ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
Η εμπλοκή της χώρας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια οδηγεί το λαό σε μεγάλες περιπέτειες
Εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, σε εκδήλωση των Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στις σχολές Οικονομικού, Πολιτικού και Τουρκικών Σπουδών του ΕΚΠΑ
Η αντιπαράθεση για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των αγωγών αναβαθμίζεται, «πέφτουν κορμιά» για το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, αλλά και για την περιβόητη «πράσινη ανάπτυξη», για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, στο όνομα των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής.
Προστίθενται νέα ζητήματα στην ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση για τον έλεγχο των αγορών, την επικράτηση και την αξιοποίηση της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, της Ρομποτικής, των δικτύων 5G. Γίνεται πιο γρήγορη η κούρσα των νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων, περιλαμβανομένης και της πυρηνικής τεχνολογίας, που τροφοδοτείται και μετά την ακύρωση της Συμφωνίας για τα πυρηνικά όπλα μέσου βεληνεκούς.
Ο καπιταλισμός έχει ξεπεράσει τα ιστορικά του όρια, γίνεται πιο αντιδραστικός και επικίνδυνος. Δίπλα στην ανεργία και τη φτώχεια, την προσφυγιά και τη μετανάστευση, την εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, την ανατροπή των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων που ζούμε, σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής «ειρήνης» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, προβάλλουν οι εγκληματικές ευθύνες του συστήματος για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Αξιοποιεί τις βαριές συνέπειες της αντεπανάστασης και της ανατροπής του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και προσπαθεί να υποβαθμίσει τις κατακτήσεις, τα επιτεύγματα της εργατικής εξουσίας, την υπεροχή της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού, την επίλυση προβλημάτων που μαστίζουν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, όπως η εξασφάλιση του δικαιώματος της εργασίας για όλους, οι δωρεάν και αναβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας και η υψηλού επιπέδου μόρφωση, η επέκταση του ελεύθερου χρόνου και η δημιουργική αξιοποίησή του.
Οι αστικές δυνάμεις προσπαθούν να αποκρύψουν την προσφορά της Σοβιετικής Ενωσης, του σοσιαλισμού στην πάλη των λαών, στη διεθνιστική αλληλεγγύη, στην υπόθεση της υπεράσπισης της ειρήνης, καταφεύγουν σε ύπουλο ή χυδαίο αντικομμουνισμό.
Οι εξελίξεις στο μέτωπο της Συρίας
Ποια είναι η αιτία που κρύβει η αστική απολογητική;
Η αιτία είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και ο πυρήνας του, τα μονοπώλια, που προσβλέπουν στον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των αγορών, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων, Ενέργειας, οι γεωστρατηγικές στοχεύσεις. Αυτή είναι η βάση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, στον οποίο εμπλέκονται οι αστικές τάξεις, καπιταλιστικά κράτη, συμμαχίες μονιμότερες ή προσωρινές.
Η αιτία του πολύχρονου πολέμου στη Συρία δεν ήταν ο «εκδημοκρατισμός» της χώρας. Αυτό είναι το πρόσχημα για την προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Ο αμερικανοΝΑΤΟικός ιμπεριαλισμός και η ΕΕ δεν έχουν δημοκρατικές ευαισθησίες, συνεργάζονται με πολύ αντιδραστικά καθεστώτα για τα δικά τους συμφέροντα.
Ο στόχος τους ήταν και παραμένει ο έλεγχος της Συρίας, των πλουτοπαραγωγικών της πηγών, η αξιοποίηση της στρατηγικής της θέσης, και στο περιβάλλον αυτό εκδηλώθηκε η αναμέτρηση για το πέρασμα των ενεργειακών αγωγών: Του αγωγού φυσικού αερίου που χαράχτηκε με συναπόφαση του Ιράκ, του Ιράν και της Συρίας για να φτάσει το ιρανικό φυσικό αέριο προς τη Δυτική Ευρώπη, τον οποίο στήριξε η Ρωσία, και του αγωγού που στήριζαν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, από το Κατάρ, τη Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, τη Συρία και την Τουρκία, που θα τροφοδοτούσε τις ευρωπαϊκές αγορές με φυσικό αέριο από τις πηγές του Κατάρ.
Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία οργάνωσαν, εκπαίδευσαν και χρηματοδότησαν τις μονάδες των τζιχαντιστών. Ο ISIS ηττήθηκε από τις συριακές δυνάμεις με τη στήριξη της Ρωσίας, του Ιράν και της «Χεζμπολάχ» του Λιβάνου, που έχουν τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή, και θα ήλπιζε κάποιος πως ο πόλεμος οδηγείται στο τέλος του. Αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται και η χώρα διαμελίζεται.
Η Τουρκία προχώρησε στις στρατιωτικές επιχειρήσεις «Ασπίδα του Ευφράτη» το 2016 και «Κλάδος Ελιάς» το 2018, ελέγχοντας το 10% των συριακών εδαφών, και πρόσφατα πραγματοποίησε τρίτη εισβολή με την επωνυμία «Πηγή Ειρήνης» στη Βορειοανατολική Συρία, όπου ζουν κουρδικοί πληθυσμοί, στο όνομα της δημιουργίας «ζώνης ασφαλείας» στα τουρκοσυριακά σύνορα.
Η νέα τουρκική επίθεση έγινε με την έγκριση των ΗΠΑ και της Ρωσίας, με τη στήριξη του ΝΑΤΟ, που διαμόρφωσε το έδαφος, θέτοντας το ζήτημα πως «η ασφάλεια του τουρκικού κράτους κινδυνεύει από την τρομοκρατία», «φωτογραφίζοντας» τις κουρδικές οργανώσεις, τις «Μονάδες Προστασίας του Λαού», το YPG.
Βγαίνουν πολύ σημαντικά συμπεράσματα. Οι κουρδικές οργανώσεις, που υλοποιούσαν από καιρό σχέδιο αυτονόμησης των περιοχών όπου κατοικούν, ανέπτυξαν ισχυρές σχέσεις με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, εξοπλίστηκαν από τις ΗΠΑ, αλλά η πράξη έδειξε πως ο κουρδικός πληθυσμός βρέθηκε ανάμεσα σε σκληρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, μόνος του, στο έλεος των τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Οι ΗΠΑ κοίταξαν τα δικά τους συμφέροντα, διαφύλαξαν τις σχέσεις τους με την Τουρκία και το ίδιο έκανε και το ρωσικό αστικό κράτος. Με δύο διαδοχικές συμφωνίες με την Τουρκία επικύρωσαν την τουρκική εισβολή.
Σε Βόρεια Αφρική, Μέση Ανατολή και Περσικό Κόλπο
Ο ανταγωνισμός μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων - αμερικανικών, γαλλικών, ρωσικών, ιταλικών, κινεζικών - και οι ενδοαστικές αντιθέσεις για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας είναι η βάση του πολέμου στη Λιβύη. Το ένα μπλοκ στηρίζει την «εθνική κυβέρνηση» με κέντρο την Τρίπολη, δυτικά, και το άλλο τον στρατηγό Χαφτάρ με κέντρο το Τομπρούκ, ανατολικά. Αυτόν τον πόλεμο άνοιξαν οι ΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί το 2011. Η Τουρκία στηρίζει την κυβέρνηση της Τρίπολης, η Αίγυπτος, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία την κυβέρνηση του Χαφτάρ και ο λαός δολοφονείται...
Μαίνεται ο πόλεμος στην Υεμένη, με πρωταγωνιστή εδώ τη Σαουδική Αραβία, που στηρίζεται στις πλάτες των ΗΠΑ, και ο πόλεμος αυτός γίνεται σε μια περιοχή με ιδιαίτερο στρατηγικό ενδιαφέρον, λόγω της γεωγραφικής της θέσης, για τον έλεγχο της Ερυθράς Θάλασσας και της εισόδου του Ινδικού Ωκεανού.
Οι εξελίξεις είναι πολύ ανησυχητικές και στον Περσικό Κόλπο, ιδίως μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Κλιμακώνεται η αμερικανική επιθετικότητα κατά του Ιράν, με οικονομικές κυρώσεις, με απειλές για πολεμικές ενέργειες, με τη συγκρότηση πολεμικού στόλου για τον έλεγχο των Στενών του Ορμούζ, που είναι στρατηγικής σημασίας και διακινείται τεράστιος όγκος πετρελαίου.
Συνεχίζονται τα εγκλήματα του ισραηλινού κράτους κατά του Παλαιστινιακού λαού. Με τη νέα αμερικανική παρέμβαση, που έχει το όνομα «Συμφωνία του Αιώνα», επιχειρείται να θωρακιστεί παραπέρα η ισραηλινή κατοχή, ασκούνται πιέσεις και εκβιασμοί στην Παλαιστινιακή Αρχή να παραιτηθεί από το στόχο για ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος.
Στα Βαλκάνια
Αυτές τις μέρες έχει έρθει στην επικαιρότητα και πάλι η Συμφωνία των Πρεσπών και διεξάγεται μια άσφαιρη αντιπαράθεση μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, η οποία υλοποιεί τη Συμφωνία.
Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις θέσεις του ΚΚΕ. Η Συμφωνία αυτή είναι πραγματικά ευρωατλαντικής κοπής, για να ενταχθεί η Βόρεια Μακεδονία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, να γίνει μέρος ενός διευρυμένου σχεδίου για τη στρατιωτική - πολιτική θωράκιση των Δυτικών Βαλκανίων στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και την Κίνα. Υπολογίζοντας πως η ρωσική αστική τάξη διατηρεί καλές σχέσεις με τη Σερβία και τους Σέρβους της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης και επιδρά σε πυρήνες αστικών δυνάμεων σε αρκετές χώρες, ενώ η κινεζική αστική τάξη προωθεί τον λεγόμενο «Νέο Δρόμο του Μεταξιού».
Στην πράξη αποδεικνύεται πόσο εξωπραγματική και σκόπιμη είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ πως η Συμφωνία «θα ενισχύσει την ασφάλεια και την ειρήνη στην περιοχή». Τα προβλήματα παραμένουν και οξύνονται. Οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις πληθαίνουν. Η αλβανική αστική τάξη και τα κόμματά της, από τη θέση του μέλους του ΝΑΤΟ, μιλούν για «Μεγάλη Αλβανία». Συνεχίζονται τα παζάρια για ανταλλαγή εδαφών Σερβίας - Κοσόβου, με την εποπτεία των ΗΠΑ και της ΕΕ. Εχουν φουντώσει διεργασίες στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη για απόσπαση του σερβικού τμήματος.
Η παρέμβαση της Γαλλίας στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ για την αναβολή της ενταξιακής διαδικασίας της Β. Μακεδονίας και της Αλβανίας στην ΕΕ, δεν ακυρώνει στο ελάχιστο την εκτίμηση πως η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια συμφωνία ευρωαμερικανοΝΑΤΟικής κοπής. Η παρέμβαση της Γαλλίας κινείται μέσα στο πλαίσιο των αντιθέσεων με τις ΗΠΑ, μαρτυρά πως τα γαλλικά μονοπώλια διεκδικούν χώρο στην περιοχή και πως το παζάρι συνεχίζεται.
Οι επιδιώξεις και ο ρόλος της Τουρκίας
Η αντίληψη που περνάει στις πανεπιστημιακές σχολές είναι εναρμονισμένη με τις θέσεις των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων.
Αποσιωπάται πως τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ το 1952, είναι σύμμαχες χώρες, αποτελούν βάσεις ΝΑΤΟικών εγκαταστάσεων και έχουν εκπληρώσει ειδικές αποστολές στη σύγκρουση καπιταλισμού - σοσιαλισμού, κατά της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών τις προηγούμενες δεκαετίες.
Παρουσιάζεται η Τουρκία ως κράτος «απομονωμένο», που κάνει «αλλοπρόσαλλες» κινήσεις «για εσωτερική κατανάλωση» με ευθύνη μιας «τυχοδιωκτικής ηγεσίας», ενώ η αλήθεια είναι πως το τουρκικό κράτος και η κυβέρνηση Ερντογάν διαχειρίζονται τις υποθέσεις μιας ισχυρής καπιταλιστικής - ΝΑΤΟικής δύναμης, που κινείται στις ράγες των συμφερόντων της αστικής τάξης για τη γεωστρατηγική της αναβάθμιση στην περιοχή, για να κατακτήσει νέες αγορές, να ελέγξει τις πηγές Ενέργειας και να διευρύνει ακόμα και τα σύνορά της, αλλάζοντας τα σύνορα στην περιοχή, καταστρατηγώντας τη Συνθήκη της Λοζάνης.
Με αυτά τα εφόδια, πραγματοποιεί γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και παρουσιάζει την περιοχή αυθαίρετα ως δική της υφαλοκρηπίδα, για να εκμεταλλευτεί τον υποθαλάσσιο πλούτο, διατηρεί την κατοχή και προχωρά στην πράξη τη διχοτόμηση της Κύπρου.
Καλλιεργούνται προσδοκίες για τον νέο γύρο διαπραγμάτευσης για το Κυπριακό, αλλά τα «χαρτιά» είναι σημαδεμένα. Η λύση που ετοιμάζεται στηρίζεται στη δημιουργία «δύο συνιστώντων κρατών» και αυτή είναι λύση συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, που νομιμοποιεί τις συνέπειες της κατοχής.
Το τουρκικό κράτος διεκδικεί στο Αιγαίο, παραβιάζει ελληνικά θαλάσσια ύδατα και εναέριο χώρο, απειλεί, πιέζει για συνδιαχείριση του φυσικού πλούτου, διαμορφώνοντας όρους ακόμα και για θερμό επεισόδιο, με κέντρο - αυτό το διάστημα - την περιοχή του Καστελόριζου, που έχει στρατηγική σημασία για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών στην περιοχή.
Η τουρκική αστική τάξη, εκτός της Συρίας, παρεμβαίνει στρατιωτικά στο Ιράκ και στη Λιβύη, διατηρεί βάσεις στο Κατάρ, στη Σομαλία κ.α., επιχειρεί πολύμορφα να αναβαθμίσει τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Η Τουρκία εφαρμόζει με τη σειρά της τη λεγόμενη «πολυδιάστατη πολιτική». Διατηρεί στρατηγικής σημασίας σχέσεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, διεξάγει διαπραγματεύσεις με την ΕΕ για την ενταξιακή διαδικασία και το Προσφυγικό, διατηρεί υψηλού επιπέδου σχέσεις με τη Γερμανία, αγοράζει στρατιωτικό εξοπλισμό εκατομμυρίων δολαρίων.
Παράλληλα, δυναμώνει τις σχέσεις με τη Ρωσία, προμηθεύεται σύγχρονο εξοπλισμό, όπως το πυραυλικό σύστημα «S-400», αναπτύσσει πυρηνικούς σταθμούς, ενώ συμμετέχει στον κινεζικό σχεδιασμό για τον «Νέο Δρόμο του Μεταξιού». Παρακολουθούμε τις εξελίξεις και μπορούμε σήμερα να πούμε πως το παζάρι της Τουρκίας με ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ καλά κρατεί, πάντα με δεδομένη τη στρατηγική σημασία που έχει η Τουρκία για το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, όπως έδειξε και η συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν.
Σε αυτό το περιβάλλον, ο καθένας μπορεί να σκεφτεί πόσο αβάσιμη και έωλη είναι η θέση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ πως οι συμμαχίες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ εγγυώνται την ασφάλεια του λαού μας, πως δήθεν η Ελλάδα είναι «χώρος ασφάλειας και σταθερότητας» ή πως αποτελεί «δύναμη ειρήνης».
Στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης η εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια
Η πολιτική που εφαρμόζεται στο εσωτερικό της χώρας είναι «νύχι - κρέας» με την εξωτερική πολιτική. Τα θεμέλια της στρατηγικής σύμπλευσης των αστικών κομμάτων είναι τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, η στήριξη των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, των αμερικανικών σχεδιασμών.
Στη βάση αυτών των κριτηρίων συμπλέουν στρατηγικά οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, ή κόμματα όπως το ΜέΡΑ25 και ακροδεξιές δυνάμεις. Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται, αλλά οι βασικοί άξονες της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής παραμένουν οι ίδιοι.
Η ελληνική αστική τάξη κινείται σε επιθετική γραμμή. Ως ΝΑΤΟική δύναμη και μέλος διακρατικής ιμπεριαλιστικής ένωσης, της ΕΕ, η Ελλάδα συμμετέχει σε μεγάλο αριθμό ιμπεριαλιστικών αποστολών στο εξωτερικό, από τον Ινδικό Ωκεανό και το Αφγανιστάν μέχρι τη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Η κυβέρνηση εξετάζει ακόμα και τη συμμετοχή στην αμερικανική ή ευρωπαϊκή δύναμη επέμβασης στον Περσικό Κόλπο.
Η πρόσφατη δήλωση του υπουργού Αμυνας Ν. Παναγιωτόπουλου, κατά τη διάρκεια της έναρξης συνεδρίου στη Σχολή Ευελπίδων, ενώπιον του διοικητή των χερσαίων δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αντιστράτηγου Κ. Καβόλι, πως «πολεμήσαμε στο πλάι των ΗΠΑ, οι άνδρες μας μάτωσαν δίπλα σε Αμερικανούς στρατιώτες στους πολέμους στους οποίους συμμετείχαμε κι αυτό θα γίνει επίσης στο μέλλον», είναι πολύ επικίνδυνη, προκαλεί και προσβάλλει το λαό μας.
Αποτελεί δείγμα της εμπλοκής της χώρας μας στα εγκληματικά σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, της συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους που οδηγούν τη χώρα και το λαό μας σε μεγάλες περιπέτειες.
Η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα μιλούν για «ηγετική θέση» της Ελλάδας στην περιοχή, κυρίως στα Βαλκάνια, και διαφημίζουν το υψηλό ΑΕΠ έναντι των άλλων βαλκανικών κρατών. Πρόκειται επίσης για επικίνδυνη θέση, η οποία πρακτικά όχι μόνο υλοποιείται με την οικονομική διείσδυση ελληνικών μονοπωλίων στην περιοχή, αλλά συνοδεύεται και με στρατιωτικές κινήσεις.
Η χρησιμοποίηση ελληνικών αεροσκαφών για τη φρούρηση των συνόρων της Β. Μακεδονίας, του Μαυροβουνίου, της Βουλγαρίας και της Αλβανίας εντάσσεται στον ΝΑΤΟικό σχεδιασμό της αποκαλούμενης «έξυπνης άμυνας», αποδεικνύοντας πως η Ελλάδα αποτελεί σημαιοφόρο του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή και αναβαθμίζει την εμπλοκή της χώρας στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία, η οποία διαθέτει τα κατάλληλα στρατιωτικά μέσα και μπορεί να δώσει τη δική της απάντηση.
Επιπλέον, οι ελληνικές κυβερνήσεις και με τις ευλογίες των ΗΠΑ ενσωματώνουν βαθύτερα τη χώρα στα γνωστά τριμερή σχήματα, όπως αυτά με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, σε ανταγωνισμό με την Τουρκία, για τη διασφάλιση των συμφερόντων των αστικών τάξεων, για τον έλεγχο των υδρογονανθράκων στην περιοχή, στη βάση του σχεδιασμού της απεξάρτησης των κρατών - μελών της ΕΕ από τις ρωσικές ενεργειακές πηγές.
Ξεχωριστή σημασία έχει η αναβάθμιση των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών σχέσεων της Ελλάδας με το Ισραήλ, ενισχύοντας την ισραηλινή επιθετικότητα κατά του Παλαιστινιακού λαού, του Ιράν και των λαών της περιοχής.
Ο «Στρατηγικός Διάλογος» και η νέα «Αμυντική Συμφωνία» με τις ΗΠΑ
Η επιθετική στάση της ελληνικής αστικής τάξης και των κομμάτων της σημαδεύεται από τη συμμετοχή στον λεγόμενο «Στρατηγικό Διάλογο» με τις ΗΠΑ, που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2018 και συνεχίζει η ΝΔ. Ο «Διάλογος» αυτός αφορά ένα σημαντικό φάσμα οικονομικών, πολιτιστικών και εκπαιδευτικών ζητημάτων, που δυναμώνουν την παρέμβαση των Αμερικανών στην Ελλάδα και τροφοδοτούν τη μεγαλύτερη διείσδυση ΝΑΤΟικών προγραμμάτων και στα πανεπιστήμια.
Ξεχωρίζει η υπογραφή της ελληνοαμερικάνικης Συμφωνίας για τις στρατιωτικές βάσεις ή - όπως αποκαλείται επίσημα - «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας».
Η Συμφωνία αυτή αποτελεί καθοριστικής σημασίας κρίκο στο δέσιμο της χώρας στον αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό. Υπεγράφη το 1990 από την κυβέρνηση της ΝΔ και ανανεώνεται κάθε χρόνο από όλες τις κυβερνήσεις, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με τυπικές διαδικασίες.
Η αρχική Συμφωνία περιλάμβανε την στρατιωτική βάση της Σούδας και με την ανανέωσή της, που έγινε κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης του Αμερικανού ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο στην Αθήνα, επεκτείνεται παραπέρα και περιλαμβάνει τις στρατιωτικές βάσεις που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, με «προξενητή» τον Αμερικανό πρέσβη Πάιατ, που οργώνει τη χώρα μας.
Η Συμφωνία αναβαθμίζει το ρόλο της Σούδας, προσθέτει το λιμάνι του Μαραθίου και είναι σε εξέλιξη η επέκταση των αμερικανικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Περιλαμβάνει επίσης τη βάση drones μεγάλης εμβέλειας στη Λάρισα, τη βάση της αεροπορίας στρατού - ελικοπτέρων στο Στεφανοβίκειο της Μαγνησίας, στο οποίο ήδη έχουν εγκατασταθεί αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, που μετατρέπεται σε ισχυρή ναυτική βάση με στόχο τη συγκέντρωση και μεταφορά ΝΑΤΟικών δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή, στο πλαίσιο του σχεδιασμού περικύκλωσης της Ρωσίας.
Τη ίδια ώρα, έχει ανοίξει το θέμα της μεταφοράς πυρηνικών όπλων στη βάση του Αραξου, κυρίως από τη ΝΑΤΟική βάση Ιντσιρλίκ της Τουρκίας, και παρά τις κυβερνητικές προσπάθειες να θαφτεί το μεγάλο αυτό πρόβλημα, τα γεγονότα προειδοποιούν.
Τα στοιχεία αποκαλύπτουν πως μέχρι το 2001 στον Αραξο υπήρχαν πυρηνικά όπλα, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν διαμορφωθεί και εκσυγχρονιστεί εγκαταστάσεις υποδοχής πυρηνικών βομβών. Το ΝΑΤΟ επιθεωρεί τις εγκαταστάσεις και ελέγχει την ετοιμότητά τους, ενώ η Ρωσία εκφράζει τις ανησυχίες της και ρωσικό κλιμάκιο πραγματοποίησε επίσκεψη στον Αραξο για τον έλεγχο των εγκαταστάσεων.
Η βάση της Σούδας έχει χρησιμοποιηθεί σε αμερικανικές επιθέσεις κατά των λαών της Συρίας, του Ιράκ, της Λιβύης. Με τη Συμφωνία ενισχύεται η δύναμη πυρός στην υπηρεσία του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού, η χώρα μετατρέπεται σε πολεμικό ορμητήριο, βάζοντας το λαό μας σε μεγάλους κινδύνους.
Αντιλαϊκή και επικίνδυνη η πολιτική των αστικών κομμάτων
Θέλουμε και σήμερα να χαιρετίσουμε τις μεγάλες κινητοποιήσεις που οργανώθηκαν από δεκάδες μαζικούς φορείς, την ΕΕΔΥΕ, εργατικά συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους, την ΟΓΕ και άλλες οργανώσεις, που εξέφρασαν αγωνιστικά την αντίθεση του λαού και της νεολαίας κατά της ελληνοαμερικάνικης Συμφωνίας για τις βάσεις και τα πυρηνικά και απαίτησαν την καταγγελία της Συμφωνίας, το ξήλωμα των αμερικανοΝΑΤΟικών στρατιωτικών βάσεων, τη μη συμμετοχή ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό, την αποδέσμευση της χώρας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Η μαζική κινητοποίηση στην Αθήνα στις 5 Οκτώβρη και η πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία, η αποφασιστική αντιμετώπιση της καταστολής από τα ΜΑΤ που περιφρουρούσαν με εντολή της κυβέρνησης το άγαλμα του δολοφόνου Τρούμαν, οι δεκάδες διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα και οι πολύμορφες εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται αυτήν την περίοδο έχουν μεγάλη σημασία και απαιτείται να κλιμακωθούν.
Τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού και της νεολαίας μας, όπως έδειξε και η επέτειος της ηρωικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου, με τη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία, είναι ζωντανά και συναντώνται με την οργανωμένη πάλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, των μαζικών οργανώσεων που αγωνίζονται κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων.
Σήμερα περισσότεροι εργαζόμενοι, περισσότεροι νέοι και νέες μπορούν να κατανοήσουν πόσο αντιλαϊκή είναι η πολιτική των αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων, πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και πόσο αναγκαία είναι η ανάπτυξη της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η αστική αντίληψη στα σχολεία και στα πανεπιστήμια κηρύσσει την υποταγή στον ιμπεριαλισμό και προσπαθεί να το επιβάλει με όλα τα μέσα. Υποστηρίζουν πως η πρόσδεση της Ελλάδας στο αμερικανοΝΑΤΟικό άρμα είναι μονόδρομος για το λαό μας και πρέπει να την αποδεχτεί. Βιάζουν την αλήθεια και παίζουν με τη ζωή του λαού και της νεολαίας. Η πραγματικότητα έχει αποδείξει πως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι εργαλεία των μονοπωλίων κατά των λαών.
Είναι πολύ χαρακτηριστική η συζήτηση στη Βουλή για την αναθεώρηση του αστικού Συντάγματος, που κατοχυρώνει τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης.
Στο πλαίσιο αυτό συζητήθηκε το άρθρο 28 του Συντάγματος, ένα πολύ επικίνδυνο άρθρο, που προβλέπει πως υπερισχύει το Δίκαιο των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, προβλέπει περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας. Κι αυτά τα στηρίζουν η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ, όπως στηρίζουν και το άρθρο 27, που μιλάει ακόμα και για μεταβολή των ορίων της ελληνικής επικράτειας και την παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, για να παρελαύνουν ΝΑΤΟικά, ευρωατλαντικά στρατεύματα, όπως έγινε με τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας. Ολα στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» και της «εθνικής ενότητας», που είναι η μάσκα που φορά η αστική τάξη για να εγκλωβίζει το λαό στα δικά της σχέδια.
Οι λαοί μπορούν να χαράξουν το δικό τους δρόμο!
Με τη στήριξη των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ και ισχυρών κρατών της ΕΕ επιβλήθηκε η στρατιωτική δικτατορία στη χώρα μας το 1967, με δική τους ευθύνη πραγματοποιήθηκε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, ενώ σήμερα τα αμερικανικά, γαλλικά, ιταλικά, βρετανικά και ισραηλινά μονοπώλια έχουν πέσει σαν τα κοράκια στους υδρογονάνθρακες της κυπριακής ΑΟΖ.
Καλλιεργήθηκαν προσδοκίες για την παρέμβαση της Γαλλίας και της Ιταλίας, της «Total» και της «Eni», για την αναχαίτιση της τουρκικής επιθετικότητας. Ομως στην πράξη αποκαλύπτεται πως υπάρχει συμφωνία για συνδιαχείριση με την Τουρκία στο «οικόπεδο 7» και γενικότερα. Γι' αυτό δουλεύουν οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες.
Η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ΕΕ περιλαμβάνει όλους τους τομείς της οικονομικής και πολιτικής ζωής, τα ζητήματα ασφάλειας και άμυνας. Με ευθύνη των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, η χώρα έχει ενταχθεί στην αποκαλούμενη «Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία» (PESCO) και σε άλλους μηχανισμούς, κύτταρα του Ευρωστρατού για εκτέλεση ιμπεριαλιστικών αποστολών.
Ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός διέλυσε την ενιαία Γιουγκοσλαβία, βομβάρδισε τον γιουγκοσλαβικό λαό το 1999 και άλλαξε τα σύνορα, καλλιέργησε και καλλιεργεί το «διαίρει και βασίλευε», τον εθνικισμό.
Οι αστικές κυβερνήσεις καταδικάζουν σε υποβάθμιση την Παιδεία, την Υγεία, τις κοινωνικές υπηρεσίες, περικόπτουν συνεχώς την κρατική χρηματοδότηση αλλά δίνουν 4 δισ. και πάνω ευρώ το χρόνο, το 2,3% του ΑΕΠ, για εξοπλισμούς, κυρίως για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες.
Η πραγματικότητα καταρρίπτει τους ισχυρισμούς των απολογητών του συστήματος και θέτει στην ημερήσια διάταξη την αναγκαιότητα ενίσχυσης της πάλης ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος ανάμεσα στην «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, την ιμπεριαλιστική ειρήνη, και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των συνόρων της χώρας είναι συνδεδεμένος με την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, που γεννά τον πόλεμο, τις κρίσεις, τη φτώχεια, το τέρας του ναζισμού και του φασισμού.
Οπου οι λαοί βρέθηκαν κάτω από τη σημαία των εκμεταλλευτών τους, έζησαν μεγάλες τραγωδίες και έχει ιδιαίτερη σημασία το κάλεσμα του ΚΚΕ: Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να πιστέψουν στη δύναμή τους και να χαράξουν το δικό τους δρόμο, για τη δική τους εξουσία, για να γίνει ο λαός αφέντης του πλούτου που παράγει, έξω από τις λυκοσυμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, σε μια κοινωνία χωρίς φτώχεια, ανεργία, κρίσεις και πολέμους.
