ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΑΠ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ

Ιδρώνουν όταν βλέπουν αποτελέσματα δικών τους ερευνών που δείχνουν ότι το 74% των πολιτών της ΕΕ εκφράζει δυσαρέσκεια για την ΕΕ, το 51% των νέων στις ΗΠΑ βλέπει θετικά το σοσιαλισμό, ενώ την ίδια στιγμή, οι κάτοικοι των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αναπολούν το σοσιαλισμό, ότι το 46% των Ρώσων βλέπουν με "θαυμασμό", "σεβασμό" και "συμπάθεια" την περίοδο που ο Ι.Β. Στάλιν ηγούνταν του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ένωσης.

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΝΕ ΣΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Κάθε νέο και νέα «που σκέφτεται και προβληματίζεται, που βλέπει ότι τα όνειρα και οι ανάγκες τους δεν χωρούν σε αυτό το σύστημα, να μάθει από πρώτο χέρι γιατί παλεύει το ΚΚΕ, γιατί η πάλη για το σοσιαλισμό δεν είναι ένα όραμα, αλλά η αναγκαιότητα της εποχής μας», καλούν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με ανακοίνωσή τους. Αφορμή, μία εικόνα που ανάρτησε η ΔΑΠ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η οποία ταυτίζει το φασισμό με τον κομμουνισμό. 

Αναλυτικά η ανακοίνωση των Οργανώσεων έχει ως εξής: 

«Την 23η Αυγούστου, την οποία η ΕΕ έχει καθιερώσει ως "Ευρωπαϊκή μέρα μνήμης στα θύματα του ολοκληρωτισμού και των αυταρχικών καθεστώτων", βρήκε αφορμή η ∆ΑΠ, για να "postάρει" μια εμετική εικόνα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που ταυτίζει το φασισμό με τον κομμουνισμό.

∆εν περιμέναμε κάτι καλύτερο από μια οργάνωση που εκτός από άριστη σε μαζικές αντιγραφές, σε πάρτυ, σημειώσεις και "φιλικά" κεράσματα, "αριστεύει" και στην ψευτιά, στην υπεράσπιση της αντιλαϊκής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια και φυσικά στον αντικομμουνισμό.

Όμως... πάει πολύ σε μια χώρα που οι σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας της έχουν βαφτεί κόκκινες από τη θυσία των κομμουνιστών στην Καισαριανή, στην Κοκκινιά, στο Κούρνοβο και σε δεκάδες άλλες περιοχές, που έχουν σημαδευτεί από τις μαζικές εκτελέσεις αθώων κατοίκων στα Καλάβρυτα, το Χορτιάτη, το ∆ίστομο, την Κάνδανο από τους ναζί, να κυκλοφορούν τέτοιες εικόνες!

Ας δουν τα στελέχη της ∆ΑΠ που βρίσκονταν οι πολιτικοί τους πρόγονοι όταν δινόταν η μάχη για την απελευθέρωση της Ελλάδας -δηλαδή στο Κάιρο και αλλού, σώοι και αβλαβείς-, ενώ τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ, στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, στα Βουνά, τις εξορίες και τα εκτελεστικά αποσπάσματα.

Θέλει πολύ θράσος, λοιπόν, η ∆ΑΠ -πιστό σκυλί της γραμμής της Ν∆, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ- να προσπαθεί να ταυτίσει το θύτη με το θύμα, να ταυτίσει την πρόοδο και την ελπίδα με ό,τι πιο μαύρο έχει γνωρίσει η ανθρώπινη ιστορία.

Βέβαια, δεν υπάρχει για εμάς ερώτημα. Τα στελέχη της ∆ΑΠ, που "εμπνεύστηκαν" την παραπάνω εικόνα είναι ανιστόρητοι και εντεταλμένοι, γραφικές καρικατούρες μακαρθισμού και αντικομμουνισμού, που στοχεύουν στο να διαστρεβλωθεί η ιστορική πραγματικότητα για να μη μάθει την αλήθεια η νεολαία.

Θα τους συνιστούσαμε να διαβάσουν ιστορία από βιβλία που δεν πουλάει ο Άδωνις και ο Πλεύρης...

Φέτος συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από την υπογραφή του Συμφώνου Μη επίθεσης (23 Αυγούστου 1939) ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τη Γερμανία (πήρε το όνομα των υπουργών Εξωτερικών Μολότοφ και Ρίμπεντροπ). Αυτό το σύμφωνο η ΕΕ, οι ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες το παρουσιάζουν ως μια συμφωνία ανάμεσα στην Σοβιετική Ένωση και τη Χιτλερική Γερμανία, που τάχα μοίρασε την Ευρώπη στα δύο, που εξαιτίας αυτής της συμφωνίας ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ο Κόκκινος Στρατός τσάκισε το φασισμό! Η μνήμη δεν διαγράφεται!

Η Σοβιετική Ένωση, πράγματι, στις 23 Αυγούστου του 1939 υπέγραψε σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία. Η Σοβιετική Ένωση έβλεπε καθαρά, όπως το έβλεπαν όλοι οι ηγέτες της περιόδου, όπως το έβλεπε όλος κόσμος (ακόμα και τα μικρά παιδιά) ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Άλλωστε, είχε ήδη συγκροτηθεί ο Άξονας Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας με το λεγόμενο "Αντικομιντέρν" ή "Αντικομμουνιστικό Σύμφωνο", τρία χρόνια πριν το ξέσπασμα του πολέμου, δείχνοντας ποιος ήταν ο πραγματικός εχθρός του Χίτλερ, ο σοσιαλισμός και η Σοβιετική Ένωση. 

Παράλληλα, η Γαλλία και η Αγγλία έστρεφαν τη Γερμανία προς τα σοβιετικά εδάφη. Μια απλή αναζήτηση στα γεγονότα του 1938 (ένα χρόνο πριν την υπογραφή του Συμφώνου) αρκεί για να αποδείξει τις προσπάθειες που έκανε η Σοβιετική Ένωση, για να διαμορφωθεί ενιαίος συνασπισμός ενάντια στον Χίτλερ και τον Άξονα, να αντιμετωπιστεί και να μη δοθεί "αέρας στα πανιά του", να μην επιτεθεί σε "διασπασμένο" στρατόπεδο. 

Η στάση της Αγγλίας και της Γαλλίας, με τη Συμφωνία του Μονάχου (29 - 30 Σεπτέμβρη 1938), ήταν να παραδώσουν μέρος της Τσεχοσλοβακίας στους ναζί και με την πολιτική "κατευνασμού" που ακολουθούσαν έδιναν ώθηση στον Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ, "προς ανατολάς", ενώ παράλληλα απέρριπταν τις προτάσεις της ΕΣΣΔ για συγκρότηση μετώπου ενάντια στον Χίτλερ.

Απέναντι στη στάση της Αγγλίας και της Γαλλίας που έστρωσαν το έδαφος για τη γιγάντωση του Άξονα, η ΕΣΣΔ με την υπογραφή του Συμφώνου μη Επίθεσης εξασφάλισε 21 πολύτιμους μήνες για να προετοιμαστεί πολεμικά για τον πόλεμο που θα ακολουθούσε. Πιο συγκεκριμένα, από το 1939 έως τον Ιούνη 1941, η αριθμητική δύναμη των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ αυξήθηκε σχεδόν τρεις φορές. Συγκροτήθηκαν 125 νέες μεραρχίες, ενώ έγινε και ο εφοδιασμός του στρατού με νέα πολεμικά τεχνικά μέσα και καινούριους τύπους εξοπλισμών. Μετατράπηκε η οικονομία από "ειρηνική" σε "πολεμική", μεταφέρθηκαν εργοστάσια εκτός της πρώτης γραμμής.

Με αυτούς τους 21 μήνες έγινε εφικτή η νίκη της Σοβιετικής Ένωσης στο Στάλινγκραντ και το Κουρσκ, συνέβαλαν στην προετοιμασία για τη συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας και τη μεγαλειώδη νίκη του Κόκκινου Στρατού που απελευθέρωσε την Ευρώπη.

20.000.000 Σοβιετικοί θυσιάστηκαν, 10.000.000 έμειναν ανάπηροι, για να υπερασπιστούν και να προστατέψουν το σοσιαλιστικό κράτος, έδωσαν τη ζωή τους για τους λαούς όλου του κόσμου. Το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης ακολούθησαν και οι λαοί 7 χωρών που αποτίναξαν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά και ξεκίνησαν να οικοδομούν το δικό τους κράτος, ενώ παράλληλα, η εποποιία του Κόκκινου Στρατού έκανε φωτεινό παράδειγμα την ανωτερότητα του σοσιαλισμού σε πολλούς λαούς της Ευρώπης. Για την τεράστια προσφορά της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού είναι χαρακτηριστική η ρήση του Έρνεστ Χέμινγουέι:

"Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία του, χρωστά στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από όσα μπορεί ποτέ να πληρώσει".

Στόχος τους το χθες... με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο.

Η ΕΕ, οι κυβερνήσεις της και οι παρατάξεις τους μέσα στις σχολές έχουν κάθε λόγο να συκοφαντούν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, τα διδάγματα και τις κατακτήσεις του, επειδή και τότε και τώρα, η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου είναι η μοναδική διέξοδος για να πάψουν η άγρια εκμετάλλευση και οι πόλεμοι, να εξαλειφθούν οι κρίσεις, η φτώχεια και η προσφυγιά, να οργανωθεί η οικονομία και να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Η "σταλινολογία", ο αντικομμουνισμός, τα ψέματα και η διαστρέβλωση της Ιστορίας έχουν συγκεκριμένο στόχο:

Να δυσφημίσουν τη μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρωπότητας, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Να πείσουν ειδικά εμάς, τη νέα γενιά, που δεν έχουμε ζήσει τις πρωτόγνωρες κατακτήσεις της εργατικής τάξης στην ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη, ότι δεν έχουμε καμιά διέξοδο από τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτό προσπαθεί να πετύχει η ΕΕ, η κυβέρνηση της ΝΔ. Τον ίδιο στόχο είχε και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που, ανάμεσα στα άλλα, υπέγραψε την κατάπτυστη διακήρυξη - μνημόνιο του αντικομμουνισμού, που μιλά για "σιδηρούν παραπέτασμα" και παρουσιάζει την ανατροπή του σοσιαλισμού ως την αρχή για την ελευθερία των ανθρώπων.

Για αυτό κάθε χρόνο ξοδεύουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, διοργανώνουν δεκάδες εκδηλώσεις, συνέδρια σε χώρες της ΕΕ, σε πανεπιστήμια, "εφευρίσκουν" επετείους (μέχρι και mini series γυρίζουν, βλ. "Τσέρνομπιλ") για να αποδείξουν ότι ο σοσιαλισμός δοκιμάστηκε και "απέτυχε", ότι "έχει τελειώσει". Χρόνο με το χρόνο και στο πανεπιστήμιό μας πληθαίνουν τέτοια συνέδρια και ημερίδες, αυξάνονται οι "έρευνες" με διδακτορικά και μεταπτυχιακά προγράμματα για να τεκμηριωθεί "η εγκληματική φύση του κομμουνισμού".

Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, 17 εκατομμύρια είναι άνεργοι, πάνω από 4 εκατομμύρια είναι άστεγοι, θέλουν ο λαός και η νεολαία να μη σκέφτονται και να μην προβληματίζονται, να αποδεχθούν ότι αυτή βαρβαρότητα που ζουν είναι μονόδρομος.

Ιδρώνουν όταν βλέπουν αποτελέσματα δικών τους ερευνών που δείχνουν ότι το 74% των πολιτών της ΕΕ εκφράζει δυσαρέσκεια για την ΕΕ, το 51% των νέων στις ΗΠΑ βλέπει θετικά το σοσιαλισμό, ενώ την ίδια στιγμή, οι κάτοικοι των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αναπολούν το σοσιαλισμό, ότι το 46% των Ρώσων βλέπουν με "θαυμασμό", "σεβασμό" και "συμπάθεια" την περίοδο που ο Ι.Β. Στάλιν ηγούνταν του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ένωσης.

Γι' αυτό, η ΕΕ δεν έχει κανένα πρόβλημα, αντίθετα επικροτεί τη βία κατά των Κομμουνιστικών Κομμάτων, απαγορεύει τα Κομμουνιστικά Σύμβολα, ανέχεται αστικές κυβερνήσεις δηλωμένων, ορκισμένων αντικομμουνιστών, ακροδεξιών και άλλων αντιδραστικών μαντρόσκυλων του κεφαλαίου, από την Ουκρανία μέχρι τις χώρες της Βαλτικής, στηρίζει ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις.

Γι' αυτό στην πρώτη γραμμή της πολεμικής που εξαπολύουν οι εγχώριοι απολογητές του καπιταλισμού, αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, βρίσκεται σταθερά η θέση του ΚΚΕ ότι ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται, παρά μόνο ανατρέπεται και ότι προϋπόθεση γι' αυτό είναι οργανωμένος ο λαός να πάρει την εξουσία από το κεφάλαιο. Ότι δεν υπάρχει καμιά ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα σ' αυτήν των καπιταλιστών και την αντίστοιχη των εργατών.

Κάθε νέος φοιτητής, ερευνητής και επιστήμονας έχει χρέος να μάθει την αλήθεια! Οι πρωτόγνωρες κατακτήσεις της εργατικής τάξης στο πρώτο δικό της κράτος, στην ΕΣΣΔ, η ικανοποίηση σύνθετων λαϊκών αναγκών, που στον καπιταλισμό είναι αδύνατον να συμβεί, αποδεικνύουν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋπόθεσεις για να ζούμε καλύτερα και προκύπτουν από την ίδια την ανάπτυξη της παραγωγής, της επιστήμης και της τεχνολογίας. Πραγματική λύση στα σημερινά προβλήματα και τα αδιέξοδα της νεολαίας δίνει μόνο η πρόταση του ΚΚΕ. Το τσάκισμα του φασισμού γίνεται με το να τσακιστεί οριστικά το σύστημα που τον γεννά, ο καπιταλισμός και αυτό γίνεται μόνο με την ανατροπή του.

Καλούμε κάθε νέο και νέα, που σκέφτεται και προβληματίζεται, που βλέπει ότι τα όνειρα και οι ανάγκες τους δεν χωρούν σε αυτό το σύστημα, να μάθει από πρώτο χέρι γιατί παλεύει το ΚΚΕ, γιατί η πάλη για το σοσιαλισμό δεν είναι ένα όραμα, αλλά η αναγκαιότητα της εποχής μας. Καλούμε κάθε νέο και νέα να συμμετάσχει στο 45ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή", να δει από κοντά γιατί παλεύουμε και να παλέψει μαζί μας». 

ΤΟ «ΙΔΙΩΝΥΜΟ» ΤΟΥ Ε. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

,,Οστις επιδιώκει την εφαρμογή ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν τη διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας, ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον εξι μηνών. Προς τούτοις επιβάλλεται διά της αποφάσεως και εκτοπισμός ενός μηνός μέχρι δύο ετών εις τόπον εν αυτή οριζόμενον. Μετά τας αυτάς ποινάς τιμωρείται και όστις επωφελούμενος απεργίας ή λοκ - άουτ, προκαλεί ταραχάς ή συγκρούσεις,,

1934 Δημοσιεύεται ο πεντάχρονος απολογισμός του «Ιδιώνυμου»: Επί κυβέρνησης Ελ. Βενιζέλου δολοφονήθηκαν 27 εργάτες και αγρότες, συνελήφθησαν 13.050, από τους οποίους οι 2.400 καταδικάστηκαν συνολικά σε 2.054 χρόνια φυλακής και 884 χρόνια εξορίας. Στον πειθαρχικό ουλαμό Καλπακίου στάλθηκαν 120 κομμουνιστές φαντάροι. 

Επί κυβέρνησης Κ. Τσαλδάρη δολοφονήθηκαν 10 εργάτες και αγρότες, συνελήφθησαν 3.725, από τους οποίους οι 785 καταδικάστηκαν συνολικά σε 570 χρόνια φυλακής και 436 χρόνια εξορίας. Στο Καλπάκι στάλθηκαν 54 φαντάροι. Βασανίστηκαν επίσης 300 πολίτες, τραυματίστηκαν 305, απαγορεύτηκαν 160 συγκεντρώσεις, διαλύθηκαν βίαια άλλες 128, ενώ έγιναν και 138 επιδρομές σε γραφεία σωματείων, τυπογραφεία κ.λπ.

Το «Ιδιώνυμο»

Κρατούμενοι στις φυλακές της Αίγινας, την περίοδο που ίσχυε το «Ιδιώνυμο»

Εναν, περίπου, μήνα πριν τις εκλογές του 1928, στην προεκλογική του ομιλία στη Θεσσαλονίκη, ο αρχηγός των Φιλελευθέρων έδωσε με σαφήνεια το στίγμα της πολιτικής που θα ακολουθούσε αν κέρδιζε τις εκλογές.

Ο εμπνευστής του «Ιδιώνυμου», Ελ. Βενιζέλος

«Το δικαίωμα στην απεργία - είπε ανάμεσα σε άλλα3- προς επιδίωξιν των επαγγελματικών συμφερόντων των εργατών καθώς και το αντιστοιχούν δικαίωμα των εργοδοτών, όπως σταματούν τη βιομηχανικήν των επιχείρησιν δεν εννοούμεν ουδ' επ' ελάχιστον να περιορίσωμεν. Πιστεύομεν όμως ότι επιβάλλεται προς το συμφέρον των εργατών, εξ ίσου και των εργοδοτών, καθώς και της όλης κοινωνίας, όπως ρυθμισθή διά νόμου η άσκησις του δικαιώματος τούτου κι ελπίζω βασίμως ότι θα επιτύχω τη συναίνεσιν και των εργατών και των εργοδοτών, όπως καθιερωθή διά νόμου η υποχρέωσις και διά τα δύο μέρη, πριν προβαίνουν εις την άσκησιν του δικαιώματός των να ειδοποιούν το υπουργείον Εθνικής Οικονομίας όπως τούτο εντός ευλόγου προθεσμίας προβαίνει επί παρουσία αντιπροσώπων των εργατών και των εργοδοτών περί του βασίμου ή μη των λόγων, οίτινες προκαλούν την απειλούμενην απεργίαν ή το λοκ - άουτ και δημοσιεύη δι' εκθέσεως το όρισμα της ερεύνης. Μόνον μετά τη δημοσίευσιν της εκθέσεως ταύτης, η κήρυξις της απεργίας ή του λοκ - άουτ θα είναι νόμιμος... Οι οπαδοί της Γ' Διεθνούς θα κραυγάσουν βέβαια κατά της προτάσεως ταύτης... Αλλά επειδή εμνημόνευσα τη Γ' Διεθνή να εκθέσω ποία είνε η στάσις του κομμουνισμού. Πάσα απόπειρα διαταράξεως ή βιαίας ανατροπής του αστικού καθεστώτος, του οποίου στερεά θεμέλια είνε η πατρίς, η οικογένεια, η ιδιοκτησία, θα εύρη αντιμέτωπον την πυγμήν του κράτους... Είμεθα αποφασισμένοι να εξοπλίσωμεν το κράτος και τας αρχάς του διά της αναγκαίας νομοθεσίας, όπως καταστή δυνατή η αποτελεσματική κοινωνική άμυνα κατά των απροκάλυπτων ανατρεπτικών ενεργειών των εχθρών του κοινωνικού καθεστώτος».

Ηταν φανερό πως τα πράγματα δυσκόλευαν αποφασιστικά για το εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ. Αλλά, μήπως επρόκειτο μόνο για διακηρύξεις προεκλογικού χαρακτήρα προς προσεταιρισμό συντηρητικών ψηφοφόρων; 

Δεν άργησε καθόλου να φανεί πώς ο Βενιζέλος εννοούσε στον απόλυτο δυνατό βαθμό κάθε λόγο και κάθε προεκλογική του διακήρυξη από τις προαναφερόμενες.

Εφαρμογή των διακηρύξεων: Το «Ιδιώνυμο»

Ο Αλμπερτ Αϊνστάιν, μαζί με άλλες διεθνείς προσωπικότητες, είχε αντιταχθεί σθεναρά στο «Ιδιώνυμο»

Στις 22 Δεκέμβρη του 1928, τέσσερις μόλις μήνες μετά τις εκλογές, η κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου κατέθεσε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο που είχε ως τίτλο τη φράση «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών». 

Αργότερα, όταν το νομοσχέδιο αυτό έγινε νόμος του κράτους πήρε τον αριθμό 4229/25-7-19294. 

Στην ιστορία όμως πέρασε με την ονομασία «Ιδιώνυμο», αφού αντιμετώπιζε τον κομμουνισμό ως «ειδικό αδίκημα» και προέβλεπε μια σειρά μέτρα για την καταστολή του με προφανή τελικό στόχο τη συντριβή κάθε κομμουνιστικής δράσης και φυσικά του κύριου φορέα αυτής της δράσης, του ΚΚΕ.

Το Ιδιώνυμο ήρθε για συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής στις 3/4/1929, παραπέμφθηκε όμως στην επιτροπή εξουσιοδοτήσεων του σώματος και κατόπιν ξαναεπέστρεψε στην Ολομέλεια, όπου και ψηφίστηκε επί της αρχής στις 30/5. 

Εκείνη τη μέρα, λίγο μετά τις 5 το απόγευμα, στο βήμα της Βουλής ανέβηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. «Το νομοσχέδιον -είπε5- δεν επιδιώκει να διώξη τον κομμουνισμόν ως ιδέαν αλλά τη Γ' Διεθνή και τας μπολσεβικικάς αρχάς αυτής, αίτινες απέχουν πολύ του ιδεώδους κομμουνισμού. Το νομοσχέδιον επιδιώκει τη δίωξιν των οπαδών της Γ' Διεθνούς. Δε δυνάμεθα να διώξωμεν τον κομμουνισμόν, διότι και ο Χριστός υπήρξε κήρυξ της ιδέας αυτής. Ο Χριστός διεκήρυξε πρώτος τον κομμουνισμόν, αλλά από την υψηλήν ιδεολογίαν του κομμουνισμού μέχρι των ανατρεπτικών ενεργειών των ανθρώπων της Μόσχας, υπάρχει διαφορά».

Επί των άρθρων, το νομοσχέδιο ψηφίστηκε λίγες ημέρες αργότερα, στις 18 Ιούλη6. Θετική ψήφο έδωσε η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματος των Φιλελευθέρων, αλλά και του δεξιού Λαϊκού Κόμματος.

Στην τελική του διατύπωση το «Ιδιώνυμο» προέβλεπε πως «Οστις επιδιώκει την εφαρμογή ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν τη διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας, ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον εξι μηνών. Προς τούτοις επιβάλλεται διά της αποφάσεως και εκτοπισμός ενός μηνός μέχρι δύο ετών εις τόπον εν αυτή οριζόμενον. Μετά τας αυτάς ποινάς τιμωρείται και όστις επωφελούμενος απεργίας ή λοκ - άουτ, προκαλεί ταραχάς ή συγκρούσεις».

Αν τα «αδικήματα» που περιγράφει το άρθρο αυτό τελούνταν διά του Τύπου, προβλεπόταν η δυνατότητα απαγόρευσης άσκησης επαγγέλματος στο δημοσιογράφο, το διευθυντή, τον τυπογράφο ή τον εκδότη του εντύπου για 6 μήνες και σε περίπτωση υποτροπής για τρία, το πολύ, έτη.

Ιδιαίτερα βαριές ποινές προβλέπονταν για τους «παραβάτες» του νόμου που ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, αστυνομικοί ή στρατιωτικοί. 

Για τους εκπαιδευτικούς μάλιστα, τους στρατιωτικούς και τα όργανα των Σωμάτων Ασφαλείας δε χρειαζόταν η παράβαση του νόμου. Αρκούσε να συλληφθούν «προπαγανδίζοντες... κομμουνιστικάς αρχάς ή προσβάλλοντες την ιδέαν της Πατρίδος ή τα Εθνικά σύμβολα», ώστε να απολυθούν οριστικά από την υπηρεσία τους. 

Τέλος, αν «παραβάτης» του νόμου ήταν κάποια συνδικαλιστική οργάνωση, αυτή διαλυόταν, ενώ δεν επιτρεπόταν η δημόσια ανοιχτή ή κλειστή συγκέντρωση ούτε η σύσταση σωματείου ή ένωσης εφόσον κρινόταν ότι επιδιώκει ανατρεπτικούς ως προ το κοινωνικό καθεστώς σκοπούς7.

Βαθύτερα αίτια του «Ιδιώνυμου»

Από αρκετούς ιστορικούς συγγραφείς - ανήκοντες ακόμη και στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς - έχει επιχειρηθεί να απαλλαγεί ο Βενιζέλος από την ευθύνη του «Ιδιώνυμου», χάριν της περιβόητης δημοκρατικής παράταξης. 

Ο Φοίβος Γρηγοριάδης χρεώνει στους Πάγκαλο, Κονδύλη, Πλαστήρα, στους βασιλόφρονες και στο Μεταξά το μύθο του κομμουνιστικού κινδύνου, ενώ για το «Ιδιώνυμο» κύριο υπεύθυνο θεωρεί τον τότε υπουργό Εσωτερικών Κ. Ζαβιτσιάνο. «Ο Ζαβιτσιάνος -γράφει8- που ενώ δεν είναι δυναμικός κυριαρχείται από συντηρητισμό, πείθει το Βενιζέλο για την ανάγκη ειδικών μέτρων». 

Εμπνευστής αυτής της επιχειρηματολογίας είναι, μάλλον ο Γρ. Δαφνής ο οποίος, πολύ πριν τον Γρηγοριάδη, έχει γράψει9 πως «ο Κ. Ζαβιτσιάνος, πολιτικός με εξαιρετικώς συντηρητικήν νοοτροπίαν, ως υπουργός Εσωτερικών, κατά το πρώτον έτος της τετραετίας, έπεισε τον Ελ. Βενιζέλον περί της ανάγκης ψηφίσεως ειδικού νομοθετήματος, προβλέποντος τη δίωξιν του κομμουνισμού».

Η αλήθεια, βεβαίως, είναι εντελώς διαφορετική κι απ' όσα έχουμε παραθέσει δεν είναι δύσκολο να την αντιληφθεί κανείς. Ο Βενιζέλος δεν είχε την ανάγκη κανενός για να πειστεί ότι έπρεπε να θωρακίσει και νομικά το αστικό καθεστώς, λαμβάνοντας προληπτικά μέτρα σε βάρος του εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ. 

Φαινομενικά αν εξεταστεί το θέμα κανενός είδους κομμουνιστικός κίνδυνος δεν ήταν ορατός, ώστε να δικαιολογείται μια τόσο βάρβαρη αντιμετώπιση των κομμουνιστικών ιδεών και των φορέων τους. 

Το εργατικό κίνημα ήταν αποδυναμωμένο αισθητά εκείνη την περίοδο, ενώ το ΚΚΕ στις εκλογές του '28 σημείωσε πτώση και δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή. Ομως η αστική τάξη δεν έκρινε τη δυναμική των πραγμάτων από τα εκλογικά αποτελέσματα. 

Η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε πείσει τις αστικές τάξεις, τουλάχιστον των χωρών της Ευρώπης, ότι η επανάσταση είναι αντικειμενικό γεγονός και δε μετριέται με εκλογικά ποσοστά. 

Το σπουδαιότερο όλων ήταν ο ορατός κίνδυνος να ξεσπάσει μια επαναστατική κρίση σ' ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο που δε θα άφηνε ανέγγιχτη την Ελλάδα, δεδομένου ότι η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση 1929 - 1933 φαινόταν από παντού ότι έρχεται. 

Εναν τέτοιο κίνδυνο για το ελληνικό αστικό καθεστώς ο Βενιζέλος τον είδε πολύ έγκαιρα. Γι' αυτό και προανήγγειλε ειδικό νόμο δίωξης του κομμουνισμού πολύ πριν κερδίσει την κυβερνητική εξουσία, στην προεκλογική του ομιλία στη Θεσσαλονίκη που προαναφέραμε. 

Το γεγονός αυτό δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει και να υπενθυμίσει σε όλους τους τόνους, μιλώντας στη Βουλή, κατά τη συζήτηση επί της αρχής του «Ιδιώνυμου», λέγοντας μεταξύ άλλων10: 

«Το νομοσχέδιο το οποίο σήμερον προσάγεται ενώπιον της Βουλής είναι νομοσχέδιον το οποίον αντιπροσωπεύει τη γνώμην όλης της Κυβερνήσεως και ιδιαίτερα του Προέδρου της κυβερνήσεως, ο οποίος πιστεύει ότι εισάγων το νομοσχέδιον αυτό και υποστηρίζων αυτό, δεν κάμνει τίποτε άλλο παρά να εκτελή μίαν από τας υποσχέσεις τας οποίας έδωκεν διά του προεκλογικού του λόγου εις Θεσσαλονίκην τον Ιούλιον του 1928... Ως αρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρων και ως αρχηγός της κυβερνήσεως, εις τον λαόν έδωσα και αυτήν την υπόσχεσιν, ότι θα εισάγω νομοσχέδιον εξοπλίζον το κράτος όπως αμύνεται κατά του κομμουνισμού».

Το «Ιδιώνυμο», πέραν της αντιμετώπισης του κομμουνισμού είχε και μια άλλη πολύ σπουδαία πλευρά. 

Αποβλέποντας στη θωράκιση του αστικού καθεστώτος, ήταν μια μίνιμουμ βάση ενότητας των διαφόρων ομάδων της αστικής τάξης που στο παρελθόν είχαν έρθει αντιμέτωπες μεταξύ τους. Γι' αυτό το λόγο ο Βενιζέλος αρνήθηκε κατηγορηματικά την πρόταση του Αλ. Παπαναστασίου11 να διώκονται με το «Ιδιώνυμο» και οι ενέργειες των φασιστών. Αντιλαμβανόταν πολύ καλά πως ο φασισμός ήταν σάρκα από τη σάρκα του ίδιου καπιταλισμού και δεν τον απειλούσε.

Αντί επιλόγου

Πηγή έμπνευσης του Ιδιωνύμου υπήρξαν άλλοι αντεπαναστατικοί νόμοι που είχαν προηγηθεί σε χώρες της Ευρώπης και ιδιαίτερα ο νόμος κατά των σοσιαλιστών που εφάρμοσε ο Βίσμαρκ στη Γερμανία.

«Χωρίς να φτάνει ως τη ρητή απαγόρευση της λειτουργίας του ΚΚΕ - γράφει ο Ν. Αλιβιζάτος12- το ''Ιδιώνυμο'' του 1929 υπήρξε εξίσου αυστηρό σε σχέση με τις ''αντιανατρεπτικές'' διατάξεις άλλων ευρωπαϊκών νομοθεσιών, στις δεκαετίες του 1920 και του 1930».

Από την πρώτη στιγμή που κατατέθηκε ως νομοσχέδιο στη Βουλή, το «Ιδιώνυμο» αντιμετωπίστηκε εχθρικά από τον ελληνικό λαό και τις οργανώσεις του, καθώς και από τους πνευματικούς ανθρώπους, όχι μόνο της χώρας αλλά και διεθνώς. Κορυφαίοι Ελληνες διανοούμενοι όπως ο Γρ. Ξενόπουλος, η Γαλάτεια Καζαντζάκη, ο Γ. Νιρβάνας, ο καθηγητής Δ. Καλλιτσουνάκης, ο Α. Σβώλος, ο Κ. Τσουκαλάς, ο Θρ. Πετμεζάς, η Ειρήνη Δενδρινού, ο Κ. Αμαντος, ο Δ. Γληνός κ.ά. αλλά και διεθνείς προσωπικότητες όπως Αλμπερτ Αϊνστάιν, ο Ανρί Μπαρμπίς, ο Ρ. Μπίντγκερμαν, ο Οτομαρ κλπ. έχουν συνδέσει το όνομά τους με την πάλη ενάντιά του13. 

Παρ' όλα αυτά το «Ιδιώνυμο» όχι μόνο ψηφίστηκε αλλά και εφαρμόστηκε μέχρι κεραίας. 

«Αυτό το έκτακτο νομοθετικό οπλοστάσιο -γράφει ο Ν. Αλιβιζάτος15- στράφηκε, κατά πρώτο λόγο, κατά της επέκτασης του εργατικού κινήματος... Πάνω από το 60% των ατόμων που καταδικάστηκαν από το 1929 ως το 1937 για εγκλήματα κατά της ασφαλείας του κράτους και με το ''Ιδιώνυμο'' ανήκε στην εργατική τάξη».

1. Γρ. Δαφνή: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ 1955, τόμος Α', σελ. 371

2. «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ» έκδοση ΣΕ, σελ. 191

3. Ελευθερίου Βενιζέλου: «Τα Κείμενα», επιμέλεια Στ. Στεφάνου, Αθήναι 1981, τόμος Γ', σελ. 467- 468 και ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ, 21/7/1928

4. ΦΕΚ 245, τεύχος πρώτον 25/7/1929

5. «Ριζοσπάστης» 31/5/1929

6. «Ριζοσπάστης» 19/6/1929

7. ΦΕΚ 245, τεύχος πρώτον 25/7/1929, «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ» έκδοση ΣΕ, σελ. 212 - 216 και αλλού

8. Φοίβου Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1909 - 1940», εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, τόμος 3ος, σελ. 226

9. Γρ. Δαφνή: «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων», εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ 1955, τόμος Β', σελ. 92

10. «Ριζοσπάστης» 31/5/1929

11. «Ριζοσπάστης» 19/6/1929, Γ. Ανδρικόπουλου: «Η δημοκρατία του Μεσοπολέμου», εκδόσεις Φυτράκη, σελ. 42-43 και Ν. Αλιβιζάτος: «Οι πολιτικοί θεσμοί σε κρίση 1922 - 1974, όψεις της ελληνικής εμπειρίας», εκδόσεις Θεμέλιο σελ. 390 - 391

12. Ν. Αλιβιζάτος, στο ίδιο, σελ. 397 - 398

13. «Ριζοσπάστης» 26 Ιούλη 1929, «Διαμαρτυρία του Διεθνούς Αντιιμπεριαλιστικού Συνεδρίου κατά του Ιδιωνύμου και της Λευκής Τρομοκρατίας».

14. «Ριζοσπάστης» 3/6/1934

15. Ν. Αλιβιζάτος, ο.π. σελ. 359.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ:

Η κυβέρνηση Ι. Μεταξά αντικατάστησε τον Ν.4229 με τον Α.Ν. 117/15 Σεπτεμβρίου 1936 "Περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών" (ΦΕΚ 402/Τεύχος Πρώτον/18 Σεπτεμβρίου 1936), διατηρώντας το πνεύμα του αρχικού νόμου με εντατικοποίηση του ελέγχου των πολιτικών φρονημάτων, ειδικότερα στη στρατολόγηση, θεσπίζοντας γενικότερα τις περίφημες "δηλώσεις μετανοίας". Το αντικομουνιστικό οπλοστάσιο της μεταξικής δικτατορίας ενισχύθηκε με πολλές άλλες νομοθετικές πράξεις. Η σπουδαιότερη απ' αυτές ήταν ο Α.Ν. 1075/10 Φεβρουαρίου 1938 «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των πολιτών» (ΦΕΚ 45/Τεύχος Πρώτον/11 Φεβρουαρίου 1938) όπου θέσπισε αυστηρότερες διατάξεις και σκληρότερους όρους εγκλεισμού των αριστερών πολιτικών αντιπάλων της κεντρικής εξουσίας, σε αντικατάσταση των προηγούμενων νομοθετημάτων και του Α.Ν.117.

Α.Ν. 509/1947

Μετά την απελευθέρωση, και συγκεκριμένα το 1947 ψηφίσθηκε ο Αναγκαστικός Νόμος 509/1947 όπου δια του άρθρου 2 το αδίκημα της ανατροπής του πολιτεύματος και του προσηλυτισμού υπήχθη στη δικαιοδοσία των στρατοδικείων, που είχε επαναφέρει σε λειτουργία διαρκείας, παρά το τέλος του πολέμου, ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός λίγους μήνες προτού παραδώσει την εξουσία. Σύμφωνα μ΄αυτόν τον νόμο, προβλεπόταν η ποινή θανάτου για τους αρχηγούς ή τους οδηγούς συστασιωτών και η ποινή ισόβιων δεσμών για τους απλούς συστασιώτες.

Δέκα ημέρες αργότερα το τότε Υπουργικό Συμβούλιο, που συμμετείχαν ο Γεώργιος Στράτος, υπουργός στρατιωτικών και ο Ναπολέων Ζέρβας, υπουργός Δημόσιας Τάξης, σε ολονύκτια σύσκεψη αποφάσισε "εκτεταμένης κλίμακας προληπτικές συλλήψεις" μετά από πληροφορίες ότι "οι κομμουνισταί εσκόπευον να προκαλέσουν σοβαράς ταραχάς".

 Στις δύο νύκτες που ακολούθησαν έγιναν 5.000 περίπου συλλήψεις με σημείο συγκέντρωσης τις ναυτικές φυλακές της νήσου Ψυττάλειας. Υπενθυμίζεται ότι εκτοπισμοί την εποχή εκείνη είχαν σημειωθεί πολύ πριν στα λεγόμενα τάγματα σκαπανέων, ενώ δύο μήνες αργότερα θεσπίστηκε ο Οργανισμός Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου.

Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο οι συλληφθέντες, κατά διάφορες πηγές, ήταν αρκετές χιλιάδες. Συγκεκριμένα από το 1946 μέχρι το 1951 υπήρχαν 11.000 κρατούμενοι εκ των οποίων πάνω από 5.000 είχαν ήδη εκτελεστεί, μεταξύ αυτών υπήρχαν ανήλικα παιδιά,υπερήλικες γυναίκες.
Μερικές από τις πιο γνωστές φυλακές κρατουμένων του νόμου Α.Ν. 509 (ο νόμος περί Ιδιώνυμου δηλαδή) ήταν η Μακρόνησος η Γιάρος το Λαζαρέτο Κέρκυρας,οι περίφημες φυλακές Αβέρωφ, το Δαφνί και άλλες. 

Στο γνωστό ποίημά του, 4.000 στίχων, "Οι γειτονιές του κόσμου" ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος γράφει για την Μακρονήσο του 1949 ότι υπήρχαν 12.000 φυλακισμένοι, 30.000 εκτοπισθέντες και 3.500 εκτελεσθέντες.

Βικιπαίδεια

ΑΠ' ΤΗ ΠΟΛΩΝΙΑ:-“ΛΑΧΤΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΡΙΟΜΑΣΤA”-

Κατιούσα

“Όλα όσα μας περιβάλλουν, όσα βλέπουμε, όλα όσα ακούμε και καταλαβαίνουμε, είναι η πραγματικότητα. Εκτός από την ανάγκη για ζωή, έχουμε ανάγκη να την καταλάβουμε, θέλουμε να ξέρουμε, για ποιο σκοπό και γιατί ζούμε. Με αυτό ακριβώς ασχολείται η τέχνη”. Έτσι ξεκινούσε τη διπλωματική του εργασία ο άσημος τότε φοιτητής Κινηματογράφου Κριστόφ Κισλόφσκι. Στην αρχή του αυτή έμεινε πιστός από τα πρώτα του ντοκιμαντέρ ως τις τελευταίες του ταινίες, που κυρίως αυτές ήταν που τον καθιέρωσαν ως το δημοφιλέστερο ίσως Πολωνό σκηνοθέτη της γενιά του, ιδιαίτερα στο ευρωπαϊκό κοινό.

Ο σκηνοθέτης σε νεαρή ηλικία


Ο σκηνοθέτης, σύμφωνα πάντα με την ίδια διπλωματική, έπρεπε να παραδίδεται στην τυχαιότητα της στιγμής, να συλλέγει υλικό και να διακρίνει τις συνδέσεις που δημιουργεί η ίδια η ζωή. Στόχος η δημιουργία μιας πραγματικότητας γεμάτης εκπλήξεις, μέσα από το μωσαϊκό πολύσημων και ποικίλων συμπτώσεων. H πραγματικότητα που αποτύπωσε μέσα από το φακό του ο μεγάλος δημιουργός, δεν ήταν φυσικά τυχαία, αλλά αποτέλεσμα προσωπικών επιλογών, επηρεασμένων από τις αισθητικές, ψυχολογικές, κοινωνικές και πολιτικές του προτιμήσεις.
Γεννήθηκε στην κατεχόμενη από τους ναζί Βαρσοβία στις 27 Ιούνη 1941, μετά τον πόλεμο ωστόσο πέρασε ήσυχα παιδικά χρόνια. Η μητέρα του ήταν λογίστρια και ο πατέρας του μηχανικός, που αναγκαζόταν με την οικογένειά του να μετακομίζει από πόλη σε πόλη για να βρει γιατρειά στη φυματίωση που τον ταλαιπωρούσε.

O ίδιος έλεγε πως ήταν η φιλοδοξία περισσότερο, παρά η αγάπη για το σινεμά που τον οδήγησε στη σκηνοθεσία. Φοίτησε σε μια σχολή θεατρικών τεχνιτών που είχε συγγενείς του, Και στη συνέχεια έκανε αίτηση για την Ακαδημία Κινηματογράφου του Λοντζ, φυτώριο κι άλλων διάσημων συμπατριωτών ομοτέχνων του, όπως ο Αντρέι Βάιντα και ο Ρόμαν Πολάνσκι, στοχεύοντας μεταξύ άλλων και στην αποφυγή της στρατιωτικής θητείας. Έγινε τελικά δεκτός στην τρίτη απόπειρα το 1964. 

Αντιπαθώντας το σοσιαλιστικό καθεστώς, τα πρώτα του ντοκιμαντέρ αναπαράγουν – με έμμεσο κριτικό σχόλιο – τη στερεοτυπική εικόνα μιας γκρίζας και καταπιεστικής ατμόσφαιρας. Παρά τα επιμέρους προβλήματα με τη λογοκρισία, ο ίδιος ομολογούσε αργότερα πως “το κράτος μπορεί να μην έδινε την ηθική του στήριξη στις ταινίες, τουλάχιστον όμως τις χρηματοδοτούσε”, γεγονός εξάλλου που επέφερε την κριτική συναδέλφων του.

Στην τηλεταινία του Εργάτες ΄71, απεικονίζει τις συνθήκες που οδήγησαν στις μεγάλες απεργίες του 1970, ενώ στο έργο Curriculum Vitae εμπλέκει πραγματικά πλάνα από συνεδριάσεις του Πολιτικού Γραφείου του κυβερνώντος κόμματος με τη φανταστική ιστορία ενός άντρα που βρίσκεται στο στόχαστρο κρατικών αξιωματούχων.

 H πιο ανοιχτά πολιτική του ταινία ήταν το “Χωρίς Τέλος” (1984), που διαδραματίζεται το 1982, την περίοδο επιβολής του στρατιωτικού νόμου. Σε αυτή, η χήρα ενός δικηγόρου προσπαθεί να βοηθήσει ένα πελάτη του άντρα της που είναι πολιτικός κρατούμενος, ενώ το φάντασμα του εκλιπόντος προσπαθεί να βοηθήσει τους ζωντανούς. 

Η ταινία εντέλει δεν ευχαρίστησε κανέναν, αφού οι αρχές της χώρας κατηγόρησαν τον Κισλόφσκι για προσπάθεια υπονόμευσης του σοσιαλισμού, οι αντικαθεστωτικοί θεώρησαν την ταινία φιλοκυβερνητική προπαγάνδα, ενώ και η καθολική εκκλησία εξανέστη με το “αντιχριστιανικό” τέλος της ταινίας. Η εισαγωγή του φαντάσματος του νεκρού στην ταινία αποτελεί προάγγελο της μεταφυσικής διάθεσης που έκτοτε θα επανέρχεται σταθερά στο έργο του.

To 1988 γυρίστηκε ο “Δεκάλογος” μια σειρά ωριαίων αυτοτελών επεισοδίων που προβλήθηκαν στην πολωνική τηλεόραση, με χρηματοδότηση από τη Δυτική Γερμανία. Με έμπνευση από τις Δέκα Εντολές της Παλαιάς Διαθήκης, οι πρωταγωνιστές κάθε επεισοδίου βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα ή περισσότερα ηθικά διλήμματα και τις συνέπειες των επιλογών τους.

Με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού ξεκινά η ευρωπαϊκή περίοδος του Κισλόφσκι, κατά την οποία οι ταινίες του ήταν πολυεθνικές συμπαραγωγές, με πάντα παρόν το γαλλικό στοιχείο. Αυτές εξάλλου οι δημιουργίες ήταν που τον καθιέρωσαν στο ευρύ κοινό έξω από την πατρίδα του και ταυτίζονται μέχρι σήμερα με το όνομά του. 

Η πρώτη από αυτές ήταν “Η διπλή ζωή της Βερόνικα” (1991), που εξερευνά το βαθύ και μυστηριώδη δεσμό δυο γυναικών – σωσίων, που δε γνωρίζονται μεταξύ τους, ζώντας η μία στην Πολωνία και η άλλη στη Γαλλία.

Η διπλή ζωή της Βερόνικα

Το αριστούργημα με το οποίο κατέκτησε όμως μια για πάντα μια θέση στο πάνθεον των λειτουργών της έβδομης τέχνης είναι αναμφίβολα η τριλογία του “Τρία χρώματα” (1993-1994), με τη “Μπλε”, τη “Λευκή” και την “Κόκκινη ταινία”, τίτλοι εμπνευσμένοι από τα χρώματα της γαλλικής σημαίας. Κάθε ταινία έχει στο θεματικό της πυρήνα μία από τις έννοιες του τριπτύχου της Γαλλικής Επανάστασης: “Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα”, έννοιες που φυσικά, όπως και οι Δέκα Εντολές στο “Δεκάλογο” που προηγήθηκε, αξιοποιούνται εδώ με έναν τρόπο αμφίσημο και ειρωνικό. 

Παρότι οι ταινίες αυτές είναι κυρίως ατομοκεντρικές και υπαρξιακές, δεν είναι αποκομμένες και από το κοινωνικό και ιστορικό τους περίγυρο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη “Λευκή” ταινία, όπου, μέσα από το προσωπικό συναισθηματικό δράμα του πρωταγωνιστή, ξετυλίγονται οι συνέπειες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στην Πολωνία. 

Σε συνέντευξή το 1994, ο ίδιος ερωτηθείς για το αν η ζωή στην πατρίδα του ήταν πια ευκολότερη, εκείνος απαντούσε: “Όχι, τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Για το λόγο αυτό η πρώην ανατολικές χώρες ψηφίζουν ξανά κομμουνιστές. Τους πεθυμήσαμε και λαχταρούμε τις εποχές που καταριόμαστα”. Προσέθετε πως, αν και δεν ήθελε να ξαναγυρίσει στην εποχή του σοσιαλισμού αφού δήλωνε πως “Μισούσα τους κομμουνιστές και ακόμα τους μισώ”, νοσταλγούσε τις παλιές φιλίες και τους δεσμούς που υπήρχαν κάποτε και δεν υπάρχουν πια: “Η συντροφικότητα του παλιού καιρού χάθηκε”.

Η “Λευκή” ταινία

Αμέσως μετά την τριλογία ο Κισλόφσκι αποσύρθηκε από τη σκηνοθεσία, την οποία χαρακτήριζε “ανέντιμη δουλειά” και τον κόσμο του θεάματος “ψεύτικο, γεμάτο αξίες πολύ διαφορετικές από αυτές που είχα συνηθίσει”. Δύο μόλις χρόνια μετά, στις 16 Μαρτίου 1996,, έφυγε πρόωρα από τη ζωή στη διάρκεια εγχείρησης ανοιχτής καρδιάς, μετά από καρδιακό επεισόδιο. Τάφηκε στη γενέτειρά του τη Βαρσοβία και τον τάφο του κοσμεί γλυπτό με δυο χέρια σε χαρακτηριστική “σκηνοθετική κίνηση”.

Δύσκολες Νύχτες

TO 2015 ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΕΣ...ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ ?!!

Το 2019 δεν είναι ... 2015

Ηταν Γενάρης του 2015, είχες ζήσει 5 χρόνια κρίσης, μνημονίων, λιτότητας, αντιλαϊκών μέτρων, είχες ήδη πληρώσει βαριά όλα αυτά... εσύ, οι φίλοι σου, η οικογένειά σου...

Ηθελες να αλλάξεις σελίδα, να βάλεις ένα τέλος σε όλα αυτά, τουλάχιστον να μην πας παρακάτω. Στα αυτιά σου ακούγονταν ωραία όλα αυτά που σου 'λεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, η ελπίδα που έρχεται, η κατάργηση των μνημονίων με έναν νόμο και ένα άρθρο, η αποκατάσταση του κατώτατου μισθού, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, της φοροληστείας... Ελεγες τότε και ένα στα δέκα να κάνει από αυτά που λέει καλύτερα θα είναι, τουλάχιστον θα μπει ένας φραγμός.

Σου φαίνονταν ενοχλητικά, αν και σε προβλημάτιζαν, αυτά που έλεγε τότε το ΚΚΕ. Οι προειδοποιήσεις ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική που να ζυγίζει ίσα και τα θέλω των επιχειρηματικών ομίλων και τα θέλω του λαού. Η εκτίμηση ότι δεν υπάρχει κυβέρνηση στο έδαφος αυτού του συστήματος, με τα μονοπώλια να κάνουν κουμάντο στην οικονομία και την εξουσία, που να κινηθεί φιλολαϊκά. Οι υπενθυμίσεις ότι αυτά τα 'χες ξαναδεί με το ΠΑΣΟΚ. Οταν σου έδειχνε τα νταραβέρια στις ΗΠΑ, στα Τέξας, τα σφιχταγκαλιάσματα με τον ΣΕΒ και σου 'λεγε μην την πατήσεις. Σου φαίνονταν σχολαστικισμοί, μεμψιμοιρίες, δογματισμοί, γενικώς ...«κολλήματα». «Μα καλά και αυτοί δεν μπορούν να βάλουν λίγο νερό στο κρασί τους», έλεγες; 

Σκέφτηκες ότι στο κάτω κάτω της γραφής τι έχω να χάσω, χειρότερα από αυτό που είμαι δεν θα βρεθώ και μαζί με χιλιάδες άλλους τους ψήφισες... και παρ' όλες τις κωλοτούμπες, τα Οχι που έγιναν Ναι, το 3ο μνημόνιο, τους ψήφισες και τον Σεπτέμβρη του 2015...

Ομως τώρα είμαστε στο 2019... από το 2015 έχουμε απόσταση 4 χρόνων... αδιάλειπτης διακυβέρνησης...

Τώρα δεν έχει δεν ήξερα. Γιατί τώρα ξέρεις...

Οτι οι αντιμνημονιακοί έγιναν μνημονιακότεροι των μνημονιακών ότι το «καινούργιο» έγινε άξιος κληρονόμος του «παλιού», ότι η «πρώτη φορά αριστερά» έγινε συγκυβέρνηση με την ακροδεξιά, πλυντήριο για στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και συνολικά για την πολιτική των κυβερνήσεών τους, ότι τα περί «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» έγιναν ΝΑΤΟ - ΗΠΑ και ξερό ψωμί...

Δεν ήταν ότι δεν μπορούσαν αλλιώς. 

Τώρα ξέρεις, το παιχνίδι ήταν στημένο... Σου πήραν την ψήφο σου, για να κάνουν αυτοί όλα όσα δεν μπορούσαν να κάνουν οι προηγούμενοι. Και κυρίως για να σε μάθουν να πάψεις να ζητάς πολλά, να ξεχάσεις όσα έχασες και να σε είσαι έτοιμος για νέες θυσίες με το φόβο μην ξανάρθει η κρίση...

Είδες όλα αυτά τα χρόνια, το ΚΚΕ δεν στάθηκε στη γωνία, δεν σε εγκατέλειψε... έκανε αυτό που είχε υποσχεθεί, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή των αγώνων και απέναντι στα μνημόνια και την πολιτική της «πρώτη φορά αριστερής» κυβέρνησης. 

Οι κομμουνιστές μπροστά στους αγώνες και τις αγωνίες του λαού, στην υπεράσπιση δικαιωμάτων του στα συνδικάτα, στα σωματεία αλλά και στο βήμα της Βουλής. 

Τώρα ξέρεις ότι καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν ήταν λιγότερο ισχυροί αυτοί που κυβέρνησαν και αυτοί που αντιπολιτεύτηκαν από τη σκοπιά των μνημονιακών πολιτικών, των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων.

 Αν ήταν περισσότερο ισχυρό το ΚΚΕ που άσκησε πραγματική λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση, στην ΕΕ, στους επιχειρηματικούς ομίλους και όλα τα κόμματα που τους στηρίζουν.

Τώρα, λοιπόν, δεν πρέπει να έχεις δίλημμα για το αν και πόσο πρέπει να είναι ισχυρό το ΚΚΕ την επόμενη μέρα...

Τώρα, λοιπόν, αν καταπιείς αμάσητα τα νέα ψευτοδιλήμματά τους για το ποιος από τους δυο θα εφαρμόσει «καλύτερα και πιο φιλολαϊκά» το ίδιο αντιλαϊκό σχέδιο, το ίδιο αντιλαϊκό πρόγραμμα της επόμενης μέρας που γράφουν η ΕΕ και οι επιχειρηματικοί όμιλοι, 

θα την πατήσεις διπλά.

Ο δρόμος που σε καλούν είναι κατήφορος μέχρι τέρμα. Σε καλούν να τον βαδίσεις για να σε έχουν συνένοχο στη συνέχιση των βασάνων και των θυσιών... Για να σου λένε «μα εσύ διάλεξες πρόγραμμα»... «τα ήξερες όλα αυτά, στα είχαμε πει»...

Μην κάνεις, για άλλη μια φορά, το λάθος. Εμπιστεύσου το ΚΚΕ που δεν διαψεύστηκε... που το 'χεις δει στα δύσκολα, που ξέρεις ότι θα είναι εκεί και την επόμενη μέρα... που είναι το μόνο κόμμα που οργανώνει τη λαϊκή αντιπολίτευση σε κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση... που βάζει στο κέντρο τις σύγχρονες εργατικές ανάγκες, που ανοίγει το δρόμο για την πραγματική ελπίδα και ανατροπή... και γι' αυτό δεν προδίδει τον λαό.

Δεν υπάρχει χώρος για ψευδαισθήσεις και αυταπάτες... το 2019 δεν είναι 2015.

Δώσε δύναμη στη δικιά σου δύναμη και όχι σε αυτούς που θα την αξιοποιήσουν εναντίον σου.

Δυνάμωσε το ΚΚΕ.

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10375386

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 20/6/78: H ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΦΑΣΙΣΤΩΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Σάν σήμερα, 20/06/1978, φασίστες τοποθετούν βόμβα στον αθηναϊκό κινηματογράφο «Ρεξ», όπου προβαλλόταν η σοβιετική ταινία "Πόλεμος σε όλα τα μέτωπα". Από την έκρηξη τραυματίζονται 14 άτομα. Λίγους μήνες πρίν (11/3) είχε προηγηθεί παρόμοια επίθεση στον κινηματογράφο "Έλλη" πάλι

1. Νέα συζήτηση
   Praxis Review‏ @praxis_review 14 ώρ.πριν από 14 ώρες
   κατά τη διάρκεια προβολής σοβιετικής ταινίας. Η έκρηξη είχε αποτέλεσμα να χάσει τα δύο του πόδια ένας θεατής. Μαζί του τραυματίζονται και άλλοι 18 . Για τις δολοφονικές ενέργειες συλλαμβάνεται μια ομάδα 10 ακροδεξιών, ανάμεσα τους και ο σημερινός αρχιναζί, Νίκος Μιχαλολιάκος.
   
   1 reply21 retweets14 σημάνσεις "Μου αρέσει"
   Praxis Review‏ @praxis_review 13 ώρ.πριν από 13 ώρες
   Στην ανάκριση του απαγγέλλονται κατηγορίες για 11 κακουργήματα, από τα οποία πολλά προέβλεπαν ισόβια. Στην δίκη του επιβάλλεται ποινή 13 μηνών για πλημμελήματα και στο Εφετείο 11! Πρώην μέλη της Χ.Α κατήγγειλαν ότι ο Ν.Μιχαλιολάκος μείωσε την ποινή δίνοντας ονόματα στην Ασφάλεια.
   Ολοκλήρωση συζήτησης
2. Νέα συζήτηση
   Δρόλαπας_Γ‏ @Gr_Akritas 8 ώρ.πριν από 8 ώρες
   Απάντηση στους χρήστες @praxis_review @CorinaVasilopou
   H "στρατηγική της έντασης" υιοθετήθηκε-εφαρμόστηκε σε Ιταλία απο το νεοφασιστικό κίνημα &μετέπειτα εισήχθη στην Ελλάδα.Στην μετάδοση αυτή κομβικό ρόλο έπαιξαν νεοφασιστικές οργανώσεις τύπου "4ης Αυγούστου" μήτρα των οποίων υπήρξε η CIA "Κόκκινη Προβιά" (σε Ιταλία η Γκλάντιο)
    
   Praxis Review‏ @praxis_review 8 ώρ.πριν από 8 ώρες
   Ακριβώς..
   
   
   Από
   Praxis Review
   ‏