Mε τίτλο:
Οι…πατροκτόνοι του ΚΚΕ
«Ο Θεός να με φυλάει από τους φίλους μου.
Τους εχθρούς μου τους ξέρω»
Είναι γνωστοί εκείνοι που ανοιχτά και τίμια καταθέσανε την άποψη τους κι αποστασιοποιήθηκαν, δίχως ποτέ τους να καταγγείλουν το Κόμμα. Άνθρωποι, ας πούμε, σαν τον Κάππο. Που αρνήθηκε δόξες και τιμές και παραιτήθηκε, δίχως καμία ιδιοτέλεια. Πάντα όμως, μέχρι το τέλος, ο Κάππος τιμούσε το Κόμμα. Ασκώντας την κριτική του, με θάρρος, αλλά και σεβασμό.
Κι είναι κι εκείνοι.
Που χρησιμοποίησαν το Κόμμα σαν εφαλτήριο ανάδειξης, ώσπου κάποια στιγμή θεώρησαν ο,τι το μπόι τους ξεπερνά ακόμα και το ίδιο τους το Κόμμα. Έκαναν μια, έτσι, λοξοκοιτάζοντας από την εξώθυρα του Περισσού και η λαγνεία των σειρήνων τους τρέλανε.
Τα πλουμίδια και τα στολίδια μιας έξαλλης και πολλά υποσχόμενης τάξης.
Εκεί πέφτανε οι προβολείς της κατανάλωσης, εκεί το χρήμα έρεε, εκεί κάποιες πόρτες τους περίμεναν ορθάνοιχτες, αρκεί να ρίχνανε την «καταγγελία» τους, και να την «κάνουν» κανονικά.
Η άλλη κατηγορία ήταν και είναι εκείνοι που χρησιμοποίησαν, ή χρησιμοποιούν το Κόμμα για να κάνουν τις δουλειές τους.
Σ αυτές τις κατηγορίες, ευδοκιμούν όλα τα φρούτα. Γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, εργολάβοι και λοιποί…κοινωνικοί και άλλοι «λειτουργοί».
Πολλοί απ αυτούς, πριν φύγουν από το Κόμμα, συνήθιζαν να κατηγορούν ως καριερίστες όσους ξεχώριζαν μέσα στο δεδομένο ταξικό περιβάλλον.
Όταν όμως βρέθηκαν εκτός του Κόμματος, τότε…«αξιοποίησαν» με κάθε τρόπο, όποια πολιτική κουλτούρα είχαν αποκτήσει εκεί, στον Περισσό, μαζί με το απαιτούμενο κύρος, για να διακριθούν πλέον στους πιο αδίστακτους καριερίστες. Και ως σωστοί γενίτσαροι, υπηρέτησαν με απόλυτη συνέπεια τ αφεντικά τους, αφού πρώτα προσαρμόστηκαν, με μεγάλη προθυμία, στους κανόνες του συστήματος.
Συνήθως, μάλιστα, ως εντολοδόχοι των αφεντικών, η συμπεριφορά τους ξεπερνούσε σε ιταμότητα ακόμα και τα ίδια τα αφεντικά.
Κατάντησαν οι απόλυτες ξεφτίλες, υποπροϊόντα πολιτικών απορριμματοφόρων. Με λεφτά όμως…
Κατάντησαν οι απόλυτες ξεφτίλες, υποπροϊόντα πολιτικών απορριμματοφόρων. Με λεφτά όμως…
Γιατί το σύστημα έξω έχει τον τρόπο του να πληρώνει καλά όσους πέρασαν από το λαϊκό Πανεπιστήμιο του Περισσού (με τις όποιες αδυναμίες του, να το ομολογήσουμε).
Κάποιοι, μάλιστα, απ αυτούς είχαν φιλοδοξίες…Γραμματέα, ενώ στο τέλος αποδείχτηκαν εξαιρετικοί λακέδες. Γνωστοί και μη εξαιρετέοι.
Εκείνοι όμως που ξεπέρασαν τα όρια, είναι όσοι ξεχώρισαν στον επιχειρηματικό τομέα.
Εκεί πια κάποιοι δώσανε τα… ρέστα τους. Τύφλα νάχει ο αλήστου μνήμης Μποδοσάκης. Μάλιστα, ορισμένοι απ αυτούς, είχαν ετοιμάσει…«χώρους υποδοχής» για όσους γενίτσαρους θα ακολουθούσαν.
Υπήρχαν γραφεία έτοιμα που τους περίμεναν, ακόμα και υποψηφιότητες σοβαρές. Οι θέσεις ήταν εξασφαλισμένες. Είχαν καθαρίσει για αυτούς, οι πρώην κομμουνιστές, νυν εργολαβικό κατεστημένο.
Ορισμένοι απ αυτούς τους εργολάβους, αφού ωφελήθηκαν τα μάλα από το Κόμμα, μπήκαν στό σύστημα, πατώντας τα πόδια σε δυο βάρκες. Συνήθιζαν μάλιστα να λένε στό περιβάλλον τους: «Εγώ, βοηθάω προεκλογικά το Κόμμα»…
Θυμάμαι κάποτε, στον Περισσό. Ήταν σ ένα τραπέζι. Καθόμουν με τον αείμνηστο Βασίλη Ραφαηλίδη, απέναντί μας ήταν η Αλέκα.
Της είπα ότι κάποιος συγκεκριμένος εργολάβος μου είχε πει ότι είχε καταθέσει ένα σπουδαίο ποσόν υπέρ του Κόμματος.
Η Αλέκα έσκασε στα γέλια.
Ήταν τόσο αυθόρμητα, ώστε μου ήταν αδύνατον να πιστέψω ότι υποκρίνεται.
Άλλωστε, από τη συμπεριφορά κάποιων απ αυτούς, τους εργολάβους, στη συνέχεια, κατάλαβα πόσο εύκολο είχαν το ψέμα.
Το ζήτημα, όμως, είναι ότι οι κύριοι αυτοί χρησιμοποίησαν το Κόμμα για να εξελιχθούν.
Και τα κατάφεραν να φτάσουν σε επικίνδυνα επίπεδα διαπλοκής. Τώρα μάλιστα ΠΑΙΖΟΥΝ ρόλο.
Επιδιώκουν να γίνουν τα «νέα τζάκια», απ ο,τι μαθαίνω, του ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια είναι πως και αυτοί έχουν τον ΤΡΟΠΟ τους και ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει νέους…φιλόδοξους.
Μόνο που έχουν γνώση οι φύλακες! (Άσε που κάποιοι έχουν φροντίσει να τηρήσουν φακέλλους απ όσο ξέρω).
Της είπα ότι κάποιος συγκεκριμένος εργολάβος μου είχε πει ότι είχε καταθέσει ένα σπουδαίο ποσόν υπέρ του Κόμματος.
Η Αλέκα έσκασε στα γέλια.
Ήταν τόσο αυθόρμητα, ώστε μου ήταν αδύνατον να πιστέψω ότι υποκρίνεται.
Άλλωστε, από τη συμπεριφορά κάποιων απ αυτούς, τους εργολάβους, στη συνέχεια, κατάλαβα πόσο εύκολο είχαν το ψέμα.
Το ζήτημα, όμως, είναι ότι οι κύριοι αυτοί χρησιμοποίησαν το Κόμμα για να εξελιχθούν.
Και τα κατάφεραν να φτάσουν σε επικίνδυνα επίπεδα διαπλοκής. Τώρα μάλιστα ΠΑΙΖΟΥΝ ρόλο.
Επιδιώκουν να γίνουν τα «νέα τζάκια», απ ο,τι μαθαίνω, του ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια είναι πως και αυτοί έχουν τον ΤΡΟΠΟ τους και ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει νέους…φιλόδοξους.
Μόνο που έχουν γνώση οι φύλακες! (Άσε που κάποιοι έχουν φροντίσει να τηρήσουν φακέλλους απ όσο ξέρω).
Άντε..καλές δουλειές.
....................................................................
23/10/2016 για περισσότερα δες Εδώ και Εδώ
Δήλωση του Δ. Κουτσούμπα για τις πολιτικές εξελίξεις:
.....................................................................................................
Από σχόλιο στο φ/β Του:
Μιχαήλ Μαρμαράς:
Το αποτελεσματικότερο στρατιωτικό σώμα των Τούρκων εναντίων των Ελλήνων ήταν αυτό που στελέχωναν οι γενίτσαροι.
Αλλά και γενικότερα ο πλέον επικίνδυνος αντίπαλος του αγωνιστή (εκείνου που συνεχίζει να αγωνίζεται), είναι ο ήδη προσκυνημένος πρώην αγωνιστής.
Αυτός έχει μεγαλύτερη ανάγκη να κάμψει το φρόνιμα του αγωνιστή, παρά ο ταξικός του αντίπαλος.
Έχει βλέπετε να δικαιολογήσει την δική του λιποταξία και μικροψυχία και γι’ αυτό έχει ανάγκη από πολλούς λιποτάκτες γύρω του για να αντλήσει κουράγιο από την δειλία των άλλων ώστε να δικαιολογήσει τη δική του...
Τους ξέρουμε και δεν τσιμπάμε.
Αν αυτοί “εξέλιξαν” και “προσάρμοσαν” τα πιστεύω τους και τη γλώσσα (φρασεολογία) τους στην “σύγχρονη” εποχή, εμείς παραμένουμε “παραδοσιακοί” όχι μόνο στα πιστεύω μας, αλλά και στη γλώσσα μας: “ξύλινα” μιλάγαμε και “ξύλινα” θα συνεχίσουμε να μιλάμε παραμένοντας σταθεροί στο ξύλινο τσιτάτο μας:
= ΤΑ ΜΕΣΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΤΑΞΕΩΝ =
Η μία και μοναδική λύση για όλα τα προβλήματα της παλιάς, της σημερινής και της αυριανής κοινωνίας.
Και αυτό το στόχο και γι’ αυτόν τον σκοπό μόνο το ΚΚΕ αγωνίζεται.
Όλα τα άλλα (όπως η ψευδαίσθηση περί “κτυπήματος του συστήματος από μέσα”) είναι απλώς διαχείριση του καπιταλισμού, στην αρχή ίσως υποφερτή για το λαό, αλλά με τελική κατάληξη την κατάλυση όλων των θεμελιωδών λαϊκών δικαιωμάτων.
Οι λαϊκοί αγώνες όπου και αν δόθηκαν, μόνο με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές ήταν αποτελεσματικοί και είχαν διάρκεια.
Χωρίς το απαραίτητο και αναγκαίο ιδεολογικό υπόβαθρο, ακόμα και το πιο μαζικό κίνημα ξεφουσκώνει ή ξεστρατεύει τόσο γρήγορα όσο φούσκωσε και χάνοντας την αποτελεσματικότητά του και την αρχική του στόχευση καταλήγει σε σημείο χειρότερο από την αφετηρία του.
Το ξέρουμε καλά, η διαδρομή είναι δύσκολη γεμάτη εμπόδια και παγίδες, όσο δε θα προχωράμε όλο και θα λιγοστεύουν αυτοί που στέκονται στο χαράκωμα δίπλα μας.
Οι ήττες μας θα είναι πολλές και θα μας πονάνε όλο και περισσότερο, μέχρι να φτάσουμε (εμείς ή κάποιοι άλλοι μετά από εμάς ή κάποιοι άλλοι μετά από αυτούς) στο τέλος της διαδρομής.
Κι εγώ που τα γράφω αυτά δεν ξέρω αν θα καταφέρω μέχρι το τέλος να βρίσκομαι στη σωστή πλευρά.
Ο Νίκος Πλουμπίδης όμως μας έδειξε το δρόμο: τι πρέπει να κάνουμε και πια στάση πρέπει να κρατήσουμε σε κάθε περίπτωση.
Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να τον ακολουθήσουμε.
*επισημάνσεις, μορφή κ τίτλος κειμένου με τα μάτια του: Viva La Revolucion
