Οι «συμμορίες» των Ανηλίκων ως βία του καπιταλισμού.

Ρωμύλος Αυδής:

Οι 'συμμορίες' των ανηλίκων ως βια του καπιταλισμού.

Εισαγωγικά να αναφέρω ότι και στα παιδικά μου χρόνια υπήρχαν τσαμπουκάδες, κυρίως για οπαδικούς λόγους, ή ακόμα και πετροβολήμτα ανάμεσα σε νεαρά άτομα στα Κάτω Πετράλωνα με τα Άνω για γκομενίτσες. Πέτρες έπεφταν βροχή εκατέρωθεν πάνω από τις ράγες του τρένου.
Η δράση των συμμοριών ανηλίκων, όπως έχει ονομαστεί από τους δημοσιογραφίσκους των αστικών Μ.Μ.Ε, μας έχει απασχολήσει και παλιότερα στη σελίδα αυτή. 

Το φαινόμενο αυτό-αν δεν με απατά η ασθενούσα μνήμη μου-άρχισε να παρουσιάζεται πιο έντονα μετά την αναγκαστική καραντίνα την περίοδο της πανδημίας, μια μαύρη περίοδος έξαρσης της οικογενειακής βίας. Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια συστηματική αναβάθμιση της δράσης των ανηλίκων.
Στην αρχή στόχος ήταν τα κινητά ή το χαρτζιλίκι μικρών παιδιών εκτός σχολείων, αλλά στη συνέχεια η βία εισήλθε και στα σχολεία. 

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα παρακλάδι του γενικότερου καπιταλιστικού 'φόβου' προς κάθε τι το διαφορετικό, όπως θα πούμε παρακάτω.
Πρόκειται για ένα πολυδαίδαλο πρόβλημα που έχει να κάνει με την υποβαθμισμένη-σκόπιμη πολλές φορές-αντίσταση των γονιών στις απαιτήσεις των γόνων τους για πανάκριβα κινητά ή ρούχα μέσα από τις διαφημίσεις των καναλιών.

 Η αστική τάξη έχει φροντίσει να αναβαθμίσει το ρόλο των Μ.Μ.Ε και των εργαλείων τους στον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων από τη δική της βία-ανεργία, πρωτοφανής ακρίβεια, εργασιακή ανασφάλεια, εργοδοτική αυθαιρεσία και βία, υποβαθμισένη Υγεία και κοινωνική Ασφάλιση. 

Δεν υπάρχει τηλεοπτική σειρά χωρίς εκβιασμούς, απαγωγές, δολοφονίες, βιασμούς και ενδο-οικογενειακή βία. 

Έτσι, τα πάντα φαντάζουν ως εξαίρεση κι όχι ως καπιταλιστικός κανόνας.

Τι είναι σήμερα το 'ταξικό' σχολείο; 

Είναι ένα σύστημα ατομικού ανταγωνισμού των μαθητών, ένα σύστημα βαθμοθηρίας και τέλος ο πρώτος χώρος 'συμμόρφωσης' σε μια σειρά εκπαιδευτικών απαγορεύσεων. 

Μάλιστα τα 15-στην συντριπτική τους πλειοψηφία-αποτελούν ένα εργαλείο γεφύρωσης των μαθητικών αντιδράσεων και απορρόφησης των κραδασμών τους. 

Μόνο η οργανωμένη παρουσία και δράση των μελών της ΚΝΕ μπορεί να παρέμβει με επιτυχία και να δρομολογήσει σειρά κινητοποιήσεων για αλλαγές στο ρόλο του σχολείου. Ενός τέλειου χώρου ιδεολογικής παρέμβασης υποχώρησης της Επιστήμης και των επιτευγμάτων της από τα αναλυτικά προγράμματα και της επιβολής των επιδιώξεων του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.

Ο καπιταλισμός είναι αμείλικτος εχθρός-τιμωρός του 'διαφορετικού'.

 Εκμεταλλεύεται τις φυλετικές, θρησκευτικές διαφορές, τις ομόφυλες τάσεις των ανθρώπων.

 Είναι υπέρμαχος του σεξισμού σε κάθε πεδίο κοινωνικής δραστηριότητας-λοιδορεί τις μη όμορφες, τις 'παχουλές', κάθε τι διαφορετικό από τα μοντέλα που προωθεί μέσα από τους αστικούς τηλεοπτικούς δέκτες και τα ποικίλα περιοδικά του. 

Εξισώνει διαφορετικά κοινωνικά συτήματα-κομμουνισμός και φασισμός κι επιδιώκει το ξαναγράψιμο της Ιστορίας για να κρύψει από τους νέους-γιατί οι παλιότεροι τα έχουμε ζήσει-το ένοχο δολοφονικό παρελθόν και παρόν του.

Μέσα σ' ένα τέτοιο κλίμα ζουν και δρουν κι οι 'συμμορίες' ανηλίκων. 

Είναι εύκολο να τους καταδικάσουμε, αλλά δύσκολο να τους πλησιάσουμε και να τους αλλάξουμε κοινωνική πορεία δίνοντάς τους οράματα. 

Οράματα σε ένα σύστημα αμοραλισμού, ατομισμού, δηθενισμού, επικράτησης των κοινωνικών σκουπιδιών του καπιταλισμού. 

Και θέλει ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να φέξει.

Απάντηση σε Συριζο-Πασοκο-ΑπραγοΚαναπεδάτους Φιλελέδες για Καζάκο:

Ρωμύλος Αυδής

5/6/17 

Η ‘χολή’

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ.

Μια παράξενη κι ανίερη συμμαχία συριζο-πασοκο-απραγοκαναπεδάτο-φιλελέδων ξέσπασε τις τελευταίες μέρες ενάντια στον Κώστα Καζάκο, αλλά στην ουσία ενάντια στο ΚΚΕ. 

Μια επίθεση που έχει πολλά κοινά σημεία με τη ‘σύνταξη’ της Αλέκας και της Κανέλλη. 

Θυμάστε το σχετικό στόρυ, άνθρακες ο ‘θησαυρός’. 

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. 

Αναφέρει κάποιος με πρόσβαση στη ‘πόθεν έσχες’ του σ. Καζάκου: 4.300 ευρώ η σύνταξή του. μάλιστα. Βρε άφρονα. Πόσο είναι η σύνταξη του ηθοποιού; 

Μήπως προσποιείσαι ότι δεν ξέρεις ότι ο Καζάκος παίρνει και βουλευτική σύνταξη, την οποία καταθέτει στο Κόμμα;

Βρε άφρονα. Ποιος ηθοποιός-επιχειρηματίας έκανε λεφτά από το Θέατρο; 

Να μη σου θυμίσω τον Ηλιόπουλο, τον Χατζηχρήστο και τόσους άλλους που πέθαναν στη ψάθα. 

Ένας μάλιστα, χωρίς να ξέρει ότι έσκαψε με το σχόλιό του τον τάφο του αναφέρει: έργο 250.000 ευρώ κόστος, έφερε στα Ταμεία του Δήμου μόνο 75.000 ευρά. 

Άρα, έγινε μεγιστάνας του πλούτου ο Καζάκος. 

Τον κατηγορούν για λεφτά του ΕΣΠΑ. 

Δεν σκέφτονται τι έργα ανεβάζει, πόσους ηθοποιούς και με τι κόστος-έχει αλήθεια υπάρξει ηθοποιός να τον καταγγείλει ότι δεν πληρώθηκε; 

Πολλά, αμύθητα πλούτη του έφερε η Σχολή Θεάτρου. 

Πάμε, παρακάτω. 

Οι κομμουνιστές-για να ξέρουμε-πρέπει να δουλεύουν τσάμπα; 

Για την ψυχή των γονιών τους; 

Ο προηγούμενος καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘ Πάτρας, πως πρόσφερε τις υπηρεσίες του;

 Ως σύμβαση έργου ή ως ‘μισθωτός’;;

Γιατί είναι ξεκάθαρο, στόχος είναι και η Δημαρχία Πελετίδη. 

Ποιοι τον πολεμούν τον κόκκινο δήμαρχο;

Τα ΤΣΟΛΙΑ οι συριζοδεξιοχρυσαυγιτοφιλιλέδες. 

Κι αναρωτιέμαι τι πόλεμο θα κάνουν ενάντια στη λαϊκή εξουσία οι καναπεδο-πληκτρολογάδες του φβ. Αφού τώρα, με την άλφα ή βήτα ευκαιρία καταπίνουν αμάσητα ότι τους σερβίρουν τα ‘μπλογκσποτς’.

Αλλά, ας έρθουμε στην επίμαχη λέξη: ‘προδοσία’

Μια λέξη δεν την αποκόπτεις από το γενικότερο σκεπτικό του εκστομίσαντος,

 όταν μάλιστα στο ένα-πρόσφατο-βίντεο τον βλέπουμε να δυσκολεύεται να εκστομίσει τη λέξη.

Ελλάς, το μεγαλείο των παιδιών σου !!!!

Στην Αμερική, μητρόπολη του καπιταλισμού, εκατομμύρια αμερικανάκια πουλάν εφημερίδες για το χαρτζιλίκι τους. Βλέπουν από κοντά κι από μικρή ηλικία τη σχέση χρήματος-εργασίας. Ο κάθε ένας βγάζει τα συμπεράσματά του. 

Το ίδιο δεν έκανε κι ο συγγραφέας της ‘Σιδερένιας Φτέρνας’ Τζακ Λόντον; 

Στην Ελλάδα της ΠΑΣΟΚικής λαίλαπας, εμείς-με την ευρύτερη έννοια-δημιουργήσαμε, καλλιεργήσαμε και μεταδώσαμε στα παιδιά μας, το μικροαστισμό. 

Ένα κύμα υπερπροστατευτισμού, ‘εξαγοράσιμης’ κοινωνικής ‘αριστείας είδαν τα εκπαιδευτικά μας μάτια. 

Στραβά μάτια στα παιδιά των κομματόσκυλων-πολλάκις με το ‘αζημίωτο’ ή ως αντάλλαγμα στη νομιμοποίηση της αυθαίρετης δανειοδοτηθείσας βίλλας ή μεζονέτας μας, μέσα σε απέραντου φυσικού κάλλους δασική έκταση ή πάνω στον ποταμό.

 Πολλών επίσημων αγιονικολιωτών τα παιδιά, προκειμένου ν’αποφύγουν την γραπτή δοκιμασία, πέρασαν την πόρτα της παραγωγής ‘δυσλεκτικών με το 500αρικο στον πουστόγιατρο στο Ηράκλειο. 

Μέχρις εκεί έφτασαν τα πασοκοειδή. 

Κι ενώ δημόσια έκανα την καταγγελία, ο ‘εισαγγελέας’ ακόμα ξύνει τ’ ανύπαρκτα αρχίδια του.

Η Ελλάδα της ξενιτιάς στις αρχές του 20ου αιώνα, της αναζήτησης μια πιο σίγουρης ζωής στη Γερμανία και την Αυστραλία μετά τη λήξη της ταξικής αναμέτρησης στις αρχές της δεκαετίας του ’50, αντιμετωπίζει άλλη μια φορά κύμα ‘μετανάστευσης. 

Ξενιτεύτηκε ο πατέρας του πεθερού μου το 1898 για την Αμερική, μαζί με άλλους αγιονικολιώτες, για να μπορέσουν να βοηθήσουν την οικογένεια, γιατί ο τόπος ήταν όλο πεζούλες και δε φύτρωνε τίποτα. 

Άλλοι μετανάστες από κείνη τη φουρνιά των ‘αμερικάνων’ επέστρεψαν στην Ελλάδα.

 Άλλοι έμεινα εκεί-μερικοί πέθαναν πλένοντας πιάτα, άλλοι μεγαλούργησαν, αλλά δεν ξέχασαν την Ελλάδα. Αψευδής μάρτυρας οι ελληνικές ταινίες στις αρχές της δεκαετίας του ’60.

Για να γλυτώσουν την εκδίκηση της αστικής τάξης, χιλιάδες Έλληνες έφυγαν για τη Γερμανία ή την Αυστραλία. 

Θυσιαζόντουσαν ένα-δυο αδέλφια για να συντηρήσουν αυτούς που άφησαν πίσω. Γιατί, όλη η μεταναστευτική οικονομία είχε ένα χαρακτηριστικό κοινό. Να βοηθήσουν την οικογένεια. Από τα βουνά της Αντίστασης και τους κατατρεγμούς, στις φάμπρικες της Γερμανίας.

Ο νεοπλουτισμός της ΠΑΣΟΚοθύελλας, μας φούσκωσε τα μυαλά. 

Τα ‘20αρια’ στα σχολεία μας-περισσότεροι ‘αριστούχοι’ στην Ελλάδα, απ’ ότι σ’ ολόκληρο τον κόσμο- αποδείχτηκαν πέτσινα, στις περισσότερες περιπτώσεις. 

Όχι, ότι πρωτύτερα δεν πήγαιναν στο εξωτερικό ελληνόπουλα για να σπουδάσουν. 

Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία-πολλοί φίλοι μου σπούδασαν εκεί-Αμερική για εξειδικευμένες σπουδές, αλλά και Γιουγκοσλαβία-για γυμναστές, Βουλγαρία και Ρουμανία για Ιατρική, αλλά στις ΠΑΣΟΚικές μέρες δεν άφησαν χώρα στην οποία να μην στείλουν τον κανακάρη ή τη κανακαρά τους για σπουδές. Αυτό, δε συνιστά μετανάστευση;

Ποιοι πάνε στο εξωτερικό, αν όχι τα παιδιά-στην πλειοψηφία τους, όχι όλα-της νεόπλουτης πασοκοσκυλοειδούς μεσοαστικής τάξης, των νέων τζακιών; 

Ποιοι γονείς δεν έχουν λεφτά να συνεχίσει το παιδί τους στο σχολείο της ταξικής παιδείας;

 Ποιοι γονείς δεν πουλάν σπίτια, χωράφια, οικόπεδα για να βγάλουν ‘επιστήμονα’ γιο ή κόρη;

Οι ίδιοι οι γονείς είναι αυτοί που στρώνουν το χαλί και στέλνουν τα παιδιά τους έξω για να βρούνε μια δουλειά, αντί να κατέβουν στους δρόμους και ν’ αξιώσουν μια άλλη Ελλάδα, με εργασία. 

Αλλά, στηρίζοντας τα κόμματα της ευρωλογνείας και της ευρωματζαδούρας κατάντησαν την Ελλάδα χώρα ανέργων και συνταξιούχων.

Ξέρω πολλές περιπτώσεις παιδιών που έφυγαν έξω για μεταπτυχιακά κι έμειναν εκεί. Ξέρω κι άλλα παιδιά, που ενώ είχαν δουλειά εδώ, ερωτεύτηκαν κι ακολούθησαν το άλλο μισό τους στο εξωτερικό.

Ξέρω όμως πόσα παίρνει η κόρη μου, απόφοιτος του Τμήματος Διεθνών κι Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο-πλυντήριο συνειδήσεων, που παίρνει 367 ευρώ κι αν δεν τσοντάρω εγώ δεν θα ζει. Κι η άλλη μου κόρη, 

μαθηματικός, αγωνιά μήπως και δεν την πληρώσουν. Μ.Ο-υπολογίζοντας κι αυτούς από τους οποίους δεν παίρνει λεφτά,λόγω ανεργίας γονέων-2,5 ευρώ την ώρα. 

Δε λείπουνε όμως από καμιά απεργία και καμιά κινητοποίηση. 

Κι εν κατακλείδι, 

Εμείς οι ‘κομμουνιστές’, της ‘Κοινωνικής Συμμαχίας’, θα πέσουμε στη λούμπα του κοινωνικού αυτοματισμού; Ή 

θα πούμε-συμβουλευτικά-στη νεολαία:

ΔΩΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΟΥ ΜΑΧΗ. 

ΕΔΩ. 

ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.

Πως ζητάμε από τον εργαζόμενο

 ή τον άνεργο νέο να 

ΨΗΛΩΣΕΙ ΤΟΝ ΠΗΧΥ ΤΩΝ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ;

Εγκαταλείποντας τη χώρα 

ή

 παλεύοντας να γκρεμίσεις τη σαπίλα.

Δεν είναι η πρώτη-και, ευτυχώς, δεν θα είναι η τελευταία που ένα στέλεχος του ΚΚΕ, αλλά και το ΚΚΕ συνολικά βάζει το Λαό μπροστά στις ευθύνες του. 

Με ΠΡΟΣΚΑΙΡΟ κόστος, μέχρι να γίνει αποδεκτή η θέση του.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΖΑΚΟ.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ.
..........................

δες και Αυτή:

 Βούιξε ο τόπος, βούιξαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, βούιξε το διαδίκτυο, βούιξαν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με την δήλωση του Καζάκου περί προδοσίας όσων μεταναστεύουν στο εξωτερικό και δεν κάθονται να δώσουν την μάχη στην Ελλάδα για να ανατρέψουν τον κανιβαλισμό που ζει ο Ελληνικός λαός!

Απαράδεκτος και ελεεινός ο Καζάκος! Κανονικός φασίστας που ξεθάβει εκείνο το «φασιστικό» «ή τάν ή επί τάς» ή το άλλο το «φασιστικό» «σύρε και θέλω νικητής παιδί μου να γυρίσεις για την γλυκιά τη λευτεριά το αίμα σου να χύσεις»! 

Οι δηλώσεις του Καζάκου σήκωσαν κατακραυγή! Τον είπαν από παλιόγερο μέχρι ατάλαντο ηθοποιό και είχαν και δίκιο αν και δεν συμφωνώ ότι είναι ατάλαντος ηθοποιός! 

Τι ήθελε κι αυτός να κάνει τέτοιες δηλώσεις τον Ιούνιο του 2017;!

Κοιτώ λίγο πιο προσεχτικά και βλέπω ότι η συνέντευξη στην οποία αναφέρονται όσοι βρίζουν τον Καζάκο έχει δοθεί προ τετραετίας! 

Έχει δοθεί δηλαδή τότε όταν δινόταν μάχες για να ανατραπούν τα μνημόνια και οι αντιλαϊκοί νόμοι και οι μάχες χρειαζόταν λαό και παλικάρια στους δρόμους! Ακούω την συνέντευξη του Καζάκου! 

Σαν χαϊβάνι που είμαι δεν καταλαβαίνω αυτά που καταλαβαίνουν όσοι τον κατηγορούν ότι κατηγόρησε γενικά τους μετανάστες για προδοσία! 

Καταλαβαίνω ότι αναφέρεται στην μάχη για να ανατραπεί η σαπίλα που έχει κάτσει πάνω από ολόκληρο τον κόσμο! 

Καταλαβαίνω ότι θεωρεί προδοσία το να μην δίνει ο καθένας την μάχη για το σύνολο και να την δίνει για το δικό του τομάρι άντε το πολύ και για το τομάρι της οικογένειάς του!

Με πιάνουν τα γέλια για τις κατηγόριες σε βάρος του Καζάκου. Τον κατηγορούν αυτοί που λένε προδότες τους πρόσφυγες οι οποίοι φεύγουν από τις χώρες τους κυνηγημένοι από τους βομβαρδισμούς, με τον πέλεκυ του θανάτου να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους! Κατηγορούν τον Καζάκο αυτοί που θεωρούν τους πρόσφυγες προδότες γιατί δεν μένουν στις χώρες τους να πολεμήσουν, σε χώρες που δεν υπάρχει ίχνος μαζικού λαϊκού κινήματος, ενώ στην χώρα αυτή στην οποία ο Καζάκος αναφέρεται οι Λακεδαιμόνιοι σε πείσμα των καιρών και των εχθρών με λύσσα βαστούν γερά τις Θερμοπύλες!

Τέσσερα χρόνια μετά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης λασπώνουν τον Καζάκο για κάτι άλλο από αυτό που είπε, χρησιμοποιώντας μία λεκτική υπερβολή η οποία όμως είναι «φως φανάρι» τι θέλει να πει, θέλοντας μέσα από αυτό το λάσπωμα του Καζάκου να σπιλώσουν τους Λακεδαιμονίους!

 Έχει γίνει φέιγ βολάν η συνέντευξη του Καζάκου η οποία δόθηκε πριν από τέσσερα χρόνια, 

έχοντας κοπεί και ραφεί στα μέτρα του συστήματος της σαπίλας και της εκμετάλλευσης, ενώ η προ τετραημέρου είδηση της αναχαίτισης της Νατοϊκής δολοφονικής φάλαγγας από τους Λακεδαιμονίους στις Θερμοπύλες του Πολυμύλου θάφτηκε με τον πιο προκλητικό και τον πιο χυδαίο τρόπο!

Πολλή αστεία θα ήταν η διαδικασία να θαφτούν οι Θερμοπύλες με μονταρισμένα περσινά ξινά σταφύλια, εάν δεν ήταν προβοκατόρικη και ελεεινή!!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

***********

και την Άποψη του Γραμματέα του ΚΚΕ:

- Και μία τελευταία ερώτηση, κ. Γραμματέα, είδαμε τον κ. Καζάκο που υπήρξε και βουλευτής του ΚΚΕ να κάνει μια δήλωση η οποία πραγματικά προκάλεσε σάλο. Ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι είναι «προδότες» οι νέοι που φεύγουν στο εξωτερικό. Εσείς πώς ακούσατε αυτή τη δήλωση; Πραγματικά προκάλεσε αίσθηση.

- Δεν νομίζω ότι το εννοούσε. Τα παιδιά μεταναστεύουν από ανάγκη, οι νέοι μας φεύγουν προς αναζήτηση εργασίας, άλλοι για λόγους εκπαίδευσης - μόρφωσης, δηλαδή αυτό που δεν μπορεί να προσφέρει η χώρα μας πάνε να το βρουν αλλού κι αυτό γίνεται και είναι αντικειμενικό. Φυσικά κι εκεί πολύ χειρότερα, όπως κι εδώ, οι νέοι γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης. Μισό εκατομμύριο Έλληνες μετανάστευσαν στα χρόνια της κρίσης. Αυτό είναι το πρόσωπο του καπιταλισμού, αυτών που έχουν την εξουσία και που φέρνουν φτώχεια, ανεργία και οδηγούν στη μετανάστευση και στην προσφυγιά. Και μάλλον αυτούς θα εννοούσε ο Κώστας ο Καζάκος από όσο τον ξέρω, δεν νομίζω ότι θα εννοούσε τα παιδιά που μεταναστεύουν. Γιατί όλοι μας έχουμε στις οικογένειες μας παιδιά, γνωστών μας, φίλων μας, γειτόνων που μεταναστεύουν από ανάγκη.

- Δηλαδή, υποστηρίζετε ότι ο κ. Καζάκος εννοούσε αυτούς που ωθούν τα παιδιά να φύγουν στο εξωτερικό;

- Ε, ναι αυτό φαντάζομαι από όσο τον ξέρω και ποιες είναι οι απόψεις του.

- Πάντως εγώ τον άκουσα να επανέρχεται στο θέμα και να λέει ότι το φαινόμενο της φυγής των νέων λέγεται «εξανδραποδισμός», ας βάλει ο καθένας όποια λέξη θέλει μπροστά…

- Ε, καλά αυτός ο ορισμός στην ελληνική γλώσσα σημαίνει ότι τον αιχμαλωτίζει κάποιος, τον καταπιέζει, βιαιοπραγεί σε βάρος του κλπ. Ε, αυτό δεν το κάνει ο νέος, κάποιοι άλλοι τα κάνουν στους νέους αυτά, φαντάζομαι. Με αυτή την έννοια. Όσο κι αν δεν είναι δόκιμες αυτές οι εκφράσεις, εγώ δεν συμφωνώ μαζί τους. Όμως η ουσία αυτό πρέπει να είναι, γιατί το ΚΚΕ το ξέρετε πολύ καλά έχει εκφράσει την αμέριστη αλληλεγγύη του σε όλους αυτούς που έχουν μεταναστεύσει και θεωρεί ότι ο αγώνας μας είναι κοινός. Είναι και αγώνας δικός μας, ο αγώνας που κάνουν και στις χώρες που βρίσκονται είτε είναι εδώ οι νέοι είτε βρίσκονται σε άλλες χώρες της Ευρώπης και σε όλο τον κόσμο.

902.gr

ο Δάσκαλος για την Έλλη Παπά κ τον Γιό της:

Ρωμύλος Αυδής:

Η 'χαριστική βολή' της Έλλης Παπά... 

Γυρίζω την κομμουνιστική μνήμη μου ένα αιώνα πίσω. Φτώχεια, εκμετάλλευση, πείνα και δυστυχία, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, απεργίες, αστυνομική βία, συλλήψεις. 

Τι έχει αλλάξει ένα αιώνα αργότερα; Τίποτα. 

Ας έχουμε το τρανταχτό παράδειγμα της κυβέρνησης του βουνού.

Κάθε ιστορικό γεγονός, ο μελλοντικός ερευνητής πρέπει να το τοποθετεί στο συγκεκριμένο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής του. 

Δεν επιτρέπεται να κρίνεται με σημερινά κριτήρια. Ευτυχώς, 

εκείνη την εποχή δεν υπήρχε facebook. Η μη εξέταση ιστορικών γεγονότων έξω από το πλαίσιο της εποχής του είναι βολουνταρισμός-δηλαδή μια θεώρηση κατά το δοκούν ενός εκάστου. Ο βολουνταρισμός είναι η μονομερής θεώρηση της Ιστορίας, η οποία πολλές φορές αποδείχνεται και προσοδοφόρος.

Είναι το πιο εύκολο πράγμα: να μην έχεις σχέση με το μαρξισμό ή να έχεις μια ‘επιδερμική’ γνωριμία και μερικές δεκαετίες αργότερα υπό τους ήχους μουσικής, την επήρεια του κράσου και τη συνοδεία καπνοπαρασκευασμάτων να κάθεσαι στον καναπέ σου και να βγάζεις φιρμάνια αυθαιρεσίας.

Πριν συνεχίσω θέλω να καταθέσω την άποψή μου. Εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι η Έλλη Παπά, κακώς υπεδείχθη για σύνδεσμος του Νίκου Μπελογιάννη. Διέθετε μεν ηρωισμό, αποφασιστικότητα, αντοχή σε βασανιστήρια, αλλά η μετέπειτα στάση της δεν δικαίωσε αυτόν που την υπέδειξε για τη συγκεκριμένη κομματική αποστολή.

Περιγράψαμε στην αρχή αυτού του σημειώματος τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή.

 Βία παντού. Φτώχεια και βία. 

Το να είσαι κομμουνιστής, ακόμα και σήμερα, είναι μια βαριά επιλογή. Δεν είναι εύκολο πράγμα. Όπως δεν είναι εύκολη και η δράση του ΚΚΕ. 

Κι αν σήμερα έχουν αλλάξει οι συνθήκες δράσης του και νόμιμα πλέον δρα, βλέπουμε τον αποκλεισμό του από τα ΜΜΕ, τις διώξεις των συνδικαλιστικών στελεχών του κ.α. 

Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε τον τρόπο δράσης ενός κομμουνιστικού κόμματος σε συνθήκες παρανομίας. Απλά, να θυμίσω ότι σε τέτοιες συνθήκες δρα με ‘τριάδες’. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια των συνελεύσεων. Για πέντε ‘τριάδες’-για παράδειγμα-χρειάζονται τέσσερις ‘κρίκοι’. Πολλές φορές οι ‘κρίκοι’ είναι διαφορετικά πρόσωπα. Αν ‘έσπαγε’ ο κρίκος άλλοι δυο κομμουνιστές έμπαιναν σε περιπέτειες. Έτσι λειτουργούσε το Κόμμα σε συνθήκες παρανομίας. 

Το ‘χτύπημα’ της Ασφάλειας μπορεί να προερχόταν: από προδοσία κάποιου που έσπασε στα βασανιστήρια. Από ‘εισβολή’ στο Κόμμα κατόπιν εντολής της Ασφάλειας, όπως την εποχή του Μανιαδάκη. Από ένα τυχαίο γεγονός, να πέσει δηλαδή ο κρίκος πάνω στην Ασφάλεια εντελώς τυχαία.

 Με δεδομένη λοιπόν τη λειτουργία του Κόμματος σε συνθήκες παρανομίας, ήταν εξαιρετικά δύσκολη και η επικοινωνία των στελεχών του. Ειδικά, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι η Ασφάλεια είχε αρχίσει, με υπόδειξη των Αμερικάνων, να χρησιμοποιεί αναβαθμισμένες μεθόδους παρακολούθησης. 

Ήδη είχαν αρχίσει οι φωτογραφίες των καταζητούμενων στελεχών του ΚΚΕ να ‘διακοσμούν’ τους τοίχους σε διάφορες φτωχογειτονιές ή όπου αλλού υπέθεταν ότι μπορεί να κρυφτεί ένα καταζητούμενο στέλεχος του ΚΚΕ. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το κυνηγητό των κομμουνιστών γινόταν υπό την άμεση εποπτεία των αμερικάνων πρακτόρων.

Δεν ήταν της ίδιας βαρύτητας το χτύπημα στον κομματικό μηχανισμό του Μανιαδάκη κι αυτό της σύλληψης του Νίκου Μπελογιάννη, από την άποψη ότι είχε προηγηθεί η δυσάρεστη εξέλιξη του Δεκέμβρη του ’44 κι ύστερα η έκβαση του ταξικού αγώνα το ’46-49. 

Βάρυνε πολύ η απογοήτευση από τις δυσμενείς εξελίξεις, και εκτός από τους καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα πληροφοριοδότες, 

ένας μεγάλος πλήθος κόσμου βρισκόταν υπό την επήρεια του φόβου και φρόντιζε να τον απομακρύνει δίνοντας πληροφορίες.

Όλη αυτή η κατάσταση διογκωνόταν από το ανώμαλο εσωκομματικό γεγονός μιας αντιζαχαριαδικής κι αντισταλινικής υστερίας.

 Ας δούμε ένα εκτενές απόσπασμα απ’ όσα γράφει η ίδια, όπως δημοσιεύτηκε σε απάντηση του Μάκη Μαΐλη στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 6ης Δεκέμβρη 2009.

Γράφει η Ελλη Παππά: «Δεν ήταν εύκολο να είσαι μέλος του ΚΚΕ στα χρόνια του σταλινισμού - εκτός κι αν επιδίωξή σου ήταν "να ανέβεις" στην κομματική ιεραρχία. Προϋποθέσεις αυτής της ανόδου ήταν, πρώτον, να έχεις αυτή τη φιλοδοξία, δεύτερον, να κλείνεις τα μάτια και τα αυτιά σε όσα στραβά ή απαράδεκτα ή και ύποπτα διαπίστωνες. Με άλλα λόγια, να συμπεριφέρεσαι σύμφωνα με το ιησουιτικό δόγμα (...) και όπως αντιδρά ένα πτώμα σε όσα έβλεπες αν δεν ήσουν εκ κατασκευής τυφλός.

(...) Κάθε φορά που διαπίστωνα κάτι στραβό κι ανάποδο βρισκόμουν σε σύγκρουση με το γενικότερο πνεύμα του Κόμματος, με αυτό που συνοπτικά άκουγε στο γενικότατο όρο "κομματικότητα"»!

Η Ελλη Παππά υπήρξε στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ. 

Προφανώς, εννοεί ότι δεν ισχύουν και για την ίδια όσα γράφει παραπάνω.

Ο Μπελογιάννης και ο Πλουμπίδης ήταν ανώτατα στελέχη. 

Εννοεί ότι είχαν ως «επιδίωξη την άνοδο στην κομματική ιεραρχία» και ότι για να την επιτύχουν «έκλειναν τα μάτια και τα αυτιά σε όσα στραβά και απαράδεκτα ή και ύποπτα διαπίστωναν»; 

Οτι συμπεριφέρονταν «σύμφωνα με το ιησουιτικό δόγμα, αντιδρώντας όπως αντιδρά ένα πτώμα και ότι ήσαν εκ κατασκευής τυφλοί»;

Προφανώς δεν τα εννοεί ούτε γι' αυτούς. Τότε; 

Από άλλη «κοιλιά» βγήκαν αυτοί, όχι του ΚΚΕ; 

Ακόμα: Τα δεκάδες μέλη της ΚΕ και του ΠΓ, που έχυσαν το αίμα τους, ήταν εκ ...κατασκευής (!) τυφλοί;

Από το 1941 μέχρι τα μέσα του 1950, η ΚΕ του ΚΚΕ απαρτίστηκε συνολικά από 74 στελέχη. 

Από αυτούς τους συντρόφους, οι 23 εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς και από τις ελληνικές κυβερνήσεις ή σκοτώθηκαν στον εμφύλιο ή δολοφονήθηκαν:

Αναστασιάδης Στέργιος, Αραμπατζής Νίκος, Βασιλειάδης Αρίστος, Γαμβέτας Κώστας, Γκιουζέλης Στέφανος, Δημητρίου Γιώργης, Ερυθριάδης Γιώργης, Ζαγουρτζής Νίκος, Ζέβγος Γιάννης, Καββαδίας Βαγγέλης, Καλοδίκης Σπύρος, Κιαπές Ηλίας, Κτιστάκης Βαγγέλης, Λαζαρίδης Κώστας, Μαρκεζίνης Βασίλης, Μουζενίδης Αδάμ, Μπελογιάννης Νίκος, Παπαρήγας Μήτσος, Πλουμπίδης Νίκος, Τιμογιαννάκης Παναγιώτης (συνωνυμία με τον Π. Τιμογιαννάκη, ο οποίος πέθανε πολύ αργότερα), Τσιτήλος Γιώργης, Φαρμάκης Κώστας, Χατζήμαλης Κώστας.

Από τα υπόλοιπα 51 στελέχη, 

ένας μεγάλος αριθμός καταδικάστηκαν σε θάνατο, οι θανατικές ποινές δεν εκτελέστηκαν, όμως έμειναν στις φυλακές 10 - 15 χρόνια, όπως και η Ελλη Παππά.

Επιπλέον, με εξαίρεση τους Δ. Γληνό και Γ. Σιάντο, που πέθαναν από φυσικά αίτια (1943 και 1947, αντιστοίχως), πολλοί από τους παραπάνω 51 πέρασαν σχεδόν απ' όλες τις φυλακές και τις εξορίες και πριν από τον πόλεμο. Τον Νίκο Ζαχαριάδη έκλεισαν στα κάτεργα του Μεταξά επί 5 χρόνια.

Αυτά είναι ελάχιστα από τις περγαμηνές και τα ολοκαυτώματα του ΚΚΕ. Και έγιναν όλοι τους ολοκαύτωμα «χωρίς ανταλλάγματα και εξαργυρώσεις», όπως η ίδια γράφει για τον εαυτό της.

Υπήρξαν άραγε και στελέχη, τότε και αργότερα, που μπορεί να έκλειναν τα μάτια σε στραβά; 

Ασφαλώς υπήρξαν. 

Στελέχη με μικροαστική ψυχολογία, απ' αυτή που διαχέεται μπόλικη στην κοινωνία μας και βρωμίζει το ατόφιο εργατικό στοιχείο, καθώς και άνθρωποι αντιφατικοί. 

Ομως, τελικά, εκείνο που χαρακτηρίζει το ΚΚΕ είναι η ανιδιοτελής προσφορά.

Επομένως, πράγματι δεν ήταν εύκολο να είναι κανείς μέλος του ΚΚΕ (όπως δεν είναι και σήμερα), όχι όμως εξαιτίας αυτών που γράφει η Ελλη Παππά.

Προκύπτει, επίσης, ότι η έννοια της κομματικότητας, την οποία η ίδια λοιδορεί, δεν έχει μόνο πολύ βαθύ περιεχόμενο, αλλά και ότι εκπληρώνεται μέχρι και τη στιγμή που ο κομμουνιστής θα αφήσει τη ζωή. 

Αρα η κομματικότητα είναι πολύ συγκεκριμένη και όχι «γενικότατος όρος».

Στην ίδια επιστολή, η Ελλη Παππά συνεχίζει:

«Οσο ωριμάζεις, αρχίζεις να πιστεύεις πως η παρέμβασή σου για πράγματα και καταστάσεις που γνωρίζεις καλά - και από πρώτο χέρι - μπορούν να βοηθήσουν το Κόμμα να αποφύγει τις κακές - έως και ολέθριες - συνέπειες που μπορεί να έχει η κακή του πληροφόρηση, πράγμα όχι σπάνιο και μάλιστα σε συνθήκες παρανομίας και διωγμών». «Εκεί αρχίζει η σύγκρουση που εσύ, μέσα στην καλή σου πίστη και στο ότι ενέργησες στα πλαίσια του καταστατικού, δεν μπορούσες να προβλέψεις. Από κει και πέρα αντιμετωπίζεις ποινές, αντιπαλότητες, εχθρότητες, ακόμη και εμπάθειες και μίση...».

Η ταξική πάλη είναι πολύ σκληρή.

 Και πρέπει αυτό το χαρακτηριστικό της να το παίρνει κανείς πολύ σοβαρά υπόψη του, όταν κρίνει πρόσωπα και γεγονότα. 

Δεν μπορεί όμως κανείς να δεχτεί ότι των άλλων είναι καρύδια και βροντούν, ενώ τα δικά της είναι σύκα!

Οπως η Ελλη Παππά

 έκανε παρεμβάσεις στην καθοδήγηση του ΚΚΕ, πιστεύοντας ότι με αυτές θα βοηθήσει το Κόμμα να αποφύγει αρνητικές συνέπειες, 

έτσι έκαναν και άλλοι κομμουνιστές, πιστεύοντας ότι θα βοηθήσουν το Κόμμα.

 Σε συνθήκες μάλιστα παρανομίας και διωγμών που μπορούσε να υπάρχει και κακή πληροφόρηση, όπως η ίδια αναγνωρίζει.

 Οταν άλλοι έκαναν καταγγελίες, ήταν «σταλινικοί», ύποπτοι, αριβίστες! Οταν όμως κατάγγελλε εκείνη, όλα ήταν μέλι γάλα!...

Βεβαίως υπήρξαν (κακώς) παρεμβάσεις σε βάρος του Ν. Πλουμπίδη, αλλά και η Ελλη Παππά είχε καταγγείλει άλλους ως πράκτορες του εχθρού (για παράδειγμα, την Ρόζα Ιμβριώτη)! 

Αν το ΠΓ υιοθετούσε τις καταγγελίες της, αρκετοί θα είχαν διαγραφτεί με το στίγμα του πράκτορα!

Η Ελλη Παππά δεν έβγαλε σωστά συμπεράσματα από την πορεία του ΚΚΕ. 

Εβγαλε τα εντελώς αντίθετα από εκείνα που βγαίνουν, αν μελετηθεί διαχρονικά από ταξική εργατική σκοπιά η στρατηγική και η λειτουργία του ΚΚΕ μέχρι σήμερα.

Καμιά μαρτυρία 

δεν αποτελεί ιστορική πηγή, εκτός κι αν διασταυρώνεται: με επίσημα κομματικά ντοκουμέντα ή αν συνοδεύεται από άλλες προσωπικές μαρτυρίες οι οποίες να επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.

Έτσι λοιπόν η Έλλη Παπά, η οποία υπήρξε μέλος του Γραφείου της ΚΟΑ, 

ωθούμενη: από την πίκρα της για το προσωπικό και οικογενειακό της δράμα με το Νίκο Μπελογιάννη και από τον αντιζαχαριαδισμό κι αντισταλινισμό της εποχής,

 με την μετέπειτα στάση ζωής της έδωσε τη χαριστική βολή στο Νίκο Μπελογιάννη. 

Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το γιο τους Νίκο. Ούτε ένα ευχαριστώ στο ΚΚΕ, για όσα πρόσφερε για τη λειτουργία του Μουσείου ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ. Μέχρι τον Μετζικόφ και την τελευταία αρμόδια του αστικού κοινοβουλίου ευχαρίστησε. 

Αλλά μια κουβέντα για το ΚΚΕ, το οποίο πρόσφερε στον πατέρα του την ηθική δύναμη να χαμογελάει σ’ όλη τη διάρκεια της δίκης και να κατηγορεί τους κατηγόρους του, δεν βρήκε να πει. 

Έτσι τίμησε τον πατέρα του.

Η ‘χαριστική βολή’ όμως της Έλλης Παπά, δεν ακούμπησε τον Ήρωα του Παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Εξοστρακίστηκε και πλήγωσε θανάσιμα την ίδια και το παιδί τους.

 Πλήγωσε και τον αντικομμουνισμό, ο οποίος νόμισε ότι θα σπεκουλάρει και θα έχει οφέλη από την τραγική εξέλιξη του Μπελογιάννη και του Πλουμπίδη. 

Η δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη έγινε παγκόσμιο σημείο αναφοράς, όσων ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΑΝ.

Νίκο Μπελογιάννη, τζούνιορ. 

Μην τολμήσεις να ξαναπιάσεις στο στόμα σου τον πατέρα σου ή τον Πλουμπίδη. Απλά, θυμήσου τα λόγια του Πλουμπίδη, μιας κι η μάνα σου έκανε πως δεν τα κατάλαβε. 

Και κάτι τελευταίο. 

Ο πατέρας σου, Νίκο τζούνιορ, δεν αγωνίστηκε για κάποια αόριστη δημοκρατία, αλλά για τη Λαϊκή Δημοκρατία. Κι αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο του, διάβασε τουλάχιστον προσεχτικά τη δήλωση Τασιούλα. Για την ‘αόριστη’ δημοκρατία προσπαθήσατε εσύ κι η μάνα σου να παραχαράξετε τη στάση ζωής και του πατέρα σου και της γιαγιάς σου.

για Τους Εργαζόμενους του Χεριού και του Πνεύματος:

 Παρουσιάζουμε δύο σ. τις Ευχές τους για την Χρονιά που Έρχεται: 

(Συμπάθιο !!  έχουμε και Μεις τις προτιμήσεις Μας )

Νίκος Βουρτσάνης:

Κ Α Λ Η    Χ Ρ Ο Ν Ι Α !!!

Το σημαδιακό 2017 να τιμήσει το ένδοξο 1917 με ένταση της ταξικής πάλης, σταθερά στο δρόμο που χαράχτηκε τότε.....

 Ρωμύλος Αυδής :

Εύχομαι σε όλους κι όλες 
ΚΑΛΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ...
Με πολλή αντοχή στις δυσκολίες, χωρίς κάλους στον κώλο μας από τα πληκτρολόγια...
Να μην μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας,από τις πορείες,τις συγκεντρώσεις, τις διαμαρτυρίες....
Ν' ανθίσουν οι καρδιές ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ, ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ...
Ν' αδειάσει το είναι μας από το φθόνο και το κουτσομπολιό.

Καλή ΖΩΗ για τα Παιδιά και τα εγγόνια μας...

Μ' ένα βιβλίο πάντα δίπλα μας....

Και το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ 

στην καρδιά μας, να μας καθοδηγεί.

...............................

kαι 

Μήνυμα του ΚΚΕ στο λαό για τη νέα χρονιά

Το ΚΚΕ εύχεται καλή και αγωνιστική χρονιά στους εργατοϋπαλλήλους, στους ανέργους, στους αυτοαπασχολούμενους, στους φτωχούς αγρότες, στους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, στους πρόσφυγες και μετανάστες, που ζουν ή παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας.

Το 2017, που ξεκινάει με νέα βάρη για το λαό μας, μπορεί να αφήσει ένα ισχυρό αποτύπωμα στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, οικοδόμησης της κοινωνικής συμμαχίας, ισχυροποίησης του ΚΚΕ, για να ανοίξει ο δρόμος για ένα καλύτερο αύριο για το λαό μας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και τα άλλα κόμματα του συστήματος, παρά τις μεταξύ τους διαφωνίες για την κυβερνητική καρέκλα, καλλιεργούν στο λαό την ψεύτικη προσδοκία ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας θα βάλει δήθεν τέλος στις θυσίες του λαού, θα ανακόψει την πορεία επιδείνωσης της ζωής του.

Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Ακόμη και αν υπάρξει κάποια ανάκαμψη, θα είναι για τα κέρδη των λίγων, θα είναι αβέβαιη, γιατί οι ίδιες οι εξελίξεις στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή οικονομία είναι δυσοίωνες. Πάνω απ' όλα θα είναι μια ανάκαμψη που όχι μόνο δεν θα αναπληρώσει τις τεράστιες απώλειες για το λαό, αλλά και θα συνοδευτεί με νέα μέτρα, «ματωμένα» πλεονάσματα, διαρκείς «κόφτες» εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Ο καπιταλισμός δεν γεννά μόνο κρίσεις, φτώχεια και ανεργία, αλλά και πολέμους. Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε ισχυρά κράτη και περιφερειακές δυνάμεις για τις πρώτες ύλες και τους δρόμους μεταφοράς, φέρνουν πιο κοντά την απειλή ενός πιο γενικευμένου πολέμου.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμμετέχει ενεργά σε όλους τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς. Μαζί με τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, καθησυχάζει τον ελληνικό λαό ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ είναι παράγοντας «ειρήνης και ασφάλειας στην περιοχή». Έχει νομιμοποιήσει στο Αιγαίο την παρουσία του ΝΑΤΟ, το οποίο δεν αναγνωρίζει θαλάσσια σύνορα και ενθαρρύνει την επιθετική στρατηγική της Τουρκίας. Την ίδια στιγμή, στο άλυτο, για 42 χρόνια, πρόβλημα εισβολής - κατοχής στην Κύπρο, προτείνουν ως λύση την ντε φάκτο διχοτόμηση, μέσω ενός νέου σχεδίου τύπου «Ανάν».

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις για να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή πάλη κι αλληλεγγύη, για να υπάρχει πραγματική ανακούφιση του λαού, ανάκτηση των απωλειών, ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.

Προετοιμάζει το 20ό Συνέδριό του, που θα διεξαχθεί την άνοιξη του 2017, με τη φιλοδοξία να γίνει πιο ισχυρό, πιο ικανό στην ανάπτυξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος και την προώθηση της συμμαχίας των λαϊκών στρωμάτων σε κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής με το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό είναι ακόμα πιο επιτακτικό στις σημερινές συνθήκες, που όλα είτε μοιάζουν ακίνητα είτε κινούνται με αργούς ρυθμούς.

Σήμερα υπάρχουν πλούσια πείρα στο λαό και περισσότερες αποδείξεις για να δει ότι καμία κυβέρνηση που υπηρετεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, δεν μπορεί να βάλει τέλος στα μεγάλα αδιέξοδα.

Αυτό που χρειάζεται είναι ο λαϊκός αγώνας για τα οξυμένα προβλήματα να βλέπει μπροστά, να μην εγκλωβίζεται στις συμπληγάδες της κυβερνητικής εναλλαγής αντιλαϊκών κυβερνήσεων και μιας ουτοπικής δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης του συστήματος. Να ωριμάζει η σκέψη, η συζήτηση, ο προβληματισμός για το ότι το σημερινό εκμεταλλευτικό σύστημα που, παρά τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, αναγκάζει τους λαούς να ζουν στη βαρβαρότητα, δεν μπορεί να είναι το μέλλον της ανθρωπότητας.

Στη θέση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας κι εξουσίας, της οικονομίας της αναρχίας και του κέρδους για τους λίγους, πρέπει να μπει η κοινωνική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, η παραγωγή για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.

Με το βάρος αυτής της ευθύνης, το ΚΚΕ συνεχίζει ακόμη πιο αποφασιστικά για να ανταποκριθεί με επιτυχία στα καθήκοντα της εποχής, για την υπόθεση του σοσιαλισμού, που σήμερα, 100 χρόνια μετά την «έφοδο στον ουρανό» -τη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917- είναι περισσότερο αναγκαίος και επίκαιρος από ποτέ.

ΕΝΑΣ -απ τους πολλούς-: που ΔΕΝ ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΕ τις Αντιστασιακές Του Περγαμηνές:

Ρωμύλος Αυδής :

ΠΑΝΤΑ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Αυτές τις μέρες κάθε χρόνο αναμοχλεύονται οι προσωπικές μνήμες από τα τρομερά γεγονότα εκείνης της σημαντικής περιόδου. 
Κι αναπολώ εκείνες τις μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο με κάθε λεπτομέρεια. 

Από κείνη τη μέρα που μας ‘απόλυσαν’ από το 517 ΤΠ στη Δράμα και μαζί με το Νίκο Ζιώτη, τον Ηλία Αγγέλικα και το Γιάννη Μαράκη πήραμε το δρόμο της επιστροφής. 
Ίσα που προλάβαμε να σφίξουμε στην αγκαλιά μας τη μάνα μας, να κάνουμε ένα μπάνιο και να πάμε εκεί που χτυπούσε τότε η καρδιά της Ελλάδας-στις Σχολές μας.

Κάνοντας μια αποτίμηση της δράσης μου συνολικά μπορώ να είμαι περήφανος για πολλά πράγματα, 

παρά τις χτυπητές προσωπικές αδυναμίες μου. 

ΔΕΝ ΕΞΑΡΓΥΡΩΣΑ
τις αντιστασιακές μου περγαμηνές. 

Πώς να ‘εξαργυρώσεις’ το αυτονόητο; 
Την ‘εθελοντική’ και πανανθρώπινη υποχρέωση που έχει ο κάθε άνθρωπος, όταν θέλει να λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ. 
Το καθήκον να παλεύει συλλογικά για την Ελευθερία, το Ψωμί και την Παιδεία. 
Πώς να τα βάλεις αυτά τα τρία σε μια σειρά προτεραιότητας; 
Το ένα προϋποθέτει το άλλο.

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. 
Αυτό το σύνθημα αντηχούσε εκείνες τις μέρες όχι μόνο στην Αθήνα, την Ελλάδα, αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. 
Έφτασε μέχρι την Τιέρα ντι Φουέγκο, κάνοντας τα λιαζόμενα στις ακτές της ιγκουάνα της αφουγκραστούν τη βουή του και να οσμιστούν το αίμα που έρεε. 

Μα έφτασε και στην πιο ψηλή κορφή του βουνού απ’ όπου ο Μπολιβάρ έβλεπε το μέλλον της Ανθρωπότητας. 
Μέχρι την υγρή σκοτεινή φυλακή που έριξαν το Ρήγα Φεραίο και τον Καύκασο, όπου ο Δίας είχε τιμωρήσει τον Προμηθέα γιατί έδωσε το φως, εκεί που ανήκε, στον άνθρωπο. 
Το σύνθημα αυτό έμεινε στο Πάνθεον της Ιστορίας των συνθημάτων των αγωνιζόμενων μαζών για ένα καλύτερο αύριο.

Η αστική προπαγάνδα εντέχνως αναφέρεται 
στη –δήθεν- γενιά του Πολυτεχνείου, περιορίζοντάς την μόνο στους ‘επώνυμους’ πρωτοστάτες της κορύφωσης της αντιδικτατορικής πάλης. 
Σκόπιμα η αστική δημοσιογραφία, 
αυτή η ελεεινή κάστα υψηλόμισθων ουρακοτάγκων, προβάλλει την ‘προσωπικότητα’, την ‘επωνυμία’. 

Είναι εμπορικό αυτό και πουλάει. Αποκρύπτει όμως το ρόλο των ΜΑΖΩΝ, ως απαραίτητο υποκείμενο της κοινωνικής δράσης. 

Εδώ και δεκαετίες προβάλλει τους ‘επώνυμους’ προκειμένου μ’ αυτό το δόλιο τρόπο 
να αμαυρώσει και ν’ ακυρώσει 
εν δυνάμει τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, γνωρίζοντας εκ των προτέρων που θα οδηγούσε η ακολουθούμενη 
ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. 

Άρα, ορίστε η μήτρα της θεωρίας ΟΛΟΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΙΝΑΙ. 

Και σαν να μην έφτανε αυτό ήρθε και φώλιασε στα σχολεία μια ‘εκπαιδευτική’ ρουτίνα, μια αγγαρεία στην απόδοση τιμής στα συγκλονιστικά γεγονότα του Πολυτεχνείου. 

Το δε αποκορύφωμα της ξεφτίλας και του ξεπεσμού είναι τα τρισάγια κι η παρουσία στις καταθέσεις στεφάνων ισχυρής παπαδοκρατίας και ξεπουλημένων πολιτικών που ακολουθούν στην πράξη την εντελώς αντίθετη πολιτική από τα οράματα που είχαν οι δεκάδες χιλιάδες ‘αγνώστων’ που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα μιας ολιγάριθμης επώνυμης ελίτ,
 μεταξύ των οποίων κι ο γράφων.

 "Έξω οι Αμερικάνοι" και "Κάτω ο ιμπεριαλισμός" είναι δυο από τα συνθήματα 
που αντανακλούσαν τον αντιαμερικανισμό του ελληνικού λαού, 
όχι μόνο γιατί επέβαλαν την δικτατορία των συνταγματαρχών. 
Αλλά και γιατί ήταν νωπά ακόμα τα αίματα στο Προεδρικό μέγαρο στην πρωτεύουσα της Χιλής,
 ο βρώμικος πόλεμος στο Βιετνάμ είχε φτάσει στην κορύφωσή του, όπως και τα τραγικά γεγονότα στη γειτονική Ταϋλάνδη. 

Παντού στον κόσμο η αμερικάνικη επέμβαση άφηνε πίσω της ότι είχε αφήσει ο Χίτλερ. 
Φωτιά, καταστροφή και αίμα αθώων.

Είναι γνωστό τι ακολούθησε την επάνοδο στην άσκηση της αστικής εξουσίας από τους πολιτικούς της υπαλλήλους. 
Ξεπούλημα κάθε πλουτοπαραγωγικής πηγής στην εγχώρια και διεθνή ολιγαρχία,
 απογύμνωση από κάθε συλλογική αξία και ηθική, ανεργία αντί για δημιουργία θέσεων εργασίας. 

Όμως το πιο οδυνηρό είναι η καλλιέργεια της ιδέας ότι πρέπει να μειωθούν οι ατομικές και συλλογικές απαιτήσεις, για να σωθεί η χώρα, 
δηλαδή τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, ντόπιων και ξένων. 
Άρα, οι εργαζόμενοι, οι δημιουργοί του πλούτου, θα πρέπει να μειώσουν στο ελάχιστο τις απαιτήσεις τους, τα δε αστικά κόμματα 
θ’ αναλάβουν να διαχειριστούν την φτώχεια, ήτις συνεχώς αυξάνεται και διευρύνεται 
περικλείοντας όλο και τα περισσότερα τμήματα του πληθυσμού.

Ο εθελοντισμός είναι μια παλιά έννοια. Εθελοντής αιμοδότης, δότης ζωτικών ανθρώπινων οργάνων, εθελοντής πυροσβέστης. 

Μόνο που επί ΠΑΣΟΚ, 
αυτής της κοινωνικής σαπίλας που δεν άφησε τίποτα όρθιο στο διάβα της,
 απόκτησε τη σημερινή της έννοια:
 εθελοντισμός, ώστε να επιτευχθούν δυο στόχοι. 
Να ειδοποιηθούν τα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη και τα άλλα λαμόγια της αστικής τάξης το μόχθο χιλιάδων εθελοντών, 
όπως έγινε την περίοδο της Ολυμπιάδας 
και δεύτερον, 
να περάσει η αστική τάξη στους εργαζόμενους την ιδέα της συλλογικής τύψης για ένα μεγάλο μέρος από την ασκούμενη πολιτική της. 

Όταν η κυρία τάδε, σύζυγος μεγαλοεπιχειρηματία, 
η κυρία δείνα σύζυγος μεγαλοεφοπλιστή, με την άμεση αρωγή της δημόσιας τηλεόρασης
 κάθε τρεις και λίγο μας καλούν να συνεισφέρουμε και να συνδράμουμε το ‘φιλανθρωπικό’ τους έργο για διάφορες ευαίσθητες κοινωνικά ομάδες του πληθυσμού, 
τι άλλο κάνουν από το να αποκρύψουν την απουσία κρατικής μέριμνας του αστικού τους κράτους, δημιουργώντας τύψεις στους ‘άκριτους’ πλέον νεοέλληνες; 

Ποντάρουν στην υπάρχουσα ακόμα ‘καλή καρδιά’ και τη ‘λύπηση’, 
ώστε μέσα από την εθελοντική
 -και άνευ οικονομικού ορίου συμμετοχή, φτάνει κι ένα απλό SMS- 
να διαφυλάξουν και ν’ αυγατίσουν τα κεκτημένα τους.

Η Παιδεία είναι μια ευρύτατη διττή έννοια. 

Περιλαμβάνει και την ατομική Παιδεία που ο κάθε ένας οφείλει να αποκτήσει μέσα από τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, 
αλλά και τη συλλογική της ιδιότητα της αλληλεγγύης, του συλλογικού αγώνα, 
της προσωπικής αξιοπρέπειας. 

Μόνο ο σωστός συνδυασμός αυτών των δύο αγαθών της Παιδείας θα βελτιώσει την ποσότητα και την ποιότητα του Ψωμιού που έχει ανάγκη το σπίτι κάθε εργαζόμενου. 
Η Ελευθερία τέλος είναι η ‘ελεύθερη’ επιλογή μιας ή και των δυο ιδιοτήτων της Παιδείας ή η παντελής άρνησή τους.