 |
| Ακυβέρνητο λόγω μηχανικής βλάβης, είναι από το μεσημέρι στη θαλάσσια περιοχή του Παγασητικού κόλπου, το επιβατηγό οχηματαγωγό πλοίο «Μυρτιδιώτισσα» που είχε αποπλεύσει από το λιμάνι του Αγ. Κωνσταντίνου, για Σκιάθο, Σκόπελο, Αλόννησο.
Ιανουαρίου 13 2017 14:37
|
 |
| http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=8/2/2013&id=14426&pageNo=6 |
-Έχω δουλειά, δεν μπορώ. -Πρέπει να πάω κάπου, δεν θα είμαι στο σπίτι. -Η μάνα μου σήκωσε πίεση, δεν την αφήνω. - Έχω στραμπουλίξει το πόδι μου, δεν οδηγώ. -Παίρνω αντιβίωση, δεν πίνω. –Κάνω δίαιτα, δεν τρώω. -Μια φίλη χωρίζει, δεν…
Μια ετοιμόρροπη παράγκα μονταρισμένη με ψέματα για να στεγάσω τα «δεν» μου. Πρόσωπο δε βλέπεις, μια φωνή μόνο ακούς, απ’ το βάθος, ξηλωμένη στην ούγια, βραχνή απ’ την τόση κακοποίηση, να εκτοξεύει πυρ ομαδόν, σαχλές, κοινότοπες δικαιολογίες, πότε ο τόνος πένθιμος, πότε επενδεδυμένος ασφυχτικά το ζορισμένο γέλιο μου.
Δε θέλω να πηγαίνω πουθενά πια. Δε θέλω να βγαίνω έξω, μ’ ενοχλεί η πολυκοσμία και οι φωνές και τα σκουντήματα και τα γέλια, πόσα γέλια, πού βρέθηκε τόση χαρά και δεν πήρα μυρουδιά;
Μ’ αρέσει να μένω στο σπίτι μου, αγκαλιά μ’ ένα φλύαρο, κατακόκκινο κουβάρι και δυο ακούραστα κριτικές, μαύρες βελόνες, να πλέκω σε αιχμηρά ζακάρ τις γωνίες που έγδαραν το πέρασμα μου και σε αφράτες, μαλακές πλεξούδες τα στρώματα που το σώμα κυλίστηκε, για να συναντήσει έρωτες και απώλειες και στα κρόσσια να σαλεύουν κάτι καινούργια ονειράκια , αφημένα στις τρέλες των ανέμων, που ας φυσάνε όπου να ‘ναι.
Ενδιάμεσα μ’ αρέσει να κοιμάμαι έναν ύπνο σα θάνατο κι άλλοτε να βολτάρω με άγρυπνα, ιαματικά βήματα το μακρύ διάδρομο της αρμονικής προσγείωσης μου.
Μ’ αρέσει που περνούν μέρες, που ξεχνάω να φάω κι άλλες που με το ζόρι κουβαλάω το κανιβαλικά χορτασμένο στομάχι μου. Έτσι μ’ αρέσει.
Κι όταν κάποιες φορές αναγκάζομαι και σέρνομαι και ζω όλη τη διαδικασία -μπανιάρομαι, ντύνομαι, βάφομαι- ,ακόμα και την ώρα που οδηγώ, με κατατρώει το άγχος να κατασκευάσω το πιο πρωτότυπο και πιστευτό «δεν», που, έστω και την τελευταία στιγμή, θα με σώσει και θα με επιστρέψει το γρηγορότερο στο λαβύρινθό μου, σ’ αυτόν τον γρίφο μου, που εντατικά εντρυφώ κι ηδονικά καθυστερώ να λύσω.Με συνθλίβετε. Και το χειρότερο, με την επιμονή σας να με πείσετε κάθε φορά , να σας ακολουθήσω, μ’ εξωθείτε να ψεύδομαι, κάτι που βαθύτατα σιχαίνομαι.Λοιπόν, τέρμα τα ψέματα. Δε γουστάρω το έξω.
