Ταυτόχρονα, πίεζαν ασφυκτικά και σε συναισθηματικό επίπεδο με απειλές και εικονικές εκτελέσεις.
«Σύντομα τα πόδια μου πρήστηκαν, ξηλώθηκαν οι σόλες και αυτοί συνέχιζαν να χτυπάν», είχε μεταφέρει άλλος κρατούμενος σε τηλεοπτική συνέντευξη. 
«Μόλις ακούμπησε [το στειλιάρι] στην πατούσα μου, σαν να έβλεπα μια αστραπή. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η αστραπή γινόταν κεραυνός και ο κρότος του κεραυνού έπεφτε στο μυαλό σαν σουβλιά». 
Η λιποθυμία ήταν το σημείο που σταματούσε η ανάκριση, έπειτα σε μετέφεραν τυλιγμένο σε κουβέρτα και σε έβαζαν στην απομόνωση, άγνωστο για πόσο καιρό.
Οι κραυγές ακούγονταν σε όλο το κτίριο. Παρότι εκείνες τις ώρες έβαζαν επίτηδες μπροστά μια μοτοσικλέτα για να τις καλύπτει ο ήχος της εξάτμισης. 
Οι χτύποι από τα στειλιάρια έκαναν τους τοίχους να σείονται πολλές φορές. 
Το μόνο που έλειπε από την Μπουμπουλίνας ήταν τα μηχανήματα ηλεκτροσόκ – τέτοια είχε το ΕΑΤ-ΕΣΑ και το 401. 
Ουσιαστικά, αυτά ήταν τα επόμενα στάδια για τους αμετανόητους αγωνιστές. Μια διαδικασία χωρίς ημερομηνία λήξης που περιελάμβανε τα πάντα για να παραδώσει ο κρατούμενος σωματικά και ψυχικά.




10 Νοεμβρίου, 2023

#ΣΤΕΛΙΟΣ_ΚΑΝΑΚΗΣ:Μια υπόμνηση στο ΚΙΣ (Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο)


ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ:
Μια υπόμνηση στο ΚΙΣ (Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο)
Βερολίνο. Ένα πλακόστρωτο πεζοδρόμιο. Κάπου μεταξύ της Αλεξάντερπλατς και του Μπερλίνερ Ανσάμπλ. Πρώην Ανατολικό Βερολίνι. Δυο ορειχάλκινες πλάκες. Εδώ έζησαν ο Jakob και η Felli. Το 1938 δραπέτευσαν στην Πράγα. To 1939 διέφυγαν στη Γαλλία απ’ όπου απελάθηκαν το 1942. Δολοφονήθηκαν στο Άουσβιτς…
Τουλάχιστον έξι εκατομμύρια Εβραίοι συνολικά. Και εκατομμύρια Κομμουνιστές, Σλάβοι, Ρομά, Πολωνοί… Κι ανάμεσα στους δολοφόνους ναζιστές ο Ουκρανός Μπαντέρα που χρεώθηκε 250.000 εβραϊκές ψυχές. Σήμερα το άγαλμά του είναι ντυμένο στα χρώματα του Ισραήλ. Η επιτομή της άρρωστης ειρωνείας. Με το Ισραήλ και η ακροδεξιά Πολωνία. Αλλά στο κτίριο του κοινοβουλίου τους υπάρχει ένα περίπτερο. Στις εφημερίδες αναγράφονται οδηγίες για το πώς οι Πολωνοί μπορούν να διακρίνουν τους Εβραίους. Προφανώς για τα περαιτέρω εφ’ όσον χρειαστεί.
Ο Μπαντέρα βέβαια εκτελέστηκε (όπως του έπρεπε) από τους Σοβιετικούς. Αυτοί δεν είχαν δικαίωμα να ξεχάσουν. Και δεν ξέχασαν. Λησμόνησαν όμως οι Πολωνοί. Λησμόνησαν και οι Εβραίοι. Το Γκέτο της Βαρσοβίας και την εξέγερσή του, το Άουσβιτς, το Νταχάου… το ολοκαύτωμα, τη γιγάντωση των BMW, Bayer, Continental και άλλων από – στην κυριολεξία το αίμα και τις σάρκες Εβραίων. Και οι Γερμανοί με το Ισραήλ είναι. Αυτοί που έσωσαν, ξέπλυναν και υπέθαλψαν τα ναζιστικά αποβράσματα μετά τον Β΄ ΠΠ.
Όλοι με τους δολοφόνους, τους γενοκτόνους της κυβέρνησης των εγκληματιών του Ισραήλ. Γιατί το εγκληματικό Ισραήλ είναι το μακρύ τους χέρι στην περιοχή. Με τους μακελάρηδες που αντέγραψαν άριστα τις μεθόδους των πρώην θυτών τους. Ωχριά το γκέτο της Βαρσοβίας μπρος στο γκέτο της Γάζας. Σιγοψιθυρίζουν οι Ισραηλινοί πως δεν έφταιγε ο Χίτλερ για το ολοκαύτωμα αλλά οι… Παλαιστίνιοι. Ξεπλένουν τον ναζισμό καθώς τον αντιγράφουν. Μαζί τους και το ΚΙΣ. Που τολμά να ψέξει την ΟΛΜΕ και τη θέση της για το ξεκλήρισμα των Παλαιστινίων. Το ΚΙΣ που δεν έχει αρθρώσει ούτε μια λέξη για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που συντελούνται από τους δολοφόνους της χώρας τους.
Ο Jakob και η Felli καθώς και πολλοί άλλοι – εκατομμύρια δεν πρόλαβαν να δουν την κατρακύλα σας, το πέρασμα στην άλλη πλευρά. Την φασιστικοποίηση της χώρας σας. Τη μεταμόρφωση του κατατρεγμένου λαού σε κράτος δολοφόνων ντροπή για την ανθρωπότητα.
Θεωρώ πως αυτό το κράτος όνειδος, αυτή η πλανητική ξεφτίλα σκάβει τον λάκκο της. Γνωρίζω δε από την επιστήμη πως ό,τι συντελείται μια φορά μπορεί να επαναληφθεί. Το πρώτο το ελπίζω, το δεύτερο το φοβάμαι. Μην αποθρασύνεστε λοιπόν, κύριοι του ΚΙΣ. Απλώς ακονίστε τη μνήμη σας και προστατεύστε τον λαό σας.







#ΑΦΗΓΗΣΗ_Ζακ_Ντε_Ρεϊνιέ_ΓΙΑ_ΤΗ_ΣΦΑΓΗ_ΣΤΟ_ΝΤΕΙΡ_ΓΙΑΣΙΝ_1948 - ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΝΑΚΜΠΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ


Από 
Katerina Kastridou:
Το κείμενο που ακολουθεί δείχνει διαχρονικά ποιος κατέκτησε ποιον και με ποιον τρόπο και ποιος δεν ήθελε ειρήνη και συνύπαρξη δύο κρατών. Περιγράφει πως ξεκίνησε η ΝΑΚΜΠΑ των Παλαιστινίων.
Η αφήγηση του Ζακ Ντε Ρεϊνιέ για τη σφαγή στο Ντεϊρ Γιασίν 9/4/1948
(εκπροσώπου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Παλαιστίνη την κρίσιμη περίοδο της ίδρυσης του Ισραήλ)
"Το Σάββατο10 Απριλίου έγινε ένα πολύ σοβαρό γεγονός: πήρα ένα τηλέφωνο από τους Άραβες, που με καλούσαν να πάω αμέσως στο χωριό Ντεϊρ Γιασίν, όπου μόλις είχαν σφαγεί ολόκληρος ο άμαχος πληθυσμός του χωριού.
Πληροφορήθηκα ότι η περιοχή αυτή, που βρίσκεται πολύ στην Ιερουσαλήμ, βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο των εξτρεμιστών της “Ιργκούν” (σσ ακροδεξιοί σιωνιστές).
Το Εβραϊκό Πρακτορείο και το αρχηγείο της Χαγκάνα μου δήλωσαν ότι δε γνωρίζουν τίποτα σχετικά με την υπόθεση κι ότι όπως και να έχει το πράγμα ήταν αδύνατο σε οποιονδήποτε να εισχωρήσει σε αυτήν την περιοχή της Ιργκούν.
Με συμβούλεψαν ακόμη να ΜΗΝ αναμειχθώ στην υπόθεση, γιατί ΑΝ το έκανα, θα τελείωνε οπωσδήποτε οριστικά η αποστολή μου (σσ Η υπόδειξη έχει καθαρά τρομοκρατικό χαρακτήρα και θυμίζει τη γνωστή σε όλους μας από τον κινηματογράφο εκφραστική των δολοφόνων της Μαφίας).
Δεν αρνήθηκαν μόνο να με βοηθήσουν, αλλά αρνήθηκαν να αναλάβουν οποιαδήποτε ευθύνη για αυτό που ΣΙΓΟΥΡΑ θα πάθαινα.
Απάντησα πως προτίθεμαι να πάω κι ότι οι πάντες γνωρίζουν ότι το Εβραϊκό Πρακτορείο ασκούσε εξουσία πάνω σε όλες τις περιοχές που βρίσκονταν κάτω από εβραϊκά χέρια και επομένως ήταν υπεύθυνοι για τη ζωή μου, όπως και για την ελευθερία κινήσεών μου, μέχρι που να ολοκληρωθεί η αποστολή μου.
Έτσι βρέθηκα σε πολύ δύσκολη θέση και δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω (…). Τότε θυμήθηκα πως μια εβραία νοσοκόμα μου είχε δώσει το τηλέφωνό της, λέγοντάς μου, με μια παράξενη έκφραση, πως μπορούσαν να της τηλεφωνήσω αν ποτέ βρισκόμουν σε κατάσταση αδιεξόδου.
Της τηλεφώνησα αργά το βράδυ και της εξήγησα την κατάσταση. Μου είπε να πάω με το αυτοκίνητο μου, το άλλο πρωί στις 7 σε ένα ορισμένο μέρος, όπου θα με περίμενε ένας άνδρας με πολιτικά. Την άλλη μέρα το πρωί στην ορισμένη ώρα και τόπο με περίμενε ένας άνδρας με πολιτικά που οι τσέπες του ήσαν γεμάτες περίστροφα. Πήδησε στο αυτοκίνητό μου και μου είπε να οδηγώ γρήγορα χωρίς να σταματήσω πουθενά στο δρόμο για το Ντεϊρ Γιασίν.
Βγήκαμε από την Ιερουσαλήμ (…) αλλά πολύ σύντομα μας σταμάτησαν δύο ένοπλοι που έμοιαζαν με στρατιώτες, με πολύ άγριο παρουσιαστικό, οπλοπολυβόλα στα χέρια και μεγάλα σπαθιά στη ζώνη τους.
Βγήκα από το αυτοκίνητο και δέχθηκα να μου κάνουν έναν εξονυχιστικό έλεγχο, μετά όμως συνειδητοποίησα ότι ήμουν ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ. Τη στιγμή που όλα δείχνανε να έχω χάσει το παιχνίδι, ξεπετάχτηκε ξαφνικά μπροστά μου ένας μεγαλόσωμος άνδρας, ογκώδης σαν ντουλάπα, που σπρώχνοντας τους συντρόφους του στην άκρη, άρπαξε το χέρι μου και το έσφιξε γερά, φωνάζοντας σε μια ακατανόητη γλώσσα.
Δε μιλούσε ούτε γαλλικά, ούτε αγγλικά, αλλά τελικά καταφέραμε να επικοινωνήσουμε στα γερμανικά.
Εκδήλωσε τη χαρά του βλέποντας έναν εκπρόσωπο του Ερυθρού Σταυρού επειδή χάρη στην παρέμβαση του Ε.Σ. είχε τρεις φορές σωθεί η ζωή του, όταν βρισκόταν φυλακισμένος σε ένα γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μου δήλωσε πως με θεωρούσε κάτι παραπάνω από αδελφό του και πως θα έκανε οτιδήποτε του ζητούσα (…).
Έτσι κάναμε αρχή από το Ντεϊρ Γιασίν.
Αφού φτάσαμε σε ένα λόφο 500 περίπου γιάρδες μακριά από το χωριό (...) ο διοικητής της Ιργκούν δεν έδειξε και πολύ ενθουσιασμό για να με συναντήσει.
Τελικά έφτασε κοντά μας ένας νέος, καλοβαλμένος, που είχε μια περίεργη λάμψη στα μάτια, κρύα και εγκληματική (σσ αυτός ο φανατικός εγκληματίας ήταν ο ΜΕΝΑΧΕΜ ΜΠΕΓΚΙΝ (κατοπινός πρωθυπουργός του Ισραήλ και ιδρυτής του κόμματος “Λικούντ”, του κόμματος του Νετανιάχου. 'Ελαβε και Νόμπελ Ειρήνης!).
Του εξήγησα το νόημα της αποστολή μου (...) και ότι με ενδιέφερε μονάχα να σώσω τους τραυματίες και να μαζέψω τους νεκρούς. Οι Εβραίοι είχαν υπογράψει τη Συνθήκη της Γενεύης και έτσι η αποστολή μου είχε την απόλυτα επίσημη κάλυψη.
Αυτή η τελευταία δήλωση μου εξαγρίωσε τον αξιωματικό, που μου τόνισε απερίφραστα ότι "εγώ μονάχα η Ιργκούν κάνει ό,τι θέλει και κανένας άλλος", ούτε το εβραϊκό Πρακτορείο, το οποίο δεν είχε κανένα δικαίωμα επέμβασης.
Στο σημείο αυτό μπήκε στη μέση ο φίλος μου, η "ντουλάπα", που βρηκε τα σωστά επιχειρήματα και μαλάκωσε τον αξιωματικό. Μου είπε ακόμη την ιστορία αυτού του μικρού χωριού, που το κατοικούσαν κατά αποκλειστικότητα 400 περίπου Άραβες, πάντοτε άοπλοι, οι οποίοι ζούσαν αρμονικά με τους γειτονικούς Εβραίους χωρικούς.
Σύμφωνα με τα λεγόμενα του αξιωματικού (του Μπεγκίν) η Ιργκούν είχε φτάσει στην περιοχή εδώ και 24 ώρες και διέταξε τους κατοίκους, με τους τηλεβόες, να βγουν από τα σπίτια τους και να παραδοθούν: τους έδωσαν 15 λεπτά προθεσμία.
Μερικοί απο τους δυστυχισμένους εκείνους κατοίκους είχαν παραδοθεί, για να διωχθούν αργότερα προς την κατεύθυνση των αραβικών γραμμών. οι υπόλοιποι δεν υπάκουσαν τη διαταγή και υπέστησαν την τύχη που τους άρμοζε.
Δεν υπήρχε κανέναν λόγος, κατά τη γνώμη του αξιωματικού, να υπερβάλει κανείς τα συμβάντα, υπήρχαν μόνο λίγοι νεκροί, που θα τους έθαβαν μόλις τελείωνε η "εκκαθάριση" του χωριού.
Αν έβρισκα πτώματα, ήμουν ελεύθερος να τα πάρω, το βέβαιο είναι ότι δεν υπήρχαν τραυματίες.
Αυτή η αποτίμηση ΠΑΓΩΣΕ το αίμα μου.
Γύρισα πίσω στην Ιερουσαλήμ και βρήκα ένα ασθενοφόρο και ένα φορτηγό. Οι δύο εβραίοι οδηγοί και ο εβραίος γιατρός ήταν περισσότερο νεκροί παρά ζωντανοί, με ακολούθησαν όμως θαρραλέα (...).
Όταν φτάσαμε στο χωριό τα αραβικά πυρά σταμάτησαν.
Η ομάδα της Ιργκούν ήταν ντυμένη με χωριάτικα ρούχα και κράνη. Ήταν όλοι τους νέοι, μερικοί έφηβοι, άνδρες και γυναίκες, όλοι τους οπλισμένοι σαν αστακοί: περίστροφα, οπλοπολυβόλα, χειροβομβίδες και μεγάλα σπαθιά στα χέρια τους.
Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν λεκέδες από αίμα. Μια όμορφη κοπέλα, με ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ μάτια, μου έδειξε τη σπάθα της που έσταζε ακόμη αίμα. Την έδειχνε σαν να ήτανε τρόπαιο.
Αυτή ήταν η ¨ομάδα εκκαθάρισης", που ήτανε φανερό ότι εκτελούσε το έργο της με μεγάλη ευσυνειδησία. Προσπάθησα να μπω σε ένα σπίτι. Μια ντουζίνα στρατιώτες με περικύκλωσαν, με τα οπλοπολυβόλα τους πάνω στο σώμα μου και ο αξιωματικός τους μου απαγόρευσε να κινηθω.
Θα έφερναν εκείνοι τους νεκρούς, ΑΝ υπήρχαν, μου δήλωσε. Τότε εξοργίστηκα όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Είπα σε αυτούς τους ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ τι πίστευα για τη συμπεριφορά τους, εκτοξεύοντας απίθανες απειλές και σπρώχνοντάς τους μπήκα στο σπίτι.
Το πρώτο δωμάτιο ήταν σκοτεινό και όλα ήταν άνω κάτω. Δεν υπήρχε κανένας. Στο δεύτερο ανάμεσα στα κατεστραμμένα έπιπλα και σκεπάσματα, βρήκα κρύα ΠΤΩΜΑΤΑ. Εδώ η "εκκαθάριση" είχε γίνει αρχικά με οπλοπολυβόλα και αργότερα με χειροβομβίδες. Ύστερα τους είχαν αποτελειώσει με ξιφολόγχες. Αυτό μπορούσε να το δει ο καθένας.
Καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω άκουσα κάτι σαν αναστεναγμό. Έψαξα παντού, γύρισα ανάποδα όλα τα πτώματα και τελικά βρήκα ένα μικρό πόδι, ζεστό ακόμη. Ήταν ένα μικρό κοριτσάκι 10 χρονών, πληγωμένο από χειροβομβίδα, αλλά ζωντανό ακόμη.
Καθώς βάδιζα προς την πόρτα για να βγω έξω, ο αξιωματικός προσπάθησε να με σταματήσει. Τον έσπρωξα και βγήκα έξω με το πολύτιμο φορτίο μου, με την προστασία του καλού μου φίλου του "ντουλάπα". Το ασθενοφόρο έφυγε και έδωσα διαταγή να επιστρέψει όσο το δυνατόν συντομότερα.
Μιας και η τρομακτική ΣΥΜΜΟΡΙΑ δεν είχε δοκιμάσει να μου επιτεθεί ανοιχτά, μπορούσα να συνεχίσω. Έδωσα οδηγίες για να φορτωθούν τα πτώματα στο φορτηγό και στη συνέχεια μπήκα στο επόμενο σπίτι κ.ο.κ.
Παντού συναντούσα το ίδιο αποτρόπαιο θέαμα. Βρήκα μόνον δύο ακόμη ζωντανούς και οι δύο γυναίκες, κρυμμένες πίσω από ένα σωρό ξύλα, όπου είχαν παραμείνει αμίλητες για 23 ώρες!
Ζούσαν σε αυτό το χωριό 400 άτομα περίπου. Πενήντα από αυτούς είχαν δραπετεύσει και ήταν ακόμη ζωντανοί. Όλοι οι άλλοι είχαν σφαγεί σκόπιμα εν ψυχρώ, γιατί όπως παρατήρησα, η ΣΥΜΜΟΡΙΑ αυτή ήταν άριστα εκπαιδευμένη και ενεργούσε πειθαρχικά ύστερα από διαταγές.
Όταν γύρισα στην Ιερουσαλήμ πήγα κατευθείαν στο Εβραϊκό Πρακτορείο όπως βρήκα τους αρχηγούς έκπληκτους, συντετριμμένους ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσαν να ελέγξουν τις ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ συμμορίες της Ιργκούν και της Στερν. Δεν είχαν όμως κάνει τίποτα, δε δοκίμασαν να εμποδίσουν τους 100 περίπου άνδρες για να μην πραγματοποιήσουν αυτό το απαίσο έγκλημα.
Ύστερα πήγα να επισκεφθώ τους Άραβες. Δεν τους είπα τίποτα για όσα αντίκρισαν τα μάτια μου (...). Η αγανάκτηση των Αράβων ήταν ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ (...). Θα ήθελαν να πάρουν τα πτώματα στην αραβική ζώνη. Τελικά αποφάσισαν να με παρακαλέσουν να φροντίσω να ταφούν κάπου κανονικά, κάπου που θα ήταν δυνατόν να αναγνωριστούν αργότερα. Συμφώνησα μαζί τους και γύρισα στο χωριό Ντείρ Γιασίν.
Εκεί βρήκα τους ανθρώπους της Ιργκούν πολύ ΔΥΣΘΥΜΟΥΣ.
Στην αρχή προσπάθησαν να με εμποδίσουν να πλησιάσω το χωριό.
Κατάλαβα τις διαθέσεις τους όταν είδα τον αριθμό και ιδιαίτερα την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν τα πτώματα, που ήταν ξαπλωμένα στον κεντρικό δρόμο.
Ζήτησα επιτακτικά να αρχίσει η ταφή και επέμενα να παρευρίσκομαι. Ύστερα από πολλές συζητήσεις άρχισε το σκάψιμο ενός μεγάλου ομαδικού τάφου σε έναν μικρό κήπο.
Ήταν τελείως αδύνατο να ελέγξω την ταυτότητα των νεκρών, αλλά κράτησα λεπτομερειακές σημειώσεις και προσπάθησα να καταγράψω τις ηλικίες κατά προσέγγιση (...).
Δυο μέρες αργότερα η Ιργκούν είχε εξαφανιστεί από την περιοχή και την διοίκηση είχε αναλάβει η Χαγκάνα.
Ανακαλύψαμε πολλά σημεία στα οποία είχαν στοιβαχτεί πτώματα, στο ύπαιθρο, χωρίς κανένα ίχνος ΣΕΒΑΣΜΟΥ στους νεκρούς.
Ύστερα από αυτή την τελευταία μου επίσκεψη με επισκέφθηκαν στο γραφείο μου δύο κύριοι, καλοντυμένοι με πολιτικά.
Ήταν ο διοικητής εκείνου του αποσπάσματος της Ιργκούν (ο Μπεγκίν) και ο βοηθός του.
Είχαν ετοιμάσει ένα έγγραφο και μου ζητούσαν να το υπογράψω. Ήταν μια δήλωση που ανέφερε πως με είχαν δεχθεί με μεγάλη ευγένεια καιι μου είχαν παραχωρήσει ό,τι κι αν ζήτησα, για την εκτέλεση της αποστολής μου και πως τους ευχαριστούσα για τη βοήθεια που μου είχαν προσφέρει!
Όταν με είδαν διστακτικό και είχα αρχίσει να διαφωνώ μου είπαν πως ΑΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΨΩ ΑΜΕΣΩΣ (σσ έτσι διαπραγματεύεται ο Μεναχέμ ΜΠεγκίν, σαν γκάνγκστερ του Σικάγου (...).
Ο μόνος δρόμος που φαινόταν ανοιχτός για μένα ήταν να τους πείσω πως δε δίνω και τόση αξία στη ζωή μου και ότι μια άλλη δήλωση, τελείως αντίθετη με αυτήν θα είχε φτάσει ήδη στη Γενεύη.
Ακόμη, πρόσθεσα πως δεν συνηθίζω να υπογράφω δηλώσεις που μου είχαν συντάξει κάποιοι άλλοι, παρά μόνο εκείνες που έγραφα μόνος μου.
Η υπόθεση του Ντεϊρ Γιασίν είχε τεράστιες επιπτώσεις. Οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα μετέδωσαν τα τραγικά νέα παντού.
Έτσι ανάμεσα στους Άραβες απλώθηκε ένας φοβερός ΤΡΟΜΟΣ, ένας τρόμος που τον ΥΠΕΘΑΛΠΤΑΝ οι Εβραίοι (σσ αυτός ήταν εξάλλου ο στόχος τους. Να ασκήσουν ομαδική τρομοκρατία στο μαρτυρικό λαό της Παλαιστίνης) ...
Τρομοκρατημένοι οι Άραβες εγκατέλειπαν τα σπίτια τους για να βρουν σίγουρο καταφύγιο κοντά στους δικούς τους.
Ολόκληρες πόλεις ερημώθηκαν ακόμη και όταν οι Εβραίοι εισβολείς δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να δείχνουν ότι πρόκειται να επιτεθούν.
Τελικά, 700.000 Άραβες έγιναν πρόσφυγες, αφήνοντας στη βιαστική τους αναχώρηση τα πάντα πίσω τους, με μοναδική τους ελπίδα να αποφύγουν την τύχη των κατοίκων του ΝτεϊρΓιασίν.
Είναι τα αποτελέσματα αυτής της σφαγής, σήμερα, καθώς ατελείωτα καραβάνια προσφύγων ζουν ακόμη κάτω από αντίσκηνα, χωρίς δουλειά και χωρίς ελπίδα, με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό να τους μοιράζει την επείγουσα βοήθεια που προσφέρουν τα Ηνωμένα Έθνη.
Οι Εβραικές Αρχές συγκλονίστηκαν φοβερά από την υπόθεση που έγινε 4 μέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Γενεύης. Με παρακάλεσαν να μεσολαβήσω (...) για να πείσω τους Άραβες ότι ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό.
Οι Άραβες είχαν ΔΙΚΑΙΑ εξοργιστεί πολύ και ήταν ολοκληρωτικά απογοητευμένοι. Από τη δική τους πλευρά δεν είχαν καμία εμπιστοσύνη για οτιδήποτε καλό θα προερχόταν από την πλευρά των Εβραίων. Αναρωτιόταν αν δε θα ήταν καλύτερο να ξεχάσουν τέτοιες ανθρωπιστικές ιδέες, αναφορικά με τους Εβραίους.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο να τους καθησυχάσω. Αντίθετα, μου είπαν ότι ο Άραβες ΚΡΑΤΗΣΑΝ τις υποσχέσεις τους, θα απόδειχαννα περίτρανα σε ολόκληρο τον κόσμο πως οι Άραβες ξέρουν να κρατούν το λόγο τους και η ειλικρίνειά τους είναι αδιαφιλονίκητη.
Τους επιβεβαιώσαμε ότι η μεγάλη μας πείρα μας έκανε αδύνατο το να αμφιβάλλουμε για αυτούς και πως είμαστε βέβαια ότι στο μέλλον θα ενεργούσαν με εντιμότητα και ανθρωπισμό, οτιδήποτε κι αν γινότανε (...)"
Από το βιβλίο του Πέτρου Βάβαλη "Μεχαέμ Μπεγίν, ο χασάπης του Ντεϊρ Γιασίν", εκδόσεις Γραμμή 1978.





08 Νοεμβρίου, 2023

ΜΕ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ή ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ ?



Ερωτήσεις-Απαντήσεις για την κλιμάκωση της πολεμικής σύγκρουσης στη Παλαιστίνη
Από https://www.odigitis.gr/


«Ο πόλεμος ξεκίνησε από την επίθεση της Χαμάς. Δεν έχει λοιπόν το δικαίωμα το Ισραήλ να απαντήσει»;


Οι πολεμικές συγκρούσεις δεν ξεκίνησαν στις 7/10. Εδώ και 75 χρόνια –από το 1948, τότε δηλαδή που δημιουργήθηκε και το κράτος του Ισραήλ- υπάρχει απόφαση του ΟΗΕ για δημιουργία ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους και αυτή δεν εφαρμόζεται. Τότε, από την περιοχή που χαρακτηρίζεται ως “Ιστορική Παλαιστίνη” το Ισραήλ πήρε το 52% και στο υπόλοιπο 48% καθορίστηκαν τα σύνορα για το Παλαιστινιακό κράτος που έπρεπε να ιδρυθεί.

Αυτό, όχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά το Ισραήλ κυριολεκτικά εδώ και δεκαετίες εξολοθρεύει τον Παλαιστινιακό λαό.

H Γάζα, εδώ και 16 χρόνια, είναι η μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου. Περίπου 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι είναι απολύτως αποκλεισμένοι. Αν θα φάνε, πόσες ώρες θα έχουν νερό να πιουν, αν θα έχουν σπίτι καθορίζεται από τo Ισραήλ. Η Γάζα, ειδικά από το 2007 και μετά, έχει κατακρεουργηθεί. Μόνο από το 2008 μέχρι το 2022, οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί έχουν ως τραγικό αποτέλεσμα 4.240 νεκρούς και 22.902 τραυματίες, με τα επίσημα στοιχεία.

Eν έτει 2023 μιλάμε για ισραηλινούς εποίκους. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Τηρώντας τις ιστορικές αναλογίες, η συγκεριμένη πολιτική του Ισραήλ προσιδιάζει στην εποχή που Βρετανοί, Ολλανδοί, Βέλγοι, Ισπανοί και διάφοροι άλλοι πήγαιναν σε χώρες της Αμερικής, της Ασίας και της Αφρικής για να ληστεύουν ανθρώπους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές αυτών των περιοχών οδηγώντας με βάρβαρο τρόπο στον αφανισμό των γηγενών πληθυσμών. Αυτό κάνει τον 21ο αιώνα το Ισραήλ.

Τα τρολ του συστήματος στην Ελλάδα βιάζουν την πραγματικότητα. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ανέφερε ότι δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η παραβίαση των συνόρων του Ισραήλ! Ποια είναι τα σύνορα του Ισραήλ;

Υπάρχει η απόφαση 242 τον Νοέμβρη του 1967 από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ που καλεί το Ισραήλ να αποχωρήσει από τα εδάφη που κατέλαβε μετά τον πόλεμο των 6 ημερών. Το Ισραήλ, δηλαδή, από τότε ακόμα κατέχει παλαιστηνιακά εδάφη.

Αποφασίζει μόνο του που, πότε, πόσους και πόσο οπλισμένους εποίκους θα στείλει. Γιατί το κάνει αυτό; Για να αλλοιώσει τη σύνθεση του πληθυσμού στη Δυτική όχθη και παλιότερα στη λωρίδα της Γάζας επιβάλλοντας εκ των πραγμάτων το μεγάλωμα των “συνόρων” του. Περίπου το 40% της Δυτικής Όχθης βρίσκεται στα χέρια των εποίκων που έχουν πολλαπλασιαστεί επτά φορές από το 1993 μέχρι σήμερα και από 115.000 έφτασαν τις 750.000.

Οι έποικοι, όσοι δεν μένουν στα σπίτια που τους χτίζει το Ισραήλ, αρπάζουν τα σπίτια των Παλαιστινίων. Τους κλέβουν τα ελαιόδεντρα, είναι οπλισμένοι και πολύ συχνά σκοτώνουν σαν σύγχρονοι καουμπόηδες τους “ιθαγενείς” Παλαιστινίους!

Το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ και όχι ο λαός του, αντιμετωπίζει τους Παλαιστίνιους με τη γραμμή της «συλλογικής εξόντωσης», σαν κατώτερους ανθρώπους. 
Για του λόγου το αληθές είναι χαρακτηριστικές οι πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού του Ισραήλ Νετανιάχου και άλλων ισραηλινών αξιωματούχων που περιγραφικά είπαν «θα σφάξουμε όλα τα κτήνη».

Προφανώς, σε όλη αυτή τη πορεία υπάρχουν στιγμές που η σύγκρουση κλιμακώνεται. Έχουν γίνει οι λεγόμενοι Αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι που συγκρούστηκαν με το Ισραήλ πέρα από τους Παλαιστίνιους και χώρες όπως η Αίγυπτος, η Συρία, ο Λίβανος κ.ά. Επίσης, σε όλη αυτή τη πορεία οι Παλαιστίνιοι, έχουν εξεγερθεί εναντίον του Ισραήλ.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, λοιπόν, το Ισραήλ σε περιόδους “ειρήνης” φυλακίζει, βασανίζει και σκοτώνει παιδιά παλαιστινίων. Βομβαρδίζει περιοχές. 
Αποκλείει εκατομμύρια ανθρώπους από το να έχουν νερό να πιούν!
 Πάνω από 100.000 είναι οι νεκροί παλαιστίνιοι αυτές τις δεκαετίες από τις κατοχικές δυνάμεις του Ισραήλ, πάνω από 6.000.000 είναι οι επίσημα καταγεγραμμένοι παλαιστίνιοι πρόσφυγες!

Σήμερα, κανένας δεν αμφισβητεί ότι σφοδροί ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα σε αντιμαχόμενα “μπλοκ” δυνάμεων επιδρούν στις εξελίξεις και στο Παλαιστινιακό. 
Όμως, αυτό δεν αναιρεί το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού να παλεύει για να ζήσει στη δική του ελεύθερη πατρίδα, χωρίς κατοχή και κατοχικά στρατεύματα.


«Με ποιον είστε σε αυτή τη σύγκρουση»;



H ελληνική αστική τάξη, τα κόμματα του συστήματος είναι υπόλογα. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν “κορώνα” τους τη συμφωνία στρατηγικής σχέσης που έχει υπογράψει η Ελλάδα με το Ισραήλ. Η στάση τους και οι τοποθετήσεις τους είναι επικίνδυνες για τον ελληνικό λαό και την νεολαία.

Αυτοί έχουν διαλέξει στρατόπεδο. Ότι κάνουν καθορίζεται από το ποιες είναι οι στρατηγικές συμμαχίες του ελληνικού αστικού κράτους και των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων. Οι ισραηλινοί πιλότοι, στα πλαίσια στρατιωτικών ασκήσεων, έχουν εκπαιδευτεί στην Ελλάδα σε πεδία που προσομοιάζουν με αυτά που βομβαρδίζουν στους πραγματικούς πολέμους που διεξάγουν! 
Η ελληνική κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να στείλει φρεγάτα του ελληνικού πολεμικού ναυτικού στο πεδίο της σύγκρουσης! Τι δουλειά έχει έχουν εκεί ελληνικά πολεμικά πλοία και έλληνες στρατιωτικοί;

Είναι και αυτό ένα κριτήριο για τη στάση που πρέπει να κρατήσει ο λαός και η νεολαία στην Ελλάδα. Όταν αυτοί που σου τσακίζουν τη ζωή και τα όνειρα, ταυτίζονται με το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ, με ΗΠΑ-ΕΕ και ΝΑΤΟ – επειδή αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους και όχι την ηθική- εμείς διαλέγουμε να είμαστε με τους λαούς.

Είμαστε με τον λαό της Παλαιστίνης. Γιατί είναι ένας λαός που ματώνει και παλεύει για το δίκιο του.

Το ΚΚΕ σταθερά στο ζήτημα της Παλαιστίνης, εκφράζει τη θέση ότι ο λαός της έχει δικαίωμα να αποφασίσει ο ίδιος για την πορεία της χώρας του, την πολιτική, οικονομική, κοινωνική του πορεία.
 Για παράδειγμα στη λωρίδα της Γάζας, ο παλαιστινιακός λαός έχει εκλέξει μέσω εκλογών ως διοίκηση τη Χαμάς, η οποία απολαμβάνει τη στήριξη μεγάλης πλειοψηφίας του παλαιστινιακού λαού. 
Το ΚΚΕ δεν έχει καμία ιδεολογική-πολιτική σχέση με τη Χαμάς. Μπορεί κάποιος να έχει την όποια άποψη για το χαρακτήρα και τις θέσεις της. 
Όμως, αυτό τι σημαίνει; Ότι απαγορεύεται ο λαός της Παλαιστίνης να εκφράζεται και να τοποθετείται πολιτικά και να χαρακτηρίζονται οι επιλογές του ως “στήριξη της τρομοκρατίας”; 
Πίσω από τη σκόπιμη στοχοποίηση της συγκεκριμένης οργάνωσης επιχειρείται ουσιαστικά η συκοφάντηση του αγώνα ολόκληρου του παλαιστινιακού λαού.

Πάει πολύ, τα πληρωμένα φερέφωνα του συστήματος, να «στέκονται στο πλευρό του δημοκρατικού Ισραήλ» όπως συνεχώς λένε, ενός κράτους-εγκληματία που οικοδομείτε με λογικές απαρτχάιντ και ενάντια στον δικό του λαό και να χαρακτηρίζουν τον λαό της Παλαιστίνης και όσους στηρίζουν τον αγώνα του ως «φιλοτρομοκράτες».

Επίσης, το ΚΚΕ παίρνει ξεκάθαρη θέση και για ένα ακόμα κρίσιμο ζήτημα. Αναγνωρίζει το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού να επιλέξει ο ίδιος τα μέσα που θα χρησιμοποιήσει για να αποτινάξει την κατοχή του Ισραήλ σε εδάφη, που θα το ξαναπούμε: ανήκουν στην Παλαιστίνη!

Το λέμε αυτό γιατί διάφορες "φωνές", είτε “προοδευτικές”, είτε “συντηρητικές” αναγνωρίζουν στο Ισραήλ το δικαίωμα να "αμύνεται", δολοφονώντας έναν ολόκληρο λαό, αλλά στους παλαιστίνιους, από την άλλη μόνο το "δικαίωμα" να διεκδικούν το δίκιο τους με ειρηνικά μέσα... Όλοι αυτοί πρέπει να απαντήσουν το εξής πολύ απλό ερώτημα: 
Αν η Ελλάδα τελούσε υπό κατοχή τι θα έκαναν; 
Αναγνωρίζουν το δικαίωμα του ελληνικού λαού να πολεμήσει ενάντια στον καταχτητή;


«Δεν σας εξοργίζει η φρίκη που βιώνει ο λαός του Ισραήλ»;


Το λέμε καθαρά: Αυτή τη στιγμή ο παλαιστινιακός λαός αλλά και ο λαός του Ισραήλ πληρώνουν το αιμάτινο τίμημα της εγκληματικής πολιτικής του κράτους του Ισραήλ.

Σε έναν πόλεμο υπάρχουν αγριότητες. Ο πόλεμος είναι μια φρίκη. Η βαρβαρότητα δεν μπορεί να μπει στο ζύγι.

Όμως, αυτή η διαπίστωση δεν οδηγεί κάπου. Γιατί το ερώτημα παραμένει: Ποιος ευθύνεται για τον πόλεμο άρα και για τις αγριότητες; Ευθύνεται η ισραηλινή κατοχή, η μη αναγνώριση της δημιουργίας ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους. Και σε αυτό το ζήτημα τα τρολ του συστήματος κλείνουν τα μάτια στο τι καταγράφεται ακόμα και σε δημοσκόπηση που έγινε στο ίδιο το Ισραήλ. Τι δηλαδή; Πώς πάνω από το 50% πιστεύει ότι για ότι συμβαίνει σήμερα έχει ευθύνη η κυβέρνηση του Νετανιάχου!

Όποιος είναι με την ειρήνη, όποιος θέλει να σταματήσει η φρίκη και ο θάνατος έχει μια θέση χωρίς αστερίσκους: Με τον παλαιστινιακό λαό και το δικαίωμα του να ζήσει σε μια ελεύθερη πατρίδα!

Ο ελληνικός λαός και η νεολαία έχει μυαλό και μνήμη. Δεν μπορούν να “αγγίξουν” κανέναν άνθρωπο τα δάκρυα ορισμένων αστών πολιτικών σε εβραϊκές συναγωγές, το φωτισμένο κτήριο της βουλής με τη σημαία του Ισραήλ και τα ρεπορτάζ της ελληνικής τηλεόρασης για τους Ισραηλινούς στρατιώτες που με “χαμόγελο στα χείλη” ετοιμάζονται να κάνουν χερσαία επιχείρηση στη Γάζα ή οι σεσημασμένοι φασίστες που καλλιεργούσαν για χρόνια ρατσιστικό μίσος ενάντια στο λαό του Ισραήλ και τώρα ορκίζονται πίστη στο Ισραήλ! Όλες αυτές οι “δράσεις” δεν γίνονται για να δείξουν όλοι αυτοί αλληλεγγύη στον λαό του Ισραήλ. Γίνονται γιατί είναι στρατηγικοί σύμμαχοι με το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ.

Τέλος, δεν γίνεται να μην κάνουμε αναφορά στην «πολεμική προπαγάνδα» με τα αναρίθμητα fakenews. Στην ελληνική τηλεόραση ακόμα μιλάνε για αποκεφαλισμένα βρέφη, όταν αυτή η είδηση διαψεύστηκε από εκπρόσωπο του Ισραηλινού στρατού! Ακόμα και στον αστικό τύπο γράφτηκαν άρθρα που ασκούσαν κριτική για το θέμα που αφορούσε μια εικόνα με «φυλακισμένα παιδιά από το Ισραήλ σε κλουβιά με κότες» η οποία αναπαράχθηκε ευρέως όμως δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή σύγκρουση. Οπότε κρατάμε “μικρό καλάθι” στην προπαγάνδα του πολέμου και των fakenews.

02 Νοεμβρίου, 2023

Η ΣΕΜΙΝΑ ΔΙΓΕΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ


Semina Digeni
Λίγα απ αυτά που είπα απόψε σε συγκέντρωση για την Παλαιστίνη, μαζί με τον Νίκο Γαρδίκη και τον Μενέλαο Τζατζανη, στο Π. Φάληρο.
Όσα χρόνια είμαι δημοσιογράφος, παρακολουθώ αυτό το ατέλειωτο αιματοβαμμένο ιστορικό σφαγών και διωγμών, σ αυτήν την πολύπαθη γη. Πάλι εξελίσσεται ένας ανθρωπιστικός όλεθρος, μια νέα ανελέητη σφαγή στη Γάζα, την οποία οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί εμφανίζουν ως «δικαίωμα στην αυτοάμυνα του Ισραήλ». Του κράτους - τρομοκράτη δηλαδή, που για δεκαετίες, με τη βάρβαρη κατοχή καταπιέζει τον Παλαιστινιακό λαό, στην αποκλεισμένη Γάζα και στη Δυτική Οχθη, κλέβει τη γη του, με χιλιάδες δολοφονημένους, φυλακισμένους και εκατομμύρια εκτοπισμένους και πεινασμένους ανθρώπους.
■Κανείς δεν μπορεί να σιωπά όταν στη Γάζα κάθε 15 λεπτά σκοτώνεται και ένα παιδί.
■Κανείς δεν μπορεί να σιωπά όταν στη Γάζα οι τραυματίες υποφέρουν χωρίς την αναγκαία περίθαλψη, εξαιτίας του ασφυκτικού αποκλεισμού.
■Καμία υποστήριξη στην κυβέρνηση Νετανιάχου και στο κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ.
■Καμία διευκόλυνση με βάσεις και άλλες υποδομές να μη δώσει η χώρα μας σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ισραήλ.
■Να φύγουν τώρα τα γεράκια του πολέμου από τη Σούδα και την Ελευσίνα.
■Να γυρίσει πίσω η φρεγάτα "Ψαρά".
■Να σταματήσει κάθε οικονομική - πολιτική - στρατιωτική συνεργασία με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ.
■Τώρα αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.
■Η χώρα μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι σταθμός για να υλοποιούνται τα δολοφονικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ». Τα σχέδια και οι σφοδροί ανταγωνισμοί τους, οδηγούν τους λαούς σε κίνδυνο και έτσι και ο ελληνικός λαός, με τις πολύ βαριές ευθύνες της κυβέρνησης, γίνεται εν δυνάμει θύτης του Παλαιστινιακού λαού και από την άλλη θύμα σε ενδεχόμενο παραπέρα κλιμάκωσης του πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Σήμερα, αντί να υλοποιούν την ομόφωνη απόφαση του ελληνικού Κοινοβουλίου για ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, μπλέκουν τη χώρα μας ενεργά στο μακελειό στηρίζοντας με όλους τους τρόπους το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Είναι ντροπή ο πρωθυπουργός του Ισραήλ να λέει ευχαριστούμε τον ελληνικό λαό για την αλληλεγγύη του.
Οι δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη για το "δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα", το οποίο όπως είπε "πρέπει να ασκεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος", λίγες μέρες μετά τον βομβαρδισμό του νοσοκομείου και της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, είναι εκτός από ανιστόρητες είναι και εξοργιστικές.
Ο λαός μας έχει πάρει ξεκάθαρη θέση όλα αυτά τα χρόνια και είναι με το δίκιο του Παλαιστινιακού λαού.
Είναι φανερό πως δίχως δίκαιη λύση που θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ανεξάρτητο και βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ειρήνη ούτε «ασφάλεια» στην περιοχή.
Οι λαοί όμως, δεν φιμώνονται!
Θέλουν την πόλη της Ελευσίνας ορμητήριο πολέμου. Οχι πρόσκαιρα, όπως ψευδώς ισχυρίζεται η κυβέρνηση, αλλά μόνιμα. Αυτό ακριβώς διευρύνεται με τον «Στρατηγικό Διάλογο», δηλαδή η δυνατότητα των ΗΠΑ να την αξιοποιούν χωρίς όρια για τα μεταγωγικά αεροσκάφη τους. Αυτό αποδείχθηκε και με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία. Αυτόν τον σχεδιασμό συμπληρώνουν και οι εξελίξεις στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, τα οποία αποκτούν ρόλο υποστήριξης - επισκευής του 6ου Στόλου των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟικού στόλου της Μεσογείου γενικότερα.
Δεν πρόκειται να δεχτούμε να μας λένε ότι η Ελλάδα έχει λόγο στα πράγματα και ότι θα παρεμβαίνει όπου προστάζει το ΝΑΤΟ. Οτι η στοχοποίηση των πόλεων όπου ζούμε είναι το κόστος που πρέπει να αναλάβουμε γιατί είμαστε σε αυτήν τη συμμαχία, με αυτούς τους αντιπάλους. Δεν τους αναγνωρίζουμε κανένα δικαίωμα να αποφασίζουν για τις δικές μας τύχες! Οι εργαζόμενοι θα πουν την τελευταία λέξη με τους αγώνες τους! Εκεί βρίσκεται η πραγματική δύναμη των λαών! Μόνο έτσι θα μπουν εμπόδια στα επόμενα βήματα της εμπλοκής, μόνο έτσι θα ανοίξει ένας πιο ελπιδοφόρος δρόμος για τους λαούς, μακριά από τις θανατηφόρες αντιθέσεις του σάπιου συστήματος.
Το σύνθημά μας, τα λέει όλα:
«Η Ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά»
Λαϊκή Συσπείρωση Παλαιού Φαλήρου






28 Οκτωβρίου, 2023

Αν η Μεσσηνία ήταν Παλαιστίνη... Ένα οδοιπορικό στην καθημερινότητά σου...

 


Αν η Μεσσηνία ήταν Παλαιστίνη... Ένα οδοιπορικό στην καθημερινότητά σου...






Της Λυδίας Άιζενμπαχ.

Η Λ. Άιζενμπαχ είναι κάτοικος Καλαμάτας παλαιστινιακής καταγωγής 2ης γενιάς, Γεωπόνος MSc Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Απόφοιτος Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας «Μαρία Κάλλας», Διπλωματούχος Φλαουτίστα Δημοτικού Ωδείου Καλαμάτας.

Πρώτο σενάριο - Αν η Μεσσηνία ήταν κομμάτι της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης:

• Ας υποθέσουμε ότι για κάποιο λόγο έχεις να μετακινηθείς από την Καλαμάτα στην Κυπαρισσία. Υπάρχει ένας καινούργιος δρόμος ταχείας κυκλοφορίας τον οποίον όμως απαγορεύεται να χρησιμοποιήσεις ως Παλαιστίνιος. Πρέπει να πάρεις τις παρακάμψεις μέσα απ' τα χωριά κάνοντας τον πενταπλάσιο χρόνο. Επίσης θα πρέπει να σταματήσεις τουλάχιστον μια φορά σε ένα από τα checkpoints του κατακτητή για έλεγχο χαρτιών και να απαντήσεις σε ερωτήσεις για την κατεύθυνση και τον λόγο μετακίνησής σου. Δεν είναι λίγες οι φορές που μπορεί να καθυστερήσεις από λίγα λεπτά έως ώρες ή ακόμα και να σου απαγορευτεί η διέλευση χωρίς να υπάρχει ο οποιοσδήποτε λόγος. Αν τολμήσεις να κάνεις οποιαδήποτε κίνηση διαμαρτυρίας παίζεις κορώνα γράμματα τη ζωή σου... Με συνοπτικές διαδικασίες καθαρίζεσαι από τους πάντα οπλισμένους στρατιώτες.

Ας υποθέσουμε ότι έχει έρθει ένας φίλος σου στην Αθήνα (π.χ. τα Ιεροσόλυμα) και έχεις την επιθυμία να τον συνοδέψεις και να του δείξεις την πόλη. Αδύνατον αν είσαι Παλαιστίνιος. Για «τιποτένιους» λόγους δεν υπάρχει περίπτωση να σου επιτρέψουν τη διέλευση και πρόσβαση.
Έχεις το σπίτι με την οικογένειά σου στη Βέργα με κάποιες ελιές για να βγάζετε τα προς το ζην. Μια μέρα σου καίνε μέρος του ελαιώνα και σου αφήνουν τελεσίγραφο κάτω απ’ την πόρτα λίγων ωρών για να εγκαταλείψεις πλήρως την περιοχή. Αν προσπαθήσεις να αντισταθείς η κατάληξή σου είναι βέβαιη...


Σε ακριβώς αυτά τα εδάφη θα δημιουργηθεί ένας μικρός οικισμός του κατακτητή. Θα είναι βαριά περιφραγμένος και θα φρουρείται από στρατιώτες. Θα δημιουργηθούν στάσεις λεωφορείων στους δρόμους για να εξυπηρετούν μόνο αυτούς τους εποίκους και θα φυλάγονται από οπλισμένους στρατιώτες ακόμα και για έναν επιβάτη.

Δεύτερο σενάριο - Αν η Καλαμάτα ήταν η Λωρίδα της Γάζας:


• Αν ήσασταν από τους τυχερούς και γεννιόσασταν στην Καλαμάτα-Γάζα ως απόγονοι των προσφύγων της κατοχής του 1948 δεν θα μπορούσατε να κάνετε κάποιο όνειρο της ζωής σας πραγματικότητα. Ένα τοίχος από μπετόν εμποδίζει οποιαδήποτε ανταλλαγή με τον έξω κόσμο. Η διέλευση ελέγχεται αυστηρότατα από ισχυρά οπλισμένες ομάδες του κατακτητή. Αν δε, είχες όνειρα να ταξιδέψεις κάπου στο εξωτερικό ελάχιστες οι πιθανότητες να σε αφήσουν να πραγματοποιηθεί αυτό...

Δεν έχεις κανέναν έλεγχο της ζωής σου πλέον και εξαρτάσαι απ’ τις ορέξεις και διαθέσεις του κατακτητή σου...

Εσύ πώς θα ένιωθες σ’ αυτή την κατάσταση; Θα μπορούσες να ζήσεις έτσι;

Τα παραπάνω σενάρια δεν είναι βγαλμένα απ' το μυαλό κανενός. Είναι πραγματικότητες που αντίκρισα ιδίοις όμμασι στην κατεχόμενη Παλαιστίνη ως μέλος της ειρηνευτικής πολιτιστικής φωνής της Παλαιστίνης με τη Συμφωνική Παλαιστινιακή Ορχήστρα Νέων (PYO) και την Εθνική Παλαιστινιακή Ορχήστρα (PNO). Σκεφτόμουν, μα πώς γίνεται ένας λαός να υπομένει τέτοια απαξίωση και εξευτελισμό; Παρόλα αυτά οι Παλαιστίνιοι είναι περήφανος λαός, ταλαντούχος, μορφωμένος λαός που διψάει για ειρήνη και δικαιοσύνη.

Ζητάει αυτά που για εμάς είναι αυτονόητα και αντ' αυτού τσακωνόμαστε για πταίσματα μπροστά στις δυσκολίες αυτού του λαού. Επίσης να ειπωθεί ότι υπάρχουν αρκετοί Παλαιστίνιοι Ελληνορθόδοξοι, Καθολικοί, Δρούζοι κ.ά. στο θρήσκευμα. Ο λαός της Παλαιστίνης έχει μάθει να αποδέχεται τη διαφορετικότητα, ζει με αυτή εδώ και αιώνες.

Αυτό που ζητά είναι να ακουστεί επιτέλους αυτή η κραυγή για δικαιοσύνη για να μπορέσουν να συνυπάρξουν ειρηνικά όλες οι πλευρές.

Τα κράτη της Δύσης αντί να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα κατά της βίας απ' όπου και αν προέρχεται και να βοηθήσουν με όλες τους τις δυνατότητές και δυνάμεις να επιλυθεί η επί δεκαετίες καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην πολύπαθη περιοχή, αναλώνονται στην αποδοχή και αναπαραγωγή του εκδικητικού νόμου «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού». Αναρωτιέμαι πώς γίνεται μέσα σε λίγες μόνο ώρες να σβηστούν οι αιματηρές πολεμικές μνήμες των προγόνων μας, οι αρχές του Χριστιανισμού, του Διαφωτισμού και των θεμελιωδών αρχών της ειρήνης και ελευθερίας που ισχυρίζονται πως έχουν ως πυλώνα τους τα σύγχρονα κράτη;

Αλιεύτηκε από εδώ: 
https://lskilkispaionias.blogspot.com/2023/10/blog-post_22.html?fbclid=IwAR3d_yi-lXN6TVjrXvrbycdCvpAs0vNMwkQsBMH-svNAn6V6LNV2Ucuvk0I

17 Σεπτεμβρίου, 2023

#Μάνος_Λοΐζος Σαν σήμερα το 1982 έφυγε,,🚩 Αλλά Είναι Παρών 🚩





από 
Πρόσωπα
Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1937.
Η ενασχόλησή μου με τη μουσική αρχίζει στην ηλικία των επτά ετών,
όταν ξεκίνησα να μαθαίνω βιολί, πιάνο και κιθάρα.
Το 1955 πήγα στην Αθήνα να σπουδάσω, όχι μουσική βέβαια,
γιατί ήταν δύσκολο να πείσω τους γονείς μου να κάνω ανώτερες σπουδές μουσικής, αλλά οικονομικά στην Ανωτάτη Εμπορική όπου φοίτησα τρία χρόνια.


Το πρώτο μου τραγούδι, το 1962, είναι σε ποίηση Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, μετάφραση του Νίκου Γκάτσου κι έχει τον τίτλο
''Το τραγούδι του δρόμου''.

Ο ποιητής και συγγραφέας Γιάννης Νεγρεπόντης, μου εμπιστεύτηκε τους στίχους του, όπως ''Το ακορντεόν'', ''3ος Παγκόσμιος'',
(Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Χανς),
κι ένα κύκλο τραγουδιών,
''Τα Νέγρικα''.


Με τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου κάναμε το ''Καλημέρα Ήλιε'',
ενώ η γνωριμία μου με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο ήταν πραγματικά ένας Σταθμός και το ξεκίνημα μιας συνεργασίας, με την κυκλοφορία του δίσκου ''Ο σταθμός'

και στη συνέχεια με άλλες δουλειές, όπως οι 

''Θαλασσογραφίες'' 


και το ''Να 'χαμε τι να 'χαμε''.


Με την Κωστούλα Μητροπούλου γράψαμε τον ''Στρατιώτη'',



(Το εμβατήριο που τού 'μαθαν να λέει) και τον ''Δρόμο''.
Ο ''Δρόμος'' 

είναι το καλύτερό μου τραγούδι.
Αναφέρεται στην περίοδο της Κατοχής αλλά έχει μια εφαρμογή πιο καθολική, σε κάθε περίπτωση που ένας λαός αγωνίζεται για την ελευθερία του.
Ο δημιουργός άλλοτε είναι κοινωνικός, άλλοτε είναι πολιτικοποιημένος,
άλλοτε είναι ερωτικός.
Με αυτή την έννοια πιστεύω ότι έχω ένα ευρύ φάσμα στη δουλειά μου.


Άλλοτε έχω γράψει τραγούδια διαμαρτυρίας, άλλοτε έχω γράψει τραγούδια τρυφερά, όπως το ''Νανούρισμα'' (Θα κεντήσω
πάνω στου αλόγου σου τη σέλα)
και άλλοτε ερωτικά τραγούδια όπως το ''Σ' ακολουθώ''.


Είμαι ένας ευαίσθητος δέκτης γεγονότων και καταστάσεων
που ζούμε καθημερινά όλοι μας.
Γεγονότα και καταστάσεις όπως ο αγώνας του λαού μας,
ο αγώνας της εργατικής τάξης για το μεροκάματο, για καλύτερες συνθήκες ζωής, για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία.


Η στρατευμένη τέχνη είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες των φτωχών παιδιών, που πεινάνε, αγωνίζονται και σκοτώνονται καθημερινά.


Μάνος 
Λοΐζος

Σαν σήμερα,
το 1982, έφυγε από τη ζωή.


07 Σεπτεμβρίου, 2023

ΓΙΑ ΤΟ #ΣΥΜΦΩΝΟ_μη_Επίθεσης_ΜΟΛΟΤΩΦ_ΡΙΜΠΕΝΤΡΟΠ




ΣΥΜΦΩΝΟ ΜΟΛΟΤΩΦ-ΡΙΜΠΕΝΤΡΟΠ – Ένας ιδιοφυής ελιγμός — του Στέλιου Κανάκη 
Από Ατεχνως

Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 η ΕΣΣΔ ήταν το μόνο ευρωπαϊκό έθνος που είχε έρθει σε ευθεία και άμεση σύγκρουση με χώρες του άξονα. 
Στον εμφύλιο της Ισπανίας, με τους Γερμανούς και τους Ιταλούς, όπου βρέθηκε να υπερέχει σε οπλικά συστήματα και στις επιδόσεις των μαχητικών αεροσκαφών (τα σοβιετικά ταχύτερα κατά 100 χιλιόμετρα την ώρα) και στην Κίνα και στη Μογγολία, όπου στις 20 Αυγούστου 1939 στον ποταμό Khalkhyn Gol κατατρόπωσε τους Ιάπωνες.

Η ΕΣΣΔ, όλο αυτό το διάστημα, επιδίωκε σθεναρά τη δημιουργία συστήματος συλλογικής ασφάλειας με το Λονδίνο και το Παρίσι και τη συμμετοχή της Βαρσοβίας, με στόχο τον περιορισμό της ναζιστικής επιθετικότητας και το σκεπτικό ότι η διαφύλαξη της ανεξάρτητης Πολωνίας θα απέκλειε το ενδεχόμενο της απευθείας επίθεσης της Γερμανίας εναντίον της ΕΣΣΔ.

Οι Σοβιετικοί έβλεπαν, γνώριζαν και συνεκτιμούσαν. 
Η πολιτική “κατευνασμού” και η γενικότερη στάση Βρετανών και Γάλλων, η άρνησή τους για την ένοπλη προσφορά της ΕΣΣΔ στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Τσεχοσλοβακίας, το όνειδος του Συμφώνου του Μονάχου, οι εκφρασμένες πολλαπλά και ευθαρσώς απόψεις των ναζιστών για “ζωτικό χώρο” προς ανατολάς και την εξάλειψη των Σλάβων έδειχναν προς τα πού στόχευαν όλοι μαζί.

Ήδη από τον Μάιο του 1938, ένα κρυπτογράφημα των υπηρεσιών της NKVD ενημέρωνε επειγόντως την ανώτατη ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης για ένα απόρρητο μυστικό σχέδιο σε βάρος της.

Του διαμορφωμένου αντισοβιετικού συνασπισμού ηγείτο και χρηματοδοτούσε η Βρετανία. 

Το πολεμικό σχέδιο δράσης που είχε καταρτιστεί και εγκριθεί, με τη σύμφωνη γνώμη όλων, είχε ως εξής:

Α. Η Ιαπωνία ξεκινά τον πόλεμο εναντίον μας με επίθεση στην Άπω Ανατολή.

Β. Με το πρόσχημα της βοήθειας προς την Ιαπωνία, δυνάμει του αντικομμουνιστικού συμφώνου, η Γερμανία ξεκινά άμεσα πολεμικές επιχειρήσεις. Ο γερμανικός στρατός διασχίζοντας την Πολωνία, επιτίθεται εναντίον της ΕΣΣΔ με κατεύθυνση το τμήμα της Ουκρανίας ανατολικά του Δνείπερου.

Γ. Τα πολωνικά στρατεύματα παίρνουν θέση στο νότιο τμήμα του μετώπου και επιτίθενται στο τμήμα της Ουκρανίας δυτικά του Δνείπερου.

Δ. Τα ιταλικά στρατεύματα συμμετέχουν με δύο τρόπους, μέσω Τουρκίας από ξηράς και με τη βοήθεια του ιταλικού στόλου που θα εισέλθει στη Μαύρη Θάλασσα, με απόβαση στρατευμάτων επιτίθενται στον Καύκασο.

Με την έναρξη των επιχειρήσεων, το βρετανικό ναυτικό θα προχωρούσε σε αποκλεισμό των ακτών της Βόρειας Θάλασσας και στη συνέχεια, εκμεταλλευόμενο την απασχόληση του Κόκκινου Στρατού στα βασικά μέτωπα, θα επιτίθετο στις βόρειες ακτές της ΕΣΣΔ με στόχο την κατάληψη του Μούρμανσκ και του Αρχάγγελου. 
Στόχος τους να δημιουργούσαν γύρω από τη Μόσχα μικρά ανεξάρτητα κράτη χωρίς διέξοδο στη θάλασσα. 
Το ζήτημα της Τσεχίας και πάλι με τη βοήθεια της Βρετανίας θα ρυθμιζόταν κι αυτό, όπως ρυθμίστηκε το ζήτημα της Αυστρίας «ανώδυνα». Σε κάθε περίπτωση προβλεπόταν η Τσεχοσλοβακία να υποταχθεί πλήρως στη Γερμανία (Το τελευταίο, δυστυχώς, επετεύχθη).

Ο άνθρωπος που υπέγραφε το παραπάνω κρυπτογράφημα, ο Κοσένκο, δούλευε για τις μυστικές υπηρεσίες της ΕΣΣΔ και αυτά που έγραφε ήταν πληροφορίες. Το πρόβλημα είναι πως κατά μεγάλο, τεράστιο ποσοστό, τα πράγματα εξελίχθηκαν ή έτειναν να εξελιχθούν με αυτόν τον τρόπο.

Οι δυτικοί “Σύμμαχοι” παρά την ανομολόγητη ευθέως, πολλές φορές, αλλά πολύ συγκεκριμένη αντισοβιετική στάση τους παρακολουθούσαν παράλληλα και την γιγάντωση της χιτλερικής Γερμανίας.
 Στα πλαίσια αυτά θεωρούσαν ως καλλίτερη για αυτούς λύση την εμπλοκή της ΕΣΣΔ σε πόλεμο με τη Γερμανία και την αποδυνάμωση εξ αυτού και των δύο.

Με επιμονή της ΕΣΣΔ και με σκανδαλώδεις καθυστερήσεις μηνών, αρχίζουν στις 11 Αυγούστου 1939, οι τριμερείς συνομιλίες στη Μόσχα μεταξύ ΕΣΣΔ-Βρετανίας-Γαλλίας. 
Το επίπεδο εκπροσώπησης σ’ αυτές των Γαλλίας – Βρετανίας είναι εξευτελιστικό για την ΕΣΣΔ και καταδεικνύει την έλλειψη ενδιαφέροντος και βούλησης από μέρους τους.
 Ο Γάλλος εκπρόσωπος, χρόνια μετά (Μάϊος 1992) έγραφε στο ημερολόγιό του πως ο πρωθυπουργός του Εντουάρ Νταλαντιέ (Édouard Daladier), τις παραμονές της αναχώρησής του για τη Μόσχα τού δημιούργησε την πεποίθηση πως «αντέτασσε στους Σοβιετικούς μια σιδερένια περιφρόνηση». Αξίζει να σημειωθεί πως αυτά που γράφει στο ημερολόγιό του ο Γάλλος στρατηγός για την περίοδο Σεπτέμβριος 1939-Ιούνιος 1940 αρκούν για να χαρακτηρίζονταν ορισμένα από τα πιο σημαίνοντα πρόσωπα της Γαλλίας ένοχοι εσχάτης προδοσίας.

Οι καθυστερήσεις από μέρους των Δυτικών είναι απερίγραπτες. 
Οι αντιπροσωπείες των δυτικών έφτασαν στο Λένινγκραντ μετά από ταξίδι μιας εβδομάδας με… εμπορικό πλοίο. 
Η Σοβιετική Ένωση προτείνει στην Πολωνία τη συνδρομή της με στρατό και όπλα. Η Πολωνία αρνείται.
 Σε περίπτωση κατάληψης της Πολωνίας από τους Γερμανούς, το Γ΄ Ράιχ θα έφτανε στα σύνορα της ΕΣΣΔ. 
Αν Γαλλία – Βρετανία επέμεναν, η Πολωνία θα δεχόταν τη συνδρομή της ΕΣΣΔ. Γνώριζαν την ανικανότητα του πολωνικού στρατού να αντισταθεί σε γερμανική επίθεση την οποίαν θεωρούσαν πολύ πιθανή.
 Αντίθετα, η εντολή τους προς τους πρέσβεις τους στη Βαρσοβία ήταν να παραμείνει η ΕΣΣΔ μακριά από τις σχετικές διαπραγματεύσεις.

Αποδεικνύεται όμως πως οι αντιπροσωπείες δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη νομιμοποιητικά έγγραφα. 
Γράφει σχετικά ο Τζέφρι Κ. Ρόμπερτς:
«Αυτοί [οι Βρετανοί και οι Γάλλοι] είδαν την αντιπροσωπεία [Drax] ως μια πολιτική ενέργεια που θα ευχαριστούσε τη Μόσχα και θα ασκούσε πίεση στο Βερολίνο. Σύμφωνα με αυτή τη στρατηγική, ο ναύαρχος Drax, αρχηγός της βρετανικής αντιπροσωπείας, έλαβε εντολή να καθυστερήσει τη σύναψη οποιωνδήποτε λεπτομερών και συγκεκριμένων στρατιωτικών συμφωνιών.

Όταν επιτέλους έφτασε η στρατιωτική αποστολή στη Μόσχα οι Ρώσοι ανακάλυψαν ότι ο ναύαρχος Drax δεν είχε γραπτή εξουσιοδότηση για διαπραγματεύσεις και, παρόλο που οι Γάλλοι είχαν την εξουσία να διαπραγματευτούν για όλα τα στρατιωτικά ζητήματα, δεν είχαν εξουσιοδότηση να υπογράψουν καμία συμφωνία. Αντίθετα, ο Βοροσίλοφ, αρχηγός της σοβιετικής αντιπροσωπείας, παρουσίασε γραπτή εντολή να διαπραγματευτεί και να υπογράψει μια στρατιωτική σύμβαση»[i].

Στις αγγλο-γαλλο-σοβιετικές συνομιλίες που διαρκούσαν έως τα μέσα Αυγούστου 1939, η Μόσχα επέμενε στη ρήτρα περί άμεσης στρατιωτικής αλληλοβοήθειας σε περίπτωση ναζιστικής επίθεσης, όμως οι άλλες πλευρές σκόπιμα υπονόμευσαν αυτή την προσπάθεια. 
Οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν. 
Αρνητικό ρόλο έπαιξαν επίσης η επιθυμία του Λονδίνου και του Παρισιού να εκμεταλλευτούν τις συνομιλίες με τη Μόσχα για να πετύχουν άλλον έναν συμβιβασμό με τον Χίτλερ εις βάρος της Πολωνίας και της Σοβιετικής Ένωσης, 
η άρνηση της εχθρικής προς την ΕΣΣΔ Βαρσοβίας να επιτρέψει τη διέλευση σοβιετικών στρατευμάτων από το έδαφός της,
 καθώς και οι παράλληλες μυστικές αγγλο-γερμανικές επαφές, για τις οποίες ο Ι. Στάλιν ήταν ενήμερος.

Οι Γαλλοβρετανοί στις συνομιλίες, δεν πιέζουν την Πολωνία και αρνούνται να καλύψουν την ΕΣΣΔ και τις Βαλτικές χώρες σε περίπτωση επίθεσης του Χίτλερ.
 Είναι σα να προκαλείται η Γερμανία να επέμβει. 
Η Πολωνία κινδυνεύει.
 Η απόφαση στη Γερμανία για την εισβολή έχει παρθεί. 
Στις 10 Αυγούστου εκτελέστηκε η προβοκάτσια “Κονσερβοκούτι”. 
Μ’ αυτήν οι ναζιστές σκηνοθέτησαν δήθεν πολωνική επίθεση εναντίον του συνοριακού Ρ/Σ του Γκλάιβιτς. Ο γερμανικός στόλος έχει βγει στην ανοιχτή θάλασσα. Εάν καταληφθεί η Πολωνία, οι Γερμανοί φτάνουν στα σοβιετικά σύνορα. Οι Γερμανοί, έχοντας καταλάβει την Κλάιπεντα, βρίσκονταν δυο βήματα από το Λένινγκραντ. Οι Γαλλοβρετανοί φαίνεται να αγνοούν ή ακόμη χειρότερα να υποδαυλίζουν τη συγκεκριμένη στρατηγική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί.

Η ΕΣΣΔ κάνει απίστευτες παραχωρήσεις. 
Όταν αρχίζει να διαφαίνεται ότι μπορεί να δεχτεί συμφωνία και χωρίς αμοιβαίες εγγυήσεις, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί… τρομοκρατούνται
Οι τηλεγραφικές οδηγίες των τελευταίων προς τους αντιπροσώπους τους είναι να μην αναλαμβάνουν δεσμεύσεις, να παρελκύουν και να καθυστερούν. Ο ίδιος ο στρατηγός Ντιμένκ είναι κατάπληκτος και έξαλλος με την ηγεσία της χώρας του.
 Η ΕΣΣΔ είναι έτοιμη να συμφωνήσει σε απίστευτα πράγματα, κατά τη γνώμη του και η Γαλλία δεν αρπάζει την ουρανοκατέβατη ευκαιρία. 
Το ίδιο μπερδεμένος είναι και ο Βρετανός πρέσβης στη Μόσχα. 

Στις 13 Αυγούστου τηλεγραφεί στο Λονδίνο:
«Οι γραπτές οδηγίες που δόθηκαν στο ναύαρχο Ντραξ ορίζουν ότι οι συνομιλίες πρέπει να διεξάγονται με βραδύτητα μέχρι τη στιγμή που θα επιτευχθεί συμφωνία στα εκκρεμή πολιτικά θέματα. Από την άλλη μεριά πάλι, οι οδηγίες του Γάλλου στρατηγού του καθορίζουν να κάνει τα πάντα ώστε η στρατιωτική συμφωνία να συναφθεί το ταχύτερο δυνατό. Είναι φανερό ότι οι οδηγίες αυτές διίστανται με τις οδηγίες του στρατηγού Ντραξ.

Θα σας ήμουν ευγνώμων αν μου αποσαφηνίζατε επειγόντως αν η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος εξαρτά τη συνέχιση των στρατιωτικών συνομιλιών πέραν του σταδίου των κοινοτυπιών, οι οποίες δεν δεσμεύουν σε τίποτα, από την προγενέστερη λύση του ζητήματος της «έμμεσης εισβολής». Πολύ θα με λυπούσε αν πραγματικά αυτή ήταν η πρόθεση της κυβέρνησης της Αυτού Μεγαλειότητος, γιατί όλες οι ενδείξεις μας πείθουν απόλυτα ότι η Σοβιετική στρατιωτική ηγεσία επιθυμεί να εκπληρώσει με σοβαρότητα την αποστολή της.»[ii]

Στις 15 Αυγούστου 1939 η Σοβιετική Ένωση, διά μέσου των Κλίμεντ Βοροσίλοφ (Kliment Yefremovich Voroshilov) και Μπόρις Σαπόσνικοφ (Boris Mikhaylovich Shaposhnikov), συγκεκριμενοποιεί την προσφορά της. 
Ήταν διατεθειμένη να στείλει στα γερμανικά σύνορα
 έως 120 μεραρχίες πεζικού (η κάθε μία με περίπου 19.000 στρατιώτες),
 16 μεραρχίες ιππικού,
 5.000 βαριά όπλα πυροβολικού, 
9.500 άρματα μάχης και 
έως 5.500 μαχητικά και βομβαρδιστικά αεροσκάφη.[iii]

Αν αυτή η πρόταση είχε γίνει δεκτή θα μπορούσαν να έχουν αντιπαραταχθεί εναντίον της Γερμανίας σε δύο μέτωπα 300 τουλάχιστον μεραρχίες όταν τότε η Γερμανία διέθετε κάτω από 150.

Ο ιστορικός Simon Sebag Montefiore[iv], κάθε άλλο παρά φιλοσοβιετικός ή φιλοσταλινικός, είχε δηλώσει για τη συγκεκριμένη πρόταση:
«Η λεπτομέρεια της προσφοράς του Στάλιν υπογραμμίζει αυτό που είναι γνωστό. Ότι η Βρετανία και η Γαλλία μπορεί να έχασαν μια κολοσσιαία ευκαιρία το 1939 για να αποτρέψουν τη γερμανική επιθετικότητα που εξαπέλυσε τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δείχνει ότι ο Στάλιν μπορεί να ήταν πιο σοβαρός, από ότι νομίζαμε, προσφέροντας αυτή τη συμμαχία».

Όταν, με τα πολλά, τίθεται το ζήτημα πώς οι σοβιετικές δυνάμεις θα βρεθούν σ’ επαφή με τις δυνάμεις του Γ΄ Ράιχ ώστε να συνδράμουν τους δυτικούς, μιας και δεν έχουν κοινά σύνορα η ΕΣΣΔ με τη Γερμανία, το αδιέξοδο μονιμοποιείται. Η Πολωνία δεν δέχεται να περάσουν από το έδαφός της δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού και οι δυτικοί σύμμαχοί της δεν της το ζητούν, αν και θα μπορούσαν να το επιβάλλουν

Πέραν αυτού του σημείου, εξέλιξη στις συνομιλίες δεν υπάρχει. Απεναντίας καθίσταται φανερό ότι με τις δήθεν συνομιλίες καταβάλλεται προσπάθεια να επιτεθεί η Γερμανία στην ΕΣΣΔ. 
Βρετανία και Γαλλία δολοπλοκούν για την καταστροφή της ΕΣΣΔ και όχι του “αντιπάλου” τους της Γερμανίας.
 Έκριναν πως μια συμμαχία τους με την σοσιαλιστική Σοβιετική Ένωση θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνη για τον ίδιο τον ιμπεριαλισμό.

Όλα αυτά τα χρόνια που η Ευρώπη παραδίδεται αργά αλλά σταθερά στα νύχια του ναζισμού, η ΕΣΣΔ κατέβαλε συνεχείς, σημαντικές και άοκνες προσπάθειες για ένα Σύμφωνο Συλλογικής Ασφάλειας. 

Αργότερα, ο τότε πρωθυπουργός του Λαϊκού Μετώπου της Γαλλίας, Λεόν Μπλουμ (Léon Blum) παραδεχόταν ότι η στάση της κυβέρνησής του δεν ήταν συνεπής όπως η αντίστοιχη της ΕΣΣΔ:
«Οι Ρώσοι, επιθυμούσαν πολύ να πραγματοποιηθούν επαφές μεταξύ Γενικών επιτελείων. Αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε και η επιμονή των Ρώσων αντιμετωπίστηκε με αναβλητική, γενικά, διάθεση. Η Ρωσία μας πρόσφερε –και η ίδια αναλάμβανε να μη δεχθεί την ανάλογη υλική προσφορά– την ανακοίνωση πληροφοριών επί των στρατιωτικών δυνατοτήτων της, των βιομηχανικών υλών και άλλων διευκολύνσεων που θα μπορούσε να θέσει στη διάθεσή μας στην περίπτωση μιας ευρωπαϊκής σύρραξης. Σ’ αντάλλαγμα ζητούσε μόνο παρόμοιες πληροφορίες, αλλά αυτές ακριβώς οι πληροφορίες δεν δόθηκαν ποτέ από μέρους μας»[v].

Αν και ο πόλεμος προβάλει αναπόφευκτος, οι Βρετανία-Γαλλία δεν φαίνονται διατεθειμένες να πάρουν συγκεκριμένα μέτρα για να τον εμποδίσουν.
 Οι χώρες αυτές, όχι μόνο δεν θέλουν συμμαχία με την Σοβιετική Ένωση αλλά προσπαθούν να εξωθήσουν τη Γερμανία σε πόλεμο με την ΕΣΣΔ. 
Η ίδια η Γερμανία έχει μεν αποφασίσει την κατάληψη της Πολωνίας αλλά, δεν έχει κανένα λόγο, προς ώρας τουλάχιστον, να εμπλακεί σε διμέτωπο πόλεμο.

Παράλληλα η Μόσχα δεν έχει κανένα λόγο να βρεθεί απομονωμένη απέναντι στη Γερμανία. 
Ούτε να παρεμβληθεί μονομερώς σ’ έναν πόλεμο της Γερμανίας με τρίτες χώρες. 
Βούλησή της είναι να μην συμμετέχει στον επικείμενο πόλεμο όσο είναι δυνατόν, ειδικά χωρίς κάλυψη από τις “Συμμαχικές” χώρες. 
Οι διαπραγματεύσεις με Γαλλία – Βρετανία είχαν αποτύχει – «προσέκρουσαν σε ανυπέρβλητα εμπόδια» υποστήριζε μέχρι τέλους της ζωής του ο Βοροσίλοφ. 
Στόχος της ΕΣΣΔ ήταν να κρατηθεί ο πόλεμος μακριά από τα εδάφη της.

Τα σχέδια που απεργάζονται από καιρό οι δυτικοί, πολλές φορές σε συνεννόηση με την Αντικομιντέρν Συμμαχία φαίνεται να ευοδώνονται. 
   Η ΕΣΣΔ όμως πρέπει να ζήσει. 
Με μια ιδιοφυή διπλωματική κίνηση – ίσως την ιδιοφυέστερη της ύπαρξής της καταφέρνει να αλλάξει άρδην το σκηνικό και να κερδίσει χρόνο στην προετοιμασία της για το έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτο.

Την 21η Αυγούστου 1939, όταν έγινε πλέον ξεκάθαρο πως οι διαβουλεύσεις με τους εν δυνάμει συμμάχους έφτασαν σε αδιέξοδο, 
η ηγεσία της ΕΣΣΔ αποδέχθηκε την πρόταση του Βερολίνου για επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Ρίμπεντροπ στη Μόσχα. 
Στο πλαίσιο αυτής, εσπευσμένα οι εκατέρωθεν θέσεις έγιναν αντικείμενο άμεσης επεξεργασίας και υπογράφηκε τη νύχτα 23–24 Αυγούστου το σοβιετικό-γερμανικό Σύμφωνο μη Επίθεσης παρουσία του Ιωσήφ Στάλιν, ενδεικτικό της σημασίας που προσέδιδε η ΕΣΣΔ.

Η Σοβιετική Ένωση είναι η τελευταία χώρα που υπογράφει τέτοιο σύμφωνο μετά από την Πολωνία, τη Μ. Βρετανία, τη Γαλλία και τις υπόλοιπες χώρες της δυτικής Ευρώπης.

Στο Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ η ΕΣΣΔ απαίτησε 
την ανατολική Πολωνία η οποία είχε υφαρπαχτεί από τον πόλεμο του 1919 και στην οποία πλειοψηφούσαν οι Ουκρανοί και οι Λευκορώσοι. Ουσιαστικά επρόκειτο για τη “Γραμμή Κέρζον”[vi] που είχαν αναγνωρίσει και οι Δυτικοί ως συνοριακή γραμμή μεταξύ ΕΣΣΔ και Πολωνίας.

Ακολούθως, στις 17 Σεπτεμβρίου 1939, όταν πια δεν υφίστατο πολωνικό κράτος, τα σοβιετικά στρατεύματα εγκαταστάθηκαν στην Πολωνία, αλλά μόνο σε εκείνα τα εδάφη που η Βαρσοβία κατέκτησε βίαια το 1920–1921 – τη Δυτική Ουκρανία και τη Δυτική Λευκορωσία. Στα σύνορα που υιοθετούσε η “Γραμμή Κέρζον”.

Λίγο πριν, στις 11 Αυγούστου 1939, ο Χίτλερ είχε πει στον Carl Jacob Burckhardt:
« Όλα όσα αναλαμβάνω απευθύνονται στη Ρωσία. Εάν η Δύση είναι υπερβολικά ηλίθια και πολύ τυφλή για να το καταλάβει, θα υποχρεωθώ να καταλήξω σε συμφωνία με τους Ρώσους, να σπάσω τη Δύση και στη συνέχεια μετά την ήττα της, να στραφώ κατά της Σοβιετικής Ένωσης».

Ο ακόλουθος της Γαλλικής πρεσβείας στο Βερολίνο, λίγο πριν την υπογραφή του Συμφώνου Μολότωφ-Ρίμπεντροπ, για την ακρίβεια μία μέρα πριν γίνει γνωστό, λέει στον υπουργό πολέμου της Γαλλίας αλλά και στην ανώτατη γαλλική ηγεσία:
«Είναι πιθανό, εν ονόματι Βιντλέ, ότι βρισκόμαστε στις παραμονές των πρώτων αιματηρών επεισοδίων του πολέμου, λέγω του πολέμου ξεκάθαρα και όχι των εκφράσεων των εφημερίδων “του λευκού πολέμου”, του πόλεμου νεύρων ή του πόλεμου ειρήνης. Η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο από το 1938, γιατί η ειρήνη εδράζεται σε συνθήκες ενώ ο πόλεμος είναι κατάσταση πραγμάτων που αντιστοιχεί στην απουσία συνθηκών».

Χαρακτηρίζει δηλαδή την κατάσταση της εποχής ως διάλυση του διεθνούς δικαίου όπως αυτό υφίστατο μέχρι εκείνη την περίοδο.

Όταν πραγματεύτηκε τη γαλλική πολιτική απέναντι στα ζητήματα του Μονάχου είπε ότι αυτή ισοδυναμούσε με προδοσία.

Αργότερα, στο Foreign Affairs τον Ιανουάριο του 1940 εκτιμώντας το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ έλεγε:
«Οι Μπολσεβίκοι είναι ρεαλιστές. Ως εκ τούτου θα αποφύγουν πιθανώς να συμμετάσχουν στον ευρωπαϊκό πόλεμο εκμεταλλευόμενοι συγχρόνως κάθε ευκαιρία για να ενισχύσουν την άμυνα της Ρωσίας, απέναντι στη Δύση, ενάντια στην περίπτωση ανανέωσης της υγειονομικής ζώνης του 1919 ή ακόμα και της επέκτασης προς ανατολάς. Κατόπιν της εκ νέου αναδιανομής της ανατολικής Ευρώπης, της απόκτησης μιας κυρίαρχης θέσης της ανατολικής Βαλτικής και της προοπτικής εξασφάλισης μιας βάσης στα Βαλκάνια η Ρωσία διατηρεί την ισορροπία δυνάμεων στην ανατολική Ευρώπη».

Από τότε που δημοσίευσε το Mein Kampf το 1925, ο Χίτλερ δεν έκανε ποτέ μυστικό για την επιθυμία του να ανατρέψει τη συνθήκη των Βερσαλλιών, να υποτάξει την Ανατολική Ευρώπη για να δημιουργήσει “ζωτικό χώρο” (lebensraum) για τους Γερμανούς, να καταστρέψει τον σοβιετικό μπολσεβικισμό και να κάνει τη Γερμανία σε έναν κόσμο εξουσία.
Στις 11 Αυγούστου 1939, ο Χίτλερ είπε στον Carl Jacob Burckhardt: 
«Όλα όσα αναλαμβάνω απευθύνονται στη Ρωσία. Εάν η Δύση είναι υπερβολικά ηλίθια και πολύ τυφλή για να το καταλάβει, θα υποχρεωθώ να καταλήξω σε συμφωνία με τους Ρώσους, να σπάσω τη Δύση και στη συνέχεια μετά την ήττα της, να στραφώ κατά της Σοβιετικής Ένωσης».

Με την υπογραφή του Συμφώνου η Σοβιετική Ένωση καθιστά σαφές, με πολλούς τρόπους, στους δυτικούς ότι προτίθεται να υπογράψει συμφωνία και με αυτούς.

Πριν το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ η ΕΣΣΔ είχε εξαντλήσει κάθε προσπάθεια δημιουργίας αντιχιτλερικού μετώπου με τις καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης.

Στις 25 Αυγούστου ο Βοροσίλοφ δηλώνει στον Ντιμένκ:
 «Η συμφωνία αυτή δεν στρέφεται ενάντια στη Γαλλία».
 Επίσης, την ίδια μέρα ο πρωθυπουργός και υπουργός των εξωτερικών της ΕΣΣΔ Β. Μολότωφ δηλώνει στον πρέσβη της Γαλλίας στη Μόσχα πως:
 «Όσον αφορά το γαλλοσοβιετικό σύμφωνο, τίποτα δεν απαγορεύει τη διατήρησή του». 

 

Στις 27 Αυγούστου, ο Βοροσίλοφ πάλι, δηλώνει στο Πρακτορείο ΤΑΣΣ:
«Η διακοπή των συνομιλιών με τη Βρετανία και τη Γαλλία δεν οφείλεται στο ότι η ΕΣΣΔ υπέγραψε σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία. Αντίθετα: Το Σύμφωνο μη Επίθεσης υπογράφηκε επειδή οι στρατιωτικές συνομιλίες με τη Γαλλία και τη Βρετανία προσέκρουσαν σε ανυπέρβλητα εμπόδια».[vii]

Η συμφωνία πιάνει τους δυτικούς στον ύπνο. Προχωρούν σε αποκαλυπτικές που κάποιες είναι δηλωτικές για τις επιδιώξεις τους δηλώσεις.
 Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Ουίνστον Τσόρτσιλ, αμέσως μετά την υπογραφή του συμφώνου:
«Οι ναζί πρόδωσαν το αντι-Κομιντέρν σύμφωνο και τις αντί-Μπολσεβίκικες συμφωνίες».

Η δε αμερικάνικη εφημερίδα Νew York Herald Tribune έγραφε πως ο Χίτλερ «δεν κράτησε την υπόσχεσή του να είναι λιοντάρι προς ανατολάς και αρνάκι προς δυσμάς».

Ο Badia έγραφε:
«Αντίθετα με αυτό που επανειλημμένα έχει λεχθεί, το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο δεν είναι ούτε η αιτία ούτε το πρόσχημα του πολέμου. Δεν προκάλεσε ούτε καν την επίσπευση της έκρηξής του. Αντίθετα, είναι πολύ πιθανό ότι η υπογραφή ενός γαλλοαγγλικορωσικού συμφώνου θα είχε συγκρατήσει τον Χίτλερ την τελευταία στιγμή ή ακόμη θα τον είχε αναγκάσει σε μια γρήγορη συνθηκολόγηση».[viii]

Ακόμη και ο Φινλανδός ηγέτης Karl Mannerheim, ο οποίος δεν μπορούσε να χαρακτηριστεί φιλοσοβιετικός δήλωνε:
«Πρέπει να παραδεχτώ ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν έξυπνη στην εξωτερική της πολιτική».

Αλλά και άλλοι αντικομμουνιστές μελετητές:
«Δεδομένης της έλλειψης σοβαρής πρόθεσης στο Λονδίνο ήταν αναπόφευκτο να στραφούν οι Ρώσοι στους Γερμανούς»[ix].

«Είχε η σοβιετική κυβέρνηση άλλη επιλογή για να προστατεύσει την ασφάλειά της εκτός από τη σύναψη συμφώνου μη επίθεσης με τη Γερμανία;… Η απάντηση πρέπει να είναι ότι η σοβιετική θέση ήταν και άκαμπτη και δικαιολογημένη… Ο πόλεμος ήταν επικείμενος, και οι Σοβιετικοί έπρεπε να επιλέξουν. Το Μόναχο, η κρίση και η αποτυχία των αγγλο-γαλλοσοβιετικών διαπραγματεύσεων το 1939, οδήγησαν άμεσα στο ναζιστικό-σοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης»[x].

Η Σοβιετική Ένωση ήταν αναγκασμένη να πετύχει το Σύμφωνο με τη Γερμανία. Η χώρα αναπτυσσόταν σύμφωνα με τη σχεδιοποίηση της οικονομίας της. Βάσει αυτής της σχεδιοποίησης, η μετάβαση της οικονομίας σε στρατιωτικό επίπεδο, η μετατροπή της βιομηχανίας σε στρατιωτική-πολεμική και ο στόχος να ανταποκρίνεται αυτή η παραγωγή στο ΣΥΝΟΛΟ της Ευρωπαϊκής, με εξοπλισμό αντίστοιχο ή και υπέρτερο των δυτικών, προγραμματιζόταν να έχει επιτευχθεί περί τα τέλη του 1942.

Οι Σοβιετικοί ήξεραν πολύ καλά τι τους περίμενε. Δεν είχαν αυταπάτες. Τουναντίον, ετοιμάζονταν πυρετωδώς για την πολύ μεγάλη σύγκρουση. Αυτό καταδεικνύεται από όλα τα τεκμήρια στα οποία μπορεί να ανατρέξει κάποιος αντικειμενικός ιστορικός.

Το Σύμφωνο επικυρώθηκε στις 31 Αυγούστου από το Ανώτατο Σοβιέτ εν μέσω υστερικών αντιδράσεων των δυτικών που όχι μόνο απέτυχαν οι προσπάθειές τους για πόλεμο Γερμανίας – ΕΣΣΔ, αλλά καθίστατο και η θέση τους από δυσχερέστερη ως δραματική.

Οι εξελίξεις έδειξαν ότι η ΕΣΣΔ κατάφερε να κερδίσει πολύτιμο χρόνο ενώ οι δυτικοί ήταν οι πρώτοι που έπεσαν στον λάκκο που έσκαβαν. 
Η άρνησή τους για συνεργασία θα απέβαινε μοιραία πρώτα γι’ αυτούς και στη συνέχεια για την υπόλοιπη Ευρώπη.

Το Σύμφωνο, εκτός του χρόνου που πρόσφερε στη Σοβιετική Ένωση και την υπερπήδηση του ενδεχόμενου – σχεδόν βέβαιου, να βρεθεί απομονωμένη και αντιμέτωπη με τη Γερμανία – ίσως και εναντίον των Γαλλίας — Βρετανίας είχε και άλλες θετικές και μείζονος σημασίας επιδράσεις.

Με αφορμή το Σύμφωνο, διαταράχτηκε η συνεργασία Βερολίνου, Ρώμης, Τόκιο.
Η Ιαπωνία, έχοντας μέτωπο κατά των Κινέζων και των Σοβιετικών, θεώρησε ότι το Σύμφωνο αυτό θα την έθετε σε κίνδυνο. 
Η αντισοβιετική κυβέρνηση του Κιιχίρο Χιρανούμα (Kiichiro Hiranuma) παραιτήθηκε, καθώς διαπίστωναν πως η οπορτουνιστική πολιτική του Χίτλερ τους δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα. 
Έτσι, οι σχέσεις Βερολίνου και Τόκιο πέρασαν μια προσωρινή κρίση[xi]

Επίσης, περιορίστηκαν οι φιλοδοξίες των Ιαπώνων εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και αναγκάστηκαν, λίγο αργότερα να υπογράψουν ανάλογη συμφωνία και οι ίδιοι. 
Μετά από πολλή συζήτηση, αποφασίστηκε η υπογραφή μιας συνθήκης ουδετερότητας ΕΣΣΔ-Ιαπωνίας, η οποία υπογράφηκε στις 13 Απριλίου 1941 με τον υπουργό εξωτερικών της Ιαπωνίας Γιοσούκε Ματσούκα (Yōsuke Matsuoka). 
Γεγονός που με τη σειρά του ξαλάφρωσε την ΕΣΣΔ από σοβαρές έγνοιες στα ανατολικά της. 
Από το σύμφωνο όμως χολώθηκε και η Ιταλία. Ο υπουργός εξωτερικών της Ιταλίας και γαμπρός του Μουσολίνι, Galeazzo Ciano, πίστευε ότι με το σύμφωνο της Μόσχας ο Χίτλερ είχε παραβιάσει το Σύμφωνο που είχε υπογραφεί με τον Μουσολίνι, σύμφωνα με το οποίο, η Γερμανία έπρεπε να συμβουλεύεται την Ιταλία σε κάθε της πρωτοβουλία.

Η υπογραφή του Συμφώνου υποχρέωσε τους Γάλλους να κηρύξουν επιστράτευση και να ενισχύσουν με νέες δυνάμεις τη γραμμή Maginot.

 Ενώ οι Βρετανοί κινητοποιήθηκαν και άρχισαν να εξοπλίζονται. Πέραν αυτού δεν έδειχναν καμία σοβαρή διάθεση να αντιμετωπίσουν τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις. Το σχέδιό τους να βάλουν μπροστά την ΕΣΣΔ δεν καρποφόρησε. Η απρόσμενη υπογραφή του συμφώνου της Μόσχας τους έθετε μπροστά στο ενδεχόμενο να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν το θηρίο που έθρεψαν. Ο Χίτλερ δεν θα έκανε πίσω στο θέμα της Πολωνίας, έτσι κι αλλιώς. Ο οποίος εξάλλου και πολύ ορθά θεωρούσε ότι η Βρετανία και η Γαλλία δεν θα διακινδύνευαν έναν πόλεμο για χάρη της Πολωνίας.

Ένα χρόνο αργότερα 
η Γαλλία δεν θα υφίσταται – θύμα της δικής της πολιτικής και ολόκληρη η Ευρώπη θα βρίσκεται υπό τον ναζιστικό ζυγό. 
Η Βρετανία θα κινδυνέψει και λίγο αργότερα ο κόσμος θα αιματοκυλιστεί από το φασιστικό τέρας.

[i] (Τζέφρι Κ Ρόμπερτς. Η Ανίερη ΣΥΜΜΑΧΙΑ: Το σύμφωνο του Στάλιν με τον Χίτλερ .Ιντιάνα UP 1989.)

[ii] Ι.Μ. Μάισκι. Ποιος βοήθησε τον Χίτλερ, σελ. 221

[iii] “The Daily Telegraph”, Νικ Χόλντσγουορθ, 18 Οκτ. 2008. Άρθρο με δημοσίευση απόρρητων εγγράφων.

[iv] Συγγραφέας των Young Stalin and Stalin: The Court of The Red Tsar

[v] Πωλ Ρενώ: «Απομνημονεύματα», Παρίσι 1963, σελ. 162.Από Γ. Ντεμπόριν: Μυστικά του δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ΑΛΦΕΙΟΣ, Αθήνα 1973, σελ. 24

[vi] Τζωρτζ Κέρζον, Βρετανός υπουργός των Εξωτερικών στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Γραμμή Κέρζον, σύνορα μεταξύ Πολωνίας και ΕΣΣΔ που συμφωνήθηκαν στον Α΄ ΠΠ και επιβεβαιώθηκαν από τους «Συμμάχους» στον Β΄ΠΠ.

[vii] ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, Θ. Παπαρήγας, ΣΕ, 3η έκδοση, σελ. 152

[viii] G. Badia, II, σελ. 121, από ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, Θ. Παπαρήγας, ΣΕ, 3η έκδοση, σελ. 152

[ix] (Τζόναθαν Χάσλαμ. Η Σοβιετική Ένωση και ο αγώνας για συλλογική ασφάλεια στην Ευρώπη, 1933–39 .Κεφάλαιο 10, Η κατάρρευση της συλλογικής ασφάλειας, σελ. 195–229Άγιος Μαρτίνος Press, 1984.)

[x] (Michael Jabara Carley. 1939: η συμμαχία που δεν υπήρξε ποτέ και ο ερχομός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου . Σικάγο: IR Dee, 1999.)

[xi] *Αmbrose, S.E, Sulzberger C.L.: World War II, New York 1997, σελ. 39.