Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΡΙΖΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΡΙΖΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

27 Απριλίου, 2021

ΣΥΡΙΖΑ: Δουλεύει «υπερωρίες» στην εξαπάτηση...

ΣΥΡΙΖΑ: Δουλεύει «υπερωρίες» στην εξαπάτηση...

Την ώρα που οι εργαζόμενοι έχουν μπροστά τους μια μεγάλη μάχη για την υπεράσπιση του εργάσιμου χρόνου, του δικαιώματος στη συλλογική οργάνωση και δράση, δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που «δουλεύει υπερωρίες» για να τους πείσει πως τα μέτρα είναι για το καλό τους!

Είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ονειρεύεται ότι μια μεγάλη μάχη για τους εργαζόμενους θα γίνει «στρακαστρούκες» για να γίνει ο ίδιος χαλίφης στη θέση του χαλίφη, δηλαδή μια χαμένη μάχη για τους εργαζόμενους. Και έτσι κάνει «υπερωρίες» στην εξαπάτηση...

Αυτό άλλωστε εννοούσε και ο πρόεδρός του Αλ. Τσίπρας όταν, «ξεσπαθώνοντας» μεσοβδόμαδα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη που «αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο στις δυνάμεις της εργασίας», κατέληγε στο διά ταύτα πως «η εμπειρία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έδειξε ότι μπορεί να υπάρχει άλλος δρόμος».

Ηεμπειρία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έδειξε βέβαια το ακριβώς αντίθετο: Οτι στο πλαίσιο του συστήματος που υπηρετούν, «μονόδρομος» είναι οι αντεργατικές ανατροπές, η αύξηση της εκμετάλλευσης, το ξήλωμα δικαιωμάτων των εργαζομένων, η «κανονικότητα» της εργασιακής ζούγκλας που έρχονται να κατοχυρώσουν με τις συνεχείς νομοθετικές ρυθμίσεις.

Γι' αυτό και η επώδυνη εμπειρία των εργαζομένων «έγραψε» ανάμεσα σε πολλά άλλα ότι:

-- Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση εφάρμοσε την περίφημη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας» (βλ. ΟΣΕ 9ήμερο χωρίς ρεπό, 12ωρη δουλειά στους νοσοκομειακούς γιατρούς κ.λπ.), με τη ΝΔ να έρχεται να αποτελειώσει τη βρώμικη δουλειά...

-- Ενεργοποίησε τον πιο «νεοφιλελεύθερο», μνημονιακό νόμο της κυβέρνησης Σαμαρά, που απαγορεύει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον ορισμό του κατώτατου μισθού, και πάνω στον οποίο πατάει και ξεσαλώνει η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ.

-- Η δική του κυβέρνηση έβαλε νέα εμπόδια στο δικαίωμα στην απεργία, με τη διάταξη για υποχρεωτική συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση που αποφασίζει απεργία από τουλάχιστον το 50%+1 των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου, διάταξη για την οποία οι υπουργοί της σημερινής κυβέρνησης ΝΔ έλεγαν τότε ότι «ερχόμουνα και δεν κρατιόμουνα να την ψηφίσω». Αυτούς τους νόμους πάει το έκτρωμα της ΝΔ ακόμα παραπέρα, με νέα εμπόδια όπως αυτά περί ηλεκτρονικής ψηφοφορίας.

Ολα αυτά «έχουν γράψει και δεν ξεγράφουν» και οι εργαζόμενοι δεν είναι λωτοφάγοι. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι μόνο τι έγινε, αλλά και το γεγονός ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ρίξει τους εργαζόμενους στην ίδια παγίδα, να τους πείσει πως τελικά αυτήν τη φορά βρήκε τη συνταγή για να ευημερούν ταυτόχρονα τα κέρδη του κεφαλαίου και τα δικαιώματα του λαού.

Αυτό εννοεί όταν ο πρόεδρός του λέει ότι «η ΝΔ γυρνάει τη χώρα σε (...) πολιτικές που αποδείχθηκαν κοινωνικά άδικες και οικονομικά αναποτελεσματικές» και ότι η δική του πρόταση «είναι μια πρόταση που διευρύνει δικαιώματα και εξασφαλίζει γερά θεμέλια για μια δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη».

Τι περιλαμβάνει όμως αυτή η «πρόταση»; Υιοθέτηση όλων των αντιλαϊκών στόχων του Ταμείου Ανάκαμψης, που ο ίδιος χειροκρότησε με πάθος, και βεβαίως των μνημονιακών δεσμεύσεων που τους συμπληρώνουν: Την «Οικονομική αποτελεσματικότητα», που μετριέται με τα κέρδη του κεφαλαίου, τους δείκτες της «ανταγωνιστικότητας», το «σκορ» των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για την «προσέλκυση επενδυτών» και αποτυπώνονται «με το νι και με το σίγμα» στις «μεταμνημονιακές δεσμεύσεις», τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα» και τα «εθνικά σχέδια» του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ, με τα δικαιώματα των εργαζομένων και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Τι σημαίνει μια τέτοια «πρόταση»; Οσα έχουμε ζήσει τόσα χρόνια, νέο πετσόκομμα εργατικών - λαϊκών αναγκών, στρίμωγμα στον όλο και πιο στενό κορσέ της καπιταλιστικής κερδοφορίας, στον «ρεαλισμό» των αναγκών του κεφαλαίου.

Να παραδοθούν οι εργαζόμενοι εθελοντικά στο κεφάλαιο, με μια κυβέρνηση που θα κάνει πως «ρίχνει και σε μας καμιά ματιά».

Που θα παρουσιάζει την απαλλαγή της μεγαλοεργοδοσίας από ασφαλιστικές και άλλες εισφορές, που αποτελούν «κόστος», ως... συνεισφορά στον κόσμο της εργασίας και «κοινωνική συμμαχία» εργαζομένων και εργοδοτών προς όφελος όλων, όχι μακριά δηλαδή από όσα κάνει η κυβέρνηση της ΝΔ. Που όπως και η κυβέρνηση της ΝΔ θα δηλώνει ότι «βάζει τάξη» στην εργασιακή ζούγκλα επικυρώνοντας νέες, πιο σύγχρονες μορφές έντασης της εκμετάλλευσης, όπως η τηλεργασία, με εκτίναξη της «ευελιξίας» και των υπόλοιπων αντεργατικών μέτρων που εφαρμόζονται ενιαία σε όλη την ΕΕ από «νεοφιλελεύθερες» και σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις.

Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρύψει την ουσία και τον χαρακτήρα των «ανατροπών του αιώνα», παρουσιάζοντάς τες όχι ως τη βασική προϋπόθεση για την ανάκαμψη και την ανάπτυξη για το κεφάλαιο αλλά ως «νεοφιλελεύθερες εμμονές» και «γραμμάτια» που ξεπληρώνει η κυβέρνηση στους «δικούς της» καπιταλιστές, «παρά τη μεγάλη κοινωνική ένταση που γνωρίζει ότι δημιουργεί».

Κλείνοντας την ίδια ώρα το μάτι στο κεφάλαιο ότι εκείνος μπορεί να υλοποιεί την ίδια στρατηγική, χωρίς όμως «μεγάλες κοινωνικές εντάσεις».

Αυτήν την «επένδυση» άλλωστε για την αστική τάξη προσπαθεί να ανανεώσει σήμερα, εμφανιζόμενος στο πλευρό των εργαζομένων, καλώντας τους να κάνουν τον αγώνα απέναντι στο αντεργατικό έκτρωμα «σκαλοπάτι» για να γίνει ο ίδιος ξανά χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

18 Ιουνίου, 2019

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ #ΟΥΤΕ ΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΚΡΑΤΟΥΝ# ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠ' ΤΙΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ !!


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΥΡΙΖΑ ΟΠΩΣ... ΝΔ
Αντιγράφουν ο ένας από τον άλλο και οι δύο από τον ΣΕΒ
Ποιος αντιγράφει από ποιον; Αυτό το «παιχνιδάκι» παρακολουθήσαμε την περασμένη βδομάδα, μετά την παρουσίαση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο η ΝΔ είδε «αντιγραφές» από το δικό της πρόγραμμα. Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από το να υπερασπιστεί την αντιλαϊκή πολιτική που εφάρμοσε όλη την περασμένη τετραετία, ήταν κάτι μισόλογα ότι «δεν είναι ακριβώς έτσι» κι ότι πολλά απ' όσα εξαγγέλλει η ΝΔ τα έχει ήδη νομοθετήσει ο ίδιος.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κατηγόρησε τη ΝΔ ότι στο δικό της πρόγραμμα υπάρχουν δεσμεύσεις προς τους επιχειρηματικούς ομίλους που μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και σε δημοσιονομικό εκτροχιασμό! Ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή, απαντάει στην αντιλαϊκή πλειοδοσία της ΝΔ με «νουθεσίες» ότι οι παροχές στο κεφάλαιο πρέπει να κινούνται εντός «δημοσιονομικών ορίων» και να είναι «κοστολογημένες» όπως οι δικές του.
Εμείς, πάντως, δεν ασχοληθήκαμε με το ποιος αντέγραψε από ποιον. Ψάξαμε να βρούμε από πού «αντιγράφουν» και οι δύο τα προγράμματά τους και, χωρίς να κουραστούμε πολύ, καταλήξαμε στον ΣΕΒ! Οι δικές του προτάσεις για επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και άλλα μέτρα στήριξης της «επιχειρηματικότητας» και των επενδύσεων φιγουράρουν στα προγράμματα των δύο κομμάτων, ακόμα και με τις ίδιες λέξεις.
Σαν δυο καλοί μαθητές του κεφαλαίου, ανταγωνίζονται ποιος θα παραδώσει το καλύτερο γραπτό στον δάσκαλο. Κι όπως δείχνει ο πίνακας που δημοσιεύει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», συγκρίνοντας τα προγράμματα των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ με τις αξιώσεις του ΣΕΒ, το αποτέλεσμα ξεπερνάει κάθε προσδοκία...

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΔ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ
ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΣΕΒ
-- 30% συνδυαστική μείωση φορολογίας σε επιχειρήσεις (φόρος κερδών και ασφαλιστικές εισφορές).
-- «Οριζόντια» επενδυτικά κίνητρα.
ΣΥΡΙΖΑ
-- Μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων από το 29% στο 25%, ξεκινώντας από φέτος.
-- Μείωση της φορολογίας και επί των διανεμόμενων κερδών, στο 10% από 15% από φέτος (νομοθετήθηκε).
-- Αύξηση συντελεστή αποσβέσεων στο 150%.
ΝΔ
-- Μείωση του φορολογικού συντελεστή στα επιχειρηματικά κέρδη από 29% στο 20% σε δύο φάσεις.
-- Μείωση του φόρου στα μερίσματα στο 5%, από 10% σήμερα.
-- Θέσπιση υπεραποσβέσεων στις νέες επενδύσεις παγίων, σε ποσοστό μέχρι 200%.
ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ - ΚΙΝΗΤΡΑ
ΣΕΒ
-- Αναμόρφωση κρατικών ενισχύσεων. Διευκόλυνση των επιχορηγήσεων και των φοροαπαλλαγών.
-- Επενδυτικά κίνητρα για τις «στρατηγικές επενδύσεις».
-- Φοροαπαλλαγές για R&D («Ερευνα και Καινοτομία»).
ΣΥΡΙΖΑ
-- Μείωση στα 15 εκατ. ευρώ (από 20 εκατ.) του ορίου των επενδύσεων μεγάλου μεγέθους που εντάσσονται στο ειδικό καθεστώς κρατικών επιδοτήσεων και απαλλαγών.
-- Σταθερός φορολογικός συντελεστής για 12 χρόνια μετά την ολοκλήρωση της επένδυσης και ένταξη σε μικρότερο συντελεστή, αν στο μεταξύ υπάρξει τέτοιος.
-- Φορολογική απαλλαγή με την ολοκλήρωση του 50% της επένδυσης (από 100% σήμερα).
-- Επέκταση της κρατικής στήριξης για πρόσληψη εργαζομένων, προγράμματα κατάρτισης, δαπάνες εξοπλισμού σε «ενδοομιλικές υπηρεσίες».
-- Υπερ-εκπτώσεις 130% για δαπάνες σε έρευνα και επενδύσεις, φοροαπαλλαγές για «Ερευνα και Καινοτομία».
-- Χρηματοδοτήσεις 15 δισ. ευρώ «για τους νέους επιστήμονες, την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία».
ΝΔ
-- Φορολογικά κίνητρα για επενδύσεις.
-- Εκπτωση φόρου 40% - 50% για «εκσυγχρονισμό» της υποδομής των επιχειρήσεων.
-- Απλοποιημένη εξωδικαστική επίλυση των καθυστερούμενων οφειλών για επιχειρήσεις με τζίρο μέχρι 2,5 εκατ.
ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ
ΣΕΒ
-- Μείωση μη μισθολογικού κόστους εργασίας (ασφαλιστικές εισφορές και φορολογία εισοδήματος).
-- Επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών για νέες προσλήψεις.
ΣΥΡΙΖΑ
-- Επιδότηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών για τους νέους μέχρι 25 ετών (έχει ήδη νομοθετηθεί).
-- Κρατική επιδότηση στο 25% των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών για το 2020, για τους νέους μέχρι 29 ετών.
ΝΔ
-- Μείωση «μη μισθολογικού κόστους» μέσα από τη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, μειώνοντας τις εισφορές στην κύρια σύνταξη από το 20% στο 15% εντός 4ετίας.
-- Χαμηλότερες εισφορές για επιχειρήσεις που είναι ασφαλιστικά συνεπείς, με την εισαγωγή του Λευκού Μητρώου Επιχειρήσεων.
ΚΡΑΤΟΣ «ΦΙΛΙΚΟ» ΣΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ
ΣΕΒ
-- Απλοποίηση αδειοδότησης (ειδικά της περιβαλλοντικής).
-- Επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης για υποθέσεις που αφορούν την επιχειρηματικότητα.
ΣΥΡΙΖΑ
-- Απλοποίηση αδειοδότησης των επιχειρήσεων σε ό,τι αφορά χρήσεις γης, απλούστερες διαδικασίες για μεταλλευτικές επιχειρήσεις.
-- Νέο καθεστώς για φορολογικές αποθήκες - τελωνειακές αποθήκες - ελεύθερες ζώνες.
-- Απλοποίηση λειτουργίας επιχειρηματικών πάρκων.
ΝΔ
-- Καθιέρωση αυτοματοποιημένου συστήματος αδειοδότησης για όλους τους κλάδους.
-- Ριζική αλλαγή του χωροταξικού και πολεοδομικού πλαισίου για τις επενδύσεις και τις οικονομικές δραστηριότητες.
-- Συστηματική κωδικοποίηση της νομοθεσίας για τις επενδύσεις.
-- Σύσταση ειδικών τμημάτων στα δικαστήρια για εμπορικές και επιχειρηματικές υποθέσεις.

23 Φεβρουαρίου, 2019

ΜΗΝ ΤΣΙΜΠΑΣ ΣΤΙΣ ΣΙΚΕ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ Ν.Δ. - "ΖΑΙΩΝ" ΤΟΝ ΙΔΙΟ "ΘΕΟ"* ΠΡΟΣΚΥΝΑΝΕ


-Με αφορμή όλο το μελάνι που χύθηκε και όλα τα πλήκτρα που χτυπήθηκαν για το δάνειο των 100.000 και τους λεπτούς τρόπους του δανειολήπτη, σκέφτομαι πως μέχρι τις εκλογές έχουμε να δούμε πολλές αντιπαραθέσεις τέτοιου τύπου. Το παν είναι να μη μιλάει κανείς για την ταμπακιέρα. 
Νομίζω πως το ποστ του Konstantinos Mpourxas είναι άκρως κατατοπιστικό για το τί έχουμε να δούμε και ν' ακούσουμε, για τούτο και το αντιγράφω:
-"Μην περιμένεις τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ να κάνουν αντιπαράθεση για τις επιπτώσεις του 3ου μνημονίου ! Και οι δυο το ψήφισαν !
-Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση για τους περίπου 700 εφαρμοστικούς νόμους των τριών μνημονίων !
Και οι δυο ..τους φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού και τους εφαρμόζουν άψογα
-Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση για τις στρατηγικές κατευθύνσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ .Και οι δυο τις εφαρμόζουν άψογα με τελευταίο το νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά !
--Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση στα ειδικά προνόμια που έχουν παραχωρηθεί στο ξένο και στο ντόπιο κεφάλαιο ! Συμφωνούν απόλυτα και οι δυο
-Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση για τον ορυκτό πλούτο τα κοινωνικά αγαθά, τις δημόσιες εκτάσεις τους ορεινούς όγκους, τα λιμανια , τα αεροδρόμια τους αιγιαλους τους αρχαιολογικους χώρους να μην παραχωρούνται σε τρίτους για εκμετάλλευση ! Συμφωνούν απόλυτα και τα εκχωρούν και οι δυο στο μεγάλο κεφάλαιο άψογα !
-Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση για τις εκατοντάδες φοροελαφρύνσεις των εφοπλιστών ! Συμφωνούν απόλυτα !
-Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση για τα εργασιακά !
Ο νόμος Βρουτση -Αχσιογλου τα λέει όλα !
-Μην περιμένεις να κάνουν αντιπαράθεση για την εμπορευματοποιηση της υγείας και του φαρμάκου ! Συμφωνούν απόλυτα !
-Μην περιμένεις να αντιπαρατεθουν σ' όλα αυτά και σ' άλλα τόσα κύρια θέματα που συμφωνούν απόλυτα και τα εφαρμόζουν άψογα σαν καλοί υπηρέτες της αστικής τάξης της χώρας !

Αντιπαραθέσεις σικε θα κάνουν μπόλικες αλλά σε μη ουσιώδη ζητήματα για να τσιμπήσεις και συ και να τους ακολουθήσεις!
Και κει δυστυχώς υπάρχει κόσμος που τσιμπάει και τους ακολουθεί είτε τον έναν είτε τον άλλον ! 
Αυτές μάλιστα τις σικε αντιπαραθέσεις τις προβάλλουν τα αστικά τους ΜΜΕ με άψογη μαστοριά σαν δήθεν μετωπικές συγκρούσεις !
Σαν σύγκρουση δήθεν δυο διαφορετικών κόσμων !
Θα δούμε πολλές τέτοιες σικε αντιπαραθέσεις μέχρι τις εκλογές !
Μην τσιμπάς και μην παίρνεις μέρος ...
Αν πήρες μέρος τότε την πάτησες την πεπονόφλουδα ! 
Τους ξεβρακώνουμε και τους δυο !
Καμιά σύγκρουση διαφορετικών κόσμων δεν υπάρχει μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ! 
Και οι δυο το ίδιο βάρβαρο και σάπιο καπιταλιστικό σύστημα υπηρετούν ! 
Και οι δυο είναι απέναντι στα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και σαν τσιράκια της αστικής τάξης πακέτο πρέπει να μπουν στο στόχαστρο του ταξικού λαϊκού κινήματος !
Ισχυρό ΚΚΕ παντού να τους χαλάσουμε τα σχέδια !"
Οπου ΘΕΟΣ*= Κεφάλαιο - Κεφαλαιοκράτες 

27 Φεβρουαρίου, 2018

Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ ΣΤΟ Ε.Κ.ΕΥΒΟΙΑΣ

«ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ»: 

«Εργατικό Κέντρο των Εργατών - Όχι της κυβέρνησης και των εργοδοτών!»

Πλήρη κάλυψη των πραξικοπηματικών μεθοδεύσεων του προεδρείου του Εργατικού Κέντρου Εύβοιας, που στηρίζεται από ΣΥΡΙΖΑ-ΛΑΕ, χαρακτηρίζει η «Ταξική Ενότητα» στο Εργατικό Κέντρο την ανακοίνωση της ΓΣΕΕ με την οποία κάνει λόγο για προπηλακισμούς, απειλές και βίαιες συμπεριφορές του ΠΑΜΕ.
Η «Ταξική Ενότητα» σημειώνει ότι η ΓΣΕΕ επιχειρεί να αντιστρέψει την πραγματικότητα και επισημαίνει:
«Σε μια περίοδο που κλιμακώνεται η επίθεση μεγαλοεργοδοσίας - κυβέρνησης στα εργατικά δικαιώματα, το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και των αναγκών, πρωτοστατώντας στην οργάνωση της πάλης για τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων.
Σε αυτή την κατεύθυνση τα πρωτοβάθμια σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες, διαθέτουν όλες τις δυνάμεις τους για αυτό το σκοπό, σε κοινή δράση με άλλα σωματεία, τίμιους συνδικαλιστές που μπορεί να μη συμφωνούμε σε όλα, ωστόσο σέβονται την εμπιστοσύνη των συναδέλφων που τους έχουν αναδείξει σε εκπροσώπους τους.
Μεγαλοεργοδοσία και κυβέρνηση ξέρουν πολύ καλά ότι ακόμα και η λήξη του μνημονίου όπως το ξέρουμε σήμερα τον Αύγουστο του 2018, δεν θα σημάνει και λήξη των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, αλλά διατήρηση και επέκτασή τους. Αυτή είναι η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται.
Τρομάζουν από το γεγονός ότι η αντοχή και υπομονή των εργαζομένων έχει όρια. Φοβούνται η αγανάκτηση και δυσαρέσκεια που υπάρχει να εκφραστεί σε οργανωμένη συλλογική δράση.
Γι’ αυτό παίρνουν τα μέτρα τους με:
  • Το χτύπημα του δικαιώματος της απεργίας, βάζοντας περισσότερα εμπόδια στα πρωτοβάθμια σωματεία.
  • Την ένταση της καταστολής.
  • Την αναδιανομή της φτώχειας με διάφορα λογής μερίσματα, παίρνοντας από τους φτωχούς για να τα δώσουν στους φτωχότερους, νομίζοντας πως έτσι θα καταφέρουν να κλείσουν στόματα.
  • Την επίθεση στις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, που στέκονται αντιμέτωπες στις επιδιώξεις βιομηχάνων - κυβέρνησης.
Για αυτό το στόχο μεγαλοεργοδοσία και κυβέρνηση, οι συμβιβασμένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες, έχουν μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σήμερα.
Γι’ αυτό έφτασαν στο σημείο όχι μόνο να υπονομεύσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις τον προηγούμενο Δεκέμβρη και Γενάρη, αλλά πέρασαν στην ανοιχτή απεργοσπασία και μάλιστα σε απεργιακές μάχες που είχαν ως κεντρικό αίτημα "Κάτω τα χέρια από την απεργία"! Ενώ στο τελευταίο Γενικό Συμβούλιο της ΓΣΕΕ, διά στόματος του προέδρου της, η απεργία χαρακτηρίστηκε ως ξεπερασμένη μορφή πάλης!
Σε αυτό το σχέδιο και με διατεταγμένη υπηρεσία συντάσσεται το προεδρείο του ΕΚΕ και όσοι το στηρίζουν. Ευθυγραμμίζονται με τους ομογάλακτούς τους πανελλαδικά που σε όλα τα επίπεδα, από τη ΓΣΕΕ, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, επιχειρούν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου απέναντι στην αντεργατική πολιτική, προωθώντας τη λογική ότι τα δικαιώματα των εργαζομένων εξαρτώνται από την κερδοφορία των αφεντικών, όταν η ίδια η ζωή αποδεικνύει ότι αυτά είναι ασυμβίβαστα.
Η προώθηση αυτής της γραμμής είναι που οδηγεί στα εκφυλιστικά φαινόμενα, που κορυφώνονται τις τελευταίες μέρες με αφορμή τη διεξαγωγή του εκλογοαπολογιστικού Συνεδρίου του ΕΚΕ.
Συγκεκριμένα και με αποκλειστική ευθύνη του προεδρείου του Εργατικού Κέντρου Εύβοιας που στηρίζεται από ΣΥΡΙΖΑ- ΛΑΕ και όσων άλλων το περιβάλλουν, οι εργαζόμενοι της Εύβοιας, οι διοικήσεις των σωματείων, οι συνδικαλιστές βρίσκονται μπροστά σε μια πρακτική που:
  • Αποφεύγει να γίνει πραγματικό συνέδριο του ΕΚΕ, με διοικητικό και οικονομικό απολογισμό, με ουσιαστική συζήτηση για τα προβλήματα των εργαζομένων και σχεδίου δράσης για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας.
  • Πραξικοπηματικά καθορίζονται και αναβάλλονται ημερομηνίες και προθεσμίες, ακόμα και η ημερομηνία της διεξαγωγής του ίδιου του Συνεδρίου, χωρίς καμιά ενημέρωση των σωματείων και των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους.
  • Επιχειρεί τη νομιμοποίηση των διπλοψηφιών για την παραγωγή αντιπροσώπων (ήδη έχουν διαπιστωθεί πάνω από 100 διπλοψηφίες σε σωματεία όπου αυτές οι δυνάμεις πλειοψηφούν).
  • Αρνείται να ενημερώσει το ίδιο το ΔΣ του ΕΚΕ για τους λόγους που το ΣΔΟΕ διενεργεί έλεγχο στα οικονομικά του ΕΚΕ και τα έγγραφα που τελικά παραδόθηκαν.
Τα φαινόμενα αυτά δεν είναι καινούρια στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με ευθύνη των δυνάμεων του συμβιβασμού, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, τέτοιες πρακτικές έχουν πανελλαδική εμβέλεια. Είναι πρόσφατα τα γεγονότα στα Εργατικά Κέντρα Πάτρας, Κοζάνης, Καβάλας, Καρδίτσας κ.α. όπου οι ίδιες δυνάμεις που απαρτίζουν τις πλειοψηφίες των Διοικήσεων με κάθε τρόπο επιχειρούν να καθορίσουν τους συσχετισμούς με νοθείες και αποκλεισμούς σωματείων.
Φτάνουν μέχρι το σημείο στο ΕΚΕ να απειλούν με αποκλεισμό όχι γενικά και αόριστα κάποια σωματεία, αλλά τα κλαδικά ταξικά σωματεία, όπως και άλλα σωματεία που όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν δράση και οργάνωσαν την πάλη των εργαζομένων.
Με πρόσχημα το ζήτημα της οικονομικής τακτοποίησής τους, με την απαίτηση να αποδίδεται μια υπέρογκη συνδρομή προς το ΕΚΕ, που σε αρκετές περιπτώσεις είναι και μεγαλύτερη από αυτή των σωματείων, αντικειμενικά προωθούν τις επιδιώξεις εργοδοσίας - κυβέρνησης να μην κουνιέται φύλλο. Γιατί τα ταξικά σωματεία τις συνδρομές των μελών τους τις καταθέτουν πρώτα και κύρια σε αναγκαία έξοδα για την οργάνωση του αγώνα.
Επιτίθενται στο σωματείο του "Νηρέα" και το αμφισβήτησαν 1 μέρα πριν την 3ωρη στάση για τη διεκδίκηση της ΣΣΕ δίνοντας τροφή στην εργοδοσία. Μιλάνε για τα οικονομικά του σωματείου που για να γίνει μία (1) εξόρμηση σε όλες τις μονάδες της Εύβοιας πρέπει να διανυθούν 400 χιλιόμετρα με ανάλογο κόστος βενζίνης. Μιλάνε για το σωματείο που ξόδεψε κονδύλι ώστε να τυπώσει για έναν προς έναν τους συναδέλφους του ομίλου το σχέδιο ΣΣΕ για να γίνει ουσιαστική συζήτηση.
Θέλουν να χτυπήσουν το Συνδικάτο Τροφίμων - Ποτών Εύβοιας - Βοιωτίας, το μεγαλύτερο σωματείο της δύναμης του ΕΚΕ, το σωματείο που αποτελεί την ψυχή του αγώνα και της τεράστιας ταξικής αλληλεγγύης στους εργαζόμενους του Ζούρα, γιατί τους ενοχλεί το γεγονός ότι συσπειρώνονται σε αυτό εκατοντάδες συνάδελφοι μετανάστες, που η ενότητά τους με τους Έλληνες είναι σημαντική δύναμη για το εργατικό κίνημα. Θέλουν να το χτυπήσουν γιατί διεκδικεί υπογραφή ΣΣΕ με τη στήριξη της ταξικής Ομοσπονδίας του κλάδου.
Συκοφαντούν την Ένωση Τεχνιτών Οικοδόμων Χαλκίδας, γιατί παρά τις τεράστιες δυσκολίες και τη μαζική ανεργία που υπάρχει στον κλάδο που έχει χτυπηθεί από την οικονομική κρίση, συνδιοργανώνει το Λαϊκό Φροντιστήριο μαζί με τα υπόλοιπα κλαδικά ταξικά σωματεία, κάνοντας πράξη τη γνήσια ταξική αλληλεγγύη για παιδιά ανέργων, απλήρωτων συναδέλφων κλπ.
Πιάνουν στο στόμα τους το Σωματείο των Ρετσινάδων γιατί οργανώνει την πάλη ενάντια στον αφανισμό του κλάδου που προωθεί η κυβέρνηση μέσω της φοροληστείας, της μείωσης της επιδότησης κλπ.
- Έχουν το θράσος να πιάνουν στο στόμα τους την Ένωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων Χαλκίδας, τη στιγμή που απέφευγαν σαν ο διάολος το λιβάνι να οργανωθεί ο αγώνας των εμποροϋπαλλήλων ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και στα ωράρια-λάστιχο. Έλεγαν στο ΔΣ του ΕΚΕ ότι η απεργία την Κυριακή είναι χωρίς νόημα, ότι οι εργαζόμενοι δεν καταλαβαίνουν. Την ίδια στιγμή υπέγραφαν συμβάσεις στον ρ/σ 965 (ραδιόφωνο του ΕΚΕ) για διαφήμιση του Εμπορικού Επιμελητηρίου Εύβοιας που εκφράζει τους μεγαλεμπόρους, ακόμα και για τις δράσεις του για τη "Λευκή Νύχτα", "Black Friday" κλπ.!
- Τους ενοχλεί η δράση του Συνδικάτου Μετάλλου Εύβοιας, γιατί δεν συμβιβάζεται με το δουλεμπόριο των εργολαβιών και τα εργοδοτικά εγκλήματα στους χώρους δουλειάς λόγω της εντατικοποίησης και της ανυπαρξίας μέτρων υγιεινής και ασφάλειας των εργαζομένων, που δεν περιορίζεται μόνο σε λόγια συμπόνοιας όπως έκανε το ΕΚΕ στον πρόσφατο ακρωτηριασμό εργάτη στο σκραπατζίδικο του "Γλύκα".
Έχουν το θράσος να τα λένε αυτά όταν στον ισολογισμό του ΕΚΕ για το 2017 έχει καταβληθεί για κινητοποιήσεις το αστείο ποσό των 30 ευρώ!
Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ότι στο συνδικαλιστικό κίνημα συγκρούονται δυο γραμμές:
Από τη μια η γραμμή του συμβιβασμού, της ταύτισης των συμφερόντων εργοδοσίας - εργαζομένων, η γραμμή ήττας και αφοπλισμού του κινήματος, που εκφράζεται από τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Από την άλλη η γραμμή της συσπείρωσης όλων των εργαζομένων και της αγωνιστικής δράσης, που θέτει στην προμετωπίδα των διεκδικήσεων τις ανάγκες των εργαζομένων που η ικανοποίησή τους είναι ασυμβίβαστη με την κερδοφορία των αφεντικών.
Αυτή τη γραμμή με συνέπεια παλεύουν οι ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και θα συνεχίσουν να το κάνουν, παρά τη λάσπη, τη συκοφαντία, τα εμπόδια εργοδοσίας- κυβέρνησης και των ανθρώπων τους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Απευθύνουμε κάλεσμα σε όλους τους εργαζόμενους, σε κάθε τίμιο συνδικαλιστή που σέβεται τους εργαζόμενους που εκπροσωπεί, να μην επιτρέψουν να περάσουν οι μεθοδεύσεις εργοδοσίας - κυβέρνησης - εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και να συμβάλουν στην προσπάθεια το Εργατικό Κέντρο Εύβοιας να μπει στο δρόμο της αγωνιστικής δράσης για την υπεράσπιση των συμφερόντων όλων των εργαζομένων».

05 Φεβρουαρίου, 2017

Για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, κ Γιατί στηρίχθηκε από την αστική τάξη:

Για τον χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ και τη στήριξή του από την αστική τάξη


Με αφορμή την αναφορά στη θέση 28 των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 20ό Συνέδριο
 στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του τίθεται το ερώτημα της αποσαφήνισης του χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και γιατί στηρίχθηκε από την αστική τάξη.

Ο προσδιορισμός του πολιτικού στίγματος του ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει καταρχάς τη διευκρίνιση της σχέσης ανάμεσα στην αστική πολιτική και το οπορτουνιστικό ρεύμα. 
Η οπορτουνιστική πολιτική γραμμή είναι
 -όσον αφορά την ταξική της ουσία- 
αστική πολιτική γραμμή, όπως όμως αυτή εκδηλώνεται μέσα στις γραμμές του εργατικού κινήματος. 
Ενώ, δηλαδή, πρόκειται για πολιτική στήριξης στρατηγικών στόχων του κεφαλαίου στην οικονομία και την πολιτική, εμφανίζεται με σοσιαλιστικό μανδύα και συνθήματα. 
Το γεγονός ότι οι οπορτουνιστικές αντιλήψεις έχουν αντικειμενικά κοινό «πυρήνα» με την αστική ιδεολογία και πολιτική εκφράζεται τόσο στις κατά καιρούς συγκλίσεις ανάμεσα στα οπορτουνιστικά και αστικά κόμματα όσο και στη μετατροπή οπορτουνιστικών κομμάτων σε κόμματα αστικής διακυβέρνησης, ιδιαίτερα σε περιόδους που αυτό κρίνεται αναγκαίο για τον καπιταλισμό.

Οταν ένα οπορτουνιστικό κόμμα κληθεί να διαχειριστεί από κυβερνητικές θέσεις τα γενικά συμφέροντα της αστικής τάξης, τότε υπόκειται εκ των πραγμάτων σε μια σειρά πολιτικές, ιδεολογικές και οργανωτικές προσαρμογές που χαρακτηρίζονται από την υποχώρηση των οπορτουνιστικών του στοιχείων και αναφορών χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι αυτές δεν συνεχίζουν να αξιοποιούνται για τον εγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων στις αστικές επιδιώξεις.

Τα παραπάνω εκφράζονται και στην ιστορική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Η «ραχοκοκαλιά» του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από το «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου», ο οποίος με τη σειρά του συγκροτήθηκε όταν ο ομώνυμος συνασπισμός κομμάτων μετατράπηκε το 1991 σε διακριτό πολιτικό φορέα με την προσχώρηση σε αυτόν πολλών μελών και στελεχών που αποχώρησαν από το ΚΚΕ. 
Τα επόμενα χρόνια, ο Συνασπισμός και από το 2004 ο ΣΥΡΙΖΑ 
(ο οποίος αρχικά ήταν εκλογική συμμαχία οπορτουνιστικών κομμάτων
αποτελούσε τον βασικό φορέα του οπορτουνισμού στην Ελλάδα. 
Ως τέτοιος δρούσε σε ανοιχτή αντιπαράθεση με το ΚΚΕ, ενώ συστρατευόταν στις αστικές επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα, π.χ. υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, συμμετοχή στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το «Μακεδονικό», ενθουσιασμός για τις αντεπαναστατικές ανατροπές της περιόδου 1989 - 1991, στήριξη του κοινωνικού εταιρισμού.

Η μακρόχρονη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος στο έδαφος της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης επιφύλασσε στον ΣΥΡΙΖΑ νέα καθήκοντα στην υπόθεση της υπεράσπισης του καπιταλισμού μέσω της «αναβάθμισής» του σε κόμμα της αστικής διακυβέρνησης. 
Το γεγονός αυτό επέβαλλε μια σειρά προσαρμογές σε όλα τα επίπεδα (μετατροπή σε ενιαίο κόμμα, προσέλκυση ΠΑΣΟΚογενών στελεχών, προσαρμογή των ιδεολογικών του αναφορών κ.λπ.) έτσι ώστε να μπορέσει να επιτελέσει με επάρκεια τον νέο του ρόλο. 

Η «βίαιη ωρίμανση» την οποία υπέστη
 -σύμφωνα με τα λεγόμενα των στελεχών του- 
ο ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία προς τη διακυβέρνηση και το πρώτο διάστημα της ανάληψής της συνίσταται στη σταδιακή μετατροπή του από οπορτουνιστικό σε αστικό σοσιαλδημοκρατικό κυβερνητικό κόμμα, το οποίο όμως διατηρεί οπορτουνιστικές αναφορές προς όφελος της απόσπασης της λαϊκής συναίνεσης στην αντιλαϊκή πολιτική.

Η αστική τάξη στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς διείδε έγκαιρα τα οφέλη της αξιοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ για την εξασφάλιση της ομαλής κυβερνητικής εναλλαγής σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, λαϊκών κινητοποιήσεων και σχετικής «απαξίωσης» των παλιών αστικών κομμάτων. Ο καιροσκοπισμός, η ανοιχτή κοροϊδία των λαϊκών στρωμάτων, η μαζική διάδοση αυταπατών περί φιλολαϊκής εξυγίανσης του καπιταλισμού εκτιμήθηκαν ιδιαίτερα. Αυτές οι προσδοκίες της αστικής τάξης σε συνδυασμό με τις διαβεβαιώσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς τον εσωτερικό και διεθνή αστικό κόσμο (βλ. επίσκεψη στις ΗΠΑ, ομιλίες στο ινστιτούτο «Brookings», στο «Φόρουμ του Κόμο», στον ΣΕΒ κ.λπ.) οδήγησαν στην ανάδειξή του στη διακυβέρνηση.

Μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης, τα αντιλαϊκά μέτρα που επέβαλε, η διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου επιτάχυναν τις προσαρμογές στον ΣΥΡΙΖΑ. 
Προϊόν αυτών των προσαρμογών ήταν η πιο ανοιχτή πια στήριξη στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου, η υποχώρηση της όποιας φιλολαϊκής συνθηματολογίας, ο εκθειασμός της επιχειρηματικότητας, το πέρασμα από την αντιμνημονιακή ρητορική στη θέση ότι η υλοποίηση των μνημονίων είναι προϋπόθεση για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή ευημερία, 
ενώ τελευταία πυκνώνουν και οι εκκλήσεις προς άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις για συγκλίσεις και συναίνεση στην αντιλαϊκή στρατηγική. 
Τα παραπάνω, βεβαίως, αποδεικνύουν ότι οι διαχωριστικές γραμμές εντός του αστικού στρατοπέδου (π.χ. μνημονιακός - αντιμνημονιακός) είναι πολύ δυσδιάκριτες.

12 Δεκεμβρίου, 2016

Σταθερά προθάλαμος των Ναζί, οι νεο"αριστερά" όπου Γης:


Σε σχόλιο για τις δηλώσεις του Νίκου Παρασκευόπουλου για τη Χρυσή Αυγή*** το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕτονίζει:
«Μετά τις επισκέψεις κυβερνητικών βουλευτών στο Καστελόριζο, μαζί με τους ναζιστές Χρυσαυγίτες, ένας ακόμη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να υποστηρίξει ουσιαστικά, ότι πρέπει να υπάρχει σύγκλιση με τη Χ.Α. και να ενθαρρυνθεί η υπαγωγή της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης στους "θεσμούς της δημοκρατίας".
Η ευθύνη γι’ αυτά τα επαναλαμβανόμενα κρούσματα αθώωσης της Χ.Α. βρίσκεται στην ίδια την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και άλλων αστικών κομμάτων, που -αν μη τι άλλο- δεν έχουν διδαχθεί κι απ’ το γεγονός ότι ιστορικά η πολιτική κατευνασμού κι ανοχής απέναντι στο ναζισμό συνέβαλε στο δυνάμωμά του».οι δηλώσεις του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης για σύγκλιση με τη Χρυσή Αυγή

ο πρώην υπουργός μιλώντας στην εφημερίδα «Βραδυνή της Κυριακής»προσπερνώντας το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση ακριβώς λόγω της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας του μίσους και του διαχωρισμού με βάση το αίμα και τη φυλή αφήνει σαφώς να εννοηθεί ότι η Χρυσή Αυγή μπορεί να αλλάξει!
Σχολιάζοντας την κοινή εμφάνιση υπουργών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με βουλευτές της Χρυσής Αυγής στο Καστελόριζο δήλωσε: «Η εικόνα της συνύπαρξης στο Καστελόριζο και στη Ρω σε πολλούς μας δεν άρεσε. Από την άλλη όμως πρέπει να αποφασίσουμε τι προτιμούμε: Μια προσπάθεια ένταξης της Χρυσής Αυγής στο κλίμα της δημοκρατίας ή τη διαρκή ρήξη. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να προηγηθεί η ουσία μιας σύγκλισης».
Πρόσθεσε: «Η Χρυσή Αυγή πρέπει να δεχθεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας. Και αυτή τη στάση, αν και όταν εκδηλωθεί, πρέπει να τη στηρίξουν τα δημοκρατικά κόμματα». 
Σε νεότερη δήλωση του ο Νίκος Παρασκευόπουλος από οργάνωση επικεντρώνει την ουσία των δηλώσεων του στο άτομο λέγοντας ότι «κάθε ανθρώπινο ον, έχει δικαίωμα να αλλάξει στο μέλλον στάση» και προσθέτει «η δήλωσή μου πάντως καθόλου δεν αναφέρεται στο παρελθόν, στα πεπραγμένα μιας ομάδας που εμφορείται από ναζιστική ιδεολογία, ούτε στα εγκλήματα μελών της που λογοδοτούν ενώπιον της Δικαιοσύνης. Η ιστορία δεν ξεπλένεται».

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΕΛΗΣ ΣΤΟ «STAR»
Η επιχείρηση «κατευνασμού» του ναζισμού οδηγεί τελικά στην άνοδό του:


Ας θυμηθούμε, γράφει παραστατικά η:

Θεώνη Καπλανίδου:
Η σχέση της αστικής δημοκρατίας και όλων των αστικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένου και του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, ουδέποτε «έσπασε αυγά» με τη Χρυσή Αυγή.
Εκτός από τις περιπτώσεις φανερής υποστήριξης ή αφανών συναλλαγών (Μπαλτάκος), υπήρχε πάντα μια μεγάλη ανοχή απέναντι στη Χρυσή Αυγή απ' όλα σχεδόν τα αστικά κόμματα.
Οι δηλώσεις Παρασκευόπουλου, λοιπόν, δεν πέφτουν σαν κεραυνός εν αιθρία. Ειδικά καθ' όλη τη διάρκεια των ετών που βρισκόμαστε σε "κρίση" και μετά την ραγδαία άνοδο των ποσοστών της ΧΑ και την είσοδό της στο κοινοβούλιο, ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε πάντα μια στάση προκλητικής ανοχής.
Ας γυρίσουμε πίσω, στο 2014
όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βοηθούσε τη Χρυσή Αυγή να λάβει υπόσταση πολιτική, στις συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» όπου ο ίδιος κατέβαζε τον κόσμο του, ή όταν την ίδια χρονιά στελέχη του (αντιπολίτευση τότε), θεωρούσαν τους ψηφοφόρους της ΧΑ παραπλανημένους, πάντως όχι απαραίτητα φασίστες, απενοχοποιώντας έτσι την ψήφο χιλιάδες πολιτών που στήριξαν την ΧΑ στις εκλογές.
Και αργότερα ως κυβέρνηση, ας θυμηθούμε την παροιμιώδη στάση της τότε Προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου, όπου:
Ήδη από το Μάρτη του 2015 έλεγε ότι «πρέπει να επανεξεταστούν οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί ενώ έλειπαν από τη Βουλή οι προφυλακισμένοι βουλευτές της Χρυσής Αυγής», διαφώνησε με την άρση της ασυλίας των ΧΑ Βουλευτών, και έκρινε ότι η Βουλή ήταν μη νόμιμη λόγω απουσίας αυτών των βουλευτών.
Δυο μήνες μετά, τον Μάη2015, στη Διάσκεψη των Προέδρων, αρνήθηκε να καταδικάσει τη ΧΑ για το περιστατικό ανάμεσα στον Κασιδιάρη και τη Λ. Κανέλλη «Η Διάσκεψη των Προέδρων δεν είναι δικαστήριο. Αν θέλει να κάνει μήνυση η Κανέλλη, δεν είναι κανένας από τους πρωταγωνιστές εδώ» (απόσπασμα της ομιλίας της)
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση επίσης διαφώνησε με την αναστολή χρηματοδότησης του κόμματος της ΧΑ, 
ενώ σφύριξε – και σφυρίζει - αδιάφορα για τη δίωξη του Δημάρχου Πατρέων Κ. Πελετίδη για μη προεκλογική διευκόλυνση της ΧΑ από μέρους του Δήμου.
Ο τότε υπουργός εσωτερικών και νυν Πρόεδρος της Βουλής Βούτσης, στην ερώτηση ΧΑ βουλευτή σχετικά με τον Πελετίδη: «Εχει παραβεί τη διάταξη που αφορά κατάχρηση εξουσίας, τη διάταξη που αφορά παράβαση καθήκοντος και τη διάταξη που αφορά τη συκοφαντική δυσφήμιση», είχε απαντήσει ανοιχτά «Εάν υφίσταται ζήτημα παράβασης καθήκοντος, υπάρχει το ζήτημα των πειθαρχικών ποινών, τις οποίες ο ελεγκτής νομιμότητας επιβάλλει, κ.λπ. Υπάρχει ένα ολόκληρο πλαίσιο στο οποίο θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί ως προς αυτό το ζήτημα. Σας το λέω ευθέως, παρότι δεν συμφωνώ – διαφωνώ – με την πολιτική θέση αυτού του δημάρχου. Παρότι – σας επαναλαμβάνω – διαφωνώ [...]»
Η δίκη είναι σε εκκρεμότητα σήμερα, με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. 
Τι να πούμε, ασφαλώς και για τη δίκη Ρουπακιά... με τις κωλυσιεργίες και όλα τα υπόλοιπα...
Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα που μου έρχονται πρόχειρα, υπάρχουν πλήθος άλλα. Και δε γίνεται να μη συμβαίνουν.
Ο φασισμός είναι το άλλο χέρι του καπιταλισμού και κανένα αστικό κόμμα δεν πρόκειται ποτέ να τον εμποδίσει εμπράκτως, όσο «αριστερό» ή «δημοκρατικό» κι αν αυτοπροσδιοορίζεται.
Ας Δούμε το ρόλο των τότε νεο"αριστερών" και την επιθυμία των καπιταλιστών να δώσουν την εξουσία στον Χίτλερ, για να μην ξαναζήσει όσα έζησε η ανθρωπότητα:
Απ' την Ιστορία της Σοσιαλδημοκρατίας στη Γερμανία:
Σεπτ 2012 απ' τον Οδηγητή
(..)
Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι σε περιόδους καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης πολλαπλασιάζονται τα ιδεολογήματα που επιχειρούν να συσκοτίσουν τις αιτίες της κρίσης και τους τρόπους διεξόδου από αυτή, να αποπροσανατολίσουν συνειδήσεις που αντικειμενικά βρίσκονται σε αναβρασμό λόγω της όξυνσης της επίθεσης του κεφαλαίου.
Στόχος τους να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών μαζών, να αποτρέψουν τη συνάντησή τους με την πρόταση του ΚΚΕ.
Ας δούμε την περιβόητη “Δημοκρατία της Βαϊμάρης”:
Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης του 1919
Στις 28 Φλεβάρη 1933, ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης του Χίτλερ, ο πρόεδρος της Γερμανίας Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Έτσι, λένε, καταλύθηκε το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και επικράτησε ο φασισμός. Αντικαταστάθηκε μια μορφή διακυβέρνησης της δικτατορίας των μονοπωλίων με μία άλλη.
Ας δούμε όμως, πως εξελίχθηκαν τα ιστορικά γεγονότα:
Όσο κι αν η αστική ιστοριογραφία πασχίζει να πείσει ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, που εγκαθιδρύθηκε στη Γερμανία με την κατάργηση της μοναρχίας και με την υιοθέτηση δημοκρατικού συντάγματος από την Γερμανική Εθνοσυνέλευση, στην πόλη Βαϊμάρη της Θουριγγίας (28/2/1919) αποτελεί κατάκτηση του λαού που επαναστάτησε το Νοέμβρη του 1918, η εγκαθίδρυσή της, “ο βίος και η πολιτεία της” δείχνουν ξεκάθαρα ότι αυτή δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένας πρόσκαιρος συμβιβασμός των μεγαλοκαπιταλιστών, που εξασφάλισε την εξουσία τους από τον “εχθρό λαό”.
Η γερμανική προλεταριακή επανάσταση (3 Νοέμβρη 1918 – Γενάρη 1919, στη Βαυαρία έως τον Απρίλη του ίδιου έτους) έχοντας ως υπόβαθρο, όπως και η Οκτωβριανή της Ρωσίας του 1917, τη μαζική εξαθλίωση που επέφερε για τις λαϊκές μάζες ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, παρουσίασε κοινά χαρακτηριστικά με εκείνη, όπως για παράδειγμα τα επαναστατικά συμβούλια εργατών και ναυτών. Η μεγάλη ποιοτική διαφορά ήταν το γεγονός ότι στη Γερμανία απουσίαζε το μαζικό και ταξικά συνεπές κόμμα του προλεταριάτου, το κομμουνιστικό (οι πρωτοπόροι επαναστάτες της ομάδας «Σπάρτακος» προχώρησαν στη δημιουργία τέτοιου κόμματος στο απόγειο της επανάστασης).
Παρ’ όλα αυτά, η δράση του προλεταριάτου, με αρχικούς στόχους που ξεπερνούσαν τα καπιταλιστικά πλαίσια κλόνισε σοβαρά την εξουσία της ηττημένης στον πόλεμο γερμανικής αστικής τάξης.
Αν και η δράση των επαναστατημένων μαζών συνέδεε τον αγώνα με τη διεκδίκηση της προλεταριακής εξουσίας, η ελλιπής αντίληψη που είχαν για το Σοσιαλισμό και για το δρόμο που οδηγεί σε αυτόν (στρατηγική), καθώς και οι αυταπάτες που διατηρούσαν ως προς το χαρακτήρα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (το κόμμα που με το ξέσπασμα του πολέμου ηγεμόνευσε στο χώρο του σοσιαλσοβινισμού) υποχρεωτικά οδηγούσε στο συμβιβασμό με τους αστούς, στην καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών και στον περιορισμό σε αστικές μεταρρυθμίσεις.
Η συντακτική εθνοσυνέλευση που εκλέχτηκε το Γενάρη του 1919 και η υιοθέτηση του Συντάγματος της Βαϊμάρης (4-28 Φλεβάρη) αντικατόπτριζαν την εδραίωση ξανά της εξουσίας των αστών, που σε σχέση με την προπολεμική περίοδο, δε χρειάζονταν πλέον να τη μοιράζονται και με τον αυτοκράτορα (Κάιζερ).

Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, σε σύγκριση με το προηγούμενο του Βίσμαρκ (1871) εμπεριείχε πιο προωθημένες διατάξεις (όπως η γενίκευση του δικαιώματος ψήφου σε όλους τους “πολίτες” άνω των 20 ετών, η δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, κλπ), που απλά απέβλεπαν στην πρόσδεση του λαού στα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Για την αποφυγή οποιασδήποτε “παρεξήγησης” επ’ αυτού, το άρθρο 48 του Συντάγματος έδινε στον Πρόεδρο της χώρας τη δυνατότητα (αναδεικνυόταν με άμεση ψηφοφορία από το λαό) να αναστέλλει όλες τις συνταγματικές ελευθερίες και να διατάσσει την επέμβαση των ενόπλων δυνάμεων, στην περίπτωση «που παρεμποδίζεται σημαντικά ή απειλείται η δημόσια ασφάλεια και τάξη» (αντίστοιχες διατάξεις έχουν όλα τα αστικά συντάγματα.)

Το εν λόγω άρθρο αξιοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο 1919 – 1933 για την καταστολή εργατικών απεργιακών αγώνων, για τη διάλυση συνταγματικά εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατιδίων όταν αυτές δεν ταίριαζαν απόλυτα με τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, για την “εν ψυχρώ” προώθηση των πιο αντιδραστικών απαιτήσεων των μεγαλοβιομηχάνων, για την αναστολή της κοινοβουλευτικής δράσης και στο τέλος, ως κατώφλι για το πέρασμα στην ανοιχτή φασιστική δικτατορία των εθνικοσοσιαλιστών.

Η άνοδος του ναζισμού
Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης 1929 – 1933, οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων στη Γερμανία είχαν να αντιμετωπίσουν την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού κινήματος και το δυνάμωμα της επιρροής του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτός ήταν ο αντίπαλός τους, αυτό φοβούνταν. Η ανησυχία τους μεγάλωνε γιατί το κύρος των παλαιών αστικών κομμάτων -του γερμανικού Λαϊκού, του γερμανικού Δημοκρατικού, του βαυαρικού Λαϊκού και άλλων- έπεφτε συνεχώς στις εργατικές συνειδήσεις.
Ταυτόχρονα, έπεφτε και η επιρροή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Οι εργάτες έδειχναν ολοένα και πιο μεγάλη δυσαρέσκεια, γιατί οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας που ήταν στην κυβέρνηση ψήφιζαν έκτακτα διατάγματα και αντιδραστικά μέτρα ενάντια στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα.
Μήπως τηρουμένων των αναλογιών σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν παρόμοια φαινόμενα;
Αδυναμία διαχείρισης της οικονομικής κρίσης έτσι που να χειραγωγούν το λαό, πτώση της επιρροής των αστικών κομμάτων;
Το φασιστικό κόμμα του Χίτλερ, που αυτοονομαζόταν Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, ανέπτυξε μια πλατιά αδίσταχτη δημαγωγία. 
Οι Γερμανοί φασίστες δήλωναν πως όλα τα δεινά των εργαζομένων της Γερμανίας τα προκαλούσε η Συνθήκη των Βερσαλιών (συνθήκη που υπογράφηκε με βαρείς όρους για τη Γερμανία μετά την ήττα της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) και υπόσχονταν μόλις πάρουν την εξουσία να καταργήσουν αμέσως τη Συνθήκη των Βερσαλιών και τους περιορισμούς που σχετίζονταν με τους εξοπλισμούς, να αγωνιστούν για να ξαναπάρει η Γερμανία τα εδάφη που είχε χάσει ύστερα από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο του 1914-1918 και να αποκτήσει καινούργια εδάφη.

Στους ανέργους υπόσχονταν εργασία και αύξηση των βοηθημάτων, στους εργάτες μεγαλύτερα μεροκάματα και καλυτέρευση των όρων εργασίας, στους μικροαγρότες την κατάργηση των ενοικίων για τη γη, των χρεών και τη χορήγηση επιχορηγήσεων, στους μικρεμπόρους και στους επαγγελματοβιοτέχνες μείωση των φόρων και χορήγηση πιστώσεων με χαμηλό τόκο, στους πληγέντες από τον πληθωρισμό οικονομική αποζημίωση, στους πρώην αξιωματικούς τη δημιουργία καινούργιου στρατού και την εφαρμογή της ρεβανσιστικής ιδέας.
Έτσι στις εκλογές για το Ράιχσταγκ το Μάη του 1928, το κόμμα του Χίτλερ συγκέντρωσε μόλις το 2,6% των ψήφων, αλλά δύο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1930 τα ποσοστά του εκτοξεύονται στο 18,3%, συγκεντρώνοντας 6,4 εκατ. ψήφους, και 107 βουλευτές με επικεφαλής τον Γκέρινγκ.
Τα παλαιά αστικά κόμματα και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έχασαν πολλές ψήφους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα συγκέντρωσε 4.590.000 ψήφους.
Τα αποτελέσματα των εκλογών από το ένα μέρος έδειχναν τη συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων γύρω από το Κομμουνιστικό Κόμμα και από το άλλο τη συνένωση των αντιδραστικών στοιχείων γύρω από το φασιστικό κόμμα.
Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή τριακοσίων εκπροσώπων των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του φασιστικού κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Οι μονοπωλιακοί κύκλοι δυνάμωσαν την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση των χιτλερικών.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα αγωνιζόταν δραστήρια ενάντια στο φασισμό, επιδιώκοντας το σχηματισμό ενιαίου εργατικού μετώπου. Τόνιζε πως ο φασισμός θα φέρει στο λαό τεράστια δεινά και θα οδηγήσει σε πόλεμο και στην εθνική καταστροφή.
Το Μάρτη του 1932 έγιναν προεδρικές εκλογές. Υποψήφιος προτάθηκε πάλι ο Χίντενμπουργκ. Οι σοσιαλδημοκράτες τον υποστήριξαν, δηλώνοντας πως η εκλογή του Χίντενμπουργκ θα σώσει τάχα τη χώρα από το φασισμό. Οι φασίστες είχαν υποψήφιο τον Χίτλερ και το γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα τον Ντίστερμπεργκ. Υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ο Ερνστ Τέλμαν. Επειδή κανένας υποψήφιος δε συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, στις 10 Απρίλη έγιναν πάλι εκλογές. Εκλέχτηκε ο υποστηριζόμενος από τη σοσιαλδημοκρατία Χίντενμπουργκ.
Με πρόταση του Χίντενμπουργκ στις 30 Μάη η κυβέρνηση του Μπρούνιγκ παραιτήθηκε. Την καινούργια κυβέρνηση σχημάτισε ο Φραντς φον Πάπεν, που αύξησε πρώτα-πρώτα τη φορολογία και ψαλίδισε τα κονδύλια για τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Ταυτόχρονα, οι μεγιστάνες της βιομηχανίας και οι μεγάλοι γαιοκτήμονες επιχορηγήθηκαν με εκατομμύρια μάρκα.
Τον Ιούλη του 1932 η κυβέρνηση του φον Πάπεν διέλυσε το Ράιχσταγκ και κατάργησε τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πρωσίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παίρνοντας υπόψη την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, έβαλε το ζήτημα να κηρυχθεί γενική απεργία διαμαρτυρίας. Οι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών πολέμησαν την πρόταση των κομμουνιστών και τους κατηγόρησαν για “πρόκληση”. Οι σοσιαλδημοκράτες εναντιώνονταν με όλα τα μέσα σε κάθε πρωτοβουλία και δράση των μαζών.
Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: «Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής».

Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του “μικρότερου κακού”, δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο “ριζοσπαστισμός από τα αριστερά”.
Να που και εδώ γίνεται η προπαγάνδα περί “άκρων” που είναι επικίνδυνα. Αλλά μήπως και σήμερα η αστική προπαγάνδα στην Ελλάδα δεν προβάλλει το ίδιο επιχείρημα ότι σε συνθήκες κρίσης οι απεργίες, οι εργατικοί αγώνες υπονομεύουν την οικονομία;
Μήπως τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι, που γδέρνουν το λαό τσακίζοντας μισθούς, συντάξεις, παροχές Υγείας, επιβάλλοντας φοροληστεία με τα χαράτσια, τη δραστική μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος, κάνοντας τη ζωή του λαού κόλαση, δε γίνονται για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση;

Η επικράτηση του ναζιστικού κόμματος

Στις εκλογές για καινούργιο Ράιχσταγκ που έγιναν στις 31 Ιούλη 1932 το φασιστικό κόμμα πήρε 13,7 εκατ. ψήφους και έβγαλε 230 βουλευτές. Τα πιο πολλά από τα παλαιά αστικά κόμματα έχασαν δυνάμεις. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παρά την τρομοκρατία, συγκέντρωσε 5,3 εκατ. ψήφους και πήρε 89 έδρες και το σοσιαλδημοκρατικό 8 εκατ. περίπου ψήφους και 133 έδρες. Οι χιτλερικοί διεκδίκησαν να τους δοθεί η εξουσία.

Το Νοέμβρη του 1932 έγιναν καινούργιες βουλευτικές εκλογές, που έδειξαν πως το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε αυξήσει ακόμη πιο πολύ την επιρροή του. Πήρε 6 εκατ. περίπου ψήφους. Το φασιστικό κόμμα είχε χάσει 2 εκατ. ψήφους και οι έδρες του από 230 περιορίστηκαν σε 196. Οι φασίστες έχασαν και στις εκλογές για τα τοπικά όργανα αυτοδιοίκησης.

Η κυβέρνηση του Πάπεν δεν κατόρθωσε να εξασθενήσει το ταξικό εργατικό κίνημα και γι’ αυτό πολλοί εκπρόσωποι και ιδιοκτήτες των μονοπωλίων ήθελαν την άμεση εγκαθίδρυση φασιστικής δικτατορίας.
Και βεβαίως το δρομολόγησαν στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που καθοριζόταν από το “Σύνταγμα της Βαϊμάρης”, που αναμασούν σαν παράδειγμα αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί στην Ελλάδα, παραλληλίζοντας τους κινδύνους για τη δημοκρατία με το τέλος της Βαϊμάρης.
Μ’ αυτό το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήρθε στο “τέλος του”. Όχι το τέλος της αστικής εξουσίας αλλά μιας μορφής άσκησής της από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Στις 17 Νοέμβρη 1932 ο Πάπεν παραιτήθηκε και καγκελάριος έγινε ο στρατηγός Σλάιχερ, που πραγματικά κατάργησε μερικά από τα έκτακτα αντιδραστικά διατάγματα του Πάπεν, αλλά δεν πέτυχε να εκτονώσει το εργατικό, λαϊκό κίνημα.
Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ.
Στις 30 Γενάρη του 1933 ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος.
Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση του Χίτλερ στην κυβέρνηση, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος κάλεσε τους ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων να κηρύξουν γενική απεργία με συνθήματα: «Όλοι στο πεζοδρόμιο!», «Να κλείσουν τα εργοστάσια!», «Στην επίθεση των αιμοβόρων φασιστικών σκυλιών να απαντήσουμε αμέσως με απεργία, με μαζική απεργία, με γενική απεργία!».
 Στην πρόταση αυτή οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας προπαγάνδιζαν ότι ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία νόμιμα.
Ο Χίτλερ, μόλις έγινε καγκελάριος, σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου όπου πήραν μέρος ο Πάπεν, ο Νόιρατ (Neurath), ο Φρικ και ο Γκέρινγκ, πρότεινε να χτυπηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα. 
Ο Χίτλερ δήλωσε: «Μπορούμε, αφού συντρίψουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα, να περιορίσουμε τον αριθμό των ψήφων του στο Ράιχσταγκ και έτσι να πάρουμε εκεί την πλειοψηφία».
Για να συντρίψουν το Κομμουνιστικό Κόμμα οι φασίστες οργάνωσαν μια τεράστια προβοκάτσια: Τη νύχτα προς τις 27 Φλεβάρη έβαλαν φωτιά στο κτίριο του Ράιχσταγκ και κατηγόρησαν γι’ αυτό τους κομμουνιστές.
Κύριος οργανωτής αυτής της πρόκλησης ήταν ο Γκέρινγκ. Αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος μπροστά σε ένα στενό κύκλο συνεργατών του Χίτλερ. «Ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει πραγματικά το Ράιχσταγκ», είπε ο Γκέρινγκ, «είμαι εγώ, γιατί εγώ έβαλα φωτιά σ’ αυτό».
Οι χιτλερικοί, χρησιμοποιώντας τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ σαν πρόσχημα, έκαναν μαζικές συλλήψεις αντιφασιστών με βάση καταλόγους που ήταν έτοιμοι από πριν. Περισσότερα από 10 χιλιάδες άτομα ρίχτηκαν στις φυλακές. Στις 28 Φλεβάρη, ύστερα από πρόταση της χιτλερικής κυβέρνησης, ο Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή.
Ολόκληρη αυτή η περίοδος δηλαδή αποδεικνύει ότι η αστική τάξη, με τη σημαντική βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας ανέδειξε τον Χίτλερ στην εξουσία.
Από την αντίθετη μεριά της ταξικής διαχωριστικής γραμμής, το ΚΚ Γερμανίας έδωσε έναν ηρωικό αγώνα πριν και μετά την επικράτηση του ναζισμού. Εκατοντάδες μέλη και στελέχη του δολοφονήθηκαν στους δρόμους από τους φασίστες και τις αστικές δυνάμεις καταστολής, δεκάδες χιλιάδες κλείστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανίστηκαν.
Οι κομμουνιστές ήταν οι μόνοι που αντιστάθηκαν πραγματικά ως συγκροτημένη πολιτική δύναμη στην άνοδο του ναζισμού. Συγκρούστηκαν και ένοπλα μαζί του πριν κυριαρχήσει. Συνέχισαν την αντίσταση μέχρι το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, με κάθε μορφή ακόμη και με τη συμμετοχή τους στα αντιστασιακά κινήματα των κατεχόμενων από τους ναζί χωρών.

Αντικομμουνισμός και προπαγάνδα περί “άκρων” για να χτυπήσουν το κίνημα
Η αστική προπαγάνδα για τη Βαϊμάρη στοχεύει να υπονομεύσει, να χτυπήσει το ταξικό εργατικό κίνημα, χειραγωγώντας το λαό στην αστική πολιτική.
Μετά την ανατροπή του Σοσιαλισμού στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης το 1989-1991 και την προσωρινή νίκη της αντεπανάστασης, η αστική τάξη με περισσότερη ορμή εξαπολύει τον αντικομμουνισμό, τη συκοφαντία, τη διαστρέβλωση της ιστορίας.
Με το ιδεολόγημα περί “ολοκληρωτικών καθεστώτων” προωθούν την εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό.
Αποσπούν το φασισμό από τη μήτρα που τον γέννησε δηλαδή τον ίδιο τον καπιταλισμό στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.
Λένε ότι τον φασιστικό άξονα, που εξαπέλυσε πρώτος τον πόλεμο, τον νίκησε η “δημοκρατία”. Αλλά αυτές οι δήθεν δημοκρατικές δυνάμεις, που λένε ότι νίκησαν το φασισμό, αυτές ήταν που επίσης συνέβαλαν τα μέγιστα στην άνοδο του Χίτλερ στην κυβέρνηση της Γερμανίας και στην ενίσχυσή του.
Έπαιξαν σημαντικό ρόλο τα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Αγγλίας και οι κυβερνήσεις τους. Οι τράπεζες και τα άλλα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Αγγλίας επένδυσαν δισεκατομμύρια δολάρια στην ανόρθωση του δυναμικού της πολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας, έχοντας υπόψη να χρησιμοποιήσουν τη χώρα αυτή στον αγώνα εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. 
Οι μεγάλοι Αμερικανοί ιδιοκτήτες μονοπωλίων, όπως ο Μόργκαν, ο Ντιπόν, ο Ροκφέλερ και άλλοι, αρκετά χρόνια ενίσχυαν το χιτλερικό κόμμα.

ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία υπολόγιζαν ότι θα πετύχαιναν να στρέψουν τον Χίτλερ κατά της ΕΣΣΔ, ώστε και η σοβιετική εξουσία να ανατραπεί και η αποδυναμωμένη Γερμανία να υποχρεωθεί να δεχτεί τους δικούς τους όρους μετά το τέλος του πολέμου στο μοίρασμα της λείας, έτσι ώστε να βγουν κερδισμένα τα δικά τους μονοπώλια και χαμένα τα γερμανικά.
Μετά απ’ όλ’ αυτά γίνονται κατανοητά τόσο η θεωρία της “Δημοκρατίας της Βαϊμάρης” και η στόχευσή της, όσο και το υπόβαθρο που εκκολάπτει και ενισχύει μορφώματα σαν τη “Χρυσή Αυγή”.
Στόχος τους είναι, το εργατικό λαϊκό κίνημα, το χτύπημα της αντικαπιταλιστικής πάλης.
Είναι υποκρισία η δήθεν καταδίκη των φασιστικών μορφωμάτων από τους αστούς.
Είναι δημιουργήματά τους ακριβώς ως ένας ακόμη μοχλός καταστολής, λειτουργούν ως προστάτες των καπιταλιστών και της ιδιοκτησίας τους.
Εχθρός τους επομένως είναι η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, ενώ αξιοποιούνται τόσο από το αστικό κράτος όσο και από τους μεγαλοεπιχειρηματίες ως οι αδίσταχτοι μοχλοί καταστολής του εργατικού κινήματος και των κομμουνιστών, με ιδεολογία το αντικομμουνιστικό μίσος.
«Η ιστορική πείρα (μαζί και αυτή της Δημοκρατίας της Βαιμάρης) φανερώνει ότι η αστική τάξη διαθέτει την ευλυγισία και την πονηριά, προκειμένου να επιλέγει κάθε φορά την αναγκαία εκείνη μορφή της κρατικής εξουσίας (κοινοβουλευτική δημοκρατία, φασισμό κλπ) και τις αντίστοιχες πολιτικές δυνάμεις που θα είναι πιο αποτελεσματικές στην υπεράσπιση των συμφερόντων της και της δικτατορίας του κεφαλαίου. Εναπόκειται στην εργατική τάξη και την πρωτοπορία της, το Κομμουνιστικό Κόμμα, να χαλάσουν τους παραπέρα σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Χρειάζεται να αποκαλύπτουν ότι η αντίδραση «σε όλη τη γραμμή» αποτελεί νομοτελειακό συνοδοιπόρο του καπιταλισμού στο μονοπωλιακό του στάδιο, ότι μοναδικός σίγουρος τρόπος για τη συντριβή της δεν αποτελεί η υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας, αλλά το επαναστατικό τσάκισμα του αστικού κράτους συνολικά και το στέριωμα της προλεταριακής δικτατορίας.» (ΚΟΜΕΠ Τεύχος 3/2012)
Ψαξ” το παραπάνω:
Ριζοσπάστης, Σάββατο 16 Ιούνη 2012 (Ένθετη Έκδοση)
Κομμουνιστική Επιθεώρηση, τ. 3.2012, “Ο αστικός χαρακτήρας των εθνικιστικών δυνάμεων”

Μόνιμος σύνδεσμος
από οδηγητή