ΓΙΑ ΤΗ ΑΝΟΔΟ ΤΩΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΩΝ #ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ

Ελενη Μαρκακη

Dimokritos Saloustros :
ΣΟΚ λέει προκάλεσε η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων στις εκλογές, που αγγίζουν ποσοστό πάνω από 10% (Σπαρτιάτες, Νικη, Βελόπουλος κλπ)
.
Άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι τάχα μου πέφτοντας από τα σύννεφα απορούν πως έγινε αυτό και βγάζουν διάφορες εκτιμήσεις για αντισυστημικές ψήφους, αντιδράσεις κ.α Για να δούμε όμως, ποιός είναι τελικά αυτός που τρέφει την ακροδεξιά και το φασισμό με γεγονότα.
1. Η καλή μας Ε.Ε και η "Ευρωπαϊκή οικογένεια" έχει δαπανίσει δισεκατομμύρια ευρώ για την παραχάραξη της ιστορίας, το ξέπλυμα του ναζισμού και την εξίσωση Ναζισμού- Κομμουνισμού.
Μετέτρεψε την ημέρα συντριβής του ναζισμού, την 9η Μαη, ημέρα αντιφασιστικής νίκης των λαών σε "ημέρα της Ευρώπης"
όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ το Νοέμβρη του 2015 απείχαν από το Ψήφισμα που υιοθέτησε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ «ενάντια στην ηρωοποίηση (glorification) του ναζισμού, του νεοναζισμού και άλλων πρακτικών που υποβοηθούν την κλιμάκωση σύγχρονων μορφών ρατσισμού, φυλετικών διακρίσεων, ξενοφοβίας και μισαλλοδοξίας σχετιζόμενες με αυτόν».
Διδάσκει στα σχολεία που πάνε τα παιδιά μας ότι αυτοί που έδωσαν 20 εκατομμύρια νεκρούς για να σταματήσουν τη γερμανική μπότα είναι ίδιοι και χειρότεροι από τους Ναζι.
2. Μέσα στην Ε.Ε και την "Ευρωπαϊκή οικογένεια" υπάρχουν χώρες που σήμερα εν έτη 2023 κυβερνώνται από φασιστικά-ναζιστικά καθεστώτα και για τη "δημοκρατική" ευρώπη είναι απλά Δευτέρα
Στις χώρες της Βαλτικής τα αστικά κόμματα συγκυβερνούν με νοσταλγούς του φασισμού, ενώ τα ΚΚ είναι παράνομα, τα κομμουνιστικά σύμβολα έχουν ποινικοποιηθεί, η κομμουνιστική πολιτική δράση συνιστά ποινικό αδίκημα.
Στη Λετονία η βουλή επισήμως αποκατέστησε τα SS και απένειμε συντάξεις σε επιζώντα μέλη τους. Αντίθετα, η ένοπλη αντίσταση κατά των ναζί θεωρείται έγκλημα. Πρώην παρτιζάνοι, όπως ο 80χρονος Βασίλι Κονονόφ, οδηγήθηκαν στα δικαστήρια, κατηγορούμενοι ότι στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο σκότωσαν συνεργάτες των Γερμανών!
Χιλιάδες εγκληματίες πολέμου και ένοπλοι συνεργάτες των ναζί έχουν αναγορευτεί σε σύμβολα της «εθνικής αντίστασης»! Πρόκειται για όσους πολέμησαν το 1941-'44 στο πλευρό των χιτλερικών, ως οπλίτες των Waffen SS, της λεγόμενης «Βοηθητικής Αστυνομίας» (Schummo), της εσθονικής μεραρχίας των SS, πρωταγωνιστώντας στα ναζιστικά εγκλήματα: κάψιμο χωριών, μαζικές εκτελέσεις αμάχων και, κυρίως, στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων και των Τσιγγάνων.
Ανάλογη είναι η κατάσταση και σε άλλες χώρες, στην Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, τη Ρουμανία κ.ά., με πολύπλευρη προσπάθεια ποινικοποίησης του κομμουνισμού, απαγόρευσης μέχρι και των κομμουνιστικών συμβόλων.
3. Στην Ελλαδίτσα μας, στο κυβερνών κόμμα φιλοξενούνται και έχουν παρελάσει από αυτό ουκ ολίγα ακροδεξιά στελέχη (Βορίδης, Άδωνις, Λατινοπούλου, Μπογδάνος, κ.α)
Ολόκληρη η ρητορική τους και η κομματική κουλτούρα τους προάγει αντιλήψεις ("αριστεία", ατομικισμός, υποτέλεια στην πλευρά του ισχυρού, βόλεμα, ρατσισμός, πελατειακές σχέσεις κ.α).
Κυβερνητικές αποφάσεις και πρακτικές όπως φράχτες στον Έβρο, πνίξιμο μεταναστών στη θάλασσα, συμμετοχή σε ΝΑΤΟικες επεμβάσεις σε άλλα κράτη, θεωρούνται πλέον κανονικότητα με ότι αυτό συνεπάγεται.
4. Η Ναζιστική συμμορία της χρυσής αυγής, ανδρώθηκε, συντηρήθηκε και χρησιμοποιήθηκε από επιφανής επιχειρηματικούς ομίλους που προφανώς έμειναν στο απυρόβλητο στις δίκες όπως ακόμα και οι ίδιοι οι εγκληματίες έπεσαν στα μαλακά και κάνουν τηλεπαράθυρα απο τις φυλακές.
Οι φασίστες που το παίζουν πατριώτες και αντισυστημικοί κατέβασαν διψήφιο αριθμό τροπολογιών μέσα στη βουλή για απαλλαγές στους εφοπλιστές και ψήφισαν άλλα τόσα δωράκια στο μεγάλο κεφάλαιο. Έφτασαν μέχρι και στο σημείο να ψηφίζουν νόμο που επιτρέπει στους εφοπλιστές να βγάζουν την Ελληνική σημαία και ελληνικό προσωπικό από τα πλοία τους και να βάζουν ότι τους συμφέρει περισσότερο.
Στο Πέραμα χτυπούσαν το ΠΑΜΕ και τους εργάτες που πάλευαν για αύξηση στο μεροκάματο και ΣΣΕ και έφτιαξαν δουλεμπορικό γραφείο έπαιρνε εργάτες με 30 ευρώ μεροκάματο.
Αν και το παίζουν αντισυστημικοί, είναι αντίθετοι και λειτουργούν με όρους παρακράτους ενάντια σε οποιαδήποτε λαϊκή διεκδίκηση για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Ο φασισμός και η άκρα δεξιά δεν είναι τυχαία φαινόμενα. Είναι γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού, είναι το πραγματικό του πρόσωπο που το δείχνει όταν θέλει να επιβάλει πράγματα που δεν έχει την υπομονή να τα περάσει σε 4-8-10 χρόνια με το γάντι.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ένωση των Καπιταλιστών της Ευρώπης και όχι η δική μας οικογένεια. Για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα τους δεν διστάζει να ξαναγράψει την ιστορία, να θρέψει και να ανδρωθεί από φασιστικές κυβερνήσεις, να χρηματοδοτήσει φασίστες και ναζί σε κάθε χώρα της. Να κάνει το φασισμό κανονικότητα. Πολιτικό χαστούκι σε όποιον δεξιό και ειδικά αριστερό κάνει γαργάρα το παραπάνω και διαλαλεί ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαική Ε.Ε
Ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται με νομοθετήματα. Μόνο ο λαός μπορεί να τον τσακίσει όπως το έκανε και στην πρόσφατη ιστορία αλλά για να το κάνει πρέπει να έχει ξεκάθαρα τα παραπάνω και να τσακίσει και αυτούς που γεννούν το φασισμό. Τσακίζουμε τους φασίστες, τους Σπαρτιάτες, τους Χρυσαυγίτες, τους Νίκηδες και κάθε λογής φασιστόμουτρό σε κάθε χώρο δουλειάς σε κάθε γειτονιά.
Ευτυχώς για όλα τα παραπάνω υπάρχει ένα 7,7% ΚΚΕ που θα δώσει όλες του τις δυνάμεις για να επιστρέψουν τα φασιστόμουτρα στην πραγματική τους θέση, στον κουβά της ιστορίας που ανήκουν.

ΓΙΑ ΤΟ "ΚΡΑΤΟΣ" και ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ "ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ" Του Σφυροδρέπανου !!!

-Εμείς θέλουμε λιγότερο ή περισσότερο κράτος;

Βασικά στοιχεία για όσους δεν κατάλαβαν λέξη από το “Κράτος και Επανάσταση”. Και αυτό αφορά και πολλούς που το διάβασαν μικροί…

Ας ξεκινήσουμε από το βασικό: τι είναι το κράτος;

Το κράτος είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας. 

Μια δύναμη πάνω από την κοινωνία, με ένα σύνολο μηχανισμών, που δε διασφαλίζει γενικά και αόριστα την οργάνωση της κοινωνικής δραστηριότητας -με βασικότερη την παραγωγική διαδικασία-, αλλά την οργάνωση της κοινωνίας με τέτοιον τρόπο που να διασφαλίζει και να διαιωνίζει την εξουσία της κυρίαρχης τάξης. Και αυτήν την τελευταία θα την εντοπίσουμε μες στην παραγωγική διαδικασία και όχι έξω από αυτήν, σε κάποιον τομέα του εποικοδομήματος.

Το πρώτο και βασικό που πρέπει να εμπεδώσει κανείς είναι αυτός ακριβώς ο ορισμός, που διαλύει μια αφελή αντίληψη-παραδοχή που από παιδιά μαθαίναμε να θεωρούμε δεδομένη: ότι δηλαδή το κράτος εκφράζει το γενικό συμφέρον ενάντια στα επιμέρους, ατομικά και ιδιωτικά συμφέροντα, και ενσαρκώνει με έναν νεφελώδη “χεγκελιανό” τρόπο την έννοια του “γενικού καλού”, παρά τις όποιες στρεβλώσεις του.

Όχι, το κράτος εκφράζει τα συμφέροντα των κυρίαρχων και την εξουσία τους. Και αυτό δεν είναι ένας χοντροκομμένος απλοϊκός ορισμός, αλλά η ουσία του κράτους, την οποία επιχειρούν να θολώσουν διάφορες “σύγχρονες αναλύσεις” που περιστρέφονται γύρω της χωρίς να την αγγίζουν. 

Πχ η θεωρία του Ν. Πουλαντζά που σε αντίθεση με τον Λένιν, ορίζει το κράτος ως σχέση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη, ανάμεσα στον κυρίαρχο και τον κυριαρχούμενο. 

Μια ρευστή, ευμετάβλητη σχέση, που διαρκώς επανακαθορίζεται με δυναμικό τρόπο και αυτό σημαίνει πως μπορούμε να την αλλάξουμε προς όφελός μας, μέσα από έναν τακτικό Πόλεμο Θέσεων “αλά Γκράμσι”, κερδίζοντας συνεχώς νέες θέσεις και οχυρά, ανεξάρτητα από την στρατηγική σύγκρουση -και βασικά χωρίς αυτή την τελευταία-, δηλαδή χωρίς το άλμα της Επανάστασης και μια “απλοϊκή έφοδο στον ουρανό”.

Όλα αυτά, βέβαια, μέχρι να γίνουν κυβέρνηση οι ιδεολογικοί απόγονοι-επίγονοι του Πουλαντζά, και να ανακαλύψουν ξαφνικά ως μεγάλοι θεωρητικοί του μαρξισμού πως “άλλο το κράτος και άλλο η κυβέρνηση”, ότι δεν αρκεί μόνο το δεύτερο και ότι πρέπει να έχεις τους “αρμούς της εξουσίας” στα χέρια σου, για να πετύχεις τις αλλαγές που θέλεις. Ποιος να το ‘λεγε…

Πρέπει λοιπόν να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε μακριά από απλοϊκά, αποπροσανατολιστικά σχήματα, τύπου “κρατιστές-αντικρατιστές”, που συσκοτίζουν την ουσία. Είναι αρκετά ενδιαφέρουσα η σύμπτωση φιλελεύθερων και αναρχικών -σαν τον “Αναρχικό Τραπεζίτη” του Πεσόα- στον ένα πόλο του σχήματος, είναι όμως φαιδρό να θεωρούμε στα σοβαρά ότι οποιοσδήποτε Δεξιός είναι με κάποιον τρόπο αντικρατιστής, επειδή είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και κάνουν αστεία επιπέδου Αρβύλας για τους δημόσιους υπαλλήλους. Κι είναι αστείο για μια σειρά λόγους.

Γιατί είναι ιστορικά και διαχρονικά οι κατεξοχήν εκφραστές του. Γιατί “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”. Γιατί “Νόμος και Τάξη”. Γιατί, όπως λέει και ο Ράμφος, η Εκκλησία είναι κομμάτι του κράτους -κι άσε τους φιλελεύθερους να έχουν τύψεις συνείδησης, ώσπου να ξεχάσουν τον διαχωρισμό τους. Γιατί λατρεύουν την Αστυνομία, τον Στρατό και τα όργανα καταστολής.

Αλλά το κράτος δεν είναι μόνο οι μηχανισμοί καταστολής και επιβολής της δημόσιας άρχουσας τάξης. Ούτε μόνο οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του (σχολείο, εκκλησία κτλ).
 Είναι και ο συλλογικός καπιταλιστής, αυτός που διαχειρίζεται πολιτικά τα συμφέροντα της αστικής τάξης, που την εκπροσωπεί στο εξωτερικό στις Συνόδους Κορυφής, που αναδιανέμει τον εγχώριο πλούτο υπέρ της και την μπουκώνει με ζεστό δημόσιο χρήμα. Υπάρχει πιο επίκαιρο παράδειγμα από τον κορονοϊό και τα λεφτά που χαρίζει σε επιχειρηματίες για να πληρώσουν τους μισθούς και για να χρυσοπληρώσει το ίδιο ιδιωτικές κλίνες ΜΕΘ, αντί να τις επιτάξει;

Η μεγάλη πλειοψηφία των μονοπωλιακών ομίλων και των επιχειρήσεων είναι η φωτογραφία που πρέπει να έχουμε δίπλα στον ορισμό του κρατικοδίαιτου. Όπως διάβασα στον τοίχο ενός φίλου, το να εμπιστεύεσαι δημόσιο χρήμα σε έναν φιλελέ-επιχειρηματία, είναι περίπου σα να εμπιστεύεσαι έναν παιδεραστή να σου προσέχει το παιδί (baby-sitting).

Όσο κωμικό είναι να θεωρεί κανείς αντικρατιστές τους καπιταλιστές και τους φιλελέδες, επειδή υποστηρίζουν τις ιδιωτικοποιήσεις, άλλο τόσο φαιδρό είναι να θεωρεί κανείς πως όσοι στηρίζουν τις εθνικοποιήσεις είναι σοσιαλιστές και ότι ο σημερινός δημόσιος τομέα είναι μια μεταβατική μορφή προς τον σοσιαλισμό που ονειρευόμαστε. (Παρεμπιπτόντως, οι δύο πόλοι φροντίζουν να λύσουν διαλεκτικά στην πράξη τη μεταξύ τους αντίθεση και να συγκροτήσουν ως νέα ποιότητα τον ΣΔΙΤ, συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, ως επιθυμητό μοντέλο σε όλες τις μπίζνες που στήνουν, γιατί πάντα χρειάζεται το δημόσιο για να αναλάβει με τα ταμεία του και τα δικά μας χρήματα τη βρώμικη, μη επικερδή δουλειά).

Οι κομμουνιστές δεν υποστηρίζουν γενικά και αόριστα τις εθνικοποιήσεις, δε θεωρούν τον δημόσιο τομέα ως μια προπόνηση για το πώς θα είναι οι δημόσιες επιχειρήσεις στην κοινωνία του μέλλοντος, ούτε έχουν ως ορίζοντα το “κοινωνικό κράτος” των καπιταλιστικών χωρών και το Σουηδικό μοντέλο, που δείχνει ολοένα και περισσότερο τα δόντια του στα χρόνια της κρίσης.
 Υπερασπίζονται το δημόσιο χαρακτήρα των αγαθών και των υπηρεσιών, που είναι εντελώς διαφορετικό. Στη σοσιαλιστική κοινωνία -που είναι ανώριμος κομμουνισμός, όπου παλεύουν και συνυπάρχουν το παλιό με το καινούριο-, το κράτος παίρνει στο όνομα της κοινωνίας τα βασικά μέσα παραγωγής πλούτου στην κατοχή του. 
Αλλά όποιος δεν καταλαβαίνει την ειδοποιό ταξική διαφορά μιας επαναστατικής εξουσίας από ένα αστικό κράτος, μπορεί να πάει να κάνει παρέα με εκείνους τους αναρχικούς που δηλώνουν γενικά αντι-εξουσιαστές (αντι-κρατιστές) χωρίς να έχει κανένα ταξικό στοιχείο η πολιτική τους ανάλυση.

Όσο για τους “αριστερούς”, “σοσιαλιστές” και “σοσιαλίζοντες”, που βλέπουν μια δόση “σοσιαλισμού” (όση υπάρχει δηλαδή και στον όρο “σοσιαλδημοκρατία”) στο σημερινό δημόσιο τομέα ή σε κάποιες εθνικοποιήσεις, είναι αυτοί ακριβώς που στην πραγματική σοσιαλιστική εξουσία, θα ανακαλύψουν ξαφνικά τη διαφορά μεταξύ της κρατικοποίησης και της “πραγματικής κοινωνικοποίησης” και θα ταχθούν υπέρ της δεύτερης, με το “ριζοσπαστικό αίτημα” της αυτοδιαχείρισης -που το είδαμε στην πράξη σαν ντροπαλό καπιταλισμό στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο- και εκφράζοντας βασικά την επιθυμία να μην υπάρχει σοσιαλιστική εξουσία-κράτος να οργανώνει την παραγωγή σε πραγματικά πανεθνική βάση. Στο σήμερα όμως, “εδώ και τώρα”, δε λένε όχι σε μια επιτελική θέση στον αστικό κρατικό μηχανισμό, ούτε έχουν κάποιες αγεφύρωτες διαφορές από τους εξίσου κρατικοδίαιτους δεξιούς.

Ας σημειώσουμε και αυτό. 
Όποιος θεωρεί πως είμαστε όλοι μαζί στο ίδιο μέτωπο και το ίδιο σακί (η ΠΦΑ και το προδομένο αριστεροχώρι με τους κομμουνιστές) για την υπεράσπιση του δημόσιου τομέα, βασικά κάνει το ίδιο ακριβώς πολιτικό-μεθοδολογικό λάθος, που κάνει κι ένας φασίστας από την ανάποδη, όταν θεωρεί “μπολσεβίκους” και “αναρχοάπλυτους” όλους τους χώρους αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ -μαζί με αυτόν- ή κάποτε, αριστερά του ΠΑΣΟΚ -μαζί με το ΠΑΣΟΚ, προφανώς.

Το κράτος στην κοινωνία του μέλλοντος ως μισο-κράτος που θα απονεκρώνεται -όχι όμως πριν… “απονεκρωθούν” πολιτικά οι δυνάμεις της αντίδρασης και του παρελθόντος- και ο ακριβής ρόλος του, είναι μεγάλο κεφάλαιο και απαιτεί ξεχωριστή ανάλυση. Για να προχωρήσουμε σε αυτό, όμως, το βασικό είναι έχουμε καθαρό τι είναι το κράτος στον καπιταλισμό και τι θέλουμε να κάνουμε με αυτό. 
Να το καταλάβουμε για να το αλλάξουμε από μέσα και να το φέρουμε στα μέτρα μας; (Όσοι το επιχείρησαν, άλλαξαν οι ίδιοι και ήρθαν αυτοί στα δικά του μέτρα). Ή να το γκρεμίσουμε και να χτίσουμε μια άλλη μορφή κοινωνικής οργάνωσης στη θέση του;

Αυτό που θέλουμε δεν είναι ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο (αστικό) κράτος. Αλλά μια επανάσταση που θα το τσακίσει και ένα τελείως διαφορετικό κράτος -δηλαδή μορφή κοινωνικής οργάνωσης-, μια επαναστατική εξουσία στη θέση του. 
Όποιος δεν έχει καταλάβει ούτε τα βασικά από όσα εξηγεί ο Λένιν στο “Κράτος και Επανάσταση” -ή τα κατάλαβε μικρός, για να τα ξεχάσει στην πορεία, όταν δηλαδή ήρθαν σε σύγκρουση με το ατομικό του βόλεμα- είναι καταδικασμένοι να σκοντάφτουν ξανά και ξανά στην πραγματικότητα και να κάνουν τα ίδια ακριβώς λάθη.Το ζήτημα είναι εμείς αν βγάζουμε συμπεράσματα, για να ξέρουμε “Τι να κάνουμε”…

ΚΑΛΕ Μου ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ:«Εσύ που Ξέρεις τα Πολλά κι ο Νους σου Κατεβάζει»:

Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι τυφλή. Όχι όμως και οι λειτουργοί της

τόσες μέρες δεν άκουσες κανέναν που να παραβιάζει τον αντιρατσιστικό νόμο;  Δεν είδες στην τηλεόραση ένα κάρο Βοριδομούρικα Μπογδανόπαιδα να τον παραβιάζουν; Δεν είδες ούτε τα ΜΑΤ να σπάνε αυτοκίνητα;

Μάνος Δούκας

Ας με βοηθήσει κάποιος δικηγόρος. Δεν ξέρω ποιον εισαγγελέα πρέπει να ψάξω. Γι’ αυτό γράφω γενικά «εισαγγελέα». 

Κι άμα τον βρω θα τον ρωτήσω:

Ρε καλέ μου κύριε εισαγγελέα, «εσύ που ξέρεις τα πολλά κι ο νους σου κατεβάζει», τόσες μέρες δεν άκουσες κανέναν που να παραβιάζει τον αντιρατσιστικό νόμο; 

Δεν είδες στην τηλεόραση ένα κάρο Βοριδομούρικα Μπογδανόπαιδα να τον παραβιάζουν;

Δεν είδες πουθενά τις ορδές των φασιστικών πιθήκων να περιπολούν στον Έβρο, να οπλοφορούν, να κυνηγούν πρόσφυγες, να πυροβολούν, να σκοτώνουν (Μεταξύ μας είμαστε… Έλα τώρα), να συλλαμβάνουν, να βασανίζουν, να ξεγυμνώνουν πρόσφυγες, να τους κλέβουν τα χαρτιά τους κι ό,τι άλλο κουβαλούν; Από όλα αυτά, δεν είδες έστω την παράνομη οπλοφορία και χρήση όπλων;
Δεν είδες τον ακροδεξιό Δήμαρχο Μυτιλήνης να δημιουργεί παρακώλυση συγκοινωνιών στο νησί με τα μπλόκα που έστησε και τους ελέγχους που έκαναν σ’ όλα τα αυτοκίνητα; Δεν είδες αυτούς τους γελοίους στη Θερμή να καταρρακώνουν κάθε έννοια νομιμότητας, ανθρωπιάς και πολιτισμού; 

Δεν είδες τα τάγματα εφόδου να δέρνουν δημοσιογράφους και εθελοντές, να σπάνε τα νοικιασμένα τους αυτοκίνητα; Δεν τους είδες να αποκλείουν τη Μόρια και τη ΒΙΑΛ από φαγητό, νερό και γιατρούς;

Δεν υπάρχει κανένα αδίκημα σ’ όλα αυτά; Τίποτα δε βλέπεις; 

Εκτός κι αν κατάλαβες από την αρχή λάθος: Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι τυφλή, όχι εσύ.

Δεν είδες καλέ μου κύριε εισαγγελέα ούτε τα ΜΑΤ να σπάνε αυτοκίνητα; Ούτε τα ΜΑΤ να επιτίθενται με πολιτικά αναίτια στον κόσμο στο λιμάνι της Χίου σαν μπαχαλάκηδες; 

Δεν είδες τα κανάλια να σπέρνουν εθνικιστικές και ρατσιστικές φήμες με πλαστά ή παλιά βίντεο και φωτογραφίες;

Δεν τρέχει τίποτα που τα ντόπια και ξένα ναζίδια κάνουν δημόσιες εμφανίσεις και βαράνε μαθητές σε γήπεδο στα Χανιά, δημοσιογράφους στη Λέσβο, πρόσφυγες στον Έβρο; 

Δε σκέφτηκες ότι αυτό τον «νεοναζιστικό τουρισμό» κάποιος ή κάτι τον ελκύει; Δεν ακούς ούτε το δεξιό εκδότη στον Έβρο, ούτε το δεξιό πρώην βουλευτή στη Λέσβο, που καταγγέλλουν αυτά τα πράγματα;

Δεν είδες πουθενά παραβίαση των διεθνών συνθηκών για τους ναυαγούς ή για το πολιτικό άσυλο; 

Δεν είδες τη FRONTEX που αρνήθηκε να εκτελέσει εντολή του λιμενικού που τους προέτρεπε να ρίξουν πίσω ναυαγούς; Tι έλεγε αυτή η εντολή; Ποιος την έδωσε;

Δεν είδες τα βιντεάκια με σκάφος του λιμενικού που απωθεί, επιχειρεί να ανατρέψει με τα νερά του τη φουσκωτή βάρκα και δέρνει πρόσφυγες στα φουσκωτά με ραβδιά; Το ότι οι Τούρκοι κάνουν χειρότερα, δεν φαντάζομαι να αποτελεί άλλοθι για να μην εφαρμόζονται εδώ οι ελληνικοί νόμοι…

ή μήπως κύριε εισαγγελεύ δεν σκέφτηκες τίποτα, όταν κλείνουν σχολεία, θέατρα κι ακυρώνονται καρναβάλια, εκδρομές και συναθροίσεις κάθε είδους, λόγω κορωνοϊού, αλλά όχι γήπεδα (δεν αφήνουν οι μαρινακοσαββίδηδες φαίνεται);

ή μήπως δεν πήρες είδηση τα καραγκιοζιλίκια διάφορων στελεχών του ΕΟΔΥ και της λοιμωξιολόγου Γιαμερέλου 

για τη λειτουργία στις εκκλησίες και την μετάληψη, που αποτελεί ευθεία βολή εναντίον της επιστήμης, της λογικής, αλλά κυρίως εναντίον της δημόσιας υγείας;

 Κι αυτό την ώρα που οι μάχιμοι λοιμωξιολόγοι, δηλώνουν απερίφραστα ότι «Είναι σαφές πως μεταδίδεται με το σάλιο» κι ότι «Ο συγχρωτισμός βοηθάει την μετάδοση».

 Κι οι μάχιμοι νοσοκομειακοί γιατροί της χώρας (ΟΕΝΓΕ) ότι «η μετάδοση των τρεχουσών εποχικών ιώσεων αναπνευστικού (κορωνοϊού και γρίπης) γίνεται με σταγονίδια που εκπέμπονται από την στοματοφαρυγγική κοιλότητα και την μύτη πασχόντων». 

Κι ότι «στις συστάσεις για προφυλακτικά μέτρα δεν περιλαμβάνονται εξαιρέσεις για λόγους θρησκευτικούς, μυστηριακούς ή μεταφυσικούς».

Δε σε βοηθάει το μυαλό σου να καταλάβεις ότι η άποψη «Ας κάνει ο καθένας ό,τι του επιτάσσει η πίστη του» για τον εκκλησιασμό και τη μετάληψη, είναι η πιο επικίνδυνη για τη μετάδοση του κορωνοϊού; 

Η πιο μεγάλη απειλή για τη δημόσια υγεία; Οι νόμοι και τα έκτακτα μέτρα, εφαρμόζονται ανάλογα με την πίστη;

Θα μας πει κανείς τι έγινε στην Αμαλιάδα και υπερτετραπλασιάστηκαν σε μια μέρα οι πάσχοντες από τον κορωνοϊό στη χώρα; 

ή μήπως δεν είναι θέμα που πρέπει να αντιδράσεις κυρ εισαγγελέα, αυτό που λένε «αντιεμβολιαστικό κίνημα»;

Κι οι τηλεοπτικοί (και πολιτικοί) τσαρλατάνοι που πουλάνε μαντζούνια για τον κορωνοϊό, δεν διαπράττουν εξαπάτηση του αγοραστικού κοινού; 

Θα μου πεις, εδώ δεν πήρες χαμπάρι που πουλούσε επιστολές του ίδιου του Χριστού – μεγάλη η χάρη του. 

Εδώ δεν είδες ολόκληρο συνέδριο της ΓΣΕΕ. 

Εδώ δεν είδες την καταστροφή πολλών περιοχών «ιδιαίτερου φυσικού κάλους» και NATURA, να καταστρέφονται από τους εργολάβους ανεμογεννητριών.

Θα μας πει κανείς πώς λέγεται ο πλούσιος δολοφόνος της φοιτήτριας στη Ρόδο; 

ή ο πλούσιος με την κορβέτα στο Φάληρο που σκότωσε το μοτοσικλετιστή και τον άφησε να πεθάνει στο δρόμο; 

Θα μας πει κανείς πως θα τιμωρηθεί ο γελοίος ρατσιστής ιατροδικαστής που κόλλησε την ταμπέλα του βιαστή δολοφόνου στο δύστυχο Σύριο που πέθανε το κοριτσάκι του; 

Δεν παρανόμησε αυτός;

Ρωτάω γιατί τώρα τελευταία, που τόσα πράγματα γίνονται, έχουν χαθεί οι εισαγγελείς. 

Μόνο εμφανίζονται όταν τίποτα εργάτες κάνουν καμιά απεργία – «παράνομη και καταχρηστική» παραδοσιακά. 

ή όταν τρέχουν κατόπιν εορτής, να νομιμοποιήσουν τα ΜΑΤ που μπήκαν σε ξένα σπίτια και ταράτσες. 

Κι όταν μια χρυσαυγητίζουσα εισαγγελέας στη δίκη της Χρυσής Αυγής, επιχείρησε να κάνει την όποια δικαιοσύνη να μοιάζει με μια Χάρυβδη, απαράλλαχτη με τη Σκύλα τη Χ.Α.

Ρωτάω γιατί ο τελευταίος εισαγγελέας που είδα να κάνει καλά τη δουλειά του ήταν… ο Κούρκουλος. 

Κι αυτός… όταν ήταν νέος. (Αλήθεια, έχετε προσέξει ότι από τότε έχει να γυριστεί έστω και μια ταινία με αδιάφθορο εισαγγελέα; Εδώ και δεκαετίες, έγινε… ντεμοντέ).

Και μη με ρωτήσεις κυρ εισαγγελέα «τι ακριβώς ξέρω για την υπόθεση». 

Τίποτα. Ξέρω μόνο ό,τι ξέρουν όλοι όσοι δεν είναι στραβοί στη λογική τους. Τίποτα άλλο.

Υ.Γ. Και μη με ρωτήσετε κι εσείς τι περιμένω από τη δικαιοσύνη των αστών. Τίποτα απολύτως. ή μάλλον τα χειρότερα. 

Ό,τι περιμένω κι από το κράτος τους συνολικά. 

Που ούτε μπορεί να αλλάξει με τα λόγια και τα κείμενα. 

Απλώς για το γαμώτο τα λέω.

Αλίευση από Κατιούσα 
Παρουσίαση:  ZanteRevolucion-Viva La Revolucion

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΑ-ΟΡΦΑΝΑ ΤΟΥ ΓΚΕΜΠΕΛΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΙΚΙΑ:

Αδ. Γεωργιάδης:
«Το πλαίσιο απόλυτης προστασίας της πρώτης κατοικίας δεν θα υπάρχει μετά τις 30 Απριλίου. Το λέω από σήμερα γιατί δεν θέλω να χαλάμε τις καρδιές μας μετά τις 30 Απριλίου».

 «προστασία απόλυτη πρώτης κατοικίας δεν υπάρχει σε καμία προηγμένη οικονομία, ούτε και πρέπει να υπάρχει, είναι και ζημία για την οικονομία να υπάρχει».

Άκου Φασιστάκο - ορφανό του Γκέμπελς:

Δες Τι ίσχυε πριν Ανατρέψτε την Χώρα των Μπολσεβίκων:

Στα τέλη του 1980 οι κατοικίες σε πόλεις/οικισμούς ήταν όλες εξηλεκτρισμένες, 

κατά 89% εξασφαλισμένες με υδραυλικές εγκαταστάσεις, 

κατά 86% με κεντρική θέρμανση, 

κατά 87% με αποχέτευση, 

κατά 55% με ζεστό νερό 

και κατά 79% με φυσικό αέριο.

Το Σύνταγμα της ΕΣΣΔ εξασφάλιζε το δικαίωμα της κατοικίας με χαμηλό ενοίκιο και χαμηλή πληρωμή για τις υπηρεσίες κοινωνικής ωφέλειας. 

Το ενοίκιο ήταν σταθερό από το 1928 και αποτελούσε-μαζί με την πληρωμή για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν τα δημοτικά όργανα-κατά μέσο όρο το 3% περίπου του οικογενειακού προϋπολογισμού του εργάτη ή του υπάλληλου.

Ολα τα παραπάνω καθόλου δε σημαίνουν ότι το πρόβλημα της στέγης είχε λυθεί. Όμως, αυτά τα στοιχεία δεν έχουν καμία σχέση με την σημερινή κατάσταση για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα (και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο).

Ενώ οι σοβιετικοί είχαν σταθερό ενοίκιο από το 1928, συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην κατοικία και μόλις το 3% για έξοδα, στην Ελλάδα τράπεζες και κυβερνήσεις κυνηγάνε τον κόσμο (που τσάκισαν με τα μέτρα τους) για να τον πετάξουν στον δρόμο, 

ενώ τα έξοδα, σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία (και πέρα απο τον κίνδυνο έξωσης) του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου Ενεργειακής Φτώχειας, δείχνουν ότι 

22,7% των νοικοκυριών στην Ελλάδα δεν μπορούν να ζεστάνουν επαρκώς το σπίτι τους. 

Το 38,5% αντιμετώπιζαν δυσκολία να πληρώσουν λογαριασμούς κοινής ωφέλειας που σχετίζονταν με τη θέρμανση (ΔΕΗ-Φ.Αέριο), ενώ, σύμφωνα με στοιχεία του Νοέμβρη του 2019 (ΣΕΛΠΕ), 

44% του μηνιαίου εισοδήματος των νοικοκυριών πηγαίνει σε λογαριασμούς/φόρους.

Αυτό είναι το σύστημα τους. 

Και έτσι θα μείνει μέχρι να αποφασίσουν οι εργαζόμενοι να τους ξεφορτωθούν όλους και να δημιουργήσουν μια κοινωνία που θα εξασφαλίζει όλα τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Με πληροφορίες από Κατιούσα και Ριζοσπάστη  

Παρουσίαση Viva La Revolucion

"Κε" Γεραπετρίτη Σάς Θυμίζουμε την «Βαϊμάρη» !!

Με αφορμή την ανιστόρητη τοποθέτηση του υπουργού Επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη στη βουλή ότι η «Βαϊμάρη έφερε την απλή αναλογική και η απλή αναλογική έφερε το Χίτλερ». αν και πήρε την πρέπουσα απάντηση απ τον Θανάση Παφίλη σκεφτήκαμε να ξαναθυμηθούμε Τι συνέβη τότε: 

Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ» Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΓΙΑΛΤΑ

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή το «φούσκωμα» της Χρυσής Αυγής από το αστικό πολιτικό σύστημα, φούντωσε το ζήτημα του τέλους της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης», η οποία κατά τους αστούς πολεμήθηκε γι' αυτό ο Χίτλερ και το κόμμα του, στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης 1929 - 1933 κατέλαβαν την κυβερνητική εξουσία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα. Στόχος είναι η αποτροπή της εργατικής τάξης και των συμμάχων της από τον αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό αγώνα ως μονόδρομο για την οριστική διέξοδο από την κρίση σε όφελός τους με την εργατική, λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τον εργατικό έλεγχο. Οι αστοί συγκαλύπτουν ότι ο Χίτλερ πήρε την κυβερνητική εξουσία, με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και την αμέριστη συνδρομή της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας που υπηρετούσαν τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Των μονοπωλίων επιλογή ήταν ο Χίτλερ.

Επίσης, οι αστοί, προκειμένου να εμποδίσουν την πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της για το σοσιαλισμό, ρίχνουν λάσπη στη Σοβιετική Ενωση, αναπαράγοντας το μεγάλο ψέμα, ότι συμφώνησε, αν δεν επέβαλε, στο «μοίρασμα του κόσμου», μετά το Β' Παγκμόσμιο Πόλεμο, γι' αυτό τάχα και στην Ελλάδα, μετά την απελευθέρωση από τη γερμανική ιμπεριαλιστική κατοχή δε νίκησε, δεν πήρε την εξουσία ο λαός.Σ' αυτά τα δύο ζητήματα αναφέρεται το σημερινό ένθετο του «Ριζοσπάστη» «Ιστορία», προβάλλοντας την ιστορική αλήθεια την οποία παραχαράσσουν οι αστοί.

***

Στις 28 Φλεβάρη 1933, ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης του Χίτλερ, ο πρόεδρος της Γερμανίας Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών Οργανώσεων. Ετσι, λένε, καταλύθηκε το Σύνταγμα της Βαϊμάρης και επικράτησε ο φασισμός. Αντικαταστάθηκε μια μορφή διακυβέρνησης της δικτατορίας των μονοπωλίων με μία άλλη.

Ποια είναι όμως η πραγματική ιστορία; 

Η γερμανική προλεταριακή επανάσταση (3 Νοέμβρη 1918 - Γενάρη 1919, στη Βαυαρία έως τον Απρίλη του ίδιου έτους) έχοντας ως υπόβαθρο, όπως και η Οχτωβριανή της Ρωσίας του 1917, τη μαζική εξαθλίωση που επέφερε για τις λαϊκές μάζες ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, παρουσίασε κοινά χαρακτηριστικά με εκείνη, όπως για παράδειγμα τα επαναστατικά συμβούλια εργατών και ναυτών. Η μεγάλη ποιοτική διαφορά ήταν το γεγονός ότι στη Γερμανία απουσίαζε το μαζικό και ταξικά συνεπές κόμμα του προλεταριάτου, το κομμουνιστικό (οι πρωτοπόροι επαναστάτες της ομάδας «Σπάρτακος» προχώρησαν στη δημιουργία τέτοιου κόμματος στο απόγειο της επανάστασης). Παρ' όλα αυτά, η δράση του προλεταριάτου, με αρχικούς στόχους που ξεπερνούσαν τα καπιταλιστικά πλαίσια κλόνισε σοβαρά την εξουσία της ηττημένης στον πόλεμο γερμανικής αστικής τάξης.

Αν και η δράση των επαναστατημένων μαζών προσέγγιζε την αντικειμενική ανάγκη της σύμπλεξης των εθνικών και αστικοδημοκρατικών διεκδικήσεων με τη διεκδίκηση της προλεταριακής εξουσίας, η ελλιπής αντίληψη που είχαν για το σοσιαλισμό και για το δρόμο που οδηγεί σε αυτόν (στρατηγική), καθώς και οι αυταπάτες που διατηρούσαν ως προς το χαρακτήρα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (το κόμμα που με το ξέσπασμα του πολέμου ηγεμόνευσε στο χώρο του σοσιαλσοβινισμού) υποχρεωτικά οδηγούσε στο συμβιβασμό με τους αστούς, στην καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών και στον περιορισμό ακόμα και των αστικών μεταρρυθμίσεων. Ενώ, για παράδειγμα, οι μάζες αρχικά διεκδικούσαν, μεταξύ άλλων, την κατάργηση της στρατοκρατίας και του ιδιαίτερου ρόλου του στρατού στην πολιτική ζωή, οι σοσιαλδημοκράτες που ασκούσαν πλέον την κυβερνητική εξουσία, συνεπείς στις δεσμεύσεις τους, όχι απέναντι στις επαναστατημένες μάζες, αλλά απέναντι στους αστούς, αξιοποίησαν τον αυτοκρατορικό στρατό για να πνίξουν στο αίμα το εξεγερμένο προλεταριάτο του Βερολίνου και άλλων πόλεων και αργότερα της Βαυαρίας. 

Με αφορμή τη στυγνή δολοφονία των ηγετών της επανάστασης Κ. Λίμπκνεχτ και Ρ. Λούξεμπουργκ, ο Λένιν σε ομιλία του στις 19/1/1919 κατάγγειλε το νέο ρόλο που ανέλαβε η ηγεσία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας (SPD), τους Εμπερτ (Ebert) και Σάιντεμαν (Scheidemann) ως δημίους των προλεταριακών ηγετών, τονίζοντας ταυτόχρονα ότι «... η "Δημοκρατία" είναι τελικά ένα μασκάρεμα της αστικής ληστείας και της πιο κτηνώδους βίας».

Η συντακτική εθνοσυνέλευση που εκλέχτηκε το Γενάρη του 1919 και η υιοθέτηση του Συντάγματος της Βαϊμάρης (4-28 Φλεβάρη) αντικατόπτριζαν την εδραίωση ξανά της εξουσίας των αστών, που σε σχέση με την προπολεμική περίοδο, δε χρειάζονταν πλέον να τη μοιράζονται και με τον αυτοκράτορα (Κάιζερ). Ταυτόχρονα, ο όρος Reich (Ράιχ = αυτοκρατορία - «βασίλειο») παρέμεινε στο νέο Σύνταγμα, παρά την πρόταση που τέθηκε για αλλαγή του σε «Δημοκρατία» (Republik).

Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, σε σύγκριση με το προηγούμενο του Βίσμαρκ (1871) εμπεριείχε πιο προωθημένες διατάξεις (όπως η γενίκευση του δικαιώματος ψήφου σε όλους τους «πολίτες» άνω των 20 ετών, η δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, κ.λπ.), που απλά απέβλεπαν στην πρόσδεση του λαού στα συμφέροντα των καπιταλιστών. 

Για την αποφυγή οποιασδήποτε «παρεξήγησης» επ' αυτού, το άρθρο 48 του Συντάγματος έδινε στον Πρόεδρο της χώρας (αναδεικνυόταν με άμεση ψηφοφορία από το λαό) να αναστέλλει όλες τις συνταγματικές ελευθερίες και να διατάσσει την επέμβαση των ενόπλων δυνάμεων, στην περίπτωση «που παρεμποδίζεται σημαντικά ή απειλείται η δημόσια ασφάλεια και τάξη» (αντίστοιχες διατάξεις έχουν όλα τα αστικά συντάγματα).

Το εν λόγω άρθρο, αξιοποιήθηκε κατά κόρον την περίοδο 1919 - 1933 για την καταστολή εργατικών απεργιακών αγώνων, για τη διάλυση συνταγματικά εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατιδίων όταν αυτές δεν ταίριαζαν απόλυτα με τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης, για την «εν ψυχρώ» προώθηση των πιο αντιδραστικών απαιτήσεων των μεγαλοβιομηχάνων, για την αναστολή της κοινοβουλευτικής δράσης και στο τέλος, ως κατώφλι για το πέρασμα στην ανοιχτή φασιστική δικτατορία των εθνικοσοσιαλιστών.

Στα πρώτα χρόνια, ως απόρροια και της ήττας στον πόλεμο, εμφανίζεται ένα πρωτόγνωρο πληθωριστικό «τσουνάμι»1, που ενέτεινε κατά πολύ την αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου σε βάρος της εργατιάς και των μικροαστικών στρωμάτων και προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων που γιγάντωναν μέρα με τη μέρα, μέσα και από τη ραγδαία διαδικασία συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης (μόνο ο πολυεκατομμυριούχος Χούγκο Στίνες (Hugo Stinnes) την περίοδο του ραγδαίου πληθωρισμού εξαγόρασε 1.664 επιχειρήσεις με 300.000 εργαζόμενους!). 

Καθ' όλη τη δεκαετία του '20 η αναδιανομή λειτούργησε και προς όφελος των μονοπωλίων των νικητριών δυνάμεων του πολέμου, με βάση τις πολεμικές αποζημιώσεις, που προέβλεπε η συνθήκη των Βερσαλιών και οι κατοπινές ενδοϊμπεριαλιστικές ρυθμίσεις. Ιδιαίτερα ενισχυμένη παρουσία στη Γερμανία απέκτησαν οι αμερικάνικοι μονοπωλιακοί όμιλοι και ειδικά οι τραπεζικοί.

Αν τα πρώτα χρόνια της Βαϊμάρης, οι πραξικοπηματικές απόπειρες στρατιωτικών (το Μάρτη 1920 οι μοναρχικοί στρατιωτικοί με επικεφαλής το γενικό επιτελάρχη Καπ (Kapp), τον στρατηγό Λούντεντορφ (Lundendorff) κ.ά. και το Νοέμβριο του 1923 ο Χίτλερ ξανά με τον Λούντεντορφ) αποτυγχάνουν να καταλύσουν την αστική δημοκρατία, αυτό οφειλόταν τόσο στο γεγονός ότι το συγκροτημένο πλέον ΚΚ Γερμανίας τέθηκε επικεφαλής αποφασιστικών εργατικών ένοπλων αγώνων, όσο και στο γεγονός ότι η σφοδρή ενδοκαπιταλιστική διαπάλη ανάμεσα σε διάφορους μονοπωλιακούς ομίλους για την πρωτοκαθεδρία, δεν επέτρεπε τη σύνταξη κοινού σχεδίου αντιμετώπισης της συνταγματικής δημοκρατίας και την ύπαρξη κοινής εναλλακτικής πρότασης. Αυτό δε σημαίνει ότι οι αστοί αντιμετώπισαν με αδιαφορία το φασισμό. 

Απλά δεν είχαν καταλήξει ποιο από τα πάμπολλα εκείνη την εποχή παραστρατιωτικά, εθνικιστικά και φασιστικά σχήματα ήταν το καταλληλότερο. Πάντως, αν στην αρχή το Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Γερμανίας (NSDAP) του Χίτλερ είχε ως χρηματοδότες (η «διαπλοκή» και τότε ήταν σύμφυτη του καπιταλισμού) Βαυαρούς καπιταλιστές μεσαίου μεγέθους, ήδη τον Οκτώβρη του 1923 (μόλις ένα μήνα πριν το αποτυχημένο πραξικόπημα) ο Φριτς Τύσσεν (Fritz Thyssen - επικεφαλής του ομώνυμου ομίλου) το ενίσχυσε με 100.000 χρυσά μάρκα2. Αντίστοιχα έπραξε και ο έτερος μεγαλοβιομήχανος Ερνστ φον Μπόρζιχ (ErnstvonBorsig). Αλλά και το αστικό πολιτικό σύστημα συνολικά δε φάνηκε εχθρικό σε τέτοια φαινόμενα. Ετσι ο Χίτλερ για την απόπειρά του καταδικάστηκε «επί εσχάτη προδοσία» σε 5 χρόνια φυλάκιση, αλλά ήδη το Δεκέμβρη 1924 ήταν και πάλι ελεύθερος και με πολιτικά δικαιώματα. Ο δε Λούντεντορφ δεν δικάστηκε καν! Και όλα αυτά χωρίς την παραμικρή ένσταση των σοσιαλδημοκρατών και αστών «λάτρεων» της αστικής δημοκρατίας.

Αξίζει, επίσης, να σημειωθεί, ότι καθ' όλη την περίοδο 1919 - 1932, στην κυβερνητική εξουσία το σοσιαλδημοκρατικό και τα αστικά κόμματα (τα περισσότερα εμπεριείχαν στην ονομασία τους και τον προσδιορισμό «λαϊκό») είτε εναλλάσσονταν το ένα με το άλλο, είτε συγκυβερνούσαν, χωρίς όμως κανένα από αυτά να μπορεί να υλοποιήσει τις δημαγωγικές εξαγγελίες για «τη σωτηρία του Λαού», που όλο αυτό το διάστημα, με πρωτοπορία την εργατική τάξη συνέχιζε να διεκδικεί τα δικαιώματά του με διάφορες μορφές (ένοπλες εξεγέρσεις, απεργίες, κ.λπ.). Ούτε, βέβαια, μπόρεσαν, παρά την «ικανότητά» τους να κρατήσουν τη Γερμανία έξω από τη δίνη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 1929. Αυτό που κατάφεραν (γιατί αυτό άλλωστε επιδίωκαν) είναι με τις επιχορηγήσεις, με κρατικές παραγγελίες και με άλλα εξίσου «δημοκρατικά» μέτρα να ενισχύσουν ξανά και σε παγκόσμιο επίπεδο τη θέση της ντόπιας χρηματιστικής ολιγαρχίας. Το 1932, καθώς η επίδραση της οικονομικής κρίσης και η δράση των κομμουνιστών ανεβάζουν σημαντικά το οργανωμένο εργατικό κίνημα, επιλέγεται η απομάκρυνση της σοσιαλδημοκρατίας από την κεντρική κυβέρνηση (παρέμεινε κυβέρνηση όμως στο μεγαλύτερο κρατίδιο, την Πρωσία) ακριβώς για να μην απολέσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία» και για να μπορέσει πιο πειστικά να κρατήσει τα εργατικά στρώματα και τα συνδικάτα τους, υπό τον έλεγχό της. Ταυτόχρονα, η αμιγώς αστική κυβέρνηση «εθνικής συγκέντρωσης» (30/5/1932) άνοιγε το δρόμο του συνταγματικά νόμιμου «πραξικοπήματος» της εφαρμογής του άρθρου 48 που αναφέρεται παραπάνω. Με βάση αυτό εκδιώχθηκε η σοσιαλδημοκρατία και από τους πρωσικούς κυβερνητικούς θώκους (Ιούλης 1932). Ακολούθησε μια σειρά εναλλαγών αστών εκπροσώπων στην κυβέρνηση, με μοναδικό φανερό κριτήριο τις προσωπικές επιλογές του Προέδρου του Ράιχ και πρώην δεξί χέρι του αυτοκρατορικής εξουσίας Χίντενμπουργκ3 με πραγματική όμως βάση τις υποδείξεις των μονοπωλίων. Και όταν αυτή η τακτική νομιμοποιήθηκε και στα ευρύτερα στρώματα και ενώ το χιτλερικό κόμμα παρουσίαζε σημαντικά εκλογικά σημάδια κάμψης4, στις 30 Ιανουαρίου 1933, κατόπιν «παραίνεσης» και πάλι των μονοπωλίων, με τον ίδιο συνταγματικά νόμιμο τρόπο διορίστηκε καγκελάριος ο Χίτλερ. Σ' αυτήν τη «συνταγματικότητα» πιστή η σοσιαλδημοκρατία και στο όνομα της «νομιμότητας της κυβέρνησης», αρνήθηκε ακόμα και την πρόταση του ΚΚ Γερμανίας για την από κοινού οργάνωση γενικής πολιτικής απεργίας ενάντια στον Χίτλερ. Είχε έρθει πλέον ο καιρός για τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές, να πάρουν πίσω και την παραμικρή παραχώρηση που είχαν κάνει προς το λαό, για να ανακόψουν το επαναστατικό ρεύμα του 1918/20.

Στην περίοδο της οικονομικής κρίσης 1929 - 1933, οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων στη Γερμανία είχαν να αντιμετωπίσουν την ανάπτυξη του αντικαπιταλιστικού κινήματος και το δυνάμωμα της επιρροής του Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτός ήταν ο αντίπαλός τους, αυτό φοβούνταν. Η ανησυχία τους μεγάλωνε, γιατί το κύρος των παλαιών αστικών κομμάτων - του γερμανικού Λαϊκού, του γερμανικού Δημοκρατικού, του βαυαρικού Λαϊκού και άλλων - έπεφτε συνεχώς στις εργατικές συνειδήσεις. Ταυτόχρονα, έπεφτε και η επιρροή του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Οι εργάτες έδειχναν ολοένα και πιο μεγάλη δυσαρέσκεια, γιατί οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας που ήταν στην κυβέρνηση ψήφιζαν έκτακτα διατάγματα και αντιδραστικά μέτρα ενάντια στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα.

Το φασιστικό κόμμα του Χίτλερ, που αυτοονομαζόταν Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα, ανέπτυξε μια πλατιά αδίσταχτη δημαγωγία. Οι Γερμανοί φασίστες δήλωναν πως όλα τα δεινά των εργαζομένων της Γερμανίας τα προκαλούσε η Συνθήκη των Βερσαλιών (συνθήκη που υπογράφτηκε με βαρείς όρους για τη Γερμανία μετά την ήττα της στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο) και υποσχόταν μόλις πάρουν την εξουσία να καταργήσουν αμέσως τη Συνθήκη των Βερσαλιών και τους περιορισμούς που σχετίζονταν με τους εξοπλισμούς, να αγωνιστούν για να ξαναπάρει η Γερμανία τα εδάφη που είχε χάσει ύστερα από τον παγκόσμιο πόλεμο του 1914-1918 και να αποκτήσει καινούρια εδάφη. 

Στους ανέργους υπόσχονταν εργασία και αύξηση των βοηθημάτων, στους εργάτες μεγαλύτερα μεροκάματα και καλυτέρευση των όρων εργασίας, στους μικροαγρότες την κατάργηση των ενοικίων για τη γη, των χρεών και τη χορήγηση επιχορηγήσεων, στους μικρεμπόρους και στους επαγγελματοβοτέχνες μείωση των φόρων και χορήγηση πιστώσεων με χαμηλό τόκο, στους πληγέντες από τον πληθωρισμό οικονομική αποζημίωση, στους πρώην αξιωματικούς τη δημιουργία καινούριου στρατού και την εφαρμογή της ρεβανσιστικής ιδέας.

Ετσι στις εκλογές για το Ράιχσταγκ το Μάη του 1928, το κόμμα του Χίτλερ συγκέντρωσε μόλις το 2,6% των ψήφων, αλλά δύο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του Σεπτέμβρη του 1930 τα ποσοστά του εκτοξεύονται στο 18,3%, συγκεντρώνοντας 6,4 εκατ. ψήφους, και 107 βουλευτές με επικεφαλής τον Γκέρινγκ. Τα παλαιά αστικά κόμματα και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα έχασαν πολλές ψήφους. Το Κομμουνιστικό Κόμμα συγκέντρωσε 4.590.000 ψήφους.

Τα αποτελέσματα των εκλογών από το ένα μέρος έδειχναν τη συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων γύρω από το Κομμουνιστικό Κόμμα και από το άλλο τη συνένωση των αντιδραστικών στοιχείων γύρω από το φασιστικό κόμμα.

Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή τριακοσίων εκπροσώπων των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του φασιστικού κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Οι μονοπωλιακοί κύκλοι δυνάμωσαν την υποστήριξη και τη χρηματοδότηση των χιτλερικών.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα αγωνιζόταν δραστήρια ενάντια στο φασισμό, επιδιώκοντας το σχηματισμό ενιαίου εργατικού μετώπου. 

Τόνιζε πως ο φασισμός θα φέρει στο λαό τεράστια δεινά και θα οδηγήσει σε πόλεμο και στην εθνική καταστροφή. Τον Αύγουστο ακόμη του 1930 στο «Πρόγραμμα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης του γερμανικού λαού» η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας σημείωνε: «Το φασιστικό κόμμα είναι εχθρικό στο λαό, είναι αντιδραστικό, αντισοσιαλιστικό κόμμα που φέρνει στο γερμανικό λαό την εκμετάλλευση και την υποδούλωση». Στις 28 Γενάρη του 1932 στο μήνυμα «Προς τους εργάτες της Γερμανίας και τους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού» το Κομμουνιστικό Κόμμα τόνιζε ακόμη μια φορά πως το φλέγον ζήτημα είναι η δημιουργία ενιαίου εργατικού μετώπου και καλούσε σε ενεργό αγώνα εναντίον της μείωσης του μεροκάματου, των έκτακτων φόρων, για να αποκατασταθούν οι δημοκρατικές ελευθερίες και για να οργανωθούν στα εργοστάσια και στις συνοικίες ομάδες ένοπλης αυτοάμυνας που να αποκρούουν τις φασιστικές τρομοκρατικές συμμορίες.

Το Μάρτη του 1932 έγιναν προεδρικές εκλογές. Υποψήφιος προτάθηκε πάλι ο Χίντενμπουργκ. 

Οι σοσιαλδημοκράτες τον υποστήριξαν, δηλώνοντας πως η εκλογή του Χίντενμπουργκ θα σώσει τάχα τη χώρααπό το φασισμό. Οι φασίστες είχαν υποψήφιο τον Χίτλερ και το γερμανικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα τον Ντίστερμπεργκ. Υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν ο Ερν. Τέλμαν. Επειδή κανένας υποψήφιος δε συγκέντρωσε την απόλυτη πλειοψηφία, στις 10 Απρίλη έγιναν πάλι εκλογές. Εκλέχτηκε ο υποστηριζόμενος από τη σοσιαλδημοκρατία Χίντενμπουργκ.

Με πρόταση του Χίντενμπουργκ στις 30 Μάη η κυβέρνηση του Μπρούνιγκ παραιτήθηκε. Την καινούρια κυβέρνηση σχημάτισε ο Φραντς φον Πάπεν, που αύξησε πρώτα πρώτα τη φορολογία και ψαλίδισε τα κονδύλια για τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Ταυτόχρονα, οι μεγιστάνες της βιομηχανίας και οι μεγάλοι γαιοκτήμονες επιχορηγήθηκαν με εκατομμύρια μάρκα.

Τον Ιούλη του 1932 η κυβέρνηση του φον Πάπεν διέλυσε το Ράιχσταγκ και κατάργησε τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Πρωσίας. 

Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παίρνοντας υπόψη την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, έβαλε το ζήτημα να κηρυχθεί γενική απεργία διαμαρτυρίας. Οι ηγέτες των σοσιαλδημοκρατών πολέμησαν την πρόταση των κομμουνιστών και τους κατηγόρησαν για «πρόκληση». Οι σοσιαλδημοκράτες εναντιώνονταν με όλα τα μέσα σε κάθε πρωτοβουλία και δράση των μαζών.

Αλλωστε, στο συνέδριο της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, που έγινε στη Λιψία το 1931, ένας απ' τους ηγέτες της, ο Φ. Ταρνόφ, δήλωσε ανοιχτά: 

«Στεκόμαστε δίπλα στο κρεβάτι του άρρωστου καπιταλισμού όχι μόνο για να κάνουμε διάγνωση. Είμαστε υποχρεωμένοι ...να γίνουμε ακριβώς ο γιατρός, που θέλει σοβαρά να θεραπεύσει τον άρρωστο και ωστόσο να διατηρήσουμε το αίσθημα ότι εμείς είμαστε οι κληρονόμοι». «Είναι αυτονόητο - έγραφε ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο γερμανικό Ράιχσταγκ Ε. Χάιλμαν - ότι όλη η σοσιαλδημοκρατία εργάζεται για ν' αποτρέψει την κατάρρευση του καπιταλισμού».

Οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας απέτρεπαν τους εργάτες από τις απεργίες, έριξαν μάλιστα και το σύνθημα: Στις συνθήκες της κρίσης είναι εγκληματικό να διεξάγονται απεργίες, γιατί αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη μείωση της παραγωγής. Υποστηρίζοντας τα αντιδραστικά αντεργατικά μέτρα των αστικών κυβερνήσεων, δήλωναν ότι αυτό πρέπει να γίνει εν ονόματι του «μικρότερου κακού», δηλαδή για να αποτραπεί ο φασισμός ή ο «ριζοσπαστισμός από τα αριστερά». Να που και εδώ γίνεται η προπαγάνδα περί «άκρων» που είναι επικίνδυνα. Αλλά μήπως και σήμερα η αστική προπαγάνδα στην Ελλάδα δεν προβάλλει το ίδιο επιχείρημα ότι σε συνθήκες κρίσης οι απεργίες, οι εργατικοί αγώνες υπονομεύουν την οικονομία; Μήπως τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους, που γδέρνουν το λαό τσακίζοντας μισθούς, συντάξεις, παροχές Υγείας, επιβάλλοντας φοροληστεία με τα χαράτσια, τη δραστική μείωση του αφορολόγητου εισοδήματος, κάνοντας τη ζωή του κόλαση, δε γίνονται για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση;

Στις εκλογές για καινούριο Ράιχσταγκ που έγιναν στις 31 Ιούλη 1932 το φασιστικό κόμμα πήρε 13,7 εκατ. ψήφους και έβγαλε 230 βουλευτές. Τα πιο πολλά από τα παλαιά αστικά κόμματα έχασαν δυνάμεις. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, παρά την τρομοκρατία, συγκέντρωσε 5,3 εκατ. ψήφους και πήρε 89 έδρες και το σοσιαλδημοκρατικό 8 εκατ. περίπου ψήφους και 133 έδρες. Οι χιτλερικοί διεκδίκησαν να τους δοθεί η εξουσία.

Το Νοέμβρη του 1932 έγιναν καινούριες βουλευτικές εκλογές, που έδειξαν πως το Κομμουνιστικό Κόμμα είχε αυξήσει ακόμη πιο πολύ την επιρροή του. Πήρε 6 εκατ. περίπου ψήφους. Το φασιστικό κόμμα είχε χάσει 2 εκατ. ψήφους και οι έδρες του από 230 περιορίστηκαν σε 196. Οι φασίστες έχασαν και στις εκλογές για τα τοπικά όργανα αυτοδιοίκησης.

Η κυβέρνηση του Πάπεν δεν κατόρθωσε να εξασθενήσει το ταξικό εργατικό κίνημα και γι' αυτό πολλοί εκπρόσωποι και ιδιοκτήτες των μονοπωλίων ήθελαν την άμεση εγκαθίδρυση φασιστικής δικτατορίας. Το Νοέμβρη, μια ομάδα βιομήχανοι και τραπεζίτες υπέβαλαν στον Πρόεδρο Χίντενμπουργκ ένα υπόμνημα και ζητούσαν να διορίσει τον Χίτλερ καγκελάριο του Ράιχ.

Και βεβαίως το δρομολόγησαν στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας που καθοριζόταν από το «Σύνταγμα της Βαϊμάρης», που αναμασούν σαν παράδειγμα αστοί δημοσιολόγοι και πολιτικοί στην Ελλάδα, παραλληλίζοντας τους κινδύνους για τη δημοκρατία με το τέλος της Βαϊμάρης. Μ' αυτό το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήρθε το «τέλος της». Δηλαδή, όχι της αστικής εξουσίας αλλά μιας μορφής άσκησής της από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.

Στις 17 Νοέμβρη 1932 ο Πάπεν παραιτήθηκε και καγκελάριος έγινε ο στρατηγός Σλάιχερ, που γι' αυτόν ο Ερν. Τέλμαν είπε πως η κυβέρνησή του θα παίξει το ρόλο «μιας κυβέρνησης με ψεύτικους κοινωνικούς ελιγμούς», προκειμένου να εκτονώσει το εργατικό κίνημα, να μπορέσει να χειραγωγήσει το λαό. Ο Σλάιχερ πραγματικά κατάργησε μερικά από τα έκτακτα αντιδραστικά διατάγματα του Πάπεν, αλλά δεν πέτυχε να εκτονώσει το εργατικό, λαϊκό κίνημα.

Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ.

Στις 22 Γενάρη οι χιτλερικοί οργάνωσαν, με την ανοχή της αστυνομίας, μια προκλητική διαδήλωση μπροστά στα κεντρικά γραφεία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε απάντηση 150.000 εργάτες του Βερολίνου με επικεφαλής τους ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ε. Τέλμαν, Β. Ούλμπριχτ, Ι. Σέερ και Φ. Φλόριν πέρασαν στις 29 Γενάρη τους δρόμους του Βερολίνου, διαδηλώνοντας πως είναι έτοιμοι να αποκρούσουν τους φασίστες. Η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος πρότεινε στους ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας κοινή δράση εναντίον του φασισμού, αλλά οι σοσιαλδημοκράτες αρνήθηκαν.

Στις 30 Γενάρη του 1933, ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. Ο Πάπεν έγινε αντικαγκελάριος.

Στις 20 Φλεβάρη 1933, λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μάρτη 1933, μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομήχανους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (σ.σ. Πρόεδρος της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, Διευθυντής της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 υπουργός Οικονομικών των ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Στη συνάντηση αυτή, ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των ναζί να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να χτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Είπε μάλιστα πως «οι εκλογές της 5ης Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια». 

Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας «Alfried Krupp A.G.» και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων, τέσσερα ηγετικά στελέχη της «I. G. Farben», ενός εκ των μεγαλυτέρων μονοπωλίων χημικών στον κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι.

Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των ναζί στις επερχόμενες εκλογές του Μάρτη 1933, ύψους 3.000.000 μάρκων.

Αμέσως μετά την εγκαθίδρυση του Χίτλερ στην κυβέρνηση, η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος κάλεσε τους ηγέτες του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος και των συνδικαλιστικών οργανώσεων να κηρύξουν γενική απεργία με συνθήματα: 

«Ολοι στο πεζοδρόμιο!», «Να κλείσουν τα εργοστάσια!», «Στην επίθεση των αιμοβόρων φασιστικών σκυλιών να απαντήσουμε αμέσως με απεργία, με μαζική απεργία, με γενική απεργία!». Στην πρόταση αυτή οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας προπαγάνδιζαν ότι ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία.

Ο Χίτλερ, μόλις έγινε καγκελάριος, σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου όπου πήραν μέρος ο Πάπεν, ο Νόιρατ (Neurath), ο Φρικ και ο Γκέρινγκ, πρότεινε να χτυπηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Χίτλερ δήλωσε: «Μπορούμε, αφού συντρίψουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα, να περιορίσουμε τον αριθμό των ψήφων του στο Ράιχσταγκ και έτσι να πάρουμε εκεί την πλειοψηφία».

Ταυτόχρονα, ο Χίτλερ δήλωνε πως κύριος σκοπός του κόμματός του είναι να επιβάλει στη Γερμανία «ολοκληρωτικό έλεγχο», να εξουδετερώσει κάθε αντιπολίτευση, να δημιουργήσει έναν ισχυρό γερμανικό στρατό.

Για να συντρίψουν το Κομμουνιστικό Κόμμα οι φασίστες οργάνωσαν μια τεράστια προβοκάτσια: 

Τη νύχτα προς τις 27 Φλεβάρη έβαλαν φωτιά στο κτίριο του Ράιχσταγκ και κατηγόρησαν γι' αυτό τους κομμουνιστές. Κύριος οργανωτής αυτής της πρόκλησης ήταν ο Γκέρινγκ. Αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος μπροστά σε ένα στενό κύκλο συνεργατών του Χίτλερ. «Ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει πραγματικά το Ράιχσταγκ», είπε ο Γκέρινγκ, «είμαι εγώ, γιατί εγώ έβαλα φωτιά σ' αυτό». Στις 28 Φλεβάρη, ύστερα από πρόταση της χιτλερικής κυβέρνησης, ο Χίντενμπουργκ ανέστειλε με έκτακτο διάταγμα όλα τα άρθρα του Συντάγματος της Βαϊμάρης που εγγυόντουσαν την ελευθερία του ατόμου, του λόγου, του Τύπου, των συγκεντρώσεων και της ίδρυσης συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή.

Με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία οι καπιταλιστές, με την τεράστια βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας.

Παραπομπές:

1. Ενώ π.χ. το Γενάρη του 1923 η αξία ενός αμερικάνικου δολαρίου είχε φτάσει τα 17.792 γερμανικά μάρκα, τον Αύγουστο του ίδιου έτους ξεπερνούσε τα 4,5 εκατομμύρια! Την ίδια περίοδο, δηλαδή πέντε χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, το πραγματικό εργατικό εισόδημα μόλις προσέγγιζε το μισό του προπολεμικού.

2. Το ίδιο έτος είχε προηγηθεί η σταθεροποίηση του γερμανικού νομίσματος.

3. Την εκλογή του στην Προεδρία στήριξε και η σοσιαλδημοκρατία, θεωρώντας τον ως «το μικρότερο κακό».

4. Στις εκλογές Νοεμβρίου 1932, έχασε περίπου 2 εκατομμύρια ψήφων.

Αλίευση απ τον "Ρ" Παρουσίαση: Viva La Revolucion

ΠΑΦΙΛΗ ΣΜΠΑΡΟΚΟΠΙΜΑ ΠΡΟΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΠΟΔΕΧΤΕΣ !

Η «δημοκρατία» σας είναι δικτατορία της αστικής τάξης:

Απάντηση στην προκλητική επιχειρηματολογία που επιστρατεύει η κυβέρνηση για να δικαιολογήσει το νέο καλπονοθευτικό εκλογικό σύστημα, αλλά και στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να αθωώσει το καπιταλιστικό σύστημα, έδωσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Θανάσης Παφίλης, μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής, όπου συζητείται ο νέος εκλογικός νόμος.
Υπογράμμισε ότι η αστική δημοκρατία είναι δικτατορία της αστικής τάξης, ενώ με αφορμή την επαναφορά του μπόνους των 50 εδρών σχολίασε: «Αυτό είναι δημοκρατία; Αυτό είναι ληστεία».
Ο Θανάσης Παφίλης στηλίτευσε την ανιστόρητη τοποθέτηση του υπουργού Επικρατείας Γιώργου Γεραπετρίτη ότι η «Βαϊμάρη έφερε την απλή αναλογική και η απλή αναλογική έφερε το Χίτλερ».
Παραθέτοντας συγκεκριμένα ιστορικά στοιχεία για τις μεγάλες επιχειρήσεις της Γερμανίας που αποφάσισαν να παραδώσουν την εξουσία στο ναζιστικό κόμμα, κατέδειξε ότι ο ναζισμός «είναι γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού». Επίσης, τόνισε πως αυτά είναι πολύ σοβαρά πράγματα, ιδιαίτερα σήμερα που η εισαγγελέας ουσιαστικά πρότεινε την αθώωση της Χρυσής Αυγής.

Σχολιάζοντας δε την τοποθέτηση που έκανε νωρίτερα ο Αλέξης Τσίπρας ο οποίος προσπάθησε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι την κρίση την έφεραν τα εκλογικά συστήματα που ευνοούσαν τις μονοκομματικές κυβερνήσεις, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ σημείωσε πως με αυτό τον τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ αθωώνει το καπιταλιστικό σύστημα.

Σε δεύτερη παρέμβαση που έκανε ο Θανάσης Παφίλης, μετά την προσπάθεια του Γιώργου Γεραπετρίτη να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για τα όσα απαράδεκτα είπε για την απλή αναλογική «που έφερε το Χίτλερ», υπογράμμισε πως η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν κυβερνήσει με μειοψηφικό ποσοστό σε σχέση με το εκλογικό σώμα, όμως, ζητάνε από τους εργαζόμενους να αποφασίζουν με το 50% + 1 για τις απεργίες

Αλίευση απo 902.gr - Παρουσίαση: Viva La Revolucion

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΣΑΠΙΟΙ ?

Για ποια Δημοκρατία τολμούν να ομιλούν οι σάπιοι που σηψαιμεί κάθε οπή κάθε κυττάρου τους κι έχουν σακατέψει κρανία, κοινωνία, που έχουν πολτοποιήσει ζωές, που έχουν κάνει σμπαράλια όνειρα, που έχουν καταστήσει τη χώρα κρανίου τόπο κι ένα πεδίο βολής φτηνό ;

Ποια είναι αυτή η Δημοκρατία που επιτρέπει να δολοφονούν αθώους Φύσσες και Λαχμάτ, να αποστραγγίζεται κάθε ταμείο δημοσίων εσόδων για εξοπλισμούς σε ξένους πολέμους, να έχουν ξεπουληθεί όλα μπιρ παρά αφού πρώτα απαξιώθηκαν κι ερειπώθηκαν, να δυστυχεί ο λαός της και να σέρνεται στον εξευτελισμό, την κοροϊδία, τη λοιδορία και την απόλυτη ταπείνωση όχι μόνο παρασκηνιακά και έμμεσα αλλά πλέον και θεσμικά και απροκάλυπτα;

"Κάνουν διαδήλωση για τους "λαθρομετανάστες" φτωχοδιαβόλους που σιτίζονται έγκλειστοι σε στρατόπεδα με φακές βαθιάς κατάψυξης, που πεθαίνουν απ την παγωνιά και την κακουχία, που δεν έχουν πού να ακουμπήσουν το ταλαίπωρο σαρκίο τους χωρίς τρόμο θανάτου και παραδίδουν προδοτικά και απολύτως συναινετικά τη χώρα μας στους λαθροεισβολείς ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, Τουρκία και Ισραήλ, στις αρπακτικές κουρούνες που μας κατατρώνε το ήπαρ, που μας αφαιμάζουν απ τον πλούτο μας, που μας στερούν την αξιοπρέπεια της αυτοδιάθεσης και της όποιου βαθμού στερούμενης αξιοβίοτης ζωής μας .

Μάς τσιμπολογάνε σαν όρνεα, μας κατασπαράζουν ως ύαινες πτωματοφάγες τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, των ισχυρών λυκοσυμμαχιών, σε συμφωνία με τα συμφέροντα της μαφίας των ελληνικών πλουτοκρατών, των Ελλήνων πολιτικών που ψηφίζουν να κυβερνήσουν, των διαπλεκόμενων ΜΜΕ που τους στηρίζουν .

Απ τη μια πνιγμένοι αθώοι άνθρωποι κι απ την άλλη ο κάθε σκώληκας, ένοχος, καρακόλι και τσουτσέκι Πορτοσάλτε να φωνάζει με την ιδιότητα του δημοσιοκάφρου "Πνίχτε τους!" .

Και την ίδια στιγμή να δένει τα κορδόνια πολιτικών, εφοπλιστών, ξένων συμφερόντων κατά του τόπου μας, ιδεολογικός άξιος απόγονος ταγματασφαλιτών, Μαγγανάδων και μπουραντάδων .

Να μας βουτάνε τον ορυκτό μας πλούτο στο Αιγαίο, να εκμεταλλεύονται οτιδήποτε έσοδό μας και όλη η αμοιβαδούσα διανόηση, όλα τα πρωτόζωα μαστιγωτά και με ψευδοπόδια ΜΜΕ να στίβουν σπόγγους για να καθαρίσουν κώλους, να μαζέψουν σκατά λαμόγιων και να ευφραίνονται που ευημερεί η τάξη τους κι άλλοι αυτοκτονούν, άλλοι πεινούν, άλλοι απελπίζονται, κοντά 50.000 οι άστεγοι, οι σύγχρονοι Προμηθέες δίπλα μας, ανάμεσά μας κι ο κάθε Πορτοσάλτε φροντίζει γι άλλους, για τους επιστάτες του, ώστε να γλείφει τα κοκαλάκια που του πετάνε δώρο τ αφεντικά του, ωσάν πιστό σκυλί τους .

Φασίστες χτυπούν δημοσιογράφο της Ντόιτσε Βέλε και την ίδια στιγμή ο Κώστας Μπακογιάννης λαμβάνει 650.000 ευρώ μέσω ΕΣΠΑ και λόγω ιδιότητας περιφερειάρχη, να ανακαινίσει το σπίτι του πατέρα του σ ένα κωλοχώρι της Ευρυτανίας που θα το πει "Σπίτι της Δημοκρατίας" .

Για ποια Δημοκρατία τολμούν να ομιλούν οι σάπιοι που σηψαιμεί κάθε οπή κάθε κυττάρου τους κι έχουν σακατέψει κρανία, κοινωνία, που έχουν πολτοποιήσει ζωές, που έχουν κάνει σμπαράλια όνειρα, που έχουν καταστήσει τη χώρα κρανίου τόπο κι ένα πεδίο βολής φτηνό ;

Ποια είναι αυτή η Δημοκρατία που επιτρέπει να δολοφονούν αθώους Φύσσες και Λαχμάτ, να αποστραγγίζεται κάθε ταμείο δημοσίων εσόδων για εξοπλισμούς σε ξένους πολέμους, να έχουν ξεπουληθεί όλα μπιρ παρά αφού πρώτα απαξιώθηκαν κι ερειπώθηκαν, να δυστυχεί ο λαός της και να σέρνεται στον εξευτελισμό, την κοροϊδία, τη λοιδορία και την απόλυτη ταπείνωση όχι μόνο παρασκηνιακά και έμμεσα αλλά πλέον και θεσμικά και απροκάλυπτα;

Το ματωμένο πρόσωπο του χτυπημένου εκπαιδευτικού, του γκλομπιασμένου συνταξιούχου, του αντισυστημικού δημοσιογράφου, του διαδηλωτή φοιτητή, του ΑμεΑ χωρίς επίδομα, του κομμουνιστή που παρεμποδίζει τον πλειστηριασμό, είναι η αστική δημοκρατία τους .

Το νεκρό σώμα του Φύσσα που ακόμη δεν έχει βρει αναπαμό στα δάκρυα της μάνας του .

Αυτούς όμως, να είστε βέβαιοι, δε θα τους βάλουν ούτε φωτογραφία στο Σπίτι της Δημοκρατίας ΤΟΥΣ ."

Αλιεύτηκε από: 

Aristea Seremeti

Κατιούσα:
Σε ανακοίνωση-σχόλιό του για τη χτεσινή φασιστική, τραμπούκικη επίθεση στο δημοσιογράφο Θωμά Ιακόμπι, το ΚΚΕ τονίζει.
«Η δολοφονική επίθεση από ομάδα Χρυσαυγιτών στο δημοσιογράφο της Deutsche Welle, Θωμά Ιακόμπι, ο οποίος συνεχίζει να συνεισφέρει στην ανάδειξη του εγκληματικού χαρακτήρα της ναζιστικής οργάνωσης, δεν είναι μόνο καταδικαστέα, αλλά και απόδειξη ότι σήμερα “αέρα στα πανιά” της δολοφονικής δράσης της Χρυσής Αυγής, έχει δώσει η απαράδεκτη πρόταση της εισαγγελέως, στη δίκη της ναζιστικής οργάνωσης, για την απαλλαγή της ηγεσίας και των στελεχών της από τα βαριά αδικήματα, για τα οποία κατηγορούνται και η οποία ουσιαστικά τους δίνει τη δυνατότητα να επανέρχονται στη δολοφονική τους δράση».

«Τώρα πρέπει να ενταθεί η επαγρύπνηση και ο αγώνας για να απομονωθούν οι φασίστες, αλλά και για να τιμωρηθούν για τα εγκλήματά τους»

Δες Ακόμα: ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΑΣΙΣΤΑΣ - ΟΡΦΑΝΟ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΔΕΣ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΣΟΥ

Παρουσίαση Βίντεο -Τίτλου - Κειμένου: Viva La Revolucion