Κάτι Καλό Έχει Ξεκινήσει στη Γείτονα Ιταλία:

ΙΤΑΛΙΑ

Πραγματοποιήθηκε το 2ο Συνέδριο του Μετώπου Κομμουνιστικής Νεολαίας

Από τις 9 έως τις 11 Δεκέμβρη, πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη το 2ο Συνέδριο του Μετώπου Κομμουνιστικής Νεολαίας, Ιταλία (FGC), επιβεβαιώνοντας τα θετικά βήματα της Οργάνωσης στη γειτονική μας χώρα. Σύνθημα του Συνεδρίου ήταν: «Οργανώστε τους αγώνες, δυναμώστε τη Νεολαία για την Κομμουνιστική Ανασυγκρότηση».

Το Συνέδριο αποφάσισε για τη σχέση της Οργάνωσης με το Κομμουνιστικό Κόμμα, Ιταλία, με το οποίο μέχρι σήμερα διατηρούσε στενούς δεσμούς, σημειώνοντας, πλέον, ότι το Μέτωπο Κομμουνιστικής Νεολαίας είναι η επαναστατική οργάνωση νεολαίας που καθοδηγείται ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά από το Κομμουνιστικό Κόμμα, Ιταλία. 

Στο Συνέδριο συζητήθηκαν τα θετικά βήματα της Οργάνωσης από το 1ο της Συνέδριο, που είχε πραγματοποιηθεί το 2013, ιδιαίτερα όσον αφορά τη δράση της στα σχολεία, οι συνθήκες μέσα στις οποίες δρα με βάση την πολιτική κατάσταση στην Ιταλία, και προσδιορίστηκαν οι στόχοι για την παρέμβασή της στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς και τις λαϊκές γειτονιές σε όλη την Ιταλία.

Το Συνέδριο εξέλεξε τη νέα Κεντρική Επιτροπή του Μετώπου Κομμουνιστικής Νεολαίας, ενώ Γραμματέας επανεκλέχθηκε ο Λορέντζο Λανγκ. Τη μέρα λήξης του Συνεδρίου, Κυριακή 11 Δεκέμβρη, πραγματοποιήθηκε ανοιχτή πολιτική εκδήλωση, την οποία χαιρέτισε ο ΓΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος, Ιταλία, Μάρκο Ρίτσο.

Την ΚΝΕ εκπροσώπησε η Φωτεινή Παγούνη, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Οργάνωσης, η οποία επίσης απηύθυνε χαιρετισμό τόσο κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου, αλλά και κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης.

 Αφού αναφέρθηκε στις σύνθετες συνθήκες στην Ελλάδα και διεθνώς, μέσα στις οποίες δρουν οι κομμουνιστές, καθώς και σε συμπεράσματα από την πορεία της ΚΝΕ ως πρωτοπόρας Νεολαίας, ακριβώς επειδή είναι η Νεολαία του ΚΚΕ, ανάμεσα σε άλλα, σημείωσε σε σχέση με το Μέτωπο Κομμουνιστικής Νεολαίας:

 «Πρέπει να γνωρίζετε ότι τα μέλη και οι φίλοι της ΚΝΕ στην Ελλάδα, που πριν από λίγες ώρες δώσαμε ακόμα μια σκληρή μάχη απέναντι στο κεφάλαιο, την πανεργατική απεργία της 8ης Δεκέμβρη, παρακολουθούμε τη δράση σας.

Οι δεκάδες κοινές δράσεις που έχουμε αναπτύξει κατά τη διάρκεια αυτών των λίγων χρόνων από τη δημιουργία του Μετώπου, η διμερής συνεργασία μας στη βάση κοινών αρχών και στόχων, η σταθερότητα και η ευθύνη με την οποία το Μέτωπο δρα τόσο στην Ιταλία όσο και στο πλαίσιο του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος της νεολαίας, κατακτώντας σημαντικό κύρος, μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε ακόμη πιο αποφασιστικά αυτήν την πορεία μέσα στις σύνθετες συνθήκες που διαμορφώνονται στις χώρες μας και διεθνώς.

Με αφορμή την παρουσία μας σήμερα εδώ, θέλουμε επίσης να χαιρετίσουμε τους χιλιάδες μαθητές που πήραν μέρος στις κινητοποιήσεις της 17ης Νοέμβρη σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας ενάντια στην άθλια συμφωνία της ιταλικής κυβέρνησης με τα αφεντικά για απλήρωτη εργασία ανήλικων μαθητών. Καθώς επίσης και να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας σε όλα τα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, τους πρόσφυγες και μετανάστες εργάτες, που αναζητούν μια καλύτερη ζωή και στη χώρα σας, όπως και στη δικιά μας, να καταδικάσουμε την πρόσφατη δολοφονία του απεργού μετανάστη στην Πιατσέντζα. 

Και πραγματικά, εκτιμάμε ιδιαίτερα την ταξική και διεθνιστική στάση του Μετώπου, τις πρωτοβουλίες που πήρατε για τη στήριξη των μεταναστών και προσφύγων, π.χ. μπροστά στην 20ή Ιούνη, στο πλαίσιο κοινής δράσης Κομμουνιστικών Νεολαιών από την Ευρώπη».

Στο Συνέδριο παραβρέθηκαν επίσης αντιπροσωπείες από την Κομμουνιστική Νεολαία Αυστρίας, τις Κολεκτίβες Νέων Κομμουνιστών - Ισπανία, από τους Νέους Σοσιαλιστές της Κροατίας, από την ΕΔΟΝ, από την Ενωση Νέων Κομμουνιστών Γιουγκοσλαβίας - Σερβία, καθώς και ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών, Νικόλας Παπαδημητρίου.

πηγή 

Για τους Θεούς μας κ τον Ήλιο !! Γιατί Γεννήθηκαν Σήμερα ?

,,Το 336 μτχ. ορίστηκε η 25η Δεκεμβρίου ως η μέρα γέννησης του Χριστού, ο οποίος αντικατέστησε τον «θεό-ήλιο» στη νέα θρησκεία.,, 

Χειμερινό Ηλιοστάσιο – η μεγάλη νύχτα των χριστουγέννων

Φανταστείτε τους προγόνους μας πριν από χιλιάδες χρόνια. Έναν Ίνκας, έναν Κινέζο από την άλλη πλευρά της γης, έναν Σουμέριο κάπου στη μέση ή και τους προγόνους αυτών.

Κοιτάζουν τον ουρανό. Την ημέρα βλέπουν τον Ήλιο, του οποίου τις μέγιστες ευεργετικές επιδράσεις αντιλαμβάνονται εμπειρικά και τη νύχτα τη Σελήνη και πολυάριθμα φωτεινά σημεία. Άλλα από αυτά κινούνται, άλλα μένουν (σχετικώς) σταθερά και κάποια – ελάχιστα, κάνουν του… κεφαλιού τους.Εστιάζουν, ως είναι φυσικό, κυρίως στον Ήλιο. Τους προσφέρει την ημέρα που κάνει τη ζωή τους ευκολότερη, περιόδους ζεστές – κατάλληλες για σπορά και καλλιέργεια, ακόμη και τον υπολογισμό του χρόνου με τις επαναλαμβανόμενες εμφανίσεις του.

Οι εν λόγω πρόγονοι της ανθρωπότητας αγνοούν τα πάντα… παντελώς.

Δεν γνωρίζουν ούτε γιατί απ’ το χώμα, εκεί που πριν φαινόταν να υπάρχει το τίποτα, φυτρώνει κάτι, γιατί το νερό κυλάει και μάλιστα μόνο απ’ τη μία κατεύθυνση, ακόμη και το τι είναι οι ίδιοι που υπάρχουν. Αγνοούν τις πολυάριθμες φωτίτσες στο νυχτερινό ουρανό – μάλιστα κάποιοι τις θεωρούν φωτιές μακρινών συνανθρώπων τους, μιας και προσομοιάζουν με κάτι αντίστοιχο στη γη και θα χρειαστεί να περάσουν χιλιάδες χρόνια μέχρι να καταλήξει η σκεπτόμενη ανθρωπότητα για το τι πραγματικά είναι ο Ήλιος.

Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής είχαν την τάση να προσδίδουν υπερφυσικές ιδιότητες και ικανότητες, σε ότι φυσικό αλλά… φυσιολογικώς δεν καταλάβαιναν τότε, συνήθεια που έχει κληρονομηθεί σήμερα τουλάχιστον στη μισή ανθρωπότητα.

Έβλεπαν τον Ήλιο να ανατέλλει κάθε μέρα από διαφορετικό σημείο του ορίζοντα κι όλο να ανεβαίνει στο στερέωμα, μέχρι που φτάνοντας σ’ ένα ανώτατο σημείο έμοιαζε να κοντοστέκεται κάνα – δυο μέρες κι ύστερα πάλι έπαιρνε τον κατήφορο. Κι όσο ο Ήλιος σκαρφάλωνε, κατά την φαινόμενη διαδρομή του, τόσο μεγάλωναν οι ημέρες, ανέβαινε η θερμοκρασία, οι κλιματολογικές συνθήκες βελτιώνονταν, η ζωή της ανθρωπότητας γινόταν πιο εύκολη και παραγωγικότερη.

Αλλά ο Ήλιος άρχιζε την κάθοδό του. Αργά αλλά σταθερά, μέρα με τη μέρα, όλο και χαμήλωνε κι… αδυνάτιζε. Οι μέρες συντόμευαν, η θερμοκρασία έπεφτε, η ζωή δυσκόλευε. Κι όσο χαμήλωνε τόσο περισσότερο οι μέρες μίκραιναν και κρύωναν. Έφτανε σ’ ένα σημείο, κάποια στιγμή, που έμοιαζε να αιωρείται αδύναμος ως γέροντας. Σα να δίσταζε: Συνεχίζει προς τα κάτω ή παίρνει την ανηφόρα; Τρεις μέρες, κάθε χρόνο, αγωνίας.
Οι δυστυχείς εκ θέσεως, αλλά ανήσυχοι εκ φύσεως, πρόγονοί μας – τουλάχιστον όσοι από αυτούς είχαν χρόνο για προβληματισμούς, γνώριζαν πως τις προηγούμενες φορές ξαναπήρε τα πάνω του, όμως τίποτα από τις γνώσεις τους δεν προεξοφλούσε πως αυτό θα συμβεί για μια ακόμη φορά.
Τον Ήλιο που εμπειρικά τον έχουν συνδέσει με τις αλλαγές των εποχών, τις καλλιέργειες και το κυνήγι τους, με όλα τα καλά της παρουσίας του και τα δεινά της ενδεχόμενης απουσίας του. Δεν γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται, αλλά αντιλαμβάνονται την βαρύνουσα σημασία που έχει η παρουσία του στη ζωή τους. Γνωρίζουν πως η σπορά, η συγκομιδή, άλλες γεωργικές ασχολίες, αλλά και η ζωή τους γενικώς, εξαρτώνται από τις αλλαγές των εποχών. Ακόμη και ο υπολογισμός του έτους γίνεται με την παρατήρηση της επίδρασης που έχει πάνω στη Γη ο Ήλιος.
Για όλες αυτές τις υπηρεσίες του και την εν γένει προσφορά του, ο Ήλιος, συν τω χρόνω, θεοποιείται από την ανθρωπότητα… σωρηδόν. Του πρόσφεραν δε κατά καιρούς και συνανθρώπους τους, κατά προτίμηση μικρά παιδιά και παρθένες – οι τελευταίες ενδημούσαν επαρκώς☺ τότε ανά την υφήλιο, χώρια που τις είχαν και σε ιδιαίτερη εκτίμηση.

Οπότε ετίθετο αμείλικτο το ερώτημα για το τρομακτικό ενδεχόμενο: Θα ξανανέβει; 

Θα αναγεννηθεί;

Κατά την ανεξήγητη διαδρομή του, είχαν ξεχωρίσει τέσσερα σημεία:

Το ανώτατο, με τη μεγαλύτερη μέρα, όπου όλα πήγαιναν καλά και το κατώτατο, με τη μεγαλύτερη νύχτα κι όλα να έχουν δυσκολέψει. Ανάμεσά τους δύο ακόμη σημεία όπου μέρα και νύχτα εξισώνονταν.

Ας κάνουμε όμως ένα άλμα μερικών χιλιάδων ετών – ως τις μέρες μας κι ας ανοίξουμε μια επιστημονική παρένθεση:

Η νύχτα της 22ας Δεκεμβρίου είναι η μεγαλύτερη του έτους με διάρκεια 14 ωρών και 29 λεπτών.Την ημέρα εκείνη ο Ήλιος φτάνει στο σημείο της τροχιάς του (εκλειπτική), που ονομάζεται Χειμερινό ηλιοστάσιο και αρχίζει επίσημα η εποχή του χειμώνα. Αντιθέτως, έξι μήνες μετά, στις 21 Ιουνίου έχουμε το θερινό ηλιοστάσιο με την μεγαλύτερη μέρα. Αυτά, βεβαίως, στο Βόρειο Ημισφαίριο διότι στο Νότιο, όταν έχουμε εμείς τη μεγαλύτερη νύχτα εκεί έχουν τη μεγαλύτερη μέρα.  Στον ουρανό, το τόξο που φαίνεται να διαγράφει ο Ήλιος κατά το θερινό ηλιοστάσιο, απέχει 46ο52΄ από το αντίστοιχο του χειμερινού. Τα δύο σημεία όπου έχουμε εξίσωση μέρας και νύχτας είναι οι ισημερίες (εαρινή στις 20-21 Μαρτίου και χειμερινή στις 22-23 Σεπτεμβρίου).

Τα παραπάνω θεωρούνται αυτονόητα και απολύτως φυσιολογικά σήμερα, για τους περισσότερους από εμάς και συμβαίνουν λόγω της κλίσης του άξονα περιστροφής της Γης κατά 23ο26΄, σε συνδυασμό με την περιστροφή της γύρω απ’ τον Ήλιο.

Εμείς, λοιπόν, γνωρίζουμε. Οι πρόγονοί μας όχι. 

Ειδικά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, από τις απαρχές σχεδόν των οργανωμένων κοινωνιών, κατέχει ιδιαίτερη θέση στο σύνολο των δοξασιών που σχετίζονταν με αστρονομικά φαινόμενα. 

Συνοδευόταν πάντοτε από μικρές ή μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις, όπου ο συμβολισμός τιμούσε τη «γέννηση» ή την «ανάσταση» του ηλιακού θεού. 

Πολύ φυσικά και αναμενόμενα ο Ήλιος λατρεύτηκε από όλους τους αρχαίους λαούς σαν ο θεός, ο δημιουργός της ζωής, αλλά και των εποχών του έτους και όσων συσχετίζονται με αυτές, από την σπορά και την βλάστηση ως την ανθοφορία και τη συγκομιδή.

Στους Αιγύπτιους ήταν ο Ρα, ο Ατόν ο Ώρος (1) και ο Όσιρις. Στους Σουμέριους και Βαβυλώνιους ο Σαμάχ, ο Βάαλ, ο Μαρδούκ, ο Νεργκάλ. Ο Βράχμα και ο Βισνού στους Ινδούς. Στους Πέρσες ο Μίθρα. Στους αρχαίους Έλληνες ο Δίας, ο Πλούτων, ο Βάκχος, ο Διόνυσος, αλλά και ο Απόλλων.

Για όλους αυτούς τους θεούς – Ήλιους είχαν τις ανάλογες γιορτές. 

Οι Σουμέριοι – Βαβυλώνιοι τη μάχη του Μαρντούκ με τις δυνάμεις του Χάους.Οι Βουδιστές την «Ημέρα των παιδιών».Στην αρχαία Ελλάδα γιόρταζαν τη γέννηση του Διονύσου, γιου του Δία και της παρθένου Σεμέλης.Αποκαλούσαν τον Διόνυσο «σωτήρα» και «θείο βρέφος», αν σας λένε κάτι αυτά. Ήταν ο «καλός ποιμένας», οι ιερείς του οποίου κρατούσαν την ποιμενική ράβδο.Περίπου έτσι είχαν τα πράγματα και με τον Αιγύπτιο Όσιρη και Ώρο. Στην παγανιστική Σκανδιναβία, είχαν τον εορτασμό του «Yule».Στις 25 Δεκεμβρίου εορταζόταν και η γέννηση του Μίθρα.Επίσης, η μέρα αυτή θεωρείται γενέθλια μέρα για τον Όσιρη, τον Ώρο, τον Δία, τον Ηρακλή και άλλους.

Την παράδοση των άλλων αρχαίων λαών συνέχισαν οι Έλληνες με τα Κρόνια, και ιδιαίτερα οι Ρωμαίοι με τα Σατουρνάλια και τα Βρουμάλια και την κεντρική γιορτή της 25ης Δεκεμβρίου «Dies Natalis Invicti Solis», δηλαδή την «Ημέρα της Γέννησης του Αήττητου Ήλιου».

Κατά την κεντρική ημέρα της γιορτής του «αήττητου ηλίου» στις 25 Δεκεμβρίου, εορταζόταν το γεγονός της αλλαγής πορείας του ηλίου, όπου οι ζωογόνες ακτίνες του θα ξανάκαναν τη Γη να καρποφορήσει.

Κι όλα αυτά ορίζονται στις 25 Δεκεμβρίου διότι με το Ιουλιανό ημερολόγιο (εισήχθη το 44 πτχ), είχε θεσπιστεί το χειμερινό ηλιοστάσιο στις 25 Δεκεμβρίου, πράγμα που μετατέθηκε στις 22 Δεκεμβρίου με το Γρηγοριανό ημερολόγιο (από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΓ΄ και ισχύει από τις 24 Φεβρουαρίου του 1582). 

Το 325 μτχ, στη σύνοδο της Νίκαιας, θεοποιήθηκε ο Ιησούς. 

Όπως με τους προγενέστερους θεούς η γέννησή του ορίστηκε στις 25 Δεκεμβρίου. 

Για να περάσει πιο εύκολα η νέα θρησκεία στους λαούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, δανείστηκε συνήθειες και πρακτικές των άλλων θρησκειών, με αποτέλεσμα στοιχεία της παλιάς πίστης και πολλές από τις παλιές δοξασίες, ίδιες ή παραλλαγμένες, να διασωθούν μέχρι τις μέρες μας.
Το 336 μτχ. ορίστηκε η 25η Δεκεμβρίου ως η μέρα γέννησης του Χριστού, ο οποίος αντικατέστησε τον «θεό-ήλιο» στη νέα θρησκεία. 
Ο Χριστιανισμός διαμορφώθηκε φέροντας στοιχεία από τις προγενέστερες θρησκείες και τον Ιουδαϊσμό. 
Χάρη στις ανησυχίες των προγόνων μας και στην έλλειψη γνώσης, έχουμε, τους θεούς, την χρονολογική ταύτιση της γέννησής τους και των θρησκειών.

(1) Ειδικά για τον Ώρο η συγγένεια με τον δικό μας Ιησού είναι… σκανδαλώδης. Αναφέρει ο μύθος γι αυτόν: 

«Ο υιός του θεού γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου από μητέρα παρθένα. Το πνεύμα προειδοποίησε τη μέλλουσα μητέρα για το επικείμενο γεγονός. Τη γέννηση την έδειξε ένα αστέρι στην ανατολή, το οποίο ακολούθησαν τρεις βασιλιάδες για να δοξάσουν το νέο σωτήρα.
Σε ηλικία δώδεκα χρόνων ήταν παιδί-δάσκαλος. Όταν έγινε τριάντα χρονών, βαφτίστηκε από έναν προφήτη και ξεκίνησε τις περιοδείες.
Είχε δώδεκα μαθητές, οι οποίοι τον συνόδευαν στα ταξίδια του, και έκανε διάφορα θαύματα και πράγματα παράξενα και άνευ νοήματος όπως το να περπατά στο νερό. Κάποια στιγμή προδόθηκε από έναν δικό του, συνελήφθη, σταυρώθηκε, έμεινε νεκρός τρεις μέρες και τελικά αναστήθηκε. Ήταν γνωστός με πολλά προσωνύμια όπως “η αλήθεια”, “το φως”, “υιός του θεού”, “καλός ποιμένας”, “αμνός θεού” και πλήθος άλλα.»

Του: ΣΤΕΛΙΟΥ ΚΑΝΑΚΗ

,,,Εσείς, οι ορθόδοξοι-και μη- χριστιανοί, βρίσκετε ομοιότητες;;;;

Μαρια Δημητρουκα

21/12/2016· 

Πριν 2.016 χρόνια , μια οικογένεια αποτελούμενη από έναν άντρα και μια εγκυμονούσα γυναίκα, έψαχνε εναγωνίως μια ζεστή γωνιά για τον τοκετό, για ύπνο και ξεκούραση. Ήταν ταξιδιώτες. Απ΄αλλού φερμένοι για την απογραφή του πληθυσμού. Μαρία λέγαν την γυναίκα, Ιωσήφ τον άντρα και σύζυγό της. Ιησούς ονομάστηκε το νεογέννητο.
Μα....
Η εντολή του Ηρώδη να σφαγιασθούν όλα τα νεογέννητα, ανάγκασε την τριμελή πλέον οικογένεια να φύγει κρυφά για να σωθεί ο μικρός.
Κι έφυγαν.
Η γυναίκα κρατώντας αγκαλιά το παιδί της και φορώντας την μαντήλα που η θρησκεία και τα ήθη της εποχής επέβαλλαν, καβάλα σ ένα γαϊδουράκι, έσωσε το μωρό της κι εγκαταστάθηκε πλέον στην Ναζαρέτ. Πρόσφυγες.
....Λένε, ο τι είναι η ωραιότερη ιστορία του κόσμου. Εγώ δεν πιστεύω σ αυτήν.
---------
.....Αιώνες μετά, μια τριμελής οικογένεια, γυναίκα, άντρας και παιδί,για να γλυτώσουν μια σύγχρονη σφαγή, εγκαταλείπει την πατρίδα και καβάλα σ ένα φουσκωτό , προσπαθεί να γλυτώσει.
Η συνέχεια γνωστή. Πρόσφυγες ...
Δεν βρίσκω καμμιά διαφορά στις ιστορίες, παρά μόνο στις οβίδες αντί των μαχαιριών και στον αριθμό των κυνηγημένων.
Εγώ, έχω διαλέξει την δεύτερη ιστορία για θρησκεία μου.
Εσείς, οι ορθόδοξοι-και μη- χριστιανοί, βρίσκετε ομοιότητες;;;;
Καταπιείτε όσους κουραμπιέδες και λαμπάκια θέλετε. 

Βρείτε μόνο τον χρόνο και σκεφτείτε..
Μέχρι τότε, μην φορτώσετε την ζωή μου και την σελίδα μου με χριστιανική αγάπη.
Μαρία. Καλησπέρα μας

.............................................

του Panos Zacharis

Του Κανάκη: Για την Φραγκίσκα κ το βιβλίο της: "Στη χώρα των Κιμ"

Stelios Kanakis μαζί με Fragkiska Megaloudi.

13 Δεκεμβρίου στις 6:19 μ.μ. · 

Μ' ένα βιβλίο ταξιδεύω. Και ενημερώνομαι.

Στη χώρα των Κιμ

Στην κοινωνία μας, το αυτονόητο είναι ζητούμενο. Αν κάποιος υποστηρίξει πως εκεί, στα πέρατα της Ανατολής ή κάπου αλλού, ζουν άνθρωποι με τρία πόδια ή ουρά και με ένα μάτι… οπίσω από την πλάτη, πολλοί είναι αυτοί που θα το εξετάσουν ως ένα πιθανό ενδεχόμενο και άλλοι τόσοι που θα το χάψουν αμαχητί. 

Χρειαζόταν ένα βιβλίο, λοιπόν, που δεν θα είχε γραφτεί από τις μυστικές υπηρεσίες των «δημοκρατικών» χωρών ή από ΜΚΟ που λυμαίνονται χώρες, ανθρώπινες μοίρες και συνειδήσεις.

Ένα βιβλίο που θα έλεγε, ακριβώς, τα αυτονόητα. 

Πως οι άνθρωποι στη μακρινή χώρα της ανατολής είναι σαν κι εμάς. Μένουν σε σπίτια, περπατούν στα δύο πόδια, μορφώνονται, ερωτεύονται, κάνουν παιδιά, περιθάλπονται όταν χρειαστεί, κάνουν όνειρα. 

Σε πόλεις όπου κυκλοφορούν αυτοκίνητα, λειτουργούν κέντρα ψυχαγωγίας και αθλητισμού, φαγάδικα παντός είδους, θέατρα, κινηματογράφοι, αίθουσες τέχνης.

Παραδόξως, έχουν ξεπεράσει την… ανθρωποφαγία από την εποχή που το καταφέραμε και οι υπόλοιποι πληθυσμοί, γνωρίζουν όλοι γραφή και ανάγνωση – έστω κι αν η γραφή τους είναι αρκετά διαφορετική από την δική μας, σιτίζονται όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι επί της γης – παρά τις κάποιες διατροφικές ιδιαιτερότητες, που όμως αντίστοιχες συναντάμε σε όλους τους λαούς και παραδόξως, διαθέτουν… κινητή τηλεφωνία.

Η χώρα είναι η Λ.Δ. της Κορέας, όπως αυτή ονομάζεται ή Βόρειος Κορέα όπως την αναφέρουν πολλοί, πιθανόν για να την διακρίνουν από την, ευρισκόμενη νοτιότερα, Δημοκρατία της Κορέας ή Νότιο Κορέα.

Οι Κορεάτες, ανεξαρτήτως γεωγραφικού πλάτους, καθώς και άλλοι λαοί της ανατολής όπως οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες, οι Ταϊλανδοί, οι Φιλιππινέζοι και άλλοι, έχουν αρκετές πολιτισμικές διαφορές και κάποιες διατροφικές, κατ’ επέκταση, από εμάς τους… Ευρωπαίους, οι οποίες απλώς τους καθιστούν ολίγον διαφορετικούς από εμάς (μπορεί να είμαστε εμείς οι διαφορετικοί – εξαρτάται από την οπτική γωνία). 

Τρώνε καμιά φορά σκύλους, όπως οι Αμερικανοί τρώνε το άλογο, οι Ιταλοί τις γάτες, εμείς τα… βόδια, οι Ιάπωνες τις φάλαινες κι οι κυνηγοί ότι κινείται γενικώς. 

Επίσης, θεοποιούν τους αυτοκράτορες και τους ηγέτες τους εν γένει, πράγμα που αντίστοιχα κάνουμε κι εμείς με νερά, φώτα, ζώνες, εικόνες, σεσηπότα οστά και άλλα… εξαρτήματα.

Με τη σειρά τους, οι κάτοικοι της Βόρειας Κορέας έχουν, επίσης, διαφορές από τους Νότιους αδελφούς τους και την υπόλοιπη ανατολή. 

Κυρίως πέντε:

Έχουν επιλέξει τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής και διεκδικούν (όπως και πολλοί άλλοι) το δικαίωμά τους στον πυρηνικό εξοπλισμό.

 Ο γεωγραφικός διαχωρισμός τους είναι προϊόν άγριας ιμπεριαλιστικής (συγχωρείστε μου τον… ξύλινο χαρακτηρισμό) επέμβασης και βρίσκονται σε γενικό εμπάργκο, εδώ και χρόνια. 

Τέλος επέλεξαν να μην αποτελούν την… 51η πολιτεία των ΗΠΑ, συνθήκη που οι νότιοι ομοεθνείς τους ικανοποιούν με επιτυχία.

Ανεξαρτήτως των επιλογών τους, της ηθικής βάσης ορισμένων όπως ο πυρηνικός εξοπλισμός (που όμως ανάλογος προβληματισμός ισχύει και για το Ισραήλ, το Πακιστάν, την Ινδία και τις υπόλοιπες πυρηνικές δυνάμεις) και του βαθμού επιτυχίας τους, παραμένουν λογικοί άνθρωποι και δεν ταΐζουν τα σκυλιά τους με τους θείους των ηγετών τους, ούτε δολοφονούν αυτούς τους θείους με… αντιαρματικά πυροβόλα. Γεγονός που εκτός από ηλίθιο (τόσο όσο και αυτοί που το χάφτουν) θα ήταν και αδικαιολογήτως σπάταλο.

Στην πρωτεύουσα (Πιονγκ Γιανγκ) αυτής της χώρας, βρέθηκε η Φραγκίσκα Μεγαλούδη, όπου έζησε δύο χρόνια. Κι είπε να αποτυπώσει τις εντυπώσεις της. 

Δεν πρόκειται για ένα πολιτικό βιβλίο, με την έννοια της ανάλυσης του πολιτικοοικονομικού συστήματος της χώρας. 

Η Φραγκίσκα ζει στην Πιονγκ Γιανγκ, κινείται, ψωνίζει, πηγαίνει το παιδί της στο σχολείο, περιδιαβαίνει την πόλη, συναναστρέφεται και συνομιλεί με ντόπιους, αποκτά δίπλωμα οδήγησης, κολακεύεται από το ενδιαφέρον Κορεατών.

Διασχίζει δρόμους και συνοικίες με το ποδήλατο, οδηγεί αυτοκίνητο, μετακινείται με τα λεωφορεία, ταξιδεύει με το μετρό. Με το που πατάει στο αεροδρόμιο της Πιονγκ Γιανγκ δοκιμάζονται ήδη τα στερεότυπα για την Λ.Δ. της Κορέας και οι γνωστές αμερικανιές, γεγονός που θα επαναλαμβάνεται κατά την διετία της εκεί παρουσίας της.

Η Φραγκίσκα δεν απολογείται για το καθεστώς και τις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της χώρας που φιλοξενείται. 

Δραστηριοποιείται στη χώρα, βλέπει, παρατηρεί, μαθαίνει, αξιολογεί και καταγράφει εντυπώσεις. 

Αν μου επιτρέπεται, πρόκειται για ένα βιβλίο καθημερινότητας. 

Οι Κορεάτες πηγαίνουν κι επιστρέφουν απ’ τις εργασίες τους, κινούνται στους δρόμους, περιμένουν στις στάσεις των λεωφορείων, γεμίζουν το χρόνο αναμονής τους με τα κινητά τηλέφωνα, κάνουν πικ νικ, γιορτάζουν τις επετείους τους, πηγαίνουν τα παιδιά τους στις παιδικές χαρές, κάνουν βαρκάδα στον Τεντόνγκ – κάποιοι πλένονται στο ποτάμι, σπουδάζουν, διασκεδάζουν, ψυχαγωγούνται.

Η Φραγκίσκα γράφει για όλα αυτά, αλλά και για τις στερήσεις από τις εγκληματικές κυρώσεις, τις βλακώδεις φήμες, τα τερατώδη ψέματα, την χοντροκομμένη προπαγάνδα. 

Τις επιτυχίες της χώρας, τις αποτυχίες και τα παράδοξα σ’ ένα ιδιαίτερα αρνητικό περιβάλλον.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της Φραγκίσκας, γνωρίζουμε τη μακρινή χώρα και τους ανθρώπους της, τις συνήθειές τους, την προσαρμοστικότητά τους στις ελλείψεις που τους «τιμωρούν», την αγάπη τους για τον τόπο που γεννήθηκαν. 

Καθώς το βιβλίο φτάνει στο τέλος του μέσα από ένα λόγο πλούσιο, ευαίσθητο, μ’ ένα υποδόριο χιούμορ που σε κάνει πολλές φορές να χαμογελάσεις και την ευαισθησία της Φραγκίσκας, νιώθεις ήδη λίγο… Κορεάτης. 

Κι όταν η συγγραφέας δακρύζει αποχαιρετώντας την Πιονγκ Γιανγκ που έζησε δυο χρόνια, πιθανόν να θλίβεται κι ο αναγνώστης για την πόλη που αφήνει πίσω της, το λαό της Κορέας, την γεωπολιτική μοναξιά του, την αντίστασή του, την όρεξη για ζωή και δημιουργία, τις παραδόσεις και τις συνήθειές του, την πολιτισμική του ταυτότητα που, ίσως, να μη φαντάζει πια τόσο ξένη και παράδοξη, όπως στην αρχή του βιβλίου.

Ένα πολύ καλό βιβλίο, τίμιο και ειλικρινές, ενός ευαίσθητου και πολυταξιδεμένου ανθρώπου, η προσωπική μαρτυρία της Φραγκίσκας, που το διαβάζει κανείς ευχάριστα ζώντας στιγμές της όμορφης Πιονγκ Γιανγκ και του λαού της Κορέας, πέραν του 38ου παράλληλου.