Συνολικές προβολές σελίδας

Translate

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Καστρινός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Καστρινός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

04 Μαρτίου, 2020

Ο ΚΑΣΤΡΙΝΟΣ ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΝΑ ΤΟΥ -ΤΑ ΚΑΡΑΒΑΝΙΑ


                 Τα καραβάνια.
Ζωγράφος έστησε δουλειά, ανάμεσα στο Μάρτη,
τση φύσης το ζωντάνεμα, ζωγράφιζε ένα χάρτη.

Το θέμα που σκιτσάριζε, δεν είχε καμιά σχέση,
γύρω από θάλασσα, βουνό, και στου ουρανού τη μέση.

Μέτραγε.. τράβαγε γραμμές, οριοθετούσε Κράτη,
και δρόμους χιλιοπέραστους, που χάραξαν οι σκάρτοι.

Τα καραβάνια τση ντροπής, και των απελπισμένων,
μια προσφορά στον κόσμο μας, κάποιων διεστραμμένων.

Κάποιων που θέλουν θύματα, να βγουν τα σχέδια τσους,
φτώχεια, χαμένα όνειρα, μέχρι και τα παιδιά τσους.

Ο νους του φέρνει χρώματα, και το μολύβι τρέχει,
η απελπισία μάχεται, δεν νοιάζεται αν βρέχει.

Δεν νοιάζεται, δεν σκέφτεται, αν θα την βρει η βολίδα,
το βλέμμα ψάχνει επίμονα, που βρίσκεται η ελπίδα.

Ψάχνει το φως, ορίζοντες, γαλάζια μονοπάτια,
ψυχές που΄χουν απόγνωση, και την καρδιά κομμάτια.

Μιλάει στο σκίτσο η πινελιά, βαθύς ο υγρός ο τάφος,
προσεκτικός κι απόλυτος, ο έμπειρος ζωγράφος.

Προβάλει τα φαντάσματα, τα σκοτεινά και μαύρα,
και καραβάνια που περνούν, από φωτιά και λάβρα.

Προβάλει αποτυπώματα, από βρώμικα παιχνίδια,
που παίζουν για συμφέροντα, αδίστακτα μορφίδια.

Ψυχές εκμεταλλεύονται, τα ύπουλα τομάρια,
που στέλνουν για ενσωμάτωση, καρφιά απ΄τα συρτάρια.

Καρφιά που ανακατεύονται, η διάθεση να αλλάξει,
που φέρνουνε την έκρηξη, στον πόνο που έχουν φτιάξει.

Που γίνονται από πρόθεση, και απειλή στο τέλος,
στα καραβάνια προς το φως, δείχνει το κάθε βέλος.

Και ζωγραφίζει ακούραστα, ανάμεσα στο Μάρτη,
μακρυά από συρματόπλεγμα, που άλλοι κάνουν πάρτι.

Ποίος Θεός αμόλυντος, θα δώσει εκεί τη λύση,
και συμβουλές κατάλληλες, στο χέρι που έχει οπλίσει;

Τέλειωσε ο ζωγράφος μας, ακρήτσες συμπληρώνει,

τα τόσα συναισθήματα, που βγαίνουν καμαρώνει.!!!












30 Απριλίου, 2019

ΤΟ "ΠΡΟΣΩΠΟ" ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΣΗ ΝΥΧΤΑΣ...


                 ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΡΕΧΟΥΜΕ.
Σε οίστρο είναι η Ζάκυνθος, γιατί η σεζον αρχίζει,
παντού δουλειές, τραβήγματα, το σκηνικό ζαλίζει.
Θα΄ρθουν οι επισκέπτες μας, οι καθαροί κ΄ωραίοι,
να ζήσουμε απ΄τα πλούτη τσους, κι εμείς οι αρουραίοι

Με τα τρυγόνια φτάνουνε, μας φεύγουν με τσι τσίχλες,
τοπίο Ευρώπης γίνονται, κι οι πρωινές ομίχλες.
Και λέω για τα μούτρα μου, π΄άλλο καλό δεν έχω,
μη τσου συγχύσω γίνομαι, γλυκός, κι όλο προσέχω.
Πουλόκαιροι και μπαίνουνε, σαν τα πτηνά οι τουρίστες,
σε φουλ ρυθμό κ΄οι δρόμοι μας, με οδηγούς σολίστες.
Γνωστό το παραλήρημα, κι όσα θα πω είναι λίγα,
τέτοια εποχή σαλευουνε, και τσου τσιμπάει μύγα.
Ήρθε η σεζόν με διάθεση, καλά μας ξυπνητούρια,
το άγχος ξαναγύρισε, το τρέξιμο κι η φούρια.
Αρχίζει η περίσταση, αρχίζει η βουρλισία,
ίσως και αναπόφευκτη, στην άσφαλτο η θυσία.
Και σκέφτομαι τα μέσαθες, και έξω από την πόλη,
το οδικό το δίκτυο, που καταπίνουμε όλοι.
Βλέπω αυτά που βλέπετε, τη μόνιμη αναρχία,
κάθε γωνιά τση Ζάκυνθος, δηλώνει δυστυχία.
Μια δυστυχία απ΄τσι πολλές, να κατεβείς στη πόλη,
πεζοί, και αυτοκίνητα, μια μπάλα είμαστε όλοι.
Παντού τόσα εμπόδια, πασχίζεις να προκάμεις,
δεν ξέρεις πιό το βήμα σου, και κατα που να κάμεις.
Τα βράδια ανεξέλεγκτα, τα ζει η νεολαία,
παράπονα στη μοίρα τσους, ψάχνουν αποστολέα.
Το πρόσωπο τση νύχτας μας, ρυθμός, και τα΄μπα του΄μπα,
ζαλάδα, πονοκέφαλος, και στο σκοτάδι η λούμπα.
Καραδοκεί τη μία στιγμή, και δεν αλλάζει θέση,
ένα μένει να μάθουμε, μέσα ποίος θα πέσει.!!!

20 Απριλίου, 2017

ο Καστρινός ΑΝΤΙ-ΚΑΣΤΡΙΝΑ





Καστρινος καστρινος:
πριν 10 ώρες

ΑΝΤΙ- ΚΑΣΤΡΙΝΑ.
Μπορεί να βλέπω πράματα, πολλά και όσα θέλω,
μπορεί να γίνω ζήτημα, και που φορώ καπέλο.

Μπορεί στην παρουσία μου, το σάλιο να κολάει, 
μηδενικό, ένα τίποτα, και να κρυφογελάει.

Όμως, κατά τη διάθεση, μπορεί να γίνει ποιήμα,
με μιά ροή αφάνταστη, και ποταμό τη ρίμα.

Να παρασύρει βούλουκα, κ΄ένα αδειανό κεφάλι,
που στη μιλιά αργό ρυθμό, αδύνατον να βάλει.

Να τραγουδιέται, να γελάς, μόνο με μιά κιθάρα,
να μείνει σ΄αλησμόνητους, στίχους η σαχλαμάρα.

Να καθαρίσει την κρυφή, τη ζήλια του χειμώνα,
να δείξει μία ξάστερη, πραγματική εικόνα.

Αυτή που είναι εν ζωή, και που καλά την κρύβει,
που η αμαρτία η μόνιμη, ανάλογα ανταμοίβη.

Χρειάζεται ο καθένας μας, τη θέση του να ξέρει,
όσο και το επίπεδο, που έχει και προσφέρει.

Θέλει αγώνα ατέλειωτο, ν΄ανέβεις σκαλοπάτια,
μυαλό και καθοδήγηση, να βρείς τα μονοπάτια.

Θέλει προφίλ του έντιμου, και μετριοφροσύνη,
τη γνώμη απ΄τον καθένανε, να πέρνεις που σε κρίνει.

Να σέβεσαι τσου γύρο σου, ν΄απαρνηθείς το ψέμα,
να ψάξεις για συνείδηση, στα μούτρα σου το αίμα.

Μπορεί να βλέπω πράματα, μα μή με βγάλτε μάντη,
βγάλτε με αδιόρθωτο, κι΄αν θέρτε συκοφάντη.

Όμως διαθέτω λογική, κι΄έχω σκληρή την πένα,
όπως και το ελεύθερο, να πει κάποιος για μένα.

Ένα ρητό μάθε να λες, κι΄εσύ που αιωρείσαι,
το δείξε μου το φίλο σου, για να σου πώ ποιός είσαι.!!!

24 Ιουλίου, 2016

Καστρινός: Μουρλοί στο δρόμο, κυνηγοί, έχει ριζώσει ο κάλος,, είναι η μόδα πόκεμον, κι ο πυρετός μεγάλος.



Καστρινος καστρινος

                                   Μια κοινωνία θέλουνε, καλά συνδεδεμένη,
                                σε μιά οθόνη μόνιμα, σκυφτοί, ντοπαρισμένοι.


Και τα μυαλά στα πόκεμον.


Ούλος ο νέος πληθυσμός, δεν στρέφει αλλού ματάκια,
στο κινητό ο ζήλος του, ψάχνει για τερατάκια.

Μουρλοί στο δρόμο, κυνηγοί, έχει ριζώσει ο κάλος,

είναι η μόδα πόκεμον, κι ο πυρετός μεγάλος.


Το κινητό που΄χαν στ΄αυτί, τώρα το΄χουν στα μούτρα,
υπνωτισμένα τρέχουνε, με οδηγό την κούτρα.

Νά το εκεί ένα τσάκοτο, κι άλλη επιτυχία, 
αυτό δεν είναι πιά χαρά, αυτό είναι ευτυχία.

Έχει και γυμναστήρια, μαλάκα θα τα βρούμε,
πιό όμορφα να νιώσουνε, στον κόσμο δεν μπορούνε.

Βουρλίζονται, τρελαίνονται, να πιάνουν τερατάκια,
καμιά φορά σκοντάφτοντας, γίνονται κοματάκια.

Επιδημία έπεσε, στα πάρκα τσι πλατείες,
παιχνίδι με αποτέλεσμα, με φάτσες μπούμ κι αστείες.

Γενιά νέα σε λήθαργο, νέα τεχνολογία, 
δίνει το αποβλάκωμα, και στα μυαλά μαγεία.

Δεν θα΄χουν λόγο κι άποψη, αγώνες και απαιτήσεις,
το φέις μπουκ, το πόκεμον, και χάι συζητήσεις.

Κουκούτσι ελεγχόμενο, χωράφι είναι ο χώρος,
στη χρήση του επιβάλλεται, μεταλλαγμένος σπόρος.

Επιτυχία φοβερή, στο χάρτη σημειώνουν,
το πρόγραμμα ειδικεύτηκε, να μας αποχαυνώνουν.

Μια κοινωνία θέλουνε, καλά συνδεδεμένη,
σε μιά οθόνη μόνιμα, σκυφτοί, ντοπαρισμένοι.

Έτσι θα προχωρήσουνε, το μέλλον τσου ανήκει,
το πόκεμον επέτυχε, άλλη νιά νέα νίκη.

Βλέπω αυτά που βλέπετε, ξεχνιέμαι και χαζεύω,
πως γίναμε γαλόπουλα, μάνα δεν το πιστεύω!
.............................

Ο πίκατσου και οι πραγματικοί θησαυροί...

«Φούσκα» ή «φαινόμενο»; Περαστική μόδα ή μόνιμο «κόλλημα»; 
«Κοινωνικός αυτισμός» ή «σήκωμα απ' τον καναπέ» (λέμε τώρα); Παιχνίδι ή κάτι πολύ περισσότερο; 
Αυτά και άλλα τόσα βαθυστόχαστα ερωτήματα απασχολούν μέρες τώρα αναλυτές κάθε είδους, με αφορμή το νέο παιχνίδι της «Nintendo» («Νιντέντο») για κινητά τηλέφωνα, το πασίγνωστο «Pokemon Go», για το οποίο τα ΜΜΕ δεν έχουν πάψει να μας βομβαρδίζουν με κάθε μικρή -και μάλλον ανούσια- λεπτομέρεια, σε στιλ διαφήμισης: Από το ραντεβού εκατοντάδων νέων το περασμένο Σάββατο στο Σύνταγμα για να κυνηγήσουν και να γυμνάσουν τα πόκεμόν τους έως τους servers της εταιρείας που έπεσαν από την πολλή κίνηση και βέβαια για κάθε πιθανό και απίθανο ευτράπελο από κόσμο που τον συνέλαβε, τον έκλεψε, εντόπισε πτώματα (!), παραιτήθηκε από τη δουλειά του για να βγει και να κυνηγήσει όλα τα μικρά εικονικά «τερατάκια». 
Άλλοι πάλι εστιάζουν στην «καινοτομία» του παιχνιδιού «επαυξημένης πραγματικότητας», κάτι σαν υψηλής τεχνολογίας κυνήγι χαμένου θησαυρού, που συνδυάζει πολλές από τις τεχνολογίες που βρίσκονται στα κινητά τηλέφωνα, από το gps έως την κάμερα, τη μεταφορά δεδομένων κ.ο.κ., με τους αγαπητούς και γνωστούς από την ομώνυμη σειρά καρτούν «χαρακτήρες» που παίζουν στις τηλεοράσεις εδώ και περίπου 20 χρόνια.

***

Αλλά όλοι, ή σχεδόν όλοι, φαίνεται να αγνοούν την πραγματική αιτία (και όχι αποτέλεσμα) της μεγάλης επιτυχίας που γνωρίζει το παιχνίδι. Και αυτή δεν είναι άλλη απ' το ότι τα κατά τ' άλλα συμπαθή τερατάκια κουβαλάνε κέρδη με το τσουβάλι στα ταμεία των επιχειρηματικών ομίλων που τα δημιούργησαν.
Μια ματιά στα οικονομικά στοιχεία που βλέπουν έως τώρα το φως της δημοσιότητας είναι αρκετή.
  • Μέσα σε ένα 4ήμερο, από τις 11 έως τις 15 Ιούλη, η «Nintendo», το γιαπωνέζικο μεγαθήριο του ούτως ή άλλως «χρυσωρυχείου» των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και κατά 32% μέτοχος στο νέο παιχνίδι, αύξησε τα κέρδη της κατά... 63%. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τα «τερατάκια» του πόκεμον τής έδωσαν κάπου 13,1 δισ. δολ. «πάνω» στην αξία της στην αγορά, που τώρα υπολογίζεται στα 38 δισ. δολάρια. 
  • Τα «καθαρά» κέρδη, με τους πλέον συντηρητικούς υπολογισμούς, υπολογίζονται γύρω στα 14 εκατομμύρια δολάρια. Την περασμένη βδομάδα, μάλιστα, σε μια «υπερβολική» όπως χαρακτηρίστηκε από τα διεθνή ΜΜΕ αντίδραση, το χρηματιστήριο στο Τόκιο έκανε μεγάλη βουτιά, όταν η εταιρεία ανακοίνωσε ότι δεν πρόκειται να αναθεωρήσει (ακόμα) προς τα πάνω τις προβλέψεις της για τα φετινά κέρδη.
  • Η «Niantic», η αμερικάνικη εταιρεία με έδρα το Σαν Φρανσίσκο που ανέπτυξε το εν λόγω παιχνίδι (πρόκειται για εταιρεία δημιουργημένη στα σπλάχνα της «Google», ενώ η «Nintendo» κατέχει ένα μάλλον σημαντικό κομμάτι της) κέρδισε 40.000 δολάρια τα πρώτα... 3 λεπτά κυκλοφορίας του παιχνιδιού.
  • Η «Apple» και η «Google», τα δυο μονοπώλια των νέων τεχνολογιών, δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται εκτός του «παιχνιδιού», με ένα 30% των κερδών να πηγαίνει αυτόματα στα ταμεία τους. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι μετοχές της πρώτης κέρδισαν 5% (κάπου κοντά στα 25 δισ. δολάρια) όταν το παιχνίδι πρωτοπαρουσιάστηκε στις αρχές του μήνα.
Το επιχειρηματικό παιχνίδι γύρω από το πόκεμον έχει κι αυτό τις μάχες του, πολύ πιο σκληρές από αυτές ανάμεσα στα τερατάκια τσέπης. 
Για παράδειγμα, δεν είναι λίγοι οι επιχειρηματικοί όμιλοι που διαβάζουν με ανησυχία τα στοιχεία που λένε ότι τα 43 λεπτά που περνάνε ημερησίως πάνω από τις οθόνες των κινητών τους οι χρήστες της εν λόγω εφαρμογής, «κόβουν» πελατεία από τα γκισέ εταιρειών που διαχειρίζονται εφαρμογές όπως το WhatsApp, το Instagram, το Facebook κ.ο.κ., αν και σε πολλές περιπτώσεις είναι οι ίδιες εταιρείες που βρίσκονται πίσω από πολλές από τις παραπάνω εφαρμογές.
 Άλλοι, όπως για παράδειγμα το μονοπώλιο της «Sony», βλέπουν με ανησυχία την εκτόξευση της «Nintendo» που μετά από πολλά χρόνια που θεωρείτο «ξεγραμμένη», την ξεπέρασε σε χρηματιστηριακή αξία. Κι άλλοι, είτε κάνοντας την επιθυμία τους πραγματικότητα, είτε προειδοποιώντας τους αφελείς του χρηματιστηριακού «τζόγου» μιλάνε για «φούσκα» που δεν θα αντέξει για πολύ.

***

Με δυο λόγια, εμείς το χέρι στη φωτιά δεν το βάζουμε για τις κοινωνικές, ψυχολογικές και άλλες τάσεις που βρίσκονται πίσω από την επιτυχία του παιχνιδιού και για τις οποίες τόση κουβέντα γίνεται.
 Ούτε, βεβαίως, με το παρόν σχολιάζουμε τυχόν άλλες επιπτώσεις ψυχολογικές και κοινωνικές που έχει όταν ένα παιχνίδι εξελίσσεται σε εμμονή. 
Αλλά το σίγουρο είναι πως το πραγματικό παιχνίδι παίζεται όχι στα εικονικά γυμναστήρια των pokemon στις πλατείες και τους δρόμους αλλά στον... πραγματικότατο κόσμο των επιχειρηματικών κερδών που οι εκατομμύρια χρήστες του βοηθάνε να αυγατίζουν...
Γ.Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Αποκαλυπτικά» του «Ριζοσπάστη» της 26ης Ιούλη 2016.
Καλό απόγευμα!!!

12 Μαΐου, 2016

"η μουτζούρα γράφει σκληρές αλήθειες"

Το συνεργείο (1)
φωτό από την Laura Pap
Εφτά ο βαθμός του ενδεικτικού, που΄βγαλα το σχολείο,
κι έγραψα τέλος διάβασμα, οπίσω στο βιβλίο.
Δημοτικό σαν ήμουνα, όλο ζωή γεμάτος,
έμαθα, τι δεν έμαθα,σε μάκρος και σε πλάτος.

Ο σεβασμός κυρίευε, τα συναισθήματά μου,
κι η πειθαρχία μ΄έσφιγγε, στα πρώτα βήματά μου.
Αγάπαγα τον τόπο μου, αγάπαγα τη φύση,
ο τρόπος του δασκάλου μου, ποτέ δεν θα μ΄αφήσει.
Οι φίλοι μου Γυμνάσιο, κι εγώ για συνεργείο,
για μια ψυχή ευαίσθητη, ένα μικρό σφαγείο.
Σκληρή η αρχή του πάγκου του, εκεί άλλο θρανίο,
και με φωνές πρωτόμαθα, που΄ναι το καφενείο.
Σοφό το πεζοδρόμιο, που θα μου φέρει γνώση,
να ασβεστώνω την αυγή, τσι οχτό να΄χει στεγνώσει.
Μια τέχνη και το σάρωμα, να΄ναι σεστάδοι οι χώροι,
και τα εργαλεία στη σειρά, που θα΄ρθουν οι μαστόροι.
Κλείδωσα που΄χα μέσα μου, ένα μικρό παιδάκι,
και φοβισμένος το΄κρυψα, πέταξα το κλειδάκι.
Το συνεργείο, η αίθουσα, του άλλου μου σχολείου,
και μάθημα στον πίνακα, η θέση του εργαλείου.
Μυαλό κι αυτοσυγκέντρωση, αρχές και πειθαρχία,
να εκφράσεις γνώμη δύσκολο, γιατ΄είχε ιεραρχία.
Σκληροί η δασκάλοι, αφεντικά, φουσκιά οι παρεμβάσεις,
πρώτη δουλιά στη βλάβη σου, κοίτα να την διαβάσεις.
Δεν θέλει χέρια άτσαλα, μιμίσια προθυμία,
κοίτα να δώσεις προσοχή, νιώσε τη γνωριμία.
Σφυριά, τα λόγια που άκουγα, με βάζαν στη σειρά μου,
ήταν η αρχή του δρόμου μου, ο τρόπος στα όνειρά μου..


Πέταξα μπόι στη δουλιά, και πρόωρο αντριλίκι,
ήρθε και κειό του κόπου μου, το πρώτο χατζιλίκι.
Άλλαξα φίλους που΄ξερα, και σχολικές συνήθειες,
μέσα η μουτζούρα πρόσεξα, γράφει σκληρές αλήθειες.
Γράφει για το επίπεδο, κοινωνικών στρωμάτων,
με άλλο μάτι η μπλούζα η γκρί, με άλλο η των χρωμάτων.
Εφτούνο με δυσκόλεψε, να διώξω τη ντροπή μου,
και μεσ΄τη νέα τάξη μου, να λύσω τη σιωπή μου.
Αυτό κι αν ήταν μάθημα, με τόνους και σημεία,
μοιάζαμε σαν ομώνυμα, και με επαφή καμία.
Διαχωρισμός και έντονος, στη χώρα των πνευμάτων,
αλλού οι μικροί μουτζούρηδες, αλλού οι των γραμμάτων.
Άλλη η παλάμη του στυλού, άλλη των εργαλείων,
άλλη η ζωή των πρακτικών, και άλλη η των βιβλίων.
Ροζιάσανε τα χέρια μου, και πήραν άλλο χρώμα,
κείνη του ΩΜΟ η μυρωδιά, είναι στη μύτη ακόμα.
Το συνεργείο μου΄μαθε, καλός- κακός πελάτης,
και κειο, αν είναι ψεύτικο, το χτύπημα τση πλάτης.
Στο κάθε τι αδούλευτο, ζέσταμα και άφηνέτο,
κι αν δεν σου λύσει, μην βιαστής, καίει το καμινέτο.
Εδιάβαζα τα λάθη μου, διάβασμα σημασίας,
ήταν για κειό το ένστικτο, τση αυτοπροστασίας.
Μην στέκεις στο αυτονόητο, λιμνάζουν τα νερά του,
το πρόβλημα έχει κώδικα, τη λογική σειρά του.
Πρέπει να είσαι αθόρυβος, σαν μάστορας αν γίνεις,
ή με μυαλό το βάδισμα, ή έδωπα θα μείνεις.
Να μάθω με όποιο τίμημα, ήταν η απόφασή μου,
τα βράδια η παρέα μου, εγώ και η κούρασή μου..

Το Συνεργείο (3)
Σχολή το πεζοδρόμιο, δύσκολη και μεγάλη,
πατεί στην ολοκλήρωση, για όποιονε τη βγάλει.
Μαθαίνει, νιώθει τη ζωη, μ΄όλη την έντασή τσης,
τα χίλια τση τα πρόσωπα, κι όλη την έκτασή τσης.
Σου φέρεται ανάλογα, μετράει και τι πιστεύεις,
κι αν δεν υπάρχει υποταγή, μόνος σου την παλεύεις.
Σε δένει σε μιά μέγκενη, να βήξεις δεν σ΄αφήνει,
η υγεία κι η ασφάλεια, είναι δική σου ευθύνη.
Το θέμα επιβίωσης, σε τρώει κάθε μέρα,
ψάχνεις ανάσα επίμονα, το καθαρό αέρα.
Ζούσα την εκμετάλλευση, συνάμα και τη βία,
στην άμισθη προσπάθεια, δεν έπερνα βραβεία.
Τιμή μου και καμάρι μου, το λερωμένο ρούχο,
ένα κορμί με μώλωπες, είναι το μόνο που΄χω.
Δεν είχα εγώ τη δύναμη, στα γράμματα ήμουν πάτος,
δεν είχα γνώσεις σπούδαγμα, για να πιαστώ από κράτος.
Εγώ ζητούσα επίμονα, μάστορα να με βγάλει,
με όνειρο κι απαίτηση, το διορισμό οι άλλοι.
Εγώ παλεύω σήμερα, να σώσω αυτό το κράτος,
το πελατοδημόσιο, ο δρόμος ο χορτάτος.
Μια αναδρομή εστοίχησα, από τα περασμένα,
έχουν αξία όλα αυτά, κι ας έιναι γερασμένα.
Τα παιδικά τα τραύματα, κάπου βαθιά έχουν μείνει,
σε μια ζωή παράλογη, σε μια ζωη καμίνι.
Η Ελλάς το συνεργείο μου, νοσεί και δεν γειαίνει,
κι ας άσπρισε το στήθος μου, μαλλιά φρύδια και γένι.
Πληγή και φτούνη μέσα μου, που΄χασα το παιδάκι,
θα΄βρω ποτέ που έθαψα, εκείνο το κλειδάκι;!!!