#Παπαδόπουλος Δες πώς Σε 1" κάνεις #φύλλο_κ_φτερό όλη την αντιλαϊκή πολιτική

Επεσε στο κενό η σχεδιασμένη προσπάθεια της κυβέρνησης, στο στημένο παιχνίδι με τους κουκουλοφόρους, να αλλοιωθεί το μήνυμα της σημερινής μεγαλειώδους μέρας.
Ενα εκατομμύριο λαού και νεολαίας με τη σημερινή του συμμετοχή στην απεργία διεμήνυσε πως δεν είναι διατεθειμένο να ανεχτεί μία πολιτική που θυσιάζει τη ζωή του για το κέρδος και την οδηγεί σε «νέα Τέμπη».
Η δυσπιστία που εκφράζεται από τον λαό δεν πρέπει να μείνει μόνο στη συγκεκριμένη κυβέρνηση, αλλά συνολικά στην αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται από τα αστικά κόμματα και για να δικαιωθεί αυτός ο μεγαλειώδης αγώνας, πρέπει ν' αποκτήσει συνέχεια και διάρκεια.
Είναι ενθαρρυντικό και εκεί βρίσκεται η ελπίδα ότι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι έχουν απέναντί τους ένα κράτος που ούτε θέλει ούτε μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους, από την ακρίβεια έως την πολιτική προστασία, από το σιδηρόδρομο μέχρι το σύστημα υγείας, γιατί στόχος του είναι να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Απέναντι σε αυτό το κράτος της δικτατορίας του κεφαλαίου που το υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις, η μόνη λύση, είναι η οργάνωση μιας πλατιάς λαϊκής αντεπίθεσης και σε αυτή την κατεύθυνση το ΚΚΕ παίρνει την πρωτοβουλία για να ενισχυθούν οι εστίες αντίστασης και να συνεχιστεί ο αγώνας πολύ πιο έντονα το επόμενο διάστημα.

https://www.youtube.com/watch?v=J2KM9pfagvw&ab_channel=VIVALaREVOLUCION

youtube.com
Ο Μ. Παπαδόπουλος στην ΕΡΤNEWS
*Δείτε εδώ:* --------------------------------------------------------------------------------------902.gr: https://www.902.grΚΚΕ: https://www.kke.grΚΝΕ: http...

Ο Μ. Παπαδόπουλος σχολιάζοντας την κοκορομαχία κυβέρνησης και κομμάτων αντιπολίτευσης ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε ότι όλα αυτά τα κόμματα ψήφισαν την απελευθέρωση της αγοράς των σιδηροδρόμων και είναι συνένοχα για την ιδιωτικοποίηση, τον κατακερματισμό, την υποστελέχωση στον ΟΣΕ, την έλλειψη μέτρων ασφαλείας, ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο. 

Πρόσθεσε, ότι παρόμοια δυστυχήματα έχουν γίνει σε χώρες της ΕΕ, όπως Βρετανία, Ισπανία, κ.α., ακριβώς λόγω της ίδιας πολιτικής που εφαρμόζεται και όμως, δεν μιλάει κανένα κόμμα στη χώρα μας για αυτή την πολιτική. Δεν μιλάει επίσης κανείς για το γεγονός ότι εξαιτίας της ίδιας πολιτικής, υπάρχουν οι νεκροί εργάτες στους χώρους δουλειάς, ένας κάθε τρεις μέρες ενώ η κατάσταση στον σιδηρόδρομο σήμερα, παραμένει ίδια με την έλλειψη συστημάτων ασφαλείας, μεταφέροντας μάλιστα και πολεμικό υλικό για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Οσον αφορά το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ αλλά και το πόρισμα του ΚΚΕ στην Εξεταστική Επιτροπή, αναδεικνύεται ότι υπάρχουν διαχρονικές ευθύνες των κυβερνήσεων για μια σειρά αποφάσεις υποβάθμισης της λειτουργίας του σιδηροδρόμου στο πλαίσιο της απελευθέρωσης της αγοράς των σιδηροδρόμων που αν δεν υπήρχαν, δεν θα γινόταν η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.

Στη συζήτηση για τη συγκάλυψη, η απάντηση της κυβέρνησης, ότι δεν παρενέβη, ο Μ. Παπαδόπουλος σημείωσε ότι αυτό και μόνο είναι η ομολογία μιας βαριάς πολιτικής ευθύνης της κυβέρνησης, καθώς δεν υπήρχε ούτε σχέδιο, ούτε πρωτόκολλο, ούτε αρμόδια αρχή για να κάνει συγκροτημένη έρευνα, για να μη χαθούν σημαντικά στοιχεία. Υπάρχει επίσης, ένα κράτος που είναι πολύ ικανό να θυσιάζει τις ανάγκες του λαού στο βωμό του κέρδους. Αυτό το κράτος είναι ικανό να ρίχνει νερό σε ειρηνικούς διαδηλωτές αλλά ανίκανο να αντιμετωπίσει τους κουκουλοφόρους που δρουν απροκάλυπτα μπροστά στα μάτια του, είναι πολύ ικανό να δίνει φοροπαλλαγές στους εφοπλιστές και γι’ αυτό είναι ανίκανο να λαμβάνει στοιχειώδη μέτρα προστασίας του λαού από πυρκαγιές, φωτιές και πλημμύρες.

#ΓΙΑ_ΤΟ_ΕΓΚΛΗΜΑ -ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ? #12_1_23_ΔΕΙΤΕ_ΤΙΣ_ΔΙΑΦΟΡΕΣ

 

Ninetta Altani:
Ειλικρινά καταλαβαίνω πόσο άσχημο συναίσθημα είναι να σε πουλάει το κόμμα σου...δηλαδή να σε κρεμάει...
Καταλαβαίνω την απαγοητευση που νοιώθουν οι άνθρωποι που πουλήθηκαν από το κόμμα τους...
Εγώ δεν έχω υπογράψει συμβόλαιο 100 ετών με το κόμμα μου...άμα θέλω δεν το ξανά ψηφίζω...
Είμαι ήρεμη όμως που ό,τι μπορεί κανει...χαίρομαι μέχρι τώρα να λέω ψηφίζω ΚΚΕ γιατί ξέρω ότι δε θα με πουλήσει...
Τι να κάνω...να μην πω ότι το ΚΚΕ αντιστάθηκε στο ξεπούλημα των τρενων;
Τι να κάνω τώρα εγω που ο Κατσωτης βουλευτής του ΚΚΕ έφερε στη Βουλή το θέμα του τρενου λίγες ημέρες πριν τις δολοφονίες;!
Να μην το λέω για να μην πικραινονται οι άνθρωποι που επένδυσαν σε λάθος βουλευτες;
Πώς να πω φταίνε τα κομματα;
Ξου ξου τα κόμματα...
Οι επιλογές των κομμάτων φταίνε...οχι τα κόμματα ως κόμματα...

Δες ημερομηνία...:

ΠΟΛΥΝΕΚΡΟ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ

Ολες οι εξελιξεις απο την τραγωδια στα Τεμπη (VIDEO - ΦΩΤΟ)

ΕΝΑ «ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟ» ΓΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΕ

12/1/23 - Μία δραματική προειδοποίηση του ΚΚΕ στη Βουλή για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα στα Τέμπη (VIDEO)

Είμαστε στις 12 Ιανουαρίου 2023 στη Βουλή. Δύο μήνες σχεδόν πριν το έγκλημα στα Τέμπη. Στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής διεξάγεται συζήτηση για το νομοσχέδιο του υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών «Θεσμικό πλαίσιο για τη διερεύνηση αεροπορικών και σιδηροδρομικών ατυχημάτων και την ασφάλεια των μεταφορών». Εκ μέρους του ΚΚΕ τοποθετείται στην επιτροπή ο βουλευτής του Κόμματος Χρήστος Κατσώτης.

Δυστυχώς τα όσα τόνισε τότε το ΚΚΕ στη Βουλή επιβεβαιώνονται ανατριχιαστικά σήμερα, στη σκιά του εγκλήματος στα Τέμπη. Ένα αποκαλυπτικό “κατηγορητήριο” για την πολιτική της σημερινής και της προηγούμενης κυβέρνησης, της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αντιμετωπίζει σταθερά ως ΚΟΣΤΟΣ την πρόληψη την προστασία από σιδηροδρομικά - και όχι μόνο - δυστυχήματα!

Καταγράφουμε ορισμένες από τις επισημάνσεις του βουλευτή του ΚΚΕ Χρήστου Κατσώτη:

- Για το δίκτυο και τη σιδηροδρομική γραμμή του ΟΣΕ:

“Eπίσης, σοβαρή είναι η κατάσταση και στο δίκτυο και τη σιδηροδρομική γραμμή του ΟΣΕ. 

Τεράστιους κινδύνους εγκυμονεί η μη τήρηση Κανονισμών ασφαλείας, λειτουργίας και κυκλοφορίας των αμαξοστοιχιών. Ενδεικτικά, η Ομάδα Επισκευής Γραμμής, που είναι σε λειτουργία και πρέπει να αποτελείται από 5 άτομα, πολλές φορές είναι μόνο με δύο ή ακόμη και με έναν.

Ακόμα, δεν τηρούνται οι απαραίτητοι χρόνοι ή μπορεί να γίνονται εργασίες σε ένα ηλεκτροδοτούμενο δίκτυο χωρίς διακοπή ρεύματος.
Χαρακτηριστική, είναι επίσης, η έλλειψη σηματοδότησης όπως, για παράδειγμα, στο κομμάτι της γραμμής Οινόη-Τιθορέας που έγινε το ατύχημα με τους 20 ανθρώπους που τραυματίστηκαν την περίοδο των χιονοπτώσεων το 2022.

Εκκρεμεί επίσης εδώ και πολλά χρόνια η συνολική εγκατάσταση και λειτουργία ηλεκτρονικών συστημάτων ασφαλείας.
Όλα αυτά είναι σοβαρά ζητήματα που δεν μπορούν να αγνοηθούν, για το θέμα της ασφάλειας της πρόληψης που λέμε συνολικά”

-Για το πλαίσιο διαχείρισης των ατυχημάτων και τα πορίσματα που καταλήγουν πάντα στο “ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΛΑΘΟΣ”

“Προέχουν όλα εκείνα τα μέτρα, ώστε να μη γίνεται το ατύχημα ή το δυστύχημα. Δεν πρέπει να διερευνώνται τα ατυχήματα;

Βεβαίως και πρέπει να διερευνώνται. Ευθύνες όμως θα αποδίδονται και σε ποιον;

Ποια είναι η συνήθης κατάληξη των πορισμάτων; ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΛΑΘΟΣ!

Όπως αναφέρεται και στο άρθρο 32: «Οι συστάσεις ασφάλειας δεν συνιστούν τεκμήριο υπαιτιότητας ή ευθύνης σε περίπτωση ατυχήματος ή σοβαρού συμβάντος».

Αυτό ακριβώς αναφέρεται στο άρθρο!

Πόσες διερευνήσεις, αλήθεια, κατέληξαν στο συμπέρασμα για ευθύνες των εταιρειών, είτε κατασκευής, είτε διαχείρισης;

Τι σημαίνει, αλήθεια, εχεμύθεια για θέματα που χαρακτηρίζονται ως απόρρητα; Τι σημαίνει αυτό; Αποσιώπηση.

Στα πλαίσια της κυριαρχίας των μονοπωλιακών ομίλων αποκρύπτεται ή μειώνεται η ευθύνη τους, μεταφέροντας τα ατυχήματα ή τα δυστυχήματα σε “ανθρώπινο λάθος”.

- Για τις συνέπειες της πολιτικής της ΕΕ για την “απελευθέρωση των μεταφορών” στην ασφάλεια και τις εργασιακές συνθήκες στους σιδηρόδρομους

“Η Ευρωπαϊκή Ένωση ολοκλήρωσε την απελευθέρωση των σιδηροδρομικών μεταφορών και την παράδοσή τους στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Αφαίρεσε τα τελευταία εμπόδια για τη διασύνδεση του σιδηροδρομικού μεταφορικού έργου στα κράτη μέλη. Εναρμονίζει τα πλαίσια κάθε χώρας υπό τον Οργανισμό Σιδηροδρόμων της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα εκδίδει και ευρωενωσιακά πιστοποιητικά ασφαλείας, παραμερίζοντας αυτά των κρατών μελών.

Οι κανονισμοί υγιεινής και ασφάλειας εργαζομένων και επιβατών θα χειροτερεύουν, όπως και οι όροι εντατικοποίησης της δουλειάς για την κερδοφορία των επιχειρήσεων με την επίκληση της μείωσης του διοικητικού κόστους, ενώ οι τιμές των εισιτηρίων γίνονται πιο τσουχτερές.

Ολοκλήρωσε τον τεμαχισμό του σιδηροδρομικού μεταφορικού έργου, διαχωρίζοντας το δίκτυο των υποδομών, το οποίο παρέμεινε στο κράτος, από το κερδοφόρο μεταφορικό έργο που παραδόθηκε στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Οι εργαζόμενοι -όπως και οι επιβάτες- ζουν τα «καλά» της απελευθέρωσης και της ιδιωτικοποίησης του σιδηροδρόμου. Οι εργαζόμενοι είναι αντιμέτωποι με την εντατικοποίηση, που μεταφράζεται σε 28 με 29 μέρες δουλειά το μήνα, με ελάχιστα ρεπό και με τις καθημερινές ώρες δουλειάς να φτάνουν τις 11.

Θυμίζουμε ότι, το 2019, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θεσμοθετήθηκε η διευθέτηση με συνεχόμενη εργασία 9 ημερών -κάτι που δεν καταργήσατε και εσείς, διότι βολεύει τους νέους επιχειρηματικούς ομίλους.

Η συσσωρευμένη κόπωση των εργαζομένων στρώνει το έδαφος για ατυχήματα. Επιπρόσθετα, πολλές φορές, οι εργαζόμενοι καλούνται να κάνουν εργασίες που δεν αφορούν το αντικείμενό τους και χωρίς να έχουν την απαραίτητη εξειδίκευση και εκπαίδευση -με ότι σημαίνει αυτό, συνολικότερα, για το ζήτημα της ασφάλειας.

Όμως και ο μηχανολογικός εξοπλισμός δεν συντηρείται, διότι δεν ελέγχεται σωστά.”

Δείτε ολόκληρη την τοποθέτηση του βουλευτή του ΚΚΕ:

Aν Δεν βαριέσαι 
από το Μπρεζνιεφικό απολίθωμα διάβασε: 

Ο δρόμος γράφει τη δική του ιστορία

Εν αρχή ην το χάος. 

Που κάποιος πρέπει να το οργανώσει και να μπει μια τάξη -εργατική, κατά προτίμηση και κατ’ ανάγκη. Όχι κάποιος ξένος, έξω απ’ τον κόσμο, με θεία χάρη και μαγικό ραβδάκι. Αλλά ένα υποκείμενο που θα δει την κίνηση των πραγμάτων, τους νόμους που την ορίζουν και θα σπάσει τον νόμο της αδράνειας, για να φτάσουμε στη φυσική ροή των πραγμάτων, που είναι ασφαλώς ο κομμουνισμός, σύμφωνα και με τους κλασικούς. Κλασική Συμφωνία νούμερο 3, με σφυριά και δρεπάνια, σε ρε ελάσσονα.

Εν αρχή ην ο λόγος. Δηλαδή η οργάνωση. Πάντα υπάρχουν καλοί λόγοι να οργανωθείς. Να γεμίσεις τα κενά σου, τις αιτίες που σε αφήνουνε μισό. Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι παρέες, οι φιλίες, ο έρωτας -που είναι μια μικρή επανάσταση. Και αν λείπει σε κάποιον η συντροφικότητα, ας γραφτεί στην ΚΝΕ -ή απευθείας στο κόμμα. Η συλλογικότητα, το κλίμα, ο ενθουσιασμός (οργανωθείτε, μας λέγανε), το τρέξιμο, οι χρεώσεις, η περιφρούρηση, εξόρμηση τα ξημερώματα, αφισοκόλληση ως τα μεσάνυχτα (θα γνωρίσετε ένα ευχάριστο, συντροφικό περιβάλλον, μας λέγανε). Αλλά ο βασικός λόγος είναι η έλλογη δράση, συλλογική και σχεδιασμένη, με ένα σκοπό που γεμίζει τη ζωή μας νόημα -κι αν δεν προσέξεις, το έχασες.



In memoriam Plasticobilism

Στα μάτια των άλλων μπορεί να είμαστε όλοι ίδιοι. Πάντα σου φαίνονται όλα ίδια, αν σε αφήνουν αδιάφορο: οι μέρες, οι πόλεις και οι άνθρωποι, τα τοπία, τα τραγούδια στο ραδιόφωνο, το φαγητό που τρως, τα κόμματα...

Λένε πως είμαστε όλοι «κομματόσκυλα». Αλλά σκύλος από σκύλο διαφέρει. Άλλο να είσαι πιστός -σε αξίες και ιδανικά-, ο καλύτερος φίλος του λαού και του ανθρώπου -όταν δεν είναι αφηρημένος και άσφαιρος ουμανισμός. Κι άλλο να είσαι το μαντρόσκυλο των αφεντικών και να στέκεις σούζα μπροστά τους. Ή να αλυχτάς ολημερίς στα κανάλια, σαν σκυλί του πολέμου, να σκυλεύεις τους νεκρούς, τις οικογένειες των θυμάτων, να αφοδεύεις απ’ το στόμα και να κατουράς σε κάθε γωνία την κοινή λογική -μέχρι και ο Κανάκης έβγαλε το λουράκι του και τους κρεμά στα μανταλάκια.

Θέλουν να μη σηκώσουμε ποτέ κεφάλι και την ουρά απ’ τα σκέλια, να μείνουμε σκυλάκια του καναπέ, διακοσμητικά στο φόντο της ιστορίας -που γράφουν άλλοι ερήμην μας και εις βάρος μας. Να χαζεύουμε στημένους σκυλοκαβγάδες στο κυνοβούλιο και να τρωγόμαστε σαν τον σκύλο με τον σκύλο για τις ράτσες μας. Να μη διεκδικήσουμε πίσω τη ζωή μας, τον Πλούτο που παράγουμε.

Να μην έχουμε καν (ταξικό) ένστικτο, σαν τα συμπαθή τετράποδα. Γιατί άλλο να μη δαγκώνεις το χέρι που σου δίνει να φας -από το φαγητό που φτιάχνεις- και άλλο να φιλάς ευλαβικά το χέρι που σου παίρνει την μπουκιά από το στόμα. Το είδος μας ξόδεψε πολλά εκατομμύρια χρόνια πριν σταθεί όρθιο στα δυο του πόδια, για να το ξαναγυρίσουμε τόσους αιώνες πίσω.

Ω εποχή, μου θυμίζεις τον Καίσαρα
Και οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν
Και όσο γερνώ, περπατώ με τα τέσσερα...
(...)
Μας ξεκληρίζουν με τρένα βρουμ-βρουμ
Για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ

Βασικά στα μάτια των άλλων είμαστε όλοι σύντροφοι -κι ας μην τρέμουμε όλοι από οργή για την αδικία. 

Επιρροές και παλικάρια γίναμε μαλλιά κουβάρια, μούσια τζίβες μοϊκάνες, τόσοι μουσάτοι και ούτε μια επανάσταση.

Θες να κρυφτείς και η λογική δε σε αφήνει, όταν ανοίγει κουβέντα -στη δουλειά ή σε μια άσχετη παρέα. 

Στην πρώτη σύνθετη, πολυσύλλαβη λέξη (όχι απαραίτητα «λυκοσυμμαχία») έχεις δώσει στίγμα και βιογραφικό. Στην πρώτη νύξη για τον άθλιο μισθό, κάποια άδεια ή ένσημο που σας φάγανε, για το ωράριο και την κυριακάτικη αργία, γενικώς για κάποιο δικαίωμα ή αυθαιρεσία, τότε προάγεσαι -στη φαντασία τους πάντα- αυτομάτως σε ανώτερο κομματικό στέλεχος με μηχανισμό. Και η ειρωνεία είναι πως δεν έχεις μιλήσει ακόμα για κάποια γενική πολιτική εξέλιξη, κάποιο νομοσχέδιο, για ταξική πάλη, τα κέρδη του αφεντικού, τον ρόλο της ΓΣΕΕ, για το σωματείο ή για μια απεργία.

Κάποτε ο Βλαδίμηρος έλεγε πως το ταβάνι του συνδικαλιστικού αγώνα είναι ο τρεϊντγιουνιονισμός -δηλαδή ρεφορμιστικό.

 Σήμερα αν μιλήσεις για τρεϊντγιουνιονισμό θα σε κοιτάξουν σαν εξωγήινο, κι αν τους πεις να οργανωθούν στο σωματείο, το ίδιο -δεν ήταν η μετάφραση της λέξης το πρόβλημα. Κάθε αντίστοιχη αναφορά σου δίνει αυτομάτως -στο μυαλό τους- κομματικό βιβλιάριο, και ας μην είσαι καν μέλος.

Τους βλέπεις να μπερδεύουν το κόμμα με το σωματείο, τα σωματεία μεταξύ τους, το εργοδοτικό με το ταξικό, τη ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ, την απεργία με την επίσχεση -τρίβεις το μούσι, βυθίζεις το πρόσωπο στην παλάμη, βουτάς στη χύτρα με την απελπισιά, κι ύστερα σου φαίνεται περίεργο που δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν το ΚΚΕ (μ-λ) από το ΜΛ-ΚΚΕ και τα ψηφοδέλτια πριν την κάλπη (που να ήξεραν κιόλας πως από εκεί ξεπήδησε και η ΟΑΚΚΕ, που την λάτρευαν τα κανάλια, πριν μείνει μόνη της στον ανένδοτο ενάντια στα «πουτινάκια»*), ή την Αρας με την Αρις και την Αραν με την Αρεν, που έφτιαξαν λέει τη Ρεβάνς -που εγώ ήξερα ότι είναι συγκρότημα- και νιώθεις κάπου να την έχεις πατήσει -σαν τον Κηλαηδόνη- και πνευματικά κουρασμένος για να συνεχίσεις να παρακολουθείς τον χώρο.


(*Αν και την αναρχοπολακική ανάλυση του ΜΛ-ΚΚΕ για το κόμμα που εστιάζει στην Hellenic Train για να βγει λάδι η κυβέρνηση (!) και για την εξεταστική, δεν έχει πολλά να ζηλέψει από την παραφροσύνη της ΟΑΚΚΕ.
Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα μας).

Ποια είναι η διαφορά του οργανωμένου μέλους από τον οπαδό, ψηφοφόρο, τη βάση -πες το όπως θες, μην κολλάμε στη λέξη; Μα κάποιοι πρέπει να κάνουν το μέτωπο, να κόβουν κουπόνια, να βγαίνουν τα πλάνα -Ριζοσπάστη, οικονομική ενίσχυση, εισιτήρια του Φεστιβάλ. Πώς θα γίνουν όλα αυτά αν ήμασταν όλοι οργανωμένοι;

Σύντροφοι και φίλοι, ας συμμαζευτούμε. Και να το μαζεύουμε. Υπάρχουν διάφορες διαφορές μεταξύ μέλους και επιρροής. Είναι τελείως διαφορετικό, εκτός απ’ τις φορές που δεν είναι. Μια στενή επιρροή, που τρέχει παντού και είναι μέσα σε όλα όσα πρέπει να είναι, θα οργανωθεί αργά ή γρήγορα. Στον αντίποδα, ένα μέλος (απο)κομμένο από όλους και από όλα, παρκαρισμένο σε κάποια συνοικία (τα λεωφορεία, κόκκινη πόλη μες στο αγιάζι), το χωρίζει μάλλον τυπική απόσταση από τους απέξω και οσονούπω καμία -θα βρεθεί κι αυτός απέξω.

Εδώ θα κολλούσε ίσως μια αναφορά στην ιδιότητα του κομμουνιστή, με όνομα βαρύ σαν ιστορία, που δεν μπορούν πολλοί να το σηκώσουν και δεν το δέχονται όλοι εύκολα για τον εαυτό τους -ούτε καν τα μέλη. Φαντάσου να σε θεωρούν βαμμένο κομμούνι στη δουλειά και εσύ να κοκκινίζεις από ντροπή, να το λογίζεις ως παράσημο, αλλά να μην το δέχεσαι -δε σου αξίζει τέτοια τιμή- ούτε και θες να φανεί όμως πως το απ-αρνείσαι και το προδίδεις -την τρίτη φορά ακούς κοκόρια και βλέπεις μπροστά σου, σαν όραμα, το σήμα του ΚΚ Βενεζουέλας, κι ας λάλησαν κάποιοι σφοι και πήγαν με τον εχθρό τους.

Αλλά πάει μακριά η βαλίτσα και χάνεται η Ιθάκη με τους συντρόφους (του Οδυσσέα) στον ορίζοντα. Λοιπόν, η βασική διαφορά είναι ότι μια επιρροή έχει περίπου το «ακαταλόγιστο». Μπορεί να κάνει και να λέει ό,τι θέλει, αρκεί να μην υπονοεί πως τα λόγια κι οι πράξεις της εκφράζουν κάτι άλλο πέρα από τον εαυτό της. Μπορώ να λέω το μακρύ και το κοντό μου, να εκφράζω δημόσια επιφυλάξεις ή και διαφωνίες, αλλά αυτές ανήκουν σε εμένα -και στα όνειρά μου- και ό,τι πω το χρεώνομαι προσωπικά, χωρίς να το φορτώνω σε άλλη καμπούρα -πόσο μάλλον στο κόμμα.

Μπορώ να αντιδρώ και να μιλάω όπως θέλω. Να φέρομαι αυθόρμητα, να είμαι συνειδητά αυθόρμητος ή αυθόρμητα συνειδητός, να μην καταπιέζομαι, να μη φιλτράρω τα λόγια μου, να μην αναγκάζομαι να επιλέξω προσεκτικές διατυπώσεις, για να μη θιχτεί κανείς. Και όταν ακούω-διαβάζω βλακείες -εκτός από τις δικές μου, που είναι δύσκολο να τις αναγνωρίσω-, μπορώ να απασφαλίσω ελεύθερα. Δεν είμαι μέλος και το κέφι μου θα κάνω -και θα πω και μια κουβέντα παραπάνω, τζάμπα είναι.

Αν σου λένε «έξω τα κόμματα», ρωτάς «από πότε είναι αυτοί οι αγανακτισμένοι;». Και ψιθυρίζεις τον στίχο από τον κυρ-Παντελή «μακριά από κόμματα, μη βρεις μπελά». Κι αν δεν ξέρουν τον Τζαβέλα, ξανακάνεις τον Μπέζο: «παντελής έλλειψη γνώσεων. Πα-ντε-λής» -και δεν εννοεί τον Βούλγαρη, Δημητρούλα. Και στο καπάκι τους ρωτάς τι ψήφισαν, για να τους δεις να κομπιάζουν και να αλλάζουν χρώματα -σαν τα πουκάμισα και τις πεποιθήσεις τους.

Άμα σου πουν ότι η απεργία καπελώνει τη συγκέντρωση, ρωτάς το ξυπνοπούλι απέναντι: «Και όσοι δουλεύουν, πώς θα πάνε στη συγκέντρωση, ρε μεγάλε, άμα δεν έχει απεργία»; Κι αν κάποιος φοβάται μη τυχόν βρέξει και μη στάξει, τον φτύνεις (μην τον ματιάσεις) και του λες πως ψιχαλίζει. Κι αν φοβάται να απεργήσει, του λες πως αν φοβάσαι μη σε πετάξουν στον δρόμο, η μόνη λύση είναι να κατέβεις εσύ εκεί να διαδηλώσεις. Ο δρόμος είναι ο καλύτερος γιατρός - ειδικός για τέτοιες φοβίες -και ας μην έχει γραφεία και φακελάκια, με ψηφοδέλτια...

Έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα δεν είναι αυθόρμητες σκέψεις και απορίες. Αναπαράγουν αυθόρμητα την κυρίαρχη ιδεολογία, ό,τι έμαθαν από τα κανάλια και από μια ζωή με σκυμμένο κεφάλι. Δε χρειάζεσαι αστική ευγένεια -ούτε οτιδήποτε αστικό. Δε νιώθεις υποχρεωμένος να τους κερδίσεις, να σηκώσεις το βάρος των δικών τους αντιφάσεων, να μην πληγωθούν που θα τους σιχτιρίσεις -λες και είσαι ιεραπόστολος της επανάστασης.

Δεν έχεις μεγάλες προσδοκίες από τους άλλους. Δεν τους φοβάσαι -δε σ’ αγαπούν-, δεν ελπίζεις τίποτα, είσαι λέφτερος -αλλά στα λόγια. Πραγματική ελευθερία είναι η συνείδηση της αναγκαιότητας να τους πείσεις να κατέβουν όλοι στον δρόμο. Το έχεις συνειδητοποιήσει, αλλά δε θα σκάσεις κιόλας -το αφήνεις για τους οργανωμένους. Ας τους καλοπιάσουν τα μέλη -όλο μέλι-μέλι, με προοπτική την τηγανίτα. Με αγάπη, τρυφερότητα και Προδέρμ -ή μαλόξ για τα χημικά-, με απλά γλυκά λογάκια, όπως θα τα έλεγαν σε ένα μικρό παιδί, που κάνει τα πρώτα βήματα στον στίβο του αγώνα.

Κι ευτυχώς που υπάρχουν οι σφοι, να τρέχουν και να αντέχουν, να θέλουν καινούρια παπούτσια και νέο στομάχι με όσα περνάνε, να είναι παντού, να πείθουν κόσμο, να του μάθουν να σκέφτεται -τι είναι αυτό που βλέπει-, να φτάνει σε αφαιρέσεις και λογικά συμπεράσματα -γιατί συμβαίνει και πώς θα αλλάξει.

Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει ο δρόμος, που είναι το μεγαλύτερο σχολείο -και χωρίς χορηγούς. Θα τους βοηθήσει να αποκτήσουν πείρα, κριτήριο, να αναζητήσουν μορφές οργάνωσης, να εκτιμήσουν τη δική μας οργάνωση, να την πλουτίσουν με νέες ιδέες -κι ας φαίνονται παράξενες. Καλύτερα αυτό το δημιουργικό χάος -που κινείται και ξέρει πού θέλει να πάει- παρά η συνήθης ρουτίνα μας, με τα ίδια άτομα και το ίδιο τελετουργικό -κι όταν όλα φαίνονται ίδια, ίσως γίνονται και αδιάφορα.

Στον δρόμο θα μάθουν «τι μας κρύβουν», κρυμμένα μυστικά που αγνοούσαν τόσα χρόνια, μακριά από το κίνημα. Κάθε διδακτική ώρα θα μετρά για εξάμηνο, κάθε πορεία με ένα μάθημα ζωής. Θα ξεκινήσουν από την αρχή, με εντατικά μαθήματα, να καλύψουν τα κενά -δε θα τα γεμίσουν όλα, αλλά θα είναι πολύτιμη γνώση και παρακαταθήκη.

Η συγκέντρωση θα ανάψει και όλα θα είναι συνειδητά. Κι αυθόρμητα μαζί. Αυτή η συνύπαρξη που κάνει τη διαφορά και πυκνώνει τον ιστορικό χρόνο, τον κατεβάζει πηχτό στον δρόμο -που γράφει πάντα τη δική του ιστορία.

Σκέφτομαι και γράφω από το Μπρεζνιεφικό απολίθωμα στις 12:24:00 μ.μ.

Κουτσούμπας: οι «Tρικυμίες» τους να γίνουν Φουρτούνες...#Να_μην_Ξαναζήσουμε_Νέα_Τέμπη

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ

«Ο λαϊκός παράγοντας, καταλύτης των εξελίξεων για τη δικαίωση»

Άρθρο του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην «Εφημερίδα των Συντακτών»

Η παρέμβαση του λαού και της νεολαίας, με τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια της 26ης Ιανουαρίου στα οποία κάλεσε ο Σύλλογος Συγγενών Θυμάτων Τεμπών, τις κινητοποιήσεις μαθητών και φοιτητών και τις απεργιακές κινητοποιήσεις που ετοιμάζονται για την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, ακριβώς δύο χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών, είναι φανερό ότι έχει στριμώξει για τα καλά όλους τους υπεύθυνους, πρώτα από όλα την κυβέρνηση της ΝΔ και τον ίδιο τον Κυρ. Μητσοτάκη. 

Αυτός είναι ο λόγος που κάθε μέρα εφευρίσκουν ένα καινούριο αφήγημα για να συγκαλύψουν αυτές τις εγκληματικές ευθύνες.

 Αυτό που δεν μπορούν με τίποτα να αποφύγουν, είναι η οργή που προκαλεί το γεγονός ότι εν έτει 2023, δύο τρένα ταξίδευαν στις ίδιες ράγες και τελικά συγκρούστηκαν επειδή κανένα σύστημα ασφαλείας δεν λειτουργούσε, στερώντας τη ζωή 57 συνανθρώπων μας. 

Ηταν το τραγικό αποτέλεσμα της πολιτικής της «απελευθέρωσης», κατάτμησης και ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων, της υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσής τους, του «ταΐσματος» των εργολάβων για συμβάσεις που δεν παρέδιδαν ποτέ. 

Πρόκειται για την πολιτική την οποία εφαρμόζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, συνεχίζοντας στα βήματα των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση και τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Το σύνθημα «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», που ακούστηκε από την πρώτη στιγμή και εξακολουθεί να ακούγεται δυνατά στις κινητοποιήσεις που ζητούν δικαίωση, συγκινεί χιλιάδες ανθρώπους γιατί εκφράζει αυτό που νιώθουν, τόσο σε σχέση με το έγκλημα των Τεμπών, όσο και σε σχέση με τα «άλλα Τέμπη» που καραδοκούν καθημερινά γύρω μας, στις μεταφορές, όπου η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, στα νοσοκομεία, στους χώρους δουλειάς, στις σεισμογενείς περιοχές, όπως είναι η Σαντορίνη, κ.ο.κ.

 Σε «νέα Τέμπη» οδηγεί και η επικίνδυνη πολεμική εμπλοκή της χώρας, όπως αποδεικνύει η μεταφορά 360 τόνων εκρηκτικών μέσα από την πόλη του Λαυρίου, χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας, την οποία απέτρεψε την τελευταία στιγμή η παρέμβαση του Εργατικού Κέντρου της πόλης και των κομμουνιστών του Λαυρίου.

Υπό το βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, η κυβέρνηση της ΝΔ επαναφέρει τις χιλιοειπωμένες απειλές περί «αποσταθεροποίησης».

 Θέλει να «ξεπλυθεί» για το έγκλημα των Τεμπών και την πολύμορφη συγκάλυψή του, συνολικά για την αντιλαϊκή της πολιτική, που δεν αφήνει τον λαό να «αναπνεύσει», με τους μισθούς που τελειώνουν στις 15 του μήνα, με την εμπορευματοποίηση της Εκπαίδευσης των παιδιών του, με την εμπλοκή στους πολέμους των ιμπεριαλιστών κ.λπ. 

Αυτά και πολλά ακόμα συνεπάγεται η αντιλαϊκή σταθερότητα της κυβέρνησης, του πολιτικού συστήματος, της ΕΕ. 

Γι' αυτό και ο λαός μας δεν πρέπει να «τσιμπήσει» σε αυτές τις απειλές. 

Αντίθετα, έχει συμφέρον να παλέψει ώστε οι «τρικυμίες» τους να γίνουν φουρτούνες, που θα «σαρώσουν» τελικά την πολιτική αυτή και όσους την υπηρετούν. 

Σε αυτό αποσκοπεί η παρέμβαση του ΚΚΕ, με τις θέσεις που διατυπώνει και τις πρωτοβουλίες που παίρνει στη Βουλή, αλλά κυρίως με την πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών στο κίνημα, που αυτές τις μέρες δίνουν τη μάχη, μαζί με χιλιάδες εργαζόμενους, ώστε να «νεκρώσουν» οι χώροι δουλειάς, να βουλιάξουν οι δρόμοι και οι πλατείες της χώρας την ερχόμενη Παρασκευή. 

Για να είναι μεγάλη η συμμετοχή στα συλλαλητήρια αγώνα, μνήμης, δικαίωσης των αθώων θυμάτων, θα πρέπει κανένας και καμιά να μην πάει για δουλειά εκείνη τη μέρα. Θα πρέπει να απεργήσουμε όλοι και όλες.

Ταυτόχρονα, δεν διαφεύγουν της προσοχής μας οι προσπάθειες που γίνονται για να αξιοποιηθούν οι δίκαιες λαϊκές κινητοποιήσεις ως «όχημα» για την αναπαλαίωση αυτού του σάπιου και διεφθαρμένου αστικού πολιτικού συστήματος, καθώς και τη διαμόρφωση εναλλακτικών αντιλαϊκών πόλων που θα αντικαταστήσουν τους σημερινούς διαχειριστές της εξουσίας. 

Οι διεργασίες αυτές, που είναι άλλωστε σε εξέλιξη εδώ και καιρό, εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να ιδωθούν ανεξάρτητα από τις ανακατατάξεις στις διεθνείς συμμαχίες των καπιταλιστικών κρατών, τις οποίες βλέπουμε να προχωρούν με ακόμη μεγαλύτερη ταχύτητα το τελευταίο διάστημα.

 Δεν είναι τυχαίος ο γελοίος διαγκωνισμός κομμάτων της ακροδεξιάς - που κατά τα άλλα θέλουν να λέγονται αντισυστημικά - για το ποιος είναι ο «ορίτζιναλ» εκπρόσωπος της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, ούτε βέβαια οι οβιδιακές μεταστροφές υπουργών της κυβέρνησης της ΝΔ από προηγούμενες τοποθετήσεις τους. 

Τέτοιες δυνάμεις επαναφέρουν συνθήματα που γνωρίσαμε και στο παρελθόν - με τη γνωστή αρνητική για τον λαό κατάληξη - περί «απολιτίκ» κινητοποιήσεων, με στόχο απλά να «μπουν κάποιοι πολιτικοί στη φυλακή», για να μείνει η πλειοψηφία των υπολοίπων στο απυρόβλητο, για να συνεχίσουν το καταστροφικό έργο τους. 

Είναι φιλότιμη η προσπάθειά τους για να συγκαλυφθούν οι βαθύτερες αιτίες και να «μπαζωθούν» οι ευθύνες του συστήματος του αδηφάγου κέρδους, που και οι ίδιοι φανατικά υπηρετούν.

Από την άλλη, οι δυνάμεις της γνωστής αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας (το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα συνακολουθήματα αυτών) «χτυπάνε» για λογαριασμό του συστήματος «το καμπανάκι του κινδύνου» επειδή τμήματα του λαού χάνουν, όπως λένε, την εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς του και προσπαθούν να «πλασαριστούν» ως οι πλέον κατάλληλοι για να την αποκαταστήσουν.

 Αυτό και μόνο τα λέει όλα για τον ρόλο τους, τη στιγμή που το ζητούμενο είναι ακριβώς να βαθύνει η αμφισβήτηση προς την κυρίαρχη πολιτική, το σύστημα και τους σάπιους θεσμούς του αστικού κράτους. 

Οσοι σήμερα κόπτονται για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης, όπως το ΠΑΣΟΚ, είναι οι ίδιοι που βολεύονταν όταν η «δικαιοσύνη» έκρινε ως νόμιμες τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις που οι ίδιοι έκαναν, είναι οι ίδιοι που δεν βγάζουν «άχνα» για τις απεργίες που κηρύσσονται παράνομες, είναι οι ίδιοι που είχαν απορρίψει, μαζί με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, την πρόταση του ΚΚΕ για να πάψει ο διορισμός της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από την εκάστοτε κυβέρνηση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, αφού δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την απεργία, κάνουν ό,τι μπορούν για να την χειραγωγήσουν. 

Τα κόμματα της βολικής συστημικής αντιπολίτευσης είναι και αυτά στριμωγμένα, γιατί τα συνθήματα των κινητοποιήσεων αναδεικνύουν και τις δικές τους ευθύνες για την πολιτική που υπηρέτησαν όταν κυβερνούσαν, ενώ ταυτόχρονα η μαζικότητα και η μαχητικότητά τους μετατοπίζει το κέντρο της προσοχής από τα κοινοβουλευτικά παιχνίδια και «σόου» στα οποία αρέσκονται και το τοποθετεί εκεί όπου πραγματικά αλλάζουν τα πράγματα, στους δρόμους του αγώνα.

 Αυτός είναι ο λόγος που ορισμένοι και ορισμένες χάνουν την ψυχραιμία τους και επιτίθενται εμμονικά στο ΚΚΕ, που δίνει όλες τις δυνάμεις του ακριβώς για την επιτυχία αυτών των αγώνων.

Απέναντι σε όλες τις παραπάνω επιδιώξεις, δικαίωση για τον λαό, τη νεολαία και τους 57 νεκρούς μας σημαίνει να αναδειχθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι, με βάση τις συγκεκριμένες ευθύνες που το ΚΚΕ έχει αναλυτικά εντοπίσει και στο Πόρισμά του, καθώς και ό,τι άλλο αναδείξει η έρευνα.

 Πάνω από όλα, δικαίωση σημαίνει να μην ξαναζήσουμε νέα «Τέμπη» και αυτό προϋποθέτει να τελειώσουμε με το σύστημα που θυσιάζει τις ανάγκες των πολλών και τους αφήνει χωρίς «οξυγόνο», για να σπάνε ρεκόρ τα κέρδη των λίγων. Το ΚΚΕ δεσμεύεται ότι θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του προς αυτή την κατεύθυνση. Για να μην ξεχαστεί τίποτα. Για να συνενωθούν οι ελπιδοφόροι αγώνες των εργαζομένων, των αγροτών, της νεολαίας σε ένα μεγάλο ορμητικό ποτάμι που θα μετατρέψει την αμφισβήτηση σε απόφαση σύγκρουσης με το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, έως την ανατροπή του.

Το ΚΚΕ σέβεται απόλυτα τον δίκαιο αγώνα όλων, των ίδιων των οικογενειών των θυμάτων και στην επέτειο αυτής της αποφράδας μέρας δίνει το «παρών» στον αγώνα για να απεργήσουν όλοι οι χώροι δουλειάς και μόρφωσης, κατεβαίνοντας στα συλλαλητήρια, χέρι - χέρι, όλοι και όλες μαζί, εργάτες, υπάλληλοι, επαγγελματίες, επιστήμονες, αγρότες, φοιτητές, μαθητές, γυναίκες και άντρες. 

Για να μην θρηνήσουμε άλλους νεκρούς στα «Τέμπη» των αντιλαϊκών πολιτικών. Για τη δικαίωση των νεκρών συνανθρώπων μας, με την απόδοση όλων των πολιτικών και ποινικών ευθυνών. Για να αναπνέουμε όλοι και όλες το ζωογόνο οξυγόνο του δίκιου, της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από τη βαρβαρότητα.

--------------------------------------------------

Δήλωση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, για τις απεργιακές συγκεντρώσεις της 28ης Φλεβάρη Στις μέρες και τις ώρες που απομένουν μέχρι την Παρασκευή δίνουμε τη μάχη για να είναι πραγματικά μεγαλειώδης η συμμετοχή του λαού και της νεολαίας στα συλλαλητήρια αγώνα, μνήμης, δικαίωσης των αθώων θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών. Δίνουμε τη μάχη ώστε κανένας εργαζόμενος να μην πάει για δουλειά εκείνη τη μέρα, κανένας φοιτητής και μαθητής να μην πάει για μάθημα, κανείς να μην μείνει στο σπίτι. Απεργούμε για να νεκρώσουν οι χώροι δουλειάς, να αδειάσουν σχολεία και σχολές και να βουλιάξουν οι πλατείες σε όλη τη χώρα από τα ποτάμια του λαού και της νεολαίας που θα φωνάξουν ξανά “τα κέρδη τους ή οι ζωές μας”. #τεμπη_έγκλημα #28_Φλεβαρη #απεργια

https://x.com/gt_kke/status/1894001220982812917/photo/1

Οι εμφάσεις στο κείμενο του Viva La Revolucion 

Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ

 

Συνεχίζουμε στον δρόμο της ανατροπής. Για τον σοσιαλισμό, την απάντηση για τον 21ο αιώνα

Ξεκινώντας την ομιλία του, ο Κύριλλος Παπασταύρου επισήμανε πως «η μεγαλύτερη τιμή σε ηγετικές μορφές του κομμουνιστικού κινήματος και μάλιστα αυτής της θεωρητικής και επαναστατικής βαρύτητας όπως ο Β. Ι. Λένιν είναι η ουσιαστική αφομοίωση της διδασκαλίας τους, της ιστορικής και πολιτικής επαναστατικής πείρας από τη δράση τους μέσα στα σύγχρονα στρατηγικά και καθημερινά καθήκοντα της πάλης του Κομμουνιστικού Κόμματος».

«Το ότι σήμερα τα διδάγματα της λενινιστικής διδασκαλίας έχουν εξαιρετική επικαιρότητα δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Θα μπορούσαμε να το πούμε και πριν 20 και πριν 30 και πριν 50 χρόνια και πάλι σωστοί θα είμαστε. Όμως σήμερα δικαιούμαστε να δώσουμε έμφαση σε κάτι περισσότερο από αυτή τη σωστή μεν διαπίστωση, που μπορεί όμως να γίνεται τυπική και όχι ουσιαστική» υπογράμμισε, εξηγώντας πως «σήμερα έχουμε μπει για τα καλά σε μια νέα περίοδο για τον καπιταλισμό και το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι η ενίσχυση της τάσης όξυνσης των αντιθέσεων, των ανταγωνισμών. Αυτή άλλωστε είναι και η κυρίαρχη τάση που βρίσκεται στον ίδιο τον πυρήνα του σημερινού συστήματος, ωστόσο μεγάλες περίοδοι οικονομικής ανάπτυξης, σχετικά ειρηνικής επίλυσης διαφορών, περίοδοι που κυριαρχούν οι συμφωνίες και οι συμβιβασμοί επιδρούν στο να συσκοτίζεται αυτή η ουσία του καπιταλιστικού συστήματος. Ότι είναι δηλαδή ένα σύστημα που "ζει", που "αναπνέει" από τον οξυμένο ανταγωνισμό, τη μάχη για την πρωτοκαθεδρία, τη συντριβή του αντιπάλου και που τελικά αυτή η τάση εκδηλώνεται και με τη μορφή του ιμπεριαλιστικού πολέμου όταν πια οι διαφορές και οι αντιθέσεις δεν μπορούν να λυθούν με άλλο (σχετικά ειρηνικό) τρόπο. Αυτή την ουσία του καπιταλισμού ως διεθνές σύστημα οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό ανέπτυξε ο Λένιν πριν από 110 περίπου χρόνια στο έργο του "Ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού". (...)

Η νέα περίοδος χαρακτηρίζεται από την πολεμική προετοιμασία και την προοπτική της γενίκευσης πολεμικών αναμετρήσεων που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη, τη διεξαγωγή μια σειρά επιμέρους πολέμων με πολλές μορφές ενεργειακών, εμπορικών, κυβερνοπολέμων, που αποτελούν πρελούδιο μιας πιο γενικής αναμέτρησης.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, δεν γυρνάει σε κύκλους. Δεν ξαναζούμε ούτε ένα νέο 1914 ούτε ένα νέο 1939. Είναι όμως οι άγραφοι νόμοι της ιστορικής, οικονομικής και κοινωνικής κίνησης που επιβεβαιώνονται μέσα από τις ίδιες τις εξελίξεις. Και ο μαρξισμός - λενινισμός από την πρώτη στιγμή της διαμόρφωσής του ως επιστημονική θεωρία έθεσε το καθήκον της αναγνώρισης και της μελέτης αυτών των νόμων κίνησης της ιστορίας. Γι' αυτό εμείς δεν ψάχνουμε τις αιτίες των εξελίξεων στα προσωπικά χαρακτηριστικά του Τραμπ, του Πούτιν ή του Σολτς, αλλά στα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που υπηρετούν, γιατί εμείς ξέρουμε πως πίσω από τις ιδέες υπάρχει η οικονομία και όχι το ανάποδο, γιατί εμείς ξέρουμε ότι τα διαφορετικά και αντιτιθέμενα κοινωνικά και ταξικά συμφέροντα πάντα θα προβάλλουν, θα βγαίνουν στο προσκήνιο, γιατί εμείς ξέρουμε ότι κανένας δεν είναι ό,τι δηλώνει αλλά ό,τι πράττει και τελικά προς το συμφέρον ποιας κοινωνικής τάξης πράττει».

Δίκαιοι πόλεμοι μπορούν να υπάρξουν μόνο από τη σκοπιά της εργατικής τάξης

Ο Κ. Παπασταύρου έκανε αναφορά στη θεωρητικά επεξεργασμένη θέση του ΚΚΕ για το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και τα καθήκοντα των κομμουνιστών σε συνθήκες όξυνσης των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, λέγοντας πως «η προσπάθεια να εντάξουμε τη λενινιστική διδασκαλία για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την επανάσταση στη δράση του Κόμματός μας είναι διαρκής. Σημαντικά βήματα σε αυτή τη προσπάθεια αποτέλεσαν οι επεξεργασίες του Κόμματός μας όπως αποτυπώθηκαν στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που ψήφισε το 19ο Συνέδριο καθώς και τις αποφάσεις που ακολούθησαν για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Για να συνοψίσουμε τις θέσεις του Λένιν για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη στάση των κομμουνιστών, τη σχέση του με τη σοσιαλιστική επανάσταση και το πώς εμείς προσπαθούμε να μπολιάσουμε στη σημερινή πραγματικότητα, θα πρέπει να δούμε το σύνολο του λενινιστικού έργου από τις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, την περίοδο του πολέμου μέχρι και την περίοδο μετά τον πόλεμο όντας στην ηγεσία της ΕΣΣΔ και συζητώντας για τον κίνδυνο ενός νέου πολέμου.

Μπορούμε να κωδικοποιήσουμε τα εξής ζητήματα: Ο χαρακτήρας του πολέμου στον καπιταλισμό, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος ως στοιχείο της πάλης του αγώνα για το μοίρασμα των αγορών και των εδαφών ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και συμμαχίες. Άρα η κατάρριψη όλων των επιχειρημάτων και των προφάσεων, των προσχημάτων περί υπεράσπισης της πατρίδας ή της ελευθερίας ή του δικαίου που προσπαθούν να συσκοτίσουν τον χαρακτήρα του πολέμου. Δεν έχει νόημα το ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται. Αν δεν κοιτάξεις στο πριν του πολέμου, δεν μπορείς να καταλάβεις την αιτία του. Πόλεμος, λέει χαρακτηριστικά ο Λένιν, ανάμεσα σε ληστές για το μοίρασμα της λείας, ανάμεσα σε δουλοκτήτες για το ποιος θα έχει περισσότερους σκλάβους. Άρα η εργατική τάξη δεν μπορεί να βρεθεί με κανένα στρατόπεδο ληστών.

Ο πόλεμος ως συνέχιση της πολιτικής των καπιταλιστικών κρατών με βίαια πολεμικά μέσα. Ο πόλεμος είναι συνέχιση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που γίνεται σε συνθήκες σχετικά ειρηνικές, ο πόλεμος τελικά είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός στην πιο ανοιχτά βάρβαρη μορφή του. Είναι οι ίδιοι οι νόμοι κίνησης του που οδηγούν σε πόλεμο.

Από αυτό προκύπτει ότι ο πόλεμος δεν είναι μια "πανεθνική στιγμή" όπως τον παρουσιάζει η αστική προπαγάνδα που "όλο το έθνος" η εργατική και η αστική τάξη μπορούν να βρεθούν στο ίδιο μετερίζι. Το αντίθετο, όσα χωρίζουν την εργατική και την αστική τάξη στην ειρήνη γίνονται ακόμα πιο βαθιά και πιο μεγάλα σε συνθήκες του πολέμου. Αφού οι εργαζόμενοι δεν καλούνται απλώς να δώσουν το ιδρώτα τους, να πουλήσουν την εργατική τους δύναμη για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, αλλά καλούνται να δώσουν το αίμα τους, τη ζωή τους για να περιφρουρήσουν και να ενισχύσουν αυτά τα κέρδη. Η ταξική πάλη όχι μόνο δεν σταματά σε συνθήκες πολέμου, αλλά δυναμώνει, κορυφώνεται.

Ο πόλεμος σημαίνει έναν συγκλονισμό και για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και το αστικό κράτος. Οι αντιθέσεις οξύνονται στο εξωτερικό, παλιές συμμαχίες και συμβιβασμοί σπάνε, νέες δημιουργούνται. Αλλά οι αντιθέσεις οξύνονται και στο εσωτερικό, φαινομενικά η σταθερότητα του συστήματος φαίνεται ακλόνητη, μέσα της όμως περιέχει όλα τα υλικά ενός μεγάλου κλονισμού. Ο πόλεμος ενώνει προσωρινά, ενώ στην πραγματικότητα βαθαίνει τις διαφορές, δυναμώνει ο εσωτερικός αγώνας στην αστική τάξη για το ποιος θα βγει κερδισμένος ή χαμένος από τον πόλεμο, για την επιλογή συμμαχιών στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Δίκαιοι πόλεμοι μπορούν να υπάρξουν μόνο από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, είναι ο επαναστατικός πόλεμος για την ανατροπή της εξουσίας και από τη σκοπιά των καταπιεσμένων λαών και εθνών που πραγματοποιούν εθνικοαπελευθερωτική πάλη και που μπορεί αυτή να αναπτύσσεται στο πλαίσιο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Από αυτή όμως την ανάλυση προκύπτουν και το τι πρέπει να κάνουν και τι να μην κάνουν οι κομμουνιστές σε συνθήκες πολεμικής προετοιμασίας και σε συνθήκες πολεμικής συμμετοχής της χώρας τους.

Το κρίσιμο σε αυτές τις συνθήκες είναι να υπάρξει αυτοτελής διακριτή οργάνωση και δράση της εργατικής τάξης που να μην υποχωρήσει τόσο κάτω από το πανεθνικό πολεμικό εγερτήριο και τον εθνικισμό όσο και κάτω από τη θολή διάθεση για ειρήνη και σταμάτημα του πολέμου, τον πασιφισμό δηλαδή.

Και στις δύο περιπτώσεις αυτό που δεν πρέπει να μπει στην άκρη είναι η ταξική πάλη. Όποια δηλαδή διάθεση και να κυριαρχεί στις μάζες, όπως και να εναλλάσσεται, ό,τι δυσκολίες και να υπάρχουν, είναι κρίσιμο ζήτημα η πάλη των εργαζομένων ενάντια στο κεφάλαιο, την εργοδοσία, το αστικό κράτος και την κυβέρνηση να μη σταματήσει, αντίθετα αυτή η πάλη πρέπει να οξυνθεί, να ενταθεί. Δεν είμαστε μαζί πουθενά ούτε στην ειρήνη ούτε στον πόλεμο, αυτό πρέπει να είναι το κύριο μήνυμα.

Άρα έχει μεγάλη σημασία από σήμερα να σπάμε τη συναίνεση, να σπάμε την υποταγή εργατικών - λαϊκών μαζών στους στόχους του κεφαλαίου και αυτό βεβαίως περνάει μέσα από τους μεγάλους εμβληματικούς συνδικαλιστικούς αγώνες, αλλά και από την ιδεολογικο-πολιτική παρέμβαση των κομμουνιστών για την ανάγκη το εργατικό κίνημα με πιο ανεβασμένους στόχους πάλης να μπει στη δράση, για να γίνονται βήματα στην κοινή δράση, αλλά και στο περιεχόμενο της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους κλπ. Να δυναμώνει δηλαδή η αναγκαιότητα ενός μεγάλου παλλαϊκού κινήματος με αντικαπιταλιστικούς  - αντιμονοπωλιακούς στόχους πάλης».

Ποια είναι η διέξοδος από τον πόλεμο;

Δίνοντας απάντηση σε αυτό και σε άλλα εύλογα ερωτήματα που προβληματίζουν τις εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις, ο Κ. Παπασταύρου σημείωσε: «Αυτό είναι το ερώτημα που προκύπτει και προέκυπτε άμεσα μετά την έναρξη κάθε πολεμικής αναμέτρησης. Τι πρέπει να προσδοκά ο λαός, οι εργαζόμενοι; Τη νίκη της αστικής του τάξης και του ιμπεριαλιστικού συνασπισμού που συμμετέχει; Το πάγωμα των εχθροπραξιών; Την ανακωχή άνευ όρων; Την επιστροφή στην προπολεμική ειρήνη; Στην εργατική - λαϊκή διάθεση θα εναλλάσσεται ο εθνικισμός με τον πασιφισμό, ο ενθουσιασμός της νίκης με την απογοήτευση της ήττας. Είναι κρίσιμο οι κομμουνιστές να μη χάνουν τον μπούσουλα, τον προσανατολισμό της δράσης τους, παίρνοντας υπόψη τις κάθε φορά συνθήκες, αλλά δουλεύοντας πάντα και σταθερά το βασικό ζήτημα: Ότι διέξοδος από τον πόλεμο υπέρ των εργαζομένων και του λαού δεν μπορεί να υπάρξει έξω από την πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας, έξω από τον αγώνα για να έρθει στην εξουσία η εργατική τάξη με τη στήριξη των συμμάχων της.

Σε συνθήκες νίκης να αναδεικνύουν ότι αυτή η νίκη δεν είναι νίκη για τον λαό, ότι πίσω από τα παχιά λόγια των αστών κρύβεται ο κίνδυνος της ήττας για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα και μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί είναι να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή πάλη.

Σε συνθήκες ήττας να αναδεικνύουν ότι η ήττα αυτή δεν πρέπει να γίνει ήττα του λαού, αλλά ήττα της αστικής τάξης και για αυτό θα πρέπει η λαϊκή πάλη να κατευθυνθεί στον αγώνα για την εξουσία.

Σε συνθήκες εθνικιστικού παροξυσμού να αναδεικνύουμε ότι ο αντίπαλος δεν βρίσκεται μόνο με τη μορφή της αντίπαλης αστικής τάξης των άλλων, αλλά και στη μορφή της δικιάς μας αστικής τάξης, αλλά και την κοινή πάλη των εργαζομένων απ' όλες τις πλευρές του πολέμου.

Σε συνθήκες πασιφιστικής διάθεσης και καλεσμάτων για ειρήνη, να αναδεικνύουμε ότι η πραγματική ειρήνη για τους εργαζόμενους και τους λαούς σημαίνει η έξοδος από τον πόλεμο να συνδυαστεί με την έξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα.

Έτσι μπορεί να αναδεικνύεται, να ωριμάζει η αντίληψη ότι τελικά η διέξοδος από τους φαύλους κύκλους της κρίσης και της ανάπτυξης με ένταση της εκμετάλλευσης, του πολέμου και της ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο μπορεί να είναι η σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.

Τα βάσανα του πολέμου το 1917 μεταφράστηκαν σε συγκεκριμένες διεκδικήσεις των εργαζομένων και του λαού της Ρωσίας συμπυκνωμένες στο σύνθημα "ψωμί - γη - ειρήνη". Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι απέδειξαν αυτό ακριβώς. Πως οι διεκδικήσεις αυτές δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα για τους εργαζόμενους, τους αγρότες και τον λαό χωρίς τη σοβιετική εξουσία. Την εξουσία δηλαδή των εργαζομένων και των συμμάχων τους (...)

Όλο αυτό το πνεύμα και αυτή τη διδασκαλία προσπαθεί να συμπυκνώνει και η Προγραμματική θέση για τη στάση του ΚΚΕ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο καθώς και οι επεξεργασίες που ακολούθησαν, δηλαδή ότι: "Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο".

Αυτή η θέση είναι και θέση ζύμωσης αλλά και θέση - καθοδήγησης της δράσης που αναδεικνύει την ανάγκη σήμερα, σε αυτές τις συνθήκες, που ενώ είμαστε σε περίοδο πολεμικής προετοιμασίας ωστόσο δεν έχει πάρει η πολεμική εμπλοκή της χώρας την ανάλογη γενίκευση, να δυναμώσει η αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη του λαού μας δένοντας σε μια ενιαία αλυσίδα τα ζητήματα του πολέμου με τα άλλα ζητήματα του καπιταλισμού, την ένταση της εκμετάλλευσης, την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, τη περαιτέρω υποταγή των άλλων λαϊκών στρωμάτων στα μονοπώλια, την ενίσχυση του αστικού κράτους, την ενίσχυση της εμπορευματικής επιχειρηματικής δράσης σε μια σειρά τομείς της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής».

Σήμερα κρίνεται η ικανότητά μας να ανταποκριθούμε στις ιστορικές στιγμές που είναι μπροστά

Ο Κ. Παπασταύρου στην ομιλία του έκανε αναφορά στον επαναστατικό ρόλο του Κόμματος στις σημερινές συνθήκες και στο γεγονός ότι η χάραξη επαναστατικής στρατηγικής εμπεδώνεται στην καθημερινή πάλη, εξηγώντας πως «σήμερα καταγράφεται η λαϊκή οργή και αγανάκτηση από τη συνολική κατάσταση που ζουν οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές δυνάμεις, η νεολαία από τα πολλαπλασιαζόμενα αδιέξοδα του συστήματος σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Αιχμή αυτών των διαθέσεων αποτελούν εδώ και περίπου 2 χρόνια οι εξελίξεις γύρω από το έγκλημα των Τεμπών. Δεν το χωράει ο νους ευρύτερων εργατικών - λαϊκών δυνάμεων αυτό που συνέβη. Τροφοδοτείται αυτή η κατάσταση από την αναλγησία της κυβέρνησης της ΝΔ, συνολικά των αστικών κρατικών μηχανισμών, αλλά και των άλλων αστικών κομμάτων που έχουν πάρει μέρος σε αστικές κυβερνήσεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) και μοιράζονται την ευθύνη των πολιτικών που οδήγησαν στο έγκλημα. Εκφράζεται μια ευρύτερη αποστροφή απέναντι στο αστικό πολιτικό σύστημα. Όλα αυτά αποτυπώθηκαν και στις συγκλονιστικές διαδηλώσεις της περασμένης Κυριακής.

Το κρίσιμο ερώτημα που υπάρχει είναι το πώς σκέφτονται οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές δυνάμεις να λύσουν τα προβλήματά τους και πώς πρέπει να σκεφτούν και να δράσουν;

Οι επιλογές είναι συγκεκριμένες.

Βλέπουμε το σύστημα παίρνει τα μέτρα του. Τη βλέπει, την αισθάνεται τη δυσαρέσκεια. Η κυβέρνηση κάνει ελιγμούς προσπαθώντας να πείσει ότι μπορεί να διορθώνει τα λάθη και τις κακοδαιμονίες του συστήματος. Η σοσιαλδημοκρατία προσπαθεί να πιαστεί από την ευκαιρία σε κάθε εκδοχή της για να ξαναμπεί στην πίστα της κυβερνητικής εναλλαγής. Επιχειρηματικοί όμιλοι βρίσκουν ευκαιρία για να λύσουν τις διαφορές τους με την κυβέρνηση. Αστικοί μηχανισμοί δουλεύουν τη γραμμή ενίσχυσης δήθεν αντισυστημικών και ακροδεξιών δυνάμεων που έχουν στην προμετωπίδα τους την υπεράσπιση της αστικής νομιμότητας και των θεσμών. Όλα αυτά συγκλίνουν στο εξής, ότι η λύση για τον λαό θα έρθει εντός του συστήματος με μια κυβερνητική εναλλαγή, με μια αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος, με νέες δήθεν αστικές δυνάμεις, με αναμόρφωση και εκσυγχρονισμό θεσμών του αστικού κράτους, με ξεκαθαρίσματα ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους και άλλα πολλά που δεν είναι πρώτη φορά που τα ζούμε. Το κύριο όμως είναι η αγανάκτηση, η διαμαρτυρία να μείνει εντός των τειχών. Αυτή η επιλογή έχει δοκιμαστεί πολλές φορές από τον λαό και τους εργαζόμενους. Όπως και να ονομάζεται είναι η γνωστή, η συνηθισμένη που πάντα φέρνει τον λαό σε χειρότερη κατάσταση γιατί μέρα με την ημέρα γίνεται χειρότερο το σύστημα που υπηρετεί αυτή η επιλογή. Άλλωστε 10 χρόνια πέρασαν από τότε που οι μεγάλες κινητοποιήσεις και αγώνες ενάντια στα μνημόνια εξαργυρώθηκαν σε μια "πρώτη φορά" αριστερή κυβέρνηση με τα γνωστά αποτελέσματα που ακολούθησαν.

Σε αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, είναι κρίσιμο να περάσουμε στην ιδεολογική και πολιτική αντεπίθεση προβάλλοντας ακόμα πιο αποφασιστικά το γιατί η απάντηση στα σύγχρονα αδιέξοδα είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός. Μπορούμε να τεκμηριώσουμε καλύτερα τον χαρακτήρα του αστικού κράτους απέναντι στους εργαζόμενους λαούς, το γεγονός ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι δίκαιο, δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί προς όφελος του λαού, μόνο πιο αντιδραστικό μπορεί να γίνει.

Μπορούμε να τεκμηριώσουμε πολύ καλά με συμπεράσματα από την ίδια την πραγματικότητα και τις εξελίξεις την ανωτερότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, την ανωτερότητα της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του κεντρικού σχεδιασμού, τη δυνατότητα αξιοποίησης νέων τεχνολογιών και επιστημονικών δυνατοτήτων που μπορούν να συμβάλουν στην κάλυψη των λαϊκών αναγκών, να κάνουν π.χ. πιο σύγχρονες και ασφαλείς υπηρεσίες στο σιδηροδρομικές μεταφορές, να εξασφαλίσουν φτηνή παροχή Ενέργειας για όλους, καθολικά δημόσιο σύστημα Υγείας και άλλα πολλά.

Ωστόσο ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός δεν είναι ένα άθροισμα καλών και δίκαιων θέσεων και λύσεων για μια σειρά κοινωνικά ζητήματα οξυμένα που δεν μπορεί να λύσει ο καπιταλισμός. Ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός έρχεται ως αποτέλεσμα ενός επαναστατικού άλματος που το πρώτο του βήμα είναι η ανατροπή του σημερινού σάπιου αστικού κράτους, το γκρέμισμα της εξουσίας της αστικής τάξης, το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια των εργαζομένων.

Τέτοιο λοιπόν Κόμμα πρέπει να είμαστε ώστε μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης, μέσα στη μάχη για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί τον λαό να ανεβάζουμε την εργατική - λαϊκή συνείδηση, να συμβάλλουμε ώστε να κάνει βήματα προς τα μπρος. Συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα από τις διάφορες μεταμορφώσεις του αστικού κράτους και του αστικού πολιτικού συστήματος. Αποκτώντας εμπιστοσύνη στη δικιά τους δύναμη και ανοίγοντας μια μεγάλη συζήτηση για το ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να μπορούν οι αγώνες να νικήσουν, να μπορεί το κίνημα να αντιπαρατίθεται στα ίσια με την αστική τάξη, ποιο κίνημα, με τι ισχύ και τι προσανατολισμό μπορεί να το πετύχει.

Πλαισιώνοντας τη δράση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στηρίζοντάς τους στη μάχη που δίνουν μέσα στο κίνημα, εμπνεόμενοι από το Πρόγραμμα και τις ιδέες τους. Έτσι μπορεί λοιπόν από σήμερα να δίνεται απάντηση έξω από τους αστικούς σχεδιασμούς και σε αντιπαράθεση με το αστικό πολιτικό σύστημα. Ο καπιταλισμός των ιμπεριαλιστικών πολέμων, της εκμετάλλευσης είναι η κοινωνία του χθες, ο σοσιαλισμός είναι το αύριο, είναι το μέλλον, αυτό το αύριο μπορούμε να το κερδίσουμε με τον αγώνα του σήμερα».

https://www.902.gr/eidisi/politiki/385234/kyrillos-papastayroy-o-sosialismos-einai-mellon-poy-mporoyme-na-kerdisoyme-me

17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1918 - 2024 106 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ

 

Την Κυριακή 17 Νοέμβρη το Κόμμα προσθέτει άλλο έναν χρόνο στην υπερεκατοντάχρονη πορεία του. Συμπληρώνει 106 χρόνια ζωής και ηρωικής δράσης, στην εμπροσθοφυλακή της εργατικής τάξης και του λαού.

Το Α' Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο, Ιδρυτικό του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), που το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ, έγινε από 17 μέχρι 23 Νοέμβρη στον Πειραιά, στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμόπλοιων.

Η ίδρυση του ΣΕΚΕ δεν ήταν τυχαίο γεγονός. Ήταν συνέπεια μιας μακρόχρονης πορείας που ακολούθησαν το εργατικό και το σοσιαλιστικό κίνημα στη χώρα μας. Ήταν το νομοτελειακό αποτέλεσμα της κοινωνικής εξέλιξης, ο ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος και της συνένωσής του με τις ιδέες του σοσιαλισμού. Έναν χρόνο πριν, η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση είχε συνταράξει και φωτίσει τον κόσμο, με την ακτινοβολία να φτάνει φυσικά και στην Ελλάδα.

Το Συνέδριο ενέκρινε με πλειοψηφία το Ιδρυτικό Ψήφισμα του ΣΕΚΕ, τις Αρχές και το Πρόγραμμά του, υπόμνημα για τα εξωτερικά ζητήματα, ψήφισμα για την ίδρυση Βαλκανικής Δημοκρατικής Ομοσπονδίας, το Καταστατικό του Κόμματος, ενώ εκδόθηκαν χαιρετιστήριο ψήφισμα προς τη νεαρή Σοβιετική Ρωσία, αλλά και «διαμαρτυρία διά την μελετωμένην επέμβασιν των συμμάχων κατά της νεαράς Σοβιετικής Δημοκρατίας». Εξέλεξε δε 5μελή Κεντρική Επιτροπή.

Στο Ιδρυτικό Ψήφισμα σημειώνεται ότι το Κόμμα βασίζεται πάνω σε δύο θεμελιώδεις αρχές: Στην «πολιτική και οικονομική οργάνωση του προλεταριάτου σε ξεχωριστό κόμμα τάξεως διά την κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας και την δημοσιοποίησιν των μέσων της παραγωγής και ανταλλαγής, δηλ. την μεταβολήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εις κοινωνίαν κολλεχτιβικήν ή κομμουνιστικήν». Επίσης, στη «διεθνή συνεννόηση και δράση των εργατών».

Στις Αρχές και στο Πρόγραμμα του Κόμματος τονίζεται η αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης για «την απελευθέρωσιν όχι μόνο των προλεταρίων αλλά και ολοκλήρου της ανθρωπότητος που υποφέρει σήμερον».

Προστίθεται δε ότι ο αγώνας της εργατικής τάξης «είναι αναγκαστικώς και πολιτικός αγών (επειδή) δεν δύναται να πραγματοποιήση την ιστορικήν της αποστολήν χωρίς να γίνη κάτοχος της πολιτικής εξουσίας, όπερ δύναται να κατορθώση μόνον δι' ενιαίας επαναστατικής δράσεως της παγκοσμίου εργατιάς, οργανωμένης σε ξεχωριστό εργατικό κόμμα».

«Εις το ξενοδοχείον "Πειραιεύς", εις την αίθουσαν του σωματείου των μηχανικών ατμοπλοίων... (λογοκρισία 3 γραμμών) συνήλθε χτες εις την πρώτην συνεδρίασίν του το πρώτον σοσιαλιστικόν συνέδριον της Ελλάδος, με κύριον σκοπόν την συνένωσιν όλων των εν Ελλάδι σοσιαλιστικών ομάδων εις ένα ενιαίον κόμμα διοικούμενον ενιαίως και αντιπροσωπευόμενον εις την Διεθνή. Η έναρξις εγένετο εις τας 10 π.μ...».

Έτσι άρχιζε ο «Ριζοσπάστης» [φ. 5 (18) Νοέμβρη 1918] το ρεπορτάζ από την πρώτη μέρα των εργασιών του ιδρυτικού Συνεδρίου, με την εφημερίδα να καλύπτει το σύνολο των εργασιών.

Φωτίζοντας τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο, αυτή τον Σοσιαλισμό

Στο Κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ τον περασμένο Οκτώβρη προς την εργατική τάξη, τον λαό, τη νεολαία, σημειώνεται μεταξύ άλλων:

«H κυβέρνηση και η αστική τάξη έχουν στρατηγικό αντίπαλο σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις αυτούς τους αγώνες, κάνει τα πάντα για να δυναμώσουν και να μαζικοποιηθούν περισσότερο, να δυναμώσει ο αντικαπιταλιστικός και αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός τους, να βάλουν στο στόχαστρο πιο αποφασιστικά την πολιτική και τελικά την εξουσία που θυσιάζει τις ανάγκες των εργαζομένων για τα καπιταλιστικά κέρδη των λίγων.

Το ΚΚΕ δίνει τη μάχη για να συγκροτηθεί ένα τέτοιο μεγάλο πανελλαδικό κίνημα που θα εκφράζει τη συμμαχία των εργαζομένων, των αυτοαπασχολουμένων και αγροτών, ριζωμένο σε κάθε χώρο δουλειάς, στις γειτονιές, στα χωριά και τις πόλεις. Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στην κατεύθυνση της ανατροπής του συστήματος. Το ΚΚΕ φωτίζει τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο για τον λαό, αυτή του σοσιαλισμού (...)

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο να κάνουν δικές τους τις αγωνίες του συστήματος για σταθερή και ανεμπόδιστη εφαρμογή της κυρίαρχης πολιτικής με σιωπητήριο στην ταξική πάλη. Αντίθετα, έχουν κάθε λόγο να το στριμώχνουν ακόμα περισσότερο, για να βελτιώνουν τη δική τους θέση, για να γίνουν οι "ρωγμές" του συστήματος μεγάλα "ρήγματα" μέχρι τη συνολική ανατροπή.

Η ελπίδα βρίσκεται στην ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, των κατευθύνσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του ίδιου του στόχου της καπιταλιστικής κερδοφορίας, των αντιλαϊκών νόμων, συνολικά αυτού του εχθρικού, σάπιου και διεφθαρμένου κράτους του κεφαλαίου. Βρίσκεται στη συμπόρευση με το ΚΚΕ σε όλες τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.

Το ΚΚΕ παλεύει για μια νέα σοσιαλιστική Ελλάδα που θα διαμορφώνει τις σχέσεις της στα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο, την Ευρώπη, με κριτήριο το αμοιβαίο όφελος των λαών, την αλληλεγγύη και όχι τους ανταγωνισμούς, τις σφαίρες επιρροής, το "διαίρει και βασίλευε" των καπιταλιστών, των κρατών και των συμμαχιών τους. Ο αρνητικός συσχετισμός μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Τα πράγματα δεν μένουν στατικά, οι λαοί αφυπνίζονται, μπορούν να δείξουν τη δύναμή τους.

Μόνο έτσι θα εκλείψει το μεγάλο χάσμα - που συνεχώς διευρύνεται και βαθαίνει - ανάμεσα στα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας και τις δυνατότητες που παρέχουν για τη συνολική βελτίωση της ζωής των ανθρώπων τον 21ο αιώνα. Γιατί σήμερα η αξιοποίησή τους υπό το καθεστώς της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας οδηγεί σε διεύρυνση των ανισοτήτων, στην επιδείνωση της σχετικής και απόλυτης φτώχειας, γίνονται όργανα έντασης της εκμετάλλευσης και υπερεντατικοποίησης της εργασίας.

Tο ΚΚΕ έχει συναίσθηση των ευθυνών του. Μαζί με τον λαό, και θέλει και μπορεί να το πάει "μέχρι τέλους": Μέχρι την επαναστατική ανατροπή του εκμεταλλευτικού, καπιταλιστικού συστήματος, την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής εργατικής - λαϊκής εξουσίας και διακυβέρνησης, που θα ηγηθεί στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας στην Ελλάδα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».