#μικρά_κόμματα ...Μεγάλοι Σύμμαχοι του Βάρβαρου Συστήματος!

Ελενη Μαρκακη
1 ώρ. 

«Μικρά κόμματα» ...μεγάλοι σύμμαχοι του συστήματος!

(ένα πολύ καλό άρθρο του 902, από τον -όχι και τόσο μακρινό- Μάρτη του 2023,- που αξίζει να διαβαστεί):
Κάθε φορά που το σύστημα βλέπει ότι δεν μπορεί με τα διαθέσιμα εργαλεία να απορροφήσει την οργή, τότε επιστρατεύει διάφορες εφεδρείες.

Προφανώς οι εφεδρείες δεν αποτελούνται μόνο από κόμματα, όμως πάντα αυτό τον ρόλο θα παίξουν και κάποια κόμματα, τα διαφημιζόμενα από ορισμένα media ως «μικρά κόμματα». 

Αυτό έχει εμφανιστεί σε διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις και για να μην επεκταθούμε, θα μείνουμε σε παραδείγματα από το 2009 και μετά.

Στις ευρωεκλογές του 2009 εξέλεξε ευρωβουλευτή το κόμμα Οικολόγοι Πράσινοι. 

Ήταν ένα «μικρό κόμμα» που έλαχε μίας σύντομης αλλά κρίσιμης προεκλογικής υπερπροβολής του από αστικά ΜΜΕ. 

Ύστερα από διάφορα σκαμπανεβάσματα το 2015 το «μικρό» αυτό κόμμα συνεργάστηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μάλιστα υπουργοποίησε στέλεχος των Οικολόγων Πράσινων. Τους θυμάται κανείς ως κόμμα; Όχι, 

αφού απορροφήθηκαν από πιο ισχυρό πόλο του αστικού πολιτικού συστήματος, τον ΣΥΡΙΖΑ. Για «μικρό κόμμα» μια χαρά την έκανε τη δουλίτσα του για λογαριασμό του συστήματος...

Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) συγκροτήθηκε από τον πρώην βουλευτή της ΝΔ Γ. Καρατζαφέρη και έτυχε υπερβολικής προβολής από τα αστικά ΜΜΕ, ενίοτε και ως «δύναμη κόντρα στο κατεστημένο». 

Στις εκλογές του 2009 ο ακροδεξιός ΛΑ.Ο.Σ. πήρε 5,6%, ποσοστό που λίγους μήνες μετά το «κατέθεσε» στην ψήφιση του 1ου Μνημονίου μαζί με το ΠΑΣΟΚ.

 Ο ΛΑ.Ο.Σ., χέρι-χέρι με το ΠΑΣΟΚ, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε προβοκάτσιες κατά του ΚΚΕ. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΛΑ.Ο.Σ. συγκυβέρνησαν με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Λ. Παπαδήμο και ψήφισαν το 2ο μνημόνιο, το 2012.

 Όταν ήρε τη στήριξή του σε αυτή την κυβέρνηση, στελέχη του όπως οι Αδ. Γεωργιάδης, Μάκης Βορίδης, Θάνος Πλεύρης, αλλά και ο Κ. Βελόπουλος συνέχισαν την καριέρα τους στη ΝΔ, ενώ ο ΛΑ.Ο.Σ. δεν κατάφερε να μπει ξανά στη Βουλή.

 Πρόσφατα ο Καρατζαφέρης βγήκε από τη ναφθαλίνη για να δώσει εθνικιστική «βούλα» στα σχέδια ΝΑΤΟικής συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, αλλά και να δηλώσει ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι ο καλύτερος πολιτικός του αιώνα.

Στις εκλογές του 2012 υπήρξε η κατακρήμνιση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση. 

Τότε η ψήφος στα «μικρά κόμματα» έδινε και έπαιρνε στα ΜΜΕ κ.α.

 Ένα τέτοιο «μικρό κόμμα» ήταν η ΔΗΜΑΡ (Δημοκρατική Αριστερά) η οποία προέκυψε ύστερα από την αποχώρηση στελεχών από τον ΣΥΡΙΖΑ.

 Το κεντροαριστερό «μικρό κόμμα» ΔΗΜΑΡ τελικά έλαβε 6,26% και τσόνταρε στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για τον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας.

 Τελικά το «μικρό κόμμα» ΔΗΜΑΡ αργότερα αποχώρησε από την κυβέρνηση, βουλευτές και στελέχη του κατευθύνθηκαν προς το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του 2015 η ΔΗΜΑΡ κατέβηκε με το ΠΑΣΟΚ και το 2019 ό,τι είχε απομείνει, επέστρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ, με σημείο καμπής τη συμφωνία της ΔΗΜΑΡ με τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών. Για «μικρό κόμμα» μια χαρά την έκανε τη δουλίτσα για λογαριασμό του συστήματος.

Επίσης το 2012 ένα «μικρό κόμμα», για να υποδεχτεί όσους κυρίως αποχωρούσαν από τη Νέα Δημοκρατία, ήταν το ακροδεξιό κόμμα Ανεξάρτητοι Έλληνες του πρώην βουλευτή και υπουργού της Νέας Δημοκρατίας Πάνου Καμμένου. 

Στις επαναληπτικές εκλογές του 2012 οι ΑΝΕΛ πήραν 7,5%. 

Ύστερα από διάφορες μεταγραφές και αποχωρήσεις οι ΑΝΕΛ συγκυβέρνησαν με τον ΣΥΡΙΖΑ για 4 χρόνια (2015-2019), αποχώρησε από την κυβέρνηση διαφωνώντας με τη Συμφωνία των Πρεσπών, με αντιδραστικό - εθνικιστικό σκεπτικό που άφηνε στο απυρόβλητο την αμερικανοΝΑΤΟική σφραγίδα των Πρεσπών. 

Βέβαια στελέχη των ΑΝΕΛ στήριξαν εντέλει τη ΝΑΤΟική συμφωνία και τελικά ορισμένοι εντάχθηκαν διαμορφώνοντας πλέον σήμερα τη «συνιστώσα ΑΝΕΛ» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

 Για «μικρό κόμμα» μια χαρά την έκανε τη δουλίτσα του τσοντάροντας με βουλευτές όπου είχε ανάγκη σε κάθε φάση το σύστημα, σπρώχνοντας ακροδεξιούς πολιτευτές και ψηφοφόρους είτε προς την ΝΔ είτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το 2012 με τον μανδύα του αντισυστημικού «μικρού κόμματος» εξέλεξε βουλευτές η ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή για πρώτη φορά.

Ποτίστηκε με «χορηγούς» το αστικό πολιτικό σύστημα, τα αστικά ΜΜΕ -είτε συντηρητικής, είτε σοσιαλδημοκρατικής κοπής- στηρίχτηκε από τμήματα του μεγάλου κεφαλαίου ως τρομοκρατικό μαντρόσκυλο της μεγάλης εργοδοσίας ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, στους κομμουνιστές και άλλους αγωνιστές, δολοφόνησε τον αντιφασίστα μουσικό Παύλο Φύσσα και τον Σαχτζάτ Λουκμάν. 

Η χορηγία τόσο από τη δεξιά όσο και από τη σοσιαλδημοκρατία ήταν ολοφάνερη: Οι μεν υιοθετούσαν την ατζέντα της Χρυσής Αυγής, τη θεματολογία που αξιοποίησε η ναζιστική οργάνωση για να σπείρει ρατσισμό και εθνικισμό, οι δε κινούμενοι με μικροκομματικά κριτήρια και υπολογίζοντας σε κομματικά οφέλη δεν δίσταζαν να χαϊδεύουν τα αυτιά του ναζιστικού μορφώματος.

 Τελικά, όλα τα κόμματα -εκτός του ΚΚΕ- επέδειξαν εγκληματική ανοχή απέναντι στους ναζί και όλοι βέβαια επένδυσαν στον κάλπικο αντιφασισμό την περίοδο της απόφασης για την καταδίκη της ως ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. 

Άραγε να είναι τυχαία σήμερα η προβολή διάφορων ακροδεξιών και φασιστικών μορφωμάτων με τον μανδύα του «αντισυστημικού» από τα αστικά επιτελεία; Κοίτα κάτι συμπτώσεις...

Το 2014 ιδρύθηκε το κόμμα Ποτάμι. Πρόεδρός του ήταν ο δημοσιογράφος (που πήρε πρόσφατα την ...πλυντηριακή συνέντευξη από τον πρωθυπουργό) Σταύρος Θεοδωράκης. 

Στις ευρωεκλογές του 2014 το Ποτάμι πήρε 6,6%! Το Ποτάμι στήριξε την άτυπη συγκυβέρνηση που διαμορφώθηκε το καλοκαίρι του 2015 για να ψηφιστεί το 3ο μνημόνιο. Οι πατερίτσες τότε της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν... η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι που ένωσαν τα κουκιά τους να εγκριθεί το νέο μνημόνιο. Η Κοινοβουλευτική του Ομάδα «εξαϋλώθηκε» από την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ σήμερα στελέχη του Ποταμιού (π.χ. Μαυρωτάς, Αμυράς, Ψαριανός, Γιατρομανωλάκης) στελεχώνουν την κυβέρνηση και επιτελεία της και άλλοι γίνανε πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ (Δανέλλης). Για «μικρό κόμμα» την έκανε τη δουλίτσα του για λογαριασμό του συστήματος.

Τον Σεπτέμβρη του 2015 το «μικρό κόμμα» που έλαβε 3,43% και μπήκε στη Βουλή ήταν η Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη.

Βουλευτές του κατέληξαν λίγο αργότερα στη ΝΔ (π.χ. Καλλιάνος), στο ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ!

 Ακόμα και σήμερα ορισμένοι αναρωτιούνται «πώς μπήκε ο Λεβέντης στη Βουλή», ωστόσο η απάντηση δεν είναι επτασφράγιστο μυστικό, αφού έχει «ομολογηθεί» πως επιχειρηματικοί κύκλοι στη Β. Ελλάδα έδωσαν ώθηση στο εν λόγω κόμμα-ανέκδοτο...

Το 2019 το αριστερό «μικρό κόμμα» με τη μεγάλη προεκλογική προβολή ιδιαίτερα από τα συστημικά ΜΜΕ ήταν το κόμμα του Βαρουφάκη, ο οποίος αποχώρησε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ύστερα από ένα 7μηνο αντιλαϊκών ενσήμων που κόλλησε ως υπουργός Οικονομικών το 2015. 

Το κόμμα Βαρουφάκη μπήκε στη Βουλή το 2019, ενώ διατηρεί την Κοινοβουλευτική του Ομάδα με νύχια και με δόντια αφού 3 γυναίκες έχουν αποχωρήσει από το κόμμα του Βαρουφάκη με προορισμό είτε το... άγνωστο, είτε τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε το ΠΑΣΟΚ. 

Το ΜέΡΑ25 ψάχνει κάποια σημεία προεκλογικά για να συμφωνήσει σε συγκυβέρηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν κλείνει την πόρτα ούτε στη ΝΔ.

 Παράλληλα το κόμμα Βαρουφάκη έχει στηρίξει αντιλαϊκά νομοσχέδια της κυβέρνησης της ΝΔ, όπως το νομοσχέδιο για την κατ’ όνομα προστασία των προσωπικών δεδομένων, που οδηγεί στο γενικευμένο φακέλωμα (άλλωστε το νομοσχέδιο ενσωματώνει Οδηγία της ΕΕ).

Το 2019 επίσης μπήκε στη Βουλή το ακροδεξιό «μικρό κόμμα» Βελόπουλου. Ο Κυρ. Βελόπουλος. 

Ο Βελόπουλος, προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ, διετέλεσε βουλευτής του παλιού ακροδεξιού κόμματος Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, ψήφισε το πρώτο μνημόνιο το 2010, στήριξε τη συγκρότηση συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΛΑ.Ο.Σ., το 2012 έφυγε από τον ΛΑ.Ο.Σ. για τη Νέα Δημοκρατία, από την οποία αποχώρησε το 2015 για να φτιάξει την Ελληνική Λύση το 2016. 

Τελικά, η παρουσία του στη Βουλή εξαντλείται στην υπερψήφιση των περισσότερων νομοσχεδίων της κυβέρνησης της ΝΔ, στο μίσος για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, τον εθνικισμό. Τα αλληθωρίσματα προς την καπιταλιστική Ρωσία του Πούτιν δεν τον εμποδίζουν να ψηφίζει σωρηδόν τους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς... Αν μη τι άλλο, για «μικρό κόμμα» είναι χρήσιμα τα κουκιά του στη στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής.

Αναφέρουμε όλα τα παραπάνω γιατί:
1. Το «σπρώξιμο», ιδιαίτερα από προσωπικότητες των media, «μικρών κομμάτων» δεν είναι κάτι καινούργιο, γίνεται σχεδόν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση με στόχο να μην πάρει η όποια αγανάκτηση ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.

2. Από το πριν και το μετά αυτών των κομμάτων αποδεικνύεται ότι έχουν ισχυρούς και ακατάλυτους δεσμούς με το ίδιο το σύστημα, το έχουν στηρίξει σε πολύ κρίσιμες φάσεις (όπως η περίοδος των μνημονίων ή η στήριξη σε σημαντικές ΝΑΤΟικές... αποστολές, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών).

3. Τα λεγόμενα μικρά κόμματα αποτελούν διάττοντες αστέρες που επιστρατεύονται από το κατεστημένο όταν τα χρειαστεί. Γι’ αυτό τα περισσότερα «μικρά κόμματα» κλείνουν τον κύκλο τους αρκετά γρήγορα, σε αντίθεση με τα στελέχη τους που μία χαρά βρίσκουν θέση στους πιο ισχυρούς πόλους του αστικού πολιτικού συστήματος.

4. Το γεγονός ότι βουλευτές μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο με μεγάλη ευκολία δείχνει πως οι διαφορές αυτών των κομμάτων, που ανταλλάζουν βουλευτές, δεν είναι τελικά και τόσο χαώδεις. Τους ενώνουν η στήριξη στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στην καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία, στις προτεραιότητες του μεγάλου κεφαλαίου.

5. Από την παραπάνω σύντομη αναδρομή στην πορεία των λεγόμενων μικρών κομμάτων αποδεικνύεται ότι μόνο όταν ψηφίζεις ΚΚΕ ξέρεις τι θα σου βγει, ξέρεις ότι η ψήφος σου θα μείνει ΚΚΕ. Δεν θα μεταλλαχτεί, δεν θα εκλέξεις π.χ. κάποια βουλευτή με το ΜέΡΑ25 για να την δεις μετά στον ΣΥΡΙΖΑ.

Τελικά τα λεγόμενα μικρά κόμματα αποδεικνύονται χρήσιμοι σύμμαχοι του μεγάλου ενόχου για τα προβλήματα του λαού. Η ψήφος είναι όπλο όταν αξιοποιείται για να αποδυναμωθούν τα κόμματα του συστήματος, όταν αξιοποιείται για να δυναμώσει ο πόλος της αντίστασης, του αγώνα και της προοπτικής ενάντια στον σημερινό βούρκο της φτώχειας και της εκμετάλλευσης. 

Η ψήφος είναι όπλο όταν κατατίθεται στο ΚΚΕ, γιατί αυτήν την ψήφο την κερδίζεις από την επόμενη μέρα των εκλογών, την βλέπεις δίπλα σου και όχι απέναντί σου σε παζάρια για κυβερνητικές καρέκλες. 

Δυνατό ΚΚΕ, λοιπόν, σε όλες τις εκλογές γιατί μόνο ο λαός σώζει τον λαό!

Σχόλιο

Sakis Fytros
Και η στάση του ΚΚΕ δηλ η πλήρης άρνηση οποιασδήποτε συνεργασίας τελικά...το σύστημα βολεύει, αφού το διαιωνιζει. Αφήστε λοιπόν τη νδ να κυβερνά.
( στην Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία η αριστερά ενώνεται και σώζει καταστασεις).

Ελενη Μαρκακη

Sakis Fytros ...και οι αυταπάτες οτι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και την πολιτική του συνεχίζονται... Συνδιαμορφωτές και υποστηρικτές τού ''δεν υπάρχει εναλλακτική'' πέρα από την ...προοδευτική διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος.

"Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου" (#ΠαλαιώνΠατρώνΓερμανός1820):

Irene Hamilothori

1 ημ. ·

"Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου" (Παλαιών Πατρών Γερμανός, 1820):

Πως αντιμετωπίστηκαν πολλοί ήρωες του 1821 απο ντόπιους αστούς, κοτζαμπάσηδες, αρχιρασοφόρους κ.α που πήραν τελικά την θέση των Οθωμανών στην εκμετάλλευση του λαού;

Ο μεγάλος επαναστάτης Ρήγας Βελεστινλής (Φεραίος) που ήθελε να ενώσει όλους τους λαούς των Βαλκανίων, χριστιανούς και μουσουλμάνους, στον αγώνα ενάντια στην Οθωμανική απολυταρχία, προδόθηκε απο Έλληνα, που τον κατέδωσε στην Αυστριακή αστυνομία. Αυτή τον παρέδωσε, μαζί με τους συντρόφους του, στους Οθωμανούς. Αυτοί τους δολοφόνησαν όλους. 

Ο Γρηγόριος Ε (που αργότερα αφόρισε την επανάσταση) εκείνη την περίοδο έγραψε επιστολή με την οποία καταδίκαζε τα κείμενα του Ρήγα κ καλούσε τους δεσποτάδες να κατάσχουν το επαναστατικό μανιφέστο του.

Παρόμοιες "εκστρατείες" έκαναν και άλλα ηγετικά στελέχη της Eκκλησίας.

Ο Εμμανουήλ Ξάνθος, ένας απο τους τρείς ιδρυτές της "Φιλικής Εταιρείας" (οι άλλοι ήταν ο Αθανάσιος Τσακάλωφ που έφυγε απο την Ελλάδα το 1832 και ο Νικόλαος Σκουφάς που πέθανε πριν το ξέσπασμα της επανάστασης, το 1818),

αναγκάστηκε να καταφύγει στην Βλαχία αφού προσπάθησε να οργανώσει την απόδραση του Αλέξανδρου Υψηλάντη απο τις Αυστριακές φυλακές. Εκεί παρέμεινε ξεχασμένος ως το 1837, οπότε και αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σε πλήρη ανέχεια, μάταια

αποζητώντας σύνταξη από το Δημόσιο, ή έστω ένα ελάχιστο βοήθημα, το οποίο δεν του δόθηκε ποτέ.

Πάμφτωχος πέθανε και ο Παναγιώτης Σέκερης, ηγετικό στέλεχος/χρηματοδότης της Φιλικής Εταιρείας.

 Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, που πρώτος σήκωσε τα όπλα της επανάστασης στην Μολδοβλαχία τον Φεβρουάριο του 1821,αφορίστηκε απο το Πατριαρχείο, προδόθηκε απο τοπικούς άρχοντες και τελικά συνελήφθη και φυλακίστηκε απο τους Αυστριακούς.Στην φυλακή πέρασε τα πάνδεινα. Πέθανε στην Βιέννη, λίγο μετά την αποφυλάκιση του, μόλις 36 ετών, σε απόλυτη φτώχεια, εγκαταλελειμμένος.

Για 136 χρόνια, το Ελληνικό κράτος δεν ενδιαφέρθηκε ούτε καν για την μεταφορά των οστών του στην Ελλάδα. Μεταφέρθηκαν στο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα το 1964.

Ο φιλικός τσαγκάρης Παναγιώτης Καρατζάς (πραγματικό όνομα Παναγιώτης Αναστασόπουλος), που πρώτος σήκωσε τη σημαία της της επανάστασης στην Πάτρα, δολοφονήθηκε τον Σεπτέμβρη του 1821 απο άλλους οπλαρχηγούς που τον φθονούσαν και το όνομα του σβήστηκε απο την ιστορία για να τοποθετηθεί στην θέση του ο μύθος της Αγίας Λαύρας και του Παλαιών Πατρών Γερμανού, ταιριαστός στην προπαγάνδα της δήθεν "εθνικής συνείδησης".

Ο φιλικός ναυτικός Αντώνης Οικονόμου, ήταν ο πρώτος που σήκωσε την σημαία της επανάστασης στην Ύδρα ενάντια στους πλοιοκτήτες, που δεν ήθελαν να ξεκινήσουν την επανάσταση. Έδιωξε τον διοικητή του νησιού και εγκαθίδρυσε λαϊκή εξουσία.

 Δολοφονήθηκε τον Δεκέμβρη του 1821 απο στρατιωτικό απόσπασμα που είχαν μισθώσει πρόκριτοι και πλοιοκτήτες ενω πήγαινε στην Εθνοσυνέλευση στο Άργος για να αποκαλύψει την προδοσία και τα εγκλήματα τους.

Η Μπουμπουλίνα εξορίστηκε στις Σπέτσες, χάνοντας τον κλήρο γης που το Κράτος της είχε παραχωρήσει στο Ναύπλιο, όταν ζήτησε την απελεύθερωση του Κολοκοτρώνη, την πρώτη φορά που αυτός φυλακίστηκε. 

Απογοητευμένη, αποτραβήχτηκε απο τον αγώνα, όμως όταν ο Ιμπραήμ Πασάς αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο, άρχισε να προετοιμάζεται για νέες μάχες. Δολοφονήθηκε όμως σε μια γελοία συμπλοκή επειδή ο μικρότερος γιος της είχε ερωτευτεί την κόρη της πολύ πλούσιας οικογένειας των Κουτσαίων στις Σπέτσες. 

Οι Κουτσαίοι δεν ήθελαν γάμο μεταξύ των δύο οικογενειών γιατί η Μπουμπουλίνα είχε ξοδέψει πια την τεράστια περιουσία της για τον αγώνα (μια άλλη εκδοχή ισχυρίζεται ότι είχαν "τάξει" την κόρη τους σε πλούσια οικογένεια). Όταν, το 1825,οι δύο νέοι διέφυγαν μαζί, ο Ιωάννης Κούτσης δολοφόνησε την Μπουμπουλίνα. Η Ελληνική κυβέρνηση έκλεισε την υπόθεση και δεν αναζήτησε τους δράστες.

Οι κλέφτες του Θεόδωρου Κολοκοκοτρώνη εξοντώθηκαν απο τους Οθωμανούς το 1805, με την βοήθεια της ηγεσίας της Εκκλησίας, που τους αφόρισε. Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης ξέφυγε τελευταία στιγμή ενω ο αδελφός του Δημήτρης προδόθηκε απο έναν καλόγερο και δολοφονήθηκε απο τους Οθωμανούς. 

Μετα την επανάσταση ο Θ. Κολοκοτρώνης κατέληξε να κατηγορηθεί για συνωμοσία κατά του Όθωνα και τον συνέλαβαν το 1833. Φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δια αποκεφαλισμού. Έντιμοι δικαστές αρνήθηκαν να υπογράψουν την απόφαση.

Ο Ανδρέας Λόντος έδωσε όλη την περιουσία του για τον αγώνα. Μετα την επανάσταση κυνηγήθηκε απο τα ανάκτορα και τον Κωλέττη. Αυτοκτόνησε το 1846, σε ηλικία 62 ετών "μη δυνάμενος να ανεχθεί την ένδεια του".

Σε φτώχεια πέθανε και η Μαντώ Μαυρογένους το 1840.

Ο Θεόφιλος Καΐρης, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του νεοελληνικού Διαφωτισμού, πέθανε (ουσιαστικά δολοφονήθηκε) το 1853 στην φυλακή, κυνηγημένος απο την Εκκλησία και το Ελληνικό κράτος ως "αιρεσιάρχης".

Ο κατάλογος των ονομάτων είναι μόνο ενδεικτικός.

Όταν ολοκληρώθηκε η αστική επανάσταση του 1821 στην Ελλάδα η κυρίαρχη τάξη-σε συνεργασία με το κατεστημένο που συνεργαζόταν με τους Οθωμανούς στην Τουρκοκρατία -έχασε αμετάκλητα κάθε προοδευτικό χαρακτήρα.

Τα ίδια έγιναν-με την μια η άλλη μορφή-σε όλες τις αστικές επαναστάσεις στην Ευρώπη και αλλού. 

Έτσι, στην Ελλάδα έγινε προσπάθεια να σβήσει κάθε μνήμη του αυθεντικού εξεγερμένου 1821 και πολλοί αγωνιστές αντιμετωπίστηκαν με περιφρόνηση η ακόμα και καταδίωξη και φυσική εξόντωση ενω το Ελληνικό κράτος πλαστογράφησε ακόμα και την επέτειο της επανάστασης μεταφέροντας την 25 Μαρτίου ώστε να συγχωνευθεί με τον με τον "Ευαγγελισμό της Θεοτόκου" και να πάρει θρησκευτική απόχρωση (ενω η ηγεσία της Εκκλησίας είχε αφορίσει την επανάσταση όταν ξέσπασε), μακριά απο το πραγματικό επαναστατικό της περιεχόμενο και μήνυμα (που τώρα πια ήταν όχι μόνο άχρηστο αλλά και επικίνδυνο για τους νέους εκμεταλλευτές).

Ο λαός έχει κάθε λόγο να τιμά τον ηρωικό λαϊκό αγώνα του 1821, τις ανείπωτες θυσίες των απλών αγωνιστών να ξεκολλήσουν από την τότε λάσπη τη ρόδα της κοινωνικής προόδου.

204 χρόνια μετά, η ίδια τάξη που τότε διακήρυττε την επαναστατική ανατροπή του Σουλτάνου παρουσιάζει την εκμεταλλευτική εξουσία της ως αιώνια, όπως έκαναν κάποτε και ο Σουλτάνος και οι βασιλιάδες.

Όμως, όπως δείχνει και ο αγώνας του 1821 αλλά και γενικότερα η ιστορία των κοινωνιών, η κοινωνική εξέλιξη, που έχει κινητήρια δύναμη τους ταξικούς αγώνες και τις κοινωνικές επαναστάσεις, δεν πρόκειται να σταματήσει.

Πηγές: "Η Επανάσταση του 1821", Δημήτρης Φωτιάδης, 

"Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας", Γιάνης Κορδάτος, 

"Όθωνας η Μοναρχία", Δημήτρης Φωτιάδης, 

"Παναγιώτης Καρατζάς, λαϊκός ηγέτης, αυτός που σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης", Ατέχνως, "Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως", Ι.Φιλήμων,"Απομνημονεύματα", Θ.Κολοκοτρώνης, 

"Ο Ρήγας στα χέρια των Τούρκων-Ο σκοτεινός ρόλος του Πατριαρχείου",Γ.Καραγιάννης,

"Το 21 και η αλήθεια", Γιάννης Σκαρίμπας,

"Η Βαυαροκρατία και οι αγωνιστές του 21",Κώστας Βαλέτας, "Απομνημονεύματα",Θεόδωρος Κολοκοτρώνης,"Ο αρματωλισμός της Πελοποννήσου 1500-1821", Τάκης Κανδηλώρος,"Αρχείο Εμμανουήλ Ξάνθου", Εμμανουήλ Ξάνθος, 

"Τα απομνημονεύματα των αγωνιστών του '21" (Συλλογικό έργο), "Απομνημονεύματα", Π.Π Γερμανός,

"Ο εσωτερικός αγώνας πριν και κατά την επανάσταση του 182",Τάκης Σταματοπουλος. PraxisReview

+8

Σχόλιο

Irene Hamilothori

Ο Ρήγας στον Θούριο καλεί τις ακόλουθες εθνότητες/φυλές να ξεσηκωθούν για την κοινή τους πατρίδα:
1) Βούλγαρους,
2) "Αρβανίτες" (=Αλβανούς),
3) Αρμένιους,
4) Ρωμιούς (=Έλληνες),
5) "Σουλλιώταις, καὶ Μανιώταις, λιοντάρια ξακουστά"
6) "Μαυροβουνιού καπλάνια",
7) "Ολύμπου σταυραετούς",
"Αγράφων ξευτέρια",
9) "Ανδρείους Μακεδόνες",
10) "Τοῦ Σάββα καὶ Δουνάβου, ἀδέλφια Χριστιανούς" (=Κροάτες και Σέρβους),
11) "Λεβέντες ἀντριωμένους, Μαυροθαλασσινούς" (=Πόντιους), 12) "ἀνίκητους Λαζούς" (=φυλή του Καυκάσου), 13) "Δελφίνια τῆς
θαλάσσης, ἀζδέρια τῶν Νησιῶν" (=νησιώτες),
14) "Τῆς Κρήτης, καὶ τῆς Νίδρας(=Ύδρας), θαλασσινὰ πουλιά",
15) Μαλτέζους,
16) κατοίκους "Σηλίστρας, καὶ Μπραΐλας, Σμαηλίου καὶ Κυλίου, Μπενδερίου, καὶ Χωτηνίου" (=Ρουμάνους, Μολδαβούς),
17) κατοίκους του Χαλεπιού (Άραβες της Συρίας)
Ειδική ονομαστική αναφορά κάνει στον Βόσνιο μουσουλμάνο φίλο του, Παζβαντζίουγλου, που τον καλεί να βγει στο βουνό και να κάνει αντάρτικο, στους πασάδες της Γεωργίας και της Προύσας που τους καλεί να ξεσηκωθούν και "στου Μισιριού τα ασλάνια" (=Αιγύπτιους) που τους καλεί να ανεξαρτητοποιηθούν.
Παράλληλα, κάλεσμα απευθύνει στις εξής θρησκείες:
1) Χριστιανούς,
2) Τούρκους (=μουσουλμάνους),
3) ακόμη κι "εθνικούς" (=ειδωλολάτρες).
και στις εξής "φυλές":
1) "αράπιδες" (=μαύρους) και
2) άσπρους.

Αν ζούσε σήμερα ο Ρήγας και έβλεπε ποιοι το παίζουν "πατριώτες", θα έκοβε τις φλέβες του με νυχοκόπτη...

Pettsig

ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑ & ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ #Ορισμένα_κραγμένα_παραδείγματα

Σταθερή ... πλεύση συστημισμού και φαιδρότητας

Κωνσταντοπούλου: Τώρα για εσάς έλεγα...
Γεωργιάδης: Τι λέγατε;
Κωνσταντοπούλου: Οτι ακόμη και τα ΜΑΤ θα φέρνατε για να γλιτώσετε από εμένα.
Γεωργιάδης: Ως κομπλιμέντο το είπα, είστε τόσο δυναμική.
Δημοσιογράφος: Τη θεωρείτε αξιόλογη αντίπαλο;
Γεωργιάδης: Βεβαίως, είναι η πιο αξιόλογη πολιτική αντίπαλος.
Πιερρακάκης, υπουργός Παιδείας:«Κυρία Κωνσταντοπούλου, σας άκουσα με πολύ μεγάλη προσοχή, όπως κάνω πάντα και το γνωρίζετε καλά. Και ήθελα να ξεκινήσω ευχαριστώντας για τη στάση του κόμματος και τη δική σας προσωπικά για τις εποικοδομητικές προτάσεις που έχουμε συνολικά ακούσει και εισπράξει από εσάς. Και το ευχαριστώ είναι ειλικρινές (...) Οταν μία κυβέρνηση θέλει να προκαλέσει τη συναίνεση, οφείλει να συμμετάσχει στη συναίνεση (...) Θα αδικούσε το Ιδρυμα Ωνάση και τον δωρητή αν δεν προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε τη μεγαλύτερη δυνατή συνθήκη συναίνεσης σήμερα».
* * *
Ο πρώτος είναι ένας διάλογος ανάμεσα στην Κωνσταντοπούλου της Πλεύσης Ελευθερίας και τον υπουργό Υγείας, Αδ. Γεωργιάδη. 

Οι δυο τους χαριεντίζονται με αλληλοεκτίμηση, με τον υπουργό να την επιλέγει ως την πιο βολική αντιπολίτευση, αφού παρά τους βρυχηθμούς και τα σκηνοθετημένα «αντιπολιτευτικά» σόου, είναι ένα θεσμικό ...σκυλάκι του καναπέ, που η αξία του στη στήριξη της κυβερνητικής πολιτικής και στη διάχυση - εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας αναγνωρίζεται ευρέως.
Οπως την αναγνωρίζει ο Πιερρακάκης στο δεύτερο απόσπασμα, παρασημοφορώντας δημόσια την Κωνσταντοπούλου για τη συναίνεσή της στο νομοσχέδιο για τα Ωνάσεια Σχολεία. 

Τα σχολεία δηλαδή της περαιτέρω κατηγοριοποίησης της Εκπαίδευσης, σε βάρος των παιδιών της λαϊκής οικογένειας. 

Ηταν μάλιστα τόσο εποικοδομητική και ...αξιόλογη η «αντιπολίτευση» της Κωνσταντοπούλου, που ο υπουργός Παιδείας ενσωμάτωσε όλες τις προτάσεις της στη σύμβαση με το ίδρυμα των εφοπλιστών. Δεν ξέρουμε αν ακολούθησε και δεξίωση μετά την από κοινού ψήφιση της σύμβασης...
* * *
Η Κωνσταντοπούλου, λοιπόν, έχει το θράσος να κατηγορεί το ΚΚΕ ότι είναι «συστημική δύναμη» και ότι «στηρίζει την κυβέρνηση»! 

Κι όχι μόνο αυτό: Ενώ το όνομά της γράφεται ως επεξήγηση δίπλα στο λήμμα «θεσμολάγνος» και «τυπολάτρης», εγκαλεί τον βουλευτή του ΚΚΕ Γ. Λαμπρούλη επειδή ως αντιπρόεδρος της Βουλής ακολούθησε την προβλεπόμενη διαδικασία που άλλοι αποφάσισαν για τη λειτουργία του Κοινοβουλίου και μεταχειρίστηκε ανάλογα τα έγγραφα που κατέθεσε η Κωνσταντοπούλου στα πρακτικά!

  Ντράπηκε και η ντροπή με το θράσος και τη φαιδρότητά της...

Να μη θυμάται άραγε η Κωνσταντοπούλου ότι ως πρόεδρος της Βουλής έχει αφήσει ιστορία στην υπεράσπιση της αντιλαϊκής πολιτικής, που κατά ριπάς εφάρμοζε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον ακροδεξιό Καμμένο; Σίγουρα το θυμάται! 

Οπως θυμάται ότι αξιοποίησε πολλές φορές τον θεσμικό της ρόλο για να προστατέψει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ από τις προτάσεις νόμου του ΚΚΕ για την κατάργηση των μνημονίων, κρατώντας τες κλειδαμπαρωμένες στα συρτάρια του προεδρείου της Βουλής, για να μη φτάσουν ποτέ στην Ολομέλεια!
* * *
Αν κάπου όμως ο συστημισμός της Κωνσταντοπούλου αποκαλύφθηκε πέρα για πέρα, ήταν στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής. 

Την εποχή που αλώνιζαν μέσα κι έξω από τη Βουλή, οι χρυσαυγίτες δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερο «πλυντήριο» των ναζιστικών ιδεών και πρακτικών τους από την τότε πρόεδρο της Βουλής, που ακούει στο όνομα Κωνσταντοπούλου. 

Ορισμένα κραγμένα παραδείγματα:
- Στις 7 Μάη 2015 η Κωνσταντοπούλου έδωσε πλήρη κάλυψη στον τότε βουλευτή της ναζιστικής οργάνωσης και μετέπειτα καταδικασμένο για εγκληματική οργάνωση Γ. Λαγό, ο οποίος είχε τραμπούκικη συμπεριφορά εναντίον της βουλευτή του ΚΚΕ Λιάνας Κανέλλη. 

Πιο συγκεκριμένα, αφού η Λιάνα Κανέλλη είχε τοποθετηθεί στη συνεδρίαση της Επιτροπής Σωφρονιστικού Συστήματος βγήκε από την αίθουσα. Ο χρυσαυγίτης βουλευτής Γ. Λαγός την ακολούθησε, κινήθηκε απειλητικά εναντίον της, λέγοντάς της ταυτόχρονα «θα σε δω στο δικαστήριο και να δεις πώς θα βγεις από εκεί μέσα». 

Η Λιάνα Κανέλλη επέστρεψε στην αίθουσα της Επιτροπής καταγγέλλοντας το γεγονός. Η πρόεδρος της Επιτροπής, Β. Κατριβάνου, ενημέρωσε για το περιστατικό τη διάσκεψη των Προέδρων που ήταν σε εξέλιξη. Επιτόπου από τους βουλευτές του ΚΚΕ που συμμετέχουν σε αυτή, τέθηκε το αίτημα να συζητηθεί το θέμα και να πάρει η διάσκεψη των Προέδρων θέση. 

Η Κωνσταντοπούλου, που προέδρευε και στη διάσκεψη, αρνήθηκε να γίνει η όποια συζήτηση και παρέπεμψε το θέμα στην Επιτροπή Δεοντολογίας. Το ΚΚΕ είχε καταγγείλει τη στάση της Κωνσταντοπούλου.
- Την Τρίτη 10 Μάρτη 2015 σε συζήτηση στη Βουλή για την επανασύσταση της Διακομματικής κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, οι δολοφόνοι χρυσαυγίτες επιτέθηκαν στους αγώνες του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, κάνοντας λόγο για «σφαγές» σε βάρος Ελλήνων «όχι από κακούς ναζί», αλλά «από ανθρώπους που έτρεχε ελληνικό αίμα μέσα τους».

 Ποια είναι η θέση της Κωνσταντοπούλου απέναντι σε αυτήν την επίθεση που εξαπέλυσαν οι επίγονοι του Χίτλερ στους αγώνες του λαού; «Θα επαναφέρω το Σώμα στο πνεύμα της συνεδρίασης, που πρέπει να είναι πνεύμα ομοψυχίας και εθνικής ομοθυμίας»!

- Στις 18 Μάρτη 2015 η Κωνσταντοπούλου μπλοκάρει για πάνω από τρεις ώρες τη διαδικασία συζήτησης που γινόταν στην Ολομέλεια σε νομοσχέδιο για την ακραία φτώχεια, με αιτιολογικό ότι πρέπει να συμμετάσχουν στη συζήτηση και οι προφυλακισμένοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής!

Οπως μάλιστα αναφέρει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των δολοφόνων ναζί, Ματθαιόπουλος, «θέλουμε να συμμετάσχουμε με το δικαίωμα που μας έχει δώσει η πρόεδρος της Βουλής».
* * *
Τα έργα και οι ημέρες της Κωνσταντοπούλου χρειάζονται σελίδες ολόκληρες για να καταγραφούν... Θα επανέλθουμε λοιπόν με την πρώτη ευκαιρία.
Κ. Πασ.
Ριζοσπάστης Αποκαλυπτικά
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=12805949

Η ΕΣΣΔ, το ΚΚΕ και οι “αποκαλύψεις”

***

Από Γιώργος Μαργαρίτης:
Πρόκειται για μια παλαιότερη δημοσίευση. Την θυμίζω γιατί την θεωρώ πάντα επίκαιρη.
Οι ανοησίες των αντικομμουνιστών ξεχειλίζουν σε βιβλιοπωλεία και τηλεοπτικές εκπομπές.

Η ΕΣΣΔ, το ΚΚΕ και οι “αποκαλύψεις”

Διανύουμε αισίως το σωτήριο έτος 2022. Έχουν περάσει 31 χρόνια από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, από το τέλος δηλαδή της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών και των άλλων Λαϊκών Δημοκρατιών. Επρόκειτο για το τέλος ενός πολέμου και, προφανώς, όπως συνήθως συμβαίνει στους πολέμους, υπήρξαν νικητές και νικημένοι σε αυτόν. 

Πραγματικά η Σοβιετική Ένωση ηττήθηκε και όπως συμβαίνει σε κάθε ήττα, εξωτερικοί και εσωτερικοί παράγοντες συνετέλεσαν σε αυτήν.

 Το καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης δεν το δημιούργησε κάποια θεϊκή παρέμβαση και ποτέ, στην ιστορία του, δεν ισχυρίστηκε ότι είναι το τέλειο καθεστώς. 

Αντίθετα συνεχώς πολεμούσε με τον εαυτό του προσπαθώντας να βρει τους δρόμους για τον μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό του στόχο: την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και το τέλος της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Οι εσωτερικοί αγώνες υπήρξαν το ίδιο σκληροί με τους εξωτερικούς – σε τελευταία ανάλυση αυτοί οδήγησαν στο τέλος του καθεστώτος, όχι οι εξωτερικές εισβολές.
Στην ιστορική του πορεία ποτέ το σοβιετικό καθεστώς δεν ισχυρίστηκε ότι ο στόχος του ολοκληρώθηκε, ότι η «ιστορία τελείωσε». 

Αυτό, με ισχυρή δόση αλαζονείας και έπαρσης, το ισχυρίστηκαν οι εχθροί του, εκείνος ο απίθανος ο Φράνσις Φουκουγιάμα, και ο λόγος του έγινε λάβαρο νίκης για τον θριαμβευτή καπιταλισμό. 

Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς, τριάντα χρόνια μετά, για το ότι οι απολογητές του καπιταλισμού έκαναν λάθος. Εκτός εάν κανείς διακρίνει στον κόσμο μας κάποιον φωτεινό ορίζοντα στο κοντινό ή το απώτερο μέλλον για την Ανθρωπότητα και τους πολλούς ανθρώπους που την συγκροτούν. Νομίζω ότι πλέον ούτε ο ίδιος ο Φουκουγιάμα ισχυρίζεται κάτι τέτοιο.

Επειδή λοιπόν η ανατροπή του 1990, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, δεν έλυσε κανένα πρόβλημα από τα όσα οι λαοί αντιμετωπίζουν, το σοβιετικό καθεστώς, η Σοβιετική Ένωση, δεν μπορεί να αφεθεί στην λήθη του χρόνου, δεν μπορεί να ξεχαστεί. 

Μπορεί όμως να στιγματιστεί, να παρουσιαστεί ως ένα απάνθρωπο και βάρβαρο καθεστώς από εκείνα που απεχθάνονται οι άνθρωποι– όπως σχεδόν απεχθάνονται, σε όλες τις εκδοχές των θρησκειών, την κόλαση.

Σε αυτό το πεδίο οι διαρκείς «αποκαλύψεις» αποτελούν ένα βασικό όπλο. Παραδόξως αποκαλύπτονται τα ίδια και τα ίδια, τα ήδη γνωστά δηλαδή, σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Ο «διακεκριμένος» (παράξενο πως ετούτος ο προσδιορισμός αναφέρεται μόνο σε «ιστορικούς» που λένε ό, τι οι ισχυροί θέλουν να ακούσουν), Ρώσος ιστορικός του αμερικανικού Πανεπιστημίου Τζων Χόπκινς, Ρατζένκο, «έφερε στο φως» τέσσερα έγγραφα που αφορούν την Ελλάδα.

 Ο ίδιος τα παρουσίασε ως «άγνωστα» και «αποκαλυπτικά» για τον ρόλο του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στον Εμφύλιο Πόλεμο. Τα περίφημα αυτά έγγραφα έγιναν αντικείμενο πλήθους δημοσιευμάτων και συζητήσεων στην χώρα μας. Κάτι ως αρχή νέας θεώρησης της ιστορίας της περιόδου αξιολογήθηκαν!

Δεν θα σχολιάσω το πρώτο από αυτά – την περιγραφή της ενθουσιώδους λαϊκής υποδοχής ενός Σοβιετικού αξιωματικού στην βόρεια Ελλάδα. 

Έχει τον σκοπό του αυτό το έγγραφο: να αποδείξει σε πιο βαθμό «ξεγελάστηκαν» οι Έλληνες από τους κομμουνιστές εκείνον το δύσκολο καιρό. Αφού ετούτο αποδειχθεί, οι «αποκαλύψεις» προχωρούν στα πιο ουσιαστικά. 

Τα ουσιαστικά είναι η στρατιωτική βοήθεια που πήρε ο Δημοκρατικός Στρατός της Ελλάδας από την Σοβιετική Ένωση και τις Λαϊκές Δημοκρατίες.

Από αυτήν την «αποκάλυψη» και μετά έχω λόγους να αισθάνομαι και προσωπικά θιγμένος. 

Πριν από 22 χρόνια δημοσίευσα την «Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου», περίπου 1.300 σελίδες. Σε αυτήν περιέγραψα εκτενώς το είδος, τους όρους και τον τρόπο με τον οποίο συνέδραμαν η Σοβιετική Ένωση και οι Λαϊκές Δημοκρατίες τον αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού της Ελλάδας.

 Προφανώς όμως το έργο μου δεν περιβάλλεται από την αίγλη ενός Πανεπιστημίου Τζων Χόπκινς και δεν είμαι -ελπίζω και προσπαθώ- από εκείνους που προσπαθούν με το έργο τους να είναι ευχάριστοι στους ισχυρούς.

 Εξαιτίας αυτών των αμαρτημάτων απλά… δεν υπάρχω, ούτε εγώ ούτε οι 1.300 σελίδες που έγραψα.
Ας κλείσω όμως αυτήν την προσωπική παρένθεση.

 Το τρομερά «αποκαλυπτικό» στα έγγραφα του κου Ρατζένκο, αναφέρονται στην στρατιωτική βοήθεια που έστειλε η ΕΣΣΔ στον Δημοκρατικό Στρατό και στο ΚΚΕ. Εξοπλισμός πεζικού και 60 πυροβόλα… Φυσικά και 100.000 δολάρια…. Αλλά δεν περίσσευαν ούτε καν άρβυλα! 

Θα μπορούσε να είναι αστείο αν απλά δεν ήταν χυδαίο. Μιλούμε για έναν πόλεμο ανάμεσα σε δύο ελληνικούς στρατούς και σε δύο παρατάξεις, φορείς διαφορετικών ταξικών συμφερόντων. 

Πόλεμο που κράτησε περισσότερο από τρία χρόνια και προκάλεσε εξήντα χιλιάδες νεκρούς. 

Η μία πλευρά, η κυβερνητική, είχε στο πλευρό της αρχικά την Βρετανική Αυτοκρατορία και στη συνέχεια τις ΗΠΑ. Στηρίχθηκε από αυτές, εξαρτήθηκε από αυτές, καθοδηγήθηκε από αυτές. Οι Βρετανοί είχαν δύο δικές τους μεραρχίες στην πρώτη φάση του Εμφυλίου. Οι Αμερικανοί πέντε χιλιάδες «συμβούλους» στην ουσία αληθινούς διοικητές των κυβερνητικών μονάδων. Συν τον πραγματικό αρχιστράτηγο, τον στρατηγό Βαν Φλητ. 

Ο κυβερνητικός στρατός εξοπλίστηκε με κάθε είδους όπλο από τις δύο αυτές δυνάμεις. Μόνο η στήριξη των ΗΠΑ αποτιμήθηκε σε περισσότερα από δύο δισεκατομμύρια δολάρια της εποχής (πολλαπλασιάστε επί δεκαπέντε τουλάχιστον για την σημερινή αξία). 

Και ο «διακεκριμένος» ιστορικός έχει να μας πει ότι το άλλο στρατόπεδο πήρε εκατό χιλιάδες δολάρια από την ΕΣΣΔ! Μα την αλήθεια! Τι «αποκάλυψη»!

Το επόμενο έγγραφο «δικαιώνει» το περίφημο Τρίτο Ψήφισμα του 1946. Αυτό με το οποίο άρχισαν οι μαζικές εκτελέσεις που ξεκίνησαν τον Εμφύλιο.

Την «απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Ελληνικής Επικράτειας». Υπογραμμίζεται σε αυτό η φράση «…με την μίνιμουμ επιδίωξη να του αποσπάσουμε (του εχθρού, των κυβερνητικών) ένα σοβαρό κομμάτι από τη βόρειο Ελλάδα». 

Το υπονοούμενο σαφές: το ΚΚΕ στόχευε στο να αποσπάσει ελληνικό έδαφος για να το δώσει στην Αλβανία ή όπου αλλού! Αλλά ούτε και εδώ ο «διακεκριμένος» και τα έγγραφά του λένε κάτι το νέο. 

Απλά διαστρεβλώνουν έντεχνα το παλιό. 

Από τον Σεπτέμβριο του 1947 ο ΔΣΕ εφαρμόζει το «Σχέδιο Λίμνες» το οποίο στοχεύει στην δημιουργία μια μόνιμης και σταθερής ελεύθερης επικράτειας στην βόρεια Ελλάδα. Στην επικράτεια αυτή θα μπορούσε να εγκατασταθεί η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση σε τρόπο ώστε αποκτήσει κρατική οντότητα και να διεκδικήσει την διεθνή αναγνώριση. Οι τιτανομαχίες ανάμεσα στον κυβερνητικό στρατό και τον Δημοκρατικό Στρατό στο μέτωπο της Πίνδου στα 1948-1949 για την προάσπιση ή την κατάλυση -όπως το θέλει κανείς- αυτής της ελεύθερης επικράτειας έγιναν.
Ας αφήσουμε όμως το χθες και να επανέλθουμε στο σήμερα. 

Σε τι χρησιμεύει σήμερα η επιμονή στο ότι οι κομμουνιστές υπήρξαν όργανα ξένων δυνάμεων που επιβουλεύονταν την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Ελλάδας;

Σε τι χρησιμεύει σήμερα η επιμονή στην εγκληματική φύση του σοβιετικού καθεστώτος και των κομμουνιστών; 

Σε τι χρησιμεύει σήμερα η περί προδοτών της φυλής και του έθνους φιλολογία και οι «αποκαλύψεις» περί έμφυτης διάθεσης προδοσίας των εχθρών της παρούσας κοινωνικής τάξης στην χώρα; 

Ειλικρινά είναι να απορεί κανείς. 

Δεν είναι μια συζήτηση που μπορεί να εξυπηρετήσει την «συντηρητική» παράταξη στην χώρα μας και την άρχουσα τάξη. 

Σε τελευταία ανάλυση δεν συμφέρει αυτούς τους χώρους η συζήτηση περί «κυνηγών κεφαλών», περί διαπόμπευσης πτωμάτων, περί στρατοδικείων, περί Μακρονήσου, Γιούρας, Άη Στράτη. 

Εξάλλου άλλοι τα έχουν αναλάβει αυτά στον ελληνικό χώρο – πάλι για «διακεκριμένους», «αρίστους», εξ’ αμερικανικών επιφανών ακαδημαϊκών ιδρυμάτων ορμώμενους πρόκειται. 

Για κάτι τύπους που θεωρούν ότι η Ελληνική Επανάσταση έγινε για να απελευθερωθεί η Αγγλία!
Εάν δε κανείς θέλει να μιλήσουμε για «απόσπαση μέρους εκ της ελληνικής επικράτειας», μην πάμε μακριά: τα έξι μίλια στο Αιγαίο ή έξω από την Κρήτη, η παραίτηση από εθνική κυριαρχία σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο έχουν πολλά, στο σήμερα, να μας πουν γι αυτό.

*** Φωτοαποτύπωση απ' το blog

O "Γέρος της Δημοκρατίας" (!) Εξαγγέλλει τη Διάλυση της Νεολαίας Λαμπράκη

Από Ελενη Μαρκακη:

Σαν σήμερα το 1965, ο πρωθυπουργός της χώρας Γ. Παπανδρέου, ο επονομαζόμενος και Γέρος της ...Δημοκρατίας (!), εξαγγέλλει τη διάλυση της Νεολαίας Λαμπράκη δια της δικαστικής οδού ''εφόσον αποδειχθεί η εξάρτησίς της από το ΚΚΕ''!
Εν τω μεταξύ, ένα χρόνο πριν, το Γενάρη. του 1964 η ΕΔΑ αποφάσισε ότι δεν θα είχε υποψήφιους βουλευτές σε 24 εκλογικές περιφέρειες, για τις εκλογές στις 16 Φεβρουαρίου 1964, ώστε να υπερψηφστούν οι υποψήφιοι της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου!
(Η γραμμή της ΕΔΑ για ''ενότητα των δημοκρατικών δυνάμεων'' με στόχο ''να φύγει η δεξιά'' την είχε ουσιαστικά καταστήσει ουρά του Κέντρου, ενός κόμματος αστικού, με διακηρυγμένο σκοπό την πάλη, τόσο κατά της ''δεξιάς'' του Καραμανλή όσο και κατά της ''άκρας αριστεράς'' δηλαδή της ΕΔΑ και του ΚΚΕ. Ο γνωστός ''διμέτωπος αγώνας'' -που στην ουσία του ήταν μονομέτωπος)...
Συμπέρασμα: Διδασκόμαστε από τα λάθη μας και δεν τα επαναλαμβάνουμε!
************************
…Ακολούθησε στις 11 Μάρτη του 1965 η περιβόητη εγκύκλιος 1010 που στάλθηκε από τον ιδιο τον Γ. Παπανδρέου, -που εκτος από πρωθυπουργός ήταν και υπουργός Παιδείας,- που είχε ως στόχο το τσάκισμα του μαθητικού κινήματος. Επρόκειτο για μια απροκάλυπτη αντικομμουνιστική, αντιλαϊκή επέμβαση, που επιχειρούσε να εξοβελίσει κάθε αντίσταση του κινήματος Παιδείας, με την επίκληση του «κομμουνιστικού κινδύνου», το χαφιεδισμό και την τρομοκρατία μέσω των απειλών απόλυσης αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών.
Αιχμή αυτής της εγκυκλίου ήταν το χτύπημα της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ), που πρωτοστατούσε στους μεγάλους αγώνες για την Παιδεία.

Η εγκύκλιος έγραφε, ανάμεσα στα άλλα:
«Πανταχόθεν καταγγέλλεται ότι η Κομμουνιστική Νεολαία Λαμπράκη καταβάλλει μεγάλας προσπαθείας προσεταιρισμού μαθητών των Γυμνασίων.
Βεβαίως, εφ' όσον διεπιστώθη ποσοστόν 12% οπαδών της ΕΔΑ κατά τας τελευταίας εκλογάς, ευνόητον είναι ότι θα υπάρχουν και μαθηταί εμποτισμένοι από τας οικογενείας των με αριστεράν ιδεολογίαν.
Και αυτούς βέβαια, κατά πρώτον λόγον, θα χρησιμοποιεί η Κομμουνιστική προπαγάνδα προς προσηλυτισμόν των Νέων.
Εφιστώ διά τούτο και πάλιν την προσοχήν όλων των Καθηγητών των Γυμνασίων και τους καθιστώ υπευθύνους διά πάσαν σχετικήν δραστηριότητα της Νεολαίας Λαμπράκη.
Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Τούτο πρέπει να καταστή συνείδησις της Νέας Γενιάς.
Ο εθνικός φρονηματισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική αγωγή των μαθητών είναι η πρώτη αποστολή του Διδασκάλου. Και εις αυτήν οφείλουν να επιδοθούν.
Τα δικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (Εθνική και Πολιτική) και ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΓΑΠΗ και ΘΥΣΙΑ. Αυτά είναι τα ιδεώδη μας και μ' αυτά πρέπει να εμποτισθή η Νέα Γενεά, ΕΛΛΑΣ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Αληθής Δημοκρατία.
Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα. Κι αν συμβή να υπάρξουν διδάσκαλοι όχι ανήκοντες, αλλά και απλώς συμπαθούντες ή ανεχόμενοι την κομμουνιστικήν προπαγάνδαν δεν έχουν θέσιν εις την Εκπαίδευσιν.
Οσοι πιστεύουν εις τα Ιδεώδη των τα υπερασπίζουν. Και την υπεράσπισιν των ιδανικών μας και την έμπνευσιν της Νέας Γενεάς, έχει αναθέσει η Ελληνική Δημοκρατία εις τον Εκπαιδευτικόν κόσμον.
Γνωρίζω ότι έχουν μέχρι τούδε εκδοθή υπό του Υπουργείου Παιδείας πολλαί σχετικαί εγκύκλιοι. Αλλά επεθύμουν, λόγω της μεγάλης σοβαρότητος του θέματος, να επικοινωνήσω και εγώ προσωπικώς μεθ' υμών.
Παρακαλώ όπως εις το τέλος εκάστου μηνός υποβάλλητε (Υπουργείον Παιδείας - Γραφείον Υπουργού) εμπιστευτικώς σχετικήν έκθεσιν».

Αλέκος Ξένος, ο Ζακύνθιος συνθέτης της Εθνικής Αντίστασης

Mary Caloyeria

Ο Αλέκος Ξένος, ο Ζακύνθιος συνθέτης της Εθνικής Αντίστασης στην αυτοβιογραφική αφήγησής του αναφέρει :
«Μετά τον Δεκέμβρη του 1944, τα τραγούδια του αγώνα είχαν την ίδια τύχη με τους αγωνιστές: σκότωμα, φυλακή, εξορία... Ολα ενάντια στην ιδέα της Αντίστασης, στην ιδέα της Ελευθερίας για την ειρήνη, για την προκοπή, για την ανεξαρτησία. Ολ' αυτά έπρεπε να χτυπηθούν. Δεν μπορούσε να τραγουδηθεί τίποτα, επί ποινή θανάτου...».

Αλήθεια, πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στη σημερινή εποχή ; Τραγουδιούνται τα τραγούδια του ;
Ποιος ήταν ο Αλέκος Ξένος ;

Ο σπουδαίος δημιουργός Αλέκος Ξένος, ο συνθέτης της Αντίστασης, πορεύτηκε σ' όλη του τη ζωή, δίνοντας «τα πάντα για τους αδύνατους, για το ανθρώπινο δίκιο». Δραστήριος συνδικαλιστής, μέλος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και ταυτόχρονα καλλιτέχνης, συνθέτης και μουσικός με όραμα για την πολιτιστική ζωή της Ελλάδας, ήταν ένας καλλιτέχνης που, όπως λέει ο ίδιος, «Λαχταρούσα να εκφράσω με την τέχνη μου τα οράματα της ψυχής μου, τους παλμούς της εποχής μας, τους πόθους του εργαζόμενου λαού μας». Βίωσε την Εθνική Αντίσταση και σαν αγωνιστής και σαν καλλιτέχνης.

Ακλόνητος «μαχητής», από παιδί

Το 1912 γεννιέται ο Αλέκος Ξένος. Τεσσάρων χρόνων ορφανεύει από πατέρα. Το 1918 η βασανισμένη από τη φτώχεια και προβλήματα υγείας, μάνα του αυτοκτονεί, πέφτοντας στα αφρισμένα κύματα. Συγγενείς βάζουν το μεγαλύτερο παιδί στο ορφανοτροφείο, αλλά εγκαταλείπουν στην τύχη του το μικρότερο. Τον Αλέκο Ξένο περιμαζεύουν συντοπίτες. Ο μικρός κάνει δουλιές του ποδαριού σε τσαγκαράδικο, καμίνι και για τον καλλίφωνο ταβερνιάρη Σπύρο Μπάστα. Δεκατεσσάρων χρόνων γράφεται στη Φιλαρμονική του Δήμου Ζακύνθου. Μαθαίνει τρομπέτα, παίζει με τη Φιλαρμονική και συνοδεύει μελοδραματικούς θιάσους. Γνωρίζεται με τον σοσιαλιστή συγγραφέα Κ. Πορφύρη και επηρεάζεται ιδεολογικά και πνευματικά από αυτόν. Το 1930 εντάσσεται στην μπάντα της Φρουράς Αθηνών και το 1932 αρχίζει ανώτερες σπουδές στο Ωδείο Αθηνών, με καθηγητές τους Δημήτρη Μητρόπουλο και Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Παράλληλα δουλεύει σε μουσικά κέντρα, μουσικούς θιάσους, κλπ.
Το 1934 μυείται στο μαρξισμό από τον Κ. Καναρίδη (εκτελέστηκε από τους ναζί στην Κατοχή). Το 1936 προσλαμβάνεται στη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών, δουλεύοντας και αλλού. Συμμετέχει στους αγώνες του μουσικού κλάδου, εντάσσεται στην ΚΟ Μουσικών του παράνομου ΚΚΕ και πρωτοστατεί για τη δημιουργία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, της Ορχήστρας Σοβαρής Μουσικής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, της Ορχήστρας της Λυρικής Σκηνής και για την κρατικοποίηση της σχολής του, του Ωδείου Αθηνών.
Το 1941 εντάσσεται στο ΕΑΜ και ορίζεται γραμματέας - εκπρόσωπος της ΚΟ Μουσικών στην Αχτίδα Διανοουμένων -Καλλιτεχνών του ΚΚΕ. Συμβάλλει στη δημιουργία ΕΑΜίτικων μουσικών ομάδων και στην έκδοση της παράνομης εφημερίδας του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου «Ο Μουσικός». Συλλαμβάνεται δυο φορές αλλά ξεφεύγει. Μελοποιεί το πρώτο του αντιστασιακό τραγούδι, το ποίημα του Παλαμά «Εμπρος». Προτείνει στο ΚΚΕ -και εκείνο το αποδέχεται- την οργάνωση ενός μεγάλου πολιτιστικού προγράμματος στο Βουνό. Ο Α. Ξένος οργανώνει φιλαρμονικές και χορωδίες στα Βουνά της μαχόμενης ελεύθερης Ελλάδας. To 1942 συνθέτει το τραγούδι «Ο πρώτος αντάρτης» σε στίχους Στάθη Πρωταίου. Το 1943 οι κατακτητές σχεδιάζουν συναυλία στη Λυρική Σκηνή, με συμμετοχή της Ορχήστρας της. Οι μουσικοί του ΕΑΜ, με επικεφαλής τον Α. Ξένο ματαιώνουν τη συναυλία παριστάνοντας τους «άρρωστους». Ο συνθέτης καταζητείται. Βγαίνει στην παρανομία και στο Βουνό, όπου γράφει αντιστασιακά τραγούδια, μουσική για παράσταση κουκλοθεάτρου, συνεργάζεται με άλλους ΕΑΜίτες καλλιτέχνες.

Συνθέτης του «Υμνου της ΠΕΕΑ»

Το 1944 συμμετέχει στο Α' Πανελλαδικό Συνέδριο Ανταρτών ΕΠΟΝιτών στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας, παροτρύνοντας τους ΕΠΟΝίτες να αναπτύξουν μουσική και γενικότερη πολιτιστική δραστηριότητα. Συμμετέχει στο περίφημο Θεσσαλικό Ομιλο -«Θέατρο του Βουνού» που δημιούργησε ο Βασίλης Ρώτας. Το Μάη του 1944, κατά την ορκωμοσία της Κυβέρνησης του Βουνού, στις Κορυσχάδες, με φιλαρμονικές και χορωδίες του Βουνού παρουσίασε το μελοποιημένο από τον ίδιο «Υμνο της ΠΕΕΑ».
Στο αιματοβαμμένο συλλαλητήριο στις 4 του Δεκέμβρη 1944 σώζεται από ιππείς ανταρτοεπονίτες και καταφεύγει στη Χαλκίδα. Το 1946 ολοκληρώνει τη «Συμφωνία της Αντίστασης» και το Μάρτη η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών παρουσιάζει το έργο «Εισαγωγή Λευτεριάς». Το 1947, λόγω των ιδεών και της δράσης του απολύεται από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών και το 1950 από την Ορχήστρα του ΕΙΡ. Το 1952 βραβεύεται στο Φεστιβάλ της Παγκόσμιας Δημοκρατικής Νεολαίας, στο Βουκουρέστι, για τη «Συμφωνία της Αντίστασης». Παρά τις αντιξοότητες και τους παραγκωνισμούς που υπέστη λόγω των ιδεών του, συνέχισε μέχρι το τέλος της ζωής του να είναι «μαχητής» των ιδανικών και οραμάτων του, για μια κοινωνία και μια Τέχνη που να υπηρετεί το λαό.
Πηγές :
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=7954332
https://www.rizospastis.gr/story.do?id=3189806






ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΑ ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ:
Αλέκος Ξένος
Ιστολόγιο για τον Έλληνα συνθέτη Αλέκο Ξένο (1912-1995)

#ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ & Για Το Νο8 της #Πανσπουδαστικής

Από
Manos Saridakis
Επειδή έχω λίγο χρόνο για διαδικτυακό πείραγμα πριν περάσω από το Πολυτεχνείο, ας πούμε το εξής: 

Μια από τις επιτυχίες του ΠΑΣΟΚ ήταν να υποβαθμίσει το ρόλο του ΚΚΕ στο Πολυτεχνείο. Για να δούμε τα πράγματα επιστημονικά λοιπόν, με βάση τα στοιχεία.

Από τα 33 μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής της Κατάληψης του Πολυτεχνείου, τα 9 ήταν ΚΝΕ δηλαδή αντι-ΕΦΕΕ (Αλαβάνου, Ανδρουλάκης, Γρηγορόπουλος, Γ. Κοροβέσης, Κωστή, Λογοθέτης, Μωροπούλου, Νυσταζάκης, Φιλιππάκης), 

τα 8 ήταν ΚΚΕ-εσ Ρήγας Φεραίος (Ζουρνάς, Λαζαρίδης, Λάζος, Παπαβασιλόπουλος, Παππάς, Τσεμπέλης, Χατζησωκράτης, Ψαρράς), 

τα 2 Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (Αναστασίου, Λυγερός), 

1 ΠΠΣΠ (Κολλιτσίδας), 1 ΠΑΚ (Λαλιώτης), 1 άκρα Αριστερά Μπολσεβίκοι (Σιδέρης), 1 τροτσκιστής Εργατική Διεθνιστική Ένωση (Νικολαΐδης), 

και 10 ανένταχτοι αριστεροί (Αντώνογλου, Γεωργακάκης, Δαφέρμος, Κουρμουλάκης, Μαυρογένης, Σηφιανός, Σταυροπούλου, Τζουβάνος, Τσαντίλης, Τσαφαράκης).

Εκτός Συντονιστικής, η μεγάλη πλειονότητα ηγετικών μορφών της Εξέγερσης, εκφωνητές του σταθμού, διαπραγματευτές με την αστυνομία, υπεύθυνοι ιατρείου, σίτισης κλπ ήταν επίσης μέλη της ΚΝΕ (Αλαβάνος, Βαλαβάνη, Βούτσης, Δαμανάκη, Καρυστιάνη, Λαφαζάνης, Μπίστης, Παπαδήμας, κ.α.) .
Το δε πόρισμα της Χούντας του Ιωαννίδη κατέληξε ότι «κύριος υπεύθυνος για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήταν το Κ.Κ.Ε.», και με βάση αυτό το πόρισμα το Φλεβάρη του ‘74 έγινε το μεγάλο χτύπημα στο Κόμμα και στην ΚΝΕ, με εκατοντάδες συλλήψεις, εξορίες και βασανισμούς.
ΥΓ1: Από το '73 ως το '81 όλοι συμφωνούσαν ότι το ΚΚΕ είχε καθοριστικό ρόλο στα γεγονότα. Η άποψη ότι το ΚΚΕ δεν στήριξε και πολύ την Εξέγερση εμφανίστηκε με το που έγινε το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, και οικοδομήθηκε τεχνηέντως, όπου δυστυχώς βρήκε ευήκοα ώτα σε τμήμα της άκρας αριστεράς.
ΥΓ2: Η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του παράνομου ΚΚΕ στις 16 Νοεμβρη που καλεί του πάντές να πλαισιώσουν την εξέγερση.
#Άντε_γεια
#Φιλάκια_ρουφηχτά

Απ' τα Σχόλια 

Χατζηγεωργιου Λεων

Όπου να είναι θα σου πουν τη Πανσπουδαστικη Νο 8 και αργήσανε φετος
Θα βγει κσι μια όπως κάθε χρόνο και θα σου πει ο καθοδηγητης μου μου είπε να μην πάω αλλά εγώ πηγα

Είναι το νούμερο 8, την ξέρουν όλοι με αυτό – Μύθοι και αλήθειες γύρω από το διαβόητο φύλλο της “Πανσπουδαστικής” για το Πολυτεχνείο

17-11-2018

Μια καραμέλα που δε λιώνει ποτέ, κι ας περνάει από γενιά σε γενιά κι από στόμα σε στόμα κάθε αντι- ΚΚΕ που (δε) σέβεται τον εαυτό του.

Από Κατιούσα

Hμεταπολιτευτική συνήθεια που έγινε λατρεία είναι η αναφορά στο φύλλο της «Πανσπουδαστικής νο 8» το οποίο υποτίθεται πως «αποδεικνύει» ότι ΚΝΕ κατήγγειλε ως προβοκάτσια της ΚΥΠ και του Ρουφογάλη την κατάληψη του Πολυτεχνείου, για να συμμετάσχει αργότερα μόνο και μόνο νιώθοντας να χάνει τις εξελίξεις μέσα από τα χέρια της. Η συγκεκριμένη ιστορία σε διάφορες παραλλαγές, έχει κατά καιρούς υιοθετηθεί από αναρχικούς, εξωκοινοβούλιο, αστικές εφημερίδες, ακόμα και ακροδεξιά μέσα, όπως ο Στόχος, που κατά μια διαβολική σύμπτωση ασχολήθηκε με το ίδιο θέμα που πρόβαλε ως τρομερή τομή το απόλυτα φιλοκυβερνητικό Documento.

Είναι γεγονός πως κάποιες παράμετροι της πραγματικής ιστορίας παραμένουν αδιευκρίνιστες, τα όσα όμως ήδη γνωρίζουμε καθιστούν σαφές ότι πρόκειται – το λιγότερο – για «πολύ κακό για το τίποτα».

Η «Πανσπουδαστική» ΔΕΝ ήταν όργανο της ΚΝΕ, όπως τεχνηέντως υπονοείται στις εν λόγω αφηγήσεις, αλλά της Αντι – ΕΦΕΕ (που ονομάστηκε έτσι σε αντιπαράθεση προς τους εγκάθετους διορισμένους φοιτητές της χούντας στην επίσημη ΕΦΕΕ), η οποία σαφώς και είχε έντονη παρουσία της ΚΝΕ, σίγουρα όμως δεν ήταν απλό παρακλάδι της. Όσο για τη φοιτητική παράταξη της ΚΝΕ με το ίδιο όνομα, η γνωστή σε όλους ΠΚΣ, δεν υφίστατο καν στη δικτατορία.

Το όνομα, ο αριθμός και η πολιτική ένταξη των συντακτών της είναι άγνωστα μέχρι σήμερα, παρά τις εικασίες που έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί.

Το τεύχος αυτό κυκλοφόρησε μετά τα γεγονότα, κι όχι πριν ή κατά τη διάρκειά τους όπως επίσης πολλές φορές υπονοείται. Συγκεκριμένα στις αρχές του 1974, στο φύλλο Γενάρη – Φλεβάρη

Το πρωτοσέλιδο του φύλλου, που είναι συνήθως αυτό που περιφέρεται ως «αποδεικτικό» της καταγγελίας, δεν ασχολείται καθόλου με το ζήτημα, αλλά μόνο με τα ίδια τα γεγονότα και την καταδίκη των δολοφονιών και της καταστολής από τη χούντα.

Η διαβόητη αναφορά στους προβοκάτορες βρίσκεται στη σελίδα 4, αλλά το εν λόγω κείμενο δημοσιεύεται «παρά τις επιφυλάξεις του περιοδικού και τις συμπληρώσεις που πιστεύει πως χρειάζεται».

Το κείμενο ανήκει στη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Πολυτεχνείου, η οποία σε καμία φάση των γεγονότων δεν μονοπωλούνταν από μέλη της ΚΝΕ, αλλά είχε σημαντική παρουσία άλλων δυνάμεων, κυρίως του Ρήγα Φεραίου, δηλαδή της νεολαίας του ΚΚΕ εσ. Όσο για την αρχική στάση του ίδιου του ΚΚΕ εσ., που ως γνωστόν είχε στηρίξει τη «φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη, αρκεί κανείς να δει τι δήλωσε το ηγετικό στέλεχος του κόμματος Μπάμπης Δρακόπουλος, το βράδυ της 14ης Νοέμβρη: ‘Η εξέλιξη στον τόπο μας έχει περιέλθει σε λεπτό σημείο. Παράλληλα στο ευρύτατο δημοκρατικό ενωτικό κίνημα που αξιώνει την είσοδο στη δημοκρατική ομαλότητα, σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να φράξουν το δρόμο προς την κατεύθυνση αυτή και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων…’ Περιέργως, έκτοτε η δήλωση αυτή χάθηκε στις υποσημειώσεις της ιστορίας.

Η αναφορά που προκαλεί όλο το θόρυβο ως σήμερα είναι η εξής: «…καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στον χώρο του Πολ/χνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, …με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε την στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις…»

Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά στην κατάληψη αυτή καθεαυτή. Ανεξάρτητα από την όποια διστακτικότητα της ΚΝΕ στην αρχική επιλογή της κατάληψης ως μορφή πάλης εκείνες τις μέρες, ακόμα και αν θεωρούνταν επίσημο κείμενο της οργάνωσης – που δεν ήταν βάσει όσων αναφέραμε – δεν υπάρχει σε αυτό ουδεμία καταδίκη της κατάληψης.

Θα ήταν εξάλλου αστείο να υπάρξει μια τέτοια καταδίκη, από τη στιγμή που η οργάνωση συμμετείχε με πολλές δυνάμεις της στην κατάληψη, εκτός κι αν θεωρούμε ότι καταδίκασε τα μέλη της… ανωνύμως και μέσω ανώνυμης και ανεπίσημης πηγής, υψώνοντας τον παραλογισμό στο τετράγωνο.

Η καταγγελία των αναρχικών συνθημάτων ως προβοκατόρικων γινόταν γιατί θεωρούνταν πως εξυπηρετούσε τη χουντική προπαγάνδα: «Για να μπορέσουν να απομονώσουν το κίνημα μας. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με την βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής επαναστατικοαναρχικής εξέγερσης που δεν έχει την συμπαράσταση του λαού…»

Το γεγονός πως υπήρχαν ασφαλίτες και προβοκάτορες στο Πολυτεχνείο, που κατά κύριο λόγο έριχαν μαξιμαλιστικά ή αναρχικοφανή συνθήματα τύπου “Κάτω το κράτος” κι ότι αυτά δεν είχαν απήχηση στους φοιτητές δεν είναι κάποια κομμουνιστική συνωμοσία, αλλά κάτι που ομολογείται από πολλούς συμμετέχοντες στα γεγονότα.

Λίγο πιο κάτω τα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73 “‘έγινε σταθμός του λαϊκού μας κινήματος”. Ούτε προβοκάτσια, ούτε ενορχήστρωση της ΚΥΠ, ούτε κανένα άλλο ευφάνταστο σενάριο της αντι-ΚΚΕ μυθολογίας.

Τα περί “ένοχης σιωπής”, “αμηχανίας” του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι επίσης μυθεύματα. Τόσο πολύ “ντρέπεται” η ΚΝΕ για τη συμβολή της στο τεύχος, που αποφάσισε να το προβάλει στο κεντρικό της ταμπλώ κατά τον εορτασμό της επετείου το 2004, προκαλώντας τότε “αγανακτισμένες” αντιδράσεις για τα “νέα ήθη” που υποτίθεται πως εισήγαγε η οργάνωση στη διαχείριση της μνήμης της επετείου.

Σε κάθε περίπτωση, την επόμενη φορά που θα σας ρωτήσουν “και τι έχεις να πεις για την Πανσπουδαστική νο 8”, απαντήστε τους: “Πες μας εσύ που τη διάβασες” και βγάλτε ποπ – κορν. Ή ακόμα καλύτερα, φύλλο κρούστας, που θα ‘λεγε και το Λαϊκό Στρώμα:

Με πληροφορίες από γλόμπινγκ

________________________________________________

Manos Saridakis
3 ώρ. ·
Ένα άλλο Πολυτεχνείο, πολύ πιο αιματηρό. 5 Δεκέμβρη 1944.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ακροβολισμένοι και τοίχο – τοίχο, ο ένας πίσω από τον άλλο κατεβήκαμε στην πλατεία Εξαρχείων κι από κει κατηφορίσαμε τη Στουρνάρα προς το Πολυτεχνείο. Ολόκληρος ο δρόμος βαλλότανε από τη Γενική Ασφάλεια που βρισκόταν στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρα. Μπήκαμε στο Πολυτεχνείο από τα παράθυρα της λέσχης και σκορπίσαμε ώστε να καταλάβουμε όλα τα κτίρια του.
Ξαφνικά, ένα εγγλέζικο τανκς έπεσε πάνω στη σιδερένια πόρτα της οδού Πατησίων, την άνοιξε διάπλατα και στάθηκε εκεί με την κάνη του να κοιτάει προς το χτίριο της Αρχιτεκτονικής. Εγγλέζοι στρατιώτες μπαίνανε πάνοπλοι, με προφυλάξεις και ακροβολίζονταν δεξιά κι αριστερά με πρόθεση να κυκλώσουνε τα χτίρια.
Είδα κάποιον ΕΛΑΣίτη να βγαίνει από το κτίριο της Αρχιτεκτονικής και να προχωράει προς το εγγλέζικο τανκς. Τον γνώρισα από το ντύσιμο και το περπάτημα του. Ήταν ο συνάδελφος μου στο Πολυτεχνείο Νίνος Χρυσόπουλος. Επειδή ήξερα καλά εγγλέζικα, κατάλαβα ότι τον είχε στείλει ο Γρηγόρης Φαράκος, ο καπετάνιος του λόχου, να μιλήσει με τους Εγγλέζους.
Σε λίγο ακούστηκε η φωνή του να απευθύνεται προς αυτούς που ήτανε κλεισμένοι στην
Αρχιτεκτονική: «Συναγωνιστές. Όπως είχαμε συνεννοηθεί, τους είπα ότι εμείς δεν έχουμε σκοπό να πολεμήσουμε εναντίον τους, αν αυτοί δεν μας χτυπήσουν. Η διένεξη μας με την κυβέρνηση Παπανδρέου είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο τον Ελληνικό λαό. Η επέμβασή τους θα αποτελούσε παραβίαση της συμφωνίας των τριών μεγάλων δυνάμεων. Έστω και τώρα τους παρακαλούμε να φύγουνε και να μας αφήσουνε ήσυχους, να περιμαζέψουμε τους τραυματίες και τους νεκρούς μας. Η απάντησή του ήτανε ότι μας θεωρούνε επαναστάτες και αναρχικά στοιχεία και ότι αν σε δέκα λεπτά δεν παραδοθούμε, θα επιτεθούνε με όλες τους τις δυνάμεις και θα μας εξοντώσουνε όλους».
Για λίγα λεπτά ακολούθησε μια νεκρική σιγή.
Μετά ξεχώρισα τη φωνή του Φαράκου, από την Αρχιτεκτονική: « Να τους πεις ότι είμαστε φοιτητές που υπερασπιζόμαστε την Εθνική μας Ανεξαρτησία και αυτή τη στιγμή, το ίδιο το σχολείο μας. Δε θέλουμε πόλεμο μαζί τους, αλλά αν μας επιτεθούνε θα πολεμήσουμε. Δεν πρόκειται να παραδοθούμε».
Σε λίγο η φωνή του Χρυσόπουλου: « Συναγωνιστές, η απάντησή τους είναι ότι σε τρία λεπτά επιτίθενται».
Πράγματι, πριν περάσουνε τρία λεπτά, να μια κόλαση φωτιάς απ’ όλες τις μεριές εναντίον των κλεισμένων στην Αρχιτεκτονική Σχολή. Τα τανκς που είχανε περικυκλώσει το Πολυτεχνείο ρίχνανε απ’ όλες τις μεριές, από τους γύρω δρόμους. Κάθε λεπτό, χιλιάδες σφαίρες πέφτανε πάνω στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». Οι εγγλέζικες σφαίρες που προοριζόταν για τους Γερμανούς, μαζί με τις γερμανικές από την Ασφάλεια, πέφτανε πάνω σε Έλληνες αγωνιστές, στους εφεδροελασίτες φοιτητές.
Η υπεροχή των Εγγλέζων σε οπλισμό ήτανε συντριπτική , όμως ηρωικά οι σύντροφοι κρατούσανε τις θέσεις τους και δεν τους αφήνανε να πλησιάσουνε, ούτε στην Αρχιτεκτονική, ούτε στο κτίριο Γκίνη. Γρήγορα οι Εγγλέζοι καταλάβανε ότι τα πράγματα δεν ήτανε τόσο εύκολα, όσο νομίζανε.
Είχε νυχτώσει η 5η Δεκέμβρη για καλά όταν σταμάτησε η μάχη. Οι δικοί μας σταματήσανε να αντιστέκονται. Όσοι δεν είχανε τραυματιστεί ή σκοτωθεί και όσοι δεν είχανε πιαστεί αιχμάλωτοι, υποχωρήσανε προς τα Εξάρχεια που ήταν το αρχηγείο του λόχου. Όλα τα κτίρια του Πολυτεχνείου, όλες οι αυλές του είχαν περιέλθει στα χέρια των Εγγλέζων.
Όλοι εμείς οι τραυματισμένοι, που ώρες ατέλειωτες αισθανόμαστε το αίμα μας να φεύγει μαζί με τη ζωή μας, βρισκόμαστε στο έλεος των καινούργιων κατακτητών, που όπως φαίνεται είχανε σκοπό να μας αφήσουνε εκεί σα χτυπημένους σκύλους, ώσπου να μη μείνει σταγόνα από αίμα μέσα μας. Ώσπου να πεθάνει και ο τελευταίος από μας…»
Φοίβος Τσέκερης, ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ. Από τους αγώνες με τη Σπουδάζουσα, Εκδόσεις Εντός, Αθήνα 2007