Σαν σήμερα ο Τζούλιους και η Εθελ Ρόζενμπεργκ δολοφονούνται στην ηλεκτρική καρέκλα.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ο αντικομμουνισμός οργιάζει στις ΗΠΑ. 

Η χώρα μαστίζεται από μια άνευ προηγουμένου υστερία. 

Η σκληρή αντισοβιετική γραμμή που ακολουθούσε ο υπουργός των Εξωτερικών Τζον Φόστερ Ντάλες οδηγούσε σε σημείο παροξυσμού και ταυτόχρονα μεγάλης έντασης στις διεθνείς εξελίξεις. 

Στα αμερικανικά σχολεία, οι μαθητές διδάσκονταν πώς να προφυλάσσονται, να κρύβονται κάτω από τα θρανία τους, σε περίπτωση ρίψης σοβιετικής ατομικής βόμβας. Ειδικά ξενοδοχεία προσφέρουν στους πελάτες τους, σε υψηλότατες τιμές, διαμερίσματα - καταφύγια για να γλιτώσουν από τη σοβιετική βόμβα. 

Χιλιάδες πολίτες βλέπουν, κιόλας, ιπτάμενους δίσκους για τους οποίους διαδίδεται ότι είναι το «μυστικό όπλο» της Σοβιετικής Ενωσης. 

Ενα ηλεκτρικό βραχυκύκλωμα στον υπόγειο σιδηρόδρομο της Νέας Υόρκης προκαλεί πανικό: «Ατομικός πόλεμος!», 

«Ηρθαν οι Ρώσοι!» φωνάζουν αλλόφρονες ορισμένοι στους δρόμους, επηρεασμένοι από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής που προέβλεπαν «τέρατα και σημεία». 

Μέσα σ' αυτό το κλίμα διαπράττεται ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ζωής, της ειρήνης, του ανθρωπισμού: η σκηνοθεσία της δίκης του ζεύγους Ρόζενμπεργκ και η δολοφονία του.

1951 - 1953 Η «δίκη» και η δολοφονία των Ρόζενμπεργκ

Αντικομμουνιστικό και αντισοβιετικό παραλήρημα στις ΗΠΑ.

 Η Σοβιετική Ενωση ανακοινώνει την κατασκευή ατομικής βόμβας και τερματίζει την «ατομική τρομοκρατία» των Αμερικανών. 

Πώς «στήθηκε» η δίκη, ενώ οι αποφάσεις είχαν ληφθεί

Η Εθελ και ο Τζούλιους Ρόζενμπεργκ μεταφέρονται στις φυλακές, μετά την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου

Η «υπόθεση Ρόζενμπεργκ» ξεκινάει από τη στιγμή που η Σοβιετική Ενωση ανακοινώνει ότι κατασκεύασε ατομική βόμβα, καταργώντας το μονοπώλιο του ατομικού όπλου των ΗΠΑ. 

Επρόκειτο για γεγονός μεγάλης σημασίας, αφού οι ΗΠΑ έχαναν τη δυνατότητα να ασκούν «ατομική τρομοκρατία» στους λαούς όλου του κόσμου για να επιβάλλουν τις θέσεις τους.

 Ωστόσο, στην Αμερική ανακαλύπτονται παντού «κομμουνιστές» και «κατάσκοποι». 

Ο Μακάρθι, ο πρόεδρος της Επιτροπής της Γερουσίας για την έρευνα και τον εντοπισμό κομμουνιστών στον κρατικό μηχανισμό, «ξεσκονίζει» ολόκληρη τη χώρα.

Πριν από τη δίκη, η απόφαση

Μ' αυτήν την «υπόκρουση», διεξάγεται η δίκη του Τζούλιους Ρόζενμπεργκ, διπλωματούχου μηχανικού και της συζύγου του Εθελ.

 Η κοινή γνώμη ερεθίζεται συστηματικά από τα δημοσιεύματα των εφημερίδων, που είχαν βγάλει ήδη τα συμπεράσματα τους, αλλά και την καταδικαστική απόφαση για το ζεύγος Ρόζενμπεργκ. 

Είναι ένοχοι, λέγανε, για το γεγονός ότι η Σοβιετική Ενωση θα μπορούσε να απειλήσει τις ΗΠΑ με την ατομική βόμβα ότι στο άμεσο μέλλον, σε έναν αναπόφευκτα επικείμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, εκατομμύρια Αμερικανοί θα πέσουν θύματα της σοβιετικής ατομικής βόμβας. 

Βεβαίωναν ότι οι Ρόζενμπεργκ είχαν συγκροτήσει, τάχα, ένα δίκτυο κατασκοπίας και πρόδωσαν στη Σοβιετική Ενωση το μυστικό της ατομικής βόμβας του Ναγκασάκι. 

Τους κατηγορούσαν ακόμη ότι, μετά την κατασκευή της βόμβας από τους Σοβιετικούς, οι ΗΠΑ ήταν υποχρεωμένες στον πόλεμο της Κορέας να χρησιμοποιούν μόνο συμβατικά όπλα. 

Αυτός ο αναγκαστικός περιορισμός, ισχυριζόταν ότι στοίχισε τη ζωή 50.000 Αμερικανών στρατιωτών, γεγονός για το οποίο ευθύνονταν οι Ρόζενμπεργκ!

«Προετοιμασία» μαρτύρων

Στην πραγματικότητα, εξαιτίας της στρατηγικής του ήττας, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ξεσπάει οργισμένος σε δύο αθώους ανθρώπους. 

Η κατηγορία ενάντια στους Ρόζενμπεργκ στηρίζεται σε ψέματα και σε πλαστογραφίες. 

Το δεξί χέρι του Μακάρθι, ο Ρόι Κον (ο οποίος το 1969 καταδικάστηκε για εξαγορά, εκβιασμό και απάτη), 

«προετοίμαζε» επί οκτώ μήνες συνέχεια τους κύριους μάρτυρες κατηγορίας, τους Ντέιβιντ και Ρουθ Γκρίνγκλας. 

Τους έθεσε προ του διλήμματος: `Η ομολογούν τη δική τους «συμμετοχή στην κατασκοπία» και επιβαρύνουν τους Ρόζενμπεργκ ή εκτελούνται οι ίδιοι στην ηλεκτρική καρέκλα.

 Ο Ντέιβιντ Γκρίνγκλας, αδελφός της Εθελ Ρόζενμπεργκ, κατέθεσε ότι, σαν τεχνικός συνεργάτης του Κέντρου Ατομικών Ερευνών του Λος Αλαμος, έτυχε να ακούει συζητήσεις επιστημόνων, στις οποίες αναφέρονταν μυστικά της ατομικής βόμβας. 

Στη συνέχεια, αυτές τις μυστικές πληροφορίες τις μετέδιδε στον γαμπρό του, Τζούλιους Ρόζενμπεργκ.

Σχετικά με το ζήτημα αυτό, ο καθηγητής Γιούρεϊ, ατομικός φυσικός, τιμημένος με το βραβείο Νόμπελ, στη διάρκεια της δίκης, σε ένα γράμμα του προς τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, τόνιζε: 

«Ενα πρόσωπο σαν τον Γκρίνγκλας δε θα ήταν, οπωσδήποτε, σε θέση να μεταδίδει φυσικά, μαθηματικά και χημικά μυστικά της ατομικής βόμβας».

Ενα σκίτσο και ένα αλλιώτικο ...τραπέζι

Το «κύριο αποδεικτικό στοιχείο» του κατηγορητηρίου είναι ένα «σκίτσο» της βόμβας του Ναγκασάκι, που το ετοίμασε ο Ντέιβιντ Γκρίνγκλας και το έδωσε, τάχα, στον Τζούλιους Ρόζενμπεργκ για να το διαβιβάσει στη Σοβιετική Ενωση.

 Σχετικά με το σκίτσο αυτό, ο Αμερικανός ατομικός φυσικός δρ. Μόρισον, του οποίου η συμμετοχή στην κατασκευή της ατομικής βόμβας ήταν σημαντική, εκφράστηκε με τα παρακάτω λόγια: 

«Το σκίτσο είναι μια πρωτόγονη καρικατούρα της ατομικής βόμβας».

Ιρβινγκ Κάουφμαν, πρόεδρος του δικαστηρίου και Ιρβινγκ Σάιπολ, εισαγγελέας στη δίκη των Ρόζενμπεργκ. Και οι δύο είχαν πάρει σαφή εντολή για καταδίκη σε θάνατο των κατηγορουμένων

Ως «αμοιβή» για την προδοσία τους, οι Ρόζενμπεργκ θα έπαιρναν από τους Σοβιετικούς ένα ειδικό τραπέζι, για να φωτογραφίζουν τεχνικά σχέδια. 

Η Ρουθ Γκρίνγκλας περιγράφει το τραπέζι αυτό με όλες τις λεπτομέρειές του. 

Εχει, λέει, από κάτω ένα βαθούλωμα, για να μπορεί, εκεί, να τοποθετείται η φωτογραφική συσκευή. Δύο χρόνια μετά τη δίκη, το τραπέζι αυτό ανακαλύφτηκε από ένα δημοσιογράφο και αποδείχτηκε ότι είχε αγοραστεί από τον Ρόζενμπεργκ, από ένα εμπορικό κατάστημα. 

Το τραπέζι δεν είχε κανένα βαθούλωμα, ήταν ένα κλασικό τραπέζι κουζίνας.

Δικαστής σε διατεταγμένη υπηρεσία

Ο δικαστής Ιρβινγκ Κάουφμαν, όμως, έχει πάρει μια εντολή. 

Η εντολή τού δόθηκε στην Ουάσιγκτον στις 8 Φλεβάρη του 1951, ένα μήνα πριν από την έναρξη της δίκης, στη συνεδρίαση της Επιτροπής της Γερουσίας για την ατομική ενέργεια. 

Το πρακτικά της συνεδρίασης αναφέρουν ότι παρόντες ήταν ηγετικά στελέχη της Γερουσίας, της αμερικάνικης ομοσπονδιακής κυβέρνησης και ο εισαγγελέας, ο οποίος στη δίκη θα εκπροσωπούσε την κυβέρνηση. 

Οι γερουσιαστές απαιτούν από τον εισαγγελέα Ζάιπελ να καταφέρει, ώστε ο δικαστής να επιβάλει στους Ρόζενμπεργκ την ποινή του θανάτου. 

Κατά τη γνώμη των γερουσιαστών, η ποινή αυτή αποτελεί τη μοναδική δυνατότητα για να «λυγίσουν» οι Ρόζενμπεργκ.

Ετσι, οι Ρόζενμπεργκ καταδικάζονται σε θάνατο. 

Δεν υποκύπτουν, όμως, στον εκβιασμό!

 Ο δικαστής Κάουφμαν δικαιολογεί την καταδίκη: «Η Σοβιετική Ενωση δε θα ήταν ποτέ σε θέση να κατασκευάσει μόνη της την ατομική βόμβα. 

Κάποιος θα πρέπει να έχει προδώσει σ' αυτήν το μυστικό. Και ποιος άλλος, εκτός από τους Ρόζενμπεργκ, μπορούσε να είναι οι προδότης; ». Απίστευτη λογική! 

Με αυτό το αιτιολογικό, στις 19 Ιούνη του 1953, ο Τζούλιους και η Εθελ Ρόζενμπεργκ δολοφονούνται στην ηλεκτρική καρέκλα.

Ομολογία

Ύστερα από 9 μήνες, στις 17 Μάρτη 1954, οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» δημοσίευσαν περικοπές από μια διάλεξη του δρ. Τζέιμς Μπέκερλι, διευθυντή του Γραφείου Πληροφοριών της «Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας». Μπροστά σε ένα κοινό, που αποτελούνταν από ηγετικούς παράγοντες της αμερικανικής βιομηχανίας, ο δρ. Μπέκερλι είπε: 

«Είναι πια καιρός να πάψουμε να μιλάμε για κάποια δήθεν πυρηνικά μυστικά. Η ατομική και η υδρογονική βόμβα δεν έχουν παρθεί από κατασκόπους».

Πηγή 

οι "Κομμουνιστές" του Χόλυγουντ k o Μακαρθισμός τους

Το Χόλυγουντ, ο Μακάρθι και ο φιλελευθερισμός by redflecteur  έγραψε ο   2310net από redflecteur !! Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο ήταν η ταινία Trumbo που παρακολούθησα πρόσφατα.  Το Χόλυγουντ διηγείται τη ζωή ενός κομμουνιστή σεναριογράφου που έπεσε θύμα της επιτροπής αντι-αμερικανικών δραστηριοτήτων.  Πολλές ταινίες εδώ και χρόνια έχουν αφηγηθεί αληθινές ιστορίες δημιουργών, σκηνοθετών, ηθοποιών, σεναριογράφων οι οποίοι την εποχή του Μακαρθισμού θεωρήθηκαν εχθροί των ΗΠΑ, κατάσκοποι των Σοβιετικών, εκδιώχθηκαν, φυλακίστηκαν. Ο Ντάλτον Τράμπο ήταν ένας από τους πιο ταλαντούχους Αμερικανούς σεναριογράφους, ο οποίος ως κομμουνιστής θεωρήθηκε προδότης και πράκτορας, Φυλακίστηκε, απολύθηκε, απομονώθηκε, χρεωκόπησε. Αναγκάστηκε να δουλεύει με ψευδώνυμα, να γράφει σενάρια του ποδαριού για να επιβιώσει, Στο ίδιο μήκος κύματος και το Guilty by Suspicion, ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και υποδύεται έναν δημοκρατικό σκηνοθέτη ο οποίος βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών στην περίοδο του Μακαρθισμού. Οι ταινίες αυτές, μαζί με άλλες που αναφέρονται έστω και επιφανειακά στον Μακαρθισμό, είναι ό,τι πιο κοντινό μπορεί να δει κανείς σε επίπεδο κριτικής της αμερικάνικης πολιτικής της εποχής, από μια «κομμουνιστική» σκοπιά.  Η λέξη μπαίνει σε εισαγωγικά, διότι στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου κομμουνιστικό το περιεχόμενο των ταινιών μολονότι εμφανίζεται περίπου ως τέτοιο.  Η πραγματικότητα είναι πως αυτές οι ταινίες στις οποίες περιγράφεται ο μακαρθισμός από μια δήθεν αριστερή ή προοδευτική σκοπιά, τελικά υπηρετούν την αντικομμουνιστική προπαγάνδα.  Παρακάτω θα δούμε με ποιον τρόπο γίνεται κάτι τέτοιο. Α. Εξαφάνιση πολιτικών θέσεων Στις ταινίες όπου οι ήρωες είναι κομμουνιστές περιγράφονται σχεδόν τα πάντα για τη ζωή τους. Οι οικογενειακές τους σχέσεις, το αγαπημένο τους φαγητό, το ποτό που πίνουν, οι συνήθειες τους. Τα πάντα εκτός από την ιδεολογία τους για την οποία μάλιστα διώκονται. Είναι σαν να σου λέει το Χόλυγουντ: «Θα δεις μια ταινία για τον Χ που ήταν ή θεωρήθηκε κομμουνιστής και διώχθηκε για τις ιδέες του. Στον Χ. άρεσε να πίνει ουίσκι με δύο πάγους, είχε τρεις φίλους, δύο κόρες, ένα σκυλί, ένα ασημί αυτοκίνητο και μάλωνε με τη γυναίκα του. Στο τέλος ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Β. Κομμουνιστής=Αφελής Ενώ στην πλειοψηφία τους οι χολιγουντιανές ταινίες παρουσιάζουν τους κομμουνιστές ως μοχθηρούς, αιμοβόρους πράκτορες σκοτεινών συμφερόντων που επιβουλεύονται την ιδιοκτησία του λευκού αμερικανού της μεσαίας τάξης γιατί εκτός από φύσει ανελεύθεροι τυχαίνει να κυβερνούνται από αιμοσταγείς και πανούργους δικτάτορες, στις ταινίες που ο κομμουνιστής ήρωας παρουσιάζεται ως πρωταγωνιστής τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Ο ήρωας είναι ένας κατά γενική ομολογία καλός άνθρωπος, ο οποίος κατά λάθος έγινε κομμουνιστής αφού ήθελε να κάνει καλό στην ανθρωπότητα, να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Ωστόσο ήταν λίγο αφελής καθώς νόμιζε ότι αυτό θα το κάνει μέσω του κομμουνισμού και όχι του φιλελεύθερου καπιταλισμού.  Είναι σαν να μας λέει το Χόλυγουντ: «Εντάξει, δεν το ήθελε, αν ήξερε δεν θα γινόταν, αλλά νόμιζε πως έτσι θα κάνει καλό. Μην τον κατηγορείτε ότι είναι κομμουνιστής, λυπηθείτε τον διότι είναι αφελής και πεπλανημένος». Γ. Πιστός στις ιδέες του ή στην τέχνη; Και στις δύο προαναφερόμενες ταινίες, φαίνεται πως οι πρωταγωνιστές επιλέγουν να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στον μακαρθισμό λόγω της πίστης τους στην τέχνη που υπηρετούν και όχι στις ιδέες τους.  Στο Τράμπο ίσως αρχικά να εμφανίζεται ο πρωταγωνιστής ως πιστός κομμουνιστής που θέλει να παλέψει για τις ιδέες του, αλλά στην πορεία της ταινίας αυτό που κυριαρχεί είναι ο τρόπος με τον οποίο θέλει να ξεγελάσει τον μακαρθισμό για να μπορέσει να επιστρέψει στην τέχνη του.  Σαν να μας λέει δηλαδή το Χόλιγουντ πως οι άνθρωποι που διώχθηκαν για τις ιδέες τους στην πραγματικότητα πικράθηκαν γιατί πετάχτηκαν εκτός δουλειάς και όχι γιατί κυνηγήθηκαν άδικα.  Σαν να μας λέει ότι για τον Τράμπο ή για τον κάθε διωκόμενο Τράμπο, το κακό που έκανε ο Μακαρθισμός ήταν να τους στερήσει από την παραγωγή ταινιών για κάποιο διάστημα. Δ. «Κομμουνιστής είμαι, αλλά δεν έκανα και τίποτα σημαντικό» Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της εικόνας του κομμουνιστή, είναι ότι ενώ προσπαθεί να καταρρίψει την φασιστική αντίληψη της εποχής που ήθελε τους κομμουνιστές να είναι πράκτορες της Σοβιετικής Ένωσης, συνηθίζει να τους παρουσιάζει ως ανθρώπους με ελάχιστη ουσιαστική δράση.  Άντε στην καλύτερη λίγος συνδικαλισμός, λίγες συγκεντρώσεις και συζητήσεις και μέχρι εκεί.  Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, οι δύο αυτές ταινίες, επικεντρωμένες στις διώξεις των ανθρώπων του κινηματογράφου, αναδεικνύουν μια από τις εκφράσεις του κομμουνιστικού κινήματος στις ΗΠΑ: Αυτό των διανοούμενων, καλλιτεχνών κομμουνιστών. Καμία αναφορά σε εργάτες, εργατικό κίνημα, ταξική πάλη. Ε. Στο τέλος είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα Κι όμως, οι ταινίες στις οποίες εμφανίζονται οι κομμουνιστές ως πρωταγωνιστές, ακολουθείται λίγο πολύ το ίδιο μοτίβο:  Εμφανίζονται αρχικά ως δυναμικοί και πιστοί στις ιδέες τους, διώκονται για αυτές.  Κατά τη δίωξή τους αρχικά υψώνουν το ανάστημα τους στον μακαρθισμό και έπειτα προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έκαναν και τίποτα ιδιαίτερο καθώς η ήπια πολιτική τους δράση παρακινήθηκε από καλές προθέσεις και άγνοια. Στο τέλος, μετανοεί στο όνομα ενός πατριωτισμού που «μας χωράει όλους» αρκεί να παραιτηθούμε από την ιδέα της αλλαγής του συστήματος.  Οι ήρωές μας ακολουθούν γενικά αυτό το μοτίβο, στο οποίο φαίνεται η κάθαρση να επέρχεται όταν ο πρωταγωνιστής μας μπαίνει στο σωστό δρόμο της φιλελεύθερης δημοκρατίας για την οποία τόσο περηφανεύονται οι ΗΠΑ. Σαν να μας λέει ότι «κακός ο μακαρθισμός, και μόλις ξεπεράστηκε έγινε κατορθωτό να δουν οι αντιφρονούντες το φως που τους στερούσε η προσκόλλησή τους σε μια ιδεολογία που έτσι κι αλλιώς είναι ξένη προς την κουλτούρα των ΗΠΑ.  Τώρα, ας αφήσουμε τα μίση και ας κάνουμε καμιά ταινία να πάρουμε όσκαρ, αφού πια έχουμε καταλάβει ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι τόσο περιεκτική που εξυπηρετεί την δυνατότητά μας να εκφραζόμαστε μέσα από την τέχνη». Επίλογος Ο Μαρξ στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας γράφει: «Όπως ένα άτομο δεν το κρίνουμε από την ιδέα που έχει για τον εαυτό του, έτσι και μια εποχή ανατροπής δεν μπορούμε να την κρίνομαι από τη συνείδηση που έχει για τον εαυτό της ίσα-ίσα αυτή τη συνείδηση πρέπει να την εξηγήσουμε με τις αντιφάσεις της υλικής ζωής, με τη σύγκρουση που υπάρχει ανάμεσα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και στις παραγωγικές σχέσεις». Αντίστοιχα λοιπόν, αν πρέπει να κρίνουμε τον αντι/φιλο-κομμουνισμό του Χόλιγουντ, δεν θα πρέπει να τον κρίνουμε με βάση την εικόνα που έχει το ίδιο για τον εαυτό του.  Όταν παρακολουθούμε μια χολιγουντιανή παραγωγή δεν μπορούμε παρά να έχουμε στο νου μας ότι αυτό που βλέπουμε είναι η εικόνα του Χόλιγουντ για τον εαυτό του.  Είναι η συλλογική συνείδηση μιας συγκεκριμένης δεσμίδας κοινωνικών σχέσεων όπως αυτή εκφράζεται με τη μορφή μιας κινηματογραφικής ταινίας. Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να σχολιάσουμε ότι ο μακαρθισμός για τον αμερικάνικο φιλελευθερισμό είναι κάτι σαν κηλίδα, κάτι σαν συλλογική αμαρτία.  Μπορούμε να το παρομοιάσουμε πιθανόν με τις τύψεις των Γερμανών για τον Ναζισμό.  Οι ταινίες του Χόλυγουντ σχετικά με τον μακαρθισμό μάλλον μοιάζουν περισσότερο με εξαγνισμό και προσπάθεια για άφεση αμαρτιών παρά με ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας που βίωσαν εκατοντάδες κομμουνιστές, δημοκράτες και αριστεροί καλλιτέχνες. Είναι σαν αυτές οι ταινίες να παίζουν τον ρόλο του καλού μπάτσου στην υπόθεση του αντικομμουνισμού:  Οι κλασικές αντικομμουνιστικές ταινίες (κακός μπάτσος) είναι εκείνες που αναλαμβάνουν να μας ενημερώσουν για το πόσο μοχθηρό, απάνθρωπο και άδικο ήταν το κομμουνιστικό καθεστώς. Πόσο σκληρός, στυγνός και κακός είναι ο οποιοσδήποτε κομμουνιστής.  Οι δήθεν φιλοκομμουνιστικές ταινίες προσπαθούν να ακυρώσουν ό,τι έχει σχέση με τον κομμουνισμό δια της πλαγίας οδού: «δείτε, δεν σας τους παρουσιάζουμε ως κακούς, αλλά ως παραπλανημένους που απλά ξεστράτισαν από την φιλελεύθερη δημοκρατία μας και μόλις βρήκαν τα λογικά τους ήρθαν στον σωστό τον δρόμο». Ένα ακόμα στοιχείο των αντιφάσεων οι οποίες συγκροτούν τις χολιγουντιανές παραγωγές έχει να κάνει με το εμπορικό τους κομμάτι:  Αφενός πρέπει να σχηματίσουν μια ιστορία όσο το δυνατόν ρεαλιστική μέσα στο πλαίσιο της κυρίαρχης τους ιδεολογίας, αφετέρου πρέπει το αποτέλεσμα να έχει εισπρακτική επιτυχία.  Άρα οι ταινίες αυτές πρέπει να έχουν λίγη από τη συνηθισμένη μανιέρα που συνήθως οδηγεί σε ένα happy end.  Αυτό το ευτυχισμένο τέλος, σχεδόν υποχρεωτικό στις αμερικάνικες ταινίες, είναι επίσης στοιχείο της προπαγάνδας: Λειτουργεί ανακουφιστικά προς το κοινό, σαν να του λέει «κοίτα, αν έρθεις με το μέρος μας όλα θα πάνε καλά». Τέλος, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί για την ακρίβεια των γεγονότων που παρουσιάζονται στις ταινίες αυτές.  Οι πρωταγωνιστές, ενδέχεται να ήταν πολύ πιο σκληροπυρηνικοί, πολύ πιο ριζοσπάστες, πολύ πιο κομμουνιστές από ότι φαίνεται.  Η παραποίηση της προσωπικότητας και της ιδεολογίας τους άλλωστε εξυπηρετεί ενίοτε την εμφάνισή τους ως καρικατούρες και είναι κάτι στο οποίο το Χόλυγουντ έχει ιδιαίτερο ταλέντο.