Φιντέλ, Φιντέλ, οι λαοί σ’ ευγνωμονούν
λόγια δραστικά και έργα τραγουδιστά,
γι’ αυτό από μακριά σου ‘χω φέρει
της πατρίδας μου ένα ποτήρι κρασί·
το αίμα είναι ενός λαού υπόγειου
στο λαρύγγι σου που φτάνει απ’ τη σκιά,
μεταλλωρύχοι είναι που ζουν αιώνες
απ’ την παγωμένη γη βγάζοντας φωτιά.
Για κάρβουνο κάτω απ’ τη θάλασσα πάν
και είναι σαν φαντάσματα όταν γυρνάν·
τη νύχτα την αιώνια συνηθίσαν,
της μέρας το φως τους το κλέψαν
αλλά να, εδώ έχεις το ποτήρι,
τόσων πικρών και χωρισμών·
η χαρά ανθρώπου φυλακισμένου,
από σκοτάδια και ελπίδες στοιχειωμένου,
που μέσα απ’ το ορυχείο ξέρει πότε
η άνοιξη ήρθε και το άρωμά της
γιατί ξέρει ότι ο άνθρωπος δίνει μάχη
το λαμπρό μεγαλείο μέχρι να φτάσει.
Και στην Κούβα πάνε του νότου οι μεταλλωρύχοι,
της πάμπας οι γιοί οι μοναχικοί,
του κρύου της Παταγονίας οι ποιμένες,
του τσίγκου και του ασημιού οι πατέρες,
αυτοί που έχοντας παντρευτεί την κορδιλιέρα
το χαλκό της Κουτσικαμάτα βγάζουν,
των λεωφορείων οι κρυμμένοι άντρες
σε οικισμούς αγνούς της νοσταλγίας,
των κάμπων και των ραφείων οι γυναίκες,
τα παιδιά που την παιδική τους ηλικία κλάψαν·
αυτό είναι το ποτήρι, πάρ’ το, Φιντέλ.
Γεμάτο είναι τόσες ελπίδες
που πίνοντάς το θα ξέρεις ότι η νίκη σου
είναι σαν της πατρίδας μου το παλιό κρασί·
ένας άντρας δεν το κάνει αλλά πολλοί άντρες
ούτε ένα σταφύλι αλλά πολλά αμπέλια·
μια σταγόνα δεν είναι αλλά πολλά ποτάμια·
ούτε ένας πολέμαρχος αλλά πολλές μάχες.
Και μαζί σου είναι γιατί μέσα σου έχεις
την τιμή όλη του μεγάλου μας αγώνα
και αν η Κούβα έπεφτε κι εμείς θα πέφταμε,
και για να τη σηκώσουμε θα γυρνάγαμε,
και αν με όλα τα άνθη της ανθίσει
με τον ίδιο μας το χυμό θ’ ανθίσει.
Κι αν το μέτωπο τολμήσουν ν’ αγγίξουν
της Κούβας απ’ τα χέρια σου λευτερωμένης
τις γροθιές των λαών θα συναντήσουν,
τα θαμμένα όπλα θ’ απαντήσουν·
το αίμα κι η περηφάνια θα κινήσουν
την πολυαγαπημένη Κούβα να υπερασπίσουν
