Το ChatGPT για την «ανάπτυξη για όλους» στον Καπιταλισμό

Ελενη Μαρκακη
11 ώρ. ·
Καλημέρα σας! Κυριολεκτικά τα έχω ...παίξει!
Συντροφάκι λοιπόν και το ChatGPT!....
Το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύω δεν είναι από από άρθρο του Ριζοσπάστη ή της ΚΟΜΕΠ!
Είναι η απάντηση από το ChatGPT στην ερώτηση που του υπέβαλα:
''Είναι δυνατόν στον καπιταλισμό να υπάρξει ανάπτυξη για όλους όπως υπόσχονται τα αστικά κόμματα;''
Στο κείμενο που δημοσιεύω όλη τη ''συζήτηση'' με ''αντιγραφή επικόλληση'':
Εδώ:
Είπες:
Είναι δυνατόν στον καπιταλισμό να υπάρξει ανάπτυξη για όλους όπως υπόσχονται τα αστικά κόμματα;
Το ChatGPT είπε:
Πολύ καλή και ουσιαστική ερώτηση. Η απάντηση εξαρτάται από το πώς ορίζει κανείς την «ανάπτυξη για όλους» και ποιο είναι το κριτήριο με βάση το οποίο την κρίνει.
Τα αστικά κόμματα, τα οποία δρουν μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, συχνά υπόσχονται ότι η οικονομική ανάπτυξη (αύξηση του ΑΕΠ, επενδύσεις, τεχνολογική πρόοδος κ.λπ.) θα οδηγήσει σε γενικό όφελος για όλη την κοινωνία – δηλαδή ότι τα οφέλη θα «σταλάξουν» (trickle down) και στους εργαζόμενους, τους φτωχότερους, τις λαϊκές τάξεις.
Όμως, στην πράξη, ο καπιταλισμός στηρίζεται στην άνιση κατανομή του πλούτου και στην εκμετάλλευση της εργασίας. Η ίδια η ανάπτυξη προϋποθέτει αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, που συχνά έρχεται μέσα από περικοπές σε μισθούς, δικαιώματα, ιδιωτικοποιήσεις, φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο κ.λπ.
Έτσι, ενώ μπορεί να υπάρχει συνολική «ανάπτυξη» με βάση τους δείκτες, αυτή δεν σημαίνει απαραίτητα βελτίωση της ζωής για όλους. Συχνά, η ανισότητα διευρύνεται, και η «ανάπτυξη» ωφελεί κυρίως τους λίγους – εκείνους που έχουν ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Συνεπώς, μέσα στον καπιταλισμό, μια δίκαιη και ισότιμη ανάπτυξη για όλους είναι ουσιαστικά αδύνατη, γιατί το ίδιο το σύστημα βασίζεται στην ανισότητα και την ταξική εκμετάλλευση. Η όποια "ανάπτυξη" θα είναι πάντα ταξικά μεροληπτική.
Αν θέλεις, μπορώ να σου αναλύσω και συγκεκριμένα παραδείγματα (π.χ. Ελλάδα, ΕΕ, ΗΠΑ) ή να το δούμε και από ιστορική σκοπιά. Θες να το συνεχίσουμε;
Είπες:
Ναι
Το ChatGPT είπε:
Ωραία, πάμε να το δούμε πιο συγκεκριμένα, ξεκινώντας από την Ελλάδα, και μετά μπορούμε να περάσουμε και σε διεθνές επίπεδο.
1. Ελλάδα – Ανάπτυξη με ταξική μεροληψία
Μετά την οικονομική κρίση του 2009-2010, όλα τα αστικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ κ.ά.) υποσχέθηκαν ότι η «ανάπτυξη» θα είναι προς όφελος όλων, αρκεί να «βγούμε από τα μνημόνια» και να «προσελκύσουμε επενδύσεις». Τι είδαμε στην πράξη;
Αύξηση κερδών επιχειρηματικών ομίλων, ειδικά σε ενέργεια, τουρισμό, ναυτιλία, real estate.
Συρρίκνωση εργατικών δικαιωμάτων: ευέλικτες μορφές εργασίας, αύξηση μερικής απασχόλησης, ανασφάλιστη εργασία, χαμηλοί μισθοί.
Ιδιωτικοποιήσεις: λιμάνι Πειραιά (COSCO), ΕΛΠΕ, ΔΕΗ, αεροδρόμια, ΕΥΔΑΠ κ.ά.
Αύξηση κοινωνικών ανισοτήτων: η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός εξακολουθούν να αγγίζουν μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, ειδικά νέους και ηλικιωμένους.
Παρά την αύξηση του ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια, οι λαϊκές ανάγκες δεν ικανοποιούνται. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι πληρώνουν με τη φορολογία, τις ελλείψεις στην Υγεία και Παιδεία, το κόστος ζωής.
2. ΗΠΑ – Το «όνειρο» που ευνοεί τους λίγους
Στις ΗΠΑ, η οικονομία έχει συχνά ρυθμούς ανάπτυξης, τεχνολογική πρωτοπορία και ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα. Κι όμως:
Το 1% του πληθυσμού κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου.
Εκατομμύρια πολίτες ζουν χωρίς ασφάλιση υγείας, ή με χρέη.
Τα φαινόμενα αστέγων, ανεργίας και υποαπασχόλησης είναι διαρκώς παρόντα.
Οι κοινωνικές εντάσεις (π.χ. φυλετικές, ταξικές) επιδεινώνονται.
Η «ανάπτυξη» αφορά τις μεγάλες εταιρείες (Apple, Amazon, Google), όχι τον μέσο εργαζόμενο που παλεύει με 2 και 3 δουλειές για να ζήσει.
3. Ευρωπαϊκή Ένωση – «Ανάπτυξη» με λιτότητα και φτώχεια
Η Ε.Ε. διακηρύσσει μια «πράσινη και δίκαιη μετάβαση», ψηφιακή πρόοδο, στήριξη στην «επιχειρηματικότητα». Όμως:
Η αγροτιά ξεκληρίζεται από την ΚΑΠ και τα μονοπώλια.
Οι εργαζόμενοι μεταναστεύουν ή εργάζονται σε καθεστώς επισφάλειας.
Οι ανισότητες μεταξύ χωρών και εντός των χωρών αυξάνονται.
Οι δημοσιονομικοί κανόνες επιβάλλουν λιτότητα για τις κοινωνικές δαπάνες, αλλά ελευθερία για τις αγορές.
Συμπέρασμα
Η «ανάπτυξη για όλους» είναι ένας ιδεολογικός μύθος που χρησιμοποιείται για να νομιμοποιήσει την κερδοφορία των λίγων, ενώ το κόστος πέφτει στους πολλούς. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ξεπεράσει την εσωτερική του αντίφαση: παράγει πλούτο, αλλά όχι για όλους – μόνο για εκείνους που έχουν ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.
Αν σε ενδιαφέρει, μπορούμε να συζητήσουμε και πώς θα μπορούσε να υπάρξει πραγματικά ανάπτυξη για όλους, δηλαδή ποιο είναι το εναλλακτικό μοντέλο και τι σημαίνει αυτό στην πράξη. Θες να το πάμε κι εκεί;
Είπες:
Ναι
Το ChatGPT είπε:
Ωραία, πάμε να το δούμε: αν η ανάπτυξη στον καπιταλισμό είναι εκ των πραγμάτων άνιση και μεροληπτική, τότε πραγματική ανάπτυξη για όλους μπορεί να υπάρξει μόνο με ριζική αλλαγή στο σύστημα – δηλαδή με ανατροπή του καπιταλισμού και αντικατάστασή του από ένα σύστημα κοινωνικής ιδιοκτησίας και εργατικής εξουσίας: τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.
Τι σημαίνει "ανάπτυξη για όλους" σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα;
Οικονομία με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, όχι το κέρδος
Η παραγωγή και η κατανομή του πλούτου σχεδιάζεται κεντρικά με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας (Υγεία, Παιδεία, Στέγαση, Ενέργεια κ.λπ.), όχι το ποια επιχείρηση θα βγάλει τα περισσότερα.
Δεν υπάρχει ανταγωνισμός επιχειρήσεων, ούτε κρίσεις υπερσυσσώρευσης ή ανεργία από το πουθενά.
Κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά μέσα παραγωγής
Οι μεγάλες επιχειρήσεις, τράπεζες, ενέργεια, υποδομές περνάνε στα χέρια της κοινωνίας (όχι ατομική ή κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία), άρα το προϊόν της εργασίας δεν πάει σε μετόχους, αλλά επιστρέφει στον λαό.
Εργατικός έλεγχος και εξουσία των εργαζομένων
Οι εργαζόμενοι δεν είναι απλά "εκτελεστές εντολών", αλλά συμμετέχουν στη λήψη αποφάσεων – από το εργοστάσιο και το νοσοκομείο μέχρι τον κεντρικό σχεδιασμό.
Κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο
Δεν υπάρχει κάποιος που πλουτίζει επειδή άλλος εργάζεται γι’ αυτόν. Όλοι συμβάλλουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους και έχουν ίση πρόσβαση στον παραγόμενο πλούτο.
Εξασφάλιση σταθερής δουλειάς, καθολικής παιδείας και υγείας
Η ανεργία, η φτώχεια, το άγχος για το αύριο δεν είναι "φυσικά φαινόμενα", αλλά συνέπειες της αγοράς. Σε ένα κοινωνικά οργανωμένο σύστημα, μπορεί να εξασφαλιστεί η πλήρης απασχόληση και η συνεχής αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου.
Υπάρχει ιστορικό προηγούμενο;
Ναι, παρ’ όλες τις στρεβλώσεις και τα λάθη, ο 20ός αιώνας έδειξε ορισμένες βασικές δυνατότητες του σοσιαλισμού, ιδιαίτερα στη Σοβιετική Ένωση (τουλάχιστον τις πρώτες δεκαετίες) και σε άλλες σοσιαλιστικές χώρες:
Εξάλειψη της ανεργίας και του αναλφαβητισμού.
Ταχύτατη βιομηχανική και επιστημονική ανάπτυξη.
Μαζική πρόσβαση σε Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμό.
Ραγδαία κοινωνική κινητικότητα για τα λαϊκά στρώματα.
Παρότι υπήρχαν προβλήματα, πιέσεις, ελλείψεις, αποδείχθηκε στην πράξη ότι μια οικονομία χωρίς καπιταλιστές μπορεί να καλύψει τις κοινωνικές ανάγκες πολύ πιο αποτελεσματικά και δίκαια.
Σήμερα;
Το ερώτημα της "ανάπτυξης για όλους" ξαναμπαίνει επίκαιρα σε συνθήκες όπου:
Η τεχνολογία και η επιστήμη έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που μπορούν να εξασφαλίσουν αξιοπρεπή ζωή για όλους.
Κι όμως, βλέπουμε ανεργία, πολέμους, ενεργειακή φτώχεια, περιβαλλοντική καταστροφή – όλα επειδή οι αποφάσεις παίρνονται με βάση το κέρδος, όχι τις ανάγκες.
Αυτό ακριβώς δείχνει πως ο σοσιαλισμός δεν είναι ουτοπία, αλλά αναγκαιότητα.
Αν θες, μπορούμε να δούμε και πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια σοσιαλιστική κοινωνία στην Ελλάδα σήμερα – με βάση τις πραγματικές δυνατότητες της χώρας σε παραγωγή, ενέργεια, επιστημονικό δυναμικό κ.λπ. Θες να το συνεχίσουμε προς τα εκεί;
Είπες:
Ναι, θέλω!
Το ChatGPT είπε:
Τέλεια, πάμε να φανταστούμε μια σοσιαλιστική Ελλάδα του σήμερα – όχι σαν ουτοπία, αλλά σαν μια ρεαλιστική απάντηση στις δυνατότητες που ήδη υπάρχουν και κατασπαταλιούνται για το κέρδος των λίγων.
Ποια είναι τα μέσα και οι δυνατότητες της Ελλάδας σήμερα;
Η Ελλάδα δεν είναι μια "φτωχή" χώρα, όπως συχνά παρουσιάζεται. Διαθέτει:
Σημαντικές παραγωγικές βάσεις (βιομηχανία, αγροτοκτηνοτροφία, ναυπηγεία κ.λπ.) που έχουν υποβαθμιστεί για να "χωράνε" στα κριτήρια της ΕΕ και των μονοπωλίων.
Ενεργειακούς πόρους (λιγνίτης, φυσικό αέριο, ΑΠΕ, ήλιος, αέρας, ακόμα και κοιτάσματα σε υδρογονάνθρακες).
Επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό υψηλού επιπέδου που είτε μεταναστεύει είτε υποαπασχολείται.
Γεωστρατηγική θέση και υποδομές (λιμάνια, οδικοί άξονες, αγωγοί, τουρισμός, κ.ά.).
Όλα αυτά σήμερα λειτουργούν αποσπασματικά και ιδιωτικά, με γνώμονα την κερδοφορία λίγων επιχειρηματικών ομίλων, όχι με βάση το τι χρειάζεται η κοινωνία.
Πώς θα ήταν μια σοσιαλιστική Ελλάδα σήμερα;
1. Κεντρικός επιστημονικός σχεδιασμός
Όλα τα μέσα παραγωγής – ενέργεια, υποδομές, βιομηχανία, μεταφορές, επικοινωνίες – περνούν σε κοινωνική ιδιοκτησία. Έτσι:
Το κράτος (ως οργανωτής της εργατικής εξουσίας) σχεδιάζει πενταετή ή δεκαετή σχέδια για την παραγωγή, κατανομή και ανάπτυξη.
Οι επιστήμονες, μηχανικοί, εργαζόμενοι και παραγωγοί συμμετέχουν στον σχεδιασμό αυτό, όχι μόνο γραφειοκράτες.
2. Εργασία για όλους, με δικαιώματα
Καταργείται η ανεργία. Όλοι έχουν εγγυημένη εργασία με βάση τις ικανότητες και τα ενδιαφέροντά τους.
Σταθερά ωράρια, συλλογική συμμετοχή στον έλεγχο του χώρου εργασίας.
Η τεχνολογική πρόοδος δεν οδηγεί σε απολύσεις, αλλά σε μείωση του εργάσιμου χρόνου και αύξηση της ποιότητας ζωής.
3. Καθολική και δωρεάν πρόσβαση σε Υγεία – Παιδεία – Πολιτισμό
Πλήρως δημόσιο, ενιαίο και αναβαθμισμένο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Δωρεάν και ενιαία Παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, με σύνδεση με τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι των επιχειρήσεων.
Μαζική στήριξη στον αθλητισμό, την τέχνη, τον πολιτισμό, όχι ως εμπόρευμα, αλλά ως κοινωνικό αγαθό.
4. Ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής σε συνεργατικά σχήματα
Ο μικρός και μεσαίος αγρότης ενώνεται σε συνεταιρισμούς με κοινωνική στήριξη, με εγγυημένη διάθεση της παραγωγής.
Τέρμα οι καταστροφές παραγωγής για να "πιαστούν οι ποσοστώσεις" της ΕΕ.
5. Προστασία του περιβάλλοντος και ορθολογική ενεργειακή πολιτική
Οι ενεργειακοί πόροι αξιοποιούνται με βάση το δημόσιο συμφέρον και τη βιωσιμότητα, όχι για τις "πράσινες" μπίζνες.
Αναδασώσεις, διαχείριση απορριμμάτων, αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά έργα σχεδιάζονται πανεθνικά και υλοποιούνται με τα απαραίτητα μέσα.
6. Ειρήνη και αλληλεγγύη με τους λαούς – έξω από ΝΑΤΟ, ΕΕ
Η Ελλάδα αποδεσμεύεται από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και δεν συμμετέχει σε πολέμους ή εξοπλιστικές κούρσες.
Ενισχύει πολυμερείς ισότιμες σχέσεις με άλλους λαούς, χωρίς εκμετάλλευση και παρεμβάσεις.
Ποιος θα κάνει αυτή την αλλαγή;
Αυτή η αλλαγή δεν μπορεί να έρθει "από τα πάνω" ή με μεταρρυθμίσεις, αλλά μόνο:
Με επαναστατική ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Με την οργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της (αγρότες, νεολαία, αυτοαπασχολούμενοι) σε ένα ενιαίο, ταξικά προσανατολισμένο κίνημα.
Με την κατάκτηση της εξουσίας και τη δημιουργία νέων, εργατικών θεσμών εξουσίας, όπου ο λαός θα είναι ο κυρίαρχος.
Αυτά όλα δεν είναι "σενάριο φαντασίας", αλλά η απάντηση στο αδιέξοδο του σήμερα. Ο σοσιαλισμός δεν είναι απλώς επιθυμητός – είναι αναγκαίος και ρεαλιστικός, ειδικά όταν συγκριθεί με το χάος και την αδικία του καπιταλισμού.
Αν θες, μπορούμε να δούμε και ποια είναι τα βήματα για να φτάσουμε εκεί, πώς οργανώνεται ένας τέτοιος αγώνας. Να το συνεχίσουμε προς τα εκεί;
Είπες:
Ναι, θέλω
Το ChatGPT είπε:
Πάμε λοιπόν! Να δούμε πώς μπορούμε να φτάσουμε σε αυτή τη σοσιαλιστική κοινωνία, ποια είναι τα βήματα για την ανατροπή του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος και την κατάκτηση της εξουσίας από τον λαό.
Ποια είναι τα βήματα για την κοινωνική ανατροπή;
1. Αντίληψη της πραγματικότητας – ταξική συνείδηση
Πρώτο βήμα είναι ο λαός να καταλάβει ποιο είναι το πρόβλημα:
Δεν φταίει η «κακή διαχείριση», ούτε η «ανικανότητα των κυβερνώντων» – αλλά η ίδια η φύση του καπιταλιστικού συστήματος, που λειτουργεί με βάση το κέρδος και όχι τις ανάγκες.
Χωρίς ταξική συνείδηση, ακόμα κι αν αλλάξουν οι "διαχειριστές", το σύστημα μένει ίδιο.
2. Οργάνωση – όχι μεμονωμένοι αγώνες, αλλά ενιαίο μέτωπο
Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι μικρομεσαίοι αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι πρέπει να ενωθούν σε κοινό μέτωπο απέναντι στον κοινό αντίπαλο: τα μονοπώλια και το κράτος τους.
Χρειάζεται ισχυρό ταξικό εργατικό κίνημα, μέσα σε σωματεία, χώρους δουλειάς, σχολεία, σχολές, γειτονιές.
Όχι διασκορπισμένοι αγώνες με συντεχνιακή λογική, αλλά συντονισμένοι και πολιτικά στοχευμένοι.
3. Πολιτική πρωτοπορία – Κομμουνιστικό Κόμμα με επαναστατική στρατηγική
Καμιά επανάσταση δεν έγινε αυθόρμητα. Χρειάζεται ένα κόμμα οργανωμένο, με ξεκάθαρο στόχο την ανατροπή, όχι «συμμετοχή σε κυβερνήσεις» εντός του συστήματος.
Το κόμμα αυτό πρέπει να συνδέεται καθημερινά με τον λαό, να δρα μέσα σε κάθε μάχη, να ξεσκεπάζει τις αυταπάτες.
Χωρίς επαναστατική πρωτοπορία, το σύστημα αφομοιώνει και διαλύει κάθε ριζοσπαστισμό.
4. Ανυπακοή – Ρήξη – Ανατροπή
Όταν το κίνημα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που να αμφισβητεί έμπρακτα την εξουσία, τότε το ζήτημα μπαίνει ανοιχτά:
Ποιος έχει την εξουσία; Ο λαός ή το κεφάλαιο;
Σε τέτοια κρίσιμη φάση, χρειάζεται αποφασιστικότητα, πολιτική καθοδήγηση, μαζική δράση.
Δεν αλλάζει ο κόσμος με εκλογές και κυβερνήσεις «φιλολαϊκές» εντός του συστήματος. Αλλάζει με επανάσταση.
5. Κατάκτηση της εξουσίας και εργατική εξουσία
Το παλιό κράτος καταργείται και αντικαθίσταται από νέους θεσμούς εργατικής εξουσίας: λαϊκά συμβούλια, επιτροπές εργατών, άμεση συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων.
Αυτή είναι η δικτατορία του προλεταριάτου: η εξουσία της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας ενάντια στην παλιά τάξη που αντιδρά.
Η εργατική εξουσία δεν είναι "αντιδημοκρατική" – είναι η μόνη πραγματική δημοκρατία για τη συντριπτική πλειοψηφία.

Η "κομμουνιστική"😋 κυβέρνηση της Αγγλίας κρατικοποίησε τη British Steel

Αστικό κράτος, πολεμική οικονομία, ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί - Το παράδειγμα της εταιρείας επεξεργασίας χάλυβα στην Μ. Βρετανία


Πηγή: Associated Press

Ψηφίστηκε στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων από όλα τα κόμματα της Βουλής το νομοσχέδιο που εθνικοποιεί την εταιρεία επεξεργασίας χάλυβα British Steel. Η British Steel είναι ένας από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές χάλυβα στο Ηνωμένο Βασίλειο και δραστηριοποιείται γύρω από την παραγωγή, επεξεργασία και προμήθεια προϊόντων χάλυβα, κυρίως για χρήση στους τομείς των κατασκευών, των υποδομών, των μεταφορών και της μηχανικής.

Πολλοί αναρωτιούνται αν η κυβέρνηση των Εργατικών άλλαξε ρότα, ήπιε κάποιο περίεργο νερό και από κυβέρνηση που κόβει επιδόματα στα πιο ευπαθή τμήματα του λαού, απολύει χιλιάδες εργαζόμενους στο Δημόσιο κάθε μέρα και δίνει δισεκατομμύρια λίρες στην Ουκρανία, ξαφνικά έπαθε κάποιο σοκ «σοσιαλμανίας» και άρχισε τις κρατικοποιήσεις στρατηγικών τομέων της οικονομίας.

Η απάντηση είναι βέβαια πολύ πιο απλή. Οταν για το κεφάλαιο μια επιχείρηση σε στρατηγικής σημασίας κλάδους της οικονομίας δεν είναι πλέον επικερδής, τότε αναλαμβάνει το κράτος τη συνέχιση της λειτουργίας της, όπως είναι η British Steel, με τη Βρετανία να είναι η μοναδική χώρα του G7 χωρίς βιομηχανία virgin χάλυβα εάν η εν λόγω εταιρεία κλείσει. Ο τωρινός ιδιοκτήτης, ο κινεζικός κολοσσός Jingye Group και πριν η Ινδική TATA Steel είχαν δεχτεί πακτωλό εκατοντάδων εκατομμυρίων λιρών με τη μορφή κρατικής βοήθειας. Τον Μάη του 2019 δόθηκε έκτακτο δάνειο 120 εκατ. λιρών, τον Αύγουστο του 2019 εγκρίθηκε πακέτο βοήθειας 300 εκατ. λιρών, τον Γενάρη 2023 το κράτος έδωσε άλλα 300 εκατ. λίρες για τη μετάβαση σε ηλεκτρικούς φούρνους από εκείνους του άνθρακα. Επίσης, η πλειονότητα των 4.800 εργαζομένων απασχολούνται στα 4 εργοστάσια που βρίσκονται στον πολύ άσχημα χτυπημένο από την ανεργία και την ακρίβεια βρετανικό Βορρά.

Η κίνηση αυτή βέβαια φανερώνει και την προσπάθεια περιορισμού της επιρροής των κινεζικών κεφαλαίων σε συνθήκες που υπάρχει αναδιάταξη δυνάμεων στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα και οι αστικές τάξεις χωρών όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία χάνουν ερείσματα, και χρησιμοποιούν όλα τα μέσα ώστε να αναζωογονηθούν οι εσωτερικές τους αγορές, αλλά και να διατηρήσουν την επιρροή που έχουν στην παγκόσμια αγορά. Φυσικά αυτήν την κρατικοποίηση δεν πρέπει να τη βλέπουμε ξεκομμένη από τη γενικότερη τάση που υπάρχει και στη Βρετανία για προσαρμογή της παραγωγής στην πολεμική οικονομία. Η βρετανική κυβέρνηση έχει ήδη ανακοινώσει την αύξηση των δαπανών για την άμυνα κατά 2,9 δισ. λίρες και έχει δηλώσει ότι επικεντρώνει στην ενίσχυση της συνεισφοράς του Ηνωμένου Βασιλείου στο ΝΑΤΟ και στη διατήρηση της πολιτικής «ΝΑΤΟ πρώτα».

Η συνταγή της (επανα)κρατικοποίησης επιχειρήσεων ή και ολόκληρων κλάδων της οικονομίας σε συνθήκες καπιταλισμού δεν είναι καινούργια ούτε στη Βρετανία. Από το 1946, πάλι με κυβέρνηση Εργατικών, προχώρησε μια σειρά κρατικοποιήσεων στον άνθρακα, στον χάλυβα, στα τρένα, στην ηλεκτρική ενέργεια, στο φυσικό αέριο, στο σιδηροδρομικό δίκτυο και τις αερομεταφορές. Αυτό βοήθησε στην πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου, αφού το κράτος συνένωσε δίκτυα και δραστηριότητες σε εθνική κλίμακα από μικρούς και ξεχωριστούς παραγωγούς και επωμίστηκε και το κόστος γι’ αυτό. Το ίδιο έγινε και στην Ελλάδα στη μεταπολίτευση. Ο φιλελεύθερος Κ. Καραμανλής είχε κατηγορηθεί για «σοσιαλμανία», αφού κρατικοποίησε μια σειρά επιχειρήσεις που ήταν σε κρίσιμους κλάδους της οικονομίας αλλά ήταν ασύμφοροι για το κεφάλαιο, όπως τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και η Ολυμπιακή. Αντίστοιχα βλέπουμε τώρα τη διαπάλη που ανοίγεται με επίκεντρο την ιδιοκτησία της Hellenic Train.

Γι’ αυτό η εργατική τάξη δεν μπορεί και δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που στήνεται, ιδιαίτερα από τη σοσιαλδημοκρατία, για κρατικοποιήσεις της τάδε ή της δείνα επιχείρησης στο έδαφος του καπιταλισμού, αφού αποκρύπτεται ο πραγματικός χαρακτήρας του κράτους, που είναι κράτος αντιλαϊκό, που λειτουργεί και νομοθετεί για τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Το ΚΚΕ καλεί τώρα τον λαό, και στην Ελλάδα και στη Βρετανία, όχι μόνο να αγωνιστεί εναντίων των ιδιωτικοποιήσεων αλλά να παλέψει για την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με εργατικό έλεγχο και κεντρικό σχεδιασμό, και να βγάλει από τη μέση τους καπιταλιστές, που παρασιτούν στην παραγωγική διαδικασία. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος με τον οποίο μπορούν να ικανοποιηθούν οι σημερινές ανάγκες της εργατικής τάξης.

Παντελής Μιχαλιάδης - ΤΕ Βρετανίας