οι "Κομμουνιστές" του Χόλυγουντ k o Μακαρθισμός τους

Το Χόλυγουντ, ο Μακάρθι και ο φιλελευθερισμός by redflecteur  έγραψε ο   2310net από redflecteur !! Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο ήταν η ταινία Trumbo που παρακολούθησα πρόσφατα.  Το Χόλυγουντ διηγείται τη ζωή ενός κομμουνιστή σεναριογράφου που έπεσε θύμα της επιτροπής αντι-αμερικανικών δραστηριοτήτων.  Πολλές ταινίες εδώ και χρόνια έχουν αφηγηθεί αληθινές ιστορίες δημιουργών, σκηνοθετών, ηθοποιών, σεναριογράφων οι οποίοι την εποχή του Μακαρθισμού θεωρήθηκαν εχθροί των ΗΠΑ, κατάσκοποι των Σοβιετικών, εκδιώχθηκαν, φυλακίστηκαν. Ο Ντάλτον Τράμπο ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους Αμερικανούς σεναριογράφους, ο οποίος ως κομμουνιστής θεωρήθηκε προδότης και πράκτορας, Φυλακίστηκε, απολύθηκε, απομονώθηκε, χρεωκόπησε. Αναγκάστηκε να δουλεύει με ψευδώνυμα, να γράφει σενάρια του ποδαριού για να επιβιώσει, Στο ίδιο μήκος κύματος και το Guilty by Suspicion, ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και υποδύεται έναν δημοκρατικό σκηνοθέτη ο οποίος βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών στην περίοδο του Μακαρθισμού. Οι ταινίες αυτές, μαζί με άλλες που αναφέρονται έστω και επιφανειακά στον Μακαρθισμό, είναι ό,τι πιο κοντινό μπορεί να δει κανείς σε επίπεδο κριτικής της αμερικάνικης πολιτικής της εποχής, από μια «κομμουνιστική» σκοπιά.  Η λέξη μπαίνει σε εισαγωγικά, διότι στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου κομμουνιστικό το περιεχόμενο των ταινιών μολονότι εμφανίζεται περίπου ως τέτοιο.  Η πραγματικότητα είναι πως αυτές οι ταινίες στις οποίες περιγράφεται ο μακαρθισμός από μια δήθεν αριστερή ή προοδευτική σκοπιά, τελικά υπηρετούν την αντικομμουνιστική προπαγάνδα.  Παρακάτω θα δούμε με ποιον τρόπο γίνεται κάτι τέτοιο. Α. Εξαφάνιση πολιτικών θέσεων Στις ταινίες όπου οι ήρωες είναι κομμουνιστές περιγράφονται σχεδόν τα πάντα για τη ζωή τους. Οι οικογενειακές τους σχέσεις, το αγαπημένο τους φαγητό, το ποτό που πίνουν, οι συνήθειες τους. Τα πάντα εκτός από την ιδεολογία τους για την οποία μάλιστα διώκονται. Είναι σαν να σου λέει το Χόλυγουντ: «Θα δεις μια ταινία για τον Χ που ήταν ή θεωρήθηκε κομμουνιστής και διώχθηκε για τις ιδέες του. Στον Χ. άρεσε να πίνει ουίσκι με δύο πάγους, είχε τρεις φίλους, δύο κόρες, ένα σκυλί, ένα ασημί αυτοκίνητο και μάλωνε με τη γυναίκα του. Στο τέλος ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Β. Κομμουνιστής=Αφελής Ενώ στην πλειοψηφία τους οι χολιγουντιανές ταινίες παρουσιάζουν τους κομμουνιστές ως μοχθηρούς, αιμοβόρους πράκτορες σκοτεινών συμφερόντων που επιβουλεύονται την ιδιοκτησία του λευκού αμερικανού της μεσαίας τάξης γιατί εκτός από φύσει ανελεύθεροι τυχαίνει να κυβερνούνται από αιμοσταγείς και πανούργους δικτάτορες, στις ταινίες που ο κομμουνιστής ήρωας παρουσιάζεται ως πρωταγωνιστής τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Ο ήρωας είναι ένας κατά γενική ομολογία καλός άνθρωπος, ο οποίος κατά λάθος έγινε κομμουνιστής αφού ήθελε να κάνει καλό στην ανθρωπότητα, να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Ωστόσο ήταν λίγο αφελής καθώς νόμιζε ότι αυτό θα το κάνει μέσω του κομμουνισμού και όχι του φιλελεύθερου καπιταλισμού.  Είναι σαν να μας λέει το Χόλυγουντ: «Εντάξει, δεν το ήθελε, αν ήξερε δεν θα γινόταν, αλλά νόμιζε πως έτσι θα κάνει καλό. Μην τον κατηγορείτε ότι είναι κομμουνιστής, λυπηθείτε τον διότι είναι αφελής και πεπλανημένος». Γ. Πιστός στις ιδέες του ή στην τέχνη; Και στις δύο προαναφερόμενες ταινίες, φαίνεται πως οι πρωταγωνιστές επιλέγουν να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στον μακαρθισμό λόγω της πίστης τους στην τέχνη που υπηρετούν και όχι στις ιδέες τους.  Στο Τράμπο ίσως αρχικά να εμφανίζεται ο πρωταγωνιστής ως πιστός κομμουνιστής που θέλει να παλέψει για τις ιδέες του, αλλά στην πορεία της ταινίας αυτό που κυριαρχεί είναι ο τρόπος με τον οποίο θέλει να ξεγελάσει τον μακαρθισμό για να μπορέσει να επιστρέψει στην τέχνη του.  Σαν να μας λέει δηλαδή το Χόλιγουντ πως οι άνθρωποι που διώχθηκαν για τις ιδέες τους στην πραγματικότητα πικράθηκαν γιατί πετάχτηκαν εκτός δουλειάς και όχι γιατί κυνηγήθηκαν άδικα.  Σαν να μας λέει ότι για τον Τράμπο ή για τον κάθε διωκόμενο Τράμπο, το κακό που έκανε ο Μακαρθισμός ήταν να τους στερήσει από την παραγωγή ταινιών για κάποιο διάστημα. Δ. «Κομμουνιστής είμαι, αλλά δεν έκανα και τίποτα σημαντικό» Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της εικόνας του κομμουνιστή, είναι ότι ενώ προσπαθεί να καταρρίψει την φασιστική αντίληψη της εποχής που ήθελε τους κομμουνιστές να είναι πράκτορες της Σοβιετικής Ένωσης, συνηθίζει να τους παρουσιάζει ως ανθρώπους με ελάχιστη ουσιαστική δράση.  Άντε στην καλύτερη λίγος συνδικαλισμός, λίγες συγκεντρώσεις και συζητήσεις και μέχρι εκεί.  Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, οι δύο αυτές ταινίες, επικεντρωμένες στις διώξεις των ανθρώπων του κινηματογράφου, αναδεικνύουν μια από τις εκφράσεις του κομμουνιστικού κινήματος στις ΗΠΑ: Αυτό των διανοούμενων, καλλιτεχνών κομμουνιστών. Καμία αναφορά σε εργάτες, εργατικό κίνημα, ταξική πάλη. Ε. Στο τέλος είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα Κι όμως, οι ταινίες στις οποίες εμφανίζονται οι κομμουνιστές ως πρωταγωνιστές, ακολουθείται λίγο πολύ το ίδιο μοτίβο:  Εμφανίζονται αρχικά ως δυναμικοί και πιστοί στις ιδέες τους, διώκονται για αυτές.  Κατά τη δίωξή τους αρχικά υψώνουν το ανάστημα τους στον μακαρθισμό και έπειτα προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έκαναν και τίποτα ιδιαίτερο καθώς η ήπια πολιτική τους δράση παρακινήθηκε από καλές προθέσεις και άγνοια. Στο τέλος, μετανοεί στο όνομα ενός πατριωτισμού που «μας χωράει όλους» αρκεί να παραιτηθούμε από την ιδέα της αλλαγής του συστήματος.  Οι ήρωές μας ακολουθούν γενικά αυτό το μοτίβο, στο οποίο φαίνεται η κάθαρση να επέρχεται όταν ο πρωταγωνιστής μας μπαίνει στο σωστό δρόμο της φιλελεύθερης δημοκρατίας για την οποία τόσο περηφανεύονται οι ΗΠΑ. Σαν να μας λέει ότι «κακός ο μακαρθισμός, και μόλις ξεπεράστηκε έγινε κατορθωτό να δουν οι αντιφρονούντες το φως που τους στερούσε η προσκόλλησή τους σε μια ιδεολογία που έτσι κι αλλιώς είναι ξένη προς την κουλτούρα των ΗΠΑ.  Τώρα, ας αφήσουμε τα μίση και ας κάνουμε καμιά ταινία να πάρουμε όσκαρ, αφού πια έχουμε καταλάβει ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι τόσο περιεκτική που εξυπηρετεί την δυνατότητά μας να εκφραζόμαστε μέσα από την τέχνη». Επίλογος Ο Μαρξ στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας γράφει: «Όπως ένα άτομο δεν το κρίνουμε από την ιδέα που έχει για τον εαυτό του, έτσι και μια εποχή ανατροπής δεν μπορούμε να την κρίνομαι από τη συνείδηση που έχει για τον εαυτό της ίσα-ίσα αυτή τη συνείδηση πρέπει να την εξηγήσουμε με τις αντιφάσεις της υλικής ζωής, με τη σύγκρουση που υπάρχει ανάμεσα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και στις παραγωγικές σχέσεις». Αντίστοιχα λοιπόν, αν πρέπει να κρίνουμε τον αντι/φιλο-κομμουνισμό του Χόλιγουντ, δεν θα πρέπει να τον κρίνουμε με βάση την εικόνα που έχει το ίδιο για τον εαυτό του.  Όταν παρακολουθούμε μια χολιγουντιανή παραγωγή δεν μπορούμε παρά να έχουμε στο νου μας ότι αυτό που βλέπουμε είναι η εικόνα του Χόλιγουντ για τον εαυτό του.  Είναι η συλλογική συνείδηση μιας συγκεκριμένης δεσμίδας κοινωνικών σχέσεων όπως αυτή εκφράζεται με τη μορφή μιας κινηματογραφικής ταινίας. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να σχολιάσουμε ότι ο μακαρθισμός για τον αμερικάνικο φιλελευθερισμό είναι κάτι σαν κηλίδα, κάτι σαν συλλογική αμαρτία.  Μπορούμε να το παρομοιάσουμε πιθανόν με τις τύψεις των Γερμανών για τον Ναζισμό.  Οι ταινίες του Χόλυγουντ σχετικά με τον μακαρθισμό μάλλον μοιάζουν περισσότερο με εξαγνισμό και προσπάθεια για άφεση αμαρτιών παρά με ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας που βίωσαν εκατοντάδες κομμουνιστές, δημοκράτες και αριστεροί καλλιτέχνες. Είναι σαν αυτές οι ταινίες να παίζουν τον ρόλο του καλού μπάτσου στην υπόθεση του αντικομμουνισμού:  Οι κλασικές αντικομμουνιστικές ταινίες (κακός μπάτσος) είναι εκείνες που αναλαμβάνουν να μας ενημερώσουν για το πόσο μοχθηρό, απάνθρωπο και άδικο ήταν το κομμουνιστικό καθεστώς. Πόσο σκληρός, στυγνός και κακός είναι ο οποιοσδήποτε κομμουνιστής.  Οι δήθεν φιλοκομμουνιστικές ταινίες προσπαθούν να ακυρώσουν ό,τι έχει σχέση με τον κομμουνισμό δια της πλαγίας οδού: «δείτε, δεν σας τους παρουσιάζουμε ως κακούς, αλλά ως παραπλανημένους που απλά ξεστράτισαν από την φιλελεύθερη δημοκρατία μας και μόλις βρήκαν τα λογικά τους ήρθαν στον σωστό τον δρόμο». Ένα ακόμα στοιχείο των αντιφάσεων οι οποίες συγκροτούν τις χολιγουντιανές παραγωγές έχει να κάνει με το εμπορικό τους κομμάτι:  Αφενός πρέπει να σχηματίσουν μια ιστορία όσο το δυνατόν ρεαλιστική μέσα στο πλαίσιο της κυρίαρχης τους ιδεολογίας, αφετέρου πρέπει το αποτέλεσμα να έχει εισπρακτική επιτυχία.  Άρα οι ταινίες αυτές πρέπει να έχουν λίγη από τη συνηθισμένη μανιέρα που συνήθως οδηγεί σε ένα happy end.  Αυτό το ευτυχισμένο τέλος, σχεδόν υποχρεωτικό στις αμερικάνικες ταινίες, είναι επίσης στοιχείο της προπαγάνδας: Λειτουργεί ανακουφιστικά προς το κοινό, σαν να του λέει «κοίτα, αν έρθεις με το μέρος μας όλα θα πάνε καλά». Τέλος, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί για την ακρίβεια των γεγονότων που παρουσιάζονται στις ταινίες αυτές.  Οι πρωταγωνιστές, ενδέχεται να ήταν πολύ πιο σκληροπυρηνικοί, πολύ πιο ριζοσπάστες, πολύ πιο κομμουνιστές από ότι φαίνεται.  Η παραποίηση της προσωπικότητας και της ιδεολογίας τους άλλωστε εξυπηρετεί ενίοτε την εμφάνισή τους ως καρικατούρες και είναι κάτι στο οποίο το Χόλυγουντ έχει ιδιαίτερο ταλέντο.

το δίκτυο offshore εταιρειών του ομίλου Μαρινόπουλος k η Αυτοκρατορία του Κεφαλαίου

Viva La Revolucion :

Αυτό το Σύστημα δεν παίρνει γιατρειά 

Μόνο Ανατρέπεται 

από Εκείνους που Παράγουν τον Πλούτο

Εργάτες, Μικρομεσαία στρώματα πόλης - υπαίθρου, Γυναίκες Νεολαία 

οργανωμένους σε Λαϊκή Συμμαχία 

ΦΑΚΕΛΟΣ«ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ»

Ένα δαιδαλώδες δίκτυο offshore εταιρειών μέσω του οποίου φυγάδευε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, είχε στήσει η ιδιοκτησία του ομίλου Μαρινόπουλου, όπως αποκαλύπτει ο ορκωτός ελεγκτής σε μηνυτήρια αναφορά του στην Εισαγγελία διαφθοράς.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με ρεπορτάζ της http://www.real.gr/Files/Articles/Document/523206.pdf το ποσό των 866 εκατ. ευρώ έστειλε o όµιλος Μαρινόπουλος σε εξωχώριες εταιρείες την τριετία 2012-14.

Στην αναφορά του ο ελεγκτής Παναγιώτης Ντάβος καταγγέλλει ότι τα πραγµατικά περιουσιακά στοιχεία του Μαρινόπουλου είναι υπερδιπλάσια από αυτά που εµφάνισε στην αίτησή του για προστασία από τους πιστωτές ενώπιον του Πολυµελούς Πρωτοδικείου Αθηνών!

Να θυμίσουμε ότι στην εν λόγω αίτηση προστασίας η εταιρεία παρουσίαζε ως περιουσιακά της στοιχεία μόλις 279 εκατ. ευρώ, δηλαδή περίπου τρεις φορές λιγότερα από τα πραγματικά που προκύπτουν από τον έλεγχο του ορκωτού ελεγκτή.

Η χρυσή... εντεκάδα των offshore

Η Μαρινόπουλος είχε στήσει ένα απίστευτα δαιδαλώδες δίκτυο από offshore εταιρείες σε πάνω από έξι ευρωπαϊκές χώρες. 

Από την Κύπρο και τα Βαλκάνια (Αλβανία, Σκόπια και Βουλγαρία), µέχρι κοντά στις... Βρυξέλλες, το κέντρο της ΕΕ, καθώς στο «παιχνίδια» αξιοποιήθηκαν η Ολλανδία και το Λουξεµβούργο. 

Τα στοιχεία αποτυπώνονται µε τον πλέον επίσημο τρόπο στις οικονομικές καταστάσεις της Μαρινόπουλος Α.Ε., που υπογράφονται από τον ίδιο τον Λεωνίδα Μαρινόπουλο και τα διευθυντικά του στελέχη...

Σύμφωνα με τα έγγραφα αυτά, τουλάχιστον για τις χρήσεις 2012, 2013, 2014 τα μετρητά που έμπαιναν στα ταµία των καταστημάτων του ομίλου στην Ελλάδα διοχετεύονται σε όλη την Ευρώπη, 

µε αλλεπάλληλες συµβάσεις δανείων μεταξύ εταιρειών δικών του συµφερόντων και αγοραπωλησίες μετοχών.

Κορμός του δικτύου αυτού ήταν η Marinopoulos Holding SARL, που είχε έδρα τον φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου και στήθηκε τα τελευταία χρόνια. 

Γύρω από αυτή την εταιρεία είχε στηθεί ένας «χορός» εκατομμυρίων, που πηγαινοέρχονταν στις εταιρείες παράλληλα µε τις διαδοχικές αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου και τον τραπεζικό δανεισμό.

Σύμφωνα µε τις επίσημες οικονομικές καταστάσεις της Μαρινόπουλος Α.Ε., 

οι έντεκα εταιρείες που είχαν συσταθεί ήταν: 

Στην Κύπρο η Marinopoulos Bros LTD, η Marinopoulos Holding, η Chris Cash & Carry LTD και η Guedo Holding LTD, στη Βουλγαρία η CMB Bulgaria EAD και η Stirling Properties, στην Αλβανία η CMB Albania SHPK, στα Σκόπια η CMB Skopje DOOEL, αλλά και στην Ολλανδία η CM Balkans BV, η Carrefour Nederland BV και η Southmed Investment LTD.

................................

Δες και Εδώ: 

Η Αυτοκρατορία του Κεφαλαίου

redflecteur / Ιουλίου 11, 2016

 

Έγραψε: ο Κώστας Λουλουδάκης Ίουλιανός !!!

Ας υποθέσουμε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, σαν ξεφτίλας ήρωας και σε ένα  καπιταλιστικό σύστημα ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των κινδύνων, έχει καλές προθέσεις και ότι από δω και πέρα θα δημιουργήσει ένα δίκαιο σύστημα φορολόγησης που θα ελαφρύνει τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και  όπου οι μεγάλες εταιρείες θα καταβάλουν στο ελληνικό δημόσιο ένα δίκαιο φόρο.

Δυστυχώς αυτή η υπόθεση ανήκει περισσότερο στον χώρο της σουρεαλιστικής λογοτεχνίας παρά στην πραγματικότητα.

Γιατί;

Γιατί η πολυεθνική εφαρμόζοντας εξεζητημένες μεθόδους κερδοσκοπίας και φοροαποφυγής, έχει το δίκτυο αγορών στα Νησιά Κεϊµάν, τις χρηµατοπιστωτικές υπηρεσίες της στο βρετανικό νησάκι, που δεν υπάρχει σε κανέναν φορολογικό χάρτη, Sark Lak των 575 μόνιμων κατοίκων, την έδρα της επιχείρησης µε το brand στην Ολλανδία  το εξαγωγικό σκέλος στον φορολογικό παράδεισο του Λιχτεστάιν, ενώ η διοίκηση της πολυεθνικής εδρεύει στην Ελβετία όπου το τραπεζικό απόρρητο προστατεύει από ελέγχους, και η θυγατρική της, στις Παρθένες Νήσους.

Με αυτόν τον τρόπο η πολυεθνική μεταφέρει τα κέρδη της από τον έναν φορολογικό παράδεισο στον άλλο  και το κόστος σε χώρες µε υψηλό συντελεστή φορολογίας, όπου μπορεί να εκπέσει από το φορολογητέο εισόδημα της.

Επιπροσθέτως οι πολυεθνικές κατέχουν τεράστια οικονομική δύναμη ικανή να επιβάλει τις «σωστές» οικονομικές και φορολογικές πολιτικές στην όποια κυβέρνηση, προκειμένου να επενδύσουν στην χώρα. Δηλαδή απαλλαγή από την ενοχλητική φορολογία και άλλες περιττές υποχρεώσεις και επιβολές όπως η συμμετοχή στις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζόμενων.

Τώρα ας μιλήσουμε με ονόματα:

Στην Ελλάδα τα Starbucks λειτουργούν υπό την ομπρέλα του «Ελληνικού» ομίλου Μαρινόπουλου, όπως και αυτά της Βουλγαρίας και Ρουμανίας, πιο συγκεκριμένα της Marinopoulos Holding SARL που εδρεύει στο φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου. Όπως αναφέρει σε δημοσίευμα του το left.gr η εταιρεία παρουσίασε 174,2 εκατομμύρια μικτά κέρδη, την τελευταία δεκαετία αλλά δεν κατέβαλε ούτε ένα ευρώ φόρο εισοδήματος! Αντίθετα παρουσιάζει συνεχώς ζημιές…Και όμως εξακολουθούν τα Starbucks να επεκτείνονται. Γιατί; Και πού πάνε τα κέρδη;
Μέσα από ένα σύνθετο μηχανισμό μεταβιβάσεων από τοπικό επίπεδο στην κεντρική διοίκηση, αλλά και μέσα από χρεώσεις για τέλη ευρεσιτεχνίας στην αμερικανική μητρική εταιρία και αγορές κόκκων καφέ από τη θυγατρική της στην Ολλανδία, ένα μεγάλο μέρος των κερδών της οδηγούνται στην Ολλανδία, όπου η φορολογία των επιχειρήσεων είναι σημαντικά χαμηλότερη, ενώ ένα άλλο τμήμα των κερδών χάνεται σε χρεώσεις από θυγατρική της στην Ελβετία.

Για τα ευρωπαϊκά Starbucks ο φορολογικός παράδεισος είναι η Ολλανδία. Διότι τα 1,2 εκατ. δολάρια που κατέβαλε στις ολλανδικές Αρχές η εταιρεία, είναι ψίχουλα μπροστά στα 11 εκατ. δολάρια των φόρων που θα όφειλε στις φορολογικές αρχές αν τα κέρδη είχαν φορολογηθεί σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Όμως ακόμα και οι Ολλανδοί είναι σχετικά «χαμένοι» από την ιδιότυπη λογιστική. Ο φορολογικός συντελεστής επιχειρήσεων στην Ολλανδία είναι 25%, όμως ελάχιστες πολυεθνικές φορολογούνται με αυτόν τον συντελεστή καθώς επωφελούνται των «ειδικών συμφωνιών» που κλείνει το Άμστερνταμ προκειμένου να προσελκύσει επιχειρηματικούς κολοσσούς όπως η Starbucks. Η εταιρεία είχε όμως και άλλους τρόπους για να φοροδιαφεύγει, εξίσου νομότυπους με τη μεταφορά της έδρας. Οι θυγατρικές εταιρείες σε κάθε χώρα υποχρεώνονται να καταβάλλουν πολύ υψηλά «πνευματικά δικαιώματα στην ολλανδική μητρική (και όχι στην αμερικανική) τα οποία συρρικνώνουν στο ελάχιστο το περιθώριο φορολογητέου κέρδους. Με αυτή τη μέθοδο η γερμανική αλυσίδα Starbucks που αριθμεί 150 καφέ σε μεγάλες πόλεις με μεγάλη τουριστική (και όχι μόνο) κίνηση δεν κατέβαλε στις ομοσπονδιακές Αρχές ούτε ένα ευρώ φόρο για το προηγούμενο οικονομικό έτος το οποίο έκλεισε με έσοδα 117 εκατ. ευρώ και ζημιές 5,3 εκατ. ευρώ. Ζημιογόνα εμφανίστηκε και η δραστηριότητα στη Γαλλία παρά τα έσοδα των 73 εκατ. ευρώ. Φυσικά ούτε και το ταμείο του γαλλικού Δημοσίου εισέπραξε φόρο από τα Starbucks. Συνολικά οι ζημιές από τις αλυσίδες σε Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία ανήλθαν στα 60 εκατ. ευρώ για το 2011. Έτσι τουλάχιστον δήλωσαν οι τοπικές οικονομικές διευθύνσεις. Διότι «το παράλογο των Starbucks» ολοκληρώνεται με τα επίσημα οικονομικά στοιχεία που παρουσίασε στους μετόχους της η διοίκηση ανακοινώνοντας κέρδη 40 εκατ. ευρώ σε ολόκληρη την Ευρώπη.http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=484404
Το «Βήμα» όπως ήταν φυσικό δεν λέει λέξη για τις όμοιες πρακτικές που ακολουθεί η εταιρεία στην Ελλάδα.

Επιστροφή τώρα στον Μαρινόπουλο και στην εταιρεία Marinopoulos Holding SARL. Μέτοχοι της εταιρείας του Μαρινόπουλου που εδρεύει στο κράτος Offshore, στον αγαπημένο φορολογικό παράδεισο του  Λουξεμβούργου, με μετοχικό κεφάλαιο 287 εκατ., εμφανίζεται με 95% η Μαρινόπουλος Holding στην Κύπρο, με 3,93% η Μαρινόπουλος Βουλγαρίας και με 0,14% το ίδρυμα Nerine Foundation με έδρα τις Μπαχάμες. Τέτοια σκιώδη «ιδρύματα» εκτός από τις Μπαχάμες εδρεύουν στην Βρετανική νήσο Τζέρσεϋ το μικροσκοπικό κράτος-τράπεζα του Λιχτενστάιν, και τον Παναμά. Τώρα το ίδρυμα Nerine Foundation, ελέγχει την κυπριακή holding του Μαρινόπουλου συνεταιρικά με την  ολλανδική εταιρεία Stichtimg Compassion young talented students. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι ποιος ελέγχει το «ίδρυμα» και ποιος την ολλανδική εταιρεία που ειδικεύεται στους νέους και ταλαντούχους φοιτητές.

Στο σημείο αυτό Συβαρίτες και Κλαζομένιοι χειροκροτούν! Στην υγειά των κοροΐδων.!!

Το ζήτημα είναι να μάθουμε ότι αυτές οι νόμιμες πρακτικές δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά αλλά  συνιστούν έναν καπιταλισμό που ανταποκρίνεται στο πρότυπο των επιθυμητικών μηχανών του κέρδους όπου οι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε «ανθρώπινοι πόροι», οι εταιρείες εισέδυσαν σε κάθε τομέα του κοινωνικού κατεστημένου αποφασίζοντας ποιος θα έχει πρόσβαση και ποιος όχι χωρίζοντας τους ανθρώπους σε δικαιούχους και μη. Οι άνθρωποι καθυποτάσσονται σε μια εμπορική ιδεολογία και στο όραμα μιας μάρκας.

Η όποια επιρροή και παρεμβολή των κυβερνήσεων έχει χαθεί. Αυτός που θα «επενδύσει» τα λεφτά του, που προέρχονται από επιδοτήσεις, δανεισμό, και εντάξεις σε διάφορα επιχειρηματικά προγράμματα φυσικό είναι να έχει και φωνή και απαίτηση και κύρια μέριμνα από την κυβέρνηση ώστε να συνεχίσει να παίζει τον κυρίαρχο ρόλο του.
Τι ποιο φυσιολογικό λοιπόν από την απαίτηση τους , πέρα από τους νόμους που κατοχυρώνουν τα κεφάλαια τους, να συμμετάσχουν στην διοίκηση του Κράτους για να μπορούν να ελέγχουν τον κόπο και την περιουσία τους βρε αδελφέ…

 Οι ιδιώτες επενδυτές πήραν οριστικά, (πιστεύοντας ότι έχουν ξεφορτωθεί τον κομμουνιστικό εχθρό, συνεχίζουν μακαρίως την πορεία τους), στα χέρια τους τα σκήπτρα από τους πολιτικούς. Οι οποίοι μπορούν να κρατούν τις θέσεις τους μόνο αν διευρύνουν την έννοια της κυβέρνησης και της δημοκρατίας σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής, προσθέτοντας πολυεθνικούς ομίλους και καρτέλ, που συγκεντρώνουν πάνω τους τόση εξουσία ώστε  εκ των πραγμάτων είναι κυβέρνηση.

 Το θέμα τους είναι μόνο η διατήρηση του συστήματος,  η σταθερότητα του καπιταλισμού και η επέκταση του ώστε να μην απομείνει πλέον κανένας μη εμπορικός χώρος στην κοινωνική δραστηριότητα.

Με τα λόγια του Τολιάτι

«Ο φασισμός δεν γεννιέται, αλλά γίνεται ολοκληρωτικός, τη στιγμή που οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι αγγίξουν τον μέγιστο βαθμό οικονομικής και πολιτικής τους ενοποίησης. Διότι πηγή και αυτής της ίδιας τής ιδέας τού ολοκληρωτισμού δεν είναι η φασιστική ιδεολογία. Ο ολοκληρωτισμός πρέπει να γίνεται αντιληπτός ως η αντανάκλαση τής επελθούσας μεταβολής και συνάμα τής κυριαρχίας τού χρηματιστικού κεφαλαίου. […] Αν η αστική τάξη αλλάξει τις αντιλήψεις της, ο φασισμός οφείλει να την ακολουθήσει κατά πόδας!»

Τι κρυβόταν κ κρύβεται Πίσω απ' τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη κ τον προετοιμαζόμενο πόλεμο για τον isis

από  redflecteur  με τίτλο:

Λιβύη: Το βαρύ φορτίο μιας γνήσιας ανθρωπιστικής επέμβασης.

Του: Κώστα Λουλουδάκη «Ίουλιανού»

Θα ξεκινήσω με μια διαπίστωση:  μην αμελούμε ότι η πληροφόρηση μας είναι απολύτως ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη από ισχυρά οικονομικά συμφέροντα ενώ η δημόσια συζήτηση περιορίζεται ασφυκτικά και είναι απολύτως εκβιαστική.

 Στρατιωτικές πηγές στις ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι η χώρα είναι πανέτοιμη για μια «επιχείρηση που ίσως διαρκέσει πολύ» στη Λιβύη. 

Στόχος της επιχείρησης είναι η πλήρης καταστροφή του ISIS, «καθώς ορατός είναι ο κίνδυνος να περιέλθουν στον έλεγχο των τζιχαντιστών τα πετρέλαια της Λιβύης. 

Αξιωματούχοι της εθνικής ασφαλείας τωνΗΠΑ ασκούν μεγάλες πιέσεις στον Μπαράκ Ομπάμα ν’ ανάψει άμεσα το πράσινο φως. Όπως έλεγε τις προάλλες ο ΥΠΕΞ, Τζων Κέρι «Το τελευταίο πράγμα που θα’ θελε κάποιος να δει είναι ένα ψευτοχαλιφάτο να έχει πρόσβαση στα δισεκατομμύρια δολάρια έσοδα από το πετρέλαιο.»

Πηγή: http://www.cnn.gr/premium/story/24296/livyi-tympana-polemoy-fovoi-gia-oxynsi-toy-prosfygikoy#ixzz49m9tyyyu

Μόνο που για να παραχθούν έσοδα από το πετρέλαιο χρειάζεται τεχνογνωσία και τεχνολογία από το εξωτερικό προκειμένου να εκμεταλλευτούν οι «τζιχαντιστές» τα κοιτάσματα πετρελαίου, μετά χρειάζεται να βρεθούν πλοία για την μεταφορά, αγοραστές και τράπεζες για τις συναλλαγές. 

Εδώ είναι που τα προσχήματα καταρρέουν…*

Ωστόσο το ΝΑΤΟ και τα αμερικανικά μη-επανδρωμένα οπλισμένα αεροσκάφη τύπου Predator/Reaper έχουν ήδη πραγματοποίησει πάνω από είκοσι χιλιάδες αεροπορικές επιδρομές χειρουργικής ακρίβειας που κατέστρεψαν σταδιακά τις υποδομές της Λιβύης. Οι πρωταγωνιστές της επέμβασης επικαλέσθηκαν την ανάγκη να αποτραπεί μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή λόγω του βάρβαρου καθεστώτος του πρώην συνεταίρου τους Καντάφι.

 Αμέσως μετά τους βομβαρδισμούς η  Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ  καθώς επίσης και άλλες χώρες, όπως η Σαουδική Αραβία, έχουν αναπτύξει ειδικές μισθοφορικές δυνάμεις στο Λιβυκό έδαφος που εδώ και καιρό δραστηριοποιούνται  προετοιμάζοντας έναν νέο πόλεμο, ενώ  κουστουμαρισμένα στελέχη πολυεθνικών κατοικοεδρεύουν, με υψηλή προστασία, στην Λιβύη για να εξετάσουν τις  επενδυτικές δυνατότητες που προσφέρει η κατεστραμμένη χώρα. Λογικό μια και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να δώσει παροχή «βοήθειας» δάνεια δηλαδή στους διορισμένους από την Δύση κυβερνήτες της Λιβύης, θέτει ως προϋπόθεση την ιδιωτικοποίηση όλων των δημοσιών υποδομών.

Στο σημείο αυτό θα θυμίσουμε πως το ΔΝΤ έβγαζε την  πλέον ευνοϊκή για το µέλλον της Λιβύης έκθεση  του, ενώ ο Καντάφι έστελνε αεροπλάνα για να βοµβαρδίζουν Λίβυους διαδηλωτές, υπό τον τίτλο «The Socialist People’s Libyan Arab Jamahiriya and the IMF». Στη συγκεκριµένη έκθεση:

    α) Το ΔΝΤ επαινούσε το καθεστώς Καντάφι για τα «πλεονάσµατα ρευστότητας» που είχε επιτύχει στον τραπεζικό τοµέα, για την «ενθάρρυνση του ανταγωνισµού» που προωθούσε, για τις «αναδιαρθρώσεις» που συντελούσε µε την «υποστήριξη του ΔΝΤ», και ούτω καθεξής.

     β) Το ΔΝΤ «χαιρέτιζε» ως «ευπρόσδεκτες και ισχυρές τις µακροοικονοµικές επιδόσεις της Λιβύης». Επαινούσε και κατά τη διατύπωση της έκθεσης «συνεχάρη τις Αρχές της Λιβύης για το φιλόδοξο πρόγραµµά τους». Εκτιµούσε ότι «οι προοπτικές για την οικονοµία της Λιβύης παραµένουν θετικές». Υποστήριζε µε σθένος την ανάγκη να «προσαρµοστεί» το εργατικό δυναµικό της Λιβύης, ο λαός δηλαδή, στα κυβερνητικά σχέδια.

     γ) Το ΔΝΤ στην έκθεσή του κατέληγε ως εξής: «Οι πρόσφατες εξελίξεις στις γειτονικές Αίγυπτο και Τυνησία είχαν περιορισµένες οικονοµικές επιπτώσεις για τη Λιβύη»! Τουλάχιστον είχαν την προνοητικότητα να προσθέσουν: «Μέχρι στιγµής»…

    Η συγκεκριµένη έκθεση του ΔΝΤ αναρτήθηκε στην επίσηµη ιστοσελίδα του µε ηµεροµηνία 9 Φεβρουαρίου 2011. Δηλαδή αναρτήθηκε µόλις ένα µήνα πριν οι υποκριτές του ιµπεριαλισµού προχωρήσουν στη στρατιωτική τους επέµβαση κατά της Λιβύης. (http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/381121,DNT-Apo-thn-Tynhsia-tis-Filippines-kai-th-Benezoyela-sto-Kastelorizo-2o.html)

Τι μεσολάβησε;

Η ένωση των χρηματοοικονομικών οργανισμών τής Αφρικανικής Ένωσης που έγινε εφικτή χάρη στα Λιβυκά κεφάλαια. Υπολογίζεται ότι ο Καντάφι διέθεσε το ποσό των 40 δισ. δολαρίων στο  Αφρικανικό Νομισματικό Ταμείο με έδρα το Καμερούν ώστε να παραμεριστεί αφενός το  φράγκο CFA ένα  νόμισμα που υποχρεούνται να χρησιμοποιούν δεκατέσσερις αφρικανικές χώρες πρώην γαλλικές αποικίες από την Γαλλία ώστε αυτή να μπορεί να εισάγει πάμφθηνη πρώτη ύλη, αφετέρου να παραμεριστεί  το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από την Αφρικανική Ένωση την οποία εξουσιάζει οικονομικά. Απώτερος σκοπός της Αφρικανικής Ένωσης όπου συμμετέχουν 54 κράτη  ήταν να αποκτήσουν ένα  ενιαίο νόμισμα.

Στο στόχαστρο όμως βρίσκονταν και τα κεφάλαια τα οποία η Λιβύη ( που είχε ετήσιο εμπορικό πλεόνασμα ύψους περίπου 30 δισ. δολαρίων) έχει επενδύσει στο εξωτερικό σε εταιρείες επενδύσεων χαρτοφυλακίου, σε τράπεζες, στο βιομηχανικό τομέα και στον τομέα των ακινήτων. Όλα αυτά υπολογίζονται σε ένα ποσό γύρω στα 150 δις δολ. Το Λιβυκό κράτος είχε και 32 δισ. δολάρια σε καταθέσεις σε τράπεζες των ΗΠΑ. Αυτό το ποσό δεσμεύτηκε «ως καταπίστευμα υπέρ τού μέλλοντος τής Λιβύης» ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση «πάγωσε» κεφάλαια ύψους περίπου 45 δισ. ευρώ που βρίσκονταν κυρίως στον τραπεζικό κολοσσό Hsbc.

Ένας άλλος στόχος τού πολέμου στη Λιβύη είναι τα πετρελαϊκά αποθέματα τα οποία υπολογίζονται σε 60 δισ. βαρέλια και τα αποθέματα φυσικού αερίου, που ανέρχονται περίπου σε 1.500 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα.

Η εταιρία Conoco Phillips Co όπου πρόεδρος είναι ο Richard Lee Armitage πρώην υφυπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ (2001-2005) διέθετε σύμβαση  εκμετάλλευσης του λυβικού πετρελαίου με την ονομασία Epsa-4  η οποία προέβλεπε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό τής αξίας, σχεδόν το 90% των κερδών τού εξορυσσόμενου πετρελαίου θα καταβαλλόταν στην «National Oil Corporation of Libya» την κρατική εταιρεία πετρελαίων της Λιβύης δηλαδή. Σύμφωνα με τον πρόεδρο τής πολυεθνικής  εταιρείας Conoco Phillips στη Λιβύη Robert Fryklund: «Οι συμβάσεις Epsa-4 περιείχαν, σε παγκόσμιο επίπεδο, τους πιο επαχθείς για τις πετρελαϊκές εταιρείες όρους».

Ουσιαστικά το κρατικό μονοπώλιο, δηλαδή η εταιρεία της Λιβύης, κάνει κουμάντο και τα άλλα μονοπώλια δεν το σηκώνουν αυτό. 

Κάτι έπρεπε να γίνει.

Για ανθρωπιστικούς λόγους λοιπόν που είχαν να κάνουν με την ασφάλεια των μετόχων  οι πρόθυμοι βομβαρδιστές έστησαν μια εταιρεία με την ονομασία «Libyan Oil Company». Ήδη η εταιρία αυτή πέταξε έξω από την Λιβύη την Γερμανική πολυεθνική πετρελαϊκή εταιρεία «Wintershall» την Ιταλική «Eni» και κύρια την Ρωσική «Gazprom» και Κινέζικη εταιρεία «CNPC», με τις  οποίες ο Καντάφι είχε υπογράψει συμφωνίες που επέτρεπαν  την μεταβίβαση των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης που αφαίρεσε από τις Γαλλικές  και Αμερικανικές πολυεθνικές.

Υστέρα από αυτό το «Who is who» γίνεται κατανοητό γιατί χρηματιστηριακά και   πετρελαϊκά συμφέροντα έπρεπε να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στην «ανθρωπιστική επέμβαση»;

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρέλα από την παρούσα καπιταλιστική άπληστη  οργάνωση της ζωής, και του άθλιου κυνηγιού των κερδών.

Ο λαός της Λιβύης ήταν και θα συνεχίσει να είναι το μεγαλύτερο θύμα.

Διαβάστε: Wall Street Journal: «For West’s Oil Firms, No Love Lost in Libya»http://www.wsj.com/articles/SB10001424052748703730104576260902489238740

*κάποιες επισημάνσεις στο κείμενο με την ματιά του Viva La Revolucion

.............................................................................................................................

 Πέμπτη 26/05/2016 - 12:45:http://www.902.gr/eidisi/politiki/98053/anakoinosi-toy-kke-gia-tin-shediazomeni-imperialistiki-epemvasi-sti-livyi

Ανακοίνωση του ΚΚΕ για τη σχεδιαζόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη

Σε ανακοίνωσή του για τη σχεδιαζόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη το Γραφείο Τύπου της ΚΕ τουΚΚΕ αναφέρει:

«Τι γίνεται στη Μεσόγειο;

Προετοιμάζεται νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη;

Ποιος είναι ο στόχος της ΝΑΤΟικής άσκησης “Phoenix Express 2016” στην περιοχή;

Ποιος είναι ο ρόλος της Βάσης της Σούδας;

Τι υπηρετεί η ΝΟΤΑΜ (ειδοποίηση προς τους πιλότους), που έχει εκδοθεί με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης -παράλληλα με σχετικές ΝΟΤΑΜ της Ιταλίας και της Μάλτας- για το κλείσιμο των εναέριων χώρων για αεροσκάφη που προέρχονται από τη Λιβύη και την υποδοχή ΝΑΤΟικών αεροσκαφών στον ελληνικό εναέριο χώρο;

Η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να δώσει σαφείς απαντήσεις.

Το ΚΚΕ καταδικάζει κάθε επέμβαση στη Λιβύη και απαιτεί καμιά συμμετοχή της Ελλάδας στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.

Τα περί αντιμετώπισης των τζιχαντιστών, που είναι κατασκεύασμα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, είναι πρόσχημα για τη δικαιολόγηση των πολέμων.

Οι ιμπεριαλιστικές πολεμικές επιχειρήσεις στη Συρία και τη Λιβύη από το 2011 έχουν δυναμιτίσει την κατάσταση στην περιοχή, έχουν οδηγήσει σε χιλιάδες νεκρούς - τραυματίες, έχουν ξεριζώσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από τον τόπο τους.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα έχει νέες και βαριές ευθύνες εάν προτίθεται να σύρει τη χώρα μας σε ένα ακόμη μακελειό στη Λιβύη για τα συμφέροντα των μονοπωλίων».

οι αναθυμιάσεις του βόθρου της πνευματικής αγοράς:

Εγκώμιο της Σώτης

redflecteur 

γράφει ο Ίουλιανός.

«Η Χρ.Αυγή είναι το πιο γνήσιο κίνημα από τη μεταπολίτευση και μετά» Α.Λοβέρδος

 Ας ξεκινήσουμε με τις αναθυμιάσεις  του βόθρου της πνευματικής αγοράς:

Τίτλος: «Κόκκινος Φασισμός»

Συντάκτης: Σώτη Τριανταφύλλου

Απόσπασμα κειμένου: «Η εκλογική εκτίναξη της δημοτικότητας της αριστεράς από το 1981 δημιούργησε σκληρό Κατεστημένο: η λαϊκιστική μεταρρύθμιση της παιδείας και ο αριστερός ρεβανσισμός κατασκεύασαν τον φασίστα του σήμερα»(…) «Η ηγεμονική ιδεολογία έγινε ένα υβρίδιο: σοσιαλιστικός και αναρχικός λόγος μαζί με βία, ανορθολογισμό, ηθικολογικό κήρυγμα, απόρριψη των κανόνων καλής συμπεριφοράς – στην ουσία, απόρριψη του πολιτισμού, αντιστροφή των αξιών του ωραίου και του αγαθού».

Οι υποτακτικοί στην καπιταλιστική εξουσία θεράποντες του πνεύματος, είναι πάντα πρόθυμοι να  προπαγανδίσουν με την πένα τους την χυδαία αστική καπιταλιστική κοινωνία. Δηλαδή να μην συμμετέχεις στα δημόσια πράγματα να μην αλληλεπιδράς με του συνανθρώπους σου, να μην πιστέψεις ποτέ ότι θα υπάρξει κάποια αλλαγή προς όφελος των εργαζομένων, να έχεις έλλειψη πίστης προς το συλλογικό, να πιστεύεις μόνο στο άτομο σου ώστε να βγάλεις κέρδος, αν βέβαια είσαι ικανός, από την εξαθλίωση ενός άλλου μη ανταγωνιστικού ατόμου. Το άτομο πρέπει να είναι φορέας μιας ωφελιμιστικής ηθικής όπως ακριβώς επιβάλουν «οι κανόνες καλής συμπεριφοράς».

Έτσι κι αλλιώς το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα και τα φερέφωνα του προσπαθούν να πείσουν πως η δημοκρατία αρχίζει και τελειώνει στην κάλπη. Ένας πολίτης μια ψήφος άρα ισότητα στην λήψη αποφάσεων. Τώρα το ότι το κεφάλαιο παράγει την εκμηδένιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην εργασία, μιας και ορίζει το περιεχόμενο των πολιτικών αποφάσεων με σκοπό να εκμηδενίζει το ρίσκο της επένδυσης του, απαραίτητος όρος για την ύπαρξη της αστικής τάξης, είναι δίκαιο δηλαδή νόμος.

 Εάν όμως η πολιτική αγωγή του καθένα από μας του επιβάλει την αχαλίνωτα νοσηρή επιθυμία, να μην περιορίσει τις κοινωνικές του προσδοκίες στην ψήφο και στο να κατορθώσει την ατομική και μόνο επιβίωση του αλλά να μετέχει στις συλλογικές λειτουργίες που αμφισβητούν το κανονιστικό πλαίσιο του πολιτικού και οικονομικού καπιταλιστικού συστήματος αυτό θα θεωρηθεί «Βία» και παρέκκλιση από τον «πολιτισμό» ο οποίος συσχετίζεται με το «ωραίο και το αγαθό».

Γι αυτό:

«Δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με τις καθημερινές εκδηλώσεις φασιστικής συμπεριφοράς: με το γεγονός, για παράδειγμα, ότι ένα ανέκδοτο περί μουσουλμανικής παρουσίας στο σχολείο καταλήγει σε υβρεολόγιο εναντίον της δημοσιογράφου Άννας Παναγιωταρέα, με το ότι μια εκδρομή στη Μακρόνησο παίρνει διαστάσεις ιεροσυλίας – καθώς και με το επαναλαμβανόμενο γεγονός ότι πολλοί δήθεν «αντισυστημικοί» (όχι απαραιτήτως «φρικιά») φτύνουν τους αντιπάλους τους όταν τους συναντούν στον δρόμο. Δεν αξίζει να ασχολούμαστε με ανόητους και άρρωστους ανθρώπους που ευημερούν, με τον καταθλιπτικό τρόπο τους, μέσα στο κοινωνικό μίσος».

«Το τοπίο μοιάζει μ’ εκείνο που περιγράφει ο Μπρεχτ στο θεατρικό του έργο «Ταμπούρλα στη νύχτα»: τον τελευταίο καιρό το θυμάμαι ξανά και ξανά – συμμορίες λούμπεν προλεταρίων στο ζοφερό Βερολίνο μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου· ανομία· τρομοκρατία· μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση που τρίζει και μια ακροαριστερή ομάδα, ο Σπάρτακος, που τρέφει όνειρα σοσιαλιστικής επανάστασης χωρίς να έχει εξασφαλίσει την παραμικρή συναίνεση. Στους δρόμους περιφέρονται δολοφόνοι· κατουρούν στις γωνίες· βρίζουν… Όπως στα Εξάρχεια του 2016»

«Όπως δεν πρέπει να αθωώνονται οι ψηφοφόροι της «Χρυσής Αυγής» ως δήθεν ταλαιπωρημένα ανθρωπάκια, δεν πρέπει να αθωώνονται οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, του ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων αριστερών και αριστερίστικων οργανώσεων. Οι τυραννικές συνήθειες της αριστεράς έχουν μονιμοποιηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο και διαποτίζουν την πνευματική της ζωή: στήριξη δικτατορικών καθεστώτων μόνο και μόνο επειδή είναι αντιδυτικά, απόρριψη της ελευθερίας της έκφρασης και του συνέρχεσθαι (κάθε αντιαριστερή έκφραση και συνάθροιση απειλείται με διακοπή, επίθεση, βιαιότητες, εκφοβισμό), θεωρίες αμερικανικών και εβραϊκών συνωμοσιών, δικαιολογία και στήριξη της μουσουλμανικής μισαλλοδοξίας. Κι αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις των αριστερών έναντι των φιλελεύθερων ιδεών, δεν είναι λίγοι όσοι, εκτός από τα παραπάνω, ασπάζονται τον σεξισμό και τον μισογυνισμό – αν και όχι εναντίον των «δικών τους» γυναικών εναντίον των «κακών» φιλελευθέρων που είναι είτε πουτάνες, είτε αγάμητες, είτε και τα δύο»

  

Η αυθεντική ερμηνεία των κοινωνικών διεργασιών παραδίδεται στην πένα εξαρτημάτων που παρακολουθούν και κοσκινίζουν ακόμα και τις ψυχές μας.

Με τα περιττώματα της πένας τους απαιτούν πειθήνια υπακοή, χωρίς κριτική σκέψη και συνείδηση άρα χωρίς δυνατότητα αντίδρασης διαμαρτυρίας ή εξέγερσης. Που θεωρούν ότι την ανθρώπινη τύχη μπορούν να την δημιουργήσουν και να την κατευθύνουν με την υπογραφή τους. 

Τέτοια αρθογραφία με ηγεμονικό ύφος και με την δικαιωματική αυθεντία του πεφυσιωμένου αποτελεί, πέρα από εγκεφαλική πρόκληση, απόλυτα αγνή κοινωνιολογική επιστήμη. Μόνο όμως για όσους διαθέτουν ισοπεδωμένη συνείδηση.

Στόχος τους είναι να δημιουργήσουν μια αποτελεσματική μορφή άμεσου κοινωνικού ελέγχου πειθαρχίας και χειραγώγησης, ποινικοποιώντας την σκέψη, τα φρονήματα και την συμμετοχή στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Ταυτίζοντας την αριστερή δράση με την ωμή ρατσιστική βία των φασιστικών συμμοριών αποβλέποντας σε μια μορφή κοινωνικής αποξένωσης η οποία οδηγεί στην πλήρης αποπολιτικοποίηση και σε τελική ανάλυση στο τσάκισμα του λαϊκού κινήματος.

Η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου για να αποδείξει την ορθότητα των στοχασμών και μια επίφαση ορθολογικότητας στο άμπρακαντάμπρα των αγάμητων γυναικών των φιλελευθέρων, των εβραϊκών συνωμοσιών του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γενικά της αριστεράς και της ταύτισης της με τον φασισμό, επικαλείται και νηπιακά παραφράζει έναν άνθρωπο που συνδύαζε την ιδιότητα του επαναστάτη και του διανοητή. Έναν κομμουνιστή, στρατευμένου στο πλευρό της εργατικής τάξης και αντιφασίστα: τον Μπέρτολτ Μπρεχτ!!!

Τα δικά του λόγια θα χρησιμοποιήσω ως απάντηση τα οποία και της τα φτύνω στην μούρη της: «Αυτοί ή θα αφανιστούν από το φασισμό ή θα προθυμοποιηθούν να μην κάνουν καμιά ενέργεια εναντίον του ή θα προθυμοποιηθούν να κάνουν τα πάντα γι’ αυτόν. Θα αμφιταλαντεύονται στο βαθμό, που θα τους παρασύρει η ελπίδα τους, ότι το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής μπορεί να σωθεί χωρίς την επιβολή βαρβαρότητας».

......................................................................................................................

Και:   

«Θα πουλήσουμε λοιπόν, θέλουμε – δε θέλουμε, αφού έτσι το προστάζει ο καπιταλισμός και αφού, όπως έχει αποδειχθεί, οι κασσάνδρειοι χρησμοί των φερέφωνων της πλουτοκρατίας έχουν την ισχύ αυτοεκπληρούμενης προφητείας. 

Θα πουλήσουμε τα σπίτια μας, την κληρονομιά των πατεράδων και των παππούδων μας, την περιουσία των ταμείων της σύνταξής μας, τα δάση, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμιά μας… 

Θα πουλήσουμε σε ποιον; 

Ποιος είναι αυτός που μέσα στη γενική και απόλυτη κρίσης ΜΑΣ, βρέθηκε σε θέση διαφορετική από τους πολλούς και εκεί όπου οι τελευταίοι πωλούν, αυτός μπορεί να αγοράζει;»
(Από άρθρο του πανεπιστημιακού δασκάλου Γιώργου Μαργαρίτη γραμμένο το 2012.)

Δεν φτάνει πλέον η κραυγή αγανάκτησης. 

Πρέπει να απαντήσουμε και εκατό χτυπήματα να ανταποδώσουμε. 

Εμείς! 

Εμείς που είμαστε το παρόν μα και ότι δεν έχει έρθει ακόμη. 

Να σταματήσουμε τις νεκρολογίες στους παλιούς αγωνιστές που δεν μπορούν να μας μάθουν πια τίποτα και να δημιουργήσουμε την δικιά μας ιστορία. 

Δεν θα στεριώσουμε σύντροφοι χωρίς σύγκρουση.

Ζούμε μια εποχή που η μιζέρια δεν διαφέρει από τον θάνατο. 

Επομένως ή θα αποτινάξουμε από πάνω μας τον καπιταλισμό ή θα αποδεχτούμε την γαμημένη ζωή που μας επιβάλλουν τα σκυλιά της πρώτης φοράς «αριστεράς». 

Αυτά τα κούφια αποβράσματα που γέννησε η Αριστερά.

Θα κλείσω μνημονεύοντας τον Μπέρτολτ Μπρεχτ: 

«Η ιστορία της ανθρώπινης διανόησης παρουσιάζει μεγάλες περιόδους μερικής ή ολικής πνευματικής στειρότητας, παραδείγματα τρομακτικών οπισθοδρομήσεων και μαρασμού. 

Με κατάλληλα μέσα μπορεί να οργανωθεί η βραδύνοια σε μεγάλη έκταση. 

Κάτω από ορισμένες συνθήκες, ο άνθρωπος είναι σε θέση να μάθει το ίδιο καλά ότι δύο επί δύο κάνει πέντε, και όχι τέσσερα. 

Ο Αγγλος φιλόσοφος Χομπς είπε ήδη στο 17ο αιώνα: 

«Αν το θεώρημα, ότι το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου ισούται με δύο ορθές,

 αντιστρατευόταν τα συμφέροντα των εμπόρων, 

οι έμποροι θα έβαζαν αμέσως να καούν όλα τα βιβλία της Γεωμετρίας».

Απ το προφίλ του Κώστας Λουλουδάκης Ιουλιανός στο φ/β