Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΗΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΗΠΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

28 Ιουλίου, 2020

Συνεκπαιδεύσεις με Ελλάδα και Τουρκία από το Αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ..


Αποκαλυπτικά για τη στρατηγική των ΗΠΑ στην περιοχή και την ελληνική εμπλοκή είναι τα όσα συμβαίνουν με το αμερικανικό αεροπλανοφόρο «USS Dwight D. Eisenhower», το οποίο επιστρέφοντας από την ανάπτυξή του στη Μέση Ανατολή (συνοδεύεται από το καταδρομικό «USS San Jacinto» και το αντιτορπιλικό «USS Truxtun»), πέρασε το Σουέζ και πραγματοποίησε συνεκπαιδεύσεις τόσο με το ελληνικό ΠΝ όσο και με την ελληνική ΠΑ.
Κατά πηγές, οι συνεκπαιδεύσεις με την ΠΑ (αερομαχίες σε ρόλο τόσο επιτιθέμενου όσο και αμυνόμενου) έγιναν τα μεσημέρια Σαββάτου και Κυριακής, με τετράδες ελληνικών «F-16» από τη Σούδα να ανοίγονται στην Ανατολική Μεσόγειο και αμερικανικά «F-18» να έρχονται μέχρι τα Κύθηρα, πραγματοποιώντας βολές στο Πεδίο Βολής «Καράβια» στο Μυρτώο, όσο και δυτικά της Κρήτης. Σε ό,τι αφορά το ΠΝ, στη συνεκπαίδευση διατέθηκαν η φρεγάτα «ΑΙΓΑΙΟΝ» και υποβρύχιο, τα οποία ενσωματώθηκαν από την Παρασκευή μέχρι και χτες το βράδυ στη Δύναμη Κρούσης («Strike Group») του αεροπλανοφόρου. Η φρεγάτα παρείχε, μεταξύ άλλων, αντιαεροπορική κάλυψη στο αεροπλανοφόρο. Ολα «με σκοπό την προαγωγή του επιπέδου συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ», όπως αναφέρεται από πλευράς ΓΕΕΘΑ.
Την ίδια ώρα, ωστόσο, οι Αμερικανοί ετοιμάζουν, στην πορεία τους προς τα δυτικά και το Γιβραλτάρ, συνεκπαίδευση και με τους Τούρκους. Σύμφωνα με το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων «Anadolu», η συνεκπαίδευση θα γίνει με μονάδες του τουρκικού ΠΝ στο πλαίσιο της ναυτικής επιχείρησης των Τούρκων «Μεσογειακή Ασπίδα» («Akdeniz Kalkani»). Ηδη αρμόδιες πηγές προεξοφλούν ότι η συνεκπαίδευση θα γίνει με τις τουρκικές φρεγάτες που επιχειρούν στα ανοικτά της Λιβύης.
Αλλωστε, η τουρκική επιχείρηση κουμπώνει ακριβώς πάνω στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην περιοχή. Σύμφωνα με ενημέρωση του τουρκικού ΠΝ: «Η επιχείρηση "Akdeniz Kalkani" που ξεκίνησε από την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο το 2006 εκτελείται» μεταξύ άλλων για «παροχή ασφάλειας μεταφοράς πετρελαίου στο Τσεϊχάν, τερματική περιοχή πετρελαίου, και ως εκ τούτου συμβάλλει στην παγκόσμια ενεργειακή ασφάλεια» (στο Τσεϊχάν, στα Αδανα της ΝΑ Τουρκίας καταλήγει ο αγωγός πετρελαίου Μπακού - Τσεϊχάν, που φέρνει και διοχετεύει στις δυτικές αγορές αζέρικο καύσιμο, ανταγωνιστικό προς το ρωσικό). Η επιχείρηση υλοποιείται επίσης για «υποστήριξη πρωτοβουλιών του ΝΑΤΟ για τη θαλάσσια ασφάλεια στην περιοχή». Οι Τούρκοι ενημερώνουν, άλλωστε, πως «οι πληροφορίες που συλλέγονται στο πλαίσιο της επιχείρησης αποστέλλονται στις αρχές του ΝΑΤΟ».
Εξάλλου, ακριβώς σε τέτοια ευρωατλαντική βάση, το τουρκικό ΠΝ κάνει συχνά συνεκπαιδεύσεις με μονάδες από άλλα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ. Π.χ. στις 28/6 η τουρκική φρεγάτα «TCG ORUC REIS» είχε στο πλαίσιο της «Akdeniz Kalkani» συνεκπαίδευση με την ιταλική φρεγάτα «ITS ALPINO» στην Ανατολική Μεσόγειο.
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΗΠΑ - ΕΕ στρώνουν το έδαφος για διευθετήσεις σε βάρος των λαών
Σε σχόλιό του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τις εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αναφέρει:
«Η εμπλοκή του ξένου παράγοντα - των ΗΠΑ και χωρών της ΕΕ - για τη λεγόμενη "αποκλιμάκωση της έντασης" στα Ελληνοτουρκικά, ουσιαστικά στρώνει το έδαφος για διευθετήσεις υπέρ των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή, σε βάρος των λαών και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Κατά συνέπεια ο λαός δεν μπορεί να περιμένει τίποτα θετικό από τις πρωτοβουλίες εκείνων των δυνάμεων που ευθύνονται για τους πολέμους, τις αλλαγές συνόρων και τη γενικότερη ανάφλεξη στην περιοχή, μέρος των οποίων είναι και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις αστικές τάξεις Ελλάδας - Τουρκίας».

11 Απριλίου, 2020

ΣΤΗΝ ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ: ΗΠΑ-ΝΗΣΟΣ HART, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΑΒΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΤΟΥΣ


ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΤΡΙΝΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

Το νησι ΗART ηρθε στην επικαιροτητα πριν λιγες μερες , με τις ανατριχιαστικες εικονες των ομαδικων ταφων θυματων του ΚΟΡΟΝΟΙΟΥ,,,,,

Ομως πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι είναι θαμμένα στο νησί Hart, αν και από την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, υπάρχουν λιγότερες από 1.500 ταφές ετησίως.
Οι ταφες στο νησί Hart περιλαμβάνουν άτομα τα οποία δεν ζητήθηκαν από τις οικογένειές τους ή δεν είχαν χρηματα για ιδιωτικές κηδείες τους άστεγους και τους άπορους.
και μαζικές ταφές των θυμάτων ασθενειών.

Οι νεκροί θάβονται σε χαρακώματα. Τα μωρά τοποθετούνται σε φέρετρα, τα οποία στοιβάζονται σε ομάδες των 1.000, μετρώντας πέντε φέρετρα βαθιά και συνήθως σε είκοσι σειρές.
Οι ενήλικες τοποθετούνται σε μεγαλύτερα κιβώτια πεύκου τοποθετημένα ανάλογα με το μέγεθος και στοιβάζονται σε τμήματα των 150, μετρώντας τρία φέρετρα βαθιά σε δύο σειρές. 
Υπάρχουν επτά μεγέθη φέρετρων, που κυμαίνονται από 1 έως 7 πόδια (0.30 έως 2.13 m). Κάθε κιβώτιο φέρει ετικέτα με τον αριθμό αναγνώρισης, την ηλικία, την εθνικότητα του ατόμου και τον τόπο όπου βρέθηκε ο νεκρος, 
Οι κρατούμενοι από τη φυλακή του νησιού Rikers πληρώνονται 0,50 δολάρια ανά ώρα για να θάψουν τα σώματα στο νησί Hart.

ΑΥΤΑ....!!!!!
Σχολιαστε ΥΠΕΥΘΥΝΑ παρακαλω
Velissarios Kossivakis






Οι παραπάνω φωτο απ' τον σ. 

Το αμερικανικό όνειρο στους μαζικούς τάφους του Hart Island

Πηγή: Associated Press
Οι μαζικοί τάφοι στη Νέα Υόρκη συγκλονίζουν! Είναι μια από τις θλιβερές εικόνες της πανδημίας που θα μείνουν στην ιστορία. Το αμερικανικό όνειρο θάβεται στο Hart Island.
Με συνοπτικές διαδικασίες καθημερινά θάβονται εκεί κατά δεκάδες άνθρωποι που είναι στα αζήτητα. Μάλιστα το χρονικό όριο αναζήτησης μειώθηκε από τις 30 στις 14 μέρες και αν δεν τους αναζητήσει κάποιος τότε η σορός του νεκρού μπαίνει σε ειδική σακούλα και στέλνεται σε μαζικό τάφο στο νησί του Μπρονξ. Περίπου 25 άνθρωποι τη μέρα θάβονται εκεί, έγραψε το Associated Press.
Στις 12 Απρίλη οι ΗΠΑ είχαν πλέον τους περισσότερους νεκρούς από τη νόσο Covid-19 με 20.577 θανάτους. Μπροστά από την Ιταλία με 19.468, την Ισπανία με 16.606, τη Γαλλία με 13.832 και τη Βρετανία με 9.875 νεκρούς. Πρώτες οι ΗΠΑ και σε επιβεβαιωμένα κρούσματα με 532.879.
Το πρόβλημα είναι τόσο έντονο που εξετάζεται το ενδεχόμενο να γίνουν μαζικές ταφές και σε πάρκα, όπως πρότεινε ο δημοτικός σύμβουλος Μαρκ Λιβάιν που στις 6 Απριλίου δήλωσε στο Bloomberg πως στη Νέα Υόρκη «είμαστε γεμάτοι τώρα σε προσωρινά νεκροτομεία και καταψύκτες αποθήκευσης». Ήδη αξιοποιούνται έως και φορτηγά καταψύκτες για την προσωρινή διατήρηση των σορών.
Είναι πολλοί εκείνοι που πεθαίνουν στο σπίτι με συμπτώματα της νόσου covid-19. Άρρωστοι που δεν φτάνουν ποτέ σε νοσοκομείο και ΜΕΘ πεθαίνουν από ανακοπή καρδιάς. Χιλιάδες είναι καθημερινά οι κλήσεις που δέχεται το αντίστοιχο ΕΚΑΒ.
«Τις περισσότερες μέρες έχουμε συνολικά περισσότερες από 6.500 κλήσεις. Την 11η Σεπτεμβρίου το κέντρο είχε δεχθεί 6.400 κλήσεις. Αλλά δεν ήταν 6.400 ασθενείς και ετοιμοθάνατοι...» περιέγραψε πρόσφατα την κατάσταση στο BBC νοσηλευτής ασθενοφόρου. Η περιγραφή του σοκάρει «ο ασύρματος χτυπάει στις 07:00 για περιστατικό καρδιακής ανακοπής... Βρίσκουμε έναν άνθρωπο. Η οικογένειά του λέει ότι είχε πυρετό και βήχα για πέντε μέρες. Ξεκινάμε CPR και οι γιατροί προσπαθούν να του περάσουν έναν σωλήνα για να αναπνεύσει. Καταβάλουμε προσπάθειες επί 30 λεπτά για να τον επαναφέρουμε, αλλά χωρίς επιτυχία. Είναι νεκρός. Επιστρέφω στο ασθενοφόρο, έχοντας απολυμάνει πρώτα τα πάντα» και συνεχίζει «είκοσι λεπτά αργότερα, έχω μια άλλη μία καρδιακή ανακοπή. Τα ίδια συμπτώματα, οι ίδιες διαδικασίες, τα ίδια αποτελέσματα».
Τραγική η κατάσταση και στα νοσοκομεία. Στις ΜΕΘ λείπουν αναπνευστήρες και γιατροί αναγκάζονται να χρησιμοποιούν ένα αναπνευστήρα σε δύο ασθενείς με την ελπίδα ότι θα φτάσουν επιπλέον αναπνευστήρες.
Ο δρ. Λορέντζο Παλαντίνο είναι γιατρός σε ΜΕΘ σε νοσοκομείο του Μπρούκλιν και είναι μεταξύ των επιστημόνων που προσπαθεί να κρατήσει στη ζωή δύο ασθενείς με ένα αναπνευστήρα. Στις 6 Απρίλη δήλωσε στο CNN πως «ήταν πάντα μια προσωρινή γέφυρα για ώρες, 12 ώρες, έως ότου ένα νοσοκομείο της περιοχής μας μπορέσει να μας δώσει μερικούς αναπνευστήρες ή μέχρι να φθάσουν οι προμήθειες».
Το ρεπορτάζ χαρακτήριζε τους αναπνευστήρες «ακριβές μηχανές (που) είναι απαραίτητες για την καταπολέμηση του κορονοϊού» και πως ο κυβερνήτης Αντριου Κουόμο «δήλωσε ότι η πολιτεία της Νέας Υόρκης θα μπορούσε να χρειαστεί περισσότερους από 30.000 επιπλέον ανεμιστήρες».
Ακριβοί οι αναπνευστήρες, ακριβές οι ΜΕΘ, ακριβά τα νοσοκομεία και η περίθαλψη. Κόσμος πεθαίνει «μένοντας στο σπίτι» γιατί η νοσηλεία κοστίζει. Φτωχοί και ανήμποροι σε μαζικούς τάφους!
Θύματα του κορονοϊού, θύματα όμως και του καπιταλισμού! Το Αμερικανικό όνειρο δεν έχει πρόβλημα με τα μαζικά φέρετρα των στρατιωτικών επεμβάσεων του και φυσικά δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους μαζικούς τάφους των φτωχών του. Στο Hart Island από τον 19ο αιώνα σε τάφρους τριών μέτρων θάβονται άποροι, τοξικομανείς, ασθενείς AIDS. Το ίδιο γίνεται και τώρα. Το αμερικανικό όνειρο ξαναθάβεται στο νησί των νεκρών του.

10 Φεβρουαρίου, 2020

ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΤΥΦΩΝΑΣ ΚΑΤΑΠΙΕ 12.000 ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΟΥ GALVESTON, -ΓΙΑΤΙ ΑΓΝΟΗΣΑΝ ΤΟΥΣ ΚΟΥΒΑΝΟΥΣ.


Ντοκουμέντο Ντοκιμαντέρ When Weather Changed History - Galveston Hurricane


***
Το 1900 στο Γκάλβεστον του Τέξας, έγινε η μεγαλύτερη και πιο πολύνεκρη φυσική καταστροφή στις ΗΠΑ. Ενας τυφώνας που ήρθε από τον κόλπο του Μεξικού όπου βρισκόταν η πόλη, την έπνιξε κάτω από 20 πόδια θαλασσινού νερού
Σκοτώθηκαν από το νερό και τα συντρίμμια 12.000 άνθρωποι σε 2-3 ώρες
Τότε, δεν υπήρχε το Εθνικό Μετεωρολογικό Κέντρο στις ΗΠΑ παρά μόνο ένα απλό μετεωρολογικό γραφείο στην Ουάσινγκτον και ειδοποιούσε με τα μέσα της εποχής
Αν και το ντοκιμαντέρ είναι αμερικανικό, λέει το εξής:

" Την πιο προηγμένη τεχνολογία και τεχνογνωσία στην πρόβλεψη μεγάλων καταιγίδων την είχε η Κούβα. όμως, οι Αμερικανοί, μετά τον αμερικανοϊσπανικό πόλεμο, είχαν διακόψει σχέσεις με την Κούβα και αρνούνταν κάθε συνεργασία"
"Στις 7 Σεπτεμβρίου 1900, παρά την απαγόρευση, το μετεωρολογικό γραφείο της Αβάνας έστειλε ειδοποίηση στην Ουάσιγκτον ότι μια πανίσχυρη καταιγίδα πρόκειται να αλλάξει πορεία, και σύμφωνα με τα νέα προγνωστικά μέσα που διέθετε η Κούβα θα χτυπήσει σφοδρά το Γκάλβεστον και πρέπει να λάβουν μέτρα"
"Φυσικά την αγνόησαν και επέμεναν ότι η πορεία της καταιγιδας θα είναι δυτικά, στη θάλασσα. Φυσικά έπεσαν έξω οι Αμερικανοί, με αποτέλεσμα το θάνατο 12.000 ανθρώπων".
Έκτοτε οι επιστήμονες των ΗΠΑ αγνόησαν το εμπάργκο και συνεργάστηκαν με τους Κουβανούς από τους οποίους πήραν νέα μέσα και γνώσεις στην πρόγνωση καταιγίδων

Ευχαριστούμε την συναγωνίστρια Βιβή που μας μετέφερε τις πληροφορίες και την μετάφραση για αυτή τη συνταρακτική ιστορία !!

*** κάνε κλικ και ενεργοποίησε τους υπότιτλους 


Παρουσίαση: Viva La Revolucion

22 Δεκεμβρίου, 2019

ΟΙ "ΕΧΘΡΟΙ" και ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ !!

Μερικά παραδείγματα… «Εχθρότητας». Άμα έχεις τέτοιους εχθρούς, τι τους θέλεις τους φίλους;
Εχθροί και φίλοι – Ήταν πράγματι οι Αγγλο-γαλλο-αμερικάνοι εχθροί του Χίτλερ;
Φτάσαμε σε σημείο (π.χ. πρόσφατο ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου) οι ιμπεριαλιστές κι οι απολογητές τους, να επιχειρούν να ταυτίσουν το ναζισμό με τον κομμουνισμό και να πείσουν ότι η ΕΣΣΔ ήταν σχεδόν φίλη με τη ναζιστική Γερμανία και συνυπεύθυνη για την έναρξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου (Μολότοφ Ρίμπεντροπ κλπ). Ποιοι; Αυτοί οι δήθεν «εχθροί του Χίτλερ» που τον δημιούργησαν και τον έθρεψαν. Να λοιπόν κάποια παραδείγματα αυτής της περίεργης «εχθρότητας» που χαρακτήριζε τις σχέσεις της Δύσης (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία) με το Χίτλερ και τον άξονά του. Μιας «εχθρότητας» λιγάκι… «τρυφερής».

ΠΡΙΝ ΞΕΣΠΑΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ

Το διάστημα ανάμεσα στους δυο μεγάλους πολέμους, οι Αγγλογάλλοι στήριξαν με κάθε τρόπο το Γερμανικό μιλιταρισμό, χωρίς να το κρύβουν.
Η στρατηγική τους ήταν να ξεπαστρέψουν κάθε κομμουνιστική εστία και ιδέα, με νέα επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ και με αιχμή του δόρατος το Χίτλερ και τον «αντικομουνιστικό του άξονα». Έτσι ανέχτηκαν τις επανειλημμένες παραβιάσεις της συνθήκης ειρήνης του 1918 και έδωσαν πακτωλό χρημάτων, πρώτων υλών και τεχνολογίας, από πολλές μεγάλες Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές εταιρείες προς το Χίτλερ, για να εξοπλιστεί και να προετοιμαστεί γι’ αυτό τον αντισοβιετικό πόλεμο.

Αυτή η «εχθρότητα» φάνηκε περίτρανα στην πολιτική του κατευνασμού που είχαν οι δυτικοί απέναντι στους Χίτλερ και Μουσολίνι, στους οποίους επέτρεψαν ανενόχλητοι να ικανοποιήσουν όλες τις επιθετικές τους ορέξεις χωρίς αντίδραση και να καταπιούν ολόκληρες χώρες (Αυστρία, Αιθιοπία, Ισπανία, κλπ) χωρίς καμιά απολύτως αντίδραση.
Η «εχθρότητα» έφτασε μέχρι τη διάσκεψη του Μονάχου, όπου οι Δυτικοί υπερέβαλαν εαυτόν, χαρίζοντας στο Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία με τη μεγάλη της πολεμική βιομηχανία και δείχνοντας ότι στόχος τους ήταν η απομόνωση της ΕΣΣΔ και το άνοιγμα του δρόμου για επίθεση του Χίτλερ εναντίον της.

Οι δυτικοί, όλο αυτό το διάστημα απέρριπταν και κωλυσιεργούσαν τις επανειλημμένες προτάσεις της ΕΣΣΔ για τριμερή συμμαχία Αγγλίας, Γαλλίας, ΕΣΣΔ. Τότε που μπορούσαν ακόμα να σταματήσουν τον Χίτλερ. Δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν το Χίτλερ, αλλά ήθελαν να διευκολύνουν την επίθεση του εναντίον της ΕΣΣΔ.
Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ.

Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πολωνία, οι Αγγλογάλλοι του κήρυξαν έναν κάποιο δήθεν… «πόλεμο», που κράτησε 8 ολόκληρους μήνες (Σεπτέμβρη ‘39 – Μάη ‘40), χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα. Κι αυτό, την ώρα που (είναι κοινή διαπίστωση στρατηγών και ιστορικών) ακόμα ο Χίτλερ δε μπορούσε να αντέξει μια συντονισμένη επίθεση των Αγγλογάλλων, αφού παρέτασσε τότε στα δυτικά του σύνορα 23 αδύναμα εξοπλισμένες μεραρχίες, απέναντι σε 120 πλήρεις μεραρχίες των Αγγλογάλλων.

Αντίθετα (μ’ ότι δεν έκαναν ενάντια στο Χίτλερ), οι Άγγλοι είχαν έτοιμες δυνάμεις για να στείλουν σε ενίσχυση των Φιλανδών συμμάχων του Χίτλερ, ενάντια στην ΕΣΣΔ, στο Σοβιετοφινλανδικό πόλεμο. Οι δε Γάλλοι ετοίμαζαν βομβαρδισμό των πετρελαίων του Μπακού σαν αντίποινα γι’ αυτόν τον πόλεμο.

Κι ύστερα ο Χίτλερ στράφηκε στη Γαλλία. Ήθελε κι άλλα όπλα, κι άλλα εδάφη, κι άλλες βιομηχανίες στην υπηρεσία του στρατού του, εν όψει της «επιχείρησης Μπαρμπαρόσα» που την ονειρευόταν από τότε που έγραψε το «Ο Αγών» μου. Τους νίκησε γρήγορα και στρίμωξε στην αμμουδιά της Δουνκέρκης 400.000 Άγγλους και Γάλλους «εχθρούς» του, μπροστά στις μπούκες των τανκ του. Τη διαταγή να σταματήσουν χωρίς να τους επιτεθούν, χρειάστηκε να τη δώσει ο Χίτλερ δυο φορές, γιατί ο Γκουντέριαν την πρώτη φορά δεν το πίστεψε. Τους άφησε να διαφύγουν, ενώ μπορούσε μέσα σε μια μέρα να τους εξουδετερώσει όλους. Ανταπόδοση των «δώρων» που είχε μέχρι τότε λάβει από τους Αγγλογάλλους; Ο Χίτλερ πάντα λογάριαζε τους δυτικούς σαν εν δυνάμει συμμάχους απέναντι στον κομμουνισμό της ανατολής.

Το μόνιμο όνειρο του Χίτλερ ήταν ο «ζωτικός χώρος» στην ανατολή κι η επίθεση ενάντια στην ΕΣΣΔ. «Βασικός στόχος της Γερμανίας, σκοπός της ζωής μου και το νόημα της ύπαρξης του εθνικοσοσιαλισμού είναι η εξαφάνιση του μπολσεβικισμού» έγραφε. Κι έξι βδομάδες πριν την έναρξη της επιχείρησης Μπαρμπαρόσα, ο Ρούντολφ Ες, ο «Νο 2» του Χίτλερ, μ’ ένα μονοθέσιο αεροπλάνο πάει στη Σκωτία να συναντήσει κάποιους από τους ναζιστές φίλους του στα κυβερνητικά κλιμάκια της Βρετανίας και να συζητήσει για ειρήνη και κοινή επίθεση στην ΕΣΣΔ. Ήταν τρελός ο Ες; Ή έφερνε προτάσεις Χίτλερ; Ποια δεδομένα του δημιουργούσαν την εντύπωση ότι μπορεί και να τα καταφέρει; Ίσως το ότι στην κυβέρνηση της Αγγλίας (και κυρίως της Γαλλίας) υπήρχε ισχυρός θύλακας φιλοναζιστών (ακόμα και μέσα στο παλάτι του Μπάκιγχαμ χαιρετιόντουσαν ναζιστικά);

Αν η Δύση ήταν ο βασικός «εχθρός» του Χίτλερ, γιατί αυτός στο δυτικό μέτωπο διατηρούσε το ένα όγδοο από όσες δυνάμεις διατηρούσε στο ανατολικό μέτωπο ενάντια στην ΕΣΣΔ και σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου (ακόμα και τον καιρό της Νορμανδίας) ο Χίτλερ συνέχεια τραβούσε δυνάμεις από τη δύση για να ενισχύσει το στρατό του στην Ανατολή;
Γιατί η απόβαση στη Νορμανδία έγινε σχεδόν τρία χρόνια από τότε που πρωτοσυμφωνήθηκε, ενώ θα μπορούσαν να έχουν λήξει τον πόλεμο στην Ευρώπη τουλάχιστον ένα χρόνο νωρίτερα; Αυτή η τριετής καθυστέρηση ήταν βοήθεια στο «σύμμαχο» Στάλιν ή στον «εχθρό» Χίτλερ;

Κάνουν οι «σύμμαχοι» μυστικές διαπραγματεύσεις ειρήνης με τους εχθρούς τους, την ώρα των μαχών, κρυφά από τους συμμάχους τους; Αυτό έγινε επανειλημμένα ανάμεσα σε εκπροσώπους των Αγγλογάλλων και της ναζιστικής Γερμανίας σ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Διαπραγματεύσεις, πίσω από την πλάτη της Σοβιετικής Ένωσης, με μεσολάβηση της Ισπανίας, Σουηδίας, Πορτογαλίας, Ελβετίας Βατικανού κλπ. Πιο γνωστές περιπτώσεις, οι διαπραγματεύσεις στην Ολλανδία, οι προτάσεις του Χίτλερ προς τους δυτικούς που μετέφερε ο Φράνκο στο Βρετανό πρέσβη, κλπ.

Αλλά και στις αρχές Μαρτίου του 1945, όταν το γερμανικό στρατηγείο έστειλε στην Ελβετία τον στρατηγό Βολφ για να κάνει διαπραγματεύσεις με αντιπροσώπους των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Η σοβιετική κυβέρνηση, επέμεινε να πάρουν μέρος στις διαπραγματεύσεις και εκπρόσωποι του σοβιετικού στρατηγείου, αλλά αυτό απορρίφθηκε από ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, που απαντούσαν ότι «αυτές οι διαπραγματεύσεις δεν γίνονται». 
Ο Στάλιν, σε μήνυμά του προς τον Ρούσβελτ, στις 3/4/1945, ήταν απολύτως κατηγορηματικός: 
«Οι διαπραγματεύσεις – έγραφε – διεξήχθησαν και τερματίστηκαν με συμφωνία με τους Γερμανούς, σύμφωνα με την οποία ο Γερμανός διοικητής στο δυτικό μέτωπο στρατάρχης Κέσερλιγκ δέχθηκε να ανοίξει το μέτωπο και να αφήσει να διέλθουν προς την ανατολή τα Άγγλο – Αμερικανικά στρατεύματα και οι Άγγλο – Αμερικανοί υποσχέθηκαν αντ’ αυτού να ελαφρύνουν διά τους Γερμανούς τους όρους της ανακωχής».
Ακόμα κι η απόπειρα κατά του Χίτλερ, ήταν ένα παράδειγμα τέτοιων «διαπραγματεύσεων». 
«Το κύριο κίνητρό τους είναι η φλογερή επιθυμία τους να εμποδίσουν την κεντρική Ευρώπη να περάσει ιδεολογικά κάτω από τον έλεγχο της Ρωσίας. Το νόημα του σχεδίου ήταν οι αντι – ναζί στρατηγοί ν’ ανοίξουν δρόμο στα αγγλοαμερικανικά στρατεύματα έτσι, ώστε να καταλάβουν τη Γερμανία, ενώ οι Ρώσσοι θα ήταν ακόμη απασχολημένοι στο ανατολικό μέτωπο» λέει μυστική έκθεση του Αμερικάνου διπλωμάτη Ντάλες, προς την Ουάσιγκτον.

Αυτό βέβαια έτσι κι αλλιώς συνέβη. Από τα τέλη του Γενάρη του 1944, στην Ανατολή συνεχίζονται οι σκληρές μάχες, την ώρα που στη δύση «δεν κουνιέται φύλλο». 
Οι Γερμανοί παραδίνονται στους δυτικούς, συντεταγμένα. Η διάβαση του Ρήνου γίνεται χωρίς πραγματική αντίσταση και χωρίς οι Γερμανοί να ανατινάξουν τις γέφυρες. Την ίδια ώρα, στην Ανατολή οι μάχες ήταν λυσσαλέες μέχρι την τελευταία μέρα και στοίχιζαν στους σοβιετικούς χιλιάδες χιλιάδων νεκρούς. Ακόμα κι εκείνη την τελευταία ώρα μετέφεραν στρατεύματα στην Ανατολή. Ο Γερμανός στρατηγός Κ. Τιπερσκίλχ λέει: «Αν γενικά άξιζε να συνεχίσουμε τον πόλεμο, αυτό έπρεπε να γίνει μόνο για να σταματήσουμε τον κόκκινο χείμαρρο στην Ανατολή και, αν ήταν δυνατόν, να τον ανατρέψουμε. Υπήρχε ελπίδα ότι θα κατορθώναμε ωστόσο να βρούμε κάποια κοινή πολιτική γραμμή με τις δυτικές δυνάμεις, τότε που στην Ανατολή δεν είχαν σπάσει ακόμα τα τελευταία εμπόδια»… «Η άμυνα των εξαντλημένων γερμανικών στρατευμάτων στο Ρήνο, αδύνατη και ρηχή, είχε μόνο συμβολική σημασία». Η φασιστική ηγεσία, ειδικά τότε, βολιδοσκοπούσε πάλι τη δυνατότητα συνεννόησης με τις δυτικές δυνάμεις σε αντισοβιετική βάση.
Ενδεικτικό είναι ότι στις μάχες για την κατάληψη της Γερμανίας, σκοτώθηκαν 8.351 Αμερικάνοι, ενώ οι Σοβιετικοί στη μάχη για την κατάληψη του Βερολίνου μόνο, είχαν 300.000 νεκρούς και τραυματίες.
Γενικά, οι Αμερικανοί κι οι Άγγλοι, είχαν από 400.000 νεκρούς στρατιώτες στον πόλεμο, την ώρα που ο κόκκινος στρατός έχασε 10.000.000 στρατιώτες (χώρια οι αντάρτες κι οι άμαχοι που ανεβάζουν αυτόν τον αριθμό πάνω από τα 20.000.000).

«Ο πόλεμος στη Ρωσία θα είναι τέτοιος που δε θα μπορεί να γίνει κατά ιπποτικό τρόπο. Ο αγώνας είναι ιδεολογικός κι οι ρατσιστικές μας διαφορές πρέπει να λυθούν δίχως προηγούμενο, δίχως οίκτο, με σκληρότητα κι αποφασιστικότητα», είχε πει ο Χίτλερ στους στρατηγούς του. 
Κι η ανώτατη διοίκηση αργότερα διέταζε: «Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εφοδιάζουμε τους σοβιετικούς αιχμαλώτους με τρόφιμα» (παρόμοιες παραπομπές υπάρχουν χιλιάδες). 
Έτσι οι χιτλερικοί λιμοκτονούσαν ή και σκότωναν μαζικά σοβιετικούς αιχμαλώτους. Ανάλογο παράδειγμα για αιχμαλώτους άλλου στρατού υπάρχει μόνο ένα. Κι είχαν γεμίσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσής τους με σοβιετικούς αιχμαλώτους, που φυσικά είχαν τη μοίρα των Εβραίων, τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων, ανάπηρων κλπ. 
Ανάλογο παράδειγμα για αιχμαλώτους άλλου στρατού δεν αναφέρεται πουθενά. Αντίθετα για τους Αγγλοαμερικάνους ήταν στρατόπεδα αιχμαλώτων σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης, που όμως δεν την εφάρμοζαν πουθενά αλλού.

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Βέβαια αυτή η «εχθρότητα» των δυτικών συμμάχων προς τον Χίτλερ, είχε κι ένα χαρακτήρα «μητρικής στοργής» (ο καπιταλισμός είναι η μήτρα του φασισμού), όπως φάνηκε μετά τον πόλεμο, όπου οι Αμερικάνοι περιμάζεψαν όλα τα ορφανά του Χιτλερικού καθεστώτος, τους εγκληματίες πολέμου, εμπόδισαν τις δίκες τους, τους έκρυψαν, τους έδωσαν καινούριες καριέρες. 
Επιστήμονες που έψαχναν νέα όπλα (π.χ. ατομική βόμβα), αξιωματικοί των ΕΣ-ΕΣ και της Βέρμαχτ που πήγαν σαν σύμβουλοι σε αυταρχικά και δικτατορικά αμερικανοκίνητα καθεστώτα (10.000 ναζί κρύφτηκαν μόνο στη Λατινική Αμερική), αλλά και ξεπλυμένοι Γερμανοί εγκληματίες που χρησιμοποιήθηκαν στη διακυβέρνηση της Ο.Δ. Γερμανίας (π.χ. η ναζιστική οργάνωση Gelen, που άρχισε να στελεχώνεται με ναζί πριν τελειώσει ο πόλεμος και μετασχηματίστηκε στην επίσημη “Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών”, την BND, της Δυτικής Γερμανίας). Αλλά και στην ηγεσία της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ (δεκάδες διακεκριμένοι ναζί, εγκληματίες πολέμου, βρίσκονται ανάμεσα στους εμπνευστές τους και στα πρώτα στελέχη των οργανισμών αυτών).
Αλλά και σήμερα που η δυτική προπαγάνδα ξαναγυρνά στα ψέματα αλλά και με τις μεθόδους του Γκαίμπελς. Σήμερα που πάνε να αναστήσουν το φασισμό με στήριξη σε φασιστικές κυβερνήσεις, που δικάζουν αντιφασίστες αντάρτες, που γκρεμίζουν τα αγάλματα της νίκης του κόκκινου στρατού για να αναγείρουν μνημεία στους δωσίλογους και στα Ες Ες.

ΜΙΑ… ΤΡΥΦΕΡΗ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ

Ήταν λοιπόν πράγματι εχθροί του Χίτλερ. Αλλά με ένα πολύ περίεργο … τρυφερό τρόπο. Σαν καβγαδάκι ανάμεσα στον πατέρα ιμπεριαλισμό και το παιδί του το φασισμό. Σαν… «τραβάτε με κι ας κλαίω» που έλεγε κι ο Τσώρτσιλ.
ΤΟΤΕ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ;
Πέρα από το μόνιμο και προφανές των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και αντιθέσεων, λέει καθαρά ο Τσώρτσιλ για το Στάλιν, στη Βουλή, μετά τον πόλεμο και μετά το θάνατο του Στάλιν: «Ήταν άνθρωπος που συνέτριβε τον εχθρό του, με τα χέρια των εχθρών του. Μάλιστα, ανάγκασε και εμάς που μας ονόμαζε ιμπεριαλιστές να πολεμήσουμε ενάντια των ιμπεριαλιστών». 
Τι εννοούσε, αν όχι το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ που χάλασε τα σχέδια των Αγγλογάλλων και τους ανάγκασε να πολεμήσουν κι αυτοί ενάντια στο Χίτλερ (σε αντίθεση με ότι σχεδίαζαν); 
Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι δεν τους είχε «αναγκάσει ο Στάλιν», πώς θα είχε εξελιχθεί ο πόλεμος; 
 Είναι φανερό, ότι θα ξεκινούσε ο Χίτλερ την επίθεση στην ΕΣΣΔ, συνεχίζοντας να έχει την ανοχή και την υποστήριξη των Αγγλογάλλων, όπως την είχε και μέχρι τότε, αφού όλοι μαζί αυτό σχεδίαζαν. 
Το πώς θα τέλειωνε αυτός ο υποθετικός πόλεμος, είναι άγνωστο. 
Πάντως δε μπορεί ποτέ ο φονιάς (Χίτλερ) μαζί με τους νταβατζήδες του (Αγγλογάλλους), να κουνάν τα δάχτυλα στα θύματα.

12 Ιουνίου, 2019

ΟΙ ΦΟΝΙΑΔΕΣ (20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ) ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ !!

Οι δολοφόνοι γιορτάζουν! Αυτοί που διαμέλισαν κι εξαφάνισαν μια ολόκληρη χώρα (την έλεγαν Γιουγκοσλαβία) έχουν επέτειο για να δώσουν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον για τα εγκλήματα τους! Σήμερα στο Κόσοβο με το σύνθημα «είκοσι χρόνια ελευθερίας» (!) στήνεται αμερικανοΝΑΤΟίκό «γλέντι» για την είσοδο της ΝΑΤΟϊκής δολοφονικής μηχανής στο Κόσοβο. Στην ουσία γιορτάζουν τη – βαμμένη με αίμα, «έξυπνες βόμβες» και «παράπλευρες απώλειες» – επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία.

ΑμερικανοΝΑΤΟϊκό «γλέντι» στο Κόσοβο, με τιμώμενα πρόσωπα τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, και την πρώην υπουργό Εξωτερικών, Μαντλίν Ολμπράιτ.
Οι δολοφόνοι γιορτάζουν! Αυτοί που διαμέλισαν κι εξαφάνισαν μια ολόκληρη χώρα (την έλεγανΓιουγκοσλαβία) έχουν επέτειο για να δώσουν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον για τα εγκλήματα τους! Σήμερα στο Κόσοβο με το σύνθημα «είκοσι χρόνια ελευθερίας» (!) στήνεται αμερικανοΝΑΤΟίκό «γλέντι» για την είσοδο της ΝΑΤΟϊκής δολοφονικής μηχανής στο Κόσοβο. Στην ουσίαγιορτάζουν τη – βαμμένη με αίμα, «έξυπνες βόμβες» και «παράπλευρες απώλειες» – επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία.
Στη μακάβρια γιορτή τους βρίσκονται ως τιμώμενα πρόσωπα (ποιοι άλλοι;) ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, και η πρώην υπουργός Εξωτερικών, Μαντλίν Ολμπράιτ. Ο Κλίντον έφτασε χθες στην Πρίστινα όπου έγινε δεκτός με στρατιωτικές τιμές. Ο ΥΠΕΞ του Κοσόβου, Μπεχτζέτ Πατσόλι, υποδέχθηκε τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ με την φράση: «Καλωσορίσατε πρόεδρε Κλίντον. Το Κόσοβο αποτελεί την δική σας ιστορία επιτυχίας. Υπό την ηγεσία σας, πριν από είκοσι χρόνια, κερδήθηκε ο αγώνας εναντίον ενός τυραννικού καθεστώτος και υπέρ της ελευθερίας και γράφτηκε μία νέα σελίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας».
 Ο πρόεδρος του Κοσόβου Χάσιμ Θάτσισε ειδική τελετή, χθες το βράδυ στο προεδρικό μέγαρο, παρασημοφόρησε τον Κλίντον με το «παράσημο της ελευθερίας». Ο Μπιλ Κλίντον δήλωσε ότι αισθάνεται δικαιωμένος  διότι «σήμερα το Κόσοβο αποτελεί πρότυπο δημοκρατικού κράτους και αξίζει να ενταχθεί στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ». Με λίγα αισθάνεται περήφανος για ένα προτεκτοράτο που φτιάχτηκε, για να εξυπηρετηθούν τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ στα Βαλκάνια και για τα σύνορα που χάραξαν με το αίμα των λαών της περιοχής. Στο προτεκτοράτο, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 20 χρόνια από την είσοδο των νατοϊκών δυνάμεων στο Κόσοβο, θα γίνουν και αποκαλυπτήρια ανδριάντα της πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ.
Τι γιορτάζουν και ποια είναι η αλήθεια για την επέμβαση τους στη Γιουγκοσλαβία (από το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου με τίτλο Την έλεγαν «Γιουγκοσλαβία»… – ολόκληρο εδώ): 
  • Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ, επιστρατεύοντας 1.000 και πλέον βομβαρδιστικά, πραγματοποίησε 35.788 (!) αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας και επιτέθηκε εναντίον 200 (!) γιουγκοσλαβικών πόλεων. Από αυτές, η πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου, η Πρίστινα – την οποία υποτίθεται ότι οι ΝΑΤΟικοί ήθελαν να σώσουν από την «εθνοκάθαρση» – βομβαρδίστηκε 374 φορές, το Πρίζρεν 232, το Ουρόσεβατς 205, το ίδιο το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε 212 φορές…
  • Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας δέχτηκε 35.450 «δέσμες» από το είδος των απαγορευμένων (μέσα από διεθνείς συμβάσεις) βομβών. Από τις 2.500.000 βόμβες που έπεσαν στη Γιουγκοσλαβία, οι 500.000 περιείχαν εξασθενημένο ουράνιο. Το ουράνιο προκαλεί καρκίνο… Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τουλάχιστον 10.000 θάνατοι από καρκίνο στην πρώην Γιουγκοσλαβία σχετίζονται με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ…
  • Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, οι «έξυπνες» βόμβες κατέστρεψαν 480 εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γιουγκοσλαβίας (μεταξύ αυτών το 50% των σχολείων του Κοσσυφοπεδίου), 350 μοναστήρια, πολιτιστικά κέντρα και ιστορικά μνημεία, 33 νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα, 14 αεροδρόμια, 61 γέφυρες, 5 εθνικούς και 23 επαρχιακούς δρόμους, 121 εργοστάσια και βιομηχανικές εγκαταστάσεις, 29 εγκαταστάσεις παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης…
  • Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ προκάλεσε τόσες υλικές ζημιές στη Γιουγκοσλαβία που θα χρειαστούν 40 χρόνια για την αποκατάστασή τους, ανάγκασε 600.000 εργάτες να ζουν άνεργοι και 2.500.000 ανθρώπους να μη διαθέτουν το ελάχιστο προς το ζην…
  • Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ δολοφόνησε, σύμφωνα με τη Γιουγκοσλαβία, πάνω από 2.000 ανθρώπους. Οι τραυματίες ανήλθαν σε περισσότερους από 6.000. Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, οι ίδιοι οι Αμερικανοί υπολόγιζαν ότι ο αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τους 5.000… Από τις ανθρώπινες απώλειες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιουγκοσλαβίας, το 30% των νεκρών ήταν παιδιά… Παιδιά ήταν και το 40% των τραυματισμένων… Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, η γιουγκοσλαβική επιτροπή συνεργασίας με τη UNISEF ανακοίνωσε ότι τουλάχιστον «ένα παιδί τη μέρα έχανε τη ζωή του στο διάστημα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας»…
Όσο για τα επιχειρήματα των «ελευθερωτών» διαβάστε στο άρθρο (εδώ) αναλυτικά πως είχε στηθεί το δολοφονικό έργο του ανθρωπισμού τους.  
***
 Ο «Ημεροδρόμος» φέτος, 20 χρόνια μετά την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία,  προχώρησε στην επανέκδοση του βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου «Βαλκάνια – 78 μέρες “στόχος” του ΝΑΤΟ». Διαβάστε στο βιβλίο όλα τα στοιχεία για το έγκλημα  (για τη διάθεση του βιβλίου πατήστε εδώ: https://kapsimi.gr/balkania-78-meres-stoxos-toy-nato).

20 Φεβρουαρίου, 2019

ΓΙΑ ΤΗΝ "ΕΠΙΔΗΜΙΑ" ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ...

 Συνέντευξη με την Arlene Inouye
-Η απεργία των δασκάλων του Λος Άντζελες ήταν μεγάλη, ήταν ενωμένη και τώρα είναι νικηφόρα. 

Μετά την Απεργία του Λος Άντζελες, «Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο»

Συνέντευξη με την Arlene Inouye | μετάφραση Γιώργος Βούρος | 
αναδημοσίευση από Jacobin

Η απεργία των δασκάλων του Λος Άντζελες ήταν μεγάλη, ήταν ενωμένη και τώρα είναι νικηφόρα. Συνέντευξη του Eric Blanc με την επικεφαλής της διαπραγματευτικής επιτροπής των UTLA (Ενωμένοι Εκπαιδευτικοί ΛΑ), Arlene Inouye για το πώς η απεργία ανέτρεψε τα σχέδια ιδιωτικοποίησης στο ΛΑ.
Μετά από μια ισχυ­ρή απερ­γία μιας εβδο­μά­δας, οι δά­σκα­λοι του Λος Άν­τζε­λες την Τρίτη το βράδυ ψή­φι­σαν με συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία την έγκρι­ση της νέας συμ­φω­νί­ας με την σχο­λι­κή Πε­ρι­φέ­ρεια του ΛΑ. Με την αποχή από την ερ­γα­σία τους και κερ­δί­ζο­ντας συ­ντρι­πτι­κή δη­μό­σια υπο­στή­ρι­ξη, οι απερ­γοί κα­τά­φε­ραν να απο­σπά­σουν ση­μα­ντι­κές πα­ρα­χω­ρή­σεις από έναν δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χο διευ­θυ­ντή που είχε κα­θα­ρή πρό­θε­ση να ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σει τα σχο­λεία της Πε­ρι­φέ­ρειας.

Ορι­σμέ­νες από τις ση­μα­ντι­κό­τε­ρες κα­τα­κτή­σεις για τα δη­μό­σια σχο­λεία του ΛΑ πε­ρι­λαμ­βά­νουν: έναν νο­ση­λευ­τή πλή­ρους απα­σχό­λη­σης σε κάθε σχο­λείο, καθώς και πρό­σθε­τους συμ­βού­λους και βι­βλιο­θη­κο­νό­μους. Την κα­τάρ­γη­ση του άρ­θρου 1.5 της σύμ­βα­σης (που επέ­τρε­πε στην Πε­ρι­φέ­ρεια να κα­ταρ­γεί τα ανώ­τα­τα όρια με­γέ­θους τάξης). Μια στα­θε­ρή μεί­ω­ση του με­γέ­θους της τάξης σε όλα τα αντι­κεί­με­να. Αύ­ξη­ση 6% των μι­σθών χωρίς οι εκ­παι­δευ­τι­κοί να δί­νουν ως αντάλ­λαγ­μα πα­ρα­χω­ρή­σεις όσον αφορά την κά­λυ­ψη της υγειο­νο­μι­κής τους πε­ρί­θαλ­ψης. 
Αυ­ξη­μέ­νη συν­δι­κα­λι­στι­κή επο­πτεία όσον αφορά την συ­στέ­γα­ση «μη-κρα­τι­κών» σχο­λεί­ων (ΣτΜ: Και εδώ και στη συ­νέ­χεια, πρό­κει­ται για τα charter schools, που χρη­μα­το­δο­τού­νται από την κυ­βέρ­νη­ση και δεν έχουν δί­δα­κτρα, αλλά λει­τουρ­γούν «αυ­τό­νο­μα» από το δη­μό­σιο σύ­στη­μα παι­δεί­ας και τις ρυθ­μί­σεις του, δη­λα­δή ως ιδιω­τι­κά, με όρους «απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας» και αγο­ράς) με δη­μό­σια. 
Πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη για ένα πλα­φόν στα «μη-κρα­τι­κά» σχο­λεία σ’ όλη την Κα­λι­φόρ­νια. Ση­μα­ντι­κή πρό­ο­δο σ’ ένα ευρύ φάσμα μέ­τρων που αφο­ρούν αι­τή­μα­τα γε­νι­κό­τε­ρων λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων όπως η επέ­κτα­ση των κοι­νο­τι­κών σχο­λεί­ων, ο τερ­μα­τι­σμός της ρα­τσι­στι­κής σω­μα­τι­κής έρευ­νας μα­θη­τών από σε­κιού­ρι­τι στα σχο­λεία, η δη­μιουρ­γία χώρων πρα­σί­νου στα σχο­λεία και η ίδρυ­ση τα­μεί­ου υπε­ρά­σπι­σης με­τα­να­στών.

Αν και δυ­στυ­χώς η δια­δι­κα­σία της ψη­φο­φο­ρί­ας της Τρί­της δεν έδωσε αρ­κε­τό χρόνο για συ­ζή­τη­ση της συμ­φω­νί­ας, ωστό­σο η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των εκ­παι­δευ­τι­κών του Λος Άν­τζε­λες θε­ω­ρεί ότι αυτή είναι μια ιστο­ρι­κή νίκη για τη δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση στο Λος Άν­τζε­λες και για ολό­κλη­ρη τη χώρα. 
Μετά την τε­ρά­στια συ­γκέ­ντρω­ση νίκης την Τρίτη μπρο­στά στο Δη­μαρ­χείο του ΛΑ, ο Eric Blanc από το Jacobin συ­ζή­τη­σε με την Arlene Inouye, ηγε­τι­κό μέλος των UTLA(Ενω­μέ­νοι Εκ­παι­δευ­τι­κοί ΛΑ) για τη ση­μα­σία και τον αντί­κτυ­πο της απερ­γί­ας.

Arlene, ήσουν σε απερ­γία για πάνω από μία εβδο­μά­δα, βρέ­θη­κες σε ολο­νύ­χτιες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις και μόλις πριν από λίγα λεπτά ανα­κοί­νω­σες μια προ­σω­ρι­νή συμ­φω­νία μπρο­στά σε μια τε­ρά­στια συ­γκέ­ντρω­ση δε­κά­δων χι­λιά­δων εκ­παι­δευ­τι­κών. Θα μπο­ρού­σες να μας πε­ρι­γρά­ψεις πώς αι­σθά­νε­σαι τώρα;
Ξέρω ότι είμαι κου­ρα­σμέ­νη -το νιώθω σε όλο μου το σώμα. Αλλά θέλω να σου πω ότι θα μου λεί­ψει όλο αυτό. Είναι απλώς ένα εκ­πλη­κτι­κό συ­ναί­σθη­μα να βλέ­πεις μια κόκ­κι­νη θά­λασ­σα εκ­παι­δευ­τι­κών που νοιώ­θουν τόσο ευ­τυ­χι­σμέ­νοι, τόσο γε­μά­τοι απ’ τη δύ­να­μη τους. Μετά από χρό­νια ήττας, οι εκ­παι­δευ­τι­κοί του LA εί­μα­στε πλέον σε θέση να νιώ­θου­με πε­ρή­φα­νες/οι για το ποιες/οι εί­μα­στε και τι κά­νου­με. Δεν υπάρ­χουν πραγ­μα­τι­κά λέ­ξεις για τα συ­ναι­σθή­μα­τά μου αυτή την ώρα -ίσως αγαλ­λί­α­ση; Είναι πολύ, πολύ ξε­χω­ρι­στό το να μπο­ρείς να ζή­σεις αυτήν την εμπει­ρία. Είναι όμορ­φο.

Γιατί νο­μί­ζεις ότι η Πε­ρι­φέ­ρεια τε­λι­κά κα­τέ­λη­ξε να απο­δε­χτεί αυτά τα τε­λευ­ταία αι­τή­μα­τά σας μέσα στο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο; Είναι αρ­κε­τά πε­ρί­ερ­γο, καθώς για μήνες σας αντι­με­τω­πί­ζουν με ιδιαί­τε­ρη σκλη­ρό­τη­τα.

Το ένα είναι ότι έχου­με μια σκλη­ρή δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή ομάδα -και εί­χα­με κάνει σαφές στην Πε­ρι­φέ­ρεια ότι υπήρ­χαν κά­ποια βα­σι­κά αι­τή­μα­τα που ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Πα­ρα­μεί­να­με στα­θε­ρές/οι στις αρχές μας.

Αλλά αυτό που πραγ­μα­τι­κά έγει­ρε την πλά­στιγ­γα ήταν το γε­γο­νός ότι εί­χα­με 32.000 μέλη μας στις απερ­για­κές φρου­ρές έξω απο κάθε σχο­λείο, μαζί με 15.000 γο­νείς και μέλη της κοι­νό­τη­τας. Και εί­χα­με 50.000 μέλη και υπο­στη­ρι­κτές μας στις συ­γκε­ντρώ­σεις μας σχε­δόν κάθε μέρα. Αυτό είναι πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη. Γνώ­ρι­ζαν λοι­πόν ότι αν δεν αντα­πο­κρί­νο­νταν στα αι­τή­μα­τά μας, θα συ­νε­χί­ζα­με την απερ­γία –κι αυτό δεν το ήθε­λαν. Εί­χα­με τε­ρά­στιο πλε­ο­νέ­κτη­μα και γι’ αυτό κα­τα­φέ­ρα­με να πά­ρου­με όλα όσα θε­ω­ρού­σα­με κρί­σι­μα –αλλά και πολλά άλλα.

Το Λος Άν­τζε­λες έχει την αρ­νη­τι­κή φήμη μιας δύ­σκο­λης πόλης, από ορ­γα­νω­τι­κής πλευ­ράς, λόγω του με­γέ­θους και της γε­ω­γρα­φι­κής δια­σπο­ράς του. Η ορ­γα­νω­τι­κή προ­σπά­θεια της νέας ηγε­σί­ας των UTLA από την εκλο­γή σας το 2014, απο­τε­λεί μια από τις πιο εντυ­πω­σια­κές κα­μπά­νιες του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος εδώ και δε­κα­ε­τί­ες. Η ανά­πτυ­ξη και η με­τα­μόρ­φω­ση της Σω­μα­τεί­ου σας ήταν απί­στευ­τη. Η απερ­γία [των εκ­παι­δευ­τι­κών]του Σι­κά­γου το 2012 ήταν κα­τα­πλη­κτι­κή, αλλά αυτή μου φαί­νε­ται πάει ακόμα παρα πέρα.

Έχου­με πραγ­μα­τι­κά κάνει ση­μα­ντι­κά πράγ­μα­τα τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Έμαθα ότι δεν υπάρ­χει τί­πο­τα που να μπο­ρεί να μας στα­μα­τή­σει όταν εί­μα­στε καλά ορ­γα­νω­μέ­νοι, όταν έχου­με τις δομές, τις εσω­τε­ρι­κές δια­δι­κα­σί­ες, τη συμ­με­το­χή των μελών απο τα κάτω, το στε­λε­χι­κό δυ­να­μι­κό, και όταν δου­λεύ­ου­με όλοι μαζί για μια κοινή ατζέ­ντα. Είμαι ακόμα γε­μά­τη έκ­πλη­ξη για το τι κα­τορ­θώ­σα­με να επι­τύ­χου­με ως σω­μα­τείο, όλοι μαζί.

Κα­τα­φέ­ρα­με να εμπνεύ­σου­με τα μέλη μας και να τους οδη­γή­σου­με βήμα το βήμα να ξε­πε­ρά­σουν τους πραγ­μα­τι­κούς φό­βους και τις αμ­φι­βο­λί­ες τους. Κα­τα­φέ­ρα­με να τους βοη­θή­σου­με να ανα­λά­βουν ένα με­γά­λο ρίσκο. Υπε­ρα­σπι­στή­κα­με με συ­νέ­πεια τα αι­τή­μα­τα όλων των μελών μας, όχι μόνο των εκ­παι­δευ­τι­κών μας. Αυτή η συ­μπε­ρί­λη­ψη όλων έφερε την ενό­τη­τα. Πε­τύ­χα­με να βρε­θού­με ενω­μέ­νοι/ες όλοι και όλες μαζί.

Οι εκ­παι­δευ­τι­κοί σε ολό­κλη­ρη την πόλη φαί­νε­ται ότι έχουν με­τα­μορ­φω­θεί…

Ακρι­βώς. Η απο­μό­νω­ση και τα εμπό­δια που αι­σθά­νο­νται πολ­λοί εκ­παι­δευ­τι­κοί στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα τους -όλα αυτά τα έσπα­σε η απερ­γία. Μια κα­ται­γί­δα αγά­πης, αυτό ένιω­σα κατά τη διάρ­κεια αυτής της απερ­γί­ας. Υπήρ­ξε μια πραγ­μα­τι­κή αί­σθη­ση της κοι­νό­τη­τας, της αγά­πης για τον άλλον.

Φυ­σι­κά, είναι δύ­σκο­λο να κα­τέ­βεις σε απερ­γία -αλλά μόλις κά­νεις αυτό το βήμα, είναι συ­ναρ­πα­στι­κό. Ει­λι­κρι­νά δεν είχα ιδέα πόση δύ­να­μη θα έδινε στα μέλη μας, πραγ­μα­τι­κά άλ­λα­ξε συ­νο­λι­κά την ει­κό­να σε όλα σ’αυ­τή την πόλη.

Η απερ­γία ήταν επί­σης μια πράξη επι­βε­βαί­ω­σης για όλα τα μέλη μας. Νο­μί­ζω ότι κα­θέ­νας και κα­θε­μιά από αυ­τούς σή­με­ρα νιώ­θει ότι «εγώ κέρ­δι­σα αυτή τη μάχη, εμείς την κερ­δί­σα­με όλοι μαζί. Εμείς έχου­με πραγ­μα­τι­κά συλ­λο­γι­κή δύ­να­μη. Δεν μπο­ρού­με να τα κα­τα­φέ­ρου­με ο κα­θέ­νας μόνος του, αλλά μπο­ρού­με να τα κα­τα­φέ­ρου­με όλοι μαζί». Αυτό που με κα­τέ­πλη­ξε, οδη­γώ­ντας από σχο­λείο σε σχο­λείο, ήταν να βλέπω όλα τα μέλη μας μπρο­στά στις απερ­για­κές φρου­ρές να χο­ρεύ­ουν μες τη βροχή.

Τί­πο­τα δεν θα ’ναι το ίδιο μετά από αυτό. Τώρα πρέ­πει να δούμε όλοι μαζί σαν Σω­μα­τείο, πώς μπο­ρού­με να εκ­με­ταλ­λευ­τού­με όλη αυτή την ενέρ­γεια -και να εντά­ξου­με όλους τους νέους ηγέ­τες που ανα­δεί­χθη­καν στον αγώ­να- για τους αγώ­νες που έπο­νται. Νο­μί­ζω ότι οι δυ­να­τό­τη­τές μας δεν έχουν τα­βά­νι. Ελ­πί­ζω ότι κι άλλα συν­δι­κά­τα πραγ­μα­τι­κά θα πά­ρουν θάρ­ρος κι έμπνευ­ση, και αυτό πι­στεύω ότι συμ­βαί­νει, επει­δή έχω ήδη λάβει τό­νους μη­νυ­μά­των από όλη τη χώρα.

Εμείς πή­ρα­με έμπνευ­ση από το Σι­κά­γο, πή­ρα­με έμπνευ­ση από τις Κόκ­κι­νες Πο­λι­τεί­ες (ΣτΜ: Πο­λι­τεί­ες που υπο­στη­ρί­ζουν τους Ρε­που­μπλι­κά­νους, οι οποί­ες έζη­σαν ένα απερ­για­κό κύμα στην εκ­παί­δευ­ση το προη­γού­με­νο διά­στη­μα). Οι δρά­σεις μας εν­θαρ­ρύ­νουν ο ένας τον άλλο -και αυτό το κί­νη­μα πρό­κει­ται να ανα­πτυ­χθεί. Είμαι τόσο υπε­ρή­φα­νη που συμ­με­τέ­χω σε αυτόν τον αγώνα για την δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση, για κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη, για τις γυ­ναί­κες, για φυ­λε­τι­κή δι­καιο­σύ­νη, για όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους. Και τα συν­δι­κά­τα μας είναι το μέρος όπου έχου­με πραγ­μα­τι­κά την δύ­να­μη να τα ενώ­σου­με ολα αυτά μαζί.

Έχω μεί­νει έκ­πλη­κτος από το επί­πε­δο στή­ρι­ξης των γο­νιών και των μα­θη­τών στις απερ­για­κές φρου­ρές και στις τε­ρά­στιες συ­γκε­ντρώ­σεις, όπως η ση­με­ρι­νή. Πώς εξη­γεί­τε αυτό το επί­πε­δο στή­ρι­ξης;

Έχουν πε­ρά­σει χρό­νια προ­ε­τοι­μα­σί­ας, δου­λειάς με τους γο­νείς και τις κοι­νό­τη­τες. Όμως, τα πράγ­μα­τα τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες απλώς προ­έ­κυ­πταν φυ­σιο­λο­γι­κά.

Νο­μί­ζω ότι οι γο­νείς είδαν ότι αγω­νι­ζό­μα­στε για τους μα­θη­τές. Το μη­νύ­μά μας ήταν σαφές: αυτή η απερ­γία δεν αφο­ρού­σε μόνο τους μι­σθούς μας. Ανα­λά­βα­με δράση επει­δή μας εν­δια­φέ­ρουν οι μα­θη­τές μας και επει­δή οι συν­θή­κες των σχο­λεί­ων μας πρέ­πει να αλ­λά­ξουν. Πι­στεύω λοι­πόν ότι οι γο­νείς ένιω­σαν την ει­λι­κρί­νειά μας.

Ήταν πραγ­μα­τι­κά συ­γκι­νη­τι­κό να βλέ­πεις όλη τη γεν­ναιο­δω­ρία των γο­νιών και της κοι­νό­τη­τας. Για πα­ρά­δειγ­μα, είδα μια μη­τέ­ρα που ζούσε απέ­να­ντι από ένα δη­μο­τι­κό σχο­λείο να ανοί­γει το σπίτι της σε όλους τους απερ­γούς. Μπο­ρού­σες να πας στο μπά­νιο της, φυ­σι­κά -αλλά είχε επί­σης και φρο­ντί­δα για παι­διά, ζεστό φα­γη­τό, και σούπα για όλους.

Οι κα­θη­γη­τές με τους οποί­ους έχω μι­λή­σει τις τε­λευ­ταί­ες μέρες έχουν νιώ­σει αυτήν την διά­χυ­τη υπο­στή­ρι­ξη. Πολ­λοί από αυ­τούς μου έχουν πει ότι σ’αυ­τή την απερ­γία ήταν η πρώτη φορά που πραγ­μα­τι­κά γο­νείς και κοι­νό­τη­τες τους ευ­χα­ρι­στού­σαν που είναι εκ­παι­δευ­τι­κοί. Το να ακούω τέ­τοιες ιστο­ρί­ες, ση­μαί­νει τα πάντα για μένα. Γιατί αυτό είναι το πραγ­μα­τι­κό νόημα.

Οι εκ­παι­δευ­τι­κοί σε ολό­κλη­ρη τη χώρα αντι­με­τω­πί­ζουν τις ίδιες πο­λι­τι­κές ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης και πε­ρι­κο­πών του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού, που επι­βάλ­λο­νται τόσο από τους Δη­μο­κρα­τι­κούς όσο και από τους Ρε­που­μπλι­κά­νους. Πι­στεύ­ε­τε ότι το πα­ρά­δειγ­μα του Λος Άν­τζε­λες πρό­κει­ται να εν­θαρ­ρύ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρους εκ­παι­δευ­τι­κούς και πε­ρισ­σό­τε­ρα σω­μα­τεία να ανα­λά­βουν πα­ρό­μοιες ενέρ­γειες;

Πι­στεύω ότι η εμπει­ρία που μόλις ζή­σα­με εμείς θα αλ­λά­ξει την ει­κό­να όχι μόνο στο LA αλλά και σ’ άλλες Πο­λι­τεί­ες σε όλη τη χώρα -και ίσως και στο εξω­τε­ρι­κό. Πρό­κει­ται για έναν πα­γκό­σμιο αλλά και πα­νε­θνι­κό αγώνα για τη διά­σω­ση της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης απέ­να­ντι στη προ­σπά­θεια ιδιω­τι­κο­ποί­η­σής της.

Το πνεύ­μα, η χαρά, η επι­βε­βαί­ω­ση, δεν μπο­ρείς να τα ξα­να­κλεί­σεις σ’ ένα μπου­κά­λι όλα αυτά, θα δια­χυ­θούν εκεί έξω. Είναι τόσο με­τα­δο­τι­κό, είναι σαν επι­δη­μία, αυτό το κί­νη­μα θα συ­νε­χί­σει να ανα­πτύσ­σε­ται. Είναι ανά­γκη να συ­νε­χί­σει να ανα­πτύσ­σε­ται.

Αι­σθά­νο­μαι ότι σή­με­ρα είναι μια με­γά­λη νίκη -αλλά ο αγώ­νας για την υπε­ρά­σπι­ση και τη βελ­τί­ω­ση της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης στο Λος Άν­τζε­λες και στην Κα­λι­φόρ­νια δεν έχει τε­λειώ­σει, έτσι δεν είναι;

Ναι σί­γου­ρα αφορά πε­ρισ­σό­τε­ρα. Έχου­με ξε­κι­νή­σει μια με­γά­λη νο­μο­θε­τι­κή μάχη για να κερ­δί­σου­με χρη­μα­το­δό­τη­ση για την δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση της Κα­λι­φόρ­νια μέσω της κα­μπά­νιας Schools and Communities First Act. Θα μπει προς ψή­φι­ση στις εκλο­γές του 2020 (στις ΗΠΑ κατά τις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις μπο­ρούν να στη­θούν κάλ­πες και για νο­μο­θε­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες) και θα απο­κα­τα­στή­σει 11 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια για την εκ­παί­δευ­ση, τα οποία θα βρε­θούν βά­ζο­ντας τέλος στη φο­ρο­α­παλ­λα­γή των εμπο­ρι­κών ακι­νή­των που εξα­σφα­λί­ζει η [τρο­πο­λο­γία του Συ­ντάγ­μα­τος της Κα­λι­φόρ­νια] Prop 13.

Εδώ και χρό­νια, συμ­με­τέ­χου­με σε έναν πραγ­μα­τι­κά ευρύ συ­να­σπι­σμό γύρω από αυτό το θέμα, της φο­ρο­λό­γη­σης των εται­ρειών. Αυτό είναι το είδος της εκλο­γι­κής πρω­το­βου­λί­ας που με εν­θου­σιά­ζει. Ορι­σμέ­νες δυ­νά­μεις από τα πάνω συ­νε­χί­ζουν να φέρ­νουν προ­τά­σεις όπως για ένα φόρο κατά οι­κό­πε­δο, αλλά αυτός είναι ένας άδι­κος φόρος. Νο­μί­ζω ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι ήδη πλη­ρώ­νουν αρ­κε­τά σε φό­ρους -εί­ναι οι πλού­σιοι που πρέ­πει να πλη­ρώ­σουν το με­ρί­διο που τους ανα­λο­γεί. Συ­νε­πώς, θα συ­νε­χί­σου­με να αγω­νι­ζό­μα­στε σε αυτό το φο­ρο­λο­γι­κό ζή­τη­μα, θα έχου­με μια με­γά­λη μάχη το 2020.

Όσον αφορά το θέμα της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης, χρεια­ζό­μα­στε ένα πλα­φόν στα «μη-κρα­τι­κά» σχο­λεία σε πο­λι­τεια­κό επί­πε­δο. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μόλις τώρα κα­τα­φέ­ρα­με να κά­νου­με την Διεύ­θυν­ση της Πε­ρι­φέ­ρειας να συμ­φω­νή­σει να πε­ρά­σει ένα ψή­φι­σμα για πλα­φόν στα μη-κρα­τι­κά σχο­λεία στην Κα­λι­φόρ­νια. Δεν υπήρ­χε πε­ρί­πτω­ση κάτι τέ­τοιο να συ­νέ­βαι­νε πριν απ’την απερ­γία.

Αλλά τώρα, μέσω της απερ­γί­ας, το ζή­τη­μα έχει απο­κτή­σει πολλή πε­ρισ­σό­τε­ρη δη­μο­σιό­τη­τα και επί­γνω­ση ​​με­τα­ξύ του κοι­νού σχε­τι­κά με τα ιδιω­τι­κο­ποιού­με­να σχο­λεία και τα 600 εκα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια που απο­ρο­φούν από τα σχο­λεία του ΛΑ, την οι­κο­νο­μι­κή τους κα­κο­δια­χεί­ρι­ση και ούτω κα­θε­ξής.

Κά­νου­με έναν σκλη­ρό αγώνα ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποί­η­σεις στο Λος Άν­τζε­λες -νο­μί­ζω ότι πραγ­μα­τι­κά έχου­με φέρει αυτό το ζή­τη­μα στο επί­κε­ντρο σε ολό­κλη­ρη την Πο­λι­τεία. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στο Λος Άν­τζε­λες κα­τα­λα­βαί­νουν πλέον ότι έχου­με δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χους να ελέγ­χουν το σχο­λι­κό μας Συμ­βού­λιο και ότι έχου­με έναν Διευ­θυ­ντή που είναι τρα­πε­ζί­της της Wall Street. Οι γο­νείς των μα­θη­τών μας γνω­ρί­ζουν τη δια­φο­ρά με­τα­ξύ του δα­σκά­λου των παι­διών τους και των χρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων που ελέγ­χουν επί του πα­ρό­ντος τη σχο­λι­κή Πε­ρι­φέ­ρεια μας.

Μέσα από αυτό το κί­νη­μα και αυτήν την απερ­γία έχου­με δεί­ξει τη δύ­να­μη και την ομορ­φιά της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης -και γιατί πρέ­πει να τη δια­τη­ρή­σου­με. Κα­τα­φέ­ρα­με να είναι αυτή πλέον η νέα κυ­ρί­αρ­χη αφή­γη­ση.

Μέσα από αγώ­νες σαν κι αυ­τούς, τα πράγ­μα­τα αρ­χί­ζουν να με­τα­στρέ­φο­νται και η κοινή γνώμη για τα «μη-κρα­τι­κά» να αλ­λά­ζει. Και έτσι θα συ­νερ­γα­στού­με με τον Tony Thurmond, τον νέο επι­κε­φα­λής της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης της Κα­λι­φόρ­νιας, για να μπει ένα πλα­φόν στα μη κρα­τι­κά σχο­λεία σε όλη την Πο­λι­τεία.

Κά­ποια τε­λευ­ταία λόγια που θα ήθε­λες να πεις σε εκ­παι­δευ­τι­κούς και ορ­γα­νω­τές ακτι­βι­στές που κοι­τά­ζουν στο Λος Άν­τζε­λες για έμπνευ­ση;

Η απερ­γία μας είναι ένα μά­θη­μα για τα συν­δι­κά­τα σε ολό­κλη­ρη τη χώρα: το status quo δεν είναι εντά­ξει. Ήρθε η ώρα να ανα­ση­κω­θού­με, να δεί­ξου­με θάρ­ρος, να βγού­με έξω στη πρώτη γραμ­μή γιατί οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν μπο­ρούν να συ­νε­χί­σουν με την τρέ­χου­σα κα­τά­στα­ση της οι­κο­νο­μι­κής ανι­σό­τη­τας και των διαι­ρέ­σε­ων μέσα στις κοι­νό­τη­τές μας - είναι και­ρός να ξε­ση­κω­θού­με.

Ο κό­σμος βλέ­πει τώρα ότι έχου­με πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη, ότι μπο­ρού­με να νι­κή­σου­με. Τώρα είναι η μέρα μας. Να λάμ­ψου­με και να συ­νε­χί­σου­με τον αγώνα.