Ν. Μαραντζίδης «Στη σκιά του Στάλιν»

Μια πρώτη κριτική στο βιβλίο του Ν. Μαραντζίδη, «Στη σκιά του Στάλιν»

 Το προεδρείο του 1ου Συνεδρίου της Γ' Διεθνούς

Ο Μαραντζίδης που χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Yale πάει πολύ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του επειδή η εργατική τάξη που είναι διεθνής δύναμη επιχειρεί να συνενωθεί σε διεθνή κλίμακα, με ενιαία επαναστατική στρατηγική απέναντι στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα (φωτ. Το προεδρείο του 1ου Συνεδρίου της Γ' Διεθνούς)
Κάθε βιβλίο Ιστορίας δεν αποτελεί ένα άθροισμα ιστορικών πηγών, ούτε οι εκτιμήσεις του μια απλή προέκταση των ιστορικών ντοκουμέντων.

 Την επιλογή της θεματολογίας και των αντίστοιχων ντοκουμέντων, τη μέθοδο της ιστορικής μελέτης και πολύ περισσότερο τα πορίσματα της ιστορικής έρευνας τα επηρεάζει η πολιτική και ταξική τοποθέτηση του ιστορικού - συγγραφέα του.

Αυτό πρέπει να θεωρείται δεδομένο σε μια κοινωνία ταξικής εκμετάλλευσης, αφού όσοι όρκοι επιστημονικής αντικειμενικότητας κι αν δοθούν, δεν είναι ικανοί να υπερβούν το ταξικό χάσμα ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και στους υπό εκμετάλλευση. 

Με αυτήν την έννοια, κάθε βιβλίο κάθε ιστορικού που υπερασπίζεται την καπιταλιστική εκμετάλλευση δεν είναι δυνατόν να αντικρίζει την Ιστορία από τη σκοπιά των συμφερόντων και των πόθων των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Ωστόσο, στην περίπτωση του Ν. Μαραντζίδη δεν μπορούμε να μιλήσουμε απλά για έναν αστό ιστορικό που αντιμετωπίζει τα ιστορικά τεκταινόμενα μέσα από τα «ταξικά γυαλιά» του. Και αυτό γιατί προχωρά παραπέρα, αφού σκόπιμα επιχειρεί να «προσαρμόσει» τα ιστορικά γεγονότα στην προκρούστεια κλίνη των απαιτήσεων ενός προκατασκευασμένου αντικομμουνιστικού αφηγήματος - ιδεολογήματος.

Επομένως, κάθε βιβλίο του Μαραντζίδη δημιουργεί σε κάθε επίδοξο κριτικό του το ίδιο πρόβλημα: 

Από πού να αρχίσει την κριτική του; 

Διότι δίπλα στις αρχειακές πηγές, το περιεχόμενο των οποίων αποδίδεται συχνά παραπλανητικά, συνυπάρχουν συνειδητές στρεβλώσεις, εσκεμμένες παραλείψεις, μισές αλήθειες (χειρότερες κι από ψέματα), επιλεκτικές (και συμβατές με το αντικομμουνιστικό αφήγημα) προσωπικές μαρτυρίες, προβληματικές εκτιμήσεις και μια επιλεκτικά διφορούμενη γλώσσα. Ολα μαζί επιδιώκουν να προωθήσουν τις πολιτικές και ταξικές στοχεύσεις του συγγραφέα.

Από αυτήν τη σκοπιά, το πρόσφατο βιβλίο του Ν. Μαραντζίδη «Στη σκιά του Στάλιν» (εκδ. «Μεταίχμιο», Αθήνα, 2023) κινείται στις ράγες των προηγούμενων, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις.

Βέβαια, ο Μαραντζίδης επιχειρεί να μεταφέρει το επίκεντρο της ιστορικής τεκμηρίωσης των θέσεών του, από τον χαοτικό και αντιφατικό κόσμο των προσωπικών μαρτυριών, στον επιστημονικά «στιβαρότερο» κόσμο των ιστορικών αρχείων. 

Παράλληλα, φροντίζει να λειάνει παλιότερες εξόφθαλμα λαθεμένες και αντιδημοφιλείς τοποθετήσεις του. 

Για παράδειγμα, δεν αποδίδει την τεράστια ανάπτυξη και επιρροή του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στην Ελλάδα της τριπλής φασιστικής Κατοχής στην οικονομική στήριξη που του παρείχαν οι Βρετανοί ή στη βία που ασκούσε, όπως υποστήριζε παλιότερα1.Ούτε επιχειρεί να δικαιολογήσει τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Ομως, η όποια μεθοδολογική και ερμηνευτική αναδίπλωσή του δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας επιστημονικής ανέλιξής του. Αντίθετα, αποτελεί συνέπεια της πολεμικής που του ασκήθηκε και της θέλησής του να παρουσιαστεί ως περισσότερο αντικειμενικός. 

Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρεί να καταστήσει τις αντικομμουνιστικές θέσεις του πιο ευκολοχώνευτες και επομένως αποδεκτές από ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, έτσι ώστε το βιβλίο του να αποτελέσει βιβλίο αναφοράς για την Ιστορία του ΚΚΕ2. 

Ετσι κι αλλιώς, ο πιο εκλεπτυσμένος αντικομμουνισμός διευκολύνει και διευκολύνεται από την πρόσφατη πολιτική του σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ποιος είναι ο σκοπός της έρευνας;

RIZOSPASTIS

Αποσιωπά ότι όλες οι αποφάσεις του ΚΚΕ δοκιμάστηκαν και κρίθηκαν όχι στο πλαίσιο θεολογικών αναζητήσεων, αλλά σε συνθήκες σκληρών ταξικών αναμετρήσεων.

 Ετσι διαμορφώθηκαν οι ισχυροί δεσμοί των κομμουνιστών με τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις

Η έρευνά του, που σημειώνουμε ότι χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Yale, είναι συμβολή στην προσπάθεια για αποδυνάμωση του ΚΚΕ και του κομμουνιστικού κινήματος.

Η εκτίμηση αυτή φανερώνεται ξεκάθαρα στον επίλογο του έργου του, όπου αναφέρει:

«...από τις πρώτες ημέρες της ύπαρξής του ένα ανθεκτικό, χαρακτηριστικό και πολύ διακριτό γνώρισμα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος ήταν ο διττός χαρακτήρας του: το σεχταριστικό και νομιμόφρον προς το διεθνές κομμουνιστικό κέντρο κόμμα συνυπήρχε και ανταγωνιζόταν με τις "λικβινταριστικές" τάσεις - με άλλα λόγια με την προθυμία σύναψης συμμαχιών με τους σοσιαλδημοκράτες - οι οποίες αναπόφευκτα ταυτίζονταν με την επιθυμία για ορισμένη ανεξαρτησία από το κέντρο και για κάποια χαλάρωση των κομμουνιστικών οργανωτικών πειθαρχιών (συμπεριλαμβανομένης της κατά καιρούς επιθυμίας απαλλαγής από το "Κ", δηλαδή το κομμουνιστικό στον τίτλο του κόμματος). Ωστόσο, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη σε άλλα κομμουνιστικά κόμματα, στην ελληνική περίπτωση η στρατηγική της ιδεολογικής και οργανωτικής αγκύλωσης και νομιμοφροσύνης προς τη Μόσχα υπερίσχυε ανελλιπώς της στρατηγικής του "λικβινταρισμού" μέχρι το 2012, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μη κομμουνιστικό κόμμα, αν και ανήκον στη ριζοσπαστική Αριστερά, απέκτησε ηγεμονική θέση στους κόλπους της ελληνικής Αριστεράς. Αλλά τότε υπήρξε μια ουσιώδης διαφορά: δεν υπήρχε πλέον η ΕΣΣΔ να επηρεάσει τις εξελίξεις ή έστω να αποτελέσει ένα μοντέλο αναφοράς»3.

Δεν θα ασχοληθούμε με διάφορες προβληματικές διατυπώσεις και εκτιμήσεις του παραπάνω αποσπάσματος.

 Σε αυτό αναφερόμαστε μόνο γιατί, εμμέσως αλλά σαφώς, ο Μαραντζίδης ανακοινώνει ότι διαχρονικά υπερασπίζεται εκείνες τις δυνάμεις που ήθελαν να αλώσουν το ΚΚΕ από τα μέσα, να το μετατρέψουν σε έναν ακίνδυνο σοσιαλδημοκρατικό φορέα.

 Γι' αυτό και μνημόνευσε στη διάρκεια της βιβλιοπαρουσίασης τον Γρηγόρη Φαράκο ως τον σημαντικότερο κομμουνιστή ηγέτη μεταπολεμικά. Επιπλέον, εκτιμά ότι αυτές οι προσπάθειες βρήκαν δικαίωση το 2012, με την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Το αφήγημα

Δεν θα επικεντρώσουμε στην ανάδειξη ιστορικών λαθροχειριών και διαστρεβλώσεων του Μαραντζίδη4, κάτι που άλλωστε δεν μπορεί να γίνει στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου. 

Γι' αυτό και θα μείνουμε, προς το παρόν, στο αντικομμουνιστικό αφήγημα που προβάλλει. 

Το βασικό επιχείρημα του Μαραντζίδη είναι ότι οι κομμουνιστές πίστευαν μεταφυσικά στη σοσιαλιστική επανάσταση και στην πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο:

«Ο κομμουνιστής έπαιρνε δύναμη από τον παγκόσμιο χαρακτήρα της ιδεολογίας του και διαμόρφωνε βεβαιότητες, τις βεβαιότητες μιας τελεολογίας, μιας πίστης σχεδόν θρησκευτικού χαρακτήρα...»5.

Η απόπειρα παραλληλισμού του κομμουνιστικού κινήματος με τη θρησκευτική πίστη υπενθυμίζεται διαρκώς στον αναγνώστη μέσα από τον χαρακτηρισμό κομμουνιστών ως «χιλιαστών», «ιησουιτών» κ.λπ. 

Η προσπάθεια αυτή δεν είναι καθόλου τυχαία, ούτε και καινοτόμα. 

Ωστόσο, επιτρέπει στον συγγραφέα να πραγματεύεται το εργατικό κίνημα και κατά προέκταση τη συνειδητή του πρωτοπορία, τους κομμουνιστές, όχι ως γέννημα της υπαρκτής υλικά ταξικής πάλης, αλλά ως μια πίστη, μια δοξασία προερχόμενη από τον νεφελώδη κόσμο των ιδεών. 

Μια δοξασία ανίκανη να εφαρμοστεί, αλλά ικανή να κατανοηθεί ψυχολογικά.

Ετσι, ξεμπλέκει εύκολα με την αιτιολόγηση της κίνησης εκατομμυρίων μαζών εργατικών - λαϊκών δυνάμεων διεθνώς, παρουσιάζοντάς τη, λίγο έως πολύ, ως ψευδαίσθηση ή ως συλλογική παράνοια. 

Παράλληλα, αποκρύπτει τη δική του στράτευση υπέρ της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που παρουσιάζεται έντεχνα ως φυσική και ορθολογική.

Το χτύπημα του προλεταριακού διεθνισμού

Η παρουσίαση της πάλης για την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού ως απόρροιας θρησκευτικής πίστης δίνει στη συνέχεια τη δυνατότητα στον Μαραντζίδη να ερμηνεύσει με εξίσου ανορθολογικούς όρους τη στήριξη των κομμουνιστών στην ΕΣΣΔ και στην Κομμουνιστική Διεθνή:

«Αυτό το διεθνές κέντρο δεν ήταν απλώς συμβολικό ούτε θεωρητικό. Ούτε ήταν απλώς δύναμη, όπως κάποιοι νομίζουν. Ηταν ένα εκπληκτικό σύνολο ανθρώπων και δικτύων, που έχοντας ενθουσιασμό, αυταπάρνηση και πόρους υπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό: την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ και, μέσω αυτής, την παγκόσμια επανάσταση, όπως πίστευαν. Αν κάτι θέλω να αναδείξω στο βιβλίο ετούτο, είναι ακριβώς η εντυπωσιακά πολύπλοκη παγκόσμια διάσταση ενός κινήματος που ξεπέρασε τα σύνορα με τέτοιον τρόπο που, μέχρι σήμερα, μόνο οι μεγάλες μονοθεϊστικές θρησκείες μπορούν να υπερηφανευτούν ότι το έχουν κάνει».

«Οι αντισοβιετικοί κομμουνισμοί (πρωτίστως οι τροτσκιστές στην αρχή, σταδιακά και οι άλλοι) αποτέλεσαν σέχτες ή αιρέσεις στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας θρησκείας που το δικό της Βατικανό ήταν η Μόσχα»6.

Για τον Μαραντζίδη, λοιπόν, η συγκρότηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και της Κομμουνιστικής Διεθνούς σχετίζεται αποκλειστικά με αυτήν τη «μεταφυσική», «θρησκευτική πίστη» στην παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση. 

Καμία σημασία δεν δίνει στην προηγούμενη ανάπτυξη του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος, στα εργατικά κινήματα που εμφανίστηκαν ήδη από την εποχή των αστικών επαναστάσεων, στη συγκρότηση των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Καμία σημασία δεν αποδίδει στην εργατική - λαϊκή αντίδραση στον Α' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, στην επίδραση της νικηφόρας Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, στο ξέσπασμα άλλων σοσιαλιστικών επαναστάσεων και εξεγέρσεων μετά το τέλος του πολέμου. 

Ειδικά για την Οκτωβριανή Επανάσταση, θέλοντας να σβήσει τη διεθνή σημασία της κοινωνικής - πολιτικής σοσιαλιστικής επανάστασης, την εξομοιώνει με την επίδραση μονοθεϊστικών θρησκειών.

Ανάλογα, στην περίπτωση της Ελλάδας, «ξεχνά» τη δοκιμαζόμενη εργατική τάξη στις αρχές του 20ού αιώνα, τα θύματα των πολεμικών αναμετρήσεων και τους πρόσφυγες, τους αγώνες όλων των προηγούμενων και την ανάγκη ανάδειξης μιας πολιτικής πρωτοπορίας σε αυτούς τους αγώνες. Εξίσου αποσιωπά ότι όλες οι αποφάσεις του ΣΕΚΕ και μετέπειτα του ΚΚΕ δοκιμάστηκαν και κρίθηκαν όχι στο πλαίσιο θεολογικών αναζητήσεων, αλλά σε συνθήκες σκληρών ταξικών αναμετρήσεων, όπως ενάντια στην πείνα και την επιστράτευση την περίοδο της τριπλής φασιστικής Κατοχής. 

Ετσι διαμορφώθηκαν οι ισχυροί δεσμοί των κομμουνιστών με τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις.

Στόχος του Μαραντζίδη είναι να αποκρύψει τον διεθνή χαρακτήρα της ταξικής πάλης, ο οποίος αποτελεί το υπόβαθρο της διεθνούς οργάνωσης της εργατικής τάξης. 

Γι' αυτό παρουσιάζεται ακόμα και να «ξεχνά» ότι πολύ πριν από τους μπολσεβίκους, την Οκτωβριανή Επανάσταση και την Κομμουνιστική Διεθνή, οι Μαρξ και Ενγκελς πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση της Α' Διεθνούς των Εργατών. 

Η τελευταία ξεπέρασε τα εθνικά σύνορα και παρήκμασε έπειτα από την ήττα της Παρισινής Κομμούνας, αφού πρώτα επιχείρησε να συντονίσει την κοινή δράση των εργατών στις δύο όχθες του Ρήνου και μάλιστα εν μέσω πολέμου.

«Ξεχνά» ακόμα τη συγκρότηση της Β' Σοσιαλδημοκρατικής Διεθνούς, καθώς και ότι όταν η πλειοψηφία των κομμάτων - μελών της αθέτησαν την κοινή τους υπόσχεση να μετατρέψουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε σοσιαλιστική επανάσταση, μια σειρά από κόμματα (όπως αυτό των μπολσεβίκων), οι επαναστατικές πτέρυγες άλλων και συνδικαλιστικές οργανώσεις επιχείρησαν να συντονίσουν την αντιπολεμική τους δράση. Φυσικά, αυτό προϋπέθετε τη συνειδητοποίηση των κοινών συμφερόντων εθνικά διαφορετικών τμημάτων της εργατικής τάξης ενάντια στους κοινούς τους ταξικούς εχθρούς, την αποδοχή δηλαδή του προλεταριακού διεθνισμού και της διεθνικής οργάνωσης των επαναστατών σοσιαλιστών.

Με άλλα λόγια, η διεθνής οργάνωση του κομμουνιστικού κινήματος δεν αποτέλεσε ένα κάποιο σοβιετικό εφεύρημα - όπως θέλει να μας πει ο Μαραντζίδης- αλλά συνέχεια της συνολικής πορείας του εργατικού συνδικαλιστικού και σοσιαλιστικού κινήματος, που ανδρώθηκε και ωρίμασε στο πλαίσιο των ταξικών αντιθέσεων της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Εξάλλου, ο Μαραντζίδης που τάσσεται αναφανδόν υπέρ των διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων (ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.) και των διαφόρων διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.λπ.), που φτιάχτηκαν για να υπηρετούν και να θωρακίζουν την καπιταλιστική εξουσία,

 ο Μαραντζίδης που χρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ και το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Yale για να εκπονήσει αυτήν την έρευνα, πάει πολύ να διαρρηγνύει τα ιμάτιά του επειδή η εργατική τάξη που είναι διεθνής δύναμη επιχειρεί να συνενωθεί σε διεθνή κλίμακα, με ενιαία επαναστατική στρατηγική απέναντι στα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. 

Αυτό που θέλει είναι η εργατική τάξη κάθε χώρας να παραμένει «εθνική», να σέρνεται δηλαδή πίσω από το άρμα της εγχώριας αστικής τάξης και των διεθνών συμμάχων της.

Γι' αυτό και κατηγορεί το ΚΚΕ 

-που διαφύλαξε ως κόρη οφθαλμού τον προλεταριακό διεθνισμό σε όλη του την ιστορική διαδρομή και με κάθε τίμημα- 

ως υπαγόμενο ουσιαστικά σε ξένο κέντρο. 

Επαναφέρει τις διατυπώσεις των έκτακτων στρατοδικείων του μετεμφυλιακού κράτους, απλά σημειώνοντας ότι οι κομμουνιστές δεν ήταν ξένοι πράκτορες από συμφέρον, αλλά από αντίληψη, ή, για να το πούμε με όρους Μαραντζίδη, από «πίστη». 

Το συμπέρασμα δεν αλλάζει, αν και γίνεται πιο ευκολοχώνευτο σε πλατύτερο κοινό, καθιστώντας την αντικομμουνιστική προπαγάνδα αποδοτικότερη.

Φυσικά, τα προηγούμενα δεν αρκούν για να απαντηθεί ένα ερώτημα που του τέθηκε στη διάρκεια της βιβλιοπαρουσίασής του (Μέγαρο Μουσικής, 24 Μάρτη 2023): Γιατί το ΚΚΕ, αν και βρισκόταν στη σκιά της ΕΣΣΔ, συνεχίζει να υπάρχει 32 χρόνια μετά τη διάλυσή της;

Δεν μπόρεσε να απαντήσει, ακριβώς γιατί το κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ αποτελούν αντανάκλαση και καρπό της ταξικής πάλης, που συνεχίζεται και κινεί την Ιστορία, και όχι μια δοξασία.

Τα ερείσματα του Μαραντζίδη

Ωστόσο, στην προπαγάνδα του υπέρ του καπιταλισμού ο Μαραντζίδης επιχειρεί να αξιοποιήσει αδυναμίες και προβλήματα στη σοβιετική εξωτερική πολιτική, καθώς και την ιδεολογικοποίησή της από το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα. 

Αυτές δεν συνδέονται, όπως υποστηρίζει ο Μαραντζίδης, με τη θεωρία της επικράτησης του «σοσιαλισμού σε μία χώρα», που αποδίδει λαθεμένα στον Στάλιν7, για να επιβεβαιώσει το αφήγημά του και τον τίτλο του βιβλίου. 

Σχετίζονται πρώτιστα με τις επεξεργασίες που επικράτησαν στο ΚΚΣΕ και στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, ιδιαίτερα λίγο πριν από τον Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο και στη διάρκειά του.

Οπως έχει σημειωθεί προ τριετίας σε σχετικό άρθρο του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:
«Οι μάχες στο Στάλινγκραντ ήταν το σημείο αναφοράς στην έκβαση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ακόμα και από μη κομμουνιστικές δυνάμεις, ανεξάρτητα από τον βαθμό ταξικής πολιτικής συνειδητοποίησής τους. Στη συνέχεια, η απελευθέρωση από τον Κόκκινο Στρατό χωρών κατεχόμενων από τις δυνάμεις του Αξονα πολιτικά ενίσχυσε τις εγχώριες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις.

Δηλαδή, πλησιάζοντας προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήδη από το φθινόπωρο του 1944 υπάρχει μια σημαντική αλλαγή στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων: 

Το ένα μπλοκ του διασπασμένου διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος έχει σχεδόν ηττηθεί, η Σοβιετική Ενωση δεν είναι απομονωμένη κι έχει μεγάλη απήχηση τουλάχιστον στη διεθνή εργατική τάξη, 

ενώ το άλλο μπλοκ των καπιταλιστικών κρατών, με αιχμή του δόρατος ΗΠΑ - Ην. Βασίλειο, εμφανίζεται ως "δημοκρατικό" - σύμμαχο της ΕΣΣΔ, αλλά μεθοδικά εργάζεται για τη νέα αποδυνάμωσή της.

Σε αυτές τις νέες συνθήκες, η Σοβιετική Ενωση επιδίωξε έναν νέο, ευνοϊκότερο συσχετισμό δυνάμεων, κυρίως προς τα δυτικά σύνορά της.

Ετσι, οι συζητήσεις - διαπραγματεύσεις μεταξύ των ταξικά διαφορετικών σύμμαχων κρατών (ΕΣΣΔ - ΗΠΑ - Ην. Βασίλειο) δεν αφορούσαν μόνο την αντιμετώπιση των εχθρικών δυνάμεων, αλλά και την προοπτική ανακωχής με τις εμπόλεμες δυνάμεις (ποιες δυνάμεις των κρατών του Αξονα θα υπέγραφαν τις συμφωνίες, με τι όρους κ.λπ.). 

Εκ των πραγμάτων η Αντιφασιστική Συμμαχία άγγιζε και το μεταπολεμικό πολιτικό καθεστώς αυτών των χωρών.

Το βέβαιο είναι ότι η ταξική πάλη διέτρεχε την αντιπαράθεση μεταξύ της ΕΣΣΔ και των καπιταλιστικών κρατών ΗΠΑ και Ην. Βασιλείου και κατά τις διαπραγματεύσεις. 

Η Σοβιετική Ενωση ενδιαφερόταν οι γειτονικές της χώρες να μπουν σε διαδικασία μιας πιο σταθερής συμμαχίας μαζί της, στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, ενώ οι ΗΠΑ και το Ην. Βασίλειο ενδιαφέρονταν να εξασφαλίσουν την καπιταλιστική κυριαρχία στην Ευρώπη, σε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες, οπωσδήποτε στη Μεσόγειο, στα Βαλκάνια και ειδικότερα στην Ελλάδα.

Οπως αποδεικνύουν όλα τα μετέπειτα στοιχεία, προερχόμενα από αρχεία καπιταλιστικών κρατών, αλλά και της ΕΣΣΔ, οι ηγεσίες και οι υπηρεσίες των "συμμάχων" καπιταλιστικών κρατών, ήδη μεσούντος του πολέμου, εργάζονταν πυρετωδώς για την "επόμενη μέρα" με καθαρό ταξικό προσανατολισμό, την ισχυροποίηση του καπιταλισμού. 

Αυτό αφορούσε και τις στοχεύσεις τους για την ΕΣΣΔ, με σχέδια και πρακτικές διάβρωσης του σοσιαλισμού από τα μέσα, αξιοποιώντας την προσέγγιση της ΕΣΣΔ, μέσω των πολυποίκιλων διπλωματικών, στρατιωτικών, οικονομικών αντιπροσωπειών και μηχανισμών τους. 

Ταυτόχρονα, έθεταν τα θεμέλια νέων ιμπεριαλιστικών ενώσεων, οικονομικοπολιτικών (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ), διακρατικών ενώσεων, όπως ΟΟΣΑ, ΟΗΕ, μέσω των οποίων θα εγκλώβιζαν τη σοβιετική εξωτερική πολιτική, ταξικά θα την απονεύρωναν.

 Επίσης, προετοιμάζονταν και για νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους με νέα όπλα, όπως η ατομική βόμβα, την οποία άλλωστε δοκίμασαν στην Ιαπωνία χωρίς να υπάρχει στρατιωτικός επιχειρησιακός λόγος, μόνο ως απειλή προς την ΕΣΣΔ. 

Αλλά και μετά από τη λήξη του πολέμου, γρήγορα πέρασαν σε πιο φανερές επιθετικές ενέργειες, π.χ. το Δόγμα Τρούμαν που ουσιαστικά σηματοδοτούσε τον "Ψυχρό Πόλεμο", το Σχέδιο Μάρσαλ για την καπιταλιστική οικονομική ανόρθωση της Ευρώπης και ειδικότερα της ΟΔΓ, ενώ στη συνέχεια ιδρύθηκε η στρατιωτικοπολιτική συμμαχία του ΝΑΤΟ. 

Εκμεταλλεύτηκαν τη σύγχυση ή και τον πλήρη αποπροσανατολισμό που δημιουργούσε η Αντιφασιστική Συμμαχία στη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, σε δεκάδες ΚΚ των χωρών που με τον έναν ή άλλο τρόπο γνώρισαν τον πόλεμο (Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Βέλγιο, Αυστρία κ.λπ.), κέρδισαν χρόνο, κυρίως στην κρίσιμη για την αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας περίοδο 1944 - 1945.

Ομως και ο οπορτουνιστικός εγκλωβισμός του κομμουνιστικού κινήματος σε κράτη όπως οι ΗΠΑ και το Ην. Βασίλειο έγινε αιτία το κομμουνιστικό κίνημα να στερηθεί την αναγκαία προλεταριακή διεθνιστική αλληλεγγύη σε κράτη με συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, όπως στην Ελλάδα και την Ιταλία.

 Αντίθετα, τα ΚΚ των ΗΠΑ, του Ην. Βασιλείου, της Γαλλίας έγιναν φορείς καλλιέργειας της καταστροφικής για το εργατικό κίνημα αντίληψης περί στήριξης δημοκρατικών αντιφασιστικών ή αντιμονοπωλιακών αστικών κυβερνήσεων.

Το βέβαιο είναι ότι το επαναστατικό εργατικό κίνημα βρέθηκε χωρίς επαναστατική στρατηγική κατά την έκβαση και λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. 

Σε αυτό συνέβαλε και η ιδεολογικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ, ακόμη και των τακτικών ελιγμών της, για την οποία ευθύνεται και το ίδιο το ΚΚΣΕ»8.

Μόνο που ο Μαραντζίδης δεν ενδιαφέρεται για τα προηγούμενα. Και λογικό είναι... 

Προσανατολισμένος στην υπεράσπιση της καπιταλιστικής εξουσίας, χρησιμοποιεί τις αδυναμίες στις επεξεργασίες του ΚΚΕ και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος για να προάγει και πάλι το κεντρικό του αντικομμουνιστικό αφήγημα - ιδεολόγημα.

Στην πραγματικότητα, όμως, η έλλειψη επαναστατικής στρατηγικής δεν απειλούσε μόνο το ΚΚΕ, αλλά και την ίδια την ΕΣΣΔ, στον βαθμό που συνέτεινε τόσο στην αποδυνάμωσή της στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων όσο και στην εσωτερική διάβρωσή της. 

Αντίθετα, η υιοθέτηση μιας επαναστατικής στρατηγικής θα τροποποιούσε τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, μειώνοντας τους κινδύνους για την ίδια την ΕΣΣΔ και ανοίγοντας τον δρόμο ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας σε άλλες χώρες.

Η προηγούμενη δυνατότητα αποδείχθηκε από την Κινεζική Επανάσταση, κι αυτό δεν αναιρείται από τη μετέπειτα πορεία της ΛΔ Κίνας.

Η σύγκλιση του Μαραντζίδη με τον ΣΥΡΙΖΑ

Η πρόσφατη σύμπλευση του Μαραντζίδη με τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή ενός συγγραφέα με οργανική σχέση με ιμπεριαλιστικά κέντρα, είναι το άλλο πρόσωπο της ολοκλήρωσης της μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ από οπορτουνιστικό (ως ΣΥΝ αρχικά) σε αστικό κόμμα. 

Γεγονός που στην ιστοριογραφική του προέκταση σηματοδοτείται από την ταύτισή του με τις αντιλήψεις της αστικής ιστοριογραφίας.

Αυτό φανερώνει η προσπάθεια αποστασιοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ από ιστορικούς και αντίστοιχες επεξεργασίες που, αν και προέρχονται από τις γραμμές ή από τη θεωρητική παράδοσή του, τώρα λογίζονται ως ξένο σώμα. 

Ετσι κι αλλιώς, δεν θέλει πλέον να παρουσιάζεται ως συνέχεια του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, όπως λάθρα επιχειρούσε κάποτε, αλλά ως η αριστερά του αστικού πολιτικού συστήματος.

Το ίδιο φανερώνει η πρόσκληση του Μαραντζίδη στο φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, η παρουσίασή του ως μεγαλύτερου ιστορικού για τη δεκαετία του 1940 από τον Κωστή Καρπόζηλο, δηλαδή τον αρμόδιο για τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (που στο μεγαλύτερό τους μέρος αποτελούν το κλεμμένο Αρχείο του ΚΚΕ και στεγάζονται στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ).

Το ίδιο φανερώνουν η παρουσία του Γιάννη Ραγκούση στη βιβλιοπαρουσίαση και στη διάρκειά της η ρητή διαβεβαίωση του Καρπόζηλου ότι «η υπόθεση του κομμουνισμού τελείωσε οριστικά το 1991». 

Αυτό, πέρα από τον Μαραντζίδη, φαίνεται να ευχαρίστησε τους άλλους σοσιαλδημοκράτες συνδαιτυμόνες του στο πάνελ (Γιώργο Καμίνη, Μαριλένα Κοππά). 

Σίγουρα θα ευχαριστούσε και τον υφυπουργό Παιδείας Αγγελο Συρίγο, που ήταν προγραμματισμένο να συμμετέχει στην αρχική βιβλιοπαρουσίαση αλλά η τελευταία ακυρώθηκε, έπειτα από το έγκλημα στα Τέμπη.

Εμείς θα τον λυπήσουμε! Η Ιστορία του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος είναι γεμάτη από αποτυχημένους προφήτες που προέβλεψαν ή και θέλησαν να επιβάλουν με νόμους και όπλα το τέλος του κομμουνισμού. 

Οι περισσότεροι ήταν πολύ ικανότεροι ή πολύ δυνατότεροι από τους σύγχρονους μιμητές τους, αλλά όλοι τους ανίσχυροι μπροστά στην ίδια την ιστορική εξέλιξη, στην ίδια την ταξική πάλη.

Παραπομπές:

1. Στάθης Ν. Καλύβας - Ν. Μαραντζίδης, «Τα εμφύλια πάθη. 23 ερωτήσεις και απαντήσεις για τον Εμφύλιο», σελ. 363 και 135 - 145 αντίστοιχα.

2. Οπως ομολογεί στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο «έτερος Καππαδόκης» Στ. Καλύβας.

3. Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., 356 - 357.

4. Για του λόγου το αληθές, επιλέγουμε ορισμένες από τις «χτυπητές» ιστορικές ανακρίβειες και τις εμφανείς στρεψοδικίες που περιλαμβάνονται στο νέο βιβλίο.

Ο Μαραντζίδης υποστηρίζει αρχικά ότι και μόνο η ονομασία ΚΚΕ και όχι Ελληνικό ΚΚ είναι ενδεικτική της αντίληψης της Κομμουνιστικής Διεθνούς περί του χαρακτήρα του ελληνικού έθνους - κράτους (ό.π. σελ 115-116)

Ωστόσο, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, ένας από τους 21 όρους για την προσχώρηση στην Κομμουνιστική Διεθνή - τον οποίο λειψό αναφέρει σε προηγούμενες σελίδες και ο Μαραντζίδης - προέβλεπε: «... όλα τα κόμματα που ανήκουν στην Κομμουνιστική Διεθνή πρέπει ν' αλλάξουν όνομα. Κάθε κόμμα που θέλει να προσχωρήσει στην Κομμουνιστική Διεθνή πρέπει να πάρει τον τίτλο: Κομμουνιστικό Κόμμα της τάδε χώρας (Τμήμα της Γ' Κομμουνιστικής Διεθνούς)».

Στη συνέχεια, θα σημειώσει για την εκλογή του Νίκου Ζαχαριάδη στη θέση του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ:

«Ετσι, η ανάδειξη του Ζαχαριάδη αποτέλεσε μια πρωτοφανή και μοναδική εμπειρία για το ΚΚΕ, που συνδέθηκε με το φαινόμενο της προσωπολατρίας, το οποίο στιγματίστηκε αργότερα, μετά τον θάνατο του Στάλιν. Υπό την ηγεσία του, γράφτηκαν αναρίθμητα άρθρα στον κομματικό τύπο και σε άλλα έντυπα του κόμματος, που εκθείαζαν τις αρετές του» (ό.π. σελ 163).

Ωστόσο δεν υπάρχουν «αναρίθμητα άρθρα» με τέτοιο περιεχόμενο αλλά ένα συγκεκριμένο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» στις 6 Νοέμβρη 1942, δηλαδή όταν ο Ζαχαριάδης διατηρούσε τυπικά τον τίτλο του Γενικού Γραμματέα («υπό την ηγεσία του») αλλά βρισκόταν φυλακισμένος στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.

Οι παρόμοιες παραποιήσεις, διαστρεβλώσεις και αντιφάσεις του Μαραντζίδη επεκτείνονται σε όλη την περίοδο της Ιστορίας του ΚΚΕ.

5. Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., σελ. 39.

6. Νίκος Μαραντζίδης, ό.π., σελ.17.

7. Οταν η επαναστατική θύελλα που ξεσήκωσε η Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση άρχισε να κοπάζει, ο Λένιν ήταν αυτός που πρώτος μίλησε για τη δράση των κομμουνιστών σε συνθήκες επικράτησης του σοσιαλισμού σε μία χώρα (Β. Ι. Λένιν, «Λόγος της 21ης Νοέμβρη 1920 στη Συνδιάσκεψη του ΚΚΡ (μπ.) του κυβερνείου της Μόσχας» στο Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», τόμ. 42, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2021, σελ. 20 - 24.

8. ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «Συμπεράσματα για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό», «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», τεύχ. 3/2020.

Του
Κώστα ΣΚΟΛΑΡΙΚΟΥ*
*Ο Κ. Σκολαρίκος είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ

https://twitter.com/praxis_review/status/1662850064673284100

Δευτέρα 29/05/2023 - 16:03
Ο εμμονικός αντικομμουνιστής Μαραντζίδης, σημαιοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ!


Πηγή: Eurokinissi


Εδώ και λίγες ώρες ένας πολύ ενδιαφέρον τίτλος φιλοξενείται σε ενημερωτικές ιστοσελίδες αλλά και στις σημερινές εφημερίδες. Τι λέει ο τίτλος; "Ο Νίκος Μαραντζίδης αναλαμβάνει την προεκλογική καμπάνια του Τσίπρα"... Ενδιαφέρον αν μη τι άλλο για το τι κόμμα είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ!

Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι "ιστορικός" που η καριέρα του έχει στηριχτεί αποκλειστικά στην παραχάραξη της Ιστορίας της κρίσιμης δεκαετίας του '40 στην Ελλάδα και στην κατασυκοφάντηση του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. 

Ο Ν. Μαραντζίδης, μαζί με τον Στ. Καλύβα, αποτελούν τους εκπροσώπους της αντικομμουνιστικής ιστοριογραφίας που έστησε πλυντήριο στα τάγματα ασφαλείας - που συνεργάζονταν με τους ναζί κατακτητές την περίοδος της κατοχής (1940-1944). 

Αυτοί δημιούργησαν την εν Ελλάδι εκδοχή της θεωρίας των δύο άκρων. 

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτοι που φιλοξένησαν τις "ιστορικές έρευνες" του Μαραντζίδη ήταν οι μεγάλοι όμιλοι των αστικών ΜΜΕ καθώς και πλήθος ακροδεξιών ομάδων και γκρουπούσκουλων που βρήκαν μία "επιστημονική δικαίωση" για τα αίσχη που κουβαλούσε η σκούφια τους.

Καθόλου τυχαία τα ανιστόρητα πονήματά του Ν. Μαραντζίδη βρίσκουν χρηματοδότηση και στήριξη από διάφορα κέντρα, όπως το πανεπιστήμια Yale των ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση! 

Καθόλου τυχαία επίσης, λίγα χρόνια πριν, «η Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλαν τον αντικομμουνισμό του Μαραντζίδη και την αθώωση εκ μέρους του των ταγμάτων ασφαλείας και του αισχρού ρόλου τους ενάντια στον λαό και την ηρωική ΕΑΜική εθνική αντίσταση.

Με την πρόσληψη του Μαραντζίδη από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε έναν γάμο και ένα διαζύγιο. 

Γάμος γιατί ο αρραβώνας είχε ήδη γίνει (πχ «η Αυγή» φιλοξενούσε άρθρα του Μαραντζίδη, ο ίδιος ήταν ομιλητής σε εκδήλωση στο φεστιβάλ της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, ενώ είχε μόνιμο στασίδι σε φιλικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ sites)... 

"Διαζύγιο" γιατί φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ για τα μάτια των αφεντικών ξεκόβει οριστικά ακόμα και από τους "δικούς του" ιστορικούς και τις αντίστοιχες ιστορικές επεξεργασίες, αφού προτιμάει με τον πλέον εμφατικό τρόπο τον συγγραφέα - σύμβολο του αντικομμουνισμού και εκλεκτό του Yale...

Σε κάθε περίπτωση το φυντάνι Μαραντζίδης, όπως και η σύνθεση της νέας εκλογικής επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ομολογούν αυτό που αισθάνονται πλέον ακόμη περισσότεροι: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά δεσμευμένος στο σύστημα. Τελικά όταν ο Τσίπρας επικαλούταν το "Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος" μάλλον έβαζε τον εαυτό του στην θέση του Παπάγου...

Οι προοδευτικοί, αριστεροί και ριζοσπάστες έχουν πλέον έναν ακόμη λόγο να τιμωρήσουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει άλλο χρόνος για να ξοδεύεται η εμπιστοσύνη τους στον ΣΥΡΙΖΑ που δεν διστάζει να ξεπλένει ακόμα και τα χειρότερα πλυντήρια... Στις 25 Ιουνίου μόνο ΚΚΕ!

Υ.Γ.: Αλήθεια, αφού τόσο ψάχνονται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για το πώς διευρύνεται η "συντηρητικοποίηση", πώς πιστεύουν ότι θα επιδράσει η επιλογή εκ μέρους τους, του εμμονικού παραχαράκτη της Ιστορίας;

Πυροβολούν το Παρελθόν και το Παρόν, Στοχεύοντας το Μέλλον.

150 χρόνια από την πρώτη «έφοδο στον ουρανό», την Παρισινή Κομμούνα, είναι πλέον αδιαμφισβήτητα αποδεδειγμένο πως ο κομμουνισμός, η κοσμοαντίληψη του επιστημονικού σοσιαλισμού, αποτελεί την πιο πρωτοπόρα, την πιο επαναστατική και ελπιδοφόρα θεωρία που γέννησε η ανθρωπότητα.

Αν ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός ήταν κάτι «ξεπερασμένο» και «αποτυχημένο» όπως ισχυρίζονται, τότε η αστική τάξη δεν θα σπαταλούσε τόσο αντικομμουνιστικό δηλητήριο για τον πολεμήσει.

Το χθεσινό εμετικό αντικομμουνιστικό παραλήρημα του βουλευτή Μπογδάνου στη Βουλή μας έφερε ξανά στο νου την φράση εκείνη του Αγγ. Αντωνόπουλου από το βιβλίο «Οι επιβάτες του φεγγαριού»: «Το να μην είναι κανείς κομμουνιστής είναι ανθρώπινο. Το να είναι όμως κανείς αντικομμουνιστής είναι απάνθρωπο».

Ασφαλώς ο αντικομμουνισμός δεν είναι καινούργιο φαινόμενο:

Πάνε 173 χρόνια από τότε που οι Μαρξ και Ένγκελς κατήγγειλαν μέσα από το «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» την συστράτευση όλων των τότε αντιδραστικών δυνάμεων σε ιερό πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό. Έκτοτε ο αντικομμουνισμός, σε όλες του τις εκφάνσεις, αποτελεί εργαλείο για την επιβίωση της αστικής εξουσίας.

Ο αντικομμουνισμός αποτελεί τον συνδετικό κρίκο όλων όσων υπερασπίζονται την διατήρηση της αστικής εξουσίας και την σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος, ανεξαρτήτως του επί μέρους πολιτικού χρωματισμού τους.
 Η δράση των κομμουνιστών, η δράση του οργανωμένου εργατικού-λαϊκού κινήματος, καταφέρνει να ενώνει φαινομενικά ετερόκλητες πολιτικές ομάδες: φιλελεύθερους και πατενταρισμένους Ναζί, κεντρώους και ακροδεξιούς, «έγκριτους» αστούς δημοσιολόγους και χουντικές σκουπιδοφυλλάδες.
 Μπροστά στη θέα του σφυροδρέπανου οι όποιες διαφορές παραμερίζονται, καθώς αυτό που προέχει είναι η υπεράσπιση των «ιερών και όσιων» της αστικής εξουσίας.

Αυτά τα «ιερά και όσια» της εξουσίας της αστικής τάξης υπεράσπιζαν:
— ο «εθνάρχης» Ελευθέριος Βενιζέλος όταν θέσπισε το περήφημο ιδιώνυμο που αποτέλεσε την μήτρα των μετέπειτα αντικομμουνιστικών διώξεων.
— ο «γέρος της Δημοκρατίας» Γεώργιος Παπανδρέου και οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές-σύμμαχοι του όταν αιματοκυλλούσαν τον λαό της Αθήνας το Δεκέμβρη του 1944 προκειμένου να μην έρθουν οι κομμουνιστές στην εξουσία.
— ο Κανελλόπουλος όταν καλωσόριζε τον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ το 1945 με το αλλήστου μνήμης «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας».
— ο Πλαστήρας όταν, επί πρωθυπουργίας του, καταδικάζονταν από «έκτακτο στρατοδικείο» και εκτελούνταν ο κομμουνιστής ήρωας Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοι του.
— οι μετεμφυλιακές αστικές κυβερνήσεις όταν επί των οποίων «άνθισαν» τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονηματων».

Τα ίδια «ιερά και όσια» της αστικής εξουσίας υπεράσπιζαν, μεταξύ άλλων, επίσης:
— οι φασίστες-δικτάτορες Πάγκαλος και Μεταξάς που εξαπέλυσαν σωρεία διώξεων, φυλακίσεων και εξοριών ενάντια στους κομμουνιστές.
— ο Χίτλερ και το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας όταν αναλάμβανε την εξουσία τον Γενάρη του 1933.
— ο φασίστας Φράνκο όταν πραγματοποιούσε το στρατιωτικό πραξικόπημα ενάντια στην Δεύτερη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία τον Ιούλη του 1936.
— ο δικτάτορας Σουχάρτο της Ινδονησίας όταν εξαπέλυε τους αντικομμουνιστικούς διωγμούς του 1965-1966 που υπολογίζεται ότι οδήγησαν στο θάνατο σχεδόν 1 εκατομμύριο ανθρώπους.
— τα χουντικά αποβράσματα όταν επέβαλαν την επταετή στρατιωτική δικτατορία ώστε να «αποφευχθεί η πορεία της χώρας προς τον κομμουνισμόν».
— ο φασίστας Πινοσέτ όταν το 1973 ανέτρεπε με στρατιωτικό πραξικόπημα – και με τις ευλογίες των ΗΠΑ – την εκλεγμένη κυβέρνηση Αλιέντε στην Χιλή.

Εδώ πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό:
Είναι άλλο πράγμα η ιδεολογική διαφωνία με την κομμουνιστική κοσμοθεωρία όταν εκφράζεται με πολιτικά επιχειρήματα και άλλο πράγμα ο αντικομμουνισμός.
Στις καπιταλιστικές κοινωνίες είναι εύλογο το κόμμα της εργατικής τάξης (Κομμουνιστικό Κόμμα) και οι κομμουνιστές να δέχονται πόλεμο από την άρχουσα αστική τάξη και τους πολιτικούς εκπροσώπους της.
Έχει ωστόσο αποδειχθεί ιστορικά ότι αυτός ο πόλεμος είναι αντικειμενικά αδύνατον να μείνει αποκλειστικά σε ιδεολογικά και πολιτικά πλαίσια.
Το κεφάλαιο, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η εργατική τάξη και το Κόμμα της είναι οι «νεκροθάφτες» του, επιστρατεύει και θα επιστρατεύει πάντα τον αντικομμουνισμό ως όπλο ανάσχεσης της εργατικής-λαϊκής πάλης.

Ο αντικομμουνισμός, ωστόσο, ξεπερνά τα όρια του ιδεολογικού και πολιτικού πολέμου. Στηρίζεται στην συκοφαντία, το ψέμα, την διαστρέβλωση, την αλλοίωση της πραγματικότητας.
Ένα τέτοιο φαινόμενο χυδαίας διαστρέβλωσης και αλλοίωσης της πραγματικότητας είναι μεταξύ άλλων και το ανιστόρητο και αντεπιστημονικό τερατούργημα της «θεωρίας των δύο άκρων».

Ο αντικομμουνισμός είναι νύχι-κρέας με το αστικό πολιτικό σύστημα, αποτελώντας βασικό όπλο στην προσπάθεια της αστικής τάξης να θωρακίσει την δικτατορία του κεφαλαίου.
Αυτός είναι ο σκοπός της αντικομμουνιστικής επίθεσης, είτε αυτή εκφράζεται «ραφιναρισμένα», είτε με ωμό και πρωτόγονο τρόπο.
Είτε την εκφράζουν τα φασιστοειδή του πεζοδρομίου, είτε οι «σοβαροί χρυσαυγίτες» της Βουλής και των τηλεοπτικών πλατό.

150 χρόνια από την πρώτη «έφοδο στον ουρανό», την Παρισινή Κομμούνα, είναι πλέον αδιαμφισβήτητα αποδεδειγμένο πως ο κομμουνισμός, η κοσμοαντίληψη του επιστημονικού σοσιαλισμού, αποτελεί την πιο πρωτοπόρα, την πιο επαναστατική και ελπιδοφόρα θεωρία που γέννησε η ανθρωπότητα.
Αν ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός ήταν κάτι «ξεπερασμένο» και «αποτυχημένο» όπως ισχυρίζονται, τότε η αστική τάξη δεν θα σπαταλούσε τόσο αντικομμουνιστικό δηλητήριο για τον πολεμήσει.

Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρη η απάντηση:
Πυροβολούν το παρελθόν και το παρόν, στοχεύοντας το μέλλον. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι την ιστορία τη γράφουν με την πάλη τους οι λαοί. Ξέρουν ότι ο τροχός της ιστορίας γυρίζει και πως το σάπιο σύστημα που υπερασπίζονται – αυτό που γεννά τη φτώχεια, την ανεργία, την εκμετάλλευση, το φασισμό, τους πολέμους – δεν έχει κανένα μέλλον.

Όσους «κασιδιάρηδες», «τζήμερους» και «μπογδάνους» κι’ αν γεννήσει το σύστημα, θα ‘ρθει η στιγμή που θα ανθρωπέψει ο άνθρωπος. Θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό.

Από nikos 
Έγραψε  ο Νίκος Μόττας //

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΑΠ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΚΟΙΝ ΔΙΚΤΥΩΣΗΣ

Ιδρώνουν όταν βλέπουν αποτελέσματα δικών τους ερευνών που δείχνουν ότι το 74% των πολιτών της ΕΕ εκφράζει δυσαρέσκεια για την ΕΕ, το 51% των νέων στις ΗΠΑ βλέπει θετικά το σοσιαλισμό, ενώ την ίδια στιγμή, οι κάτοικοι των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αναπολούν το σοσιαλισμό, ότι το 46% των Ρώσων βλέπουν με "θαυμασμό", "σεβασμό" και "συμπάθεια" την περίοδο που ο Ι.Β. Στάλιν ηγούνταν του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ένωσης.

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΝΕ ΣΤΟ ΠΑΝΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Κάθε νέο και νέα «που σκέφτεται και προβληματίζεται, που βλέπει ότι τα όνειρα και οι ανάγκες τους δεν χωρούν σε αυτό το σύστημα, να μάθει από πρώτο χέρι γιατί παλεύει το ΚΚΕ, γιατί η πάλη για το σοσιαλισμό δεν είναι ένα όραμα, αλλά η αναγκαιότητα της εποχής μας», καλούν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με ανακοίνωσή τους. Αφορμή, μία εικόνα που ανάρτησε η ΔΑΠ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η οποία ταυτίζει το φασισμό με τον κομμουνισμό. 

Αναλυτικά η ανακοίνωση των Οργανώσεων έχει ως εξής: 

«Την 23η Αυγούστου, την οποία η ΕΕ έχει καθιερώσει ως "Ευρωπαϊκή μέρα μνήμης στα θύματα του ολοκληρωτισμού και των αυταρχικών καθεστώτων", βρήκε αφορμή η ∆ΑΠ, για να "postάρει" μια εμετική εικόνα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που ταυτίζει το φασισμό με τον κομμουνισμό.

∆εν περιμέναμε κάτι καλύτερο από μια οργάνωση που εκτός από άριστη σε μαζικές αντιγραφές, σε πάρτυ, σημειώσεις και "φιλικά" κεράσματα, "αριστεύει" και στην ψευτιά, στην υπεράσπιση της αντιλαϊκής πολιτικής μέσα στα πανεπιστήμια και φυσικά στον αντικομμουνισμό.

Όμως... πάει πολύ σε μια χώρα που οι σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας της έχουν βαφτεί κόκκινες από τη θυσία των κομμουνιστών στην Καισαριανή, στην Κοκκινιά, στο Κούρνοβο και σε δεκάδες άλλες περιοχές, που έχουν σημαδευτεί από τις μαζικές εκτελέσεις αθώων κατοίκων στα Καλάβρυτα, το Χορτιάτη, το ∆ίστομο, την Κάνδανο από τους ναζί, να κυκλοφορούν τέτοιες εικόνες!

Ας δουν τα στελέχη της ∆ΑΠ που βρίσκονταν οι πολιτικοί τους πρόγονοι όταν δινόταν η μάχη για την απελευθέρωση της Ελλάδας -δηλαδή στο Κάιρο και αλλού, σώοι και αβλαβείς-, ενώ τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ, στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, στα Βουνά, τις εξορίες και τα εκτελεστικά αποσπάσματα.

Θέλει πολύ θράσος, λοιπόν, η ∆ΑΠ -πιστό σκυλί της γραμμής της Ν∆, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ- να προσπαθεί να ταυτίσει το θύτη με το θύμα, να ταυτίσει την πρόοδο και την ελπίδα με ό,τι πιο μαύρο έχει γνωρίσει η ανθρώπινη ιστορία.

Βέβαια, δεν υπάρχει για εμάς ερώτημα. Τα στελέχη της ∆ΑΠ, που "εμπνεύστηκαν" την παραπάνω εικόνα είναι ανιστόρητοι και εντεταλμένοι, γραφικές καρικατούρες μακαρθισμού και αντικομμουνισμού, που στοχεύουν στο να διαστρεβλωθεί η ιστορική πραγματικότητα για να μη μάθει την αλήθεια η νεολαία.

Θα τους συνιστούσαμε να διαβάσουν ιστορία από βιβλία που δεν πουλάει ο Άδωνις και ο Πλεύρης...

Φέτος συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από την υπογραφή του Συμφώνου Μη επίθεσης (23 Αυγούστου 1939) ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τη Γερμανία (πήρε το όνομα των υπουργών Εξωτερικών Μολότοφ και Ρίμπεντροπ). Αυτό το σύμφωνο η ΕΕ, οι ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες το παρουσιάζουν ως μια συμφωνία ανάμεσα στην Σοβιετική Ένωση και τη Χιτλερική Γερμανία, που τάχα μοίρασε την Ευρώπη στα δύο, που εξαιτίας αυτής της συμφωνίας ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ο Κόκκινος Στρατός τσάκισε το φασισμό! Η μνήμη δεν διαγράφεται!

Η Σοβιετική Ένωση, πράγματι, στις 23 Αυγούστου του 1939 υπέγραψε σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία. Η Σοβιετική Ένωση έβλεπε καθαρά, όπως το έβλεπαν όλοι οι ηγέτες της περιόδου, όπως το έβλεπε όλος κόσμος (ακόμα και τα μικρά παιδιά) ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Άλλωστε, είχε ήδη συγκροτηθεί ο Άξονας Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας με το λεγόμενο "Αντικομιντέρν" ή "Αντικομμουνιστικό Σύμφωνο", τρία χρόνια πριν το ξέσπασμα του πολέμου, δείχνοντας ποιος ήταν ο πραγματικός εχθρός του Χίτλερ, ο σοσιαλισμός και η Σοβιετική Ένωση. 

Παράλληλα, η Γαλλία και η Αγγλία έστρεφαν τη Γερμανία προς τα σοβιετικά εδάφη. Μια απλή αναζήτηση στα γεγονότα του 1938 (ένα χρόνο πριν την υπογραφή του Συμφώνου) αρκεί για να αποδείξει τις προσπάθειες που έκανε η Σοβιετική Ένωση, για να διαμορφωθεί ενιαίος συνασπισμός ενάντια στον Χίτλερ και τον Άξονα, να αντιμετωπιστεί και να μη δοθεί "αέρας στα πανιά του", να μην επιτεθεί σε "διασπασμένο" στρατόπεδο. 

Η στάση της Αγγλίας και της Γαλλίας, με τη Συμφωνία του Μονάχου (29 - 30 Σεπτέμβρη 1938), ήταν να παραδώσουν μέρος της Τσεχοσλοβακίας στους ναζί και με την πολιτική "κατευνασμού" που ακολουθούσαν έδιναν ώθηση στον Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ, "προς ανατολάς", ενώ παράλληλα απέρριπταν τις προτάσεις της ΕΣΣΔ για συγκρότηση μετώπου ενάντια στον Χίτλερ.

Απέναντι στη στάση της Αγγλίας και της Γαλλίας που έστρωσαν το έδαφος για τη γιγάντωση του Άξονα, η ΕΣΣΔ με την υπογραφή του Συμφώνου μη Επίθεσης εξασφάλισε 21 πολύτιμους μήνες για να προετοιμαστεί πολεμικά για τον πόλεμο που θα ακολουθούσε. Πιο συγκεκριμένα, από το 1939 έως τον Ιούνη 1941, η αριθμητική δύναμη των Ενόπλων Δυνάμεων της ΕΣΣΔ αυξήθηκε σχεδόν τρεις φορές. Συγκροτήθηκαν 125 νέες μεραρχίες, ενώ έγινε και ο εφοδιασμός του στρατού με νέα πολεμικά τεχνικά μέσα και καινούριους τύπους εξοπλισμών. Μετατράπηκε η οικονομία από "ειρηνική" σε "πολεμική", μεταφέρθηκαν εργοστάσια εκτός της πρώτης γραμμής.

Με αυτούς τους 21 μήνες έγινε εφικτή η νίκη της Σοβιετικής Ένωσης στο Στάλινγκραντ και το Κουρσκ, συνέβαλαν στην προετοιμασία για τη συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας και τη μεγαλειώδη νίκη του Κόκκινου Στρατού που απελευθέρωσε την Ευρώπη.

20.000.000 Σοβιετικοί θυσιάστηκαν, 10.000.000 έμειναν ανάπηροι, για να υπερασπιστούν και να προστατέψουν το σοσιαλιστικό κράτος, έδωσαν τη ζωή τους για τους λαούς όλου του κόσμου. Το παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης ακολούθησαν και οι λαοί 7 χωρών που αποτίναξαν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά και ξεκίνησαν να οικοδομούν το δικό τους κράτος, ενώ παράλληλα, η εποποιία του Κόκκινου Στρατού έκανε φωτεινό παράδειγμα την ανωτερότητα του σοσιαλισμού σε πολλούς λαούς της Ευρώπης. Για την τεράστια προσφορά της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού είναι χαρακτηριστική η ρήση του Έρνεστ Χέμινγουέι:

"Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία του, χρωστά στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από όσα μπορεί ποτέ να πληρώσει".

Στόχος τους το χθες... με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο.

Η ΕΕ, οι κυβερνήσεις της και οι παρατάξεις τους μέσα στις σχολές έχουν κάθε λόγο να συκοφαντούν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, τα διδάγματα και τις κατακτήσεις του, επειδή και τότε και τώρα, η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου είναι η μοναδική διέξοδος για να πάψουν η άγρια εκμετάλλευση και οι πόλεμοι, να εξαλειφθούν οι κρίσεις, η φτώχεια και η προσφυγιά, να οργανωθεί η οικονομία και να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Η "σταλινολογία", ο αντικομμουνισμός, τα ψέματα και η διαστρέβλωση της Ιστορίας έχουν συγκεκριμένο στόχο:

Να δυσφημίσουν τη μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρωπότητας, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Να πείσουν ειδικά εμάς, τη νέα γενιά, που δεν έχουμε ζήσει τις πρωτόγνωρες κατακτήσεις της εργατικής τάξης στην ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη, ότι δεν έχουμε καμιά διέξοδο από τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτό προσπαθεί να πετύχει η ΕΕ, η κυβέρνηση της ΝΔ. Τον ίδιο στόχο είχε και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που, ανάμεσα στα άλλα, υπέγραψε την κατάπτυστη διακήρυξη - μνημόνιο του αντικομμουνισμού, που μιλά για "σιδηρούν παραπέτασμα" και παρουσιάζει την ανατροπή του σοσιαλισμού ως την αρχή για την ελευθερία των ανθρώπων.

Για αυτό κάθε χρόνο ξοδεύουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, διοργανώνουν δεκάδες εκδηλώσεις, συνέδρια σε χώρες της ΕΕ, σε πανεπιστήμια, "εφευρίσκουν" επετείους (μέχρι και mini series γυρίζουν, βλ. "Τσέρνομπιλ") για να αποδείξουν ότι ο σοσιαλισμός δοκιμάστηκε και "απέτυχε", ότι "έχει τελειώσει". Χρόνο με το χρόνο και στο πανεπιστήμιό μας πληθαίνουν τέτοια συνέδρια και ημερίδες, αυξάνονται οι "έρευνες" με διδακτορικά και μεταπτυχιακά προγράμματα για να τεκμηριωθεί "η εγκληματική φύση του κομμουνισμού".

Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου 120 εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, 17 εκατομμύρια είναι άνεργοι, πάνω από 4 εκατομμύρια είναι άστεγοι, θέλουν ο λαός και η νεολαία να μη σκέφτονται και να μην προβληματίζονται, να αποδεχθούν ότι αυτή βαρβαρότητα που ζουν είναι μονόδρομος.

Ιδρώνουν όταν βλέπουν αποτελέσματα δικών τους ερευνών που δείχνουν ότι το 74% των πολιτών της ΕΕ εκφράζει δυσαρέσκεια για την ΕΕ, το 51% των νέων στις ΗΠΑ βλέπει θετικά το σοσιαλισμό, ενώ την ίδια στιγμή, οι κάτοικοι των χωρών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης αναπολούν το σοσιαλισμό, ότι το 46% των Ρώσων βλέπουν με "θαυμασμό", "σεβασμό" και "συμπάθεια" την περίοδο που ο Ι.Β. Στάλιν ηγούνταν του ΚΚΣΕ και της Σοβιετικής Ένωσης.

Γι' αυτό, η ΕΕ δεν έχει κανένα πρόβλημα, αντίθετα επικροτεί τη βία κατά των Κομμουνιστικών Κομμάτων, απαγορεύει τα Κομμουνιστικά Σύμβολα, ανέχεται αστικές κυβερνήσεις δηλωμένων, ορκισμένων αντικομμουνιστών, ακροδεξιών και άλλων αντιδραστικών μαντρόσκυλων του κεφαλαίου, από την Ουκρανία μέχρι τις χώρες της Βαλτικής, στηρίζει ακροδεξιές και φασιστικές δυνάμεις.

Γι' αυτό στην πρώτη γραμμή της πολεμικής που εξαπολύουν οι εγχώριοι απολογητές του καπιταλισμού, αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, βρίσκεται σταθερά η θέση του ΚΚΕ ότι ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται, παρά μόνο ανατρέπεται και ότι προϋπόθεση γι' αυτό είναι οργανωμένος ο λαός να πάρει την εξουσία από το κεφάλαιο. Ότι δεν υπάρχει καμιά ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα σ' αυτήν των καπιταλιστών και την αντίστοιχη των εργατών.

Κάθε νέος φοιτητής, ερευνητής και επιστήμονας έχει χρέος να μάθει την αλήθεια! Οι πρωτόγνωρες κατακτήσεις της εργατικής τάξης στο πρώτο δικό της κράτος, στην ΕΣΣΔ, η ικανοποίηση σύνθετων λαϊκών αναγκών, που στον καπιταλισμό είναι αδύνατον να συμβεί, αποδεικνύουν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Σήμερα υπάρχουν όλες οι προϋπόθεσεις για να ζούμε καλύτερα και προκύπτουν από την ίδια την ανάπτυξη της παραγωγής, της επιστήμης και της τεχνολογίας. Πραγματική λύση στα σημερινά προβλήματα και τα αδιέξοδα της νεολαίας δίνει μόνο η πρόταση του ΚΚΕ. Το τσάκισμα του φασισμού γίνεται με το να τσακιστεί οριστικά το σύστημα που τον γεννά, ο καπιταλισμός και αυτό γίνεται μόνο με την ανατροπή του.

Καλούμε κάθε νέο και νέα, που σκέφτεται και προβληματίζεται, που βλέπει ότι τα όνειρα και οι ανάγκες τους δεν χωρούν σε αυτό το σύστημα, να μάθει από πρώτο χέρι γιατί παλεύει το ΚΚΕ, γιατί η πάλη για το σοσιαλισμό δεν είναι ένα όραμα, αλλά η αναγκαιότητα της εποχής μας. Καλούμε κάθε νέο και νέα να συμμετάσχει στο 45ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή", να δει από κοντά γιατί παλεύουμε και να παλέψει μαζί μας». 

ΠΡΟΣ -ΓΕΩΡΓΙΑΔΗδες -ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΖΑΙΟ"ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ"

***Είναι ο "κύριος" που υποδέχτηκαν με την παρουσία τους κ 4 ..ανεξάρτητοι... υποψήφιοι δήμαρχοι της Ζακύνθου: Αρετάκης Νικήτας, Γάσπαρος Διονύσης, Λιβέρης Χαράλαμπος, Μαρίνος Αναστάσιος και μεταξύ άλλων οι εν ενεργεία δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας του Δημοτικού Συμβουλίου κ.Ν.Τσίπηρας, Π.Μυλωνάς του Κου Αγαλιανού !!
http://www.zantepress24.gr/…/21388-sti-zakyntho-o-adonis-ge…


Αυτοί είναι οι κομ­μου­νι­στές, κύριε Γε­ωρ­γιά­δη

ΑΠΟ ατεχνως

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Μεί­ζων στό­χος στη χώρα είναι να πέ­σουν οι κομ­μου­νι­στές» δή­λω­σε ο αντι­πρό­ε­δρος της ΝΔ Άδω­νις Γε­ωρ­γιά­δης σε ένα ακόμη χυ­δαίο αντι­κομ­μου­νι­στι­κό του πα­ρα­λή­ρη­μα.

Είναι γνω­στή άλ­λω­στε η τα­κτι­κή της ακρο­δε­ξιάς – απ’ τους «Γε­ωρ­γιά­δη­δες» της ΝΔ μέχρι τη να­ζι­στι­κή εγκλη­μα­τι­κή Χρυσή Αυγή – να επι­χει­ρεί να ταυ­τί­σει την σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τους κομ­μου­νι­στές.

Ο στό­χος τους είναι προ­φα­νής: να συ­κο­φα­ντη­θεί στην συ­νεί­δη­ση λαϊ­κών μαζών η έν­νοια του κομ­μου­νι­σμού, το ΚΚΕ και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα. Γι’ αυτό και απο­δί­δουν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δήθεν κομ­μου­νι­στι­κα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, ενώ γνω­ρί­ζουν πολύ καλά ότι το κόμμα του κ. Τσί­πρα έχει τόση σχέση με το μαρ­ξι­σμό-λε­νι­νι­σμό όση ο φά­ντης με το ρε­τσι­νό­λα­δο. Καμία απο­λύ­τως δη­λα­δή.

Μιας όμως και ο άλ­λο­τε συ­νο­δοι­πό­ρος του Κα­ρα­τζα­φέ­ρη και τη­λε­δια­φη­μι­στής των εμε­σμά­των του να­ζι­στή Πλεύ­ρη είχε το θρά­σος να πιά­σει ξανά στο στόμα του τους κομ­μου­νι­στές να υπεν­θυ­μί­σου­με ορι­σμέ­νες απλές αλή­θειες.

Άκου, λοι­πόν κ. Γε­ωρ­γιά­δη…

-ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΤΕΣ είναι αυτοί που παρά τις εξο­ρί­ες, τις φυ­λα­κί­σεις και τα βα­σα­νι­στή­ρια, αρ­νή­θη­καν να υπο­γρά­ψουν δή­λω­ση με­τά­νοιας. Είναι αυτοί που το αστι­κό κρά­τος των «Γε­ωρ­γιά­δη­δων» έστελ­νε στα μπου­ντρού­μια της Κέρ­κυ­ρας, της Ακρο­ναυ­πλί­ας, της Αί­γι­νας, του Γεντί Κουλέ, στον Άη-Στρά­τη, στη Μα­κρό­νη­σο και αλλού.

Τι σχέση μπο­ρεί να έχει με αυ­τούς ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που – από κοι­νού με ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ – δεν έχει αφή­σει «δή­λω­ση» υπο­τα­γής στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ και το με­γά­λο κε­φά­λαιο που να μην έχει υπο­γρά­ψει; Είναι τα ίδια κόμ­μα­τα που υπέ­γρα­ψαν τέσ­σε­ρα μνη­μό­νια, επο­πτεί­ες διαρ­κεί­ας και εκα­το­ντά­δες αντι­λαϊ­κούς-αντερ­γα­τι­κούς νό­μους περ­νώ­ντας τη θηλιά στο λαιμό του λαού.

Άκου, κ. Γε­ωρ­γιά­δη…

-ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΤΕΣ είναι αυτοί που δεν πρό­δω­σαν τις ιδέες τους ακόμη κι’ όταν βρέ­θη­καν αντι­μέ­τω­ποι με το εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα. Οι 106 του Κούρ­νο­βο, οι 200 της Και­σα­ρια­νής, οι μάρ­τυ­ρες του Μπλό­κου της Κοκ­κι­νιάς, του Χαϊ­δα­ρί­ου, οι χι­λιά­δες γεν­ναί­οι μα­χη­τές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που έδω­σαν τη ζωή τους στον αγώνα ενά­ντια στους Ναζί κα­τα­κτη­τές και τους ντό­πιους ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες.

Τι σχέση μπο­ρεί να έχει με όλους αυ­τούς ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που συ­να­γε­λά­ζε­ται με τον «δια­βο­λι­κά καλό» Τραμπ, το Νε­τα­νιά­χου και τη Μέρ­κελ; Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που επε­κτεί­νει και ανα­βαθ­μί­ζει τις αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές βά­σεις από την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη μέχρι τη Σούδα, με­τα­τρέ­πο­ντας τη χώρα σε ορ­μη­τή­ριο των ιμπε­ρια­λι­στών.

Άκου, κ. αντι­πρό­ε­δρε της ΝΔ…

– ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΤΕΣ είναι ο Μπε­λο­γιάν­νης, ο Πλου­μπί­δης, ο Σου­κα­τζί­δης, ο Βι­δά­λης, ο Μαλ­τέ­ζος, ο Βε­λου­χιώ­της, η Ηλέ­κτρα Απο­στό­λου, ο Νι­κη­φο­ρί­δης, η Βα­σι­λα­κο­πού­λου, ο Κα­τρά­κης, ο Ρί­τσος, ο Φλω­ρά­κης. Είναι οι χι­λιά­δες νε­κροί και ζω­ντα­νοί αλύ­γι­στοι αγω­νι­στές που, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, όρ­θω­σαν το ανά­στη­μα τους στην εξου­σία των «Γε­ωρ­γιά­δη­δων» πα­λεύ­ο­ντας για να ξη­με­ρώ­σουν κα­λύ­τε­ρες μέρες για το λαό.

Τι σχέση μπο­ρεί να έχουν με αυ­τούς οι Τσί­πρες, οι Κα­τρού­γκα­λοι, οι Δρα­γα­σά­κη­δες, οι Πο­λά­κη­δες, οι Τσα­κα­λώ­τοι και όλοι όσοι υπε­ρα­σπί­ζο­νται τις «αξίες» του σά­πιου κα­πι­τα­λι­σμού; Τι σχέση έχουν με τους Κομ­μου­νι­στές αυτοί που, απο­δε­δειγ­μέ­να, κη­ρύτ­τουν το «ρε­α­λι­σμό» της υπο­τα­γής, τις «αξίες» και «αρχές» της ΕΕ, που πα­σχί­ζουν να απο­δεί­ξουν ότι είναι οι κα­λύ­τε­ροι εφαρ­μο­στές των αντι­λαϊ­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων;

Ακού­στε, λοι­πόν, κ. Γε­ωρ­γιά­δη, κ. Μη­τσο­τά­κη και λοι­ποί ιδε­ο­λο­γι­κοί «συγ­γε­νείς»…

– ΚΟΜ­ΜΟΥ­ΝΙ­ΣΤΕΣ είναι αυτοί που βρί­σκο­νται κα­θη­με­ρι­νά στους δρό­μους του αγώνα για την υπε­ρά­σπι­ση των ερ­γα­τι­κών, λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. Αυτοί που αρ­νού­νται να γί­νουν δια­χει­ρι­στές και ορ­ντι­νά­τσες του εκ­με­ταλ­λευ­τι­κού κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, αλλά πα­λεύ­ουν να το ανα­τρέ­ψουν για να ανοί­ξουν δρόμο στην σο­σια­λι­στι­κή-κομ­μου­νι­στι­κή προ­ο­πτι­κή.

Ξέρει καλά, λοι­πόν, η αστι­κή τάξη και οι «Γε­ωρ­γιά­δη­δες» που την υπη­ρε­τούν ποιος είναι ο πραγ­μα­τι­κός τους αντί­πα­λος. Είναι το ΚΚΕ και το ορ­γα­νω­μέ­νο τα­ξι­κό κί­νη­μα.

Ο κομ­μου­νι­σμός στοι­χειώ­νει τον ύπνο και τον ξύ­πνιο τους. Γι’ αυτό προ­σπα­θούν να τον ξορ­κί­σουν βα­φτί­ζο­ντας «κομ­μου­νι­στι­κή» την κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα που, ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΝΔ και λοι­πές αστι­κές δυ­νά­μεις από κοι­νού, υπη­ρε­τούν.
***

Νέο αντικομμουνιστικό παραλήρημα από τον αντιπρόεδρο της ΝΔ Αδ. Γεωργιάδη

Σε ένα ακόμη αντικομμουνιστικό παραλήρημα επιδόθηκε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Αδωνις Γεωργιάδης, αποζητώντας την εύνοια των αφεντικών του σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, αποδίδοντας – κατά το γνωστό «χαβά» – στον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά που δεν έχει και στοχοποιώντας ό,τι τους ανησυχεί πραγματικά, το ΚΚΕ. Συγκεκριμένα, σε συνέντευξή του στο Web TV του «Star Channel» δήλωσε: «Οταν … Συνεχίστε να διαβάζετε το Νέο αντικομμουνιστικό παραλήρημα από τον αντιπρόεδρο της ΝΔ Αδ. Γεωργιάδη.

Ατέχνως

____________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Νίκος Μότ­τας Γεν­νή­θη­κε το 1984 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Είναι υπο­ψή­φιος δι­δά­κτο­ρας (Phd) Πο­λι­τι­κής Επι­στή­μης, Διε­θνών Σχέ­σε­ων και Ιστο­ρί­ας. Σπού­δα­σε Πο­λι­τι­κές Επι­στή­μες στο Πα­νε­πι­στή­μιο Westminster του Λον­δί­νου και είναι κά­το­χος δύο με­τα­πτυ­χια­κών τί­τλων (Master of Arts) στις δι­πλω­μα­τι­κές σπου­δές (Πα­ρί­σι) και στις διε­θνείς δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις (Πα­νε­πι­στή­μιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δη­μο­σιευ­θεί σε ελ­λη­νό­φω­να και ξε­νό­γλωσ­σα μέσα.

O "ΧΟΡΌΣ", ΤΑ ΕΣΏΡΟΥΧΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ και ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ...

Το Viva La Revolucion Αποκαλύπτει: τη «ευρωπαϊκή κανονικότητα» που ετοιμάζουνε να ζήσουμε... Αν δεν πάρουμε τη Τύχη της Ζωής στα δικά μας χέρια.

Ευρωπαϊκή...

Εικόνες... «ευρωπαϊκής κανονικότητας» θα ζήσουν, όπως όλα δείχνουν, τους επόμενους μήνες και χρόνια χιλιάδες λαϊκά σπίτια, που η κυβέρνηση προκλητικά πανηγυρίζει ότι θα τους επιδοτεί τάχα τις δόσεις για τα «κόκκινα» δάνεια, στην πραγματικότητα επιδοτώντας τους τραπεζίτες και βάζοντας το πιστόλι στον κρόταφο των ίδιων για να αποπληρώσουν τα υπόλοιπα. 
Η σχετική Υπουργική Απόφαση που εκδόθηκε τη Δευτέρα, πέρα απ' όλα τα άλλα κριτήρια που θέτει (π.χ. η συνεισφορά του Δημοσίου διακόπτεται αυτόματα σε περίπτωση που ο δικαιούχος καθυστερήσει την καταβολή του δικού του ποσού για 3 μηνιαίες δόσεις), προβλέπει την υποχρέωση των δικαιούχων να «συναινούν στη διενέργεια κοινωνικής έρευνας και σε κατ' οίκον επισκέψεις από αρμόδιους υπαλλήλους, αν απαιτηθεί, για επιτόπια επαλήθευση της σύνθεσης του νοικοκυριού»! Με δυο λόγια, οι διάφοροι κρατικοί μηχανισμοί θα μπορούν να μπουκάρουν στα σπίτια και να τα κάνουν «φύλλο και φτερό», μην τυχόν και υπάρχει κανένα μέλος του νοικοκυριού με εισόδημα που κρύβεται από τις τράπεζες και το κράτος!

... κανονικότητα

Αυτή η βαρβαρότητα, που η κυβέρνηση παρουσιάζει με θράσος ως «φιλολαϊκή στεγαστική πολιτική», θυμίζει όσα έγραφε προ μηνών ο «Ριζοσπάστης», με αφορμή τα σπίτια - «τρύπες» που δικαιούνται οι άνεργοι στη Γερμανία, στην καρδιά της καπιταλιστικής ΕΕ, στο πλαίσιο του περιβόητου προγράμματος «Χαρτζ 4». 

Εκεί, οι άνεργοι κινδυνεύουν με έξωση αν οι υπηρεσίες διαπιστώσουν σε «αιφνιδιαστικές επισκέψεις» ότι υπάρχουν δύο οδοντόβουρτσες στο μπάνιο ή ξένα εσώρουχα στα συρτάρια, στοιχεία που μαρτυρούν ότι ο δικαιούχος φιλοξενεί και άλλο άτομο στο σπίτι και άρα μοιράζονται κάποια έξοδα, χωρίς να το έχει δηλώσει στην Υπηρεσία! 

Οι ομοιότητες κάθε άλλο παρά συμπτωματικές είναι: Η υποτιθέμενη «κοινωνική πολιτική» της ΕΕ, που στην Ελλάδα υπηρετούν εξίσου ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, τα άλλα αστικά κόμματα και οι εκλεκτοί τους στην Τοπική Διοίκηση, δίνει ένα εκεί που παίρνει δέκα, αντικαθιστά τα δικαιώματα με προσωρινά «ψίχουλα», κι αυτά υπό προϋποθέσεις, ενώ λειτουργεί και ως πολυπλόκαμος μηχανισμός ενσωμάτωσης και καταστολής των πιο εξαθλιωμένων. 

Αυτά μαζί με άλλα βρίσκονται στον πυρήνα του «νέου κοινωνικού συμβολαίου» που προπαγανδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας από τους εργαζόμενους να βάλουν την υπογραφή τους στην πολιτική που τσακίζει τις σύγχρονες ανάγκες. 

Διέξοδος και εδώ είναι η σύγκρουση με την πολιτική της ΕΕ, του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της, για μια Ελλάδα και Ευρώπη του σοσιαλισμού, όπου στο επίκεντρο θα είναι οι ανάγκες των εργαζομένων, των λαών και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου και των τραπεζών.

Παλμαρέ

Ενα άρθρο που θα περίμενε να το διαβάσει κανείς στο site της Χρυσής Αυγής, δημοσιεύτηκε στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κούλογλου.

 Ενας από τους αρθρογράφους της ιστοσελίδας, σχολιάζοντας τις παρεμβάσεις συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ για τις μαφιόζικες πρακτικές της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, πέρα από ανυπόστατες κατηγορίες και συκοφαντίες, αναμασά και μπόλικο αντικομμουνισμό, κάτω από τον τίτλο «Το συνέδριο της ΓΣΕΕ, το ΠΑΜΕ, ο σταλινισμός και η δημοκρατία». 

Καμιά εντύπωση δεν προκαλεί. Κυβέρνηση, εργοδοσία, αστικά κόμματα, εργατοπατέρες και Χρυσή Αυγή, στάθηκαν σαν μια γροθιά απέναντι στη μάχη που έδωσαν όλες τις προηγούμενες μέρες συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα για να μη νομιμοποιηθούν η νοθεία και η ωμή παρέμβαση της εργοδοσίας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αξιοποίησαν όλα τα μέσα για να συκοφαντήσουν και να εμποδίσουν την προσπάθεια να «ανασάνουν» τα σωματεία, να χειραφετηθούν από την εργοδοσία και το κράτος: Από απειλές, συκοφαντίες και αντικομμουνισμό, μέχρι «νουθεσίες» και «ίσες αποστάσεις», ώστε να βγει λάδι και να πέσει στα μαλακά η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ για τις αθλιότητές της. 

Μετά κι απ' αυτό το άρθρο, δίπλα στις δηλώσεις Τζήμερου και Μιχαλολιάκου, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δίκαια αποκτά μια θέση στο παλμαρέ όσων πρωταγωνιστούν για τη συγκρότηση της ...«προοδευτικής συμμαχίας ενάντια στην ακροδεξιά» που διαφημίζει το κόμμα του.

Προϋπηρεσία

Στην «προοδευτική συμμαχία» του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με παλιά και νέα ρετάλια της σοσιαλδημοκρατίας, βρήκε χώρο και ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. 

Οποιος προσπαθήσει να τον αναγνωρίσει, ανατρέχοντας σε κάποιον αγώνα των εργαζομένων της ΔΕΗ, ατύχησε. Για άλλα πράγματα είναι γνωστός ο συγκεκριμένος συνδικαλιστής. 

Οπως για τις δηλώσεις του καταμεσής της κρίσης ενάντια στους «μπαταχτσήδες» μεροκαματιάρηδες που «φεσώνουν» την Επιχείρηση. «Μανούλα» στο στήσιμο του «κοινωνικού αυτοματισμού», έφτανε να εκβιάζει τα λαϊκά νοικοκυριά ότι «αν δεν πληρώσουν όσοι χρωστούν, θα ανέβουν τα τιμολόγια για όλους». Με τέτοιο κυνισμό ούτε η διοίκηση της ΔΕΗ δεν τολμούσε να μιλήσει, σε μια περίοδο που τα σπίτια ξεπάγιαζαν από το κρύο, τα μαγκάλια έκαιγαν σαν τρελά και τα χρέη των λαϊκών νοικοκυριών αυξάνονταν προς τη ΔΕΗ και παντού. 

Και προφανώς οι δηλώσεις αυτές δεν απευθύνονταν σε βιομήχανους και λοιπούς μεγάλους πελάτες της Επιχείρησης, αφού γι' αυτούς η ΔΕΗ υπήρξε πάντα γαλαντόμα, με μειωμένα τιμολόγια, αλλεπάλληλες προσφορές και άλλα για τα οποία η πλειοψηφία της ΓΕΝΟΠ είχε καταπιεί τη γλώσσα της. Ε, όπως φαίνεται, ήρθε η ώρα να ανταμειφθεί και ο πρόεδρος για τις υπηρεσίες του, αναλαμβάνοντας αναβαθμισμένα καθήκοντα...

Ριζοσπάστης 

ΟΤΑΝ Ο ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΧΟΡΕΥΕΙ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΤΟΥ ΑΛΑΦΟΥΖΟΥ

Το ακροφιλελέ θινκ τανκ της “Καθημερινής” αναπαράγει τα ψέματα για “σοβιετικά τανκς που χόρευαν στην Πράγα” και η κόρη του μεγάλου ποιητή αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια για την προέλευση της συκοφαντίας.

Η Έρη Ρίτσου απαντά στα ψέματα του Τάκη Θεοδωρόπουλου για τον πατέρα της και τα “σοβιετικά τανκς που χόρευαν στην Πράγα”

Κατιούσα

Τέλος σε έναν από τους μακροβιότερους χόακες (hoaxes) γύρω από το Γιάννη Ρίτσο, επιχειρεί να βάλει η κόρη του Έρη, με αφορμή άρθρο του γνωστού και μη εξαιρετέου Τάκη Θεοδωρόπουλου, που όταν δεν εξυμνεί τις αρετές των λευκών Ευρωπαίων ανδρών ασχολείται με τους “αριστερούς διανοούμενους”. 

Εκεί λοιπόν επικαλείται ανύπαρκτο ποίημα του Ρίτσου για “σοβιετικά τανκς που χόρευαν στην Πάτρα”, αναρωτώμενος μάλιστα ρητορικά “Πώς καταδέχθηκε ο Ρίτσος, ο ποιητής του «Επιτάφιου» και της «Ελένης», να γράψει ένα ποίημα για να υμνήσει τα σοβιετικά τανκς που «χόρευαν» στην Πράγα το 1968;”, χαρακτηρίζοντας το υποτιθέμενο ποίημα μαζί με τον – πραγματικό αυτή τη φορά στίχο του Ρίτσου για τα “παιδιά της ΚΝΕ” – για να μιλήσει για “δήλωση υποταγής”. 

Τα ακριβή γεγονότα ξεκαθαρίζει η κόρη του σε ανάρτησή της στο facebook, αναφέροντας πως όλα ξεκίνησαν από ιδιωτική συζήτηση στην οποία ο Ρίτσος περιέγραφε τον ενθουσιασμό του από σοβιετική παρέλαση που είχε παρακολουθήσει την Πρωτομαγιά όπου τα τανκς τους έμοιαζαν να χορεύουν, φράση την οποία μετέφερε στη συνέχεια ο αυτόπτης μάρτυρας Γιώργος Λιάνης. Φράση που σύντομα μετατράπηκε στον ισχυρισμό περί ποιήματος για τα σοβιετικά τανκς στην Πράγα:

Ο ΡΙΤΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΑ

Είδα στην Καθημερινή το άρθρο που επισυνάπτω.
Λοιπόν για να τελειώνει αυτή η ιστορία της τεράστιας ψευτιάς που λέγεται εδώ και χρόνια και που παρ’ όλες τις διαψεύσεις επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
Ο Ρίτσος ουδέποτε έγραψε ποίημα για να υμνήσει τα σοβιετικά τανκς που “χόρευαν” στην Πράγα και ουδέποτε αναφέρθηκε σε αυτά.
Το όλο θέμα ξεκίνησε από μια προσωπική συζήτηση που είχε γίνει παρόντος του δημοσιογράφου κ. Γιώργου Λιάνη. Ο Ρίτσος είχε γυρίσει από τη Μόσχα όπου είχε παρακολουθήσει την παρέλαση της Πρωτομαγιάς και αυτήν περιέγραφε λέγοντας πόσο τον είχε εντυπωσιάσει “η χαρά του κόσμου που περνούσε, κρατώντας λουλούδια, οι μανάδες με τα μωρά αγκαλιά, οι γέροι με τα παράσημα στο στήθος, παντού χαμόγελα, λουλούδια και μπαλόνια. Μια τεράστια γιορτή. Και ήταν τέτοια η ατμόσφαιρα της χαράς που ακόμα και στην στρατιωτική παρέλαση είχες την εντύπωση πως και τα τανκς χόρευαν.”
Αυτή την περιγραφή σε μια καθαρά προσωπική κουβέντα, την πήρε ο κ Λιάνης και την επόμενη μέρα την έκανε ρεπορτάζ γράφοντας πως τα “τανκς χορεύουν” και έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία που στη συνέχεια έγινε “τα σοβιετικά τανκς που μπήκαν στην Πράγα χορεύουν” και στη συνέχεια έγινε “Ο Ρίτσος έγραψε ποίημα για τα σοβιετικά τανκς που μπήκαν στην Πράγα χορεύοντας”.
Βεβαίως ο κ. Λιάνης τα διέψευσε όλα αυτά και έγραψε το τί πραγματικά είχε ειπωθεί και πως, αλλά φυσικά κανείς δεν έδωσε σημασία στη διάψευση, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ο ίδιος ο Ρίτσος, άνθρωπος εξαιρετικά αξιοπρεπής και περήφανος, δεν θέλησε ποτέ να απαντήσει σε όσα γελοία γράφτηκαν σχετικά με το θέμα και από “επώνυμους αριστερούς” της εποχής, θεωρώντας υποτιμητικό για κείνον να απαντήσει σε ένα ψεύδος και να “δικαιολογηθεί” για κάτι που ποτέ δεν είπε ή έκανε.

ΌΤΑΝ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ..ΑΠΑΝΤΑΜΕ:

ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΚΚΕ

-Απάντηση στον αντικομμουνισμό και την παραχάραξη της Ιστορίας από το Ευρωκοινοβούλιο (VIDEO)

Σε ένα όργιο αντικομμουνισμού και παραχάραξης της Ιστορίας εξελίχθηκε η συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο με θέμα την «Ολοκληρωμένη ευρωπαϊκή εκπαίδευση, έρευνα και διατήρηση της μνήμης του ολοκληρωτικού παρελθόντος», που στόχο είχε την απαράδεκτη εξίσωση του κομμουνισμού με το τέρας του φασισμού. Απάντηση στον αντικομμουνισμό έδωσε η παρέμβαση της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ.

Ο ευρωβουλευτής του Κόμματος Κώστας Παπαδάκης στην τοποθέτησή του σημείωσε συγκεκριμένα τα παρακάτω:

«Μιλάτε περί ολοκληρωτισμού... ο στόχος σας προφανής, να εξισώσετε  τον κομμουνισμό με το τέρας του φασισμού, του  γνήσιου παιδιού της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αυτής που όλοι σας υπερασπίζεστε. 

H ιστορική αλήθεια, η κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ αποτελούν άσβεστο μάρτυρα για το ποιος εξολόθρευσε το ναζισμό. Το ποιος θρέφει και σήμερα την ακροδεξιά, τον εθνικισμό, τους φασίστες το μαρτυρά το τι γίνεται σήμερα στην Πολωνία, στην Ουγγαρία, στις Βαλτικές χώρες με τις διώξεις και απαγορεύσεις ΚΚ την ίδια ώρα που απονέμονται τιμές σε συνεργάτες των ναζί με τη στήριξη της ΕΕ.

Όσα ιδρύματα, ψέματα στα σχολικά βιβλία και ακριβοπληρωμένες καμπάνιες κι αν χρηματοδοτήσετε, την Ιστορία την γράψανε και τη γράφουν οι λαοί με την πάλη τους ενάντια στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Είναι ιστορικές οι κατακτήσεις του σοσιαλισμού στην Παιδεία, στην Υγεία, στην εξάλειψη της ανεργίας, στην κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων.

Η ΕΕ και o καπιταλισμός δεν είναι μονόδρομος. Οι λαοί μπορούν με τη δική τους εξουσία στις χώρες τους να παλέψουν για την Ευρώπη του Σοσιαλισμού».

902.gr