Είμαι Ελληνίδα πολύ περισσότερο από Σας #Ντιριντάουα

Η Καίτη Ντιριντάουα την εποχή που εμφανιζόταν στο θερινό “Αλκαζάρ”

Η θρυλική Ντιριντάουα, του Αγώνα και του θεάτρου


"Είμαι ευχαριστημένη που μπόρεσα να βάλω ένα μικρό λιθαράκι στον αγώνα του λαού μας για τη δημοκρατία. Τη δημοκρατία που πιστεύουμε εμείς, την πραγματική. Είμαι περήφανη που κάτι πρόσφερα σ' αυτό τον αγώνα", έλεγε η Καίτη Οικονόμου, η "θρυλική" στον κόσμο του θεάτρου, των θεατρόφιλων και της Εθνικής Αντίστασης Ντιριντάουα, όπως ήταν γνωστή, στην πρώτη, μετά τη μακρόχρονη απουσία της από τη σκηνή, συνέντευξή της στο "Ρ", τον Απρίλη του 1988.

9/2/1996 η "γυναίκα - λάστιχο", η ηθοποιός, η χορεύτρια, εκείνη με τα μεγάλα τσακίρικα μάτια, η αγωνίστρια, άφησε την τελευταία της πνοή, από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία περίπου 75 ετών. 

Πριν 22 χρόνια η Καίτη Ντιριντάουα εγκατέλειψε το θέατρο. 

"Είναι η μοίρα του ηθοποιού", έλεγε στο "Ρ", "να τον λησμονούν όταν αποσύρεται. Βγήκα στη σκηνή 6 - 7 χρονών παιδί και πέρασα τόσα και τόσα... Αλλοι θορύβησαν πολύ γύρω από το πρόσωπό μου... Οι αντίπαλοι του αγώνα του λαού μας".

Μέχρι, όμως, να εγκαταλείψει ό,τι πολύ αγάπησε, όχι όμως περισσότερο από τον αγώνα - "αγάπησα τον αγώνα περισσότερο απ' το θέατρο", έλεγε - είχε γίνει μύθος της σκηνής. 

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά αφού πολύ νωρίς έχασε τον πατέρα της, κατηφόρισε στην Αθήνα. Ξεκίνησε πολύ μικρή τη βιοπάλη, στο "Μικρό Ζάππειο", χωρίς μεροκάματο. Αργότερα δούλεψε σε βαριετέ και σε "μπουλούκια", μέχρι που ο Αττίκ την προσέλαβε στην περίφημη "Μάντρα" του. Ηταν το 1937. Οσο για το όνομά της... ο Λάσκος και ο Αττίκ έμελλε να γίνουν "νονοί" της.

"Είχαμε πάει περιοδεία στην Αίγυπτο", διηγείται στο "Ρ". 

Και συνεχίζει: "Είχε τελειώσει ο πόλεμος των Ιταλών στην Αβησσυνία και οι μάχες στην πόλη Ντιριντάουα. Ημουνα μικρή, ακόμα, ευλύγιστη και μαυροτσούκαλο και μ' έβγαλαν Ντιριντάουα".

Ουσιαστικά, μετά τον Αττίκ ξεκίνησε η πρωταγωνιστική της καριέρα, στο θίασο του Μακέδου, στον οποίο δούλεψε μέχρι το 1942.

 Στο μεταξύ, φυλακίστηκε για έξι μήνες. Μετά την κατάρρευση των Ιταλών η Ντιριντάουα ξανάρχισε να παίζει, αλλά και να αγωνίζεται μέσα από το ΚΚΕ και το ΕΑΜ Θεάτρου.

 Μετά τα Δεκεμβριανά βρέθηκε σ' έναν ΕΑΜίτικο θίασο με τους: Γιαννίδη, Βεάκη, Παπαθανασίου, Παϊζη, Μανέλη, Ζέη, Οικονομίδη,που γύριζε την Ελλάδα. Με τη συμφωνία της Βάρκιζας γύρισαν στην Αθήνα και κρύφτηκαν.

Η Καίτη Ντιριντάουα κρυβόταν επτά μήνες, μέχρι που ο επιχειρηματίας του θεάτρου "Ερμής" - το σημερινό "Βέμπο" - της πρότεινε να δουλέψει. Από εκείνη την περίοδο η ηθοποιός, πάντα συγκινημένη, θυμόταν την επίθεση των χιτών μέρα πρεμιέρας. "Μπαίνοντας στο θέατρο, αντί για καλή επιτυχία, άκουγα να μου λένε "καλή ψυχή"".

 Η Καίτη Ντιριντάουα εκείνο το βράδυ, από σκηνής, για δεύτερη φορά μετά την Κατοχή - οπότε και συνελήφθη από τους κατακτητές - είπε το μεγάλο "Οχι".

 Στη στημένη από την Ασφάλεια προβοκάτσια να τη φωνάζουν "θεατές", "Βουλγάρα, Βουλγάρα", απάντησε "Είμαι Ελληνίδα πολύ περισσότερο από σας".

Από αυτή τη στιγμή, αν και κατάφερε να διαφύγει, άρχισε η δίωξη και παρανομία της. Το 1947, Μεγάλη Εβδομάδα, βρέθηκε στο Μεταγωγών.

 Κι άρχισε η εξορία, πρώτα στο Μακρονήσι, μετά στη Χίο και στο Τρίκερι. Τα πόδια της σακατεύτηκαν. Επαθε οξεία ρευματική αρθρίτιδα. Για αρκετά χρόνια πάλευε να ξαναπαίξει.

Στο μεταξύ, παντρεύτηκε τον Κώστα Χατζηχρήστο,με τον οποίο απέκτησε μία κόρη. Η Ντιριντάουα, όμως, δεν άντεχε πια κι άλλες ταλαιπωρίες και βγήκε στη σύνταξη.

Η Καίτη Ντιριντάουα την εποχή που εμφανιζόταν στο θερινό “Αλκαζάρ”

#ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ & Για Το Νο8 της #Πανσπουδαστικής

Από
Manos Saridakis
Επειδή έχω λίγο χρόνο για διαδικτυακό πείραγμα πριν περάσω από το Πολυτεχνείο, ας πούμε το εξής: 

Μια από τις επιτυχίες του ΠΑΣΟΚ ήταν να υποβαθμίσει το ρόλο του ΚΚΕ στο Πολυτεχνείο. Για να δούμε τα πράγματα επιστημονικά λοιπόν, με βάση τα στοιχεία.

Από τα 33 μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής της Κατάληψης του Πολυτεχνείου, τα 9 ήταν ΚΝΕ δηλαδή αντι-ΕΦΕΕ (Αλαβάνου, Ανδρουλάκης, Γρηγορόπουλος, Γ. Κοροβέσης, Κωστή, Λογοθέτης, Μωροπούλου, Νυσταζάκης, Φιλιππάκης), 

τα 8 ήταν ΚΚΕ-εσ Ρήγας Φεραίος (Ζουρνάς, Λαζαρίδης, Λάζος, Παπαβασιλόπουλος, Παππάς, Τσεμπέλης, Χατζησωκράτης, Ψαρράς), 

τα 2 Οργάνωση Σοσιαλιστική Επανάσταση (Αναστασίου, Λυγερός), 

1 ΠΠΣΠ (Κολλιτσίδας), 1 ΠΑΚ (Λαλιώτης), 1 άκρα Αριστερά Μπολσεβίκοι (Σιδέρης), 1 τροτσκιστής Εργατική Διεθνιστική Ένωση (Νικολαΐδης), 

και 10 ανένταχτοι αριστεροί (Αντώνογλου, Γεωργακάκης, Δαφέρμος, Κουρμουλάκης, Μαυρογένης, Σηφιανός, Σταυροπούλου, Τζουβάνος, Τσαντίλης, Τσαφαράκης).

Εκτός Συντονιστικής, η μεγάλη πλειονότητα ηγετικών μορφών της Εξέγερσης, εκφωνητές του σταθμού, διαπραγματευτές με την αστυνομία, υπεύθυνοι ιατρείου, σίτισης κλπ ήταν επίσης μέλη της ΚΝΕ (Αλαβάνος, Βαλαβάνη, Βούτσης, Δαμανάκη, Καρυστιάνη, Λαφαζάνης, Μπίστης, Παπαδήμας, κ.α.) .
Το δε πόρισμα της Χούντας του Ιωαννίδη κατέληξε ότι «κύριος υπεύθυνος για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήταν το Κ.Κ.Ε.», και με βάση αυτό το πόρισμα το Φλεβάρη του ‘74 έγινε το μεγάλο χτύπημα στο Κόμμα και στην ΚΝΕ, με εκατοντάδες συλλήψεις, εξορίες και βασανισμούς.
ΥΓ1: Από το '73 ως το '81 όλοι συμφωνούσαν ότι το ΚΚΕ είχε καθοριστικό ρόλο στα γεγονότα. Η άποψη ότι το ΚΚΕ δεν στήριξε και πολύ την Εξέγερση εμφανίστηκε με το που έγινε το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση, και οικοδομήθηκε τεχνηέντως, όπου δυστυχώς βρήκε ευήκοα ώτα σε τμήμα της άκρας αριστεράς.
ΥΓ2: Η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του παράνομου ΚΚΕ στις 16 Νοεμβρη που καλεί του πάντές να πλαισιώσουν την εξέγερση.
#Άντε_γεια
#Φιλάκια_ρουφηχτά

Απ' τα Σχόλια 

Χατζηγεωργιου Λεων

Όπου να είναι θα σου πουν τη Πανσπουδαστικη Νο 8 και αργήσανε φετος
Θα βγει κσι μια όπως κάθε χρόνο και θα σου πει ο καθοδηγητης μου μου είπε να μην πάω αλλά εγώ πηγα

Είναι το νούμερο 8, την ξέρουν όλοι με αυτό – Μύθοι και αλήθειες γύρω από το διαβόητο φύλλο της “Πανσπουδαστικής” για το Πολυτεχνείο

17-11-2018

Μια καραμέλα που δε λιώνει ποτέ, κι ας περνάει από γενιά σε γενιά κι από στόμα σε στόμα κάθε αντι- ΚΚΕ που (δε) σέβεται τον εαυτό του.

Από Κατιούσα

Hμεταπολιτευτική συνήθεια που έγινε λατρεία είναι η αναφορά στο φύλλο της «Πανσπουδαστικής νο 8» το οποίο υποτίθεται πως «αποδεικνύει» ότι ΚΝΕ κατήγγειλε ως προβοκάτσια της ΚΥΠ και του Ρουφογάλη την κατάληψη του Πολυτεχνείου, για να συμμετάσχει αργότερα μόνο και μόνο νιώθοντας να χάνει τις εξελίξεις μέσα από τα χέρια της. Η συγκεκριμένη ιστορία σε διάφορες παραλλαγές, έχει κατά καιρούς υιοθετηθεί από αναρχικούς, εξωκοινοβούλιο, αστικές εφημερίδες, ακόμα και ακροδεξιά μέσα, όπως ο Στόχος, που κατά μια διαβολική σύμπτωση ασχολήθηκε με το ίδιο θέμα που πρόβαλε ως τρομερή τομή το απόλυτα φιλοκυβερνητικό Documento.

Είναι γεγονός πως κάποιες παράμετροι της πραγματικής ιστορίας παραμένουν αδιευκρίνιστες, τα όσα όμως ήδη γνωρίζουμε καθιστούν σαφές ότι πρόκειται – το λιγότερο – για «πολύ κακό για το τίποτα».

Η «Πανσπουδαστική» ΔΕΝ ήταν όργανο της ΚΝΕ, όπως τεχνηέντως υπονοείται στις εν λόγω αφηγήσεις, αλλά της Αντι – ΕΦΕΕ (που ονομάστηκε έτσι σε αντιπαράθεση προς τους εγκάθετους διορισμένους φοιτητές της χούντας στην επίσημη ΕΦΕΕ), η οποία σαφώς και είχε έντονη παρουσία της ΚΝΕ, σίγουρα όμως δεν ήταν απλό παρακλάδι της. Όσο για τη φοιτητική παράταξη της ΚΝΕ με το ίδιο όνομα, η γνωστή σε όλους ΠΚΣ, δεν υφίστατο καν στη δικτατορία.

Το όνομα, ο αριθμός και η πολιτική ένταξη των συντακτών της είναι άγνωστα μέχρι σήμερα, παρά τις εικασίες που έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί.

Το τεύχος αυτό κυκλοφόρησε μετά τα γεγονότα, κι όχι πριν ή κατά τη διάρκειά τους όπως επίσης πολλές φορές υπονοείται. Συγκεκριμένα στις αρχές του 1974, στο φύλλο Γενάρη – Φλεβάρη

Το πρωτοσέλιδο του φύλλου, που είναι συνήθως αυτό που περιφέρεται ως «αποδεικτικό» της καταγγελίας, δεν ασχολείται καθόλου με το ζήτημα, αλλά μόνο με τα ίδια τα γεγονότα και την καταδίκη των δολοφονιών και της καταστολής από τη χούντα.

Η διαβόητη αναφορά στους προβοκάτορες βρίσκεται στη σελίδα 4, αλλά το εν λόγω κείμενο δημοσιεύεται «παρά τις επιφυλάξεις του περιοδικού και τις συμπληρώσεις που πιστεύει πως χρειάζεται».

Το κείμενο ανήκει στη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Πολυτεχνείου, η οποία σε καμία φάση των γεγονότων δεν μονοπωλούνταν από μέλη της ΚΝΕ, αλλά είχε σημαντική παρουσία άλλων δυνάμεων, κυρίως του Ρήγα Φεραίου, δηλαδή της νεολαίας του ΚΚΕ εσ. Όσο για την αρχική στάση του ίδιου του ΚΚΕ εσ., που ως γνωστόν είχε στηρίξει τη «φιλελευθεροποίηση» του Μαρκεζίνη, αρκεί κανείς να δει τι δήλωσε το ηγετικό στέλεχος του κόμματος Μπάμπης Δρακόπουλος, το βράδυ της 14ης Νοέμβρη: ‘Η εξέλιξη στον τόπο μας έχει περιέλθει σε λεπτό σημείο. Παράλληλα στο ευρύτατο δημοκρατικό ενωτικό κίνημα που αξιώνει την είσοδο στη δημοκρατική ομαλότητα, σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να φράξουν το δρόμο προς την κατεύθυνση αυτή και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων…’ Περιέργως, έκτοτε η δήλωση αυτή χάθηκε στις υποσημειώσεις της ιστορίας.

Η αναφορά που προκαλεί όλο το θόρυβο ως σήμερα είναι η εξής: «…καταγγέλλουμε την προσχεδιασμένη εισβολή στον χώρο του Πολ/χνείου την Τετάρτη, 14 του Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, …με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε την στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις…»

Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά στην κατάληψη αυτή καθεαυτή. Ανεξάρτητα από την όποια διστακτικότητα της ΚΝΕ στην αρχική επιλογή της κατάληψης ως μορφή πάλης εκείνες τις μέρες, ακόμα και αν θεωρούνταν επίσημο κείμενο της οργάνωσης – που δεν ήταν βάσει όσων αναφέραμε – δεν υπάρχει σε αυτό ουδεμία καταδίκη της κατάληψης.

Θα ήταν εξάλλου αστείο να υπάρξει μια τέτοια καταδίκη, από τη στιγμή που η οργάνωση συμμετείχε με πολλές δυνάμεις της στην κατάληψη, εκτός κι αν θεωρούμε ότι καταδίκασε τα μέλη της… ανωνύμως και μέσω ανώνυμης και ανεπίσημης πηγής, υψώνοντας τον παραλογισμό στο τετράγωνο.

Η καταγγελία των αναρχικών συνθημάτων ως προβοκατόρικων γινόταν γιατί θεωρούνταν πως εξυπηρετούσε τη χουντική προπαγάνδα: «Για να μπορέσουν να απομονώσουν το κίνημα μας. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με την βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής επαναστατικοαναρχικής εξέγερσης που δεν έχει την συμπαράσταση του λαού…»

Το γεγονός πως υπήρχαν ασφαλίτες και προβοκάτορες στο Πολυτεχνείο, που κατά κύριο λόγο έριχαν μαξιμαλιστικά ή αναρχικοφανή συνθήματα τύπου “Κάτω το κράτος” κι ότι αυτά δεν είχαν απήχηση στους φοιτητές δεν είναι κάποια κομμουνιστική συνωμοσία, αλλά κάτι που ομολογείται από πολλούς συμμετέχοντες στα γεγονότα.

Λίγο πιο κάτω τα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73 “‘έγινε σταθμός του λαϊκού μας κινήματος”. Ούτε προβοκάτσια, ούτε ενορχήστρωση της ΚΥΠ, ούτε κανένα άλλο ευφάνταστο σενάριο της αντι-ΚΚΕ μυθολογίας.

Τα περί “ένοχης σιωπής”, “αμηχανίας” του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι επίσης μυθεύματα. Τόσο πολύ “ντρέπεται” η ΚΝΕ για τη συμβολή της στο τεύχος, που αποφάσισε να το προβάλει στο κεντρικό της ταμπλώ κατά τον εορτασμό της επετείου το 2004, προκαλώντας τότε “αγανακτισμένες” αντιδράσεις για τα “νέα ήθη” που υποτίθεται πως εισήγαγε η οργάνωση στη διαχείριση της μνήμης της επετείου.

Σε κάθε περίπτωση, την επόμενη φορά που θα σας ρωτήσουν “και τι έχεις να πεις για την Πανσπουδαστική νο 8”, απαντήστε τους: “Πες μας εσύ που τη διάβασες” και βγάλτε ποπ – κορν. Ή ακόμα καλύτερα, φύλλο κρούστας, που θα ‘λεγε και το Λαϊκό Στρώμα:

Με πληροφορίες από γλόμπινγκ

________________________________________________

Manos Saridakis
3 ώρ. ·
Ένα άλλο Πολυτεχνείο, πολύ πιο αιματηρό. 5 Δεκέμβρη 1944.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ακροβολισμένοι και τοίχο – τοίχο, ο ένας πίσω από τον άλλο κατεβήκαμε στην πλατεία Εξαρχείων κι από κει κατηφορίσαμε τη Στουρνάρα προς το Πολυτεχνείο. Ολόκληρος ο δρόμος βαλλότανε από τη Γενική Ασφάλεια που βρισκόταν στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρα. Μπήκαμε στο Πολυτεχνείο από τα παράθυρα της λέσχης και σκορπίσαμε ώστε να καταλάβουμε όλα τα κτίρια του.
Ξαφνικά, ένα εγγλέζικο τανκς έπεσε πάνω στη σιδερένια πόρτα της οδού Πατησίων, την άνοιξε διάπλατα και στάθηκε εκεί με την κάνη του να κοιτάει προς το χτίριο της Αρχιτεκτονικής. Εγγλέζοι στρατιώτες μπαίνανε πάνοπλοι, με προφυλάξεις και ακροβολίζονταν δεξιά κι αριστερά με πρόθεση να κυκλώσουνε τα χτίρια.
Είδα κάποιον ΕΛΑΣίτη να βγαίνει από το κτίριο της Αρχιτεκτονικής και να προχωράει προς το εγγλέζικο τανκς. Τον γνώρισα από το ντύσιμο και το περπάτημα του. Ήταν ο συνάδελφος μου στο Πολυτεχνείο Νίνος Χρυσόπουλος. Επειδή ήξερα καλά εγγλέζικα, κατάλαβα ότι τον είχε στείλει ο Γρηγόρης Φαράκος, ο καπετάνιος του λόχου, να μιλήσει με τους Εγγλέζους.
Σε λίγο ακούστηκε η φωνή του να απευθύνεται προς αυτούς που ήτανε κλεισμένοι στην
Αρχιτεκτονική: «Συναγωνιστές. Όπως είχαμε συνεννοηθεί, τους είπα ότι εμείς δεν έχουμε σκοπό να πολεμήσουμε εναντίον τους, αν αυτοί δεν μας χτυπήσουν. Η διένεξη μας με την κυβέρνηση Παπανδρέου είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο τον Ελληνικό λαό. Η επέμβασή τους θα αποτελούσε παραβίαση της συμφωνίας των τριών μεγάλων δυνάμεων. Έστω και τώρα τους παρακαλούμε να φύγουνε και να μας αφήσουνε ήσυχους, να περιμαζέψουμε τους τραυματίες και τους νεκρούς μας. Η απάντησή του ήτανε ότι μας θεωρούνε επαναστάτες και αναρχικά στοιχεία και ότι αν σε δέκα λεπτά δεν παραδοθούμε, θα επιτεθούνε με όλες τους τις δυνάμεις και θα μας εξοντώσουνε όλους».
Για λίγα λεπτά ακολούθησε μια νεκρική σιγή.
Μετά ξεχώρισα τη φωνή του Φαράκου, από την Αρχιτεκτονική: « Να τους πεις ότι είμαστε φοιτητές που υπερασπιζόμαστε την Εθνική μας Ανεξαρτησία και αυτή τη στιγμή, το ίδιο το σχολείο μας. Δε θέλουμε πόλεμο μαζί τους, αλλά αν μας επιτεθούνε θα πολεμήσουμε. Δεν πρόκειται να παραδοθούμε».
Σε λίγο η φωνή του Χρυσόπουλου: « Συναγωνιστές, η απάντησή τους είναι ότι σε τρία λεπτά επιτίθενται».
Πράγματι, πριν περάσουνε τρία λεπτά, να μια κόλαση φωτιάς απ’ όλες τις μεριές εναντίον των κλεισμένων στην Αρχιτεκτονική Σχολή. Τα τανκς που είχανε περικυκλώσει το Πολυτεχνείο ρίχνανε απ’ όλες τις μεριές, από τους γύρω δρόμους. Κάθε λεπτό, χιλιάδες σφαίρες πέφτανε πάνω στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». Οι εγγλέζικες σφαίρες που προοριζόταν για τους Γερμανούς, μαζί με τις γερμανικές από την Ασφάλεια, πέφτανε πάνω σε Έλληνες αγωνιστές, στους εφεδροελασίτες φοιτητές.
Η υπεροχή των Εγγλέζων σε οπλισμό ήτανε συντριπτική , όμως ηρωικά οι σύντροφοι κρατούσανε τις θέσεις τους και δεν τους αφήνανε να πλησιάσουνε, ούτε στην Αρχιτεκτονική, ούτε στο κτίριο Γκίνη. Γρήγορα οι Εγγλέζοι καταλάβανε ότι τα πράγματα δεν ήτανε τόσο εύκολα, όσο νομίζανε.
Είχε νυχτώσει η 5η Δεκέμβρη για καλά όταν σταμάτησε η μάχη. Οι δικοί μας σταματήσανε να αντιστέκονται. Όσοι δεν είχανε τραυματιστεί ή σκοτωθεί και όσοι δεν είχανε πιαστεί αιχμάλωτοι, υποχωρήσανε προς τα Εξάρχεια που ήταν το αρχηγείο του λόχου. Όλα τα κτίρια του Πολυτεχνείου, όλες οι αυλές του είχαν περιέλθει στα χέρια των Εγγλέζων.
Όλοι εμείς οι τραυματισμένοι, που ώρες ατέλειωτες αισθανόμαστε το αίμα μας να φεύγει μαζί με τη ζωή μας, βρισκόμαστε στο έλεος των καινούργιων κατακτητών, που όπως φαίνεται είχανε σκοπό να μας αφήσουνε εκεί σα χτυπημένους σκύλους, ώσπου να μη μείνει σταγόνα από αίμα μέσα μας. Ώσπου να πεθάνει και ο τελευταίος από μας…»
Φοίβος Τσέκερης, ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ. Από τους αγώνες με τη Σπουδάζουσα, Εκδόσεις Εντός, Αθήνα 2007

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: ''έφυγε'' σα Σήμερα πριν από 141 χρόνια #Αλλά_Είναι_Πάντα_Εδώ

 

Ελενη Μαρκακη:

ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ, ''έφυγε'' σα σήμερα πριν από 141 χρόνια ... αλλά είναι πάντα εδώ, πιο επίκαιρος από ποτέ.
Ο Μαρξ που τάραξε τα ύδατα επειδή ακριβώς έδειξε με το έργο του ότι πριν από αυτόν ''οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε''...
''Ο μαρξισμός του Μαρξ δεν μιλάει για ολιγάρκεια, μιλάει για αφθονία για όλους ή, εν πάση περιπτώσει, για ίση κατανομή του υπάρχοντος «κοινωνικού προϊόντος» σε μια δεδομένη στιγμή της κοινωνικής ανάπτυξης. Ο μαρξισμός είναι υπέρ του πλούτου, όχι υπέρ της φτώχειας. Μόνο που θέλει τον πλούτο για όλους. Av αυτό είναι ουτοπία, τότε η συσσώρευση του πλούτου σε λίγους είναι ανηθικότητα.'' (B. Pαφαηλίδη, ''Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού'')






Ελενη Μαρκακη




Ελενη Μαρκακη

...''οι κομμουνιστές μπορούν να συνοψίσουν τη θεωρία τους σ' αυτή τη μοναδική διατύπωση: κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας.

Μας κατηγόρησαν εμάς τους κομμουνιστές, πως θέλουμε να καταργήσουμε την ιδιοκτησία που αποκτήθηκε με την προσωπική δουλειά, με την ατομική εργασία, την ιδιοκτησία που αποτελεί τη βάση κάθε προσωπικής ελευθερίας, δραστηριότητας και αυτοτέλειας.
Την ιδιοκτησία που είναι προϊόν δουλειάς, που αποκτήθηκε και κερδήθηκε με την προσωπική εργασία! Μήπως μιλάτε για τη μικροαστική, τη μικροαγροτική ιδιοκτησία που είναι προγενέστερη από την αστική ιδιοκτησία; 

Αυτή δεν χρειάζεται να την καταργήσουμε εμείς, αυτή την κατάργησε

και την καταργεί καθημερινά η ανάπτυξη της βιομηχανίας.''...

ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕ ΤΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΣΣΔ

Stelios Tzan
20 ώρ. ·
Ηλεκτρικό τρένο στη Σοβιετική Ένωση, μέσα της δεκαετίας του εξήντα, εδώ είχαμε τον Καρβουνιάρη.

(...)

Καλογερίας Σπύρος:

Την Σοβιετική ´Ενωση την υπονόμευσαν μεθοδικά και επί χρόνια από ΜΕΣΑ…. Αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, μετά τις ανατροπές και τη διάλυση, ότι από το 1971 άρχισε να τρέχει το πρόγραμμα HERCULES για την μελέτη και καθιέρωση της ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΣΥΝΤΗΞΗΣ, που έχει μηδενικά πυρηνικά κατάλοιπα και εκλύει τεράστιες ποσότητες ενέργειας, ως μέσο γενικευμένης μαζικής παραγωγής ενέργειας στην βιομηχανία και στα νοικοκυριά… 

Μετά από λίγα χρόνια, ένα αόρατο χέρι διέκοψε το πρόγραμμα και τα επιστημονικά σχέδια μπήκαν στα αζήτητα σε κάποια ντουλάπια των υπονομευτών της σοβιετικής εξουσίας… 

Όχι πως ήσαν ρόδινα τα πράγματα στη διεύθυνση της Οικονομίας που λειτουργούσε ήδη με κριτήρια και νόμους του Καπιταλισμού, αλλά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από σοβαρούς επιστημονικούς αναλυτές, ακόμη και σ’ αυτές τις ΗΠΑ, ότι οι παραγωγικές δυνάμεις της επιστήμης και της τεχνολογίας μέχρι περίπου τη δεκαετία 1970-80 στη Σοβιετική Ένωση κάλπαζαν κυριολεκτικά και λόγω του ανταγωνισμού με τις καπιταλιστικές χώρες, σε πολλούς τομείς, είχαν προχωρήσει ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ… 

Η απαξίωση, η καθυστέρηση και τελικά η οπισθοδρόμηση προς τον Καπιταλισμό δρομολογήθηκε σιγά-σιγά, ύπουλα και συστηματικά από ΜΕΣΑ… Δεν πέφτουν αλλιώς τα ΦΡΟΥΡΙΑ..

κα. Παπαϊωάννου Την Επόμενη Μην "Ξεχάσετε"..,,

 ΙΣΤΟΡΙΑ

365 στιγμές, δεν μπορούν να σβήσουν τα 3 χρόνια της ηρωικής δράσης του ΔΣΕ στο Γράμμο

Του Τάκη Βαρελά*

Με αφορμή την έρευνα - εκπομπή της ERTNEWS, «365 Στιγμές. Γράμμος, στα χωριά του εμφυλίου».

Είδα το trailer της ΕΡΤ με την αναγγελία της παρουσίασης της έρευνα της δημοσιογράφου της ΕΡΤ κ. Σοφίας Παπαϊωάννου, με θέμα: «365 Στιγμές. Γράμμος, στα χωριά του εμφυλίου» και σημείωσα την ημέρα και την ώρα για να το δω.

Πολύ ενδιαφέρον θέμα, για μια περιοχή όπως ο Γράμμος μιας και εκεί αποτυπώνεται η κορύφωση της ένοπλης ταξικής πάλης της χώρας μας, την περίοδο 1946 – 1949, για το ποιος θα έχει την εξουσία. Ο λαός με την Δημοκρατική κυβέρνηση και το ΔΣΕ ή αστική τάξη με τις κυβερνήσεις και την στήριξη των Αμερικάνων;

Πράγματι, στα Γραμμοχώρια, στο Βίτσι, στην Ήπειρο, κάθε κορυφή, φαράγγι και πέτρα, αποτελεί αφετηρία προσωπικών και συλλογικών αφηγήσεων του λαού μας, των μαχητών και των μαχητριών του ΔΣΕ, των παιδιών που σώθηκαν από τις βόμβες ναπάλμ από το ΔΣΕ και προωθήθηκαν στις νεοσύστατες σοσιαλιστικές χώρες, όπου έζησαν, σπούδασαν, εργάστηκαν και πολλά από αυτά παιδιά, ξανασυναντήθηκαν με τους γονείς τους και έζησαν μαζί ως πολιτικοί προσφυγές και γύρισαν κυρίως μετά την μεταπολίτευση, στα χωριά τους.

Περίμενα λοιπόν, η έρευνα της κ. Παπαϊωάννου, έμπειρης δημοσιογράφου, στο αφήγημα της έρευνας της, να διεισδύσει πίσω από αυτό που βλέπει και να θέσει τα ερωτήματα και να εξάγει συμπεράσματα με την πολιτική, ιστορική, κοινωνική, στρατιωτική, πολιτιστική και επιστημονική ματιά, ορίζοντας τις πολιτικές και στρατιωτικές οντότητες που αντιπαρατέθηκαν στο Γράμμο, δηλαδή το ΔΣΕ και το ΚΚΕ από τη μία και τις αστικές κυβερνήσεις, στις πραγματικές τους διαστάσεις, χωρίς υποκειμενικούς συναισθηματισμούς, που φορτίζουν τα γεγονότα και δημιουργούν εντυπωσιασμούς και εξοστρακισμούς, οι οποίοι υποβιβάζουν το πολιτικό διακύβευμα του εμφυλίου.

Δυστυχώς όμως, οφείλω να σημειώσω, πως το συναίσθημα από μόνο του, έχει την ικανότητα, να εργαλειοποιείται και να γίνεται Δούρειος ίππος, για να αλωθεί η αντικειμενική αλήθεια. Οι προσωπικές μαρτυρίες, εμπεριέχουν υποκειμενισμό, δεν μπορεί να αποτελεί ολοκληρωμένη πολιτική θέση. Οι ανθρώπινες προσωπικές στιγμές, δεν υποκαθιστούν και δεν αποτελούν γενικευμένο και αποδεκτό τεκμήριο, κοινωνικό, ιστορικό και πολίτικο απλουστευτικό συμπύκνωμα, όπως το κυρίαρχο αφήγημα της αστικής προπαγάνδας πως «Έλληνες πολεμούσαν Έλληνες», που καλλιεργείτε συστηματικά από τα αστικά ΜΜΕ, το οποίο αποσκοπεί να φορτίσει αρνητικά συναισθήματα για το ΔΣΕ στο λαό, και εμμέσως πλην σαφώς , να σβήσει από την μνήμη του, πως ο τιτάνιος αγώνας του ΔΣΕ, παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς, ήταν βαθιά ταξικός, δίκαιος αγώνας για την λαϊκή εξουσία. Ενας αγώνας που ξεκινά το 1940 με το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, την ΕΠΟΝ, την ΟΠΛΑ, και κορυφώνεται με το ΔΣΕ και παρά την ήττα του ΔΣΕ συνεχίζεται με άλλες μορφές, έως την τελική δικαίωση.

Στον αγώνα για την λαϊκή εξουσία, ο ΔΣΕ και το ΚΚΕ, έδωσε τα καλύτερα παιδιά του, επάνω από 39.200 μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ, έπεσαν στα πεδία των μαχών!

Είμαι βέβαιος, πως «στα χωριά του εμφυλίου» που επισκέφθηκε η κ. Παπαϊωάννου, τα είδε όλα. Ο φακός της, κατάγραψε τα πάντα, από ψηλά και από κοντά. Κατέγραψε τα γκρεμισμένα σπίτια, τον Αλιάκμονα και το Σαραντάπορο, τα απομεινάρια από τις βόμβες ναπάλμ, τις νάρκες και τα συνεργεία του ΤΕΝΞ, τα παλιά φυλάκια του στρατού, το Στρατιωτικό νεκροταφείο της Καστοριάς, τα μνημεία του αστικού Στρατού. Μας έδειξε όμορφα πλάνα από τις πλαγιές του Γράμμου και των χωριών.

Βέβαια, η κ. Παπαϊωάννου, επισκέφθηκε με την κάμερα της και πήρε πλάνα, από το Μουσείο του ΔΣΕ στη Θεοτόκο Ιωαννίνων, απέφυγε α δείξει το μεγάλο εμβληματικό μνημείο με την τριγωνική μορφή του σήματος του ΔΣΕ στον αύλειο χώρο και ταυτόχρονα, χτύπησε σιωπητήριο, μη και χαλάσει την εικόνα της αστικής δημοκρατίας. Φαίνεται πως η αναφορά δεν ήταν άξιο λόγου για τα χωριά του εμφυλίου, την ΕΡΤ και τον Ελληνικό λαό, ούτε βέβαια αναφορά, στα ονόματα ανά χωριό, των 438 νεκρών μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ από τα χωριά του Γράμμου και του Σμόλικα.

Πόση αλήθεια λοιπόν, εμπεριέχει η έρευνα της κ. Παπαϊωάννου, όταν ενώ πήγε στο Νεστόριο, επιμελώς απέκρυψε από την έρευνα της, εντελώς την υπάρξη του μουσείου του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ στο Νεστόριο;

Αλήθεια, δεν είχαν ενδιαφέρον για το αφήγημα της στα «Χωριά του εμφυλίου», η αναφορά και οι εικόνες στα περιεχόμενα του Μουσείου του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ – ΔΣΕ, στα ξεχωρίζει η προσφορά των κατοίκων του Νεστορίου στον απελευθερωτικό αγώνα;

Δεν αισθάνθηκε την ανάγκη, σταθεί μπροστά στην όψη του μουσείου, όπου σε καλαίσθητες μεταλλικές πλάκες, αναγράφονται τα ονόματα των 500 περίπου μαχητών του ΔΣΕ από το Νεστόριο; Να δείξει εικόνες από το Μουσείο του ΔΣΕ στο Νεστόριο;

Δεν αφορούσε τα χωριά του εμφυλίου η αναφορά σε αυτούς;

Αυτά που είδε η κ. Παπαϊωάννου και δεν ήθελε να πει για να μάθει ο Ελληνικό λαός, ήταν πως το Νεστόριο, έδωσε 480 αντάρτες στον μόνιμο ΕΛΑΣ, 200 αντάρτες στον εφεδρικό ΕΛΑΣ, όλοι οπλισμένοι με όπλα που συγκέντρωσαν οι οργανώσεις και οι κάτοικοι του χωριού. Το σύνολο, σχεδόν, των κατοίκων του χωριού ήταν οργανωμένοι στο ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ. Ολες σχεδόν οι γυναίκες συμμετείχαν στην Εθνική Αλληλεγγύη.

Δεκάδες Νεστορίτες αναδείχτηκαν των απελευθερωτικών οργανώσεων, του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ, της Εθνικής Αλληλεγγύης. Πάνω από 15 ανώτεροι αξιωματικοί, έφεδροι και αξιωματικοί του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ προέρχονταν από το Νεστόριο. Αυτοί οι αγωνιστές από το Νεστόριο, ήταν οι μετέπειτα μαχητές του ΔΣΕ.

Η περιήγηση στο μουσείο του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ – ΔΣΕ που δημιούργησε το ΚΚΕ στο Νεστόριο είναι ένα πολύτιμο μάθημα ιστορίας. Τα υλικά που θα αντικρίσει ο επισκέπτης, απαιτούν να αφιερώσει χρόνο. Δεν είναι απλά κειμήλια μιας άλλης εποχής, αλλά ζωντανό κομμάτι της Ιστορίας της χώρας, πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων και ίσως για αυτό, αποκλείστηκε η προβολή του από την εκπομπή της κ. Παπαϊωάννου.

Προκαλεί εντύπωση, ενώ πήγε η κ. Παπαϊωάννου στη Νέα Κοτύλη, και ενώ πέταξε η κάμερα με drone στη περιοχή, δεν έδειξε και δεν είπε ούτε μια κουβέντα για τον περίφημο και πολύ επισκεπτόμενο «Χάρο» της Κοτύλης και το μνημείο του ΔΣΕ. Εκεί, στο «Χάρο» αψήφησαν το θάνατο τελευταίοι οι 4 σταυραετοί του ΔΣΕ και πέταξαν ελεύθεροι στη χαράδρα και έγιναν σύμβολο στον αγώνα του λαού της περιοχής.

Τραγική κατάληξη έρευνας της κ. Παπαϊωάννου «στα χωριά του εμφυλίου», η πλήρη αποσιώπηση της ύπαρξης του Νοσοκομείου του ΔΣΕ. Βέβαια δεν ήταν δυνατόν να συνάντηση το Νώντα Σακελλαρίου, Αρχίατρο του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας για να τις πει, πως εδώ στο Γράμμο: «Έγινε μια αντάρτικη νοσοκομειούπολη πολύ καλή, ίσως θα υπάρχει και τώρα, έστω και κατεδαφισμένη, που θα μπορούν οι νεότεροι να επισκέπτονται και να θαυμάζουν τι μπορεί να φτιάξει ο λαός όταν το καταλαβαίνει δικό του», η οποία έδωσε το έναυσμα στην ΚΕ του ΚΚΕ, να αναζητήσει, να βρει το Νοσοκομείο του ΔΣΕ, όπως και βρέθηκε, αναδείχτηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα υπαίθρια μνημειακά συμπλέγματα στην Ευρώπη.

Το κεντρικό νοσοκομείο του ΔΣΕ, στη θέση Σκάλα του Γράμμου, άρχισε να κατασκευάζεται την άνοιξη του 1948. Ο στόχος ήταν να μπορεί να περιθάλψει 1.200 τραυματίες. Βρέθηκε το κατάλληλο μέρος σε δασωμένη περιοχή σε υψομετρική ζώνη 1.400 μ. Μετακινήθηκαν από το μέτωπο χτίστες, μαραγκοί και άλλες ειδικότητες – τα συναφή επαγγέλματα θα λέγαμε σήμερα!

Η επίβλεψη του έργου ανατέθηκε στον Μιχάλη Σουμελίδη. Τους μήνες Απρίλη – Μάη του 1948 κατασκευάστηκαν οι υποδομές, τα κτήρια, τις περισσότερες φορές πάνω σε βάσεις – θεμέλια από πέτρα, καθώς και οχυρωματικές κατασκευές με την τοποθέτηση κορμών δέντρων σε επάλληλες σειρές για αυξημένη προστασία από τους βομβαρδισμούς.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι θάλαμοι νοσηλείας, το φαρμακείο, τα μαγειρεία, οι χώροι αποστείρωσης, άλλοι βοηθητικοί χώροι.

Εντύπωση προκαλεί ο χειρουργικός θάλαμος στον οποίο υπήρχε δυνατότητα να χειρουργούν ακόμα και τρεις γιατροί ταυτόχρονα.

Ωστόσο, υπήρχε κάτι που για την εποχή ήταν πραγματικά πρωτοποριακό: Τα χειρουργεία λειτουργούσαν με ηλεκτροφωτισμό που προερχόταν από την αξιοποίηση ενός μικρού καταρράκτη για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας! Εκεί στο Νοσοκομείο του ΔΣΕ στο Γράμμο γεννήθηκε, το πρώτο υδροηλεκτρικό έργο στην Ελλάδα!!!

Πήγε λοιπόν η κ. Παπαϊωάννου στο Νοσοκομείο του ΔΣΕ, αλλά και αν δεν πήγε, είχε την δυνατότητα να μάθει και να αναδείξει την ανθρώπινη πραγματική υπόσταση μεταξύ ζωής και θανάτου, όπως την έζησε ο κομμουνιστής γιατρός, Πέτρος Κόκκαλης Υπουργός Υγείας της Δημοκρατικής Κυβέρνησης που χειρουργούσε στο Νοσοκομείου του Γράμμου - για τον οποίο δεν έκανε καμία αναφορά.

Ο επισκέπτης σήμερα, μπορεί να ενημερωθεί από τις 30 επιφάνειες, με ενημερωτικό/εποπτικό υλικό, διαστάσεων 2χ1 μέτρων, που είναι ανεπτυγμένες σε 9 θεματικές ενότητες του νοσοκομείου, για σημαντικές πλευρές της ίδρυσης, της λειτουργίας της προσφοράς & τέλος της εγκατάλειψης του νοσοκομείου του Γράμμου τον Αύγουστο του 1948.

Κλείνοντας την παρέμβαση μου για την εκπομπή, θα έλεγα στην κ Παπαϊωάννου, πως η συνάντηση με την ιστορική και αντικειμενική αλήθεια, δεν είναι «Ραντεβού στα τυφλά», ούτε «πάμε και όπου βγει», εκτός και αν, αναδεικνύοντας ως κυρίαρχες, τις προσωπικές στιγμές και τις αφηγήσεις των ανθρώπων, για να τις μετατρέπουμε σε μυθιστορία, κατ επέκταση μυθοπλασία, και δεδομένο, παραποιώντας, κρύβοντας τα πραγματικά πολιτικά γεγονότα, με πρόθεση να αλλάξουμε την ιστορία, πράγμα που εκ του αποτελέσματος της εκπομπής, αυτό διαφαίνεται.

Όμως η τρίχρονη ηρωική δράση του ΔΣΕ στο Γράμμο το 1946 – 1949, η σκληρότητα του αστικού στρατού με τη υποστήριξη των Αμερικάνων στο Γράμμο στα πεδία των μαχών, δεν χωράει στρογγυλέματα, ούτε λήθη, ούτε λησμονιά. Τα διδάγματα και τα συμπεράσματα, αποτελούν εργαλείο για να νικήσει το δίκιο και αυτά δεν χρειάζονται φτιασιδώματα, πόσο μάλλον να αθωώσουμε την αστική τάξη και τα συμφέροντα της. Στο Γράμμο ηττήθηκε ο λαός και νίκησε η αστική τάξη, στέλνοντας σε αυτήν την μάχη, άδικα τα επιστρατευμένα παιδιά της εργατικής τάξης.

Θα συνιστούσα λοιπόν στην κ. Παπαϊωάννου την επόμενη φορά που ίσως γίνει έρευνα / εκπομπή «365 στιγμές Βίτσι, Πρέσπες. Στα Χωριά του Εμφυλίου», να μην «ξεχάσει» να περάσει από το Βατοχώρι και τον Κόττα. Εκεί, σε χωράφι εφαπτόμενο με το νεκροταφείο, θα συναντήσει τον ομαδικό τάφο 250 περίπου μαχητών του ΔΣΕ που σκοτώθηκαν στις τελευταίες μάχες τον Αύγουστο του 1949.

Να μην «ξεχάσει» να πάει στην Καλλιθέα Πρεσπών, στο Μουσείο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ που δημιούργησε το ΚΚΕ, τιμώντας ονομαστικά και ανά χωριό τους περίπου 1500 νεκρούς μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ. Να μην «ξεχάσει» να πάει στο Νοσοκομείο του ΔΣΕ στο Βροντερό.

Να μη «ξεχάσει» επίσης να πάει, στην Πύλη και στο μνημείο όπου έγινε το Α’ Συνέδριο των Δημοκρατικών Γυναικών.

Τέλος να μην «ξεχάσει» να περάσει από τη Φλώρινα, να αφήσει ένα μπουκέτο λουλούδια, στην ρίζα της εμβληματικής μνημειακής γλυπτικής σύνθεσης του Μέμου Μακρή, για όσους αψήφησαν το θάνατο και θάφτηκαν ζωντανοί – νεκροί, 700 μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ, εκεί στο χωράφι που δεν οργώθηκε ποτέ και σήμερα αναδείχθηκε από το ΚΚΕ ως σημείο τιμής και αναφοράς της τελευταίας μεγάλης μάχης του ΔΣΕ στις 14/2/1949 και σύμβολο των αλύγιστων της ταξικής πάλης, αυτών που αψήφησαν το θάνατο.

#Μάνος_Λοΐζος Σαν σήμερα το 1982 έφυγε,,🚩 Αλλά Είναι Παρών 🚩

από 
Πρόσωπα
Γεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1937.
Η ενασχόλησή μου με τη μουσική αρχίζει στην ηλικία των επτά ετών,
όταν ξεκίνησα να μαθαίνω βιολί, πιάνο και κιθάρα.
Το 1955 πήγα στην Αθήνα να σπουδάσω, όχι μουσική βέβαια,
γιατί ήταν δύσκολο να πείσω τους γονείς μου να κάνω ανώτερες σπουδές μουσικής, αλλά οικονομικά στην Ανωτάτη Εμπορική όπου φοίτησα τρία χρόνια.

Το πρώτο μου τραγούδι, το 1962, είναι σε ποίηση Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, μετάφραση του Νίκου Γκάτσου κι έχει τον τίτλο
''Το τραγούδι του δρόμου''.

Ο ποιητής και συγγραφέας Γιάννης Νεγρεπόντης, μου εμπιστεύτηκε τους στίχους του, όπως ''Το ακορντεόν'', ''3ος Παγκόσμιος'',
(Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Χανς),
κι ένα κύκλο τραγουδιών,
''Τα Νέγρικα''.

Με τον ποιητή Δημήτρη Χριστοδούλου κάναμε το ''Καλημέρα Ήλιε'',
ενώ η γνωριμία μου με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο ήταν πραγματικά ένας Σταθμός και το ξεκίνημα μιας συνεργασίας, με την κυκλοφορία του δίσκου ''Ο σταθμός'

και στη συνέχεια με άλλες δουλειές, όπως οι 

''Θαλασσογραφίες'' 

και το ''Να 'χαμε τι να 'χαμε''.

Με την Κωστούλα Μητροπούλου γράψαμε τον ''Στρατιώτη'',

(Το εμβατήριο που τού 'μαθαν να λέει) και τον ''Δρόμο''.
Ο ''Δρόμος'' 

είναι το καλύτερό μου τραγούδι.
Αναφέρεται στην περίοδο της Κατοχής αλλά έχει μια εφαρμογή πιο καθολική, σε κάθε περίπτωση που ένας λαός αγωνίζεται για την ελευθερία του.
Ο δημιουργός άλλοτε είναι κοινωνικός, άλλοτε είναι πολιτικοποιημένος,
άλλοτε είναι ερωτικός.
Με αυτή την έννοια πιστεύω ότι έχω ένα ευρύ φάσμα στη δουλειά μου.

Άλλοτε έχω γράψει τραγούδια διαμαρτυρίας, άλλοτε έχω γράψει τραγούδια τρυφερά, όπως το ''Νανούρισμα'' (Θα κεντήσω
πάνω στου αλόγου σου τη σέλα)
και άλλοτε ερωτικά τραγούδια όπως το ''Σ' ακολουθώ''.

Είμαι ένας ευαίσθητος δέκτης γεγονότων και καταστάσεων
που ζούμε καθημερινά όλοι μας.
Γεγονότα και καταστάσεις όπως ο αγώνας του λαού μας,
ο αγώνας της εργατικής τάξης για το μεροκάματο, για καλύτερες συνθήκες ζωής, για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία.

Η στρατευμένη τέχνη είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής στις χιλιάδες των φτωχών παιδιών, που πεινάνε, αγωνίζονται και σκοτώνονται καθημερινά.

Μάνος Λοΐζος

Σαν σήμερα,
το 1982, έφυγε από τη ζωή.

🚩Με Ανυπακοή και Απειθαρχία...Βάζοντας Μπροστά το Δικό μας Δίκιο.🚩

Έτσι βελτιώνεται, λοιπόν, η ζωή μας άμεσα. Και όλα αυτά τα παραδείγματα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: οι κομμουνιστές έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ήταν ο νους, η καρδιά και ο οργανωτής αυτών των αγώνων. Με πιο δυνατό ΚΚΕ αυτοί οι αγώνες μπορούν να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο, να γίνουν πιο αποτελεσματικοί. Έτσι, μόνο, μπορεί να δυναμώσει και η προοπτική της μόνιμης βελτίωσης της ζωής μας, με τις ριζικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος.

 

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, παραχώρησε συνέντευξη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» και στη δημοσιογράφο Νόρα Ράλλη.

Παρατίθεται η συνέντευξη:

Το ΚΚΕ έχει παράδοση συμμαχιών (ΕΑΜ, Συνασπισμός, Ενωμένη Αριστερά). Ο Λένιν γράφει στον Αριστερισμό: «Μπορείς να νικήσεις έναν ισχυρότερο αντίπαλο, χρησιμοποιώντας υποχρεωτικά και την ελάχιστη δυνατότητα ν' αποκτήσεις μαζικό σύμμαχο, έστω και προσωρινό, ασταθή, αβέβαιο και συμβατικό. Όποιος δεν το κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε ούτε κόκκο από το μαρξισμό». Εσείς αρνείστε σήμερα οποιαδήποτε πιθανότητα συμμαχίας. Δεν έρχεστε σε αντίθεση με την ιστορία και τη θεωρία σας;

Όταν χρησιμοποιούμε αποσπάσματα του Λένιν, καλό είναι να λέμε και σε τι αφορούν αυτές οι αναφορές. Εν προκειμένω ο Λένιν αναφέρεται σε κοινωνικές συμμαχίες με τα ασταθή, όπως ονόμαζε μικροαστικά στρώματα. Αλλά αφού ξεκινήσαμε έτσι, θα προσπαθήσω κι εγώ να απαντήσω με Λένιν, ο οποίος έγραφε στο “Τι να κάνουμε”: «Μερικοί από εμάς αρχίζουν να φωνάζουν: πάμε σ' αυτό το βάλτο! Κι όταν αρχίζουμε να τους μαλώνουμε, απαντούν: τι καθυστερημένοι που είστε! Και πώς δεν ντρέπεστε να μας αρνείστε την ελευθερία να σας καλούμε σε καλύτερο δρόμο! - Ω, ναι, κύριοι, είστε ελεύθεροι όχι μόνο να μας καλείτε, μα και να πάτε όπου θέλετε, ακόμα και στο βάλτο· έχουμε μάλιστα τη γνώμη, ότι η πραγματική θέση σας βρίσκεται ίσα-ίσα στο βάλτο και είμαστε έτοιμοι να σας προσφέρουμε κάθε βοήθεια για να κουβαληθείτε εκεί. Μόνο άστε τα χέρια μας τότε, μη πιάνεστε από μας και μη λερώνετε τη μεγάλη λέξη ελευθερία, γιατί και ‘μεις είμαστε «ελεύθεροι» να πάμε όπου μας αρέσει, ελεύθεροι να πολεμήσουμε όχι μονάχα το βάλτο, αλλά και κείνους που τραβάνε για το βάλτο!».

Συμμαχίες με αυτούς που έχουν όχι απλά κουβαληθεί, αλλά έχουν γίνει ένα με τον «βάλτο» του συστήματος της εκμετάλλευσης, του ΝΑΤΟ, των μνημονίων, δεν πρόκειται να κάνουμε. Θα τους πολεμήσουμε κι αυτούς και τον «βάλτο» τους. Αφήστε που δεν μπορεί καν να συγκριθεί το ΕΑΜ και ο ένοπλος αγώνας του, η ΕΔΑ που έλεγε την ΕΟΚ “λάκκο των λεόντων” με τον ΣΥΡΙΖΑ... Εμείς πάντως έχουμε μια ανοιχτή αγκαλιά για τους προοδευτικούς, αριστερούς ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται με τον «βάλτο», συνεχίζουν να βαδίζουν στον δρόμο των κοινών μας ιδανικών και αξιών. Άλλωστε, είναι πολλοί αυτοί που ανταποκρίνονται στο κάλεσμά μας, συμμετέχουν ακόμα και στα ψηφοδέλτιά μας πολλοί τίμιοι άνθρωποι, πρώην βουλευτές, ευρωβουλευτές, στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΛΑΕ.

Ταυτίζετε συνεχώς τον Τσίπρα με τον Μητσοτάκη, τον ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ. Πιστεύετε ότι μία κυβέρνηση Τσίπρα, με το πρόγραμμα και τα στελέχη που έχει, με την ιστορία των κοινωνικών αγώνων που φέρουν πολλά από αυτά, μπορεί να θεωρηθεί ίδια με κυβέρνηση Μητσοτάκη, με σκληρά νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ακροδεξιά στελέχη; Σας ενδιαφέρει ποια κυβέρνηση θα προκύψει από τις εκλογές; Θα είναι το ίδιο για το λαό;

Θα σας έλεγα να μας παρακολουθείτε λίγο πιο προσεκτικά. Δεν ταυτίσαμε ποτέ κανέναν με κανέναν. Όπως έχουμε πει πολλές φορές, το σύστημα δεν έχει ανάγκη από δύο “ίδια” κόμματα. Αντίθετα, οι διαφορές των κομμάτων του συστήματος αποτελούν “οξυγόνο” για το ίδιο, για να “αναβαπτίζεται” μετά από κάθε κυβερνητική εναλλαγή και να μένει αυτό πάντα στο απυρόβλητο. Με αυτή τη διαδικασία, άλλωστε, “αναβαπτίζονται” και τα ίδια τα κόμματα του συστήματος, όπως συνέβη με τη ΝΔ, την οποία τιμώρησε ο λαός το 2015 για να την “ξεπλύνει” στη συνέχεια η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και να μας τη “φορτώσει” πάλι το 2019.

Είναι μια διαφορά, για παράδειγμα, να υπόσχεσαι στο κεφάλαιο ότι θα εξασφαλίσεις την “κοινωνική ειρήνη” με την πυγμή, όπως κάνει η ΝΔ, από τονα υπόσχεσαι ότι θα την εξασφαλίσεις με την “κοινωνική συνοχή”, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, αυτή είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της σοσιαλδημοκρατίας στο σύστημα: να ενσωματώνει εργατικές-λαϊκές δυνάμεις, αγωνιστές και να τους οδηγεί στον συμβιβασμό και την απογοήτευση. Είναι, επίσης, μια διαφορά να ψηφίζεις τα μνημόνια και να λες “μην μου πάρει τη δόξα ο Τόμσεν” από τονα ψηφίζεις τα μνημόνια και να λες “δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς”. Το αποτέλεσμα για τον λαό είναι, όμως, το ίδιο.

Και στα στελέχη τους έχουν διαφορές. Η ΝΔ, για παράδειγμα, έχει στα ψηφοδέλτιά της τον κυβερνητικό εκπρόσωπο της τελευταίας κυβέρνησης της ΝΔ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο μιας προηγούμενης κυβέρνησης της ΝΔ. Η ΝΔ έχει πρώην στελέχη του ΛΑΟΣ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον πρώην Περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας με τις γνωστές ακροδεξιές και αντισημιτικές απόψεις…

Σας ενδιαφέρει ποια κυβέρνηση θα προκύψει από τις εκλογές; Θα είναι το ίδιο για τον λαό;

Εννοείται πως μας ενδιαφέρει ποια κυβέρνηση θα προκύψει, γιατί μας ενδιαφέρει ποιον θα έχουμε απέναντί μας και θα πολεμάμε. Και τον λαό πρέπει να τον ενδιαφέρει ποια θα είναι αυτή η κυβέρνηση. Δεν πρέπει, όμως, να προτιμήσει κανέναν από τους δύο, αλλά να φροντίσει ώστε να έχει απέναντί του μια όσο γίνεται πιο αδύναμη κυβέρνηση. Κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με δυνατό ΚΚΕ.

Με ποιον τρόπο πιστεύετε πως αυτή η πραγματικότητα την οποία βιώνουμε και περιγράφετε με τα πιο μελανά χρώματα, μπορεί ν' αλλάξει στ’ αλήθεια, ώστε ν' αλλάξει άμεσα η καθημερινότητά του, όπως το έχει ανάγκη;

Αρκεί να κοιτάξουμε πώς βελτιώθηκε “άμεσα” η καθημερινότητα πολλών ανθρώπων την τετραετία που πέρασε. Πώς υπέγραψαν συλλογικές συμβάσεις εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς ή ακύρωσαν αντεργατικούς σχεδιασμούς της εργοδοσίας οι εργαζόμενοι της COSCO, της E-food, της ΛΑΡΚΟ, οι μεταλλεργάτες στη ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος και αλλού; Μήπως ακούγοντας τις αόριστες υποσχέσεις του ενός και του άλλου για “αυξήσεις στους μισθούς” και “επαναφορά συλλογικών συμβάσεων” χωρίς να καταργηθούν οι αντεργατικοί νόμοι που οι ίδιοι έχουν ψηφίσει; Όχι βέβαια. Κέρδισαν μόνο όταν, με την αποφασιστικότητα του αγώνα τους, με το δίκαιο των αιτημάτων τους, σηματοδότησαν ότι, σε αυτό το σύστημα, για να κερδίσει κάτι ο εργαζόμενος πρέπει να χάσει το κεφάλαιο.

Πώς σώθηκαν λαϊκά σπίτια απέναντι στους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις; Μήπως επιλέγοντας ανάμεσα σε σχέδια που έχουν στον πυρήνα τους τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος και την κερδοφορία των funds; Όχι. Σώθηκαν όταν οι άνθρωποι απευθύνθηκαν στα σωματεία τους, στη γειτονιά και, όλοι μαζί, έδιωξαν με τις κλωτσιές τα κοράκια.

Πώς έσπασαν οι απαγορεύσεις, η κρατική καταστολή την περίοδο της πανδημίας, πώς έμειναν στα χαρτιά άδικοι νόμοι και διατάξεις, όπως ο νόμος για τον περιορισμό των συναθροίσεων του Χρυσοχοΐδηή οι απεργοκτόνες διατάξεις του νόμου Χατζηδάκη; Πώς κατάφεραν οι φοιτητές να αποσυρθούν οι σκέψεις για είσοδο της αστυνομίας στα πανεπιστήμια; Μήπως με τα “βάζουμε πλάτη” και τα “πολιτικά μορατόριουμ” του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως με τις προτροπές να περιμένουμε μια κυβέρνηση που θα καταργήσει αυτούς τους νόμους, όπως θα έκανε, δήθεν, και με τα μνημόνια; Όχι. 

Τα κατάφερε ο αγωνιζόμενος λαός με καθημερινή μάχη κόντρα σε αυτή την πολιτική και την καταστολή που τη συνοδεύει. Με ανυπακοή και απειθαρχία απέναντι σε άδικους νόμους. Βάζοντας μπροστά το δικό του δίκιο.

Έτσι βελτιώνεται, λοιπόν, η ζωή μας άμεσα. Και όλα αυτά τα παραδείγματα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: οι κομμουνιστές έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ήταν ο νους, η καρδιά και ο οργανωτής αυτών των αγώνων. Με πιο δυνατό ΚΚΕ αυτοί οι αγώνες μπορούν να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο, να γίνουν πιο αποτελεσματικοί. Έτσι, μόνο, μπορεί να δυναμώσει και η προοπτική της μόνιμης βελτίωσης της ζωής μας, με τις ριζικές αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος.

Ο κ. Τσίπρας σε ερώτηση με ποιον πολιτικό αρχηγό θα έπινε καφέ, απάντησε με σας. Εσείς, με ποιον πολιτικό αρχηγό θα πίνατε καφέ;

Σε μια περιοδεία μου, ένας νέος εργαζόμενος, μόλις το άκουσε αυτό μετά την πρόταση Τσίπρα για την “προοδευτική διακυβέρνηση – μούφα”, κάρφωσε τον Τσίπρα λέγοντας “καφέ το λένε τώρα”;

Καλά, τώρα με τις εκλογές δεν υπάρχει χρόνος ούτε για έναν καφέ... Όμως μετά μπορεί να τύχει να βρεθείς με κάποιον και να πιεις και έναν καφέ. Το θέμα είναι εάν έχεις κάποιο συγκεκριμένο κοινό αντικείμενο για να συζητήσεις, γιατί πέρα από τα τυπικά, τα οικογενειακά ή για τον καιρό, άντε να ανταλλάξεις και καμιά γνώμη για τις εξελίξεις... Βέβαια μετά τις εκλογές δεν ξέρεις και πού θα βρίσκεται και ο καθένας... Εγώ πάντως και οι σύντροφοί μου στο Κόμμα θα σχεδιάζουμε τις πρωτοβουλίες μας μέσα στο κίνημα και μέσα στη Βουλή για να αντιπαρατεθούμε με την επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση.

Συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, #Δ_Κουτσούμπα, στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»

Συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» και τον δημοσιογράφο Δημήτρη Μανιάτη

-- Λίγες μόνον μέρες μέχρι την κάλπη της 21ης Μάη, ποιο είναι για το Κόμμα σας τελικά το δίλημμα της μάχης; Η κυβέρνηση λέει για τον κίνδυνο της ακυβερνησίας και της μη συνέχισης της σταθερότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ μιλάει για την ανάγκη πολιτικής αλλαγής...

-- Δυνατό ΚΚΕ για να είναι δυνατός ο λαός ή δυνατή η επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση που θα συνεχίσει την επίθεση στις ζωές μας;

Αυτό το δίλημμα θέσαμε από την πρώτη στιγμή και σε αυτό επιμένουμε. Τα διλήμματα της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ είναι είτε εκβιαστικά είτε παραπλανητικά. Περίπτωση ακυβερνησίας δεν υπάρχει, αφού τα κόμματα αυτά συμπλέουν στα βασικά και θα σχηματίσουν, τελικά, κυβέρνηση, όπως έχει γίνει κάθε φορά στο παρελθόν. Το λένε, άλλωστε, πολλά από τα στελέχη τους και δεν πιστεύουμε ότι αυτές οι δηλώσεις γίνονται «αυθόρμητα».

Οσο για την ανάγκη της πολιτικής αλλαγής, αυτή δεν μπορούν να τη φέρουν όσοι υπερψήφισαν το 50% και το 70% των νομοσχεδίων της κυβέρνησης Μητσοτάκη, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, ούτε θα έρθει με αναπολήσεις του παρελθόντος και έριδες για την κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου. Ψήφος για τις πραγματικές, ριζικές αλλαγές που έχει σήμερα ανάγκη ο τόπος, είναι η ψήφος στο ΚΚΕ.
Δυνατό ΚΚΕ για να μην τολμήσει η επόμενη κυβέρνηση να προχωρήσει στις απαράδεκτες «διευθετήσεις»

-- Το έχετε αποσαφηνίσει, αλλά γιατί έχει σημασία ένα δυνατό ΚΚΕ και μια αδύναμη κυβέρνηση; Μια αδύναμη κυβέρνηση δεν θα είναι μια επικίνδυνη μεταβλητή σε θέματα όπως οι τουρκικές προκλήσεις, για παράδειγμα;

-- Επικίνδυνη μεταβλητή για την εδαφική ακεραιότητα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας είναι η πολιτική «σημαιοφόρου» των σχεδιασμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, που ακολουθεί η σημερινή και ακολούθησαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτή η πολιτική είναι που έχει δώσει «αέρα στα πανιά» της προκλητικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, που έχει φτάσει, πλέον, να αμφισβητεί ανοιχτά την ελληνική κυριαρχία σε νησιά μας.

Ο λόγος είναι ότι οι «σύμμαχοί» μας ενδιαφέρονται πρωτίστως να διατηρήσουν την Τουρκία, μια ισχυρή και σημαντική δύναμη, στην «αγκαλιά» του ΝΑΤΟικού στρατοπέδου και μακριά από τη «ρωσική» αγκαλιά. Γι' αυτό τους ακούμε να λένε «βρείτε τα» κάθε φορά που δυναμώνουν οι προκλήσεις και οι απειλές. Από αυτήν την άποψη, είναι εξαιρετικά επικίνδυνες οι πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού περί «ΝΑΤΟικών νησιών».

Δεν είναι τυχαίο ότι κανένας τσακωμός δεν γίνεται για αυτά τα ζητήματα προεκλογικά. Σε τι να διαφωνήσουν, άλλωστε; Αφού εδώ κυριολεκτικά ταυτίζονται...

Δυνατό ΚΚΕ, λοιπόν, για να μην τολμήσει η επόμενη κυβέρνηση να προχωρήσει στις απαράδεκτες διευθετήσεις που «μαγειρεύονται» για το Αιγαίο. Για να ανοίξει ο δρόμος για να ζήσουμε ειρηνικά με τον τουρκικό λαό, με τον οποίο δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε.
Καμία συμμετοχή, καμία ανοχή σε καμία αντιλαϊκή κυβέρνηση

-- Τελικά θα μπαίνατε σε μια κουβέντα έστω για ανοχή σε μια προοδευτική διακυβέρνηση και γιατί;

-- Καμία συμμετοχή, καμία στήριξη, καμία ανοχή σε καμία αντιλαϊκή κυβέρνηση, ούτε στην προοδευτική κυβέρνηση - «μούφα» για την οποία μιλάει ο κ. Τσίπρας. Δεν υπάρχει πρόοδος με χρηματιστήρια Ενέργειας, με πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, με εργασιακή ζούγκλα, με εμπορευματοποιημένη Υγεία και Παιδεία, με ιδιωτικοποιημένα λιμάνια, αεροδρόμια και σιδηρόδρομους, με Ταμείο Ανάκαμψης και αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, με τις πολεμικές βάσεις του ΝΑΤΟ να επεκτείνονται.

Ολα αυτά και πολλά ακόμα, ούτε για αστείο δεν λέει ότι θα τα ακουμπήσει ο κ. Τσίπρας. Και δεν θα μπορούσε, άλλωστε, γιατί είναι δεσμευμένος σε αυτήν την πολιτική που υπαγορεύουν τα συμφέροντα των «λίγων», με τρόικα ή χωρίς.

Θα είμαστε απέναντι και θα τους πολεμήσουμε, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να εμποδίσουμε αντιλαϊκά μέτρα, να πετύχουμε κατακτήσεις για τον λαό μας και όχι δεμένοι «χειροπόδαρα» μέσα σε μια τέτοια κυβέρνηση. Οσο πιο δυνατό είναι το ΚΚΕ, τόσο περισσότερα θα μπορέσουμε να πετύχουμε.

-- Ο Αλέξης Τσίπρας και από τη Λαμία και από άλλες ομιλίες του, σας κατηγόρησε για επανάληψη του «τι Πλαστήρας - τι Παπάγος» στα διλήμματα διακυβέρνησης της χώρας. Τι απαντάτε;

-- Βρήκε και το κατάλληλο μέρος για να υπερασπιστεί την πολιτική κληρονομιά του Πλαστήρα... κάτω από το άγαλμα του Αρη Βελουχιώτη στην πλατεία Λαού, στη Λαμία. Πάλι καλά που δεν έπεσε να τον πλακώσει.

Αν θέλει, πάντως, να κατηγορήσει κάποιον για αναβίωση αυτού του συνθήματος, ας κατηγορήσει και τον Αμερικανό πρέσβη, τους επενδυτικούς οίκους, τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας και άλλους, που λένε ότι τα τρία κόμματα που κυβέρνησαν μέχρι σήμερα έχουν μεγάλες συγκλίσεις και δεν θα διαφοροποιηθεί σημαντικά η πολιτική που θα ακολουθήσουν ως επόμενη κυβέρνηση, με όποιον συνδυασμό. «Τι Μητσοτάκης - Τι Τσίπρας» λένε, δηλαδή, όλοι αυτοί και μάλλον κάτι θα ξέρουν... Αλλά αυτούς δεν τους καταγγέλλει ο κ. Τσίπρας, αντίθετα τους επικαλείται όταν θέλει να δώσει διαπιστευτήρια στο σύστημα.

Επομένως, ο λόγος που απευθύνεται διαρκώς στο ΚΚΕ και «ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη» σε όλη την προεκλογική περίοδο, είναι επειδή έχει εντοπίσει σημαντική απώλεια πρώην ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, που πλέον απογοητεύτηκαν και έρχονται προς το ΚΚΕ. Είναι αργά για να το αντιστρέψει.
Μόνο το ΚΚΕ έχει πρόταση εξουσίας που μας βγάζει από το σημερινό αδιέξοδο

-- Το ΚΚΕ έχει πρόταση εξουσίας;

-- Το ΚΚΕ είναι το μόνο που έχει πρόταση διακυβέρνησης - εξουσίας η οποία μας βγάζει από το σημερινό αδιέξοδο, από τον «φαύλο κύκλο» των κρίσεων και των συνεχών θυσιών των αναγκών μας. Και αυτό γιατί είναι η μόνη που προβλέπει μια οικονομία που θα δουλεύει με μοναδικό κριτήριο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, έχοντας βγάλει από τη μέση το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτό «κυβερνά» σήμερα όλους τους τομείς της ζωής μας και δημιουργεί όλα τα προβλήματα: Από το πανάκριβο ρεύμα - εμπόρευμα, μέχρι την έλλειψη μέτρων προστασίας της ανθρώπινης ζωής, γιατί αυτά αποτελούν «κόστος» που δεν φέρνει άμεσο κέρδος.

Για να γίνει αυτό, απαιτείται κοινωνικοποίηση όλων των μέσων που παράγουν τον πλούτο, κεντρικός σχεδιασμός, αξιοποιώντας τις τεράστιες κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνολογίας και φυσικά μια άλλη - πραγματικά λαϊκή - εξουσία, δηλαδή έναν λαό ενεργό και όχι θεατή, αποφασισμένο να επιβάλει εξελίξεις προς όφελός του.

Οσο κι αν αυτό δεν κρίνεται στις εκλογές της Κυριακής, είναι η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική και πρέπει να δυναμώσει με την ψήφο στο ΚΚΕ.

-- Ανεξαρτήτως εκλογικής έκβασης, τι βλέπετε στο πεδίο της κοινωνίας και οικονομίας για τη χώρα προσεχώς;

-- Καλά το είπατε. Ανεξάρτητα από το ποια κόμματα θα αποτελέσουν την επόμενη κυβέρνηση, τα «σύννεφα» πάνω από την καπιταλιστική οικονομία έχουν «πυκνώσει» επικίνδυνα. Τα «κανόνια» των τραπεζών σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ο πολύ υψηλός πληθωρισμός, η συνεχής άνοδος των επιτοκίων και, σε τελική ανάλυση, ο «ελέφαντας στο δωμάτιο», το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων που δεν βρίσκουν κερδοφόρα διέξοδο για να επενδυθούν, αυτό δείχνουν.

Γι' αυτό και όσα υπόσχονται τώρα, προεκλογικά, τα κόμματα του συστήματος, είναι «γραμμένα στο χιόνι», αφού όλα έχουν ως προϋπόθεση «να πάνε καλά τα πράγματα στην οικονομία», κάτι που μάθαμε πλέον καλά ότι αποτελεί το πιο απίθανο ενδεχόμενο.

Τα παραπάνω είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο ο λαός μας χρειάζεται δυνατό ΚΚΕ, στήριγμά του στα δύσκολα που είναι μπροστά μας.
Να το «κάνουν όπως οι φοιτητές»

-- Ποιος είναι ο πήχης ενός καλού αποτελέσματος για εσάς;

-- Οσο πιο ψηλά γίνεται. Απευθύνουμε το εξής ερώτημα: Αν το ΚΚΕ, με 15 βουλευτές, μπόρεσε αυτήν την τετραετία να γίνει πραγματικά η φωνή των «πολλών», να βρεθεί μπροστά σε κάθε αγώνα, να έχει καθοριστική συμβολή σε ό,τι πετύχαμε, στην παρεμπόδιση αρνητικών εξελίξεων, όπως το ξεσπίτωμα λαϊκών ανθρώπων από τα σπίτια τους, θα είναι προς το συμφέρον τους ή όχι το να έχει πολύ περισσότερους βουλευτές στην επόμενη Βουλή;

Νομίζουμε ότι θα είναι μόνο προς το συμφέρον τους, γι' αυτό τους προτείνουμε να το «κάνουν όπως οι φοιτητές», που ανέδειξαν ξανά πρώτη την παράταξη της ΚΝΕ, την «Πανσπουδαστική», στις φοιτητικές εκλογές της περασμένης Τετάρτης, με ποσοστό πάνω από 35%.

-- Τελικά ποια ήταν η χειρότερη κυβέρνηση, αυτή της ΝΔ ή η προηγούμενη;

-- Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ ήταν η χειρότερη μέχρι που ήρθε η χειρότερη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και η επόμενη κυβέρνηση που θα έρθει θα είναι ακόμα χειρότερη. Ο λόγος είναι ότι το σύστημα που υπερασπίζονται όλοι τους γίνεται όλο και χειρότερο, όλο και πιο επιθετικό απέναντι στις ζωές και τα δικαιώματα των «πολλών» για να κερδίζουν όλο και περισσότερα οι «λίγοι».

Ο λαός μας, οι νέοι που βγήκαν μαζικά στους δρόμους μετά το έγκλημα στα Τέμπη, ενάντια σε «όσους κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα», το καταλαβαίνουν καλά αυτό που λέει το ΚΚΕ, όσο και αν κάποιοι προσπάθησαν να το διαστρεβλώσουν, γιατί ανταποκρίνεται σε αυτό που ζουν. Γι' αυτό και θα δώσουν απάντηση την Κυριακή, τιμωρώντας όσους μας έφεραν ως εδώ, δυναμώνοντας πολύ περισσότερο το ΚΚΕ.





Συνέντευξη στον Χρ. Ζαραλίκο


Μια ξεχωριστή συνέντευξη στον Χριστόφορο Ζαραλίκο έδωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» ο Δ. Κουτσούμπας απάντησε στις ερωτήσεις του Χρ. Ζαραλίκου και σχολίασαν με χιούμορ την επικαιρότητα.

Η συνέντευξη έχει ανέβει στο κανάλι του Χρ. Ζαραλίκου στο YouTube, ZaraleaksTv. Είναι διαθέσιμη και στο πόρταλ «902.gr».

22 Ιουνίου 1941: Ας θυμηθούμε τη εισβολή των Ναζί στη Σοβιετική Ένωση

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
Αρχίζει η εισβολή στη Σοβιετική Ένωση, 22 Ιουνίου 1941.
Η ναζιστική Γερμανία προχωρεί στο ακατανόητο, σκάβοντας τον λάκκο της. Τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου εισβάλει στην ΕΣΣΔ. 

Γιγαντωμένη από την πολιτική κατευνασμού Γάλλων και Βρετανών κυρίως κι έχοντας κατακτήσει όλη την Ευρώπη. Πολιτική που στοίχισε εκτός από την ύπαρξη της ίδιας της Γαλλίας και την ελευθερία όλης της ηπειρωτικής Ευρώπης, παραλίγο δε και της Μ. Βρετανίας. 

Η Γερμανία, με ολόκληρη την βιομηχανική ισχύ της κατεχόμενης Ευρώπης προχωρεί στην απονενοημένη επιχείρηση Μπαρμπαρόσα. 

Σε τέσσερα χρόνια δεν θα υπάρχει και στην καρδιά του Βερολίνου θα έχει καρφωθεί η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο. 

Από το προσκλητήριο της μεγάλης Νίκης εναντίον του φασισμού, θα απουσίαζαν εκατό εκατομμύρια άνθρωποι (από τους οποίους σχεδόν 70 εκ. πολίτες). Μεταξύ αυτών 27.000.000 Σοβιετικοί, τουλάχιστον άλλοι τόσοι Κινέζοι, 6.000.000 Εβραίοι, άλλοι τόσοι Πολωνοί, 2.500.000 Ινδοί, 1.000.000 Σέρβοι, 600.000 Έλληνες… αλλά κι απ’ τους κατακτητές, εκατομμύρια Γερμανοί, Ιταλοί, Ιάπωνες κι άλλοι κολαούζοι των φασιστών.

Η αιματοβαμμένη μοίρα της ανθρωπότητας για την επόμενη επταετία είχε σφραγιστεί στις 29 Σεπτεμβρίου 1938 με το Σύμφωνο του Μονάχου. Χίτλερ-Μουσολίνι-Τσάμπερλαιν-Νταλαντιέ υπογράφουν την καταδίκη της Τσεχοσλοβακίας και τον Β΄ ΠΠ. 

Η πολιτική του κατευνασμού. Με κάθε τρόπο η Γερμανία να στραφεί προς την Ανατολή.

«Αυτό που συνέβη στο Μόναχο ήταν το τέλος του μπολσεβικισμού στην Ευρώπη, το τέλος οποιασδήποτε επιρροής της Ρωσίας στην ήπειρό μας» δήλωσε θριαμβευτικά ο Μουσολίνι με το πέρας των εργασιών.

Ο Νταλαντιέ, καθώς τον επευφημούν οι αφελείς Γάλλοι μετά την υπογραφή της συμφωνίας, ψιθυρίζει στον υπουργό των εξωτερικών:

«Αν ήξεραν τι υπογράψαμε θα μας καθάριζαν».

Ο ίδιος ο Τσώρτσιλ την χαρακτήρισε τραγωδία

Η ΕΣΣΔ είχε προτείνει να στηρίξει την Τσεχοσλοβακία με την προϋπόθεση να περάσουν στρατεύματά της από Πολωνία και Ρουμανία. 

Όχι μόνο αρνήθηκαν, αλλά η Πολωνία ενέγειρε αξιώσεις επί της Τσεχοσλοβακίας. Η ΕΣΣΔ πρότεινε, επίσης, να στηρίξει την Γαλλία εάν υπερασπιζόταν την Τσεχοσλοβακία. Αρνήθηκαν και πάλι.

Στην διάσκεψη του Μονάχου, ο Τσεχοσλοβάκος πρόεδρος, παραμένει εκτός διαπραγμάτευσης σε διπλανό δωμάτιο. Η Τσεχοσλοβακία «πέφτει» ανυπεράσπιστη. Είχε προηγηθεί η Αυστρία.
Η ανεπτυγμένη βιομηχανικά Τσεχοσλοβακία παύει να υπάρχει. 

Η ειρωνεία είναι πως όταν εισέβαλε η Βέρμαχτ στη Γαλλία το 40% του εξοπλισμού της ήταν τσεχοσλοβάκικος.

Στις 17 Απριλίου του 1939 απορρίπτεται και η πρόταση της Σοβιετικής Ένωσης διά του Στάλιν, για κοινό μέτωπο κατά του άξονα. 

Στη συνέχεια οι συνομιλίες στη Μόσχα μεταξύ Βρετανών, Γάλλων και Σοβιετικών και μετά από επίμονες προσπάθειες των Σοβιετικών οδηγούνται σε αποτυχία με ευθύνη των Αγγλο-Γάλλων.

Τότε η ΕΣΣΔ προχωρεί στον ευφυέστερο διπλωματικό ελιγμό του αιώνα. Μετά από πρόταση της Γερμανίας υπογράφει το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ. Η ανάγκη της ΕΣΣΔ να κερδίσει χρόνο. Ηττάται η Πολωνία, το Βέλγιο, η Ολλανδία. Η ίδια η Γαλλία.

Η Ευρώπη γεμίζει νεκρούς και στρατόπεδα θανάτου. Άουσβιτς, Κέλμνο, Μαϊντάνεκ, Μάλυ Τρόστενετς, Μπέλζεκ, Μπίρκεναου, Νταχάου, Σομπιμππόρ… «Η τελική λύση». Μονοξείδιο του άνθρακα και Zyklon B. Κρεματόρια. Εβραίοι, Κομμουνιστές, Ρομά και Σίντι, Ομοφυλόφιλοι, άτομα με ειδικές ανάγκες…
Το τέρας του ναζισμού στρέφεται ανατολικά. Χίτλερ: «Θα εξοντώσουμε τη Ρωσία ώστε να μην μπορέσει ποτέ πια να σηκωθεί». Οι Αμερικανοί ειδικοί προβλέπουν πως η ΕΣΣΔ θα αντέξει ένα έως τρεις μήνες.

Μπαρμπαρόσα. Ο τάφος των ναζί. Στο Σοβιετογερμανικό μέτωπο η χιτλερική Γερμανία έχασε το 80% της δύναμής της. Φρούριο Μπρεστ-Λιτόφσκ, Λένινγκραντ, Στάλινγκραντ, Μόσχα, Οδησσός… 

Ασύλληπτος, απαράμιλλος ηρωισμός του Σοβιετικού Λαού και του Κόκκινου Στρατού. 

Οι νότες της συμφωνίας του Λένινγκραντ του Σοστακόβιτς, ηχούν ως απόκοσμη προφητεία θανάτου, στ’ αφτιά των γερμανών που πολιορκούν την πόλη. 

Στο Στάλινγκραντ σε μια ώρα ο νεοσύλλεκτος καθίσταται βετεράνος. Δρόμο με το δρόμο, σπίτι με το σπίτι, δωμάτιο με δωμάτιο. Να το κρατήσουν, να το χάσουν κι ύστερα πάλι να το κερδίσουν για να το ξαναχάσουν κι αργότερα να το καταλάβουν και πάλι. 

Κρατάνε και στη Μόσχα. Ακολουθεί το Κουρσκ. Εκατομμύρια νεκροί, χιλιάδες πόλεις και χωριά αφανίστηκαν, χιλιάδες βιομηχανίες ισοπεδώθηκαν.
Η ΕΣΣΔ αντέχει. 

Μαζί της κι όλος ο κόσμος. 

Η τελική επίθεση του Κόκκινου Στρατού στις 12/1/1945. Οι αγγλικές εφημερίδες:

 «Είναι ίσως η πιο μεγάλη επίδειξη στρατιωτικής δύναμης που έχει δει ποτέ ο κόσμος». 

Το γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων: «Ποτέ δεν έγινε στην πολεμική ιστορία μια τέτοια επίθεση».

Το τέρας του φασισμού εξολοθρεύεται. 

Δυστυχώς, όχι και το σύστημα που τον γεννά. 

Η 1η Μάη του 1945 θα ξημερώσει με την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο να κυματίζει στο Ράιχσταγκ.

Στην πρώτη παρέλαση της Νίκης, στις 24η Ιουνίου του 1945, ο Κόκκινος Στρατός με επικεφαλείς τους Στρατάρχες Γκεόργκι Ζούκοφ και Κωνσταντίν Ροκοσόφσκυ, αποθέτει τα κατακτημένα λάβαρα του ναζισμού, μπροστά από το Μαυσωλείο του Λένιν, στην ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης και στον ΓΓ του ΚΚΣΕ Ιωσήφ Στάλιν.

Στο βίντεο που ακολουθεί η μεγάλη παρέλαση στις 24 Ιουνίου του 1945, στη Μόσχα:

https://www.youtube.com/watch?v=hbIvpmmvFXY&t=232s&ab_channel=VivaLaRevolucion