Η καπιταλιστική οικονομία και εξουσία είναι το μνημόνιο των μνημονίων για το λαό
ΤΑΦΙΛΗΣ
|
Τα προπαγανδιστικά τρικ που επιστράτευσε όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά και οι αντιπαραθέσεις με τη ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, με τα οποία ταυτίζεται στην υπηρέτηση της στρατηγικής του κεφαλαίου, δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι ούτε ένας από τους 700 και πλέον μνημονιακούς νόμους δεν καταργείται.
Οτι το νομοθετικό οπλοστάσιο που έχουν στα χέρια τους οι επιχειρηματικοί όμιλοι για την ένταση της εκμετάλλευσης παραμένει άθικτο και επεκτείνεται, με βάση και τα όσα συμφώνησε πρόσφατα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς, αλλά και τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, αυτά που αποτελούν την «ευρωπαϊκή κανονικότητα», όπως τη διαφημίζει η κυβέρνηση.
«Μεταμνημονιακό μνημόνιο»...
Ολα αυτά συνθέτουν το «μεταμνημονιακό μνημόνιο», που βρίσκεται ήδη εδώ για τους εργαζόμενους και το λαό:
-- Η μνημονιακή εργασιακή ζούγκλα, που λύνει τα χέρια της εργοδοσίας, με μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης, τα οποία συνθέτουν τον πυρήνα της πολιτικής θωράκισης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Με μισθούς πείνας 300 και 400 ευρώ, με την «ευελιξία» να «σπάει κόκαλα», τη μερική απασχόληση να έχει εκτοξευθεί κατά 120% την περίοδο 2012 - 2017, την εργοδοσία να επιδοτείται για τζάμπα εργατικό δυναμικό και για την ανακύκλωση των ανέργων.
Με το αίσχος του «υποκατώτατου μισθού» όχι μόνο να διατηρείται, αλλά να προβλέπεται η επέκτασή του σε ακόμα περισσότερους εργαζόμενους. Με τις διακηρύξεις για αύξηση του κατώτατου μισθού να λειτουργούν ως μοχλός για τη σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα, δείχνοντας στην κατεύθυνση της παραπέρα έντασης της εκμετάλλευσης.
Με το σάρωμα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και ακόμα περισσότερα όπλα στη «φαρέτρα» της εργοδοσίας που η κυβέρνηση «σφραγίζει» για τη «μεταμνημονιακή» περίοδο με την «κωδικοποίησή» τους.
Με μέτρα ώστε η εργοδοσία να «μη δίνει λογαριασμό» για την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων.
Με απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και προσπάθεια να μπει πάγος στο δικαίωμα στην απεργία (μερικά μόνο από τα πρόσφατα «επιτεύγματα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ). Με τη συζήτηση να έχει ανοίξει στα γεμάτα για την παραπέρα μείωση του εργασιακού «κόστους», την παραπέρα απαλλαγή της εργοδοσίας από ασφαλιστικές εισφορές, πλάι στους υπόλοιπους νόμους που διέλυσαν τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης. Με όλα τα παραπάνω να δίνουν «αέρα στα πανιά» της εργοδοτικής τρομοκρατίας, να την αποθρασύνουν, όπως δείχνει και η τραμπούκικη επίθεση στον πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων στις προβλήτες της «Cosco» τη βδομάδα που πέρασε, όπως και η απόπειρα για τη δημιουργία εργοδοτικού σωματείου.
-- Η μόνιμη «εποπτεία» των λαϊκών αναγκών, με την παγιοποίηση των περικοπών και των ελλείψεων, τους «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» και τους μόνιμους «κόφτες» σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, υποδομές για τις ανάγκες του λαού, να ενισχύονται παραπέρα.
Με μόνιμο «ζύγι» τη λογική «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο που στέλνει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στον «Καιάδα», τους οδηγεί από τραγωδία σε τραγωδία, όπως αποκάλυψε ξανά με σκληρό για το λαό τρόπο η τραγωδία στο Μάτι, πιο πριν στη Μάνδρα, προηγουμένως στο Σαρωνικό. Με την παραπέρα προώθηση της επιχειρηματικής λειτουργίας και της εμπορευματοποίησης σε κρίσιμους τομείς για την υγεία, την ασφάλεια, τη ζωή των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.
Την ακόμα στενότερη σύνδεση της Εκπαίδευσης, της επιστήμης και της έρευνας με τους επιχειρηματικούς ομίλους, που υποτάσσει τα επιτεύγματά τους στις «ανάγκες» της καπιταλιστικής κερδοφορίας, χαραμίζει και μετατρέπει τις μεγάλες σημερινές δυνατότητες σε «κατάρα» για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
-- Η απογείωση της φοροληστείας του λαού με τους έμμεσους και άμεσους φόρους, το παραπέρα τσεκούρι σε αφορολόγητο, ώστε σε συνδυασμό με τα παραπάνω να πιάνονται για τις επόμενες δεκαετίες οι στόχοι των ματωμένων «πρωτογενών πλεονασμάτων» για να πληρώνεται ένα χρέος που δε δημιούργησε ο λαός, να δημιουργούνται τα «μαξιλάρια ασφαλείας» ώστε το κεφάλαιο να δανείζεται από τις «αγορές» χωρίς τις δεσμεύσεις των μνημονίων και το αστικό κράτος να έχει την απαραίτητη «ευελιξία» για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων με «ζεστό» χρήμα.
-- Οι εκβιασμοί, οι πιέσεις και το «κυνηγητό» στα λαϊκά σπίτια που δυναμώνουν για την αποπληρωμή δανείων και χρεών, με τους νόμους της κυβέρνησης να διασφαλίζουν ότι οι πλειστηριασμοί λαϊκών σπιτιών θα γενικευτούν, και οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν τις επιχειρηματικές «αναδιαρθρώσεις» και την απαξίωση κεφαλαίου, ως «συμβολή» στο στόχο της μείωσης των «κόκκινων» δανείων, ώστε οι τραπεζικοί όμιλοι, η «καρδιά», όπως λένε της καπιταλιστικής οικονομίας, να τροφοδοτήσουν τον νέο γύρο καπιταλιστικής κερδοφορίας.
...για τα «μάτια» του κεφαλαίου
Ολα αυτά αποτελούν και την «άλλη όψη» των μέτρων για την απευθείας στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων, την προσέλκυση επενδύσεων, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας για τα μονοπώλια.
Τις δεκάδες φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές και λοιπά «κίνητρα», τα «πακέτα» από τους «αναπτυξιακούς νόμους». Τις «διευκολύνσεις» για την επιχειρηματική λειτουργία, με ακόμα πιο «φιλικό» για το κεφάλαιο και προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες του αστικό κράτος, και την άρση ακόμα και των πιο στοιχειωδών μέτρων για την προστασία της υγείας, της ασφάλειας, του περιβάλλοντος, όλα όσα παρουσιάζονται ως «εμπόδια» στην προσέλκυση επενδύσεων και επενδυτών.
Τις υποδομές που σχεδιάζονται με αποκλειστικό κριτήριο τους στόχους της αστικής τάξης, όπως αυτός για την ανάδειξη της χώρας σε «κόμβο» μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας.
Το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας στο κεφάλαιο, που μεταξύ άλλων σηματοδοτούν και το «σάρωμα» αυτοαπασχολούμενων και ΕΒΕ σε μια σειρά από κλάδους, αλλά και το παραπέρα ξεκλήρισμα των φτωχών αγροτών.
Αλλά και την εμπλοκή της χώρας στα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, στους ανταγωνισμούς για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής. Εμπλοκή μέσα από την οποία η αστική τάξη βλέπει «ευκαιρίες» γεωστρατηγικής αναβάθμισης και ο λαός μας, όπως και όλοι οι λαοί της περιοχής, μεγάλους κινδύνους και νέα δεινά ενόψει.
«Καθαρή έξοδος» για το λαό μόνο με την πάλη του
Οπως πριν στο όνομα της ανάκαμψης από την καπιταλιστική κρίση, έτσι και τώρα στο όνομα της διατήρησής της, ο λαός θα καλείται συνεχώς σε νέες θυσίες για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Το αποκαλύπτουν άλλωστε οι συνεχείς διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης το προηγούμενο διάστημα για τη «μεταρρυθμιστική προσπάθεια» που δεν θα ανακοπεί στο ελάχιστο, για τον... «ασθενή που δεν θα τρέξει το κατοστάρι απευθείας», που καλούν το λαό να θεωρήσει περασμένα - ξεχασμένα όσα έχασε στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης.
Το αποκαλύπτουν από μια ακόμα σκοπιά και τα προκλητικά «αφηγήματα» περί «αντίμετρων», που ετοιμάζεται να παρουσιάσει εκ νέου από τη ΔΕΘ, ή όπου αλλού η κυβέρνηση, παραδοχή ότι η αντιλαϊκή επίθεση θα κλιμακωθεί τα επόμενα χρόνια.
«Αφηγήματα» που ωστόσο δεν μπορούν να κρύψουν το αποκρουστικό πρόσωπο της πολιτικής τους ούτε το γεγονός ότι και αυτά τα μέτρα όχι μόνο δεν αποτελούν αντίβαρο στην αντιλαϊκή πολιτική, αλλά συμπλήρωμά της, με στόχο την ενσωμάτωση και διαχείριση της «ακραίας» φτώχειας που αφήνει πίσω της η πολιτική για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Αλλωστε, έχουν ως «προαπαιτούμενο» το παραπέρα «σάρωμα» των δικαιωμάτων σε Πρόνοια και Υγεία, ενώ σε αυτά εντάσσονται όπως δείχνει και το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο, μέτρα για την απευθείας στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων, όπως αυτά για την «επιδότηση» πάμφθηνης εργατικής δύναμης για το κεφάλαιο, την ανακύκλωση της ανεργίας.
Το αποκαλύπτουν, επίσης, οι υποσχέσεις περί «σταδιακής αποκατάστασης απωλειών» «όταν και όποτε» οι συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομίας το επιτρέψουν, με τις οποίες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στήνει παγίδα εγκλωβισμού και μάταιης αναμονής στο λαό. Με στόχο να πειστεί ότι οι ανάγκες του μπορούν τάχα να συμβιβαστούν με την κερδοφορία του κεφαλαίου, ζητώντας του να στοιχηθεί πίσω από τους σχεδιασμούς του, να βάλει κι άλλο πλάτη στην καπιταλιστική οικονομία, να συνδέσει την πορεία της και τις «αντοχές» της με τις ανάγκες του.
Τα περί «δίκαιης ανάπτυξης» και «διάχυσης των οφελών στην κοινωνία» δεν μπορούν να κρύψουν ότι η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, η οικονομία και η εξουσία του, είναι ασυμβίβαστες με τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, κυριολεκτικά «κίνδυνος - θάνατος» για το λαό.
«Καθαρή έξοδος» για το λαό δεν μπορεί παρά να σημαίνει κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων που ματώνουν το λαό 10 χρόνια τώρα, ανάκτηση όλων των απωλειών, αύξηση μισθών και συντάξεων, μείωση της φορολογίας, ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Δεν μπορούν παρά να σημαίνουν απεγκλωβισμό από όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, από τις αποστολές εκτός συνόρων, από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του ελληνικού λαού με τις αμερικανοΝΑΤΟικές πολιτικές.
Αυτήν την καθαρή έξοδο οι εργαζόμενοι, ο λαός δεν μπορούν να την περιμένουν από όσους ευθύνονται για τα μνημόνια διαρκείας σε βάρος του, το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, σημερινές και επίδοξες, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Μοναδική ελπίδα είναι ο δικός τους οργανωμένος αγώνας και η συμμαχία τους, η συμπόρευση με το ΚΚΕ, η σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.
